Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had twee geladen pistolen, meerdere messen op zijn lichaam en nog kogels om te kunnen herladen. De tijd die hij door had gebracht bij Charlotte haar huis was te lang geweest, maar hij wilde ook niet onvoorbereid op komen dagen. Hij kon het zich niet veroorloven om alleen maar meer problemen te veroorzaken. Het nare gevoel in zijn maag was niet minder geworden, in tegendeel. Het was alleen maar erger geworden en hoe dichter hij bij het overdekte winkelcentrum kwam, hoe erger het werd. Steeds meer bekroop hem het gevoel dat er iets goed mis was en toen hij de deuren van het gebouw opende, wist hij wat het precies geweest was.
Zijn masker had hij al tijdig op zijn gezicht gezet, dus de sporen verrasten hem niet. Hetgeen dat onheilspellend was, waren de opgewonden geluiden van geïnfecteerden, verder in het gebouw. Hiervoor leek alles rustig te zijn, lagen zelfs enkele lichamen. Tekenen dat Charlotte hier inderdaad geweest was, inderdaad huis had gehouden. Hij controleerde de lichamen, maar tot zijn opluchting was geen van hen Charlotte zelf. Dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Nooit.
Langzaam bewoog hij in de richting van het geluid, langs de verlaten winkels. Sommige opdrukken herkende hij, anderen waren hem vreemd. Af en toe probeerde hij een woord te lezen, maar vaak zeiden de namen hem niets. En toen kwam hij bij de muziekwinkel aan. Hij herkende hem niet door de naam, maar door de muzieknoot die op de voorkant van het pand stond. En uiteraard door de horde geïnfecteerden die zich stuk voor stuk door het gebroken raam probeerden te werken. Dat kon maar één ding betekenen: Charlotte was daar. Dean vloekte hardop, maar niet zo hard dat de opgewonden Clickers hem zouden horen. Waarom was ze hier? Hoe had ze het halve winkelcentrum achter zich aan gekregen? En bovenal, leefde ze nog? Was ze veilig?
Veel tijd om na te denken, om te aarzelen, nam hij niet. Dean haalde zijn beide pistolen tevoorschijn. De ene was voorzien van een demper, de andere niet. Maar dat maakte niet uit. Zijn grootste zorg was het uitschakelen van deze wezens, die zich allemaal verzameld hadden rond zijn vriendin. Hoewel hij haar daar misschien niet had zien zitten, kon het niet anders dan dat Charlotte daar was.
En hij schoot. En hij schoot nog een keer. De knallen echoden door de hallen, weerkaatsten door het hele gebouw en trokken de aandacht van de geïnfecteerden die door het raam waren geklommen, over elkaar struikelden en zij die nog niet binnen waren. Nu was hij de prooi, maar dat maakte niet uit. Zo lang het Charlotte maar niet was.
Hij vuurde nog een keer. Op momenten zoals deze was zijn richtvermogen vaak subliem. Feilloos kon hij raken, perfecte kogels afvuren. De wezens vielen bij bosjes, alsof hij een veld met koren aan het om maaien was.
Klik. Geen munitie meer. Een vloek, harder dan de eerste. De wapens werden aan de kant gegooid, er was geen tijd om te herladen. In plaats daarvan pakte hij zijn messen, in iedere hand één, waarna hij op de nog levende geïnfecteerden afschoot en zijn mes diep door de schedel van de eerste duwde. Met zijn voeten zette hij zich af van de stervende Clicker, die zijn best deed om naar zijn voeten te graaien, waarna hij op de nek van de laatste landde. Met een geoefende haal sneed hij diens keel open en gorgelend stortte het wezen in, met nog een paar laatste kreten voordat het stil werd. En de stilte was doods. Een slagveld aan lichamen lag om hem heen. Sommigen gedood door hem, anderen door iemand anders. Charlotte. Hij pakte zijn wapens op, trok zijn mes uit de schedel van de geïnfecteerde en begon met het herladen, terwijl hij via het gebroken raam de winkel betrad. Het leek hier grotendeels ongeschonden, op een paar lichamen van verse geïnfecteerden na. De gitaren hingen nog aan de muur. Een vleugel, besmeurd met bloed, stond in de etalage. Besmeurd met bloed.
Direct was Dean in opperste staat van paraatheid. ‘Charlotte?’ riep hij zacht, maar zijn stem werd versterkt door de echo die door de ruimte klonk. Was ze hier? Was ze veilig? Leefde ze nog?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Alle problemen waar ze nu in verwikkeld zat, had ze aan haarzelf te danken. Het waren haar jaloerse gevoelens die haar hier hadden gebracht. Ze had zich absoluut niet gedragen als een goede vriendin, terwijl ze dat zo graag had willen zijn. Misschien was het over tussen Dean en haar, maar de woede die ze net voor Jane en hem gevoeld had, waren nu op haarzelf gericht. Het was haar schuld als het hierbij tot een einde zou komen. Niet voor niets was zijn gevoel voor haar verdwenen in zo’n korte tijd. Hoe kon het ook anders? De afgelopen had ze enkel haar slechte eigenschappen laten zien. Hoewel Charlotte sowieso nooit begrepen had wat Dean in haar zag, wist ze dat ze zelfs die eigenschappen had weggestopt de afgelopen dagen.
Haar lichaam verstarde toen ze de kogelschoten hoorde. Ze hoorde luide knallen, net zoals haar pistool zojuist gedaan had, maar ze kon ook het zachte gezoem horen van de demper. Er waren niet veel mensen die met twee pistolen konden schieten. Evenmin waren er weinig mensen die een demper tot hun beschikking hadden. Dean? Verdomme. Wat deed hij hier? Charlotte wilde overeind komen, maar de wond begon hevig te kloppen, waardoor die eerste poging mislukte. Ze vloekte binnensmonds. Wat als hem iets zou gebeuren? Wat als hij gebeten zou worden, omdat hij haar was gaan zoeken? Want, ze kon geen andere reden bedenken waarom hij hier was. Maar, waarom zou hij haar willen zoeken? Ze deed een tweede poging om overeind te komen, deze keer meer leunend op haar goede been. Zodra ze eenmaal stond ging het wel, al was het geklop van de wond duidelijk aanwezig. De schoten stopten, maar het geluid van wilde geïnfecteerden niet. Fuck. Shit. Was ze te laat? Was Dean bedolven onder de hoeveelheid geïnfecteerden? Het was een grote hoeveelheid geweest. Maar, het was wel Dean waarover ze het had. Dean. De man die in deze wereld onverslaanbaar leek. De man die zijn overlevingsvaardigheden op kunst kon doen lijken. Haar maag kromp samen. Schuldgevoelens maakten zich meester van haar, terwijl ze aan de grond genageld stond. Haar handen trilden en het lukte haar maar net om haar pistool vast te houden.
Het wilde geklik stopte. Een doodse stilte vulde het winkelcentrum, bezorgden een onvermijdbare leegte in haar lichaam. Was hij…?
Zijn stem. Ze hoorde zijn stem. Ineens was de wond in haar been haar kleinste zorg. Met grote, snelle stappen liep ze naar de deur, die ze met een ruk opende. Versteend bleef ze in de deuropening staan. Dean stond bij de piano in de etalage, maar zijn blik viel direct op haar toen de deur zich opende. Voor een korte tijd, misschien was het slechts een seconde, leek de wereld stil te staan terwijl ze elkaar aankeken. Deans blik gleed over haar lichaam en zodra hij het bloed zag, kwam hij in beweging.
Verdomme. Waarom was hij hier? Waarom had hij al die moeite gedaan, al die geïnfecteerden vermoord? Waarom leek hij zo bezorgd?
Hij nam haar vast in een stevige, maar korte omhelzing. Kort, omdat hij al gauw zijn aandacht op de wond richtte. ‘Kun je lopen?’
In plaats van zijn vraag te beantwoorden, omhelsde ze hem. Die stomme gasmaskers zaten altijd in de weg op dit soort momenten. Ze had haar gezicht in zijn hals willen begraven, maar die prutdingen zaten daarbij gigantisch in de weg. Ze kon het niet laten. Ze kon de twijfels niet meer voor haarzelf houden, niet nu hij hier stond en haar zo bezorgd had aangekeken. ‘Waarom ben je hier?’ vroeg ze zacht, maar hard genoeg voor hem om te verstaan. Ze wilde zo graag geloven dat hij hier was omdat hij van haar hield, maar dat kon ze niet. Niet na wat Jane haar verteld had. Ineens kwam het beeld naar voren van Dean die de tatoeage bij haar had gezet. Jane, die topless voor hem zou liggen, terwijl hij haar borsten aan de kant zou drukken om er goed bij te kunnen. En, dat beeld, samen met de wetenschap dat hij niet meer van haar hield en alle paniek die ze net had ervaren, zorgden ervoor dat ze in huilen uitbarstte na haar hardop uitgesproken vraag. Huilebalk.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
In die paar seconden hadden ze meer liefkozend contact dan de afgelopen dagen bij elkaar. Die realisatie sloeg hem in het gezicht, maakte dat zijn blik wat vertrok, maar hij zette geen stap terug. Hij was te bezorgd om haar, te bang dat ze iets geks zou doen, om haar echt te laten gaan. En blijkbaar waren zijn angsten niet ongegrond, want een antwoord op zijn vraag kreeg hij niet. In plaats daarvan een tegenvraag, waarom was hij hier? Nog steeds begreep hij niet helemaal hoe diep de gevoelens van jaloezie en onzekerheid bij Charlotte zaten, maar hij wist wel dat dit een teken was dat het heel erg fout zat. Voorzichtig beantwoordde hij haar omhelzing, maar een antwoord op haar vraag kreeg ze niet. Eerst wilde hij hier weg, weg uit de ruimte die besmeurd was met bloed en lijken. De kans dat er nog meer geïnfecteerden waren, was zeker aanwezig. Na een tijdje liet hij haar dan ook los, met een zucht. Het was fijn geweest om haar gewoon weer zo vast te kunnen houden, maar het was hier niet veilig genoeg om te blijven staan. Was dat de reden dat ze hierheen was gegaan, zichzelf ingesloten had? De gedachte liet de haartjes op zijn arm overeind staan. Had ze überhaupt niet gered willen worden? Was dat de reden dat ze hierheen was gegaan, zonder iemand te laten weten waar ze precies was? Dat wilde hij niet geloven. Het kon nooit zó erg geweest zijn, toch? Of wel, was hij echt zo blind geweest? Nee. Dat kon niet. Zo was ze überhaupt niet.
'We kunnen straks praten, Charlotte. Maar eerst moeten we hier weg. Kan je lopen of moet ik je dragen?'
Heftig schudde ze haar hoofd. 'Ik kan heel goed zelf lopen,' zei ze op een koppige toon, al klonk er wel een snik doorheen. De tranen die over haar wangen liepen, achter het masker, waren Dean heus wel opgevallen. Hij beet op zijn onderlip, maar besloot om er voor nu niets over te zeggen. Ze moesten hier sowieso weg, dus hij pakte haar hand en begon te lopen. Vanuit binnen was de deur van de muziekwinkel makkelijk te openen, dus ze hoefden niet door het raam te klimmen. Een verademing.
De weg terug naar de uitgang was bijna net zo erg als de weg ernaartoe. Er lagen overal lijken, dode geïnfecteerden. Ze hadden beiden veen schade aangericht, maar ze spraken er niet over. Dean hield zijn vriendin wel in de gaten, maar die leek er hoofdzaak van te maken om geen zwakte te laten zien. Ze had zijn ondersteuning niet nodig, leek ze te willen zeggen. Het baarde hem zorgen. Was hij echt te laat geweest? Zou het al zo ver gekomen zijn dat ze hem eigenlijk helemaal niet meer wilde zien? Dat zou zijn hart breken, oprecht. Hij wilde haar helemaal niet kwaad en telkens als hij terugdacht aan de afgelopen tijd, vervloekte hij zichzelf dat hij het niet eerder door had gehad. Hij had verdomme geweten dat ze onzeker was, maar er niets mee gedaan. Zich niet eens gerealiseerd wat er gaande was, totdat hij de borsten van Jane in zijn gezicht geduwd kreeg. En als hij er nog iets langer over gedaan had, was Charlotte nu misschien wel dood geweest. Zijn schuld.
Uiteindelijk kwamen ze buiten, waar Dean zijn masker direct weer afzette. Gelukkig waren er wat zitplaatsen voor het gebouw, waarop hij plaatsnam en daarbij Charlotte dwong om ook te gaan zitten. Dat been moest zo min mogelijk belast worden, want zelfs al was de wond niet dodelijk, het bloedverlies kon ook gevaarlijk zijn. Ze zette haar masker ook af, keek onzeker doch afstandelijk zijn kant op. Dean zuchtte en beet op zijn lip. Hoe ging hij dit doen? Gewoon maar antwoord geven op haar vraag dan maar? 'Ik ben hier voor jou,' zei hij zacht. Dat leek ze niet te geloven. Waarom niet? Hoe ver was haar jaloezie, haar onzekerheid, gegaan? 'Charlotte, wat is er gebeurd?' Daarbij doelde hij niet alleen op deze ruimte, maar ook op de afgelopen tijd. Al betwijfelde hij dat ze dat er allemaal uit zou gooien.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Die wandeling was misschien wel de moeilijkste van haar leven. Niet alleen kwam alles tegelijk naar boven, maar ook werd ze geconfronteerd met het feit hoeveel fouter dit had kunnen aflopen. Er lagen een hoop lijken. Een groot deel was door Dean vermoord, maar ze hadden wel allen achter haar aan gezeten. Het was al niet zonder slag en stoot gegaan, maar het had nog veel erger kunnen aflopen. Hoe beroerd ze zich ook had gevoeld de afgelopen dagen, ze wilde niet dood. Niet nu al.
Ze geloofde het niet. Hij was hier voor haar? Waarom in hemelsnaam? Kort keek ze hem aan. Hij had een bezorgde blik in zijn ogen. Die kon toch niet gespeeld zijn? Maakte hij zich echt zorgen om haar? Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar haar stem brak voor ze het woord had kunnen uitspreken. Ze wierp haar blik op haar handen, die besmeurd waren met een mengelmoes van bloed. Wat was er gebeurd eigenlijk? Ze was gewoon stom geweest. Daar kwam het op neer. Hoewel ze had geprobeerd zich vast te klampen aan zijn woorden, zijn liefdesverklaring die ze niet mocht vergeten, had ze er geen enkel moment volledig in geloofd. Al helemaal toen Jane al haar angsten bevestigde. Het had haar hart gebroken en dat had ze niet voor hem kunnen verbergen. Het was tijd dat hij wist waar haar idiote gedrag vandaan kwam. Het was tijd dat het klaar was om deze act vol te houden. Als Dean niet bij haar wilde zijn, hoe pijnlijk dat misschien ook was, dan moest ze dat accepteren. Dan zou ze haarzelf niet weer moeten opsluiten in het winkelcentrum. Het voelde als misschien wel de grootste fout in haar leven. Nee, dat is niet waar. De afgelopen maanden had ze meerdere fouten gemaakt. Meerdere fouten die onvergetelijk waren. Waarom was ze zoals dit?
‘Ik weet hoe het zit, Dean,’ zei ze, met haar blik nog altijd op haar handen gericht. Haar stem sloeg over, maar klonk afstandelijk en misschien zelfs kil. ‘Jane heeft het me verteld.’ Charlotte sloot haar ogen, probeerde haarzelf een beetje bij elkaar te rapen. Ondanks dat het duidelijk te zien was dat het haar dwars zat, wilde ze niet weer in huilen uitbarsten. Dat was wel het laatste waar hij op zat te wachten. Ze opende haar ogen en keek Dean aan. Hij leek niet te kunnen plaatsen waar ze het over had, de vraagtekens waren duidelijk zichtbaar in zijn ogen. Serieus, Dean? Hield je die stomme act nog steeds vol? Zelfs nadat je gezien hebt wat het met haar deed? Zelfs nu ze half gebroken naast je zit? ‘Je hoeft niet meer te doen alsof,’ zei ze ietwat verwijtend. Die woorden waren pijnlijker om uit te spreken dan ze dacht. Al was dat wat kwam nog pijnlijker. Charlotte wierp haar blik weer op haar handen, die nu lichtjes trilden. ‘Ik weet dat ik niet goed genoeg voor je ben. Ik weet dat ik je nodig heb, vandaag bewijst dat alleen maar. Ik kan je niet gelukkig maken, dat weet ik. En…’ Haar stem brak. Ze kon het niet. Ze kon hem niet vertellen dat het beter was als hij naar Jane zou gaan, omdat zij hem wel kon geven wat zij niet kon. Het was misschien beter voor hem, maar ze was te egoïstisch dat hardop uit te kunnen spreken. In plaats daarvan veegde ze ruw de tranen van haar wangen af, die onbedoeld toch weer waren gaan stromen. Was dit het einde? Was dit het moment dat hun korte relatie ten einde zou komen?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij begreep het niet. Hij begreep er niets van. En hoe meer Charlotte sprak, hoe minder hij ervan begreep. Jane had het verteld. Wat had Jane verteld? Wat had Charlotte gehoord, wat had ze begrepen? Wat was er gebeurd? Het had blijkbaar een ongelofelijke deuk in het zelfvertrouwen van zijn vriendin geslagen, want Charlotte kon nauwelijks de woorden uitspreken. En hij snapte het nog steeds niet helemaal. Eindelijk had hij gedacht dat hij doorhad waardoor Charlotte zo was gaan doen zoals ze deed. Zo afstandelijk. Jaloers. Onzeker, vooral. Maar dit was meer dan dat slechts onzekerheid. Dit werd aangewakkerd door iets anders, dat moest haast wel. En hij wilde wel vragen wat ze precies bedoelde, maar hij wist zeker dat dat averechts zou werken. In plaats daarvan pakte hij haar handen vast, probeerde hij haar blik te vangen. Ze keek weg, hij zag de tranen weer over haar wangen lopen. Ditmaal liepen ze vrijelijk over haar huid, niet tegengehouden door het gasmasker dat ze af had gezet. Hij wilde haar troosten. Haar geruststellen. Duidelijk maken dat wat ze ook dacht, het niet waar was. Maar aan de andere kant, het voelde niet alsof ze zijn troost überhaupt zou willen accepteren. Toch zou hij dit niet laten gebeuren. Hij ging haar niet weg laten glippen, laten verdwijnen. Dus hij verschoof zijn handen, vouwde ze dit keer om haar gezicht, waardoor hij haar direct dwong om hem recht aan te kijken, hoewel ze nog steeds pogingen leek te doen om weg te kijken.
'Charlotte,' begon hij langzaam, niet zo goed wetend hoe hij dit moest brengen. Eerst maar eens beginnen bij wat hij wél wist? 'Ik doe in ieder geval niet alsof. Dat heb ik nooit gedaan. Ik weet niet wat Jane tegen je gezegd, of wat je denkt te weten, maar er is tussen haar en mij niets voorgevallen. Dat zou ik ook niet willen, want jij bent mijn vriendin, Char. Ik houd van jou en van niemand anders, het deert me niet dat je me nodig hebt. Juist jij kan me gelukkiger maken dan wie dan ook, omdat jij me beter kent dan wie dan ook.' Dean beet op zijn lip. Wat kon hij nog meer zeggen om duidelijk te maken dat hij het meende? Dat hij niet exact begreep wat er was, maar dat ze zich nooit zorgen zou hoeven maken om andere vrouwen? En stel dat het zou gebeuren, hoe onwaarschijnlijk ook, zou hij nooit achter haar rug omgaan om een andere vrouw te krijgen. Nooit. Zo was hij gewoon niet.
Voorzichtig liet hij haar nu los, hopend dat zijn woorden tot haar door zouden dringen. Ondertussen draaiden de radartjes in zijn hoofd op volle toeren. Wat had Jane gezegd? Tegen Charlotte? Zou Jane opzettelijk geprovoceerd hebben? Dean zag de andere vrouw er niet voor aan, maar het was niet dat hij erg veel mensenkennis had, natuurlijk. Voor hetzelfde geld had Jane de hele tijd met hem geflirt en was het daardoor alleen maar erger geworden. Was dat zo? Had Charlotte de flirtpogingen opgemerkt, was het daarom uiteindelijk zo extreem geworden? Zelfs als wist ze dat hij er nooit op in zou gaan, toch had het haar zo erg beïnvloed? Een nieuwe knoop vormde zich in zijn maag.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn woorden brachten haar in verwarring. Hij deed niet alsof? Er was oprecht niks voorgevallen tussen Jane en hem? Hij hield van haar? En zij kon hem gelukkig maken? Hoe dan? Hoe kon een persoon die zoveel fouten maakte iemand zo gelukkig maken? Ze probeerde het te geloven. Ze probeerde de woorden tot haar door te laten dringen, maar na alle pijn, twijfels en onzekerheden ging dat niet zonder slag of stoot.
Zijn handen verlieten haar gezicht en ze kon zien dat hij nadacht. Mogelijk was hij net zo verbaasd als zij was. Zou dit alles berusten op een stom maar groot misverstand? De afgelopen dagen had Charlotte zich ongelukkig gevoeld, ongewild en ze had zelfs van haarzelf gewalgd. Was dat alles aan niets te verwijten? Aan haarzelf vooral. En aan Jane. Zou het? Als Dean niet wist wat Jane gezegd had, was dat dan een act of was dat omdat hij het niet verteld had? Zou Jane echt zo laag zijn geweest? Zou de vrouw hen zou graag uit elkaar zien drijven, dat ze een leugen was gaan verspreiden? Ja. Blijkbaar. Het was haar woord tegen die van Dean en hoeveel twijfels ze ook had gehad, Deans woord woog zwaarder. Het sloeg ook nergens op. Als Jane’s woorden waar waren geweest, was dit het moment geweest voor hem om het toe te geven. Hier had het kunnen eindigen. Als het waar was geweest, welke reden had Dean dan om haar opnieuw voor te liegen? Het sloeg allemaal nergens op. Ineens leken al haar twijfels een grote fout. Nog iets dat ze kon toevoegen aan haar foutenlijst. Charlotte pakte de handen van Dean vast, die ze daarmee ook bevuilde met bloed. ‘Ik voel me zo ongelooflijk stom,’ fluisterde ze. Ze was iets kalmer geworden. De angst dat hun relatie hier zou eindigen, verdween langzaam uit haar lichaam. ‘De afgelopen weken dacht ik dat ik je langzaam aan haar verloor. Eigenlijk vanaf het moment dat je mij het ontwerp liet zien. Maar, een aantal dagen geleden vertelde ze me dingen die dat allemaal bevestigden en en en ik… ik kon daar gewoon niet mee overweg. En daarvoor. Ik wist gewoon niet wat ik ermee aan moest en dus probeerde ik me op allerlei manieren te bewijzen en…’ Charlotte sloot kort haar ogen, was zacht in zijn handen gaan knijpen. Zodra ze haar ogen weer opende verkleinde ze de afstand tussen hen. ‘Het spijt me, Dean. Ik heb me als een idioot gedragen en heb daarbij ons allebei in gevaar gebracht…’ Ze wierp een blik op het winkelcentrum waar het nu een groot geïnfecteerd grafveld was. Maar niet alleen had ze hen fysiek in gevaar gebracht. Hun relatie was er bijna aan onderdoor gegaan. Alles vanwege een stom misverstand. Ze had gewoon in hem moeten geloven, hem moeten vertrouwen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nu zaten zijn handen onder het bloed. Ze kleefden een beetje aan de hare, maar dat leek geen van hen beiden op dit moment ook maar iets te deren. Er waren belangrijkere dingen. Veel belangrijkere dingen. Hij zag de twijfels bij Charlotte, hoe ze nadacht over wat hij had gezegd. Nog steeds begreep hij niet alles, maar hij snapte wel dat het belangrijk was dat ze hem geloofde. En dat deed ze.
Het leek alsof hij tot haar doorgedrongen was. Ze leek rustiger en hoewel ze niet helemaal lekker uit haar woorden kwam, was het hortende gestotter, de hysterie van eerder, wel weg. Rustiger. En ze legde wat meer uit, zorgde dat het voor hem ook duidelijker werd wat er gebeurd was. Hoe het voor haar gevoeld moest hebben, de afgelopen tijd. Hij dacht terug aan de momenten in de bergruimte, de stripsessie in haar huis. Manieren om zichzelf te bewijzen. Het waren fijne dingen geweest, goede herinneringen, maar nu Dean begreep wat haar gedreven had, voelde het anders. Bijna spijtig, dat zoiets nodig was geweest om haar zo ver te drijven.
Er gingen zo veel gedachtes door hem heen. Jane had dingen gezegd. Charlotte had dingen begrepen. Gezien. Gedacht. Er was iets voorgevallen tussen de twee vrouwen en het was niet goed geweest. En Charlotte, die spijt had van wat er gebeurd was. Hij zuchtte zacht, liet haar handen los en trok haar zo mogelijk nog wat dichter tegen zich aan. Drukte een kus op haar voorhoofd. 'Het spijt mij ook, Charlotte. Ik had het niet door. Niet totdat...' Totdat het te laat was? Totdat Jane halfnaakt tegenover hem lag, met ontblote borsten? Nog een zucht. 'Niet tot vandaag. En ik ben blij dat ik er nog op tijd achter gekomen ben, want God mag weten wat er anders gebeurd zou zijn daarbinnen.' Ze had de deur dan wel gesloten, geïnfecteerden hadden letterlijk alle tijd van de wereld om te wachten tot ze weer naar buiten zou komen. Of ze zou doodgebloed zijn. Of verhongerd. Wat als Christian hem niet verteld had waar Charlotte was? Wat als die broer zo koppig gebleven was, Dean enkel nog meer uitgemaakt had voor een slechte vriend? Hij begreep nu wel waar het vandaan kwam; Christian en Charlotte moesten het er wel over gehad hebben, over de situatie zoals hij toen was. Het stak wel een beetje dat Charlotte blijkbaar met andere mensen wél over de situatie gesproken had, maar het bij hem, haar eigen vriend, niet ter sprake had willen brengen. Natuurlijk had hij er niet naar gevraagd, maar toch deed het een beetje pijn.
Hij boog zich wat meer naar haar toe, drukte zijn lippen kort op die van haar. Een liefkozende aanraking die hij al dagen niet meer gevoeld had, een sensatie die hij al bijna weer vergeten leek te zijn. Toch liet hij haar snel weer los. 'Het is wel goed, Charlotte. Een stom misverstand.' Zijn blik gleed af naar haar been, dat onder het bloed zat. Daar zouden ze waarschijnlijk wel iets aan moeten gaan doen, tenzij het meisje nog steeds dood wilde bloeden. Klonk niet als een goed plan.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Ze wist wat hij wilde voorstellen. Zodra zijn blik zich op de wond richtte en zij deze volgde, wist ze wat zijn volgende voorstel zou zijn. Ze zouden zo naar de basis moeten, zorgen dat de wond zou stoppen met bloeden en dat het goed ontsmet zou worden. Nu ze zat was de pijn een stuk minder, maar ze voelde nog altijd hoe de wond brandde en klopte. Haar broekspijp was doordrenkt met bloed en een beginnende hoofdpijn was te wijten aan het vele bloedverlies. Maar ondanks dat, was dat niet waar ze mee bezig was. Hoewel de tedere kus haar goed had gedaan, evenals de uitgesproken woorden, was ze nog niet gerustgesteld. Ze probeerde de woorden van Dean te geloven, probeerde zich vast te klampen aan wat er gezegd was, maar dagenlang vol met twijfels waren niet met een paar woorden te verdrijven. Hij had gelijk. Het was een stom misverstand, wat drastisch uit de hand gelopen was. Maar, de twijfels en onzekerheden waren er niet voor niets geweest. Charlotte overdreef, dat was haar nu maar al te duidelijk geworden. Maar, Jane en hij leken het maar al te leuk gehad te hebben. Ze had hem zien glunderen tijdens die training. Ze had de oprechte glimlach gezien wanneer hij met haar sprak. Misschien hield hij van Charlotte, maar misschien had hij ook gevoelens ontwikkeld voor het onlangs getatoeëerde meisje.
‘Dean,’ begon Charlotte, niet goed wetend of ze dit wel moest vragen. Ze voelde zich zo extreem kwetsbaar op het moment. Ze voelde zich net zo naakt als die nacht in het luxehotel toen ze haar kimono van haar lichaam liet glijden. Alleen nu was het niet haar lichaam die ze blootgaf, maar waren het haar onzekerheden, haar diepste gevoelens en twijfels. ‘Ik moet het vragen,’ zei ze. Ze zaten nu een stuk dichter tegen elkaar aan doordat Dean haar naar zich toe getrokken had. Ze bewaarde wat afstand door haar blik op de wond te richten, bang om de pijnlijke waarheid in zijn ogen te kunnen zien. ‘Ik overdrijf hoogstwaarschijnlijk en rampscenario’s in mijn hoofd slaan vast nergens op, maar… Ik heb wel gezien hoe je naar haar kijkt en hoe leuk je vindt als je bij haar bent. Ik wil er gewoon zeker van zijn dat je…’ Het was pijnlijk om de woorden hardop uit te spreken. Tegelijkertijd voelde het achterlijk dat ze hem dit moest vragen, al helemaal na wat hij haar net verteld had. ‘Dean. Heb je gevoelens voor Jane?’ Zo. Dat was eruit. Ze veegde langs haar wangen, om alle restjes tranen te verwijderen. Haar handen voelden doof aan van de kou, maar dat was iets wat ze, net als de pijn van de wond, negeerde.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Voor hem was het hiermee afgedaan. Tenminste, dat dacht hij. Charlotte had daar blijkbaar andere ideeën over en andere gevoelens bij, want voordat hij kon beginnen over haar been, begon ze weer te spreken. Waar ze net wat zekerder had geleken, waren de twijfels nu weer helemaal terug in haar houding en direct maakte Dean zich weer zorgen. Natuurlijk maakte hij zich zorgen. Als ze nu afstand nam, op zo'n toon begon te praten, was dat alleen maar indicatie dat het nog niet goed zat. Dat er nog iets was dat haar dwarszat. En het kwam er hortend en stotend, hakkelend en langzaam, eindelijk uit.
Of hij gevoelens voor Jane had. Ze had de blikken gezien die de twee wisselden. Het enthousiasme waarmee hij had gehandeld toen hij en Jane sparden. Allemaal vriendschappelijk, natuurlijk. Hij dacht terug aan het eerdere moment. Als er iets een indicatie was of hij Jane leuk vond, zou het haar halfnaakte lichaam zijn. Ze had hem niets gedaan, herinnerde hij zich. De borsten hadden geen enkele aantrekkingskracht op hem gehad, terwijl Charlotte haar lichaam juist hevige gevoelens bij hem teweeg bracht. Voelde hij iets voor Jane? Nee. Ja, vriendschappelijk. De trainingen met de andere vrouw waren fijn, vooral omdat ze sterk en snel was en een uitdaging bracht voor Dean. De trainingen waren intenser, heftiger en daar genoot hij van. Maar daar bleef het dan ook bij. Hij had geen verdere gevoelens voor Jane en het stak een beetje dat Charlotte dat dacht, maar het was wel begrijpelijk als je naar de situatie keek.
Voorzichtig pakte hij haar handen vast. Dit was een belangrijk moment. Zo'n make-or-break moment. Haar handen voelden ijskoud onder zijn aanraking, dus hij wreef over de met bloed overdekte huid in de hoop haar wat op te kunnen warmen. Dat zou waarschijnlijk vergeefs zijn, ook omdat ze al zoveel bloed had verloren dat de prioriteit van haar lichaam niet meer lag bij het warmhouden van haar handen. Eigenlijk was dit helemaal niet het juiste moment om dit te bespreken. Niet nu ze zo bleek zag dat het leek alsof ze ieder moment flauw kon vallen. Niet met een been dat zo gruwelijk bloedde. Toch wist hij ook wel dat ze nu een antwoord wilde. Dat ze koppig genoeg was om tegen te blijven werken en als hij haar eerst terug wilde brengen, zou ze het eerder als een bevestiging zien dat hij wél gevoelens voor de andere vrouw had.
'Nee,' antwoordde hij dan ook. Dat was op zich helemaal juist, maar hij wist wel dat het voor Charlotte misschien niet voldoende zou zijn. Ze had genoeg redenen om te geloven dat het wel zo was. 'Voor mij... Jane en ik zijn vrienden. Ze is fijn om mee te trainen. Maar ik heb geen gevoelens voor haar, Charlotte. Geen. Dat kan ik met honderd procent overtuiging zeggen en ik hoop dat je dat geloven kunt.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zenuwen gierden door haar lichaam zodra hij haar handen vastpakte. Ze was oprecht nerveus voor de woorden die zouden komen. Niet alleen voor het antwoord, maar ook voor de manier waarop hij het zou zeggen. Het was stom. Achterlijk stom dat ze haarzelf zo gek kon maken.
Nee. Echt niet? Het leek soms wel zo namelijk. Waren er helemaal geen gevoelens die daaraan te pas kwamen? Het waren de volgende woorden die zijn antwoord kracht bij stonden. Hij wist hoe moeilijk dit voor haar was. Dat liet hij blijken door die laatste zin, door uit te spreken dat hij hoopte dat het haar zou lukken om dat te geloven. Dat liet hij blijken door haar niet op te jagen om terug naar de basis te gaan om die stomme wond te verzorgen, want ze wist dat hij dat nu het liefste deed. Charlotte sloot haar ogen, herhaalde zijn woorden in haar hoofd. Geen. Hij had geen gevoelens voor Jane. Het stak nog altijd. De onzekerheid die haar al een tijd lang tot waanzin dreef. Het was moeilijk om die gevoelens op zij te schuiven, om de gemaakte wonden te doen helen binnen een korte tijd. Charlotte opende haar ogen en draaide zich iets naar Dean toen, waarbij een nieuwe steek door haar been trok. Kut wond. Ze beet op haar onderlip en knikte. ‘Oké,’ fluisterde ze. ‘Ik geloof je. Of nou ja, dat probeer ik.’ Een korte, onzekere glimlach verscheen op haar gezicht, waarna ze hem kuste. Een zachte, tedere kus die haar hart een slag deed overslaan. Er lag een gevoel in die een hele tijd verdwenen was en dat deed haar goed. Ze liet haar voorhoofd tegen het zijne leunen en keek hem aan. Zijn warme, zorglijke blik. De ogen waar ze in kon verdrinken, de ogen die zo vertrouwd waren geworden. Soms was het onvoorstelbaar hoeveel ze van hem hield, terwijl ze elkaar nog geen halfjaar kenden. Hij was in een korte tijd ontzettend belangrijk voor haar geworden en ze kon enkel hopen dat ze minstens half zo belangrijk voor hem was. Een verlegen, onzekere glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Het spijt me. Die onzekerheid is niet mijn beste eigenschap,’ grapte ze, al was het niet bepaald een grap. Ze voelde zich oprecht schuldig over alles wat ze gedaan had. Ze had hun relatie bijna verwoest door die stomme twijfels en had Dean daarbij in gevaar gebracht. Dat ze er nu een behoorlijke snee aan over had gehouden die hoogstwaarschijnlijk een litteken zou achterlaten, was enkel haar eigen schuld te noemen. Ze zou haarzelf er meer van moeten overtuigen dat alles oké was, dat Dean haar niet voor niets zo beschermde. Het was moeilijk, maar niet onmogelijk.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Natuurlijk zou ze zijn woorden niet direct voor waarheid aan kunnen nemen. Dean begreep dat wel, al zou hij willen dat het anders was. Hij zou willen dat dit überhaupt nooit gebeurd was, maar daar was het nu echt wel veel te laat voor. Het enige dat ze konden doen, was herbouwen. De resten bij elkaar rapen, weer doorgaan. Dean realiseerde zich dat het voor Charlotte lastiger zou zijn dan voor hem. Zij had weken rondgelopen met het idee dat ze niet goed genoeg was, dat Jane haar vervangen was. Zo'n gevoel kon niet met enkele woorden verdwijnen en dat wilde hij ook niet van haar vragen. Maar toch, was het maar zo makkelijk.
De kus was fijn. Hij had een vleugje van de liefde die Dean al een tijdje miste, alsof het een eerste stap was terug naar hoe ze met elkaar zouden moeten omgaan. Een stapje in de goede richting. Hij glimlachte dan ook flauwtjes om haar grapje, al was het niet erg grappig. Haar onzekerheid was een vervelende eigenschap, dat kon niemand ontkennen. Maar Dean had geweten dat ze onzeker was. Hij had geweten dat het soms lastig zou worden. En hij had het geaccepteerd. Hij drukte nog een kus op haar voorhoofd. 'Geen zorgen, daar werken we nog wel aan,' beloofde hij haar, alsof het een simpel trainingsdingetje was dat ze op die manier weg konden werken. Een grapje, waar hij in mee probeerde te gaan. Maar niet voor lang, want hij kon niet anders dan opnieuw zijn blik op de wond van zijn vriendin vestigen. Ze had al veel bloed verloren en hoewel de bloeding niet meer zo hevig leek te zijn als eerder, was het belangrijk dat ze dit zo snel mogelijk zouden verbinden. En natuurlijk had Dean aan alles gedacht, behalve medische uitrusting. Die lag nog bij hun thuis en hoewel ze ook naar de basis konden lopen, was het huis van Charlotte iets dichterbij. Daar konden ze in ieder geval naartoe gaan. 'Kun je lopen?' vroeg hij aan haar, net zoals hij haar dat eerder had gevraagd. In de gitaarwinkel had ze zijn aanbod afgeslagen, koppig aangegeven dat ze prima zelf kon lopen, maar het leek nu anders. Misschien was het nu ook wel heftiger geworden, nu ze eventjes had gezeten. Beweging, druk op het been, zou de wond op zich weer verder open kunnen duwen. Iets wat Dean ten koste wat kost wilde vermijden, want hoewel het wel mee leek te vallen, was het echt niet oké. Ze was bleek, zo bleek dat hij dacht dat ze zo flauw zou kunnen vallen. Het mocht dan wel geen ader geweest zijn, het bloedverlies was zeker ernstig. Hij kwam alvast overeind, bood haar een hand aan voor het geval ze op wilde staan. Anders zou hij haar dragen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hoe hield hij dat toch vol? Hoe kon hij zo lief en zorgzaam blijven, terwijl zij zulke stomme fouten gemaakt had? Ze zouden eraan werken. Hij had het geduld om die onzekerheid aan te pakken, wetend dat het niet zonder slag of stoot zou gaan. Het was absurd hoeveel hij voor haar deed en hoeveel ze van hem leerde. Ze zou willen dat ze er iets voor terug kon doen of dat ze hem in elk geval duidelijk kon maken hoe dankbaar ze was voor alles wat hij gedaan had. In plaats daarvan had ze zich idioot gedragen en het hem enkel moeilijker gemaakt. Nogmaals: hoe hield hij dat toch vol?
Het was misschien een simpele vraag, maar het was wel een vraag waar ze enkele tijd over na moest denken. De tocht vanuit de gitaarwinkel naar hier was al niet heel prettig geweest. Ze had kunnen lopen, maar het kloppende, brandende gevoel was duidelijk aanwezig geweest. Ondanks dat ze waren gaan zitten, was de wond niet gestopt met bloeden. Daarnaast werkte de kou ook niet echt mee. Waar zouden ze naartoe gaan? Ze konden terug naar de basis, maar dat was een behoorlijk stuk lopen. Daarbij wist ze zeker dat het niet lang zou duren voor Christian op de hoogte was van het incident en ze was er nog niet klaar voor hem onder ogen te komen. Ze wist dat deze actie hem zou kwetsen en voor vandaag had ze wel genoeg schade aangebracht. Aan de andere kant, de wond zou waarschijnlijk wel gehecht moeten worden. Zou Dean dat kunnen? Het zou haar niet verbazen. Maar, zo niet dan hadden ze weinig keuze. Een tocht naar hun eigen huisje zou ze nog wel kunnen overleven, maar naar de basis zou het een stuk moeilijker worden. Charlotte pakte de hand van Dean vast en kwam overeind met wat hulp van Dean. Voor ze het door had, en ze vond het verschrikkelijk dat ze dat moest doen, klemde ze haar handen om zijn bovenarmen. De hele wereld draaide om haar heen en het was moeilijk haar balans te bewaren. Als ze Dean niet had vastgegrepen, was ze hoogstwaarschijnlijk omgevallen.
De actie had Dean duidelijk gealarmeerd. ‘Gaat het?’
Charlotte nam enkele seconden de tijd die vraag te beantwoorden. Langzaam kwam de wereld weer tot stilstand en verzwakte ze haar greep rond zijn bovenarmen. Ze knipperde enkele keren voor ze Dean weer aankeek. Met een kort knikje liet ze weten dat het ging. ‘Het gaat wel. Ik denk alleen dat de basis te ver weg is.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij vond het maar niets. Dat ze haar evenwicht vrijwel direct verloor toen ze overeind probeerde te komen, vond hij alles behalve een goed teken. Zo mogelijk was ze enkel bleker geworden en hoewel ze stug vol bleef houden dat het wel ging, geloofde Dean er eigenlijk maar weinig van. Het was waarschijnlijk al een gelukje dat ze aangaf dat ze niet helemaal tot de basis zou kunnen lopen, alsof ze daarmee al toegaf dat ze zwak was. Het was echter niet voldoende. Dean wist heel goed dat het lopen de wond alleen maar verder open zou trekken, want ook nu leek de gestage stroom bloed weer verergerd te zijn. Er zat dan dus niets anders op. Dean verschoof zijn tas wat op zijn rug, waarna hij, zonder echt met haar te overleggen, het meisje in zijn armen tilde. Hij glimlachte wel flauwtjes bij die actie. Het deed hem terugdenken aan die keer toen hij haar in het bos gevonden had met een bijtwond in haar arm. Toen had hij haar ook naar een basis gedragen, om de wond te verbinden en uiteindelijk was dat de eerste keer geweest dat Charlotte, zo goed en kwaad als dat ging, haar gevoelens voor hem had geuit. Het was bijna grappig dat ze nu, maanden later, weer in een situatie verzeild waren geraakt doordat beiden hun gedachten, gevoelens, niet eerder hadden uitgesproken. De vorige keer was hij degene die weggevlucht was, dat was een verschil tussen de twee situaties. Toch, voor nu maakte het niet meer uit. De vorige keer waren ze er veel en veel sterker uitgekomen en Dean ging er vanuit dat het dit keer ook zo zou zijn. Misschien was het even slecht geweest, leek het alleen maar slechter te gaan, maar ze hielden van elkaar en dat was wat telde, toch?
'Ik breng je wel naar huis,' zei hij als reactie op het feit dat ze de basis niet zou kunnen halen, 'want daar hebben we alles wat ik nodig heb om die wond van je te verbinden.' Hij vermoedde dat ze toch niet zo graag naar de basis zou willen nu. Hij ook niet, want dan moest hij allerlei mensen onder ogen komen die meer van hun situatie wisten dan hij. Christian. Jane. Jared misschien ook wel. Dean zou sowieso nog een keer een gesprek met Jane aan moeten gaan, maar nu was daar niet het juiste moment voor. Zijn eerste prioriteit was Charlotte en hoewel ze dat sowieso al geweest was, wilde hij dat nu extra laten merken. Zij was belangrijker dan Jane.
Dus hij liep, met het meisje in zijn armen, in de richting van het huis. Charlotte had altijd al weinig gewogen naar zijn mening, dus het was geen probleem om haar dat stuk te dragen. Al was ze wel gespierder en daardoor dus zwaarder geworden, het maakte voor het tillen vrij weinig uit. Ook Dean was gespierder geworden, al was het bij hem minder zichtbaar omdat hij zijn lichaam en conditie altijd wel redelijk goed had bijgehouden. Snel wierp hij een blik op het been van Charlotte. Nu er geen druk meer op stond, leek het bloeden weer iets te stelpen. Gelukkig maar, hij wist niet hoeveel bloed ze nog in haar lichaam over had anders.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het liefst had ze willen protesteren toen hij haar in zijn armen optilde. Ze had koppig willen volhouden dat ze wel kon lopen, dat het wel goed zou komen. Ergens voelde het nog steeds alsof ze haarzelf moest bewijzen, alsof ze het alleen moest doen. Een gevoel dat ze pas los durfde te laten toen hij haar optilde. Het was fijn om in zijn armen te liggen, alsof hij haar beschermengel was. Eigenlijk was hij dat ook wel een beetje. Het was eveneens fijn om zo dichtbij hem te zijn, om haar hoofd tegen zijn torso te laten leunen. Daarbij had ze minder energie dan ze zou toegeven. Ze voelde zich licht in haar hoofd en haar wond was weer meer pijn gaan doen vanaf het moment dat ze overeind was gekomen. Helemaal nu de adrenaline uit haar lichaam verdwenen leek. Ze was zo stom geweest. Hoe had ze kunnen denken dat ze zo’n grote groep had aangekund? Waarom was ze idioot geweest om die demper van haar pistool te halen?
Ze had nog kort geknikt voor hij begon te lopen, maar ze betwijfelde of hij er iets mee gedaan had als ze wel was gaan protesteren. Daarbij zou ze nu toch weinig tegen hem kunnen beginnen. Haar verkleumde hand had ze tegen de wond gedrukt, die nu redelijk gestopt was met lopen. Toch leek er nog een dun straaltje bloed uit te stromen. Hoeveel bloed zou ze verloren zijn? Had ze dood kunnen bloeden als ze te lang hadden gewacht? Dat zou wel meevallen, toch? Ze stemde haarzelf gelukkig dat Dean haar was komen opzoeken, wie weet wat er anders gebeurd was. Het was een geluk dat ze allesbehalve verdiend had.
De hele reis zweeg ze. Er waren zoveel dingen die ze wilde zeggen, maar niets leek juist. Zou hij kwaad op haar zijn? Boos om het feit dat ze niets gezegd had, dat ze hen zo in gevaar had gebracht? Hij had er het recht toe. Dean zweeg ook en ze was bang dat dat geen goed teken was. Pas toen ze bij het huis waren aangekomen, trok hij zijn mond open. ‘We zijn er,’ zei hij, waarna hij haar voorzichtig op de grond plaatste. Hij haalde de sleutel uit de tas en opende de voordeur. Charlotte had een stap willen zetten, ervan uitgaande dat ze dit kleine stuk wel had kunnen lopen. Dean leek het daar niet mee eens en tilde haar opnieuw op. Het was maar een korte afstand, maar ze waardeerde het wel. De zorgzaamheid die hij op dit soort momenten toonde, deed haar goed, hoe stom dat misschien ook klonk. Het was fijn om te weten dat hij naar haar om keek, ondanks alle fouten die ze maakte.
Dean plaatste haar op de bank. Traag en behoedzaam. Hij wierp een snelle blik op de wond, voor hij haar bezorgt aankeek. ‘Ik zal de spullen pakken. Blijf hier.’
Charlotte knikte langzaam. Niet dat ze echt een kant op kon. Het was maar goed ook dat Dean haar getild had, want haar been voelde zwaar aan en ze had niet de energie om overeind te komen. Hoe had ze zo dom kunnen zijn?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij maakte zich zorgen. Nog steeds. Ze reageerde weinig op wat hij zei en deed en als ze al reageerde, was het traag en loom. Tekenen van een bloedtekort. Dean mocht dan wel geen arts zijn, hij wist wel dat dat geen goed ding was. Snel pakte hij dan ook ontsmettingsmiddel, verband en een naald bij elkaar. De wond zou waarschijnlijk gehecht moeten worden, dus hij nam het zekere voor het onzekere. Ook haalde hij een verpakte mueslireep uit zijn tas, die hij daar eerder in had gestoken voor als Jane licht in haar hoofd raakte tijdens de tatoeage. Suikers waren dan goed en deze repen waren één van de weinige dingen die hier nog makkelijk te krijgen waren. Misschien omdat ze vrij makkelijk te produceren waren en lang opgeslagen konden worden.
Met de spullen liep hij weer naar Charlotte toe, die bijna niet bewogen had. Nog meer slechte tekens. Hij opende de verpakking van de reep en reikte haar het eten aan. 'Opeten.' Het was geen vraag, maar een opdracht. Ze had het nodig en ze zou het verdorie gaan eten ook. Er was geen infuus of een bloedvoorraad aanwezig, dus het was onmogelijk om haar op die manier wat op te kwikken. Dan maar zo.
Terwijl zij aan de reep begon te knabbelen, begon Dean het bloed rondom de wond weg te vegen. Het was veel bloed en aangezien het nog niet gestopt was met bloeden, bleven er ook straaltjes uit de wond zelf lopen, waardoor de doek die hij gebruikt had al snel rood zag. Geen probleem, uiteindelijk was de wond grotendeels schoon en een lelijke jaap werd zichtbaar. De wond was langwerpig, maar er waren geen beschadigde aders en het was gelukkig niet al te diep. Toch zouden de randen van de wond aan elkaar gehecht moeten worden om te zorgen dat het herstel wat makkelijker ging. Met een schone doek en alcohol depte Dean de wond nog eens, wat waarschijnlijk wel moest prikken bij Charlotte. Toch reageerde hij er niet op, omdat het van belang was dat hij de wond goed schoonmaakte voordat hij het hechtte. Toen dat eenmaal gebeurd was, pakte hij de naald. 'Kiezen op elkaar,' instrueerde hij Charlotte, aangezien ze geen verdovingsmiddelen hadden om te zorgen dat ze de pijn niet zou voelen. Zonder haar veel tijd te gunnen op zich voor te bereiden op wat zou komen, duwde hij de naald door de huid heen en begon hij met het aan elkaar hechten van de twee randen. Het ging vrij snel en was redelijk netjes, want dit was een vaardigheid die hij uiteraard weer wel meegekregen had vanuit huis uit. Overlevingsmethoden. Hij zou zichzelf ook kunnen hechten als dat nodig was, aangezien hij met beide handen even vaardig was met een naald en draad.
Normaal zou hij zijn best hebben gedaan om Charlotte af te leiden, maar op dit moment dacht hij niet dat dat nodig was. Ze was sowieso al een beetje suffig en hij wilde zich volledig concentreren op de wond, om te zorgen dat het er netjes uit zou zien en mooi kon helen. De tijd ging dan ook in stilte voorbij voordat hij eindelijk klaar was. 'Zo,' zei hij zacht, waarna hij weer overeind kwam, 'dat zit.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld