Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was nog één iemand die zich nog niet zo snel bij Edyn en Michael had gevoegd. Niet alleen Rhi miste, terwijl ze er echt wel hoorde te zijn, maar ook het kleine hondje van Edyn liep nog ergens hond. Door het gebrek aan de magie van de blondine had hij echter nog niet opgemerkt dat zijn baasje terug was gekomen.
Nu de geur van het eten in het huisje hing, leek hij echter wel door te hebben dat er iets aan de hand was. In eerste instantie was het gekomen door de geur van het eten. Maar al snel had hij de aanwezigheid van het meisje. Met een behoorlijk enthousiaste aanloop sprong het beestje op de bank, waar hij zijn weg vond naar Edyn. Meteen werden er allerlei kusjes gegeven. Normaal gesproken had Edyn allerlei woordjes naar haar hondje gefluisterd, maar op het moment kon ze alleen maar één arm om haar beste vriendje heen slaan. Het dier had Edyn gemist, maar Edyn had hem nog zoveel meer gemist. Ze had hem bij haar willen hebben, zodat ze iets had gehad om te knuffelen.
Nu was er echter iets wat nog meer door Edyn haar hoofd heen ging. Waar was Rhi? Haar zusje had hierbij moeten zijn en dat was iets wat ze allemaal leken te denken. Michael vroeg zich namelijk ook af waar Rhi was. Wat niet heel erg veel goeds betekende. Rhi hoorde hier te zijn.
Ergens vond Edyn het fijn om te horen dat ze nu op een veilige plaats was, ze kon zich echter niet opgelucht voelen, omdat ze nu vooral bezig was met Rhi. Ze hoorde ook veilig te zijn! Edyn had haar voor het laatst gezien in de kelders, wat misschien wel betekende dat ze daar nog steeds was!
Er kwam niet echt een antwoord op Michael zijn vraag, waardoor Edyn het in eerste instantie niet echt door had. Er was eventjes stilte voor nodig, om het allemaal te beseffen.
"Rhi is daar nog he?" Fluisterde Edyn zachtjes. Waardoor ze zich allemaal meer zorgen begon te maken. Er kwamen weer wat tranen op in haar ogen. Ze wist hoe het was om daar te zitten. Het was echt vreselijk. De mensen die daar waren leken in eerste instantie heel erg aardig en vriendelijk. Ze hadden er voor gezorgd dat Edyn zich dat op haar gemak had gevoeld. Om er vervolgens voor te zorgen dat ze wakker was geworden in een kelder, waar ze ineens van alles van haar hadden gewild. Hele slechte dingen!
"Rhi mag daar niet zijn, ze moet daar weg!" Ze probeerde het er rustig uit te krijgen, maar het lukte niet, omdat de tranen weer waren begonnen te lopen. Het idee dat haar zusje op die plaats was, was misschien nog wel erger dan iedere herinnering die Edyn zelf had aan die plaats.
"Haal haar daar weg, alsjeblieft." Ze kroop dichter tegen Michael aan, terwijl ze naar mevrouw Ripple keek. Ze wilde dat haar zusje hier ook was, dat ze opgehaald werd en ook in een veilige plaat was. Nog beter was dat Naylene daar ook weg ging.
"Net zoals Naylene." Snikte Edyn zachtjes. Er was een tijd geweest dat Edyn had gedacht dat Naylene ook tegen haar was geweest. Ze wist echter nu ook wel dat alles wat haar ouders hadden gedaan, niets was geweest waar de Ravenclaw een aandeel in had gehad. Er waren zelfs momenten geweest dat Naylene ook was gemarteld, alleen maar omdat ze er iets van had gezegd of omdat ze net iets te veel tijd door had gebracht met Edyn. De Kimbells hadden echt geen medelijden, met helemaal niet, zelfs niet met hun eigen dochter.
"Alsjeblieft. Het is daar vreselijk, ze mogen daar niet zitten!" Het liefst haalde Edyn ze daar zelf weg, maar ze zou er nooit meer naar toe durven. Alles in haar lichaam deed nog pijn. Haar hoofd voelde leeg, nu was de paniek echter terug. De paniek die ze had gevoeld, iedere keer als iemand naar beneden was komen lopen. Ondanks dat ze de aanwezigheid van Naylene prettig had gevonden, was ze daarvoor wel iedere keer bang geweest dat haar weer iets aan werd gedaan.
"Alsjeblieft…" mompelde ze nog tegen Michael aan. Ze was moe, doodop, dus heel veel kon ze nu ook niet proberen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was maar de vraag wat de Kimbells precies met Edyn hadden gedaan. Michael had maar al te goed gemerkt dat ze haar bijzonder hadden gevonden en meer over haar magie hadden willen weten. Ze hadden het eerst lief geprobeerd, door haar uit te nodigen voor dinertjes en haar vragen te stellen. Vragen waar ze geen antwoord op had mogen geven van Michael en Naylene, dus ze hadden zoveel mogelijk geprobeerd om Edyn die vragen te helpen ontwijken. De Kimbells hadden daar geen genoegen mee genomen en nu hadden ze het op een andere manier geprobeerd. Dat vond Michael erg, maar hij vond het nog steeds beschamend dat hij zelf niks door had gehad.
Hij had moeten weten dat Edyn niet echt in Zuid-Amerika was geweest. Zoiets zou ze persoonlijk aan hem hebben verteld, niet in een brief. En haar brieven hadden toch anders dan anders geklonken. Er hadden geen leuke, vrolijke papieren vlinders in gezeten die ze er normaal wel eens bij had gevoegd. Hij had door moeten hebben dat er iets niet had geklopt, maar dat had hij niet gedaan. Daarvoor voelde hij zich nog steeds schuldig. Hij had het eerder door moeten hebben, dan had hij haar eerder kunnen helpen en dan had Rhi niet één of ander idioot plan hoeven te verzinnen.
Michael keek van Edyn naar de huiself. Er was nu ook geen ontkennen meer aan. ‘Rhi is inderdaad nog daar, maar ik weet zeker dat ze het wel redt. Je weet hoe Rhi is,’ probeerde Michael haar gerust te stellen. Rhi kwam wel voor haarzelf op, ook tegen de Kimbells. Juist tegen hen, zeker na wat ze hadden geflikt bij Edyn. Michael moest echter maar hopen dat Rhi zichzelf ook zou kunnen verdedigen tegenover hen. Woorden kon ze wel uitschreeuwen en ze was goed met spreuken, maar de Kimbells hielden zich niet altijd aan de regels.
Ondanks dat Michael het volledig eens was met wat Edyn nu vroeg, hij zag aan de blik van de huiself dat het onmogelijk was. Daarnaast kende hij Rhi goed genoeg om te weten dat wat ze ook van plan was, ze het alleen zou doen. Niemand zou haar daar bij mogen helpen en waarschijnlijk zou niemand dat ook willen als ze er achter zouden komen wat ze precies zou gaan doen. Hij had echter wel medelijden met zijn vriendin. Nu ze wist wat Rhi voor haar had gedaan, dat ze nog steeds op die vreselijke plek was, zou ze zich zorgen gaan maken om Rhi. Net zolang totdat haar pleegzusje weer voor haar neus zou staan.
‘Is er echt niet iets wat je kunt doen?’ vroeg Michael aan mevrouw Ripple. Ze had Edyn daar ook uit gekregen, dus waarom zou ze Rhi en Naylene daar dan ook niet weg kunnen halen? Diep van binnen wist Michael het antwoord wel. De Kimbells. Als Naylene degene was die toezicht had op Edyn, zouden haar ouders haar nooit vergeven als er opeens niemand meer in het huis te vinden was. Niemand wilde de Kimbells achter zich aan hebben. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat Rhi daar nog steeds was, zodat Edyn in alle veiligheid weg had kunnen komen en nu ver weg was van de familie.
‘Het spijt me, meneer Michael. Mevrouw Rhi was erg duidelijk in haar instructies. Mevrouw Ripple moest haar brengen en mevrouw Edyn terugbrengen. Iets anders mocht niet.’ Het leek de vrouwelijke huiself ook te spijten, maar ergens begreep Michael het niet. De huiself was niet trouw aan Rhi haar familie, want dat zou betekenen dat ze ook trouw zou zijn aan die van Edyn en dan zou ze ook naar Edyn moeten luisteren. De huiself was vrij, maar toch leek ze zich erg te hechten aan de afspraak die ze met Rhi had gemaakt.
Michael sloeg beide armen stevig om zijn vriendin heen, niet wetend wat hij nu nog kon zeggen. Mevrouw Ripple was erg duidelijk geweest. Ze zou niet terug gaan naar Rhi. Een antwoord waar Edyn niet blij mee zou zijn, maar Michael merkte ook aan haar dat ze nu te moe was om de discussie aan te gaan. Ze was op door alles wat er bij de Kimbells was gebeurd, wat dat dan ook precies was.
‘Misschien is het verstandiger als je nu eerst naar bed gaat,’ zei Michael zacht. ‘Dan kunnen we morgen met mevrouw Ripple bespreken hoe we Rhi en Nay het beste kunnen helpen.’ Hij wist dat het een belofte van niks was. De gedachten van de huiself zouden niet opeens veranderen, maar hij moest iets zeggen om er voor te zorgen dat Edyn naar bed zou gaan. Haar eten zou ze nu toch niet meer op krijgen, ondanks dat ze wist dat mevrouw Ripple haar best had gedaan. Michael zou waarschijnlijk ook niet willen eten als hij weken bij de Kimbells door had moeten brengen.
‘Kom.’ Voorzichtig stond Michael op, waarna hij Edyn overeind hielp. Aan alles merkte hij hoe zwak ze was, hoe erg ze op hem moest steunen om zichzelf overeind te houden. Hij verwachtte nog wel tegenspraak, zeker over Rhi en Naylene. Hij zou willen dat hij daarin meer voor Edyn kon betekenen, maar hij wist zelf niet eens af van Rhi haar plan. Hij kon niks anders doen dan Edyn meenemen naar de slaapkamer, waar de verwarming al hoog stond en een groot bed op haar lag te wachten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Waar de twee jonge heksen hadden gedacht dat het een goed idee was om Rhi de wisseldrank te laten drinken, om vervolgens plaats te nemen in de kelder van de Kimbells. Bleek nu wel dat het niet een geweldig idee was geweest. Het was de bedoeling geweest dat ze samen in die tijd een idee zouden bedenken. Iets waardoor ze Rhi eruit zouden krijgen en de ouders van Naylene zich er verder niet meer zouden bemoeien. Er waren echter weinig opties. De twee hadden nog geen plan bedacht dat zo waterdicht was dat ze het echt door konden voeren. De tijd begon echter te dringen. Rhi kreeg elke dag de wisseldrank die Naylene had gemaakt, maar de voorraad die was gemaakt, was opgeraakt. Ondanks dat Naylene ver weg van haar ouders, wel bezig was met een nieuwe drank, zou het nog wel een paar dagen duren. Rhi had gisteren echter het laatste beetje van de drank gehad, wat betekende dat er een probleem was.
Naylene had de hele dag haar best gedaan om te onderzoeken of er een andere optie was. Het was iets wat ze dagelijks mee bezig was. Vandaag was ze echter obsessief door de boeken aan het bladeren, in de hoop dat er ergens toch een antwoord stond. Een spreuk die ze kon helpen. Een plaats waar ze naar toe konden gaan. Het hoefde maar één klein ding te vinden wat ze over het hoofd had gezien.
Dit hele gebeuren was nooit haar bedoeling geweest. Naylene had Edyn willen helpen en ze was zeker blij dat het meisje niet meer dagelijks door een hele martelgang hoefde te gaan. Ze had nooit gewild dat Rhi wel die positie was komen te zitten. Ondanks dat het meisje het duidelijk beter kon hebben dan haar pleegzusje, zag Naylene ook wel aan haar dat het zijn tol begon te eisen. Er waren soms momenten waarop Naylene bang was dat ze door de mand zouden vallen, omdat Rhi in zoveel pijn was dat ze soms even niet meer wist dat ze Edyn moest zijn. Het was niet kwalijk te nemen. Naylene had de pijn de afgelopen weken ook wel een moeten voelen en het leek alsof alles in het lichaam over werd genomen, alle gedachten weg gingen en alleen de pijn overbleef.
Marie-Claire en Oliver hadden zich rustig gedragen vandaag. Ze waren in de ochtend naar vrienden geweest. Naylene snapte niet hoe ze konden doen alsof er helemaal niets aan de hand was. Alsof ze geen meisje gevangen hielden in hun kelder, terwijl het wel echt zo was! Naylene had uit een wanhoopspoging nog geprobeerd voor te stellen om gewoon weg te gaan. Rhi, die ondertussen er weer uit had gezien als haarzelf, had wel aangegeven dat het geen goed idee was. Het was de hele reden dat ze daar nog zat. De twee volwassenen zouden snel door hebben waar ze waren en ze konden niet de rest van hun leven op de vlucht blijven. Zeker niet als dat betekende dat Edyn precies hetzelfde zouden moeten doen. Daarom had Naylene gehoopt dat ze nog iets anders had kunnen vinden, wat ook niet had gelukt.
Nu waren ze op het moment gekomen de Kimbells weer terug waren. Naylene had ze vanaf het moment van binnenkomst goed in de gaten gehouden. Het was een kwestie van tijd voordat ze naar beneden zouden gaan en hun dagelijkse dreigementen zouden beginnen, bijgezet met spreuken die het daglicht niet konden verdragen.
Het moment dat ze richting de kelder wilden gaan, schoot Naylene op. Ze mochten niet naar beneden. Als ze dat zouden doen, hadden ze door dat Rhi er zat en dat Edyn nergens meer te bekennen was. Het was niet opgevallen, omdat Edyn haar magie ook al niet meer had kunnen gebruiken. Nu was het behoorlijk duidelijk, er zat immers een heel anders meisje! Iets wat haar ouders echt niet zomaar langs zich heen zouden gaan. Dan was de cruciatus vloek nog een betere spreuk dan wat er zou komen.
"Hoe was het bij de Williams?" Vroeg Naylene, terwijl ze voor haar ouders ging staan. Ze was helemaal niet geïnteresseerd in de mensen. Ze leken te veel op haar ouders. Als ze bij elkaar op bezoek waren, waren de volwassenen alleen maar bezig met wie beter waren.
"Prima. Gedoe op het miniserie." Haar vader was de enige die spraakzaam was. Haar moeder leek maar één ding in haar hoofd te hebben en dat was om zo snel mogelijk naar beneden te gaan.
Naylene probeerde het nog een keer maar dit keer richtte ze zich op haar moeder. "Mam. We hebben het al een paar keer over school gehad en ik wil echt graag beginnen met een cursus voordat ik volgend jaar verder ga." Haar ouders hadden er voor gezorgd dat ze niet meer naar school konden, ze was verplicht geweest om thuis te blijven en hierin sprak ze wel echt de waarheid. Ze wilde graag naar school en omdat ze nu nog geen studie kon volgen, zou ze iets van een cursus willen doen. Natuurlijk zouden ze dat niet toe laten.
"Naylene we hebben het hier over gehad. Je blijft voorlopig thuis. Zeker als je nog steeds met die Asher in je hoofd zit." Naylene vond het echt belachelijk dat haar ouders er zo over dacht. Daar ging het nu echter om. Ze moest de twee af zien te leiden. Ze wist niet hoe lang ze daar mee door kon gaan, niet de hele dag. Ze zouden niet ineens weg zouden gaan. Misschien gaf het Rhi echter genoeg tijd om zichzelf schrap te zetten voor wat er niet komen.
Omdat de woorden ook niet leken te helpen, ging Naylene voor haar moede staan, in de hoop dat ze haar zo nog tegen kon houden.
"Kind doe niet zo raar." Met een simpele zwaai van haar toverstok werd Naylene opzij gedrukt, waardoor ze helemaal niets meer kon doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De wisseldrank was op. Rhi wist wat het betekende. Vandaag was de dag dat ze niet meer zou kunnen veranderen in Edyn. De dag dat de Kimbells er achter zouden komen dat er voor enkele weken al iemand anders in hun kelder had verbleven. Ergens verbaasde het Rhi dat ze het niet eerder door hadden gehad. Op sommige momenten had ze haar rol van Edyn niet meer kunnen vertolken. De spreuken die ze op haar hadden gebruikt, waaronder de verboden vloeken, waren zo pijnlijk geweest dat Rhi het zelf ook uit had geschreeuwd en op die momenten was ze uit haar rol gevallen. Blijkbaar was het de Kimbells niet opgevallen. Gelukkig maar. Rhi had een voorproefje gehad van hoe meedogenloos ze waren. Ze wist ook dat Edyn het nog veel langer door had moeten maken dan zijzelf. Als ze daar aan dacht, was ze blij dat ze haar pleegzusje had kunnen helpen. Op andere momenten vervloekte ze haarzelf echter voor het plan dat ze had bedacht. Zeker nu de tijd op was.
Rhi zat met haar rug tegen de muur. Voor het eerst zag ze haar zwarte haren voor haar voorhoofd hangen. Haar slanke, bleke vingers omklemden haar toverstok. Het voorwerp had ze weken verborgen weten te houden en dat was maar goed ook. Want nu zou ze hem nodig hebben. Ze wist niet waar ze zich precies op voor moest bereiden, wat ze moest verwachten als de Kimbells haar zouden zien. Ze was voorbereid op het ergste, wat misschien wel betekende dat ook zij spreuken zou moeten gebruiken die niet uit zouden morgen worden gesproken.
Boven zich hoorde ze voetstappen. Voetstappen die steeds dichterbij kwamen. Op een gegeven moment hoorde ze de stem van Naylene. Zo dapper als haar vriendin was, probeerde ze haar ouders weg te houden bij de kelder. Het was overduidelijk dat het haar niet lukte. Rhi kwam overeind. Haar lichaam deed pijn van de laatste spreuk die ze op haar hadden gebruikt, de vorige avond. Haar woede en gevoel van onrecht wonnen het echter van de pijn. Ze hield haar toverstok gericht op de deur, klaar om hem te gebruiken.
De deur ging open. Oliver liep als eerste naar binnen, maar stopte toen hij merkte dat er iemand anders tegenover hem stond dan Edyn. Zijn vrouw liep bijna tegen hem op. Zodra ze Rhi in haar zicht kreeg, pakte ze haar toverstok. Ze richtte hem op Rhi, maar hield zich in.
‘Rhiannon Whitmore,’ sprak de vrouw. Natuurlijk wist ze wie ze voor zich had. Er zou eens iets zijn wat de vrouw niet wist. ‘Ik wist wel dat er niks van je terecht zou komen toen ik hoorde dat je bij die verzameling van modderbloedjes en halfbloedjes terecht zou komen. Het is zonde dat je eigen ouders je niet op hebben kunnen voeden.’
Rhi besloot de woorden over haar ouders te negeren. Ze hoefde er niets over te horen, zeker niet van de Kimbells. Ze had nooit de behoefte gehad om meer te weten over haar ouders. Als de Kimbells hen kenden, dan zouden ze vast net zo erg zijn geweest. ‘Het is eigenlijk gewoon Rhi.’
‘Ik moet toegeven dat je het slim hebt gespeeld, Rhi. Wat heb je gebruikt? Wisseldrank? Ik gok dat die nu op is en dat je mijn dochter daarin hebt betrokken. Jammer genoeg lijkt het niet te hebben gewerkt. Je hebt Edyn hier misschien weg gekregen, maar iemand met zoveel bijzondere magie, is gemakkelijk te vinden.’ Er vormde zich een glimlach op het gezicht van Marie-Claire en Rhi zag hoe de grip rond haar toverstok verstevigde. Zij deed hetzelfde. ‘Jammer genoeg zal jij hier niet meer zijn als we Edyn weer hebben gevonden.’
Marie-Claire hief haar toverstok, maar ze was niet snel genoeg voor de jonge heks. ‘Expelliarmus!’ riep Rhi snel. De toverstok van Marie-Claire Kimbell vloog uit haar handen en Rhi ving hem snel op. Zonder er bij na te denken, nam ze hem tussen twee handen. Ze hief haar been en brak de toverstok door midden, waarna ze de gebroken stukken op de grond gooide.
‘Oliver!’ riep Marie-Claire naar haar man, geschrokken door de misschien wel muggle-achtige actie van Rhi. ‘Doe dan toch iets!’
De man pakte haastig zijn toverstok en Rhi richtte die van haar op hem. ‘Kom maar op, Oliver.’
Spreuken vlogen door haar hoofd. Ze had al nagedacht wat ze kon gebruiken tegen de Kimbells, maar niks was erg genoeg. De spreuken die ze op school had geleerd, zouden niet genoeg schade doen. En nu ze tegenover de twee stond, wilde ze dat wel. De Kimbells hadden haar pleegzusje meegenomen, ontvoerd zelfs. Ze hadden gelogen tegen haar familie en tegen de school. Ze hadden hun eigen dochter ingezet om dat voor elkaar te krijgen en ze hadden Edyn maandenlang gemarteld. Ze hadden haar volledig gebroken en ze waren nog lang niet van plan geweest om te stoppen. Want ook toen Rhi er was geweest, waren spreuken als Imperio en Crucio om haar oren gevlogen. Ze had de bewijzen nog op haar lichaam staan. Ze wilde de Kimbells minstens net zoveel pijn doen als zij en Edyn hadden ervaren. Het liefst nog meer.
Oliver riep een spreuk, Stupefy. Rhi verweerde hem. Zo ging het heen én weer. Soms troffen ze elkaar, maar Rhi merkte dat ze niet sterk genoeg was om de man te verslaan. Haar energie was laag en hoe vaker ze dop de grond belandde, hoe moeilijker het was om weer op te staan. Opnieuw klonk zijn stem door de ruimte en dit keer was Rhi niet snel genoeg om de spreuk te verweren. Ze vloog naar achteren, tegen de muur aan. Met moeite klom ze overeind, haar rug was nog doorgrond met pijn, maar het gevecht was pas net begonnen. Ze moest een spreuk roepen, eentje die beter zou zijn dat Petrificus Totalus of een Jellyleg Jinx.
‘Sectusmsempra!’ De woorden van Rhi verlieten haar mond voor ze er erg in had. De spreuk trof Oliver Kimbell en op verschillende plekken ontstonden grote wonden. Alsof hij meerdere keren gestoken werd met een zwaard. Bloed verspreidde zich over zijn lichaam en zijn benen leken hem niet meer te kunnen houden.
Marie-Claire pakte de toverstok van haar man, zonder zich te bekommeren om hem. In plaats van haar spreuken op Rhi te richten, haalde ze met een spreuk haar eigen dochter naar zich toe. Naylene werd stevig door haar moeder vastgepakt en vervolgens sprak de vrouw het woord: ‘Imperio’ uit. Naylene was onder de Imperius vloek, wat betekende dat haar moeder haar alles zou kunnen laten doen wat ze maar wilde. ‘Als jij nou eens op deze plek blijft staan, Naylene.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Deze dag had er aan zitten komen. Naylene had de hoop gehad dat ze het volgende drankje al klaar had gehad. Het was echter moeilijk om iets als een wisseldrank te versnellen. Het enige wat er invloed op had, was een betere ketel. Nou had Naylene al één van de beste ketels. Ze had haar best moeten doen om die ketel ver weg te stoppen, zodat haar ouders er niet achter waren gekomen. Het had niet mogen baten, want nu had ze dan wel een drankje. Het was echter niet op tijd! Ze waren veel te laat en ze hadden niet eens een oplossing. De twee jonge meiden wisten niet wat ze moesten doen. Terwijl tussen hen zoveel intelligentie tussen hen beiden kwam. Beiden waren ze strategisch, op een andere manier. Toch hadden ze dit niet samen voor elkaar kunnen krijgen en moesten ze het nu doen met hetgeen wat over hen heen kwam.
Rhi was duidelijk niet bang om haar toverstok te trekken en de vader van Naylene aan te vallen. Het roodharige meisje vond het vreselijk om haar vader op de grond te zien liggen, terwijl er overal bloed door zijn kleren heen kwam. Het liefst wilde ze naar hem toe lopen om hem te helpen. Haar vader was niet de ergste. De meeste ideeën waren altijd van haar moeder gekomen. HIj had er alleen altijd voor gezorgd dat er uitvoering aan de plannen waren gekomen. Daardoor zag Naylene hem nog steeds als de moordenaar van haar broertje. Wist ze nog maar al te goed wat hij bij Edyn en Rhi had gedaan. Nu lag hij echter op de grond en te zien aan de hoeveelheid bloed die omhoog kwam, wist Naylene wel zeker dat hij het niet heel erg lang vol zou kunnen houden.
Haar moeder had Naylene gebruikt als haar persoonlijke schild, waardoor het meisje niets anders kon doen staan. De imperius-vloek zorgde daar wel voor. Vervolgens ging haar moeder wel gewoon verder met het uitspreken van vloeken. Wat een stomme fout was. Ze leek echter niet door te hebben dat haar dochter weer alles kon doen wat ze zelf wilde doen. Ze had weer een eigen wil, kon alles doen wat ze maar wilde. Toch besloot ze zo te blijven staan. Rhi kon de spreuken makkelijk afweren. Er zat niet veel beweging in.
Ondertussen probeerde Naylene oogcontact te maken met Rhi. Natuurlijk was haar vriendin druk met alle spreuken, maar op het moment hadden ze een manier om hier uit te komen. Haar vader lag sowieso op het randje van de dood. Ze hoorde hem kermen van de pijn, maar het was ook wel duidelijk dat zijn adem steeds moeilijker ging. Naylene was een innerlijke strijd aan het voeren. Ze zouden hier nooit weg kunnen als die twee bleven leven. Ze konden nu niet verdwijnselen, dat ging gewoonweg niet uit de kelder. Daarbij konden ze ook niet wegrennen, want wanneer de twee weer gezond zouden zijn, zouden ze wraak gaan zoeken. Niet alleen bij Naylene en Rhi, maar ook bij Edyn en waarschijnlijk Michael.
Naylene pakte zonder al te veel te bewegen, haar toverstok achter haar broek vandaan. Haar moeder was te druk bezig met Rhi om door te hebben wat er precies aan de hand was. Iets wat goed was. Ondanks dat Naylene angstig was door de spreuken die om haar hoofd heen vlogen, bleef ze zo rustig mogen. Haar toverstok richtte ze een beetje naar achter, zodat ze uiteindelijk zonder iets te zeggen de Conjunctivitis Curse uit kon spreken. Ze knikte vervolgens naar Rhi, die ondertussen wel door had wat er aan de hand was.
De ogen van Marie-Claire begonnen op te zwellen, waardoor ze niet meer kon zien waar de meiden waren. Haar armen probeerde Naylene nog vast te pakken, maar al snel vloog er een spreuk langs haar hoofd om haar moeder van haar af te duwen. De Stupefy spreuk had deze keer wel geholpen. Marie-Claire vloog een eind naar achter. Op het moment dat Naylene zich omdraaide, zag ze nog hoe haar moeder met een behoorlijke klap de muur raakte, om vervolgens op de grond te vallen. Er was meteen bloed te zien onder haar hoofd, iets wat niet veel goeds te betekenen had.
Het deed Naylene pijn, maar ze wist dat ze hier niet veel aan zou kunnen doen. Niet als ze zelf nog weg wilde. Daarom besloot ze het te negeren. Haar moeder en haar vader. Ze liep naar Rhi toe en ondersteunde haar wat zwakke lichaam. Ze had de laatste tijd zoveel door moeten maken en nu had ze ook nog eens zoveel uit haarzelf moeten halen. Nu kon Naylene wel iets voor haar doen. Het leek alsof ze ander ieder moment ineen kon storten.
Naylene nam Rhi mee naar boven. "Hou me goed vast." ze deed het Rhi niet aan dat ze nu ook nog zou moeten verdwijnselen. Naylene had geen van haar spullen, maar dat maakte haar niets uit. Nu wilde ze vooral weg van deze plaats, alle herinneringen die hier waren. Daarom verdwijnselde ze naar de enige plek die ze op het moment vertrouwde. De plaats waar ze aan het einde van de zomer had moeten gaan wonen. Het appartementje midden in Londen, wat ze samen had met Ashton.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Enkele seconden had Rhi naar de twee lichamen gestaard, terwijl ze met open mond ademde. Haar lichaam voelde alsof het ieder moment in elkaar kon zakken. Ze had gevochten voor haarzelf, voor Naylene en voor Edyn. Haar woede had het overgenomen van haar logica en strategie en ze had spreuken gebruikt die niet had mogen afvuren. De vader van Naylene zat onder het bloed en ook Rhi haar laatste spreuk had Marie-Claire Kimbell behoorlijk goed getroffen. Zo goed dat ze bewusteloos op de grond lag, of was ze misschien al wel dood?
Veel tijd kreeg Rhi niet om er over na te denken, want Naylene nam haar vast en ondersteunde haar. Ze liepen de kelder uit en daarna verschijnselden ze samen. Omdat Rhi pas aan het begin van het schooljaar zeventien was geworden, had ze het net geleerd. Fijn vond ze het echter niet, ze had liever een bezem. Wat er tijdens het verschijnselen gebeurde, vond Rhi dan ook alles behalve prettig. Alsof ze in allerlei richtingen werd getrokken en ze voelde haar maag omkeren. Ze probeerde zo lang en goed als mogelijk Naylene vast te blijven houden. Zelfs toen ze grond onder haar voeten voelde, hield ze haar vriendin nog even vast.
Haar ogen moesten wennen aan een ander interieur dan dat van de kelder. Ze bevonden zich in een kleine, maar gezellige woonkamer. Rhi hoorde om haar heen geluiden van andere mensen. Gepraat en geloop. Buiten klonk het geluid van auto’s en nog veel meer mensen. Het voelde voor Rhi als tijden geleden dat ze voor het eerst mensen had gezien die zo normaal konden leven. Mensen die geen idee hadden van wat zij en Naylene, maar voornamelijk zij, zojuist hadden gedaan.
Voorzichtig liet Rhi haar vriendin los. Ze keek nog eens goed om haar heen, maar ze herkende vrijwel niets. Ze had geen idee waar Naylene haar naar toe had gebracht. ‘Waar zijn we?’
Naylene sloeg haar ogen neer. ‘Bij Ashton.’
Ashton. Natuurlijk. Voor Naylene was dat waarschijnlijk de meest veilige plek die ze had kunnen bedenken. Rhi wist zelf ook niet goed waar ze naar toe had moeten gaan, als ze in haar eentje was geweest. Jackie en Keith? Die zouden vragen gaan stellen. Noorwegen, waar Edyn op dit moment veilig was? Ze wilde haar zusje niet onnodig zorgen laten maken. Rhi wist echter wel dat ze niet langer bij Ashton wilde blijven dan nodig was. Zeker niet als dat zou betekenen dat ze haar verhaal aan hem zou moeten vertellen.
‘Ik kan hier niet blijven.’ Rhi had geluk dat ze nu ook zeventien was en dat het Ministerie niet meer kon zien wat voor magie ze allemaal had geproduceerd. Har spreuken waren misschien niet strafbaar, maar wat ze hadden veroorzaakt wel. De Kimbells waren dood. Rhi had ze met haar spreuken de dood in gejaagd. Het was zeker een vorm van zelfverdediging geweest, want de Kimbells waren niet van plan geweest om Rhi haar leven te sparen. Toch had ze wel twee mensen gedood. Twee mensen die ook nog eens de ouders waren van de persoon die nu naast haar stond.
‘We kunnen ook samen ergens anders naar toe gaan?’ stelde Naylene voor. ‘Dit was het eerste wat in me op kwam.’
Rhi schudde haar hoofd. Op dit moment wilde ze niet bij Naylene in de buurt zijn. Niet omdat ze boos was, juist niet. Naylene had zoveel voor haar gedaan, had haar geholpen waar ze had gekund. Ze hadden samen Edyn bevrijd. Maar vroeg of laat zou Naylene beseffen wie er precies tegenover haar stond, wat ze had gedaan. ‘Jij kan wel hier blijven. Als dit is waar je wil zijn.’
‘Maar Rhi,’ wierp Naylene tegen. ‘Waar zou je dan naar toe gaan?’
Rhi haalde haar schouders op. Er was maar één plek, of eigenlijk één persoon, waar ze nu aan dacht. Die plek hield ze goed in haar achterhoofd. ‘Ik zie wel. Mocht je me nodig hebben, dan weet je me te vinden.’ Met die woorden verschijnselde ze weer.
Dit keer duurde het langer. Rhi wist niet of dat te maken had met het feit dat het ook echt een grotere afstand was, of dat ze zich zwak voelde. Omdat ze nu niemand had om aan zich vast te houden, konden ze haar eigen lichaam niet opvangen en viel ze in een hoop koude, natte bladeren. Met moeite kwam ze overeind. Ze nam geen tijd om de bladeren van zich af te kloppen.
Ze bevond zich in een redelijk drukke straat, vol met leerlingen van Hogwarts. Ze hadden zich warm aangekleed voor de laatste herfstmaand. Het zou al snel winter worden. Dat terwijl Rhi nog altijd de vieze, gescheurde kleding van Edyn droeg.
Om haar heen bevonden zich winkels en cafés. Rhi was naar Hogsmeade gegaan. Dat was zo dichtbij als ze had kunnen komen. Aan de drukte te zien, was vandaag een dag waarop leerlingen van Hogwarts het dorp mochten bezoeken. Rhi kon alleen maar hopen dat Luke hier ook was. Ze sloeg haar armen over elkaar om zichzelf iets warm te houden en ze begon te lopen.
Als eerste liep ze naar Domics Maestro Music winkel, hopend dat Luke daar zou zijn. Het was immers een winkel waar ze vaak samen naar toe waren gegaan. Daar had ze echter geen geluk. Daarom liep ze door. Ze probeerde door alle ruiten te kijken, hopend op een zicht van Luke. Bij de boekenwinkel Tomes and Scrolls werd ze gestopt door twee gezichten die ze herkende. Calum en Linn. Zou Luke er dan ook bij zijn? Rhi liep dichter naar het raam toe, hopend op het gezicht van Luke. Als hij met iemand samen zou zijn, dan met hen.
Op het moment dat Ashton onderweg was naar zijn kleine appartementje in Londen, had hij zelf geen idee wie zich daar op dit moment bevonden, of wat er was gebeurd. Hij had de koude buitenlucht getrotseerd met zijn nieuwe, trouwe viervoeter om boodschappen voor hemzelf te doen. Nu hij al een aantal maanden op zichzelf woonde, werd het wat gemakkelijker. Toch werd hij er keer op keer aan herinnerd dat hij nooit van plan was geweest om alleen boodschappen te doen. Hij had het samen met Naylene willen doen, net zoals het inrichten van het appartementje en samen naar zijn colleges lopen.
Het was altijd het plan van hem en Naylene geweest om te gaan samenwonen nadat ze af waren gestudeerd aan Hogwarts. Ze hadden beide door willen studeren in Londen. Naylene voor Auror, Ashton had zijn keuze nog niet echt helemaal gemaakt. Hij volgde echter wel hele interessante lessen, die hij nog voor veel beroepen in zou kunnen zetten. Op de verhuisdag had Ashton zijn vriendin echter niet getroffen. En ondanks de vele brieven die hij had gestuurd met zijn uil en de vragen die hij aan Naylene haar vrienden had gesteld, had hij nooit contact met haar gekregen. Hij had Naylene nooit getroffen, wat betekende dat zij hem achter had gelaten in Londen. Alleen.
De eerste paar dagen, weken zelfs, had Ashton nog hoop gehad. Hij had gehoopt dat Naylene vroeg of laat wel op zou komen dagen, met een logische uitleg die alles beter zou maken. Dat was echter niet gebeurd. Hij had Naylene niet meer gezien, noch had hij iets van haar gehoord. Ze had hem echt achtergelaten, zonder ook maar enige vorm van bericht. Dat terwijl ze dit samen hadden gepland. Ashton had zelfs hangers in de kast voor haar leeg gelaten en plekjes in het huis zo ingericht dat Naylene daar zou kunnen lezen, of zou kunnen werken. Hij had het nog niet over zijn hart kunnen krijgen om het te veranderen.
Het enige wat alles misschien een beetje beter had gemaakt, was dat hij een hondje had gekregen van zijn moeder, broertje en zusje. Het was een cadeau geweest voor zijn diploma. Een kleine dalmatiër-pup. Ashton was er echt blij mee geweest, vooral om hem aan Naylene te laten zien. Die dag was echter nooit gekomen. Dat betekende dat Ashton en Freckles, want zo had hij het hondje genoemd, het samen met elkaar moesten doen. Iets waar Ashton nu eindelijk aan begon te wennen.
Tijdens het boodschappen doen was Ashton enkele keren opgehouden door een aantal heksen en tovenaars uit zijn lessen. Ondanks alles probeerde Ashton de vrolijke, sociale jongen te zijn die hij ook altijd op Hogwarts was geweest. Niemand wist dat zijn vriendin hem in de steek had gelaten, al waren er wel een aantal meisjes geweest die hadden gevist naar of er eventueel iemand in zijn leven was. Tot nu toe had hij die vraag nog altijd met een “ja” beantwoord. Hij durfde nog niet hardop toe te geven dat zijn relatie met Naylene voorbij was, zeker niet omdat hij nog steeds gevoelens voor haar had.
Nu was Ashton weer in het gebouw waar veel studenten wonen. Het was volledig op een magische campus, dus niemand hoefde bang te zijn om iets aan een mens te verklappen. Ashton was een aantal trappen opgelopen, met in zijn ene arm een tas vol boodschappen. Met zijn andere hand hield hij de riem van Freckles vast.
‘Kom, dan gaan we snel naar binnen,’ zei Ashton tegen de enthousiaste puppy. Die bleef echter stil staan toen ze voor de deur stonden. Freckles begon zelfs te grommen, alsof er iets gevaarlijks achter de deur verstopt zat. Iets wat haast onmogelijk was, aangezien niemand daar zomaar naar binnen kon.
‘Wat is er, buddy?’ vroeg Ashton, al zei de hond natuurlijk niets terug. Ashton opende de deur met zijn toverstok en liep naar binnen. Zodra hij de riem van Freckles los had gemaakt, rende de puppy al blaffend naar de woonkamer. Heel angstaanjagend klonk het niet, maar het deed Ashton wel denken dat er echt iets aan de hand was. Daarom zette hij ook zijn boodschappen neer en volgde hij Freckles naar binnen.
Toen hij zag naar wie de puppy aan het blaffen was, kon hij het haast niet geloven. Het was Naylene. Na al die weken waarin hij had gehoopt, haar mentaal had gesmeekt om terug te komen, was ze er weer. Net nu hij eindelijk had geaccepteerd dat het wellicht over was tussen hen en zijn verdriet om was geslagen in woede, besloot ze om op te komen dagen. Alsof het volledig niks met hem deed dat ze eerst niks van zich had laten horen en hem achter had gelaten in Londen.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg Ashton aan haar. ‘Je bent zo’n drie maanden te laat, als het er al niet meer zijn,’ wees hij haar terecht. Hij had op haar gewacht, rekening met haar gehouden. Hij had gehoopt en gewenst dat ze er toch opeens zou zijn. Nu stond ze voor hem, maar Ashton kon zijn boosheid niet negeren. Naylene was de reden dat hij zich weken slecht had gevoeld. Hij had zich afgevraagd of hij wat fout had gedaan, of dat ze misschien in had gezien dat haar ouders gelijk hadden gehad en ze niet meer om moest gaan met iemand zoals hij. Hij had uren over haar liggen piekeren en nu stond ze hier opeens, zonder waarschuwing.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het laatste jaar op Hogwarts hoorde in het tegen te staan van de N.E.W.T.'s. De meeste zeventienjarigen wisten dat de toetsen er aan zaten te komen, maar toch lieten ze dat zoveel mogelijk in hun achterhoofd. Er was namelijk nog één ding wat ze belangrijkste vonden: het meeste uit dit laatste jaar halen.
Voor Luke was het niet veel anders geweest. Hij had in zijn hoofd gehad om dit jaar zoveel mogelijk te genieten. Zeker toen hij in de zomer te horen had gekregen dat hij Head Boy had mogen worden. Waar zijn broers alleen Prefects waren geweest, had Luke het toch iets hoger geschopt dan dat. Waarom ze de keuze voor hem hadden gemaakt, wist Luke ook niet, maar met dat nieuws beginnen aan het nieuwe schooljaar was geweest.
Wat nog veel beter was geweest, was dat het weer goed was geweest tussen Rhi en Luke. Ze hadden hun onenigheden zelfs zo om kunnen draaien, dat de twee aan het einde van vorig jaar een relatie hadden gekregen. Daar had hij dit jaar zoveel mogelijk van willen genieten. Hij als Head Boy en zijn vriendin als de captain van het Quidditch team. Alles had hen aan het begin van het jaar toegelachen.
Niets leek echter wat het was. Waar Luke zoveel mogelijk had willen genieten, had hij van de een op andere dag de afwezigheid van zijn vriendin moeten verwerken. Ze had niet veel voor hem achtergelaten. De Sluipwegwijzer, maar briefje met uitleg. Niets. Het had Luke pijn gedaan dat Rhi was vetrokken. Hij wist echter dat er redenen voor waren. Zeker toen hij ook mee had gekregen dat Michael van de school was verdwenen, waar Edyn eerder het jaar niet eens op school was gekomen.
Alle afwezige leerlingen hadden voor een gekke sfeer gezorgd. Calum en Linn, die zich wel op de school hadden bevonden, hadden Luke opgevangen. Hij had zijn zorgen met zijn vrienden gedeeld en zij hadden er voor gezorgd dat hij zich wat rustiger voelde. Toch was hij op de dag van dag niet helemaal gerust waar Rhi naar toe was. Vaker dan hem lief was, keek hij op de kaart, in de hoop dat haar naam zou verschijnen. Tot op heden was dat nog niet gebeurd.
Vandaag hadden Linn en Calum, Luke meegesleept naar Hogsmeade. Het had heel wat moeite gekost, maar uiteindelijk was Luke toch maar meegegaan. Hij wist dat hij gewoon de dingen moest dien, die hij gebruikelijk deed. Toch moest hij op dit soort momenten denken aan de tijd dat hij en Rhi door de verschillende tunnels naar het stadje waren gegaan. Ze waren nog veel te jong geweest om mee te mogen in het weekend, maar ze hadden hun eigen manier gehad. Daarbij vroeg Luke zich soms af of Calum en Linn niet gek van hem werden. De twee waren heel klef met elkaar, iets wat zelfs waren als Luke in de buurt was. Luke kreeg het idee dat het op sommige momenten beter was als hij ze met rust liet. Toch was hij de twee dankbaar dat ze hem meetrokken om wel echt iets te ondernemen.
Het laatste wat hij had verwacht in de boekenwinkel, was het horen van haar naam. Calum was echter diegene die haar naam uitsprak, waarna Linn er iets op wilde zeggen. Ze probeerde haar vriend waarschijnlijk tegen te houden. Luke liep om de boekenkasten heen, waar zijn ogen niet vielen op het stel, maar op het meisje dat voor het raam stond. Rhi.
Luke liet zijn boeken voor wat het was, gooide ze bijna in de schappen naast hem, en liep zo snel mogelijk naar buiten. Daar kon hij zijn armen om zijn vriendin heenslaan. Ze zag er slecht uit, alsof ze afgelopen weken buiten door had gebracht, niet veel had gegeten, misschien wel had gevochten.
"Ik ben zo blij om je te zien." fluisterde Luke.
Honderden kilometers verderop, wilde Naylene dat Ashton hetzelfde tegen haar kon zeggen. Het was echter wel duidelijk was dat haar vriend er niet blij mee was dat ze hier was. Terwijl het voor Naylene zelf als een opluchting voelde. Ergens vond het wel gek dat ze hier nu in haar eentje was. Zij en Rhi hadden samen gestreden, maar zonder veel te zeggen, was haar vriendin al vertrokken geweest. Ergens snapte Naylene het ook weer wel. Op het moment wilde ze zelf ook op een vertrouwde plek zijn. Bij iemand wie ze vertrouwde.
Er was zoveel veranderd aan de plaats. De twee hadden het appartementje samen uitgezocht. Zeventien was behoorlijk jong om samen te gaan wonen. Voor Naylene en Ashton was het de meest logische beslissing geweest. Beiden hadden ze niet heel erg veel geld. De huur delen was daarom het voordeligst geweest. Daarbij hadden ze graag bij elkaar in de buurt willen zijn. Ze hadden immers afgesproken om dit avontuur samen aan te gaan.
Het had Naylene heel veel pijn gedaan dat ze Ashton hier in zijn eentje had laten zitten. Ze had hem een brief willen sturen. Hem uit willen leggen wat er precies aan de hand was. Iets wat niet mogelijk geweest. De Kimbells waren nog zoveel strenger geweest op de post, omdat ze tegen haden willen gaan dat Naylene hun verhaal door had kunnen vertellen. Daardoor had ze Ashton ook geen uitleg kunnen geven.
En nu stond ze hier. Voor hem. En het jonge hondje dat het huisje nog een beetje leven leek te geven. Nu was het beestje aan het blaffen, omdat hij gealameerd was dat er een onbekende in de woonkamer stond. Voorzichtig ging Naylene door haar knieën, zodat het beestje kennis met haar kon maken. Het gaf haar een ook reden om niet rechtstreeks naar Ashton te hoeven kijken. Op het moment kon ze dat niet. Er ging zoveel door haar hoofd heen. Ze had net haar huis voor altijd verlaten, haar ouders zouden over een paar uren niet meer leven. De afgelopen maanden hadden bestaan uit emotionele en lichamelijke martelingen. Er was zoveel met Naylene aan de hand, maar ze wilde er niets over zeggen.
Het hondje kwam op Naylene afgelopen en snuffelde aan haar hand. Ondertussen had Ashton ook gesproken. Het was logisch dat hij wilde weten wat ze hier deed. De hele tijd had ze hier moeten zijn, maar was hij hier alleen geweest. Nu kwam ze na een paar maanden ineens aanzetten. Het leek echter alsof al haar woorden uit haar lichaam werden gedrukt.
Van haar knieën, liet Naylene zich langzaam achterover zakken, zodat ze uiteindelijk op de grond zat. Ze hoefde niet meer bang te zijn dat er iemand aan kwam die haar iets aan wilde doen. Haar ouders konden haar niets meer maken. Rhi en Edyn waren veilig. Naylene was zelf veilig. Al dat besef zorgde er samen voor dat ze de tranen niet meer tegen kon houden. Ze voelde zich vreselijk. Door haar hadden ze allemaal in deze situatie gezeten. Ze had Edyn zover mogelijk uit de buurt van haar ouders moeten houden, dan was dit nooit gebeurd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor enkele seconden was Rhi blijven staan voor de boekenwinkel. Voor heel even had ze gedacht dat ze niet op zou vallen. Ze was echter niet gekleed voor het herfstweer en waarschijnlijk zag ze er ook niet uit. Iets waar ze pas aan dacht toen ze verschillende mensen naar haar zag kijken. Iets wat ook kon komen doordat ze weken weg was geweest. Pas toen ze zag dat Calum en Linn haar hadden gespot, voelde ze zich écht bekeken. Snel wendde ze haar blik af. Als er twee mensen waren met wie ze absoluut niet wilde praten, waren het de vrienden van Edyn.
Van achter het raam gebeurde van alles, maar Rhi zag niet dat het Luke was die snel naar buiten rende. Pas toen de deur openvloog en hij op haar af kwam, zag ze dat hij hier ook was. Ze had hem niet verwacht bij een boekenwinkel te zien, of überhaupt in Hogsmeade. Of misschien had ze niet willen geloven dat hij er ook naar toe zou kunnen gaan zonder haar.
Het leek echter alsof Luke aan haar had gedacht, haar behoorlijk had gemist. Hij had zijn armen stevig om haar heen geslagen en vertelde haar hoe blij hij was om haar te zien. Rhi wilde hem hetzelfde vertellen. Hoe blij ze was om weer in zijn armen te staan, ver weg van alle narigheid die zich af had gespeeld. Ze rook de geurige zeep uit de Prefect-badkamer, net als het wasmiddel waar zijn donkerrode sjaal mee was gewassen. Voorzichtig sloeg ze haar armen ook om hem heen, terwijl ze haar gezicht in zijn warme jack begroef. Ze had niet gedacht dat ze Luke nog zou zien, of dat hij haar nog zou willen zien. Ze was immers zomaar weg gegaan. Ze had niemand erin betrokken. Dat was nu ook maar beter, bedacht ze zich, terugdenkend aan de Kimbells die nu op de koude keldervloer lagen.
Om haar heen hoorde Rhi gepraat van anderen. Ze kon niet precies opvangen wat ze zeiden, maar het was duidelijk dat het over haar ging. Over de Quidditch-aanvoerdster die haar team in de steek had gelaten, die in haar zevende jaar zomaar was verdwenen en nu opeens was verschenen in Hogsmeade.
‘Luke?’ De stem van Linn was duidelijker, wat betekende dat ze dichterbij was. Zij en Calum waren ook naar buiten gekomen, Calum met een paar boeken in zijn armen en Linn met een bezorgd gezicht, waarvan Rhi dacht dat het behoorlijk nep was.
‘Ik denk dat we het beste terug kunnen gaan en haar naar de ziekenzaal kunnen brengen. Ze ziet er niet heel erg goed uit,’ merkte Linn op.
‘Ik hoef niet naar de ziekenzaal,’ wierp Rhi tegen, al was het alleen maar omdat Linn het zei. Als er iemand was die hier niks mee te maken had, dan was het Linn. Daarnaast ging het haar vast niet om Rhi. Het ging haar om Edyn. Dat was vast ook de reden dat Calum er bij stond. Ze wilden weten waar hun vriendin was gebleven en ze hoopten vast dat Rhi het kon vertellen. Ze zouden zich nooit om haar bekommeren.
Waar iemand heel blij was om zijn vriendin weer te zien en haar in zijn armen te kunnen sluiten, was Ashton dat juist niet. Hij snapte niet wat ze hier deed, maar probeerde haar het voordeel van de twijfel te gunnen en haar tijd te geven om het uit te leggen. Zo geduldig mogelijk wachtte Ashton haar antwoord af. Naylene kennende zou ze hier een verklaring voor hebben. Waarom ze hem nooit had laten weten dat ze niet had kunnen komen, of waarom ze het niet had gewild en wat de reden was dat ze nu opeens wel hier was. Ze zei echter niks. Ze was wel door haar knieën gegaan, om zo de aandacht van Freckles te trekken. Het jonge hondje was nieuwsgierig naar haar toegelopen, om uit te vinden of deze vreemdeling echt kwaad in de zin had of niet. Dat was waarschijnlijk niet zo, maar ze leek wel te weigeren om antwoord te geven op Ashton zijn vraag.
‘Ik vroeg je iets,’ drong hij aan. Hij vond dat hij een uitleg verdiende. Ze hadden dit samen gepland, hij had er voor gespaard. Hij had nog altijd lege plekken in het kleine appartementje staan, waar Naylene ooit haar spullen had kunnen neer zetten. Hij had het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om ze zelf op te vullen. Ze was nooit gekomen. Daar moest een reden voor zijn. Ze had niet zomaar besloten niet meer te gaan studeren, of ergens anders te gaan wonen zonder hem. Ze had hem volledig uit haar leven gesneden en hij wilde weten waarom. Naylene leek hem die uitleg echter niet te willen geven.
In plaats daarvan was ze nu op de grond gaan zitten, met Freckles nog altijd bij zich. Ze had nog nauwelijks naar hem gekeken en er was nog geen woord uit haar mond gekomen. Hoe kon ze daar zo achteloos zitten, wetende wat ze had gedaan? Hoe kon ze doen alsof hij niet voor haar stond en een antwoord van haar eiste? Alsof hij er niet toe deed. Misschien deed hij dat ook niet meer in haar ogen, maar waarom was ze dan hier?
‘In de naam van Merlijn, Nay!’ riep Ashton uit, terwijl hij naar haar toeliep. Hij voelde zich veel groter dan dat zij was, zeker nu ze op de grond zat. Daar had ze echter zelf voor gekozen. ‘Als je geen eens antwoord kan geven op die vraag, wat verwacht je dan?!’ vroeg hij aan haar. Zij was degene die hem achter had gelaten. Ze had zijn hart gebroken toen ze na al die tijd niet op was komen dagen en uiteindelijk had hij de hoop opgegeven. Nu was ze hier, maar als ze niet eens haar mond opentrok, wat zou hij dan moeten doen?
‘Je kan hier niet zomaar verschijnen alsof het niks is! We zouden dit samen doen, maar je bent nooit op komen dagen! Ik heb de hele tijd op je gewacht! Ik dacht nog dat je misschien wat moeite had met je ouders en dat je later zou komen, maar je kwam gewoon niet en elke brief die ik je stuurde, kwam gewoon weer terug!’ Toen was het Ashton wel duidelijk geweest dat Naylene niks met hem te maken had willen hebben. Iets wat hij niet kon begrijpen. Niet nadat ze samen allerlei plannen hadden gemaakt, hun diploma hadden gehaald en klaar waren geweest voor iets nieuws. Het viel gewoon niet te begrijpen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen maanden had Luke zich af proberen te leiden. Hoe meer hij zijn best had gedaan om niet aan Rhi te denken, des te slechter het was gegaan. In eerste instantie was hij boos op haar geweest. Ze was weg gegaan zonder er veel over te zeggen. Al snel was die woede omgeslagen in zorgen. Hij had allerlei redenen proberen te denken waarom zijn vriendin was verdwenen. Tot op heden wist hij niet welke van die theorieën de waarheid was.
Zorgen waren duidelijk wel op zijn plaats geweest. Waar Rhi ook was geweest, het was wel duidelijk dat ze er niet had gezeten voor haar eigen plezier. Die optie was ook wel door Luke zijn hoofd heen gegaan. Hij wist dat ze graag bezig wilde met tatoeages zetten, waar ze helemaal geen opleiding meer zou hoeven te volgen op Hogwarts. Zeker niet nu ze in de vakantie had kunnen oefenen met haar speciale veer. Nu was het echter wel duidelijk dat Rhi niet om die reden was vertrokken.
Wat er wel was gebeurd, was op het moment ook geen prioriteit. Rhi was terug gekeerd in een vreselijke staat. Luke was niet de enige die dat door had. Linn en Calum waren ook naar buiten gekomen, om te kijken wat er precies gebeurde. Het was ook een gekke gewaarwording. Iemand die weken land spoorloosverdwenen was, stond nu ineens voor hen beiden.
Linn gaf aan dat Rhi naar de ziekenzaal moest. Iets waar Luke het wel mee eens was. Hij had vaak genoeg gezien dat er iets met Rhi aan de hand was. Ze daagde zichzelf altijd uit als het ging om Quidditch, wat wel eens slecht had geëindigd. Eén nachtje in de ziekenzaal en ze was er weer bovenop geweest. Luke had haar, in de tijd dat ze bevriend waren, altijd gezelschap gehouden. Ze hadden de meest stomme gesprekken gehad. Soms hadden ze met de kaart gezeten, om te kijken wat voor spannende dingen daar gebeurden en tussen wie.
"Je gaat naar de ziekenzaal." Besloot Luke. Hij kende Rhi en ze konden hier een hele tijd staan discussiëren, het was echter behoorlijk duidelijk dat Rhi zwak was. Ze moest na worden gekeken, want ze had zelfs wonden. Dan had ze een bed en kon ze rustig liggen en hopelijk vertellen wat er was gebeurd.
Luke kon wel zien dat Rhi het koud had, daar kon hij nu iets aan doen. Voorzichtig liet hij zijn vriendin los. Zo kon hij zijn jack uit doen. Hij drapeerde het over Rhi haar schouders. Het leek alsof ze de afgelopen weken in hetzelfde shirt had gelopen. Ondertussen was het al november, wat betekende dat het buiten koud begon te worden. Luke had er zelfs zijn sjaal omgedaan deze ochtend. Die hij ook om Rhi haar hals wikkelde.
"Kom." fluisterde hij zachtjes. Hij legde zijn arm om haar schouder, zodat hij haar mee kon nemen in de richting van het kasteel. Eerst keek hij nog even naar zijn vrienden.
"We zien jullie later." Gaf Luke aan. Rhi had vast geen behoefte aan de aanwezigheid van Linn en Calum. Wat ze ook had meegemaakt, het zag er uit alsof ze gesloopt was. Haar ogen konden ieder moment dichtvallen, terwijl haar benen haar niet helemaal meer leken te houden. Luke bleef haar dan ook ondersteunen. Hij was nieuwsgierig naar wat er was gebeurd, maar dat was niet iets wat ze nu hoefden te bespreken.
Ashton daarentegen wilde meteen antwoorden hebben. Normaal gesproken had Naylene hem die antwoorden graag willen geven. De afgelopen maanden had ze al over nagedacht hoe ze het zou brengen. Ze had hem zo graag willen vertellen dat ze spijt had gehad dat ze hem achter had moeten laten. Dat ze geen andere keuze had gehad. Tegen haar ouders had Naylene niets kunnen doen. Ze wilde dat ze Ashton dat uit kon leggen.
Er waren zoveel woorden die verteld moesten worden, maar hoe moest ze er aan beginnen? Ze kon vertellen wat er was gebeurd, maar dan zou ze alles moeten vertellen. Op het moment leek Naylene totaal te zijn vergeten hoe ze überhaupt woorden moest vormen. Voor nu probeerde ze zichzelf af te leiden met het hondje dat ze voor zich had zitten. Veel wist Naylene niet over honden, het waren geen huisdieren die veel voorkwamen bij volbloed heksen en tovenaars. Ze wist dat er verschillende rassen waren, dat was haar wel opgevallen toen ze bij Ashton had gelogeerd. Ze wist dat dit een Dalmatiër was, want die hadden ze wel eens samen gezien. Toen was Naylene heel erg nieuwsgierig geweest naar het hondje en nu zat er een zelfde soort hondje voor haar.
Ashton bleef echter aandringen met zijn vragen. Waardoor de spanning in Naylene haar lichaam alleen nog maar heftiger werd. Ze was de afgelopen maanden zo bang geweest. Bang dat er iets met Edyn zou gebeuren als ze niet mee werkten. Bang wat er zou gebeuren als Edyn wél mee zou werken. Daarna was die angst omgeslagen naar Rhi, ze had zomaar ontdekt kunnen worden. Daarbovenop was ze zoveel bezig geweest met de martelingen, iedere dag was ze weer bang geweest dat ze de spreuk aan had moeten voelen. Nu hoorde die angst weg te zijn, maar hij leek erger te zijn dan ooit te voren. Zo erg dat het leek alsof haar keel dicht werd geknepen.
Voorzichtig keek Naylene in de richting van Ashton. Haar waterige ogen belemmerden haar zicht. De jongen van wie ze al heel wat jaren hield, stond nu eindelijk weer voor haar. De afgelopen maanden had ze er alles voor over gehad om in zijn armen weg te kruipen. Nu kon het niet meer, omdat hij duidelijk boos op haar was. Naylene begreep het maar al te goed, voor hem leek het alsof ze hem, zonder ook maar iets te laten weten, in de steek had gelaten.
Door zijn geschreeuw, verbrak Naylene het oogcontact. Ze kroop verder naar achter, totdat ze uiteindelijk tegen de bank aan kwam. Ze was angstig voor wat er allemaal om haar heen gebeurde, maar vooral omdat haar eigen lichaam haar in de steek leek te houden. Hoe graag ze ook wilde praten, het lukte gewoon niet. Het enige wat nog lukte was huilen, tranen die ze de afgelopen tijd in had gehouden.
Om toch iets over te brengen, begon ze met haar hoofd te schudden. Haar lippen vormden de woorden dat het haar niet lukte. Ze wilde dat er woorden uitkwamen, maar het bleef gewoonweg hangen. Alsof ze totaal vergeten was hoe ze überhaupt klanken uit moest brengen. Dat terwijl ze net nog tegen Rhi had gesproken! Ze had nog gevraagd waar ze naar toe hadden kunnen gaan. Nu was alles weg. Iets wat gek was, aangezien ze veilig was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Luke leek standvastig te zijn in wat Linn had gezegd. Rhi moest naar de ziekenzaal. Het was niet alsof ze daar nooit was geweest, Als Beater bij Quidditch kon je nog wel eens een aantal verwondingen oplopen. Rhi was dan ook niet bang voor de medicijnen die ze zou krijgen. Ze was banger voor wat Madam Pomfrey zou ontdekken. Wellicht zou ze kunnen zien welke spreuken Rhi zo hadden toegetakeld. Dan zou het hoofd van Slytherin vast snel hun kant op komen en dan zou er een uil worden gestuurd naar Jackie en Keith. Het waren de gevolgen van naar de ziekenzaal gaan waar Rhi bang voor was.
Luke pakte haar in met zijn jack en zijn sjaal en Rhi kon er weinig tegen protesteren. Ze stak haar armen door de mouwen van het warme jack en sloeg ze vervolgens over elkaar. Pas nu ze de warmte om zich heen had, besefte ze zich hoe koud ze het eigenlijk had gehad. De Gryffindor sjaal van Luke bungelde rond haar hals en de wol prikte zelfs een beetje tegen haar huid.
Gelukkig zag Luke in dat Rhi er niet veel voor voelde om Linn en Calum mee te nemen. Rhi had het nooit op de beste vriendin van Edyn gehad. Veel te luid en aanwezig. Calum was waarschijnlijk geen vervelend persoon, maar hij was altijd de vijand van Rhi geweest tijdens het spelen van Quidditch. Ravenclaw was na Slytherin het beste team geweest, zeker met Calum als Seeker. Rhi wist echter wel dat Calum en Linn nu alleen maar wilden weten of zij meer wist van Edyn.
Rhi liet zich meevoeren door Luke naar het kasteel. Het was nog wel een flinke wandeling. Rhi wist niet of haar benen het vol zouden houden, maar ze weigerde om aan Luke te vragen of hij haar misschien zou kunnen tillen. Als ze nou haar bezem zou hebben gehad, dan zouden ze een stuk sneller zijn geweest. Gelukkig liep Luke rustig op haar tempo met haar mee en stopte hij zelfs eventjes als het nodig was. Tot nu toe had hij nog geen vragen gesteld, maar Rhi wist zeker dat die nog wel zouden komen.
Tijdens het lopen merkte Rhi dat het steeds moeizamer ging. Ze had nauwelijks eten en drinken gekregen, dus haar energie was veel te laag om een stuk te lopen. Luke ondersteunde haar, maar bij elke stap werd het moeilijker om haar voeten op de grond te zetten en om haar benen haar lichaam te laten dragen. Toen ze eindelijk de poorten van het kasteel zag, kon ze opgelucht ademhalen. Ze was er bijna.
Eenmaal op de grond van het kasteel, nam Luke haar zo snel mogelijk mee naar de ziekenzaal. Ook hier leek het behoorlijk op te vallen dat Rhi weer was terug gekeerd. Het waren enkel nog leerlingen geweest die haar hadden gezien, zelfs een paar van haar Quidditch-team. Niemand liep echter naar haar of Luke toe, waardoor ze meteen door konden naar de ziekenzaal.
Zodra ze in de deuropening stonden, kwam Madam Pomfrey al op hen afgehold. ‘Ik wist het! Ieder jaar weer is er wel één iemand die terug komtuit Hogsmeade met verwondingen! Jullie kinderen zijn ook nooit voorzichtig!’ riep ze, alsof Rhi uit was gegleden over de natte klinkers in het dorp. Pas toen ze zag wie er voor haar stonden, leek ze haar woorden in te slikken. ‘Mevrouw Whitmore!’ Het was duidelijk dat ze niet had verwacht om Rhi te zien, zoals ieder ander die op dit moment door de school heen liep.
‘Kom, dan zoeken we een bed voor je. Menneer Hemmings, als jij zo vriendelijk wil zijn om professor Lowell en McGonnagal te halen.’
‘Nee,’ bracht Rhi uit. Ze wilde niet dat ze zouden worden gehaald, maar haar woorden leken geen effect te hebben op de zuster. ‘Nu graag, meneer Hemmings.’
Het was één ding geweest dat Naylene daar gewoon had gezeten, zonder op of om te kijken naar de jongen die ze maanden geleden alleen had gelaten. Dat was iets waar Ashton boos om kon zijn, woedend zelfs. Dat ze hier nu eindelijk was, maar niets van zich liet horen. Hij had verwacht dat ze vanzelf wel terug zou schreeuwen, iets over dat hij het niet zou begrijpen en dat ze had gedaan wat het beste was geweest, maar er kwamen geen woorden uit de mond van Naylene. Zijn woorden leken haar juist angst in te jagen.
Ze was naar achteren gekropen, net zolang totdat ze tegen de bank aan was gekomen. Ze leek wel te willen praten, maar er kwamen geen woorden uit. Ze schudde enkel haar hoofd en nu pas besefte Ashton zich dat er echt iets heel ergs zou moeten zijn gebeurd met zijn vriendin. Wat er ook was gebeurd, Naylene had gedacht dat ze hier veilig was geweest. Daarom was ze hier naar toe gekomen en Ashton had al die veiligheid in één klap weggenomen toen hij was begonnen met schreeuwen.
‘Oh god, Nay,’ zei Ashton zachtjes, waarna hij naar haar toe liep. Voorzichtig ging hij naast haar zitten. Nu hij dichterbij zat, kon hij zien hoe slecht ze er uit zag. Ze had wallen onder haar ogen en het leek alsof ze in haar hoofd op een hele andere plek zat dan in het appartementje in Londen. Waren het haar ouders geweest? Hadden die iets gedaan? Het waren de enige mensen waarvan Ashton wist dat ze in staat waren tot iets verschrikkelijks, maar wat hadden ze kunnen doen?
Waarschijnlijk waren ze niet blij geweest met het feit dat Naylene ergens anders ging studeren, ondanks dat het voor Auror was geweest. Dat ze ook nog eens bij hem in zou trekken, was misschien wel de druppel geweest. Maar hadden ze haar daarom zo lang thuis gehouden? Zelfs dat kon Ashton zich niet voorstellen, want hij wist ook wat een goede opleiding voor mensen zoals de Kimbells betekende.
Voorzichtig sloeg hij zijn armen om Naylene heen. Wat er ook aan de hand was, het was iets vreselijks. Op dit moment leek ze eerder een knuffel te kunnen gebruiken dan zijn geschreeuw en het speet hem. Vanaf het moment dat ze angstig weg was gekropen, had hij de spijt door zijn lichaam gevoeld. Hij had nooit tegen haar moeten schreeuwen, maar hij had een hele andere Naylene voor zich gezien dan degene die nu naast hem zat. Hij had zijn vriendin gezien, die zomaar was vertrokken en hem alleen achter had gelaten.
‘Het spijt me dat ik tegen je schreeuwde,’ zei Ashton, terwijl hij over haar rug streek. Hij wilde wel uitleggen waarom hij dat had gedaan, maar hij betwijfelde of het wel aan zou komen op dit moment. Naylene had iets meegemaakt en als het iets met haar ouders te maken had, dan zou het nog wel eens een hele nare wending kunnen krijgen. Ze zat nu al in zijn armen te huilen en dat had ze niet erg vaak in hun relatie gedaan.
Ashton bleef zachtjes over haar rug aaien en ook Freckles leek zich nu te bekommeren om de vreemdeling die zich in het appartement bevond, door zich tussen Ashton en Naylene in te nestelen en de hand van Naylene te likken. Veel hielp het waarschijnlijk niet. Als Naylene echt iets mee had gemaakt wat haar zo erg had geraakt dat ze zelfs bang was geworden van zijn geschreeuw, dan zou dit nu niet genoeg zijn. Ashton wist ook niet wat hij haar zou kunnen bieden, behalve een warm bed en hopen dat ze morgen meer aan hem zou willen vertellen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Diep in de bossen van Noorwegen stond het huisje waar Edyn en Michael zich de afgelopen weken hadden bevonden. Ver weg van de bevolking van het land en daarmee ook veilig van mensen als de Kimbells.
In het begin was het niet goed gegaan met Edyn. In haar hoofd had ze nog in de koude kelder van de Kimbells gezeten. Ze had zich precies gevoeld hoe ze daar had gedaan. De pijn was nog door haar lichaam heen getrokken en ze had niet goed door gehad wat er precies om haar heen was gebeurd. Ze had veel om Rhi gevraagd, omdat ze haar zusje als laatste had gezien.
Ondertussen ging het beter met Edyn. Ze had goed te eten gekregen van Mevrouw Ripple, die een paar keer per dag de meest lekkere dingen op de tafel had gezet. Het had een tijdje geduurd, maar op een gegeven moment had Edyn geweten waar ze was. Ze had vragen gesteld aan Michael en ze hadden zelfs samen de bossen verkend. Toch had ze Rhi niet los kunnen laten. Ze had heel erg veel nagedacht over haar zusje, die nog ergens was geweest. Ergens bij Naylene, die ook in gevaar was geweest. Michael en Mevrouw Ripple hadden er niet veel aan kunnen doen.
Een paar dagen geleden hadden ze eindelijk een brief gekregen van Naylene. Michael had niet veel willen zeggen over wat er in had gestaan. Hij had Edyn echter verzekerd dat zowel Rhi als Naylene veilig waren geweest. Dat zij zelf veilig was geweest en dat ze niet meer in het bos in Noorwegen hoefden te blijven.
Daarom stonden Michael en Edyn op het punt om vandaag ergens anders naar toe te gaan. Edyn ging er vanuit dat het voor een dagje was en ergens was ze wel benieuwd waar ze precies naar toe zouden gaan. Ze stond al met Pixie in haar armen. Michael zou er voor zorgen dat ze zouden verdwijnselen naar de juiste plaats. Ze was best benieuwd waar ze naar toe zou gaan.
Ondanks dat het leek alsof het goed ging met Edyn. Was dat nog niet helemaal waar. Er was wat vaker een glimlach op haar gezicht te zien. Zeker nu ze wist dat de rest ook veilig was. Eén ding klopte echter niet aan dit alles. Door alles wat er met haar was gebeurd, leek al haar magie uit haar lichaam te zijn verdwenen. Zelfs nu ze zich weer beter voelde, waren haar krachten niet terug gekomen. Pixie luisterde nog behoorlijk goed naar haar, maar in het bos kwamen er geen dieren meer naar haar toe. Ze kon haar krachten niet mee gebruiken om bloemen tevoorschijn te laten komen. Zonder al die krachten, was haar magie ook ver te zoeken. Ondanks dat Edyn het niet snapte, had ze zich er voor nu, na heel wat tranen, bij neergelegd. Ze vond het belangrijker dat ze veilig waren.
"Ik ben er klaar voor, Mikey." fluisterde Edyn. Stiekem hoopte ze er op dat ze Rhi en Naylene zouden gaan bezoeken. Ze wilde graag naar haar zusje en haar vriendin. Michael had echter al wel gezegd dat ze beter nog even hadden kunnen wachten. Hij wist precies wat er was gebeurd, dat had Edyn hem immers verteld. Edyn wist dat Michael iets beter in kon schatten wat Naylene nodig had en misschien ook wel beter wist waar de twee waren. Daarom liet ze die beslissing ook aan hem over.
"Houdt je goed vast. En Pixie ook." Edyn deed wat haar gevraagd werd en pakte haar hondje iets beter vast. Vervolgens haakte ze haar arm in die van Michael en hield ze zijn bovenarm goed vast.
Er kwam een naar gevoel in Edyn haar maag naar boven toen alles om haar heen begon te draaien. Zelf was niet goed genoeg geweest in het verdwijnselen, op het moment zou ze de spreuk ook niet eens kunnen gebruiken als ze het wel had gekund. Michael had het al wel geleerd, waardoor hij haar nu wel mee kon nemen.
De omgeving leek niet veel te zijn veranderd. Ze kwamen in een bos. Veel mensen zouden niet eens heel erg veel verschil zien tussen het bos in Noorwegen en de plaats waar ze nu waren. Edyn wist echter meteen waar ze was.
"We zijn in mijn bos." Het bos dat een eindje achter het huis van de Jenkins lag. Ze had er zoveel tijd door gebracht. Ze wist ieder klein plaatsje in het bos, had veel van de dieren gezien. Nu begon het haar wel pijn te doen dat ze nu waarschijnlijk niet naar haar zouden luisteren. Ze wist niet wat er was gebeurd, maar er voelde iets anders in haar lichaam.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat het wel beter leek te gaan met Edyn, was ze nog niet de oude. Hoe kon dat ook? Edyn had Michael in vertrouwen genomen over wat er was gebeurd en hij had het vreselijk gevonden. Dat de Kimbells geen lieverdjes waren, had hij al langer geweten. Hij had echter nooit gedacht dat ze iemand zoals Edyn zo toe hadden kunnen takelen. Ze hadden haar van haar familie weggehouden en haar proberen te dwingen om haar magie te gebruiken voor het kwade. Haar magie, die juist zo puur en mooi was. Edyn had keer op keer geweigerd, maar daardoor hadden ze de meest vreselijke spreuken op haar afgevuurd. Dat was verschrikkelijk geweest en het was een wonder dat ze het vol had gehouden, vond Michael.
Nu zag Michael ook in waarom Rhi het zo belangrijk had gevonden om Edyn daar weg te houden. Tot op enkele dagen geleden had hij niet eens geweten hoe dat verder was gegaan. Naylene had hem brief gestuurd, met daarin het één en ander uitgelegd. Michael had lang niet alles aan Edyn verteld. Alleen dat Rhi en Naylene beide veilig waren en dat ze zich niet meer zorgen hoefden te maken om de Kimbells. Edyn wist niet wat dat betekende, maar Michael wel.
Naylene had niet direct benoemd wat er allemaal was gebeurd. Alleen dat het over was en ze zich geen zorgen meer hoefden te maken. Michael kon echter wel raden dat dat niet veel goeds betekende. De Kimbells gaven immers niet zomaar op.
Nu de kust echter weer veilig was, konden Michael en Edyn zich meer voortbewegen. Ze hadden weken verbleven in Noorwegen, waar mevrouw Ripple voornamelijk voor hen had gezorgd. Ondanks dat Edyn wel wat meer begon te lachen, was haar magie nergens te bekennen. Michael was ervan overtuigd dat het niet verdwenen was. Haar magie was er nog, maar ze had enkel wat hulp nodig om het weer te ontdekken. Michael had wel geprobeerd om die hulp te bieden, maar er was eigenlijk maar één plek waar Edyn echt baat bij zou hebben en dat was het bos achter haar huis. Daarom had Michael haar daarmee naar toegenomen, samen met Pixie.
‘Klopt,’ zei Michael tegen Edyn, die de verandering in het bos al had opgemerkt. Natuurlijk herkende ze haar eigen bos. Geen enkele boom was voor haar hetzelfde. Natuurlijk verschilde het weer iets hier, waren het andere soorten bomen. Maar Michael zou dit niet kunnen onderscheiden van andere bossen. Dit bos was echter speciaal. Het was Edyn haar bos. Het bos waar ze, naar eigen zeggen, vaak genoeg mee had gepraat. Het bos dat haar keer op keer had geholpen. Michael hoopte dat het dat dit keer ook zou kunnen doen. ‘Ik hoopte dat het bos ons een beetje zou kunnen helpen.’
Hij besefte zich dat ze nu ontzettend dicht bij de ouders van Edyn waren. Als Edyn dat zou willen, dan zouden ze er naar toe kunnen gaan. Mevrouw Ripple zou hun spullen op kunnen sturen, maar dat was allemaal een zorg voor later. Nu zouden ze de aandacht van het bos moeten kunnen trekken. Iets wat een stuk lastiger was nu Edyn niet meer met de dieren en wezens kon praten. Pixie luisterde dan nog wel, maar Michael wist dat het anders was. De dieren kwamen niet meer op haar af, waar ze dat eerst wel hadden gedaan.
Michael zette een stap naar voren, maar hij bleef de hand van Edyn goed vasthouden. ‘Hallo? Meneer bos? Of mevrouw bos?’ zei Michael wat harder. Edyn noemde de dieren ook altijd meneer en mevrouw, dus Michael besloot om het bos ook zo aan te spreken. Eigenlijk gokte hij dat het bos een vrouw was, maar dat kon hij niet met zekerheid zeggen. Hij wist ook niet of dit de manier was om tegen het bos te praten. Het was immers niet iets wat hij dagelijks deed. Hij wilde het echter wel proberen, voor Edyn.
‘Ik ben hier samen met Edyn!’ zei Michael, hopend dat haar naam iets betekende voor het bos waar ze nu in stonden. ‘Ik weet dat ze hier al heel lang niet meer is geweest, maar ze heeft hulp nodig. Uw hulp, of misschien wel jullie hulp?’ Michael had geen idee tegen wie of wat hij precies aan het praten was.
Hij voelde echter wel de wind om hem heen, een zachte bries die opeens op kwam zetten. Er vloog een vlinder langs, net zoals in de verhalen van Edyn. De vlinder fladderde even rondom het gezichtje van Pixie, maar daarna ging hij op het hoofd van Edyn zitten.
Voor het tweetal hadden zich allerlei blaadjes verzameld. Wat er precies gebeurde, wist Michael ook niet. Hij hoorde fluitmuziek en gezang en er was een fel licht, waardoor hij even weg moest kijken. Toen hij weer keek, zweefden er een aantal nimfen voor hen. Niet dat Michael ooit een nimf had gezien, maar deze wezens waren zo mooi, dat ze enkel en alleen dat zouden kunnen zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Noorwegen had prachtige bossen. Toen Edyn zich eenmaal wat beter had gevoeld, hadden zij en Michael ook wel door het bos gewandeld om wat te dingen te ontdekken. Daar was al meteen een verandering zichtbaar geweest. Normaal gesproken waren er altijd dieren om Edyn heen geweest, of ze daar nou om had gevraagd of niet.
Het leek alsof haar leven helemaal veranderd was. Er kwamen geen dieren meer op haar af. Ze had kunnen praten met de diertjes, alsof ze haar echt hadden verstaan, want ze hadden ook nog eens gedaan wat ze van hen had gevraagd. Nu leek zelfs Pixie er moeite mee te hebben om soms naar Edyn te luisteren. Haar hondje deed het nog wel, maar soms duurde het allemaal iets langer.
Het bos bij het huisje was nu veranderd in haar eigen bos, waar Edyn zich al meteen wat beter voelde. Er was een zachte glimlach op haar gezicht te zien. Ze was hier nog niet vaak met Michael geweest, één of twee keer in de zomervakanties. Er waren genoeg andere bossen waar ze samen naar toe waren geweest. Die in Brazilië, het verboden bos bij Hogwarts. Dit bos was echter bijzonder. Hier had Edyn haar gaves gekregen.
Voorzichtig begon Michael te praten met het bos, iets wat Edyn vaak genoeg had gedaan. Al had ze maar gevraagd of ze voorzichtig over de groeiende grassprietjes had mogen lopen. Ze had ook eens gevraagd of er een hertje naar hen toe had willen komen, zodat Rhi hem had kunnen tekenen.
De woorden van Michael leken te helpen. Edyn wist nog goed hoe het was toen ze een klein meisje was geweest. Toen was ze zo bang geweest in ditzelfde bos omdat ze was verdwaald. Toen had ze ook om de hulp van het bos gevraagd, die ze ook had gekregen. Dat moment had alles veranderd.
Edyn voelde hoe haar lichaam oplichtte. Hoe er wat meer vrolijkheid naar haar toe werd getrokken. Het bos werd evengoed verlicht met licht, vlinders en de prachtige figuren van de nimfen vulden de omgeving met hun pracht.
"Je hebt onze dochter gebracht." Begon één van de wezens te praten. Haar stem was als zachte muziek waar je naar luisteren voor het slapen gaan. Rust viel zover Edyn heen. Hier was ze op haar plaats, hier hoorde ze thuis.
"Kom hier lieverd." Er werd een hand uitgereikt. Het leek alsof het niet vast te pakken was. De Nimfen bestonden voornamelijk uit licht, zo leek het in ieder geval. Niets was minder waar, want toen Edyn een stap naar voren zette en de hand van het prachtige wezen vastpakte, voelde ze het ook. Het leek zelfs alsof het licht door haar eigen lichaam heen trok.
Armen werden om haar lichaam geslagen, alsof ze voor haar eigen moeder stond die ze een hele tijd had moeten missen. De nimfen uit het bos waren voor Edyn altijd familie geweest en ze had ze al jaren niet meer gezien. Daarom verstopte ze zich zo goed mogelijk in de armen die veilig om haar heen waren geslagen.
"Laat eens zien wat er is gebeurd, mijn kind." Edyn wilde haar mond opentrekken, vertellen wat er was gebeurd, hoe moeilijk dat alles ook was. Ze had het ook met Michael kunnen bespreken. Er waren wel veel tranen bij geweest. Op het moment dat Edyn wilde beginnen met praten, werd er haar verteld dat het niet hoefde. Haar gezicht werd voorzichtig vast genomen in de handen van een andere nimf.
De vreselijke gebeurtenissen flitsten voor Edyn haar ogen langs. Alsof ze weer terug was in de koude kelder. Ze zag hoe de Kimbells op haar af konden lopen. Ze voelde de pijn weer door haar lichaam gaan. Voorzichtig begon ze te kermen.
"Dat is vreselijk." werd er gefluisterd. Gelukkig leken de herinneringen ook meteen te stoppen, nog voordat er echt tranen over haar wangen liepen en Edyn ineen dook van de pijn die ze opnieuw leek te voelen.
"Je bent heel sterk geweest. Nu ben je hier en komt alles goed." De geruststellende woorden waren al heel erg veel. Edyn had ze ook van Michael en mevrouw Ripple gehad die haar een fijne omgeving hadden gegeven. De nimfen leken daar ook voor te willen zorgen, ondanks dat het nog wel even pijn had gedaan om de herinneringen op te halen.
Al snel vlogen er andere herinneringen voor Edyn haar ogen langs.
Als eerste stond ze als klein meisje in het bos. Er waren dan wel tranen die over haar wangen heen liepen, maar die waren al snel weg. Dezelfde nimfen die voor haar stonden, hadden dat toen ook gedaan. Ze hadden haar getroost. Er waren vlinders geweest die haar rustig hadden gemaakt en zelfs terug hadden gebracht naar haar familie.
De vlinders hadden zich om kleine Edyn heen verzameld, zodat ze even niets meer zag. Toen ze verdwenen was het meisje veel groter geworden. Ze zag Linn voor zich zitten. Edyn ging zachtjes met haar vingers door haar haren heen. Al snel verschenen er bloem in het haar van haar vriendin. Linn draaide zich om en haar armen vlogen al snel om Edyn haar hals.
Vervolgens zag Edyn haar Ravenclaw vriend. Het was zijn eerste wedstrijd voor het Quidditch team geweest en hij had de Snitch gevonden, waardoor het team had gewonnen. Edyn kwam samen met Linn naar hem toe gerend, zodat ze beiden hun armen om hun vriend konden slaan, maar niet voodat Edyn hem een mooie edelsteen had gegeven.
De volgende herinneringen die Edyn te zien kreeg was van haar hondje. Pixie die samen met haar in het gras zat. Voorzichtig liet ze balletjes verschijnen, zodat Pixie er mee kon spelen. Na een tijdje kwam Pixie op haar schoot gesprongen en kreeg ze kusjes van haar beste vriendje, over haar hele gezicht.
Nu brachten de vlinders haar naar het verboden bos. Ze bleven echter wel rondvliegen. Edyn zag hoe ze zelf bij Michael stond, dicht tegen elkaar. Hun eerste kus. Edyn had net gevraagd of Michael haar vriendje had willen zijn. Ze was dicht tegen hem aan blijven staan, iets wat de laatste paar weken ook had gedaan.
Het waren allemaal mooie herinneringen, die al het slechte van de laatste tijd aan de kant leken te drukken, alsof ze er niet eens waren geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Keer op keer had Michael het bijzonder gevonden hoe Edyn haar magie had gewerkt. Vroeger had hij het misschien zelfs raar gevonden. Hij had niet begrepen hoe ze bij vakken als Charms en Defense Against The Dark Arts nooit een spreuk had kunnen produceren, maar dat het bij een vak als Herbology als vanzelf leek te gaan. Hij had Edyn bloemen uit het niets zien toveren en nog zoveel meer dan dat. Al was het meest bijzondere wat hij ooit gezien, toch wel het moment in het Verboden Bos. Ze waren samen opzoek gegaan naar eenhoorns en ze hadden die gevonden. Twee zelfs. Edyn was heel lief naar ze geweest, al had Michael de helft van haar woorden niet verstaan. Alsof ze een hele andere taal had gesproken. Edyn was zich daar nooit bewust van geweest, had ze hem toen verteld.
Toen hij had gemerkt dat de magie van Edyn het af had laten weten, had hij iets voor haar willen doen. Hij had gehoopt dat de bossen in Noorwegen haar voldoende hadden kunnen helpen, dat de dieren en wezens haar zouden laten zien dat ze nog steeds dezelfde Edyn was, die nog altijd alles kon wat ze voorheen ook had gekund. Jammer genoeg was dat niet zo geweest. Dus had Michael geen andere optie gezien. Dit was Edyn háár bos. Het bos waar ze de grootste connectie mee had, waar ze zich het meest op haar gemak voelde. Ze hadden hier wel naar toe moeten gaan, zeker als dat zou betekenen dat het bos haar zou kunnen helpen.
Michael keek vanaf een afstandje toe hoe de nimfen zich over Edyn ontfermden. Het was een vreemde gewaarwording om te zien. Michael had wel vaker vreemde dingen meegemaakt met Edyn, maar dit was zeker wel het toppunt. De nimfen lieten zich normaal gesproken niet snel zien. Eigenlijk vrijwel nooit. Voor Edyn waren ze echter naar voren gekomen. Ze hadden haar hun dochter genoemd. Iets wat voor Michael wel bevestigde dat de nimfen degenen waren die voor Edyn haar krachten had gezorgd. Iets waar hij hen heel dankbaar voor was. Want als Edyn die krachten niet zou hebben gehad, zou hij haar nooit hebben ontmoet. Al zou haar waarschijnlijk ook veel ellende zijn bespaard.
Voor zijn ogen gebeurde het één en het ander. Edyn werd omringd door de nimfen en hij hoorde de vreemde taal weer. Dezelfde taal die Edyn had gesproken met de eenhoorns. Hij wist niet wat er gebeurde, behalve dat hij erg veel licht zag. Zoveel, dat het haast moeilijk werd om Edyn nog te zien. Hij bleef echter op afstand, samen met Pixie. Het hondje keek met een schuin hoofd toe en Michael had het idee dat hij er precies zo bij stond.
Hij hoopte dat dit Edyn zou helpen. Dat ze weer een oprechte glimlach op haar gezicht zou krijgen en dat ze weer toegang zou hebben tot de magie die ze altijd al had gehad. Als zelfs de nimfen haar niet zouden kunnen helpen, dan wist Michael het ook niet meer. Het enige wat ze nog zouden kunnen doen, is terug gaan naar de ouders van Edyn. Misschien had ze hen ook wel nodig in dit alles.
Michael zag hoe de nimfen weer afstand namen van Edyn. Toen hij zicht kreeg op zijn vriendin, leek ze er al een stuk beter uit te zien. Het was iets wat gewoon klopte. Pixie rende zelfs al vrolijk op haar af. Iets wat hij altijd al wel had gedaan, maar nu leek hij zijn eigen baasje weer écht te herkennen. Michael bleef echter staan, niet goed wetend wat hij nu zou moeten doen. Hij wilde zich respectvol gedragen tegenover de nimfen, dus het leek hem beter om af te wachten.
‘Kom, Michael.’ Eén van de nimfen gebaarde naar hem, dat hij bij hen moest komen staan. Wat nerveus liep hij naar hen toe. De nimfen waren zo imposant, hij wist niet eens waar hij precies moest kijken. Ze leken haast een soort illusie te zijn, maar hij wist wel zeker dat Edyn hen net aan had geraakt en andersom.
‘We willen je bedanken voor alles wat je voor Edyn hebt gedaan. Het was een erg wijze beslissing om haar hier naar toe te brengen,’ sprak één van de nimfen. Michael keek opzij naar Edyn. Hij hoopte dat de nimfen haar echt hadden geholpen. Zo zag het er wel uit. Dat was alles waar Michael om had gegeven, de laatste tijd. Hij had zijn Snowflake weer terug willen hebben. Ondanks dat ze wel langzaam wat beter was geworden, was ze niet meer de Edyn geweest die hij had gekend. Natuurlijk was er altijd ruimte voor haar verdriet en pijn, wat ook logisch was na alles wat er was gebeurd. Al die donkere gevoelens hadden het echter niet mogen winnen van het licht dat ooit zo fel in haar had geschenen. Het leek er nu op dat ze het licht weer had gevonden.
‘Ik wilde haar alleen maar helpen, na alles wat er was gebeurd,’ zei Michael zacht. Edyn had alle hulp verdiend die ze had gekregen, ook van mevrouw Ripple. Michael had haar wel gevraagd waarom ze was gebleven om voor Edyn te zorgen, terwijl ze ook genoeg werk had gehad op Hogwarts. Edyn was echter altijd zo aardig voor haar en de andere huiselven geweest, dat mevrouw Ripple met liefde tijd vrij had gemaakt om haar favoriete leerling te helpen.
‘Je hebt haar erg goed geholpen,’ zei een nimf. ‘En daarom willen we je een teken van onze dankbaarheid geven. Je hebt onze dochter terug gebracht en voor haar gezorgd op de momenten dat ze het nodig had. We hopen dat je dit van ons aan kan nemen.’
Eén van de andere nimfen had haar handen geopend. In de kom van haar hand lag een klein, slang-achtig wezen. Zijn paarsblauwe huid glom in het licht van de nimfen, net zoals zijn paarse vleugels.
‘Dat is een Occamy,’ hoorde Michael zijn vriendin zachtjes fluisteren.
‘Dat klopt, Edyn. En hij is voor Michael, als hij dat wil. Deze Occamy zal erg goed naar je luisteren, Michael. Normaal gesproken passen ze zich aan aan hun omgeving, maar als jij wil dat hij klein blijft, dan zal hij dat doen.’
Voorzichtig nam Michael het kleine wezentje aan. Hij kon niet geloven dat de nimfen hem iets wilden geven om te bedanken. Hij had nauwelijks iets gedaan. Hij had Edyn opgevangen, maar Rhi en Naylene hadden het zwaardere werk gedaan. Ook zij verdienden iets voor al hun harde werk. ‘Dankjulliewel. Ik… Ik weet niet wat ik moet zeggen,’ zei Michael zacht. Hij had gewoon gedaan wat hij had moeten doen, als Edyn haar vriendje zijnde.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dit keer was de ontmoeting met de nimfen heel anders dan de eerste keer. Edyn haar krachten hadden nu nog diep binnen in haar gezeten. Om bij die magie te komen, moest de puurheid van haar hart helpen. Het geluk dat ze in zich had en waar ze altijd van kon genieten, maar ook had kunnen delen met alle mensen om zich heen.
Door alle vervelende dingen was het moeilijk geweest voor Edyn om bij haar pure hart te komen. Nu leek het echter alsof al het vervelende ver weg was. Ze wist dat ze er doorheen was gegaan en vergeten zou ze het nooit, ze wist nu echter ook dat er genoeg mooie dingen waren, die haar gelukkig maakten.
Al snel had ze haar hondje in haar armen. Ze voelde meteen al een verschil. Het geluk leek haar weer toe te lachen. Pixie leek haar weer te begrijpen en zij hem. De twee hadden altijd een goede band gehad. Ook in de tijd dat Edyn zich niet goed had gevoeld. Pixie had altijd naar haar geluisterd. Nu voelde het echter anders en dat had het kleine hondje ook door.
Edyn was Michael dankbaar dat hij haar hier mee naar toe had genomen. Zij was niet de enige, want de nimfen bedankten hem met een geweldige cadeau. Iets of iemand die van hem kon houden, zoals Pixie van Edyn hield. Een vriend voor zijn leven.
De Occamy was prachtig. Edyn had er nog nooit een met eigen ogen gezien, maar ze had er vaak genoeg over gelezen. Ze wist nu echter al dat hij bij Michael zou passen. Zijn haren konden in dezelfde kleur veranderen, als hij dat zou willen. Hij kon de Occamy dingen leren, maar waarschijnlijk zou hij ook met hem kunnen knuffelen als dat nodig was. Het was dan wel geen hond, maar het wezen zag er super zacht uit.
Edyn snapte dat het wezentje voor Michael was en dat ze elkaar moesten leren kennen. Dus hoe graag ze het beestje ook wilde aaien, dat kwam allemaal later wel. Het leek haar geweldig om te zien dat de twee echt vrienden zouden worden. Iedereen verdiende dat.
"Dat is echt heel erg lief." Fluisterde Edyn.
"Nou kom hier mijn kind. We moeten weer gaan, maar als je ons ooit nodig hebt, weet je ons te vinden." Edyn liep nog een keer naar de nimf die in het midden stond. Ze voelde de armen van de vrouw om zich heen. Haar lichaam vulde zich met de warmte.
Edyn stapte weer naar achter. Ze had Pixie nog steeds in haar armen. Nu had Michael zijn eigen vriendje in zijn armen. Edyn ging op haar tenen staan zodat ze Michael een kus op zijn wang kon geven.
"Kunnen we naar papa en mama?" Ze waren nu toch in haar bos. Dat betekende dat ze niet heel erg ver weg waren van het huis waar Edyn zich echt thuis voelde. Ze had haar ouders heel erg gemist. Ondanks dat er goed voor haar was gezorgd de laatste tijd, wilde ze nu het liefst tegen haar moeder aan kruipen, Michael in de buurt hebben en misschien nog met haar jongste zusje praten. Ze wilde weten waar Rhi precies was en het liefst had ze haar zusje ook bij zich, zodat ze kon zien dat het allemaal goed met haar ging.
Michael leek het eens te zijn met het plan van Edyn en nadat ze allemaal gedag hadden gezegd tegen de nimfen, konden ze op weg naar het huisje, dat een einde van het bos af stond.
"Je moet je Occamy nog een naam geven. Volgens mij is het een meisje." zei Edyn, terwijl ze het wezen dat in Michael zijn armen lag, goed in de gaten hield. Het was wel duidelijk dat ze zich goed voelde bij de jongen. Iets wat Edyn maar al te goed snapte. Dat deed ze zelf namelijk. Hij had haar opgevangen. Als ze iets over het vreselijke gebeuren bij de Kimbells kwijt had gewild, had ze dat met hem kunnen bespreken. Hij had rustig naar haar geluisterd. En vandaag had hij er zelfs voor gezorgd dat alles goed met haar ging. Dat ze weer terug de oude was. Ze was Michael dankbaar voor alles wat hij had gedaan en hij verdiende in haar ogen nog zoveel meer dan een Occamy. Ondanks dat het al een geweldig cadeau was. Het paste echt bij Michael.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld