Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Daynty schreef:
Raeya Nayeli Ferguson, 19
Innerlijk
Voordat de onderzoekers met haar genen gingen prutsen, was Raeya een redelijk sociaal meisje. Ze was altijd al redelijk rustig en keek liever eerst de kat uit de boom, maar rondom mensen met wie het klikte, was ze vaak erg gezellig. Dat veranderde toen haar gave op begon te spelen en de gevolgen daarvan duidelijk werden. Ze zonderde zich steeds meer af van anderen, doodsbang dat ze iemand per ongeluk iets aan zou doen als diegene te dichtbij kwam.
Nog steeds leeft ze erg teruggetrokken en op de achtergrond, al betekent dat niet dat ze haar ogen niet open heeft. De levenslust is echter een beetje uit haar weggevaagd, deels door het feit dat ze zichzef bijna als een monster ziet, deels door de eenzaamheid.
Diep vanbinnen verlangt ze wanhopig naar menselijk contact, naar een goede band met iemand, maar daar tegenover staat de angst dat ze mensen iets aandoet.
Verder ziet ze graag het goede in mensen, waar ze zich soms koppig in vast kan bijten, vastberaden om dat goede in een persoon naar boven te brengen.
De misdaad
Daniël en Elaine Ferguson waren zich maar al te bewust van de gevolgen voor hun enige dochter als zij een misdaad zouden begaan. Sterker nog, dat is precies de reden dat zij op een koude winterdag de confrontatie opzochten met een op straat aanwezige soldaat van het dictatoriale regime. Raeya is opgegroeid in een liefhebbend, maar arm gezin. Er was altijd net genoeg om van rond te komen, zij het met wat honger zo nu en dan. Echter, op het moment dat haar vader zijn baan verloor, bleef er vrijwel niets meer over. Toen haar vader vervolgens in een conflict raakte met de verkeerde mensen, bij wie hij geld had geleend dat hij niet terug kon betalen, zagen hij en zijn vrouw nog maar één optie om hun enige kind in veiligheid te brengen: het gevangeniseiland. Ver weg van de vijanden die achter het gezin aan zaten.
De gave
In Raeya's DNA zijn ze aan het prutsen geweest met het veranderen van de huid in een verdedigingsmiddel. Een ondoordringbare huid was het uitgangspunt. Haar huid is inderdaad veranderd in een barrière voor anderen, maar niet omdat het ondoordringbaar is. Een aanraking van haar blote huid bezorgt iemand een verlammend gevoel dat gepaard gaat met een stekende pijn in de ledematen. Het verschilt een beetje per persoon hoe heftig de daadwerkelijke uitwerking is en ook de mate waarin Raeya haar gave onder controle heeft op dat moment heeft invloed.
Die controle over haar gave - of eigenlijk het gebrek aan controle - is ook gelijk waar het misgaat. Ze heeft er niet veel controle over, en dat de onderzoekers haar tijdens experimenten dwingen om mensen aan te raken zodat ze haae gave kunnen monitoren, werkt ook niet bepaald mee. Het vergt intense focus van haar om haar gave te beheersen en de verlammende paniek die vaak ontstaat als iemand haar per ongelukt aanraakt, maakt het haast onmogelijk.
Raeya is ook af! c:
Raeya Nayeli Ferguson, 19
Innerlijk
Voordat de onderzoekers met haar genen gingen prutsen, was Raeya een redelijk sociaal meisje. Ze was altijd al redelijk rustig en keek liever eerst de kat uit de boom, maar rondom mensen met wie het klikte, was ze vaak erg gezellig. Dat veranderde toen haar gave op begon te spelen en de gevolgen daarvan duidelijk werden. Ze zonderde zich steeds meer af van anderen, doodsbang dat ze iemand per ongeluk iets aan zou doen als diegene te dichtbij kwam.
Nog steeds leeft ze erg teruggetrokken en op de achtergrond, al betekent dat niet dat ze haar ogen niet open heeft. De levenslust is echter een beetje uit haar weggevaagd, deels door het feit dat ze zichzef bijna als een monster ziet, deels door de eenzaamheid.
Diep vanbinnen verlangt ze wanhopig naar menselijk contact, naar een goede band met iemand, maar daar tegenover staat de angst dat ze mensen iets aandoet.
Verder ziet ze graag het goede in mensen, waar ze zich soms koppig in vast kan bijten, vastberaden om dat goede in een persoon naar boven te brengen.
De misdaad
Daniël en Elaine Ferguson waren zich maar al te bewust van de gevolgen voor hun enige dochter als zij een misdaad zouden begaan. Sterker nog, dat is precies de reden dat zij op een koude winterdag de confrontatie opzochten met een op straat aanwezige soldaat van het dictatoriale regime. Raeya is opgegroeid in een liefhebbend, maar arm gezin. Er was altijd net genoeg om van rond te komen, zij het met wat honger zo nu en dan. Echter, op het moment dat haar vader zijn baan verloor, bleef er vrijwel niets meer over. Toen haar vader vervolgens in een conflict raakte met de verkeerde mensen, bij wie hij geld had geleend dat hij niet terug kon betalen, zagen hij en zijn vrouw nog maar één optie om hun enige kind in veiligheid te brengen: het gevangeniseiland. Ver weg van de vijanden die achter het gezin aan zaten.
De gave
In Raeya's DNA zijn ze aan het prutsen geweest met het veranderen van de huid in een verdedigingsmiddel. Een ondoordringbare huid was het uitgangspunt. Haar huid is inderdaad veranderd in een barrière voor anderen, maar niet omdat het ondoordringbaar is. Een aanraking van haar blote huid bezorgt iemand een verlammend gevoel dat gepaard gaat met een stekende pijn in de ledematen. Het verschilt een beetje per persoon hoe heftig de daadwerkelijke uitwerking is en ook de mate waarin Raeya haar gave onder controle heeft op dat moment heeft invloed.
Die controle over haar gave - of eigenlijk het gebrek aan controle - is ook gelijk waar het misgaat. Ze heeft er niet veel controle over, en dat de onderzoekers haar tijdens experimenten dwingen om mensen aan te raken zodat ze haae gave kunnen monitoren, werkt ook niet bepaald mee. Het vergt intense focus van haar om haar gave te beheersen en de verlammende paniek die vaak ontstaat als iemand haar per ongelukt aanraakt, maakt het haast onmogelijk.
17
