Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Het idee bleef raar. Het idee dat haar kleine grote broer de leider was een van de Firefly-basissen. Te bedenken dat het een van de grotere basissen was van de groep, maakte het nog onwerkelijker. Ze had bewondering voor de man, al helemaal nu ze zag wat er allemaal bij kwam kijken. Met name de laatste tijd leek het hem hoog te zitten. De wallen onder zijn ogen waren duidelijk aanwezig en bijna altijd als ze hem tegenkwam, was hij aan het werk. Ze vroeg zich af of het bij Aïsha hetzelfde geval zou zijn. Hoewel het een kleinere basis was, had ze twee belangrijke taken en Charlotte verwachtte dat ook dat behoorlijk uitputtend moest zijn.
Uiteindelijk stopte Jared voor een onderzoeksruimte waarvan de deur open stond. Het was een vrij vergelijkbare ruimte met die van Ingrid, al leek Aïsha wat meer geordend dan de dokter in hun basis. Toch was dat niet wat haar aandacht trok. Er stond een brancard in het midden van de ruimte, met daarop een dood, geïnfecteerd en opengesneden lichaam van een zwijn. De licht getinte vrouw bewoog zich door de ruimte alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Jared klopte driemaal op de deur om te laten weten dat er bezoek was.
Opgewekt draaide de vrouw zich naar hen toe. Ze had lichtgrijze ogen, die in contrast stonden met haar lichtbruine huid en donkere haren. ‘Jared! Je bent er al. En, je hebt gezelschap meegenomen zie ik?’ In tegenstelling tot Ingrid nam deze vrouw wel echt de tijd voor hen. Ze klapte haar schrift dicht en liep naar het drietal toe. Het was maar kort, maar Charlotte betrapte haar erop dat ze het onbekende tweetal vluchtig inspecteerde.
‘Zeker. Aangezien de brug is ingestort heb ik voor de zekerheid versterking meegebracht. Maar goed ook, de tunnel stond zwart van de geïnfecteerden.’
Een bezorgde uitdrukking verscheen op haar gezicht. ‘Zijn jullie oké? Je hebt brandwonden,’ zei ze, vooral gericht naar Dean en Jared. Ze draaide zich om en liep naar een van de kastjes.
‘Het is al goed, Aïsha,’ zei Jared, die al door leek te hebben wat de vrouw van plan was.
De leidster schudde haar hoofd terwijl ze een zalftube uit de kast haalde. Ze liep weer naar hen terug en drukte de tube in de handen van Jared. ‘Neem het. Het zal de brandwonden niet direct genezen, maar het zal de pijn wel verlichten.’
Jared zuchtte zachtjes, maar kon een glimlach niet onderdrukken. ‘Bedankt.’
‘Maar zeg eens, wie heb je meegebracht?’ De vrouw was vooral geïnteresseerd in de jongeman die in het midden stond: Dean. ‘Interessante tekeningen heb je daar, jongeman.’ Dat klonk gek genoeg niet afkeurend. Ze was alert, maar ook oprecht nieuwsgierig. De vooroordelen die iedere ander leek te hebben, lieten haar koud.
Jared, die naast Dean stond, plaatste een hand op de schouder van de getatoeëerde man. ‘Dit is Dean. Sinds kort zit hij samen met zijn vriendin,’ hij knikte richting Charlotte, ‘bij de Fireflies, maar hij heeft zich al meerdere keren nuttig bewezen. Al twee keer in korte tijd heeft hij een Bloater uitgeschakeld.’
Dat leek de interesse van de vrouw te trekken. ‘Indrukwekkend.’
‘En dit is Charlotte, tevens het zusje van Christian.’
Ook dat leek de vrouw te interesseren. ‘Wauw. Onvoorstelbaar. De wonderen zijn toch de wereld niet uit. Welkom, jullie allebei.’ Een vriendelijke glimlach lag rond haar lippen. Charlotte mocht de vrouw wel. Ze was warm en vriendelijk, maar wist toch goed ter zake te komen. ‘Maar, jullie hebben jezelf niet voor niets in gevaar gebracht. Wat heb je voor ons meegenomen, Jared?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean mocht de vrouw, Aïsha, direct. Ze leek minder bevooroordeeld dan Ingrid, minder intimiderend dan Christian en vriendelijker dan de meeste mensen die hij was tegengekomen in zijn korte tijd bij de Fireflies. Net zoals Jane leek deze vrouw totaal geen oordeel klaar te hebben over zijn huid, tenminste niet in de negatieve zin. En de manier waarop Jared hem voorstelde, moest direct alle eventueel negatieve oordelen weggevaagd hebben. Twee Bloaters in zeer korte tijd. Hoewel het de waarheid was, voelde het onwerkelijk. Daarbij, de tweede had hij niet in zijn eentje verslagen. Daar hadden Jared en Charlotte een onmiskenbare rol in gespeeld en het was oneerlijk om alle eer naar hem te schuiven. Toch reageerde hij er verder niet op, want ze waren al verder gegaan. Jared overhandigde het stapeltje papieren aan Aïsha en liep met haar mee naar haar bureau, waar ze het pakket opende en er snel doorheen ging, alsof ze de inhoud op die manier kon beoordelen. Af en toe knikte ze, mompelde ze iets, maar veel snapte Dean er niet van. In plaats daarvan was hij naar het dode zwijn gelopen. Het dier was morsdood, een aantal ingewanden waren verwijderd en lagen op de tafel om onderzocht te worden. Dean mocht dan weinig weten van de infectie, maar hij herkende de sporen wel. Zelfs op de ingewanden van het beest groeiden de rare zwammen.
Als Dean het vergeleek met een mens, zou hij zeggen dat dit zwijn tussen een Clicker en een Bloater in had gezweefd. Het hele lichaam was opgezwollen door de sporen en hij vermoedde dat een onderzoeker die ermee aan het werk ging, heel goed op zou moeten passen. Het grote raam achter Aïsha's bureau stond vast niet alleen voor de sier open, het praktische nut was dat de ruimte gefilterd bleef en er dus veilig gewerkt kon worden.
'Is het interessant?' De stem van Aïsha trok hem uit zijn gedachten en hij keek op, naar de vrouw die nog altijd bij het bureau stond, met de papieren in de hand. Haar blik was echter op hem gericht, maar het was geen oordelende blik. Ze leek zijn interesse eerder op prijs te stellen, alsof er niet veel mensen waren die zo veel interesse toonden in de geïnfecteerde dieren. Dean knikte langzaam. 'Het deed me denken aan de hond die Charlotte en ik een tijd terug tegenkwamen,' gaf hij toe. Als hij de aandacht van de vrouw nog niet getrokken had, was dat nu wel het geval. Ze pakte een pen, klikte hem eventjes zodat ze zou kunnen schrijven en keek hem indringend aan. 'Een hond? Hoe groot? Hoe waren de sporen over zijn lichaam gegroeid? Hoe gedroeg hij zich? Heb je enig idee hoe lang het beest geïnfecteerd geweest was?'
Dean probeerde stroom aan vragen zo goed mogelijk te beantwoorden, al moest hij soms even naar Charlotte kijken voor hulp. Hij had op dat moment niet echt aan praktische zaken gedacht, zoals de grootte van de hond, maar misschien dat zij het wel onthouden had. Voor Aïsha was deze informatie blijkbaar heel belangrijk voor haar onderzoek. Logisch, zo veel geïnfecteerde beesten konden ze niet onderzocht hebben en ieder beetje informatie bracht ze weer tot een vollediger onderzoeksbeeld. Op één of andere manier voelde Dean zich steeds meer gewaardeerd in deze basis. Eerlijkheidshalve dacht hij dat het beter geweest zou zijn als dit de eerste basis was waar ze binnen waren komen lopen, niet die van Christian. Maar dat zou hij nooit hardop zeggen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Nadat Dean het vragenvuur zo goed mogelijk beantwoord had, hadden ze de tijd gekregen om iets voor henzelf te doen. Ze zouden de nacht hier doorbrengen, waarna ze de volgende dag weer terug zouden keren naar hun eigen basis. Ergens deed het haar goed dat Dean naar haar keek als hij twijfelde over de antwoorden of wanneer hij het antwoord niet wist. Ze had urenlang de aantekeningen doorgenomen, had gedacht dat het allemaal oud nieuws was, maar schijnbaar had ze er toch iets van opgestoken. Daardoor voelde ze zich iets nuttiger. Het sloeg nergens op, natuurlijk, maar toch was dat wel het geval.
Jared was nog even bij Aïsha gebleven, terwijl Dean en Charlotte de basis verkenden. Het was inderdaad een stuk kleiner, maar dat had ook iets wat het knus maakte. Daar waar Dean zich net op zijn gemak had gevoeld door het warme welkom van Aïsha, was dat in de rest van de basis een stuk minder. Opnieuw kregen ze vreemde blikken toegeworpen. Vooral Dean. Charlotte’s tatoeage lag verborgen onder de mouwen van haar jas, terwijl de ketting van Chris om haar hals hing. Deans tatoeages daarentegen waren niet te missen en het feit dat de ketting ontbrak, leek behoorlijk wat argwaan op te wekken.
Uiteindelijk waren ze op het dak aangekomen. Dat was niet geheel per ongeluk. Ze hadden best geweten waar die laatste trap naar toe leidde en ook waren ze ervan op de hoogte dat het misschien niet de bedoeling was om daar te gaan koekeloeren. Toch was Charlotte met een ietwat speelse glimlach de trap opgelopen en had ze Dean gewenkt om mee te komen. Even tijd voor henzelf. Even geen oordelende blikken. Hoewel het koud was buiten, was het niet onaangenaam. Een waterige zon stond laag aan de hemel, klaar om elk moment onder te gaan. Charlotte liet Deans hand los en liep naar de rand van het gebouw. Voor korte tijd genoot ze puur van het uitzicht. De wildernis overwoekerde de gebouwen. Natuur brak door de menselijke uitvinden heen. Langzaam maar zeker zou dit alles vervaagd worden. Hoewel Charlotte de uitbraak verachtte, bracht het enkele mooie dingen met zich mee. Ze hield van dit soort plaatjes. De natuur die zichzelf terugwon. Daarbij zouden Dean en zij elkaar nooit ontmoet hebben als dit nooit gebeurd was. Mochten ze elkaar wel ontmoet hebben, dan betwijfelde ze of het ooit iets geworden was. Zou Dean haar hebben zien staan? Waarschijnlijk niet.
Charlotte ging zitten en liet haar benen over de rand bungelen. Dean volgde al gauw haar voorbeeld. Ze liet haar hoofd tegen zijn schouder leunen, terwijl ze zwijgend naar de omgeving keken. Ze hield van dit soort momenten. Momenten waarbij ze gewoon samen waren, een herinnering creëerden. Een moment waarbij het er niet toe deed wat er gezegd werd, als ze maar bij elkaar waren.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was hier zelfs zo luxueus dat ze, omdat ze te gast waren, eigen slaapvertrekken aangeboden hadden gekregen. En omdat ze hier niet onder het toeziend oog van Christian stonden, was het zelfs zo dat Dean en Charlotte een ruimte mochten delen met zijn tweeën. Een luxe die ze in het huis natuurlijk ook hadden, maar die ze op de basis nog niet hadden mogen ervaren. Niet met Christian die er streng toezicht op hield. Hier was Charlotte niet echt het kleine zusje van Christian, zelfs al had Jared haar wel zo geïntroduceerd.
Verder verschilde de basis qua mensen weinig. Ze zagen Dean, hadden hun oordeel klaar. Ze zagen Charlotte, vroegen zich af waarom zij met iemand als hij op zou trekken. Al vaker had hij zich afgevraagd of hij zelf wel een antwoord op die vraag kon formuleren, maar aan de andere kant was het natuurlijk een belachelijke gedachte. Hij en Charlotte hadden nu al zo veel meegemaakt samen, dat was iets wat velen hier nooit zouden kunnen begrijpen. Zelfs als ze zo verschillend waren, of in ieder geval verschillend leken, deed dat niet af aan de dingen die ze deelden. De blikken waren te negeren, de fluisteringen buiten te sluiten. Onder de hand was hij het wel gewend. Het was veel erger geweest dan fluisteringen. In plaats daarvan focuste hij zich op het gebouw zelf. Het had wat tijd gekost, maar uiteindelijk hadden ze een trainingsruimte gevonden. Niet dat ze daar vandaag gingen trainen, maar Dean was nieuwsgierig geweest naar de omvang van de ruimte en de verschillende faciliteiten. De grotere basis, die waar ze vandaan kwamen, was toch zeker wel wat beter. Niet dat het iets was om over op te scheppen, maar toch.
Nu zaten ze zwijgend naast elkaar, op het dak van het Firefly-gebouw. Het was niet warm, maar ze droegen voldoende kleding om warm te blijven en de zon deed haar uiterste best om hen met haar laatste stralen nog op te warmen. De winter naderde, de dagen werden korter en aan de stand van de zon viel te zien dat het bijna tijd was om te eten. Hoe dat hier in zijn werk ging, dat wist Dean niet, maar hij verwachtte dat ze sowieso nog wel een halfuur hadden om dat uit te vinden. Voor nu was dat allemaal niet belangrijk, hij had een arm om Charlotte heen geslagen en keek zwijgend voor zich uit. Haar aanwezigheid was prettig, gewoon het feit dat ze dicht tegen hem aan zat, haar hoofd tegen hem aan liet leunen en ze eventjes geen woorden nodig hadden om hun gevoelens tot uiting te brengen. Hij wierp een blik op haar. Zag de donkere haren, die glansden in het licht van de ondergaande zon. De donkere ogen, omringd met enkele sproetjes die ze had gekregen door de vele tijd die ze buiten hadden doorgebracht. Hij hield van haar, met heel zijn ziel. En hij wist dat ze het nooit zou begrijpen, hij wist dat ze nog altijd aan zichzelf twijfelde en er was niets dat hij daaraan kon doen. Maar op momenten zoals nu maakte dat allemaal niet uit. Zacht drukte hij een kus in haar haren, zonder de stilte te doorbreken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De zwijgzame stilte werd onderbroken door Charlotte, een kort moment nadat ze zijn lippen tegen haar haren voelde. Kleine handelingen die haar hart op hol konden doen slaan. De arm om haar heen zorgde voor een gevoel van veiligheid. De angst van de tunnel had ze vrij snel van zich af kunnen zetten, ondanks dat het behoorlijk wat indruk gemaakt had. Nu ze zo naast hem zat, deed het er niet toe. Hier was ze veilig. Met hem naast haar voelde ze zich elk moment veilig.
‘Dean,’ fluisterde ze, haast bang om de stilte te doorbreken. ‘Ik heb nog eens nagedacht over jouw tatoeage.’
Dat wekte zijn interesse. Geduldig had hij afgewacht. Nadat hij met het idee was gekomen, had hij er niet meer naar gevraagd. Haast alsof het onderwerp nooit ter sprake was gekomen. Beiden hadden ze geweten dat het onderwerp niet vergeten zou worden, dat Charlotte meerdere keren nadacht over het ontwerp. Het had enkele tijd geduurd, maar nu was dan eindelijk het moment dat ze haar ideeën blootgaf. Het klonk misschien stom, maar ergens was ze zenuwachtig. Wat als hij het niks vond? Hij had gezegd het op zijn arm te willen zetten, maar wat als het idee hem niet aanstond en hij ervoor eeuwig naar zou moeten kijken? Er was altijd een kans dat het tegenviel, dat het niet was wat hij verwachtte.
‘En?’ vroeg hij, ietwat opgewekt.
‘Het Yin en Yang-idee wilde ik graag behouden, dus daar ben ik op voort gaan bouwen,’ begon ze. ‘Er zijn een aantal dingen waarin we sterk verschillen en het leek me mooi dat te symboliseren.’ Ze koos haar woorden zorgvuldig uit, probeerde haar woorden voor deze ene keer goed over te brengen. ‘Ik heb met verschillende ideeën zitten spelen, maar er was een ding wat me het meest aansprak.’ Nu kwam het technische aspect. Het daadwerkelijk uitleggen hoe ze het ontwerp voor haar zag, plus de betekenis erachter. ‘Wat mij mooi leek, maar dat is zoals het er in mijn hoofd uitziet en ik weet niet of het op papier, of nou ja, huid, er ook zo uitziet, maar… Maar ik zat te denken aan twee zwaluwen die als het ware omhoogvliegen, maar in een soort cirkelbeweging om elkaar heen. De ene zwaluw is zwart, met een paar witte accenten, de andere zwaluw juist andersom. Dat symboliseert dan ons twee, omdat we dus zo verschillen, maar elkaar, vind ik tenminste, wel in balans brengen. En, ik zat aan zwaluwen te denken aangezien die staan voor vrijheid, voor het uitslaan van je vleugels en het zien van de wereld. We kunnen gaan en staan waar we willen, zijn vrij in wat we doen, maar ontdekken ons pad wel samen.’ Al die tijd had ze zijn blik ontweken. Ze had naar haar handen gekeken, naar de omgeving, maar niet naar Dean. Toch dwong ze haarzelf om hem aan te kijken, zijn reactie te pijlen. Ietwat nerveus prutste ze aan haar vingers en wat onzeker beet ze op haar wang. ‘Dat was zo’n beetje het idee… Eerlijk zeggen wat je ervan vindt.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Haar woorden trokken zijn aandacht. De tatoeage, die hij een tijdje geleden genoemd had, werd ter sprake gebracht. De tatoeage, die hij wilde als een aandenken aan haar. Toen hij het genoemd had, hadden ze het er even over gehad. Ze had wat ideeën geopperd, maar daarna hadden ze erover gezwegen. Het verraste hem dan ook ergens dat ze erop terugkwam op dit moment, al vond hij het uiteraard alles behalve erg. Hij wilde deze tatoeage, hij wilde dit aandenken. Wat ze ook zou voorstellen, hij zou het prachtig vinden. Omdat het haar idee was. Dat betekende niet dat hij geen eerlijk oordeel over haar idee zou geven, maar hij wist gewoon zeker dat haar idee wel goed zou zijn.
Met aandacht luisterde hij naar het idee. Ze beschreef de Yin en Yang, zoals ze ze eerder al genoemd had, maar niet in de vorm van het originele idee. Hij had het idee achter de Yin en Yan sowieso al op prijs gesteld, omdat ze zo verschillend waren, maar elkaar wel aanvulden en van elkaar leerden. In de vorm van zwaluwen. Dean kende de vogels van tekeningen, had ze vaker gezien in de vorm van tatoeages. En hoe meer Charlotte over haar idee verteld, hoe beter zijn beeld ervan werd. Hij kon het al bijna op zijn huid zien staan. Ze vertelde het op een beeldende manier, waardoor hij direct de tekening voor zich kon zien. In ieder geval, het idee dat hij erbij had. Zonder dat hij zich er bewust van was, was een glimlach op zijn gezicht verschenen en hij knikte langzaam.
'Ik vind het leuk,' zei hij direct, oprecht. Hij keek ook naar haar, ving haar blik blik op en knikte nog eens om zijn woorden kracht bij te zetten. Zijn tas, die hij vergeten was weg te zetten, kwam nu goed van pas. Hiervoor moest hij Charlotte wel eventjes loslaten, maar dat leek het waard te zijn. Snel wroette hij wat in de tas, zocht er naar zijn tekenblok en naar een potlood dat ergens onderin terecht gekomen was. Dit was een van de voordelen aan het feit dat hij zijn tekenspullen altijd bij zich droeg. Vroeger had hij dat ook gedaan, maar dan was er ook regelmatig iets voorbij gekomen om te tekenen. Hoewel het nu veel minder vaak voorkwam, was hij op dit moment blij dat hij zijn potlood en papier in de hand kom nemen. Hij ging weer zitten en trok Charlotte weer tegen zich aan, want dat vond hij fijn.
'Wat dacht je hiervan?' vroeg hij, terwijl hij zijn potlood op papier zette en de eerste lijnen direct tekende. Hij had het beeld al in zijn hoofd gehad, dus het was niet moeilijk om de vloeiende lijnen direct op papier te zetten. Hoewel hij de vogels niet helemaal in kon kleuren met enkel een grijs potlood, zou de strekking van de tekening meer dan duidelijk worden en al snel werden de vogels steeds herkenbaarder. Het idee van Charlotte, door de handen van Dean tot leven gebracht op papier. 'Als er iets niet goed is, moet je het zeggen hè?' mompelde hij, terwijl hij verder ging met de lijnen van de zwarte vogel. Op één of andere manier was dat de vogel die hij als zichzelf zag, terwijl Charlotte de witte vogel symboliseerde. Waarom precies, dat wist hij ook niet. Maar het klopte wel.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Schijnbaar was haar omschrijving voldoende geweest. Ondanks dat woorden soms moeilijk te vinden waren, was het duidelijk genoeg geweest voor Dean om een kloppend beeld te schetsen. Een schets van het beeld dat zij in haar hoofd had gehad. Op papier was het haast nog beter dan in haar hoofd. Hoewel ze er een redelijk beeld bij had gehad, lukte het haar niet om het idee tot in details voor zich te zien. Nu Dean het verwezenlijkte op het witte papier, kreeg het ontwerp een stuk meer betekenis. Het klopte. Het paste bij hem. Het was zijn tekenstijl die erin doorscheen en dat maakte de tekening des te persoonlijker. Soms was ze best jaloers op zijn tekenvermogen. Zonder moeite leek hij de lijnen op papier te zetten. Het was iets wat hij altijd bij zich kon dragen, waar hij zichzelf altijd mee kon vermaken. Charlotte had maar een hobby die daarbij in de buurt kwam, maar helaas was haar hobby een stuk onpraktischer.
Ietwat opgewonden beet ze op haar onderlip, met haar mondhoeken omhooggetrokken. Het was misschien cliché, maar er was niets aan de schets dat ze wilde veranderen. De basis van het idee had ze aan hem geopperd en met zijn eigen interpretatie gaf hij het vorm. Dean tilde zijn potlood op van het papier en met z’n tweeën observeerden ze de schets op het papier. Het was misschien stom, maar bij het kijken naar de tekening welden er vlinders op in haar buik. Binnenkort zou dit op zijn huid staan. Niet alleen was het haar idee, ook was het simpelweg een aandenken aan hen. Hun liefde vereeuwigd op zijn huid. Niet overduidelijk. Mocht er ooit iets gebeuren wat de liefde in hen zou uitdoven, dan was de tekening alsnog op meerdere manieren te interpreteren. Wat dat betreft was het veiliger dan een datum of een naam. Niet dat Charlotte het vermoeden had dat die liefde ooit uit zou doven. Niet als het aan haar lag tenminste. Als er iemand was die mogelijk uitgekeken zou raken op de ander, dan zou het Dean zijn. Voorzichtig pakte Charlotte Deans pols vast, wat hij gewillig liet gebeuren. Ze draaide zijn pols op zo’n manier dat de verstopte lege plek zichtbaar werd. Ze hield zijn pols naast de tekening en zo mogelijk werd de glimlach nog groter, samen met de intense kriebels in haar buik. Het voelde ineens zo officieel. Nooit hadden ze aan elkaar bevestigd dat ze in een relatie zaten, al wisten ze beiden dat dat het geval was. Deze stap leek de bevestiging van hun liefde, bijna als een soort huwelijksring waar men mee kon pronken. Stom misschien. Slechte vergelijking wellicht, maar ergens was dat wel hoe Charlotte het zag.
‘Ik vind het echt heel mooi, maar… weet je zeker dat je het wilt? Vind je het wel echt leuk?’ Twijfels. Altijd die stomme twijfels. Zijn gezicht had boekdelen gesproken, maar ze wilde zeker weten dat hij geen permanente tekening op zijn huid zou plaatsen als hij er niet honderd procent zeker van was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Altijd die onzekerheid, die nergens voor nodig was. Het was niet de eerste keer dat hij het aan haar merkte, het zou niet de laatste keer zijn dat hij iets moest bevestigen voor haar. Zelfs al was het maar zoiets simpels als een tekening. Een tekening die hij weliswaar op zijn huid wilde zetten, maar alsnog. Met liefde.
Hij keek naar de tekening, daarna naar zijn arm, die Charlotte ernaast had gehouden. Alsof ze op die manier de tekening al op zijn huid kon zien. Dat was ook hetgeen dat haar de twijfels had gebracht en hoewel ze ze alleen uitte met betrekking tot de tekening, wist Dean dat er meer achter zat. Hij kende haar langer dan vandaag. Langzaam legde hij zijn tekening en het potlood aan de zijkant, waarna hij zich met zijn volledige lichaam naar het meisje naast zich draaide. Het was aandoenlijk om de onzekerheid te zien en nooit zou hij het zat worden om haar ervan te verzekeren dat het goed was. Nooit.
Hij pakte haar handen vast, streelde even over de huid. Nog steeds staken hun lichamen scherp tegen elkaar af, zijn met inkt bedekte huid tegen haar grotendeels blanke, ongeschonden huid. Ze vormden een contrast, een Yin en Yang. Steeds weer kwam dat terug. Steeds meer was hij er zeker van dat deze tekening, deze tatoeage, hun relatie perfect weer zou geven. Het zou perfect laten zien wie ze waren, wie ze voor elkaar waren. Dat niet alleen, het was haar idee geweest en dat maakte het alleen maar mooier. Hij koesterde het nu al, zelfs al had hij de inkt nog niet eens in zijn huid gespoten.
'Natuurlijk,' antwoordde hij op haar vraag. Zijn blik ving die van haar en zijn glimlach, die hij sowieso al op zijn gezicht had gehad, werd alleen maar breder. 'Charlotte, ik vind het prachtig. Het is...' de perfecte weergave van onze relatie. In plaats van die laatste woorden uit te spreken, zweeg hij eventjes. Als er een moment was om dit te doen, dan was het nu. Hij had er al vaker over nagedacht. Iedereen leek er vanuit te gaan dat ze een stel waren en dat was niet iets waar Dean op tegen was. Hij vond het heerlijk dat iedereen aannam dat ze in een relatie waren, dat ze het blijkbaar in zoverre uitstraalden dat iedereen het kon zien. Toch was het niet officieel en Dean had toch het gevoel dat het moest. Dit was zijn eerste en hopelijk zijn laatste relatie ooit. Dat wilde hij goed doen.
Hij kuchte, omdat hij zijn vorige zin zo abrupt afgebroken had. In plaats daarvan kneep hij zachtjes in haar handen en even keek hij weg, niet zo goed wetend hoe hij dit aan moest pakken. Van hun tweeën was hij degene die goed was met woorden, normaal gesproken. En hij wist heus wel dat hij er alles behalve moeilijk over moest doen, dat het slechts een stomme formaliteit was die hij wilde doen, maar hij kon niet anders dan er toch een beetje spanning voor voelen. 'Char, ik weet dat dit een beetje... raar is. Omdat het eigenlijk voor zich spreekt, misschien.' Even beet hij op zijn lip. Het sprak ook voor zich. Iedereen nam het aan. Waarom begon een relatie niet gewoon op die manier? 'En we kennen elkaar best lang nu en waarschijnlijk had ik het veel eerder moeten vragen, maar dat heb ik niet gedaan.'
Hij haalde diep adem. 'Ik wil deze tatoeage als aandenken aan jou, als een vereeuwiging van onze relatie, voor misschien wel de mooiste momenten uit mijn leven. Dus... Lieve Charlotte, wil je mijn vriendin zijn?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn vriendin.
De woorden verbaasden haar, waren redelijk onverwachts. Vrij abrupt had hij zijn zin gestopt en dat had twijfels in haar naar boven gebracht. Dean, de jongen die altijd goed was met woorden, had zijn zin afgebroken. Ze was bang geweest dat hij zich beseft had dat de inhoud van de zin haar zou kwetsen. Ze had gedacht dat hij zijn zin stopte, op zoek naar de juiste woorden om haar te vertellen wat hij er niet leuk aan vond. Misschien was er een reden dat hij er niet weer over begonnen was, misschien was hij gaan twijfelen over zijn eigen idee. Misschien waren zijn gevoelens minder geworden en leek het idee om hun relatie op zijn huid te vereeuwigen ineens een stuk minder aantrekkelijk. De twijfels en onzekerheden die naar boven waren gekomen, had hij al snel doen verdwijnen.
Het was aandoenlijk. De manier waarop hij zich naar haar toedraaide, haar handen vastnam en haar aankeek met die ietwat scheve grijns van hem. Zelfs al voor hij de woorden had uitgesproken, smolt ze vanbinnen. Hij wilde haar als zijn vriendin. Hij wilde het officieel maken. De twijfels die hadden opgespeeld, waren volstrekt onnodig geweest. Daar waar ze bang was geweest dat hij een stap terug zou willen zetten, wilde hij juist verder. Het warmde haar hart. Het maakte de vlinders in haar buik gek. Het liet een grote glimlach op haar gezicht doorbreken. Charlotte tilde haar hand op, plaatste deze op zijn wang, waarbij haar vingers de vorm van zijn kaaklijn volgden. ‘Dean…,’ fluisterde ze. Ze boog zich naar hem toe, kuste hem langer dan nodig was. ‘Gekkie.’ Ze grinnikte tegen zijn lippen aan. ‘Moet je dat echt nog vragen? Ik houd van je en zie onszelf al enkele weken in een relatie. We wonen zelfs een soort van samen.’ Ze lachte, kuste hem opnieuw. ‘Maar, om je vraag te beantwoorden: ja. Niets liever dan dat.’ Ze had zich al die tijd al zijn vriendin gevoeld, er zou weinig aan hun relatie veranderen nu. Toch deed het haar goed. Het was een extra bevestiging. Een extra herinnering op een geweldige locatie. Het nam de onzekerheden en de twijfels tijdelijk weg, wetende dat hij dit net zo graag wilde als zij. Nu moest ze dat enkel zien te onthouden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De verbazing op haar gezicht was aandoenlijk. Het was hem overduidelijk dat ze de vraag niet verwacht had. Ze had eerder gedacht dat hij iets negatiefs ging zeggen, een stap terug zou willen doen. Hij zag het aan haar. In plaats daarvan had hij juist de andere kant op willen gaan, voorwaarts. Al was het niet echte een grote stap naar voren, omdat ze voor de rest van de wereld al een stel waren. Een relatie hadden. Voor de rest van de wereld waren ze al in een relatie. Toch was het een fijne bevestiging voor hen beiden. Dat ze hem kuste, hem misschien wel een gek noemde, maar toch uiteindelijk een serieus antwoord gaf op zijn vraag. Hoe stom de vraag misschien ook was, ze benadrukte zelfs waarom het nergens voor nodig was geweest. De verschillende dingen die er al op hadden gewezen dat ze in een relatie waren. Het samenwonen. Het feit dat ze al meerdere keren hadden geuit dat ze van elkaar hielden. Toch was de bevestiging fijn. Hij wilde dit goed doen en ze leek het niet heel stom te vinden. Dat was een prettig gevoel.
Nu trok hij haar nog wat dichter tegen zich aan, wat maar net kon nu ze op het randje van het gebouw zaten. Het was niet dat ze ieder moment konden vallen, maar ze moesten wel een beetje in de gaten houden dat ze elkaar niet zouden duwen. Toch, Dean was uiterst voorzichtig in zijn handelingen en wilde haar gewoon tegen zich aan hebben, nu. 'Dat weet ik wel,' antwoordde hij glimlachend. 'Dat ik een beetje gek ben. Maar ik wilde het gewoon zeker weten. En je bent belangrijk voor me, Char. Ik wil dit goed doen.' Het voelde goed om het hardop te zeggen, uit te spreken dat hij echt zijn best deed, al wist ze zelfs dat wel. En hij voelde zich fijn, zo fijn, dat ze gewoon ja had gezegd. Zelfs al had het voor zich moeten spreken, het was fijn. Het deed een warm gevoel in zijn borstkas ontbranden, het idee dat hij haar nu écht zijn vriendin mocht noemen, deed hem meer dan hij van te voren had gedacht. Nu drukte hij zijn lippen op die van haar. De kusjes die ze hem net gegeven had waren fijn geweest, maar nu het hoge woord eruit was, was het alleen maar fijner. Hij was zich er terdege van bewust dat ze zo weer terug zouden moeten naar beneden, naar de eetzaal die, als het goed was, op de begane grond was ergens, maar nu wilde hij nog even genieten van het moment. Zijn handen legde hij dan ook om haar heupen, terwijl hij met gesloten ogen haar lippen nog even vasthield. Zijn vriendin. Ze was zijn vriendin. En binnenkort zou hij een tatoeage nemen die dat alleen maar permanenter maakte. Hij wilde dit. Hij wilde haar, hij wilde de tatoeage, hij wilde voor altijd met haar samen blijven. En hoewel niet altijd alles even soepel ging, leek het erop dat dat ook was wat de toekomst hen ging brengen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij deed zo zijn best. Ze merkte het aan hem. Ergens had ze het ook wel geweten, maar nu benoemde hij het hardop. Hij wilde het graag doen, waarom twijfelde ze daar dan soms zo erg aan? Dat lag meer aan haar dan aan hem. Op alle mogelijke manieren liet hij het blijken. Meer zou hij niet kunnen doen. De twijfels waren puur aan haar te wijten. Charlotte had altijd gedacht dat ze geen onzeker type was. Ze wist waartoe ze in staat was en dat was altijd voldoende geweest. Om haar uiterlijk had ze zich nooit echt bekommerd. Ze had haarzelf niet lelijk gevonden en dat was voldoende geweest. Nu er iemand was om wie ze zoveel gaf, een persoon die in haar ogen misschien wel perfect was, leek ze alles te betwijfelen. Ineens voelde ze zich niet goed genoeg, had ze het idee dat ze beter moest leveren. Het was alsof ze haarzelf verplichtte om perfect te worden, terwijl ze ergens diep van binnen ook wel wist dat Dean niet van haar verlangde dat ze veranderde. Sterker nog, hij had haar een keer op het hart gedrukt dat ze niet mocht veranderen. Tenminste, als het aankwam op haar beslissingsvermogen die voornamelijk gebaseerd was op gevoel.
De zoen die volgde was fijn, deed zelfs verlangen naar meer. Er waren echter meerdere dingen die haar daarvan weerhielden. Allereerst: ze zaten op de rand van het gebouw; niet bepaald veilig. Ten tweede: het was veel te koud om elkaar hier uit te kleden. Nu het winter was moesten ze hun avontuurtjes voor binnen bewaren. Tot slot: binnen enkele minuten zou men hen verwachten bij het eten. Toch was het fijn.
Na enkele seconden stopte de zoen, leunden hun voorhoofden tegen elkaar en waren hun lippen slechts enkele millimeters van elkaar verwijderd. Ze hield ervan zo dichtbij hem te zijn. Toch vergrootte ze de afstand tussen hen na enkele seconden en keek ze opnieuw uit over het Apocalyptische uitzicht. Onbewust dacht ze terug aan wat er die middag gebeurd was, de hoeveelheid geïnfecteerden die ze gedood hadden. Nog geen half jaar geleden had ze nog nooit een geïnfecteerde gedood en had ze haarzelf ook niet geloofd als haar verteld zou worden dat ze hiertoe in staat was. Misschien stelde het voor enkele mensen weinig voor, maar voor haar was het een hele prestatie. Langzaam maar zeker begon ze haar angst te overwinnen. Langzaam maar zeker werd ze een overlever.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De kus mocht dan kort geweest zijn, hij had hetzelfde verlangen bij haar geproefd als hij bij zichzelf had opgemerkt. Dat was op zich niet slecht, het was alleen in de huidige situatie niet heel handig en daarom vond hij het ook geen probleem om de kus af te breken. Of ja, natuurlijk was het een probleem, maar hij wist dat er later nog voldoende momenten zouden zijn om dit te kunnen doen.
Hij volgde haar blik, keek over het landschap uit. De zon daalde nu snel en haar laatste stralen leken achter de bomen te verdwijnen. Als hij zijn ogen samen kneep, dacht hij in de verte nog rookpluimen te zien van hun avontuur in de tunnel. Dat was waarschijnlijk slechts een illusie, een idee dat hij zichzelf had aangepraat omdat hij trots was op de prestatie die ze neergezet hadden, maar het idee was leuk. In iedere andere situatie was het tunnel-voorval een goede reden voor een nieuwe tatoeage geweest, maar Dean had er al eentje op de planning staan en zou niet weten waar hij een tatoeage van dat formaat kwijt zou moeten op zijn eigen lichaam. De tientallen geïnfecteerden die in de tunnel gesneuveld waren, verdienden een plekje. Maar het zou nog wel even duren voordat hij ze dat kon geven.
Zijn blik ging weer terug naar Charlotte. Ze leek ietwat in gedachten verzonken te zijn. Hij vermoedde dat ook zij terugdacht aan wat er die middag gebeurd was, aan de prestatie die ze met zijn drieën hadden neergezet. Nog steeds wilde hij er iets over zeggen en hij opende zijn mond al om er een opmerking over te maken, toen ergens onder hun een doordringend geluid opklonk. De bel die etenstijd aanduidde, vermoedelijk. Snel stopte hij zijn tekenspullen weer terug in zijn tas, waarna hij overeind kwam en Charlotte een hand aanbood. Niet alleen om haar overeind te helpen, maar ook omdat hij haar hand gewoon vast wilde houden wanneer ze naar beneden liepen. Het was officieel. Ze waren nu écht een koppel, al hadden ze zich misschien al een stelletje gevoeld vanaf die eerste zoen in de bunker, zo lang geleden. Als Dean eraan terugdacht, voelde het echt als een vage herinnering van vroeger, al was het slechts enkele maanden geleden gebeurd. Hij herinnerde zich de verwarring die hij toen had gevoeld, maar ook de liefde voor Charlotte die in hem was opgeborreld. En sinds die avond was de liefde nooit minder geworden, enkel sterker. Ze hadden samen al zo veel dingen meegemaakt, ze waren zo erg gegroeid, dat het bijna voelde alsof alle jaren die hij zonder haar had geleefd, niet meer belangrijk waren. Cliché, maar waar.
Uiteindelijk liepen ze samen de trappen af, naar de begane grond. Ze waren op het dak geweest, dus het was nog best een stukje lopen, maar de blikken die hij onderweg toegeworpen kreeg, deerden hem op dit moment vrij weinig. Alsof het moment dat hij op het dak had doorgebracht met Charlotte, hem enkel sterker had gemaakt voor de rest van de wereld.
Eenmaal in de eetzaal zocht hij even naar het bekende gezicht van Jared, zodat ze daar plaats konden nemen. Wat direct opviel, was dat Aïsha aan dezelfde tafel zat. Er werd weinig onderscheid gemaakt tussen mensen die belangrijk waren en mensen die een simpelere rol vervulden binnen de organisatie, wat Dean wel prettig vond. En Jared ook, zo te zien. Hij en de donker getinte vrouw wisselden een aantal schuine blikken die als suggestief beschouwd konden worden. Niet dat Dean er een opmerking over zou maken, hij was wel de laatste die daar iets over zou moeten zeggen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De dankbaarheid vanuit de kleine basis was duidelijk te merken. Niet alleen hadden ze hun eigen kamer toegewezen gekregen, een privilege die waar ze in hun eigen basis niet eens van mochten profiteren, ook kregen ze net een beetje extra eten opgeschept bij het avondmaal. Daarbij had Aïsha hen meerdere keren bedankt voor hun missie en had ze hen op het hart gedrukt voorzichtig te zijn toen ze vertrokken. Het was haast jammer om te vertrekken. Ze merkte het aan Dean. Hij leek zich hier een stuk meer op zijn gemak te voelen in deze basis dan die waar zij zaten. Het volk was niet heel anders, maar de regels waren soepeler en Aïsha was een stuk hartelijker dan Chris ooit zou zijn. Daarbij was Charlotte bang dat Dean haar broer nooit zou vergeven voor wat er die eerste dag gebeurd was.
De reis tot aan de tunnel verliep vrij soepel. In tegenstelling tot de dag ervoor was de lucht nu betrokken met wolken en was er af en toe een stortbui. Toch leek dat Jared niet af te leiden van zijn taak. De tunnel was al van een afstandje te zien. Nog steeds was er rook afkomstig uit het gebouw, wat niet zo gek was na de hoeveelheid vuur dat ze geproduceerd hadden. Daarbij was er een grote kans dat de vlammen dichtbijgelegen auto’s bereikt hadden en misschien zelfs hadden doen exploderen als de vlammen de tank bereikten. Gezien het feit dat de auto’s kriskras door elkaar stonden in de tunnel én de vrachtwagen het einde van de tunnel nog altijd blokkeerden, moesten ze opnieuw te voet door de tunnel.
‘Klaar voor?’ vroeg Jared, die zijn gasmasker al opzette en de motor van de auto uitzette.
Hoewel de kans klein was dat er een nieuwe grote groep naar binnen was gegaan, vond Charlotte het alsnog geen prettig idee om door de tunnel te lopen. Het was nog altijd mogelijk dat er nieuwe geïnfecteerden te vinden waren, gelokt door de vele geluiden die ze hadden geproduceerd de dag ervoor. Daarbij moest Charlotte eerlijk toegeven dat ze ook niet heel erg hield van vuur. Waarschijnlijk zouden de meeste vlammen uitgedoofd zijn en zou er hier en daar nog wat na smeulen. Brand was het niet meer te noemen, maar ze had nu eenmaal slechte associaties aan grote branden. Het deed haar denken aan die dag dat de muur viel en ze haar brandende appartementencomplex moest verlaten. Het bracht haar terug naar die dag in de bunker waar het haar in alle paniek niet lukte om een lucifer aan te steken. Nu kwam daar de herinnering van gister bij, waarbij ze tientallen geïnfecteerden levend verbrand hadden. Kampvuren vond ze prima, maar alles dat groter was dan dat, vermeed ze liever.
Toch liet ze dat haar niet stoppen. Ze had weinig keus. Daarbij, het sloeg nergens op. Het zou wel goedkomen, helemaal met Dean en Jared bij haar in de buurt. Ze liep achter de twee mannen aan. Het stonk er behoorlijk. Sporen die zich mengden met de dikke rooklucht en verbrand vlees. Er lag een heel legioen dode geïnfecteerden op de grond, zwartgeblakerd van het roet en sommige delen gloeiden felrood op. Het liefst zou Charlotte een paar vlugge stappen zetten en zich vastklampen aan zijn arm, verschuilend achter zijn lichaam. Toch hield ze haarzelf in, haast alsof ze haarzelf wilde bewijzen. Ze wilde laten zien dat ze geen bang hertje meer was, dat ze dit soort situaties aankon, ondanks dat ze ervan overtuigt was dat deze beelden haar in de nacht zouden teisteren, net zoals het dode baby’tje dat ze gister gezien had haar vannacht had vergezeld in haar droom.
‘Kijk dan jongens,’ zei Jared. Hoewel het gasmasker zijn gezicht bedekte, was de grijns in zijn stem terug te horen. ‘Dit hebben wíj gedaan.’ Het was haast alsof de adrenaline opnieuw door zijn aderen begonnen te gieren nu hij door de tunnel liep. Begrijpelijk, het was haast niet voor te stellen hoe het drietal dit voor elkaar had kunnen krijgen, dat zonder zwaargewond te raken. ‘Christian zal ons nooit geloven.’
‘Ik denk dat Christian me nooit meer mee zal laten gaan als hij het hoort,’ mompelde Charlotte. Hij had gedacht dat dit een veilige missie zou zijn, waarbij ze hooguit een paar geïnfecteerden tegen zouden komen. Een kleine strijd waarbij de twee mannen haar met gemak konden beschermen. Als hij erachter kwam dat ze had gefungeerd als lokaas, zou hij haar niet alleen verbieden opnieuw mee te gaan, maar zou hij waarschijnlijk ook een hartig woordje spreken met de twee mannen. Het was fijn dat hij om haar gaf en zich zorgen maakte om haar, maar tegelijkertijd was het iets wat haar belemmerde. Ze was dan misschien niet de sterkste van het kamp, maar ze wilde haarzelf graag bewijzen.
‘Zou je dat willen dan?’ vroeg Jared. Die vraag verbaasde haar ietwat. ‘Ik bedoel, je hebt het heel goed gedaan en ik weet zeker dat je het kan, maar is dat echt wat je wilt?’
Waar sloeg dat nou weer op? Ze deed dit niet omdat het haar hobby was. Dat deden zij toch ook niet? Ze ging mee omdat ze haarzelf nuttig wilde bewijzen en omdat ze ervan wilde leren. Daarbij was het fijn om bij Dean te zijn. Zonder hem zou ze een stuk minder graag meegaan op missie. Waar doelde hij op? Was hij van mening dat ze moest stoppen met trainen? Vond hij haar te veel een afleiding, een blok aan het been? Of zat er iets anders achter zijn vraag? Charlotte beantwoorde zijn vraag door haar schouders op te tillen. Ze deed zich onverschilliger voor dan ze zich voelde. ‘Ik wil graag beter worden en waar leer je dat beter dan in de praktijk?’ Haar woorden kwamen botter naar buiten dan ze bedoeld had.
Jared haalde zijn schouders nonchalant op. ‘Hé, mij hoor je niet klagen. Extra soldaten zijn altijd welkom.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nadat ze uit de tunnel vertrokken waren die voorgaande dag, was het daar blijkbaar nog niet klaar geweest. Een oplettende voorbijganger zag niet alleen de bulk van verbrande lichamen, maar ook van de geïnfecteerden die zich probeerden weg te slepen, daarbij nog meer voorwerpen hadden doen ontbranden. Er waren verschillende auto's in aanraking gekomen met het vuur, die nu zwartgeblakerd stonden na te roken. Eromheen lagen verkoolde resten van botten, die erop duidden dat er inderdaad geïnfecteerden waren geweest die nog een laatste ontsnappingspoging hadden gedaan. Het was een cru beeld, angstaanjagend en intrigerend tegelijkertijd. Het deed Dean een beetje terugdenken aan die keer dat hij en Charlotte de geïnfecteerde hond waren tegengekomen. Het was een naar beeld geweest, het idee dat iemand een dier had geïnfecteerd, maar het was tegelijkertijd op een bepaalde manier ook fascinerend en hypnotiserend geweest. Dit schouwspel van zwartgeblakerde voorwerpen en geïnfecteerden had ongeveer hetzelfde effect. En net als toen merkte Dean dat Charlotte er een stuk minder blij van werd als hij, als je het al blij kon noemen. Waar hij deels geïntrigeerd was door het gestorven schouwspel voor hun ogen, net zoals Jared, leek Charlotte er juist zo snel mogelijk langs te willen lopen. Ergens was dat ook wel begrijpelijk, objectief gezien was er helemaal niets aan. Het was gewoon een hele hoop met doden. Verbrande, verkoolde lichamen van wezens die ooit menselijk geweest waren. Het was een slachtpartij geweest en Dean, Jared en Charlotte hadden geluk gehad dat ze er levend weg hadden kunnen komen. Heel veel geluk. Dat was ook wat ze aan Christian zouden moeten vertellen wanneer die man een rapport vroeg van de missie.
Charlotte haar zorgen waren waarschijnlijk niet ongegrond. Hoewel ze het geweldig gedaan had de dag ervoor, zou haar broer er niet al te blij mee zijn, al helemaal niet als hij hoorde dat Jared en Dean haar hadden ingezet als lokaas. Daar zouden ze nog wel eens een standje voor kunnen krijgen, vooral omdat Dean meerdere malen expliciet had beloofd dat hij haar veilig zou houden. Uiteindelijk had hij dat ook gedaan door de lucifers op het juiste moment op de benzine te gooien, maar waarschijnlijk was dat niet helemaal waar Christian op gedoeld had. Toch kon Dean zich niet echt schamen voor de keuze die ze gisteren hadden gemaakt. Hij was trots op Charlotte geweest en dat was hij nu nog steeds, los van wat haar broer ervan zou denken.
Hij had zich grotendeels buiten het gesprek tussen Jared en Charlotte gehouden, maar legde uiteindelijk wel een hand op haar schouder. Hij had haar koele reactie wel gehoord, wist dat er meer achter zat. Daar waar hij en Jared een zekere kick uit dit soort dingen haalden, het terugkijken naar het resultaat en zien wat ze bereikt hadden, leek Charlotte dat nog niet zo te zien. Ze zag wel dat ze iets goeds gedaan had, maar kon er geen voldoening uithalen, zo leek het wel. Dat kwam vanzelf wel, als ze zekerder werd van zichzelf. Als de angst niet meer zo prominent aanwezig was in haar handelingen, maar ze zekerder werd over wat ze deed. Hij zei dan ook niets, glimlachte alleen eventjes naar haar. Bemoedigend, hoopte hij.
Uiteindelijk bereikten ze de andere kant van de tunnel zonder veel incidenten. Er had nog een verloren Stalker rondgelopen, die ze de dag ervoor gemist hadden, maar dat was dan ook alles. Al snel kwamen ze weer aan bij de wagen die ze de dag ervoor achter zich hadden gelaten. Er was niets mee gebeurd in de uren dat ze er niet geweest waren, wat een goed teken was. De tassen werden achterin gedumpt en met zijn drieën gingen ze weer op de voorste bank zitten. Maskers konden afgezet worden en Jared startte de auto, waarna hij draaide en weer in de richting van de basis begon te rijden. Met wat geluk zouden ze over enkele uren al weer thuis zijn. En met thuis bedoelde Dean niet op de basis, maar op het huisje waar hij en Charlotte woonden. Dat was meer thuis dan de basis. Natuurlijk zouden ze eerst rapport uit moeten brengen aan Christian, de stortvloed aan verwijten over zich heen moeten krijgen, maar dat zou het allemaal waard zijn als hij wat van de medische spullen uit de basis mee zou kunnen smokkelen, vanavond de tatoeage al op zijn huid zou kunnen zetten. Want dat was waar hij echt naar uitkeek.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was maar een klein gebaar, toch hielp het haar wel. Het zachte kneepje in haar schouder was voldoende om te weten dat hij achter haar stond, dat het oké was. Hoewel zijn gezicht grotendeels bedekt was achter het gasmasker, was zijn bemoedigende blik niet te missen. Misschien zou ze het er met hem over moeten hebben als ze thuis waren. Misschien wist Dean waar Jared op gedoeld had. Ze wist ook wel dat Jared het niet verkeerd bedoelde, maar het zat haar wel dwars.
In het busje konden ze weer met z’n drieën naast elkaar zitten. Niet dat daar veel bruikbare voordelen aan te pas kwamen. Ondanks dat ze een prima nachtrust achter de rug hadden, waren ze alle drie moe en leken ze te verlangen naar hun eigen bed. Charlotte keek er ook wel naar uit Chris weer te zien. Niet naar de zorgen die hij had, maar naar de broer die ze jarenlang had moeten missen. Stiekem maakte ze zich ook zorgen om hem. Hij leed duidelijk onder de druk van een leider en ergens betwijfelde ze of hij nog wel voldoening haalde uit de taak. Het duurde enkele tijd voor ze aankwamen bij de basis. Ze waren redelijk vroeg weggegaan vanuit de andere basis, waardoor het nu rond het eind van de middag was, iets vroeger dan dat ze gister bij de andere basis waren aangekomen. Al gauw werd de grote garagedeur voor hen opengemaakt. Er was maar een handjevol mensen te vinden binnen. Logisch ook, het was niet zo’n belangrijke missie geweest als die van Dean toen. Charlotte vroeg zich af of Jared iemand had naar wie hij uitkeek om weer te zien, een persoon die hem op de been hield. Charlotte betwijfelde of ze het doorzettingsvermogen zou hebben gehad om hetzelfde gevecht als gister te leveren als ze Dean niet gehad had. Zonder hem zou ze ook nooit hier geraken zijn. Ze had haar leven aan hem te denken, meer dan eens.
Charlotte stapte uit de auto. Chris was nog niet aanwezig, die was waarschijnlijk druk bezig op zijn kantoor. Toch duurde het niet lang voor hij de hal binnengelopen kwam, opgehaald door een van de leden. Normaal gesproken zou hij eerst naar de leider toegelopen zijn, maar deze keer was het Charlotte naar wie hij eerst toeliep. Ze merkte aan hem dat hij onder het oog van anderen wat afstandelijker was. Ze wist dat hij haar in zijn armen wilde sluiten, maar toch bleef hij op een gepaste afstand. Was hij bang dat ze het als een zwakte zagen als hij teveel affiniteit toonde voor zijn kleine zusje.
‘Jullie zijn terug. Ben je oké?’ Bezorgdheid schemerde door in zijn stem, ondanks dat zijn gezicht weinig vrij gaf.
Ze knikte. ‘Ja, ik ben oké. Bedankt dat je me mee liet gaan.’
Hij wilde antwoorden, maar doordat hij kort naar de andere twee teamleden keek, werd al gauw duidelijk dat er iets gebeurd was. ‘Brandwonden. Wat is er gebeurd?’ Zijn stem klonk scherp, zelfs iets verwijtend. Niet zozeer naar hen, maar meer voor hemzelf. Verweet hij het zichzelf dat hij haar had meegestuurd?
‘We zijn tegen een groepje geïnfecteerden aangelopen die we hebben verbrand.’ Dat was een veilig antwoord, toch?
’Hoeveel geïnfecteerden?’
Shit. Charlotte staarde naar de grond.
‘Een volgelopen tunnel,’ meldde Jared. ‘En een Bloater.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld