Amarynthia schreef:
Ze had verwacht dat hij haar bezorgd aan zou kijken. Dat hij haar voor gek verklaarde omdat ze naar hem op zoek was gegaan. Ze had verwacht dat hij zijn armen om haar heen zou slaan en haar zou toefluisteren dat het in orde was. Ze had van alles verwacht, behalve hetgeen wat hij daadwerkelijk deed.
Zijn lippen raakten de hare. Een zachte, twijfelachtige handeling. De seconde dat zijn lippen de hare streelden, voelden aan als een eeuwigheid. Een hartstochtelijke eeuwigheid. Na de zachte streling, bleven zijn lippen slechts een millimeter van de hare verwijderd, alle twijfels die ze beide hadden de tijd gevend. Dit was het moment dat ze verstandig kon zijn en haar gezicht kon afwenden. Het moment om te doen wat juist was. Maar ondanks dat ze beiden wisten dat het fout was, ondanks dat ze beiden twijfels hadden, raakten hun lippen elkaar opnieuw. Nog steeds voorzichtig, alsof een van hen uiteen zou breken als er te veel passie bij kwam kijken. Nathans hand gleed door haar haren, wat een enorme tinteling achter liet. Kayra’s hand taste naar zijn hals, terwijl ze de voorzichtigheid in hun zoen liet verdwijnen. Met meer overtuiging, meer hartstocht, bewogen hun lippen over elkaar. Daar waar hun lichamen aan het begin van hun zoen nog uit elkaar hadden gestaan, raakten ze elkaar nu en zelfs dat voelde alsof ze te ver weg van elkaar stonden. Een van zijn handen gleed over haar rug, bleef hangen in haar onderrug en trokken haar nog dichter naar hem toe. Voor een moment werd ze verblind door haar verlangen en deed ze niets liever dan de rest van haar leven zo doorbrengen. Ze wilde bij hem zijn, samen met hem haar toekomst delen.
Maar het kon niet. Niet alleen stond Elliott in de weg, maar ook verschilden hun levens te veel. Nathans ouders zouden haar nooit accepteren, ze zouden nooit terug kunnen naar hun dorp, want daar zou ze zodra ze gezien werd geëxecuteerd worden. En, wat had ze hem te bieden? Het enige waar ze goed in was, was jagen. Iets wat niet paste bij het stereotype beeld van een vrouw. Nathan was knap, lief, slim, grappig en had kans op een goede toekomst. Hij had geld en kon lezen en schrijven. Het enige wat zij nog had was haar dolk, de rest van haar verleden was geschiedenis. Alles wat ze had, was van Elliott. Het was fijn om Nathans lippen tegen de hare te voelen, gepaard met het verlangen dat in zijn handeling verscholen zat, maar het was voor korte tijd. Ze zou zijn korte vlam zijn. Misschien nog niet eens. Nathan was niet het type dat meisjes om zijn vingers bond, maar als hij het zou willen zou hij het zonder moeite kunnen.
Na enkele seconden legde Kayra haar hand op zijn borst en duwde ze hem zachtjes naar achteren. Ze had haar blik op de grond geworpen en probeerde haarzelf in te houden hem nog eens te zoenen. ‘We kunnen dit niet doen,’ fluisterde ze. Gemengde gevoelens gingen door haar heen. Enerzijds was ze dolblij dat ze Nathans lippen had kunnen voelen, maar tegelijkertijd voelde ze zich schuldig. Ze had Elliott verraden. Het was Nathan die haar kuste, maar hij had haar tijd gegeven zich te bedenken. In plaats daarvan had ze de voorzichtige kus omgetoverd tot een vurige zoen.
Nathan zette een stap naar achteren, creëerde een afstand die groter was dan de fysieke afstand tussen hen. ‘Het spijt me, ik had nooit-’
Kayra schudde haar hoofd. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen.’
‘Je hebt een relatie. Misschien is het beter als ik…’
Hij stopte zijn zin, maar ze wist wat hij ging zeggen. De woorden alleen al deden haar pijn, laat staan het idee. En toch maakte ze zijn zin af. ‘… je gaat.’
Haar woorden leken niet alleen haar pijn te doen, maar ook hem. Ze kon de pijn in zijn ogen zien staan en toch knikte hij. ‘Morgen zal ik mijn spullen pakken.’
Een brok vormde zich in haar keel, maar ze weigerde haar gevoelens te uiten. Ondanks dat ze Nathan meer dan wie dan ook vertrouwde, wilde ze niet dat hij haar zwakte zou zien. ‘Prima.’
Een pijnlijke stilte brak aan. Opnieuw voelde elke seconde aan als een eeuwigheid, maar deze keer leek ze opnieuw gevangen te zijn in de kerkers.
‘Zullen we dan maar die kant op?’
Kayra dacht terug aan haar vertrek en hoe boos en verraden Elliott had gekeken. De kans was groot dat hij op haar zat te wachten om haar vervolgens een preek te geven over hoe dom ze wel niet was geweest. Ze was bang hem weer opnieuw in de ogen aan te kijken, omdat ze wist dat ze een fout had gemaakt.
‘Wat is er?’ vroeg Nathan, die haar te goed kende.
Kayra sloot haar ogen en probeerde haarzelf wat tot rust te brengen. Het liefst zou ze hier de rest van de nacht blijven. Ze wilde haar terugkomst uitstellen, maar ook het vertrek van Nathan. En ergens wist ze dat dat het beste was. Ze opende haar ogen en schudde haar hoofd. ‘Niets, laten we gaan.’
De terugreis was lang en pijnlijk. Geen van beide zei iets. Het was niet dat ze ruzie hadden gehad, maar haar woorden hadden hem wel pijn gedaan. Het was het beste als hij ging, daar was ze van overtuigt. Nathans aanwezigheid had ervoor gezorgd dat haar relatie met Elliott in een dal raakte en Elliott leek er sowieso onder te lijden. Nu ze gezoend hadden, was het des te verwarrender om bij elkaar te zijn. Of hij nu wel of geen gevoelens voor had op die manier, het zou nooit werken. En elke keer wanneer ze eraan dacht dat hij mogelijk gevoelens voor haar had, verklaarde ze haarzelf voor gek. Ze verachte haar spiegelbeeld. Ze was tenger, bleek en zat vol oneffenheden. Littekens tekenden haar lichaam en haar leven. Er was een tijd geweest dat ze die littekens als een krachtbron had gezien, maar nu ze andere mensen zag met een perfecte huid, haatte ze de hare. Niet alleen was ze onaantrekkelijk, ze was ook dom. Ze kon niet eens lezen of schrijven. Waarom zou Nathan voor zo iemand kiezen, als er meisjes als Allysin in hem geïnteresseerd waren?
Ze waren bijna bij de herberg, toen Kayra bleef staan. ‘Misschien is het verstandig als we niet tegelijk aankomen, voor het geval Elliott nog op is.’
Nathan knikte, soms was hij te begripvol. ‘Ga jij maar eerst.’
Het liefst zou ze hem omhelzen, want iets vertelde haar dat dit misschien wel de laatste keer was dat ze daar de kans toe zou krijgen, maar ze wist haarzelf in te houden. Ze knikte kort, draaide zich om en liep naar de herberg. Voorzichtig opende ze de deur, waarna Elliott op haar af kwam gehold. Hij sloot zijn armen om haar heen en verborg zijn gezicht in haar haren.
‘Je bent in orde,’ fluisterde hij zacht, alsof hij zichzelf daarmee gerust wilde stellen. ‘Ik heb je een hele tijd gezocht, maar ben rond zonsondergang teruggegaan. Ik heb de hele nacht op je gewacht, ik was bang dat je iets ernstigs was overkomen. Heb je hem gevonden?’
Hij liet haar los en pakte haar schouders vast en keek haar bezorgt aan. Het was de eerste keer dat ze geen verwijt hoorde over Nathan. Kayra schudde haar hoofd en daar begon de eerste leugen. Zijn lippen kusten haar voorhoofd. ‘Dat spijt me voor je. Het komt vast goed. Ben je in orde? Je zult vast koud zijn. Kom, dan maak ik een bad voor je.’
Dit was haar toekomst. Met Elliott, niet met Nathan…