Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

9 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ja,’ stemde Linn in met Naylene. Ashton was soms much. Een persoon die de aandacht naar zich toe trok. Niet eens expres. Het lag aan de energie die hij met zich meedroeg en het was niet direct iets wat negativiteit met zich meebracht. ‘Maar ik ook,’ voegde ze vervolgens nog aan de zin toe. Ook zij was iemand die soms sneller de aandacht trok dan dat ze bedoelde. Ze stak zichzelf niet onder stoelen of banken. Dat was ook onmogelijk door het werk wat ze deed. Dat zij en Ashton allebei een grote persoonlijkheid hadden, was ook deels hetgeen wat er voor zorgde dat ze zo tegen elkaar konden botsen.
‘Maar hij betekent veel voor Calum. Heel erg veel. En voor jou, natuurlijk ook.’ Linn wist dat de band tussen Calum en Ashton niet te beschrijven was. Het was veel meer dan vriendschap. Linn had zelf meerdere vrienden, maar ze kon zich geen één vriendschap herinneren die zo diep was gegaan als tussen Ashton en Calum. Daarmee wilde ze haar eigen vriendschappen niet bekritiseren, want iedere vriendschap was anders. Het liet enkel zien dat wat zij hadden, echt uniek was.
Zo dacht Linn ook graag over de relatie tussen Ashton en Naylene. Soms had Linn het idee dat ze in dezelfde soort relatie zaten, waar iemand soms teveel wilde, teveel vroeg en de ander niet wist wat hij er mee aan moest. Toch waren de relaties in hun kern ook weer anders. Linn durfde wel toe te geven dat Naylene en Ashton meer met elkaar gemeen hadden, elkaar misschien soms beter begrepen. Ook zonder woorden. Dat was iets wat zij en Calum niet hadden. Calum stond soms met zijn mond vol tanden, maar Linn wist soms niet hoe ze met zijn stilte om moest gaan. Ze probeerde het beste doen, maar ze wist niet snel wat dat precies was.
‘Wat wil je daar mee zeggen?’ vroeg Naylene. Niet verdedigend, totaal niet. Ze leek oprecht benieuwd te zijn naar wat er voor had gezorgd dat Linn die woorden uit had gesproken en welke gedachten daar achter lagen.
Bedenkelijk nam Linn een slok van haar smoothie. ‘Dat ik graag wil dat we samen door één deur kunnen, denk ik. Wat we ook wel kunnen, maar soms gebeuren er dan van dat soort dingen.’ Linn maakte nogmaals het gebaar van de explosie, dit keer doelend op de grote woordenwisseling die ze hadden gehad. Allebei boos, denkend aan de persoon van wie ze allebei hielden. ‘En soms zou ik ook wel willen dat ik hem dingen kon vragen. Over Cal, of over hoe hij dingen aanpakt. Misschien zijn er wel dingen waar we allebei tegenaan zijn gelopen. Of nog lopen.’
Ook Ashton zou een aantal dingen hebben meegemaakt waar Linn nu soms aan dacht nu ze een relatie had met Calum. Linn had het er kort met hem over gehad toen ze samen in Seoul hadden gezeten en Ashton graag meer had gewild dan waar Naylene op dat moment behoefte aan had gehad. Iets wat Linn ook al mee had gemaakt. Daarnaast vond ze het tonen van affectie, op een gepaste manier die ook oké was voor Calum, soms lastig. Niet fysiek, want daar was niks mis mee. Het waren de woorden, het emotionele gedeelte, waar Linn soms mee bleef zitten.
‘Ash slaat een goed gesprek nooit af,’ zei Naylene. ‘Maar jij en Cal hadden nu alles toch uitgepraat?’
Snel knikte Linn. Dat hadden ze inderdaad. Het was nu ook allemaal goed tussen hen en Linn gunde hem de reis naar Australië, zodat hij daar tot rust zou kunnen komen nadat hij zo hard en lang had gewerkt.
‘Soms zou ik gewoon willen dat ik hem dingen kon vertellen? Dat ik niet bang hoefde te zijn dat het te snel, of teveel is. Dat het hem afschrikt. Zoals laatst? Toen hij vertelde dat hij ervaarde dat hij niet goed genoeg was, toen brak mijn hart echt? En het enige wat ik hem wilde vertellen, was dat ik van hem hield en dat hij zo veel voor me betekent.’ Linn kon zich niet indenken dat iemand van wie ze hield, iemand die ze zo bewonderde om wat hij kon en deed, zo over zichzelf had kunnen denken. Het liefst had ze al zijn twijfels willen wegnemen door hem te vertellen dat ze van hem hield. Dat hij meer dan genoeg was geweest. Dat hij dat in haar ogen altijd zo zou zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het waren dit soort dingen, die Naylene lieten geloven dat Linn en Ashton ook heel erg goed met elkaar konden praten. Waar Naylene enkel kon luisteren naar de woorden die Linn op haar hart had liggen, die ze niet met haar deelde. Zou Ashton precies weten wat hij er op moest zeggen. Wanneer hij merkte dat het serieus iets was waar Linn mee zat, zou hij haar vertellen hoe hij er tegenaan keek.
“Ash heeft een hele mooie kijk op dat soort dingen.” Vertelde Naylene. Tegen haar was Ashton altijd eerlijk geweest. Er waren wel momenten waarop hij woorden in had geslikt, omdat hij had geweten dat ze nog niet gehoord hoefden te worden. De kracht die hij had gevonden, had hij ook mooi kunnen verwoorden. De manier waarop hij naar dingen keek waren voor Naylene alleen maar bijzonder te noemen. Ze wist zeker dat hij Linn meer kon helpen met dit soort gevoelens, dan dat zij ooit zou kunnen doen. Voor haar was het namelijk heel erg goed in te denken dat Calum het moeilijk vond om dat soort dingen te horen.
Linn bleef Naylene vragend aankijken, alsof ze verwachtte dat Naylene nader toe zou leggen hoe Ashton naar dat soort dingen keek. Het was iets wat ze uit haarzelf niet meteen zou delen. Op het moment was het echter wel iets wat Linn kon weten. Woorden waar ze misschien zelf wel iets aan haar. Al was het maar dat ze het laatste duwtje in de rug kreeg om toch echt met Ashton te praten. Want ze wist zeker dat de twee het juist over onderwerpen konden hebben, die ze misschien niet met haar en Calum konden.
“Dat hij genoeg liefde te geven heeft voor ons beiden, voor de tijd dat ik nog niet klaar ben om daar over te spreken.” Ondertussen had Naylene Ashton op haar eigen manier laten weten dat die gevoelens er zeker zaten. Dat er sprake was van liefde en dat ze van hem hield. Om hem dat op die manier te vertellen, dat zou echter nog wel een tijd duren. Ashton was daar anders in, maar hij vond het niet erg dat hij zijn woorden daarin soms aan moest passen. Dat hij niet meteen de woorden te horen kreeg, waar hij misschien wel zo naar verlangde. Het klonk alsof Linn dat ook had en misschien had ze wel iets aan deze woorden.
De ogen van Linn leken te twinkelen met emotie, waardoor Naylene even dacht dat ze het beter niet had kunnen vertellen. Waarschijnlijk waren het woorden die ze het liefst van Calum wilde horen. Misschien zelfs wel verlangde. Linn moest echter ook weten dat Calum zich er niet comfortabel bij voelde.
“Heeft hij dat echt zo gezegd?” Naylene nam een slok van haar smoothie. Ondertussen probeerde ze wel een beetje te peilen of ze er goed aan had gedaan om het Linn te vertellen. Ze had niet gewild dat dit alles tot een ongemakkelijk situatie had geleid. Naylene knikte ten teken dat het echt zo was gezegd.
“Dat is echt zo lief.” De stem van Linn was haast onhoorbaar, alsof ze zo onder de indruk was van de woorden, dat ze zelf niet meer wist hoe ze het precies uit moest spreken. De woorden hadden Naylene ook heel erg geraakt. Ze had ze heel erg mooi gevonden. Ze had Ashton sowieso leren kennen als iemand die goed wist hoe hij zich uit moest drukken. Dit was misschien wel een van de mooiste dingen die hij had gezegd.
Er kwam een diepe zucht over de lippen van Linn heen. “Wow.” Zei ze zachtjes. Zelf voelde het voor Naylene soms ook wel een beetje zo. Ashton was een indrukwekkende man, dat had ze vanaf het begin al wel geweten. Dat hij haar had kunnen verbazen met zijn woorden, was dan ook snel naar de oppervlakte gekomen. Maar dat hij zo goed rekening kon houden met hoe zij zich voelde, had ze nooit kunnen denken. Natuurlijk gebeurde er juist ook wel iets waardoor het even minder ging, omdat Ashton de rem soms niet had.
“Dat zijn hele bijzondere woorden.”
“Dat zijn ze zeker.” Naylene was blij dat ze ze ooit te horen had mogen krijgen. Ashton had er wel over getwijfeld, maar het had hem alleen maar goed gedaan dat hij ze er uiteindelijk uit had gelaten.
“Ik denk dat je er daarom wel wat aan hebt om af en toe met Ash te praten. En hij ook.” Naylene wilde Linn niet dwingen, maar ze wilde wel dat Linn wist dat het niet erg was om naar Ashton toe te stappen. Het leek misschien alsof ze het niet met elkaar konden bespreken, maar Naylene wist zeker dat ze het wel konden.
“Ik zal er over nadenken, maar het lijkt me inderdaad geen verkeerd idee.” Dat vond Naylene ook echt niet. Het was niet dat ze de gesprekken zelf niet wilde voeren, maar ze gunde Ashton en Linn ook een persoon zoals zij Calum had. Misschien zou het voor hen nooit op die manier lopen, maar als ze al één ding aan elkaar hadden, was het heel erg mooi.
“En Nay, die woorden, die moet je echt koesteren ,want ze zijn zo mooi.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dat Ashton in staat was om woorden achter elkaar te plaatsen en de meest magische zinnen te vormen, was voor Linn niet onbekend. Ook Calum was daar toe in staat, maar het verschil zat hem in de manier waarop ze hun woorden kozen. Het leek erop dat Ashton lang na had gedacht over de woorden die Naylene zojuist met haar had gedeeld. Ashton had geaccepteerd dat Naylene nog niet klaar was om haar liefde op die manier te uiten. Dat niet alleen, maar hij had haar verzekerd dat hij genoeg liefde had voor hen allebei. Iets wat Naylene had aangenomen. Linn betwijfelde of als zij dat tegen Calum zou zeggen, hij net zo zou reageren.
Het idee dat ze een keer met Ashton zou kunnen praten over de gelijke situatie en haar struggels zou kunnen delen, lonk aanlokkelijk. Wie weet was het nu wel de perfecte tijd, aangezien Calum in Australië zat en zij allebei in Los Angeles zouden blijven voor de feestdagen. Als Ashton er voor open zou staan, dan zouden ze vast voor een lange tijd samen in gesprek kunnen zijn. Misschien zouden ze zelfs wel voorbij hun onderwerp gaan.
‘Ik ben echt heel blij dat we dit doen,’ verkondigde Linn nogmaals. Het gaf hen allebei de rust in een drukke tijd. Linn wist dat Naylene erg hard moest werken en dat ze een belangrijke zaak had, waarvan het einde in zicht was. Ze wist er het fijne niet van en het was niet waarschijnlijk dat Naylene alle details zou delen terwijl ze midden in een zwembad zaten. Voor Linn hoefde dat ook niet. Naylene verdiende een pauze van haar drukke leven, net zoals zijzelf.
Ook al had Linn een hoop video’s van tevoren opgenomen, het kostte veel tijd om alles te uploaden, de give-aways bij te houden en te reageren op de mensen die de tijd namen om onder haar posts en video’s een wens voor de kerstdagen achter te laten. Het was onmogelijk om op iedereen te reageren, maar ze deed haar best. Naast dat alles was ze nog altijd opzoek naar een nieuw huis en had ze een aantal evenementen op haar agenda staan.
‘Ik ook. We hebben het allebei zo druk soms,’ stemde Naylene met haar in. Linn knikte. Ze was blij dat iemand zoals Naylene ook in kon zien dat haar werk veel tijd kostte. Niet iedereen zag het zo. Alsof ze maar drie foto’s per dag maakte, haar video in één keer perfect opnam en alleen maar gratis producten toegestuurd kreeg zonder er iets voor te hoeven doen.
‘Het is fijn om even zonder telefoon of wat dan ook te zitten,’ gaf Linn toe. Haar telefoon zat veilig in een kluisje, ver weg van het zwembad waar ze nu in zaten.
‘Het lijkt me echt moeilijk om zo bereikbaar te zijn, de hele dag door. En al het andere wat er bij komt, natuurlijk,’ zei Naylene. Linn knikte. Naylene had een klein deel meegekregen nu ze met Ashton samen was, hoe gemakkelijk mensen iets op social media konden zetten en hoe snel ze een mening over iets hadden. Met Linn haar aanwezigheid op social media, ging dat alleen nog maar sneller.
‘Het heeft zijn voor en nadelen.’ Linn zat al een aantal jaar in dit wereldje en ze had er een hoop door meegemaakt. Aan het begin had ze moeten wennen aan het feit dat iedereen zijn mening had kunnen geven en dat er niet altijd de juiste mening tussen had gezeten, in haar ogen. Later had ze zich beseft dat ze niks zou kunnen veranderen aan de negatieve meningen van anderen. Dat nam echter niet weg dat er nog altijd mensen waren die het nodig vonden om commentaar te leveren op hetgeen wat ze deed.
‘En over het algemeen wegen de voordelen veel zwaarder dan de nadelen, maar zo nu en dan is het heel fijn om je niet bezig te houden met alle meningen van anderen. Meningen waarvan zij denken dat ze het recht hebben om dat te verkondigen, alleen maar omdat ze me volgen.’ Mensen hadden het idee dat ze alles konden zeggen, alleen maar omdat Linn een foto had geplaatst.
‘Het is zo verschrikkelijk dat mensen denken dat ze dat recht hebben,’ zei Naylene voorzichtig. ‘Dat jij je leven deelt, betekent niet dat ze er zomaar iets over mogen zeggen.’
Linn schudde haar hoofd. Daar was ze zich volledig van bewust. ‘It just sucks? Ik negeer het vaak genoeg, en ik trek me er nauwelijks iets van aan. Maar je zou eens moeten zien wat mensen durven te zeggen. Commentaar op mijn lichaam. Te dik, te dun. Alles is nep, ik bedrieg mensen door zoveel make-up op te doen, mensen die alles sexualizen, mensen die zeggen dat ik me fatsoenlijk aan moet kleden.’ Linn haalde diep adem en besefte zich dat ze de lijst nog zou kunnen vervolgen met honderden andere opmerkingen.
‘Alles oké?’ vroeg Naylene, waarop Linn knikte.
‘Jawel. Het is gek om er zo over te praten, maar goed. En ik ben vast niet de enige die dit soort dingen meemaakt. Ik bedoel, mensen hebben ook al wat over jou te zeggen en jij doet gewoon je eigen ding, op je eigen manier.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dat Linn haar leven deelde online, gaf mensen nog niet het recht om hun mening te delen. Dat mensen al dachten dat ze er iets over te zeggen hadden, was al erg genoeg. Dat ze het met Linn deelden vond Naylene nog erger. Ze kon het niet voorstellen hoe het moest zijn om iedere keer dat ze iets postte, niet wist wat je moest verwachten van reacties die er onder stonden. Zeker omdat de grote meerderheid zich zou verdedigen met het feit dat Linn dingen online gooide en zij het recht hadden om daar iets over te zeggen hadden.
“Het is gewoon ziekelijk hoe mensen denken dat ze een mening kunnen geven zonder dat je er om vraagt. Dat ze denken dat het normaal is om dat te doen en commentaar op iets te hebben, terwijl ze zelf niet eens weten wat er precies aan de hand was.” Want dat was het vaak. Mensen zag iets, een beeld en paar seconden van iemands leven en aan de hand daarvan maakten ze allemaal aannames, die ze vervolgens ook nog uitspraken.
“En al doen ze dat wel, dan is er een veel te dunne lijn waar mensen vaak over heen gaan. Waarin iemand het goed bedoelt, of heel erg toxic wordt.” Het liep ook nog wel eens over in elkaar en dat maakte het hele erg lastig. Want ondanks dat je diep van binnen wel dat iemand het goed bedoelde, hadden mensen soms gewoon niet door wat ze met hun woorden deden.
“Het klinkt alsof je er ervaring mee hebt.” De woorden van Linn waren voorzichtig. Het was natuurlijk ook wel een gevoelig onderwerp. Het was geen gegeven dat het een goed idee was om er over te praten, ondanks dat het aandacht behoefte. Juist omdat de grens zo dun was. Naylene vond het echter niet erg om er over te spreken. Zeker niet met Linn, die duidelijk vaak genoeg iets zoals dit mee maakte. Iets wat gewoonweg niet zou moeten.
“Mijn moeder was vroeger altijd heel gefocust op hoe gezond ik leefde. Daarbij was ze altijd bezig met hoe ik op andere mensen over kwam.” Marie-Claire was altijd bezig geweest met haar dochter sturen naar hetgeen wat zij als perfect zag. Gewicht, kleding, uiterlijk, alles wat er bij kwam kijken.
“Toen ik mijn eigen weg vond en zelf eigenlijk wel aan wilde komen, kwam ik er achter dat mijn lichaam daar niet op echt is gebouwd.” Er waren mensen die er waarschijnlijk een moord voor zouden doen. Naylene zou nooit zomaar klagen over haar lichaam, maar er waren wel momenten geweest waarop ze had gewenst dat ze iets meer rondingen aan haar lichaam had gehad.
“Maar vanaf dan heb ik eigenlijk te vaak gehoord dat ik wat meer moet eten. Dat wanneer ik een salade neem, dat ik echt niet op mijn figuur hoef te letten of dat mensen of dat mensen mij vragen of ik aan het lijnen ben.” Dat was in Naylene haar ogen iets waar mensen geen commentaar op hoefden te leveren. Ze kon zelf kiezen wat ze wilde eten en het was echt niet zo dat ze een salade at, omdat ze bang was om aan te komen. Ze kon zichzelf ook niet iedere dag vol drukken met junkfood, hoe verleidelijk dat ook klonk.
“Echt waar?” vroeg Linn verbaasd. Naylene kon zich er ook nog steeds over verbazen dat mensen zich daar mee konden bemoeien.
“Het ergste is dat de meeste mensen denken dat ze iets goeds doen. Dat ze een compliment geven, over het feit dat ik slank ben of wat dan ook. Maar zo is het niet. Het is iets wat je helemaal naar beneden kan drukken als je er al onzeker over voelt.” Als ze zich niet zeker had gevoeld over hoe ze er uit zag en wat haar lichaam voor haar deed, dan had ze er misschien wel over lopen malen.
“Dat is inderdaad het ergste! En gewoon het feit dat ze denken dat ze er iets over kunnen zeggen.” Naylene knikte, want het ging mensen helemaal niets aan wat er gebeurde.
“Dat is iets wat echt zou moeten stoppen. Waar iedereen mee op moet houden. Het is al zwaar genoeg om de hele tijd over jezelf na te denken. Om dan ook nog na te moeten denken over anderen, lijkt mij heel erg vermoeiend.” Iemand die op instagram scrolde en het nodig vond om op iedere foto waar ze iets zagen wat ze niet aanstond, te moeten reageren. Het leek haar heel erg vermoeiend. Nog niet te praten over mensen zoals Linn, die dat soort dingen te lezen kreeg.
“En natuurlijk ook voor jou. Om telkens dat soort dingen te moeten lezen. Om ongevraagde meningen te krijgen. Op een gegeven moment weet je ook niet meer wat je moet doen.” Als er echt mensen waren die dat soort tegenstrijdige berichten plaatsen, dan was het zo frustrerend, alsof je niet wist wat je moest doen. Niet dat ze er iets mee moest doen, helemaal niet.
“Ik snap dat je het wil negeren, maar ik kan ook begrijpen dat het niet zomaar gaat.” Het stond er wel en het bleef er staan totdat Linn er zelf iets aan deed. Het was anders dan woorden die de lucht in vlogen. Al waren die ook alles behalve prettig.
“Het is inderdaad wel moeilijk. En ik snap gewoon niet waarom mensen elkaar naar beneden willen houden. Waarom vrouwen naar mij kijken en dat soort dingen zeggen, terwijl we er juist voor elkaar moeten zijn, elkaar juist op moeten peppen.”
“Ik denk dat zolang je dat doet in het dagelijks leven, dat je mensen om je heen kiest bij wie je je goed voelt. Mensen die dat alles voor jou doen, het sowieso minder wordt.” Bedacht Naylene. Zo voelde het wel voor haar. Linn was daar voor voorbeeld van. Normaal gesproken waren zij en Linn niet de meest voor de hand liggende vriendschap. Dat ze over dit soort dingen konden praten, vertelde Naylene al wel dat ze aan Linn juist iemand had die haar oppepte over hoe ze was. Dat ze juist de beste kant uit Naylene wilde halen en andersom wilde ze dat ook.
“En fuck de rest.” Zei Naylene verder. “Dat is wat ik doe. Laat iedereen maar denken wat ze willen. Ik voel me prima zoals ik ben. Daar wil ik al lang niets meer aan veranderen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Naylene en Ashton waren de kerstdagen rustig verlopen. Het was gegaan zoals Ashton het voor ogen had gehad met de eerdere feestdag dat najaar: Thanksgiving. Toen had Ashton zich in alle rust terug willen trekken met zijn partner om samen boodschappen te doen en eten te maken. Ze hadden muziek geluisterd en films gekeken. Ze hadden zich vooral voor even niks aangetrokken van de buitenwereld en hadden soms tot diep in de nacht met elkaar gepraat. Of ze in bed hadden gelegen, of op de grond hadden gezeten in Naylene haar appartement, had niks uitgemaakt. In Ashton zijn ogen was het de meest perfecte manier om de feestdagen door te brengen geweest.
Nu er slechts nog één feestdag op de planning stond aan het einde van het jaar, was het voor Ashton het perfecte moment geweest om te plannen dat ze de puppy zouden ophalen. Tot nu had hij nog niks tegen Naylene gezegd, maar daar zou snel verandering in komen. In eerste instantie had hij het een verrassing willen houden totdat ze bij het juiste adres aan zouden komen, maar nu het zo dichtbij was, leek het hem beter als hij Naylene eerlijk zou vertellen wat er zou gaan gebeuren en wat ze daadwerkelijk zouden gaan doen.
Omdat Ashton al eerder had laten weten dat ze vandaag ergens naar toe zouden gaan, had Naylene zich comfortabel aangekleed voor het zachte winterweer van Los Angeles. Ashton had zich iets laten gaan in zijn kledingkeuzes sinds hij weer thuis was, nu hij niet meer op hoefde te letten hoe hij er uit zag tegenover honderden toekijkers.
‘Ik ben er klaar voor!’ Naylene pakte de riem en riep Watts, zodat ze deze bij hem om kon doen. ‘Watts mocht mee, toch?’
‘Ja, dat mocht,’ zei Ashton. Hij had het overlegd met de mensen waar ze de puppy op zouden halen. Ze waren natuurlijk wel gewend aan grote honden, maar het moest wel veilig zijn. Zolang Watts niet te dichtbij zou komen, zou dat voldoende zijn.
‘Nay, ik moet iets vertellen. Voordat we gaan, bedoel ik.’ Het leek Ashton beter als Naylene de tijd zou hebben om aan het idee te wennen dat ze er een puppy bij zou krijgen. Het was al een grote verrassing op zichzelf. Als hij haar mee zou nemen naar een plek die ze niet kende en daar zou meedelen dat de hond voor haar zou zijn, zou ze waarschijnlijk een hartaanval krijgen. Dat was niet iets wat hij haar aan wilde doen. Hij gunde haar een moment ter voorbereiding en bezinning.
Naylene keek hem vragend aan. Ashton gebaarde enkel naar de bank, waar ze plaatsnam. Ashton ging zelf ook zitten en haalde een hand door zijn haren, plotseling nerveuzer dan dat hij had verwacht te zijn. Hij was een lange tijd zeker geweest van zijn verrassing. Ook de keren waarop hij voor de zekerheid aan Calum had gevraagd of dit wel iets was waar Naylene op zat te wachten, had zijn beste vriend hem verwacht dat ze nooit nee zou kunnen zeggen tegen een hond. Zeker niet degene die Ashton uit had gekozen.
‘Ik heb je nog niet verteld waar we naar toe gaan, maar het lijkt me beter dat ik dat wel doe,’ legde Ashton uit.
‘Oké?’ Naylene leek niet helemaal te begrijpen waar Ashton op doelde, wat hij snapte. Om zijn woorden wat bij te staan, pakte hij zijn telefoon en zocht hij de laatste foto’s die hij van de puppy had ontvangen. Die zou hij aan Naylene kunnen laten zien, wat haar misschien ook wel gerust zou stellen. Het zou haar meer inzicht geven in zijn denkproces en dat hij dit niet van de één op andere dag had besloten. Hij was hier al enkele weken mee bezig geweest. Zelfs nog toen hij nog aan het werk was geweest!
‘We gaan iemand ophalen. Een pup, om precies te zijn. Ik weet dat je het wel eens over een tweede hond hebt gehad, ook als gezelschap voor Wattsie. En ik snap dat je er zelf nooit echt aan toe bent gekomen om je daar in te verdiepen, wat ook logisch is. Maar toen ik dit nestje zag, kon ik het niet laten.’ Ashton overhandigde zijn telefoon aan Naylene en gebaarde met zijn vingers dat Naylene de foto’s kon swipen, om zo meer te kunnen zien.
‘Ik weet dat een puppy veel werk is,’ zei Ashton tegen haar, terwijl hij haar reactie van haar gezicht af probeerde te leiden. Het jammere aan Naylene haar werk als advocaat was dat ze ontzettend goed was in het verbergen van emoties en reacties, ‘maar ik ben er nu ook! Dus als je hulp nodig hebt, dan kan ik oppassen. Hier, of bij mij thuis. Op allebei.’ Hij wist zeker dat Watts ook wel zou reageren op de puppy, op wat voor een manier dan ook, en dat er dan iemand bij zou moeten zijn.
‘Dus, wat denk je er van?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De dagen die rondom de feestdagen vielen waren traditiegetrouw rustig op het advocatenkantoor waar Naylene werkte. Zelf had ze dan ook de afspraak gemaakt om haar werk de komende dagen thuis te doen. Zo vulde ze dan ook haar ochtenden, om de middag geheel vrij te hebben en tijd door te kunnen brengen met Ashton. Op die manier kon ze zich voorbereiden op de grote zaak die er aan zat te komen, maar kon ze ook genieten van de tijd die Ashton vrij had.
Iets wat ze vandaag ook zouden doen. Ashton had in de ochtend al aangegeven dat hij plannen had voor die middag. Wat zijn plannen waren, had hij echter heel erg goed weten te verzwijgen, wat het precies was. Nu leek hij haar echter wel op de hoogte te willen brengen. Iets wat gezien de zwaarte van de mededeling ook maar goed was ook. Een waarvan Naylene zelfs even stil was.
Verbaasd staarde Naylene dan ook naar de foto van de puppy op de telefoon. Een dalmatiër, die er super schattig uitzag. Het besef dat het hondje bij haar in huis zou komen, had Naylene echter nog niet.
“Je maakt geen grapje?” Ondanks dat het een verrassing was die alleen Ashton in haar ogen kon verzinnen, was het voor Naylene nog niet echt te bevatten dat dit echt hetgeen was wat hij had geregeld. Toen ze op aandringen van Ashton echter door de foto’s begon te swipen, was het echter wel duidelijk dat dit niet zomaar een foto van een hondje op internet was. Aan het hondje was te zien hoe hij langzaam wat groeide.
“Natuurlijk niet.” Zei Ashton, ondanks dat hij serieus probeerde te zijn, kon Naylene een lach in zijn stem onderscheiden.
“Het is maar goed dat je het nu hebt verteld, ik denk dat ik gillend weg was gerend als we daar hadden gestaan.” Een verrassing als deze was er eentje die een heel leven kon veranderen. Naylene had Watts al een tijdje en ze vond dat ze het goed voor elkaar kreeg om voor hem te zorgen. Ze had wel vaker over een tweede hond nagedacht, zoals Ashton ook al had gezegd. Het was goed voor Watts om iemand te hebben die er voor hem was.
“Je vindt het niets?” Mompelde Ashton. De manier waarop Naylene haar woorden uit had gesproken, leek het misschien inderdaad wel alsof ze het niets vond. Ze begon echter met haar hoof te schudden.
“Nee. Helemaal niet.” Er kwam een kleine glimlach op haar gezicht. “Ik vind het geweldig. Het is alleen zoveel om ineens te bevatten. Een nieuwe hond erbij in huis.” Naylene aaide over de kop van Watts, die voor de bank was gaan zitten.
“Het is gewoon heel erg…” Naylene was niet vaak van haar spraak ontnomen, maar op het moment was ze dat wel. Ze wist echt niet wat ze er over moest zeggen anders dan. “Wow.”
Er gingen zoveel dingen door haar hoofd heen. Ze vroeg zich af hoe het zou gaan. Twee honden in huis. Zou Watts dat wel zomaar toelaten? Hoe kregen ze het voor elkaar om een puppy alles te leren wat hij moest leren en hem ook nog eens zoveel mogelijk liefde te geven. Natuurlijk had Ashton al verteld dat hij er ook zou zijn, om er mee te helpen.
“Maar het ziet er echt uit als een schatje.” Naylene ging nog eens door de foto’s heen, zodat ze het pupje nog eens goed kon bekijken. Hoe Ashton hier op was gekomen, wist ze niet. Ze wist niet wat ze zelf uit had gekozen als ze voor een tweede hond had gezocht. Dit hondje leek nu voor haar wel heel erg dicht in de buurt te komen.
Naylene legde de telefoon weg, zodat ze haar armen om Ashton heen kon slaan. “Je bent echt gek.” Mompelde ze lachend. Ze kon zich gewoon niet indenken wie er een hond cadeau zou doen. Het was best iets groots. Zeker als Ashton erbij beloofde dat hij er zou zijn om voor het kleintje te zorgen en op hem te passen.
“Maar ik vind het echt een heel erg lief gebaar en het hondje gaat hier een geweldige plaats krijgen.” Daar zouden we wel echt voor gaan zorgen. “En ik denk dat Watts daardoor ook iets meer rust krijgt.” Dat was misschien nog wel hetgeen wat Naylene het fijnst vond. Watts was nu zoveel met haar bezig, dat ze zich soms echt zorgen maakte of hij wel de rust kreeg die hij nodig had.
Naylene gaf Ashton een kus op zijn wang, waarna ze zich op haar horloge richtte. “Hoe laat heb je afgesproken en waar is het?” vroeg ze.
Ashton keek met haar mee. “We moeten zo wel weg, we kunnen met de metro en dan is het hooguit een half uurtje.”
Naylene stond op en pakte de handen van Ashton vast, zodat ze hem overeind komt helpen. “Kom, dan gaan we. Ik ben echt heel erg benieuwd. Onderweg moet je maar alles vertellen over het hondje en hoe je hier in godsnaam op bent gekomen!”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was afwachten geweest wat Naylene van de verrassing had gevonden. Zoals Ashton had verwacht, was ze blij dat hij het haar van tevoren had verteld. Misschien dat hij een ander had kunnen verrassen met een tripje en een hond die opeens voor hun neus zou staan, maar Naylene zat zo niet in elkaar. Hij was blij dat hij zijn partner goed had ingeschat en dat hij haar de tijd had kunnen geven om aan het idee te wennen. Ze leek het immers wel een goed idee te vinden, ondanks dat haar enthousiasme niet uitbundig aanwezig was. Ashton zag de glinstering in haar ogen en dat was voor haar al voldoende.
‘Kom, Watts.’ Ashton pakte de riem van de hond. Aan het begin had hij dat echt niet moeten wagen, maar nu was Watts ondertussen zo aan hem gewend dat het hem niet uitmaakte als hij de riem vastnam in plaats van Naylene. Ashton was heel benieuwd hoe de hond zou reageren op een puppy. Hij hoopte dat Naylene haar gelijk zou krijgen en dat het inderdaad voor meer rust zou zorgen. Dat hij misschien zelfs meer hond zou kunnen zijn en zou kunnen spelen met de kleine pup, in plaats van dat hij de hele tijd alert zou zijn.
Met z’n drietjes liepen ze naar het dichtstbijzijnde metrostation. ‘Wat wil je eerst horen? Iets over de puppy, of over hoe ik hier op ben gekomen?’ Hij kon zich voorstellen dat ze benieuwd was naar het hondje dat hij voor haar had uitgekozen, maar Naylene kennende was ze ook geïnteresseerd in zijn beweegredenen en de manier waarop zijn gedachten hem tot hier hadden gebracht. En niet alleen het geven van een hond, maar ook de specifieke hond en waarom nu.
‘Dat laatste,’ zei Naylene, terwijl ze door de poortjes gingen.
Ashton knikte. ‘Ik heb veel redenen. De eerste is dat ik iets voor je wilde doen en ik weet dat er veel dingen zijn waar je niets om geeft. Je zou waarschijnlijk ieder cadeau wel waarderen, maar je bent niet zo materialistisch.’ Naylene had niet veel spullen. Ze had wat ze nodig had. Dat was iets wat Ashton a een lange tijd geleden had geobserveerd. Ze had geen kleding, schoenen en tassen in overvloed. Ze vond het wel leuk om elektronische gadgets te hebben, maar ook die had ze niet in grote getalen. Naylene was heel praktisch.
‘En ik weet dat Watts één van de meest belangrijke dingen is in je leven. Jullie band is heel speciaal en natuurlijk kan niks anders dat evenaren. Een andere hond ook niet, maar we hebben het ook wel eens gehad over hoe je je soms zorgen maakt dat hij zo gefocust is op jou. Dat het hem soms kan belemmeren. Dus om die reden zou een andere hond geweldig zijn voor hem. Eentje met wie hij kan spelen en waar hij ook deels voor kan zorgen. Dat geeft jou en hem allebei meer rust.’
Ze waren ondertussen aangekomen op het juiste perron. Nu was het enkel nog een kwestie van wachten totdat de metro voorbij zou komen en ze in zouden kunnen stappen. ‘En het moest wel een grote hond zijn. Eentje die jou en Watts aan kan, maar ook andersom. Dus een dalmatiër leek me perfect. Plus, de stippen,’ zei Ashton lachend en hij gebaarde naar Naylene haar gezicht, dat onder de sproeten zat. Dat paste goed bij elkaar.
‘En dalmatiërs zijn ontzettend slim en speels. Als pup natuurlijk wel druk, maar nu heb je iets meer tijd. En ik ook! Dus ik kan ook helpen. Ik kan zelfs oppassen als jij aan het werk bent. Dit was echt de perfecte tijd.’ Als er een moment was geweest in het jaar, dan was het nu geweest. Naylene werkte wat meer thuis, hij was nu ook voor de komende maand vrij en daardoor zouden ze de tijd kunnen nemen om het hondje voldoende op te voeden.
Naylene had haar wenkbrauwen opgetrokken en keek hem met een bepaalde blik aan, waardoor Ashton een nerveuze lach liet schieten. ‘Wat?’
‘Je verbaast me. En ik verbaas mezelf. Elke keer denk ik dat ik weet wat ik van je kan verwachten. Want het is niet meer dan logisch dat je zo hebt nagedacht over dit, maar toch kom je dan weer met zoveel dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ze in je op waren gekomen.’
Ashton grinnikte en nam haar hand vast. Ze toonden nooit veel affectie buiten de muren van hun eigen huizen. Het was niet nodig. Verder dan hand in hand wandelen was het nooit echt gegaan. Voor hen beide was dit al genoeg. Het was iets kleins wat lang niet altijd opviel. Zeker niet op een metrostation.
‘Ik heb ook met Andy overlegd, en Cal,’ gaf Ashton toe. Hij had er wel zeker van willen zijn dat hij dit had kunnen doen. Dat het geen gek idee was geweest of dat hij Naylene er mee op de kast had gejaagd. Gelukkig hadden zowel Calum als Andy erg positief gereageerd.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De reis naar de puppy, was perfect om haar gedachten op een rijtje te krijgen. Ondanks dat Naylene het er met Ashton over had gehad, kon ze haast niet geloven dat het echt was. De woorden van Ashton hielpen haar echter. Waar haar partner normaal heel spontaan uit de hoek kon komen, bleek dat hij over deze verrassing goed na had gedacht. Dit was niet zomaar een hond die hij op internet tegen was gekomen. Het was meer dan alleen een verrassing, het was een aanvulling op hun leven samen. Waar dat Naylene normaal gesproken angst aanwakkerde, voelde het voor haar nu helemaal niet zo. Ze zouden een hond op gaan halen en dat bracht haar al genoeg plezier om al het andere te vergeten.
Dat Ashton het zelfs met hun vrienden had besproken, maakte het alleen maar beter. Als hun vrienden dachten dat ze het aan konden, dan was het misschien echt wel een goed idee en was het niet iets waar ze zich nu beiden in mee lieten trekken. Normaal was Naylene echt niet van de mening van anderen. Hierin wilde ze die echter wel graag volgen.
“Wat je zei over de sproetjes?” Vroeg Naylene lachend. Ze had het een lief idee gevonden dat Ashton daarom een Dalmatiër leuker had gevonden dan ieder andere hond. Alleen Ashton kon dat soort dingen aan elkaar linken.
“Misschien is Freckles een leuke naam. Hij zag er wel een beetje uit als een Freckles op de foto’s.” Ashton had haar verteld dat er nog geen naam was voor het hondje, iets wat zij mocht bedenken. Ze vond het zelf wel een leuke naam en het paste bij de reden die Ashton in zijn hoofd had gehad.
“Daarom wilde ik dit samen doen!” Bracht Ashton enthousiast uit, wat haast wel moest betekenen dat hij de naam ook leuk vond. Het werd dan wel Naylene haar hond, maar ze wist dat Ashton ook een groot deel van alles mee zou maken. Het zou net zo goed zijn hond worden, zelfs al stond het niet op die manier in het paspoort.
“Dus je vindt het een leuke naam?”
“Ja natuurlijk. Dat is echt de meest Naylene naam. Net zoals Wattson.” Naylene keek naar haar labrador, die netjes bij hen zat. Ze had Wattson zo’n leuke naam gevonden en het paste bij hem. Ze noemde hem altijd Watts, wat nog meer bij hem paste dan welke naam dan ook. Watts en Freckles klonk ook nog eens leuk samen.
“Ik ben zo benieuwd.” Naar alles naar wat ging gebeuren. Naar de hond die ze zouden ontmoeten, hoe Watts er op reageerde en hoe alles zou lopen als ze eenmaal thuis waren. De eerste dagen zouden het meeste wennen zijn, maar die hadden ze nu samen.

Veel sneller dan ze had gedacht, waren Naylene en Ashton bij de juiste halte. Vanuit daar waren ze naar het gebouw gelopen waar Ashton met de vrouw af had gesproken. Alleen al het feit dat ze super enthousiast om Watts reageerde, zorgde ervoor dat Naylene zich op haar gemak voelde. De honden waren op een goede plaats geboren en hadden tot nu toe, genoeg liefde gekregen. Dat werd haar ook wel duidelijk toen ze mee werd genomen naar de puppy’s, die trappelend hadden gewacht op aandacht van de nieuwe mensen.
Na een kort gesprek over de honden, kreeg Naylene Freckles in haar armen. Terwijl de vrouw haar nog wat spulletjes neerlegde om de eerste dag door te komen, peilde ze bij Naylene en Ashton wat ze er van zouden vinden om eens in de zoveel tijd af te spreken met alle eigenaren en de honden, zodat ze hun broertjes en zusjes konden blijven zien. Alleen het idee om allemaal honden bij elkaar te zien, maakte Naylene nog meer enthousiast.
Voor nu was het echter een snel afscheid. Naylene had de hond aan de halsband gedaan die de vrouw voor hen had gekocht. Nadat Ashton het zakelijke gedeelte met de vrouw had geregeld, liepen ze samen met de twee honden naar buiten.
“Ik heb gekeken online en hier in de buurt zit een park. Het leek me een goed idee om daar naar toe te gaan, zodat ze elkaar wat beter kunnen leren kennen op een neutraal terrein.” Naylene knikte, ze was het eens met het idee van Ashton. Ondanks dat Watts mee had gemogen, had hij net niet in de buurt mogen komen van de puppy’s, wat niet meer dan logisch was omdat ze nog niet alle inentingen hadden en ze zich daar ook niet aan bloot wilden stellen. Dat was de reden dat ze zelf zo ook wel even op moesten letten in het park.
Naylene stopte eerst even met lopen, waardoor Ashton hetzelfde deed. Daardoor kon ze hem een kus op zijn wang geven. Normaal gesproken was ze niet zo van affectie tonen buiten het huis, maar dit was een bijzonder moment.
“Dankjewel Ash. Dit is echt heel erg bijzonder. Het voelt echt een beetje als een droom, alsof het niet echt zo is. Maar dat je dit alles hebt geregeld, ik kan niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik je ben.” Dit was niet zomaar iets, dit was zo goed doordacht. Dit was misschien wel de rust die Watts nodig had en zo verdiende. Er waren geen woorden die genoeg waren om dit uit te drukken. Het gebeurde niet vaak maar Ashton had haar echt op een plek gekregen waarop ze niet meer wist wat ze precies moest zeggen. Ze was echt even overdonderd door alles wat er gebeurde, maar wel op een hele goede manier.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De kerstdagen waren verlopen zoals Ashton het graag had gewild. Rustig, samen met Naylene. De twee honden hadden dan wel voor een hoop commotie gezorgd, maar tot nu toe altijd nog op de goede manier. Freckles vroeg veel aandacht. Niet alleen van Ashton en Naylene, maar ook van de oudere hond. Freckles leek constant te willen spelen en het leuke was dat Watts er ook steeds meer in mee ging. Ashton merkte dat het Naylene goed deed om te zien dat haar hond ook veel plezier kon hebben met de pup.
Voor oud en nieuw hadden ze besloten om twee mensen uit te nodigen. Naylene haar neef, die speciaal uit Australië was gekomen om het samen met haar te vieren. Naylene had hem uitgelegd dat het traditie was en dat het altijd al zo was gegaan. Dat als haar ouders een groot feest hadden gehad, Naylene naar haar neef had gemogen en daar had ze altijd de tijd van haar leven gehad.
Omdat Calum in Sydney was en Linn de kerst al met haar familie had gevierd, hadden ze haar ook uitgenodigd om de avond bij hen door te brengen. Ashton zag dat als een kans om Linn iets beter te leren kennen zonder dat Calum daar bij was. Naylene was er dan nog wel, maar die kon verwikkeld zitten in gesprekken met Emmet. Daardoor zou hij soms ook aangewezen zijn op Linn.
Emmet was vlak na de kerst al gearriveerd, dus de bel die zojuist was gegaan, was veroorzaakt door Linn die voor de deur had gestaan. Omdat Emmet en Naylene druk in gesprek waren geweest, was Ashton naar de deur gelopen en had hij deze geopend voor Linn.
‘Ik heb cupcakes meegenomen!’ Enthousiast overhandigde Linn hem de twee dozen, die ieder gevuld waren met minstens negen cupcakes.
‘Met hoeveel mensen denk je dat we zijn?’ vroeg Ashton lachend, terwijl hij met zijn voet de deur van Naylene haar appartement weer dicht duwde. Linn was ondertussen druk bezig om haar jas uit te trekken en deze op te hangen. Uiteraard had ze zich feestelijk aangekleed. Zelfs in haar meest casual outfit wist ze er nog uit te zien alsof ze naar een glamorous feest ging. Ashton, Naylene en Emmet hadden in ieder geval niet hun best gedaan op hun outfit, maar dat was vast iets wat Linn van tevoren al had geweten.
‘Met jou weet je het nooit,’ zei Linn enkel, doelend op de vele feestjes die Ashton soms uit het niets had gegeven. Soms waren er meer mensen bij gekomen dan de bedoeling was geweest, maar echt erg had hij er nooit in gehad. Vooral niet omdat hij tegen die tijd al te dronken was geweest om e echt iets om te geven. Hij kon met zekerheid zeggen dat het vanavond niet zou gaan en dat het bij hun vier zou blijven.
Linn trok haar kleding echt en keek op naar Ashton, die de outfit zorgvuldig aan het bestuderen was. ‘Wat?’
‘Niks. Het is cute,’ zei Ashton grijnzend. ‘Kom, dan kan je Emmet ontmoeten. Hij is samen met Naylene in de woonkamer. Ik zet deze wel even in de koelkast.’
‘Dankjewel!’ Met een brede glimlach volgde Linn hem naar de woonkamer, waar ze Naylene samen met een andere, roodharige jongeman zag zitten. Dat moest dan Emmet zijn. Naylene had haar in de gaten en gebaarde iets naar Emmet, waarna ook hij zich omdraaide om naar Linn te kijken. Enthousiast zwaaide ze naar de twee.
‘Hoi! Ik vind het zo leuk om je eindelijk te ontmoeten.’ Linn deed haar best om een deel van haar woorden te ondersteunen met gebaren. Wetend dat Emmet doof was en communiceerde met Amerikaanse en Australische gebarentaal, had er voor gezorgd dat Linn het één en ander op had gezocht. Ze was er van overtuigd dat ze niet alles had kunnen onthouden en dat ze het ongetwijfeld fout zou doen, maar ze wilde laten zien dat Emmet zich niet zou hoeven aanpassen aan haar, maar dat ze bereid was om zichzelf aan te passen aan hem.
‘Naylene had me niet verteld dat je gebarentaal kende.’ Het was Naylene haar stem die de woorden van Emmet vocaal maakte, maar hij gebaarde het zelf. Linn kende echter te weinig om ook maar iets van de gebaren te begrijpen, dus ze was blij met Naylene haar ondersteuning.
‘Niet echt,’ gaf Linn dan ook toe. ‘Maar ik wilde wel mijn best doen om iets te leren. Zoals cupcakes!’ Trots liet Linn het gebaar zien wat ze op had gezocht, wat niets meer was dan het combineren van het gebaar van de woorden cup en cake. ‘Ik heb cupcakes meegenomen. Ashton zet ze nu in de koelkast.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De verrassing was bij Naylene langzaam geland. De eerste paar dagen met Freckles waren heel erg onwerkelijk geweest. De hulp van Ashton was goed uitgekomen en daardoor had Naylene ook echt kunnen genieten van de nieuwe toevoeging in huis. Zeker het feit dat Watts het ook zo goed oppakte, was wat er voor zorgde dat ze zich er ook bij op haar gemak voelde. Daardoor had Naylene ook meer kunnen genieten van de aanwezigheid van Emmet, die hier nu al een paar dagen was.
Voor hen was het haast vanzelfsprekend om het inluiden van het nieuwe jaar samen te doen. Dat was hetgeen wat ze vroeger ook altijd hadden gedaan. Nu ze aan de andere kant van de wereld woonden, was het soms wel wat moeilijker. Daarom was Naylene dankbaar dat Emmet dit jaar de moeite had genomen om de reis te maken. Om de groep af te maken hadden ze Linn uitgenodigd. Die zich net bij hen had gevoegd. Als het goed was zouden ze later nog met Calum bellen, als de verbinding en de slaap van Calum dat in ieder geval toe zouden laten.
De aanwezigheid van Linn zorgde er voor dat Naylene wederom blij was met hun vriendschap. Nog niet heel lang geleden hadden ze een hele fijne dag samen gehad, waarin ze goed met elkaar hadden gesproken. Nu bewees Linn weer eens wat voor persoon ze was. Ze had haar best gedaan om een paar woorden te leren, zodat ze met Emmet had kunnen communiceren. Iets wat ze niet alleen zelf maar ook haar neef heel erg waardeerde. Ondanks dat Emmet kon praten, had hij er voor gekozen dat het niet de manier was waarop hij wilde communiceren. Gebarentaal was iets bijzonders. Waar Naylene het vanaf kleins af aan had geleerd, begon Linn er nu pas mee. Maar ze deed het wel gewoon en dat vond Naylene echt bijzonder.
“Dat klinkt echt heel er goed.” Het was Naylene die vanuit haar zelf praatte. Ondanks dat ze hartig eten prefereerde boven zoetigheden, zou ze er zeker geen nee tegen zeggen. Zeker niet omdat ze wist dat Linn de cupcakes met zorg uit had gekozen van een winkel die alleen zij wist te vinden. Ze mochten ongeveer even lang in Los Angeles wonen, Linn wist er veel meer van dan zij dat deed. Ook omdat ze er vroeger vaak genoeg was gekomen. Maar vooral omdat ze zich ook veel meer interesseerde in bijzondere winkeltjes. Naylene kwam niet snel in de stad, anders voor zakelijke afspraken. Met Linn erbij vond ze het juist leuk om dat soort dingen uit te proberen.
“Kan ik je wat te drinken inschenken Linn?” Ondanks dat Naylene en Ashton er voor hadden gekozen om geen alcohol te drinken, hadden ze voor hun gasten wel een fles champagne gehaald.
“Een glas water is wel goed, dankjewel.”
Naylene stond op en pakte het glas van Emmet ook vast, ten teken of hij ook wat wilde hebben. Na een knikje liep ze er dan ook mee naar de keuken. Ondanks dat Linn aan had gegeven dat Ashton naar de keuken was gegaan om de cupcakes weg te zeggen, was hij niet meer in de keuken te vinden. De bench in de keuken, waar Freckles had geslapen, was echter ook leeg, wat haast betekende dat Ashton even met de puppy naar buiten was. Met jonge honden was het zo dat ze na het slapen vaak moesten plassen. Dan was het toch wel onhandiger dat ze nu in haar appartement waren, bij Ashton konden ze de deur open doen om de honden naar buiten te laten.
Nadat ze de glazen had gevuld, ook voor haarzelf en Ashton, liep Naylene weer terug naar de woonkamer. Daar had Emmet zijn mobiel gepakt, om Linn wat dingen te vragen. Ondanks dat het soms natuurlijk makkelijker was als ze er bij bleef, had ze zelf ook wel geweten dat hij en Linn zich samen wel zouden redden. Linn leek nu dan ook langzaam te praten over hetgeen wat ze tijdens de kerstdagen had gedaan.
Toen ze de glazen neer had gezet, hoorde ze Ashton zijn stem al weer vanuit de gang komen. Niet heel er veel later kwam de kleine hond aangerend. Waardoor Watts er op af rende, tot nu toe had hij bij de voeten van Emmet gelegen. Maar voor de nieuwe toevoeging kwam hij graag in de benen om te kijken hoe het ging.
“Oh wat ben jij een schatje!” Bracht Linn uit. Natuurlijk had ze tot nu toe al genoeg foto’s en filmpjes gekregen. Ze had de puppy echter nog niet in het echt gezien, waardoor de twee toch even kennis met elkaar moesten maken. Ze was dan ook van haar stoel opgestaan en door haar knieën gegaan, om de hond te begroeten. Emmet had Watts weer even bij hem gevraagd, wie het prima deed op gebaren. Daardoor kon Naylene even naar Ashton lopen.
Ze hielp Ashton uit zijn jas en bracht die naar de kapstok.
“Ging het goed?”
“Ja hij heeft zich netjes gehouden in de lift en buiten heeft hij op het gras meteen een plasje gedaan. Hij vindt het nog steeds een beetje eng om zelf de lift in te lopen.” Naylene knikte, ze vond het ook niet heel erg gek, zeker met de richels waar hij met zijn kleine pootjes overheen moest.
“Ik heb je wat fris ingeschonken, ik hoop dat het goed is?” Naylene wist wel dat het niet makkelijk was voor Ashton. Dagen als deze vroeg vaak om drank. Iets waar ze zelf ook vaak genoeg schuldig aan was. Het deed haar ook vaak genoeg denken aan de momenten dat ze met een biertje had gezeten. Dagen als deze waren gaven gewoon iets meer druk.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Linn was het belangrijk om te weten bij wie ze zou zijn, zodat ze daar rekening mee kon houden. Dat was dan ook één van de redenen dat ze Naylene had gevraagd wat Emmet fijn had gevonden. Of hij comfortabel was met het gebruiken van hun telefoons om te communiceren, of dat ze wat gebaren kon leren. Naylene was heel helpend geweest en had haar een aantal sites doorgestuurd, waar de gebaren vaak met plaatjes en video’s waren ondersteund. Ook had ze een podcast meegestuurd, die Linn enthousiast had geluisterd. Het mooie was dat de opnames ook werden gefilmd en werden ondertiteld, zodat ook dove en slechthorende mensen er van konden leren.
Tot nu toe wist Linn zich wel te redden met haar telefoon. Het voelde minder gek dan ze had verwacht om op die manier met iemand te communiceren. Al snel had ze door dat Emmet niet hoefde te praten om dezelfde Australische woorden gebruikte als Naylene dat soms deed en dat hij daar helemaal geen stem voor nodig had.
Linn was nu echter afgeleid door de dalmatiërpup die vrolijk tegen haar benen opsprong om haar aandacht te trekken. Ze had van Naylene geëist dat ze foto’s en video’s zou krijgen van het beestje. Ook voor haar was het als een grote verrassing gekomen dat Ashton dit had geregeld, maar Linn had het een heel lief en romantisch gebaar gevonden. Het betekende heel wat om een dier aan iemand te geven, om het zelfs samen te verzorgen. Dat kon niet zomaar. Daarvoor moest je een goede relatie hebben. Linn wist sinds een korte tijd dat het ook daadwerkelijk goed zat tussen Naylene en Ashton. Soms herhaalde ze de woorden die ze van Linn had gehoord. Hoe Ashton had gezegd dat hij genoeg liefde voor hen allebei had, dat was zoiets puurs dat Linn haar hart iedere keer weer een beetje smolt als ze er aan dacht.
‘Wacht maar tot Cal jou ziet,’ zei Linn tegen de puppy, terwijl ze lachend met zijn pootjes begon te spelen. Vanzelfsprekend had Calum geweten wat zijn beste vriend van plan was geweest en had hij al van het bestaan van de puppy geweten zonder dat iemand het door had gehad. Doordat Calum nu echter in Australië was, had hij nog niet het genoegen gehad om Freckles te mogen ontmoeten. Linn wist zeker dat Calum dolblij zou zijn om het hondje eindelijk vast te mogen houden en te knuffelen.
In de gang had Ashton zijn armen om Naylene heen geslagen. Ondanks dat hij genoot van de feestdagen en hoe ze het nu vierden, waren het niet de meest gemakkelijke dagen. Het waren dagen waarop veel alcohol werd gedronken en het was moeilijker om te weten dat er mensen bij hem in de buurt zouden zijn die het ook daadwerkelijk zouden nuttigen. Dat Naylene daar rekening mee hield, bevestigde voor hem nogmaals dat hij echt in de goede relatie zat.
‘Natuurlijk is dat goed,’ zei Ashton. Dat ze champagne hadden gehaald voor Linn en Emmet was één ding, maar hij wilde zich niet laten verleiden door het proosten om middernacht. Het ging immers meer om het gebaar dan om hetgeen wat je op dat moment dronk. Iets wat Ashton nu maar al te goed wist. Hij zou ook niet terug willen naar hoe het eerst was gegaan, maar dat maakte het niet gemakkelijker.
Ashton hoorde Linn haar enthousiaste stem over Calum praten, waardoor hij zijn telefoon uit zijn zak haalde. ‘Ik zal Cal een berichtje sturen, vragen of hij nog tijd heeft,’ zei hij wat zachter, zodat Linn hem niet zou kunnen horen.
Calum was in Australië, waar de klok al lang twaalf uur had geslagen. Dat betekende dat hij al een tijd in het jaar 2020 leefde en wellicht ook al had gefeest. Naylene en Ashton hadden afgesproken dat ze hem zouden bellen en zo ook Linn zouden verrassen, maar de vraag was of Calum dat na een paar biertjes ook had onthouden.
‘Goed idee! Ik denk dat hij Linn nog wel graag wil spreken,’ zei Naylene. Ze gaf Ashton een kus op zijn wang en liep daarna terug naar de rest, wat hem de gelegenheid gaf om te checken of Calum nog wakker was en nog in staat was om een telefoontje te plegen. Het was goed voor zijn beste vriend dat hij nu in Australië was, maar Ashton wist ook dat Calum iemand achter had gelaten waar hij veel om gaf. Dat zag hij zelf ook steeds meer in.
Wachtend op een bericht terug van Calum wandelde Ashton ook weer terug naar zijn gezelschap. Hij nam plaats op de grond en gebaarde naar Freckles dat hij naar hem toe mocht. Trots nam Ashton het hondje in zijn armen en aaide hij Freckles. ‘Je bent echt heel goed geweest buiten. Je krijgt zo wat lekkers,’ beloofde hij de hond.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor de honden was het alleen maar goed dat er bezoek over de vloer was. Freckles had eerst wel even de kat uit de boom gekeken toen Emmet naar binnen was gekomen. Natuurlijk was het net zo geweest zoals nu met Linn. Eerst heel erg veel knuffelen, maar daarna had hij even niet zo heel goed geweten wat hij had moeten doen. Toen Watts rustig was gaan liggen, had Freckles dat voorbeeld gevolgd.
Nu was de puppy die ook de overhand voerde, maar dat was ook wel logisch. Hij moest het nieuwe bezoek verwelkomen en even goed besnuffelen. Katten had hij immers nog nooit eerder geroken.
“Wat ruik jij allemaal.” Vroeg Naylene, terwijl ze bij Freckles knielde. Watts was er natuurlijk ook bij komen kijken. Om Freckles te begroeten, maar ook om te weten wat er allemaal gebeurde.
“Ruik jij Mitten?” vroeg Linn op een hoog toontje, waardoor de oren van Freckles helemaal omhoog gingen en hij zijn hoofd schuin hield. Dat leverde natuurlijk alleen nog maar meer aandacht van Linn op. Het was alsof puppy’s precies wisten hoe ze aandacht moesten krijgen. Watts wist het ook prima, maar Freckles hoefde er niet eens veel moeite voor te doen.
Naylene ging terug op de stoel zitten waar ze ook had gezeten voordat Linn aan was gekomen. Emmet had alles goed in de gaten gehouden. Naylene deed altijd wel haar best om rekening te houden met waar haar neef precies stond, zodat hij eventueel nog iets van een gesprek mee kon krijgen, door lip te lezen.
“Wat was dat laatste woord?” Gebaarde Emmet dan ook, wat ook wat logisch was. Het was een naam, waardoor het niet makkelijk was om mee te krijgen wat het precies was.
Naylene spelde de naam van de kat van Linn met haar vingers en gebaarde meteen dat het de kat van Linn was. Ze verwoorde haar gebaren, zodat Linn het ook mee kon krijgen. Soms vond ze het heerlijk om met Emmet te praten, zonder dat andere mensen het door hadden. Nu was dat niet aan de orde en zou het zelfs behoorlijk asociaal zijn. Met Ashton in de buurt, probeerde Naylene ook het meeste wel te vertalen, al was Ashton ook al veel beter geworden in zijn gebaren. Ashton die ondertussen terug was gekomen met de koekjes en beide honden diegene gaf die groot genoeg was voor zijn grootte.
“Oh een kater?”
Zodra er over de kat van Linn werd gepraat, veranderde altijd iets aan haar hele zijn. Iedereen die een huisdier had was er dol gek mee. Dat hoorde in Naylene haar ogen gewoon. Het was niet altijd het geval, maar in haar omgeving zeker wel. Ze vond het dan ook leuk om Linn met Mitten te zien, de kat was een pluizebol en gewoon een hele grote schat.
Linn gebaarde het laatste woord van Emmet na, wat kat was, te herkennen aan de snorharen.
“Wil je hem zien?” Linn had haar telefoon er al snel weer bij en zocht wat van de foto’s op die ze van haar kater had. Naylene wist dat het er genoeg waren. Maar ze gaf Linn geen ongelijk. Haar hele camera stond vol met foto’s van haar beiden honden. Ashton had het idee gehad om iedere week op dezelfde plaats foto’s te maken zodat ze konden zien hoe Freckles groeide.
“Emmet zijn vader is een dierenarts. Dus ze hebben altijd dieren thuis gehad. Al is hij nu vooral bezig met reservaten waar ze dieren opvangen en niet meer echt met de huisdieren. Al doet zijn bedrijf dat natuurlijk nog wel gewoon.” Vertelde Naylene. Ze had altijd opgekeken naar haar oom. Hij maakte echt een verschil in de wereld, in haar ogen dan. Hij zorgde er voor dat dieren gezond verder konden leven. In zijn eigen kliniek kwamen genoeg mensen met hun huisdieren, maar hij hielp nu ook genoeg wilde dieren en dat was misschien nog wel bijzondere.
“Echt waar?” Vroeg Linn enthousiast. Waarop Emmet ook knikte.
Naylene klopte op de leuning van haar stoel, toen ze zag dat Ashton bezig was met zijn telefoon. Ze wist zeker dat hij contact had met Calum. Ze wilden het allebei nog een beetje een verrassing houden voor Linn, die dag dat Calum de hele dag bij zou moeten komen van de avond er voor. Dat was vast wel het geval, maar Calum wilde vast wel even de tijd nemen om met hen te spreken.
Toen Ashton naast haar zat, kon Naylene meelezen met de berichtjes die over en weer waren gestuurd. Calum was al wel wakker, maar lag nog op zijn bed, terwijl het daar ergens in de middag was. Hij had er echter bij gezet, dat ze konden bellen als het bij hen bijna nieuw jaar zou zijn. Dan was het bij hem in de avond, iets wat Naylene al wel had geweten, aan de berichtjes van Ashton had hij dat niet. Ondanks dat hij vaak genoeg communiceerde met zijn familie die daar ook woonde. Naylene nam het hem echter niet kwalijk, want hij was zo vaak weg dat de tijdszones maar bleven veranderen. Het feit was dat ze met Calum konden praten en dat was alleen maar leuk. Zeker omdat ze wist hoe fijn Linn het zou vinden om samen met hem haar nieuwe jaar in te luiden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De avond had zich gevuld met veel goede gesprekken tussen de vier. De cupcakes van Linn waren een goede aanvulling geweest op het eten dat Ashton en Naylene in huis hadden gehaald om het nieuwe jaar mee in te luiden. Tot nu toe was de alcohol dicht gebleven. Linn had beloofd het op één glaasje te houden voor die avond, uit respect voor de afspraak die Naylene en Ashton met elkaar hadden gemaakt. Linn had alleen maar bewondering voor hen, dat ze op die manier met hun lichaam en geest om wilden gaan. Om dan voor hen een halve fles champagne naar binnen te werken, was alles behalve het respect dat ze verdienden.
Emmet had niet ondergedaan voor het snelle gepraat dat soms plaats had gevonden in de groep. Naylene had een hoop voor hem vertaald, maar het had er op geleken dat hij het grootste gedeelte van de conversatie ook zonder haar hulp had kunnen volgen. Iets wat Linn heel interessant had gevonden en ze had hem tevens ook veel vragen gesteld over hoe ze haar eigen werk zo inclusief mogelijk kon maken, naast dat ze haar video’s van goede ondertiteling zou kunnen voorzien.
De groep was slechts tien minuten verwijderd van het nieuwe jaar. Om dat te vieren, was Naylene naar de keuken gegaan om de glazen met champagne in te schenken. Ook Ashton was verdwenen, maar Linn wist zo snel niet waar hij naar toe was gegaan.
Ze controleerde haar telefoon en swipete naar de pagina waar ook een klok stond voor in Australië. Calum had zijn nieuwjaarsfeest al lang achter de rug. Zelfs 1 januari was al over de helft van de dag. Linn wist dat hoe langer ze naar de klok staarde, hoe meer ze het idee zou krijgen dat Calum erg ver van haar was verwijderd. Het was goed dat hij daar was, bij zijn familie. Toch had ze gewild dat hij nu naast haar zou staan, om proostend het nieuwe jaar in te gaan.
Emmet tikte op haar schouder en gebaarde één van de woorden die ze ondertussen maar al te goed kende: vriendje.
Linn knikte en legde haar telefoon weer aan de kant. ‘Hij is waar hij hoort te zijn,’ vertelde ze aan Emmet. Calum had het nodig gehad om zijn familie te bezoeken en zij had hem niet tegen willen houden. Zo hoorde dat immers te gaan in een relatie. ‘Maar soms kijk ik naar die klok en dan besef ik me dat hij bijna een hele dag voor me uit leeft. En dat is een beetje gek.’
De neef van Naylene knikte begrijpend. Hij had waarschijnlijk hetzelfde met Naylene. Zij zaten net zo ver uit elkaar als dat Linn en Calum nu zaten.
Ashton kwam de kamer weer binnen, met zijn telefoon voor zijn gezicht. ‘Ik weet niet of ze kan praten, Cal. Volgens mij is ze erg druk in gesprek,’ zei Ashton. Linn besteedde eerst geen aandacht aan zijn woorden, maar veerde overeind toen tot haar binnendrong welke naam hij zojuist had gezegd.
‘Cal?’ Linn kwam overeind van de bank en liep naar Ashton toe, die al lachend de telefoon bij draaide. Linn sloeg haar handen voor haar mond, totaal verbaasd door het zien van haar vriend op het scherm.
Aan zijn gezicht te zien was hij nog niet volledig hersteld van het feest wat hij de vorige avond had gevierd, ondanks dat er al een hoop uren waren verstreken.
‘Hé Linnie,’ zei Calum zachtjes. Linn keek kort naar Ashton, die knikte en de telefoon al aan haar overhandigde.
‘Hé bubs,’ fluisterde ze zachtjes terug. Zoekend naar een plek om te gaan zitten, liep Linn weg van Ashton, die ondertussen behoorlijk trots was op de kleine verrassing die hij en Naylene samen hadden geregeld voor Linn. Dat Calum aan de andere kant van de wereld was, betekende niet dat hij er niet bij kon zijn. Als hij even aan de telefoon zou blijven, zou hij misschien zelfs mee kunnen krijgen dat ook Los Angeles het jaar 2020 zou betreden.
Naylene kwam terug uit de keuken met een dienblad, waarop de vier glazen en een fles champagne al klaar stonden. Ze lachte toen ze Linn met de telefoon zag zitten. Ze leek haar enthousiasme in te houden, om een brakke Calum niet teveel in één keer te vertellen, maar het was overduidelijk hoe blij ze was.
‘Dat was een goed idee,’ fluisterde Ashton naar Naylene. Het had hem wel echt geholpen om Linn en Calum op dit soort manieren te zien. Hij kon nu accepteren dat dit goed was voor Calum. Calum had dan wel laten blijken dat hij geloofde in de liefde voor de mensen om hen heen. Juist door wat hij kon zien bij Ashton en Naylene, maar Ashton was blij dat Calum nu ook in zijn eigen liefde kon geloven. Dat was iets wat Linn voor elkaar had gekregen.
‘Hier,’ Naylene overhandigde hem het dienblad. ‘Ik pak nog wat voor ons en dan kunnen we de flessen alvast open maken.’ Na een korte kus ging ze de keuken weer in. Ashton zette de glazen netjes neer, luisterend naar de verhalen die Linn vertelde.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het nieuwe jaar was in Australië al lang aan de gang. Calum had 2020 ingeluid met zijn vrienden, een goed feest en heel veel gezelligheid. Zoveel gezelligheid dat Calum daar nu nog steeds de consequenties van ondervond. Gelukkig hoefde hij nergens te zijn. Het grootste gedeelte van de dag had hij dan ook zijn roes uitgeslapen. De kater was nog duidelijk aanwezig. Toen Ashton hem een paar uur geleden de vraag had gestuurd of ze rond hun middernacht even met elkaar hadden kunnen videobellen, had hij echter geen moment getwijfeld. Ondanks dat het zijn eigen keuze was geweest om naar Australië te gaan voor de feestdagen, vond hij het wel jammer dat hij vanavond niet ook bij de rest had kunnen zijn.
Voor Linn was het belletje een totale verrassing geweest. Iets wat Calum niet zelf bedacht, maar toen Ashton er mee was gekomen, was hij het er mee eens geweest dat hij niets door had moeten laten schemeren. Het waren dit soort dingetjes die Linn juist geweldig vond. Iets wat ook aan reactie te zien was. Ze had duidelijk niet verwacht hem nog te spreken, in het voor haar, oude jaar.
“Van Ash begreep ik dat het daar bijna 12 uur is?” vroeg Calum nog even voor de zekerheid. Ondanks dat ze de hele wereld overgingen was het soms nog wel moeilijk om de juiste tijdszones te hebben. Misschien juist wel doordat ze zoveel aan het reizen waren. Ashton leek er ook moeite mee te hebben gehad, want in één van zijn eerste berichtjes had hij gedacht dat het nog ergens in de ochtend bij Calum was geweest. Terwijl het toen al in de middag was geweest.
“Ja, nog ongeveer tien minuutjes! Ik vind het zo leuk dat je nog even belt, blijf je hangen tot het nieuwe jaar?” Calum had natuurlijk al eens afgeteld naar het nieuwe jaar. Ergens voelde het wel gek om het nog een keer te doen, maar hij deed niets liever als zoiets kleins er voor kon zorgen dat Linn zo’n grote glimlach op haar gezicht kreeg.
“Ja natuurlijk! Al kan het dan per ongeluk zo zijn dat ik in 2021 geraak.” Grapte Calum, ondanks dat hij zelf ook wel wist dat het een dom grapje was, hoorde hij Linn wel lachen, waardoor Calum zelf ook een beetje moest lachen.
“Hebben jullie tot nu toe een leuke avond gehad?” In het begin had Ashton misschien niet de grootste fan van Linn geleken, maar nu ging dat al heel wat beter. Het leek alsof Ashton wel echt in leek te zien dat dit geen bevlieging was en dat Linn juist heel erg goed haar best deed om rekening met hem te houden. Dat vond Calum zelf prettig. Natuurlijk probeerde hij het andersom ook te doen.
“Jazeker! We hebben gewoon heel erg veel gekletst. Emmet is er ook.” Linn bewoog haar telefoon wat, zodat Calum de neef van Naylene ook kon zien. Calum zwaaide naar de camera en omdat hij zijn telefoon neer had gezet, kon hij de gebaren die hij ooit van Ashton had geleerd, met zijn handen maken, die Emmet lieten weten dat het leuk was om hem te ontmoeten. Wat voor gebaren hij daarna kreeg, wist hij niet precies, maar Calum ging er vanuit dat Emmet het ook leuk vond hem om te zien.
“Heb je het een beetje rustig aan gedaan?”
“Ja, ik heb het grootste gedeelte van de dag geslapen.” Calum voelde het nog wel in zijn hoofd, maar dat was zijn eigen fout. Eentje die hij de volgende keer zo weer zou begaan, zeker als hij er zo’n leuke avond aan over hield.
Zo praatte Calum en Linn nog even door over hun dagen tot nu toe. Er was niet heel erg veel gebeurd, maar het was gewoon fijn om er op een rustige manier over te praten.
Op een gegeven moment kwam Naylene ook in beeld, met wat te drinken wat ze in glazen had geschonken. Ze legde haar hand op de schouder van Linn, om haar aandacht te trekken en haar het glas te kunnen geven. Vervolgens zwaaide ze nog even naar Calum.
“Het is nog een minuutje ongeveer. Zullen we samen aftellen?”
Zowel als Calum als Linn begonnen te knikken en al snel stonden ze allemaal bij elkaar. Calum natuurlijk wel via de telefoon, maar hij kon de rest ook zien. Ashton had een arm om Naylene heen geslagen en Naylene richtte zich een beetje op iedereen om haar heen. Terwijl ze de woorden uit begon te spreken, begon ze ook samen met Emmet te gebaren. Het viel Calum op dat het anders was dan hij had gedacht. Al snel vielen zijn ogen weer op Linn, die hem glimlachend aan keek.
“Drie, twee, één!!” Bracht iedereen tegelijk uit.
“Gelukkig nieuw jaar Linnie.” Fluisterde Calum, Linn toe, terwijl hij zijn glas water hief, om een soort van te proosten. Hij vond het fijn om nu bij haar te kunnen zijn op deze manier. Om zo tijd samen door te brengen was ook waardevol, dat hij had wel gemerkt toen hij op tour was geweest. Hij kon haar misschien geen kus geven, zoals Ashton en Naylene nu deden. Dat haalden ze echter wel in.
Nu was het eerst aan de rest om elkaar een gelukkig nieuw jaar te wensen. Iets wat Linn dan ook deed bij Emmet en vervolgens ook de rest van haar vrienden. Waardoor Calum ook nog weer in de hand van Ashton terecht kwam.
“Gelukkig nieuw jaar Ash.” Wenste hij zijn beste vriend nog toe. Er waren genoeg woorden die je een andere toe kon wensen. Geluk, liefde, positiviteit. Maar dat deed hij niet voor het nieuwe jaar. Dat hoopte hij altijd voor de mensen om zich heen. Calum voelde zichzelf ook opbloeien als de mensen om hem heen gelukkig waren. Dat was het belangrijkste en natuurlijk hoopte hij dat hij er iets aan bij kon dragen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het nieuwe jaar bracht in Ashton zijn ogen veel goeds. In het voorjaar en de zomer zouden ze met hun nieuwe album gaan touren, dat al over drie maanden de wereld in zou worden gebracht. Voorafgaande wilden ze nog minstens twee nieuwe nummers van het album uitbrengen en drie videoclips. Het was een spannende tijd en Ashton zijn handen jeukten om aan de slag te gaan, al hield hij in zijn achterhoofd dat er delen waren in de wereld waar het minder goed ging. Met name zijn thuisland, dat al weken geteisterd werd door grote bosbranden. Tot nu toe leken ze het nog te kunnen redden, maar elke dag las Ashton meer berichten en zag hij foto’s van de roodgekleurde lucht.
Vandaag ging Ashton zijn aandacht echter niet naar zijn nieuwe album, of al het andere wat hem bezig kon houden. Vandaag was al zijn aandacht voor zijn partner. Naylene had nooit uitgebreid verteld met wat voor een zaak ze precies bezig was geweest, behalve dat het ontzettend groot en belangrijk was geweest. Die woorden hadden een betekenis gekregen toen Ashton haar had vergezeld in de rechtzaal.
Pas toen hij zijn plaats in had genomen en de rechter de aanklacht voor had gelezen, had Ashton begrepen waar zijn partner al die tijd mee bezig was geweest. Ze had de ouders van een peuter gerepresenteerd, die door een ongelukkig ongeval om het leven was gekomen. Het ongeval was veroorzaakt door een IKEA kast, die niet met de juiste waarschuwingen en aanwijzingen was gekomen en daardoor was omgevallen. Precies op de peuter.
Ondanks dat Ashton enkel het einde van de zaak mee had gemaakt, had hij zich in kunnen beelden hoeveel dit van Naylene had gevraagd. Hij had ook begrepen waarom ze zoveel energie in haar werk had gestopt. Het ging om een kinderleven. Eentje dat gespaard had kunnen blijven, als de meubelfabrikant beter op had gelet.
Ademloos had hij geluisterd naar Naylene haar argumenten en toen ze samen met de ouders en de vertegenwoordigers van IKEA de ruimte uit was gegaan, had Ashton niet geweten wat hij had kunnen verwachten. Of dat een goed iets was, of juist totaal niet. Hij had immers geen ervaringen met zaken zoals deze. Het had een tijd geduurd voordat ze weer in de zaal waren verschenen, maar Ashton had niets van haar gezicht af kunnen lezen.
Uiteindelijk had de grote fabrikant schuldig gepleit en hadden ze toegestemd om te schikken voor een flink bedrag. Eentje die Ashton niet had onthouden, maar het waren behoorlijk wat miljoenen geweest. Iets wat Naylene voor elkaar had gekregen. Door haar waren ze tot die schikking gekomen en ondanks dat Ashton veel trotse momenten in zijn leven had gehad, had hij zich nog nooit zo trots gevoeld als op dat moment. Dat hij iemand kende die zoveel in zich had, dat hij het geluk had om in dezelfde tijd als haar te leven en zelfs in een relatie te mogen zitten met zo’n veerkrachtig en hardwerkend persoon, was geweldig.
Om de winst te vieren, al was het een grimmig idee dat er feest werd gevierd om het geld wat ouders kregen voor hun overleden peuter, had de firma van Naylene iets georganiseerd in hun eigen gebouw. Ashton had er op gestaan dat ze er naar toe hadden gemoeten, om Naylene haar overwinning te vieren. Ze had haar werk immers fantastisch gedaan en daar verdiende ze alle lof voor. Dat Ashton zich in een ruimte zou begeven met mensen die hij niet kende, en in een werkveld waar hij geen verstand van had, deerde hem niet. Hij zou zich wel vermaken, of hij nou de hele avond aan haar zijde zou staan of niet.
Terwijl Naylene aan de praat werd gehouden door haar collega’s, had Ashton het op zich genomen om twee glazen met drinken op te halen, non-alcoholisch. Met de twee glazen in zijn hand liep hij weer terug naar Naylene en voegde hij zichzelf weer naast haar.
‘Kijk, alsjeblieft.’ Hij overhandigde haar het glas en sloeg zijn vrije arm om haar middel. Aandacht luisterde hij naar het onderwerp van het gesprek. Hij ging er vanuit dat Naylene hem wel zou informeren als het iets belangrijks was of over haar werk ging. Als het ging over wat de plannen waren voor hun vrije dagen, dan was het een ander verhaal.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld