Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was moeilijk om voor te stellen hoe dat was. Enkel overleven. Geen gevoelens. Enkel te handelen vanuit het praktische aspect, vanuit het overlevingsinstinct. Het maakte het leven een sleur. Zelfs buiten de muren had Charlotte nog genoeg ruimte voor haar gevoelens, helemaal nu Dean en zij een relatie hadden. Het zorgde ervoor dat er een doel was, een stukje genot binnen alle narigheid. Hoe zou het geweest zijn om altijd te leven, om maar te kunnen leven? Een leven zonder gevoelens. Haast alsof men een robot was. Het was voor haar moeilijk voor te stellen hoe dat was. Ze was bang dat zij daar ook in zou veranderen als ze maar lang genoeg in deze wereld zou zijn, maar ze hoopte dat ze Dean daarin niet teleur zou stellen. Ze hoopte dat ze hem diezelfde gevoelens kon geven, zodat hij zich ook levend voelde. Het was waar. Die eerste dag dat ze elkaar hadden leren kennen, was Dean vrij gereserveerd geweest. Toch was het niet geheel die eerste indruk die hij beschreef die hij had achtergelaten bij haar. Ze vond hem eerder sterk en krachtig, een mening die nog niet veranderd was. Hij had haar gered, zonder te weten wie ze was en of hij iets aan haar zou hebben. Misschien besefte hij het zelf niet, maar was dat ook een actie geweest vanuit zijn gevoelens? Het was voor hem praktischer geweest haar achter te laten, haar aan haar lot over te laten. In die eerste dagen had ze hem al vaak genoeg in gevaar gebracht. Het was geen rationele keuze, want ze was eerder een blok aan zijn been. Nu minder misschien, maar in het begin sowieso. Nu was het moment niet hem daarop te wijzen, maar misschien dat ze het hem nog wel een keer zou vertellen.
Zijn laatste woorden wierpen vraagtekens in haar op. Tara. De dag voordat hij Tara dood moest schieten. Charlotte groef in haar gedachten, op zoek naar de persoon die passend was bij de naam. Wie was het meisje waar hij over sprak? Zou het…? Ze herinnerde zich dat hij verteld had dat de weg tussen zijn zus en hem gescheiden waren. Alleen, waar zij dacht dat ze gewoon fysiek een andere weg in was geslagen, had ze niet gedacht dat hij op de dood gedoeld had. Een dood die hij veroorzaakt had. Een knoop verscheen in haar maag. Ze dacht terug aan het moment dat Dean en zij elkaar opnieuw vonden, net nadat zij gebeten was door de hond en Dean had gedacht dat ze gebeten was door de geïnfecteerde. Zijn hele lichaam had getrild, terwijl hij zijn wapen op haar gericht had. De reactie was sowieso al begrijpelijk, maar als dat hetgeen was waarvoor hij het meisje had moeten neerschieten, was zijn reactie enkel logischer. Charlotte tilde haar hoofd op en keek naar de jongen die naast haar lag. Het was te zien dat het hem nog altijd pijn deed, na al die jaren. Het feit dat hij zo lang de tijd nodig had haar dit te vertellen, bevestigde dat enkel. ‘Tara is je zus?’ vroeg Charlotte aarzelend.
Dean, die diep in gedachten verzonken was, knikte.
Charlotte boog zich iets over hem heen, liet haar hand op zijn torso rusten, terwijl ze hem bezorgd aankeek. ‘En… je moest haar doden omdat ze geïnfecteerd was?’ Het was een risicovolle aanname. Ze wist het ook niet zeker, maar in combinatie met zijn reactie toen hij haar gewond teruggevonden had, had ze sterk het vermoeden dat haar aanname klopte.
Dean sloot zijn ogen, knikte opnieuw.
Zijn bevestiging maakte de knoop in haar maag des te erger. Het moest verschrikkelijk zijn. Het feit dat je zus van de een op de andere dag weg was. Geïnfecteerd. En hìj had haar moeten doden, wetende dat hij er vanaf dat moment alleen voor stond. Hoe oud zou hij geweest zijn? Het was begrijpelijk dat hij daarna in een soort zwart gat was gevallen, waarbij hij zijn emoties buitensloot. Het was niet alleen het overleven die dat veroorzaakt had, maar ook de pijn die hij anders zou voelen. Hij had al zijn emoties opgekropt. Jarenlang. Charlotte kroop iets dichter tegen hem aan, legde haar hoofd weer op het matras en begroef haar gezicht in zijn schouder. ‘Jeetje, Dean…’ fluisterde ze. ‘Dat moest moeilijk voor je zijn geweest.’ En dat was zacht uitgedrukt. ‘Ik weet dat je er misschien niet over wilt praten en als je het niet wilt, moet je dat ook aangeven. Dat is oké. Maar… Hoe was ze?’ Het was waar wat hij gezegd had zopas: er was maar zo weinig wat ze van hem wist. Zo weinig dat hij verteld had. Ze was benieuwd naar zijn jeugd, naar het meisje dat hem een levendig gevoel had kunnen geven. En… ze hoopte dat hij zich iets beter zou voelen door de leuke kanten van zijn zus te benoemen. Het kon twee kanten op. Het kon hem opbeuren, maar tegelijkertijd kon het missende gevoel daarmee ook opnieuw opsteken. Een risico, maar hij was zelf het beste in staat dat in te schatten en als hij het er niet over wilde hebben, was dat oké. Ze was blij dat ze ervan wist, dat hij haar die informatie toevertrouwde. Dat was al voldoende.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had haar nooit verteld over Tara. Niet bewust, in ieder geval. Soms had hij wel dingen laten vallen, maar hij had nooit aan Charlotte verteld wat er nou echt gebeurd was. Of hoe het geweest was. Het was dan ook niet gek dat ze ernaar moest vragen. Dat was ook niet erg. Maar het was lastig om te antwoorden, alsof hij voor het eerst hardop toe moest geven dat hij Tara daadwerkelijk gedood had. Hij had het net al gezegd, maar toen was de realisatie nog niet helemaal doorgedrongen. Nu Charlotte er naar vroeg, specifiek vroeg of zijn zus geïnfecteerd was, kwam dat iets harder aan. Hij kon zich de beelden weer voor de geest halen van die dag. De beelden die zich zo vaak in zijn nachtmerries toonden. Tara, de gapende wond in haar hals. Het bloed dat overal leek te zitten. De smekende blik. De woorden, de opdracht dat hij haar moest doden. Zijn trillende handen toen hij het pistool hief, net zoals die keer dat hij dacht dat Charlotte geïnfecteerd was geweest, gebeten was in haar arm.
Veertien jaar was hij geweest. Net veertien en Tara vertelde hem doodleuk dat hij haar dood moest schieten. De kogel was natuurlijk perfect geweest, zijn zus was in één klap morsdood geweest. En hij was alleen achter gebleven, het pistool verkrampt in zijn handen. Zonder Tara had hij niets meer. Zij was degene die de plannen maakte, die ervoor zorgde dat ze iedere avond aten en dat ze veilig bleven. Natuurlijk, Dean kon wel voor zichzelf zorgen, hij had ook van hun vader geleerd hoe hij moest overleven, maar dat had hij altijd samen met Tara gedaan. Nu was hij alleen.
Hij was vergeten dat Charlotte naast hem lag, totdat ze haar gezicht in haar schouder had begraven en hem vroeg naar Tara. Langzaam bewoog hij weer, dit keer om een arm om haar heen te leggen. Hoe was Tara? Hij slikte. 'Ze leefde,' zei hij zachtjes. 'Niet alleen overleven. Ze was mijn grote zus, die me pestte en plaagde en altijd beter was dan ik wanneer we van mijn vader moesten trainen, maar ze was ook mijn moeder. Ze zorgde voor me, plakte pleisters op de schaafwonden en prikte de blaren op mijn handen door als de training weer te lang had geduurd. Ze was mijn beste vriendin, met wie ik 's avonds soms stiekem een film keek, als mijn vader er niet was. Degene met wie ik mijn geheimen deelde. Ik was negen toen de infectie losbrak en hoewel ze altijd eerlijk met me is geweest, me direct vertelde hoe gevaarlijk het was, zorgde ze er vijf jaar lang voor dat we veilig waren. Terwijl we leefden.' Dit waren betere herinneringen. Hij kon zelfs glimlachen toen hij eraan terugdacht. Er waren specifieke momenten die hij nog herkende, maar ook algemene dingen. 'Ze hield van dolfijnen. Dus we moesten in de richting van de zee reizen, zodat ze de dolfijnen kon zien. Daar zouden geen geïnfecteerden zitten, had ze me beloofd.' Ver waren ze niet gekomen en Dean realiseerde zich terdege dat Tara ook nooit verwacht had dat ze de zee zouden kunnen bereiken, maar de moed erin had gehouden voor haar kleine broertje. Klein broertje. Tara was negentien geweest toen hij haar had moeten doden. Ze was vijf jaar ouder geweest dan hij. Nu was hij vijf jaar ouder dan zij. Ze zou Charlotte nooit kunnen ontmoeten. Dean wist zeker dat de twee elkaar zouden mogen als ze elkaar ooit ontmoet zouden hebben. Tara's enthousiasme zou Charlotte misschien even laten schrikken, maar de twee leken veel op elkaar. Al helemaal nu Charlotte steeds zekerder werd met haar wapens en haar vaardigheden. Misschien was de gelijkenis ook wel een reden dat hij zo veel van haar hield, maar dat niet alleen. Charlotte bleef haar eigen unieke persoon. En hij vond het fijn deze dingen met haar te delen. De herinneringen ophalen was een stuk minder bitter dan hij in eerste instantie had gedacht. Met haar naast zich ging het wel.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Tara klonk als de perfecte zus. De zorgzame zus die een glimlach op het gezicht van haar jonge broertje wist te toveren. De sterke zus, die hard vocht om het leven dragelijk te maken, ongeacht hoe vermoeiend het was. In alle chaos probeerde ze het luchtig te houden, zorgde ze ervoor dat zowel Dean als zijzelf echt leefden. Het was te merken dat Dean tegen het meisje opkeek. Dat hij zijn grote zus miste was dan ook meer dan logisch. Hoe zou dat confronterende moment geweest zijn toen hij de kogel door haar lichaam joeg? De stilte. Het levenloze lichaam. Het besef dat hij vanaf nu alles zelf moest doen. En dat op zo’n jonge leeftijd. Ze bedacht zich pas op dit moment dat ze de leeftijd van Dean nooit geweten had. Schijnbaar waren ze even oud toen de infectie uitbrak. Dat maakte dat ze tot gister dezelfde leeftijd hadden, maar nu was Dean een jaartje ouder. Hij was 25, zij zou in de lente 25 worden. Vijf jaar had hij samen met zijn zus overleefd. Tien jaar had hij alleen door moeten brengen. Natuurlijk, hij had Sam en Evan gehad. Hij had het leven in de stad gehad voor een kleine twee jaar, maar hij was altijd alleen geweest. Misschien niet fysiek, maar mentaal wel.
Het was fijn dat Dean zo’n uitgebreide beschrijving gaf. Het was fijn dat hij een deel van zijn verleden blootgaf, want dat was voor haar nog een groot mysterie. Hij had een moeilijke jeugd gehad. Dat had iedereen die als kind geconfronteerd werd met de infectie. Toch was Deans jeugd al zwaar geweest voor dit hele gebeuren. Het feit dat hij zijn beste maatje, de zorgzame, lieve, maar toch ook sterkte zus verloren had, maakte het verhaal des te triester. Het was bewonderingswaardig hoe hij al die tijd had doorgezet. Ze was trots op hem. Trots op het feit wat hij bereikt had.
‘Ze klinkt als een geweldige zus,’ fluisterde Charlotte met een glimlach op haar gezicht.
Dean zuchtte zachtjes. Het was geen geïrriteerde zucht, maar eerder een verzuchting. Een ontlading van alle gevoelens die hij ongetwijfeld had terwijl hij het verhaal verteld had. ‘Was ze ook,’ gaf hij wat weemoedig toe. Ze merkte aan hem dat hij het moeilijk vond om toe te geven, om überhaupt dit verhaal te houden. Ze hoopte dat het hem niet tegen was gevallen, hoopte zelfs dat ze de last iets had kunnen verminderen.
Charlotte legde haar arm op zijn torso en sloot haar ogen. ‘Ik ben blij dat je het me verteld hebt, Dean. Maar het is tijd om te slapen, het is al laat.’ De geladen sfeer die er een paar minuten geleden nog gehangen had, leek nu compleet verdwenen. Het was hem bijna gelukt die zorgen volledig weg te nemen. Toch nam ze het haarzelf nog steeds kwalijk. Als er wel iets gebeurd was, had ze het haarzelf nooit kunnen vergeven. Ze hoopte dat Dean er niet teveel meer over in zou zitten. Het was een dag geweest met een hoop heftige gesprekken, maar het had hun band haast alleen maar sterker gemaakt. En nu konden ze eindelijk sinds tijden weer eens naast elkaar slapen. Hopelijk deze keer zonder opnieuw gewekt te worden door een geïnfecteerde.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Twee weken verstreken. Het leven ging door, de pesterijen waren aanzienlijk verminderd en Dean begon zich steeds meer op zijn plaats te voelen in het huis van Charlotte. In zijn hoofd noemde hij het wel nog steeds haar huis, maar hij merkte dat het zeker wel zijn thuis begon te worden. De avonden die ze er doorbrachten waren vele malen beter dan de nachten in de basis ooit geweest waren, zelfs al was er nu bijna niemand meer die hem aankeek alsof hij uitschot was. Het huis gaf ze wat meer vrijheid, de vrijheid om van elkaars aanwezigheid te genieten. Elkaar ongegeneerd aan te raken, samen de nachten door te brengen. De kamers van Christian en de ouders waren dicht gebleven, maar het stoorde Dean niet. De ruimtes die hij wel kon en wilde betreden, waren voldoende.
Zoals de afspraak geweest was, bracht het tweetal nog veel tijd door in de basis van de Fireflies. Specifieker, in de trainingsruimte. Chris had al aangegeven dat hij graag wilde zien hoe Charlotte vorderde met het leren van vaardigheden en sowieso waren de ruimtes hier veel geschikter dan de buitenwereld. Recentelijk was Dean begonnen met messen, omdat een pistool soms ongeschikt was voor korte afstanden. Charlotte mocht dan niet vlekkeloos met het vuurwapen om kunnen gaan, het was belangrijk dat ze ook andere wapens beheerste. Vandaag waren ze messen aan het werpen op doelwitten die op ongeveer tien meter afstand stonden, vooral zodat ze gewend zou raken aan het gewicht en de snelheid waarmee ze zo’n ding moest werpen. Het ging niet perfect, maar dat had hij ook niet verwacht. Leren kostte tijd.
Soms vergat hij dat ze aan het trainen waren, dat hij haar moest instrueren over de wapens die hij haar overhandigde. Dan stond hij te kijken, maar zag hij enkel haar, hoe cliché dat ook leek. Ze was zo veel sterker geworden de afgelopen tijd, de weken die ze hier waren deden haar overduidelijk goed. Ze bouwde spiermassa en conditie op, wat haar enkel aantrekkelijker maakte, maar ook bleek steeds duidelijker dat ze familie van Christian was. Het doorzettingsvermogen van Charlotte was hem al eerder opgevallen, maar bleef opmerkelijk aanwezig als ze een dag getraind hadden. Nog steeds was ze tenger, dat zou ook nooit veranderen, maar daardoor viel het alleen maar meer op dat ze met de dag sterker werd.
‘Dean?’
Dean werd uit zijn gedachten getrokken door een stem die zijn naam sprak. Hij draaide zijn lichaam naar de man die achter hem stond. ‘Ja?’
‘Chris wil je even ergens over spreken. In zijn kantoor.’
Snel wisselde Dean een blik met Charlotte, die licht verbaasd leek maar niets zei. ‘Ik ben zo terug,’ beloofde hij aan zijn vriendin, waarna hij met de man meeliep en de ruimte verliet. Als Dean ervoor naar Chris’ kantoor geroepen werd, moest het wel belangrijk zijn. Of vertrouwelijk. Of allebei.
In het voorbijgaan passeerde hij Jane, die hem staande wilde houden. Heel even stopte hij met lopen, maar hij gaf haar de kans niet om haar verhaal te doen. ‘Niet nu, Jane. Christian wilde me spreken. Laat me straks maar weten wat je ervan vond, oké?’ Ze sloot haar mond weer en knikte. ‘Succes bij Christian,’ antwoordde ze.
Eergisteren had hij een voorlopig ontwerp gemaakt voor de tatoeage die Jane wilde hebben. Ze hadden eventjes samen gezeten, nadat ze een hele lange tijd erom gezeurd had, waarna hij met een ontwerp was gekomen. Nu wilde ze waarschijnlijk dingen aanpassen, perfectioneren. Maar op dit moment was daar geen tijd voor en gelukkig begreep ze dat. Hoe fijn hij haar enthousiasme ook vond, soms was het een beetje beklemmend dat ze zo in zijn nek zat te hijgen om de tekening. Hij wist ook nog steeds niet precies op welk deel van haar lichaam ze hem wilde hebben. Dat moest hij de volgende keer vragen, want misschien zou het ontwerp daarop aangepast moeten worden.
Voordat hij het doorhad, was hij al aangekomen bij het kantoor van de grote leider. Hij klopte zacht op de deur, wachtte tot Christian antwoordde dat hij binnen kon komen en sloot de deur achter zich. Christian keek even op, maar had Dean al verwacht en gebaarde de man dus maar gewoon om plaats te nemen op een van de comfortabele stoelen. Dean, die toch wel nieuwsgierig was naar de reden dat hij naar het kantoor van Chris gehaald was, nam afwachtend plaats. Christian maakte nog een aantekening af, waarna hij de papieren aan de kant schoof en blikken kruiste met de getatoeëerde man.
‘Ik wil graag je mening over iemand,’ zei Christian. Dat maakte Dean alleen maar meer nieuwsgierig.
‘Over wie?’
‘Charlotte.’
Dat verbaasde Dean. Waarom zou Christian aan hém iets gaan vragen over zijn eigen zus? De vraagtekens moesten van zijn gezicht af te lezen zijn, want Christian lachte en ging verder. ‘Jij bent degene die de meeste uren met haar in de trainingsruimte doorbrengt. Je weet wat ze kan, wat ze al gepresteerd heeft. Ik ben haar broer, ik wil haar veilig hier houden als het even kan. En zoek dan naar excuses om te zorgen dat ik haar niet weg hoef te sturen. Maar dat kan ik niet voor eeuwig blijven doen, dat zou ze zelf ook niet willen.’
Eindelijk begon het Dean te dagen waar Christian naartoe wilde. ‘Je wilt weten of ik denk dat ze een missie aan zou kunnen?’
Christian knikte. Dean leunde wat naar de man toe. ‘Het antwoord is ja. Ze heeft hard getraind. Wordt met de dag beter. Ik weet niet wat voor missie je in gedachten hebt, maar ik weet zeker dat ze het aan zou kunnen.
Bedachtzaam knikte de man aan de andere kant van het bureau. ‘Goed dan. Dan wordt ze het derde lid voor de missie waar ik jou en Jared al voor heb opgeschreven. Jullie vertrekken morgenochtend in de richting van een basis een eind verderop, Jared rijdt. Hij weet de details van de missie al en zal jullie hierover inlichten.’
Het klonk alsof hiermee het gesprek afgesloten was en Dean kwam al overeind. Voordat hij de ruimte echter kon verlaten, hoorde hij Christian zijn naam noemen. Hij draaide zich om, keek recht in de ogen van de andere man. ‘Pas een beetje op haar, wil je?’
Dean glimlachte. ‘Wat denk je zelf, Christian?’
Met die woorden verliet hij het kantoor, liep hij weer terug in de richting van de trainingsruimtes. Als ze morgen zouden vertrekken, zouden ze zich misschien moeten voorbereiden op wat er te gebeuren stond. En, hij wilde Charlotte het nieuws vertellen, haar reactie kunnen zien wanneer hij haar vertelde dat ze samen op missie zouden gaan. Dat Chris haar liet gaan. Hij liep dan ook snel de trainingsruimte weer in, zocht naar het meisje dat daar nog steeds was en liep op haar af. ‘Ik heb geweldig nieuws,’ begon hij op enthousiaste toon. ‘Charlotte, we gaan morgen samen op missie!’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Messen werpen. Vechten was gewoon niet voor haar weggelegd. Ze was gedreven en enigszins behendig, maar dat waren de enige dingen die in haar voordeel werkten bij het vechten. Ze was geen ster in het richtten met een pistool, waarbij je zelfs een hulpmiddel had. Laat staan het richten bij het werpen van missen, die ook nog eens een stuk gevoeliger was voor wind en alles. Niet dat hier binnen veel wind was, maar het ging om het principe. Daarbij leidden haar gedachten haar ook veel af. Chris had Dean willen spreken onder vier ogen. Waarom? Het baarde haar zorgen. Zouden zijn ideeën over het wonen in hun ouderlijk huis veranderd zijn? Charlotte wierp met redelijk wat kracht het mes op haar doelwit. Gefrustreerd liep ze naar de plaat toe die de vorm had van een mens, waarna ze haar mes uit zijn been trok. Misschien zou ze een geïnfecteerde ermee vertragen, maar ze zou daardoor zonder wapen zitten en waarschijnlijk zou ze te weinig tijd hebben om haar pistool tevoorschijn te halen om het wezen alsnog neer te schieten. Waarom kon ze dit niet gewoon? De kracht- en conditietrainingen gingen vaak behoorlijk goed. Ze daagde haarzelf uit en ze hield dergelijke oefeningen steeds langer vol. Daarnaast werd ze ook steeds sneller en wist ze met steeds meer kracht tegen de boksbal te slaan. Dat was de enige echte vooruitgang die ze boekte, iets waar ze redelijk tevreden over was. Dat kon ze over het gebruik van wapens niet zeggen. Daarbij voelde ze zich nog steeds een amateur.
Nog een keer. Charlotte rolde geïrriteerd met haar ogen. Het was beter dan het scheenbeen dat ze net had geraakt, maar een heup kwam nog steeds niet in de buurt van zijn hoofd, nek of hart; de plekken die ze eigenlijk moest raken. Hoe moeilijk kon het zijn. Nog enkele malen gooide ze het mes op en neer, zonder veel succes. Als ze zo door zou gaan zou ze haarzelf nooit kunnen bewijzen. Ze streefde ernaar om een goede soldaat te worden. Om hetzelfde niveau als Dean te behalen was een onbegonnen klus, maar ze wilde wel minstens zo goed worden als de meeste mensen die zich in deze trainingszaal bevonden. Ze wilde in elk geval doeltreffend een kogel kunnen afvuren, een mes kunnen werpen.
Charlotte stond op het punt nog een mes te werpen toen ze de stem van Dean hoorde. Ondanks haar frustraties verscheen er een glimlach op haar gezicht. Geweldig nieuws? Nog voor ze er verder over na kon denken of er überhaupt op kon reageren, deelde hij het nieuws met haar. Samen op missie. Morgen. Wacht, wat? Zíj zouden op een missie gaan? Had Dean dat wel goed begrepen? Chris leek haar wel steeds meer ruimte te geven, maar ze bleef zijn kleine zusje, dat was in alles te merken. Hij lette op haar, gaf haar kleine privileges. Ze had niet verwacht dat hij haar voldoende vertrouwde om op missie te gaan. Vol onbegrip keek Charlotte naar Dean. Ze stopte haar mes weg terwijl ze naar de jongeman toeliep. ‘Op missie? Weet je dat zeker?’
Zijn enthousiasme was oprecht en aanstekelijk. ‘Ja. Chris vroeg me of ik dacht dat je er klaar voor bent.’
En, natuurlijk had hij ja gezegd. Hoe vanzelfsprekend dat misschien ook was, het betekende veel voor haar. De kans was groot dat hij ja had gezegd, omdat hij wist dat hij bij haar zou zijn en hij haar kon beschermen. Toch geloofde ze erin dat Dean net zo goed nee had gezegd als hij het echt niet had zien zitten. Het was een fijne bevestiging, helemaal nadat ze voor haar gevoel zwaar faalde in haar training van vandaag.
Een grote, glunderende glimlach verscheen op haar gezicht en ietwat enthousiast pakte ze de handen van Dean vast. ‘Maar, dat is inderdaad geweldig nieuws! Wat gaan we doen? Hoe laat vertrekken we? Zijn we alleen?’ Sneller dan normaal vuurde ze de vragen op hem af, een gevolg van haar enthousiasme.
Dean grinnikte. ‘We zijn met z’n drieën, Jared gaat ook mee. Hij weet wat we gaan doen. We vertrekken morgenochtend.’
Dean had wat verteld over hun reisgenoot en hij leek een van de weinigen die Dean een kans had gegeven vóór hij zichzelf bewezen had. Dat stelde haar gerust. Opgetogen gaf Charlotte de jongen tegenover haar een kus, waarna ze hem omhelsde. ‘Yay! Bedankt, Dean, dat je hem hebt overgehaald.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De verbazing op haar gezicht ging heel snel over in enthousiasme, precies wat ze nodig leek te hebben na een frustrerende training. Dean had gezien hoe moeizaam dit ging, dat ze dit nog veel lastiger vond dan het richten met een pistool, maar het was niet zo slecht als ze zelf leek te denken. Natuurlijk, ze had weinig vergelijkingsmateriaal, omdat de meeste mensen hier al jaren bezig waren met trainen. Ze was sowieso slecht, vergeleken met wat zij konden. Daardoor was het voor haar vast lastig om in te zien dat het niet zo slecht was als het misschien leek. In tegendeel, Dean had het idee dat ze het vrij snel oppakte en hoewel ze nog niet goed genoeg was om een geïnfecteerde met een mes uit te schakelen, was het zeker een goed begin. Wanneer ze terugkwamen van de missie zou hij wat meer met haar gaan oefenen in hand-tot-hand gevechten. Steken, slaan, dat soort dingen. Er waren genoeg dummies in de ruimte waarop ze zouden kunnen oefenen met dat soort vechttechnieken, die zeker belangrijk waren wanneer je in gevaarlijke situaties terecht kwam. Zoals Charlotte enkele tijd terug, toen ze in die tatoeageshop iets te dichtbij die Clicker was geweest. Of Dean, die een gevecht met de geïnfecteerde hond aangegaan was. Als je in zo'n situatie wist wat je moest doen, werden je overlevingskansen direct een stuk groter. Hij vond het dan ook heel belangrijk om ervoor te zorgen dat Charlotte die basisvaardigheden ook onder de knie kreeg.
Het was fijn om te zien dat ze zo enthousiast was over de missie, zelfs al wisten ze niet precies wat ze zouden moeten gaan doen. De enthousiaste, korte kus en de omhelzing die wat langer duurde, maakten dat hij zeker wist dat hij de goede keuze had gemaakt door Christian te zeggen dat Charlotte goed genoeg was. Dean wist ook wel dat ze het aan zou kunnen. In tegenstelling tot Christian stelde hij haar liever bloot aan gevaarlijke situaties dan haar ervoor af te schermen. De gemakkelijkste manier om te leren. Daarbij, hij zou zelf meegaan en er op die manier voor kunnen zorgen dat het meisje toch niets overkwam als er iets niet volgens plan verliep. Hij beantwoordde de omhelzing dan ook en heel eventjes bleven ze zo staan, maar al snel moesten ze elkaar weer loslaten. Hij knipoogde naar haar. 'Dat heeft niets te maken gehad met overhalen, je bent de afgelopen tijd zo veel beter geworden dat het niet meer dan logisch is dat je ook een keer mee mag.' En hij gunde het haar echt. Christian zou waarschijnlijk geen al te gevaarlijke missie hebben uitgezocht om zijn zus mee te sturen, maar het was altijd beter dan thuisgehouden worden omdat het te gevaarlijk zou zijn. Dat, en hij zou dit keer sámen met haar op een missie gaan. Ze zouden geen dagen van elkaar gescheiden hoeven zijn en hoewel ze zich zouden moeten gedragen in de nabijheid van Jared, was het niet nodig om grote afstand te bewaren.
Over Jared gesproken, de man liep zoekend de trainingsruimte binnen. Die was waarschijnlijk op zoek naar Dean en Charlotte, om ze te kunnen vertellen over de missie die morgen zou beginnen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat wat hij zag, zag zij niet. Ze zag de verbetering niet, dat was wat het zo frustrerend maakte. Urenlang stond ze in deze trainingszaal en zag ze haarzelf enkel falen, terwijl anderen veel meer succes leken te hebben. Het was dan ook fijn die bevestiging van Dean te horen, omdat ze wist dat hij het niet zomaar tegen haar zou zeggen. Natuurlijk, hij was haar vriend, hij wilde dat ze zich goed voelde. Maar, als hij het compliment dat hij gaf niet oprecht vond, zou hij het ook niet tegen haar zeggen. Tenminste, dat dacht ze. Dat hoopte ze, zodat haar ze zich toch enigszins opgewekt voelde door zijn woorden.
Deans blik gleed naar iets of iemand achter haar en hij stak zijn hand op, om aan te tonen waar ze stonden. Charlotte draaide zich om en zag naar wie hij wenkte: Jared. De volwassen man glimlachte breed toen zijn oog op het tweetal viel. Charlotte had de man al een enkele keer gesproken. Enkele keren had hij zich bij hen gevoegd bij het avondeten. Het gebeurde bijna zelden dat Dean en Charlotte alleen zaten bij het avondeten tegenwoordig. Steeds meer werden ze opgenomen in de groep en dat was fijn. Tegelijkertijd maakte dat het fijn dat ze hun eigen huisje hadden, zodat ze in de avonden en ochtenden niet meer gestoord konden waren en ze elkaar hun volle aandacht konden geven.
Vriendschappelijk sloeg Jared een hand op de schouder van Dean. ‘Jullie hebben het vast al gehoord?’ vroeg hij.
Dean knikte. ‘Echt net.’
‘Mooi. Heeft hij ook het doel uitgelegd?’
Dean schudde zijn hoofd en legde een arm rond Charlotte’s middel terwijl hij haar tegen zich aantrok.
‘Oké, geen probleem. Jullie weten dat er verschillende onderzoekslijnen lopen, toch? Ingrid is druk bezig met het vinden van verbanden en heeft al enkele interessante dingen gevonden. Nu willen ze de informatie uitwisselen met een andere basis. Ingrid levert hun de informatie die zij heeft en wij moeten wat nieuwe gegevens meenemen. Het is een paar steden verderop, ik verwacht dat het zonder tegenslagen zo’n acht uur rijden is, dus ik wilde morgen rond zonsopkomst gaan rijden.’
Rijden. Een auto. Het was niet de eerste keer dat ze in een auto zou zitten, maar het was wel extreem lang geleden. Ze was haast vergeten hoe het voelde. Daarbij, enkele steden verderop, zes uur lang rijden: ze zouden een hoop zien van de wereld. Ze keek er nu al naar uit. Het idee dat ze genoeg tegenslagen tegen konden komen, kwam niet eens in haar op.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het viel te verwachten dat Jared het tweetal zo snel mogelijk in wilde lichten over de inhoud van de missie. Morgenochtend wilde hij vertrekken, zodat ze zo snel mogelijk ook weer terug zouden zijn. Als het een beetje mee zat zouden ze maar een nachtje weg zijn. Acht uur rijden op de eerste dag, acht uur op de tweede dag. Tenminste, als ze geen moeilijkheden tegen kwamen onderweg. Afgesloten tunnels, geïnfecteerden die zich over de wegen hadden verspreid of andere, niet al te moeilijke problemen. De mogelijke problemen waren de enige reden dat er meer mensen nodig waren voor deze missie, je kon niet schieten en sturen tegelijk. Het werd bijna logisch, dat Charlotte op een missie als deze wel mee zou kunnen. Niet dat Dean de missie als makkelijk of minderwaardig zou aanduiden, dat zeker niet. Ze hadden zelf een reis gemaakt om hier te komen met informatie voor het onderzoek, al geloofde Dean er misschien nog steeds niet in dat er ooit een daadwerkelijke behandelingsmethode zou kunnen komen tegen de schimmel.
Jared wilde bij zonsopkomst vertrekken, wat betekende dat ze nog maar weinig tijd hadden om zich voor te bereiden. De dag was al half voorbij en een goede nachtrust zou waarschijnlijk essentieel zijn voor een soepel verloop van de missie. 'Dan moeten we zo de training maar afronden,' zei hij, meer tegen Charlotte dan tegen Jared. Hij knikte naar de andere man, die bevestigend had geknikt. 'Morgen gaat een lange dag worden. Bedenk maar iets leuks om te doen, als we acht uur onderweg zijn.' Met een glimlach verliet Jared de trainingsruimte weer en Dean keek hem na, al weer in gedachten verzonken. Een missie met zijn drieën was natuurlijk een stuk intiemer dan een vijfdaagse missie met tien man. Je zat toch wat meer met elkaar opgescheept, moest het toch lang met elkaar uithouden. Dean maakte zich er niet zo heel veel zorgen om, hij wist dat het met hun drieën wel goed zou komen.
Toen Jared de ruimte eenmaal verlaten had, keek hij weer naar het meisje naast zich. 'Wat dacht je van drie rondjes hardlopen, met na elk rondje twintig keer opdrukken en daarna zijn we klaar voor vandaag?' Hij wist heel goed dat het toch niet zou helpen om haar vandaag nog langer met die messen te laten klooien, daarbij was dit een prima manier om af te sluiten. Het zou Charlotte waarschijnlijk ook wel een beetje opvrolijken, omdat ze hier veel meer vooruitgang in boekte dan met de wapens. Daarna konden ze hun spullen bij elkaar gaan pakken, netjes op tijd gaan eten en daarna tijdig gaan slapen. Zouden ze, in verband met de missie, hier moeten overnachten? Dean had liever van niet, maar wist dat zoiets nodig zou kunnen zijn. In dat geval moest hij een nacht in die slaapzaal liggen die hij liever vermeed, al zou het waarschijnlijk minder erg zijn dan alle voorgaande nachten.
Eerst dit. Rondjes rennen voor conditie, opdrukken om kracht op te bouwen en om het uithoudingsvermogen nog meer te trainen. Drie rondjes waren geen zware opgave, maar het was ook niet de bedoeling op hun lichamen nu tot het uiterste te pushen. Al helemaal niet als ze morgen vroeg op moesten staan, topfit zouden moeten zijn.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Er was een ding dat Charlotte absoluut niet wilde: slapen in de slaapzaal. Hoewel de situatie er een stuk beter op was geworden, wilde ze niet het risico lopen dat er nog een keer zoiets zou gebeuren. Hij zou het niet toegeven, maar het had hem wel degelijk geschaad. Hij leek er wel degelijk van op te knappen nu ze met z’n tweetjes waren en ze was niet van plan daarbij roet in het eten te gooien. Daarnaast was het misschien ook eigenbelang: Charlotte sliep graag naast hem. Alleen dat al was genoeg reden om ervoor te zorgen dat ze thuis sliepen. Ze hadden er korte tijd over gediscussieerd, maar Charlotte had zich niet gewonnen gegeven en uiteindelijk had dat ervoor gezorgd dat ze samen richting het huis liepen.
Het schemerde al toen ze naar huis liepen. Een gevolg van de wintermaanden, waarbij de dagen kort waren. Eenmaal thuis hadden ze weinig gedaan. Ze hadden beiden hun tas ingepakt, extra proviand erin gestopt, maar waren al vrij vroeg klaar. Charlotte had nog een wekker van zolder geplukt, die na een nieuw paar batterijen weer gewoon leek te werken. Het was wat onhandig geweest om de tijd met Jared af te spreken. Tijd was een begrip waar weinig gebruik van gemaakt had. Men dacht nog wel in uren, maar vrijwel niemand had een instrument waarvan ze de tijd af konden lezen. Data en tijd leken langzaam verloren te gaan. Sterker nog, data waren haast al verloren. Charlotte leek haast de enige die zich na al die jaren nog druk maakte om de feestdagen. Het was misschien ook stom, maar het was iets wat haar menselijk maakte.
Op de gok had ze de wekker gezet, waardoor het rinkelende geluid al vroeg door hun kamer echode. Kreunend en met tegenzin drukte Charlotte het apparaat uit, waardoor het harde geluid stopte. De tijd die volgde benutte Charlotte door het opstaan zo lang mogelijk uit te stellen. Een actie waarbij ze Dean, ’s nachts beter bekend als haar kacheltje, ook tegenhield op te staan. Pas toen het echt, écht nodig was om uit bed te stappen, ging Charlotte erin mee. Het scheelde dat ze al een hoop voorbereidingen in de avond gedaan hadden, zodat ze nu alleen wat hoefden te eten en zichzelf warm aan hoefden te kleden. Het scheelde dat er in de auto een kachel aanwezig zou zijn. Charlotte zou wel een jas meenemen voor de reis naar de Firefly-basis, maar in de auto zou een trui of shirt met lange mouwen voldoende zijn. Uiteindelijk, omdat ze misschien toch iets te lang in bed waren blijven liggen, aten ze hun eten al wandelend op. Het was te merken dat de winter eraan kwam. Vannacht leek het al gevroren te hebben. Het was in het huis ook te merken, al had ze er niet zozeer last van ervaren. Gelukkig was de kou buiten te overzien zolang ze haar jas droeg. De lucht was een mengelmoes van geel, oranje en rood toen ze aankwamen bij de basis. Eenmaal in de hal gooide Jared net zijn tas in de kofferbak van het apparaat. Verder leek het haast uitgestorven in het gebouw. Er waren altijd wel een paar mensen wakker die de boel in de gaten hielden, maar voor de basis was het extreem rustig. Dat terwijl de meesten er redelijk vroeg uit gingen om te starten met het trainen.
‘Goeiemorgen!’ zei Jared, die de rugzak van Charlotte aannam en deze ook in de auto plaatste. Dean legde zelf zijn tas in het voertuig. ‘Zijn jullie er klaar voor?’
Dean keek naar haar. Van hem wisten ze het antwoord wel: hij was er klaar voor. Hij was al een keer eerder op missie geweest en was sowieso niet bang voor het gevaar. Voor Charlotte was dat anders. Het was haar eerste missie, haar eerste keer sinds tijden dat ze weer in een auto zou zitten en ze was nu niet de meest getrainde soldaat van de Fireflies. Toch voelde ze zich er wel klaar voor. Ze twijfelde nog altijd aan haar eigen prestaties, maar vertrouwde erop dat ze haarzelf zou kunnen redden. Daarnaast vertrouwde ze op de vaardigheden van de mannen en de wetenschap dat Chris haar niet op missie zou sturen als hij het niet vertrouwd had. Dat zorgde ervoor dat Charlotte overtuigend knikte. ‘Zeker weten.’
‘Mooi. Wat mij betreft kun-’
Jared werd onderbroken door een persoon die “wacht” riep. Niet zomaar een persoon, maar haar grote broer. Met grote passen liep hij op het drietal af. Hij knikte kort naar de twee mannen, maar richtte zijn aandacht al snel op Charlotte. Hij zag er nog altijd vermoeid uit. Waarom was die gek dan ook nu al wakker? Alleen om haar gedag te zeggen?
‘Ik wilde je nog even succes wensen voor je zou gaan,’ zei hij.
Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze gaf de jongeman een stevige knuffel. Ze zouden maar kort weggaan en ze was ervan verzekerd dat alles goed zou komen, maar toch vond ze het wel moeilijk om afscheid van hem te nemen. ‘Dat is lief van je,’ zei ze.
Na enkele seconden beëindigde hij de knuffel en pakte hij haar schouders vast. ‘Wees voorzichtig.’
‘Doe ik,’ beloofde ze.
Hij knikte. Het was haast alsof haar antwoord hem geruststelde, alsof er een last van zijn schouders viel. Hij richtte zich tot de twee mannen, wie hij ook nog veel succes wenste, waarna hij aangaf dat het tijd was om te gaan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was te verwachten geweest dat Christian, ondanks de vroegte, nog even langs zou komen. Eigenlijk zou het Dean verbaasd hebben als de leider het niet zou doen. Niet omdat het zijn taak was om als leider alle missies in de gaten te houden, maar omdat hij zijn kleine zusje op reis stuurde. Een reis die nog wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn, als er iets onverwachts op hun pad kwam. Daar wilde Dean niet aan denken, niet nu al. Dean en Jared kregen in ieder geval een minder uitgebreide succeswens, maar die hadden ze dan ook niet nodig. Ze waren beiden meer ervaren in dit soort dingen dan Charlotte. Wel hield Christian de blik van Dean net iets langer vast dan gewoonlijk, alsof de man hem nog even waarschuwde dat haar niets zou mogen overkomen. De bezorgdheid was aandoenlijk, maar begon nu ook wel irritant te worden. Het zou een verademing zijn als dit voorbij was, als hij en Charlotte onder het toeziend oog van Christian vandaan waren. De afgelopen weken was Dean de andere man dan wel meer gaan respecteren, er bleef een spanning tussen de twee als het om Charlotte ging. Ook nu bleek dat weer. De blik was waarschuwend, maar sprak tegelijkertijd van zorg. Zorg om zijn zusje, wel te verstaan.
Uiteindelijk was het dan echt tijd om te gaan. De tassen waren al achter in de auto gegooid en het drietal stapte in, waarna Christian de grote garagedeuren een eind opende met het mechanisme dat aan de muur hing. De auto waarmee ze zouden reizen was een kleinere variant van de wagens die ze bij de eerdere missie hadden gebruikt. In plaats van een ruimte voorin en een grote ruimte achterin voor extra mensen, was voorin enkel een brede bank geplaatst waar ze met zijn drieën konden zitten. Nog vrij ruim, zelfs. Ze hoefden niet tegen elkaar aan geplakt te zitten, al was dat met dit weer misschien wel prima. Warm was het buiten niet en de auto zou eerst ook moeten opwarmen voordat er iets van een verwarming aan zou kunnen.
Ze vertrokken, reden de garage uit en direct daalden de deuren achter hen weer. Nog even wierp Dean een blik naar achteren, waar Christian net verdween. Daar gingen ze dan, een reis van acht uur heen en terug. Jared had geen grapje gemaakt toen hij de dag ervoor had gezegd dat ze iets zouden moeten vinden om zich mee te vermaken in de auto. Dean was daar niet zo goed in, nooit geweest ook. Ten eerste omdat ze geen auto hadden gehad waar ze gebruik van maakten, ten tweede omdat er nooit tijd was voor spelletjes. Wel met Tara, maar die kende er ook niet zo veel. Hoewel er nog wel even gebabbeld werd, viel er toch al snel een stilte, die Jared uiteindelijk verbrak.
'Als we nog iets meer dan zeven uur zo moeten blijven zitten, gaan we allemaal uiteindelijk wel dood van verveling,' merkte de man rustig op. 'Dus alsjeblieft, één van jullie, kom met een goed idee.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Als klein meisje was ze regelmatig op vakantie gegaan met de auto. Urenlang autoreizen. Ze herinnerde zich dat ze veel sliep in de auto, maar ook dat de radio regelmatig luider werd gezet omdat die ene zomerhit gedraaid werd en ze luidkeels mee konden zingen. Een andere bezigheid was het alfabet volgen op kentekenplaten. Eerst werd de letter A gezocht, vervolgens de letter B, enzovoorts. Ook deden zij en haar broer regelmatig het spel: “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en de kleur is…” Dat spel bleek echter minder geschikt, aangezien ze regelmatig iets kozen uit de omgeving en ze daar binnen enkele seconden voorbij waren gereden. Ook bleek Charlotte goed in staat te zijn om haarzelf te vermaken met haar gedachten. Regelmatig bedacht ze verhalen in haar hoofd die weinig logica bevatten, maar het was een leuke bezigheidstherapie. Nu kon ze haarzelf vermaken met het nadenken over de tatoeage van Dean, alleen hadden de twee mannen daar zelf weinig aan.
Charlotte had al enkele ideeën voor de tatoeage. Ze werd er steeds zekerder van dat ze het Yin en Yang-teken erin wilde verwerken. De twee hadden veel gelijkenissen, maar ook overduidelijke tegenstrijdigheden. Dat was iets wat gebleken was toen ze die eerste avond bij elkaar waren blijven slapen. Maar toch was het te merken dat ze zich aanpasten. Dean werd levendiger, vriendelijker, leek socialer te worden. Charlotte werd juist sterker, probeerde steeds praktischer te denken. Hun goede eigenschappen staken elkaar aan, mengden zich, brachten elkaar in balans. Precies zoals Yin en Yang symboliseerde. Maar, enkel het teken vond Charlotte saai. Ze wilde met iets speciaals komen, iets waar Dean trots op kon zijn, iets waar een heel verhaal achter zat en de betekenis niet direct weggaf. Ze konden het in een kompas verwerken, maar waar stond het kompas dan voor? Wees het hen de weg naar hun geluk? Naar hun samenzijn? Het voelde wat afgezwakt, omdat Charlotte al een kompas op haar arm had staan. Ze vond het leuker om met iets nieuws te komen en als er nog veel stiltes zouden vallen, dan had ze nog genoeg tijd om daarover na te denken. Nu was het haar voornaamste taak om met een leuk spel te komen als bezigheid. De vraag was alleen wat?
‘We kunnen raadspelletjes doen?’ vroeg Charlotte.
‘Prima. Beter dan een urenlange stilte,’ zei Jared met een grijns en kort keek hij haar kant op. Er was niks op de weg, geen andere bestuurders waar hij rekening mee moest houden, maar toch vond Charlotte het een eng idee als hij zijn blik niet op de weg gericht had.
‘Top! We kunnen iets doen als wat ik toen met Timothy deed?’ stelde Charlotte voor, meer gericht tegen Dean dan tegen Jared, aangezien hij het jongetje niet kende. ‘Daarbij houdt een iemand een dier in gedachten en de anderen moeten raden welk dier door vragen te stellen die alleen met ja of nee te beantwoorden zijn,’ verduidelijkte ze haarzelf.
‘Eitje. Doen we.’
Een tijd lang deden ze het raadspel. Zelfs Dean deed vrij actief mee, en hij was nog goed ook. Hij stelde goede vragen, waardoor hij al snel voorzien werd van genoeg informatie om het juiste dier te noemen. De dieren die hij zelf in gedachten had, waren vaak ontzettend vergezocht en bijna onmogelijk om te raden. Bijna tien minuten waren ze bezig geweest voor ze tot de miereneter gekomen waren. Ze kon het mis hebben, maar ze kreeg het idee dat Dean het maar al te leuk leek te vinden dat hij er zo goed in was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het raadspelletje was vermakelijk en zorgde enkele uren voor bezigheid. Een voordeel van de opvoeding die Dean genoten had, was dat hij ook veel over wilde dieren had moeten leren. Want, als er ooit een ramp zou gebeuren waardoor de halve wereld naar de kloten ging, was het belangrijk om te weten wat welke dieren deden en welke er gevaarlijk waren. Welke je zou kunnen opjagen, welke beesten op jou zouden jagen en hoe je tegen ze zou kunnen vechten. Op een gegeven moment waren de beesten echter op, of ze konden in ieder geval niet meer makkelijk met nieuwe dieren komen. Hoe goed Dean ook in dit spelletje was, op een gegeven moment waren de beesten niet meer te bedenken. De stilte hervatte zich weer, al leek het ditmaal minder erg dan de eerste keer. Alle drie raakten ze in hun eigen gedachten verzonken. Dean dacht, zoals de laatste tijd wel vaker, aan zijn zus. Doordat hij het er eindelijk met Charlotte over gehad had, enkele weken terug, was het weer naar de oppervlakte komen drijven. Waar de nachtmerries eerst minder waren geworden door de aanwezigheid van Charlotte, droomde hij de laatste tijd juist weer vaker over Tara, met haar bebloede hals en de laatste woorden die ze tegen hem gesproken had. Hij sliep er niet al te best door, maar het was oké. Wanneer hij 's nachts opschrok, wist hij dat Charlotte er in ieder geval was. Ze lag altijd dicht tegen hem aan gekropen. Deels voor de warmte, waarschijnlijk. Maar het was ook gewoon een geruststellend gevoel, het voelde fijn om haar 's nachts tegen zich aan te hebben. Het stelde zijn door nachtmerries gealarmeerde zintuigen weer gerust, waardoor hij zich weer kon ontspannen en verder kon slapen. Ondertussen was Charlotte het vast wel van hem gewend, zo vaak gebeurde het wel. Soms meerdere malen per nacht, maar hij raakte er niet vermoeider door. In tegendeel; hij was uitgeruster dan hij was geweest toen ze nog apart sliepen. De nachtmerries zouden vanzelf wel minder worden, dat was uiteindelijk ook al eerder gebeurd.
Op dit moment dacht hij niet aan de nachtmerries. In plaats daarvan dacht hij terug aan de dag dat Tara had gezegd dat ze naar de zee zouden gaan, want daar waren geen geïnfecteerden. Hij had haar, ondanks zijn opvoeding, stellig geloofd. Bij de zee zou het veilig zijn. Samen waren ze vertrokken, al had Tara geen flauw idee gehad welke kant ze op moesten voor de zee. Haar theorie was, dat als ze maar lang genoeg rechtdoor liepen, ze vanzelf een zee tegen zouden komen. Het was niet dat ze maar beperkt de tijd hadden, dus waren ze gewoon gaan lopen. Toen hadden ze ook een spelletje gespeeld, waarbij de ene persoon een voorwerp uit de omgeving in gedachten nam en enkel de kleur van dit voorwerp noemde, waardoor de ander kon gaan raden wat het was. Tara was er goed in geweest, Dean niet zo.
Ruw werd hij uit zijn gedachten getrokken toen Jared ineens op de rem trapte. Voor hen was een gigantische vrachtwagen op de weg gevallen, waardoor de tunnel er vlak achter in zijn geheel geblokkeerd was. Ze konden niet verder, tenzij ze de vrachtwagen verplaatsten. Jared vloekte hardop, waarna hij de deur open gooide. Dean volgde zijn voorbeeld en stapte ook naar buiten. Hij duwde tegen de vrachtwagen aan, maar dat had uiteraard geen zin.
'Dat wordt lopen,' concludeerde Jared. Iets anders leek er niet op te zitten.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze kon het niet helpen. Er waren twee ervaren mannen bij haar, twee mannen die beiden wisten hoe ze zichzelf in veiligheid moesten houden. Zijzelf werd daar ook steeds beter in, maar nog steeds was de angst onvermijdelijk. Nog steeds kwam het ijzige gevoel omhoog en verstarde het haar. Beide mannen waren uit de auto gestapt, maar Charlotte bleef zitten, klemde haar handen om de rand van de bank. Dit zei niks, toch? Die omgevallen vrachtwagen hoefde niks te betekenen. De tunnel erachter kon evengoed leeg zijn. Geen paniek. Geen zorgen. Charlotte ademde diep in, waarna ook zij uit de auto stapte. Dean stond aan de zijkant van de vrachtwagen en wachtte tot zij bij hem was. Hij drukte een vluchtige kus tegen haar slaap en fluisterde haar toe dat het oké was. Dat was voor hem makkelijk zeggen. Hij twijfelde niet aan zijn vaardigheden. Hij raakte niet verstard van angst. Hij had jarenlange ervaring.
Jared stond een eindje verderop, bestudeerde de grote, lange tunnel. Verschillende auto’s stonden in de tunnel. Sommigen hadden een botsing gehad, anderen stonden midden op de weg stil geparkeerd. Charlotte vermoedde dat het gebeurd was op de dag van de uitbraak. Mensen die zo snel mogelijk weg wilden, terwijl er personen over de weg renden en er op het laatste moment uitgeweken moest worden. Ze zag haast voor zich hoe de geïnfecteerden zich in die groep mengden en onschuldige mensen de dood in joegen.
Met z’n drieën begonnen ze hun weg door de tunnel. Het was een lange tunnel, een belangrijke weg. Charlotte herinnerde zich dat ze er zelfs een keer doorheen gereden was. Toen hadden er lampen gebrand in de donkere tunnel, maar nu was het slechts gehuld in duisternis. Hoe verder ze kwamen, hoe muffer het er begon te ruiken. Charlotte stopte met lopen, maakte haar ogen tot spleetjes. Het was niet goed zichtbaar, maar ze was er haast zeker van. Ondanks dat de tunnel grensde aan de buitenlucht, leken er sporen rond te dwarrelen in de ruimte. Hoe dieper ze zouden gaan, hoe dichter de concentratie ervan. Ergens was het niet gek. Aan de rand van de tunnel werd de lucht goed gefilterd, waardoor de sporen zich al snel zouden mengen met de buitenlucht. Nu de ventilatoren het niet meer deden, bleef de lucht binnenin vrijwel stilstaan. Door de lengte van de tunnel, kon de wind er niet bij komen en was het niet meer dan logisch dat de schimmel een kans kreeg om te groeien. Charlotte’s handen trilden iets terwijl ze haar gasmasker losmaakte van haar zij en op haar gezicht plaatste. Hoe stom was ze? Ze had al een tijdje gewacht op dit moment: haar eigen missie. Waarom was ze dan zo bang? Ze had hier geen goed gevoel bij.
‘Sporen?’ vroeg Jared.
‘Hier nog niet,’ zei Charlotte, ‘maar ik heb het idee dat het een eindje verderop vol staat met sporen.’
Jared knikte bedenkelijk, waarna beiden mannen haar voorbeeld volgden. Ze liepen verder en het bleek dat ze gelijk had. Het was al donker in het gebied, maar door de sporen was er nog minder zicht. Schijnbaar zat de schimmel er ook al een tijdje, want net als in die ene bunker, had de schimmel zich hier ook op de muren geplaatst.
Dean stopte met lopen, spitste zijn oren. Charlotte hoorde het ook. Geklik. Gekreun. Clickers en de eerdere stadia. Maar ook hoorde ze gestomp. Voetstappen. Voeten die de grond deden trillen, die het bijna begaven onder het gewicht bij elke stap die gezet werd. Vanuit het niets, zonder enige aanleiding, hoorde ze hetzelfde monster brullen: een Bloater.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het feit dat er hier sporen waren, betekende meerdere dingen. Ten eerste betekende het dat ze nog niet eens halverwege de tunnel waren, nu net het diepste deel hadden bereikt. Ten tweede betekende het dat er hier geïnfecteerden waren. Niet weinig ook, zo klonk het.
Het gebrul begon hem onder de hand al aardig bekend te worden. Charlotte had het ook herkend, hij kon het zien aan de angstige blik in haar ogen. De schrik die erin te lezen was. Hij wilde dat hij haar kon geruststellen, maar er was niets wat hij kon zeggen dat haar zorgen weg zou nemen. Een Bloater. Zijn blik gleed van Charlotte naar Jared, die ook ongerust leek. De man had dan misschien nog nooit een gevecht met een Bloater gehad, maar kende de verhalen. Jared wist van het gevaar dat voortvloeide uit de grote, groteske figuur die zich verderop in de tunnel bevond. Alle drie waren ze gestopt met lopen. Als er te veel geïnfecteerden waren, zouden ze onmogelijk verder kunnen reizen. Niet dat ze veel keuze hadden, ze hadden nu eenmaal een missie gekregen. Als Christian had geweten dat ze dit tegen zouden komen, zou hij Charlotte nooit hebben laten gaan, dat wist Dean zeker. Maar nu stonden ze hier, met zijn drieën. Geruisloos haalde Dean zijn rugzak van zijn rug af, die ze uiteraard mee hadden moeten nemen nadat ze de auto achter hadden gelaten. Zijn wapens had hij al langs zijn heup hangen, die zou hij nooit zomaar in zijn tas stoppen, maar een zaklamp en enkele andere, eventueel handige voorwerpen werden uit de tas gehaald. Hij gebaarde de andere wee om stil te blijven, al was dat misschien overbodig. Zij wisten ook wel dat het niet zo heel handig was om geluid te maken.
Met een zacht klikje ging de zaklamp aan. Nu werd beter zichtbaar waar ze terecht gekomen waren. Auto's waren overgroeid en onherkenbaar geworden door de sporen en schimmel die eroverheen groeiden. Muren hadden een vreemde, groenige kleur gekregen en er hing een dikke mist van sporen in de ruimte. Enkele tientallen meters verderop waren vormen te onderscheiden van wezens die ooit menselijk waren geweest. Sommigen waren een mengeling van Clicker en Bloater, mensen die hier vanaf het begin vast gezeten moesten hebben, maar er waren ook recentelijk geïnfecteerden. Mensen die dachten dat de tunnel veilig was, zich daar ernstig in vergist hadden. Misschien was dat wel de reden dat iemand de vrachtwagen voor de ingang had gezet, om op die manier te voorkomen dat meer mensen in de val zouden lopen. Het was een gek idee dat mensen het zo lang overleefd hadden, maar nog steeds zo optimistisch over een donkere tunnel konden denken.
Verder naar achteren was de vorm van de Bloater te onderscheiden. Vanaf hier niet te bereiken, tenzij ze zich eerst een weg zouden banen door de hele groep geïnfecteerden. Drie mensen tegen een stuk of twintig geïnfecteerden, dat zou nog een uitdaging worden. Hij wendde zich tot Jared. 'Er is geen mogelijkheid om een andere route te gaan?'
Jared schudde zijn hoofd. 'Dit is de enige weg.'
Fuck. Ze zouden dus wel moeten. Ze zouden door de geïnfecteerden heen moeten, de Bloater uit moeten schakelen en dat zonder gebeten te worden. Een zelfmoordmissie, op zijn minst. En Dean betwijfelde of Charlotte daar klaar voor was.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was een zelfmoordmissie. Zij hadden geen schijn van kans tegenover het leger van geïnfecteerden. Zelfs wanneer zij met een grotere groep van meer ervaren soldaten geweest waren, was het een risico. Ze konden niet terug, ze konden niet verder. Het was pure zelfmoord als ze het zouden proberen op te nemen tegen de geïnfecteerden. Al helemaal met de Bloater aan hun kant. Ze zouden de taken kunnen verdelen: twee van hen die elk tien geïnfecteerde uitschakelde en een die zich richtte op de Bloater. Maar, Charlotte zou dat grote monster niet uit kunnen schakelen, noch kon ze tien geïnfecteerden aan.
Het was niet alleen haar onervarenheid die haar tegenhield. Het was de eerste keer sinds haar avontuurtje in de tattooshop dat ze weer in een met sporen gevulde ruimte stond. Ze was doodsbang, dacht steeds terug aan het hand-tot-hand gevecht dat ze had gehouden met de Clicker. Maar ook herinnerde ze zich de bunker, waar ze voor het eerst een Bloater gezien had. Ze herinnerde zich hoe Dean bijna om het leven gekomen was doordat hij gestruikeld was en daardoor niet meer had kunnen vluchten voor het wezen.
Jared wenkte het tweetal, verschool zich achter een wat groter busje. ‘Wat gaan we doen?’
Charlotte sloeg haar armen over elkaar, trilde ietwat. Een lokaas zou niet werken. Niemand zou het overleven als er twintig geïnfecteerde achter hen aan zaten.
‘We kunnen ons niet opsplitsen,’ merkte Jared op. Als Charlotte zelfstandiger en meer ervaren was, had dat nog kunnen werken. Ze konden de geïnfecteerden een voor een uitschakelen, maar door de verschillende stadia die zich in de groep bevonden, was dat vrij risicovol. De eerste twee stadia zouden hen gewoon kunnen zien, dus de geïnfecteerden die te midden van de groep stonden, zouden onbereikbaar zijn op die manier. Wel konden ze dat als eerste stap gebruiken. Eerst konden ze de geïnfecteerde aan de buitenrand doden, degenen die alleen ronddwaalden. Het zou de grote groep iets uitdunnen. Echter was daarmee de tunnel verre van bereikbaar.
Charlotte liet haar blik door de omgeving glijden. Zouden ze niet gewoon in een auto kunnen gaan zitten, de motor starten en voorbij alle geïnfecteerden racen? Ze betwijfelde het. Waarschijnlijk zou de Bloater hen met een hand kunnen stoppen, waarna het met een vuist het glas zou breken en zijn puntige, botte tanden in hun houdt zou zitten, daarbij de botter eronder brekend. Een rilling gleed over Charlotte’s rug bij het idee.
Was er geen andere optie waarbij ze gebruik konden maken van de omgeving? Ze hadden lucifers bij zich, maar niets dat brandbaar genoeg was. Voor de zekerheid hadden ze molotov-cocktails mee moeten nemen, maar deze hadden ze thuis laten staan.
Ineens kreeg Charlotte een idee. ‘Wat als we eerst de groep wat uitdunnen, terwijl een van ons op verschillende plekken zorgt dat er benzine op de grond ligt, zodat we de geïnfecteerden daar vervolgens heen kunnen lokken?’ Het was risicovol, dat zeker. Als de Bloater niet de kant op zou gaan waar ze wilden dat hij naartoe zou gaan, hadden ze een probleem. Toch leek het voor nu de beste optie die ze hadden, waarbij ze de brandstof uit de auto’s konden gebruiken. Nu was het nog de vraag of Dean of Jared geen beter plan hadden of enkele verbeterpunten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld