Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Met opgetrokken wenkbrauwen keek Shae naar Thomas, die heel duidelijk aangaf dat hij niet tevreden was met hoe ze de groep aan had gesproken, met name omdat ze blijkbaar de kaart als middel had gebruikt en hij en zijn andere verkenner niet in staat waren om deze te lezen. Dat had ze eerste dag nog niet echt opgemerkt, maar nu ze er aan terug dacht, had Thomas nooit iets specifieks over de kaart gezegd. Waarschijnlijk had hij toen gedaan alsof hij de kaart had bekeken, maar had hij in werkelijkheid moeite gehad met het volgen van Shae haar woorden, zonder het beeldmateriaal erbij.
‘Ik doe niet aan speciale behandelingen, Thomas,’ zei Shae enkel. ‘Je merkt wel welke kant we op lopen. Dat wilde je immers bewijzen, toch? Dat jullie net zo goed zijn als ons? Laat het dan maar zien.’ Met dezelfde, onschuldige glimlach keek ze hem aan, al wist ze niet of hij ook in staat was om deze te zien. Hij zou echter wel de toon in haar stem horen, waardoor hij al te goed zou merken dat ze niet blij was met zijn domme, subtiele gedoe.
‘Bereid jullie voor op een trip van ongeveer drie tot vier uur,’ zei Shae tegen de rest. Ze haalde het masker weer van haar riem en bracht deze voor haar mond. Vervolgens pakte ze haar geweer vast, zodat ze die ten alle tijden zou kunnen gebruiken. Daarna nam ze de groep mee naar buiten. Ze waren de laatste groep die zou vertrekken uit het kamp, dus het was aan haar om alles weer voldoende af te sluiten. Alleen de luchtfilters zouden aan blijven, zodat ze bij terugkomst meteen de maskers af zouden kunnen doen en de frisse lucht zouden kunnen inademen.
Eenmaal buiten leidde Shae de weg naar de rivier. Daar zouden ze eerst naar toe moeten lopen, zodat ze vervolgens stroomafwaarts met de rivier mee zouden kunnen lopen. Zoals gebruikelijk had Shae de plek vooraan ingenomen, waardoor de rest haar zou kunnen volgen. Ze was wel benieuwd hoe het met Thomas en de ander zou gaan, maar ze voelde er niks voor om achter hen te lopen en hen in de gaten te houden. Als er iets mis was, vertrouwde ze er op dat Thomas haar wel aan zou spreken. Dat had hij immers al eerder gedaan.
Ze liepen in stilte richting de rivier. Om hen heen was het geruis van de wind te horen, evenals in de verte het geluid van water dat tegen de rivierband aanbotste en vervolgens zijn weg verder vond.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Subtiel, Shae. Dat deed ze goed. Thomas zweeg verder, maar had de toon in haar stem wel zeker gehoord. Ze deed dit puur om hem uit te dagen, een conflict te beginnen waardoor hij een fout zou maken, of een ruzie zou beginnen. Als hij dat deed, had ze een reden om hem terug te sturen, of zelfs helemaal uit de groep te verwijderen. Dat ging niet gebeuren, no fucking way dat hij dat zou laten gebeuren. Dus beantwoordde hij de glimlach die hij in haar stem kon horen slechts met hetzelfde soort glimlach, waarna hij zijn masker vastmaakte op zijn gezicht en het basiskamp verliet met de groep verkenners. Het was gelukkig alles behalve moeilijk om de groep van Shae te volgen, die nog redelijk lomp in de richting van het water begon te lopen. Thomas vermoedde dat ze vanaf daar ofwel stroomopwaarts, ofwel stroomafwaarts zouden gaan lopen. Drie tot vier uur lang. Ditmaal deed hij geen moeite om de leider van de groep te bereiken, maar bleef hij ergens in het midden van de groep bewegen, wapen schietklaar in zijn handen. Aan de mensen om hem heen voelde hij dat ze niet zeker wisten of ze dat een goed idee vonden, maar dat kon hem daadwerkelijk geen zak schelen. Soms klikte hij zelfs even met het wapen, puur om de mensen om hem heen uit te dagen. Er werd uiteindelijk niets over gezegd, alsof ze probeerden een noodgedwongen vertrouwen te hebben in de blinde man met het wapen. Typisch.
Het was stroomafwaarts en de tocht van drie tot vier uur lang was eigenlijk heel saai. Dit gedeelte van het gebied was al helemaal in kaart gebracht en doordat er toch relatief gezien vaak mensen voorbij kwamen, zaten er weinig beesten die echt een gevaar vormden. Thomas nam, vooral het eerste uur van de reis, vooral de omgeving in zich op. Het lange gras dat langs zijn benen kietelde, soms in contact kwam met zijn handen, was één van de minder bijzondere dingen die bovengronds te zien waren. Ze kwamen ook vrij dicht langs een aantal bomen en hij raakte de vreemd voelende schors van de plant aan. Heel anders dan elke andere plant die hij tot nu toe al had gevoeld, of als ieder materiaal dat hij ondergronds wel eens in zijn handen had gehad. Het had een glimlach op zijn gezicht gebracht, maar hij had niet lang stil kunnen staan omdat hij wist dat Shae geen rekening hield met de wondere wereld van de natuur. Hij zorgde er dan ook ten alle tijde voor dat hij haar figuur niet uit het oog verloor, hoe lastig dat soms ook was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae had Thomas zijn gedrag maar gelaten voor wat het was geweest. Ze had gemerkt dat hij af en toe zijn wapen had gebruikt om haar, of de anderen uit te laten. In de twee dagen dat ze Thomas nu kende, wist ze echter ook dat hij nooit zomaar zou doen alsof hij op iemand zou schieten. Hij zou zijn wapen alleen gebruiken als het nodig was, dus zijn manier van uitdagen deed haar niet ontzettend veel. Ze had zo nu en dan wel even achterom gekeken om te zien wat er precies had gespeeld, maar het had er alleen maar op geleken dat Thomas en de andere verkenner hun best hadden gedaan om de groep te volgen en ondertussen alles in zich op te nemen, vooral door hun handen te gebruiken.
Het eerste uur was zonder problemen verlopen en ook het tweede uur bracht niet veel met zich mee. De route was, voor de meeste van hen, bekend. Daarnaast was dit nog niet eens hun echte werk. Het zou pas beginnen als ze op een plek aan zouden komen die ze nog niet in kaart hadden gebracht, want vanuit daar zouden ze opnieuw alles moeten bekijken, onthouden en opschrijven, zodat het later verwerkt zou kunnen worden op de al bestaande kaart.
Nadat ze twee uur hadden gelopen, wilde Shae aangeven dat ze een korte pauze wilde inlassen om iets te drinken. Ze hield haar idee echter voor zich toen ze merkte dat er iets anders was aan de natuur. Het gras om hen heen leek droger en had niet meer de mooie, frisse kleur groen. Takken waren van de bomen gevallen en leken op sommige plekken te zijn geschroeid door de vlammen. Hoe verder ze kwamen, hoe duidelijker het werd dat er iets was gebeurd met de, voor hen zo bekende, natuur sinds de vorige verkenningsmissie.
Shae haar pas kwam tot stilstand, waardoor de anderen dat ook deden. ‘Er is een brand geweest,’ constateerde ze. Op de plek waar ze nu stonden, reikte het gras niet meer tot hun knieën. Het was volledig weggebrand en had een kale plek over gelaten. Boomstammen waren verbrand en in tweeën geknapt en hier en daar lagen resten van verkoolde dieren en andere flora en fauna die het niet hadden kunnen redden in de brand.
Zelf had Shae nog nooit een vuurzee gezien, maar ze kon zich voorstellen hoe het was. Wat ze echter ook niet wist, was hoe het invloed had gehad op de lucht om hen heen. Misschien was hij wel giftiger geworden, nog gevaarlijker dan voorheen.
‘Ik weet niet of het verstandig is om verder te gaan,’ zei Shae tegen de rest. ‘We weten niet wat het vuur heeft doen ontstaan, laat staan hoe het van invloed is op de natuur en de lucht om ons heen.’ Ondanks dat ze graag haar missie wilde uitvoeren, was ze niet roekeloos. Zelfs Shae zag het gevaar in van de huidige situatie en ze wist haast wel zeker dat Thomas dat ook zou doen, met of zonder goed zicht.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Waar de Shae de verandering had opgemerkt, had Thomas die al langer aangevoeld. Hij had het echter nog niet kunnen onderscheiden als iets dat nieuw was, omdat alles voor hem nieuw was. Op het moment dat Shae aangaf dat er wel iets anders was, wist hij wel direct waar ze op doelde. Hij mocht dan niet kunnen zien wat er met de natuur gebeurd was, hij kon aanvoelen dat het gras niet meer hoog groeide. Het constante geruis van gras was hier stilgevallen, het wrijven van bladeren tegen elkaar klonk hier niet. Naast hem hoorde hij een zacht geluid van Simon, de man die hij meegenomen had op deze verkenningsmissie. Het klonk bijna als een gebed en Thomas stootte de man zachtjes aan om hem het zwijgen op te leggen. Voor gebeden was geen plaats op dit moment, in deze situatie.
Vuur. Thomas wist wat vuur was, ze gebruikten het 's avonds wel eens om de gangenstelsels warm te houden, al was het meer voor de sfeer dan voor het praktische nut. Hij wist wat het deed, hoe het werkte en hoe allesverzengend het kon zijn. Hij hurkte neer, legde voorzichtig een hand op de verbrande grond. Er was niets meer over van de natuur, geen levend grassprietje meer te vinden. 'Het is recent gebeurd,' zei hij zacht, waarna hij weer overeind kwam. Hij was geen voorstander voor het onderzoeken van een gebied dat platgebrand was, begreep waar Shae op doelde, maar wist ook dat er een aantal dingen waren die hij aan kon voelen. 'Ik gok.. Zo rond de dag dat wij bovengronds gekomen zijn.' Het was alsof de hitte van het vuur nog door de verbrande aarde heen straalde, hem op die manier vertelde hoe recent dit gebeurd was. Naast hem werd naar adem gehapt, maar Thomas besteedde geen aandacht aan Simon. 'Misschien dat we morgen beter mensen en meetapparatuur mee kunnen nemen naar deze plek, of je moet ze nu willen oproepen om de lucht en grond te meten op schadelijke stoffen?' Als ze daadwerkelijk wilde onderzoeken, was het geen slecht idee om nu al te meten, zodat makkelijker vast te stellen was hoe groot het verschil was en als ze dan de volgende dag weer een meting zouden doen, kon er vastgesteld worden hoe snel de schadelijke stoffen in dit gebied weer afnamen in hoeveelheid. Hij zorgde er wel voor dat hij geen bevelen uitdeelde, maar het als een suggestie liet klinken en hierbij keek hij schuin naar de figuur van Shae. Zij was de leider en hoewel hij niet het idee had dat ze zijn idee compleet belachelijk zou gaan maken, was aan haar de uiteindelijke beslissing. Ondertussen begon hij wat heen en weer te lopen langs de rand van de verbranding, die nogal onregelmatig leek. Betekende dit dat de brand geheel op natuurlijke wijze was ontstaan? Maar hoe dan? Branden stonden alleen als er voor was en hij was er vrij zeker van dat dieren, hoe zwaar gemuteerd ook, niet zomaar een brand zouden stichten. Hij steunde met een hand tegen een boom aan, liet de schors tussen zijn vingers uit elkaar vallen tot as. Fascinerend.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae gaf het niet graag toe, maar ze stond versteld van Thomas zijn manier om de omgeving te ontdekken. Hij voelde aan de grond, alsof het hem meer kon vertellen. Wat het ook deed, Thomas leek te weten dat het recent was gebeurd. Hij gokte op de dag dat ze op het basiskamp aan waren gekomen. Dat was slechts twee dagen geleden. Iets wat Shae zich haast niet kon voorstellen, maar ze wist dat ze niet de argumenten had om het te onderbouwen. Thomas leek er vrij zeker van te zijn dat de brand recentelijk had plaats gevonden en ook Shae leek dat nog te kunnen zien.
‘Hmm,’ zei ze bedenkelijk, terwijl ze een verbrandde taak aan de kant schopte Het was een optie om terug te keren naar het basiskamp en morgen de onderzoekers met zich mee te laten komen, maar dat zou te lang duren. Daarnaast had Thomas zojuist gezegd dat de brand nog maar enkele dagen geleden had plaatsgevonden. Waarom Shae en de rest dat niet door hadden gehad, wist ze ook niet. Eigenlijk had ze wel verwacht dat ze het vuur zouden kunnen zien, of in ieder geval de rookwolken die er vanaf zouden komen. Blijkbaar was dat niet het geval geweest. Wat voor brand het ook was geweest, als het nog maar kortgeleden was geweest, zou het nog een keer kunnen gebeuren. Dat betekende dat ze geen tijd te verliezen hadden.
‘Als het pas is gebeurd, kan het misschien wel weer gebeuren. Dat risico kunnen we niet nemen. Het lijkt me verstandig als we meteen de onderzoekers vragen hier te komen, zodat ze kunnen onderzoeken wat er precies is gebeurd.’ Het moest wel door de natuur zijn gebeurd. Er waren hier geen andere mensen. Tenzij één van de andere kolonies al kilometers hadden gereisd en een vuurtje hadden gemaakt, maar Shae gokte dat niemand zo dom was. Daarnaast was dit hun gebied, dat was ook duidelijk beschreven in het bericht dat ze hadden ontvangen. Andere kolonies zouden hier nooit kunnen komen. De schuld van de dieren kon het ook niet zijn. Ze waren misschien gemuteerd en waren sterker, maar ze zouden nooit zomaar vuur kunnen maken. Vuur kon alleen ontstaan door hitte, een brandstof en een zuurstof. Die drie dingen konden alleen door de natuur zijn gecreëerd, of door de mens zelf. Shae gokte op de natuur, maar dan nog was het vreemd dat het opeens was gebeurd. Als ze in Thomas zijn kolonie zou zeggen, zou ze roepen dat het een dom teken was. Dat was het echter niet.
Shae pakte haar tablet er bij en gaf deze aan het persoon dat aast haar stond. ‘Neem contact op met Brynn, zij heeft de leiding over de onderzoekers. Stuur alvast foto’s van de omgeving en zeg dat ze hier naar toe moeten komen,’ zei ze, terwijl ze zelf ook verder de omgeving in ging. Het was vreemd om op de verkoolde grond te lopen. De grond onder haar voeten was stoffig en witgrijs as bleef liggen op de neuzen van haar schoenen.
Ze keek naar de rest van de groep. Ze zag Thomas bij een boom staan, het schors werd verpulverd onder zijn aanraking en viel in wolkjes as op de grond.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Er werd gekozen om de groep onderzoekers hierheen te halen. Op zich vond Thomas dat goed, want dat was ook wat hem de beste beslissing leek. Uiteraard had hij dat niet hardop gezegd, wetende dat Shae dat niet op prijs zou stellen, maar het was goed om te weten dat ze het voor een keer met hem eens leek te zijn. En dat ze zijn bevindingen niet in twijfel trok, maar voor waar aan had genomen. Hij zou toch niet kunnen verklaren waarom hij dat wist, het leek enkel alsof de natuur hier nog nasmeulde van de vuurzee. Voorzichtig zette hij enkele stappen naar voren en direct voelde hij hoe anders de grond onder hem was. Hard. Dor. Het knisperende geluid van verbrande planten die uit elkaar vielen onder zijn aanraking, bezorgden hem de rillingen. Vuur was vernietigend, dodelijk voor alles. Hij wist zeker dat als hij geen masker had gedragen, hij de geur van de verbrande omgeving zou kunnen ruiken. Gelukkig filterden de maskers ook de geur weg. Het was een treurig beeld.
Hij keek om toen hij een blik op zich gericht voelde. Shae, duidelijk. Met steeds meer gemak herkende hij het figuur van de leider, al stond ze ditmaal wat verder bij hem vandaan. Ze had een houding die op één of andere manier makkelijk te onderscheiden was van de andere mensen die hier rond liepen.
Nu ze iets buiten gehoorsafstand waren, kwam Simon weer naar hem toe gelopen. 'Je weet wat dit betekent, toch?' De stem van de andere man was gedempt, zodat hun gesprek niet zomaar afgeluisterd kon worden. Thomas knikte. 'Ik weet wat het voor sommigen zou kunnen betekenen. Maak je geen zorgen, Simon. Dit is puur een stom toeval, de brief van de andere koloniën was het echte teken.'
Niet helemaal overtuigd van Thomas' gelijk knikte de man aarzelend. Thomas begreep dat het moeilijk was voor de man, die in eerste instantie al wat moeite gehad had met het feit dat ze naar boven gingen. Toch was hij bij uitstek het meest geschikt om bovengronds te gaan, Simon was sterk, intelligent en verrassend snel voor zijn brede bouw. Thomas legde een hand op zijn schouder. 'Het gaat helemaal goed komen, ja? Het is nu eenmaal tijd om het ondergronds bestaan achter ons te laten. Onze ogen zijn daar het bewijs van.' Nog enkele generaties, misschien minder, en ze zouden helemaal blind worden. Dat kon nooit de bedoeling geweest zijn van welke God dan ook, zo'n straf was ondoenbaar.
Hij gaf de vent nog een klopje op zijn schouder en liep toen weer wat verder terug naar de groep verkenners, die op een tiental meters afstand had gestaan. 'Ik heb de bron van het vuur nog niet kunnen vinden,' zei hij, waarbij hij in de richting van Shae keek. In de richting, hij kon haar niet echt aankijken. Ze zou wel begrijpen dat hij het tegen haar had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar ogen trokken iets samen, terwijl ze Thomas en zijn verkenner, Simon, in de gaten hield. Ze stonden te ver weg om te verstaan wat ze zeiden, maar het leek er op dat Thomas de andere man probeerde te verzekeren dat er niets aan de hand was. Shae wist dat hij gelijk had.
Het duurde niet lang voordat Thomas haar kant op kwam. Ondanks dat hij haar niet direct aankeek, wist ze dat hij tegen haar sprak. Shae had niet verwacht dat Thomas de bron van het vuur zou kunnen vinden. Hij had misschien met zijn vreemde zintuigen aan kunnen voelen dat de brand nog maar enkele dagen geleden was geweest, maar hij was geen onderzoeker. Het startpunt van de brand zoeken was voor Thomas als zoeken naar een naald in een hooiberg. Tenminste, dat nam Shae aan. Daarom verbaasde het haar ook niet dat hij nog niks had gevonden. ‘Het kan niet door veel anders komen dan de hitte, toch?’
Shae wist wel hoe er brand kon ontstaan. De grond had haast te droog moeten zijn. Door de warme zon en wellicht nog een andere factor, was de natuur in vuur en vlam gezet. Een andere reden zou ze niet kunnen bedenken. Het was simpelweg onmogelijk dat de brand aan was gestoken door een mens. Shae zag het immers niet gebeuren dat er een mens boven was geweest die er verantwoordelijk voor was geweest.
Op de missies van Shae haar kolonie na, gingen mensen zelden naar boven. Het kwam alleen voor als ze hun veertigste verjaardag hadden meegemaakt. In haar kolonie leek dat het jaar te zijn dat de mensheid langzaam weer achteruit ging. Vrouwen werden onvruchtbaar, mannen gingen er emotioneel gezien op achteruit. Om problemen te voorkomen, werden ze naar boven gestuurd. Zo ging het al jaren. Met een wapen en een masker klommen ze naar de buitenwereld, zodat ze daar aan hun einde zouden kunnen komen. Het basiskamp werd zo beveiligd dat ze daar niet naar toe zouden kunnen vluchten. Er was geen eten of drinken. Dus als de gemuteerde dieren hen niet te pakken kregen, dan zouden de organen van de desbetreffende persoon vroeg of laat uitvallen. Zo ging het al jaren. Er waren nooit mensen geweest die het hadden overleefd, dus het was onmogelijk dat er nog iemand rond dwaalde.
‘Ik denk dat het verstandig is dat we wachten totdat het team van onderzoekers er is. Gelukkig zijn ze niet al te ver uit de richting, dus ik hoop dat het niet langer dan een uur duurt voordat ze hier zijn. In de tussentijd kan een deel van ons misschien al wat voorwerk doen. Anderen kunnen even pauzeren.’ Shae zou niet mensen zomaar terug sturen zonder toezicht, tenzij ze er zeker van zou zijn dat ze zonder al teveel moeite weer zouden arriveren op het basiskamp.
De jongen aan wie ze de tablet had gegeven, voegde zich bij Shae en Thomas. ‘Ik heb Brynn bericht gestuurd, samen met wat foto’s. Als het goed is, zijn ze hier binnen een uur.’
Shae knikte en nam de tablet weer aan, waarna ze hem opborg. ‘Dan kunnen we nu niet veel doen. Het scheelt dat de brand de meeste dieren weg heeft gejaagd. Daardoor zitten we hier wel veilig.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze zouden een uur moeten wachten op de mensen die onderzoek deden, voordat ze meer zouden weten over de manier waarop de brand ontstaan was. Hoewel Thomas het idee had dat er nog wel meer te ontdekken viel, liet hij het erbij voor nu. Hij had ook geen idee of de lucht hier gevaarlijker was, of misschien was juist de giftige stof wel uit de lucht gebrand? Dat laatste leek hem onwaarschijnlijk, maar het was ook onwaarschijnlijk dat er zomaar een brand was ontstaan zonder dat er mensen bij betrokken waren. Normaal verbrandde licht niet zomaar een heel stuk natuur, tenzij het héél droog was en de stralen van de zon geconcentreerd op één plek schenen. Onwaarschijnlijk, dus.
Er werd bericht gedaan dat de onderzoekers hier over een uur zouden zijn, dus ze zouden nog een uur moeten uitzitten voordat er iets van informatie door zou komen. Een uur waarin ze in ieder geval de pauze konden houden die door Shae al gesuggereerd was, maar nooit tot uitvoer was gekomen doordat ze de verbrande plek tegen waren gekomen. Thomas had zo het vage vermoeden dat ze vandaag niet meer aan het initiële plan zouden toekomen, nu ze hier waren blijven steken en moesten wachten op de onderzoekers. Waarschijnlijk zou het verkennen van het nieuwe gebied daardoor uitgesteld worden tot morgen, of misschien zelfs nog later. Hij volgde Shae's beweging door naar de jongeman te knikken, maar ontspande zich daarna wat meer en wierp een blik in de richting van het verbrande deel van de natuur. Het voelde zelfs dood, een onheilspellende gedachte.
'Ik hoop dat er een logische verklaring te vinden is voor... dit,' zei hij tegen haar, als een soort van manier om een gewoon gesprek te voeren. Veel deden ze dat niet, omdat beide personen geheel andere leefwerelden kenden en weinig overeenkomsten hadden gehad tot nu toe. Maar goed, als ze hier toch een uur doelloos zouden moeten wachten, kon hij er gebruik van maken. Wat hij ermee zou bereiken wist hij niet, maar hey, het was een poging tot een betere band en daardoor dus een betere samenwerking. Tenminste, zo zag hij het. Hij dacht aan de vraag die eerder in zijn hoofd had gespookt, naar het verschil in hun zicht. Hij was benieuwd wat zij dan wel zag, wat hij miste in zijn leven door niet te kunnen zien wat zij konden zien. Hoe ernstig was het verschil?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In de tijd die de groep van Shae vol moest maken, hadden sommige het verbied als nog verkend. Shae had willen weten hoe groot het gebied was dat verbrand was. Volgens een aantal van haar verkenners waren het vele hectaren geweest en hadden ze, voor zover de tijd dat had toe gelaten, zo ver mogelijk gelopen. Waardoor de brand ook was veroorzaakt, het was behoorlijk ver verspreid over het landschap. Een brand was nooit goed nieuws, zeker niet voor de grond waar ze op stonden. Als het al vruchtbaar was geweest, dan was het dat nu zeker niet meer.
Zelf was Shae in de buurt gebleven, wachtend op de andere groep. Ondertussen had ze met Thomas overlegd. Beide hadden ze geen andere, logische verklaring kunnen vinden dan dat de hitte te sterk was geweest en dat de natuur daardoor vlam was gevat. Shae had door de gesprekken heen ook door gekregen dat Simon, de man die Thomas mee had genomen, er anders over leek te denken. Hij leek in ieder geval niet te willen geloven dat het door de natuur zelf kwam. Keer op keer had Thomas hem gerust gesteld, dat het niets meer was dan dom toeval. Hun zogenaamde god had er niets mee te maken. Shae had het gezwets maar gelaten voor wat het was geweest.
Na ongeveer een uur te hebben gewacht, controleerde Shae de tijd op haar tablet. De groep onderzoekers zou er nu toch wel bijna moeten zijn. Het laatste bericht hadden ze ongeveer zestig minuten geleden ontvangen en dat was het bericht dat ze waren vertrokken. Shae vertrouwde Brynn genoeg om te weten dat ze de groep hier veilig naar toe zou leiden. De onderzoekers zelf waren immers ook sterk en slim. Misschien niet zo sterk als de verkenners, maar ook zij hadden een fysieke topconditie waar iemand u tegen kon zeggen.
‘Ze moeten er bijna zijn,’ zei Shae tegen Thomas. Nu ze een gezamenlijk doel hadden, was het iets gemakkelijker om met hem op te trekken. Daarnaast interesseerde het haar oprecht hoe de jongen om ging met zijn omgeving. Hij leek het meeste op zijn tast en gehoor te doen. Iets wat ze wel degelijk knap vond. Ze was echter nog steeds nors over het feit dat ze was opgezadeld met een paar blinden. Gelukkig leek het tot nu toe wel goed te verlopen.
De rust die de verkenners hadden ervaren werd verstoord door het harde geluid van een kogel die het geweer verliet. Geschreeuw van een vrouw volgde. Shae schoot overeind en pakte haar eigen geweer, ondanks dat het onmogelijk was dat ze werden aangevallen. Voor haar ogen zag ze Brynn, de onderzoeker met wie ze contact had gehad, op de grond vallen. Haar handen omklemden haar bovenbeen, maar haar bleke vingers konden het bloed niet stoppen. Enkele meters van haar af stond Simon, met een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht.
‘Help Brynn. Nu!’ seinde Shae naar iemand, waarna haar donkere ogen zich met razernij op Simon richtten.‘Wat denk je wel niet?!’ vroeg Shae, die haar geweer weer aan de kant duwde en woedend naar de man toe liep. ‘Dit is precies waarom ik zo min mogelijk van jullie mee wilde hebben. Jullie zijn niet te vertrouwen met wapens! Je hebt een ander neergeschoten!’
‘M-maar ik hoorde iets e-en…’ stamelde de jongeman, beschaamder dan wie dan ook.
‘En je besloot om meteen te schieten?!’ vroeg Shae aan hem. ‘Thomas?!’ riep Shae, omdat dit deels zijn verantwoordelijkheid was. Thomas was degene die Simon mee had genomen. Hij had gedacht dat Simon in staat was geweest om mee te gaan. Overduidelijk had hij dus een fout gemaakt.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het ging allemaal heel snel. Het ene moment was hij nog in een gesprek verwikkeld, het volgende moment had hij een beweging gehoord en zich omgedraaid om vast te stellen dat het de onderzoekers waren. Het moment daarna had hij een oorverdovend schot gehoord. Direct gealarmeerd was hij overeind gesprongen, waarbij hij in diezelfde beweging zijn wapen pakte. Het alarm bleek relatief vals, want het schot was niet gelost door welke vijand dan ook. Het was Simon geweest.
Verschillende emoties schoten door Thomas' hoofd. Verwarring. Woede. Schrik. Hoe kon het zo zijn dat Simon op één van de onderzoekers geschoten had? Zelfs met het verslechterde zicht moest hij gezien hebben dat het mensen waren, of anders had hij moeten aanvoelen dat het geen beesten waren geweest die een gevaar vormden. Had de jongen gehandeld zonder na te denken, zo geschrokken van het feit dat er een brand was geweest dat hij als een goddelijk teken leek te zien?
Thomas liep op de mensen af, die zich enkele tientallen meters bij hen vandaan bevonden. Hij hoorde de verwijten van Shae en moest zichzelf beheersen om niet in elkaar te krimpen. De woede was geheel gegrond, maar hij moest zich meer schuldig voelen dan Simon. Hij had haar verteld dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over de blinde mensen met wapens, hij had ervoor gekozen om deze man in de groep met verkenners toe te laten. Als het iemands schuld was, was het de zijne. Dat zou hij echter niet hardop zeggen, want Shae ging hem er direct op afrekenen. Nu zou ze dat sowieso al doen omdat hij de leiding had over de groep, maar hij ging zeker geen extra toorn over zichzelf afroepen.
Een blik op het neergeschoten meisje vertelde hem dat ze het wel zou redden, maar ook dat er voor haar al werd gezorgd. Restte er enkel nog Simon, die er een beetje overdonderd naast stond. Met grote passen beende Thomas op de jongeman af, die direct twee stappen naar achteren probeerde te zetten. 'Hoe dúrf je?' begon Thomas, de woede duidelijk in zijn stem aanwezig. 'Je wíst dat de onderzoekers zouden komen. Je wist dat je zicht minder goed is dan het zou moeten zijn. Je wíst verdomme dat zij ons als een risicofactor zien, zich zorgen maken of we geen blik aan hun been zullen zijn.' Een blok aan hun been zouden ze niet zijn, een gat wel. Letterlijk. 'We zouden ons best doen. We zouden ze laten zien dat we net zo vaardig zijn als zij, al missen we misschien zicht. Hoe haal je het in je hoofd om te schieten voor je na kunt denken?'
Simon was stil, leek geen verklaring te kunnen vinden. Thomas stak een hand uit en langzaam, heel langzaam, legde Simon het net gevuurde wapen in de hand van de leider. Direct haalde Thomas de kogels eruit, borg ze op voordat hij het nu nutteloze wapen weer aan de man overhandigde. 'Ik zou je per direct terug moeten sturen naar de kolonie,' dreigde Thomas. Dit zorgde voor een geschrokken reactie. Niemand zou het hem in dank afnemen als hij teruggestuurd werd door het maken van een domme fout waardoor de hele missie in gevaar werd gebracht. Logisch ook. Hij had iemand van de andere kolonie neergeschoten, verdomme. Thomas had binnen twee tellen geweten dat de naderende figuren geen gevaar waren geweest, had de voetstappen herkend als die van de mensen uit Shae haar kolonie en een aantal van zijn eigen mensen. Simon was veel te triggerhappy geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Thomas was boos. Mooi zo, hij hoorde ook boos te zijn. Als hij Simon had willen beschermen tegen de toorn van Shae, of hem had willen verdedigen, had ze het al helemaal niet meer getrokken en had ze hen, en de gehele groep van Thomas, weer terug gestuurd naar de kolonie. Thomas leek echter ook te snappen dat was Simon had gedaan, absoluut niet viel te tolereren. Juist omdat ze zich er beide van bewust waren geweest hoe Shae hen had gezien, leek Thomas het nog erger te vinden. Alsof Simon niet alleen Shae, maar ook Thomas teleur had gesteld.
‘Dat zou je hoe dan ook moeten doen!’ zei Shae tegen Thomas. Ze had wel gehoord dat hij er mee had gedreigd om Simon terug te sturen, maar juist door de dreigende toon vermoedde ze dat Thomas het niet daadwerkelijk zou uitvoeren. Dat hij Simon toch nog een tweede kans zou willen geven. Voor Shae was het al te laat. Simon had het voor elkaar gekregen om één van de beste onderzoekers neer te schieten en dat was iets wat ze hem niet snel zou vergeven. Zij was van mening dat hij inderdaad terug zou moeten worden gestuurd. Hier hadden ze duidelijk niks aan hem.
Ze zag de angst in de ogen van Simon. Hij kreeg tweemaal de woede van iemand over zich heen, maar Shae vond ook dat hij die had verdiend. Hij had niet zomaar een fout gemaakt. Hij was niet domweg tegen het glas van het basiskamp aan gelopen. Hij had een ander verwond. ‘Ik wist gewoon dat één van jullie een fout zou maken, maar dat het zo’n erge fout zou zijn,’ siste ze, meer naar Simon dan naar Thomas.
‘Wat mij betreft wordt hij weg gestuurd en zorgen we er voor dat iedereen uit jullie kolonie iets krijgt waardoor jullie zicht verbeterd wordt, want dit kan zo niet.’ Wie zei dat Simon de enige was die deze fout zou maken? Thomas had zo geprezen over de andere zintuigen en hoeveel beter die wel niet werkten, maar dat was duidelijk niet het geval. Simon had iets gehoord en vreemd genoeg had hij niet door gehad dat er meerdere mensen aanwezig waren geweest. Zelfs Shae kon met haar gehoor nog onderscheiden wanneer een geluid van een mens kwam en wanneer van een ieder. Het was haast zo’n domme fout dat ze niet kon geloven dat hij hem zomaar had gemaakt, maar Simon reageerde te geschrokken en beschaamd.
‘Stuur me alsjeblieft niet terug!’ smeekte Simon aan hen beide, al merkte Shae dat hij zich meer richtte tot Thomas. Natuurlijk. Thomas was de softie die nog misschien zou smelten en hem een tweede kans zou geven. Dat hoefde hij bij Shae niet te proberen. ‘Als ik ook zoiets krijg, om mijn zicht te verbeteren, dan zal het niet meer gebeuren. Echt niet!’
‘Het had al niet mogen gebeuren!’ wees Shae hem terecht. ‘Thomas verzekerde mij er van dat jullie andere zintuigen beter werkten. Dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken en dit was precies wat ik zo vreesde! Dat één van jullie blinde vinken niet met een wapen om zou kunnen gaan en iemand neer zou schieten!’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ook zij was boos. Niet alleen op Simon, maar ook op Thomas. En deze wist dat het terecht was. Hij had haar verzekerd dat het niet zou gebeuren, dat hun zintuigen beter waren dan die van de gemiddelde persoon, maar het was onwaar geweest. Simon had alles verprutst en zijn zwakke gejammer werd hem niet in dank afgenomen. Het gesmeek, de woorden die vroegen om een tweede kans, de belofte dat het niet weer zou gebeuren.. Thomas realiseerde zich dat dit het punt was waarop hij ofwel zwakte toonde en de man nog een kans zou geven, of zou laten zien dat Shae haar beeld van de zwakke kolonie niet klopte. 'Je hebt jezelf dit aangedaan, Simon,' zei hij, al was de woede nu wat minder hoorbaar in zijn stem.
Hij haalde diep adem, verhief zijn stem zodat iedereen hem zou kunnen horen. Dit was niet een ding dat hij ging overleggen met de andere leider. In dit opzicht zou ze zijn beslissing maar gewoon moeten respecteren, al zou zelfs zij moeten begrijpen dat het de meest logische optie was. 'Morgen ga je terug naar onze kolonie, Simon. Je zult meereizen met de persoon uit Shae haar kolonie die de zichtverbeteraars zal halen. Op die manier weet ik zeker dat je daadwerkelijk naar huis zult gaan, niet zult verdwalen en weer thuis ontvangen zult worden. Je wapen kan je mee terug nemen, omdat het van onze kolonie is. Ongeladen.' Hij hield de kogels, die hij uit Simon zijn wapen had gehaald, in de lucht. De mensen die zicht hadden, zouden begrijpen dat de man die net iemand neergeschoten had, in dat opzicht geen gevaar meer zou zijn. De mensen zonder zicht zouden het begrijpen. Tenminste, daar ging Thomas toch vanuit. Hij hoopte dat Simon slechts een negatieve uitschieter was, dat de rest qua vaardigheden en zintuigen wel betrouwbaar genoeg was.
Dat was het dan. Hij had een keuze gemaakt, had daarbij een statement gemaakt. Simon leek verbouwereerd dat Thomas de woorden daadwerkelijk had gesproken, de beslissing echt gemaakt had. Hij leek nog wat te willen zeggen, maar de piepjes die woorden hadden moeten zijn, gingen verloren in de wind. Dan had hij maar eerder na moeten denken. Thomas had acht man meegenomen op deze missie en er was er nu al één uitgevallen, terwijl hij al in de minderheid was geweest. Het was niet alleen een zware klap voor de samenwerking tussen de twee kolonies, maar ook een heftige tegenslag voor het imago dat zijn kolonie had. Niet positief.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae had niet verwacht dat Thomas haar woorden ook werkelijk waar in overweging zou nemen. Ze had gedacht dat hij zou zeggen dat hij zelf een straf zou bedenken voor Simon. Eentje die passend zou zijn voor hun manier van leven, maar dat hij de man nooit naar hij zou sturen door deze fout. Blijkbaar had Shae hem verkeerd ingeschat. Voor het eerst in de paar dagen zag ze Thomas als de leider die hij moest zijn. Hij koos er niet voor om geliefd te zijn door zijn kolonie. Hij koos voor de veiligheid van iedereen, wat betekende dat Simon zo snel mogelijk zou moeten verdwijnen. Thomas haalde zelfs de kogels uit het geweer van Simon. Dat was een mooie zet.
Thomas nam tenminste verantwoordelijkheid voor zijn fouten. Dat was iets wat Shae nu had ingezien en daardoor groeide het kleine beetje respect wat ze had voor hem, iets verder. Jammer genoeg leek Simon dat niet te doen. Weerloos stond hij tegenover Thomas en Shae, niet wetend wat hij nog zou moeten doen of zeggen. Niks zou het beter maken. Iets wat hij zelf waarschijnlijk ook wel wist. De fout die hij had gemaakt, was onvergeeflijk. Niet alleen voor Shae, maar ook voor zijn eigen kolonie. Dit deed hen namelijk niet ten goede. Shae zou daarnaast Thomas zijn oordeel ook niet meer zo snel vertrouwen, maar wellicht zou hij dat zelf ook niet meer doen.
‘Shae!’ Iemand van haar eigen kolonie riep haar. Er stond een groepje om Brynn heen, wiens been kunstig was verbonden met de benodigdheden die ze op dit moment bij zich hadden. Het was echter wel duidelijk dat de vrouw zo snel mogelijk terug zou moeten naar het basiskamp. Iets wat nog een hele klus zou worden, aangezien het zeker twee uur lopen was vanaf hier.
‘Ik vertrouw erop dat jij dit nog verder afhandelt,’ zei Shae tegen Thomas, waarna ze zich haastte naar de groep die zich rond Brynn had verzameld. Bloed had zich vermengd met de verkoolde ondergrond, maar het leek er op dat het bloeden nu werd gesteld door de doek die ze rond Brynn haar been hadden gebonden.
‘Brynn?’ vroeg Shae. Ze hoefde niet te vragen hoe het met de vrouw ging. Ze was net neergeschoten door een blinde imbeciel. Het antwoord leek Shae wel duidelijk. De vrouw leek zich echter groot te houden en probeerde zelf overeind te komen. Dit was echter zonder succes. Ze moest overeind geholpen worden door twee anderen. ‘Het gaat wel. Als de kogel er eenmaal uit is, kan het prima genezen.’
‘Ze moet terug naar het basiskamp,’ zei Shae. ‘Twee of drie kunnen haar vergezellen. De rest kan hier blijven om alsnog onderzoek te doen naar de omgeving.’ Brynn was dan wel één van de besten, maar de rest van Shae haar onderzoekers waren ook zeker niet de minsten. Daarnaast hadden ze ook nog een aantal mensen van Thomas zijn kolonie. Die hadden zich, tot nu toe, stil gehouden. Waarschijnlijk durfden ze nu niks meer te doen, zeker niet na de woede die Thomas had laten horen. Shae was dus niet de enige die verbaasd was geweest over wat Thomas in zich had gehad.
‘De rest kan de meetapparatuur klaar maken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dat er mensen verbaasd waren om het feit dat hij zo hard opgetreden had, was voor Thomas niet onverwacht. Hoewel hij had aangegeven dat hij veel waarde had gehecht aan de manier waarop ze zouden overkomen op de andere kolonie, hadden mensen waarschijnlijk niet dat hij zijn eigen mensen met zo veel overtuiging weer naar huis zou sturen. Het deed hem misschien wel iets, maar dit was niet het moment om daarover te beginnen. Hij had een beslissing gemaakt, daarmee een duidelijke boodschap uitgezonden naar de andere mensen uit zijn kolonie en naar Shae. Hij wierp een blik in haar richting bij die gedachte, al zou ze dat niet opmerken omdat ze te druk bezig was met haar onderzoeker, die meer pijn had dan ze liet blijken. Het speet hem dat dit haar overkomen was, maar hij kon niet echt naar haar toe lopen om haar dat te vertellen. Net zoals hij niet hardop tegen Shae zou kunnen zeggen dat het zijn schuld was. Ze zouden het hem nog meer kwalijk nemen dan ze al deden, zelfs al vermoedde hij dat zijn strenge optreden van zojuist wel iets had goedgemaakt. Een kogel door iemand been was lastig goed te maken, maar misschien was het een begin geweest.
De ogen van Simon waren op hem gericht. Hij draaide zich weer naar de man om, die nu eindelijk het lef gevonden leek te hebben om iets te zeggen, nu Shae buiten gehoorsafstand was. 'Thomas.. Meen je dit echt?'
Thomas knikte. 'We hebben het over domme fouten gehad, Simon. Er staat een samenwerking op het spel.'
'Is er dan niets meer dat ik kan doen?'
'Blijf aan de kant zitten, wees niemand tot last en leg je bij de situatie neer, Simon. Als je twee tellen langer had nagedacht, had dit allemaal niet hoeven gebeuren.' Met die woorden draaide de leider Simon de rug toe en liep hij naar de onderzoekers van zijn kolonie toe, om te zien of hij daar van dienst kon zijn. Hij mocht dan niet bij de groep onderzoekers horen, ook hij had geoefend met de meetapparatuur en het was in ieder geval iets om te doen. Brynn (al wist hij haar naam al niet meer) zou hij toch niet kunnen helpen en Simon verdiende op dit moment geen aandacht. Allison voegde zich bij hem. Zij hoorde bij de onderzoekers die opgeroepen waren om dit gebied te onderzoeken en ze werkten zwijgend naast elkaar om de dingen klaar te zetten.
'Weet je zeker dat dit de juiste oplossing was?' vroeg ze uiteindelijk, de stilte tussen hun tweeën verbrekend. Thomas keek op, naar de figuur van Allison. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet, All. Maar ik moest iets doen, dat snap jij ook.'
Ze knikte, zei verder niets meer. De apparatuur stond klaar en de metingen konden beginnen. Thomas nam weer afstand.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De rest van de dag besteedde Shae, Thomas en de rest aan het onderzoeken van de verbrandde grond. Zo nu en dan had Shae even naar Thomas gekeken, maar hij leek de gehele tijd achter zijn beslissing te blijven staan. Simon had niets meer gedaan dan aan de kant gezeten, terwijl hij toe had gekeken hoe de anderen te werk waren gegaan. Zo nu en dan had Shae iemand naar hem toe zien gaan om met hem te praten, maar voor lang was het niet geweest. Daarnaast was Shae zelf ook te druk geweest om er teveel aandacht aan te besteden. Toen Brynn was vertrokken met twee anderen, had Shae zich op het werk gestort wat Brynn eigenlijk had moeten doen: het aansturen van de onderzoekers.
Er waren al een aantal conclusies getrokken. De brand had de natuur zodanig aangetast dat er de komende paar jaren niks meer zou kunnen groeien. Natuurlijk gold dat alleen voor het gebied waar de vlammen hadden gewoed, maar Shae had wel haar zorgen geuit. Wellicht zou dit niet de enige brand zijn. Er zouden er nog meer plaats kunnen vinden. Daarom had ze de onderzoekers op het hart gedrukt dat het van belang was geweest om de oorzaak van de vuurzee te vinden. Jammer genoeg was hen dat nog niet gelukt binnen de tijd die ze er op deze dag voor hadden gekregen.
Tegen de tijd dat het was begonnen te schemeren, hadden ze terug moeten keren naar het basiskamp. Het enige voordeel wat de brand met zich mee had gebracht, was dat de meeste wilde dieren uit de omgeving waren vertrokken. Daardoor hadden ze in alle veiligheid terug kunnen lopen. Shae had tijdens de tocht terug naar het kamp wel gezien dat Thomas had gelet op Simon, ondanks dat hij nog weinig had kunnen doen. Ondanks dat ze nog steeds niet tevreden was met de groep met wie ze moest samen werken, was haar respect voor Thomas wel gegroeid.
Toen ze eenmaal weer in het kamp waren geweest, de maskers af hadden gegaan, Shae kort een bezoekje had gebracht aan Brynn en zij en de anderen wat hadden gegeten en gedronken, had Shae gevraagd of ze Thomas even apart had kunnen spreken. Wederom waren ze een stukje uit de richting van de groep gelopen. Weer verder dan dat Shae gewend was, maar ze had nu weinig vertrouwen in het gehoor van Thomas en zijn groep, aangezien het juist het gehoor van Simon was geweest wat er voor had gezorgd dat Brynn neer was geschoten.
‘Met Brynn komt alles goed. Ze hebben de kogel eruit gehaald en de wond verbonden. Met onze medicijnen moet ze er binnen een paar dagen wel bovenop zijn,’ informeerde ze hem. Ze gokte dat Thomas wel wilde weten hoe het was met degene die, door het toedoen van iemand uit zijn kolonie, gewond was geraakt.
‘En ik wilde je ook even vertellen dat ik verbaasd was hoe je Simon aan hebt gepakt, op een goede manier,’ liet ze hem weten. ‘Ik had verwacht dat je de softie uit zou hangen en hem een tweede kans zou geven.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld