Rye schreef:
Jermaine keek gewoon weg. Hij had verdomme voor haar gevochten in de oorlog. Toen hij dacht dat het voorbij was, dacht hij aan haar. Toen hij weer veilig was, dacht hij aan haar. Altijd, dacht hij aan haar. Alsof een stomme betovering hem dan nog kon troosten. Ongemerkt welde er tranen op in zijn oog. Als hij moest huilen, was dat aan één kant. 'Als zij gelukkig is, dan... dan is dat maar zo...' zei hij. Jermaine hield zichzelf groot, voor zover hij dat kon.