Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Ashes to dust

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Er kwam niet meteen een reactie op haar vraag en de relaas die erop gevolgd had. Dat hoefde ze ook niet perse. Geen reactie betekende dat hij erover nadacht en aangezien hij eerder zo standvastig was geweest in zijn vertrouwen in de organisatie, beschouwde zij het al als een hele stap dat hij niet onmiddellijk tegen haar woorden inging. Dat hij ze niet afdeed als onzin of zei dat zij het toch niet zou begrijpen.
Op het moment dat hij weer begon te praten, had ze echter liever dat hij wel gewoon zo’n simpele reactie had gegeven. Knarsetandend sloeg ze haar ogen neer, staarde ze naar haar vingers die gedachteloos aan een hoekje van het etiket van de fles pulkten. ‘Ik heb daar niet iets te zoeken’, antwoordde ze. ‘Ik heb daar iemand te zoeken. Hij heeft iets dat van mij is. En hij… Hij verdient het niet om op deze aarde rond te lopen alsof hij geen achterlijke klootzak is…’ Haar laatste woorden vervaagden langzaam, terwijl er op haar gezicht een ietwat verwarde uitdrukking was verschenen. Ze was een moment zo in beslag genomen geweest door de woede die de gedachte aan de jager met wie ze eerder paden had gekruist teweegbracht, dat het nu pas tot haar doordrong dat hij haar niet gewoon bij haar naam genoemd had. Rae. De laatste keer dat iemand haar zo had genoemd was maanden geleden. Het was dezelfde jager geweest die zich haar wraakzucht op de hals had gehaald. De klank ervan klonk zo vertrouwd, maar bovenal zo… vriendschappelijk, zo onafstandelijk. Ze wist niet of dat iets goeds was. Het maakte het veel te makkelijk om te vergeten dat Raphael een jager was. Het maakte de illusie van een vriendschappelijke connectie of ook maar iets dat daarbij in de buurt kwam, veel te aanlokkelijk. Maar toch. Stiekem zou ze het niet erg vinden hem het nogmaals te horen zeggen.
Raphael leek zelf echter ook te beseffen wat hij had gedaan. Hij grijnsde erom, het werkte aanstekelijk. ‘Ja, dat heb ik gehoord. Met mijn gehoor is nog steeds niets mis, Raph.’ Ze kon het niet laten, hoe onwennig het ook voelde. Raphael leek de ernst ervan ook te beseffen, want zijn mondhoeken waren weer een stukje naar beneden gezakt en hij nam peinzend nog een slok. Nee, ze waren absoluut nog niet zover om bijnamen te gebruiken.
Dat zouden ze ook nooit zijn, dacht ze verbitterd, waarna ze die gedachte meteen wegspoelde met een slok. Voor nu was het fijn om even in de illusie te leven dat ze niet alleen maar jager en prooi waren.
‘Maar goed’, verzuchtte ze. ‘Je kan me vertellen wat je wil over de organisatie, maar je gaat me niet wijsmaken dat ze daar net zulke goeie drank hebben als hier.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Niet iets. Iemand. Het trok Raphael zijn aandacht, maar aan de andere kant ook weer totaal niet. Dit was voldoende antwoord voor hem. Het was interessant. Ze wilde wraak op iemand die in de basis was. Ze wilde zelfs zo graag wraak dat het haar niet uit leek te maken dat het haar ook haar eigen leven zou gaan kosten. Wraak. Raphael kende dat gevoel niet, dus hij kon er zich weinig bij voorstellen. Toch vroeg hij niet door op haar woorden, vooral omdat het nu weer ging over de bijnaam. Hij vond het wel grappig. Ze leek er niet direct boos om te worden, maar ze merkten allebei dat het toch een beetje onwennig was. Er hing een rare sfeer in de lucht nadat hij haar zo genoemd was. Het was niet onprettig, maar wel apart.
Om het te illustreren, noemde ze hem Raph. Dat was pas onwennig. Niemand had hem ooit zo genoemd. Raphael. Raph. Zijn gezicht vertrok eventjes bij het horen van de bijnaam. Niet omdat hij het een stomme bijnaam vond, maar omdat het een pijnlijk teken was dat hij inderdaad niemand had die hem eigenlijk zo zou noemen. Misschien toch maar niet doen. Het voelde goed om zo te zitten en te lachen met Raewynn, maar het voelde ook zo verkeerd op hetzelfde moment. Normaal had hij dit nooit. Normaal had hij zijn prooi, ze stribbelden tegen, maar uiteindelijk konden ze niets tegen de hulpmiddelen die hij gebruikte. Als ze vervelend waren, plakte hij hun monden af. Als ze niet meewerkten, kregen ze schokbanden. Raewynn niet. Die haalde alle logica overhoop die hij ooit in zijn leven had gekend. En hij wist nog niet zeker of hij dat leuk vond.
Geen bijnamen dus. Nooit, waarschijnlijk. Hij moest met zijn hoofd bij zijn taak blijven. Daar hoorde geen persoonlijke band met een geëvolueerde bij. Echt niet.
Haar woorden haalden hem uit zijn overpeinzingen, ware het loom. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht en hij klotste de fles, waar echt niet meer heel veel in zat, heen en weer. 'Verre van. Het enige wat ze daar hebben smaakt naar pis. En dan doen ze nog alsof het een luxegoed is dat alleen op speciale momenten gedronken mag worden.' Speels vertrok hij zijn gezicht. 'Mij niet gezien, ik zorg ervoor dat ik op dat soort speciale momenten ver van de basis weg ben. Dit, dit is stukken beter dan.'
Raphael hief zijn fles in de lucht, alsof hij een toast uit wilde brengen. Even voelde hij zijn lichaam protesteren, maar de alcohol had de pijn in zoverre verdoofd dat het wel meeviel hoeveel zeer het daadwerkelijk deed. 'Op goeie alcohol,' toastte hij uiteindelijk, waarna hij de fles weer aan zijn lippen zette. God, wat was dit onverantwoordelijk. En god, dit was stukken beter dan reizen met een reisgenoot die het liefste heel hard wegrende..

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het viel haar mee dat Raphael niet doorvroeg over wie de persoon was, wat hij haar misdaan had of wat hetgeen was dat hij van haar had afgepakt. Het was ook een jager geweest - één van de beste, had hij altijd vol trots verkondigd. Naar haar mening overtrof Raphael hem echter ruim. Misschien kenden ze elkaar wel, misschien waren ze wel vrienden, voor zover jagers bevriend waren met elkaar. De jagers die ze door de jaren heen tegen was gekomen, hadden veelal een solitair bestaan geleid. Raphael leek daar geen uitzondering op. Nog iets waarin ze op elkaar leken.
Raewynn lachte om het gezicht dat hij trok bij het horen van zijn bijnaam. Het klonk hem waarschijnlijk net zo onwennig in de oren als de afkorting van haar naam bij haar deed, maar daarnaast meende ze nog iets te zien flikkeren in zijn gezichtsuitdrukking. Iets sombers, een gekwelde uitdrukking. Het liet de lach op haar gezicht langzaam vervagen en ze hield even bedenkelijk haar hoofd een beetje schuin. Haar dronken versie vond het niet leuk om Raphael somber te zien in plaats van het zelfverzekerde dat hij tot nu toe was geweest, op het randje van gepaste arrogantie. Toch zei ze er niets van. Wat zou ze ook kunnen zeggen? Vaak lukte het haar niet eens om zichzelf op te beuren - veel liever drukte ze sombere gevoelens weg met een vechtpartij of andere afleiding - laat staan dat ze een ander op kon vrolijken.
Het was stukken beter om te zien hoe er weer een grijns op zijn gezicht ontstond. ‘Wat een onzin’, beaamde ze zijn woorden. ‘De wereld is al naar de klote en dan onthouden ze zichzelf ook nog zoiets geweldigs als alcohol? Rare mensen.’
Lachend tikte Raewynn haar fles tegen de zijne. ‘Op goeie alcohol’, grijnsde ze alvorens een slok te nemen. Zoals ze hier zaten met z’n tweeën, op de stoffige, koude grond van een woonkamer, in het halfduister, ongecontroleerd drank achterover gietend, leken ze haast een stel alcoholisten. Het was maar goed dat alcohol zo’n schaars iets was in deze verwoeste wereld, anders had het maar zo kunnen zijn dat ze er verslaafd aan was geraakt.
‘Eigenlijk zouden we wat moeten bewaren voor onderweg’, opperde ze. Ze hield haar fles voor zich en keek peinzend naar het laagje doorzichtige vloeistof dat er nog in zat. ‘Of niet’, voegde ze er mompelend aan toe, waarna ze het laatste slokje in haar keel goot. Het had geen zin om zo’n klein beetje te bewaren. Veel beter konden ze de flessen gebruiken om water of iets anders in te doen.
Met een zachte klap zette ze de fles naast zich op de grond neer. Raewynn zakte iets onderuit tegen de muur aan en strekte haar benen voor zich uit. ‘Weet je, ik had niet gedacht dat het zo leuk kon zijn met jou, zo’n serieuze jager als je bent. Misschien moet je vaker bijna dood gaan.’ Ze plukte een fragment van een verdord blaadje van haar shirt. ‘Of nee, doe eigenlijk toch maar niet. Het is niet echt leuk om zo te schrikken.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De grijns op Raphael zijn gezicht werd alleen maar breder toen hij zag hoe Raewynn na haar voorstel direct de restjes van de inhoud in haar keel goot. Hij volgde haar voorbeeld direct, aangezien ook de fles die hij in zijn handen had, bijna leeg was. 'We kunnen altijd nog de andere huizen in dit dorpje controleren voordat we verder reizen,' stelde hij voor, wat hem een beter idee had dan drie druppels alcohol bewaren voor onderweg. Ook hij zette de nu lege fles op de grond neer, maar in plaats van in te zakken probeerde hij zichzelf juist een beetje overeind te hijsen. De wonden voelde hij nog steeds, maar de pijn was verdoofd. Een prettig gevoel, moest hij toegeven. Morgen zou hij daar waarschijnlijk heel anders over denken, maar nu kon hij iets meer rechtop gaan zitten. Zijn blik was niet al te helder meer, maar dat was deze voordat hij begon met drinken ook al niet geweest. Weinig verschil.
Dit weerhield hem er echter niet van om te kijken naar de vrouw die schuin tegenover hem op de stoffige vloer zat. Niet te staren, maar zijn blik bleef toch zeker wel op haar gericht terwijl ze sprak. Ze had... iets. Een iets waardoor ze zijn aandacht vast bleef houden. Het zou vast geëvolueerde charisma zijn, of iets in die trant. Iet anders kon Raphael zich niet bedenken. En al helemaal niet nu hij flink aangeschoten was geraakt.
Hij snoof even toen ze weer sprak. 'Ik moet wel serieus zijn als ik het als jager wil overleven,' reageerde op hij woorden. Dat was ook zo, omdat jagers nu eenmaal altijd in het nadeel waren tegen de geëvolueerden. Dat wist zij ook. Het grappige was natuurlijk dat het in principe niet anders was nu dan enkele dagen geleden. Hij was nog steeds bij een geëvolueerde die hem erg makkelijk om zeep kon helpen als hij niet deed wat ze wilde. Toch, dat gevoel had hij niet meer bij Raewynn. Al helemaal door haar laatste woorden, de dingen die ze had gezegd en gedaan. Waardoor hij nog leefde en niet doodgebloed was op de grond. 'Dit is denk ik de eerste keer en laatste keer dat ik een geëvolueerde dat tegen me zal horen zeggen,' zei hij. Het was op een luchtige toon, anders had de opmerking ook heel anders kunnen vallen. Zo bedoelde hij het zeker niet. Feit was nu eenmaal dat hij en Raewynn in een bizarre situatie terecht waren gekomen met zijn tweeën. Ze hadden elkaars leven gered, terwijl ze eigenlijk de grootst mogelijke vijanden van elkaar behoorden te zijn. Het bleef raar.
'Ik zal het niet meer doen,' beloofde hij haar, met een glans in zijn ogen, 'mits jij belooft me geen reden meer te geven om bijna dood te gaan.' En als ze dan ook nog eens lekker bleef doen zoals ze nu deed, hoefde hij ook geen serieuze jager te zijn. Dan kon hun reis samen nog best aangenaam worden, naar omstandigheden. Nu hij begreep waarom ze bij hem bleef, maakte hij zich een stuk minder zorgen dat ze er vandoor zou gaan. Ze had een doel en hij was de enige die haar naar de basis kon leiden. Ze had hem nodig om haar doel te bereiken, hij had haar nodig. Al wilde hij niet nadenken over de reden waarom hij haar nodig had, liever niet.
Er stak iets in zijn zij en even vertrok Raphael zijn gezicht. 'Fuck,' bracht hij uit, wat meer als een kreun klonk. 'Ik wil geen spelbreker zijn, maar ik durf niet met zekerheid te zeggen dat we morgen verder kunnen reizen.'

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Instemmend knikte Raewynn. ‘Dat klinkt sowieso als een goed idee.’ Met haar vinger tekende ze een figuurtje in het stof op de houten vloer. ‘Ik denk dat er nog wel wat dingen te vinden zijn hier.’ Als ieder huis zo onaangeroerd was als deze boerderijwoning dan viel er genoeg te halen. Ze kon alleen maar hopen dat het daadwerkelijk zo’n feest zou zijn. Voor ze de stad hadden verlaten deze ochtend, had ze uit haar schuilplek in het verlaten flatgebouw een aantal van haar spullen opgehaald, maar bijster veel had ze al niet meer gehad. Het was hoog tijd om haar voorraadje aan te vullen, met name nu de medische spullen er doorheen waren gevlogen door de verwondingen die ze aan de wolven over hadden gehouden en omdat ze de wodka - een prima ontsmettingsmiddel - op hadden gedronken. En de volgende ochtend zouden er zeker nog een paar aspirientjes doorheen vliegen.
Met een lome glimlach op haar gezicht had ze toegekeken hoe ook Raphael het laatste bodempje drank achterover sloeg. Aangezien hij al met al bijna net zoveel op had als zij, voelde ze zich iets minder schuldig voor het overmatige drinken. Morgen zou ze zichzelf er ongetwijfeld om haten.
Raewynn voelde zijn ogen op haar branden, vanuit haar ooghoeken zag ze hem naar haar kijken. Normaal zou ze onbewogen hebben teruggekeken, hem hebben uitgedaagd als eerste weg te kijken, maar nu glimlachte ze enkel. Ze vond het niet erg dat hij naar haar keek. Het bezorgde haar een enigszins… warm gevoel. Anders kon ze het niet omschrijven, naast dat het verwarrend was.
Verontwaardigd schoten haar wenkbrauwen de lucht in. ‘Als ik je geen reden meer geef om bijna dood te gaan?’ herhaalde ze met een lachje. ‘Nou zeg, alsof ik ervoor heb gekozen dat die wolven ons aanvielen.’ Raewynn trok haar benen weer naar zich toe en ging op haar knieën zitten. Ze leunde iets naar hem toe en steunde met één hand op de grond. ‘Dankzij mij is het bij bijna dood gebleven. Heb ik daar trouwens al een bedankje voor gehoord?’ Verwachtingsvol trok ze een wenkbrauw naar hem op.
Haar blik zakte af naar zijn buik toen zijn gezicht even vertrok van pijn. Er waren een paar rode plekken in het verband te zien, maar gelukkig was het niet helemaal doordrenkt van zijn bloed - een indicatie dat de wonden niet zo hevig meer bloedden als eerst. Ze konden alleen maar hopen dat het er de volgende dag nog steeds zo goed uitzag. De wonden dan, want ondanks het verband dat een deel van zijn buik bedekte, kon ze concluderen dat Raphaels lichaam zelf er sowieso goed uitzag.
‘Ik weet wel zeker dat jij morgen nergens heen gaat’, snoof ze. Raewynn viste het speldje dat ze van de kleren van één van hun dode aanvallers van die ochtend had gehaald en ging met haar duim over het embleem van de boom. ‘Eén dag op dezelfde plek blijven zou moeten kunnen. Het duurt vaak een paar dagen voor ze een nieuw team de goede richting in hebben gestuurd.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij realiseerde zich dat ze doorhad dat hij zat te kijken en even voelde hij zich beschaamd. Toch keek hij niet weg, niet direct in ieder geval. Misschien had hij dat wel moeten doen, maar daar was het nu te laat voor. Daarbij, de alcohol maakte het erg lastig om rationeel na te denken. En, ten derde, ze keek uiteindelijk ook wel naar hem. Misschien niet zo intens als hij, maar ze keek wel degelijk. Al helemaal toen zijn gezicht vertrok van pijn. Je had het kunnen afdoen als een check op de verbanden, maar het viel Raphael direct op dat haar blik wel iets lang bleef hangen voor enkel dat.
'Je hebt gelijk,' antwoordde hij, 'nog bedankt daarvoor. In principe ben ik je nu mijn leven schuldig.' Nu keek hij wel weg, naar de saaie muur tegenover hen. Wat betekende dat eigenlijk, iemand een leven schuldig zijn? Moest hij haar leven nog een keer redden? Zou hij de rest van zijn leven aan haar moeten wijden? Dat leek hem onwaarschijnlijk en daarbij, in hun huidige situatie was dat onmogelijk. Hij wilde er nog iets over zeggen, maar twijfelde direct. De woorden waren op meerdere manieren te interpreteren, daarom moest hij heel zorgvuldig zijn met de manier waarop hij ze sprak. En dat terwijl hij net de rest van een fles sterke alcohol naar achteren getikt had. 'Bedenk maar hoe ik die schuld kan inlossen,' zei hij uiteindelijk. Het lukte om een ietwat joviale toon aan te slaan, maar er zat zeker nog wel een randje serieuze ondertoon aan. Hij vermeed nu expres om haar aan te kijken, zich erg bewust van de mogelijkheden die hij liet met het uitspreken van deze woorden. Op meerdere manieren. Normaliter zou hij zeggen dat ze in de toekomst wel iets aan die schuld konden doen, maar in dit geval zou dat alleen maar schrijnend zijn. Voor Raewynn zou het dagen tellen worden tot ze stierf. Het enige dat hij dan kon doen was zorgen dat ze haar wraak kreeg voordat het zo ver was. Dat leek hem geen gepast plan.
Inmiddels was hij weer onderuit gezakt, want hij merkte dat die positie wat comfortabeler was dan het rechtop zitten. Daarbij was hij ook gewoon moe en wilde hij binnenkort gaan slapen. Dat had hij wel verdiend, vooral omdat hij nu vrij zeker wist dat hij weer wakker zou worden als hij zijn ogen sloot.
Even knikte hij instemmend. Een dag konden ze wel hier blijven. 'Wel naar een ander huis,' merkte hij op, 'om te zorgen dat onze geur niet alleen hier hangt.' Daarbij was het belangrijk dat hij wel iets van beweging kreeg. Het was angstaanjagend hoe snel de mens kon afzwakken als je niet bleef trainen, of in ieder geval beweging bleef houden. Dat ging Raphael zichzelf niet laten gebeuren.
Een rilling ging over zijn rug. De alcohol had hem wel warm gehouden, maar zijn lichaam was niet in topconditie. Hij was veel bloed verloren, droeg geen shirt en het was hier binnen alles behalve warm. Van centrale verwarming was geen sprake en hoewel de haartjes op zijn arm overeind stonden om zo veel mogelijk warmte vast te houden, was dat lang niet voldoende.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Hij was haar zijn leven verschuldigd. Het klonk zo zwaar, als hij het op die manier zei. Op het moment dat ze de beslissing had genomen om hem van de wolven te redden en hem naar de boerderij te slepen om zijn wonden te verzorgen, had dat de enige goede optie geleken. Misschien zou ze er morgen spijt van hebben. Misschien zou ze zichzelf er morgen om vervloeken dat ze had toegegeven aan een vlaag van zwakte, of wat het dan ook precies was geweest. Ze kon er niet goed een woord op drukken, het was verwarrend.
Er schoten meerdere dingen haar gedachten binnen toen hij zei dat ze maar iets moest bedenken waarmee hij de schuld in kon lossen. Aan mogelijkheden was geen gebrek. Ergens was het jammer dat hij er lichamelijk zo beroerd aan toe was, dat liet een aantal ideeën onmiddellijk afvallen. Niet dat ze die dingen heel serieus overwoog, maar tegelijkertijd ook wel, in ieder geval een beetje dan toch.
‘Hmm, mag ik daar wat bedenktijd voor? Zo’n unieke kans moet ik namelijk wel goed besteden’, grijnsde ze. Je zou me kunnen laten leven, had ze eerst willen zeggen. Ze had kunnen vragen dat hij de organisatie haar niet als een proefkonijn zou laten gebruiken, maar ze wisten beiden dat dat een eis was die hij niet in zou kunnen willigen. En bovendien wilde ze de sfeer niet verpesten door dat nu ter sprake te brengen.
‘Dat is wel zo verstandig, ja’, beaamde ze. ‘Om de geur en omdat het fraaie bloedspoor dat jij hebt achtergelaten zelfs de domste mens en dieren hier nog heen kan leiden.’ Ze had er eigenlijk helemaal niet opgelet toen ze hem hierheen had gebracht. Het enige wat ze nog kon doen was hopen dat het wel meeviel hoeveel bloed hij onderweg verloren was, of dat het op de donkere bosgrond niet zo erg opviel. Hoe dan ook was het verstandiger dat ze zich morgen verplaatsten.
‘Je hebt het koud’, concludeerde Raewynn. Zelfs in de schaduwen kon ze zien hoe er een rilling door zijn lichaam ging. Nu ze erover nadacht, had ze het zelf evenmin erg warm. ‘Je kunt ook niet op de vloer blijven zitten hier. Kom, opstaan.’ Ze wapperde met haar hand en duwde zichzelf overeind van de grond. Bijna tuimelde ze net zo hard weer omver. ‘Ho shit’, mompelde ze, steun zoekend bij de muur. Ze was even vergeten wat alcohol ook alweer deed met je evenwicht.
‘Oké, kom.’ Ze bukte om Raphaels arm vast te pakken, zodat ze hem overeind kon helpen. Het ging niet heel soepel en het kostte haar nog een paar wankele pasjes om hem op zijn benen te krijgen, maar uiteindelijk bereikten ze zonder omver te vallen de bank in de woonkamer. Nadat ze hem daar neer had gezet, frunnikte ze de deken los van haar rugzak. ‘Ik heb er maar eentje, dus ik ben bang dat we hem moeten delen.’ Raewynn klapte de deken open en liep terug naar de bank. ‘Maar ik kan je ook heel goed warm houden hoor. Dekens zijn niets vergeleken met mij.’ Ze ging naast Raphael zitten en drapeerde de ene helft van de deken om hem heen, waarna ze het resterende deel om haar eigen schouders heen sloeg.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
'Natuurlijk,' beaamde hij toen ze vroeg of ze wat bedenktijd mocht. Hij had ook niet verwacht dat ze direct een idee had en als ze dat wel had gehad, zou hij haar aangeraden hebben om er nog eens goed over na te denken in sobere staat. Tenminste, dat was zijn rationele gedachte. Irrationeel, of dronken, was hij niet zo verantwoordelijk om met zulke wijze dingen te komen.
'Je bent wel een helder licht,' reageerde hij toen ze opmerkte dat hij het koud had. De rilling was duidelijk niet erg subtiel geweest. Goh. 'Bijna net zo slim als ik, overduidelijk.' Een brede grijns lag op zijn gezicht, maar die verdween al snel toen Raewynn hem overeind probeerde te helpen. Ineens deed alles zeer en dat niet alleen, de wereld begon ook te draaien. Shit. Zo lang hij stil had gezeten, had de alcohol nog niet het volledige effect gehad. Nu hij echter overeind gekomen was en aan het bewegen ging, merkte hij dat dat allemaal niet meer zo soepel ging. Gelukkig was het niet zo ver naar de plek waar ze hem heen probeerde te leiden en kon hij al vrij snel weer gaan zitten. Op een bank dit keer, wat toch een stuk comfortabeler zat dan de grond.
De inspanning om van de vleor naar de bank te komen, had hem veel energie gekost. Hij was al zwak en dronken, nu was het allemaal nog erger. Zijn lichaam trilde nu niet alleen van de kou, maar ook van de vermoeidheid. Toch zakte hij nog niet direct weg, de kou hield hem op dit moment ook wakker. En de stem van Raewynn, natuurlijk. Ergens dacht Raphael aan zijn eigen spullen, waar ook een deken of slaapzak bij moest zitten, maar de energie om dat aan te stippen had hij niet. Daarbij, in zijn toestand leek het hem helemaal niet erg om een deken met de geëvolueerde dame te delen. Vooral door de opmerking die ze maakte, die een lome grijns op zijn gezicht teweegbracht. Hij kon een schunnige opmerking net op tijd onderdrukken, zich ervan bewust dat het totaal ongepast was. Ze had hem zelf uitgedaagd, maar hij moest er niet op in gaan. Hoe graag hij ook wilde, het was beter als hij het niet deed en zich gewoon inhield, voor zo ver mogelijk.
'Dat zal ik dan maar van je aannemen,' antwoordde hij na een korte stilte, die gevallen was omdat hij over zijn woorden na had moeten denken. Het was een veilig opmerking. Misschien niet iets dat ze had willen horen, niet waar ze op uit was geweest met uitdagende woorden, maar het was wel beter zo.
Ondanks dat hij niet geheel op haar woorden in was gegaan, schoof hij wel iets dichter tegen haar aan. De deken was prima, maar feit was dat ze elkaar met lichaamswarmte nog beter warm zouden kunnen houden. Niet te dicht tegen haar aan, maar wel zo dat hij haar aanwezigheid duidelijk kon voelen. Dat was niet verkeerd en Raphael sloot zijn ogen. De draaiende omgeving deed toch niet veel goeds voor hem.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Een warme sensatie die over haar gezicht kriebelde en fel licht dat door haar oogleden heen probeerde te prikken, trokken haar uit de droomwereld. Verdwaasd, met de laatste flarden slaap nog aan haar gedachten klevend, opende ze haar ogen, om ze meteen met een zachte kreun weer dicht te knijpen. Zo fel. Alsof iemand de zon uit de lucht had geplukt en haar er recht mee in de ogen scheen. Futloos bleef ze liggen zoals ze wakker was geworden. Haar hoofd rustend tegen de bankleuning. De helft van haar lichaam werd verwarmd door een warmtebron naast haar, waar ze knus dicht tegenaan was gekropen.
Het was inderdaad de zon die op haar gezicht scheen. Het had haar hersenen een paar seconden gekost om tot die conclusie te komen, maar eens ze op gang waren, kwamen er meer dingen boven drijven. Het bos, de wolven, de boerderij. Alleen de zon kon onmogelijk ook haar rechterkant verwarmen, dus waar kwam die warmte dan vandaan?
Meer beelden kwamen naar boven drijven. De aanval, het bloed, zoveel bloed.Raphael had het koud gehad, herinnerde ze zich, en ze had hem op de bank gezet. Nu vlogen haar ogen open en met een lichte schok veerde ze iets overeind.
‘Ah, fuck.’ Raewynn kromp in elkaar en greep naar haar hoofd. De drank – hoe had ze dat kunnen vergeten? Het hevige bonken in haar hoofd zou dat in ieder geval niet nog een keer toestaan. Nog half met haar ogen knipperend tegen het zonlicht dat door het woonkamerraam naar binnen stroomde, duwde ze zichzelf
iets overeind. Shit, ze had wel heel knus tegen Raphael aan gelegen. Hoe was dat in godsnaam gebeurd?
Raewynn liet de deken van haar schouders zakken en keek opzij naar haar reisgenoot. Hij lag onderuitgezakt in de hoek van de bank, de andere helft van de deken om zijn schouders en… Waarom had hij geen shirt aan? Hoe meer de hele situatie tot haar door begon te drongen, des te sterker ze zich afvroeg hoe dronken ze gister was geweest? In haar herinnering had het meegevallen, maar zowel het feit dat ze niet logisch genoeg na had kunnen denken om een shirt uit zijn rugtas te halen of een deken in het huis te zoeken, en de hoofdpijn vertelden haar dat ze wel degelijk heel wat drank weg had getikt.
Ze wendde haar blik niet meteen af, maar bleef net iets langer dan nodig was naar Raphael kijken. In het felle zonlicht kon ze ongehinderd zijn spieren bestuderen. En kijken of het verband nog goed zat. Vooral dat laatste, natuurlijk. God, ze hoopte dat hij nog sliep en niet door zou hebben hoe dicht ze tegen elkaar aan hadden gelegen.
Raewynn deed een halfslachtige poging haar deel van de deken ook om hem heen te slaan, waarna ze opstond van de bank. Loom rekte ze zich uit. Terwijl ze naar het raam toe liep, blies ze haar adem met een diepe zucht uit. Ze greep het gordijn vast en trok deze een stuk dicht alvorens naar haar rugzak te
lopen. Water en aspirine, dat was het belangrijkste nu.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Alles deed zeer. Maar hij had het niet koud. Dat was een klein voordeel. Hoewel de bron van warmte naast hem nu wel afgekoeld leek te zijn, want een frisse vlaag lucht streek over de plekken die zojuist nog heerlijk warm waren geweest. Zijn ogen hield hij gesloten. Te veel pijn. Zijn ogen deden zeer, zijn hoofd deed zeer en zijn hele lichaam voelde alsof hij met een wolf had geworsteld. Wacht. Dat was ook zo.De dag ervoor was scherp tot het moment dat hij Raewynn had weggeduwd bij de wolven. Hij probeerde dieper na te denken, flarden van herinneringen kwamen omhoog drijven. Maar hij kreeg er hoofdpijn van. Ze hadden zitten drinken gisteren. Flink, ook. En hij herinnerde zich niet meer precies waar ze het over gehad hadden. Veel verschillende dingen, vermoedde hij. Dronken Raphael was veel makkelijker om mee te praten.Raphael. Raph. De bijnaam kwam ineens omhoog drijven. De context was vaag, maar Raphael herinnerde zich dat het over bijnamen was gegaan. Hij had haar Rae genoemd. En in reactie had zij hem Raph genoemd. Belachelijk, een jager en een geëvolueerde die op die manier met elkaar om zouden gaan. Nee, dat ging niet gebeuren. Maar de warmtebron. Heel langzaam opende Raphael zijn ogen, voorzichtig om verder geen lichaamsdelen te bewegen. Het viel hem direct op dat er naast hem een lege plek was, waar de stof van de bank wel ingedrukt was. Dat kon maar één ding betekenen: hij en zij hadden dicht tegen elkaar aan geslapen. De gedachte daaraan gaf hem een warm gevoel en tegelijkertijd een naar gevoel. Zoiets was niet goed. Jager en prooi.Raewynn bewoog, waardoor ze hem opviel. Hij liet zijn blik op haar rusten. Nu ze niet doorhad dat hij keek, bestudeerde hij haar. Het zonlicht deed haar huid oplichten, alsof de stofjes over haar huid dansten. Ze zag er moe uit en zo beroerd als hij zich voelde. Logisch, zij had ook een aardige hoeveelheid alcohol achterover geslagen. Met wat moeite schoof Raphael zichzelf overeind, waardoor de deken van hem afgleed. Geen shirt. En zo hadden ze tegen elkaar gelegen? Shit. Zijn gezicht vertrok van de pijn en een sissend geluid kwam tussen zijn tanden door. Dat trok de aandacht van zijn reisgenote, maar hij perste een glimlach op zijn gezicht. ‘Goedemorgen Raewynn,’ zei hij, met een zo neutraal mogelijke uitdrukking op zijn gezicht. ‘Je ziet er net zo goed uit als ik me op dit moment voel, ook een zware nacht gehad?’ Het was een retorische vraag, maar tegelijkertijd ook weer niet. Raphael had gaten in zijn geheugen en mede daardoor had hij geen idee hoe hij zich nu een houding moest geven tegenover de jonge vrouw. Hij hoopte maar dat haar geheugen ook niet helemaal helder was, misschien konden ze dan beiden doen alsof er niets aan de hand was.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Een kort, fel gesis bereikte haar oren. In een reflex schoot haar hand richting haar schouder, om één van de twee dolken te pakken die ze doorgaans kruislings op haar rug droeg. Halverwege de handeling drong tot haar door dat er geen wapens nodig waren - er was geen dreiging. Dat was ironisch, want eigenlijk vormde Raphael wel degelijk het grootste gevaar voor haar. Niet alleen omdat hij haar bij zijn organisatie af moest leveren. Ze herinnerde zich niet alles even helder meer, maar het praten met hem gisteravond was… niet onprettig geweest.
‘Goedemorgen’, bromde ze terug. Onderin haar rugtas ontmoetten haar vingers het doosje paracetemol. Ongeduldig wurmde ze de strip met pillen eruit. Haar gezicht vertrok iets. Had ze echt nog maar twee aspirines over? In haar hoofd waren het er meer geweest, maar nu ze erover nadacht was het inderdaad al een aardige tijd geleden sinds ze voor het laatst actief nieuwe medische spullen had gezocht. De gedachte dat de hoofdpijn en het slappe, verlepte gevoel in haar lichaam dankzij haar geëvolueerde genen sneller weg zouden gaan dan bij een gewoon mens stelde haar enigszins gerust.
Raewynn wierp een pinnige blik in de richting van haar reisgenoot. ‘Dat is niet erg aardig om tegen een vrouw te zeggen.’ Ze drukte de aspirines uit het folie en draaide de dop van haar waterflesje af. ‘Maar om je vraag te beantwoorden: de nacht was prima, wakker zijn alleen niet.’ En niet alleen door de hoofdpijn, eveneens door de puinhoop die haar gedachten momenteel waren.
Ze spoelde de pilletjes weg met een paar slokken water, waarna ze het flesje bijna leeg dronk met in haar achterhoofd de hoop dat er in de buurt een waterbron was. Hoe had het haar gisteravond in godsnaam zo’n goed idee geleken om zoveel te drinken?
‘Hoe is je wond?’ informeerde ze, terwijl ze Raphael zorgvuldig ontweek met haar blik. ‘Het verband is op, dus er kan nu nog geen nieuwe omheen. Heb jij nog pijnstillers in je tas?’
Zonder zijn antwoord af te wachten trok ze zijn rugzak naar zich toe. Het eerste dat ze tegenkwam nadat ze de rits open had getrokken, was de stof van een shirt. Een blik op de zon die door de gordijnen prikte vertelde dat het aangenaam genoeg was om met korte mouwen rond te lopen.
Waar maakte ze zich eigenlijk druk om? Als hij het koud had, was dat zijn probleem.
Resoluut trok Raewynn het shirt uit zijn tas. ‘Trek wat aan’, mompelde ze terwijl ze het kledingstuk zijn kant op wierp. In een zijvakje van de rugtas vond ze waar ze naar opzoek was. Ook Raphael had niet bijster veel pijnstillers meer over, maar het zou genoeg moeten zijn voor hem om de kater mee door te komen. De wond aan zijn buik daarentegen, was een ander verhaal.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
'Er is mij geleerd om vrouwen als gelijken te zien,' antwoordde Raphael droog, 'dus als je er niet uitziet zal ik dat ook eerlijk tegen je zeggen.' Hoewel hij niet gemeen tegen haar wilde zijn, was zijn humeur ook niet zo schitterend dat hij over zich heen liet lopen door de jonge vrouw. Het was ook volkomen waar, wat hij vertelde. De organisatie, O.D.A.V., leidde de jagers zo op dat ze geen onderscheid maakten in man of vrouw. Het enige dat er toe deed was of iemand geëvolueerd was of niet. De rest van de vaardigheden was aan te leren. Een gevolg daarvan was dat Raphael vrouwen niet op een of ander voetstuk zette. Natuurlijk zou hij niet wegkijen als een prachtige dame naakt voor hem stond, maar in principe hechtte hij vrij weinig waarde aan het geslacht van een persoon. Jager is jager, prooi is prooi.
Behalve dan dat hij het lastig vond om Raewynn als prooi te zien.
Natuurlijk, ze was zijn gevangene en een geëvolueerde. Maar zijn vage herinneringen aan gisteren hadden daar iets in veranderd. Niet drastisch, maar ergens zag hij toch iets minder als de vijand, iets minder als de geëvolueerde die enkel een middel was tot een hoger doel. Het was lastig in woorden uit te drukken, maar het zou bijna gezegd kunnen worden dat hij een soort genegenheid voor de jonge vrouw voelde. Bijna.
Hij ving het shirt dat ze hem toegooide, al vertrok zijn gezicht bij de beweging. Het was een reflex dat hij het kledingstuk had opgevangen, maar hij had het beter niet kunnen doen. 'Thanks. En alles doet zeer, maar er zit meer leven in dan toen je me gisteravond vond. Dus dat is al een pro.' Hij wilde nog iets zeggen over de pijnstillers, maar zag dat ze ondertussen zijn hele tas al doorgespit had en gevonden had wat ze zocht. 'Help yourself,' mompelde hij zacht, ietwat geïrriteerd dat ze zomaar in zijn tas gevlogen was. Daar zaten dingen in waar zij met haar neus niets te zoeken had, hoe graag ze ook pijnstillers wilde. Toch, hij was niet echt in een positie om er iets aan te doen, dus in plaats daarvan trok hij het shirt over zijn hoofd. Het was niet optimaal, maar hij voelde zich in ieder geval weer een beetje bedekt. Niet dat hij zich schaamde voor zijn lichaam, maar de ietwat smoezelige verbanden rondom zijn lichaam waren nou niet iets waar hij graag mee bleef pronken.
Nadat hij zijn shirt aangetrokken had probeerde hij overeind te komen. Niet echt een goed idee, zijn lichaam protesteerde direct tegen de bewegingen. Niet alleen de wonden trokken naar, maar het was ook daadwerkelijk een soort van spierverzuring die in zijn lichaam gekropen was. Niet prettig, vooral niet naast zijn bonkende hoofd. Toch forceerde hij zichzelf om overeind te staan, naar de tas te schuifelen en op een iets minder subtiele manier de pijnstillers bij Raewynn vandaan te pakken. Grissen, eerder. Ergens onderin de tas zat nog een half flesje water, dat hij leegdronk met twee pijnstillers. De voorraden waren beperkt, dus hij zou het met twee moeten doen. Er zaten er nog twee in het doosje, maar Raphael had geen idee hoe lang deze pijn nog aan zou houden. Beter nam hij het zekere voor het onzekere en verdeelde hij zijn voorraden een beetje.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
‘Nou, bedankt dan maar’, mompelde ze, al kon er toch een klein lachje vanaf. ‘Al vind ik het moeilijk om te geloven dat zo’n organisatie barbaren ineens wel dat soort standaarden heeft.’ Ze had anderen er wel eens over horen praten, de ongelijkheid die vroeger had bestaan tussen de geslachten. Tegenwoordig merkte ze het nauwelijks meer, op de occasionele opmerking van een typisch dominante, stoere man die dacht dat hij heel wat was na. En dat soort types bewees ze met alle plezier hun ongelijk.
Raphael antwoordde dat hij zich al iets levendiger voelde dan gisteravond. Het zei niet heel veel - veel slechter dan gister kon het immers niet worden - maar hij zou zich deze ochtend door de pijn heen moeten bijten.
‘Mooi’, antwoordde ze, terwijl ze zijn tas van zich af schoof en rechtop ging staan. ‘Ik ga kijken of hier nog wat te halen valt en daarna kunnen we de rest van het dorpje verkennen.’
Raewynn pakte één van haar dolken bij haar tas vandaan, zodat ze in ieder geval iets had om zichzelf mee te verdedigen mocht er ineens een ongenode gast voor haar neus staan. Ze hoopte echter dat het volgende team geëvolueerden dat ongetwijfeld achter hen aan ging, nog een tijdje op zich zou laten wachten.
Met twee treden tegelijk beklom ze de trap naar de bovenverdieping van de boerderij. De smalle, donkere gang voelde krap en benauwd aan. Met behoedzame passen liep ze naar de eerste deur toe, welke ze zachtjes opende. Haar voorzichtigheid werd enigszins teniet gedaan door de vloerplanken, die kraakten iedere keer als ze haar gewicht verplaatste. Vluchtig doch grondig controleerde ze of iedere ruimte in het huis daadwerkelijk leeg was. Dat was zo, hoewel ze zich niet helemaal op haar gemak voelde hierboven. Een dikke laag stof bedekte de meubels in de kamer. Bedden waren keurig opgemaakt, fotolijstjes stonden uitgestald op kastjes en in één kamer lag een stapel strak gevouwen wasgoed op het bed. Alles was zo… onaangeroerd. Alsof het huis niet al decennia lang verlaten was, maar de bewoners ieder moment terug konden komen van werk of van een vakantie.
Alleen waren de bewoners waarschijnlijk allang dood.
Raewynn trok zichzelf abrupt uit haar afgedwaalde gedachten. Ze trok haar hand van de deurklink af en liep terug naar de badkamer, waar ze alle kastjes en laatjes open trok om te kijken of er nuttige dingen in lagen. In rap tempo vulde ze de geslonken voorraden in haar rugtas aan met nieuwe doosjes paracetemol, rolletjes verband, pleisters, ontsmettingsmiddel, deo, een flesje shampoo en ze vond zelfs nog een halfvol flesje parfum.
Ze stond op het punt om de badkamer uit te lopen op het moment dat haar blik haar reflectie in de spiegel ving. God, ze zag er echt niet uit. Raphael had niet overdreven. Kleine schrammetjes ontsierden haar gezicht, haar haren zaten warrig en ze zag er vermoeid uit door de baggere nachtrust. Gelukkig viel daar iets aan te veranderen. Met een borstel uit één van de kastjes fatsoeneerde ze haar haren, om deze in een hoge paardenstaart bijeen te binden. Twee haarspeldjes hielden wat eigenwijze plukjes op hun plek. Ze plenste wat koud water in haar gezicht en smeerde een laagje lippenbalsem op haar droge lippen. Vertwijfeld keek ze naar een paar make-up spullen in het kastje naast de wastafel. Zou ze wat opdoen? Nee, riep ze zichzelf resoluut tot orde, eerst moesten ze verplaatsen. Toch kon ze het niet laten om een mascara, lippenstift en wat oogschaduw in haar tas te gooien. Het nam niet veel ruimte in en ze hadden toch heel de dag - Raphael zou met zijn verwondingen nog geen grote afstand af kunnen leggen. Misschien was er later nog wat tijd.
Raewynn hees haar rugtas beter over haar schouder. In één van de slaapkamers vond ze wat schone kleren in haar maat. Ook griste ze wat kledingstukken voor Raphael mee.
‘Het lijkt wel alsof de tijd hier stil heeft gestaan’, merkte ze op eens ze terug de woonkamer in liep. ‘Creepy. Hier, ik heb voor je geshopt.’ Ze gooide de stapel kleren voor hem op de bank neer.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Na het innemen van de twee aspirines was hij weer gaan zitten, wachtend tot de pijnstillers hun werk een beetje zouden gaan doen. De medicijnen waren al lang over de datum, waardoor de werkzaamheid natuurlijk verminderd was. Het was dan ook maar afwachten in hoeverre de twee pilletjes de pijn zouden kunnen afzwakken. Raphael vermoedde niet genoeg. Hij volgde Raewynn met zijn ogen tot de ze ruimte uit was, waarna het even compleet stil leek te zijn in het huis. Totdat het geluid van krakende planken hem weer op deed schrikken. Instinctief reikte hij naar zijn boog, die hij normaal natuurlijk altijd droeg. Het wapen stond dit keer echter bij de ingang van het gebouw, meegesleept vanaf de plek waar hij zijn bijna-doodervaring had gehad. Ook protesteerde zijn lichaam hier enorm tegen: hij zette veel te veel spanning op de helende wond rond zijn buik door op deze manier naar zijn wapen te reiken, waardoor scheuten van pijn door zijn lichaam gingen. Raphael betwijfelde of zelfs als hij zijn boog had gehad, hij überhaupt voldoende kracht gehad zou hebben om de pees te spannen en een pijl te vuren. Ook dat vergde nu eenmaal spanning en inspanning, dingen die op dit moment niet goed gingen. Daar baalde hij van. De boog was, zo ver hij had gezien, het enige wapen dat ze bij zich hadden dat op afstand gebruikt kon worden. En aangezien Raewynn er zelf geen had, betwijfelde hij of ze ermee om kon gaan. Misschien maar beter van niet. Toch bleef de gedachte op de achtergrond hangen terwijl hij bleef luisteren naar de geluiden, het gekraak van de planken op de eerste verdieping. Niet veel later kwam Raewynn naar beneden met spullen. Het viel Raphael direct op dat ze er beter uitzag dan toen ze naar boven was vertrokken, maar hij besloot er geen opmerking over te maken. Voor hetzelfde geld zou Raewynn het negatief opvatten en hem beschuldigen van seksisme. Wat totaal niet het geval was, maar soms maakt dat ook niet meer uit dan. Dit keer ving hij de kleding niet, maar wachtte hij tot de stof geland was voordat hij het opraapte. Niets bijzonders, gewoon wat dingen die hij kon dragen. En maar goed ook, want veel schone of bruikbare kleren had hij niet meer na de afgelopen dagen. Bij O.D.A.V. zouden ze de spullen wel weer aan kunnen vullen, maar daar had Raphael nu natuurlijk helemaal niets aan.‘Bedankt,’ antwoordde hij, zo neutraal vriendelijk als hij kon. ‘Verder nog iets nuttigs gevonden? Medicijnen of zo?’ Hij hoopte met heel zijn hart dat ze ja zou zeggen. Hoewel er nog pijnstillers waren, was dat ook niet meer veel. En het verband was ook op, terwijl Raphael goed wist dat het niet verwisselen van het verband vragen om infecties en andere problemen was. Terwijl hij dit vroeg, stopte hij wat kleding in zijn tas. Zijn andere persoonlijke bezittingen bedekte hij er zorgvuldig mee, in de hoop dat Raewynn niet nog een keer zomaar in zijn tas zou gaan graaien.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Gister was het beter. Niet omdat ze aangevallen waren door het team van Eden’s Elite, niet omdat ze bijna verslonden waren door gemuteerde wolven, maar omdat het toen duidelijk was hoe ze tegenover elkaar stonden. Afstandelijk, hatelijk. Met elkaar opgescheept omdat de situatie hen daartoe geforceerd had.
Nu was het anders. Raewynn zou het niet anders kunnen omschrijven dan ongemakkelijk, dat dekte de lading het beste. Alsof ze beiden niet goed wisten hoe ze zich nu tegen elkaar moesten gedragen. Opnieuw zo afstandelijk doen, voelde toch niet helemaal juist na hoe het gisteravond was geweest.
Hoe meer ze erover nadacht, hoe meer spijt ze ervan kreeg dat ze zich de vorige avond zo had laten gaan.
‘Ja. Een paar pijnstillers, die ga je hard nodig hebben. Er lag ook nog wat ontsmettingsmiddel en verband, dus er kan nog nieuwe om je wond.’ Raewynn trok haar deken van de bank en rolde deze op, waarna ze hem weer aan haar tas vast gespte. ‘Maar niet nu. Het lijkt me verstandiger als we ons eerst verplaatsen, de omgeving een beetje verkennen.’
Terwijl ze haar lege waterflesje terug in haar tas stopte, maakte ze een mentale aantekening dat ze tevens moesten kijken of er een waterbron in de buurt was. Een dagje zouden ze het wel uithouden zonder water, maar de drank van gisteravond maakte de situatie er niet bepaald beter op. Bovendien was het beter als Raphael zijn wond nog wat kon spoelen met water. Ze had dat gister wel gedaan, maar in het halfduister en de stress om het bloeden te laten stoppen, was ze niet heel grondig te werk gegaan.
‘Ik hoop dat de andere huizen net zo onaangeroerd zijn als deze.’ Met langzame passen liep Raewynn de woonkamer door. Haar vingers trokken een lijn in de stoflaag op een ladekast, waarna ze haar hand naar het handvat van de bovenste la verplaatste. ‘Kaarsjes’, mompelde ze, ‘altijd handig.’ Ze graaide een handvol waxinelichtjes uit de lade. De aansteker die erbij lag, gaf helaas geen blijk van leven meer. In de andere lades lagen vooral nietszeggende papieren. Verzekeringen, contracten, twee paspoorten. Allemaal dingen die van de ene op de andere dag vrijwel niets meer waard waren.
‘Waar zou iedereen toch ineens zijn gebleven hier?’ vroeg ze zich hardop af. Met een zucht duwde ze de onderste lade dicht, om zich terug te draaien naar de bank. Vroeger als ze in dit soort huizen kwam of door een verlaten plaats dwaalde, beeldde ze zich altijd in hoe de bewoners er geleefd zouden hebben. Hoe iemand op de bank zou zitten, de tv aan en ondertussen bladerend in één van de tijdschriften op het salontafeltje. Mensen hadden zo’n… simpel leven gehad voor alle ellende begon. Ergens was ze blij dat ze een dergelijk leven nooit gekend had. Ze kon niet iets missen dat ze nooit had gehad.
Raewynn schoof de gordijnen een stukje opzij en loerde door het ietwat vieze glas naar buiten. ‘Ben je klaar om te gaan?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld