Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze stond stil, bijna bevroren op haar plek blijven staan. De sigaret nam ze weg tussen haar lippen, deze op de grond laten vallen. Stil luisterde ze naar alles wat hij haar vertelde. Woede was te horen in zijn stem, begrijpelijk. Tranen voelde ze opwellen in haar ooghoeken, al haf ze ze geen kans om te stromen. Nee, ze was er klaar mee. 'Really?' Sprak ze, nog altijd met haar rug naar hem tle gekeerd. 'Why are you so... So goddamn selfish all the fucking time?' Dit was de druppel. Ze was kalm gebleven in het bos, maar ditmaal ging ze niet langer in kalmte aanhoren hoe hij aannam dat ze tegen hem was en als een of andere duivel zijn zijde had verlaten.
Woedend draaide ze zich om. 'I left you for the better, and you'll probably never fucking understand, cuz all you hear me say is how much I hate you! Get over yourself you son of a bitch, I don't bloody hate you.' Traagzaam liep ze terug naar de kamer waarin de Rus nog altijd stond, onderwijl ze tegen hem bleef praatten, al was het meer te vergelijken met geschreeuw. 'I spent almost two weeks being tortured by that man you call family, to keep your sorry ass safe and for the sake of him takin revenge! I have silently sat through so much pain for you and this is what I get? Doubt?'
Na de deuropening doorgestapt te zijn, stond ze stil, zijn gedaante bekeken met niets anders dan haat van haar gezicht af te lezen. 'Of course I'm in pain and I know I need help, but I don't wanna ask more from you than I already have! Why don't you ever just think about it from my point of view?' Schreeuwend bracht ze de woorden uit, met tranen stromend over haar wangen. 'Well if that's how you think of it all, than why not just let me leave? Why the hell do you comd lookin' for me in the middle of fucking nowhere, why drag me everywhere? If you're so fucking done with me, than just tell me that you fucking are!'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij stond perplex bij de woorden die ze naar hem terug vuurde. De ruwheid in haar stem verraste hem, al konden haar uitspraken geen andere emoties bij hem losmaken dan die die ze al veroorzaakt had. Haar redenering was er een die hem het meest ver gezocht leek en de getoonde onbegrip was er een die hij haar teruggeven kon, omdat hij simpelweg niet begrijpen kon wat het was dat ze wilde. "Selfish? You fucking dared to cry and apologize and get me fucked up all over again, just so you can walk away once again, like it is nothing to you." Haar teruggegeven razernij was geen factor geweest voor het bedaren van de zijne. Ze mocht weten wat ze veroorzaakt had door haar acties en wat het hem opgeleverd had, nadat hij zich voor haar in het diepe had gestort. Hij was zelf allesbehalve volmaakt en zeker niet de beste om aan je zijde te hebben, maar dat was niet te evenaren met hoe zij zich opgesteld had. Nijdig duwde hij zijn vuist tegen het raamkozijn. "That man that I called family might have almost tortured you to death, but he ain't the cause you keep on runnin' away from everything like some scared child. That's on you." Hij voelde de begeerte opkomen om alles in de ruimte met de grond gelijk te maken, doch hij voor het verschil zich inhield door zijn focus te verleggen. De gezette kracht op zijn vuist weerhield het ervan te bewegen. Zijn trillingen resulteerden er wel in dat geklop in zachte klanken weerklonk op het hout, maar hier uitte hij niks over. Hij was nog aardig rustig voor zijn doen totdat ze hem over de grens dreef door een specifieke opmerking, waardoor hij haar geschreeuw in een mum van tijd overstemde. "Because I can't!" riep hij terug, omgedraaid naar het gestalte in de deuropening. Zichzelf ervan weerhoudend dingen te doen waar hij later spijt van krijgen zou, probeerde hij diep adem te halen. Zijn ogen sloot hij voor korte tijd. De rest van de verstrijkende tijd zweeg hij; pas toen hij genoeg afgekoeld was om zijn stem op een normaal niveau hoorbaar te kunnen maken, besloot hij weer te spreken. Wat afstandelijk kruiste zijn blik de hare. "Are you that much of a fool?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het laatste beetje kalmte dat ze bezat, was ze zojuist verloren, en haar hele gedaante werd overgenomen met de woede die ze voelde tegenover de jongen. Geen genade vertoonde ze, hem teruggegeven wat hij haar vertoonde. Ruw veegde ze de tranen weg, een spoor van bloed achtergelaten, wat nog altijd stroomde uit de wonden die zichtbaar waren rondom haar polsen. 'Maybe I meant it? Ever thought about that? I was just going to look for a fucking room with a bed. I wasn't going to leave you!'
Haar tanden had ze op elkaar geklemd, haar handen gevormd tot vuisten, onderwijl ze naar hem keek alsof hij dood neer kon vallen. Het kostte haar moeite om niks te doen, om haar woede enkel bij woorden te houden. Het was zijn uitspraak die haar raakte als een kogel. 'Maybe because I am a scared child!' Schreeuwde ze naar hem toe, toegegeven aan haar onderbewuste angst en alles wat mentaal fout was met haar. Hoe hij al die tijd niet door had kunnen hebben hoe ze in elkaar zat was haar een wonder. 'Can't you see?'
Ze wilde iets breken, haar woede uitten in meer dan woorden, maar er kwam geen beweging voort. Niets in haar wilde actie ondernemen, of ook maar bewegen op welke manier dan ook. 'You can't? You can yell at me, call me everything, make me feel worse than I've ever had before, yet you don't have the guts to tell me the truth and just honestly tell me to fuck off?' Ze schudde haar hoofd even. Zodra hij haar aankeek, wendde ze haar ogen van hem af.

'I guess I am.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verlatingsangst was een ongekend begrip voor hem. Een woord waarvan de inhoud net zomin voor hem betekende als dat hij erover wist, er nooit bij stilgestaan wat het eigenlijk voor impact had. Hij had het tenslotte nooit hoeven verduren. Had geen weten over dat hij het bezitten kon omdat hij grofweg niet om mensen gaf, en zij niet om hem. Hij had geen idee hoe het voelde om zoveel affectie voor iemand te hebben dat de angst om hen kwijt te raken groter was dan ooit tevoren. En hier stond hij dan toch, met een razendsnelle hartslag, zich te verliezen in het feit dat ze voor zijn gevoel voor de tweede keer hem de rug toe had gekeerd zoals elkander in zijn jeugd bij hem had gedaan. Ze had iets voor elkaar gekregen wat nog geen ander persoon ooit voor bereikt had; hij brak.
”I can’t, because I don’t want you to turn your back on me like everyone else did.” Zijn eerdere woede was als sneeuw voor de zon verdwenen. Een knop was omgezet waarvan hij het bestaan niet wist, en had zijn gevoelens geheel omgeslagen tot een chaos. Hij kon onmogelijk peilen hoe hij zich voelde, maar wist wel uit frustratie en enigszins schaamte zijn gezicht van haar weg te draaien. “Because I have feelings for you that I have never felt before, feelings I never wanted to have, and it’s driving me completely insane.” Het viel allemaal in elkaar hoe het verloop van de afgelopen maanden zo uit had kunnen draaien. Hij had zijn emoties over haar vertrek diep weggestopt omdat hij het allemaal niet meer voelen wilde, maar er was nu geen ontkomen meer aan als hij over de angst heen wilde komen. Ze zou hem ooit, dan wel niet vandaag naar haar woorden, achterlaten als hij niet verteld had wat hem blijkbaar al die tijd dwars had gezeten.
Lijzig zakte hij met zijn rug grenzend aan de muur naar beneden. De sigaret gooide hij van zich weg, zijn benen vervolgens opgetrokken om er losjes zijn armen op te laten leunen, die hij naar elkaar toeboog. Zijn pupillen bleven steken bij zijn vingers die met enige huiveringen met elkaar speelden. Hij was kalm en tegelijkertijd zo onrustig dat hij zichzelf geen houding wist te geven, en oogcontact uit onwetendheid vermeed.
”And maybe I’m a scared child too,” werd haast onhoorbaar gemompeld.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij leek kalm, een emotie die ze niet van hem gewend was. Wat was er gebeurt met zijn eerdere woede? Waar waren de schreeuwende tonen en dodende blikken gebleven. De manier waarop hij tegen haar sprak liet haar sprakeloos. Hoe ze om moest gaan met de kalmte die hij vertoonde wist ze niet. Ietwat ongemakkelijk bleef ze staan, geen stap gezet om naar hem toe te lopen, of bij hem vandaan. Niets kwam in haar op om te zeggen of te doen. Ze stond daar, kijkend naar de Rus en hoe hij praatte alsof het hem al maanden dwars zat.
Ze was nooit goed geweest in de omgang met andere mensen hun emoties. Wat kon ze ermee? En toch voelde ze zich bijna gedwongen om hem te helpen. Ze fronsde haar wenkbrauwen, bijna een gezichtsuitdrukking vertoond die medelijden liet zien, een gevoel wat ze al jaren niet meer leek te hebben gevoeld. Toch bleef ze staan, geen spier bewogen in haar ledematen. Hoe hij haar ogen vermeed gaf haar het idee dat hij het niet wilde zeggen, al wist ze dat hij het meende.
Hoe hij zich liet zakken op de grond, kwam in geen zin overeen met het gedrag dat hij haar minuten geleden nog vertoonde. Wat ze moest doen wist ze niet. Mensen stelden zich nooit kwetsbaar op tegenover haar, tenzij het was om haar te manipuleren, iets wat ze van Demyan niet verwachtte. Traagzaam liep ze naar hem toe, stilgestaan vlak voor zijn gedaante. Het was niet vaak dat ze op hem neer kon kijken, en iets maakte het niet prettig. Het voelde niet goed. Niet wetend wat ze moest doen, stond ze er denkend, bijtend op haar onderlip. Hem zo zien zitten op de grond ging in tegen alles wat haar beeld van hem opmaakte. Het was om die reden dat ze zich iets verplaatste en naast hem op de grond plaatsnam, geen woord gesproken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De situatie maakte hem nerveus. Het was voor hem onhaalbaar om te weten wat hij moest doen en laten nu hij zich versproken had en de waarheid, desondanks op een ongunstig tijdstip, openbaar had gemaakt. Hij wist niet waar hij kijken moest, wat hij zeggen moest of wat Cassidy van hem verwachtte. Allesbehalve; uit radeloosheid gleden zijn handen door naar zijn haar en staarde hij naar de vloer met een blik op oneindig, zijn ellebogen uitgeput op zijn knieën gelaten.
"Fucking hell." Gepaard met zijn getemperde gefluister liet hij zijn hoofd nog enigermate zakken. "I admitted it first." Hij wilde zijn hoofd schudden uit ongeloof maar hiermee zouden de herinneringen aan het moment van net niet verloren gaan, nu ze had gehoord wat al tijdenlang in zijn hoofd rond was gegaan in en zonder haar aanwezigheid. Het ontkennen zou hem alleen maar meer idioot over laten komen dan nu het geval al was, waardoor hij deze neiging weerstond door zich stil te houden. Het volgen van haar bewegingen had voor hem geen waarde gehad. Het zou zijn rusteloosheid verergeren door uit nervositeit alles wat ze deed in de gaten te houden, omdat hij geen idee had wat hij terug verwachten kon.
Haar ogen brandden op zijn lijf, voetstappen gehoord zonder deze voor zich te zien door haar te vermijden. Kortstondig kwamen ze tot stilstand. Vervolgens zag hij vaag haar figuur naast zich verschijnen en hoorde hij dof hoe ze plaatsnam op de grond, een paar centimeters van hem verwijderd. Aarzelend draaide hij zijn gelaat lichtjes naar links. In zijn ooghoeken zag hij hoe ze zwijgend voor zich keek, geen duidelijke emoties af kunnen lezen behalve dezelfde onwetendheid als die hij had. Onbewogen bleef hij stil, het gebrek aan antwoorden gevoeld door de malingen in zijn hoofd. Graag had hij haar gedachten willen kunnen lezen om duidelijkheid te krijgen over haar gevoelens, maar het werd hem onmogelijk gemaakt ook maar een hint van haar denken op te kunnen vangen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vanuit haar ooghoek zag ze zijn hoofd bewegen, haar kant op. Nerveus beet ze op haar onderlip, niet geweten hoe ze moest reageren. Hij was open, en ze was het niet van hem gewend. Nooit sprak hij zo over hoe hij zich voelde, vandaar dat ze nu niet wist hoe ze reageren moest. Stil keek ze voor haar uit, de muur haar punt van focus gemaakt, onderwijl har gedachten alle kanten uit gingen.
Een zachte lach liet ze horen bij zijn uitspraak. Ze had er zelf niet aan gedacht, bijna vergeten dat ze hem ooit verteld had dat zij het niet als eerste zou toegeven. Voor enkele seconden sloot ze haar ogen. 'I guess you did.' Sprak ze uit, haar stem nog altijd schor. 'I suppose that makes it okay for me to do the same.' Fluisterend vertelde ze het hem. Haar vingers tikten nerveus tegen de tegels van de grond, op een zekere manier was het een vertoning van hoe ze zich voelde. Ze was nerveus, bijna bang.
Enige tijd zat ze sprakeloos op de grond, opgegaan in de stilte die rondhing in de ruimte. Hoe ze precies met de situatie om moest gaan wist ze niet, al wilde ze niet dat ze beiden in stilte zouden blijven zitten. Traagzaam duwde ze haarzelf van de grond, haar gezicht vertoonde wat tekenen van pijn, al wilde ze er niet aan toegeven. Voorzichtig pakte ze zijn hand vast, niet geïnteresseerd in hoe graag hij alleen gelaten zou willen worden, of juist niet.

'Get up.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gelach klonk zachtaardig in zijn oor. Hij kon niet volgen waarom precies die afspraak eerder vast was gezet, maar hij wist wel dat hij zich eraan gehouden had, al waren het geen van zijn voornemens geweest. Datzelfde ging voor de ontstane situatie. Hij haatte het om zich kwetsbaar op te stellen, het gevoel te hebben dat hij deze zijde in de schijnwerpers had gebracht terwijl hij zich veel liever verhulde in de schaduwen. Het zorgde voor een gevoel van zwakte. Een sfeer van weerloosheid hing om hem heen, een waarneming die hem van zijn stuk af had gebracht. En toch kon hij zichzelf er niet uitredden zoals hij dat eerder kon, omdat hij in een sleur van gevoelens terecht was gekomen die hij niet wist te plaatsen.
Weifelend hief hij zijn hoofd op, recht in haar ogen gestaard die helder op hem neerkeken. Zijn hand had ze een beetje terughoudend vastgepakt. De wijze waarop ze deze beweging maakte leidde tot de gedachte dat ze dacht hem anders bang te maken, ofwel af te schrikken, wanneer ze te overhaast zou overkomen, iets wat bij hem wat onbegrip achterliet. Hij liet het echter links liggen. De warmte die haar handpalm overbracht accepteerde hij zachtmoedig, de grip bewaard indien hij rechtop ging staan door zich van de grond af te zetten.
“I can’t read your mind, you know.” Een verdwaalde lok haar streek hij achter haar oor, haar zicht vrijgemaakt zodat hij haar zonder hinder aankijken kon. “You gotta tell me what’s going on inside your head.” Zijn arm liet hij langzaamaan naar beneden zakken. Het was al te lang stil geweest aan haar kant voor hem om te weten wat er in haar omging en wat ze voelde, nu hij de zijne uitgesproken had.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij stond op, duidelijk geluisterd naar haar woorden. Haar hoofd hief ze wat op, hem aan kunnen kijken, al wist ze niet goed of ze zich er beter bij voelde. Bij elke seconde dat ze hem aankeek, leek haar hoofd meer en meer een strijd te voeren. Ze wilde hem vertellen hoe ze zich voelde, maar ze wist gewoon niet hoe. Stil bleven ze staan, hem aangekeken, zonder een spier te bewegen. Ze was hopeloos opzoek naar de juiste woorden.
Ze moest hem vertellen hoe ze zich voelde, het was simpelweg gewoon een verplichting geworden. Haar ogen wendde ze van hem af. Zijn hand liet ze los, haar eigen slap naast haar gedaante laten hangen. 'My mind's goin' crazy, you should be happy you can't read it.' Murmelde ze. 'I don't know how to say it, you know.' Traagzaam zette ze een stap achteruit, wat ongemakkelijk om haar heen gekeken, al vermeed ze zijn ogen. 'There's so many thing I wanna tell you and have to admit to you, but i fucking can't.' Het was toen pas dat ze opkeek, zijn ogen weer opgezocht. 'I'm fucking crazy about you, man.' Haar handen gleden door haar haar, om het tijdelijk uit haar gezicht te houden. 'I just, I can't put it into bloody words, you know what I'm sayin'?' Hopeloos keek ze hem aan, niet geweten of hij haar begreep, sinds ze er zelf al moeite mee had. Praten was voor Cassidy nooit een probleem geweest, pas als het op haar gevoelens aankwam kreeg ze er moeite mee, zoals nu duidelijk het geval was. Opnieuw keek ze weg van de Rus, nagedacht over mogelijke manieren om haar gedachten beter te verwoorden, al leek zelfs dat onmogelijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar hand gleed van de zijne weg. De grip ging teniet net als het oogcontact dat kortstondig nog plaatsvond, toen hij haar haar voor haar gezicht weg had geveegd. Schoorvoetend gleed daarom zijn belangstelling ook door naar de grond onder zijn voeten. De teruggekeerde stilte maakte dat hij zich ongemakkelijk voelde nu hij zich bloot had gegeven, omdat hij nog geen direct antwoord terug had gekregen over hoe zij zich voelde. Het was voor hem onduidelijk wat zij hierover dacht en dat zorgde voor weifelingen, gezien hij niet terugnemen kon wat hij gezegd had en het nooit verloren kon laten gaan, als ze hem vertellen zou dat het niet wederzijds was.
Ze stapte van hem vandaan, indien hij zich voorbereidde op een antwoord waar hij zijn hoop geenszins op gevestigd had. Een antwoord dat hem als een idioot voor het blok zetten zou en hem meer schaamte dan ooit op zou leveren, maar toch een antwoord vormde dat niet kwam. Bij het opkijken vloeide een reactie voort die hem voor even liet twijfelen of hij het wel goed gehoord had, voordat hij zich weer herpakken kon. Voorzichtig begon hij te glimlachen. "You don't even know how much that's exactly what it feels like to me." Hoe ze bij hem vandaan was gelopen, liep hij juist terug naar haar toe. Haar afgewende blik beantwoordde hij door zachtaardig haar kin ietwat met zijn hand omhoog te heffen totdat ze hem wederom aankijken kon. Haar wang was waar hij vervolgens zijn handpalm achterliet, langzaam naar haar toegebogen om zijn lippen op de hare te drukken.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze wist niet hoe goed ze uit had kunnen leggen hoe ze zich voelde, en op een zekere manier maakte het haar misselijk. Wat als ze het verkeerd had gezegd en hij niet wist hoe ze zich voelde? Ongemakkelijk keek ze naar haar handen, gezien hoe deze trilden van de zenuwen. Ze wilde het goed zeggen, hem precies vertellen wat er omging in haar hoofd, maar het leek onmogelijk. Ontelbare scenario's van hoe het fout zou kunnen gaan, gingen door haar hoofd.
Stil bleef ze van hem wegkijken, het niet in haarzelf op kunnen brengen om hem aan te kijken. Ze hoorde hem praten, en op een bepaalde manker was het precies wat ze wilde horen. Haar kin werd omhoog geduwd, al was het te voorzichtig om haar pijn te doen. Zodra ze hem aankeek zag ze zijn glimlach, een gezichtsuitdrukking die ze van hem zelden had gezien. 'You look adorable when you smile.' Sprak ze zacht uit, vooraleer ze zijn lippen tegen de hare kon voelen. Voorzichtig plaatste ze haar hand in zijn nek, hem iets dichter naar haar toe getrokken. Haar andere hand pakte zijn pols vast, van de hand die hij tegen haar wang hield.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zoals zijn vingers lichtelijk trilden, voelde hij ook haar handen huiveren toen deze met hem in aanraking kwamen. Warmte overspoelde hem op de plekken waar haar handpalmen tegen zijn huid aan waren gekomen, haar lippen zacht op de zijne terug gevoeld met geen teken van afstandelijkheid die de kus onverwachts afbreken zou. Voorzichtig werd hij dichterbij haar getrokken tot hun lichamen aan elkaar grensden. Het gevoel dat zich in hem verspreidde liet hem afvragen of dat was hoe men geluk ervoer, maar een antwoord hierop had hij niet nodig gehad om te kunnen merken dat hij zich toch echt oprecht gelukkig voelde, ook al was het zodanig onbekend terrein voor hem geweest dat hij het niet blindelings herkennen kon. Het was alsof de wereld op dat punt stil stond, tijd zijn verloop compleet stil had gezet en er niks was wat het moment nog verstoren kon. Toen hij zich traag weer terugtrok, begon zijn besef van alles rondom hem pas terug te keren en toch kon hij zijn ogen nog steeds lastig van de hare afwenden.
"Is that so?" Volgend op haar opmerking bleef zijn kleine glimlach staan, zijn duim voor even langs haar wang gestreeld voordat hij zijn hand weer liet zakken. "Hm.." Hij glimlachte bij vrij weinig gebeurtenissen omdat hij amper iets mee had gemaakt wat hem werkelijk blij had gemaakt in zijn leven. Hij was gewend om zijn gelaatsuitdrukking hard te houden en ijzigheid uit te stralen, maar hij gokte dat Cassy hier mogelijk verandering in kon brengen. Ze was de enige tegenover wie hij oprecht kon lachen en dit was ze ook altijd al geweest.
Geen straaltje licht kon door de verstofte ruiten de ruimte vinden. Het waren de sterren die de lucht belichtten, toen Demyan over zijn schouder keek naar buiten. Het was laat geworden. Hij had geen idee hoeveel uren verstreken waren vanaf zijn gevangenschap, maar hij kon zich zo voorstellen dat ze de slaap net zo goed kon gebruiken als hij. Bedenkelijk draaide hij zich weer naar haar toe. "C'mon, let's go find a place to crash."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wat haar ooit tot het punt heeft gedreven om hem te verlaten was haar nu een raadsel. Waarom ze dit op had gegeven, leek nu een idiote actie. Haar tijd alleen had haar mentaal niet veel goed gedaan. En nu ze terug was bij hem werd het duidelijk. Ze had nooit weg moeten gaan. Een golf van kalmte leek haar te overspoelen. Niets was meer verkeerd op dit moment. Alsof de apocalypse niet gaande was rondom hen, stonden ze daar. Alsof ze een paar minuten geleden niet nog stonden te vechten. Alles leek goed.
Zodra hij haar los liet, opende ook Cassidy haar ogen, recht in de zijne gekeken. Ook zij glimlachte even, gezien hoe hij hetzelfde deed. Het was kalmerend om hem zo te zien. 'Might be one of the best looks I've ever seen on you.' Sprak ze fluisterend. Kippenvel ontstond op haar armen bij het gevoel van zijn duim langs haar wang. Ze bleef hem aankijken, geen woord uitgebracht, simpelweg omdat ze niets toe te voegen had aan de situatie.
Toegekeken hoe hij zijn blik afwendde naar het raam achter hem, liet ook zij haar ogen afgaan naar het glas. De zon was al onder gegaan. Ze had geknikt bij zijn woorden, zelf niets gezegd. Langzaam zette ze een stap bij hem vandaan, vooraleer ze zich van hem omdraaide om opzoek te gaan naar een kamer waar ze konden slapen. Ze had het nodig, al wist ze niet hoeveel behoefte de Rus had aan slaap. Zelf voelde ze zich inmiddels alsof ze elk moment neer kon vallen. Traagzaam, om er zeker van te zijn dat hij met haar mee liep, verliet ze de ruimte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De glimlach die ze hem gaf nadat hij zijn ogen had geopend, was betoverend. Ze leek te stralen op een wijze waarop hij haar nog nooit gezien had. Het maakte haar mooier dan ze al was, het had iets lieflijks wat hij niet van haar gewend was maar wat haar nog aantrekkelijker maakte, juist omdat het hem zo van haar verraste. Het maakte dat rust wederkeerde die minuten geleden zoek was geweest. Hij voelde zich prettig in haar bijzijn, dat wat normaal gesproken nergens door zijn lijf gierde in de aanwezigheid van wie dan ook. Geamuseerd keek hij haar aan. "I'mma remember that."
Hij volgde haar de ruimte uit naar de gangen. De chaos die er heerste nam hij intussen stilletjes in zich op, de paar in de weg liggende medische spullen ontweken door er langsheen te lopen. Vele ruimtes waren er te vinden aan beide zijdes. De deuren waren allen onvergrendeld geweest, enkelen open gelaten door vluchtende bezoekers op de dag van de apocalypse, maar toch nog aardig onaangetast waren de bedden gebleven die ze tegenkwamen. Op een paar kon hij vanuit zijn ooghoeken flinke plekken bloed aantreffen ofwel een lijk, doch waren er nog tientallen lege met een nog aardig schoon uiterlijk, van een afstandje te zien. Het was echter een lege patiëntenruimte waarbij hij hun looppas staakte. Een ruimte van grof geschat tien verkante meter waaraan de warboel ontbrak, zoals deze in de rest van de verdieping te vinden was als overblijfselen van de virusuitbraak. Het rook er allicht wat muf maar hiervoor zouden ze het raam open kunnen zetten, of eventueel de deur open kunnen laten, al leek dat hem niet bepaald een slim idee.
"What do you think?" Hij liep naar binnen, een paar stappen gezet in de kamer om vervolgens even rond te kijken. "Looks like one of the cleanest so far."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Lachend hoorde ze zijn woorden aan, vrolijk naar hem opgekeken. 'Please do.' Sprak ze, haar stem nog altijd fluisterend en schor, al maakte ze zich hier geen zorgen meer om. Alles was prima, niets leek meer een probleem. Het was bijna alsof, nu ze beiden gezegd hadden wat ze dachten, niets meer fout kon gaan. De apocalypse was in geen zin meer een punt van aandacht, wat het normaal gesproken wel altijd was. Niets kon in haar ogen meer fout gaan en voor even, al waren het minuten, was ze kalm.
Haar voetstappen leken als een echo door de gangen te gaan, alsof er vijf anderen liepen waar zij zich bevonden, al waren ze duidelijk de enigen. Op een bepaalde manier maakte het haar gek. De illusie die het creëerde was realistisch in haar ogen. Het was pas toen Demyan stopte met lopen, dat ook zij stilstond en zo een einde maakte aan de geluiden. Ze schudde haar hoofd even, om terug te keren naar de realiteit. Ze draaide zich naar de ruimte waarvoor hij stilstond, en ook Cassidy keek naar de kamer. Het was en schoon, voor zover ze kon zien. Traagzaam volgde ze hem naar binnen, de deur achter haar gesloten, alsof het een gewoonte was. 'It's nice.' Antwoordde ze op zijn vraag. Het leek bijna alsof de uitbraak langs de kamer heen was gegaan, alsof het al die tijd schoon was gehouden. Even keek ze om haar heen, al dan puur uit reflex, en de altijd aanwezige angst voor de walkers die zich overal schuil leken te houden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld