Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | Fueling the fire until we combust

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Lichtelijk afwachtend keek hij haar aan. De wijze waarop ze eerst zwijgend bleef, maakte hem een beetje meer bezorgd dan dat hij al was. Enkel en alleen al haar blik sprak van pure radeloosheid en dat zonder dat ze nog maar een woord uit had gebracht; haar gebaar hierna versterkte het slechts des te meer.
Hij zag hoe ze zich van hem wegdraaide, hem even fronsend achtergelaten onderwijl ze plaatsnam op de grond. Haar houding verried dat het haar allemaal te hoog zat en ze er misschien nog erger aan toe was dan hij had gedacht, maar hij durfde hier nog geen woord over uit te brengen. Niet tot ze hem vertelde wat er aan de hand was. Dat was echter iets waar hij niet al te lang op had hoeven wachten. Met haar armen om haar opgetrokken benen heengeslagen en een blik die gevestigd leek te zijn op de grond, kwam eindelijk naar boven wat haar dwarszat. Waar ze het enkele uren geleden nog met elkaar over hadden gehad en waar hij haar advies had gegeven, al leek ze dit niet echt graag op te willen volgen. Hij had dan wel aan kunnen zien komen dat haar keel er erger aan toe zou zijn als ze zo doorging, maar dat was over een paar dagen. Calum had niet kunnen gokken dat ze er nu al zo aan toe zou zijn na slechts een hele dag aan intensief oefenen.
Even bleef hij nog stil. Zijn ogen kon hij niet van haar afhalen, het haast al kunnen zien hoe ze het huilen nader stond dan het lachen maar ze in leek te houden. Of dat was omdat hij erbij stond of omdat ze er gewoon niet van hield om dat soort gevoelens te uiten, was hem een raadsel.
Hij had zich uiteindelijk uit zijn gedachtengang van verslagenheid weten te halen en voor hij het doorhad, was hij al naar haar toegelopen om voor haar tot stilstand te komen. Tegenover de ineengedoken Keegan nam hij plaats, ook op de grond gaan zitten om haar zo weer recht aan te kunnen kijken.
"It's alright. There's a huge amount of pressure on you, now that you're nominated. I don't blame you for practising more than you should." Hij ging in een kleermakerszit zitten en liet zijn armen nonchalant over zijn benen leunen, hierdoor ietwat voorover gebogen. "It sounds like you've got a lot of slime in your throat and lungs. I think I still have some pills for that, which will dissolve it a little bit." Het waren slijmoplossende tabletten die hij en de jongens standaard gebruikten wanneer ze slijm ophoestten. Wellicht zou dat haar hoesten al wat verminderen en daardoor haar keel wat minder belasten.
"We can't cancel your show anymore, but we'll figure it out," vertelde hij haar, zijn mondhoeken iets laten optrekken in een bemoedigende glimlach. "Do you think you can sing everything a couple tones lower? Let's say, an acoustic set of your songs? It'll be easier on a sore throat like that and it'll take less energy." Het was het beste wat ze misschien konden doen. Dat was tenminste als ze nog wel iets zou kunnen zingen, maar misschien dat die tabletten voor het slijm in haar keel en veel thee met honing nog wat wonderen zou kunnen verrichten. "I'll get you those slime dissolving pills in a moment. If you go to the tourbus and get yourself a shitload of tea with honey, you might win a bit of your voice back as well before the show."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De verbazing was in haar hele lichaam voelbaar toen Calum vol begrip op haar reageerde en tegenover haar kwam zitten. Hij leek te snappen dat ze meer druk op haarzelf had gelegd nu ze genomineerd was. Hij leek het zelfs niet erg te vinden dat ze zijn eerdere advies had genegeerd en dat ze nu op haar knieën terug was gekropen, in de hoop dat hij haar alsnog zou willen helpen.
Keegan kende Calum niet goed genoeg om te weten of hij altijd kalm was in situatie zoals deze, of dat het enkel kwam doordat hij nu zelf niet in de situatie zat, maar hij praatte erg rustig met haar en zijn houding straalde kalmte uit, waardoor ook Keegan enigszins de rust terug vond in haar lichaam. Hetgeen wat hij haar vertelde klonk logisch en waarschijnlijk had ze het ook zelf kunnen bedenken, maar nu het vanuit het kwam, klonk het veel beter.
‘An acoustic set? Maybe, I don’t know.’ Keegan zag haarzelf nu nog niet op het podium staan, maar het idee van een akoestische set klonk haar niet verkeerd in de oren. Op die manier zou ze iets minder moeite moeten doen om te zingen. Ze zou haar akoestische gitaar mee kunnen nemen en op die manier al haar nummers spelen, in plaats van hoe ze het normaal gesproken deed. De bemoedigende glimlach van Calum stelde haar iets gerust. Hij leek te weten wat zij nog niet wist: dat het allemaal goed zou komen.
‘You don’t mind ?’ vroeg ze voor de zekerheid. Het was niet Calum zijn taak om voor haar te zorgen, dat wisten ze allebei. Toch deed hij dat wel en dat ervaarde ze als behoorlijk prettig. Het liefst wilde ze tegen hem aan zitten en zich laten knuffelen, maar dat ging nu behoorlijk ver. Daarnaast wilde ze hem ook niet aansteken en ze was ervan overtuigd dat dat wel zou gebeuren als ze de dichtbij zou komen.
‘Yeah, no worries. We just need to get you to the tourbus. I think there are some pills in the cabinet in the bathroom. ’ Calum kwam zelf overeind en stak vervolgens zijn handen naar haar uit. Dankbaar nam Keegan ze aan en liet ze zich door hem overeind trekken. ‘I’ll go. You just go to Rayne and explain it to her.’
Keegan haalde haar neus op en liet de handen van Calum los. ‘Thank you, see you in a bit?’
Na haar afscheid met Calum liep Keegan snel via de uitgang naar de tourbus. Ze trok haar trui iets op en probeerde geen aandacht te besteden aan eventuele fans die zich hadden verzameld in de buurt van de bussen. Gelukkig was het rustig en besteedde niemand echt aandacht aan haar, wat betekende dat er voornamelijk fans van de band stonden die niet warm of koud werden van haar aanwezigheid.
In de bus pakte ze de waterkoker en liet ze er meerdere liters warm water in stromen, waarna ze hem startte. Net zoals Calum had gesuggereerd dat ze het zou doen. Ze pakte de grootste mok die ze kon vinden en hing daar al een theezakje in en vervolgens kneep ze behoorlijk wat honing uit de fles erbij in. Ondertussen ging ze in de kleine badkamer opzoek naar de pillen die Calum bedoelde, die ze gelukkig snel had gevonden. Ze las de achterkant en drukte twee pillen uit de strip. Ze stopte de eerste in haar mond en begon er op te zuigen.
Toen de thee eenmaal klaar was, nestelde ze zich op de bank met een deken. Ze had nog even de tijd en ze hoopte dat Calum zijn tips haar enigszins zouden kunnen helpen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Rayne had nog op hem staan wachten. Mede daarom was het toch wel een goed idee geweest dat Keegan alvast zelf opzoek ging naar de pillen in de tourbus, zodat hij nog wat tijd over had met de fotografe. Ondanks dat het maar een paar minuten lopen was, zou de zoektocht hem misschien nog meer vertragen en hij wilde haar niet langer laten wachten dan nodig was. Tijd was kostbaar tijdens een tour als deze en dat was voor zowel hem als Rayne vast al wel duidelijk geworden.
Na nog grofweg een halfuurtje de fotoshoot voort te hebben gezet, opperde Rayne dat het einde van de shoot was aangebroken. Ze hadden al genoeg foto's gemaakt voor haar om te editen en van wat hij had kunnen zien, zagen ze er al goed uit. Echter had Calum ook wel de ervaring dat het editen ze slechts nog mooier zou maken, dus hij zou waarschijnlijk nog perplex staan zodra hem de foto's toe werden gestuurd. Hij had al wel gemerkt dat Rayne een goede fotografe was met een gehele eigen stijl, en wel eentje die bij hem en de band paste.
Dankbaar had hij haar uiteindelijk een knuffel gegeven. "Thanks." Hij glimlachte haar toe en stopte zijn telefoon weer in zijn broekzak, die hij voor tijdens de shoot even op een van de tafels had gelegd. "I had a lot of fun shooting with you. Can't wait to see how the photos turn out!" Een brede glimlach kreeg hij van haar terug, onderwijl ze de deur voor hem openhield zodat hij naar buiten gaan kon. "No problem! I had a lot of fun as well," hoorde hij haar nog zeggen vooraleer hij de gang weer op was gewandeld. "And if I don't see you before the show, good luck tonight! You guys are gonna kill it, for sure." Het was lief hoe ze hem nog even aanmoedigde voor hij de studio verliet. Het liet hem als vanzelf enthousiast voelen, alsof de fotoshoot en haar woorden weer dezelfde adrenaline door zijn lijf hadden laten stromen als die hij voelde tijdens het optreden. Het leek erop dat de fotografe dit effect nou eenmaal op hem had.
De fans langs de hekken had hij vriendelijk gegroet, even naar ze gezwaaid tijdens zijn weg naar de tourbus. Hij had met alle plezier foto's met ze genomen maar wetend dat Keegan op hem zat te wachten, wist hij dat het misschien handiger was om dit straks te doen. Dit maakte desalniettemin niet dat hij niet even naar ze kon glimlachen; het was al een hele prestatie dat ze hier buiten de hekken stonden, misschien al wel voor een hele lange tijd. Er was niets mis mee om hen op zijn minst op zo'n manier een beetje te eren.
Met een binnensmondse zucht stapte hij de bus in. Luke en de rest waren nog niet in de tourbus te vinden. Hen kennende zouden ze nog in de kleedkamer zijn, alvast wat aan het drinken voor de show of wat aan het gamen. Dat was nu ook maar het beste; het laatste wat Keegan waarschijnlijk nodig had op dit moment, was een drietal anderen die zich zorgen om haar maakten of toekeken hoe ze aan het stressen was. Hij zou hen en de crew zometeen wel inlichten over de akoestische set.
Zijn blik liet hij rondgaan, Keegan zien zitten op de bank met een deken om zich heen gedrapeerd. Ze zag er nog niet al te best uit maar hij dacht wel wat verbetering te kunnen zien. Daarbij leek ze zijn advies op te hebben gevolgd en thee voor haarzelf te hebben gezet, wat hem ook al blij maakte. Hopelijk zou het haar nog wat helpen vooraleer de show begon. "Hi." Hij plofte naast haar neer op de bank, zich even een beetje tegen de leuning achterover laten vallen. Zijn ogen zochten vrijwel meteen weer naar de hare. "I see you got yourself some tea," murmelde hij, lichtelijk tevreden. "Did you find the pills for your throat?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In de tijd dat Keegan alleen in de bus had gezeten, hadden haar gedachten haar niet met rust gelaten. Ze was terug gegaan in haar hoofd naar ieder moment dat ze zich zo had gevoeld. Dat ze haarzelf had willen bewijzen, maar dat het uiteindelijk niet was gegaan zoals ze had gewild. Dat ze zichzelf teveel druk op had gelegd, waardoor ze uiteindelijk een erger resultaat had behaald dan dat ze had gedaan als ze rustig was gebleven. Door alle herinneringen was ze zich gaan afvragen wat haar in godsnaam bezielde dat ze het nu nogmaals had laten gebeuren. Ondertussen had ze toch beter moeten weten.
De deur van de tourbus ging open en Keegan had verwacht één van de anderen te zien. Gelukkig was het Calum. Als Luke, Ashton of Michael haar zo aan had getroffen hadden ze waarschijnlijk erg bezorgd gereageerd. Dat hadden ze vast goed bedoeld, maar Keegan had al aan één persoon toegegeven dat het niet op deze manier ging. Ze wilde liever niet nog drie anderen aan die lijst toevoegen.
‘Hey.’ Ondanks alles kreeg Keegan een kleine glimlach op haar gezicht door Calum zijn aanwezigheid. Ze waardeerde het dat hij om haar leek te geven en haar leek te willen helpen. Ze had het idee dat ze nu vrienden waren en dat kon ze wel gebruiken. Haar vrienden waren aan de andere kant van de wereld, evenals haar familie. Ze had hen nu wel kunnen bellen, maar ook dat was uiteindelijk geen goede oplossing geweest. Wat hadden haar vrienden aan de andere kant van de wereld voor haar kunnen doen? Niets. En waarschijnlijk lagen ze nog in bed of begonnen ze net aan hun dag, afhankelijk van het tijdsverschil. Gelukkig was Calum hier.
‘Yeah, I did. Thanks again,’ zei Keegan, terwijl ze de strip tussen haar vingers omhoog hield, om aan Calum te tonen dat ze het had gevonden. Ze kon er echter niet teveel in één keer nemen. Ondanks dat het met name pillen leken te zijn waar ze op moest zuigen en dat het slijm iets opgelost zou worden, was het nooit verstandig om teveel medicijnen in één keer te nemen. Dan leek het haar nog beter om nog een aantal koppen thee met honing naar achteren te werken. Wie weet zou het nog resultaat hebben.
‘You know, you’re a very calm person,’ liet ze hem weten. Het was een eigenschap die ze zelf niet had. In ieder geval niet op zulke momenten. Ze moest toegeven dat ze ook niet zou weten hoe ze zou reageren als iemand anders voor haar had gestaan op de manier waarop zij net voor Calum had gestaan. Waarschijnlijk had ze niet zo rustig gereageerd als hij. ‘Which is a good quality to have. It really helped me, at least, kind of. It made me realize I should probably calm down,’ mompelde ze. Dat was redelijk gelukt, tenzij ze weer aan de show dacht die ze ieder moment zou moeten geven.
Keegan nipte aan haar thee. Ze keek opzij naar de mannelijke bassist en hield haar hoofd iets schuin. ‘I’ve been thinking about your idea, to change my set a little bit and make it acoust-‘ ze stopte haar zin omdat ze het gevoel had dat er een hoestbui aan zat te komen. Die bleef echter uit. ‘- To make it acoustic. But I don’t know if I can manage to get through all of the songs. And I don’t want to be out here on my own when my voices decides it just won’t work anymore.’ Als ze alleen op het podium zou staan en haar stem zou het begeven, zou zo ongeveer aar ergste droom tot leven komen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een glimlach liep hij tegemoet bij binnenkomst. Keegan leek het wel te kunnen waarderen dat hij haar weer op had gezocht, dat wat hem automatisch ook weer even liet glimlachen. Daarnaast zag hij het al als een goed teken dat ze weer ietwat vrolijkheid uitstraalde. Misschien dat de thee en de tabletten dan toch al wel wat hadden geholpen.
Dat ze hem bedankte was nergens voor nodig. Hij vond het allang fijn dat hij haar echt leek te helpen, in plaats van dat hij haar overbodig advies gaf. "No problem," knikte hij haar toe. "How's your voice so far? Does your throat feel a bit less sore now?" Hij kon slechts aan zijn aanzicht niet zien of haar stem aan de betere hand was. Wel leken haar woorden wat minder weg te vallen, maar ze had tot nu toe ook nog niet al te veel gesproken dus daar kon het ook door komen.
Het compliment dat ze hem gaf, zorgde ervoor dat hij even weer opkeek uit zijn gedachten over haar stem. Hij wist eerst niet zozeer hoe hij erop reageren moest. Calum was altijd een beetje ongemakkelijk en slecht geweest in het antwoorden op zoiets, puur omdat hij niet arrogant of vreemd over wilde komen. Hij had zich er desondanks al snel overheen gezet en besloot haar simpelweg te bedanken, omdat dat hem het meest logisch leek. "Thanks. I'm glad I could help, really." Het maakte hem vooral blij om te horen dat het haar geholpen had; sommige mensen zagen het al snel als allesbehalve invoelend, terwijl hij van zichzelf gewoon soms wat rustig was.
Keegan's optreden konden ze nu niet meer afzeggen. Daar was het te laat voor en daarbij betekende dat dat ze geen vooract hadden, terwijl ze dat het publiek wel verschuldigd waren. Voor hen om die vooract met zijn allen over te nemen zou ook niet een al te best idee zijn. Zeker niet omdat ze nu amper tot geen tijd meer hadden om zich voor te bereiden en af te wijken van hun tracklist, die ze voor grotendeels al langere tijd vast hadden gelegd. Dat ze er niet alleen wilde staan nu kon hij echter wel snappen. Ze had al genoeg druk op zich en leek al overstuur genoeg, dus wat zou het dan wel niet met haar doen als ze daar alleen op het podium stond? Wanneer haar stem dan wegviel had ze niemand om op terug te vallen.
Wellicht maakte zijn volgende idee hem naïef of impulsief, maar er was iets aan de gedachte van een optreden samen met haar, dat hij niet van zich afzetten kon. Het was niet dat Calum haar muziek niet kende; hij had haar al zo vaak horen oefenen tijdens de soundcheck dat hij haar muziek vast wel meespelen kon op een gitaar. Zo niet, dan had hij Spotify nog waarop hij haar nummers luisteren kon om de tekst te leren
"What if I perform with you, as an opening act?" murmelde hij wat bedenkelijk, nadat even een stilte de ruimte had gevuld. "I've heard most of your songs by now. I'll take a look at the lyrics, which I normally remember pretty easily. You can play on the guitar, maybe I can even play it with you. And you'll have someone to back you up when your voice isn't working. We'd just have to turn your songs into little ballads, I guess." Op deze wijze kon hij met haar mee optreden, maar hoefde hij ook niet de gehele song mee te zingen. Hij zou dan slechts bepaalde stukken hoeven onthouden en daarbij geloofde hij wel dat hij, als hij zometeen er even de tijd voor zou nemen, de nummers wel uit zijn hoofd kon. Zelfs nog op de gitaar misschien, al lag dat eraan welke nummers ze precies spelen wilde. Haar bekendste nummers kon hij inmiddels al wel spelen, daar was hij van overtuigd.
Vragend keek hij haar aan, toch lichtelijk nieuwsgierig over wat ze van het idee vond. "So.. What do you think?" Van haar blik was het lastig af te lezen wat ze dacht. Hij kon haar niet goed inschatten, mede waarom hij de vraag dan toch stelde in de hoop er zo achter te komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een lange tijd geleden dat Keegan echt akoestisch had opgetreden. Thuis speelde ze vaak op haar gitaar en de basis van haar liedjes waren altijd gebaseerd op akoestische instrumenten. Als ze op het podium stond, dan begeleidde ze zich soms op de gitaar, maar het kwam ook vaak voor dat het een band was of enkel alleen de backing track. Zelf vond ze het ontzettend kwetsbaar om op het podium te gaan staan, of zitten, met alleen haar gitaar. Zeker nu haar stem zo klonk. Daardoor voelde het alsof ze ieder moment kon breken. Zeker als ze het gevaarte dat haar hoofd nu omschreef als het publiek, in zou kijken.
Toch moest er een idee op tafel komen. Ze konden het niet meer afzeggen. Er was een vooract beloofd en ook Keegan had fans die voor haar op kwamen draven. Het was maar een klein deel van alles wat zich in de grote zaal zou verzamelen, maar het was iets. En als Keegan haar fans, en ook de band voor wie ze op zou treden, teleur zou stellen, zou ze zichzelf alleen nog maar dieper in de put graven. Dus of ze het nou aan zou kunnen of niet, ze zou zichzelf er overheen moeten zetten en een akoestische set spelen. Eventueel zou het nog korter kunnen dan normaal gesproken.
Calum zijn idee kwam eerst niet echt bij haar binnen. Het klonk haast alsof een laatste optie, een grapje. Calum kon niet zomaar met haar meespelen als voorprogramma, want hij was de hoofdact. De toon in zijn stem en de manier waarop hij haar aankeek lieten haar echter weten dat hij wel degelijk met haar mee wilde spelen om haar uit de brand te helpen.
‘Are you serious right now?’ De verbazing was van haar gelaat af te lezen. Keegan had weinig tot geen verwachtingen gehad op dit gebied toen ze had gehoord dat ze had mogen touren met 5 Seconds Of Summer. Wellicht was er een sprankje hoop geweest, dat ze ooit samen met hen muziek had kunnen maken. Al was het maar om willekeurig iets te spelen. Dat één van de bandleden voor zou stellen om samen op te treden, was iets waar ze nooit rekening mee had gehouden. Calum bood het enkel aan om haar uit de brand te helpen, maar het idee was erg aanlokkelijk. Ze was benieuwd hoe het zou klinken, vooral als ze haar nummers zodanig aan zouden passen dat het door twee mensen gezongen kon worden. ‘You are actually offering to sing with me?’
Samen konden ze haar setlist bekijken, maar voordat Keegan dat voor wilde stellen, kwam er een realisatie. Als Calum met haar mee zou spelen, en wellicht zingen, dan zou hij een uur of drie achter elkaar op het podium staan. Dat was behoorlijk intensief en Keegan wilde niet de oorzaak zijn van een minder energieke bassist. Vooral omdat ze wist dat veel fans dol op hem waren en hem graag zagen spelen. ‘But wouldn’t it be too much for you, Cal? Performing my set and also your own? I don’t want to take any energy away from you that you should be putting in your own songs, not mine.’
Het idee was verleidelijk. Ze zouden samen naar haar nummers kunnen kijken en de tekst kunnen verdelen. Calum zou naast haar kunnen zitten op het podium en als ze dan zijn kant op zou kijken, wist ze dat ze een vriendelijke glimlach zou zien en twee bemoedigende, bruine ogen die haar zouden verzekeren dat alles goed zou komen. Ze hoopte er ontzettend op, maar ze wilde niet teveel van hem vragen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het idee van hen twee op het podium met een andere setlist als die van hem, begon steeds meer als realistisch te klinken. Hoe hij het eerst nog als impulsief zag werd het langzamerhand in zijn hoofd het meest logische idee wat hij had kunnen bedenken, zelfs al betekende het dat hij voor langer dan twee uur op het podium zou staan. Het was niet dat Keegan heel veel andere keuzes had; haar stem was er nou eenmaal zo aan toe en gelijk had ze gehad, toen ze hem erop wees dat ze het in haar eentje niet veroorloven kon om stil te vallen. Niet op een podium zoals deze met een groot publiek, en zeker niet nu ze genomineerd was. Hij gunde het haar ook gewoon om een award te winnen en hoe erg het ook was om te zeggen, een concert als deze de grond in werken vanwege het verliezen van haar stem kon ze niet bepaald gebruiken.
Ze leek het eerst nog niet helemaal te kunnen geloven. Haar verbaasde blikken lieten hem even grinniken, het wel kunnen snappen dat ze niet had verwacht dat hij met zoiets zou komen. "Yes, I'm serious!" Hij legde even zijn hoofd op de leuning van de bank, zijn ogen op het plafond gevestigd. "It's the best thing I can come up with. You'll have the slower songs and the back-up, I got a new setlist and for once ballads to play. It'll be fun." Dat vond hij tenminste, of zij het net zo kon waarderen of het net zo leuk zou vinden was dan weer de volgende vraag.
Het zou daarbij wel wat zwaarder worden dan zijn normale optredens. Hij zou meer moeten zingen en spelen dan hij normaliter deed met de band, maar het was niet dat hij het erg vond. Daarnaast; als ze de songs gewoon rustig speelden en niet op de wijze waarop ze die normaal gesproken deed, was er toch niets aan de hand? Hij glimlachte en keek opzij, haar ogen weer opgezocht. "As long as you promise I get to sit on a chair," plaagde hij. "I'll be fine. We'll be playing ballads, remember?"
Vanuit zijn ooghoeken zag hij de gitaar van Keegan nog liggen. Het leek erop dat ze deze nog niet mee uit de tourbus had genomen, dat wat hen nu handig uitkwam. Zonder er verder over na te denken stond hij op, de gitaar rustig van de standaard gevist om vervolgens weer op de bank neer te ploffen.
Met een hint van uitdaging in zijn ogen, keek hij haar aan, de gitaar op zijn rechterbovenbeen laten rusten. "So.. are you in?" Hij haalde een plectrum tevoorschijn uit zijn broekzak en hield deze vast in de aanslag. "Don't make me play bad tunes, because I will if you don't give in," lachte hij. Hoewel hij prima wist hoe hij gitaar moest spelen, was Calum er ook wel een held in geworden om net wat valse tonen te kunnen spelen. Dit deed hij niet tijdens iets serieus maar soms gewoon om even wat lol te hebben, of mensen te irriteren. Keegan zou het vast ook niet al te fijn vinden om aan te horen. De meeste mensen verwoordden het immers als 'pijnlijk aan hun oren'.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De tijd die Calum en Keegan nog tot hun beschikking hadden gehad, hadden ze besteed aan het zorgvuldig bekijken van haar setlist. Calum had aangegeven welke nummers hij enigszins kende en waarvan hij dacht ze nog te kunnen leren voordat ze het podium op moesten. Keegan had hem enkele nummers voorgespeeld en hij had het vrij gemakkelijk op weten te pakken. Tijdens het oefenen was het Calum geweest die had gezongen en zo nu en dan was zij hem bijgevallen, om haar stem nog te sparen tot aan de show. Calum had dan ook het voortouw genomen in hoe ze bepaalde stukken samen konden zingen en op welke toonhoogte ze dat zouden moeten doen.
De rest had zich al snel ook verplaatst naar de tourbus en daar had iedereen achter het idee gestaan, al waren er dezelfde zorgen geweest die Keegan ook had gehad over het feit dat Calum een lange avond voor de boeg zou hebben. Ze hadden haar echter allemaal willen helpen. Zo had Rayne nog extra thee voor haar gemaakt en had ook Luke enkele tips met haar gedeeld. Keegan had aan haar eigen fotograaf gevraagd of hij foto’s had willen maken van haar en Calum op het podium, maar daar had hij niet echt enthousiast op gereageerd.
Het was echter zover dat Keegan het podium op moest. Ze had zich niet meer omgekleed, maar ze had samen met Rayne nog wat make-up bijgewerkt en Rayne had haar krullen in een gemakkelijke, maar creatieve haarstijl verwerkt waardoor het er niet uitzag alsof ze enkele uren geleden nog in slaap was gevallen op de bank.
Het laatste nummer van haar playlist, die voor haar show af werd gespeeld in de zaal, was afgelopen en de lichten waren uit gegaan. In haar oortje hoorde Keegan dat het tijd was om het podium op te lopen, waar al twee stoelen klaar stonden, met daaronder een aantal flesjes water. Bij de stoelen stonden twee microfoons en ook haar gitaar was al klaargezet.
Keegan haalde diep adem en liep het podium op, waar ze werd onthaald met applaus. Ze zwaaide, al was het haar soms een raadsel waar ze dat precies naar toe deed, en ze stopte bij de kruk die het dichts bij haar gitaar stond. Ze trok de microfoon iets naar zich toe, zodat ze er voldoende in zou kunnen praten en zingen.
‘Hi guys,’ begroette ze het publiek wat voorzichtig. De lichten schenen in haar ogen, waardoor ze niet veel verder dan de eerste paar rijen kon kijken. Ze zag echter wel enkele vragende blikken haar kant op kijken, aangezien dit niet was hoe men normaal gesproken een act begon. Meestal werd het opgebouwd en begon meteen het eerste nummer. Dat was nu niet het geval. Keegan schraapte haar keel iets en haar ogen schoten naar het flesje met water dat aan haar voeten stond. Het voelde als een soort zekerheid dat die daar stond. Dat ze die altijd kon pakken.
‘I don’t know if you guys follow me on social media, but I posted in my stories that I was feeling unwell this evening and first of all; I wanted to thank you for the sweet and kind messages that some of you guys have sent me. That means more then you know.’ Keegan glimlachte, denkend aan de verschillende berichten die ze voorbij had zien komen. ‘However, I also made very clear to you guys that I was not going to cancel my show this evening and that I had a little surprise for you.’
Haar woorden leverde gegil op. De lege kruk naast haar zou binnen enkele seconden gevuld worden en het publiek leek dat ook in te zien. Keegan vroeg zich af of ze ook echt in konden schatten dat Calum bij haar zou komen zitten.
Ze zette haar gitaar op haar schoot en begon zachtjes te tokkelen. ‘You might have notices that my voice isn’t that great tonight. So I need you guys to sing some songs with me.’ Ze wist dat niet iedereen bekend was met haar nummers, maar waar het mogelijk zou zijn, hoopte ze dat ze haar een klein beetje zouden ondersteunen. ‘But someone else has also offered me to help me out tonight and I think I could use the help.’
Weer werd de hele zaal bij elkaar gegild, waardoor Keegan moest lachen. Het publiek wist het niet, maar er waren niet veel andere opties dan één van de bandleden van 5 Seconds Of Summer.
‘What do you think about bringing Calum Hood on stage with us?’ Dit keer was het gegil overduidelijk harder. Keegan keek opzij en gebaarde naar Calum, die al klaar stond met een gitaar. Zodra hij een voet op het podium had gezet, werd het gegil alleen nog maar heviger en kreeg hij het grote applaus en ontvangst dat hij verdiende.
Calum stak een hand op zodra hij naast Keegan plaats had genomen op de kruk en hij boog zich naar de microfoon toe. ‘Good evening, Montreal!’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De rest van de tijd die ze nog hadden gehad tot aan het optreden, hadden ze zowat elke minuut besteed aan het oefenen. Hij wist tenslotte de hele setlist nog niet en met nog maar een paar uur tot aan het concert te gaan, hadden ze geen tijd te verliezen. Gelukkig speelde hij al langer gitaar en wist hij de akkoorden wel aardig makkelijk op te pakken, zodra hij ze haar voor zag spelen. Lyrics onthield hij over het algemeen wel goed omdat hij eigenlijk altijd wel muziek aan het luisteren was. Daarnaast moest hij ook wel toegeven dat de sfeer waarin ze gewerkt hadden, hem ook enorm geholpen had. Hoe Keegan de rust bewaarde en hem de tijd gaf om dingen onder de knie te krijgen, zorgde ervoor dat hij zich des te meer op alles kon focussen. Ook gaf ze hem de vrijheid om zelf suggesties te brengen over hoe ze de songs tot ballads om konden zetten, zonder zich aangevallen te voelen. Dat was iets wat hij erg waardeerde.
Natuurlijk was het even wennen voor hem dat deze avond langer zou duren dan gewoonlijk. Toen hij het plan aan de jongens had verduidelijkt, hadden ze ook even verbaasd staan kijken. Ze hadden uiteindelijk ook aangedrongen op een iets langere pauze tussen de twee acts, zodat Calum op zijn minst even op adem komen kon, dat waar hij natuurlijk geen nee tegen zeggen kon. Hij kon Keegan gewoon niet in de steek laten. Niet nu ze last had van haar keel en onder zoveel stress en druk stond, dat ze slecht in haar vel leek te zitten. Hij bufferde dan liever even een avondje door dan dat hij haar alleen op het podium zou laten gaan. Het was ook geen ramp om samen met haar op te treden; tijdens het oefenen die avond was wel gebleken dat ze prima samen konden werken, en het behoorlijk leuk was om samen met haar muziek te maken.
Inmiddels was het begin van het concert aangebroken. Keegan had voorgesteld om zelf eerst op te gaan en hem daarna te introduceren, dat wat Calum wel een goed idee vond. Het zou ook vreemd zijn als hij uit het niets met haar mee zou lopen, vooral omdat het eigenlijk haar vooract was en niet de zijne. Hij liet haar daarom gewoon haar gang gaan en keek vanuit de coulissen toe hoe ze het podium opliep.
De rest van de band was nog in de kleedkamer aan het wachten totdat ze op moesten. Ashton besloot desalniettemin even met hem aan de zijkant te wachten, tot hij op moest. "Good luck, mate." Hij voelde hem op zijn schouder kloppen, een vriendelijk gebaar om hem nogmaals succes te wensen. Met een grijns keek hij naast zich. Hij werd intussen al het podium opgeroepen en mede daardoor kon hij niet veel langer meer blijven staan. Een korte "Thanks. See ya in a bit" had nog zijn lippen verlaten, vooraleer hij zich een weg baande over de verhoging voor zeeën van publiek. Het gegil volgde nog altijd elke voetstap die hij zette, maar het waren klanken waar hij allang aan gewend was geraakt en zelfs meer was begonnen te waarderen.
Even zwaaide hij naar het publiek. Hij liep naar de lege stoel toe en ging er zitten, oog in oog staande met de menigte van Montreal. De standaard van de microfoon zette hij even goed, deze naar zijn mond gebracht om iedereen te begroeten. "Good evening, Montreal!"
De gitaar die eerst langs zijn rug hing, had hij inmiddels al voor zich uit gedraaid om deze op zijn bovenbeen te laten rusten. Met een glimlach van oor tot oor keek hij even langs de paar rijen die hij zien kon. "It's an honour to be here." Een plectrum haalde hij uit zijn broekzak weg, zijn blik weer af laten glijden van Keegan naar het publiek.
"Me and Keegan right here spent a lot of hours to turn the entire act around, into something new," legde hij uit. "As you've heard, she's having a bit of trouble with her voice. So take it easy on her, alright?" Het gejuich en gefluit dat volgde, nam hij aan voor een instemmende reactie. Een lange speech wilde hij verder ook niet houden; het publiek wachtte op een vooract met Keegan's muziek, dus dat was wat hij hen wilde geven. Het duurde daardoor niet al te lang voordat ze begonnen met de eerste song en zo lied na lied de setlist afwerkten. De reacties van de fans waren goud waard voor hem, omdat ze ondanks dat de songs nu in ballads waren veranderd, het nog altijd mooi leken te vinden en te kunnen waarderen. Ze hadden naar zijn gevoel iets unieks neergezet tijdens dit optreden en dat de fans dit ook beaamden, was in zijn ogen iets magisch.
De vooract was te snel voor hem voorbij gegaan. Voor hij het wist, hadden ze de laatste song al af gezongen en was het dan toch echt tijd voor hen om het podium te verlaten. Wederom met een glimlach op zijn gelaat boog hij, net als Keegan, even voor het publiek.
"Give it up one more time for Keegan!" riep hij door de microfoon, die tot zijn geluk een daverend applaus kreeg. Het was wel het minste wat ze verdiend had na haar harde werk en doorzettingsvermogen. Er waren er genoeg in haar plaats geweest, die het podium in deze toestand niet op waren gewandeld. Daar was lef voor nodig, lef dat ze meer dan getoond had.
Lachend gaf hij haar een knuffel. Hij hoorde haar hem meerdere keren bedanken, dat wat hij heel lief vond om te horen maar zeker niet nodig vond. "It was my pleasure," vertelde hij haar, even wat naar haar oor toegebogen. "And you did amazing. Don't let anyone tell you otherwise."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een berichtje van haar vader die haar gedachten niet meer verlaten had. Er was geen toon van de muziek die ze had geluisterd, die die woorden voor haar ogen weg had kunnen halen. Ze had zich die ochtend wat teruggetrokken in de tourbus, de energie even niet meer gehad om ook maar uit het kleine stapelbed te komen. Dat was tenminste geweest tot ze zo gek was geworden van de boodschap die haar gestuurd was, dat ze uit impulsiviteit gehandeld had.
In geen jaren had ze meer gedanst. Niet zoals ze eerder gedanst had, toen ze voor haar gevoel haar leven nog op een rijtje had. Na haar blessure had ze dat nooit meer zo gekund als toen. Maar dat had haar op dat moment niet minder uit kunnen maken, nu de stem van haar vader door haar hoofd galmde en haar tot waanzin dreef. Niets had ze liever gewild dan die stem uit haar hoofd bannen, doende dat er niets aan de hand was geweest. En er was niets dat haar hier altijd beter bij geholpen had, dan het dansen.
Stilletjes had ze die ochtend de tourbus verlaten. Haar plek zocht ze bij haar zelfgebouwde studio, die ze gisteren ingericht had voor de komende shoots. Ze voelde zichzelf beetje bij beetje instorten en het laatste wat ze wilde, was dit voor de ogen van Luke en de rest te laten gebeuren. Liever trok ze zichzelf nog verder terug en was ze even bij iedereen uit de buurt. Liever was ze aan het dansen zodat de stilte in haar hoofd terugkeerde.
Voor een paar minuten had ze zich weer gelukkig gevoeld. Als ze aan het dansen was, voelde ze zich alsof ze over de grond zweefde. Dan deed niets er meer toe behalve de beat van de muziek in haar koptelefoon en de bewegingen die ze maakte. Er was op dat ene ogenblik geen enkele gedachtegang die haar kon stoppen.
Het was naïef van haar geweest om te denken dat ze dit zomaar kon doen zonder gevolgen. Dat ze zomaar de choreografieën van eerder weer uitvoeren kon, zonder dat haar knie het zou begeven. Daar had ze echter toen niet bij stilgestaan. De gevolgen hadden haar niet kunnen baten, maar het verleden had haar wederom ingehaald en niet alleen als het om haar vader ging.
Kreunend van de pijn voelde ze zichzelf neerzakken op de grond. Haar linkerbeen stond op slot, hetzelfde gevoel wat ze al talloze keren had gehad na het incident op de dansschool, maar in lange tijd niet meer zo gevoeld had als nu. Een verloren traan voelde ze over haar wang stromen, de frustratie niet langer meer terug kunnen houden zoals ze dat hiervoor nog had gedaan. "For fuck's sake.." Ze greep aangedaan naar haar knie, het gevloek weer onder haar adem gehoord - zoals ze in geen tijden meer van zichzelf had gehoord.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het plan van Calum had goed uitgepakt. Het publiek had hem met veel liefde ontvangen en Keegan had vrijwel alleen maar enthousiaste reacties mogen lezen over hun optreden samen. Mensen prezen Calum de hemel in dat hij haar had willen helpen en er waren hier en daar ook complimentjes geweest voor haar, dat men het knap had gevonden dat ze toch door was gegaan en niet zomaar op had gegeven. Keegan vond dat alle lof voor Calum was en daarom had ze zich ook voorgenomen dat als er een moment kwam dat ze daadwerkelijk ergens de stad in zouden kunnen gaan, ze hem op koffie zou trakteren. Ze wist ondertussen namelijk al te goed dat Calum dol was op een kop zwarte koffie, en het liefst ook nog een vrij sterke.
Er waren enkele dagen voorbij gegaan, waarvan Keegan er twee had kunnen gebruiken om volledig bij te komen van haar verkoudheid. In de tourbus had ze zich met name tot haar bed beperkt. Ze had via haar laptop series kunnen kijken en om de beurt was er wel iemand met haar komen praten. Ook had ze veel geslapen, wat gelukkig had gekund doordat ze noise canceling headphones had aangeschaft en ze had het idee dat Calum zo nu en dan de anderen had gewaarschuwd dat ze rustig hadden moeten doen, omdat zij had geslapen. Dat kon echter ook een wazige droom zijn die te wijten was aan de verkoudheid.
Nu voelde ze zich weer tiptop in orde, wat goed uit kwam voor de show die er vanavond aan zat te komen. Het was nog redelijk vroeg op de dag, maar iedereen was al wakker. Keegan had een tijdje in de tourbus gezeten en daar had Ashton het gehad over een bepaald iets wat hij Rayne wilde laten vastleggen op camera. Omdat Keegan graag eventjes had willen lopen en de zaal van vandaag wilde verkennen, had ze aangeboden om Rayne op te zoeken. Er was namelijk een grote kans dat ze zich bevond in haar eigen studio, die ze de vorige avond al weer op had gezet.
Keegan was dan ook het gebouw in gelopen, richting de plek waarvan ze zich ongeveer herinnerde waar Rayne zich de vorige avond had bevonden. In de hallen kwam ze al verschillende crewleden tegen, die ze vrolijk begroette.
In de juiste gang ving ze nog net een hoop scheldwoorden op. Ze kwamen overduidelijk van een vrouw, maar het waren geen woorden die ze zo snel zou linken aan Rayne. Keegan liep naar één van de ruimtes en opende de deur. Daar trof ze Rayne aan op de grond, in elkaar gekrompen en het zag er naar eruit alsof ze behoorlijk wat pijn had.
‘Oh, my god! Rayne!’ Met snelle passen rende Keegan de zelf in elkaar gezette studio binnen. Ze knielde neer bij de fotografe, die haar handen rondom haar knie had geslagen. Haar gezicht was vertrokken van de pijn en Keegan meende zelfs te zien dat haar huid witter was dan normaal. ‘What happend?’
Er was overduidelijk iets voorgevallen. Wellicht was ze gestruikeld over één van de snoeren die er lagen, die ze niet goed vast had gateped aan de grond. Of was ze simpelweg door haar enkel gegaan, wat nu de reden was dat ze op de grond lag. Keegan haalde een hand door haar krullen, denkend aan de opties die ze had. Ze wist dat er altijd een paar crewleden in de buurt waren die een EHBO-achtergrond hadden. Daarnaast had ook de venue zelf altijd een paar mensen tot hun beschikking die wisten wat ze moesten doen als er een ongeluk plaats zou vinden.
‘Should I get the medics? Or should I call someone? Fuck.’ Keegan vervloekte zichzelf dat ze nu niet wist hoe ze het beste kon handelen. Haar handen reikten naar Rayne haar rug, om haar te ondersteunen, maar op het laatste moment trok ze die snel terug. Wie weet maakte ze het alleen maar erger. ‘I’m here, okay? Just tell me what to do, or who to call and I’ll make sure that someone will be here to help you.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In een haastige beweging schoof ze haar koptelefoon om haar nek. De steken van pijn begonnen toe te nemen naarmate ze probeerde weer overeind te komen, makend dat ze keer op keer weer terug eindigde op de vloer in plaats van op beide voeten. De welbekende blessure was weer naar aan het oppervlak verschenen en alhoewel ze wist dat dit volkomen haar eigen schuld was, kon ze niet anders dan alles momenteel vervloeken.
Het liefst had ze vol in huilen uit willen barsten, datgeen waar het gestalte in de deuropening haar nog net van weerhouden had. Vrijwel direct keek ze op, niet geweten of ze gelukkig moest zijn dat iemand naar haar had gezocht of dat ze juist nog gefrustreerder was, omdat iemand te weten zou komen wat er zojuist was gebeurd.
Keegan kwam naar haar toesnellen, al eerder gezien wat er aan de hand was voor Rayne ook maar een woord uit had kunnen brengen. Haar kaken had ze intussen al tegen elkaar geklemd van de pijn; ze was allesbehalve een watje maar elke keer dat haar knie het begaf, ging dat niet geleidelijk. Het voelde alsof er met het gewicht van bulldozer tegen haar gewrichten werd gedrukt. De vraag van Keegan spookte intussen door haar hoofd. Want wat moest ze haar vertellen? Dat ze aan het dansen was en zich zo weer de put in had gejaagd, waar ze net al die jaren weer uit wist te blijven? Dan zou Keegan sowieso denken dat ze hypocriet en kortzichtig bezig was.
"My injury.." murmelde ze enigszins pijnigend. "I must've made a wrong move, because my knee gave up on me once again." Het was het beste wat ze bedenken kon, om het haar uit te leggen zonder haar eigen graf te graven. Op deze manier was ze tenminste ook niet aan het liegen want dat ze een verkeerde beweging had gemaakt, was iets wat zeker was. Dat het kwam omdat ze aan het dansen was, hoefde de artieste nog niet te weten.
Ze wist dat er meerdere hulpverleners in het gebouw te vinden waren. Waar ze echter gebleven waren, was dan weer de vraag. Rayne, noch de rest van de crew, kon weten waar ze overdag rondhingen wanneer er geen optreden was. Misschien hadden ze wel helemaal geen dienst of waren ze heel ergens anders aan het uithangen, dan de EHBO-post zelf. "Have you seen the first-aid workers yet?" Het was voor haar maar hopen dat ze er waren. Alhoewel Rayne wist dat het haar blessure weer was die op was komen duiken, had ze geen idee welke schade ze nu weer veroorzaakt had. Straks moest ze weer een operatie! Daar zat ze niet op te wachten en zeker niet nu ze eindelijk de baan had waar ze zo hard voor geknokt had.
"Maybe we should find one of them," opperde ze uiteindelijk. "I don't know if I've ruptured my knee strings."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Keegan kende Rayne duidelijk niet goed genoeg. Ze had nooit geweten dat ze met een blessure had gelopen. Wat er ook was gebeurd, een beweging leek hem getriggerd te hebben en nu zat ze op de grond. Gelukkig leek ook Rayne het een goed idee te vinden om iemand er bij te halen die er meer verstand had, zodat diegene kon kijken of het erger was dan dat het leek. Of misschien viel het juist wel mee.
‘I have not seen them yet, but I did see some other crew members. I’ll just ask around, okay? I’ll be very quick. Do you have your phone with you?’ Keegan keek zoekend om zich heen, hopend dat Rayne slim genoeg was geweest om haar mobiele telefoon mee te nemen. Toen ze de telefoon op een stoel zag liggen, liep ze er naar toe en overhandigde ze die aan de fotografe. ‘Call me if you need me, okay? Don’t try to move, we don’t want to make things worse.’
Keegan pakte haar eigen telefoon en zette het geluid aan, voor het geval Rayne haar straks zou bellen. ‘I’ll be back, I promise!’ Het deed haar pijn dat ze de vrouw, die ondertussen wel een vriendin van haar was geworden, nu alleen moest laten. Dat was echter de enige manier waarop ze er zeker van kon zijn dat Rayne de juiste hulp zou ontvangen en dat was nu het meest dringende. Ze beende dan ook de kamer uit, op zoek naar iemand die hopelijk de medische hulpverleners al had gespot of eventueel wist wie ze aan moest spreken om er voor te zorgen dat Rayne geholpen zou worden.
Zoekend liep ze door de gangen. Bij iedere lege ruimte of hal, moest ze een scheldwoord inhouden. Zojuist had ze nog meerdere mensen gezien en nu leek iedereen verdwenen te zijn. Keegan sloeg een willekeurige gang in, waardoor ze bijna tegen iemand aanbotste. Twee handen hielden haar nog net tegen.
‘Luke!’ riep Keegan uit, harder dan de bedoeling was. De zanger was duidelijk geschrokken van haar stem ‘Sorry, I didn’t mean to scare you! Did I hurt you?’ vroeg Luke meteen, automatisch bezorgd.
Keegan schudde haar hoofd. ‘No, I’m fine. Rayne isn’t. Apperently, she has this injury with her knee and she is really hurting and I need to find the paramedics or something, so that they can take a look at her. But she is all alone now.’
‘Where is she?’ Luke zijn stem verraadde dat hij zich zorgen maakte. Nu Keegan hem beter bekeek, zag ze dta hij net had gesport, waarschijnlijk in een ruimte die voor de jongens in werd gericht om zo nu en dan iets te trainen, zodat ze voldoende conditie zouden behouden tijdens de tour.
Keegan gebaarde naar de gang waar ze uit was gekomen. ‘In her little studio. Could you go check on her? I don’t like that she is all alone there.’
‘Yeah, I’ll go. Do you need help finding the paramedics?’ Keegan schudde haar hoofd. ‘No, I’ll be fine. Just go to Rayne for me, okay? See if she needs anything.’
Luke knikte. Hij wachtte niet totdat Keegan weg was, maar liep langs haar heen naar de studio waar hij de vorige dag nog met Rayne was geweest, zodat hij haar had kunnen helpen met het opzetten van het één en ander. Hij was onderweg geweest naar de tourbus toen hij Keegan, letterlijk, tegen het lijf was gelopen. Hij had onder de douche willen springen en wat eten willen halen, maar als Rayne daadwerkelijk pijn had, dan ging dat voor.
‘Rayne? Are you in here?’ Luke stak zijn hoofd om het hoekje van de deur en zag Rayne inderdaad zitten. Ze zag er zo gebroken uit, alsof er iets was gebeurd wat haar daadwerkelijk naar de grond had geslagen. Het liefst wilde hij haar optillen van de grond en haar een stevige knuffel geven, maar hij wilde het niet erger maken. Rayne was echter een geweldige fotografe, iemand bij wie hij zich op zijn gemak voelde en hij wilde ook dat zij zich goed voelde. Iets wat nu niet het geval was.
‘Keegan sent me. She told me what happened. Fuck, how are you?’ Luke knielde voorzichtig naast haar neer. Ze had de tranen nog in haar ogen staan en hij dacht hulpeloosheid te zien in haar ogen. ‘Keegan should be back soon. Is there anything I can do for you? Do you need some water?’ Luke hief het flesje op wat hij mee had genomen. Hij wist dat water de pijn niet weg zou drijven, maar het voelde logisch om het aan te bieden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze knikte. Het was inderdaad het beste om dan toch iemand van de EBHO op te zoeken, hoe erg Rayne hier ook tegenop zag. Het liefst had ze zich verscholen in een hoekje en daar net zolang gewacht tot de pijn weer wegvaagde, maar haar naar ervaringen zou dat haar blessure niet verhelpen. Het beste waar ze op kon hopen waren wat pijnstillers om het gevoel te verzachten, en de boodschap van een van de medewerkers dat ze haar kniebanden niet zojuist gescheurd had.
Haar telefoon had ze hier ergens wel neergelegd, dat wist ze zeker. Een beetje radeloos greep ze naar haar broekzakken, haar mobiel daar niet in kunnen voelen. Opstaan zat er nu voor haar niet in dus mede daardoor kon ze slechts toekijken hoe Keegan de fotostudio rondkeek. Gelukkig had ze haar telefoon al aardig snel ergens op zien liggen en kreeg ze deze al snel aangereikt. "Thank you," bedankte ze het meisje, zowel voor het vinden van haar telefoon als het feit dat ze voor haar de medewerkers van de EHBO-post wel wilde zoeken. Met een dubbel gevoel keek ze toe hoe Keegan de kamer uit snelde en ze wederom alleen in de studio zat, terneergeslagen van de pijn die haar knie met zich meebracht.
Ze kon het al die tijd niet in zich opbrengen om ook maar op haar telefoon te kijken. Bang om weer eenzelfde bericht van haar vader op het scherm te spotten, draaide ze haar mobiel om en legde ze deze met het scherm tegen de vloer. Later, dan zou ze wel weer kijken. Wanneer ze genoeg moed had verzameld om haar telefoon te ontgrendelen.
Hoe lang precies aan haar voorbij was gegaan tot ze de deur weer open zag gaan, was haar onduidelijk. Toch zag ze uiteindelijk iemand om het hoekje kijken. Eerst had ze gedacht dat het Keegan was, maar wanneer haar blik een paar bezorgde, blauwe ogen ontmoette, wist Rayne wel beter. Het was Luke die was komen kijken wat er aan de hand was.
Ze zag hem bij haar neerknielen onderwijl zijn ogen de hare nog altijd niet hadden verlaten. Zijn komst had haar verrast maar alhoewel ze het heel erg waardeerde, voelde ze stilletjes een golf van radeloosheid door zich heen gaan. Het laatste wat ze had gewild was hoe ook maar iemand van de band haar hier zo zou vinden, laat staan Luke zelf. Ze had de tranen nog in haar ogen staan en ze had werkelijk geen idee wat ze hem moest vertellen.
"I'm hanging in there," mompelde ze, dan toch een minieme glimlach rond haar lippen laten zien, al was deze niet echt overtuigend. Ze veegde met haar handen door haar ogen, de tranen weggeveegd zodat ze niet langer meer zo gezien hoefde te worden. Het liet haar altijd beschaamd voelen als ze huilde en dit was dan ook iets waarvan ze niet wilde, dat Luke het erg zou zien.
De fles water pakte ze dankbaar aan. "Yeah, I could use some water. Thanks." Ze nam een aantal slokken en hield het flesje vervolgens tegen haar knie aan. Het plastic voelde nog koud aan en wellicht dat dat haar al iets helpen zou, omdat ze nu geen ijs hier had liggen. Het zou misschien nog wat zwelling kunnen voorkomen. Echter maakte de aanraking van het koude plastic met haar knie de pijnigingen voor kort erger, ervoor gezorgd dat ze haar tanden hardhandig op elkaar zette. Pas na even ging de pijn weer wat omlaag en kon ze zich gelukkig weer een beetje voelen ontspannen.
Ze keek op naar Luke. Het was lief dat hij vroeg wat ze nodig had, maar ze wist zelf net zomin wat ze nu verder met zichzelf aanmoest. "There's nothing we can do, really. I just hope it's only the injury and not my knee strings," murmelde ze. Er was nu weinig wat ze verder doen konden. Pas wanneer er iemand bij was die haar kon vertellen wat er precies mis was met haar knie, zou ze weten wat er verder gebeuren zou. In elk geval kon ze al gokken dat ze straks het flesje water wel inruilen kon voor een flinke icepack, en haar meest gehate knie brace.
Ze had onderhand al wel gezien dat hij in sportkleding rondliep. Gezien het beetje zweet dat nog op zijn voorhoofd stond, was hij momenten geleden nog aan het sporten geweest, misschien wel met de rest van de jongens. "Hope we didn't disturb your workout session?" hoorde ze zichzelf opperen voor ze er erg in had. Er was iets in haar wat zich schuldig voelde over waarmee ze anderen nu opzadelde, zeker nu Keegan opzoek moest gaan naar EHBO'ers. Ze hoopte niet dat ze ook nog Luke uit zijn sessie hadden gehaald hiermee, want dan zou ze zich er des te schuldiger over gaan voelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rayne probeerde zich groot te houden. Of ze dat specifiek voor hem deed, wist Luke niet. Het kon best zo zijn dat ze zich ook zo naar Keegan had gedragen, om vol te blijven houden dat er niks ergs aan de hand was. Dat hoopte Luke ook voor haar, maar niet omdat een langere blessure zou kunnen betekenen dat ze hun fotograaf voor een tijdje zouden moeten missen. In de tijd dat hij samenwerkte met Rayne was hij haar gaan waarderen als het geweldige persoon dat ze was en hij gunde haar veel meer dan dit. Hij hoopte dan ook dat als Keegan terug zou zijn met de hulpverleners, ze Rayne snel zouden kunnen helpen en haar zouden kunnen vertellen dat er niet iets ernstigs aan de hand zou zijn.
Het water leek haar iets te helpen. Het bracht enigszins koeling aan op de spieren of gewrichten waar ze last van had. Daardoor voelde het voor Luke alsof hij toch enigszins had kunnen helpen. Toch wist hij niet goed wat hij nog meer kon doen op het moment. Keegan was de medische crew aan het halen, die waarschijnlijk snel zouden komen. Het enige wat Luke leek te kunnen bedenken, was dat hij Rayne aan de praat zou houden over andere dingen, zodat ze zich minder zou kunnen focussen op de pijn. Een beetje afleiding, zoals hij dat zelf ook zou willen als hij op de grond zou zitten met een pijnlijke blessure.
‘It sounds like you have experienced this before. Maybe if the pain is similar to what you are used to, it might just be the strings and nothing else.’ Luke probeerde het positief in te zien. Als dit een blessure was waar ze haar hele leven last van had, of waar ze al een langere tijd mee liep, dan was zij degene die het beste in kon schatten wat er aan de hand was. Daarbij leek het hem dat als ze daadwerkelijk gescheurde kniebanden had, ze dat wel zou voelen. Hij had het zelf nog nooit meegemaakt, maar het leek hem dat als er iets los schoot of scheurde, dat wel te voelen zou zijn.
Hij wierp een blik op de kleding die hij aan had en hij schudde vervolgens zijn hoofd. ‘You didn’t disturb anything at all. I was just finished and headed to the buss when I ran into Keegan,’ legde hij aan haar uit. Hij was blij dat hij Keegan was tegen gekomen en dat hij nu iets voor Rayne kon betekenen, al was het maar dat hij haar nu even kon afleiden van hetgeen wat er aan de hand was. ‘I actually wanted to get in shape because I recently found out that my throat pastilles had a lot of sugar in them and I was like: “Damn, that’s why I can’t get in shape!” Ridiculous, right?’ Luke wist niet eens waarom hij precies dit verhaal vertelde, maar alles leek een welkome afleiding te zijn.
‘I found them, I found them!’ Keegan kwam de kamer weer binnen, gevolgd door twee medische hulpverleners die ze ergens vandaan had getoverd. Luke besloot om in plaats van te knielen, daadwerkelijk naast Rayne te zitten. Hij verschoof zich iets, zodat hij iets achter haar zat en niet de plek in zou nemen voor de hulpverleners.
Eén van de hulpverleners knielde al aan de andere kant van Rayne, zodat hij met haar in gesprek kon gaan over wat er precies was gebeurd. Luke legde voorichtig zijn hand op Rayne haar rug, om haar te laten weten dat hij er voor haar was. ‘Hi, your friend told us that you might have an injury on your knee. But she was unable to answer most of our questions, so we are going to need your help with that. Do you think you can do that?’
Daaruit volgde een gesprek waar lang niet alles even duidelijk was voor Luke. Rayne vertelde over haar blessure, waar hij nog van begreep dat ze verzwakte kniebanden had. Wat de precieze oorzaak was van wat er nu was gebeurd, had hij echter niet meegekregen. Zeker toen EHBO’er het had samengevat en een hoop medische termen had gebruikt.
‘You tol dus you have a brace. I think it’s wise if you will wear it for at least a weak, to see if it helps your knee gain back it’s strength. Meanwhile, you shouldn’t be doing any activities that ask a lot of physical effort from you. Which also means standing on it for too long, moving your legs in any unfamiliar angles or exercising’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld