Demish schreef:
Linn bedankte Rebekah hartelijk voor de goede zorgen en de verschillende jurken die ze al had laten maken. Om Naylene nog een beetje ruimte te geven, had Linn gevraagd of Rebekah hen alleen had willen laten, met de daarbij de belofte dat ze snel beneden zouden zijn.
‘Mag ik je haar borstelen?’ vroeg Linn aan Naylene met een smekende blik in haar ogen. Vanaf de eerste dag had ze al gevonden dat Naylene haar lokken prachtig gekleurd waren. Ze had nooit een zusje, of vriendinnen, gehad met wie ze zich samen had klaar kunnen maken en haar handen jeukten om zich bezig te houden met het rode haar van Naylene.
Naylene knikte stilletjes en nam plaats aan de kaptafel. Linn ging achter haar staan en pakte de borstel, waarna ze te werk ging. Het had iets rustgevends. De herhalende beweging van de haren van de borstel en de lichte glans die het achterliet.
‘Ze zijn echt dol op je,’ zei Naylene zacht. Ze keken elkaar aan via de spiegel. Linn glimlachte, enigszins verlegen en bleef de haren van Naylene borstelen.
‘Ik ook op hen. Ik weet dat het misschien moeilijk te begrijpen is, wetende wat voor verhalen over hen rondgaan en ook hoe ze zich net gedroegen, maar ze zijn speciaal voor me. Ik weet zeker dat ik het zonder hen niet had gered.’
Vooral niet zonder Elijah, maar na de suggestieve opmerking van Niklaus durfde Linn daar nauwelijks aan te denken. Ze was zo onbekend met echte liefde dat ze niet eens wist of dat hetgeen was wat ze voelde. En zelfs als dat wel zo zou zijn, zag ze niet in waarom hij voor haar zou vallen. Hij had al eeuwen geleefd en Linn was er van overtuigd dat hij iedere vrouw kon krijgen die hij wilde. Zij was daar niets bij.
‘Je ziet er heel mooi uit,’ fluisterde Linn, waarna ze de haren van Naylene over haar schouders drapeerde en haar in de spiegel bekeek. Ze zagen er compleet anders uit dan een paar dagen geleden.
Naylene sloeg haar ogen neer, alsof ze het er niet mee eens was. Linn legde haar handen op haar schouders en kneep er zachtjes in. ‘Je bent niet dol op jurken, of wel?’ Ze had Naylene vaker betrapt op het bekijken van haar kleding alsof het een restrictie was.
Naylene schudde haar hoofd. ‘Ik voel me er nooit comfortabel in.’
‘Als we samen de stad in gaan, zullen we opzoek gaan naar iets wat perfect bij jou past. Ongeacht wat anderen daar van vinden,’ beloofde ze Naylene. Linn had het juist andersom. Ze voelde zich niet prettig in de kleding die leek op hetgeen wat ze vroeger had gedragen. Daarmee voelde het alsof ze leefde in het verleden. De nieuwe jurken, zoals de dieprode die ze nu aan had, gaf haar het zelfvertrouwen dat ze nodig had om in deze wereld te overleven.
Het veranderen van haar naam hielp daar ook bij, besefte ze zich. Misschien had Naylene het daarom wel voorgesteld.
Linn hoorde het schuiven van stoelen en er werden borden klaargezet. Daarbij kwam een heerlijke geur, wat betekende dat het diner snel zou worden geserveerd.
‘Laten we naar beneden gaan. Je kunt naast mij zitten. Als er een moment komt waarop je je niet goed voelt, laat het me dan alsjeblieft weten. Ik heb je hier mee naar toe genomen om je te helpen.’ Linn had nog steeds hoop dat de familie Naylene zou kunnen helpen met haar magie.
Hand in hand liepen ze naar beneden. Het was niet moeilijk om de eetzaal te vinden. Het enige wat Linn hoefde te doen, was het volgen van de heerlijke geuren.
De tafel was royaal bedekt met zowel eten als drinken, wat Linn ook gewend was van de eerdere avonden die ze met de familie had doorgebracht.
Elijah stond aan het hoofd van de tafel en wachtte beleefd totdat zijn gasten waren gearriveerd. Hij schoof zowel de stoel van Linn als Naylene naar achteren. Finn nam naast Naylene plaats. Tegenover Linn zaten Klaus en Kol, met Rebekah in het midden.
‘Zullen we?’ Elijah gebaarde naar het eten. In Linn haar tijd als mens had ze nooit zulke tafels gezien en zelfs in haar tijd met Rhett was het nooit zo royaal geweest. Ze twijfelde zelfs of Naylene hier aan gewend was. Van ieder denkbaar gerecht stond wel een schaal op tafel.
‘Vergeef ons, Naylene. We hadden geen idee wat jouw wensen waren, maar ik hoop dat dit alles hier er voor een groot deel aan kan voldoen.’
‘Het ziet er verrukkelijk uit, Elijah,’ verzekerde Linn hem, terwijl ze haar servet op haar schoot legde. ‘Geef de kok mijn complimenten.’
Linn bedankte Rebekah hartelijk voor de goede zorgen en de verschillende jurken die ze al had laten maken. Om Naylene nog een beetje ruimte te geven, had Linn gevraagd of Rebekah hen alleen had willen laten, met de daarbij de belofte dat ze snel beneden zouden zijn.
‘Mag ik je haar borstelen?’ vroeg Linn aan Naylene met een smekende blik in haar ogen. Vanaf de eerste dag had ze al gevonden dat Naylene haar lokken prachtig gekleurd waren. Ze had nooit een zusje, of vriendinnen, gehad met wie ze zich samen had klaar kunnen maken en haar handen jeukten om zich bezig te houden met het rode haar van Naylene.
Naylene knikte stilletjes en nam plaats aan de kaptafel. Linn ging achter haar staan en pakte de borstel, waarna ze te werk ging. Het had iets rustgevends. De herhalende beweging van de haren van de borstel en de lichte glans die het achterliet.
‘Ze zijn echt dol op je,’ zei Naylene zacht. Ze keken elkaar aan via de spiegel. Linn glimlachte, enigszins verlegen en bleef de haren van Naylene borstelen.
‘Ik ook op hen. Ik weet dat het misschien moeilijk te begrijpen is, wetende wat voor verhalen over hen rondgaan en ook hoe ze zich net gedroegen, maar ze zijn speciaal voor me. Ik weet zeker dat ik het zonder hen niet had gered.’
Vooral niet zonder Elijah, maar na de suggestieve opmerking van Niklaus durfde Linn daar nauwelijks aan te denken. Ze was zo onbekend met echte liefde dat ze niet eens wist of dat hetgeen was wat ze voelde. En zelfs als dat wel zo zou zijn, zag ze niet in waarom hij voor haar zou vallen. Hij had al eeuwen geleefd en Linn was er van overtuigd dat hij iedere vrouw kon krijgen die hij wilde. Zij was daar niets bij.
‘Je ziet er heel mooi uit,’ fluisterde Linn, waarna ze de haren van Naylene over haar schouders drapeerde en haar in de spiegel bekeek. Ze zagen er compleet anders uit dan een paar dagen geleden.
Naylene sloeg haar ogen neer, alsof ze het er niet mee eens was. Linn legde haar handen op haar schouders en kneep er zachtjes in. ‘Je bent niet dol op jurken, of wel?’ Ze had Naylene vaker betrapt op het bekijken van haar kleding alsof het een restrictie was.
Naylene schudde haar hoofd. ‘Ik voel me er nooit comfortabel in.’
‘Als we samen de stad in gaan, zullen we opzoek gaan naar iets wat perfect bij jou past. Ongeacht wat anderen daar van vinden,’ beloofde ze Naylene. Linn had het juist andersom. Ze voelde zich niet prettig in de kleding die leek op hetgeen wat ze vroeger had gedragen. Daarmee voelde het alsof ze leefde in het verleden. De nieuwe jurken, zoals de dieprode die ze nu aan had, gaf haar het zelfvertrouwen dat ze nodig had om in deze wereld te overleven.
Het veranderen van haar naam hielp daar ook bij, besefte ze zich. Misschien had Naylene het daarom wel voorgesteld.
Linn hoorde het schuiven van stoelen en er werden borden klaargezet. Daarbij kwam een heerlijke geur, wat betekende dat het diner snel zou worden geserveerd.
‘Laten we naar beneden gaan. Je kunt naast mij zitten. Als er een moment komt waarop je je niet goed voelt, laat het me dan alsjeblieft weten. Ik heb je hier mee naar toe genomen om je te helpen.’ Linn had nog steeds hoop dat de familie Naylene zou kunnen helpen met haar magie.
Hand in hand liepen ze naar beneden. Het was niet moeilijk om de eetzaal te vinden. Het enige wat Linn hoefde te doen, was het volgen van de heerlijke geuren.
De tafel was royaal bedekt met zowel eten als drinken, wat Linn ook gewend was van de eerdere avonden die ze met de familie had doorgebracht.
Elijah stond aan het hoofd van de tafel en wachtte beleefd totdat zijn gasten waren gearriveerd. Hij schoof zowel de stoel van Linn als Naylene naar achteren. Finn nam naast Naylene plaats. Tegenover Linn zaten Klaus en Kol, met Rebekah in het midden.
‘Zullen we?’ Elijah gebaarde naar het eten. In Linn haar tijd als mens had ze nooit zulke tafels gezien en zelfs in haar tijd met Rhett was het nooit zo royaal geweest. Ze twijfelde zelfs of Naylene hier aan gewend was. Van ieder denkbaar gerecht stond wel een schaal op tafel.
‘Vergeef ons, Naylene. We hadden geen idee wat jouw wensen waren, maar ik hoop dat dit alles hier er voor een groot deel aan kan voldoen.’
‘Het ziet er verrukkelijk uit, Elijah,’ verzekerde Linn hem, terwijl ze haar servet op haar schoot legde. ‘Geef de kok mijn complimenten.’