Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Natuurlijk bleef het niet onopgemerkt dat ze bloed op zich had. Het was het eerste waar hij over begon en wat hij niet losliet nadat ze hem een samenvatting verteld had. Hij had overigens wel gelijk over Christian. Net was dat niet waar haar gedachten naar uit gegaan waren, maar het was zorgwekkend. Waar kwamen de geïnfecteerden vandaan? Hoe kwam het dat Eliza zoveel gewonden moest verzorgen? Misschien stond dat los van elkaar, maar haar broer informeren over de feiten kon geen kwaad.
Charlotte knielde voor Dean neer, keek hem bezorgd aan. Hij zag er slecht uit. Niet veel slechter dan een uur daarvoor, maar ook zeker niet beter. Ze kon aan hem merken dat hij moe was, dat hij met moeite bij bewustzijn was gebleven. Hij was zijn belofte nagekomen en daar was ze hem dankbaar voor.
‘Zoals ik net al vertelde. Het is niks ernstigs, maak je geen zorgen.’ Hij had al genoeg zorgen aan zijn hoofd. Daarbij, het was onnodig zich zorgen te maken om haar. Ze was de geïnfecteerden tegengekomen en had ze zonder al te veel moeite omgehaald. Nog geen twee maanden geleden was ze in een situatie verstijfd, terwijl Dean naast haar stond om haar te begeleiden. De angst nam af. Maar eerlijk gezegd wist Charlotte niet of dat iets goeds was. Ze had roekeloos gehandeld. De dag dat Dean aangevallen werd, had ze op dezelfde manier gehandeld. Haar voorzichtigheid sloeg om in roekeloosheid. Daarnaast was er een onzekere stem die zei dat dit niet de persoon was van wie Dean hield. Hij bracht zichzelf keer op keer in gevaar en soms had hij daar last van, maar misschien vond hij het ook fijn om haar te moeten beschermen? Ze was een angstig en onschuldig hertje geweest, had altijd hulp van anderen nodig. Dat veranderde, maar was dat positief?
Hoewel Dean niet helemaal overtuigt leek van haar woorden, gooide hij de pillen toch achterover. Het was een groot aantal, de een groter dan de ander. Dean liet niks merken, maar het moest geen pretje zijn. ‘Ga maar slapen,’ zei Charlotte sussend, terwijl ze met de rug van haar hand langs zijn slaap aaide. ‘Je kunt je rust goed gebruiken.’
Hoewel hij op was, keek hij haar alsnog wat bezorgd aan. ‘Je was niet bang,’ constateerde hij. Zacht suste Charlotte hem, terwijl ze hem hielp te gaan liggen. Hij had weinig tegen haar in te brengen; zijn lichaam was doodop.
‘Natuurlijk was ik bang. Maar op dat moment niet voor de Clickers.’ Ze was bang geweest hem te verliezen. Dat was het enige wat geteld had. Pas op dit moment besefte Charlotte zich hoe Dean zich in dergelijke situaties moest voelen. Het grote verschil was alleen dat Dean de kracht en vaardigheid bezat om iemand te redden. Charlotte was een amateur die deed alsof.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Zoals altijd verstreek ook nu de tijd. Dagen gleden voorbij en uiteindelijk was de antibioticakuur voorbij. Eliza verklaarde Dean vrij van bloedvergiftiging, wat op zich al een reden tot een heel klein feestje was, maar ze stelde ook vast dat de schotwond in zijn buik eindelijk goed begon te herstellen. De infectie was weg en de meeste van zijn oppervlakkige wonden waren ook al grotendeels hersteld. Zijn gewonde hand begon weer bruikbaar te worden.
Doordat het herstel zo voorspoedig verliep en Dean in ieder geval koortsvrij was, kwam hij nu ook wel eens van de bank af. De apparatuur waar hij aan vastgekoppeld was geweest, was niet meer in gebruik. Hij at zelf, samen met Charlotte, in het huis. Naar de basis gaan om te eten was natuurlijk nog onmogelijk, maar Christian zorgde ervoor dat er regelmatig iemand langskwam met maaltijden, vers water en andere belangrijke levensmiddelen. Eliza kwam niet zo vaak meer langs, nu alles op rolletjes leek te lopen was dat ook nergens voor nodig.
Zijn buik was nog steeds ingerold in een verband, maar hij kon weer lopen. Deels om zijn lichaam ook een beetje fit te houden, probeerde Dean iedere dag een klein stukje te lopen. Buiten, samen met Charlotte. Als het dan niet ging, kon hij tenminste een beetje op haar steunen. Al deed hij natuurlijk zijn best om dat te voorkomen.
Soms leek het leven wel normaal te zijn. Wanneer hij op de bank zat met zijn tekenschrift, of wanneer Charlotte haar gitaar erbij pakte en een liedje speelde, leek het alsof hij nooit gewond was geraakt. Toch bleef de constante zorg op haar gezicht terug te lezen en hoe meer Dean herstelde, hoe meer de dingen die hij had gehoord in zijn slaap aan hem begonnen te knagen. Vooral de woorden die Charlotte helemaal aan het begin gesproken had. Over haar zwangerschap. Dean wist bar weinig van dat soort dingen. Hij wist niet of hij het vanzelf aan haar zou zien. Áls het echt zo was, tenminste. Ze had het er niet over gehad sinds hij wakker was geworden, wat hem deed vermoeden dat hij het zich verbeeld had. Maar waarom zou hij zich zoiets in godsnaam verbeelden?
Ze waren al terug van hun wandeling en Dean was weer op de bank gaan zitten. Hoewel hij nu weer kon lopen zonder te creperen van de pijn, was de bank nog steeds wel zijn vaste plekje. De trap was nog net iets te veel gevraagd voor zijn lichaam, dus zijn bed was ook nog hier. In ieder geval nog voor de komende weken, tot de schotwond ook weg was.
Hij speelde wat met zijn mes, dat onder de hand alweer scherp geslepen was. In de afgelopen twee weken had hij veel tijd gehad om zijn wapens weer een beetje bij te werken, dus zowel het pistool als het mes glansden weer als nieuw. Toch was dat niet waar hij aan dacht.
'Charlotte?' Ze keek op toen hij haar naam zijn, direct bezorgd. Alsof het zo was dat iedere keer dat hij haar naam zei, er iets aan de hand was. Hij glimlachte geruststellend, maar van binnen spookten de gedachten door zijn hoofd. Hoe ging hij in vredesnaam de vraag stellen? Op welke manier ging hij het aankaarten? Hij haalde diep adem.
'Ik wilde je iets vragen... Toen ik buiten bewustzijn was, hoorde ik wel een aantal dingen. Niet alles was even goed verstaanbaar, maar ik heb je stem vaak gehoord. En je zei...' Dean zijn stem stokte eventjes. 'Je zei dat ik jullie niet alleen mocht laten,' sloot hij af, zijn laatste woorden slechts een fluistering.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zorgen bleven bestaan. Het ging beter, aanzienlijk beter zelfs. Hij kwam weer van de bank af, kon zelfstandig eten naar binnen werken en de wonden leken goed te helen. Het zag er voorspoedig uit, maar toch kon ze de zorgen niet uitschakelen. Wanneer hij op stond, keek ze naar hem. Wanneer hij weer plaatsnam, observeerde ze hem. Wanneer hij wat te eten nam, controleerde ze vaak genoeg of hij zich goed voelde. Dean was niet makkelijk te lezen. Hij had pijn, maar liet dat zo min mogelijk blijken.
Dat waren niet haar enige zorgen. Het onderwerp knaagde aan haar, ze wist dat ze het hem moest vertellen. Dat was moeilijk. Sowieso in een wereld als deze, al helemaal wanneer je partner geen kindervriend was en een zwaar ongeluk had gehad.
Toch genoot ze van de dagen, van de tijd die het tweetal samen doormaakte. Ze hield van de gesprekken die ze voerden en evengoed hield ze van de stiltes die ze deelden. De momenten waarop hij zijn tekenboek voor zich had en zij verzonk in haar muziek. De wandelingen, waarbij de zon langzaam doorbraak en de kou deed verdoezelen. Soms miste ze de intimiteit, wilde ze tegen hem aankruipen, zijn naakte lichaam tegen hem aanvoelen en hun passie delen zoals ze dat met Oud en Nieuw gedaan hadden. Natuurlijk was hij daar nog niet aan toe. Zijn lichaam was nog herstellende en dat was oké. Al was ze blij dat het steeds gemakkelijker werd om tegen hem aan te liggen, zonder dat hij daarbij verging van de pijn.
Zoals nu. Charlotte was op haar favoriete manier tegen hem aan gaan liggen: met haar hoofd tegen zijn schouder en haar benen opgekruld op de bank. Ze keek toe hoe hij met het mes speelde, dat in de verste verte niet meer leek op het mes dat zij van de wolf had ontdaan. Zijn verhaal begon goed, het had een glimlach op haar gezicht getoverd. Dus toch. Al haar gebrabbel was niet voor niets geweest. Hij had haar gehoord.
Helaas had hij net datgene gehoord waarvan ze hoopte dat hij het vergeten was.
Jullie. Ons. Het woord had toen al door haar hoofd gespookt en schijnbaar was het bij Dean ook niet onopgemerkt gebleven. Dit was het moment. Het moment waarop ze hem de waarheid moest vertellen. Het probleem was dat ze zelf nog niet klaar was voor de harde waarheid. ‘Oh,’ was het enige wat Charlotte uit kon brengen. Ze ging overeind zitten, creëerde iets van afstand. Hoe zou hij reageren als ze het bevestigde? Niet dat dat nog nodig was. Haar niet echt zinnige antwoord was al een bevestiging op zich. ‘Dean,’ verzuchtte ze zacht. Ze keek hem niet aan, richtte haar aandacht in plaats daarvan op haar handen, die zenuwachtig aan elkaar begonnen te plukken. Een nerveus trekje dat ze zichzelf had aangeleerd als ze zichzelf geen houding wist te geven. ‘Ik wilde het wel vertellen, maar ik wist niet hoe. Je had je rust nodig en ik kon niet zomaar zulk nieuws bij je neerleggen.’ Dat klonk als een zwak excuus. Dat was het ook. Met iets meer druk zette ze haar nagels in haar huid, alsof dat ervoor zorgde dat ze voldoende moed zou verzamelen om het uit te spreken. Noem het een placebo-effect, maar het werkte. Nogmaals zuchtte ze, waarna ze de woorden in een snelle ademhaling uitsprak. ‘Dean, ik ben zwanger.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eigenlijk had hij het al geweten toen Charlotte overeind kwam, afstand tussen hen creëerde en met een enkel woord antwoordde. Hij wilde dat hij er niet over begonnen was. Hij kon haar zien dat ze er zelf ook niet klaar voor was. Hij ook niet. Allesbehalve, zelfs.
Toen het hoge woord er eenmaal uit was, wist hij het even niet meer. Hoe moest hij hierop reageren? Hij wilde geen kinderen. Had nooit kinderen gewild. Hij had zijn eigen vader gezien. Zo wilde hij niet zijn. Verbitterd, in een wereld als deze. Hij wilde geen vader zijn. Hij kón geen vader zijn. Hij wist niets van kinderen, was zelf nooit daadwerkelijk een kind geweest. Het enthousiasme, de onschuld van een kind, gingen geheel aan hem voorbij. Dean was praktisch in dat opzicht: Kinderen waren een last, ze zouden het leven alleen maar lastiger maken.
Hij dacht terug aan Timothy. De kleine jongen die ze hadden gered en weer thuis hadden gebracht. Toen al was duidelijk geworden dat Dean niet met het joch om kon gaan, dat ze elkaar gewoon niet begrepen. Charlotte daarentegen had het goed kunnen vinden met het kleinere kind.
Tot voor kort had hij voor zich uit gestaard, zijn gedachten overlopen met vragen en twijfels. Misschien was het een zieke grap, was het uiteindelijk niet waar. Maar nu keek hij naar Charlotte, zag hoe ze erbij zat. Ze was zwanger. Van hem. Hij had moeten weten dat het een mogelijkheid was. Hij wist hoe biologie werkte. Misschien was het zelfs wel een wonder te noemen dat het niet al veel eerder gebeurd was.
Hoe onzeker hij zich ook over de situatie voelde, wat zijn gedachten ook waren, zij had hem meer nodig. Ze moest al een tijd met deze wetenschap rondgelopen hebben. Ze wist het al voordat hij aangevallen was, maar had alleen maar meer zorgen gekregen toen hij bijna gestorven was. Voorzichtig pakte hij haar handen, zorgde dat ze haar nagels niet meer in haar huid kon duwen. De rode putjes bleven nog even zichtbaar in haar huid, maar Dean richtte zijn aandacht op haar, probeerde ervoor te zorgen dat ze naar hem keek.
Ze leek bijna bang. Bang voor zijn reactie? Bang voor de realisatie dat het écht zo was? Ze wist hoe hij over kinderen dacht. Het was dan ook niet meer dan logisch dat ze zich zorgen maakte om zijn reactie. Logisch. Hij wist zelf nog steeds niet hoe hij erop moest reageren en hij kon het eigenlijk niet uitstellen. Hij was niet blij met dit nieuws. Ze waren hier niet klaar voor. God, ze kregen net hun eigen relatie weer terug op de rit. Hoewel hij een kind nooit zou kunnen gebruiken, was dit wel de slechtste timing ooit. Maar die negativiteit... Die zou Charlotte niet kunnen gebruiken. Ze was al zo gespannen, had al zo veel zorgen vanwege hem. Hij wilde die zorgen weg kunnen nemen, niet erger maken.
Voorzichtig trok hij haar weer terug tegen zich aan, in een ietwat gespannen knuffel. Het stak eventjes, maar hij negeerde de pijn. Zijn ene hand legde hij om haar, hij streelde haar arm terwijl hij nog steeds zijn antwoord uit probeerde te stellen. God, hij wist het gewoon niet meer. Ze was zwanger. Ze zou een kind krijgen. Zij zou moeder worden, hij de vader. Zij zou een goede moeder zijn, dat wist hij zeker, maar hij kon geen goede ouder zijn. Dat was hij niet.
Zacht drukte hij een kus op haar haren. 'Het spijt me,' zei hij zacht, om maar mee te beginnen. Ten eerste was het zijn schuld dat ze überhaupt in deze situatie zaten. Maar het speet hem ook dat hij er niet enthousiast over kon zijn. Dat ze bijna een maand met dit nieuws rondgelopen moest hebben, zonder het aan hem te kunnen vertellen. Hij haalde diep adem. 'God, Charlotte. We zijn helemaal niet klaar om ouders te worden,' zei hij zacht. Hij vermeed het om zijn persoonlijke mening uit te spreken. God, hij was zo in conflict met zichzelf, het was niet normaal. Hij wilde geen kind. Hij wilde sowieso geen kinderen. Maar tegelijkertijd wilde hij Charlotte niet meer van streek maken dan ze al leek te zijn.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Tijd tikte langzaam voorbij. Fragiele seconden zonder duidelijkheid. Zonder reactie. Zonder woorden. Het conflict was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Ze merkte dat hij wilde antwoorden, maar deze keer was het Dean die de woorden niet kon vinden. Het was fijn dat hij fysiek contact zocht. Het verbaasde haar. Ze was bang geweest dat hij zo geschokt was door het nieuws dat hij er geen behoefte aan had gehad. Niet dat hij boos zou worden, maar wel dat hij zichzelf zou afzonderen om het nieuws te doen laten beseffen. Dean was enorm veranderd. In het begin had hij dat wel gedaan, maar tegenwoordig zocht hij toenadering. Hij durfde het toe te geven als hem iets dwars zat, kon eerlijk met haar zijn.
Zijn woorden maakten een hoop bij haar los. Het was een mokerslag die alle opgekropte gevoelens ineens vrijliet. Tranen stonden in haar ogen en ze kroop iets dichter tegen Dean aan. Zijn aanwezigheid kalmeerde haar, al kon het de wirwar aan gevoelens niet uitdoven. ‘Ik weet het,’ fluisterde ze. Het was waar. Dean zou er misschien nooit klaar voor zijn, maar zij was het ook niet. Hun relatie was er niet klaar voor. Het ging goed de laatste tijd, maar zo lang waren ze nog niet eens samen. Zo lang hadden ze de boel nog niet bijgelegd. Waren ze er klaar voor om op de proef gesteld te worden door een kleintje? Hun kleintje?
Charlotte verborg haar gezicht in zijn trui en sloot haar ogen. De woorden die ze wilde uitspreken, voelden als verraad. Het ging tegen haar principes in. Nooit had ze begrepen dat mensen zoiets overwogen, tot ze zelf in een soortgelijke situatie geplaatst werd. ‘Ik heb erover nagedacht… Eliza was erbij toen ik erachter kwam, dat was wanneer ik haar leerde kennen. Ik heb… Ik heb gevraagd of…’ Zucht. Waarom waren woorden zo moeilijk? ‘Ik vroeg of er een mogelijkheid was om het kindje weg te halen.’ Ze durfde Dean niet aan te kijken, was bang dat ze iets van opluchting zou vinden. Eerlijk was eerlijk, Dean was praktisch. Als hij de keuze kreeg om het kind weg te halen, zou hij die nemen. ‘Het kon,’ piepte ze, ‘maar niet zonder risico’s. En…’ Dit waren de lastige gesprekken. De momenten waarop er tientallen gedachten en gevoelens door haar heen raceten. Het maakte het lastig om alles onder woorden te brengen. Soms omdat de woorden te confronterend waren om uit te spreken, soms omdat ze bang was voor de reactie en soms omdat ze gewoonweg niet wist hoe ze het onder woorden moest brengen. ‘Ik weet niet of ik dat wel wil.’
Zo. Het was eruit.
Een baby, een zwangerschap. Misschien was het wel een zelfmoordpoging in deze maatschappij, maar ze kon het niet. Nadat ze verschillende dromen had gehad waarin Dean en zij een kind bij zich hadden, kon ze dat toekomstbeeld niet loslaten. Het was bijzonder, misschien zelfs een wonder te noemen. Dat konden ze toch niet zomaar doden?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
God. Dat was het enige dat door zijn hoofd bleef schieten. God, waar waren ze in vredesnaam in beland. God, hoe gingen ze dit doen? God, wat nu?
Hij was maar blij dat hij Charlotte tegen zich aan had getrokken, zelfs al deed ze hem wel wat pijn. Nog steeds wreef hij over haar arm heen, alsof hij haar op die manier kon kalmeren. God, hoe kon hij haar kalmeren als hij zelf zijn gedachten niet eens op een rijtje kon krijgen? Het antwoord was simpel: Niet. Het enige wat hij kon doen was haar vasthouden, terwijl zijn gedachten alle kanten op schoten. Een kind. Zij, de ouders. Hún kind.
Maar er was een oplossing. Charlotte benoemde het. Dean had er wel eens van gehoord, dat het kon. Het leek hem een vreselijke ingreep, maar had altijd begrepen dat sommige mensen nu eenmaal geen kinderen wilden. Hij viel zelf immers ook in die categorie. Het was een oplossing. Als Eliza had aangegeven dat het mogelijk as, zouden ze het kunnen doen. Dan was het de perfecte oplossing voor hun... probleem, om het maar even zo te noemen. Zelfs al kleefden er risico's aan het doen van de ingreep, zou dat niet opwegen tegen het alternatief? Het hebben van een kind was niet alleen een lastige situatie, maar de bevalling zelf zou ook zwaar zijn. Gevaarlijk, zelfs. Dean beet op zijn lip. Het was het overwegen waard, toch?
Nee, dat was het niet. Charlotte wilde het niet. Dat betekende dat het niet zou gebeuren. Tenminste, Dean ging ervan uit dat dat de uitkomst zou zijn. Ze wist niet of ze dat wilde. Zou ze liever een kind hebben in deze wereld? Een kind dat in een gevaarlijke wereld opgroeide, met ouders die zelf hun eigen relatie nog niet op orde hadden? Een vader die allesbehalve een vader kon zijn?
'Charlotte...' Hij zweeg. Hoe moest hij haar vertellen dat hij het wel wilde? Dat het weghalen een beter idee was? Hij kon de woorden niet door zijn strot krijgen, niet op de juiste manier. 'Ik weet niet...' Nee, dat was niet de goede manier om het te zeggen. Hij haalde diep adem. 'Ik kan dat niet,' fluisterde hij uiteindelijk, zo zacht dat ze hem waarschijnlijk maar nauwelijks kon verstaan. Hij kon het niet. Hij kon geen vader zijn. Dat moest Charlotte ook weten, al lang begrepen hebben. Hij had geen kinderwens. Nooit gehad. Hij wist niet hoe een vader zich zou moeten gedragen. Hij zag zichzelf nu eenmaal niet in die rol. Hij was geen ouder. En zelfs al wilde Charlotte het graag, hij wist niet of hij er klaar voor was om zich aan haar over te geven in deze zin.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Die woorden. Die verdomde woorden. Daar waar de tranen eerst slechts voor haar netvlies glansden, streken ze nu geruisloos over haar wangen. Ze had haar ogen dichtgeknepen, hopend dat ze de stroom tegen kon houden. Eigenwijs als de tranenstroom was, persten zij zich door haar wimpers naar buiten. Hij kon het niet. Het was niet alleen dat hij niet wilde, hij kón het niet. Een klein deel van haar begreep het, begreep hoe moeilijk dit voor hem moest zijn. Het begrip woog echter niet op tegen de grote teleurstelling. Het klopte, dit was absoluut geen perfecte timing. Beiden moesten ze aan zichzelf werken voor ze een kind konden opvoeden. Maar, zou er ooit moment komen dat Dean er klaar voor was? Dat was een simpel maar pijnlijk antwoord: nee. Nooit had Charlotte gedacht dat dit nieuws haar zo zwaar viel. Al vanaf het moment dat hun relatie gestart was, had ze geweten dat Dean geen persoon was die een familie zou willen starten. Dat was haar maar al te duidelijk geworden zodra ze Timothy tegenkwamen. Nu het zo dichtbij kwam, nu er een leven in haar groeide, viel haar dat ineens heel zwaar. Het was niet alleen haar droom die stukviel, het was alsof ze een deel van haarzelf moest opofferen.
Charlotte ging rechtop zitten, veegde ruw de tranen van haar wangen. Ze voelde zich koud en alleen. Het idee van een abortus had meerdere keren door haar hoofd gespookt. Ze had zelfs overwogen het te doen, maar nu Dean de bevestiging had gegeven dat hij het evengoed wilde, besefte ze zich pas wat het inhield.
‘Dat weet ik,’ zei ze. Ze probeerde begripvol te reageren, maar faalde genadeloos. Charlotte kwam overeind en liep naar de kast waar de familiefoto’s van haar verloren familie stonden. Ze sloeg haar armen over elkaar. Had ze dit voor Dean over? Wilde ze dit missen? Dat het nu niet kon, betekende niet dat Dean nooit zou bijdraaien, toch? Het was gevaarlijk, onpraktisch. Ze waren er niet klaar voor. Misschien was het beter zo. ‘Ik zal binnenkort met Eliza overleggen wat de mogelijkheden zijn en wanneer het kan.’ Haar stem klonk bedenkelijk, onzeker. Ze voelde zich kil. Maar het was waar, dit was beter. Dit was beter voor hen beiden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Haar woorden deden hem zo veel pijn. Hij wist het wel. Ze had al aangegeven dat ze het eigenlijk niet wilde. Al subtiel aangegeven dat ze het kind eigenlijk wilde houden. En de gedachte daaraan maakte hem bang, zo bang. Het was niet de bedoeling dat dit zou gebeuren. Al helemaal niet nu. Hij had altijd geweten dat Charlotte anders over kinderen dacht dan hij. Hij had misschien zelfs begrepen dat ze dit gesprek ooit zouden moeten voeren. Maar niet nu. Niet nu ze eindelijk weer dichter naar elkaar groeiden. De angst om Charlotte te verliezen, puur door het leven dat in haar groeide en de beslissing die ze daarover moesten maken, was ineens heel erg reëel. Haar houding, de toon die ze aan had genomen... het sneed door hem heen. Hij wist dat hij haar niet het antwoord had gegeven dat ze had willen horen. Hik wist dat ze had willen horen dat abortie geen echte optie was. Hij wilde dst het geen optie was. Niet nu haar daar zag staan, bij de foto’s van haar familie. Hij wilde overeind komen, maar realiseerde zich dat zij de afstand tussen hen gecreëerd had en deze waarschijnlijk zou willen behouden, of op zijn minst niet wilde dst hij haar opnieuw aanraakte. Daarbij, zijn lichaam protesteerde tegen de bewegingen. Soms vergat Dean dat hij niet topfit was. Op dit soort momenten, als de emoties hoog opliepen, vergat hij het nog wel eens.
Een zucht ontsnapte hem. Niet omdat hij zich ergerde, maar omdat er een lading spanning san hem ontsnapte. Zijn gedachten waren een gigantische puinhoop, nog steeds. Helder nadenken leek onmogelijk. Zelfs nu Charlotte haar voorstel deed, voelde het niet alsof het klopte. De pijn in haar stem toen ze het voorstel om met Eliza in gesprek te gaan uitsprak, raakte hem ook van innen. Het was belachelijk. In deze staat kom hij geen beslissing nemen. Niet nu hij net overdonderd was met het nieuws. Niet nu hij dit net gehoord had. Ze hadden nog tijd, toch? Konden ze...
’Charlotte,’ sprak hij zacht, de twijfel in zijn stem duidelijk hoorbaar. ‘Je hoeft nog niet... Er is nog tijd, toch? Ik... Jk kan nu niet helder nadenken. Mijn gedachten lopen door elkaar, Char. We hoeven nog niet met Eliza in gesprek te gaan, toch? Tenzij jij het nu wil.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het werd er niet beter op. Afstand bleef bewaard, fysiek en mentaal. Ze verlangde ernaar dat hij zou opstaan, naar haar toe zou lopen en zijn armen om haar heen sloeg, haar misschien kuste in haar hals. Ze wilde zijn liefde voelen. Ze wilde bevestiging dat dit niet tussen hen in zou staan. Dat deed het wel. Hield hij daarom minder van haar? Nee. Dat niet. Maar als zij zou besluiten dat het kind zou blijven, zou ze hem daaraan verliezen. Gold dat ook andersom? Als ze het kind zouden laten verwijderen, zou Dean haar dan verliezen?
Hij kon niet nadenken. Hij wilde de keuze uitstellen. Er knapte iets in haar. Bijna verloor ze haar geduld, haar controle. Bijna had ze zich boos omgedraaid om haar stem te verheffen en verwijten door de kamer te strooien. Godzijdank had ze haarzelf in kunnen houden. Ze had haar armen over elkaar geslagen en kneep hard in haar eigen bovenarmen, voelde hoe haar nagels zich in haar huid zette. Ze sloot haar ogen, zag haar dromen opnieuw afgespeeld worden. Verschillende dromen met verschillende mogelijke uitkomsten van een kleine stoere Dean of schattige Charlotte. Het waren mooie dromen, een onrealistische vertekening van de werkelijkheid. Dit was niet zoals het daadwerkelijk zou zijn. De pijn. De chaos. De angst. Het gevaar. Geen van die dingen waren aanwezig geweest. Daarbij… Dean en zij kenden elkaar nog maar net een halfjaar. Een hectische periode waarin een hoop gebeurd was. Wie wist wat de toekomst hen zou brengen? Ze hield van hem en kon zich geen leven zonder hem voorstellen, maar wat als die mening over vier jaar zou veranderen? In hoeverre kenden ze elkaar? Daarbij heeft hun relatie op het randje gelegen. Zou hun relatie sterk genoeg zijn voor alle komende hormonale periodes? Geen idee. Vandaag betwijfelde ze dat, nu duidelijk werd dat hun mening zo ver uit elkaar lagen. Zij wilde een kind, hij niet. Hij niet. Zou die mening ooit veranderen? Was ze bereid daarop te wachten? Was ze bereid daarom het huidige leven in haar weg te gooien alsof het niks was?
‘We kunnen wachten,’ stelde Charlotte uiteindelijk na een lange stilte. ‘Maar ik weet niet hoe lang we hebben en wat de risico’s zijn. Ik zal morgen Eliza opzoeken en vragen wat er mogelijk is. Dan kunnen we daarna zien hoeveel tijd we hebben.’ Haar stem was verdacht kalm. Haar antwoord weloverwogen. Van binnen wilde ze schreeuwen, huilen, dingen kapot maken. Ze hield haarzelf groot, wetende dat haar reactie Dean anders pijn zou doen. Ze had tijd voor haarzelf nodig, een plek waar ze haarzelf kon laten gaan. Ze keek naar het raam. Misschien zou het haar goed doen als ze alleen het bos in zou gaan. Even alleen. Even geen plek waar ze haarzelf groot hoefde te houden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was niet achterlijk. Hij had de minuten van stilte kunnen tellen, wetende dat Charlotte niet blij was met wat hij had gezegd. Maar wat verwachtte ze dan? Er was een reden dat hij had aangegeven dat hij er nu niet helder over na kon denken. Hij kon het niet. Ze had zelf de afstand tussen hun tweeën vergroot en hij was moe, te moe om overeind te komen. De helende wond in zijn buik klopte dof, maar Dean had andere dingen om zich druk om te maken. Op dit moment was die verdomde wond niet belangrijk genoeg. Hij vervloekte zichzelf.
De woorden die ze sprak, waren hol. Direct voelde Dean dat ze er niet helemaal achter stond. Toch wist hij niet wat hij er precies aan kon doen. Dit was wat hij gewild had, toch? Meer tijd. Eliza zou aan kunnen geven hoe lang ze ongeveer hadden, al wist Dean dat het niet heel lang zou duren. Hij moest gewoon even rust in zijn hoofd krijgen, de gedachten en gevoelens op een rijtje krijgen.
Hij wist dat hij op dit moment een wirwar van emoties was. Hij wist dat het aan hem te zien moest zijn. Maar Charlotte.. Charlotte leek heel rustig terwijl ze uit het raam keek. Toch, Dean kende haar langer dan vandaag. De blik in haar ogen verraadde meer dan haar woorden, of haar kalme lichaamshouding. Met wat moeite kwam hij overeind. Veel moeite. Even vertrok zijn gezicht van pijn, maar dat was nu niet belangrijk. In het voorbijgaan pakte hij het pistool van Charlotte, dat ze in huis niet droeg, op. Het ging allemaal niet zo snel, maar uiteindelijk stond hij bij haar en hij reikte haar het wapen aan. 'Ga maar,' zei hij zacht, Hij begreep exact wat ze wilde. Stoom afblazen, even niet meer de schijn op hoeven houden. Hoewel hij haar graag zou vertellen dat ze de schijn niet op hóefde te houden, wist hij ook wel dat het geen effect zou hebben. Niet nu. Niet in hun huidige situatie. Hij probeerde te glimlachen. 'Ik red me hier wel even.'
Het zou waarschijnlijk voor hun beiden beter zijn als ze even afstand namen van de situatie, even een moment van rust inlasten. Het liefst was hij ook naar buiten gegaan, om even zijn hoofd leeg te maken, maar die mogelijkheid had hij niet. Eventjes hield hij de hand van Charlotte vast terwijl ze het wapen aanpakte. 'Maar wees wel voorzichtig, oké?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hoewel ze had gewild dat hij op zou staan, voelde ze direct een steek van schuldgevoelens zodra hij het ook daadwerkelijk deed. Ze had hem niet aangekeken, maar dat was niet nodig om te weten dat hij pijn had. Hij was nog altijd herstellende, verre van genezen. Pas toen hij bij haar stond, haar woorden toesprak en het wapen naar haar uitstak, keek ze hem aan. Haar keel sloeg dicht, haar handen tintelden. Zijn blik trok haar gevoelens naar de oppervlakte, zorgde er bijna voor dat ze zou breken voor zijn ogen. Bijna. Ze hield van die ogen. Ogen die nu een duidelijk conflict weerspiegelden. Het maakte haar boos, stelde haar teleur en tegelijkertijd begreep ze het. Ze wist dat het moeilijk voor hem was. Beiden was hun jeugd verstoord door de uitbraak, maar voor die tijd was Deans jeugd ook niet geweldig geweest. Dat begreep ze, maar het stelde haar teleur dat hij het geen kans wilde geven, dat hij haar niet met trots tegen zich aan had getrokken bij het nieuws. Charlotte wendde haar blik af zodra ze het wapen van hem aannam. Als ze hem nog langer aankeek, zou hij tot haar doordringen en zou ze de vele gevoelens niet meer voor haar kunnen houden. Dean had haar vaker emotioneel gezien, maar dat was anders. Ze was bang dat ze deze keer dingen zou roepen waar ze spijt van zou krijgen.
Kort knikte ze. Voorzichtig doen. Ja. Komt goed. ‘Jij ook,’ zei ze, terwijl ze het magazijn van het wapen controleerde. Vrijwel volledig gevuld. Mooi. Charlotte liep naar het kookeiland, waar ze haar dolk eerder die dag had neergelegd. Klaar om te gaan. Kon ze Dean hier alleen achterlaten? Hij was misschien wel net zo van slag als zij en daarbij kwam dat hij fysiek nog lang niet de oude was. Ze wilde hem niet achterlaten, maar ze had tijd voor haarzelf nodig. Zijn woorden galmden na in haar hoofd, de betekenis ervan en wat dat zou brengen in hun toekomst. Die gedachte alleen al kneep haar keel dicht. Ja. Ze moest hier weg. Ze liep naar de gang, pakte haar jas en liep vervolgens terug naar de kamer. Dean stond nog altijd op dezelfde plek, zag er zelfs wat verstoten uit. Zou hij het moeilijk vinden dat hij geen vader zou worden? Was het zijn verleden dat hem in de weg stond? Charlotte liep naar de achterdeur, maar bleef nog even staan voor ze de deur opende. Zonder om te kijken, sprak ze woorden uit die ze misschien beter voor zich had kunnen houden. ‘Dean. Jij bent je vader niet.’ Ze gaf geen verdere uitleg, verliet de ruimte voor ze de reactie van Dean had kunnen pijlen. Ze rende weg. Weg van Dean, weg van haar gevoelens, weg van de pijnlijke confrontatie.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was van plan geweest om haar nog na te kijken tot ze de deur gesloten had, om daarna weer plaats te nemen op de bank. Misschien wat te tekenen, om op die manier zijn gedachten weer rustig te krijgen. Dat idee was echter geheel vervlogen door wat Charlotte zei.
Je bent je vader niet.
Dean was verstard blijven staan, ook lang nadat de deur gesloten was en het geluid van voetstappen niet meer buiten klonk. De woorden galmden door zijn hoofd, gepaard met flitsen van herinneringen. De zware trainingen die hij in zijn jeugd al had moeten ondergaan. De ontevreden blik van zijn vader. De realisatie dat het nooit genoeg zou zijn. Wat Dean ook deed, zijn vader was nooit tevreden geweest met de resultaten.
Hij was zijn vader niet.
Was dat zo? Hij had Charlotte ook getraind, toch? Hij had haar hard getraind, meerdere malen tot het uiterste gepusht. En dan was zij nog niet eens familie van hem. Wat zou er gebeuren als hij een kind voor zich kreeg, nog zo jong, nog zo veel te leren? Volgens Charlotte was hij zijn vader niet. Betekende dat dat hij niet door zou schieten? Dean betwijfelde het.
Na een lange tijd vond hij de weg naar de bank terug. Hij ging zitten, negeerde de pijnscheut die door zijn lichaam schoot. Je bent je vader niet. Was dat waar het om ging? Was dat waar zijn afkeer voor kinderen vandaan kwam? Was het een afkeer te noemen?
Dean realiseerde zich terdege dat een deel van zijn angst voortkwam uit het feit dat hij geen idee had wat er van hem verwacht werd. Misschien had Charlotte in dat opzicht wel een punt, zelfs al kon ze niet weten of hij net zoals zijn vader zou zijn. Misschien was hij zelfs wel erger, nu hij nooit een voorbeeld had gehad. Hij wist niet hoe een vader zich hoorde te gedragen. Dat had niemand hem ooit geleerd.
Hij dacht aan Sam en Evan. Grote, gevaarlijke kerels. Met een klein hart. Waren dat vaderfiguren? Bij de gedachte aan de twee voelde Dean een warm gevoel door zich heen spoelen. Ja, misschien was dat wel het beste voorbeeld dat hij had. De mannen waren niet altijd even subtiel of sociaal geweest, maar ze hadden een hart van goud. Als Dean een vader zou moeten worden, was hij liever zoals Sam en Ethan dan zoals zijn eigen vader. De man die hem had grootgebracht.
Hij wilde dat hij volmondig ja had kunnen zeggen tegen Charlotte. Nog steeds was hij niet zeker of hij wel een kind wilde. Los van hun instabiele relatie bleef het een feit dat hij niet wist hoe het exact moest. Maar niemand kon hem leren om een vader te zijn.
Jij bent je vader niet.
Hij sloot zijn ogen. Dat was een ding dat hij zich voor moest houden. Hij was zijn vader niet. Zo wilde hij niet zijn.
Dan kon het toch alleen maar beter worden?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met grote, haastige stappen verliet ze haar straat, haar wijk, haar verdriet. Het was geen rennen meer te noemen, ze sprintte. Haar ademhaling raspte door haar keel en een steek ontwikkelde zich in haar zij. De fysieke pijn die ontstond, zorgde ervoor dat ze haar wanhopige gedachten voor even stop kon zetten. Ondanks dat de temperatuur laag was, had ze het heet, gloeide haar hele lichaam op een onprettige manier. Ze wilde door, ze wilde de grens bereiken, alles om het verdriet nog even tegen te kunnen houden.
Ze stelde zich aan.
Zijzelf had evengoed twijfels over het leven in haar buik. Waarom nam ze het Dean dan zo kwalijk? Had ze gehoopt dat hij haar over zou halen om het te houden? Had ze graag de vaderlijke kant van Dean willen zien? Had ze gehoopt dat hij het ermee eens was dat ze dit samen aankonden? Waarschijnlijk was het een samenvoeging van alles. Het feit dat hij het niet wilde, kwam waarschijnlijk voort uit het vermoeden dat ze zojuist uitgesproken had: hij was bang dat hij in zijn vader zou veranderen. Tegelijkertijd was Charlotte bang dat hij het niet aandurfde omdat hij dacht dat hun relatie het niet aan zou kunnen. Ze bouwden alles langzaam op, vertrouwden elkaar en genoten van elkaars aanwezigheid. Maar was hun relatie opgebouwd tegen grote tegenslagen? Zouden ze de emotionele achtbaan kunnen doorstaan die de zwangerschap zou brengen? Charlotte was ervan overtuigt dat het niet makkelijk zou worden, dat zijzelf nog vele stemmingswisselingen tegemoet zou komen, maar geloofde erin dat Dean er voor haar zou zijn. Wilde hij dat niet?
Charlotte stopte met rennen, voelde hoe haar lichaam niet langer in staat was tegen de fysieke pijn te vechten. Ze stond middenin een afgelegen steegje, waarvan enkele delen van de muur al ingestort waren. Tranen gleden over haar wangen, maar het luchtte niet op. Ze was gefrustreerd. Boos dat ze niet gewoon thuis had kunnen blijven om er als een volwassene over te praten. Teleurgesteld om het feit dat ze Dean zo had achtergelaten. Ze balde haar vuisten. Waarom was ze zo? Waarom kon ze enkel de boel verzieken? Met een kreet van frustratie sloeg ze haar vuist tegen de ruw betonnen muur. Een kort gevoel van opluchting trok door haar lichaam, een gevoel waar ze zich wanhopig aan vastklampte door opnieuw en opnieuw haar vuist tegen de muur te slaan. Ze voelde hoe een warme substantie over haar huid sijpelde. Huilend liet ze haarzelf op de grond neerzakken.
Zie je? Dit was de reden. Dit was waarom ze het niet moesten doen. Charlotte was er niet klaar voor. Ze was sterker geworden. Zowel fysiek als mentaal. Toch kon een kleine tegenslag haar doen breken en daar ging ze allesbehalve verantwoordelijk mee om.
Door haar emotionele instorting duurde het extreem lang voor ze door had wat er gebeurde. Ze was ongeconcentreerd, te druk met haar eigen problemen, om gealarmeerd te raken door de geluiden om haar heen. Met een ruk draaide ze zich om, geconfronteerd met de waarheid. Het steegje liep vol. Vol met geïnfecteerden vanuit beide kanten. Stalkers en Clickers.
‘Fuck,’ fluisterde Charlotte. Ze reikte naar haar pistool en schoot de drie geïnfecteerden die het dichtstbij waren neer. Het koste haar vijf kogels. Natuurlijk. Ze was beter geworden, verstarde niet meer, maar was nog lang niet zo vaardig als Dean. ‘Fuck, fuck, fuck.’ Hoeveel waren het er? Minstens tien. Zelfs met een vol magazijn werd dat krap. Haar handen trilden. Tot zover haar belofte naar Dean: wees voorzichtig. Eh ja, dat was een beetje mislukt.
Ze had geen tijd meer. De geïnfecteerden kwamen in een snel tempo dichterbij. Vluchtig keek Charlotte om haar heen. Zonder haar actie nogmaals te overdenken besloot ze gebruik te maken van de uit elkaar gevallen muur. Het was haar enige uitweg. Ze rende naar de hoop puin en klom via die weg omhoog. Natuurlijk was dat een onverstandige zet. Het puin begon onder haar voeten te bewegen, een teken dat het gebouw nog altijd instabiel was en op instorten stond. Ze viel tijdens haar klimtocht en voelde hoe een van de geïnfecteerden haar enkel vastgreep. In paniek en met trillende handen schoot ze een kogel af, recht door de schedel van de Stalker. Veel tijd om haarzelf te herpakken had ze niet. Ze kroop vluchtig verder omhoog, tot ze op de eerste verdieping stond van het gebouw. Of nou ja, iets wat daarop moest lijken. De geïnfecteerden wilden haar achterna, maar godzijdank remde de onstabiele ondergrond hen af. Ze keek snel om zich heen. Ze moest hier weg. Het zou niet lang duren voor de monsters haar zouden bereiken. Haar blik viel op een fles wijn in een van de uit elkaar gevallen boekenkasten. Dat kon werken. Ze rende naar het bureau, zocht de lades af op iets brandbaars. Lucifers. Mooi. Ze deed haar vest uit, scheurde er een stuk af en gebruikte het stuk stof om een Molotovcocktail van te maken. Ze rende terug naar richel, stak de stof aan en gooide de fles wijn midden in de kleine horde. Een grote steekvlam werd zichtbaar een raakte een groot aantal van de geïnfecteerden. De overige wezens doodde ze met haar pistool. Een van de Clickers liet zich er niet van weerhouden om bovenaan de richel te komen. Charlotte richtte haar pistool op het wezen, om vervolgens te ontdekken dat haar magazijn leeg was. Verdomme. Daarom moest je je schoten tellen. Het wezen kwam op haar afgestormd en zorgde ervoor dat ze op de grond viel met het nare wezen bovenop haar. Met haar onderarm wist ze er maar net voor te zorgen om het wezen ervan te weerhouden zijn vlijmscherpe tanden in haar huid te snijden. Terwijl ze voelde hoe het speeksel van het wezen op haar wang viel, reikte ze naar haar dolk. Haar arm begon te verzuren. Dit ging ze niet lang meer volhouden. Zodra ze haar dolk vasthad, wachtte ze geen seconde langer. Ze stak het lemmet in zijn schedel, merkte direct hoe de kracht van de Clicker stopte. Niet dat Charlotte stopte. Ze duwde het wezen van haar af, liet het mes keer op keer in het vlees van de Clicker steken.
Dit was het bewijs. Ze was nog niet klaar om moeder te worden. Ze had Dean nodig. Ze moesten dit wel doen. Dit. De gevaren die in elk hoekje schuilden, waren de belangrijkste reden om het niet te doen.
Charlotte kroop van het wezen af en liet haar blik over haar lichaam glijden. Ze was oké. Het was niet haar bloed. Ze was niet gebeten, onbesmet. Met een zucht kwam ze overeind en haalde ze het bloed van haar lichaam, zodat ze er minder aangevallen uit zag. Ze zou Dean de details besparen, wetend dat hij haar niet snel opnieuw erop uit zou laten gaan als hij het wist. Ze was roekeloos geweest. Roekeloos terwijl ze niet om kon gaan met de gevolgen. Geluk. Ze had geluk gehad. Hoe kon ze een kind beschermen als ze haarzelf niet eens kon beschermen?
Zodra ze weer een beetje opgefrist was klom ze weer naar beneden, waar lichamen na smeulden en een akelige stank veroorzaakten. Het was tijd om terug naar huis te gaan. Tijd om haar excuses aan te bieden en toe te geven dat Dean gelijk had.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Jij bent je vader niet.
Uiteindelijk was hij in slaap gevallen, met de woorden nog steeds door zijn hoofd spokend. Niet vaak viel Dean zomaar overdag in slaap, maar door zijn verwondingen (en vooral het herstel daarvan) was hij vaker en erger vermoeid dan normaal. Nu, met de schok van het nieuws, was het misschien logisch dat de vermoeidheid uiteindelijk de overhand nam, als een soort verdedigingsmechanisme dat zijn hersenen op pauze zette. Tenminste, hij dacht dat zijn hersenen hem even rust gaven van de zorgen die hem hadden overspoeld. In eerste instantie leek het daarop.
In zijn droom stond hij in het bos. Geen specifiek bos, maar er lag een dik pak sneeuw op de grond en de wereld was betoverend wit. Iets verderop klonk het schaterlachen van twee kinderen, een jongen en een meisje. Blijkbaar had hij de kinderzorgen niet helemaal uit zijn hoofd kunnen krijgen en moest hij het nu in zijn droom nog eens meemaken.
Het was maar een droom, dichterbij lopen kon geen kwaad. Langzaam liep hij in de richting van het geluid, totdat hij de twee kinderen zag. Het meisje was wat langer, waarschijnlijk een paar jaar ouder dan de jongen. Beiden waren ze dik ingepakt in warme winterkleren, maar toch kon Dean hun gelaat zien.
Het meisje leek op Tara. Niet alleen leek ze hetzelfde, enthousiaste karakter te hebben, maar haar ogen hadden dezelfde kleur en haar haren hingen op dezelfde manier langs haar gezicht, al was dat niet goed te zien door de muts die ze droeg. Dean glimlachte. Misschien was deze droom niet zo gericht om hem hoofdpijn te bezorgen als hij had gedacht. Misschien was het gewoon een verbolgen herinnering. Hij en Tara, die in de sneeuw speelden. Hij herinnerde zich die momenten nog wel, al waren ze schaars. Voordat de infectie losbrak, in een koude winter, hadden ze oorlogje gespeeld in de sneeuw. Hij herinnerde zich hoe hun vader het spelletje had opgebroken, omdat er belangrijkere dingen te doen waren.
Misschien zou zijn vader zo wel tevoorschijn komen. Hij hoorde de voetstappen van een volwassene al naderen, dus hij vermoedde dat dit inderdaad het geval was. De man die hij zijn vader noemde, zou het spelletje komen opbreken. Hij wierp een blik opzij.
Tot zijn verbazing was het niet zijn vader, maar Charlotte die daar stond. Ze leek iets ouder dan hij zich herinnerde en glimlachte naar hem. Het bracht hem in de war, alsof er wederom radartjes in zijn hoofd vastliepen omdat ze de situatie niet konden verwerken.
Als van nature liep hij naar haar toe en ze kusten elkaar zacht, teder, maar niet hongerig naar meer. Door de jaren heen hadden ze die liefde, hoewel niet versleten, wel kunnen bedwingen. Voor de twee die in de sneeuw speelden.
Dean realiseerde het zich met een schok. Alsof er toch ineens een knop bij hem om ging. Hij keek weer naar de twee kinderen en hij hoorde Charlotte naast zich lachen.
'Ze groeien hard, hè?' zei ze, haar stem warm en teder.
Dean knikte, te verbaasd over de situatie om te kunnen spreken. Uiteindelijk wist hij dan toch woorden te vinden. 'Ze begint op Tara te lijken,' bracht hij uit.
Dat leek Charlotte niet te verbazen en ze knikte. 'Inderdaad. Net zoals hij wat trekjes van Christian begint te krijgen.'
Beiden lachten ze eventjes. De kinderen leken het tweetal eindelijk op te merken en staakten hun sneeuwspel.
'Papa!' gilde het meisje, waarna ze met grote vaart op hem af kwam rennen. Hij moest haar wel opvangen en optillen, anders was ze voorover in de sneeuw gevallen. Ze schreeuwde van pret, waarna ze haar armen om Dean zijn nek sloeg en aan hem bleef hangen. Nu ze zo dichtbij was, zag hij dat ze meer op Charlotte leek dan hij in eerste instantie had gedacht. Het was gek, om een kind in zijn armen te hebben. Gek, maar op één of andere manier niet direct onprettig. Hij verschoof haar iets, zodat ze beter op zijn arm zat, waarna hij en Charlotte, die hun zoon droeg, richting huis begonnen te lopen. Met hún kinderen.

Dean zijn ogen schoten weer open. Sterker nog, hij schoot overeind, waardoor hij direct een steek van pijn door zijn lichaam voelde gaan. Hij was nog verre van genezen. Ver van het beeld dat in zijn droom was opgedoken.
Het was een raar gevoel, een gek gevoel dat in zijn buik was ontstaan. De gedachte aan de twee kinderen, spelend in de sneeuw, hadden meer bij hem losgemaakt dan hij had verwacht. God, hij had altijd gezegd dat hij geen kinderen wilde. En nu ineens dacht hij zelfs aan twee kinderen? Wat was er mis met hem?
Het beeld van het meisje dat haar armen om zijn nek klemde, hem papa noemde, hardop lachte, liet hem niet los. Niet alleen omdat ze op Tara had geleken, maar ook omdat het een prettig beeld was geweest. Was dat hoe het zou zijn?
Was hij dan echt anders dan zijn vader, die er niet over gepeinsd zou hebben zijn kinderen op te pakken en te knuffelen?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Voor het steegje dat naar haar achtertuin leidde, stopte ze. Gevoelens waren soms zo tegenstrijdig. Ze wilde graag bij Dean zijn, ze wilde opgenomen worden in zijn armen en haar tranen de vrije loop geven terwijl ze hem zou vertellen dat hij gelijk had. Tegelijkertijd wilde ze haarzelf groothouden, wilde ze niet dat hij zich zorgen over haar zou maken terwijl hijzelf nog herstellende was. Daar kwam nog bij dat ze geen idee had hoe Dean zich zou voelen na de woorden die ze had uitgesproken bij haar vertrek. Zou hij boos zijn of misschien zelfs geraakt? Ze hoopte het niet. Ze voelde zich al schuldig genoeg.
Charlotte wierp een blik op haar handen. Haar knokkels waren iets open geschaafd. Niks ernstigs, maar ook niet iets waarmee je zomaar thuiskwam. Ze hoopte dat hij er niet naar zou vragen. Ze wilde geen excuus bedenken, maar tegelijkertijd kon ze amper onder woorden brengen waarom ze het gedaan had.
Zodra ze haar hand op haar buik legde, voelde ze hoe kippenvel zich verspreidde over haar lichaam. Het was nog amper een wezen te noemen, maar toch voelde het alsof ze het leven in haar doodde, alsof ze haar kind opgaf. Het was geen band te noemen, meer een moederlijk instinct. ‘Het spijt me, kleintje,’ fluisterde ze zachtjes, ‘het is onze tijd nog niet.’
Ze vermande haarzelf, besefte dat als ze hier nog langer zou staan, ze misschien weer van gedachten zou veranderen. Er lag een knoop in haar maag en met lood in haar schoenen liep ze de achtertuin in. Dean zat op de bank, leek redelijk van zijn stuk gebracht. Shit. Had hij al die tijd nagedacht over de woorden die ze had uitgebracht? Hadden ze zoveel impact op hem gemaakt?
Zijn blik schoot direct haar kant op zodra hij de deur hoorde. Zodra zijn blik op haar viel, kwam hij direct overeind, waarbij zijn gezicht verharde. Charlotte trok haar jas uit en sloeg deze over de kruk, terwijl ze naar Dean toeliep.
‘Char. Wat is er gebeurd?’
Schijnbaar had ze het gevecht niet goed weten uit te wissen. Ze pakte Deans handen vast, voelde hoe een brok zich in haar keel vormde. ‘Ik ben oké. Zit. Je moet je rust nemen.’ Ze reflecteerde zijn bezorgde blik, maakte zich zorgen om het feit hoe hij zijn eigen pijn aan de kant zette. ‘De vraag is, ben jij oké? Je bent nog herstellende, Dean…’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld