Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft Idris

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Een geeuw verliet mijn mond en even bleef ik nog liggen in de houding waarin ik lag. Uiteindelijk gleden mijn handen langs mijn ogen en probeerde ik er de slaap uit te strelen. Terwijl ik naar het plafond staarde, liet ik de beelden van gisterenavond terug door mijn geheugen heen glijden. Plots zat ik rechtop in het bed en grepen mijn handen naar mijn lichaam. Mijn lichaam werd enkel nu nog bedekt door een deken. Dat had Damon me duidelijk nog gegeven nadat ik slaap was gevallen. Vrijwel meteen wierp ik ook een blik onder het deken en zuchtte ik even opgelucht als ik zag dat ik mijn lingerie nog gewoon aanhad. Alleen hing mijn beha maar losjes rond mijn lichaam. Er waren dus geen dingen meer gebeurd waarvan ik geen weet had. Damon had zich dus duidelijk wel kunnen bedwingen. Mijn ogen gleden naar de andere kant van het bed toe en daar lag hij dan. Een slapende Damon zag er zo schattig uit. Mijn rechterhand gleed automatisch naar zijn gezicht toe en ik streelde voorzichtig het haar uit zijn gezicht. In een snel reflex trok ik deze al snel terug. Waar was ik mee bezig? Vol walging van mezelf gleed ik uit zijn bed en hield ik het badlaken zo dicht mogelijk rond me heen. Zo stil als ik kon verliet ik de kamer en als ik een laatste blik over mijn schouder wierp, zag ik dat Damon nog gewoon lag te slapen. En wat nu? Ik had niets van kleren of wat dan ook. Misschien kon ik in Stefan zijn kamer ook wat vinden? Zelfzeker stapte ik naar de gesloten deuren heen en na drie keer raden, opende ik een deur dat uitkwam in een andere slaapkamer. Eerst kleren zoeken, dan de rest. Enkele kasten trok ik open en gelukkig vond ik al snel netjes opgevouwen vrouwenkleren. Naar mijn mening was dit kleding van Stefan zijn vriendin. Tot mijn grootste verbazing vond ik er een legging in en een sportbeha. Net datgene dat ik nodig heb. Eerst luisterde ik of ik eventuele geluiden hoorde, maar als de kust naar mijn menig veilig was, liet ik de handdoek vallen en begon ik me om te kleden.
Buiten was er een aangename temperatuur aanwezig en de vogels hoorde ik fluiten terwijl ik langs enkele bomen heen liep. Het was echt de perfecte ochtend om te gaan joggen en daar maakte ik dan ook graag gretig gebruik van. Mijn weg naar het centrum van dit dode stadje, wist ik niet meer exact maar naar mijn mening zou ik het wel terug vinden. Ver weg kon het toch niet zijn? Ik sloeg een aantal straten in en al snel kwam ik op de straat waar ik gisteren Damon had ontmoet. Mijn passen vertraagde ik en keek mijn ogen uit. Misschien was er plots wel iets veranderd of was er een extra aanwezigheid in dit spookstadje?

Enzo
Met een tas koffie in mijn hand stond ik naar buiten te staren toen de dame de woonkamer binnen kwam gelopen. Vrijwel meteen begon ze me veel vragen te stellen. Over de bijttekens in haar nek, het bloed op haar kleren en veel meer. Een zucht rolde over mijn lippen. Wat zijn ze toch irritant. Mijn koffie kwam terecht op de tafel en met grote stappen liep ik naar haar toe. Zelf zag ik de angst in haar ogen en hoe dichter ik bij haar kwam, hoe meer ze achteruit ging. Mijn handen grepen haar bovenarmen vast en strak keek ik haar aan. 'Je herinnert je niets van vorige avond. Je bent hierheen gekomen, maar niemand heeft de deur geopend. Damon heb je niet te pakken gekregen. Nu ga je terug naar huis en stel je je geen vragen meer over dat bloed op je kleren.' Zodra ik deze woorden had uitgesproken draaide de dame zich om en liep mijn huis uit zodra nog wat te zeggen. Wat was het toch soms simpel om een vampier te zijn. Mijn hand greep terug naar mijn koffie en hiervan nam ik gulzige slokken. De vrouw had mijn humeur nu wel echt verpest, ook al was dit al van het begin niet zo goed geweest. De slaap had ik nooit niet echt meer te pakken gekregen en elke ochtend had ik standaard een rothumeur. Alleen was het vandaag dan wel 10 keer slechter. Ik had me al netjes omgekleed en greep naar mijn telefoon in mijn broekzak. Het startscherm vertelde me dat het 09:47 was. Zou Bree al wakker zijn? Het was uiteindelijk een mooi uur om op te staan. Ik kon altijd eens een keertje proberen, misschien nam ze wonder bij wonder wel op. Welke dag was het trouwens vandaag ook weer? Juist ja, zaterdag. Dat betekende dat de dame in kwestie ook geen school had dus ik haar niet op school kon storen. Ideaal dus. Ik zocht haar naam in mijn telefoon en al snel ging de telefoon over. Hopelijk nam ze deze keer wel op want anders zou mijn humeur alleen nog maar slechter worden.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Het zonnetje schijnt al lekker door, al is het nog erg vroeg. De wind waait lekker door, waardoor het dus nog frisjes aanvoelt. Heerlijk om met een trui aan buiten te zitten. Ik heb een aantal uurtjes kunnen slapen, gelukkig, maar ik was al wel vroeg wakker. Zes uur al. Iets wat ik letterlijk nog nooit heb gedaan in het weekend. Meestal slaap ik toch wel uit tot tien uur, maar door omstandigheden lukte het echt niet om langer te slapen.
Mijn ontbijt, wat bestond uit een bakje yoghurt met wat frambozen, is al helemaal opgepeuzeld. Mijn mobiel ligt naast mij op een tafeltje met het volume op z'n hardst. Ondertussen heb ik Lorena ook al meerdere keren gebeld, in de hoop dat ze vandaag misschien wel zou opnemen. Helaas is er geen verschil vergeleken met gisteren. Dat haar moeder nog niks heeft laten horen, vind ik maar raar. Je dochter is de hele dag spoorloos en is 's avonds nog niet thuis, dan ga je je toch zorgen maken? Als iemand veel om haar dochter geeft, is het Lorena's moeder wel. Ze had mij een keer in paniek opgebeld omdat ze geen idee had waar ze was. Ze bleek gewoon in haar kamer te zijn, maar dat vertelt wel weer hoe Lorena's moeder in elkaar zit. Dat ze nu nog niet heeft gebeld, is mij echt een raadsel.
Ik neem mijn bakje mee naar binnen om deze in de afwasmachine te zetten. "Wat zijn jouw plannen voor vandaag?" hoor ik een stem achter mij zeggen. Ik schrik op en zie mijn vader staan. Hij lacht. "Ben ik zo eng dan?" Ik zucht. "Nee, ik zou van iedereen schrikken die opeens achter mij zou staan zonder dat ik het door heb." Ik zet de afwasmachine aan, die door mijn bakje helemaal vol zit. "Ik ben van plan om van het mooie weer te genieten." zeg ik uiteindelijk. Dat geeft mij een reden om het huis te verlaten. Voordat hij nog antwoord kan geven, sprint ik naar buiten. Ik hoor mijn telefoon namelijk afgaan. Ik kijk op het scherm en zie Enzo zijn naam verschijnen. Even slik ik. Bree, je kan dit. Ik adem diep in en neem dan op. "Met Bree."

Damon
Langzaam word ik wakker uit een diepe slaap. Ondanks dat de omstandigheden niet al te ideaal zijn, heb ik toch nog heerlijk kunnen slapen. Ik rek mij uit en kijk naar de lege plek naast mij, waar tot mijn verbazing geen Lorena meer ligt. Die is er vroeg bij. Nog even blijf ik liggen in mijn lekkere bed, maar na een aantal minuten, besluit ik toch om op te staan. Ik trek een shirt uit de kast en doe deze aan. Mijn broek, die ik nog van gisteren aan had, laat ik gewoon aan. Hij is nog schoon, zover ik kan zien, dus geen reden om een nieuwe te pakken.
Ik loop door de gang heen en probeer te luisteren naar Lorena's hartslag. Echter hoor ik deze niet. Tenminste, niet in het huis. Ik neem aan dat ze niet weer het bos is ingegaan, dus laat ik haar maar even. Als het mij te lang duurt, kan ik haar altijd nog gaan zoeken. Ik knijp mijn ogen samen en sluip door mijn eigen huis heen. De deur naar Stefan's kamer staat op een kier. Ik loop er even naar toe en bestudeer de kamer. Ja, hier is ze geweest. Ik loop naar zijn boeken toe. Zover ik kan zien, zijn er geen boeken uitgehaald. Nu ik hier toch ben, kan ik er net zo goed een aantal meenemen. Ze zal geheid hier een keer gaan rondneuzen, dus is het maar beter dat ik een aantal boeken weghaal.
Met een stapel boeken, loop ik naar de kelder toe. Ik zet ze neer naast mijn koelkast waar al mijn bloedzakken in te vinden zijn. Laat ik maar meteen gebruik ervan maken nu ik hier toch ben. Mijn zelfbeheersing om Lorena niet naar haal keel te vliegen gisteren, heeft heel wat energie gekost. Slapen helpt, natuurlijk, maar uiteindelijk is er maar één ding wat mijn energie echt weer omhoog kan krijgen. Mensenbloed. Ik grijp twee zakken uit de koelkast en open deze met gemak. De aanraking van de eerste druppel bloed op mijn tong, laat mij stralen. Ik begin hard te zuigen aan de twee zakken en in een paar seconden zijn ze al leeg. Een grom verlaat mijn mond terwijl ik toch nog een derde pak. Dat is misschien maar handiger voor als ik zo weer heel de dag met Lorena moet doorbrengen. Bah, ik snap niet hoe Stefan zijn zelfbeheersing zo goed onder controle heeft. Ik snap ook niet waarom hij dat überhaupt wil. Het is vreselijk.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn ogen bestudeerde elk hoekje van de stille straten. Er was nog geen verschil te bekennen met gisteren en ik had geen idee of ik dat positief of negatief vond. Ergens voelde ik me ook wel schuldig omdat ik me gisteren helemaal had laten gaan. Ik had niet eens gezocht naar een oplossing. Neen, ik vond het leuker om de zoveelste jongen zijn hoofd gek te maken. Een hand gleed langs mijn staart heen en uiteindelijk zag ik het datgene waar ik naar op zoek was. Een kledingwinkel. Met snelle stappen liep ik erheen en keek even doorheen de ramen naar binnen. Daar was echter ook geen leven te bekennen. Net zoals gisteren bij de Mystic Grill is deze deur ook gewoon open en kon ik simpelweg gewoon binnen stappen. Geen alarm dat voor een hels kabaal zorgde, niets. Vreemd, heel vreemd als je het mij vroeg. Ook was ik niet van plan om hier zo lang tijd door te brengen. Hoe sneller ik hier klaar was, hoe sneller ik mijn onderzoek kon starten. Mijn ogen gleden langs alle stoffen die aan de muur bevestigd waren. Zelf had ik een specifieke kledingstijl. Zelf koos ik steeds kleurrijke t-shirts of blouses. Dat ging gecombineerd met een jeans broek dat ik wat omrolde aan de onderzijde en om uiteindelijk mijn hele look af te maken combineerde ik alles met leuke sokken met fijne figuurtjes. Het liefst ook in de gekste kleuren. Deze sokken waren ook steeds aanwezig aan mijn voeten en gelukkig was ik hier aangekomen met mijn lievelingsschoenen namelijk mijn donkere grijze all-stars. Dus naar deze elementen zocht ik dan ook. Al snel vond ik ook de gewenste dingen en had ik in totaal 5 volledig outfits. Hiermee was ik dan ook ontzettend blij. Maar voor ik naar 'huis' ging, paste ik deze stukken even. Zoals verwacht, paste deze ook perfect. Zelf stak ik manueel de kledingstukken in één grote zak. Voordat ik de winkel verliet, trok ik nog snel een sportoutfit mee. Deze kon ook nog van pas komen. Dan zette ik het uiteindelijk weer op een loopje.
De deur viel achter me dicht met een klap. 'Damon?' Mijn stem weergalmde doorheen het hele huis en vervolgens ging ik richting de keuken. Uit een fruitschaal nam ik een appel en hiervan nam ik een grote hap. Zou hij al wakker zijn? De zak vol kleren zette ik neer en stapte vervolgens naar de achterdeur. Deze opende ik en leunde er nonchalant tegen aan terwijl ik naar buiten keek en van mijn appel genoot.

Enzo
Zodra ik haar stem hoorde, haalde ik onbewust opgelucht adem. Ze had de nacht dus al overleefd en dat was een goed begin. De persoon die achter dit hele spelletje dus zat, had nog geen wraak genomen op Bree. En dat klonk als muziek in mijn oren. 'Heb je vandaag plannen?' Dit vroeg ik terwijl ik de laatste slokken nam van mijn koffie en daardoor mijn mok ook leeg was. Met mijn telefoon tegen mijn oor gedrukt, liep ik terug naar de keuken en zette ik deze veilig weg in de vaatwasser. 'Want ik heb namelijk gelezen dat je enkele antwoorden op je vragen wilt, die waarschijnlijk talrijk aanwezig zijn in je hoofd. En we weten beide dat ik ongeveer de enige persoon ben die je die antwoorden kan geven.' Uiteindelijk voelde ik wel een beetje dat ik hierover de macht had. Ik kon met veel dingen dreigen, ik kon ervoor zorgen dat Bree me ging vrezen. Ze had uiteindelijk al gezien tot welke dingen ik in staat ben. Toch was het niet echt de bedoeling om haar bang te maken. Wat bereikte ik daarmee? Dat behoorde trouwens ook tot een van de slechtste manieren om ervoor te zorgen dat een meisje respect en vertrouwen voor je krijgt. Conclusie, ik wilde haar helemaal niet bang maken dus nam ik het subtieler aan. 'Ik heb vandaag namelijk niets gepland.' De deur van mijn koelkast trok ik open en ik nam er een zak bloed uit. Dat kon ik waarschijnlijk wel gebruiken voor vandaag, ook al had ik gisterenavond wel nog veel vers mensenbloed gedronken toch wilde ik me op alles voorbereiden. Het laatste wat ik trouwens wilde meemaken was dat ik Bree beet. Dan kon ik het wel helemaal vergeten. 'Kan je hier in Mystic Falls geraken of niet?' Zelf kwam me dat beter uit. Moest de situatie zich ertoe dwingen en ik mijn echte identiteit moest bekennen, dan ging dat hier in mijn stad veel makkelijker omdat er hier ook meer bovennatuurlijke wezens aanwezig waren dan waar dan ook. Ze zouden niet vreemd opkijken van een loslopende vampier. In Bree haar stad was dat waarschijnlijk een ander verhaal. Ook hier zouden we dan samen een heks kunnen bezoeken, wat haar misschien ook weer antwoorden kon geven op haar vragen. Mystic Falls was dus onze beste optie.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Mijn handen beginnen te trillen wanneer hij begint met praten. Hij begroet mij niet, maar komt meteen ter zake. Ergens vind ik dit heel fijn, aangezien dat nu ook de enige reden is dat ik contact heb gezocht. Echter geeft dit wel aan dat hij dus klaar is met het vriendelijke gedeelte, wat er gisteren nog wel was. "Ik heb geen plannen vandaag." vertel ik aan hem. Ik ijsbeer door de tuin heen. Gaat hij vragen of we kunnen afspreken? Ik had eigenlijk gehoopt dat hij gewoon de antwoorden kon geven via de telefoon. Ik zwijg wanneer hij zegt dat hij de enige is die mij antwoorden kan geven. Het komt nogal dreigend over en ik voel mij eigenlijk echt niet goed bij om met hem af te spreken. Toch moet ik ermee doorzetten. Voor Lorena. Zij is degene die nu belangrijk is en ik wil er echt alles aan doen om mijn beste vriendinnetje weer te vinden. Ik moet mijn angst aan de kant zetten, al zal dat heel lastig gaan worden. Zeker wanneer hij vraagt of ik naar Mystic Falls kan komen. Op deze manier ben ik weggetrokken uit mijn vertrouwde omgeving. Ik ben in Mystic Falls geweest, meerdere keren zelfs, maar niet vaak genoeg om mensen te kennen in die omgeving. Ja, Damon, maar ik heb begrepen dat hij ook spoorloos is. Daarbij is hij nou niet snel de persoon waar ik naar toe zou rennen als er iets aan de hand is. Ik ken hem daar niet goed genoeg voor én hij heeft nogal een reputatie. Hannah heeft mij genoeg over hem verteld waardoor ik niet graag alleen met hem wil zijn. "Ik zou naar Mystic Falls kunnen komen, ja." zeg ik uiteindelijk. De twijfel in mijn stem is te horen. Ik zal sowieso een aantal mensen laten weten waar ik heen ga, zodat mensen meteen weten waar ze moeten zoeken als ik zelf ook verdwijn. Mijn vertrouwen in Enzo is geheel weg en ik vraag mij af of hij mij serieuze antwoorden gaat geven. Met de bus zal ik wel een enkele keer moeten overstappen om in Mystic Falls te raken, maar ik zou er rond twaalf kunnen zijn, als ik nu mijn spullen ga pakken en vertrek. "Ik kan rond twaalf daar zijn." Als Lorena mijn voeten niet kust wanneer ze terug is, dan zwaait er wat.

Damon
De koelkast sluit ik achter mij en gooi de lege zakken in een grote vuilniszak die ernaast staat. Ik kan ze namelijk niet zomaar weggooien. Deze bloedzakken zijn allemaal gestolen uit verscheidene ziekenhuizen. De vuilnismannen zullen het vast frappant vinden als ze allerlei bloedzakken tussen het vuilnis vinden bij een normaal huis. Of ze er wat mee gaan doen, is natuurlijk een tweede. We willen gewoon het risico niet nemen dat ze erachter komen. Daarom gooien we alles in één zak en verbranden deze uiteindelijk. Zo hopen we dat niemand er ooit achter zal komen dat wij de gestolen zakken ooit hebben gehad.
Ondertussen ruim ik op in de kelder. Er ligt genoeg troep die ik al eeuwen had moeten opruimen, maar simpelweg nooit zin voor heb gehad. Ik weet dat hier ook wat spullen te vinden zijn van mijn neefje Zach. Aangezien hij wel sterfelijk was, noemden we hem maar 'oom'. Dat zou veel verwarring voorkomen. Ik was niet bepaald goede vrienden met hem. Iets met dat ik zijn zwangere vriendin heb vermoord. Daarbij heb ik een aantal jaren Zach zelf vermoord nadat hij meerdere malen mij heeft proberen neer te halen. Dat terzijde, was het best een goede kerel hoor. Hij zat mij gewoon wat in de weg. Ik weet niet wat hij hier allemaal heeft liggen qua spullen. Ik heb nooit de moeite genomen om alles door te gaan. Wie weet heeft hij hier wat liggen wat zou kunnen helpen. Hij was dan wel sterfelijk, hij wist genoeg van ons bestaan af.
Hier en daar liggen wat papieren die ik nog moet doorlezen. Voordat ik de kans daarvoor krijg, hoor ik boven de deur opengaan. Het duurt niet al te lang voordat ze naar mij vraagt. Ik kom zo wel terug op die papieren. Ik verlaat de kelder, maar draai het slot van de deur wel op slot met een sleutel. Er ligt daar genoeg wat Lorena écht niet mag vinden. Ik stop de sleutel in mijn zak en volg het geluid van haar hartslag. Ik stap de keuken in en hang tegen de muur. "Goeiedag."

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Voor ik aan de slag ging, moest ik even bedenken hoe ik juist alles ging aanpakken. Misschien kon ik het best met een douche beginnen aangezien ik had gezweet van het joggen. Nadien kon ik ook meteen de wonde op mijn voorhoofd verzorgen, die nu vreselijk prikte vanwege het zweet dat er duidelijk in was gelopen, en de schade in me op nemen op vlak van de blauwe plekken die rijkelijk mijn lichaam versieren. Duidelijk was er wat met me gebeurd, dat stond wel vast, alleen was de grote vraag wat. Alleen wist ik natuurlijk het antwoord op deze vraag niet meer.
De winde waaide zachtjes en blies de losse haarlokken ,die ontsnapt waren uit mijn staart, uit mijn gezicht. Het was buiten een aangename warmte en de zon kwam langzaam piepen vanachter de witte wolkjes. Het ging een mooie en duidelijk ook een warme dag geworden. Daar kon ik me straks ook best op kleden.
Ik schrok, hard, toen ik plots achter me een stem hoorde. Snel draaide ik me om en staarde verbaasd naar Damon. 'Jezus..' mompelde ik zacht en greep naar mijn linkerzijde van mijn borstkas. Deze ging snel op en neer. 'Je bezorgt me op een dag nog eens een hartaanval.' Hoe kon het dat ik Damon niet eens had gehoord? Hij was muisstil geweest.. Niet eens één geluidje had hij geproduceerd. 'Lekker geslapen?' vroeg ik op een vriendelijke manier en glimlachte hierbij warm naar hem. Wat er tussen ons gisterenavond was gebeurd, speelde zich steeds na in mijn hoofd. Het voelde plezierig aan, maar ergens ook totaal verkeerd. Nog nooit had ik dubbele gevoelens gehad bij een jongen. Ik wist het wel altijd voor de volle 100 % zeker. Alleen voelde alles met Damon anders aan, intenser. Maar ook gevaarlijker.
Het sap van de appel wreef ik met mijn rechterhand van mijn mond af, iets wat er totaal niet vrouwelijk uit zag. Ach ja, Damon moest maar tot het besef komen dat ik soms een halve jongen was. 'Ik ga me even douchen.' Terwijl ik deze woorden uitsprak, gooide ik mijn opgepeuzelde appel met een stevige worp naar buiten heen. Vrijwel meteen begonnen er vogeltjes van te eten. 'Tot straks.' Toch was het sterker dan mezelf en gunde ik hem een knipoog. Zou hij een vrijwilliger zijn om mijn rug te wassen?

Enzo
Goed nieuws vertelde ze me. Ze had net zoals ik geen plannen vandaag. Iets waarvan we zeker gebruik van konden maken. Ze wilde antwoorden en die kon ik haar maar zo snel mogelijk geven. Ook al wilde ze nadien verder zonder me en wilde ze haar zoektocht naar Lorena alleen voeren, daarmee kon ik leven. Ik zou het mezelf gewoon nooit meer kunnen vergeven moest ze haar hele menselijke leven haat - en angstgevoelens voor me koesteren. De hele tijd in angst leven was niet prettig, alles behalve prettig. En ik kon het weten.
Wanneer ze akkoord gaat met mijn voorstel om naar Mystic Falls te komen, verbaasde me dat toch ergens. Ze ging zomaar naar een wildvreemde stad, waar ze uiteindelijk niemand kende, en dat alles gewoon om haar beste vriendin te redden. Die Lorena mocht wel van geluk spreken. Ze zei ook meteen een uur wanneer ze ongeveer ging arriveren. Dat was handig. Duidelijk plannen, zo had ik het het liefst. 'Goed, ik zal je opwachten aan de enige bushalte van Mystic Falls.' Hierdoor moesten we ook gewoon geen andere afspraak maken. Zelf wist ik ook niet hoe goed haar oriëntatie was, laat staan of ze mijn stad zelf maar een beetje kende. Het zou ons een hoop problemen besparen om gewoon af te spreken aan haar bushalte. Dan moest zij niet meer op zoek naar een plaats, die ze waarschijnlijk niet eens wist te liggen binnen de stad. Daarnaast was Mystic Falls ook niet zo veilig. Er leefde hier zo ontzettend veel bovennatuurlijke wezens. Ze zou zomaar gevaar kunnen lopen en dat was juist het ding dat ik wilde vermijden. 'Reis voorzichtig en dan zie ik je straks.' Zelf wilde ik mijn bezorgdheid niet te veel aan Bree laten doorschijnen, toch wilde ik haar even kort vermelden dat ze voorzichtig moest zijn. Vooral in de wereld waar wij ons op de dag van vandaag in bevinden.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
De enige bushalte in Mystic Falls? Ik weet dat het een klein dorp is net zoals hier, maar zo klein? Zelfs wij hebben een aantal bushaltes en kleiner dan hier krijg je het haast niet. Het is wel makkelijk met uitstappen. Het enige waar ik dus goed op moet letten, is dat ik mijn overstappen goed doe. Dat kan nog wel eens een dingetje worden, aangezien ik makkelijk kan wegdromen in de bus. "Tot zo." zeg ik alleen nog maar en hang vervolgens op. Reis voorzichtig? Alsof het hem wat kan schelen hoe ik aankom. Goed, eerst alles voorbereiden. Ik ga zo reizen naar een plek die hier aardig ver vandaan is en waar ik letterlijk nog maar een enkele keer ben geweest. De jongen waar ik mee ga afspreken, is een engerd die enorm sterk is. Iets wat niet te beschrijven valt. Hij heeft antwoorden voor mij, wat mij duidelijk maakt dat hij dus inderdaad iets heeft waardoor hij zo sterk is. Daarbij krijg ik meer te weten over Lorena, neem ik aan.
Met een sprintje, ren ik de trap op naar mijn kamer. Hier pak ik mijn rugtas en haal mijn schoolboeken eruit. Het zal toch een lange reis zijn en ik gok niet dat ik voor het avondeten thuis ben, dus ik zal nog snel even wat klaar moeten maken. Op mijn telefoon, zoek ik op wanneer de volgende bus gaat. Ik heb nog een halfuur voordat ik van huis moet vertrekken, merk ik. Genoeg tijd om nog wat te maken voor vanmiddag en vanavond. Zal ik ook iets nodig hebben van een wapen? Ik bedoel, hij is gevaarlijk. Ik moet mezelf toch op een manier kunnen beschermen, aangezien ik het met om mij heen slaan niet ga redden. Snel werp ik een blik op wat voorwerpen in mijn kamer. Nee, ik heb hier niks liggen wat ik zou kunnen gebruiken. Natuurlijk niet. Wie houdt er dan ook wapens op zijn kamer? Elk normaal mens zou dat niet hebben. Van beneden zou ik een mes kunnen pakken, maar durf ik het dan ook wel te gebruiken? Ik zie mezelf daar namelijk niet voor aan, zelfs niet als ik in levensgevaar zou zijn. Niet dat ik dat ooit ben geweest, dus ik zou het niet zeker weten.
Ik pak een vest en verlaat mijn kamer. Beneden maak ik snel wat boterhammen klaar. Ook pak ik drie flesjes water en gooi dit allemaal in mijn tas. Over enkele minuten moet ik vertrekken om de bus te halen. Zometeen gaat de reis beginnen en ga ik eindelijk wat antwoorden krijgen.

Damon
Even grinnik ik wanneer ze schrikt van mijn plotselinge aanwezigheid. Het is zo makkelijk om mensen te laten schrikken. "Excuses." zeg ik en loop verder de keuken in. Ik spring op en ga zitten op het aanrecht. "Ik heb heerlijk geslapen." zeg ik om haar vraag te beantwoorden. Met een mooie vrouw naast mij gaat slapen veel beter dan als ik in m'n eentje lig. "Jij was ook snel vertrokken." voeg ik er nog aan toe. Ik hang wat achterover en bekijk haar even van top tot teen. Verschillende zweet druppels zijn te zien op haar voorhoofd en de geur van zweet is heel duidelijk aanwezig. Ze zal dus vast een rondje hebben gerend. Ik neem aan door het centrum en niet in het bos. Zo groot is het hier niet, maar het is van mijn huis toch nog een eindje om bij het centrum te komen. Ik vraag er maar niet naar, dan krijg ik vast de volle laag over mij heen dat ze zelf wel kan beslissen wat ze doet en wat niet. Dat ze gaat douchen, is maar goed ook. Die lucht is niet bepaald fijn, zeker met mijn reukvermogen. Vampier zijn heeft heel veel voordelen, maar dit valt onder de categorie van nadelen. Ik frons wanneer ze een knipoog geeft bij het verlaten van de keuken. Ze is wel heel erg aan het teasen. Gisteren was ze al helemaal in een tease bui. Ik dacht dat ik wel een enige vorm van plezier uit haar kon krijgen, maar uiteindelijk koos ze ervoor om gewoon maar te gaan slapen. Teleurstellend, maar goed, het komt wel. Ik speel het spelletje wel weer mee die ze opnieuw is gestart. Waar ze precies op doelt, weet ik niet, dus daar gaan we snel genoeg achter komen. Ik spring van het aanrecht af en loop de gang in. Het water van de douche is al te horen. Ik loop die kant op en blijf even op de gang staan. Wat is het precies dat ze wilt?

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn vingertoppen streelde langs mijn hoofdwonde heen. Mijn lippen perste ik op elkaar zodra ik de huid eromheen aanraakte. Misschien had ik het toch wat meer moeten beschermen en verzorgen. Het was zelf wat ontstoken, iets wat absoluut niet oké was. Doordat ik enkel een sportbeha aan had, kon ik mijn lichaam ook perfect bekijken. Enkele blauwe plekken waren dan ook aanwezig op mijn buik en borstkas. Uiteindelijk draaide ik mijn rug naar de spiegel heen en meteen flitsen er enkele beelden van gisteren doorheen mijn hoofd. De sterke handen van Damon die langs mijn rug heen streelden en een aangenaam gevoel achterlieten. Kort beet ik op mijn onderlip. Ook hier waren enkele blauwe plekken aanwezig. Deze zagen er ook slechter uit dan de anderen. Zelf als ik er eentje aanraakte, kromp ik in elkaar van de pijn. Wat was er toch gebeurd?
Gelukkig had ik eraan gedacht om de zak vol kleren mee naar boven te nemen en daar snuffelde ik nu ook in. Een blauw blouse zou mijn blauwe plekken van mijn armen grotendeels verbergen alleen zou ik dit combineren met een zwarte, korte tuinbroek. Natuurlijk zou ik mijn hele look afmaken met blauwe sokken die versierd waren met kleurrijke lijntjes. Deze zullen absoluut opvallen. Zelf nam ik ook nog snel even een setje lingerie mee. De zak liet ik achter in Stefan zijn slaapkamer en snel plukte ik nog het badlaken van de grond. Die had ik daar deze ochtend namelijk achtergelaten. Uiteindelijk ging ik door naar de badkamer, die wist ik door gisteren al zijn. Het water liet ik lopen zodat dit al kon opwarmen. De deur liet ik op een kier staan. Zo kon ik alles horen en voor eventuele kijkers. Mijn kleren legde ik neer en een handdoek nam ik voor na de douche. Dan ontdeed ik me van mijn kleren.
De eerste seconden prikte het warme water in mijn hoofdwonde en kon ik een kreun niet binnenhouden. Deze klonk luid en werd gevolgd door een licht gejammer. Ook had ik nog steeds last van mijn stramme spieren. Wat zou me toch allemaal overkomen zijn?

Enzo
Zelf had ik nog genoeg tijd voordat Bree zou arriveren in Mystic Falls. Beter kon ik dan maar nog snel even inkopen gaan doen zodat er iets van eten in huis was en Bree niet meteen alles verdacht zou vinden. Moest het toch niet aan het licht komen dat ik een vampier ben, kon ze nog steeds gewoon geloven dat ik een mens ben. Alleen moest dat dan wel geloofwaardig overkomen. Mijn bloedzakken zou ik even moeten verstoppen en mijn koelkast opvullen met allerlei soorten eten. Jammer maar helaas zou ik deze nadien gewoon moeten weggooien. Of ik kon ze geven aan mijn buren. Ook al zouden die dat dan misschien verdacht vinden. Oké, dat was dus het plan.
Mijn autosleutels ritste ik van mijn kast, die plaats vond in mijn gang. Mijn jas die netjes aan de kapstok hing, trok ik aan en liep richting mijn auto. Deze stond netjes geparkeerd voor mijn deur. Ik plofte neer achter het stuur en startte de auto. Hopelijk was er niet teveel volk op de baan en kon ik gewoon rustig rijden, zonder enige fille.
Naar de supermarkt kwam ik niet vaak en dat besefte ik op momenten zoals nu. Met een winkelkar in mijn handen reed ik langs alle rekken heen. Mijn wenkbrauwen had ik al een aantal keer gefronst. Keer op keer als ik hier kwam, vonden ze nieuwe dingen uit. Ik begreep er helemaal niets van. Mijn ogen verkende de omgeving. Voornamelijk zag ik moeders met kinderen. Het was dan ook zaterdag en waarschijnlijk zagen ze dit als hun vaste weekend'uitstap'. Zelf had ik geen idee wat ik moest meenemen dus graaide ik enkele dingen uit de rekken en gooide die vervolgens in de kar, die ik voor me uit duwde. Of ik hier wat mee was, dat wist ik niet. Eigenlijk was dus pure geldverspilling, maar dan had ik toch iets van eten in huis. Daar kon Bree dan ook gewoon gebruik van maken.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Net wanneer ik mijn huis wil gaan verlaten, komt mijn moeder de trap af gelopen. Ze kijkt mij vol verbazing aan. "Waar ga jij naar toe?" vraagt ze. Even ben ik stil om een goed antwoord te bedenken. Ik wil wel dat ze weet dat ik in Mystic Falls ben voor het geval dat, maar niet dat ik er ben met een nogal gevaarlijke jongeman waar ik blijkbaar niks vanaf weet. Oh, en dat hij misschien mijn beste vriendin ergens gegijzeld houdt. Wat zou ik kunnen zeggen tegen haar wat geloofwaardig is... "Je weet nog wel dat ik samen met Hannah naar een feestje ben geweest in dat dorpje Mystic Falls? We hebben daar met een aantal vrienden afgesproken om even een drankje te doen. Het is namelijk heerlijk weer." gooi ik eruit. Ja, dat moet wel geloofwaardig zijn. Ze weet dat ik Hannah niet al te vaak zie dus er zeker voor ga wanneer er een mogelijkheid is. Hopelijk vindt ze het ook allemaal oké. "Oh, leuk! Hannah heb je al een tijd niet meer gezien, toch? Geniet ervan. Ben je op tijd thuis?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Waarschijnlijk niet, maar ik zal je een bericht sturen als ik wat meer weet." zeg ik en open de voordeur alvast. Ze wenst mij veel plezier en zo verlaat ik het huis. De bushalte is niet ver lopen, gelukkig. Ik wil gewoon gaan zitten. Als de bus rijdt, kan ik toch niet meer terug.
Na enkele minuten te hebben gewacht, komt de bus dan toch eindelijk aanrijden. Ik check in met mijn kaart en neem plaats ergens achterin. Ik zal mij toch een tijd moeten vermaken in deze bus. Verschillende apps op mijn telefoon open ik, om ze vrijwel meteen weer te sluiten. Spelletjes kan ik mij nu totaal niet om concentreren. Het enige wat door mijn hoofd gaat, zijn de vragen die ik wil stellen aan Enzo. Snel stuur ik nog een bericht naar Kai om hem te vertellen dat ik zo met 'de jongen' afspreek in Mystic Falls en dat ik hoop dat hij nog rond wil zoeken in ons dorp, aangezien ik dat nu niet kan. Vervolgens stop ik mijn telefoon weg en staar de rest van rit uit het raam. Dagdromend over hoe deze dag kan gaan verlopen.

Damon
Ik sta aan de andere kant van de gang. De badkamer deur staat op een kier. De geluiden die te horen zijn, klinken niet al te best. Aan haar te horen, heeft ze pijn. Niet zo gek ook, met de hoeveelheid blauwe plekken en wonden die ze heeft opgelopen gisteren. Iets wat ik nog niet helemaal begrijp. Ik zelf heb er niks aan overgehouden. Natuurlijk heel ik snel en is het heel erg lastig om mij überhaupt maar een schrammetje te geven, maar ik heb niks ernstigs ontvangen. De persoon, of personen, die ons dit hebben aangedaan, heeft duidelijk niet de moeite genomen om mij met vervain zwakker te krijgen. Dat terwijl ik juist de lastige ben om te pakken. Waarom heeft zij zoveel pijn eraan overgehouden? Moet ik haar toch niet wat van mijn bloed geven? Op deze manier zal het lang duren voordat alles goed geheeld is en ik heb haar wel nodig om erachter te komen wat er allemaal aan de hand is hier. Nee, ik moet haar lichaam zelf de kans geven om het te laten helen. Welk mens vindt het fijn om met een vampier opgescheept te zitten? Weinig, dat kan ik je vertellen. Daarbij is het daar nu ook zeker te laat voor. Ik heb haar al meer dan vierentwintig uur voorgelogen, dus het is beter als ik het gewoon geheim houdt.
Langzaam schuifel ik door de gang heen op weg naar de deur die nog steeds op een kier geopend staat. De deur zal vast met een reden geopend staan, lijkt mij? Nieuwschierig kijk ik door de kier heen. Er valt niet heel veel te zien. Er is veel stoom waardoor alles grotendeels wegvalt. "Gaat het goed daar?" vraag ik dan. "Als je iets nodig hebt, hoor ik het wel."

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn ogen had ik gesloten en mijn rechterhand leunde tegen de glazen wand aan van de douche. Stoom steeg op van mijn hete water en verspreidde doorheen de badkamer. Zelf mijn lichaam straalde warmte uit. Mijn goudkleurige haren roken naar munt, mijn hele lichaam naar lavendel. Ik vond het altijd fijn om mezelf te verwennen met geurtjes, wel in beperkte maten dan. De hitte van het water deed me goed. Ook gaf het me een ontsnappend gevoel en dat kon ik op momenten zoals deze goed gebruiken.
De deur ging piepend open waardoor ik mijn hoofd langzaam optilde. Toch kon ik niets zien vanwege de damp die aanwezig was. Al snel verraadde Damon zijn eigen aanwezigheid. Was hij nou echt bezorgd om me? 'Het gaat wel, geloof ik.' De pijn die ik voelde in mijn lichaam, was sterk aanwezig. Nu was ik er wel 100% van overtuigd dat mijn hoofdwonde ontstoken was. Ik hoopte maar dat het snel genas. Duidelijk was Damon ook wat in de strijd met zichzelf. Of hij de badkamer wel of niet zou betreden. Ergens sierde hem dat ook wel. Zo toonde hij op één of andere manier wel respect naar me. Maar ook begon ik hierdoor te twijfelen aan mezelf. Vond hij me niet knap genoeg? Zacht beet ik op de binnenkant van mijn linkerwang. De badhanddoek die ik klaar had gelegd, nam ik vast. Deze bond ik stevig rond mijn lichaam en liep zo de douche uit. Mijn haar lieten druppels achter op de grond dus nam ik snel nog een extra handdoek waarmee ik langs mijn haar streelde. Mijn hoofd draaide ik voor een kwart en keek hierdoor Damon even. Zachtjes glimlachte ik naar hem. Ik had zoveel vragen voor hem, maar deze durfde ik niet eens te stellen. 'Kan je even mijn hoofdwonde verzorgen?' Deze vraag stelde ik zonder bijbedoelingen. Het is niet handig om jezelf te pijnigen en ook was de spiegel niet bruikbaar omdat deze helemaal bedampt was. Daarnaast kon ik beter gebruik maken van zijn aanwezigheid. Tussen onze ogen werd er een intens contact gelegd. Stiekem vroeg ik me wel af wat hij van deze hele situatie vond? Uiteindelijk was ik helemaal naakt onder de handdoek en mijn lichaam zelf was nog bijna doorweekt door het water. Deed dat iets met hem of totaal niet?

Enzo
Mijn mond was lichtjes opengevallen toen ik aan de kassa kwam en de vrouw me vertelde hoeveel ik moest betalen. Was eten de dag van vandaag zo duur geworden? Ik kon het haast niet geloven. Daarom had ik de winkel zelf ook met ontzettend veel verbazing verlaten. Logisch dat er de dag van vandaag zoveel armoede was. Zeker als je wist hoeveel eten tegenwoordig kostte. Mijn auto had ik netjes volgeladen. Alle zakken had ik voorzichtig van de winkelkar overgebracht naar de koffer. Tot hier toe liep alles goed en kon ik me gedragen zoals een normale persoon, een sterfelijk iemand. Niemand had me nog niet vreemd aangekeken dus naar mijn mening deed ik het goed.
Een hand haalde ik doorheen mijn zwarte haarlokken heen en terwijl bracht ik de kar terug naar de plaats waar ze werden verzameld. Alleen moest ik hem niet helemaal vergrendelen omdat er een iets oudere vrouw aan kwam gestapt en ik haar mijn kar vriendelijk aanbood. Met snelle stappen liep ik uiteindelijk terug naar mijn auto en stapte ik in. Terug naar huis!
De boodschappen hield ik allemaal in mijn armen vast. Aan kracht geen gebrek, maar aan ruimte wel. Drie volle zakken hield ik vast en dat ging niet zo vlotjes als verwacht. Voornamelijk dan om de deur te openen. Uiteindelijk besloot ik om één zak op de grond te plaatsen. De rest ging makkelijk en vlot. De zakken plaatste ik op het keuken aanrecht in de keuken en één voor één begon ik ze uit te pakken. Alle producten zette ik op de juiste plaats om vervolgens met een trots gevoel naar de volle keuken te kijken. Ik had mijn best gedaan en tot mijn grote verbazing was dat zelf nog goed gelukt. Alleen was het nu weer tijd om te vertrekken. Bree kon namelijk elk moment arriveren en ik stond haar het liefst van al op te wachten. Zo voelde ze zich niet ongemakkelijk indien ze toe kwam en er niemand haar stond op te wachten. Met mijn vampier snelheid racete ik naar mijn auto en nam ik weer plaats. Hopelijk hield ze zich aan haar afspraak anders moest ik haar nog een bezoekje brengen.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Ondanks het feit dat ik met het moment dat ik dichterbij Mystic Falls kwam wat angstiger werd, is de reis prima verlopen. De twee keer dat ik moest overstappen, zijn alle twee precies goed gegaan. Alle twee de bussen kwamen nog geen vijf minuten later nadat mijn vorige weer was vertrokken. Niet dat ik het heel erg had gevonden om wat langer te wachten, aangezien ik dit bezoek eigenlijk nog wel wilde uitstellen. Mijn maag begon al aardig te rommelen onderweg, dus grotendeels van mijn voedsel is al op. Niet mijn slimste zet, aangezien ik niet erg veel geld op m'n rekening heb staan om wat te gaan halen. Hopelijk zitten er wat goedkope zaakjes hier in het centrum, zodat ik nog iets kleins kan halen voor vanavond. Ach, ik overleef het vast wel. Voedsel is niet mijn grootste zorg op dit moment. Dat is Enzo. Gaat deze dag goed verlopen, of zal dit de grootste fout van m'n leven worden?
De bus komt tot stilstand. Ik slik en sta op van mijn plek. Hier gaan we dan. Eenmaal uitgecheckt, stap ik de bus uit. Mystic Falls, de plek waarvan ik had gedacht dat ik er niet meer zo snel zou komen. Het feest van Damon was voor mij een eenmalig feest, dus dat ik hier sowieso nog kom, is al heel wat. Enzo had gezegd dat hij mij hier zou opwachten, maar ik durf nog niet omhoog te kijken of het daadwerkelijk zo is. Ik bijt op mijn lip. Kom op, Bree. Toon geen angst. Je bent hier met een hele goede reden, namelijk je beste vriendin terug vinden. Dit is een goed iets. Antwoorden komen eraan. Na even stil te hebben gestaan en naar de grond te hebben gestaard, kijk ik dan eindelijk omhoog. Bij de halte zelf, is geen mens te bevinden. Ik kijk om mij heen. Voor zover ik mij nog kan herinneren, lijkt deze plek nog precies zoals het eruit zag tijdens mijn eerste bezoek. In de verte zijn genoeg mensen te zien, zou hij daar bij staan? Of zou hij in één van de geparkeerde auto's zitten die langs de weg staan?

Damon
Haar woorden klinken niet echt overtuigend, maar ik vraag er verder niet op door. Als er echt wat aan de hand is, zal ze het vanzelf wel vertellen. Ik stap de badkamer in wanneer ze vraagt of ik haar wonden wil verzorgen. Ik neem aan dat dit een uitnodiging is om de badkamer te betreden. Even kijk ik naar haar wonden. Ik zou ze zo makkelijk voor haar kunnen helen, maar we gaan het op de 'officiële' manier doen. Ik streel haar wond met mijn duim. Gisteren is hij zo te zien niet verzorgd, waardoor er nu een onsteking ontstaan is. Niet al te best, maar het komt wel weer goed. Er moeten hier wel wat desinfecteer spullen staan, denk ik. Het is hier letterlijk nooit nodig, aangezien ik iedereen gewoon m'n bloed geef en het weer laat vergeten. Echter ga ik het nu goed aanpakken. Ik zak door mijn knieën en open wat kastjes waar ik gisteren ook naar de lotion heb gezocht. "Hmm, water zal ook wel moeten werken." mompel ik wanneer ik niks kan vinden. Het verbaast mij ook niet dat er niks te vinden is hier. Misschien hebben we wat beneden in de kastjes staan, maar ik ga er maar niet vanuit. Daarbij werkt water ook hartstikke goed. Ik pak een washandje erbij en maak het puntje ervan goed nat met lauw water uit de kraan. Haar wond is nog open voor een klein deel. Zachtjes dip ik het washandje tegen haar wond aan. Een klein beetje pus komt eruit, wat ik weghaal met de droge kant van het washandje. "Wil je er een pleister op, of denk je dat het beter is om het gewoon wat lucht te geven?" vraag ik aan haar. In mijn tijd als mens bestonden er nog geen pleisters. Die kwamen pas een eeuw later. Ik heb dus geen idee of het enig nut heeft om deze te geven aan een wond die nog wel open is, maar niet meer bloed. "De wond is ontstoken, dus zit er niet teveel aan maar blijf er wel goed opletten."

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn armen had ik over elkaar gekruist en drukte het badlaken stevig tegen me aan. Deze kon nu maar beter niet afzakken. Zodra zijn duim mijn wonde aanraakte, beet ik op mijn onderlip. Ook moest ik hard mijn best doen om mijn hoofd niet weg te trekken. Het was geen aangename pijn, alles behalve.
Zodra Damon dan door zijn knieën zakte, deed ik automatisch een stapje opzij. Zo had hij meer plek voor zijn zoektocht. Eigenlijk was dit weer iets typisch voor mezelf. Hoeveel mensen zouden er hun wonde laten ontsteken? Juist ja, één iemand maar. Ikzelf namelijk.
De volgende handelingen die hij ondernam, liet ik over me heen komen. In het diepste van mijn hart wist ik dat dit moest gebeuren, pijn of geen pijn. Toch kneep ik automatisch hard in de zachte stof van het badlaken toen ik het washandje langs mijn wonde heen voelde glijden. Damon deed het zo voorzichtig waardoor mijn hart even kort een slag oversloeg. Hij was best wel bezorgd en beschermend. Terwijl hij bezig is met het verzorgen van mijn wonde, bekeek ik zijn gezicht. Hij was geconcentreerd en had niet echt door dat ik elk detail van zijn gezicht nu goed in me opnam. We stonden dan ook best dicht tegen elkaar dus ik zag nu kenmerken die me nog niet eerder waren opgevallen. 'Geen pleister. Ik laat mijn wonden altijd zo genezen. Blijkbaar is dat beter.' Zelf voelde ik de kast waar de wasbak in verwerkt zat, prikken in mijn rug. Ik was er helemaal tegen gaan leunen en dat voelde als een extra houvast. 'Ik zal het deze keer wat meer aandacht schenken zodat jij geen dokter meer hoeft te spelen.' Mijn hand gleed automatisch richting mijn wonde, maar deze trok ik al snel terug omdat de woorden van Damon nog na spookte in mijn hoofd. Toen draaide ik me zelf om en kon ik in de spiegel kijken omdat de damp voor het grootste deel al weg was. Het zag rood, bloedrood, maar het zag er ook wel beter uit dan daarnet. Nu moest ik het de tijd geven om te genezen. 'Bedankt.' glimlachte ik en keek via de spiegel Damon aan omdat ik met mijn rug naar hem toe stond. Even verplaatste ik de handdoek door deze hoger op te trekken. Misschien ook wel stiekem een teken naar Damon dat ik me wilde omkleden.

Enzo
Vanuit het parkje keek ik naar de bushalte. Bree was er nog niet en dit kwam doordat ik enkele minuten te vroeg was. Toch zag ik al snel een bus de halte naderen. Daar moest ze wel opzitten, anders was er onderweg wat verkeerds gelopen. En inderdaad toen de bus wegreed, zag ik haar staan. Duidelijk was ze angstig want een tijdje lang staarde ze enkel naar de grond. Best goed dat ze angst voelde. Dat was uiteindelijk enkel een gevoel dat mensen konden ervaren en door angst ga je vaker beter handelen. Ze was op haar hoede en dat was hier, in Mystic Falls, ook zeker nodig.
Mijn benen kwamen in beweging en stap voor stap kwam ik dichter bij de bushalte. Bree had nu haar blik opgeslagen en moest me dus zien naderen. Even tilde ik mijn mondhoeken op zodat ik flauw naar haar glimlachte en kwam met elke stap dichter bij haar. Zelf had ik geen idee hoe ik me moest gedragen, maar het was wel beter om fysiek contact nog even te vermijden. 'Je bent er.' zei ik zodra ik enkele meters van haar verwijderd was. Volgens mij had Bree ook geen zin om eerst vriendelijk te doen met elkaar en konden we maar beter meteen bij het ding komen waarvoor ze uiteindelijk deze lange reis had gemaakt. Antwoorden. Het leek me ook wel slim om haar niet mee te nemen naar mijn huis. Dit om twee redenen. Ze zou zich niet veilig voelen en mijn huis zat vol geheimen. Ik kon het er maar beter niet bij betrekken. 'Veilige reis gehad?' Dit vroeg ik eerder nieuwsgierigheid. Ik wilde het graag weten moest iemand haar lastig gevallen hebben. Dan zou ik die persoon de komende dagen een lesje leren. 'Ik stel voor dat we naar de Mystic Grill gaan. Daar kunnen we rustig praten en kan je eventueel ook wat eten of drinken want je zult wel een vermoeiende reis gehad hebben.'

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Het duurt even voordat ik door heb dat er een man mijn kant op komt lopen. Vrijwel meteen valt er te zien dat het Enzo is. De jongen waarvan ik gisterenavond had gehoopt dat ik hem nooit meer zou hoeven zien. Ik bijt op mijn lip en zet een stap achteruit wanneer hij een glimlach laat zien op zijn gezicht. De lach die ik eerder zo schattig had gevonden op het feest, laat mijn angst nu alleen nog maar meer groeien. Vanwaar de lach? Er valt nergens om te lachen op dit moment. Ik sta hier niet voor mijn plezier. Hij komt steeds dichterbij, maar ik houd liever mijn afstand. Al zijn bewegingen wil ik goed kunnen zien. "De reis was oké." zeg ik snel. Meer wil ik er niet over zeggen. Ik ben hier immers niet om het gezellig te hebben. Ik knik wanneer hij voorstelt om naar de Mystic Grill te gaan. Geen idee wat het is, maar als je er kan eten, lijkt het mij dat het een restaurant is, of iets in de trant van een eetcafé. Als ik gelijk heb, ben ik wel blij dat we die kant opgaan. Een openbare plek is beter dan bijvoorbeeld zijn huis.
De weg ernaar toe zeg ik geen woord tegen hem. Alles wat ik wil weten, komt zometeen wel, wanneer we aankomen bij de plek die hij zojuist had genoemd. Het is gelukkig niet ver lopen vanaf de bushalte. Ik kijk op wanneer we voor een bar staan. Zat ik toch nog een beetje dichtbij met mijn gok pogingen. Het ziet er niet bepaald als een goedkope plek uit, dus ik ben benieuwd of er wat op de kaart staat wat ik kan gaan bestellen. Anders houd ik het wel op een drankje. Die kan ik best wel gebruiken na deze rare twee dagen. Ik wenk naar Enzo dat hij als eerst naar binnen moet, zodat ik hem in de gaten kan blijven houden. Beter het zekere voor het onzekere.

Damon
Heel even kijk ik haar aan voordat ik de badkamer met snelle pas verlaat. Ik sta met mijn rug naar de deuropening toe. Mijn tanden worden scherper en mijn ogen veranderen van kleur. Man, wat is het toch lastig om van haar af te blijven. De geur van haar bloed was zo overheersend, al was niet eens zo'n grote wond. Wat wil ik toch graag mijn tanden in haar zetten om toe proeven waar ze naar smaakt. Ik gok dat ze een overheerlijke snack is, maar ik moet en zal van haar afblijven. Of zal ik dan toch een klein hapje nemen? Mijn dwang werkt op haar... Maar dan zou het opvallen dat ze een bijtplek heeft. Als ik haar mijn bloed geef, verdwijnt de bijtplek wel, maar ook de rest van haar wonden. Dat zou teveel opvallen. Met volle concentratie, probeer ik aan iets anders te denken. Langzamerhand verdwijnen scherpe tanden weer. Ik kijk achterom en merk dat ze van plan is om wat kleding aan te doen. Even glimlach ik en kijk ik haar aan. Zou ze mij verblijden met een kleine show? Ik grinnik maar sluit de deur dan toch voor haar. Dat komt allemaal vanzelf wel. Ik krijg haar wel zover.
Ik loop de trap af en loop richting de woonkamer. Zometeen zullen Lorena en ik gaan zoeken naar een oplossing voor ons rare bezoek aan een lege wereld. Alles wat net zo rustig in de normale wereld. Wat meisjes hier en daar, een beetje jagen, noem het maar op. Geen wezens die achter mij aan zaten, voor het eerst in zoveel tijd geen gezeur met mijn broer. Alles was oké. Ik kan geen goede dingen in het leven hebben, denk ik dan zo maar. Het goede zal altijd tot een einde komen. Ach, we komen er wel uit. Hopelijk is Stefan bezig in de normale wereld, als hij daar zelf natuurlijk ook nog is, om mij te zoeken. Of Enzo. Hem zie ik er ook wel voor aan om mij te helpen hiermee.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Verbaasd was ik achter gebleven in de badkamer. Wat was er plots met Damon gebeurd? Het was me de eerste keer opgevallen dat hij raar deed. Zou ik wat verkeerds gezegd of gedaan hebben? Dan zou hij me er toch over aanspreken, niet? Een frons was zichtbaar in mijn voorhoofd vanwege het nadenken. Nu stond het vast; ik begreep niets van mannen.
Binnen enkele minuten was ik helemaal omgekleed. De outfit paste me perfect en accentueerde bepaalde vormen op de juiste manier. Snel haalde ik nog een borstel doorheen mijn haar. Tijdens deze handeling hoorde ik mijn maag rammelen. Buiten een appel had ik niets meer gegeten en dat was duidelijk te horen. Voordat ik de badkamer verliet, doorzocht ik de kasten. Mijn zoektocht moest ik uiteindelijk staken omdat ik niets vond dat een aanwijzing kon zijn voor dit hele gebeuren. Toch had ik andere dingen gevonden namelijk wat mascara en lip gloss. De mascara bracht ik voorzichtig op en meteen leken mijn wimpers veel langer. De lip gloss diende dan eerder om mijn beschadigde lippen te herstellen. In situaties die ik niet kende en ik dus enige stress kon ervaren, beet ik vaak op mijn lippen. Het nadeel hiervan waren allemaal kleine scheurtjes.
De badhanddoek hing ik te drogen en gooide mijn vuile kleren op de geschikte plek ervoor. Vervolgens stapte ik naar Stefan zijn slaapkamer heen om daar mijn schoenen, all stars, aan te trekken. Gelukkig stond er in deze slaapkamer een grote spiegel waarin ik heel mijn lichaam kon bewonderen. Mijn look was goed en ergens stelde het me wel gerust dat ik me net hetzelfde kon kleden zoals thuis.
Terwijl ik de trap afliep, zuchtte ik eens diep. Zouden ze thuis al doorhebben dat ik er niet meer ben? Zouden ze naar me op zoek zijn? Er gingen zo veel vragen doorheen mijn hoofd, maar op geen enkel zou ik antwoord krijgen. De keuken wandelde ik in en trok de koelkast open. Deze was rijkelijk gevuld doordat Damon gisteren naar de winkel was geweest. Waar was Damon nu eigenlijk weer? Mijn voeten kwamen weer in beweging en al snel vond ik hem in de woonkamer. 'Heb je honger?'

Enzo
Van ver was te zien dat ze me niet vertrouwde en kon ik haar dat kwalijk nemen? Even had ik het overwogen om haar angst voor me te laten verdwijnen. Alleen wilde ik mezelf niet bemoeien met Bree haar gevoelens. Bij ieder ander menselijk wezen zou ik het doen, alleen was het bij haar anders. In haar buurt trok ik me aan wat ze van me dacht en dat was me nooit eerder overkomen. Dus ik wilde op haar geen trucs meer toepassen. Niet op vlak van haar gevoelens. Het zou me veel meer voldoening geven als ze me uit haarzelf leuk gaat vinden en niet door mijn manipulerend gedrag.
De rit naar Mystic Grill verliep zwijgend. Duidelijk had ze geen nood aan een praatje. Daarom hield ik ook maar wijselijk mijn lippen stevig op elkaar gedrukt. Op één of andere manier zou ik het toch weer verpesten moest ik mijn mond open trekken. Het gebouw waar we heen gingen, was een drukke plek binnen Mystic Falls. Er was altijd wel volk te vinden, om welk uur dan ook. Het was een trekpleister waar veel mensen heen kwamen. Wanneer we dan ook voor de deur stonden en Bree bruusk naar me knikte dat ik eerst moest, kon ik nauwelijks een lach inhouden. Ze nam dit zo serieus dat het haar schattig maakte. Gehoorzamend liep ik voor haar uit en drukte de deur open. Deze hield ik open voor Bree. Mijn ogen gleden dan over alle aanwezigen. Het waren er veel. Overal zaten er wel mensen. Aan de pooltafel, bar en zelf waren bijna alle tafeltjes bezet. Toch zag ik vanuit mijn ooghoek het ideale tafeltje. Een beetje afgelegen zodat je er een deftig gesprek kon voeren, maar toch zat ik in de goede sfeer die hierbinnen aanwezig was.
Enkele blikken waren op ons gericht. Het was niet van de gewoonte dat er nieuwe gezichten aanwezig zijn binnen onze kleine stad. Mijn hand wees naar het vrije tafeltje en ik zette me neer. 'Laten we maar meteen ter zaken komen. Stel je eerste vraag maar.' We konden maar beter meteen eraan beginnen, dan kon Bree misschien een beetje ontspannen en minder gestresseerd langs me lopen.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Na Enzo, stap ik de bar zelf ook in. Het dorp is zo klein, maar er zijn zoveel mensen hier te vinden. Het verbaast mij dat een bar om deze tijd al zo bomvol is. Ik vraag mij af hoe druk het hier zal zijn als de avond nadert. Het ziet er allemaal wel gezellig uit. Beter dan de verschillende kroegen die wij in ons dorp hebben, lijkt mij. Hannah heeft het wel eens over een bar gehad in Mystic Falls. Ik gok dat ze deze dan bedoelt. Ze was er altijd heel positief over, al vond ze wel dat er vaak gekke dingen zijn gebeurd op deze plek. Wat precies, heb ik nooit naar gevraagd. Had ik het nu toch maar gedaan.
Wat blikken worden op ons gericht, waardoor ik nogal verlegen raak. Valt het zo erg op dat ik hier normaal niet kom? Of weten ze dat Enzo gewoon een creep is? Het zal vast dat eerste zijn. Bij ons in het dorp kent ook iedereen elkaar. Echter proberen ze meestal de nieuwe gezichten welkom te heten, in plaats van ernaar te staren. Ach, ik kom hier ook niet voor hen. Ik volg Enzo naar een tafel waar niet teveel mensen om heen te vinden zijn, maar nog wel in het zicht van de rest. Dat is prima.
Ik neem plaats en wacht nog even voordat ik mijn eerste vraag stel. Waar ga ik mee beginnen? Begin ik met wat ik gisteren heb gezien, dat hij een vrouw bij haar nek greep en haar hele nek daarmee open trok? Of begin ik met het stuk van Lorena, waar ze is en waarom hij haar heeft meegenomen? Ik bijt op mijn lip en kijk hem aan. Uiteindelijk is het belangrijkste dat ik Lorena terug vind, maar ik denk dat ik nooit de antwoorden zal weten over zijn sterke kracht wanneer ik weet hoe het met haar zit. Een heel idee heb ik uitbedacht, maar uiteindelijk gooi ik er alles in een keer uit. "Waar is Lorena? En hoe kan het dat jij een vrouw haast onthoofd met één hand?"

Damon
Ik schenk een glas bourbon voor mezelf in terwijl ik wacht tot Lorena klaar is met omkleden. Zoals verwacht van vrouwen, doet ze er voor mijn gevoel aardig lang over. Ik probeer de geluiden van boven te volgen. Even is ze terug in Stefan's kamer, als ik de voetstappen goed heb gevolgd, maar al snel verplaatst ze zich naar de trap. Rustig wacht ik af tot ze de woonkamer betreed. Het duurt echter langer dan verwacht, aangezien ze eerst nog ergens anders op afloopt. Ik kijk haar aan wanneer ze dan toch eindelijk de woonkamer binnenkomt. "Ik rammel." zeg ik. Voor haar bloed, niet voor brood. Normaal mensen eten kan ik ook gewoon eten, maar ik heb er niks aan. Het vult mijn maag alleen maar en ik moet er vaker door naar het toilet. Normaal gesproken laat ik al het mensen voedsel staan, op de alcoholische dranken na, en ga ik voor een sappige ader. Ik verlang echt naar de wereld waar ik voorheen was. Waar de straten gevuld waren en ik genoeg vijanden rond heb lopen.
Samen met Lorena, kijken we wat er in de keuken te vinden valt. Ik zie een pak met pannenkoekenmix staan en weet meteen wat mij te doen staat. "Heb je hier zin in?" vraag ik aan haar en laat haar het pak zien. Ondertussen pak ik er alvast een pan bij. Ze doet het er maar mee. "Als jij nou de tafel dekt voor ons, dan zal ik voor het eten zorgen." stel ik voor. Dan kunnen we tijdens het eten bespreken wat we van plan zijn en hoe we deze zoektocht gaan aanpakken. Er zal nog veel besproken moeten worden, namelijk.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Zoals Damon had gevraagd, nam ik enkele borden uit de kasten. Deze plaatste ik netjes neer op tafel. Al snel volgde het bestek en glazen ook. De heerlijke pannenkoekengeur verspreidde zich doorheen het hele huis. Aangezien het nog niet eens middag was, waren pannenkoeken een goede optie. Een soort van laat ontbijtje. De achterdeur stond open op een kier. Wanneer ik deze helemaal opzet, kwam een geur van bloemen me tegemoet. Heerlijk! Op zich had het vastzitten in deze wereld zowel voor als nadelen. Het nadeel was natuurlijk dat ik niet eens wist hoe ik hier beland ben. Wie hier achter zit? Laat staan hoe we hier ooit gaan uit geraken. Soms dwalen mijn gedachten ook af naar mijn moeder en Bree. Zouden ze bang zijn? Het zijn dingen waarover ik liever niet nadenk, toch wist ik dat ik de realiteit niet kon ontvluchten. Het zou me keer op keer inhalen. Het is niet omdat je je problemen gaat negeren dat ze ook gaan verdwijnen.
Het positief aspect van deze opsluiting was mijn teamgenoot, Damon. Hij was een spraakzame man en zorgde voor een ontspannende sfeer. Ik kon het erger getroffen hebben. Stel je voor dat het een oudere man was, waar ik dus ook steeds voor moest opdraaien. Dat zou alles alleen maar moeilijker maken. Toch begreep ik niet waarom het Damon was. We kenden elkaar niet en hadden elkaar nooit eerder gezien. Hadden we misschien gemeenschappelijke vrienden? Misschien moest ik hem hierover eens ondervragen, dat hielp misschien wel binnen ons onderzoek.
De pannenkoeken werden geserveerd en ik had plaats genomen op een of de stoelen. Dankbaar had ik naar Damon gelachen. 'Straks huur ik je later nog in als kok. Of geraak ik hieraan gewend dat je me verwend.' De glazen waren gevuld met water en daarvan nam ik ook een slok. Al snel bevond de eerste pannenkoek zich op mijn bord. Na een hap hiervan te eten wist ik hem te vertellen dat ze heerlijk waren. 'Uiteindelijk kennen we elkaar nog niet zo goed. Vertel wat meer over je vrienden of familie.'

Enzo
Het duurde even voordat ze me een vraag stelde. Waarschijnlijk moest ze nog even nadenken en een selectie maken tussen al haar vragen want naar mijn gedachten zou ze er wel veel hebben. Er was ook tijdens onze momenten van samenzijn al veel gebeurd. Ik wachtte daarom ook gewoon geduldig af tot ze haar eerste vraag zou stellen. Toen leek het wel alsof ze plots wakker werd. Woorden vloeide uit haar mond en vragen werden gevormd. Ik leunde achterover op mijn stoel en keek haar aan. Het waren goeie vragen, sterke. Op de eerste vraag had ik dan ook meteen duidelijk een antwoord klaar. 'Ik heb geen idee waar Lorena is. Ik ken haar niet, heb haar zelf nog nooit eerder ontmoet. Ik vind het jammer voor je dat je je bevind in deze situatie. Alleen kan ik je niet helpen met de verdwijning van Lorena omdat ik gewoon niets over haar weet.' Dit was de waarheid. De blondine, die Bree me gisteren op foto had getoond, had ik nooit eerder gezien. Ze kwam me alles bekend voor. Toch wilde ik haar een keertje tegenkomen, ze was beeldschoon.
De tweede vraag was al wat moeilijker te beantwoorden. Hierop moest ik namelijk een tactisch antwoord geven. Een antwoord dat aanvaardbaar was en ook nog eens geruststellend. Als ik nu wat verkeerds zei, zou ze misschien meerdere antwoorden gaan stellen en dan bevonden we ons in een cirkel waar ik niet naartoe wilde. In het slechtste geval zou ik haar vertellen dat ik niet ben wat ze denkt dat ik ben, maar dat wilde ik nog steeds in alle gevallen gaan vermijden. 'Ik wilde die vrouw niet onthoofden. En soms ken ik mijn eigen kracht niet. Veel tijd spendeer ik in de fitness en daarom ben ik ook wat sterker dan de gemiddelde man.' Dit was wel een leugen, toch kon hij aanvaard worden. Mijn lichaam was sterk gebouwd en duidelijk spieren waren aanwezig. Daarnaast sportte ik soms wel eens een keertje, maar dat was geminderd doorheen de jaren. 'Volgende vraag.' zei ik en bekeek terwijl de kaart. Natuurlijk wist ik wat hier allemaal was, alleen wilde ik eens kijken of ze wat nieuws hadden toegevoegd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld