Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het begon al met het doek dat doordrenkt was met alcohol. Toen al was de wond hevig gaan branden. Niet dat hij haar weinig tijd gaf om er stil bij te staan. Voor ze er goed en wel op had kunnen reageren, had hij de naald in haar huid gezet. Haar lichaam verstarde onder de aanraking en ze had haar been willen wegtrekken. Nu had het bloedverlies zo zijn voordelen en was ze te loom voor een dergelijke actie. Ze vermeed het om naar de wond te kijken en had haar aandacht op zijn gezicht gevestigd. Het was bijna dezelfde blik die hij had gehad toen hij de tatoeage had gezet bij haar. Het enige verschil was dat er nu iets zorgelijks in zijn blik lag. Die blik had ze ook vaker gezien. Zo ook toen ze gebeten was door de stomme hond. Een wond dat nu redelijk geheeld was door Deans kundige werk, maar wat wel een naar litteken zou achterlaten. Net zoals deze plek. Vereeuwigde tekens die haar herinnerden aan haar fouten. Misschien, als ze eraan toe was en het een plekje had kunnen geven, zou ze Dean kunnen vragen om een tatoeage te maken rondom de littekens. Iets waardoor het geen negatieve aanblik meer zou zijn. Charlotte wierp een blik op haar onderarm, die strak aangespannen stond omdat ze haar vingers om het kussen van de bank klemde. De tatoeage was nu wat bevuild met bloed, stof en zelfs de groengele substantie afkomstig van de sporen. Ondanks dat zag de tatoeage er nog altijd mooi uit. Ze had de plek redelijk weten te beschermen tegen beschadigingen. Nog altijd was ze blij met de tekening, al was ze niet helemaal tevreden met de plek waar het kompas haar naartoe had gebracht. Dit was niet de weg die ze had willen bewandelen.
Dean kwam overeind en bekeek de wond nog even goed. Nu pas durfde ook Charlotte er een blik op te wagen. De draadjes hielden de wond goed bij elkaar en zaten er netjes en recht in. Natuurlijk. Dean was overal goed in als het op overleven aankwam. Wel brandde de wond behoorlijk en voelde ze het bloed erachter kloppen. Ondanks dat Charlotte het nog altijd koud had, leek de huid rondom de wond te gloeien van hitte. Ze was zo goed als klaar, misschien dat er alleen nog een verbandje omheen zou moeten, maar ze wist niet zeker of dat nodig was.
Charlotte pakte Deans pols vast. Hun beide handen waren donkerrood van het bloed. Dat van Charlotte was al redelijk opgedroogd, terwijl die van Dean nog vers bloed bevatte. Dean leek te begrijpen wat ze bedoelde met die actie en hij ging naast haar zitten op de bank. Wat moeizaam kroop ze tegen hem aan, liet ze haar hoofd tegen zijn bovenarm leunen zonder zijn pols los te laten. Ze draaide zijn hand om. Ze was behoorlijk zwak, dus als hij het had gewild had hij het met gemak tegen kunnen werken. Gelukkig liet hij haar haar gang gaan. Met haar duim streek ze over de binnenkant van zijn pols, probeerde ze de tekeningen onder de donkere substantie terug te vinden. Niet zomaar een tekening, maar de tekening die zij bedacht had, die hun relatie symboliseerde. Ze stopte met strelen zodra ze de tatoeage gevonden had. De twee vogels. Yin en Yang. Hun relatie. Het was zo’n mooi idee geweest, ze was er nog altijd verschrikkelijk trots op. Tegelijkertijd bestond er een overduidelijke angst. ‘Heb je spijt dat je ‘m gezet hebt?’ Haar stem klonk zwak, precies zoals ze zich voelde. Zwakkeling.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Beiden waren ze vies van het bloed, stof en sporen. Groengele substantie had zich aan hun huid bevestigd. Dean zijn handen, die hij van tevoren schoon had gemaakt, waren opnieuw vies geworden toen hij bezig was gegaan met het hechten van de wond op haar been. Het maakte niet uit. Toen hij naast haar op de bank ging zitten, het gewicht van haar hoofd tegen zijn arm voelde, maakte het allemaal niet meer uit. Hij deed zijn best om de bank niet vies te maken, maar dat was bijna onmogelijk met de hoeveelheid vuil die het tweetal op hun lichamen verzameld had in de afgelopen uren.
Met zijn ogen volgde hij Charlotte haar vingers terwijl ze over zijn huid gingen. De vieze huid, die hij überhaupt niet echt schoongemaakt had, omdat hij snel had willen begonnen met het verzorgen van de wond van Charlotte. Hij wist waar ze naar op zoek was en wilde haar met zijn vrije hand de tekening aanwijzen, maar voordat hij dat kon doen, had ze de vogels al teruggevonden onder de laag vuil. Even keek hij zwijgend naar de Yin en Yang, de donkere en de lichtere vogel, die elkaar aanvulden en heel maakten. Nog steeds was hij erg blij met de keuze die Charlotte had gemaakt voor het ontwerp, al had hij de afgelopen dagen wel een paar keer met pijn naar de tekening gekeken. Niet omdat hij spijt had, maar omdat het had geleken dat zoiets blijkbaar toch zo makkelijk kapot kon gaan, zonder duidelijke reden ineens voorbij kon gaan. Hij had zich afgevraagd of dat was hoe liefde werkte. Dat het zomaar voorbij kon zijn. Zelf had hij dat niet geloofd en dat was maar goed ook, want nu was gebleken dat de liefde inderdaad niet zo makkelijk voorbij was gegaan.
Had hij spijt? Dat vroeg Charlotte aan hem en een mengeling van verbazing en bedachtzaamheid was van zijn gezicht af te lezen. Had hij spijt van de tatoeage? 'Natuurlijk niet,' antwoordde hij zacht. Hij legde zijn vrije hand op de hare, die op de vogels lag. Ze zouden hier nog wel even blijven, al moesten ze voor het avondeten wel in de basis zijn. Liever had hij haar hier gehouden, om vragen over de hechtingen te voorkomen. Maar ze moest eten, aansterken. Ze was zo zwak, dat voelde hij aan alles. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd, drukte een kus op haar voorhoofd. 'Het is een aandenken aan jou. Aan ons. Aan de manier waarop we elkaar aanvullen. Daar zal ik nooit spijt van kunnen krijgen, lieve Charlotte.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn antwoord was zo snel en verbaasd, dat het de oprechtheid van de uitspraak versterkt werd. Natuurlijk niet. Hoe was dat voor hem zo vanzelfsprekend? Waarom twijfelde ze aan zijn liefde voor haar als het voor hem zo logisch leek? Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht bij zijn volgende woorden. Het zou nog een tijdje duren voor ze er volop in geloofde. Een gevoel van onzekerheid dat nog wel een tijdje de kop op zou steken. Toch hielpen dit soort uitspraken wel. Het zorgde ervoor dat ze langzaam maar zeker haar vertrouwen terug begon te krijgen. Het was iets wat ze zelfs moest terugvinden, maar liefkozende woorden als deze droegen daar wel aan bij. Ze had die bevestiging nodig.
Charlotte sloot haar ogen, herhaalde zijn woorden in haar hoofd. Hij hield van haar. Dat was wat ze moest onthouden. Ondanks haar gebreken, hield hij van haar. Hij hield van haar omdat ze hem gelukkig maakte. Hoe ze dat deed vroeg ze zich af, maar schijnbaar was dat wel wat ze voor effect op hem had. Misschien niet de afgelopen dagen, maar daarvoor wel. Ze moest haarzelf terugvinden, zorgen dat ze die persoon niet nogmaals uit het oog zou verliezen, voor het de volgende keer wel hun relatie zou breken. Hij hield van haar en zij hield van hem en dat was wat telde. Als ze het nu ook eens zou gaan geloven…
Een rilling trok over haar rug en Charlotte begroef haar gezicht in zijn arm. Hij had zijn jas uitgedaan, waar zij de hare nog altijd aan had. Haar handen waren nog steeds verkleumd en ze had het behoorlijk koud. Kwam dat door het bloedverlies? Het was in het huis ook niet heel warm. Ze waren beschermd tegen de ijzige wind, maar zonder werkende verwarming was het niet boven de tien graden in huis. Een warme douche zou haar goed doen. Helaas hadden ze die beschikking alleen bij de basis en ze zag het niet zitten om daarheen te gaan. Niet alleen omdat ze zich te zwak voelde om die kant op te gaan, maar ook omdat de rest zou kunnen zien dat er iets mis was. Ze kon haarzelf opfrissen, een andere broek aandoen en niemand die zou weten van de hechting. Het was echter haar bleke gezicht die ze niet kon verbergen, evenals hoe vermoeid ze zich voelde. Het zou niet onopgemerkt blijven en ze was niet klaar om die vragen te beantwoorden. Daarbij was ze ervan overtuigt dat als Christian erachter zou komen hij Dean het kwalijk zou nemen. Nu was dat deels waar, want haar actie was voortgekomen uit de onzekere gevoelens tegenover hem, maar dat was iets wat ze haarzelf wijs had gemaakt. Niet dat Christian dat zou begrijpen. Al helemaal niet na het gesprek dat ze met kerst hadden gehad. Charlotte tilde haar hoofd op. ‘Dean, ik wil niet naar de basis straks. Kunnen we hier blijven, alsjeblieft?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was alsof ze zijn gedachten had gelezen. Maar er juist andersom op gereageerd had. Waar hij had bedacht dat ze wel naar de basis zouden moeten, vroeg zij expliciet aan hem om niet te hoeven gaan. Wat moest hij daar nou mee? Hij wreef even over haar arm, die nog onder een jas verstopt zat. Toch voelde hij dat Charlotte koud was, misschien deels doordat ze rilde. Natuurlijk, haar hele lichaam was verzwakt. Voorzichtig liet hij haar los, waarna hij overeind kwam. 'Even wachten,' vertelde hij haar, zodat ze geen gekke gedachten hoefde te krijgen over wat hij ging doen. Snel liep hij naar boven, waar hij één van de slaapzakken van hun geïmproviseerde bed haalde. Het was niet optimaal, zeker niet, maar het was de meest effectieve manier om haar op dit moment wat op te warmen. Hij nam de slaapzak dan ook mee naar beneden, legde hem om het meisje heen en wikkelde haar er een beetje in. Nu begon hij ook zelf de kou te voelen. Nu alle stress om Charlotte een beetje weggezakt was, was er weer ruimte voor praktische gevoelens als kou. Niet dat hij er ook maar iets mee deed, hij trok het meisje slechts dicht tegen zich aan. Hoewel het noodzakelijk was in de situatie, puur om haar warm te kunnen houden, vond hij het helemaal niet erg om Charlotte tegen zich aan te houden. Hij ademde eventjes diep in, rook haar welbekende geur, vermengd met de geur van opgedroogd bloed en de sporen uit het winkelcentrum. Ze zouden beiden wel een douche kunnen gebruiken, maar voor Charlotte was dat sowieso geen optie. De gehechte wond moest droog blijven, minstens twee dagen, tot de huid een beetje de kans had gehad om te herstellen. Ze waren wel vaker enige tijd vies geweest, maar alsnog. Nu ze dagelijks een douche tot hun beschikking hadden gehad, voelde het toch anders.
'Ik weet het,' antwoordde hij op haar vraag. Natuurlijk wilde ze niet naar de basis. Dat had hij zo ook wel kunnen raden. 'Maar we moeten wel, Char. Je bent behoorlijk veel bloed verloren en daarom moet je goed eten, de schamele voorraden de we hier hebben zullen niet voldoen om je te helpen aan te sterken.' Niet dat hij zin had om Christian en alle andere mensen onder ogen te komen, maar toch. Charlotte haar gezondheid was belangrijker dan wat hij of zij wilde, al zou hij er veel voor over hebben om vanavond gewoon hier te kunnen blijven, bij haar, zonder zich te hoeven verantwoorden tegenover iedereen in de basis. Hij zuchtte hoorbaar, keek even naar het meisje. 'Als er een andere optie was, zou ik hem aangrijpen. Maar ik weet niet of je je realiseert hoe veel bloed je verloren bent, Char.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het liefst ging ze er vol tegenin. Het was een discussie die ze wilde winnen. Maar, Dean leek het niet te zien als een punt van discussie. Hij leek ook hier te willen blijven, maar wist dat het een optie was. Het was praktisch beredeneerd, waar zij opnieuw op haar gevoel afging. Een gevoel waarvan Dean haar ooit had verzocht het nooit te verliezen. Dezelfde gevoelens die haar de afgelopen dagen, weken zelfs, gek hadden gemaakt en hen nu hier brachten. Ze haatte het. Op dit moment, maar ook op eerdere momenten de afgelopen tijd, haatte ze haarzelf om haar gevoelens en gedachtegang. Het was allemaal haar schuld, maar Christian zou Dean erop aankijken. Ze voelde zich schuldig, haatte het dat ze niet gewoon eerder haar gevoelens tegen Dean had uitgesproken. Nu was het te laat en was ze een grote fout begaan. Een fout die ze straks onder ogen zou moeten komen en ze zou er alles aan doen om Christian ervan te overtuigen dat het niet Deans schuld was. Dan waren er nog alle andere blikken. Die van Jane. Zou ze het leuk vinden haar zo te zien? Jared, die al eerder had geweten van de situatie. Ze had gewoon zijn advies op moeten volgen. Zou hij het haar eigen schuld vinden? Dan had hij het bij het rechte eind.
Charlotte liet haar kin op zijn schouder rusten. Ze had de discussie langer willen volhouden, maar wist dat hij gelijk had. Het was onverstandig. Ze had voedsel nodig, al had ze niet veel trek. Ze wilde een warme douche nemen, maar betwijfelde of die optie erin zou zitten. ‘Je hebt gelijk,’ fluisterde ze. ‘Maar… kun je me zo helpen opfrissen? Ik wil niet zo naar de basis.’ Ze zou er niet uitzien. Ze zat onder het bloed, moest lijkbleek zien en waarschijnlijk zaten haar haren behoorlijk verwildert. Dat laatste was iets zoals Dean haar had leren kennen, hoe ze de eerste paar dagen samen doorgebracht hadden. Soms miste ze die tijd, al waardeerde ze de luxe van de Fireflies en het weerzien van haar broer wel ontzettend. Ze wilde alleen nu liever niet zo naar de basis, want daarmee zou het wel heel erg opvallen dat er iets mis was. ‘Doe ik. Maar eerst even opwarmen,’ zei Dean, terwijl hij over haar armen wreef die nu niet alleen verstopt lagen onder de jas, maar ook onder hun deken. Het hielp een hoop, langzaam begon ze het weer warm te krijgen, al was ze nog altijd enorm duf. Ze waren een tijd lang stil, terwijl er tientallen dingen waren die ze aan Dean wilde vertellen. Dat het haar speet, dat ze van hem hield en dat ze hem zo ontzettend dankbaar was. Ze wilde herinneringen ophalen, zich verontschuldigen voor de gemiste kerst. Ze nam haarzelf voor dat ze van oud en nieuw iets moois zouden maken. Dat was ze hem verschuldigd. Dean hechte minder waarde aan de feestdagen dan zij, maar waarschijnlijk stak het hem wel dat ze het voor hem verborgen had gehouden. Nog iets wat haar speet. ‘Dean… Ik heb het je nog niet verteld, maar die dag dat ik naar Chris toe ging was het kerst. Het is zo stom dat ik je dat niet heb laten weten die dag… het spijt me zo…’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De kerstdag. Zijn gezicht betrok aan de herinnering eraan. Het was de dag geweest dat de training geheel uit de hand gelopen was. De dag dat hij naar buiten was gegaan, daar van Jane te horen moest krijgen dat het kerst was. De dag die hij voorbereid had met een cadeau, dat sindsdien verscholen lag onderin zijn tas. Enkele malen had hij de neiging gehad om het maar gewoon weg te gooien, te doen alsof het nooit bestaan had, maar hij kon dat niet over zijn hart verkrijgen.
'Ik weet het,' antwoordde hij daarom maar gewoon. Even beet hij op zijn lip. Dit was niet echt een fijn onderwerp, of zo. 'Jane vertelde het me nadat jij weggegaan was.' Hij wist niet zo goed waarom hij de naam van de andere vrouw moest noemen. Misschien omdat hij het Charlotte toch wel kwalijk nam dat ze het voor hem achter had gehouden. Van alle dingen die ze had gedaan, had dat hem misschien nog wel het allermeeste dwars gezeten. Dat ze hem niet verteld had dat het kerst was, terwijl ze allebei wisten dat het eraan zat te komen en terwijl zij degene was die altijd de belangrijke dagen onthield. Ze had geweten dat hij het niet zou weten en het opzettelijk voor hem verborgen gehouden. Door er nu over te beginnen, bevestigde ze alleen maar dat ze het opzettelijk niet gezegd had. Alleen ging ze ervan uit dat hij er helemaal niet van op de hoogte was geweest.
'Ah...' zei Charlotte zachtjes, duidelijk niet helemaal blij dat hij Jane haar naam überhaupt had genoemd. 'Dean, ik...'
'Gebeurd is gebeurd, ja?' Misschien klonk hij iets botter dan de bedoeling was. Hij wilde het verder niet meer over die dag hebben, maar hij wist ook niet zeker of hij klaar was om haar dat te vergeven. Veel van de dingen die gebeurd waren, kon hij deels toch wel begrijpen. De afstandelijkheid, de jaloezie. Tot een bepaald punt kon hij zelfs begrijpen dat ze vandaag weg was gegaan op iets wat niet anders omschreven kon worden dan een zelfmoordmissie. Maar dat dat ze zoiets simpels als een feestdag opzettelijk voor hem had achtergehouden, dat stak. Juist kerst was het moment geweest om dingen uit te praten, om alles bij te leggen. Dan had het nooit zo ver hoeven komen. En in plaats van die kans aan te grijpen, was Charlotte tot de conclusie gekomen dat ze het beter voor hem achter kon houden. Nee, hij vond het niet fijn.
Ondertussen was ze wel weer redelijk opgewarmd, gelukkig. Dat maakte dat Dean zwijgend overeind kon komen en een schone doek pakte. Hoewel ze geen stromend water in huis hadden, had hij wel nog enkele flesjes met gebotteld water staan. Hij drenkte de doek dan ook in het vocht en liep weer terug naar Charlotte. Ze zou zich sowieso ook om moeten kleden, maar de smerige vegen op haar handen en gezicht kon hij zo ook wel schoonmaken. Die zouden het meeste opvallen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was duidelijk dat hij het geen leuk onderwerp vond. Evenals dat het duidelijk was dat het hem pijn deed en hij het haar wel kwalijk nam. Opnieuw kon ze wel in huilen uitbarsten. Het deed haar pijn. De gedachte dat ze hem die pijn had bezorgd en dat terwijl ze een stomme reden had. Tegelijkertijd nam ze het hem ook kwalijk. Iets waarvoor ze haarzelf haatte. Dean had haar kunnen helpen. Als hij gewoon had ingezien waarom ze de tatoeage van Jane niks vond en hij haar duidelijke afwijzingen gegeven had, dan was dit misschien heel anders afgelopen. Als hij het initiatief had genomen om het bespreekbaar te maken, had het nooit zover hoeven komen. Maar, het was oneerlijk dat soort dingen van hem te verwachten. Ze kon niet van hem verlangen dat hij al haar problemen zou oplossen. Dat deed hij zelfs al te veel. Ze moest leren van haarzelf te houden, ze moest leren om mentaal sterker in haar schoenen te staan. Met de negatieve spiraal waarin ze zich nu in bevond zou dat nog wel even duren.
Terwijl Dean geconcentreerd en zorgzaam het vuil van haar gezicht haalde, was zij duidelijk diep in gedachten verzonken. Niet dat hij ernaar zou vragen. Dean was niet het type voor dat soort sentimentele vragen. Hij was praktisch en kon juist genieten van de stilte. Vaak was het Charlotte die niet meer tegen de stilte kon en deze verbrak door een vraag of een verhaaltje. Iets wat ze de afgelopen tijd weinig gedaan had. In korte tijd was ze enorm veranderd. De onzekere gevoelens waren haar meester geworden en hadden haar persoonlijkheid negatief beïnvloed. Dean zou het niet snel toegeven, maar na zijn reactie van net wist ze zeker dat hij die persoon ook niet leuk had gevonden. Zou ze terug kunnen veranderen? Zou ze alles weer kunnen terugdraaien naar hoe het was? Ze hoopte het, verlangde ernaar, maar betwijfelde of haar dat in haar eentje zou lukken. Soms had ze bevestiging nodig, soms waren zelfs woorden niet voldoende om alle duistere gedachten weg te jagen. Ze had Deans hulp nodig, maar wist dat dit iets was wat ze zelf moest doen.Zodra Dean haar gezicht schoongemaakt had, ging hij verder met haar armen. Ze deed haar jas uit en trok haar trui over haar hoofd, waardoor ze enkel in haar hemd zat en hij goed bij de verschillende bloed- en vuilvegen kon komen. Nu pas viel het haar op dat ze op haar armen een paar kleine sneetjes had, waarschijnlijk van het breken van het glas. Nog zo’n slimme, impulsieve actie. Dean was bijna klaar, hij hoefde nog maar een paar stukken schoon te maken. Ze wilde iets zeggen, ze wilde nogmaals haar excuses aanbieden, maar al haar woorden leken betekenisloos na wat ze gedaan had. Ze voelde zich een grote mislukking en ze wist niet of ze haarzelf ooit kon vergeven voor hoe ze zich gedragen had. Zou Dean dat wel kunnen? Kon ze dat überhaupt van hem vragen? Dean legde het doek aan de kant. ‘Zo. Ik zal even schone kleren voor je pakken en dan kunnen we gaan.’
Zie je? Praktisch en efficiënt. Een instelling die men hielp overleven in een tijd als deze. Haar instelling zou haar regelrecht de dood insturen als ze Dean niet aan haar zijde had gehad.

Woah, so sorry voor de late reactie ):

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Zorgvuldig had hij enige vorm van verdere conversatie vermeden. Hij had er niets voor gevoeld om het gesprek voort te zetten. Niet over Jane, niet over de rampzalige kerst. In plaats daarvan had hij zich volledig gefocust op het schoonmaken van haar huid, die niet alleen smerig was, maar ook bedekt was met kleine wondjes en diepere schrammen. Er zat hier en daar zelfs nog een glasscherf verscholen, maar het waren gelukkig geen al te ernstige wonden. Ze hoefden verder niet gedesinfecteerd te worden en als Charlotte gewoon iets met lange mouwen aan zou doen, zou dat in ieder geval aan niemand opvallen. Gelukkig maar. Ze zouden waarschijnlijk al genoeg vragen krijgen, op zijn minst van Christian en waarschijnlijk ook van Jane. Al keek hij daar niet zo tegenop. Het was Christian, die eerder die dag al zo negatief had gesproken, met wie hij liever de conversatie vermeed.
De smerige kleren van Charlotte pakte hij alvast op van de grond. Die ging ze sowieso niet meer aan kunnen trekken, dan was het schoonmaken voor niets geweest. De deken, die ze niet om had kunnen houden terwijl hij haar huid schoonmaakte, legde hij weer om haar schouders. Daarna liep hij, met haar smerige spullen en de doek, weer naar boven. Hij moest zichzelf ook even opfrissen, maar dat ging een stuk sneller dan de voorzichtige behandeling die hij Charlotte had gegeven. Hij schrobde snel het bloed van zijn armen, wreef wat ruw met het stuk stof over zijn gezicht en trok andere kleren aan. Nadat hij wat schone kleren voor zijn vriendin had gepakt, liep hij weer naar beneden. In het voorbijgaan keek hij even in de spiegel die in de hal hing. Toonbaar, dat was het juiste woord. Hij zag er ook niet geweldig uit, maar dat had hij de afgelopen weken sowieso niet. Hij haalde nog even een hand door zijn haar, alsof dat veel zou helpen, waarna hij door liep naar de woonkamer. Daar zat Charlotte, de deken om zich heen gewikkeld, nog steeds te wachten. Hij reikte haar de kleren aan, maar aarzelde een milliseconde. 'Lukt dat?'
Ietwat koppig knikte ze. Natuurlijk. 'Ja hoor,' zei ze, waarna ze zich met wat moeite om begon te kleden. In dat opzicht leken ze misschien toch meer op elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken. Hij was net zo koppig als zij, alleen vond hij ook daadwerkelijk dat hij veel meer aankon dan zij dacht. Zij was net zo koppig, alsof ze zichzelf telkens weer probeerde te bewijzen. Telkens weer opnieuw probeerde ze te laten zien dat ze sterker was dan hij haar inschatte. En telkens weer had hij haar in de gaten houden terwijl ze het deed, om in te grijpen wanneer nodig. Maar het omkleden kon ze daadwerkelijk zelf, dat geloofde hij nog wel.
Tegen de tijd dat Charlotte klaar was met omkleden, was het ook wel tijd om terug te keren naar de basis voor het avondeten. Misschien zou Christian zich afvragen waar zijn zusje was, misschien zou de grote broer zich ook wel zorgen gemaakt hebben. Dean wist het niet, wilde het om eerlijk te zijn ook niet weten. Zwijgend reikte hij Charlotte een hand aan, die ze voor ondersteuning kon gebruiken als dat nodig bleek te zijn.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De reis naar de bunker was vermoeiend en ijskoud. De kou had ze zelfs in het huisje gevoeld, maar was vele malen erger nu ze buiten waren. Hoe goed ze haarzelf er ook tegen gekleed had. De vermoeidheid was minder aanwezig geweest thuis, maar nu ze naast Dean liep merkte ze pas hoe zwak haar lichaam was. Dean moest het ook aan haar merken. Ze liep stukken slomer dan normaal en haar ademhaling was zwaar. Hij leek een moment getwijfeld te hebben om haar opnieuw op te tillen, maar die gedachte had ze direct uit zijn hoofd geworpen nog voor hij het hardop had kunnen uitspreken. Hoewel ze zijn zorgzaamheid waardeerde, wilde ze die zwakte niet tonen bij aankomst in de bunker. Ze wilde niet laten zien dat er iets goed mis was gegaan door haar eigen stommiteiten.
De tocht hadden ze verder zwijgend doorgebracht. Het voelde nog steeds niet alsof het allemaal goed was tussen hen. Ze hoopte dat dat snel zou veranderen. Ze miste hun relatie. Ze miste zelfs de dagen dat ze gewoon met z’n tweeën aan het rondreizen waren, daarbij alle luxe van de basis ontbrekend.
Voor ze de straat insloegen van de bunker, stopte Charlotte kort. Ze leunde met haar handen op bovenarmen, nam even kort de tijd om op adem te komen. Ze keek op naar Dean, die haar goed in de gaten hield. Ondanks dat er een aantal dingen waren die hij haar duidelijk kwalijk nam, paste hij nog steeds op haar. Ondanks alles wat ze gedaan had, kon ze aan dat soort kleine dingen merken dat hij van haar hield. Hoe had ze daar zo aan kunnen te twijfelen?
Charlotte ademde diep in en rechtte haar rug. ‘Oké, daar gaan we dan.’
Samen liepen ze naar de ingang van de bunker, die direct voor hen geopend werd. Ze hadden beiden behoorlijk wat bekendheid gekregen onder de Fireflies. Dean door zijn tatoeages en zijn prestaties, zij door haar broer. Het feit dat ze ook nog eens een stel waren, maakte dat ze enkel meer gezien werden door anderen. Daarbij leken ze nu ook echt geaccepteerd te worden. Steeds meer mensen maakten een praatje met hen, glimlachten wanneer ze voorbijliepen. De pesterijen waren gelukkig voorbij en ondanks dat Dean niet van groepen hield, leek hij hier steeds meer zijn eigen draai te vinden.
Natuurlijk konden ze niet gewoon naar de kantine lopen zonder gestoord te worden. Een confrontatie die Charlotte liever nog een hele tijd had willen uitstellen. Een grote glimlach verscheen op het gezicht van Jane toen ze Dean en haar zag. Of nou ja, voornamelijk Dean dan. Het was dan ook geen verrassing dat de jongedame op hen af gelopen kwam.
‘Hé!’ Kort keek ze naar Charlotte, maar haar volledige aandacht ging al gauw naar Dean. ‘Ik wil je nogmaals bedanken. Ik ben er echt heel erg blij mee. En, ik wilde nog even zeggen dat ik het fijn vond hoe je het aanpakte.’
Nog zo’n dubbelzinnige opmerking waarmee ze zout in de wond strooide. Charlotte wendde haar blik af en beet op haar wang. Onthoud wat Dean tegen je gezegd heeft, laat je niet kleineren of gek maken door dit soort opmerkingen. Nou. Fuck jou, Jane. Binnen de kortste keren zal alles weer zijn zoals het ooit geweest was en zou hij jou al snel vergeten. Tenminste, dat hoopte ze.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij hield haar in de gaten terwijl ze liepen. Natuurlijk hield hij haar in de gaten, wat zou hij anders doen? Helemaal tevreden was hij niet met hoe het tussen hun was, maar dat betekende niet dat hij zich geen zorgen om haar maakte. Het betekende niet dat hij wilde dat het goed met haar ging. Iedere keer dat ze iets wankelde, haar evenwicht wat leek te verliezen, was hij paraat om haar op te vangen, te ondersteunen waar nodig, Het was onder de hand al bijna een tweede natuur van hem geworden op haar te passen. Moest ook wel, anders was ze al lang dood geweest. Niet dat hij haar dat kwalijk nam. Dat niet.
Ergens had Dean nog steeds gehoopt dat hij een confrontatie met Jane kon vermijden. Dat ze gewoon konden eten en daarna weer richting huis konden. Geen problemen, niks. Zijn hoop was echter voor niets, want hij zag Jane al voordat de andere vrouw hen überhaupt zag. Even beet hij op zijn onderlip, maar hij rechtte zijn rug en wachtte tot de vrouw haar dingetje gezegd had. Nu hij beter begreep wat Charlotte de afgelopen weken had gehoord en gezien, merkte Dean de subtiele hints ook op. Al eerder had hij teruggedacht aan dingen die Jane had gezegd en gedaan, maar nu hoorde hij het live. Alsof hem nu pas binnendrong dat het werkelijk zo was geweest. Hatelijk. Even haalde hij diep adem, waarna hij een arm om Charlotte heen legde. 'Geen dank, Jane. Hoewel ik blij ben dat je er blij mee bent, moet ik je mededelen dat dit ook direct de laatste tatoeage was die ik bij je zet.' Loom glimlachte Dean, terwijl het gezicht van Jane vertrok. Eerst naar verbazing en onbegrip, toen naar ontevredenheid. Haar blik bleef hangen op Charlotte. 'Aha,' zei ze zacht, al liet haar stem niets doorschemeren. 'Jammer. Het was een.. aangename ervaring.'
Dean voelde de spanning van Charlotte. Het was duidelijk dat zijn vriendin zich met de seconde minder op haar gemak voelde.
'Dan hebben we dat beiden anders ervaren,' reageerde Dean. Zacht kneep hij in de arm van Charlotte, waarna ze samen langs Jane liepen, naar de eetzaal. Daar klonken de geluiden van etende mensen al vrij duidelijk op, wat betekende dat ze een beetje laat waren. Prima, misschien konden ze juist daardoor onopgemerkt een lege plek vinden om in alle rust hun maaltijd te nuttigen.
Vlak voor de eetzaal liet Dean Charlotte weer los en eventjes keek hij haar onderzoekend aan, alsof hij op die manier vast zou kunnen stellen of het goed met haar ging. Ze stond nog, de wond op haar been was niet weer gaan bloeden en hoewel ze nog steeds bleek was, zou een maaltijd haar waarschijnlijk goed doen. Een zachte kus drukte hij op haar voorhoofd, waarna ze richting het eten liepen. Nogmaals hoopte Dean dat ze ongestoord zouden kunnen eten. Een preek van een zekere broer kon hij niet gebruiken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was gemeen, zó gemeen van haar. Een gevoel van voldoening had zich door haar lichaam verspreid vanaf het moment dat de glimlach op Jane’s gezicht was verdwenen. Tegelijkertijd was ze behoorlijk verward. Ze had niet gewild of gedacht dat Dean zou stoppen met het zetten van tatoeages bij anderen. Of dat nu Jane was of iemand anders, dat wilde ze hem niet afnemen. Toch had de afwijzing die Dean het pas getatoeëerde meisje had gegeven Charlotte wel goed gedaan. Het was een bevestiging, een teken dat hij de situatie ook ongemakkelijk had gevonden. Nu moest ze hem enkel op zijn woord geloven.
In de eetzaal was het al behoorlijk druk, al was de rij bij het eten daardoor vrij kort. Ze sloten achteraan aan en hoefden slechts korte tijd te wachten voor er een kleine hoeveelheid op hun bord geserveerd werd. Ondertussen had Charlotte haar blik strak op de grond gericht. Ze had willen kijken of haar broer er was of dat ze hem subtiel konden vermijden. Echter zorgde haar vermoeidheid ervoor dat alle prikkels harder binnenkwamen dan normaal. Alleen het geluid al kwam hard binnen, laat staan wanneer ze de drukte afzocht.
Met gevulde borden liep het tweetal naar een vrij plekje. Er was geen vrije tafel, maar gelukkig was er wel een vrij lege plek, waardoor ze beiden minsten een plek van andere personen verwijderd waren. Zodra Charlotte was gaan zitten, merkte ze hoe moe ze was. Ze voelde haarzelf nog steeds licht in haar hoofd en ergerde zich nu al aan het geluid van klingelend servies. Kort wreef ze met haar handen over haar slaap en had ze haar ogen gesloten. Wanneer ze haar ogen weer opende, kon ze zien hoe Dean haar scherp in de gaten hield terwijl hij was begonnen aan zijn eerste happen. Ze had zoveel geluk met hem. Maar weinig zouden zoveel geduld met haar hebben en zoveel voor haar over hebben. Het zou helpen als ze wist waarom. Wat maakte het dat hij zo dol op haar was? Was dat puur omdat ze ‘menselijk’ was gebleven in deze hel?
Charlotte begon ook met eten. ‘Meende je dat wat je zei?’
‘Hm?’
‘Dat je geen tatoeages meer zal zetten bij haar.’ Hoewel Charlotte had gedacht dat ze geen trek had gehad, merkte ze dat de maaltijd haar wel degelijk goed deed. ‘Want, ik waardeer het wel heel erg dat je dat zei en dat je dat ervoor over hebt. Maar… dat wil ik niet van je afnemen. Ik bedoel… Ik word er niet echt blij van als ze nog zo’n intieme plek kiest, maar een tatoeage op haar schouder of zij kan in principe geen kwaad. Denk ik.’ Nu ze erover nadacht, wist ze niet zo goed waar de grens lag. Wat was passend en wat niet? Waarschijnlijk lag dat aan de persoon en alles wat er daar omheen gebeurde. Maar, als ze gewoon zou vertrouwen in Deans loyaliteit zou dat niet uit moeten maken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het klopte niet. Niets van de situatie klopte. Pas toen ze eenmaal zaten te eten realiseerde Dean zich dat er iets niet goed lag. En in plaats van het te zeggen, hield hij dit voor zichzelf. Hij hield de gedachte voor zich, stopte hem diep weg in zijn gedachten en nam langzame happen. Een paar maar, waarna hij het bord aan de kant schoof. Als Charlotte nog honger had, mocht ze het wel opeten. Ze kon het beter gebruiken dan hij, op dit moment.
Terwijl ze sprak, keek hij zwijgend naar haar handen, waarmee ze het bestek ietwat trillerig vasthield. Ze was zwak. Dat wist hij, dat had hij zich terdege gerealiseerd, maar er lag nog een extra laag op die zwakte. Toen hij haar had leren kennen was ze lichamelijk zwak geweest, had ze niet voor zichzelf kunnen zorgen in een wereld als deze. Maar mentaal had ze doorzettingsvermogen gehad. De wil om te leren overleven in een wereld zoals deze. Hoewel ze zo weinig dingen kon, was ze vastberaden geweest om beter te worden. Te leren schieten. Niet meer te verstijven als ze in een angstaanjagende situatie terecht kwam. En nu? Dean wendde zijn blik af. Van dat meisje leek nu even weinig over te zijn. Ze was zwak, onzeker. Was dat allemaal doordat ze dingen had gezien die er niet waren tussen hem en Jane? Dean kon het zich nauwelijks voorstellen, omdat het voor hem zo weinig betekend had.
'Denk je,' herhaalde hij haar laatste woorden. Dat was eigenlijk al voldoende om duidelijk te maken dat ze het niet zeker wist. Dat ze haar woorden, hoe oprecht ze ook klonken, liever niet gesproken had. Hij geloofde niet dat ze het oké zou vinden. Niet bij Jane, in ieder geval. Hij zuchtte. 'Ja, ik meende het. Anders zou ik het niet zeggen.' Nu schoof hij zijn eigen bord nog iets verder haar richting op. 'Eet dit ook maar. Je hebt het harder nodig dan ik en ik heb toch geen honger.' Dat was niet gelogen. Op een of andere manier had hij helemaal geen trek en hoewel hij een paar happen naar binnen had gewerkt, zou hij zijn -kleine- portie niet op willen eten. Dan was dit een betere oplossing.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Natuurlijk was die twijfelachtige toevoeging hem opgevallen. Ze kon haarzelf wel voor haar hoofd slaan dat ze dat hardop uitgesproken had. Het was waar dat ze twijfelde, maar dat kwam voort uit onzekerheid, de angst dat Dean meer oog voor een ander zou hebben. Ze hoopte dat die angst langzaam zou verdwijnen en daarmee ook geen zorgen meer had wanneer hij een tatoeage bij een andere vrouw zou zetten, op welke locatie dan ook. Ze moest die angst loslaten en dat was iets wat ze zelf moest doen. Hoewel het misschien even zou duren, had Charlotte wel het vertrouwen dat het goed zou komen. Ze hadden ergere dingen doorstaan, dat was zelfs wat hen had samengebracht. Dit zouden ze ook aankunnen.
Toch baarde het haar zorgen dat Dean zijn bord haar kant opschoof. Hij had geen honger. Er was iets mis, er was iets wat hem dwarszat. Duh, natuurlijk. Hij had haar moeten redden omdat ze haarzelf in de problemen gebracht had, maar vervolgens had ze hem zowel direct als indirect de schuld daarvan gegeven. Maar, was dat wat hem dwarszat, of was het haar opmerking van net? Of zat hun gemiste kerstviering hem dwars? Ze had het verprutst. Het was begrijpelijk dat hem het een en ander dwars zat, maar ze kon er de vinger niet op leggen wat zijn eetlust verminderd had. Het liefst vroeg ze ernaar, maar ze betwijfelde of hij erover zou willen praten. Ze wilde het goed maken, maar was dit iets wat überhaupt nog goed te maken was? Wat als hij haar nooit kon vergeven voor wat ze gedaan had?
Met een kort knikje, gevolgd door een bedankje liet ze hem weten dat ze instemde. Hoewel ze niet mega veel trek had, merkte ze wel dat het eten haar goed deed. Nog steeds waren de geluiden om haar heen vermoeiend. Kort liet ze haar blik door de ruimte glijden, op zoek naar de vaste plek van haar grote broer. De tafel was leeg. Mooi, want een gesprek tussen Dean en Chris zag ze niet echt goed gaan op het moment. En, ze was ervan overtuigt dat Chris direct zou zien dat er iets mis was.
Halverwege het bord van Dean stopte ze. Moest ze erover beginnen? Moest ze vragen wat hem dwarszat, zodat ze wist wat ze kon doen? Of zou hem dat enkel meer irriteren? Daarbij betwijfelde ze of hij een eerlijk antwoord zou geven. Ze maakte zich zorgen. Hij kropte zijn gevoelens nog meer op dan zij. Dat had hij al meerdere keren gedaan in de korte tijd dat ze elkaar kenden. De pesterijen had hij zelf op willen lossen, maar het had hem bijna gebroken. Wat als hij het nu ook zover liet komen? Ze wilde hem geruststellen, hem op zijn gemak stellen zodat hij wist dat hij zijn zorgen en frustraties met haar kon delen. Maar, er waren twee dingen die haar tegenhielden. Ten eerste: ze was niet goed met woorden en waarschijnlijk zou het er net zo knullig uitkomen als haar eerdere woorden. Ten tweede: ze wist gewoon niet hóe ze dat moest doen. Ondertussen dacht ze dat ze hem kende, maar soms wist ze nog steeds niet hoe ze tot hem door moest dringen, hoe ze het hem aangenaam kon maken. Misschien moest ze het gewoon tijd geven. Tijd om beiden te helen en aan te sterken. Ze zouden er wel doorheen komen samen. Tenminste, dat hoopte ze.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Enkele dagen waren verstreken. Het was nog geen nieuwjaar, maar Dean had de dagen geteld en wist dat morgen de laatste dag van dit jaar zou zijn. Dat was misschien ook de reden dat hij het helemaal niet meer trok. Hij kon niet blijven doen alsof, niet terwijl het eigenlijk niet goed liep tussen hem en Charlotte. Want hoewel zijn vriendin fysiek steeds weer een beetje op begon te knappen, ging het mentaal nog niet veel beter. Ze was onzeker over zichzelf, bleef onzeker over zichzelf. Ze hadden geprobeerd te doen alsof alles normaal was, alsof ze er overheen konden stappen zonder verdere moeilijkheden, maar dat bleek niet zo makkelijk. Dean kon het niet loslaten. De eerste twee dagen was het goed gegaan, want toen had hij zich vooral kunnen focussen op de wonden die Charlotte overal had. Daarna... Daarna niet zo. De gedachte die hij eerder had gehad, dat Charlotte zo erg veranderd was dat hij niet meer wist of ze nog steeds dezelfde persoon was, had hem niet meer losgelaten. En hij zag wel dat ze het probeerde, maar hij zag ook hoe moeizaam het ging. Het voelde gemaakt, alsof ze een toneelspel opvoerden voor de rest van de wereld. En Dean wist dat hij het niet trok. Zo lang hij zo dicht bij haar was, kon hij zijn gedachten niet op orde krijgen, of een helder beeld krijgen van wat hij nou moest doen. Dus hij had aangegeven dat hij er een dagje op uit ging. Vandaag, in zijn eentje, met alleen zijn wapens voor zijn eigen bescherming en wat te eten voor de lunch. Hij was niet op zoek gegaan naar het gevaar, maar simpelweg de stad uitgelopen met de belofte dat hij in de avond weer thuis zou zijn. Charlotte zou maar een dag voor zichzelf moeten zorgen en hij ging er vanuit dat ze dat wel zou kunnen. Het was maar een dag. Hij ging niet permanent weg, daar hoefde ze zich geen zorgen om te maken. Daar hoefde ze geen krankzinnige of jaloerse gedachten over te krijgen.
Ondertussen was de dag al een eind gevorderd en hoewel Dean een eind gelopen had, was hij nog steeds niet helemaal rustig in zijn hoofd. Het waren gevoelens waar hij mee in de knoop zat, die niet zomaar zouden verdwijnen. Hij had alles over voor Charlotte. Maar was dat een plichtsbesef, een ding dat hij deed omdat het gewoonte was geworden? Of was het omdat hij van haar hield? Een maand geleden zou Dean geen twijfels hebben gehad bij het beantwoorden van die vraag. Toen had hij geweten dat hij van haar hield. Haar persoonlijkheid, haar doorzettingsvermogen, hadden alles goedgemaakt wat ze misschien miste in vaardigheid. Haar wil om te vechten, te overleven, steeds sterker te worden. Hij dacht terug aan het cadeautje dat hij voor kerst had gemaakt voor haar. Ze had het nooit gekregen en hij wist nog steeds niet wat hij er nu mee moest. Het leek niet meer van toepassing. Hij had de tekening gemaakt om te laten zien hoe hij haar zag, hoe trots hij op haar en haar kracht was. Van die kracht en van zijn trots was nu weinig over. Wanneer hij de tekening zag, deed het hem enkel terugdenken aan betere tijden. Zelfs het moment dat ze gedeeld hadden in het toestellenhok was een zoete herinnering. De stripsessie die had geresulteerd in een spannend en bijna dierlijk moment, leek slechts een droom. Alsof het twee hele andere mensen geweest waren.
Dean had zich op een steen laten zakken, staarde voor zich uit. Hij hield van het meisje dat zo graag had willen overleven. Van de vrouw die hij zo mooi was gaan vinden. Haar enthousiasme. Hij hield van haar impulsieve plannen. De ideeën die ze had, hoe krankzinnig ze ook waren. En hoe onmogelijk ze ook waren. Maar sinds die uitbarsting met kerst leek die vrouw verdwenen te zijn. Wat moest hij doen?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was moeilijk. Moeilijker dan ze gehoopt had. Ze had gehoopt dat alles weer op zijn plek zou vallen, dat nu ze wist dat Dean niks voelde voor Jane, zijzelf weer wat meer vertrouwen kreeg. Ze had gehoopt dat het weer zou worden zoals het was, maar het lukte niet. Er hing een soort spanning tussen de twee, een soort muur die hen ervan weerhield om elkaar te omhelzen. Hoewel ze merkte dat Dean zijn best deed, merkte ze ook dat hij afstandelijker was. Nee wacht, afstandelijk was niet het juiste woord. Hij was ergens anders met zijn hoofd. Er was iets wat hem dwarszat, maar het was onduidelijk waar dat aan lag. En ondanks dat Charlotte haar best deed om niet terug te vallen in die negatieve cirkel, lukte het haar ook niet om eruit te komen. Ze bleef onzeker. Ze bleef twijfels houden.
Dean was er een dag op uit getrokken, nam een dag voor hemzelf. Het zou wellicht goed voor hen zijn om even alleen te zijn met hun gedachten. Maar, ze kon het nare onderbuikgevoel niet negeren. Het idee dat hem iets dwarszat wat hij niet met haar kon delen, kon haar gek maken. Wat was het dat hij niet met haar wilde delen? Was het een soortgelijke situatie als met het pesten of zat hem iets dwars wat met haar te maken had? Ze wilde er niet aan twijfelen. Continu sprak ze haarzelf toe dat dat was waardoor het nu niet lekker ging in hun relatie. Toch kwam de gedachte steeds weer terug. Keer op keer.
Afleiding. Ze had afleiding nodig. Normaal deed ze dat door te gaan trainen, maar met de wond in haar been was dat geen groot succes en Dean had haar bevallen om rustig aan te doen. Dat deed hij niet als hij zich geen zorgen om haar maakte, toch? Ze besloot om voor deze keer gewoon braaf naar hem te luisteren en zocht daarom op verschillende manieren afleiding. Eerst door te lezen, maar dat was iets waar ze haar hoofd niet goed bij kon houden. Vervolgens door de boel beneden op te ruimen. Blijkbaar was dat een goede oplossing, want het opruimen van de kamer ruimde ook haar gedachten op. Zodra ze daarmee klaar was, besloot ze om hun kamer ook onder handen te nemen. Ze maakte hun bed op, vouwde hun kleren netjes op en plaatste deze in de kast. Ze pakte een van de truien van Dean vast. Het was een kledingstuk dat hij veel gedragen had en wat een typische Dean-geur met zich meebracht. Moeizaam slikte ze. Wat als hij niet verder wilde? Wat moest ze dan doen? In het begin had ze hem nodig gehad, maar had ze voor haarzelf willen leren zorgen. Nog steeds wilde ze leren vechten en overleven, maar ze was afhankelijker geworden dan hiervoor. Ze was afhankelijk van zijn aanwezigheid. Met een zucht vouwde ze het kledingstuk op en pakte ze een van de andere kledingstukken die naast het matras lagen. Een wit papiertje dwarrelde naar beneden. Het was opgevouwen, met op een kant haar naam geschreven in een bijna kinderlijk handschrift. Haar hart klopte in haar keel. Wat was dat? Direct kwamen de meest drastische mogelijkheden in haar naar boven. Zou het een afscheidsbrief zijn? Zou hij vanavond niet meer terugkeren?
Haar handen trilden terwijl ze uitreikte naar het opgevouwen vel papier. Zou het iets zijn wat ze mocht zien? Het leek alsof hij het had verstopt, alsof het niet de bedoeling was dat ze het zou vinden. Zou hij het haar kwalijk nemen als ze het zou openen? Maar, als dat zo was, waarom had hij dan haar naam erop gezet? Aarzelend opende ze het papiertje. Direct vormde een brok zich in haar keel, stonden er tranen in haar ogen die na een enkele seconde al geruisloos over haar wangen stroomden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld