Forum

Ashton.

Ik wist eerlijk gezegd niet wat er zojuist gebeurd was. Voor mijn gevoel hoorde ik nog achter mijn drumstel te zitten en de toegift te spelen, maar in werkelijkheid zat ik backstage en had ik het idee dat ik me in een soort waas bevond. Er gebeurde van alles langs me heen en om me heen, maar het voelde allemaal niet echt. Het had niet eens echt gevoeld toen ik net het podium op was gelopen om aan te kondigen dat de show niet meer verder zou gaan. We waren net bezig geweest met She looks so perfect en in mijn ogen was het perfect gegaan. Ik had kunnen zien en horen dat mensen het naar hun zin hadden gehad en ik had ook gezien dat de jongens het leuk hadden gehad tijdens de tweede show die we in Londen hadden gegeven. Omdat we tijdens deze shows ook zouden filmen voor onze dvd, hadden we wat meer special-effects dan normaal, waaronder een paar pyro’s. We hadden er nog nooit mee gewerkt, maar we hadden niet echt gedacht dat er iets mis zou kunnen gaan. Gisteren was er ook niks mis gegaan, dus we waren vandaag vol vertrouwen het podium op gestapt. Het was net echter wel mis gegaan! Ik wist niet precies wat er was gebeurd, want het was allemaal heel snel gegaan, maar ik had gezien dat Michael geraakt was door het vuur! Hij was meteen van het podium afgerend en wij waren hem al snel achteraan gegaan. Er waren een hoop erge dingen in de wereld, maar om te zien dat één van je beste vrienden zoveel pijn had, was misschien wel het ergste. Ze hadden Michael meteen onder handen genomen en ik had naar Calum en Luke gekeken, zonder echt te weten wat we hadden moeten doen. Iemand haar terug moeten gaan om de fans te vertellen dat we niet verder zouden kunnen spelen. Ik wist niet waarom, maar ik had me verantwoordelijk gevoeld en daarom was ik degene die terug was gegaan. Ik had ze snel bedankt voor hun komst en ook verteld dat Michael al bij de EHBO had gezeten. Ik wist eigenlijk niet meer precies wat ik had gezegd, want het was één grote chaos. Ik had gehoord dat ze Michael naar het ziekenhuis zouden brengen, maar dat Calum ook nog geraakt was door het vuur en dat hij ook na zou moeten worden gekeken. Dat terwijl ik niks aan hem had gemerkt, maar we waren ook allemaal zo bezig geweest met Michael, dat alle andere dingen eigenlijk niet meer belangrijk hadden geleken. Ik leunde tegen de muur aan en keek om me heen. Het was echt een chaos. Ik wist niet eens waar Michael was op dit moment. Wel zag ik Luke en Calum, die beiden ook heel aangedaan waren door wat er net was gebeurd. Ze hadden geluk dat hun ouders er waren, net zoals die van Michael. Volgens mij hadden die niet geweten hoe snel ze naar ons toe hadden moeten komen toen ze het hadden zien gebeuren. Ik had heel erg de behoefte om tegen iemand te praten en de eerste die in me op kwam, was Naylene. Ik had echter geen idee hoe laat het in Australilë was en of ze wel op zou nemen, maar ik moest gewoon tegen iemand praten, want anders trok ik het zelf ook niet meer! Daarom pakte ik ook mijn telefoon en zocht ik haar nummer op, waarna ik op het groene telefoontje drukte. Ik bracht de telefoon naar mijn oor en haalde diep adem. ‘Neem alsjeblieft op,’ fluisterde ik zachtjes, toen ik de telefoon over hoorde gaan. Ik wist eigenlijk ook niet wat ik precies aan Naylene zou vertellen. Ik moest gewoon met iemand praten. Waarschijnlijk zou ze zich dood schrikken als ze zou horen wat er met Michael was gebeurd, maar wij waren allemaal ook geschrokken! We hadden nooit gedacht dat er zoiets zou kunnen gebeuren, maar het was wel gebeurd! Wie weet wat voor schade het vuur had gedaan.

Ashton.

Het kwam wel vaker voor dat ik Naylene na een concert belde, maar dan belde ik gewoon omdat ik haar dan een paar dingen wilde vertellen en ook omdat ik haar een fijne dag wilde wensen! Want volgens mij was het wel zo dat als ik haar belde, zij net wakker was en waarschijnlijk naar school zou gaan. Het was toch wel fijn om haar stem even te horen na een concert, ondanks dat ik meestal vol met energie zat en ik meer praatte en zij luisterde. Nu had ik echter het idee dat ik nog nooit zo rustig was geweest na een concert. Geen van ons. De hele stemming was in één keer om geslagen toen we backstage waren geweest en Michael hadden gezien. Ik had het al verschrikkelijk gevonden om hem zo te zien, maar ik kon me nog voorstellen dat het nog een paar keer zo erg was voor Calum om zijn beste vriend zo te zien, want ze kenden elkaar al een hele tijd. Al meer dan tien jaar! Het was hoe dan ook echt verschrikkelijk en ik hoopte dat de schade allemaal mee zou vallen. Michael had wel echt pijn, maar brandwonden deden altijd pijn? Dus daaruit konden we ook niet bepalen wat er precies aan de hand was en hoe erg het was! Ik hoopte echt dat het niet erg was, maar ik had ook wel gehoord dat zijn gezicht was geraakt door het vuur? Dus wie weet hoe ver het vuur door was gegaan! Als he t zijn ogen had geraakt, dan zou het nog wel heel naar af kunnen lopen! Ik wist gewoon echt niet wat er zou gaan gebeuren en ik vond het doodeng. Ik wilde Naylene ook niet meteen overvallen met een heel verhaal, als ze al op zou nemen, maar ik kon moeilijk doen alsof alles goed was! Het was niet goed! Er was iets ergs gebeurd en dat zou ze ook moeten weten. Ik had liever dat zij het van mij zou horen dan dat ze het over een paar uur op het internet zou lezen! Volgens mij had Calum er nog niet eens aan gedacht om Linn te bellen, maar hij moest ook nagekeken worden en volgens mij wilde hij ook wel bij Michael zijn, dus ik snapte maar al te goed dat hij niet meteen aan Linn had gedacht. Misschien dat Naylene het aan haar zou kunnen vertellen. Ik wist dat Naylene wel vaker bij Linn was blijven slapen in de afgelopen tijd, omdat haar ouders niet heel blij waren geweest met Freckles en alles er omheen. Iets wat ik kon begrijpen, maar ze hoefden Naylene niet te verstoten uit haar eigen huis? Eindelijk hoorde ik de vrolijke stem van Naylene, wat waarschijnlijk betekende dat ze al even wakker was. Ergens voelde ik me heel schuldig dat ik die vrolijkheid nu zou verpesten, maar ik moest dit echt aan iemand kwijt! ‘Hé…’ Ik wist ook niet zo goed hoe ik moest beginnen en hoe ik het precies moest brengen. Ze was ook bevriend met Michael? Dus misschien zou ze wel heel erg schrikken? ‘Nay, er is iets gebeurd. Net, tijdens het concert. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik het moet zeggen.’ Ik wist het echt niet! Zoiets zei je toch niet zomaar? Zeker niet via de telefoon! Ik kon het echter niet op een andere manier doen en ze moest het wel weten! Anders zou ze straks op internet lezen wat er was gebeurd en dan zou ze me alsnog bellen! Dan had ik liever dat ik het nu zou vertellen, hoe moeilijk dat ook was. ‘We waren bezig met het laatste nummer voor de toegift en we hadden wat extra special-effects, omdat we aan het filmen zijn, maar er ging iets mis. Ik weet niet precies hoe en wat, maar Michael is geraakt door één van de pyro’s en hij wordt nu naar het ziekenhuis gebracht.’ Het was nog veel erger nu ik het mezelf hardop hoorde te zeggen. Het was niet zomaar een klein ongelukje. Het was echt een groot iets.

Ashton.

Het was al heel wat dat de ouders van Michael hier ook waren geweest. Als ze hier niet waren geweest, wie had het nieuws dan aan hen moeten brengen? Ik wist wel zeker dat geen van ons de telefoon op had durven pakken en dat waarschijnlijk de moeder van Luke of Calum het had moeten doen. Het was misschien nog wel erger dat ze wel hier waren, want ze hadden hun zoon vast nog nooit in zoveel pijn gezien. Gelukkig konden ze wel bij hem zijn en ze konden hem ook steunen. Iets wat wij ook allemaal zouden doen! Als het nodig zou zijn, zouden we zelfs het concert van morgen af zeggen. Dat was iets wat geen van ons waarschijnlijk wilde doen, maar we zouden wel moeten als Michael echt niet in staat zou zijn om op het podium te staan. We zouden het wel zonder hem kunnen doen, maar zoiets voelde gewoon niet goed? We hadden al een keer zonder Michael moeten zitten omdat hij toen zijn paspoort kwijt was geraakt, maar toen hadden we niet een tour gehad! Natuurlijk was de tour wel belangrijk, maar uiteindelijk was onze gezondheid dat ook en ik vond niet dat we zomaar door konden gaan, terwijl er wel iets heel ergs was gebeurd. Het was echt afschuwelijk! Alleen al hierdoor zou ik niet eens meer de pyro’s willen werken. Ik zat er dan nog niet eens in de buurt, dus mij kon vrijwel niets gebeuren, maar als Michael en Calum er al door waren geraakt, kon dat zo nog een keer gebeuren! Ik liet me voorzichtig op de grond zakken en trok mijn benen op. Ondanks dat Naylene ook behoorlijk schrok, was het ergens een hele geruststelling dat ik niet alleen was. Dat ik nu iemand had met wie ik er over kon praten. Natuurlijk zou ik ook bij de anderen kunnen gaan zitten, maar op dit moment had ik echt de behoefte aan Naylene, al was het haast onmogelijk om te verwachten dat ze wel rustig zou blijven. Het was echt niet zomaar iets om te vertellen! ‘Ik weet niet of hij oké is. Hij zag er echt slecht uit, Nay. Hij rende meteen van het podium af en we hebben de show niet eens op een normale manier af kunnen sluiten. Ik weet niet eens meer wat ik heb gezegd tegen de fans, maar het is allemaal zo snel gebeurd. Het enige wat ik weet, is dat ze hem naar het ziekenhuis brengen en ik denk dat wij daar straks ook heen gaan.’ Het leek me van wel! Ik wilde in ieder geval wel weten hoe Michael er precies aan toe was en ik gokte dat de rest dat ook wel zouden weten. De fans waarschijnlijk ook! Ze waren heel betrokken bij ons en ik gokte dat er een hoop fans buiten zouden staan, misschien ook al wel het idee hadden om naar een ziekenhuis te gaan. Ik hoopte echter wel dat ze ons toch een beetje met rust zouden laten, want het was niet de bedoeling dat we straks nog allemaal foto’s zouden maken. Normaal zouden we daar echt wel de tijd voor nemen, maar nu was er veel meer aan de hand en stond Michael toch echt op de eerste plek! ‘En wij zijn welk oké, voor zover ik weet. Volgens mij is Cal ook geraakt door een andere pyro, maar is het niet zo heel ernstig.’ Het leek me tenminste niet heel ernstig als hij gewoon door was gegaan met spelen! Dan kon het vast niet heel erg veel pijn hebben gedaan! Niet dat het dat oké maakte, want het was duidelijk niet veilig met die dingen op het podium! Die zouden we hoe dan ook weg moeten doen, want als de show morgen door zou gaan, zou ik niet achter mijn drumstel gaan zitten, wetend dat hetzelfde met één van de andere jongens zou kunnen gebeuren. Als Calum ook al was geschampt door één van die dingen, dan zou het misschien ook wel bij Luke kunnen gebeuren, of nog een keer bij Calum en Michael, maar dan erger!

Ashton.

We hadden de fans ook niet zomaar kunnen laten staan? Dat had ook niet goed gevoeld! Daarnaast waren zij waarschijnlijk ook heel erg geschrokken van wat er was gebeurd en volgens mij was het nog nooit zo stil geweest toen ik op het podium had gestaan. Iedereen had willen weten wat er met Michael aan de hand was geweest en of hij wel oké was. Het stomme was dat wij dat niet eens wisten! We zouden in het ziekenhuis meer te horen krijgen, maar ik had echt geen idee wat ze daar zouden doen. Misschien dat Michael geluk had gehad en hij alleen wat brandwonden zou hebben, maar het kon ook veel erger zijn dan dat? Ik had echt geen idee! Geen van ons en dat was het enge. Ja, het was jammer dat we onze show eerder hadden moeten stoppen, maar Michael was veel belangrijker dan de laatste twee liedjes? Al wist ik zeker dat hij zich er rot over zou voelen. We wilden allemaal een goede show neer zetten, elke avond opnieuw. Iets wat nu niet was gebeurd, maar het was absoluut niet Michael zijn schuld? Er was iets mis gegaan met die pyro’s! Dat kon toch niet anders? Ik wist ook wel dat die drie als gekken rond konden rennen op het podium, maar dat vuur zou omhoog moeten gaan en dan zou het haast onmogelijk zijn om geraakt te worden? Het leek me in ieder geval sterk dat Michael er op in liep! Dat zou wel heel raar zijn! Ik luisterde naar Naylene, wie behoorlijk kalm bleef en op dit moment was dat echt heel erg fijn! Het liefst had ik gewoon dat ze hier was, zodat ik haar tegen me aan kon trekken en haar stevig vast kon houden. Ik wist ook wel dat het niet kon, maar op dit soort momenten had ik haar misschien nog wel veel meer nodig dan op ieder ander moment! ‘Ik hoop dat ze daar goed voor hem kunnen zorgen,’ zei ik zacht. Ik wist dat het wel goed moest komen. Er zaten vast een paar goede dokters en artsen tussen die hem zouden kunnen helpen, maar het was toch een angstig idee dat Michael daar zou liggen! We wisten niet voor hoe lang, we wisten niet wat er met hem zou gebeuren en we wisten nog niet eens hoe het morgen zou gaan! Al was het belangrijkste dat het echt goed zou gaan met Michael. De rest maakte eigenlijk niks uit. ‘Doen we. Volgens mij is Calum al bij hem.’ Die twee kenden elkaar toch het langs van ons allemaal, dus het was niet meer dan logisch dat ze nu bij elkaar waren. Wij zouden straks ook wel bij hem gaan zitten en waarschijnlijk zou geen van ons die kamer uit gaan, wat er ook aan de hand was. Ik hoopte wel op het beste, maar ik had gezien hoeveel pijn Michael had gehad en daardoor was het toch moeilijk om te denken dat er niet heel veel aan de hand was! Ik zuchtte om de woorden van Naylene en knikte, ook al zag ze dat niet. ‘Ik zou ook willen dat je hier was.’ Dat zou het net iets makkelijker maken? Minder moeilijk was misschien een betere benaming. Er waren zat momenten waarop ik Naylene mistte, maar nu was het gewoon erger? Want op dit moment had ik haar echt nodig! Natuurlijk wilde ik ook met haar door de straten van Londen lopen en nieuwe dingen ontdekken, maar uiteindelijk kwam het er op aan dat je elkaar nodig had op dit soort momenten en ik had haar nu echt nodig! ‘Sorry trouwens, als ik je wakker heb gemaakt met dit nieuws.’ Dat was natuurlijk niet de manier om wakker te worden! Ik had er eigenlijk ook niet echt bij nagedacht. Ik had de stem van Naylene even willen horen en ik was blij dat ik haar nu aan de telefoon had, maar ik had geen idee hoe laat het daar precies was. Ze klonk echter niet heel moe, dus misschien had ik haar niet wakker gemaakt.

Ashton.

Ze zouden Michael vast goed kunnen helpen. Daar had ik echt geen twijfels over. Het was gewoon erg dat het was gebeurd! Geen van ons had er echt gevaar in gezien. We hadden het allemaal een cool idee gevonden! Wat meer special effects voor de film was ook alleen maar leuk? We hadden ook wel tijdens andere concerten een beetje gefilmd, maar niet zoals hier! Dit was echt het concert dat op de dvd zou moeten komen en ze hadden daarvoor gekozen om we drie shows achter elkaar speelden in Londen! Daardoor was het makkelijker om die beelden in elkaar te monteren. We hadden het gewoon extra leuk willen maken voor de fans die hem thuis zouden bekijken, of misschien niet eens naar een concert hadden kunnen gaan. Het was nu uit de hand gelopen en ik wist niet wat we daar aan konden doen. Sowieso geen vuur meer, maar dat maakte niet meteen goed wat er net was gebeurd! Twee mensen waren gewond geraakt door die dingen! Ik hoopte echt dat het allemaal goed zou komen. Het was wel heel fijn om de geruststellende woorden van Naylene te horen en daardoor had ik toch wel een beetje het idee dat het ook goed zou gaan komen. ‘Dat weet ik ook wel, maar het is gewoon alles bij elkaar. Ik bedoel, het was alleen maar bedoeld voor de leuk en nu is dit opeens gebeurd!’ Het was gewoon iets wat we totaal niet hadden verwacht! Geen van ons! Natuurlijk waren we ons wel bewust geweest van het vuur en dat het gevaarlijk was, maar het hoorde niet zo gevaarlijk te zijn dat we ons ook echt zouden kunnen bezeren! Al zou het vast wel goed komen. Michael was meteen van het podium af gegaan en volgens mij was de wond ook al gekoeld, dus waarschijnlijk zou het uiteindelijk wel meevallen. Ik glimlachte licht om de woorden van Naylene. Het was een geruststellend idee dat ik haar altijd zou mogen bellen? Natuurlijk was het niet de bedoeling dat ik haar elke keer wakker zou bellen. Dat zou niet fijn zijn voor haar en ik wilde haar ook echt niet tot last zijn, maar het idee dat ik haar altijd zou kunnen bellen als er iets aan de hand zou zijn, was toch wel heel fijn! ‘Dankjewel, Nay. Echt.’ Ik had wel het idee dat het een beetje had geholpen? Ik voelde me misschien nog steeds niet helemaal goed, maar dat zou waarschijnlijk ook niet zo snel gaan gebeuren. Er was gewoon iets gebeurd en het was moeilijk om daar meteen mee om te gaan en het te verwerken. Het was niet zomaar iets! ‘Dat lijkt me een goed idee. Ik denk namelijk niet dat Cal er aan heeft gedacht om haar te bellen.’ Waarschijnlijk was hij daar nu niet eens mee bezig! Hij was volgens mij al bij Michael en dat was ook wel iets belangrijker dan dat hij Linn liet weten wat er was gebeurd, maar het was wel goed als Linn het van iemand zou horen! Linn was behoorlijk actief op Twitter en Instagram, maar het leek me niet dat ze het op die manier te weten zou willen komen! Dus het was beter als Naylene het haar zou vertellen. ‘Succes. Ik bel je als ik iets weet… En ik houd van je.’ Het voelde raar om dat nu zo te zeggen. We waren met hele andere dingen bezig geweest en we hadden het over iets heel serieus gehad, maar ergens was dat ook heel erg belangrijk? In een relatie was het wel belangrijk dat je het over goede en slechte dingen kon hebben. Dat het niet alleen maar lol en genieten was, maar dat je het ook echt over de fundamentele dingen van het leven kon hebben. Iets wat we nu wel hadden gedaan? We hadden het over iets ernstigs gehad en misschien had het er daarom wel uit gemoeten. Ze was er nu wel voor me en dat was echt heel erg geruststellend! Ik had het ook echt nodig gehad.

Linn.

Het was altijd heel leuk als Naylene bleef slapen? Al was de reden wel wat minder leuk. Haar ouders hadden op veel verschillende manieren wel duidelijk gemaakt dat Freckles niet heel erg welkom was. Hij mocht niet eens door het huis lopen! Volgens mij moest dat arme ding echt op Naylene haar kamer blijven en als ze naar buiten wilde met hem, moest hij op worden getild! Dat was toch erg? Ik tilde Mitten ook wel eens op, maar dat was een kat en dat was dus heel anders! Een hond kon je niet blijven optillen, zeker niet een hond als Freckles! Hij was nu al een stukje groter geworden! Gelukkig mocht hij van Brent en Byron wel gewoon hier rondlopen en snuffelen. Zolang hij niet ergens poepte en niet in het gedeelte van het Bed and Breakfast kwam, was het allemaal prima! Hij lag meestal bij Mitten. Iets wat echt heel schattig was? Mitten was een stukje kleiner dan Freckles en ze renden echt achter elkaar aan, op een leuke manier! Ze waren echt vriendjes! Iets wat ik echt heel leuk vond en daarom vond ik het ook helemaal niet erg als Naylene opeens voor de deur stond met Freckles! Al was het natuurlijk ook niet erg dat zij er was. Ze mocht hier altijd blijven slapen en ik had ook liever dat ze hier was, dan dat ze ergens naar een hotel zou gaan of zo? Het was heel gezellig! En ook wel knus, want Naylene hield toch wel van knuffelen in bed! Iets wat ik echt niet erg vond! Mitten en Freckles waren er ook wel bij komen liggen, waardoor het bed behoorlijk vol was geweest, maar het was wel heel leuk? Naylene en ik hadden de vorige avond en hoop gepraat en gekletst, waardoor ik nog slapend in mijn bed lag. Tenminste, tot ik een paar likken over mijn gezicht hoorde en vervolgens de stem van Naylene, die tegen Freckles zei dat hij iets niet mocht doen. Ik opende mijn ogen toen ik Naylene mijn naam hoorde noemen en veegde mijn haren uit mijn gezicht. ‘Ik ben wakker,’ zei ik gapend. Ik kwam iets overeind, waardoor ik zag dat mijn hoes vies was geworden. Er zaten hondenpootjes op! ‘Freckles! Jij stouterd. Nu moet ik het wassen,’ mompelde ik en ik gaf Freckles een plagend tikje op zijn kopje, al vatte hij dat duidelijk op alsof ik wilde spelen, want hij dook al weer het bed op. Ik zuchtte en aaide hem. Nu was het toch al vies, dus dan maakte het ook niet meer veel uit. Ik keek naar Naylene, wie duidelijk al een tijdje wakker was. Ze zag er alleen uit alsof ze net een spook had gezien! Ze was echt bleek en er was gewoon iets aan haar, waardoor ik wist dat er iets aan de hand was! Misschien had ze wel met haar ouders gebeld en hadden die weer wat te zeuren gehad? Dat hadden ze namelijk altijd! ‘Is alles wel oké? Je ziet een beetje wit.’ Witter dan normaal! Ze was normaal ook al wel bleek, zelfs als ze een tijdje in de zon lag, maar volgens mij was er echt iets aan de hand? Misschien had ze me daarom wel wakker willen maken? Al kon ik me niet echt bedenken wat er aan de hand was! Het was heel erg mooi weer, dus er was niet opeens nog een boom op ons huis gevallen, en iets anders was er volgens mij ook niet aan de hand? Dus het enige wat ik kon bedenken, was dat haar ouders hadden gebeld! Iets in die richting! ‘Oh nee, meneertje. We gaan niet mijn pyjama vies maken,’ zei ik tegen Freckles, die zijn pootjes al op mijn been had gezet en er overheen wilde klimmen. Ik tilde hem op en zette hem op mijn dekbed, waarna ik die zo trok dat het weer over mij heen lag. Mijn dekbed kon nog wel in de was, maar mijn pyjama zou echt zonde zijn! 

Linn.

In mijn ogen kon Naylene hier best een tijdje blijven! Ze had het thuis gewoon niet goed en hier was het een stuk beter? Ik wilde niet zeggen dat haar ouders zo verschrikkelijk waren, al waren ze dat eigenlijk wel, maar hier kon Naylene gewoon doen wat ze wilde? Ze mocht zo een zak chips leegeten als ze dat wilde, ze mocht met Freckles spelen in de woonkamer en ze mocht ook de hele dag rondlopen in haar joggingbroek als ze dat wilde! Het maakte hier echt helemaal niks uit! Al zou ze hier niet altijd kunnen blijven. Ze zou toch een keer terug moeten naar haar ouders, of misschien dat ze een eigen plekje zou kunnen zoeken? Dat was toch best een goed idee? Ze was er oud genoeg voor, ze had een inkomen, dus waarom niet? Ze was al eenentwintig! Ik was pas achttien en voorlopig wilde ik nog niet weg hier, maar misschien was het wel een goede stap voor Naylene? Al kon zij dat natuurlijk alleen maar zelf inschatten! Misschien wilde ze dat wel helemaal niet, omdat het toch best eng was? Aan de andere kant, we zouden ook samen naar New York gaan en daar was ze volgens mij ook niet bang voor? Het was in ieder geval iets om over na te denken! Al vond ik het wel heel gezellig dat ze hier was! Ik bleef Freckles aaien, ondanks dat hij nu mijn bed aan het verkennen was. Uiteindelijk bleef jij wel bij me zitten en legde hij zijn kopje op mijn benen. Ik glimlachte en kriebelde achter zijn oortje, al was mijn glimlach al snel weg toen Naylene zei dat ze me iets moest vertellen. Dat was nooit goed! ‘Op het concert? Wat dan!?’ Er was iets gebeurd op het concert! Er waren miljoenen concerten, maar het ging waarschijnlijk om de jongens en het klonk echt niet goed! Wat als er iets was gebeurd met Calum? Misschien was hij wel gevallen? Misschien was het nog wel veel erger dan dat! Ik knikte meteen toen ze begon over de special effects, natuurlijk wist ik dat die gebruikt werden! Calum had het me verteld! Ze waren bezig met een DVD en om het concert iets leuker te maken voor de mensen thuis, zouden ze die dingen gebruiken! ‘Oh mijn god!’ riep ik uit toen ze zei dat Calum en Michael waren geraakt door pyro’s. Dat betekende dat ze geraakt waren door vuur! Dat was echt heel erg! Het was al wel een geruststelling dat Ashton had gezegd dat er niks aan de hand was met Calum, niks ernstigs in ieder geval, maar er was dus wel wat Michael als hij naar het ziekenhuis moest! ‘Wat erg!’ Het was echt heel erg! Ik had niet gedacht dat ze ook echt geraakt hadden kunnen worden door het vuur. Dus wel! Calum én Michael! Dus het was niet zo dat één iemand er per ongeluk door was geraakt. Dat kon toch niet? Ze waren echt wel slimmer dan dat! Ik wist dat ze flink rondrenden, maar de jongens wisten echt wel waar ze heen liepen? Dat leek me tenminste! Ik gooide het deken van me af, deels over Freckles heen, en kwam overeind. ‘We gaan er gewoon heen. Ik wil er heen. Fuck school, fuck werk.’ Ik pakte een stoel en zette die naast de kast neer, waarna ik er op klom om mijn koffer te pakken. Ik wist niet hoe lang we zouden gaan, dat maakte me eigenlijk ook niet heel erg veel uit. Ik wilde er gewoon in! Michael was gewond! Misschien wel heel erg! Dan moest hij toch bij mensen zijn die om hem gaven? En Calum was ook gewond! Misschien niet zo erg dat hij naar het ziekenhuis moest, maar ik vond het nog steeds geen fijn idee! Ik zette de koffer op de grond en sprong van de stoel af, waarna ik mijn kast open deed. ‘Neem je Freckles ook mee? Want dan moet hij in zo’n kooi ding. Ik heb er wel één voor Mitten en ik denk dat hij daar wel in past, maar misschien is hij net te klein.’ Ik draaide me om naar Naylene, wie nog steeds rustig in de kamer stond. ‘Nay, pak je spullen!’