Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Messenwerpen was niet haar ding. Na hun terugkomst hadden ze het meerdere dagen geprobeerd en het frustreerde Charlotte uitermate. Soms was ze urenlang aan het trainen, ging ze zelfs nog even door terwijl de bel voor het avondeten al was afgegaan. Helemaal nadat ze de twijfels had gehad dat ze nooit een goede soldaat zou worden. Ze wilde sterker worden, beter, sneller. Ze wilde een toegevoegde waarde hebben als Christian het weer aandurfde haar mee te sturen op een missie. Ze wilde niet dat zowel Chris als Dean zich zorgen over haar hoefden te maken. Het stomme was alleen dat de lange dagen niet mochten baten. Dean probeerde haar ervan te overtuigen dat er zeker wel een groei te zien was, maar Charlotte zag dat nog niet zo. De verbetering die ze zag, was slechts miniem. Dus had Dean iets nieuws bedacht. Hij besloot dat het misschien goed zou zijn om het messenwerpen op een laag pitje te zetten en met een nieuwe vaardigheid te beginnen. Vechtsport. Sparren. Hij leerde haar de zwakke plekken van een mens, de locaties die ze in haar voordeel kon gebruiken. Sommigen waren vooral handig voor mensen, andere plekken die hij aanwees waren vooral bruikbaar bij geïnfecteerden. Charlotte begreep niet goed waarom te horen kreeg welke technieken praktisch waren voor de mens, omdat ze niet inzag dat er een moment zou komen dat ze tegen mensen zou moeten vechten. Zij waren niet de vijand, dat was de infectie. Toch luisterde ze braaf en deed ze precies wat Dean haar vertelde te doen. En, het werkte. Ondanks de vele krachttrainingen die ze uitvoerde op een dag, had ze weinig kracht in haar armen. Toch leek dat geen probleem te zijn binnen deze nieuwe oefenmethode. Charlotte was snel en behendig en dat was iets wat goed van pas leek te komen.
‘Nog een keer,’ zei Dean, die met een scheve grijns tegenover haar stond.
Hijgend kwam Charlotte overeind. Hoewel het begin van de aanval goed was gegaan, voelde het als een falen. Als dit een echt gevecht was geweest, was ze nu dood geweest. Het ging niet om het proces, maar om het eindresultaat. Je was dood of je overleefde. Er was geen middenweg. Ze wachtte enkele seconden voor ze haar nieuwe aanval begon. Niet alleen om even bij te komen, maar ook om Dean te overvallen wanneer ze plotseling een stap vooruit zou zetten. En, dat deed ze. Met twee grote en snelle voetstappen kwam ze op hem af. Hij ontweek haar aanval, maar dat gaf haar genoeg tijd om haar been achter de zijne te haken, in de hoop dat ze hem op die manier kon tackelen. Helaas was hij haar een stapje voor en gebruikte hij die techniek tegen haar en werd ze voor de zoveelste keer die dag gevloerd.
Dean reikte zijn hand naar haar uit. ‘Gaat het?’
Ze was behoorlijk ruw gevallen en ze was ervan overtuigt dat ze er een blauwe plek aan over zou houden. Niet dat dat haar iets uitmaakte. Ze knikte. ‘Nog een keer,’ zei ze vastbesloten. Helaas kwam die volgende keer niet. Niet direct in elk geval.
‘Dean! Charlotte! Ik dacht al dat ik jullie hier kon vinden.’ De bekende stem van Jane. Ze ging aan de rand van de mat staan waar ze op aan het trainen waren en sloeg haar armen over elkaar. ‘Jullie zijn goed bezig zeg.’
Het was stom. Jane had haar niets misdaan, maar toch voelde Charlotte een wrok tegenover het meisje en moest ze haarzelf dwingen om naar de vrouw te glimlachen. ‘Redelijk,’ antwoordde Charlotte, ‘maar het kan beter.’ In haar ogen kon het trainen altijd beter. Ze werd steeds sterker en sneller in het vuren van kogels, maar zelfs daar was ze nog niet geheel tevreden over.
‘Dat komt wel, geloof me. Hé maar, ik vroeg me eigenlijk af of ik Dean even van je mag lenen?’ Als ze het zo zei, klonk het haast onschuldig.
Opnieuw forceerde Charlotte een glimlach terwijl ze even naar de jongen naast haar keek. ‘Ja, tuurlijk. Ga je gang. Ik vermaak me hier wel,’ ze deed haar best om de woorden zo oprecht mogelijk te doen laten klinken.
‘Super!’ Ze wendde haar blik tot Dean. ‘Als jij het ook oké vindt? We kunnen wel even naar de kantine gaan?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het trainen met Charlotte was leuk. Het was niet alleen nuttig, goed voor haar eigen kracht, snelheid en behendigheid, maar Dean vond het ook gewoon leuk om op deze manier met haar bezig te zijn. Natuurlijk was er een praktische drijfveer achter de trainingen, maar het was ook een hele andere manier om met haar om te gaan. Het was intiem, maar op een andere manier. Daar waar ze elkaar lichamen zo goed kenden, leerden ze nu een nieuwe dimensie kennen. Dean had uitgevonden dat Charlotte vooral erg snel en behendig was, maar dat ze het op kracht nooit van hem zou winnen. Dat was niet erg, omdat er genoeg andere manieren waren om hem te verslaan en hij had er al een heleboel aan haar laten zien, maar tot nu toe was ze er niet in geslaagd. Ook dat was niet erg, het zou misschien zelfs beschamend zijn als zij hem na drie dagen tegen de grond zou kunnen werken, terwijl hij jaren lang getraind had op allerlei manieren om tegenstanders in hand-tot-handgevechten te verslaan.
Dat betekende niet dat ze geen goede vorderingen maakte. Ze nam zijn adviezen aan en hij zag gewoon dat ze iedere keer, bij iedere poging, zich beter bewust raakte van wat haar lichaam wel zou kunnen en wat ze niet zou kunnen proberen tegen een tegenstander van zijn formaat. Hij was zo gefocust op Charlotte dat hij Jane niet eens had gehoord, totdat ze vlak naast hen stond. Pas toen liet hij zijn verdedigende houding varen en ontspande hij zijn lichaam, waarna hij de jonge vrouw een warme glimlach toewierp. De afgelopen dagen hadden ze enkele woorden gewisseld over het ontwerp, een paar dingen die ze nog had gewild of die ze had willen aanpassen. Ze had er zelfs voor gepleit om de lijnen ook over haar borsten te laten lopen, maar Dean had haar dat heel erg afgeraden. Niet alleen was de huid veel te gevoelig om met een naald in te prikken, de huid was ook veel te beweeglijk om de lijnen mooi te houden. Jane leek er teleurgesteld door te zijn, maar was er verder niet over doorgegaan. Blijkbaar vertrouwde ze op zijn expertise, zelfs al had hij nooit tatoeages gezet op die plek en al helemaal niet bij een vrouw.
Eventjes legde hij een hand op de schouder van Charlotte en hij ving haar blik. 'Goed getraind. Neem even pauze of ga naar het schietgedeelte, ik zal niet te lang wegblijven.' Daarna wilde hij op zich wel weer trainen, want ze hadden nog best een paar uur in deze dag zitten. Charlotte knikte. 'Komt goed. Tot zo.'
Snel pakte Dean een flesje water en zijn tekenblok, dat in de tas had gezeten die hij langs de kant had gegooid toen ze waren begonnen met trainen. Ook een potlood haalde hij tevoorschijn, voordat hij met Jane de zaal verliet. Dit zonder nog even om te kijken, omdat Jane hem direct bestookte met wat vragen. Blijkbaar had ze nog even over het ontwerp nagedacht en hoewel Dean het liever rustig besprak als ze zaten, was haar enthousiasme aanstekelijk.

'Dus, een lijn hier zou niet kunnen?'
Dean schudde zijn hoofd. 'Dat zou niet mooi vallen op de huid.'
Even zweeg Jane, waarna ze een vinger op het papier legde en een van de lijnen die Dean getekend had, volgde. 'Ik vind deze mooi. Zou die nog wat verder uit kunnen lopen?' Ze keek naar Dean, die geconcentreerd naar het papier keek.
'Op deze manier?' vroeg hij, waarna hij haar hand vastpakte en iets aan de kant legde. Daarna verlengde hij de lijn iets, waardoor het effect anders werd. Jane knikte enthousiast. 'Ja, precies zo!'
'Dat kan wel. Was dat alles?'
'Ja, ik vind het echt heel mooi, ik kan niet wachten tot je 'm gaat zetten.'
Dean glimlachte. Haar blijdschap deed hem goed en het feit dat ze zo snel mogelijk de tekening op haar huid wilde zien, bracht een warm gevoel met zich mee. 'Als mijn eigen tatoeage wat meer geheeld is, kan ik die van jou zetten. Over een week, waarschijnlijk.' Hij wreef eventjes over de ingetapete huid. Voor de trainingen hield hij er voor nu nog een beschermend laagje overheen, omdat de huid gevoelig was en snel stuk ging. Charlotte hoefde hem er maar een keer te raken en de hele tatoeage zou naar de klote zijn, dat was iets wat hij wilde voorkomen.
'Cool. Laat maar weten.' Jane kwam weer overeind en Dean volgde haar voorbeeld, omdat hij weer terug wilde gaan naar de trainingszaal. Even leek de vrouw te aarzelen, maar ineens omhelsde ze hem. 'Dankjewel, Dean. Het is een geweldig ontwerp.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Meer dagen gingen voorbij. Meer dagen vol training. Soms was ze de trainingszaal niet uit te trekken. Dean leek het niet erg te vinden, die leek haar gedreven houding wel te waarderen. Er waren twee dingen die haar dwarszaten en het trainen was er een goede uitlaatklap voor. Muziek was ook een goede uitlaatklap, maar daar waar de training haar overlevingskans versterkte, bracht haar gitaar haar misschien zelfs in gevaar. Hoewel ze er niet heel voorzichtig mee waren, konden ze met hun geluiden meer dan genoeg geïnfecteerden lokken.
Nog steeds zat haar vaardigheid haar dwars. Ze was tot de realisatie gekomen dat Christians zorgen niet ongegrond waren en dat ze drastisch zou moeten veranderen. Niet altijd kon ze rekenen op Dean. Ze zou voor haarzelf moeten kunnen zorgen en dat was wat ze graag wilde. Daarbij kwam de angst om de hoek kijken dat hun relatie misschien wel tot hun einde kwam. Niet als het aan haar lag en als ze Dean mocht geloven, hield hij nog steeds van haar. Maar, Jane eiste wel heel veel aandacht van hem op. Steeds vaker kwam ze op dezelfde tijden trainen als zij en ze leek er aardig goed in te zijn om indruk te maken op Dean. Jane had veel meer ervaring en was dan ook een stuk beter in bepaalde vaardigheden dan Charlotte. Hoewel Dean nog steeds met haar bezig was, stak het haar wel. Wat als hij nu zou inzien dat hij een fout had gemaakt? Jane was knap, sterk, stoer, slim en wild. Ze was de perfecte vrouw Dean en ze was bang dat hij binnenkort zelf ook tot die realisatie zou komen.
Met een harde klap viel Charlotte met haar rug op de grond, waardoor ze voor een seconde lang geen lucht kreeg. Dean hield zich niet in en dat was goed. Als ze er iets van wilde leren, dan zou hij dat ook niet moeten doen. Ze zou in staat moeten zijn om iemand van zijn grootte neer te halen. Dat was een uitdaging. Hij stak een hand naar haar uit en zodra ze deze stevig vastnam, trok hij haar overeind.
Jane, die iets verderop stond, had haar training voor korte tijd gestaakt terwijl ze naar het tweetal keek. Een ietwat bezorgde blik lag in haar gezicht. ‘Ai, dat zag er pijnlijk uit. Gaat het?’
Charlotte trok haar paardenstaart wat strakker, al dansten er nog steeds een paar losgeraakte plukken voor haar gezicht. ‘Ja. Het gaat prima.’ De woorden klonken nukkiger dan ze bedoeld waren, maar dat wat te wijten aan de frustraties van de mislukte pogingen.
‘Misschien kunnen wij een keer sparren? Ik bedoel, je hebt wel direct een hele sterke tegenstander tegenover je…’
Misschien hè, misschien verbeelde ze zich het, maar achter dat compliment leek veel meer schuil te gaan. De vrouw gaf haar vriend nog net geen speelse knipoog. Toch kon Charlotte niet ontkennen dat het een goed idee was. Misschien zou Jane een gemakkelijkere tegenstander zijn en zouden de frustraties minder worden. Begreep haar niet verkeerd, ze vond het fijn dat Dean zich niet inhield, maar af en toe een terechte overwinning was best prettig. Ze wilde dat als ze won, het terecht was. Ze wilde niet dat iemand haar zou laten winnen, maar dat betekende ook dat als ze enkel met Dean zou sparren, die overwinning voorlopig afwezig zou blijven. ‘Ja, dat is misschien wel een goed idee.’
‘Oh en misschien kunnen wij daarna ook een keer sparren!’ zei ze enthousiast tegen Dean. ‘Misschien maak ik je wel dik in.’ Zag ze dat nu goed? Was die speelse twinkeling in haar ogen, die scheve grijns, deed ze dat echt in het bijzijn van Charlotte? Stond ze nu serieus te flirten met Dean waar zij bij was.
Charlotte trok haar wenkbrauw op, maar forceerde een grijns om het luchtig te houden. ‘Eerst moet je het van mij zien te winnen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean had zich inderdaad niet ingehouden en hoewel dat juist goed was, omdat het anders niet tegenover was tegenover Charlotte, moest hij toegeven dat ze hem wel fanatiek maakte. Ze was zeker niet slecht, werd met de poging beter, maar daardoor ging hij ook telkens fanatieker te werk. De duw die hij haar had gegeven, was iets te hard geweest en eventjes had hij zich zorgen gemaakt. Charlotte liet echter niets blijken en pakte zijn hand, waarna hij haar overeind hielp. Zo makkelijk kwam ze er echter niet vanaf. Ze zat al onder de blauwe plekken, maar Dean probeerde wel in de gaten te houden dat hij haar niet te ver pushte. Of, dat ze zichzelf niet te ver pushte. Gelukkig leek de plek niet heel ernstig beschadigd te zijn, het zou een blauwe plek worden maar daar zou het ook bij blijven. Gelukkig maar.
'Eerst pauzeren,' beval hij. Hoewel het een goed idee was om Charlotte tegen iemand anders te laten sparren, deels juist omdat ze aan hem gewend begon te raken, was het nog steeds belangrijk om genoeg te drinken en voldoende rust te nemen tussendoor. Hij legde een hand op de schouder van Charlotte en glimlachte naar haar. Ze leek vol vuur en ervan verzekerd dat ze Jane zou kunnen verslaan, al betwijfelde Dean het. Jane was een geharde vechter en had veel meer kracht dan Charlotte, maar ze was ook nog eens sneller dan Dean. Dat zou een hele nieuwe uitdaging voor het meisje vormen en hij hoopte niet dat ze haar zinnen er te veel op gezet had om te winnen.
Hij keek er wel naar uit om te sparren met de andere vrouw. Het trainen met Charlotte was vooral voor haar en hoewel hij het niet erg vond, zat er voor hem iets minder uitdaging in. Tegen Jane zou hij zijn vaardigheden volledig kunnen inzetten zonder dat hij het idee had dat hij haar geheel tegen de grond aan boorde. Misschien maakte de vrouw zelfs wel een kans tegen hem, al betwijfelde hij het. Met een glimlach beantwoordde hij haar voorstel dan ook. 'Je hebt Char gehoord, eerst zal je langs haar moeten voordat je het tegen mij mag proberen.' Hij haalde zijn hand van haar schouder en pakte een flesje water, waar hij een paar slokken van nam. Hij liet zichzelf tegen de muur op de grond zakken en sloot zijn ogen even, al merkte hij al snel dat Jane naast hem was komen zitten. 'Het is cool dat je zoveel met haar oefent,' zei de vrouw met het opgeschoren kapsel. Dean keek eventjes naar haar, waarna hij zijn blik op Charlotte richtte. Jane praatte zacht, waardoor het voor de andere vrouw onmogelijk was om de woorden op te vangen. 'Maar vergeet niet dat je zelf ook in topvorm moet blijven, Dean.' Ze legde een koele hand op zijn schouder en knipoogde naar hem, waarna ze weer overeind kwam en alvast naar het stuk vloer liep waar zij en Charlotte zouden gaan sparren. Dean bleef in verbazing achter. Hij begreep er maar de helft van. Het ene moment leek Jane maar al te behulpzaam te zijn, zoals nu, maar andere momenten had hij het idee dat de vrouw op iets anders uit was. Wat dat precies was, daar kon hij zijn vinger niet op leggen, maar hij kwam ook weer overeind en liep naar Charlotte toe. Hij boog zich naar haar toe. 'Jane is sterker dan jij en sneller dan ik. Als je van haar wil winnen, zul je alles in de strijd moeten gooien.' Zacht drukte hij een kus op haar voorhoofd. 'Succes, Char.' Zelf zou hij naast de zijlijn blijven staan en observeren, want dan kon hij die informatie direct weer toepassen in zijn eigen trainingen met Charlotte. Zijn blik bleef even hangen op Jane en onbewust vergeleek hij haar met zijn vriendin. Jane was steviger gebouwd, had meer zichtbare spieren en was een stukje langer dan Charlotte, maar nog steeds kleiner dan Dean. Haar ogpeschoren haren zaten in een schuine vlecht, wat haar het uiterlijk van een krijger gaf. Het enige wat nog miste waren de oorlogsstrepen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een steek trok door haar lichaam. Geen fysieke steek, maar een steek van jaloezie. Er borrelde woede naar de oppervlakte en dat was iets wat ze in hun gevecht zou kunnen gebruiken. Ze had het heus wel gezien, de hand op zijn schouder, de glimlach waar meer achter verborgen lag. Het idee dat ze binnenkort met een naaktbovenlichaam tegenover hem zou liggen, stonden haar nu nog minder aan. Helaas kwam dat moment steeds dichterbij, Deans tatoeage was bijna zo goed als geheeld. Misschien nog enkele dagen, maar Charlotte wist niet of zij er klaar voor was.
Ze zag het wel. Ze zag wel dat hij naar haar keek. Opnieuw kwam diezelfde steek naar boven. Maar, in plaats van woede kwam er nu een gevoel van teleurstelling bij kijken. Teleurgesteld om het idee dat ze hem mogelijk kwijtraakte. Ze moest dit gevecht winnen. Ze wilde dit gevecht winnen. Ze wilde laten zien wat ze waard was, dat ze aan een paar weken training voldoende had.
Jane ging tegenover staan en nam stevige houding aan. Haar uitdrukking was speels en vastberaden. Shit. Charlotte wilde helemaal niet dat Dean en zij zouden gaan sparren. Ze wilde helemaal niet dat die twee zoveel tijd samen doorbrachten. Ze wilde het liefst niet eens dat hij die tatoeage zou zetten. Het was alsof ze hem daarmee in haar armen duwde, haarzelf overgaf en toestemming gaf dat het wel goed was.
‘Klaar voor?’
Charlotte schoof haar voeten iets uit elkaar. Ze was hier helemaal niet klaar voor. Ja, als ze zou winnen zou dat haar goed doen. Maar, zou ze verliezen, dan zou dat niet opnieuw een ding zijn waarin Jane beter was, maar ook zou ze dan moeten aanzien hoe Dean en Jane samen zouden sparren.
Kort knikte ze, een kort gebaar waar Jane direct op reageerde. Met een goede snelheid kwam de vrouw op haar af, een aanval die diende als afleiding en om de tegenstander te overdonderen. Ze had vaak genoeg gezien hoe Dean die aanval bij haar ontweek, dat was dan ook geen probleem. Ze gaf Charlotte geen enkel moment om in de aanval te schieten, want ze had haar been achter haar voet gepakt. Charlotte stond stevig genoeg om daardoor niet direct gevloerd te worden, maar de vlugge vuist die vervolgens op haar af kwam, zag ze te laat. Met een redelijke klap kwam deze tegen haar kaak, een moment die Charlotte gebruikte om Jane’s pols vast te grijpen en haar arm om te draaien. Helaas liet Jane zich niet snel kennen. In plaats van zich uit de greep te willen werken, balde ze haar andere hand tot een vuist en stompte ze haar in haar maag. Charlotte’s greep verzwakte en dat was voor Jane voldoende om haarzelf los te werken uit haar greep en met een behoorlijke snelheid haar voet onder haar benen te haken, waardoor ze opnieuw met een klap op de grond viel.
Een golf van frustratie en teleurstelling overviel haar. Ze had gefaald. Godverdomme, ze kon ook niks.
Met een triomfantelijke grijns stak Jane haar hand uit. Hoewel Charlotte de hand liever niet aannam, deed ze het toch. ‘Goed gedaan,’ zei Jane.
Charlotte, die het liefst haar woede eruit zou schreeuwen en gefrustreerd tegen een boksbal wilde slaan, glimlachte. ‘Bedankt. Jij ook, gefeliciteerd.’ Kort keek ze naar Dean. Zou hij teleurgesteld zijn? Zou hij graag gezien hebben dat ze won? Of was hij nu juist meer onder de indruk van Jane? Het liefst zou Charlotte weggaan. Ze hoefde niet te zien hoe die twee samen zouden sparren. Waarschijnlijk zou hij er alleen maar plezier uit halen en hoewel ze Dean al het geluk in de wereld gunde, kon ze dat op het moment niet hebben.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze verloor. Natuurlijk verloor ze. Zelfs al had Dean het al wel zien aankomen, had hij kunnen weten dat een paar weken aan training voor Charlotte niet voldoende zou zijn om Jane te kunnen verslaan, ergens had hij natuurlijk wel hoop gehad. Jane had maar één misstap hoeven maken en Charlotte had het kunnen winnen. Maar Jane maakte natuurlijk geen misstap en ze versloeg Charlotte, al had het gevecht wel eventjes geduurd en had Charlotte best goede dingen gedaan. Dus, hoewel ze niet gewonnen had, moest ze ook niet te teleurgesteld zijn in zichzelf. Hij ving haar blik op en glimlachte bemoedigend naar haar, terwijl hij naar de twee dames toeliep. 'Goed gedaan,' zei hij tegen hen allebei. Hij sloeg een arm om Charlotte heen en kuste haar kruin, maar keek naar Jane. 'En jij, gefeliciteerd.'
Jane glimlachte breed, alsof zijn felicitatie veel meer betekende dan hij had bedoeld. 'Dank je. Nu wij?' Ze schoof haar blik even naar Charlotte en glimlachte vriendelijk. 'Misschien kan je er nog wat van leren, ja?'
Dean lachte, al leek Charlotte de opmerking minder leuk te vinden. Hij kneep nog even in haar schouder, waarna hij haar zachtjes wegduwde. 'Maak je geen zorgen, Jane. Ik zal nog wat van je heel houden.'
Jane lachte. 'Ik kan niet hetzelfde beloven.'
Ze daagde hem uit. De twinkeling in haar ogen verraadde dat en ergens vond Dean het heerlijk om een sparpartner te hebben op niveau. Hij nam een houding aan en wachtte tot Jane hetzelfde had gedaan.
'Klaar?'
'Natuurlijk.'
'3...2...1... Go!'
De vorige keer was Jane direct na het startschot in beweging gekomen. Ditmaal deed ze dat niet en Dean wachtte af. Hij cirkelde wat, maar de vrouw draaide met hem mee. Ze liet geen gaten in haar verdediging vallen, maar leek uiterst behoedzaam te zijn en hield hem strak in de gaten.
Ineens was het Dean die uitviel, met hoge snelheid op de vrouw afkwam. Ze deinsde aan de kant, maar Dean had die beweging al zien aankomen en maakte zelf ook een zijstap, waardoor hij haar alsnog te pakken kreeg. Hij hield haar vast bij de schouder en plantte een knie in haar maag. Dat leek Jane niet al te fijn te vinden, maar ze herpakte zich snel door haar voet achter de zijne te haken, waardoor hij zijn evenwicht verloor en aan de kant moest rollen om niet plat op zijn neus te vallen. Jane gaf hem geen tijd om bij te komen, maar dook direct op hem. Dean wist echter tijdig uit te wijken, trok aan haar arm en zorgde dat ze hem op een haar na mistte.
De twee namen een halve seconde de tijd om overeind te krabbelen, maar de strijd was nu opgebloeid. Dit keer was het Jane die en uitval deed, maar het was een schijnbeweging die Dean uit zijn evenwicht bracht. Dat moest hij bekopen met een vuist tussen zijn ribben. Nu was het menens. Hij gooide zijn lengte, kracht en gewicht in de strijd om Jane naar achteren te duwen, waardoor ze noodgedwongen in een te snel tempo achteruit moest bewegen. Eindelijk maakte ze een fout en struikelde ze over haar eigen voeten. Ze verloor haar evenwicht en Dean wilde haar nog naduwen om te zorgen dat ze daadwerkelijk zou vallen, maar uiteindelijk trok ze te hard aan zijn lichaam, waardoor ook hij zijn evenwicht verloor en bovenop haar landde.
Jane lachte, hief haar handen. 'Jij wint,' zei ze hijgend. Dean realiseerde zich dat ze wel heel dicht op elkaar lagen, nu hij feitelijk op haar gevallen was in de laatste seconden. Een lichte blos verscheen op zijn wang en snel kwam hij overeind, waarna hij haar een hand aanbood. 'Goed gedaan,' zei hij vriendelijk, 'jammer van die misstap.'
Jane haalde haar schouders op. 'Daar heb ik helaas wel vaker last van.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was moeilijk om niet te kijken, maar het was misschien nog wel moeilijker om wel te kijken. Charlotte was aan de zijlijn in de kleermakerszit gaan zitten. Ze hield een flesje water in haar handen, waar ze onbewust behoorlijk hard in aan het knijpen was. Hij genoot ervan. Uiterste focus, die hij hard nodig leek te hebben. Het was een echte competitie en dat leek hem goed te doen. Een competitie die zij hem niet kon geven. Ze had zo gehoopt dat ze in dit beter was geweest dan Jane. Dit sparren leek haar beter af te gaan dan het schieten met een vuurwapen of het messenwerpen. Natuurlijk was dat niet voldoende.
Ineens was het alsof Charlotte tussen de twee in stond en elke stomp en elke klap opving. De finaleklap maakte haar zelfs misselijk. Misselijk van jaloezie, want dat was niet meer te ontkennen: ze was jaloers. Het ergste was nog dat er een blos op zijn gezicht verscheen. Nee, dat was haar niet ontgaan, al was het misschien beter geweest van wel. Zou dat een teken zijn dat hij iets voor haar voelde? Dat het niet onprettig was om zo dichtbij haar te zijn.
Het maakte haar gek. Ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan. Waarom dacht ze zulke dingen? Waarom kon ze niet gewoon de onschuld hiervan inzien? Of, was dit sowieso niet meer onschuldig te noemen? Fuck. Ze wilde hier weg. Ze wilde alleen zijn. Tegelijkertijd wilde ze deze twee niet alleen laten. Wie wist wat er dan zou gebeuren.
Charlotte kwam overeind en liep naar het tweetal. Het perfecte tweetal. Waarom kon Jane niet gewoon lelijk zijn? Waarom moest ze overal zo goed in zijn? De imperfecties van Charlotte werden hierdoor alleen maar meer geaccentueerd.
Met een kleine glimlach ging ze naast Dean staan, overhandigde ze hem haar flesje water, waar hij gulzig een slok uit nam. Ze rekte zich iets naar hem uit om een kus op zijn kaaklijn te drukken. ‘Gefeliciteerd,’ zei ze glimlachend. Vervolgens richtte ze haar aandacht op Jane. Ze kon het niet maken nu niks te zeggen. ‘En jij ook goed gedaan.’ Het zou op z’n plaats geweest zijn om een concreter compliment te geven, haar te vertellen dat ze het lang met hem had uitgehouden. Maar, Charlotte kon het niet over haar hart verkrijgen om dat nu te zeggen. Net zoals ze hier liever geen minuut langer was, maar ze had nog steeds geen onopvallend excuus kunnen bedenken. Zou ze het er met Dean over moeten hebben? Zou ze haar twijfels moeten uitspreken? Zou hij het überhaupt begrijpen?
‘Dankje. Als je wilt, kunnen we vaker sparren?’ Die vraag was niet naar haar gericht, maar naar Dean. Voor beiden was het een leuke uitdaging. Het was een nieuwe stomp in haar maag, alsof al die eerdere klappen niet voldoende geweest waren. De glimlach was direct van haar gezicht verdwenen. Ze wist niet of ze het ooit zou kunnen accepteren als Dean vaker met het meisje zou sparren. Stom eigenlijk, want er viel weinig aan te accepteren. Voor hem zou het juist goed zijn. Toch hoopte ze met heel haar hart dat het bij die ene keer zou blijven, hoe egoïstisch dat misschien ook was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean kon er niet precies zijn vinger op leggen, maar hij wist wel dat er iets niet klopte. Het was niet zozeer dat er iets heel erg fout was, maar het voelde alsof er ergens iets niet in balans was. Charlotte leek even oprecht en vriendelijk als altijd, maar er was iets in de manier waarop ze deed dat hij twijfelde of alles oké met haar was. Dat niet alleen, Jane had hem verscheidene malen wat gek aangekeken en hoewel Dean eerst had gedacht dat hij langzaam gek begon te worden, wist hij nu zeker dat er wel iets was. Het vervelende was dat het sowieso met Charlotte te maken had, maar ze leek het er niet echt over te willen hebben en hij ging het haar ook niet vragen. Niet waar Jane bij was, in ieder geval.
Dean wilde antwoord geven op haar vraag, maar werd afgeleid door de bel die ging. Avondeten. Toen het geluid weer wegviel, keek hij naar de jongedame, die een paar goeie blauwe plekken over zou houden aan dit sparren. Ergens wilde hij graag op haar aanbod ingaan. Hij kon de afleiding gebruiken, de echte trainingen. Maar hij wist ook dat het belangrijker was dat Charlotte zou sparren. Hij haalde dan ook zijn schouders op, alsof hij onverschillig was over het aanbod. 'Charlotte heeft het meer nodig dan ik, dus ik denk dat ik voor nu nog aan je aanbod zal passeren. Maar het was goed om even tegenover iemand anders te staan.'
Dat leek Jane wel leuk te vinden, al had hij niet al te enthousiast op haar aanbod gereageerd. 'Ik heb ervan genoten,' verzekerde ze hem nog, 'ik zie jullie zo bij het eten?' Dean knikte, waarna ze haar spullen bij elkaar begon te rapen. Ook zij had hier de hele dag getraind, dus ze had behoorlijk wat waterflesjes en handdoeken bij de hand gehad. Dean keek de jonge vrouw nog even na, waarna hij het flesje weer terug aan Charlotte overhandigde. Voordat ze naar de eetzaal gingen, zouden ze het materiaal waarmee ze de sparring hadden afgezet, moeten opruimen. Eerst trok hij zijn vriendin nog even tegen zich aan. Hoewel ze van Jane verloren had, vond hij dat ze het goed had gedaan en hoewel ze onder de blauwe plekken zat, merkte hij dat ze met de dag vaardiger werd, steviger in haar schoenen stond en meer kracht en snelheid ontwikkelde. Het ging langzaam en hij dacht dat dat was waar haar frustraties vandaan kwamen, maar hij wist het niet met zekerheid omdat ze niet tegen hem sprak erover. 'Ruim jij die twee hoeken op?' vroeg hij aan haar, waarna hij haar voorzichtig los liet. Zelf pakte hij de twee geïmproviseerde hoeken aan de andere kant op. Die hadden ze neergezet om te voorkomen dat er te veel door de hele trainingsruimte gelopen zou worden en hoewel hun "ring" niet echt een ronde vorm was geweest, werkte het prima op deze manier.
Snel wierp hij nog een blik op Charlotte, die inderdaad de andere twee hoeken aan het opruimen was. Zelf liep hij alvast naar de opslagruimte, waar meerdere attributen stonden. Vroeger, voor de infectie, was dit een gymzaal met aansluitend een toestellenhok geweest. Er stonden een heleboel turntoestellen, verstoft achterin de hoeken. Meer naar voren stonden de meer praktische, vaker gebruikte voorwerpen: Zoals de palen die ze gebruikt hadden om hun ring af te zetten, maar ook een kast die gebruikt werd voor behendigheidsparcours. Ook de losse doelwitten werden hier bewaard, zodat ze niet in de weg stonden wanneer de trainingszaal voor andere doeleinden werd gebruikt. Het was er donker, want het licht was al tijden geleden kapot gegaan en niemand had het nog vervangen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het zat haar nog steeds dwars. Ze kon het gewoon niet loslaten. De blik die hij op haar had geworpen toen ze wegliep kon niks betekenen, maar het stak wel. Dat hij haar na die tijd vastnam, deden dat gevoel niet weggaan. Zou hij door hebben dat er iets niet oké was? Misschien dacht hij dat het kwam doordat de training niet ging zoals ze wilde. Dat speelde ook mee, deels. En ergens hoopte ze dat hij dat als verklaring had. Het voelde kinderachtig dat ze zich zo voelde. Daarnaast betwijfelde Charlotte of hij het zou begrijpen.
Charlotte bleef even stilstaan voor ze de twee pilaar oppakte. Verdomme. Waarom was ze zo? Waarom kon zij niet zo avontuurlijk en sterk zijn? Ze keek even over haar schouder naar de berging, waar Dean verdwenen was in duisternis. Ze hield van hem, wilde hem laten zien dat ze van hield, wilde het hem vertellen. Ze wilde zijn aandacht niet delen met Jane. Ze wilde niet dat Jane op zou duiken in zijn gedachten. Al helemaal niet wanneer…
Gefrustreerd pakte Charlotte de pilaar op, waarna ze naar Dean liep. Hij was net klaar met zijn spullen opbergen en nam een van de twee pilaren van haar over. Zodra ze die hadden opgeborgen leek Dean al aanstalten te maken om te gaan. Voor hij die kans kreeg, pakte ze zijn (goede) pols vast. Een frons verscheen op zijn gezicht. Vandaag kon hij vast weinig opmaken uit haar gedrag. Kutzooi, waarom deed ze dan ook zo moeilijk?
‘Kunnen we nog heel even blijven?’Dat verbaasde hem. Hij kwam dichterbij, sloot zijn armen om haar middel. Hij leek te merken dat er iets was, maar hij zei niets. Zou het hem storen? Zou hij het haar kwalijk nemen? Charlotte legde haar armen om zijn nek. Ze wilde wat zeggen, moest wat zeggen voor haar gevoel. Maar wat? Wat kon ze zeggen, zonder dat ze een snauw zou maken naar Jane.
‘Char, je hebt het goed gedaan, echt waar.’
Zie? Hij dacht dat het daaraan lag. Was ook zo. Deels. Hij wist alleen niet dat hij haar zo onzeker maakte. Niet bewust, natuurlijk. Dat maakte het juist zo moeilijk. Ze reageerde niet verbaal op zijn woorden, maar fysiek wel. Ze rekte zich iets uit, kuste hem. Eerst zacht en teder, nog steeds vol twijfels. Ze hield van hem. Wilde hem. Ze had alles voor hem over. Een gevoel dat al snel terug te merken was in de zoen. Haar lippen bewogen vuriger over de zijne, met meer lust. Ze wilde hem. Ze wilde hem hier.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was voor hem niet helemaal begrijpelijk waarom ze in vredesnaam hier wilde blijven, in een opslagruimte voor trainingsspullen. Maar hij stelde geen vragen. Vandaag stelde hij geen vragen, had hij tegen zichzelf gezegd. Dat leek de makkelijkste manier om niet in de war te raken van vandaag, van de rare dag die vandaag geworden was. Hij had haar enkel in zijn armen genomen, want hij had het idee dat dat iets was dat ze nodig had. En een compliment, misschien.
Maar zijn mentaliteit van geen vragen ging er al snel vandoor toen Charlotte verder ging. De kus was op zich niet iets vreemds, ze zoenden wel vaker in het openbaar. Vaak waren het korte momenten van affectie, gepaard met nauwelijks aanrakingen. Dit keer was het anders en hoewel Dean het eerst nog niet merkte, voelde hij zeker aan dat Charlotte haar lippen lustiger op de zijne bewogen. Haar armen hadden al om zijn nek gelegen, maar nu legde ze haar hand op zijn borst, gleed over de kleding heen. Dit was een teken dat hij tegenwoordig steeds beter begon te herkennen en hoewel hij haast automatisch reageerde, voelde hoe zijn lichaam dezelfde reactie gaf als altijd wanneer ze dit deed, moest hij de kus toch, ietwat hijgend, verbreken. Ze stonden in het toestellenhok, verdomme. Dat was nog wel iets anders dan een kleine ruimte waar nooit iemand kwam. 'Charlotte, wat doe je?'
Ze keek hem aan, haar ogen wijd open. Haar pupillen waren groot van verlangen, wat eigenlijk al genoeg zei. 'Wil je het niet dan?' vroeg ze zacht. In tegenstelling tot haar lichaamstaal, sprak haar stem een twijfel uit. Het bracht Dean in verwarring. Natuurlijk wilde hij haar wel. De kus had hem in zoverre wel opgewonden dat hij haar zeker wilde. Trouwens, hij zou haar altijd willen. Zelfs al zat ze onder de blauwe plekken, schaafwonden of andere oneffenheden. Maar hier? Hij beet op zijn lip. 'Nee.. Ja.... Jezus, Char.' Hij stotterde een beetje, voelde hoe zijn kaken rood kleurden. Gelukkig was het donker en zou ze dat niet kunnen zien. Charlotte boog haar hoofd iets, alsof ze afwachtte op een concreter antwoord. Dean dacht terug aan de onzekerheid in haar stem en realiseerde zich dat er maar een goed antwoord was op haar vraag. 'Natuurlijk wel, maar... We staan in het toestellenhok. Wat als er iemand aan komt?'
Ze lachte zacht, boog zich naar hem toe. Preciezer, naar zijn oor. 'Nou en?'
Als zijn gezicht nog niet roodgekleurd was, dan gebeurde dat nu wel. Het schaamrood kroop via zijn kaken omhoog, zijn wangen brandden. Fuck. Niet alleen was ze opwindend als ze zo deed, maar deels was het ook spannend. Aan de ene kant vond Dean het een heel slecht idee, de kans dat iemand ze zou zien was veel te groot, maar aan de andere kant kon hij ook niet aan de verleiding weerstaan. Schichtig keek hij door de opening in de ruimte naar de grote trainingszaal, die grotendeels verlaten leek. Iedereen ging natuurlijk eten, dus hoe groot was de kans dat ze daadwerkelijk ontdekt werden?
Ondertussen had Charlotte haar lippen al op een gevoelige plek in zijn hals gelegd en hij kon een zacht geluid niet onderdrukken. 'Fuck, Char,' zei hij zacht. Meer viel er niet te spreken op dit moment.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze hield van dit soort momenten. Momenten dat ze hem overdonderde en het schaamrood op zijn kaken verscheen. Zo rood zelfs, dat ze het zelfs in deze duisternis kon onderscheiden. Het deed haar goed als ze hem op die manier gek kon maken. Hem plagen, vooral op dit soort momenten, kon haar enorm opwinden. De manier waarop hij vervolgens haar naam fluisterde, liet gaar lichaam koken van verlangens. Ze duwde haar heupen tegen de zijne aan, gleed met een hand door haar haren, terwijl haar lippen opnieuw over de zijne bewogen. Wat er zopas gebeurd was, zat haar nog steeds niet lekker, maar voor even kon ze die twijfels van zich afzetten en kon ze genieten van het moment. Zijn reactie, zowel fysiek als verbaal, waren een korte bevestiging. Een bevestiging dat hij haar nog steeds aantrekkelijk vond, dat hij haar ook wilde. Charlotte wilde iets nieuws van dit moment maken. Ze wilde niet alleen gebruik maken van deze openbare plek, maar ook wilde ze dat het anders was dan anders. Een actie van verlangen. Een vlug avontuur, waarbij ze zichzelf niet konden inhouden om gewoon een bed op te zoeken. Ze wilde hem het liefst binnen nu en een paar seconden.
Haar handen gleden over zijn torso, waarna ze bij de rand van zijn broek aankwamen. Zonder al te veel moeite opende ze de knoop en ritste ze zijn gulp naar beneden. Haar hand gleed zijn broek in en even voelde ze hoe Dean de zoen onderbrak door een korte kreun los te laten. Een kreun die zij veroorzaakte. Niet die stomme kut Jane. Ze onderbrak de zoen, merkte dat Dean zich, ondanks zijn groeiende verlangens, wat ongemakkelijk voelde. Ze liet haar lippen voor de zijne hangen, terwijl ze enkele stappen naar achter zette en hem met haar vrije hand met zich meetrok tot haar weg versperd werd door een oude kast waar men vroeger tijdens gymlessen regelmatig gebruik van maakte.
‘Ik wil je, Dean. Hier en nu,’ fluisterde ze. Het betekende meer voor haar dan ze zou willen toegeven. Het was alsof ze zo liet zien dat zij ook ondeugend en avontuurlijk kon zijn. Als Dean zich nu zou terugtrekken, dan was dat een behoorlijke deuk in haar zelfvertrouwen en ze wist niet of ze dan vanavond naast hem zou kunnen slapen. Als hij liet blijken dat het niet fijn was, dan zouden alle twijfels terugkeren en waarschijnlijk nog pijnlijker aanvoelen ook. Daarnaast vond ze het zelf ook vreselijk opwindend. Het idee dat er elk moment iemand binnen kon lopen, wond haar ontzettend op. Ergens, maar ook dat zou ze niet snel toegeven, wilde ze dat Jane het zou zien of horen, dan zou de vrouw misschien tot de realisatie komen dat hij van Charlotte hield. Dat ze in een relatie zaten en dat ze verdomme bij hem uit de buurt moest blijven. Het had haast geleken alsof ze hem expres mee had getrokken in haar val en dat maakte haar zo ontzettend boos. Dean was verdomme van haar.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze wilde hem. Hier, nu. Ze waren iets verder de schaduw van het toestellenhok in gelopen, waar ze minder zichtbaar waren voor de mensen die misschien nog door de zaal liepen. God Char, wat had ze zich nu weer in haar hoofd gehaald? Dit was niet iets wat ze vaker deden, niet meer sinds ze een eigen huisje hadden op dit soort dingen te doen. Maar ondanks de stemmetjes die Dean vertelden dat het niet zo'n heel goed idee was, wist hij ook wel dat hij Charlotte niet zou afwijzen. Niet hier en nu. Ze had hem sowieso al goed opgewonden gemaakt. Nu was dat voor haar niet zo heel moeilijk, Charlotte was voor hem sowieso al het meest opwindende wezen op aarde, maar ze gooide er nog een schepje bovenop door de manier waarop ze handelde, bewoog en sprak. Dat speelde dan ook zeker mee in de verwerkelijking van wat ze had gewild.
Ze had zichzelf tegen de kast aan gedrukt en onbewust bracht dat Dean op een idee. Zijn rationele denkvermogen werd een beetje overstemd nu de opwinding, het verlangen naar haar lichaam de overhand begon te nemen, maar dit idee bleef hangen. Ze konden moeilijk ergens gaan liggen en deze ruimte bracht mogelijkheden met zich mee. Of ja, ze konden wel gaan liggen, maar ergens had Dean niet het vermoeden dat Charlotte daar de tijd voor wilde nemen. Hij boog zich naar haar toe, zijn ademhaling zwaar van het verlangen. Zo makkelijk kreeg zij hem opgewonden. 'Ik jou ook,' mompelde hij zacht. Harder spreken was niet nodig, ze zou hem toch wel verstaan.
Hun lippen vonden elkaar wederom en hoewel Dean de twijfels, de angst dat ze ontdekt zouden worden, nog niet helemaal achter zich had gelaten, vergrootte het de spanning eigenlijk alleen maar. Hun lichamen spraken al van het verlangen van elkaar en het duurde dan ook niet lang voordat Dean de knoop van haar broek vond, deze losfrunnikte en hun kus moest verbreken om haar broek helemaal naar beneden te trekken. Dat was nodig voor wat hij wilde doen, dus Charlotte moest uit de broekspijpen stappen. Hij twijfelde wederom een moment, zich bewust van het feit dat iedereen dit zou kunnen zien, maar trok daarna ook haar slipje naar beneden. Haar onderlichaam was geheel ontdaan van kleding, al droeg ze haar shirt en bh nog steeds. Zij was degene die het snel wilde.
Ook verloste hij zichzelf grotendeels van zijn broek en boxershort. Daarna was het slechts een simpele beweging. Hij tilde het meisje op, hoog boven zijn heupen, klemde haar benen op zijn lichaam en kuste haar in haar hals, op hetzelfde gevoelige plekje dat zij eerder bij hem gevonden had. Nu kwam het leukste, maar ook het nieuwste deel van de ervaring. Ze leunde nu nog met haar rug tegen de kast, maar het waren zijn handen die ervoor zorgden dat ze niet lager op zijn heupen zakte. Nu liet hij dat toch gebeuren, waardoor ze vanzelf op hém zou glijden als hij zijn geslachtsdeel op de juiste positie hield. Tergend langzaam liet hij haar dan ook zakken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was precies zoals ze het gewild had. Ze wilde hem uit de tent lokken, hem over de streep trekken. Ze wilde hartstochtelijke seks hebben op een plek waar iedereen hen kon zien. Niet dat ze gezien wilde worden, maar het was een factor die haar behoorlijk opwond, die ervoor zorgde dat ze van deze daad van liefde een snelle, vurige vrijpartij konden maken.
Het moment dat hij haar omlaag liet zakken, precies op de goede manier, waardoor hij tergend langzaam bij haar naar binnen kwam, zorgde ervoor dat een zacht, onderdrukte kreun naar buiten rolde. Een arm klemde ze rond zijn nek, waarbij ze haar vingers in zijn huid klemde. Zijn handen lagen stevig en gulzig op haar kont, bepaalden het tempo waarmee ze op en neer ging. Eerst kalm, wennend aan de positie, maar uiteindelijk ging het sneller, bewogen zijn heupen mee om nog dieper naar binnen te dringen. Alleen de positie al was ontzettend opwindend, laat staan het feit dat ze elk moment gevonden konden worden. Het zorgde ervoor dat ze de kreunen wilde ontdekken, dat niemand zou horen wat ze aan het doen waren. Desalniettemin kwam er regelmatig een zachte kreun naar buiten, gewoonweg omdat het zo verschrikkelijk goed voelde.
Ineens, zonder dat er enige aanleiding doe was, werd ze overspoeld door nieuwe twijfels. Angst. Jaloezie. Wat als hij aan op dit moment niet aan haar dacht, maar aan Jane? Was als ze door dit moment te kiezen, nadat hij bovenop het meisje gevallen was, juist de gedachten aan haar aanwakkerde? Wat als deze avontuurlijke kant hem juist aan het meisje liet denken? Dat wilde ze niet. Dat zou haar breken. Charlotte legde haar hand op zijn wang en kuste hem. Zijn aandacht moest naar haar getrokken worden. Ze wilde niet dat er een kleine kans was dat hij Jane voor zich zou zien. De zoen werd onderbroken door een nieuwe kreun, waarna ze haar lippen voor de zijne liet hangen.
‘Dean, zeg mijn naam,’ fluisterde ze hijgend. Het sloeg nergens op. Alsof het zeggen van haar naam alle twijfels zou wegnemen. Natuurlijk zou het dat niet. Maar op de een of andere manier zou het haar wel goed doen. Stom, maar waar.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hebt was grappig bijna, hoe iets zo vertrouwd en tegelijkertijd zo nieuw en spannend aan kon voelen. Ze hadden al vaker zulke intieme momenten beleefd, maar telkens als ze iets nieuws deden bracht het Dean in een roes van opwinding, verliefdheid en lust. De staande positie was voor hen beiden nieuw, maar leek in de smaak te vallen. Het was intiemer, intenser, doordat Charlotte met haar volledige gewicht op hem hing. Er was geen vloer of ondergrond om haar te ondersteunen en daardoor had Dean het gevoel dat ze nog dichter bij hem was dan ooit tevoren. En dan was er nog het feit dat er die mogelijkheid was dat iemand ze zou ontdekken. Een kleine kans, maar zeker aanwezig en groter dan op andere momenten. Het maakte de geluiden die ze maakten nog spannender, brachten een extra dimensie aan de intensiteit. Ze moesten zich inhouden, zorgen dat ze niet te luid waren, maar tegelijkertijd was dat juist het spannende. Dean genoot van de geluiden die Charlotte niet leek te kunnen onderdrukken, van de manier waarop haar lichaam bewoog wanneer hij dieper bij haar naar binnen drong en van haar vingers, die zich in zijn huid hadden geboord. Hij had haar lief, hij hield van haar. Op momenten zoals deze was het makkelijk om dat te vergeten, omdat de lust de overhand nam, maar Dean vergat het nooit. Dus toen ze hem beval haar naam te spreken, deed hij had. Maar niet zomaar. Hik bewoog zijn onderlichaam, drukte zich zo diep bij haar naar binnen als mogelijk was en voelde een siddering over zijn lichaam lopen. ‘Charlotte,’ kreunde hij, zijn stem hees van de opwinding, het verlangen. Hij verborg zijn gezicht in haar hals, voelde hoe zijn lichaam steeds dichter bij het hoogtepunt kwam. Hij beet in haar hals, hard genoeg om een afdruk achter te laten. Zijn vingers boorden zich dieper in de huid bij haar kont, die zacht en vlezig voelde in vergelijking met haar steeds steviger wordende lichaam. Hij hield van haar. God, hij hield echt van haar. Hij mocht hopen dat er verder niemand in de ruimte was, want anders zouden ze hem nu zeker gehoord hebben. Het maakte eventjes niet meer. Het enige op deze wereld dst nog telde, was Charlotte. Haar prachtige lichaam. De spieren die zich voelbaar aanspanden onder zijn bewegingen. Haar stem, zo opwindend als ze hem wilde. De aanrakingen, die zijn huid deden branden. Sneller. Fuck, Char. Dit ging hij niet lang meer volhouden en eigenlijk wilde hij dat ook niet. Hij wilde zijn hoogtepunt bereiken, het toppunt van de extase. Al mocht dit moment echt nog wel langer duren, eigenlijk. Het duurde nooit lang genoeg.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was nog beter dan ze had gehoopt. Niet alleen fluisterde hij haar naam op een woest aantrekkelijke manier, ook maakte hij er een beweging bij die de woorden versterkten. Doordat hij zijn gezicht in haar hals verborgen had, hing haar gezicht iets naast zijn oor. Ze werd iets meer klemgezet tegen de kast, terwijl Dean sneller en harder bij haar naar binnen stootte. Ze sloeg haar hoofd naar achter, terwijl ze op haar lip beet om een kreun te onderdrukken. Niet dat ze daarin slaagde, alsnog was de kreun hoorbaar. Ze naderde het hoogtepunt. Ze merkte het aan de manier waarop haar spieren zich aanspanden, aan de tintelingen die door haar lichaam sidderden. Hij ook. Deans vingers verstevigden hun greep om haar lichaam, terwijl zijn ademhaling hijgend langs haar hals streelde. Charlotte klampte haar benen strakker om zijn lichaam. Zijn bewegingen versnelden, kwamen met meer krach naar binnen en dat was voor hen beiden hetgeen wat hen tot het hoogtepunt bracht. Een iets luidere kreun dan die daarvoor verliet haar mond, terwijl ze voelde hoe Dean klaarkwam in haar lichaam. Ondanks het euforische gevoel, verzwakte zijn greep niet, evenmin verzwakte Charlotte haar greep van haar benen rond zijn middel. Beiden nog hijgend, nog nagenietend van de roes die de extase met zich mee gebracht had, kusten ze elkaar. Tijdens die kus kwam hij langzaam uit haar, zette hij haar haar voorzichtig op de grond, maar bleef haar lichaam wel stevig tegen hem aandrukken. Charlotte lachte tegen zijn lippen aan. Ondanks de lust, ondanks dat het bijna geen bedrijven van liefde te noemen was, was het zeker intiem geweest. Sterker nog, het deed haar goed dat ze hem zo wild kon maken, terwijl de locatie hem in eerste instantie tegen had gehouden om iets dergelijks te doen. ‘Dit moeten we vaker doen,’ fluisterde ze ondeugend. Niet alleen omdat ze op die manier haar avontuurlijke kant liet zien, maar ook omdat ze het gevoel had dat ze het beiden fijn hadden gevonden. Een korte daad van verlangen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld