Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoe lang zou hij dit nog vol kunnen houden? Hoe lang kon hij haar nog de tijd geven om zichzelf terug te vinden? Zou ze zichzelf überhaupt nog wel terug kunnen vinden? Als dit de Charlotte was die ze voor altijd zou blijven, kon hij daar dan mee leven? En als hij besloot dat hij dat niet kon, zou hij haar dan zomaar kunnen verlaten? Op dit moment wist hij niet of zij dat aan zou kunnen. Misschien dat hij het wel zou kunnen, haar zomaar achterlaten. Maar wat als zij, gedreven door zijn eventuele vertrek, weer iets impulsiefs deed, ditmaal met dodelijke afloop? Zou hij zichzelf dat kunnen vergeven? Dean vermoedde van niet. Maar wat betekende dat dan voor hun toekomst? Zou hij haar. los van zijn eigen gevoelens, nooit kunnen verlaten? Zelfs als de intimiteit tussen de twee nooit meer terugkwam, als het nooit meer normaal werd tussen hen, dacht hij niet dat hij haar aan haar lot over zou kunnen laten. Zelfs niet met een hele basis aan Fireflies die haar zou opvangen.
Misschien zouden ze een nieuwe start kunnen maken, een nieuwe start in een nieuw jaar. Een schone lei, opnieuw beginnen. Alleen geloofde Dean niet in een nieuw begin. Alles wat gebeurde, nam hij mee in zijn leven. Dat waren geen dingen die je zomaar uit kon vegen, alsof ze nooit bestaan hadden.
Ze waren zo gelukkig geweest. Geen van de dingen die hij met Charlotte had gedaan bezorgden hem een gevoel van spijt. Hij wilde haar terug. Misschien niet exact zoals ze geweest was, dat kon niet meer, maar niet zoals ze nu was. Hij wilde dat echt, het laatste wat hij wilde was haar kwijtraken. Maar op dit moment voelde het alsof ze iedere dag verder bij hem vandaan gleed.
Met een zucht kwam Dean uiteindelijk weer overeind. Het begon al laat te worden en hij zou nog een eind moeten lopen voordat hij eindelijk terug was bij het huis. Hoewel hij nog steeds geen beslissing had kunnen nemen over de toekomst, had deze dag hem wel goed gedaan. Hij had een aantal van zijn gedachten, van zijn twijfels en vragen, op een rijtje kunnen zetten. Ook voelde hij zich op een of andere manier opgefrist, alsof hij een douche had genomen die een aantal van zijn zorgen had weggewassen. Hij nam zichzelf voor om het nog een paar dagen te geven. Over twee dagen begon het nieuwe jaar, tegen die tijd zou ook het jaarlijkse feest van de Fireflies zijn. Misschien gebeurde daar wel iets, misschien zouden ze daar wat spanning verliezen. Weer wat meer op hun gemak raken. Misschien zouden ze zelfs wat alcohol consumeren en daardoor weer wat dichter naar elkaar groeien. Dean had nog steeds niet echt met Christian gepraat, wist dat de oudere broer van Charlotte hem een heleboel kwalijk nam, maar tot nu toe was hij de confrontatie telkens uit de weg gegaan. Ook dat zou hij voor het nieuwe jaar op moeten lossen. Niet zo zeer en schone lei, maar hij wilde ook niet op slechte voet beginnen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Sterk, gedreven en zelfs onafhankelijk. Dat was wat de tekening uitstraalde. De tekening die hij van haar voor haar gemaakt had. Ze hield van zijn werk, dat had ze altijd al gedaan. Maar, er was iets aan deze tekening wat het speciaal maakte. Hij had er tijd en liefde in gestoken. Hij had haar getekend op een manier zoals hij haar voor zich zag, een manier waarop zij nooit naar haarzelf had kunnen kijken. Al helemaal de afgelopen dagen niet. Dit was de persoon voor wie Dean gevallen was, de persoon wie hij met enthousiasme had getraind en de persoon voor wie hij bijna was weggelopen omdat hij haar niet met een ander kon zien. De persoon op die tekening was niet dezelfde persoon meer. Die sterke blik, die blik vol doorzettingsvermogen, was nu verdwenen. Ze was erin doorgeslagen. De gedrevenheid had haar lichaam verzwakt en had haar in gevaar gebracht. Nu was ze niet meer de persoon die wilde leren overleven, maar de persoon die zichzelf wilde bewijzen met de verkeerde motivatie. Ze wilde niet kunnen overleven, ze wilde goed zijn, mensen verbazen, maar was in levensbedreigende situaties nog altijd afhankelijk van Dean. En, hoewel ze nooit zelfverzekerd was geweest, was ze ook nooit zo onzeker geweest als nu. Op de tekening droeg ze een stuk onschuldigheid met zich mee. Sterk, lekker in haar vel, maar bescheiden over de dingen waar ze goed in was. Nu kon ze enkel zien waar ze slecht in was, kon ze complimenten amper accepteren en was iets nooit goed genoeg.
Geen wonder dat Dean afstandelijker was geworden.
Het was niet Jane die hun relatie kapotmaakte, dat was zijzelf. Zij was veranderd. Zij had zich achterlijk gedragen. Haar jaloezie had haar tot waanzin gedreven, had van haar een mens gemaakt wie ze verafschuwde. Een persoon die niet bij Dean paste, eentje van wie Dean niet kon houden. Dat was pijnlijk, maar waar. Dat wist zij ook wel. En, hoe stom het ook klonk, eigenlijk was ze daar blij om. Ze wilde weer de persoon worden die ze was, de persoon van wie hij was gaan houden.
Tranen stroomden over haar wangen, haar handen trilden en haar schouders schokten lichtjes. Dit was hoe hij haar had gezien. Dit was op wie hij trots was. Dit was de persoon met wie Charlotte tevreden was geweest. Hoe kon ze zo stom zijn geweest om die persoon te laten gaan? Of, nog belangrijker: hoe kon ze die persoon terugvinden?
Charlotte ademde diep in, veegde ruw haar tranen van haar gezicht en kwam overeind. Ze liep naar de badkamer, legde de tekening naast haar neer en na kort te aarzelen, keek ze haarzelf aan in de spiegel. Ze was gespierd, maar toch slank. Niet mager, maar slank. Door de pas gelaten tranen was haar neus wat rood en waren haar ogen wat opgezwollen. Toch was er een duidelijke vermoeide blik in haar ogen te zien. De verloren wilskracht. Als ze wilde dat Dean weer van haar zou houden, zou ze eerst van haarzelf moeten gaan houden. Ze beet op haar onderlip en een licht gevoel van vastberadenheid laaide in haar op. Ze pakte de tekening op en hield die naast haar. Het was zo'n groot verschil. Hun gelaat was hetzelfde. Dean was erin geslaagd om haar exact hetzelfde op het papier te krijgen, maar de uitstraling tussen hun twee was extreem verschillend.
Minutenlang had ze naar haar spiegelbeeld gekeken, had ze geprobeerd om haar zelfvertrouwen terug te vinden. Ze had naar de tekening gekeken, had daar de positieve dingen in gezocht en die vervolgens met haarzelf vergeleken. Het leek nutteloos in het begin, maar na verloop van tijd begon er iets van vertrouwen in haar op te bloeien. Het was nog lang niet voldoende, maar het was een begin.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Even vroeg hij zich af wat Charlotte vandaag gedaan zou hebben. Trainen was uit den boze, aangezien haar wonden iets te extreem waren om de training gewoon weer op te pakken. Hij had haar zelfs expliciet verboden om te gaan trainen. Niet dat dat iets zei, ze had wel vaker zijn advies of zijn verboden in de wind geslagen. Het was niet alsof hij de baas over haar wilde spelen, maar als hij haar dingen verbood, had hij er redenen voor.
Stop.
Als hij Charlotte nog tijd wilde geven, de twee dagen die hij haar beloofd had, moest hij zijn instelling op zijn minst neutraal houden. Als hij haar nu al bekeek als onbetrouwbaar en zwak, zou het onmogelijk voor haar zijn om het tegendeel te bewijzen. Hij zou dan alleen de negatieve dingen kunnen zien en op die manier zou het nooit beter worden tussen de twee. Nee, hij moest het laten gaan. De vorige keer was het makkelijker gegaan, het loslaten. Toen was het anders geweest, misschien. Dean wist niet waar het verschil in zat, maar die keer dat ze tegen zijn wil tóch de bunker in gegaan was, had hij het makkelijker gevonden om de prille connectie tussen hun tweeën te herstellen. En nu? Hij zou zijn best moeten doen om de positieve dingen te zoeken, ze ook weer te vinden in Charlotte. Het was mogelijk, dat wist hij zeker. De vrouw was daar nog steeds, die kon niet ineens verdwenen zijn. Er moest enkel een manier zijn om haar terug te krijgen. Hoe?
Ondertussen liep Dean de stad al weer in. Expres had hij ervoor gekozen om langs het winkelcentrum te lopen waar hij Charlotte enkele dagen uit gered had, alsof hij op die manier het moment nog eens zou herbeleven. Het bloed was al opgedroogd en de kou zorgde ervoor dat de lijken van de geïnfecteerden niet begonnen te stinken, alsof ze opgeslagen lagen in een grote koelbox. Wanneer de dagen langer werden, zouden ze waarschijnlijk een keer de fik in de lijken moeten zetten, voordat de geur ander naar ongedierte aan zou trekken.
Iets vochtigs landde op de rug van zijn hand. Verbaasd keek Dean naar zijn huid, maar er was niets te zien. Hij droeg geen handschoenen, maar hij was zeker dat hij zich dit verbeeld had.
Hij keek naar de lucht en realiseerde zich wat er aan de hand was. Kleine sneeuwvlokken dwarrelden in de richting van de grond, maar smolten daar al snel, waardoor de grond in eerste instantie vochtiger werd. De vlokken werden groter, vielen sneller naar beneden. Dean stak zijn hand uit naar de koude, witte vlokken en ving er één in de palm van zijn hand. Onder de hitte van zijn huid begon de sneeuwvlok al snel te smelten, maar het was onmiskenbaar. Sneeuw. Kerst mocht dan niet wit geweest zijn, enkele dagen voor nieuwjaar had de natuur besloten om hun te zegenen met een donzige deken van dikke witte sneeuw. Om hem heen begon zich al een laag sneeuw op de grond te vormen en Dean wist dat wanneer hij doorliep, hij een spoor achter zou laten dat direct weer gevuld zou worden door nieuwe sneeuwvlokken. Aan de lucht te zien zou het niet snel gaan stoppen met sneeuwen.
Hij zette er flink de pas in om zo snel mogelijk bij het huis aan te komen. Iets in hem hoopte dat Charlotte ook enthousiast zou worden van de sneeuw, dat iets van haar kinderlijke onschuld naar boven zou komen bij het zien van de witte deken die zich op de straten vormde. Even alle zorgen vergeten, de moeilijkheden waarin ze zich bevonden. Hij liep het huis binnen, kon nauwelijks de tijd nemen om zijn schoenen van de sneeuw te ontdoen en liep door naar de trap. Hij vermoedde dat ze boven was, maar hij had het geduld even niet om naar boven te lopen. 'Charlotte? Kom eens kijken?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met een diepe zucht legde Charlotte de tekening neer. Het voelde hopeloos. Het voelde alsof ze was geëvolueerd in een verkeerde versie en niet meer terug kon gaan naar de persoon wie ze was. Terwijl ze op haar onderlip beet, keek ze naar haar spiegelbeeld. Ze zag er gebroken uit, maar deze keer zag ze ook iets anders aan haarzelf. Het was moeilijk te zeggen wat het was, al helemaal na de korte huilbui van daarstraks. Toch was er iets in haar spiegelbeeld veranderd in positieve zin. Was het de manier waarop haar haren vielen? Het glanzende en vochtige laagje op haar ogen?
Charlotte werd uit haar gedachten getrokken toen ze de deur hoorde. Ze rechtte haar rug en veegde ruw de restjes tranen van haar gezicht. Zou hij aan haar kunnen zien dat ze gehuild had? De rode kleur bij haar neus was nog steeds aanwezig, maar haar ogen waren niet meer zo raar opgezwollen als eerst. Niet veel later hoorde ze zijn stem. Kom eens kijken? Wat was het dat hij haar wilde laten zien? Ze wierp een blik op de tekening. Dit was haar kans. Dit kon een begin zijn om haarzelf weer een beetje te herpakken. Ze zou niet in een klap kunnen veranderen, maar ze kon wel langzaam terug klimmen. Een misschien wel eindeloze klimtocht, maar hopelijk was het iets wat Dean goed zou doen. Hopelijk zou hij haar dan langzamerhand weer gaan zien zoals de persoon op de tekening.
Zonder nog een blik te werpen in de spiegel, liep ze naar de trap waar het geluid vandaan was gekomen. Dean stond onderaan de trap met zijn winterjas nog aan. De jas was wat vochtig en in zijn haren waren kleine, witte stipjes zichtbaar. Een kleine glimlach brak door op haar gezicht. Zou het? Dat kon maar een ding betekenen, toch? Charlotte liep met iets meer energie de trap af; had al een klein vermoeden wat Dean haar wilde laten zien. Hij leek wat opgelaten, misschien zelfs zenuwachtig, haast bang voor haar reactie. Bij het zien van haar subtiele glimlach, leek hijzelf ook wat enthousiaster te worden. Alsof het hem geruststelde. Hij wenkte haar mee naar de voordeur, die hij met zijn roodgekleurde handen van de kou opende. De glimlach op haar gezicht werd groter en enthousiaster. Kleine sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden als een chaotische dans. Het was koud genoeg voor de sneeuw om langzaam maar zeker een witte laag achter te laten. In eerste instantie had Charlotte direct naar buiten willen rennen om de koude sneeuw op haar wangen te voelen, maar wist dat er dan een grote kans was dat ze kou zou vatten. In plaats daarvan griste ze naar haar jas op de kapstok, wikkelde ze een sjaal om haar hals en stapte ze terwijl ze naar buiten liep in haar schoenen, waarvan ze de moeite niet nam de veters goed te strikken. Ze dacht niet na over de mogelijke gevaren van tegenwoordig. Ze hield geen rekening met de mogelijke geïnfecteerden die tevoorschijn konden komen, want op dit moment voelde dat niet belangrijk. Daarbij woonden ze in een rustig gebied. Er dwaalden hier maar weinig geïnfecteerden rond. Terwijl ze slordig ingepakt was door haar sjaal en jas, zette Charlotte grote stappen naar buiten en draaide ze een rondje. ‘Sneeuw!’ zei ze met een enthousiasme die ze al in geen dagen meer gevoeld had.
Dean stond nog altijd in de deuropening. Ze kon niet goed plaatsen wat er in hem omging. Waren het twijfels of was het een gevoel van opluchting? Charlotte gunde haar onzekere gevoelens niet de tijd om dit moment te verpesten. In plaats daarvan bukte ze naar voren en schraapte ze sneeuw bij elkaar die ze vormde tot een kleine bal. Met een speelse grijns keek ze naar Dean. ‘Kom op, ben je bang om een beetje koud te worden?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Misschien was opluchting wel het beste woord om zijn gevoel te beschrijven. Hoewel hij heus wel de rode ogen had gezien, die erop wezen dat ze wel degelijk gehuild had vandaag, leek ze zich opgewekter te gedragen. Hij besloot er dan ook geen opmerking over te maken en keek enkel met een flauwe glimlach naar haar terwijl ze naar beneden kwam. De ene blik die ze op hem wierp vertelde al boekdelen; ze moest de witte vlokjes in zijn haren gezien hebben, want het enthousiasme op haar gezicht sprankelde er bijna vanaf. Hij keek haar na toen ze naar buiten liep, maar was al van plan om haar te volgen toen ze hem aansprak. De woorden, het flauwe gedoe, maakten hem blij. Maar misschien nog wel beter was de oprechte, speelse grijns op haar gezicht. Het levendige, haar bijna kinderlijke enthousiasme. De afgelopen tijd had ze zo veel zorgen met zich meegedragen, zo veel twijfels gehad, dat haar gezicht bijna permanent bedrukt had geleken. Nu was het echter anders, veel beter. Dean kon niet anders dan de grijns beantwoorden met een bijna net zo brede lach op zijn gezicht. Alle spanning leek weg te vallen en Dean liep even naar binnen om zijn tas te laten vallen, waarna hij zelf ook naar buiten kwam. 'Koud? Noem jij dit koud? Ik zal je eens laten voelen wat koud is!' Hij had de bal sneeuw in haar handen al lang gezien en dook dan ook aan de kant toen ze op hem probeerde te gooien. De sneeuwbal knalde tegen de buitenmuur van het huis aan en spatte uiteen, enkele centimeters van waar zijn hoofd zich daarvoor nog had bevonden.
Nu was het zijn beurt. Hij greep wat sneeuw, want er begon zich al snel een dik pak op de grond te vormen, en rolde dit in zijn koude handen tot een bal. Nu voelde hij niet hoe koud zijn handen waren, maar Dean wist dat het niet al te lang zou duren voordat hij er last van zou krijgen. Dan moesten ze er maar zo lang mogelijk van genieten. Hij gooide de sneeuwbal naar haar, maar ze ontweek het ding makkelijk.
'Was dat alles?' vroeg ze hem op uitdagende toon en de grijns op Dean zijn gezicht werd zo mogelijk nog breder. Nu kon ze het krijgen ook. 'Wacht maar,' waarschuwde hij haar, waarna hij op de grond dook om meer sneeuw te verzamelen. Hij had al een plan, maar daarvoor zou hij haar eerst af moeten leiden.
Een sneeuwbal knalde tegen zijn schouder. De sneeuw spatte in het rond en verblindde hem heel even. Verdorie, ze was sneller dan ze leek. Des te beter. Hij kwam weer overeind, gooide een sneeuwbal naar haar toe, die ze met een klein kreetje ontweek. Terwijl zij uitweek en sneeuw bij elkaar begon te schrapen voor haar volgende sneeuwbal, begon Dean naar haar toe te lopen, greep in één hand wat sneeuw van de grond en toen ze zich weer had gepositioneerd, stond hij ineens vlak naast haar. Ze probeerde de sneeuwbal nog op hem te gooien en raakte hem ook, maar op dit moment was hij zo dichtbij dat het niet meer deerde. Met glanzende ogen duwde hij haar op de grond, waarbij hij haar lichaam vastpinde met zijn eigen lichaam. Met één hand hield hij haar tegen de grond, in zijn andere hand had hij sneeuw verzameld. 'Genade?' vroeg hij, quasi-dreigend.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met een korte kreet viel Charlotte op de grond, viel ze in de steeds dikker wordende laag sneeuw. Nog voor ze haarzelf kon herpakken had Dean haar vastgepind met zijn eigen lichaam, waarbij hij een hand in de aanval hield, terwijl een speelse lach zijn gezicht sierde. ‘Stop! Oké, oké, genade. Jij wint!’ Lachend probeerde ze zijn hand weg te duwen, in de hoop haarzelf veilig te stellen van de sneeuw in zijn hand. Een oprechte lach. Het was haast alsof het de eerste keer was dat ze lachte, alsof ze de handeling opnieuw moest leren. De afgelopen tijd waren zelfs de glimlachen schaars geweest, maar op dit moment stonden haar mondhoeken haast permanent omhoog gekruld. Het was echt niet alleen de sneeuw die dat teweeggebracht had. Eveneens kwam het doordat ze de tekening had gevonden en ze haarzelf daardoor een schop onder de kont had kunnen geven. Maar bovenal was het Dean die de lach veroorzaakte, het gevoel van enthousiasme en misschien zelfs geluk. Hij was degene die haar zorgen kon wegnemen, die haar zelfvertrouwen gaf door de manier waarop hij naar haar keek.
Dean liet het sneeuw vallen en nam genoegen met haar genadeverklaring. ‘Als je dat maar weet,’ zei hij grijnzend. Hij had direct overeind kunnen komen, daarmee de afstand creërend waar ze de afgelopen dagen in geleefd hadden. Op sommige momenten voelde het niet eens meer alsof ze een stel waren. Ze kropen niet meer tegen elkaar aan ’s nachts, gaven elkaar niet spontaan een kus meer. Dit was het eerste intieme moment sinds tijden en op momenten als deze besefte Charlotte zich hoeveel ze van hem hield, hij gek hij haar kon maken. Haar hart bonsde in haar keel en ondanks de kou werd ze overdonderd door een warm gevoel. Dean had het heft in eigen handen om het moment te beëindigen, maar in plaats daarvan leek ook hij dit intieme moment te koesteren. Voor korte tijd verdween de wereld om hen heen, zag ze enkel de donkere ogen van Dean. Uiteindelijk boog Dean zich naar haar toe. Een initiatief dat haar verbaasde, maar wat haar een overweldigend goed gevoel gaf. Zacht raakten zijn lippen de hare. Niet een korte kus die ze de laatste tijd af en toe deelden alsof ze dat een soort van verplicht waren naar elkaar, maar een zoen die hun genegenheid naar elkaar uitte. Charlotte genoot met heel haar hart van het moment, maar had een idee dat het moment verpeste. Verpeste om een hopelijk goede manier. Terwijl hun lippen over elkaar voortbewogen, verzamelde ze in haar hand wat sneeuw. Ze verraadde haarzelf al door tegen zijn lippen aan te lachen voor ze de sneeuw in zijn nek drukte.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Even had hij getwijfeld. Hij had van haar af kunnen gaan nadat ze om genade had gevraagd, het daarbij kunnen laten. De afstand tussen hen weer vergroten, teruggaan naar de situatie zoals hij was geweest. Dat deed hij echter niet. Hij was op haar blijven zitten, voelde hoe zijn gewicht haar ademhaling iets belemmerde. Zijn gedachten gingen terug naar eerder die dag, naar de twijfels die hij gehad had. Nu ze hier lagen, zaten, leek alles weer zo normaal. Zou het...?
Dean zag op dit moment een mogelijkheid om erachter te komen wat hij voelde. Misschien was het niet helemaal eerlijk tegenover Charlotte, maar daar dacht hij op dat moment niet aan. Daarbij, het was heus niet alleen het verlangen om meer te weten over wat hij nog wel en niet meer voelde, maar ook dat het moment op zich. Haar lach, het enthousiasme op haar gezicht. Haar ogen, die glansden. Niet van de tranen, maar van de blijdschap die ze in dit moment vonden. Dus hij had haar gekust. Het was niet iets dat hij normaliter gedaan zou hebben, het initiatief nemen deed hij sowieso niet vaak, maar nu moest het wel. Wilde hij het ook doen. En toen hij haar lippen voelde, knapte er in hem iets. Het gevoel in zijn buik, de vlinders. De hitte van haar lichaam zo dicht tegen dat van hem. Dat alles vertelde hem voldoende. Het vertelde hem dat het er nog was. De liefde die ze voor elkaar voelden, was niet uitgedoofd. In tegendeel, het leek wel alsof het vuur weer feller was gaan branden.
Niet dat Dean veel tijd kreeg om ervan te genieten. Hij had de verschuiving in haar lippen gevoeld, maar reageerde niet snel genoeg om de sneeuw te ontwijken. Toch maakte het dat hij in een snelle, soepele beweging van haar af rolde en weer overeind kwam, de sneeuw uit zijn hals veegde. Misschien was hij even teleurgesteld dat het moment zo verstoord was, maar hij bleef er niet lang bij stilstaan en grijnsde. 'Nu zal genade je niet meer kunnen redden,' zei hij dreigend, waarna hij zelf ook een hand vol sneeuw pakte en Charlotte, die half overeind gekomen was, verraste door ook bij haar de sneeuw in haar hals te duwen. Hij voelde bij zichzelf de resten sneeuw al in zijn hals smelten, een onprettig gevoel. Zijn vingers tintelden, maar er zat niet zo heel veel gevoel meer in. Maakte niet uit. Hij drukte haar dit keer niet tegen de grond, maar kwam weer overeind om nog een sneeuwbal te rollen. Hij mocht dan niet ervaren zijn in het houden van sneeuwgevechten, het basisprincipe was hem helder en als hij Charlotte daarvoor onder de sneeuw zou moeten begraven, was dat een offer dat gebracht moest worden. Dean was nu eenmaal competitief en hij had Charlotte een kans op overgave gegeven, maar dat was nu voorbij. Hij gooide de bal in de lucht, ving hem weer op tussen zijn vingers en keek naar zijn vriendin, die een tweede poging deed om overeind te komen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was misschien wel de eerste keer dat Dean en zij verwikkeld waren in een strijd waarbij haar winst verdacht dichtbij kwam. Een sneeuwballengevecht bleek iets te zijn waar ze goed in was, wat vooral kwam doordat ze op een wat oneerlijke manier begonnen was en daarmee al een stapje voor stond. Natuurlijk kwam Deans richtvermogen, snelheid, uithoudingsvermogen en kracht goed te pas in deze strijd en dat maakte het dat er op meerdere plekken op Charlotte’s kleding resten sneeuw plakten. Toch was het geen uitzichtloze strijd waarbij alleen Dean de klappen uitdeelde en Charlotte zichzelf enkel kon verdedigen. Tussen het vallen en opstaan door wist ze regelmatig wat sneeuw in haar handen te nemen en deze (soms zonder te kijken) naar Dean wist te gooien. Verbazingwekkend genoeg was het merendeel nog raak ook.
Doordat Charlotte eenmaal op een wat onhandige manier uitweek, raakte een van de sneeuwballen haar volop in haar gezicht. Voor korte tijd was ze verblind door de sneeuw. Met haar mond wijd open van verbazing veegde ze de resten sneeuwvlokken bij haar ogen vandaan, waarna ze hoofdschuddend naar Dean keek en een lach produceerde die leek op het geluid van de kerstman. ‘Oh, oh. Nu ga je het krijgen ook!’
Dean leek die uitspraak enkel te waarderen. Sterker nog, hij maakte een gebaar met zijn handen die haar uitdaagden. Charlotte boog naar voren, maakte een extra grote sneeuwbal. Dean liet haar niet zomaar haar gang gaan, hij gooide een nieuwe sneeuwbal om haar af te laten. Ondanks dat de sneeuw haar schouder raakte, liet ze haarzelf er niet door tegenhouden. Ze kwam overeind, met een sneeuwbal in haar handen ter grote van twee vuisten. Met de grote bal in haar handen rende ze op hem af. Eerst gooide hij nog een nieuwe sneeuwbal, maar ook deze stopte haar niet (al kwam die best hard aan, au). Op het allerlaatste moment week hij uit, al was dat iets wat Charlotte verwacht had. Ze maakte een draai van 180 graden en gooide de bal op hem af. In de roos! De bol ontplofte op zijn borst, waardoor plakkaten sneeuw aan de stof van zijn shirt bleven plakken. ‘Score!’ riep ze enthousiast, al was ze nog niet helemaal klaar. Een onderbuik gevoel wat ze al de hele tijd tijdens het gevecht had willen uitvoeren, al helemaal nadat Dean haar tussen zijn lichaam op de grond gepind had. Ze zette een paar kleine stappen naar achter en kreeg een speelse grijns op haar gezicht, die ze iets liet verdwijnen door op haar onderlip te bijten. Dean die net klaar was met het wegvegen van de sneeuw, zag aan haar dat ze iets van plan was en zijn ogen straalden een typische Dean-blik uit die ze al in geen tijden meer gezien had: de “hell no”-blik.
Met een klein aanloopje rende ze op hem af voor hij zich er helemaal op had kunnen voorbereiden. Niet om hem te tackelen, maar om hem te bespringen. Misschien was het maar goed ook dat hij zich erop had kunnen voorbereiden, want door haar plotselinge gewicht raakte hij iets uit balans, maar niet genoeg om om te vallen. Ze klemde haar benen om zijn heupen en als vanzelf pinde hij zijn armen om haar middel, zodat ze niet direct zou vallen. Ze lachte. Opnieuw die oprechte lach. Het voelde heerlijk om zo bij hem te zijn. Om zijn sterke armen om haar lichaam te voelen en zijn ogen te zien stralen. Het was zij die dat teweegbracht. Hoe had ze dat al die tijd verloren kunnen laten gaan? Hoe had ze haarzelf zo onzeker kunnen maken, dat hun relatie er letterlijk door kapot zou dreigen te gaan? Dit was wie ze was. Dit was van wie hij hield. Haar glimlach verzwakte. Met haar verkleumde hand streek ze door zijn haren, die nodig weer een keer geknipt zouden moeten worden. ‘Ik heb dit gemist,’ fluisterde ze. Het was niet eerlijk van haar dat ze dat uitsprak. Uiteindelijk was het haar fout dat ze dit niet meer hadden gehad. ‘En het spijt me dat ik het zover heb laten komen.’ Er waren nog meer woorden die ze uit wilde spreken. Ze wilde zich verontschuldigen voor nog zoveel meer dingen, ze wilde al haar fouten op tafel leggen en het bekritiseren. Ze wilde hem vertellen over de tekening, over hoe haar dat geholpen had. Maar bovenal wilde ze hem vertellen dat ze van hem hield en waarom ze van hem hield. Helaas was het uitspreken van woorden niet haar sterkste vak en hield ze het bij de twee simpele zinnen die ze al uitgesproken had.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Als ze net zo goed was in schieten als met het gooien van sneeuwballen, hoefde Dean haar niets meer te leren. Niet dat hij het haar kwalijk nam, dit was natuurlijk veel leuker en heel anders dan het gebruiken van een vuurwapen. Hij incasseerde de gigantische sneeuwbal dan ook, al was hij eigenlijk al direct bezig met het maken van wraakplannen. Hoe kon hij haar dit betaald zetten?
Hij kreeg er de kans niet voor. Net op tijd had hij door wat Charlotte van plan was, zodat hij haar op kon vangen zonder zelf op de grond te belanden. Het kostte alsnog wat moeite, maar hij legde zijn armen om haar heen om haar te ondersteunen en zichzelf daarmee in evenwicht te houden en plotseling waren ze weer zo dicht bij elkaar als even geleden. Wederom voelde hij die spanning weer in zijn lichaam. De hitte van haar ijskoude lichaam tegen het zijne, zelfs al zat er nog kleding tussen. Het brandde door de stof heen en hij wist zeker dat zij het ook moest merken, anders zou ze anders gereageerd hebben. Haar lach, God haar lach. Ze was zo blij, exact de Charlotte zoals hij haar kende. Kinderlijk, maar niet kinderachtig. Enthousiast, soms een beetje té enthousiast zelfs. En blij. In een wereld zoals deze, was ze blij. Dat maakte hem blij, het maakte dat zijn lippen al de hele tijd dat ze buiten waren in een glimlach vertrokken waren. Telkens als hij naar hij keek, had hij het gevoel dat zijn mondhoeken alleen maar verder omhoog trokken, alsof zijn grijns alleen maar breder werd.
Het bleef echter niet zo mooi. Haar mondhoeken trokken iets naar beneden, alsof er iets aan de hand was. Dean wist het al voordat ze begon te spreken en voelde zijn hart bijna weer in zijn maag zakken. Was dit dan allemaal een illusie? Zou het na vanavond weer teruggaan naar hoe ze de afgelopen dagen geweest was? Dat wilde hij niet. Hij wilde dat ze in de goede sfeer bleven hangen. Hij wilde haar woorden niet horen. Haar spijt, het feit dat ze dit gemist had. Het stak. Wiens schuld was het dat ze dit hadden moeten missen? Niet dat hij dat hardop uit zou spreken, maar ze wisten allebei hoe het zat. In plaats daarvan legde hij een ijskoude vinger op haar lippen, alsof hij haar daarmee de mond kon snoeren. 'Dat is allemaal niet meer belangrijk, Charlotte,' zei hij zacht. Alsof hij daarmee de afgelopen weken uit kon wissen. Ze hadden al vaker over die tijd gepraat, het was alleen maar uitgelopen op tranen, zwakte iedere keer. Dean wilde het op zijn minst achter zich laten. Hij wilde geen excuses. Hij wilde haar, zoals ze net geweest was. Levendig. Zacht drukte hij een kus op haar voorhoofd en hij realiseerde zich hoe koud ze was. Hij ook, waarschijnlijk. Na even gecontroleerd te hebben of ze stevig om zijn lichaam geklemd was, begon hij dan ook weer naar het huis te lopen. Tijd om weer wat op te warmen, op zijn minst. Ze zouden andere kleren aan moeten doen, misschien maar onder de dekens kruipen. Als ze ziek werden van de kou had niemand meer wat aan hen beiden.
Eenmaal binnen zette hij haar weer op de grond neer en hij sloot de deur. Nu voelde hij pas hoe verkleumd zijn vingers waren, dat ze bijna zeer deden als hij ze probeerde te buigen. Hij zuchtte, glimlachte naar Charlotte. 'Hup, omkleden. Straks word je nog ziek.' Zijn toon was opgewekt, hij was ook opgewekt. Hoewel het zojuist een beetje een domper was geweest op de stemming, kon hij niet terugdenken aan het sneeuwgevecht zonder breed te glimlachen. Het was goed zo. Als ze dit vol konden houden... Dan kwam het misschien wel goed. Hij trok in ieder geval zijn eigen jas alvast uit en zijn schoenen zette hij bij de deur neer. Ook hij zou zich moeten omkleden, gesmolten sneeuw plakte zijn kleding aan zijn lichaam en hij begon het steeds frisser te krijgen in de koude, ietwat natte kleren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hoe kan dat niet belangrijk zijn? Het was wat haar al tijden bezighield, waardoor ze meerdere keren op een dag haarzelf de grond in stampte. Het was misschien wel de grootste drempel in hun korte maar intense relatie. Hoe kon hij dat niet belangrijk vinden? Hij kuste haar voorhoofd, glimlachte opnieuw. Dat was het moment dat de waarheid op haar insloeg. Het was maar goed dat Dean haar op dat moment nog in zijn armen had getild, anders was ze misschien wel bezweken onder haar eigen gewicht. Het was niet belangrijk, juist omdat het haar zo dwars zat. Ondanks alle pijn die ze hem bezorgd had, wilde hij niet dat ze erover in zou zitten. Als ze hem maar het beetje geluk kon schenken wat ze net gedeeld hadden. Zo lang ze maar konden genieten van de kleine, mooie momenten. Als ze dat staande konden houden, dan was het niet belangrijk wat ze gedaan had. Als ze er maar weer bovenop zouden komen. Dat was wat telde.
Dean zette haar neer, vertelde haar dat ze zich moest omkleden, terwijl hij zichzelf ontdeed van zijn jas en doorweekte schoenen. Charlotte volgde zijn voorbeeld en schopte haar schoenen uit. Ze zette de hare naast die van hem, waarna ze haar aandacht op de jongeman richtte. Wat zou er gebeurd zijn als die sneeuw er niet geweest was? Als zij die tekening niet gevonden had? Een blik op Dean was genoeg om te weten hoeveel ze van hem hield. Zelfs in een wereld als deze wist hij haar gelukkig te maken. Hij wist een enthousiasme in haar omhoog te halen, die ze in de stad een hele tijd had moeten onderdrukken.
Charlotte pakte zijn handen vast. Beiden hadden ze verkleumde handen, knalrood van de kou. Deans neus was zelfs wat roodgekleurd, wat hem een schattige uitstraling gaf, al helemaal in combinatie met de ruige tatoeages die zijn lichaam sierden. Charlotte glimlachte opgelaten. ‘Hallo, jij-…’
‘Hoi,’ onderbrak hij haar met een ietwat speelse glimlach.
Charlotte grinnikte, rolde met haar ogen en liet zijn handen los om haar armen om zijn lichaam heen te kunnen plaatsen. ‘Ja, oké, hoi. Nee, maar, jij bent minstens net zo koud als ik. Dus, hup, omkleden jij.’ Ze rekte zich iets uit om een kus op zijn lippen te plaatsen. Dit soort momenten, dit soort nonchalante gesprekken, deden haar goed. Ondanks dat ze nog steeds in zat over bepaalde dingen, waren het dit soort momenten die haar er bovenop hielden. Dean had gelijk. Ze zouden het achter zich moeten laten. Door moeten gaan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De glimlach rond zijn lippen vervaagde niet. In tegendeel, hij werd zelfs iets breder toen hij haar koude lichaam tegen het zijne voelde. Haar koude lippen, die tegen de zijne lagen in een kus zoals ze er de laatste tijd maar weinig hadden gedeeld, maar de afgelopen minuten juist weer vaak. Even legde hij zijn armen ook om haar heen, maar niet te lang. Charlotte had gelijk, ze waren allebei koud en nat, dus moesten ze zich allebei gaan omkleden. Hij liet haar dan ook al snel weer los, waarna hij richting de trap liep. In het voorbijgaan viel het hem op dat het er redelijk opgeruimd uit zag in het huis en hij probeerde zich voor de geest te halen of dat al zo geweest was, of dat Charlotte vandaag opgeruimd had. Eenmaal boven kon hij concluderen dat er sprake was van het laatste, een deel van zijn kleren was netjes opgevouwen. Logisch zou dus zijn als Charlotte haar dag besteed had aan het opruimen van het huis, wat ook eigenlijk wel een keer mocht gebeuren.
Een frons gleed over Dean zijn gezicht, al was het maar een fractie van een seconde. Als zij zijn spullen had opgeruimd, zijn kleding had opgevouwen, zou ze...
Hij liep naar de stapel kleding toe, pakte een van de truien en een andere broek. Waarschijnlijk had ze het papier wel gevonden. Wat had ze ermee gedaan? Had ze het überhaupt bekeken, of had ze het gewoon netjes opgeborgen? Niet dat het nog uitmaakte, Dean wist zelf ook niet wat hij er nou mee moest. Misschien was het maar beter als de tekening gewoon weg was. Als hij zich geen zorgen meer hoefde te maken over de gevolgen van de op papier gezette lijnen, de reactie die het teweeg kon brengen.
Ongegeneerd begon hij zich uit te kleden, zijn natte kleding gooide hij voor nu even aan de kant. Ergens anders haalde hij een droge handdoek vandaan, die hij gebruikte om zijn toch wel plakkerige lichaam een beetje af te vegen. Anders zou het geen nut hebben om droge kleding aan te trekken. Hierna trok hij de droge trui over zijn hoofd heen, stak hij zijn benen door de broekspijpen heen en kleedde zich op die manier om. Daarna pakte hij de natte kleren, die zou hij ergens uit moeten hangen zodat ze konden drogen.
Charlotte was zich ook aan het omkleden en in het voorbijgaan keek Dean even naar zijn vriendin. Hij had het idee dat ze afgevallen was, maar hij wist niet of het kwam door alle zorgen die ze aan haar hoofd had, of door de energie die het winterseizoen van hen vergde. Hijzelf was ook magerder geworden, had hij gemerkt. Niet té mager, maar zeker dunner dan daarvoor. Zijn lichaam verbrandde alle voorraden om warm te kunnen blijven in deze koude tijd.
Lang keek hij niet naar haar. Het voelde bijna alsof hij inbrak op haar privacy, net zoals de eerste dagen dat ze met elkaar reisden. Het leek haast onvoorstelbaar dat ze naakt naast elkaar hadden gelegen, zo intiem waren geweest, zelfs met de kou die nu heerste. Zouden ze die intimiteit weer terug kunnen vinden? Na vandaag, na het moment dat ze buiten gedeeld hadden, dacht Dean van wel. Hij had er in ieder geval goede hoop op.
Nog twee dagen, dan begon een nieuw jaar. Een nieuw begin, nieuwe kansen. Er kon nog zo veel gebeuren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was vreemd hoe de sfeer tussen hen veranderd was. Hoe ze weer even zenuwachtig en nerveus kon worden door met hem in dezelfde ruimte zich om te kleden. Haar onzekerheid van de afgelopen dagen speelde daarbij een grote rol. Haar lichaam was veranderd, evenals haar kijk op haar lichaam. Zou hij het zien? Zou het hem bevallen of zou het hem niks uitmaken? De wond op haar been genas goed, maar zou wel een lelijk litteken achterlaten. Alsof ze nog niet genoeg oneffenheden had op haar lichaam. Zou Dean de littekens net zo verachten als zij? Misschien dat ze hem ooit zou vragen er een tatoeage omheen te ontwerpen.op die manier kon ze een mooie herinnering verbinden aan de wonden die ze was opgelopen.
Dean was de ruimte al uit voor ze zich volledig omgekleed had. Ze wierp een blik door de ruimte, die nu een stuk netter was dan die ochtend. Het moest Dean ook opgevallen zijn. Zou hij weten dat ze de tekening tegengekomen moest zijn? Ineens voelde ze zich schuldig en betrapt. Wat als hij niet had gewild dat ze het zou zien? Nu kon ze niet meer terug. De tekening lag nog altijd in de badkamer. Ze zou het hem moeten vertellen, maar wist niet goed hoe.
Met een zucht pakte Charlotte haar spullen op en liep ze Dean achterna, die de natte kleding over de trapleuning had gehangen. Charlotte hing haar spullen ernaast en verzonk diep in gedachten. Wat en hoe zou ze het moeten zeggen? Dit was wel het moment, toch?
‘Is er nog iets wat je wilt doen vanavond?’
Deans stem wekte haar op uit haar gedachten, waardoor ze wat verrast de trapleuning losliet. Het was al best laat, dus het zou prima kunnen als ze besloten naar bed te gaan. Morgen zou een belangrijke dag worden, dus ze konden de energie goed gebruiken. Toch wilde Charlotte de avond nog niet opgeven. Voor het eerst in tijden voelde ze hun oude relatie weer terugkomen en ze wilde niet het risico lopen dat een nachtrust daar verandering in zou brengen. Ze wilde ervan genieten zo lang ze kon. Ze wilde dit gevoel vast blijven houden.
‘Niet iets concreets,’ zei ze aarzelend, ‘maar ik zou het leuk vinden om nog even wakker te blijven samen en gewoon… gewoon samen te zijn, denk ik.’ Een zwakke glimlach vormde zich op haar gezicht. Het klonk bijna wanhopig, of niet? Misschien was dit ook wel het moment om het hem te vertellen. Om hem te laten weten wat zijn tekening voor haar betekende. Charlotte liep naar hem toe, pakte zijn hand en trok hem zachtjes mee naar hun slaapkamer. Hoewel het opgeruimd was, had de ruimte nog altijd een knusse uitstraling. Ze hadden wat kussen tegen de muur gelegd waar het matras aan grensde, zodat ze het ook konden gebruiken als een soort bank. Charlotte ging op het matras zitten en klopte uitnodigend naast haar. ‘Ik moet je iets vertellen,’ fluisterde ze zodra hij naast haar kwam zitten.
’Char,’ verzuchtte Dean, die waarschijnlijk dacht dat ze terugkwam op het gespreksonderwerp dat hun spelletje buiten had beëindigt. ‘Ik heb al gezegd dat…’
’Niet dat,’ onderbrak ze hem. ‘Ik… ik heb je tekening gevonden vanmiddag.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Gewoon samen zijn. Misschien was dat ook wel eens goed voor hun tweeën. Hoewel hij niet zo goed wist hij daarvan moest verwachten, was hij gewillig met haar meegelopen. Naast haar gaan zitten. Het voelde haast onnatuurlijk dat ze een kleine afstand tussen hun lichamen leek te bewaren. Weken geleden zouden ze beiden iedere mogelijkheid hebben aangegrepen om tegen elkaar aan te kunnen kruipen. Waarschijnlijk voelde zij ook aan dat er nog iets van een barrière tussen hen was. Hoe die weg te werken, dat wist Dean niet zo goed. Misschien zou het vanzelf verdwijnen, met het verstrijken van de tijd.
Zijn gedachten werden onderbroken door Charlotte. Even was hij bang geweest dat ze door wilde gaan op het onderwerp dat hij eerder had gemeden, had afgekapt. Het was echter iets heel anders, maar ging exact door op de gedachten die hij eerder had gehad, tijdens het omkleden. Ze had de tekening gevonden. Wat had ze ermee gedaan? Wat had ze gedacht? Dean had naar de muur tegenover hem gekeken, maar wierp nu een blik op het meisje naast hem. Ze leek bijna schuldig, wat op zich een logische emotie was. Dean zuchtte zacht, keek weer naar de muur waar hij daarvoor naar had zitten staren en glimlachte flauw.
'Ik had hem je met kerst willen geven,' zei hij zachtjes. Kerst. Die verdomde dag waarop alles naar de tering was gegaan. 'Als kerstcadeau, in de hoop dat het zou je helpen realiseren hoe sterk en mooi ik je vond. Vind,' corrigeerde hij zichzelf. Er was geen sprake van verleden tijd. In dat opzicht waren zijn gevoelens niet veranderd, want hij had vandaag gezien dat de Charlotte van toen er nog was. 'Maar goed, we weten allebei dat het wat anders gelopen is,' probeerde hij het luchtig te houden.
'Ik vind hem heel mooi,' zei ze zacht, alsof dat de lading zou dekken. Dean wendde zijn blik weer naar haar, hield zijn ogen ditmaal op haar gericht. Ze keek hem niet aan, alsof ze moeite had om de juiste woorden te vinden. Daar had ze wel vaker last van, natuurlijk. Dean twijfelde of hij nog iets wilde zeggen, maar Charlotte was hem, verrassend genoeg, voor. 'En... Het spijt me dat ik hem gepakt heb. Maar... Ik...' Ze moest even ademhalen, alsof ze haar gedachten niet op een rij kon krijgen. 'Het helpt, denk ik,' zei ze zachtjes, nog zachter dan ze daarvoor gesproken had.
Verbazing. Ze keek zijn kant niet op, anders had ze waarschijnlijk de verbazing van zijn gezicht af kunnen lezen. Dean had een boel dingen verwacht. Melancholie, bitterheid. Verdriet misschien, omdat ze zichzelf nu al helemaal niet meer op die manier zou kunnen zien. Het laatste wat hij had verwacht, was dat het zou kunnen helpen. Dat een tekening, die hem vooral herinnerde aan een pijnlijke dag, haar zou kunnen helpen. Was dat wat haar had gestimuleerd zojuist? De reden dat ze even weer zo enthousiast was geweest als vroeger? Als dat zo was, was hij maar al te blij dat ze het papiertje gevonden had.
Even aarzelde hij. Waar Charlotte faalde met woorden, was Dean nog altijd oncomfortabel met het fysieke deel. Maar zij had gesproken, dus dan kon hij dit ook. Voorzichtig legde hij een arm om haar heen, waardoor hij haar wat dichter tegen zich aantrok. Dat was beter. Haar haren waren nog steeds vochtig, maar haar lichaam voelde vertrouwd aan tegen dat van hem. 'Ik meen er nog steeds alles van,' zei hij zacht. Hij verzekerde het haar. Hij wist dat die Charlotte die hij getekend had, daar nog steeds was. En hij wist dat hij haar terug zou kunnen vinden, al helemaal nu ze het zich zelf ook leek te realiseren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Vond. De verbetering was haar heus wel opgevallen. Zijn onbewuste verspreking had een korte steek teweeggebracht. Een kort fragment waarin ze bijna terugviel in een donker gat van onzekerheid. Bijna. Ze probeerde haar positieve kant niet zomaar los te laten. Ze probeerde zich te herinneren wat Dean in die tekening had verwerkt. Optimisme en enthousiasme waren daar een groot onderdeel van.Oké, hij had zich versproken. Maar, waarom was dat negatief? In plaats van zich te focussen op die verleden tijd, een tijd waarin zij haarzelf ook veracht had, ging het erom dat hij haar, ondanks dat alles, nu nog altijd sterk en mooi vond. Sterk, huh? Charlotte moest in haarzelf lachen. Ze was ooit sterk geweest, maar op het moment was dat een eigenschap die weinig bij haar paste. Ze wilde die omschrijving recht toe doen. Ze wilde haarzelf terugvinden en sterker worden dan ze ooit geweest was. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Bovenal mentaal.
Het feit dat Dean na haar woorden een arm om haar heen sloeg, was de enige bevestiging die ze nodig had. Als vanzelf kroop ze dichter tegen hem aan, liet ze haar hoofd op zijn lichaam rusten. Het ontroerde haar. Dit hele moment, de stille bevestiging die hij haar gaf... Het liet haar wederom beseffen wat hij voor haar betekende, hoeveel hij voor haar over had. Hij leek niet kwaad. Haar bekentenis leek hem zelfs wel goed te doen. Moest ook. Uiteindelijk was het die tekening die haar een stap in de goede richting had helpen zetten. Nu was het aan haar om niet opnieuw terug te vallen.
Het was fijn. Vroeger - wat minder lang gleden is dan men zou denken - zou ze wat zenuwachtig de stilte doorbroken hebben. Ze zou een verhaal hebben opgehangen, een spelletje willen spelen of ze had Dean vragen willen stellen. Naarmate de twee elkaar beter hadden leren kennen, hoe makkelijker die stiltes werden. Ze begon stiltes als deze te waarderen, wist dat zwijgen soms meer zei dan een monoloog. Tegelijkertijd gaf het haar een gevoel van kwetsbaarheid. Niet in negatieve zin overigens. Eenmaal in zijn armen, het ruiken van zijn geur, het horen van zijn hartslag en het voelen van zijn warmte... Ze kon niet zonder. Niet meer. De liefde die ze voor hem voelde, was haar grootste zwakte - alsof ze nog niet genoeg zwaktes had.
Haar vingers gleden over zijn torso, maakten kleine vormpjes; abstracte lijnen die geen geheel vormden. Deans duim streelde zachtjes over haar zij. Een aanraking die bijna verloren ging onder de dikke stof van haar trui. Minutenlang zaten ze zo. In stilte. Elkaars aanwezigheid waarderend. Meerdere keren had ze iets willen zeggen, maar het was goed zo. Ze hoefde hem niet te vertellen dat ze van hem hield, dat wist hij. Tenminste, ze hoopte dat hij het wist. Ooit zou ze het hem duidelijk maken, net zoals hij het haar had duidelijk gemaakt met haar tekening.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Uiteindelijk, na een lange tijd zo in stilte gezeten te hebben, waren ze gaan liggen, hadden ze de dekens over zich heen geslagen en waren ze gaan slapen. Ditmaal niet met de ongemakkelijke ruimte tussen hen in. Dean had een arm om Charlotte heen geslagen en zo waren ze in slaap gevallen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Dean deze nacht veel beter sliep dan de nachten ervoor. Het was een intense dag geweest, maar een goede dag. Tenminste, het einde was goed geweest. Voordat hij in slaap gevallen was, had Dean nog even aan zijn twijfels van eerder gedacht. Nu hij hier zo lag, met Charlotte tegen hem aan, twijfelde hij er niet meer aan dat hij van haar hield en dat het hen beiden kapot zou maken als hij zou vertrekken. Dat wilde hij niet.
Met die gedachte viel hij dan ook in slaap.
Oudjaarsdag. Zo werd deze dag vroeger genoemd. Dean had al jaren geen aandacht meer besteed aan feestdagen en al helemaal niet aan een dag als deze. Dit jaar was het echter anders. De Fireflies vierden geen gezamenlijk kerstfeest, maar met oud en nieuw werd er wel een algemeen feest georganiseerd met eten, drank en gezelligheid. Het was, volgens andere mensen, een moment om wensen voor het volgende jaar te delen, terug te kijken op de prestaties van het afgelopen jaar. De dingen die gebeurd waren. De dingen die je in het nieuwe jaar beter wilde doen. Het was een dag die al tijden van tevoren gepland moest worden, zodat iedereen de wapens neer kon leggen en zich voor één dag (en nacht) kon ontspannen. Er waren gigantische etensvoorraden verzameld. Drank gebrouwen. Om de basis waren verschillende vallen opgezet, muren van prikkeldraad gespannen. Extra beveiliging, zodat de mensen die normaal op wacht stonden, vandaag ook bij het feest aanwezig konden zijn.
Dean wist al die dingen wel, maar toch had hij geen idee wat hij moest verwachten. Misschien kwam het deels door het weinige contact dat hij met grote groepen mensen had gehad. Het enige feest dat hij daadwerkelijk had bijgewoond, was met Sam en Ethan en Dean herinnerde zich nog maar al te goed dat hij Charlotte toen weg had moeten loodsen bij het kampvuur, omdat ze zichzelf niet meer staande kon houden door een te grote hoeveelheid alcohol in haar bloed. Toch wist hij dat dit niet hetzelfde zou zijn. Niet alleen was de groep veel groter, het was ook een ander soort mensen. Minder ruig, in dat opzicht. Beter georganiseerd. En natuurlijk stond Christian aan het hoofd van deze organisatie. Dat was een wezenlijk verschil, want hij en Charlotte's broer konden het niet met elkaar vinden en Dean was de confrontatie de afgelopen dagen expres uit de weg gegaan. Hij wist dat de leider van de Fireflies een negatieve mening over hem had. Niet zozeer vanwege de tatoeages of omdat hij met Charlotte flikflooide, maar door hetgeen met Jane voorgevallen was. Dean wist niet in hoeverre Christian van de situatie wist, wat de man begrepen en gehoord was, maar de ijskoude houding die de man gehad had toen Dean op zoek was naar Charlotte, was hem bijgebleven. Vandaag zou hij er niet onderuit kunnen, hij zou haast wel met Christian in gesprek móéten gaan. God, wat zag hij daar tegenop.
'Goedemorgen,' mompelde hij tegen de jonge vrouw die naast hem lag, waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte. Het was nog donker buiten, maar dat betekende niet dat de dag nog niet begonnen was. Ze zouden direct naar de basis vertrekken, waar iedereen de hele dag zou zijn. Het echte feest zou pas in de middag beginnen, maar eigenlijk was iedereen er de hele dag al. Dean kwam overeind en rekte zich alvast wat uit. Ze konden in ieder geval nog rustig aan doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld