Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O | Too much love will kill you
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Langzaam was Naylene haar lichaam uitgeput aan het raken. Een nieuwe oefening leek haar dan ook niet meer dan welkom. Al jaren lang verlangde ze er naar om met haar magie te kunnen oefenen, nu het moment daar was voelde ze de spanning in haar buik rondtrekken. 
Samen met Kol liep ze naar de voorwerpen die hij mee had genomen. Ze was onder de indruk van het geen wat hij verzameld had. 
“Onder de indruk?” De grijns van Kol vertelde haar eigenlijk al wel genoeg. 
“Uiteraard.” Naylene had de heksen om haar heen enkel hun eigen magie zien gebruiken. Al deze objecten waren waarschijnlijk gemaakt door heksen die veel meer kracht hadden. Ondanks dat ze het lezen over de heksen uiterst interessant had gevonden, zorgde de aanwezigheid van dit alles voor nog meer enthousiasme. 
“Wat is dit alles?” Naylene knielde bij de spulletjes neer. Ze was bang om iets aan te raken, omdat ze niet wist wat het zou gaan doen. 
Kol kwam al snel tegenover haar zitten. “Ik wist wel dat Finn zijn manier jou op een gegeven moment ook zou gaan vervelen.” 
Naylene schudde haar hoofd. “Nee dat is het niet. Ik ben Finn heel erg dankbaar voor wat hij heeft gedaan. Wat hij nu nog steeds doet.” De man had zonder twijfel zijn spullen gepakt om een reis te maken. Die voor hem misschien niet veel deed, maar voor een mens intens zou zijn. Ze was hem immens dankbaar dat voor haar over had.
“Ik ben je maar aan het plagen, Naylene.” 
Naylene keek op naar Kol. Tot nu toe had ze al wel gezien hoe iedere broer weer heel anders was dan de andere. Van Rebekah had ze nog niet heel erg veel hoogte kunnen krijgen. Over Klaus kon ze ook nog niet veel vertellen. Finn, Kol en Elijah leken echter behoorlijk van elkaar te verschillen. De manier waarop Kol om leek te gaan met alles leek één grote grap te zijn, toch voelde Naylene zich er niet meer zo ongemakkelijk bij.
“Dit zijn enkele dingen die ik heb verzameld. Het lijkt mij voor nu voldoende. Laten we beginnen waar je energie uit kan putten.” Kol rommelde even tussen zijn spulletjes en haalde een ketting met een steen naar boven. “Dit is een talisman die ik ooit van een heks af heb gepakt omdat ze er niet mee om wist te gaan. Hij is niet voor jou gemaakt dus jij zou er waarschijnlijk minder mee kunnen, maar voor nu kan je er magie uithalen.” 
Kol liet het object voor haar gezicht bungelen. Voorzichtig stak Naylene haar hand uit, zodat hij er langzaam op kon laten zakken.
“Sluit je ogen en concentreer je op de magie.” 
Ondanks dat Naylene het niet goed begreep hoe ze het moest doen, volgde ze Kol zijn instructies. In eerste instantie voelde ze alleen het object in haar handen. Het was niet veel anders dan als ze een ketting vast hield.
“Diep binnen in zit ergens magie. .Als je die voelt, zou je het er uit kunnen trekken. Je hoeft niet uit te gaan op je emoties, ik weet zeker dat je het ook op intuïtie kan doen.” Moedigde Kol haar aan. 
Waar Naylene tot nu toe gewend was om de magie inderdaad met haar emoties uit objecten of een vampier te halen, moest ze nu iets compleets anders doen. Daarvoor moest ze zich echter wel heel erg goed concentreren. 
Diep binnen in de talisman voelde ze inderdaad was. Al probeerde ze haarzelf te vertellen dat het wellicht een verbeelding was.
Kol leek de verandering op haar gezicht in de gaten te krijgen. “Wat je ook voelt, probeer het te versterken. Laat het overgaan in je eigen aderen.” 
Het enthousiasme werkte aanstekelijk. Kol leek maar al te graag willen zien hoe haar magie werkte. Voor hem was het immers ook niet iets wat hem bekend was, terwijl hij genoeg wist over heksen. 
Naylene voelde hoe de magie langzaam in haar eigen lichaam kwam. Dit kende ze van de momenten dat ze magie van Linn af had genomen. Nu leek het echter anders te zijn. Ze hoefde niet terug te schrikken en kon de talisman vast blijven houden.
Voorzichtig opende Naylene haar ogen, die vol verbazing richting Kol keken. Het gevoel wat ze had kon ze gewoon niet beschrijven. Alsof heel haar lichaam ineens meer leefde dan het eerder had gedaan.
“Dat is het!” Bracht Kol enthousiast uit. Hij kwam voorzichtig overeind. Naylene volgde zijn voorbeeld, terwijl ze de grip op de talisman verstevigde.
“Er zijn heel wat leuke spreuken die je kan gebruiken om een vampier op afstand te houden. De meeste zijn non-verbaal dus daar komen we later wel op.” 
Kol kwam naast Naylene staan en legde zijn hand op haar schouder, om haar wat bij te draaien. 
“Zie je die stapel met hout.” Naylene knikte, want natuurlijk zag ze het.
“Die ga je in brand steken.” Door alleen het idee kreeg Naylene al een gevoel wat ze helemaal niet uit kon leggen.
“Uiteindelijk heeft bijna iedere heks een eigen manier van spreuken. Op een gegeven moment ga je leren wat het beste bij je past en hoe het voor jou uitpakt. Ik wil dat je je voor nu concertreet op het hout, denkt aan vuur en de woorden Phasmatos Incendia uitspreekt. Als het beter voor je voelt kun je je ogen weer dicht doen.” 
Terwijl Naylene zich concentreerde op het hout stapte Kol van haar weg. Ze zag voor zich hoe het hout uiteindelijk in brand zou komen te staan. Toch voelde ze zich ook terughoudend. Ze wist wat vuur met vampiers kon doen. Ondanks dat Kol net had verteld dat hij niet dood kon, net zoals Elijah. Zou Linn dat wel kunnen. 
“De vlammen slaan echt niet ineens een andere kant op. Wees gerust Lass ik heb vertrouwen in je dat je dit kan doen.” 
Naylene knikte, ze wist ook wel dat ze niet de hele tijd na moest denken over wat er kon gebeuren. Daarom richtte ze zich weer volledig op het hout.
“Phasmatos Incendia.” De magie uit heel haar lichaam kwam op de planken uit, die ineens vlam vatte. 
22
Posts: 4865
Datum: 13-03-2022 12:56
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De eerste keer dat Elijah voor had gesteld om haar te leren vechten, had Linn gelachen. Vrouwen vochten niet, en ze had het niet nodig gehad sinds ze een vampier was geweest. Vaak was een duw of een slag tegen het hoofd al voldoende geweest om iemand uit te schakelen. Elijah had er echter op gestaan, juist om haar te leren hoe ze om had moeten gaan met de plotselinge kracht die ze bezat.
Uiteindelijk had ze toegestemd en had ze van hem geleerd hoe ze zichzelf moest verdedigen, maar ook hoe ze iemand kon aanvallen. Hij was altijd erg geduldig met haar geweest. En zelfs als hij haar had geraakt, had de pijn nooit lang aangehouden. Haar veiligheid had altijd voorop gestaan.
Net zoals nu, eveneens als de veiligheid van Naylene. Kol had zich misschien uitgesloofd op de eerste avond, maar nu Linn hem samen met Naylene zag, wist ze dat hij haar niets aan zou doen.
Elijah stroopte zijn mouwen op en volgde Linn haar blik naar de twee. ‘Ze is in goede handen.’
‘Dat weet ik.’ Linn draaide zich om naar Elijah. ‘Ik ben jullie zo dankbaar. Finn lijkt er alles aan te willen doen om haar te helpen, en Kol heeft duidelijk zijn best gedaan om het één en ander bij elkaar te rapen. Ik had hoop dat jullie haar konden helpen, maar dit,’ ze gebaarde naar Naylene en Kol, ‘dit is veel meer dan waar ik op gehoopt had.’ Finn was zelfs op reis gegaan om meer informatie te vinden.
‘Natuurlijk.’ Elijah keek haar aan. ‘Je vroeg ons om hulp. Meer dan dat hebben we niet nodig.’
Vertederd legde Linn haar handen op haar borstkas. De familie had al zoveel voor haar gedaan, maar ze bleven haar helpen.
Elijah zag zijn kans om haar aan te vallen, maar Linn sprong net op tijd op zij. Ze greep zijn arm en probeerde hem op zijn rug te draaien, maar Elijah haakte zijn voet achter die van haar en bracht haar daarmee uit balans. Hij ving haar nog net op, voordat ze de grond raakte.
Ze raakten verloren in elkaars bewegingen en dansten als het ware over het veld. Elijah wist haar een paar keer bijna ten val te brengen en hij deelde een paar rake klappen uit, maar niet zo vaak als Linn. Ze had haar ellenboog in zijn maag geduwd, hem tegen zijn arm geslagen en deze keer had ze hem op de grond geschopt.
‘Ik heb het lichte vermoeden dat je me laat winnen, Elijah,’ zei Linn lachend. Ze stak haar hand naar hem uit om hem overeind te helpen. Hij had hetzelfde gedaan toen ze voor het eerst samen hadden gevochten. Toen had hij het belang van succeservaringen benadrukt. Reëel gezien zou ze hem met haar kracht nooit kunnen verslaan, maar toch had hij zich gewillig laten vloeren.
‘Als ik win, is het gevecht voorbij,’ zei hij lachend.
‘Is dat niet het hele punt?’ vroeg Linn, terwijl ze haar haren uit haar gezicht schudde. ‘Iemand moet winnen, wat automatisch betekent dat de ander verliest.’
‘Zolang we blijven vechten, hoef ik niet bang te zijn dat Niklaus of Rebekah jouw tijd komt opeisen.’
‘Ik heb Niklaus wel beloofd om zijn laatste kunstwerken te bekijken,’ plaagde Linn, wat maakte dat Elijah weer op haar afschoot en het gevecht weer van start ging.
De laatste keer dat ze dit hadden gedaan, waren ze binnen geweest. In de tuin hadden ze veel meer vrijheid. Linn rende door de heggen met Elijah op haar hielen en hij verstopte zich achter de bomen. Op een gegeven moment werden hun wegen zelfs van elkaar gescheiden door de grote vijver. Linn stond aan de ene kant, Elijah aan de ander.
Linn draaide zich om toen ze de gloeiende hitte in haar rug voelde. Vol verbazing keek ze naar de hoge vlammen. Naylene stond er vlakbij, net zo verbaasd. Kol grijnsde echter met trots, alsof hij degene was die het vuur aan had gestoken.
‘Dat…’ stamelde Linn. Ze kwam niet verder in haar woorden. Ze had gehoopt op een sterke heks aan haar zijde en ze had er in geloofd dat Naylene het in zich had gehad, maar nu ze haar magie in werking zag, was het nog veel duidelijker dat ze een goede keuze had gemaakt. Met de hulp van Finn en Kol zou Naylene een geweldige heks worden.
‘Dat is uitzonderlijk,’ zei Elijah. Hij was naast haar komen staan en samen bekeken ze het vuur. Tenminste, dat was wat Linn dacht. Voordat ze het door had, had Elijah haar vast gegrepen en tegen een boom aan gezet. Hij hield haar op haar plek met zijn onderarm, zijn hand omklemde haar schouder. 
Een paar plukken van zijn haar waren losgeraakt en omlijsten zijn gezicht. Ze had de neiging om de plukken aan de kant te duwen, maar ze kon haar armen nauwelijks bewegen. Zo dicht stond hij tegen haar aan.
‘Ik zie van wie Kol geleerd heeft om vals te spelen.’ Haar stem was niets meer dan een zachte fluistering.
‘Als Kol dat van iemand heeft geleerd, dan is het van Niklaus.’
‘En van wie heeft Niklaus het geleerd?’ Ze herinnerde zich Elijah zijn verhalen, over hoe hij samen met zijn kleine broertje had geoefend met zwaarden. Hun vader had Niklaus al opgegeven, maar dat had Elijah er niet van weerhouden om hem alles bij te brengen.
Met een betrapte blik in zijn ogen lachte Elijah. ‘Dus omdat het gevecht over is, ga je mijn eigen verhalen tegen me gebruiken?’
Linn haar mondhoeken gleden iets omhoog. ‘Wie zegt dat het gevecht over is?’ Ze duwde Elijah van zich af en rende er vandoor.
18
Posts: 17081
Datum: 13-03-2022 17:32
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De heksen in haar stad hadden altijd gedaan alsof hun magie iets doodsgewoon was geweest. Een kracht die zij vanzelfsprekend bezaten. Pas nu Naylene met controle een spreuk uit had gesproken wist ze dat het zoveel meer was dan dat. Voor haar was het helemaal niet zo vanzelfsprekend. De magie die door haar aderen stroomde liet haar levend voelen. Het feit dat ze zojuist iets in vlammen had doen op laten gaf zorgde er voor dat Naylene zich trotser voelde dan ooit te voren. 
“Dat voelt…” Naylene keek in de richting van Kol, die haar enthousiasme leek te weerspiegelen. 
“Fantastisch?” 
“Uiterst eigenaardig, maar ook fantastisch.” 
“Wacht maar, dit is nog maar het begin.”
Naylene haar ogen zochten naar Linn, die door de tuin heen rende om samen met Elijah te trainen. Ze was de vrouw dankbaar dat ze haar hier mee naar toe had genomen. De familie mocht dan wel intimiderend zijn, ze hadden echter verstand van dit soort dingen. In haar eentje was Naylene nooit zo ver gekomen. Er waren nog steeds meer vragen dan antwoorden. Finn en Kol leken haar echter beiden te willen helpen. 
“Laten we verder gaan met het vuur. Je kan het groter en kleiner maken, jij hebt de controle over dat alles.” 
De vlammen waren wellicht in de verte, maar Naylene voelde de warmte in haar richting komen. Ergens moest het haar waarschijnlijk angst in boezemen dat ze uit het niets iets in vuur en vlam op kon laten gaan. 
“Je kunt Phasmatos Salves A Distum gebruiken.” 
Naylene liet de woorden door haar hoofd heen gaan. De Latijnse woorden waren behoorlijk ingewikkeld, zeker omdat ze wist dat spreuken konden vallen en staan bij de uitspraak. Daarom prevelde ze de woorden voorzichtig, zonder de magie in haar lichaam aan te spreken.
Naylene raakte enigszins afgeleid door Linn die lachend langs kwam rennen, gevolgd door Elijah. Ze was er zeker van dat de mannelijke vampier haar makkelijk in kon halen. 
“Zo gaat het dus al enkele jaren, Elijah die achter haar aan zit, maar bewust niet heel succesvol lijkt te zijn.” Naylene wist dat de onderliggende boodschap hetgeen was waar Kol vooral over sprak. Het had al voor enkele vragen bij Naylene gezorgd. De twee leken gemaakt voor elkaar, veel liefde te hebben voor elkaar ook. Daar leken ze echter nog niets te mee te willen doen. 
Door de geur van het vuur, raakte Naylene weer bij de les. De vragen die ze had, moest ze ook zeker niet aan Kol stellen. 
De vlammen dansten voor haar ogen, terwijl ze de talisman weer stevig in haar handen nam. Dit keer ging het makkelijker om de magie te vinden en die over te nemen in haar lichaam.
“Phasmatos Salves A Distum.” Sprak Naylene uit. De vlammen schoten omhoog, waardoor Naylene wat schrok en naar achteren stapte. Het feit dat ze zoiets kon doen, was haast niet te bevatten. 
“Suctus incendia, zorgt dat het uit gaat.” Coachte Kol haar naar de volgende spreuk. 
Dit keer voelde Naylene de druk om het vreselijke vuur te laten stoppen. Het moest ook niet opvallen voor de rest van het dorp. “Suctus incendia.” 
Ineens leek het alsof er nooit een vuur was geweest. De stapel smeulde niet eens meer na. Het enige bewijs voor hetgeen wat Naylene net had gedaan waren de zwartgeblakerde planken. De tinteling in haar vingers lieten haar echter ook wel weten dat ze het daadwerkelijk voor elkaar had gekregen.
“Goed bezig, Lass.” Ondanks dat de bijnaam wat onwennig voelde, moest Naylene er ook wel een beetje om lachen. 
“Nu kun je jezelf in ieder geval warm houden, mocht dat nodig zijn. Kijk wel uit bij Linn in de buurt. Ik denk dat ze het niet zo waardeert om in de brand te worden gestoken. Kan hele vervelende gevolgen hebben.” 
“Lijkt mij voor vrijwel iedereen te zijn.” Kol zelf zou het misschien overleven, maar hij was samen met zijn familie de enige personen op de hele wereld. 
“Ons leven heeft zo zijn voordelen. Ik zal er echter ook niet voor kiezen om in de fik te staan. Lijkt me pijnlijk.” 
“Dan zal ik je blijven gedragen.” Probeerde Naylene het een beetje luchtig te houden. Ondanks dat ze het ergens nog steeds spannend vond om zo tegen iemand te praten die haar in één handomdraai kunnen vermoorden. 
Kol moest enkel lachen. “Nou, nu het vuur in jou zit in plaats van op de stapel, lijkt mij dit het perfecte moment om bezig te gaan met het echte werk.”
Kol stapte van haar weg en ging een eindje verderop tegenover haar staan. 
“Phasmatos Ossox.” Gaf Kol aan.
“Wat doet het?” 
“Dat ga ik je niet vertellen. Probeer het maar op mij uit.” 
Ondanks dat Naylene even twijfelde over de spreuk, omdat ze geen idee had wat het zou gaan doen, probeerde ze zich te bedenken dat Kol niet dood kon gaan. Toch betekende dat niet dat hij geen pijn kende en iets vertelde haar dat dit niet een spreuk was die zorgde dat er vlindertjes rond zouden gaan vliegen.
Ook nu moest Naylene zich weer focussen op de magie “Phasmatos Ossox.” 
Er kwam een schreeuw over de lippen van Kol heen, terwijl ze vreselijk gekraak hoorde. Hij greep naar zijn arm, die ineens in een hele rare hoek leek te staan. Naylene had zojuist zijn botten gebroken. Van schrik liet Naylene de talisman uit haar handen glijden. De magie in haar lichaam leek daarmee ook langzaam weg te ebben.
Kol kwam naast haar staan “Niets aan de hand. We moeten nog iets meer doen aan je lef. Je wil geen sympathie hebben met je tegenstander.” 
Naylene wilde van alles zeggen, vooral dat hij haar wel even had kunnen waarschuwen. Het waren Linn en Elijah die haar aandacht trokken. Niet heel veel verderop stonden ze samen. Elijah was door Linn tegen de boom aan gedrukt. De manier waarop ze naar elkaar keken, voelde iets te privé om bij te zijn.
“Ik denk dat we dit gesprek binnen verder moeten voeren.” 
“Maar het wordt net leuk.” 
Naylene pakte Kol bij de arm en trok hem van zijn plaats af. “Hebben je broers je niet geleerd om respect te hebben voor andermans privacy.” 
Kol wilde van alles vertellen. Naylene leek hem echter zijn mond te kunnen snoeren door bewust magie van hem af te nemen en nogmaals de spreuk uit te spreken die hij haar net had geleerd. Nu hoorde ze van dichtbij dat zijn botten echt braken. 
“Duidelijk. Duidelijk. Ik ga al mee.”  
22
Posts: 4865
Datum: 19-03-2022 14:07
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De training was al lang niet meer wat het had moeten zijn. Het was veranderd in een spel waar ze elkaar op de hielen zaten, al leek Elijah zich met iedere pas in te houden. Linn had zelfs geprobeerd te vertragen, in de hoop dat hij zijn armen om haar heen zou slaan en ze samen lachend in het gras zouden vallen, maar hij reageerde meteen op de verandering in het tempo en behield nog altijd zijn afstand.
Omdat Linn al snel genoeg had gekregen van het feit dat hij er niet op uit leek te zijn om haar daadwerkelijk te vangen, had ze zich omgedraaid en hem tegen een boom aan gewerkt. Als Kol en Naylene er nog waren, dan had ze het niet meer door. Al haar zintuigen waren op hem gefocust. Het rijzen en vallen van zijn borstkas tegen haar arm, zijn adem die zachtjes haar gezicht raakte, nog meer plukken van het bruine haar die waren losgevallen en haar vingertoppen die net een deel van zijn hals aanraakten.
Elijah keek niet op of om. Zijn blik was gevestigd op haar. Eén hand lag op haar arm, de ander raakte vederlicht haar zij aan. ‘Het lijkt erop dat we achter zijn gelaten.’
Langzaam kwamen de geluiden van de omgeving weer terug. De stemmen van Kol en Naylene klonken verder weg, alsof ze weer naar binnen waren gegaan. ‘Daar lijkt het inderdaad op.’
Toch maakte geen van hen aanstalten om iets aan hun positie te veranderen. Ze zou hier uren kunnen staan, kijkend hoe de zon langzaam over zijn gezicht gleed en de verschillende kleuren in zijn ogen onthulde.
Langzaam gleden zijn vingers naar haar hand, waarmee ze hem nog altijd op zijn plek hield. Zijn duim streek over de rug van haar hand. ‘Nu Naylene weg is, kun je me wellicht inlichten waarom je in het gezelschap bent van een heks.’
De afgelopen dagen was ze opgelucht geweest dat hij haar deze vraag nog niet had gesteld. Ze had gehoopt dat hij dat nooit zou doen, maar dat was slechts een wens geweest.
Ze ontweek zijn warme, vragende blik door haar hoofd van hem weg te draaien. Haar antwoord zou hem niet bekoren. ‘Je weet waarom, Elijah.’
De laatste keer dat ze voor een langere tijd bij de familie was geweest, had ze aan Elijah bekend dat ze de vampier die haar had veranderd wilde opzoeken. Haar haat voor hem was zo groot en ze zou niet in rust kunnen leven voordat hij zijn verdiende loon zou krijgen. Elijah had zijn hulp aangeboden, maar ze had het geweigerd. Dit was niet iets wat hij voor haar op kon lossen.
De spieren in zijn schouders spanden aan en hij kwam iets weg van de boom. Hij nam haar pols vast. ‘Linn, vertel me niet dat je nog steeds van plan bent om hem op te zoeken.’
Ze schudde haar hoofd, niet om aan te geven dat ze het niet van plan was, maar omdat ze had geweten dat hij op deze manier zou reageren. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Het was een gevaarlijk plan, maar het was wel een plan dat ze uit moest voeren.
‘Linn, kijk me aan,’ zei Elijah met een bepaalde strengheid in zijn stem. Automatisch keek ze naar hem op. ‘Het is te gevaarlijk.’
‘Daarom heb ik een heks nodig,’ wierp ze tegen. ‘Je vertelde me dat ik nooit sterk genoeg zou zijn, omdat hij simpelweg teveel jaren op mij heeft.’
‘Naylene zal je nauwelijks kunnen beschermen.’ Zijn grip rond haar pols werd strakker, alsof hij bang was dat ze op dit moment zou vertrekken op Rhett op te sporen.
‘Je hebt gezien wat ze kan doen,’ zei Linn, doelend op het vuur. ‘En misschien dat als ze wat van zijn magie af kan nemen, als ze dichtbij genoeg kan komen, dan kan ik-’
‘Hoor je je eigen woorden wel, Lena?’ Haar oude naam bleef in de lucht hangen. Kippenvel trok over haar armen. Ze begreep dat hij haar met een andere manier had leren kennen en dat iedereen moest wennen, maar in deze situatie voelde haar oude naam als een persoonlijke aanval. Ze sloeg haar ogen neer.
‘Vergeef me,’ fluisterde hij, zich bewust van de fout die hij had gemaakt. Hij legde zijn vingers onder haar kin en bracht haar gezicht weer omhoog. ‘Linn.’
Ze ontspande iets bij het horen van de naam die Naylene voor haar uit had gekozen, maar de bezorgdheid in zijn ogen stelde haar nog niet gerust.
‘Mijn aanbod staat nog steeds,’ liet hij haar weten. Toen ze Elijah in één van hun nachtelijke wandelingen eindelijk alles had verteld over de vampier die haar had veranderd; hoe hij haar vanaf het eerste moment had gemanipuleerd en gebruik had gemaakt van haar bloed, had hij zonder twijfeling aangeboden om hem op te sporen en gevangen te nemen. Alsof hij zijn hulp aan had geboden om iemand te begeleiden de stad in. Zo zeker had hij geklonken.
‘Ik kan dat aanbod niet aannemen, hoe genereus en nobel het ook is.’ Wat voor voldoening zou het haar geven als hij Rhett gevangen zou nemen? Als hij al verzwakt zou zijn en zij alleen nog maar de genadeklap uit zou moeten delen? Dat was niet wat ze wilde.
‘Leg me dan uit waarom je er op staat om zo eigenwijs te zijn, waarom je je eigen leven nogmaals in gevaar wil brengen door bij hem in de buurt te zijn.’
Ze gaf hem hetzelfde antwoord als de vorige keer: ‘Omdat dit iets is wat ik op mijn eigen manier moet doen.’
18
Posts: 17081
Datum: 19-03-2022 20:17
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De wandelingen die ze samen hadden gemaakt waren gevuld geweest met verhalen. Waar Elijah in het begin vooral over zijn familie had verteld, waren de gespreken steeds dieper geworden. Alles wat hen op het hart had gelegen was voorbij gekomen.
Op een avond dat Linn het verhaal had gedeeld over de vampier die haar had gevonden, had Elijah zijn uiterste best moeten doen om zijn kalmte te behouden. Op dat moment was Linn belangrijker geweest dan de woede die door zijn hele lichaam had gestroomd. Tot op heden kwam die woede echter weer bovendrijven.
Elijah had Linn leren kennen als een vampier die weliswaar niet had geweten hoe ze om had moeten gaan met haar nieuwe dorst, maar ook een vrouw die het beste voor had met eenieder. Een vrouw die enkel geliefd wilde zijn. Dat een vampier, toen ze nog mens was geweest, er zo vreselijk misbruik van had gemaakt, maakte het voor hem al dat hij meteen op zoek had willen gaan naar Rhett. Linn had hem echter vanaf het begin verteld dat zij op haar eigen manier wraak had willen nemen.
Een vampier zoals Rhett was niet zomaar te verslaan, zelfs met een heks zou dat behoorlijk wat moeite kosten. Elijah wilde er niet eens over nadenken dat Linn die stap in haar eentje zou zetten. Zelfs met Naylene aan haar zijde. Een heks, die niet eens echt een heks was. Ze zou niet enkel haarzelf, maar ook haar nieuwe vriendin in gevaar brengen. 
“Ik kan je ook helpen om dit op je eigen manier te doen.” Verzuchtte Elijah. Voorzichtig streek hij een paar van de loshangende plukken achter het oor van Linn.
Linn pakte zijn hand vast, even was Elijah bang dat hij iets mis had gedaan. Linn hield zijn hand echter vast.
“We hebben hier eerder over gesproken. Als ik jouw hulp accepteer dan krijg ik niet de afsluiting die ik nodig heb.” 
Hoe vaak Elijah haar al uit had proberen te leggen dat het wellicht niet hetgeen was waar ze naar zocht, besloot hij dat dit niet het moment was om met Linn in discussie te gaan. Haar standvastigheid was bewonderingswaardig, al maakte hij zich er ook zorgen om. 
“Goed dan.”
“Het maakt je boos.” Constateerde Linn. 
Elijah schudde zijn hoofd. “Enkel bezorgd.” 
Linn kneep voorzichtig in de hand die ze nog steeds vast had.
“Ik beloof je dat ik zo voorzichtig mogelijk zal doen.” 
Ook nu hield Elijah de woorden tegen die hij in zijn hoofd had. Linn had het vertrouwen nodig om te weten dat ze dit kon doen. Zijn ideeën daarover waren voor haar misschien nog wel het belangrijkste. Als ze al zonder vertrouwen er in zou stappen was het wachten om verslagen te worden. Uit de verhalen kon Elijah wel opmaken dat Linn daar niet levend uit kwam. 
“Daar kom je er niet mee.” Gaf Elijah aan. Hij trok zijn hand uit die van Linn.
“Als jij Rhett wil vermoorden zal je meer moeten geven. Dan moet je oefenen.” Ze zal er niet komen met een beetje meer hulp van de magie van Naylene. Daar konden ze niet op rekenen. 
“Ga je dan niet meer inhouden.” Daagde Linn hem bijna uit. 
“Handen omhoog. Val me aan.” 
De sfeer veranderde. Waar ze daarstraks nog lachend achter elkaar hadden gerend, was Elijah dat nu zeker niet van plan.
Linn begon het gevecht. Haar handen vlogen in zijn richting. Links wist Elijah te blokken door zijn onderarm te gebruiken. De rechter vuist was voor hem vervolgens makkelijk vast te pakken met zijn eigen hand. Iets wat zeker niet de bedoeling was.
“Opnieuw.” Elijah stapte wat naar achteren en stroopte zijn mouwen iets op. 
Linn haalde even diep adem en zette een nieuwe aanval in. Dit keer met rechts eerst, in de richting van Elijah zijn hoofd, ook die wist hij makkelijk te blokken. Links ging net zo makkelijk. Vervolgens was het Elijah zelf die uithaalde. Deze wist Linn te blokkeren. Elijah zag echter al snel een kans, een onbeschermde nek en hij wist met gemak zijn hand in die richting te brengen. Zachtjes pakte hij haar er vast.
Een nieuwe ronde gewonnen, dus Elijah stapte weer weg “Dat moet beter, nog een keer.” 
Aan Linn haar gezicht was te zien dat ze geïrriteerd raakte. Het niet leuk vond dat Elijah haar zo voor het blok zette. Dit was echter de realiteit die ze onder ogen moesten zien.
Linn haalde scherp adem en ging voor een volgende aanval. Dit keer was ze iets sneller in haar bewegingen, leek ze het beter af te maken. Op een goede manier wist Linn haar voet in te zetten, door die stevig op die van Elijah te zeggen. Daardoor raakte hij afgeleid en kreeg ze het voor elkaar om hem weer vast te zetten tegen de boom, waar hij eerder ook tegen aan had gestaan.
Nu kwam er toch wel een glimlach op het gezicht van Elijah. “Dat ziet er beter uit.” 
Linn drukte haar onderarm tegen zijn borst, om hem vast te houden. Natuurlijk zou Elijah haar van zich af kunnen drukken. Op het moment was er echter iets wat belangrijker was. 
“Nu moet je het af weten te maken. Maak een keuze: het hoofd of het hart.” 
Ineens leek er een vreselijk besef door het ogen van Linn te gaan. Dit was iets wat ze nooit eerder had hoeven doen. 
“Wat als ik het niet kan.” Fluisterde Linn. 
Elijah pakte haar hand vast bij haar pols. De kracht leek erg iets uit te trekken. Hij pakte hem steviger vast en legde hem over zijn hart. 
“Ik weet dat je het kan.” Moedigde hij haar aan. “Om het af te maken.” 
Hij streek zachtjes over haar pols heen, als aanmoediging. 
Met een behoorlijke kracht duwde Linn haar haar door Elijah zijn borstkas. Een gevoel wat nooit zou kunnen wennen. Al snel was het shirt dat hij aan had dan ook doorweekt met bloed. De vingers van Linn die om zijn hart lagen waren echter het enige waar Elijah zich op kon focussen. Het was bijna beeldend voor hetgeen wat hij voor haar voelde. 
22
Posts: 4865
Datum: 20-03-2022 12:40
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Naarmate de dagen voorbij trokken, had Niklaus gehoopt dat zijn broers en zus zouden wennen aan de aanwezigheid van hun gasten. Vanzelfsprekend was hij er vanuit gegaan dat Elijah volledig op zou gaan in Linn, maar voor de rest had hij verwacht dat hun leven weer door zou gaan als anders. Dat bleek niet het geval, wat maakte dat hij zich alleen voelde in het grote huis. Zelfs toen Linn zich bij hem had gevoegd om zijn nieuwe schilderijen te bekijken, had hij gemerkt dat haar aandacht ergens anders had gelegen.
En als hun aandacht niet op Linn lag, dan lag het wel op de mysterieuze heks. Finn was zelfs op reis gegaan om haar te helpen en Kol had zich vol overgave gestort op het bij elkaar rapen van allerlei magische objecten. 
Vandaag was niet anders. Rebekah en Elijah hadden Linn meegenomen de stad in. Kol was nog niet thuis van zijn vorige nacht en Finn was nog niet teruggekeerd van zijn reis. Al vond hij dat laatste niet zo erg.
Niklaus was achtergebleven in het huis met Naylene, die sinds de ochtend al niet uit haar stoel was gekomen en verzonken leek in haar boek. Naylene intrigeerde hem ontzettend, om meerdere redenen. Hij wist echter ook dat hij zich niet netjes had gedragen op de eerste avond dat ze met z’n allen hadden gedineerd.
Zijn excuses, en een gesprek tussen hem en Naylene, hadden al lang plaats moeten vinden.
Hij liep de bibliotheek in, waar Naylene zich al de hele morgen had bevonden. Omdat het buiten regenachtig was, had ze een paar extra kaarsen aangestoken om het wat lichter te maken.
‘Ik denk niet dat ik iemand ooit zo heb zien opgaan in een boek.’ Zijn stemgeluid liet haar schrikken. Naylene draaide zich om in haar stoel en keek hem aan. Haar gezicht ontspande iets toen ze zag wie het was, maar niet zoveel als hij een ander was geweest. 
‘Het spijt me, ik wilde je niet laten schrikken. Deze keer niet, in ieder geval.’ Dat was immers wel zijn doel geweest tijdens het diner. Hij stapte het kleine trapje af en liep verder naar Naylene. Hij nam plaats op de stoel tegenover haar. ‘Het was nog mijn bedoeling om daarvoor mijn excuses aan te bieden.’
Naylene bestudeerde hem over de rand van haar boek. Hij kon niet inschatten of ze hem zo gemakkelijk zou vergeven, maar hij hoopte van wel. Ze leek het nu immers ook goed te kunnen vinden met Kol en hij had zich, in zijn ogen, nog erger gedragen.
‘Dat is erg aardig van je, Niklaus. Dankjewel.’ Haar ogen gleden alweer naar de pagina’s.
‘Ik had het eerder willen doen,’ zei hij snel. ‘Ware het niet dat ook jij steeds mee wordt getrokken door mijn broers, of door Linn zelf.’ Hij had zijn excuus niet aan willen bieden voor de ogen van Finn. En Kol had hem waarschijnlijk alleen maar uitgenodigd.
Naylene keek weer op van haar verhaal en glimlachte. ‘Jullie zijn een bijzondere familie.’
‘Dat zijn we inderdaad, maar ik zal je niet vervelen met onze familiegeschiedenis. Dat is meer iets voor Finn.’
De snelle verandering in haar gezicht, die ze overigens erg goed wist te verbergen, vertelde hem dat hij dat misschien niet op die manier had moeten zeggen.
‘Hoe dan ook,’ ging hij verder, alsof hij Finn zojuist niet had beledigd. ‘Je zit hier al de hele ochtend. Ik dacht dat we misschien met elkaar konden praten.’
De waarheid was dat hij dacht dat hij meer gemeen had met Naylene dan de andere. Natuurlijk, Finn dook net zo graag in een boek en had haar meegenomen naar de bibliotheek en ja, Kol en zij deelden een fascinatie voor magie, maar de raakvlakken die hij met Naylene had, gingen dieper dan dat.
Langzaam sloeg ze het boek dicht, maar niet voordat ze een vouw had gemaakt in de hoek van de pagina waar ze was gebleven. Ze legde het boek neer op haar schoot en keek hem afwachtend aan.
Niklaus vouwde zijn benen over elkaar. ‘Ik heb nagedacht over jouw magie. Ik had altijd aangenomen dat het simpel was: iemand is een heks of iemand is het niet. Maar jij lijkt niet in één van die twee categorieën te vallen.’
Ze keek hem aan met een mix van hoop en argwaan. Hij wist niet meer dan zij, dus hij kon haar niet vertellen wat ze was. Maar hij had wel een theorie. 
‘Wat als je iets er tussenin bent?’ vroeg hij haar. Hij wist niet of het mogelijk was om slechts voor een deel de krachten van een heks te erven, maar hij wist wel dat er meer mogelijk was dan de heksen voor ogen hadden gehad. Hij was daar het levende bewijs van, al had zijn moeder zijn weerwolvenkant lang geleden al onderdrukt met een spreuk.
‘Tussenin?’ herhaalde Naylene. ‘Niet volledig een heks, maar ook niet volledig mens?’
‘Bijvoorbeeld.’ Niklaus haalde zijn schouders op. ‘Of deels een weerwolf, en deels een vampier.’
18
Posts: 17081
Datum: 20-03-2022 17:43
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Tijdens hun reis had Linn genoeg verhalen over de familie verteld. Er hadden vooral veel lovende woorden geklonken. Naylene had nu zelf mogen ervaren hoe de familie in elkaar zat. Er waren genoeg momenten waarop ze zich welkom voelde binnen in het huis dat voor haar open had gesteld.
De start was dan misschien een beetje stroef verlopen, inmiddels hadden de familieleden laten zien bereid te zijn om niet alleen Linn maar ook Naylene te willen helpen. De meeste van hen in ieder geval. Rebekah leek op sommige momenten liever haar aanwezigheid te negeren en van Niklaus had Naylene nog niet echt hoogte kunnen krijgen. Voor dat laatste leek ze nu de uitgelezen kans te krijgen. 
Niklaus had zijn woorden uitgesproken alsof ze geen onderliggende toon hadden. Naylene begon er echter meteen over na te denken.
“Deels weerwolf en deels vampier?” Vroeg ze zich hardop af. 
Niklaus schoof iets verder naar voren op zijn stoel. Hij keek haar met een niet de peilen glimlach aan. 
“Ik dacht dat vampiers dood gingen als ze weerwolfgif in hun lichaam hadden.” Er waren weinig dingen die een vampier konden doden, maar ze meende dat het er zeker eentje was. 
“Zo vol met kennis.” Niklaus leek het geweldig te vinden dat in ieder geval de vragen stelde. Met een tevreden glimlach keek hij naar beneden, om Naylene vervolgens weer aan te kijken. 
“Ik heb het niet over weerwolfgif Naylene. Een weerwolfgen.” 
Naylene streek een paar kreukels uit haar jurk om zichzelf bezig te houden. Ondanks dat het vast niet Niklaus’ bedoeling was voelde ze zich een beetje opgelaten. 
“Daar wordt iemand mee geboren toch?” Vroeg Naylene, omdat haar nieuwsgierigheid op het moment verder reikte dan het feit of ze zich voor de volle procent op haar gemak voelde. 
“Zoals ik waarschijnlijk geboren ben met dit soort magie.” Zelfs daar had ze nog geen antwoord op. Heksen werden echter zo geboren. Finn had haar dan ook aangegeven dat het bij haar waarschijnlijk niet anders was geweest. 
“Correct.” 
In een soort van pure paniek stond Naylene op. Ze wist wat ze gelezen had over weerwolven. Er waren mensen die het gen hadden, maar nooit zouden veranderen. Daar was één ding voor nodig. Ze moesten iemand vermoorden.
“Denk je dat ik iemand moet vermoorden om volledig heks te worden?” Vroeg Naylene verschrikt. Zij en Finn hadden in alle richtingen gezocht. Deze optie hadden ze nooit overwogen. Terwijl het ergens best voor de hand lag om te kijken naar andere magische wezens.
“Naylene, rustig.” Naylene was uit haar stoel gestapt en begon door de kamer te ijsberen. Wat als dát de oplossing was, wat moest ze dan doen? Was ze bereid om iemand te vermoorden om al haar magie los te laten. Het antwoord daarop moest nee zijn. Dat wist ze. Maar diep van binnen wist ze ook dat het niet haar definitieve antwoord waas. 
Niklaus was naar haar toegestapt en legde geruststellend een hand op haar schouder.
“Naylene.” 
Verwilderd keek Naylene om naar Niklaus. Ze moest haar best doen om haar gevoelens onder de controle te houden en niet de magie de ze voelde door haar eigen lichaam te laten gaan. 
“Rustig.” Ondanks dat de woorden gebodend klonken, hadden ze ook een bepaalde rustig over zich heen. 
“Het was niet mijn bedoeling om je van streek te maken. Ik denk niet dat het de oplossing is voor jouw probleem. Ik wilde er gewoon met je over spreken.”
Niklaus begeleide Naylene weer naar de stoel waar ze zojuist had gezeten. Daar nam ze dan ook plaats. Ze legde haar hoofd in haar handen en wreef er een paar keer over heen. Om af te komen van het gevoel dat bijna door haar vingers was gegaan. Maar vooral het idee wat zojuist nog door haar hoofd had getrokken. 
Enkele minuten zaten ze in complete stilte tegenover elkaar. De ogen van Niklaus bleven op Naylene branden, maar ze durfde niet op te kijken. 
Uiteindelijk was het Niklaus die de stilte verbrak, door de te verwachten woorden te spreken: “Wat ging er door je hoofd heen.”
Naylene had zich nog nooit zo kwetsbaar gevoeld. Ze was dan wel in een huis vol vampiers, die vaak genoeg iemand hadden vermoord. Zelfs Linn was daar niet onschuldig in. Dat het idee zojuist door haar eigen hoofd was getrokken, voelde schaamtevol. 
Ondanks dat Naylene opkeek naar Niklaus, durfde ze niets te zeggen.
“Je was het in overweging aan het nemen.” Concludeerde Niklaus zelf. “En dat was hetgeen wat je afschrikte, niet zo zeer het idee dat het moest gebeuren, maar dat je het wilde.” 
Waar Naylene nog probeerde om haar gezicht in de plooi te houden, wist ze ook dat Niklaus zou kunnen horen dat haar hartslag omhoog schoot. Dat was de reden dat ze haar ogen neersloeg en voorzichtig knikte.
“Ik denk dat ik je nog meer mag dan ik in eerste instantie had gedacht. Je hebt een verdraaide kant Naylene, daar hoef je je niet voor te schamen. Maar wees gerust, dit geheimpje zal ik niet verder vertellen.”
Naylene wist niet wat ze met die woorden moest. Ze wilde dit gesprek helemaal niet meer voeren. 
“Waarom begon je er over? Als je niet denkt dat het de manier. Je bent er niet zonder reden over begonnen.” Sprak Naylene totaal over de woorden heen. 
“Ik denk dat we meer gemeen hebben dan je denkt.” Naylene was klaar om op te staan, voor het geval hij weer wilde begonnen over hetgeen wat ze in overweging had genomen. 
“Deels weerwolf en deels vampier.” Zei Naylene voorzichtig. Ze wilde haast niet aannemen dat het over Niklaus zelf ging. Waarom was hij er anders over begonnen en had hij het er nu nog steeds over.
“Ik heb daar niets over gelezen.” Als het veel voorkomend was, moest het ergens staan beschreven.
“Niet alles staat in boeken, Naylene. En niet alles hoeft zwart-wit te zijn.” 
“Maar als jij…” Naylene keek Niklaus verbaasd aan, vervolgens keek ze naar de schilderijen die om haar heen hingen. Er was er één van de familie. 
“Finn vertelde dat jullie familie heksen waren. Maar hij heeft niets verteld over weerwolven.” Als Niklaus beide was, dan moest de rest van de familie ook het gen hebben. Zo werkte het gewoon.
22
Posts: 4865
Datum: 26-03-2022 12:56
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het gesprek met Naylene verliep beter dan Niklaus had gehoopt. Naast dat hij daadwerkelijk opzoek was geweest naar een link tussen hen beide, was er nog iets wat hij van haar wilde. Iets waarvan hij niet zeker was dat ze het in zich had, maar nu hij wist hoever ze wilde gaan, was hij er van overtuigd dat hij Naylene nog langer bij zich moest houden. Ze had overwogen om iemand te doden als dat had betekend dat ze toegang zou hebben tot haar magie. Hij had iemand nodig die precies op die manier dacht. Iemand die genadeloos kon zijn, zoals hijzelf.
‘Finn benoemt altijd de minst interessante dingen,’ lachte Niklaus. ‘Al moet ik toegeven dat dit waarschijnlijk heel tactisch van hem was. Hij heeft zich er nooit echt overheen kunnen zetten dat mijn moeder ontrouw is geweest.’
‘Jij…’ Langzaam zag hij dat de puzzelstukjes voor haar in elkaar vielen. Hij had haar zien kijken naar het schilderij van de familie, vanuit waar ze wellicht had gedacht dat als hij het weerwolfgen in zich had, de rest van de familie dat ook zou moeten hebben. Er was echter een hele logische verklaring waarom hij als enige dit lot over zich heen had gekregen.
‘Jouw vader was een weerwolf?’ vroeg Naylene voorzichtig. Sinds de realisatie van haar overweging, was ze nerveuzer geworden. Ze had zich meer teruggetrokken in haar stoel, haar hartslag was omhoog geschoten. Het gesprek wat ze nu voerden, leek haar niet te kalmeren.
‘Dat was hij. En mijn moeder wist het goed te verbergen, totdat ze ons veranderde in vampiers. Vanzelfsprekend kon niemand omgaan met de dorst naar bloed en toen ik iemand doodde-‘ Hij gebaarde met zijn handen naar zichzelf ‘-werd het gen aangewakkerd en was ik een weerwolf en een vampier. Een hybrid, als je het zo wil noemen.’ En Naylene was precies hetzelfde in zijn ogen.
Ondanks dat Naylene zich ongemakkelijk leek te voelen, was ze nog steeds nieuwsgierig. Hij zag dat ze tientallen vragen in haar hoofd had, onzeker welke ze als eerste moest stellen. ‘Weerwolven veranderen als het volle maan is.’
Het was geen vraag, maar toch knikte Niklaus.
‘Tenzij ik me vergis, is het volle maan geweest sinds wij hier zijn. En jij was geen wolf.’
‘Ik ben er echt van aan het genieten hoe jouw hersenen werken. Niks gaat langs jou heen,’ zei hij geamuseerd. Naylene bleef zichzelf bewijzen als een waardevolle bondgenoot. ‘Mijn moeder haar geheim kwam, vanzelfsprekend, naar buiten en dat bracht de woede van Mikael met zich mee. Om hem te sussen verzon ze een nieuwe spreuk. Eentje die de wolf in mij zou bedwingen.’ Een spreuk die hij al voor eeuwen probeerde te verbreken.
‘Ze ontnam een deel van haar eigen zoon?’ vroeg Naylene geschrokken. Langzaam schoof ze weer iets naar voren op haar stoel.
‘Ze schaamde zich voor haar eigen fouten. En ik was daar het bewijs van.’ Waarin dat had geresulteerd, wilde hij niet met Naylene delen. Hij had het niet eens aan zijn eigen familie bekend. ‘Maar ik heb de intentie om dat deel van mezelf weer terug te nemen. En ik gun jou datzelfde. Om weer… Volledig te zijn.’
‘Kun je dat doen?’
Niklaus glimlachte en boog zich voorover, zodat hij zijn hand op haar knie kon leggen. ‘Alles op z’n tijd, Naylene. Maar ik ben ervan overtuigd dat wij samen een hoop kunnen veranderen. Geen heks, wolf of vampier zal ons ooit nog bespotten. In plaats daarvan zullen ze ons vrezen, als dat is wat we willen.’
Ze gaf hem geen antwoord. Het enige wat ze deed, was haar been zo bewegen dat zijn hand van haar knie afgleed. De stilte die er heerste, was niet langer comfortabel.
Wellicht was hij net iets te ver gegaan, maar hij had gehoopt dat Naylene het aan had gekund.
‘Ik moet eigenlijk nog wat doen voordat Kol weer terugkeert,’ bekende Naylene. Niklaus trok zijn wenkbrauwen op, omdat de woorden klonken alsof ze naar een excuus zocht om hem te verlaten, maar haar lichaam daar geen tekenen van liet zien.
‘Wat heeft mijn kleine broertje aan je gevraagd?’
‘Hij gaat me laten zien hoe ik een brief kan versturen met mijn magie.’ Naylene kwam uit de stoel en pakte het boek waar ze in had gelezen toen hij hier had aangetroffen. ‘Ik moet nog een brief schrijven, voor Finn.’
‘Misschien kan ik helpen?’ Snel kwam hij overeind. ‘Niet met de brief, natuurlijk. Ik betwijfel of Finn iets van mij wil horen, maar misschien met de magie? Kol heeft zo ook zijn limieten.’
‘Dat is een gul aanbod, maar het is niet nodig. Dankjewel.’ Voordat hij nog iets kon zeggen, had Naylene zich al omgedraaid en liep ze de ruimte uit. Hij kon met gemak achter haar aan, hij zou haar zelfs de weg kunnen versperren, maar het was duidelijk dat ze van hem weg wilde. Hij zou haar die tijd geven.
Ze had immers genoeg om over na te denken.
18
Posts: 17081
Datum: 26-03-2022 14:27
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Door het gesprek met Klaus, had Naylene alleen nog maar behoefte gehad om in contact te komen met Finn. Ze had al wel besloten wat ze in de brief wilde zetten en wat niet. Het gesprek met Klaus kwam er zeker niet in. Ze wilde haar nieuwe vriend echter wel succes wens met de zoektocht die hij voor haar uitvoerder.
In de kamer die ze deelde met Linn, had Naylene zich dan ook terug getrokken met wat stukken perkament, een ganzenveer en inkt. Nog nooit had Naylene een brief geschreven naar iemand met wie ze bevriend was. Ze had dan wel leren schrijven. Had er ook een enkele keer gebruik van gemaakt. Nu hoefde ze niet te letten op hele nette woorden. Ze wilde enkel laten weten dat het goed met haar ging en dat ze aan het oefenen was met haar magie.

Finn, 
Hopelijk vergaat het je goed. Hier gaat het goed. Je broeders en zuster zorgen er voor dat Linn en ik mij zeer welkom voelen. De een meer dan de ander. Ik ben jullie allen dankbaar dat jullie ons onderdak bieden. Hoewel ik verder ben gaan lezen in de boeken die we in de bibliotheek hebben verzameld, mis ik de tijd die we samen door brachten in het imposante gebouw. De boeken hebben mij nieuwe inzichten gegeven, enkel nog niet hetgeen wat wij nodig lijken te hebben. Ik wilde je laten weten dat ik je dankbaar ben dat je deze reis voor mij aan het maken bent. In je afwezigheid heeft Kol het op zich genomen om mij het een en ander over magie bij te leren. Iets wat je niets zal verbazen, aangezien je deze brief op die manier zal krijgen. In de weet dat je zelf geen brief terug kan sturen, tenzij je heksen hebt gevonden die behulpzaam zijn, wil ik je laten weten dat ik er naar uit zie om je weer terug te zien. 
Veilige reis.
Naylene. 


Naylene liet haar ogen over de letters glijden die ze op papier had gezet. Ze kon haast niet geloven dat de woorden die ze nu had geschreven over enkele minuten bij Finn zouden zijn, enkel en alleen door magie. Ze wist niet eens waar hij zich op het moment bevond. Al had Kol haar uitgelegd dat ze daar ook gemakkelijk achter zouden kunnen komen, als ze die spreuk eens wilde oefenen. Het was een locatie spreuk.
Een paar zachte kloppen op de deur gaven aan dat er iemand aan de andere kant stond. Nog voordat Naylene iets kon zeggen, werd de deur echter opengegooid. Naylene keek naar het grijnzende gezicht van Kol, die zich duidelijk te goed had gedaan aan bloed. 
“Linn zou zeggen dat je een dame de ruimte moet laten om aan te geven of je binnen mag komen. Straks was ik me aan het omkleden.” Wees Naylene hem terecht.
“Je aan het omkleden, op deze tijd van de dag. Nonesens Lass.” 
Naylene schudde met haar hoofd, terwijl ze de brief dichtvouwde. 
“Je hebt trouwens nog wat bloed.” Ze wees in de richting van haar eigen borstgebied omdat ze anders niet wist hoe ze het duidelijk moest maken. Kol zijn ogen waren voor even op haar gericht, maar leken al snel te beseffen dat hij in feite bij zichzelf moest kijken.
“Het doet je minder als het je eerder zou hebben gedaan.” 
Hoewel Kol daar een punt had, voelde Naylene zich nog steeds niet prettig bij het aanzicht. In dit geval hielp het een beetje dat bloed opgedroogd was. Haar maag leek zich er al niet meer zo van om te draaien, als ze zich maar niet probeerde te bedenken waar het bloed precies vandaan kwam. 
“Ik vind het nog steeds geen fijn aanzicht.” Wees ze Kol erop, omdat ze niet wilde dat hij de volgende keer voor haar zou staan met zijn gezicht nog vol met bloed. Ze had Kol goed genoeg leren kennen om te weten dat hij daar toe in staat was. 
“Ik zie dat je een brief hebt.” Naylene knikte, terwijl ze een bijdehante probeerde in te slikken. Ze wist dat ze dankbaar moest zijn dat Kol haar wilde helpen. Zoals ze al naar Finn had geschreven, was ze daar ook zeker dankbaar voor.
“Laten we naar het balkon gaan. De spreuk heeft wat vuur tot zijn gevolg en ik denk niet dat Linn het ons in dank af zou nemen als één van haar nieuwe jurken iets zou overkomen.” Kol opende de grote klapdeuren naar het balkon. Een koude bries kwam naar binnen. Aan de duistere wolken te zien kon het ieder moment gaan regenen. 
Naylene draaide de brief een paar keer in haar handen om. Dit was misschien één van de spreuken die het meest onschuldig was. Toch vond ze het spannend dat ze haar magie weer zou kunnen gebruiken. 
Kol was op de stenen gaan zitten. Naylene nam zijn voorbeeld aan en ging naast hem zitten. 
“Leg je brief maar neer.” 
Naylene legde de brief voor haar neer. Ze keek even naar Kol, die op het moment geen amulet bij zich had. Zelf had ze ook geen magische objecten meer omdat ze die netjes terug had gegeven. Ze behoorden immers niet tot haar.
“Je kunt mij gebruiken.” 
“Kol…” 
“Kom op, je weet wat er gebeurt. Helemaal niets.” 
Naylene knikte en pakte Kol zijn arm vast. Ze liet hem daar echter even liggen, zonder zich te concentreren op de magie die ze af moest pakken.
“Je moet je concentreren op Finn.” Naylene knikte, dat was wel logisch.
“Vervolgens zeg je de woorden Touve mon se kavo.” 
“Ik moet echt oude talen gaan leren.” Mompelde Naylene in zichzelf. De woorden waren soms lastig uit te spreken.
“Touve?” vroeg Naylene nogmaals om er zeker van te zijn. Waar Kol op knikte.
Vervolgens richtte Naylene zich eerst op de magie die ze onder haar vingers voelde stromen. Steeds makkelijker wist ze het af te nemen. Nu had ze ook geen tijd om er verder over na te denken, omdat ze zich op de brief moest richten. Met haar vrije hand bleef ze boven de brief hangen, denkend aan Finn.
“Touve mon se kavo.” 
“Nog een keer.” 
“Touve mon se kavo.” 
Het stuk papier ging in vlammen op. 
Een paar seconden later leek het alsof er nooit een brief was geweest, laat staan een vuur.
“Dat was het? Hoe weet je dat het aan is gekomen.” 
“Het zou niet weg zijn gegaan, als hij dat niet was. Zo lang je maar aan Finn hebt gedacht, is het bij de juiste persoon gekomen.” 
“Magie is te gek.” 
22
Posts: 4865
Datum: 27-03-2022 11:29
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Voor het eerst in dagen had Linn de uitnodigingen van de familie afgeslagen. Zelfs Rebekah had haar niet kunnen overhalen om de stad in te gaan. In de afgelopen dagen had ze zoveel tijd besteed aan haar vrienden dat ze Naylene onbewust was vergeten. En ondanks dat het leek alsof ze zich prima leek te redden, voelde Linn zich er schuldig over. Daarom had ze ook voorgesteld om samen een wandeling te maken langs de kust, ondanks het typische herfstweer. 
De keuze voor de kust had Linn niet zomaar gemaakt. Sinds haar middag in de tuin met Elijah hadden haar gedachten geen moment rust meer gevonden en ze hoopte dat Naylene haar hiermee zou kunnen helpen. Ze wilde echter niet dat de anderen, of Elijah zelf, haar zou horen. Ze kreeg namelijk steeds meer het gevoel dat iedereen zijn of haar best deed om duidelijk te maken dat Linn, en daarmee ook Naylene, welkom was om te blijven. En hoewel ze dat waardeerde, waren dat niet de woorden waar ze behoefte aan had. Ze hoopte dat Naylene haar in alle eerlijkheid te woord zou staan over hetgeen wat ze aan haar wilde vertellen.
Ze liepen al een tijdje over het kiezelstenenstrand. Het was nog droog, maar de donkere wolken aan de horizon zagen er verraderlijk uit. Linn had Naylene dan ook aangeraden om zich warm aan te kleden. Iets wat zij zelf ook had gedaan, al was dat enkel omdat ze haar nieuwe mantel en handschoenen graag had willen dragen.
Het gesprek was al snel gegaan over Naylene haar plek in het huis en hoe ze haar dagen had ingevuld. Linn wierp een blik op het huis, dat in de verte nog voor haar zichtbaar was. ‘Ik ben blij dat Kol en Finn je zoveel hulp kunnen bieden.’
‘Ze hebben allebei al zoveel gedaan voor me, ieder op zijn eigen wijze, natuurlijk,’ zei Naylene, waarop Linn knikte. Ook Kol had niet onder stoelen of banken gestoken hoe blij hij was met de aanwezigheid van Naylene, en die van haarzelf. Hij had zelfs benoemd dat nu Elijah zich over haar ontfermde, hij een stuk milder was voor zijn jongste broer. En Rebekah had haar alleen nog maar meer geplaagd.
Iedere keer als dat gebeurde, wist Linn niet wat ze moest antwoorden. Dat kwam simpelweg omdat ze niet wist wat er gebeurde op die momenten. Ze voelde de kriebels in haar maag en het vrolijke gevoel, maar er kwam nog meer bij kijken. Iets wat ze niet meteen kon plaatsen.
Naylene stopte bij de rand van de zee en raapte een steen van de grond. Ze gooide hem een paar keer over tussen haar handen om het gewicht te testen, waarna ze hem in een vloeiende beweging de golven in gooide. ‘Het lijkt erop dat ook jij je hier lijkt te vermaken.’ 
Linn vouwde haar armen achter haar rug en knikte. Ze keek toe hoe Naylene nog een steen van de grond raapte. 
‘Ik ben dol op iedereen. En het doet me goed om hier wat tijd door te brengen.’ Het was gemakkelijker om dit leven met gelijkgestemden te delen. En misschien was het iets wat ze ooit zou overwegen, als ze haar eigen plannen eenmaal had afgerond. Maar als Naylene hier langer wilde verblijven, dan wilde ze haar dat ook niet afnemen. Het leek juist goed te gaan met haar magie.
Linn bukte ook om een steen van de grond te pakken, maar ze gooide hem niet weg zoals ze Naylene dat had zien doen. In plaats daarvan hield ze hem onwennig tussen haar handen. ‘Maar er is iets wat ik graag met je wil bespreken. Iets wat niet iedereen hoeft te horen.’
Elijah wist van haar plannen en ze vertrouwde hem erop dat hij het niet zou delen met zijn broeders en zuster. Maar ze wilde het niet riskeren dat ze het toevallig zouden horen. Daarom had ze Naylene meegenomen naar de afgelegen plek.
Naylene knikte om aan te geven dat ze luisterde. 
Linn draaide de steen rond in haar hand, bedenkend hoe ze het beste kon beginnen. Bij het punt waar ze de vorige keer was geëindigd, gokte ze. ‘Kun je je nog herinneren dat ik je vertelde over mijn vlucht van huis? En dat ik toen iemand tegen het lijf liep?’
Naylene fronste en staarde bedenkelijk naar de zee, maar ze leek het zich al snel te herinneren. ‘Je ontmoette een vampier.’
De vorige keer had Naylene gezien hoeveel moeite het haar had gekost om het verhaal te delen. Ze had haar zelfs gestopt, omdat ze niet had gewild dat Linn onnodig weer door die pijn heen zou gaan. Maar na haar gesprek met Elijah kon ze de waarheid niet langer van Naylene weerhouden.
‘Zijn naam is Rhett.’ Zijn naam was al genoeg om een rilling op haar rug te veroorzaken. Ze balde haar vuist om de steen heen. ‘Hij zag dat ik gewond was, en natuurlijk ook mijn lippen. En hij bood aan om te helpen. Hij legde uit dat zijn bloed alles kon genezen.’
Op dat moment had het als een wonder geklonken. Hetgeen wat haar haar hele leven in de weg had gezeten, had iemand zomaar weg kunnen nemen. Ze zou zich niet langer hoeven te verschuilen. Zonder na te denken had ze er mee ingestemd, niet wetende met wie ze precies in zee was gegaan.
‘Ik was zo onder de indruk door alles, onder de indruk van hem. Ik had nog nooit… Voor het eerst in mijn leven voelde het alsof er iemand om mij gaf. Maar ik realiseerde me pas veel later dat ik me zo voelde omdat dat het gevoel was wat hij me aanpraatte.’
‘Hij gebruikte zijn dwang?’ raadde Naylene, waarop Linn knikte. 
‘Ik wist het natuurlijk niet. Hij wilde niet dat ik iets door had, dus dat had ik niet. En het ging veel verder dan dat. Hij gebruikte me voor mijn bloed, mijn lichaam…’ Haar stem haperde en tranen welden op in haar ogen, maar ze knipperde ze dapper weg.
Naylene stapte naar haar toe en keek haar bezorgd aan, maar ze leek niet zeker te weten waar Linn behoefte aan had. Linn zuchtte en sloeg haar armen om Naylene heen. Het idee van Rhett zijn handen op haar lichaam was gemakkelijker weg te denken als ze die van Naylene voelde.
18
Posts: 17081
Datum: 29-03-2022 19:40
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De afgelopen dagen hadden Naylene en Linn niet veel tijd met elkaar doorgebracht. De avondmalen hadden ze veelal wel gedeeld. Dit moment was echter voor hen beiden prettig. Linn was nog wel steeds persoon waarbij Naylene zich het meest op haar gemak voelde. 
Linn leek Naylene datzelfde vertrouwen te geven, door het verhaal wat ze vertelde. Ze was er eerder over begonnen, toen had Naylene al wel kunnen zien dat het haar veel had gedaan. Nu snapte ze de reden maar al te goed. In haar hoofd had ze al verschillende opties verkend. Iemand verliet een land niet zomaar. Er moest iets zijn gebeurd waardoor ze alle banden had willen verbreken. Haar ouders waren al een eerste, goede reden geweest. Van het verhaal wat Linn deelde schrok Naylene. 
Naylene voelde het lichaam van Linn tegen haar aan. Wat onwennig sloeg ze haar armen om de vrouw, bang om haar op de een of andere manier pijn te doen. Toch kon Naylene voelen dat Linn dit nodig had.
“Wat vreselijk.” Fluisterde ze. Andere woorden had ze er ook niet voor.
Ze kon het een beetje betrekken op haarzelf. Op het moment dat Linn haar had gevonden was ze ook alleen geweest, weg van haar familie, verloren. Linn had het vertrouwen in deze man gegeven, niet eens vrijwillig. Op dat moment was ze zo kwetsbaar geweest en hij had er gewoonweg misbruik van gemaakt. Dat was iets waar Naylene zich best boos om kon maken, zeker als ze zich bedacht wat Linn voor haar had gedaan.
Linn begroef haar gezicht in de jurk van Naylene. Ten hoogte van haar schouders, veel langer was de vrouw niet. 
Voorzichtig streek Naylene over de schouders van Linn, die niet schokten maar wel stijf aanvoelden. Alsof ze alle gevoelens in zich probeerde te halen.
“Je hoeft je niet in te houden.” Probeerde Naylene haar duidelijk te maken. 
“Voor mij niet, voor mij nooit.” Naylene wist niet of Linn dat gewend was bij anderen. Iets vertelde haar dat Elijah deze kant van Linn ook zeker had gezien. De rest van de familie leek echter op een net iets andere manier naar Linn te kijken. Naylene had gedacht dat het enkel de liefde was geweest die Elijah voor Linn had gevoeld. Wellicht was het echter wel alles bij elkaar, dat hij écht wist wie Linn was. 
Linn blies rillerig wat van haar adem uit..
Alsof alles daar mee losgelaten werd, hoorde Naylene hoe Linn zachtjes begon te snikken.
Enkele minuten deden beiden vrouwen niets anders. Naylene bleef Linn stevig vasthouden, alsof haar wereld er vanaf hing. Beiden lieten ze de tranen, in combinatie met het kapot slaan van de golven, de enige geluiden in de omgeving zijn.
Het was Linn die de stilte verbrak. “Je hebt vast veel vragen.” 
“Honderden.” Fluisterde Naylene.
“Maar ik weet dat het vanzelf verhelderd gaat worden. Je hoeft me niets te vertellen. Ik vind het al heel bijzonder dat je me dit hebt toevertrouwd.”
Linn keek Naylene aan. Op haar gezicht zaten enkele tranen. Naylene zag echter een sterkere vrouw dan ooit te voren. 
“Je mag me het vragen. Ik wil je er ook nog wel meer over vertellen.” 
Naylene pakte de hand van Linn vast. Ze was nog steeds bang dat ze zomaar magie van een ander af zou nemen. Bij Linn meer dan bij anderen, bij haar betekende het immers dat ze er aan dood kon gaan. Dat was wat Kol haar in ieder geval uit had gelegd. 
“Als ik een vraag stel die je niet wilt beantwoorden moet je het zeggen.” Naylene vond het niet erg om terecht worden gewezen, in dit geval zeker niet.
Linn knikte en gaf haar een kneepje in de hand.
“Je vertelde dat hij je voor jouw bloed gebruikte?” Vroeg Naylene voorzichtig. Ze wist dat Linn en de Mikaelsons nu soms bloed hadden, die ze soms vroegen aan één van de bedienden. Op andere momenten gingen ze de stad in. Met een liter minder bloed kon een best minder. Daarna zou het echter wel kritiek worden.
“Heelde hij je daarna?” vroeg Naylene voorzichtig. Ze probeerde namelijk in haar hoofd al een plaatje te schetsen. Hij was de reden dat Linn een vampier was. Wat betekende dat ze met zijn bloed in haar lichaam dood was gegaan. 
“Ja.” Het klonk zo zachtjes dat Naylene het niet mee had gekregen als Linn niet ook had geknikt.
“Soms bleef hij maar door gaan. Ik moest doen wat hij zij, kon niets anders dan dat. De pijn was vreselijk, soms ging het zelfs zo ver totdat ik bijna bewustzijn verloor. Dan zorgde hij er voor dat hij me bloed gaf en ging hij gewoon weer door.” 
Naylene voelde een rilling over haar rug heen gaan en voelde zich alleen maar misselijk bij het idee. Een gevoel van medelijden, maar ook zeker respect voor Linn wisselde zich af. Ze had niet zomaar iets meegemaakt. Toch stond ze hier gewoon. 
“Ik weet niet wat ik er anders op moet zeggen dan dat het vreselijk is.” Fluisterde Naylene.
Linn schudde haar hoofd. “Je hoeft er niets over te zeggen.” 
“Niemand mag iemand anders op die manier behandelen. Niemand.” Wist Naylene toch nog uit te brengen. Ze wist dat vampiers op een andere manier naar de wereld konden kijken. Dat had ze al wel een beetje gemerkt. Op deze manier echter niet. Ze kon zich niet voorstellen dat de familie zich zo zou gedragen. Dat Linn zoiets zou doen. 
“Dat zou je zeggen.” Fluisterde Linn. Ze had natuurlijk zelf wel gezien hoe iemand kon zijn. 
“Hij had er geen problemen mee. Nu vraag ik me wel eens af of hij zijn menselijkheid uit heeft staan. Maar ik vind het nog steeds moeilijk in te schatten.”
“En het maakt ook niets uit.” Fluisterde Naylene. Zelfs al was zijn menselijkheid niet meer aanwezig geweest, dan was het nog niet iets wat iemand behoorde te doen. Linn was gebruikt, misbruikt. Dat tekende iemand voor het leven. 
“Is het misgegaan? Dat je vampier bent geworden?” Het leek Naylene niet dat het de bedoeling was geweest. Niet als ze zo naar het verhaal luisterde. Dan had hij nog jaren door kunnen gaan met zijn vreselijke daden. 
22
Posts: 4865
Datum: 02-04-2022 15:00
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
‘Ik weet niet of het zijn bedoeling was,’ bekende Linn. ‘Ik denk het niet.’ Het was een vraag waar ze lang over na had gedacht. Eentje die soms nog naar boven kwam. Rhett was gewelddadig geweest, maar niet dom. Hij had maar al te goed geweten dat zijn eigen bloed in haar lichaam had gezeten, en ook wat daar de gevolgen van waren. Hij had enkel niet om die gevolgen gegeven.
‘Wat zijn intenties ook waren, hij liet me achter om dood te gaan. Aan mijn verwondingen, of aan het gebrek aan bloed tijdens mijn transitie. Hij had genoeg van me. Als deze manier niet werkte om van mij af te komen, dan zou ik dat zelf wel doen.’
Ze rilde, alsof ze voor het eerst voelde hoe koud het daadwerkelijk was. De herinneringen aan de plek waar ze wakker was geworden stroomden binnen. Het was donker en nat geweest. Haar kleding was gescheurd en ze haar eigen bloed had over heel haar lichaam gezeten. Het had even geduurd voordat ze zich had beseft dat ze dood was gegaan, en wat het betekende dat ze haar ogen weer had geopend.
‘Ik denk niet dat hij had verwacht dat ik er voor zou kiezen om te voeden.’ Wellicht was het ook niet een keuze geweest waar ze volledig achter had gestaan, maar toen ze zichzelf uit de ruimte had gesleept en mensen tegen was gekomen, had ze haarzelf niet meer tegen kunnen houden. Maar dat was niet het enige waar Rhett geen rekening mee had gehouden.
‘Je koos om te blijven leven.’ Naylene kneep in haar hand. Dit was misschien wel het langst dat ze elkaar vast hadden gehouden zonder dat Naylene per ongeluk iets van haar magie had afgenomen. Linn hoopte dat Naylene haar hand zou blijven vasthouden. Het was een klein gebaar, maar ze had de houvast nodig.
‘Hoe meer dagen er voorbij gingen, hoe meer ik twijfelde of het wel de juiste keuze was. Ik kon geen daglicht verdragen, alles voelde als… Als te veel. En het verlangen naar bloed was zo groot. Toch was dat niet het ergste.’ Het ergste was gekomen op de momenten dat ze haar ogen had gesloten. De herinneringen waren in een golf op haar afgekomen en hadden haar overspoeld, wat haar wankelende emoties alleen nog maar heftiger had laten voelen.
Iedere leugen die hij haar had verteld, iedere manipulerende zin die hij in haar oor had gefluisterd, had ze zich herinnerd. Elk moment dat hij haar had gedwongen te vergeten; hoeveel pijn hij haar had gedaan, hoe ze hem had gesmeekt te stoppen, ze had zich alles herinnerd. En dat was precies de reden dat ze het niet los kon laten. Want zelfs nu, na een aantal jaar, lieten die herinneringen haar niet met rust.
Linn keek opzij naar Naylene. Ze had nog niets gezegd, maar het voelde niet verkeerd. Het was juist fijn dat ze in stilte wachtte en Linn een moment gaf om alleen te zijn met haar gedachten. 
‘Als een mens een vampier wordt, verdwijnen de effecten van de dwang. Ik denk dat Rhett daar geen weet van had.’ Of wel, en hij had er niet om gegeven. Linn vond dat laatste erger.
Ze bleven hand in hand staan, kijkend naar de golven voor hen. 
‘Ik kan nu goed begrijpen waarom je zo snel mogelijk Portugal wilde verlaten.’ Naylene haar ogen vonden die van haar. ‘En dat het je is gelukt, is ontzettend dapper.’
Een lichte glimlach verscheen op Linn haar gezicht. Het was niet gemakkelijk geweest. Rhett had haar eigen taal gesproken, dus converseren met anderen was lastig verlopen. Ze had alleen in de nacht kunnen reizen en ze had geen controle gehad over haar nieuwe impulsen. Met alle emoties erbij waren het lastige maanden geweest. En haar reis op zee was ook niet vlekkeloos verlopen.
Pas toen ze Elijah tegen het lijf was gelopen, had ze het gevoel gehad dat ze weer grip op haar leven had gekregen.
Linn dacht terug aan het moment dat ze Elijah alles had verteld. Meteen had hij haar gezworen dat hij Rhett zou vinden en hem zou laten boeten voor zijn fouten. Ondanks dat ze zijn aanbod had gewaardeerd, en dat nog steeds deed, prefereerde ze dit. Ze had haar eigen oplossingen al bedacht. Ze wilde enkel dat iemand naar haar luisterde.
En ze wilde dat Naylene de volledige waarheid kende voordat ze in zou stemmen met wat Linn aan haar wilde vragen.
Linn schraapte haar keel en veegde wat tranen van haar natte wangen. ‘Ik weet dat dit veel is om in één keer te horen. Maar er is een reden dat ik dit met je wilde delen.’
Naylene knikte en wachtte geduldig.
Ze haalde diep adem. ‘Ik wil wraak nemen op hem. Voor wat hij mij heeft aangedaan, voor wat hij anderen misschien nu wel aan doet. Maar ik kan het niet alleen. Ik heb een heks nodig.’
18
Posts: 17081
Datum: 02-04-2022 20:11
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ondertussen wist Naylene niet meer waar de koude rillingen over haar lichaam vandaan kwamen. De koude, natte omgeving hielp niet mee. Het was echter het verhaal van Linn die het meeste achter liet te laten. Niet alleen op haar lichaam, maar ook in haar hart. Het deed pijn om het verhaal van de vrouw te horen. Het zorgde er echter ook voor dat als maar meer bewondering voor de vrouw kreeg. Daarnaast had ze begrip voor het woord wat Linn uit had gebracht.
Wraak.
Naylene kon maar al te goed begrijpen dat Linn op die manier dacht. Hoe ze was behandeld, was onmenselijk geweest. De man leek er geen moment spijt van te hebben. Iets wat ze hem wilde laten voelen. 
“Je wil wraak op hem nemen met een heks?” Vatte Naylene de woorden samen.
Linn durfde haar bijna niet aan te kijken, omdat ze leek te beseffen wat ze van Naylene vroeg. Zo voelde het voor haar helemaal niet. Naylene had geweten dat Linn ergens een heks voor nodig had gehad. Wat dat precies was geweest, had ze niet geweten. Nu ze dit hoorde wist ze eigenlijk pas hoeveel er wel niet van af hing. 
“Daarom heb je een heks nodig.” 
Linn knikte “Ik weet dat het veel van je gevraagd is.” 
“Dat is het niet.” 
Nog steeds hadden de twee vrouwen elkaars hand vast. Naylene verstevigde de greep zelfs een beetje, wetende dat ze Linn niet zomaar pijn kon doen. 
“Ik snap heel erg goed dat je wraak wil nemen. Dat verdien je ook.” Dat was nu hetgeen waar Naylene het meest zeker over was. Linn moest dat moment hebben. Hem misschien met een steek in zijn hart vermoorden. De man had zoveel van haar afgenomen. Het idee dat hij dat met andere vrouwen kon gaan doen. Daar moesten ze alles aan doen om het te stoppen. 
“Maar ik ben daar denk ik niet de juiste persoon voor. Je hebt een sterke heks nodig, iemand die eigen magie heeft.” Fluisterde Naylene.
Naylene zag het al helemaal voor zich. Hoe ze de man hadden gevonden en klaar waren om wraak te nemen, maar ze niet bij magie kon. Zelfs een amulet was op een gegeven moment niet goed genoeg. Zeker niet als ze hem zomaar kon laten vallen. Ze zag echt van alles misgaan. Dat mocht niet gebeuren. Niet als ze dit goed wilden doen.
“Ik wil je wel steunen, natuurlijk. Ik zal zelfs meegaan, maar ik ben lang niet sterk genoeg.” 
“Naylene.” Linn haar stem klonk geruststellend.
“Je bent de sterkste vrouw die ooit heb ontmoet.” Het voelde alsof Linn haar eigen woorden tegen haar gebruikte. Het was ook niet echt wat ze meteen geloofde.
“Kijk naar wat je de afgelopen weken hebt gedaan. Je hebt de brandstapel ontlopen.”
“Dat komt door jou.” Fluisterde Naylene. Alleen dat al was reden genoeg voor haar om Linn te helpen waar ze nodig had. Maar dit lukte haar gewoon niet. Niet op de manier waarop Linn het verdiende. Het was niet dat ze het niet wilde, ze zou namelijk niets liever doen dan dat. 
“Je bent van je ouders weggegaan.” Daarop haalde Naylene enkel haar schouders op. Het was iets wat ze het liefst al jaren geleden had gedaan. Het had dan ook weinig moeite gekost.
“Volgens heb je een hele lange reis overleefd, zonder er ook maar één keer over te klagen.” 
Naylene wilde vertellen dat genoeg mensen dat deden.
“Je hebt een aanval van mij overleefd.” Naylene rilde bij het idee dat ze Linn pijn had gedaan. 
“En nu denk je vast alleen aan het feit dat jij mij pijn hebt gedaan en niet andersom.” 
Naylene voelde zich een beetje verraden. Nu was het haar punt om weg te kijken. 
“En dat geeft al genoeg aan over wat voor bijzonder persoon je bent. Hoe sterk je bent.” 
“Ik…” 
“Ik wil nog wel even doorgaan.” Ging Linn verder. Naylene wist niet echt wat ze moest zeggen. Linn legde haar de waarheden voor. Voor haar voelde het echter niet alsof ze iets bijzonders had gedaan. 
“Je hebt afscheid genomen van Chris. En enkele dagen geleden heb je hier een boel planken nog in vuur gestoken!” 
Naylene knikte. “Ik weet dat ik dat allemaal heb gedaan.” 
“Dan verdien je zelf ook om te zien hoe sterk je bent, Naylene.” Linn was heel erg lief met haar woorden. Naylene voelde gewoon dat ze het meende. Ze zei dit niet omdat ze haar zo ver wilde krijgen om te doen wat ze van haar vroeg. Dat zou ze niet zomaar doen. Als Naylene haar aan zou geven dat ze het niet wilde doen, dan had ze daar vrede mee. Ze leek echter door te hebben dat dit echt een twijfeling naar haarzelf is.
“Ik wil je echt graag helpen.” Zei Naylene. “Dat verdien je.” 
Naylene staarde naar de golven. Het zag er uit hoe zij zich van binnen voelde. Onrustig. Maar samenhangend was er toch een rust. Een rust die ze kon vinden doordat ze zich concentreerde op Linn en de woorden die ze haar net had verteld. 
“En we hoeven echt niet meteen te gaan. Misschien komt Finn met nieuwe inzichten terug.” 
Ergens hoopte Naylene dat Finn inderdaad inzichten had gekregen. Toch zou ze het al fijn vinden als ze hem weer kon zien. 
“Mag ik wat vragen?” Vroeg Naylene zachtjes. Ze begon zachtjes te rillen. De kou nam het nu wel echt van haar over.
Linn liet haar hand los, zodat ze haar eigen mantel los kon maken. Niet heel veel later lag die zachtjes over Naylene haar schouders. 
“Vraag maar.” 
“Elijah weet wat er is gebeurd.” Constateerde Naylene. “De rest van de familie doet dat niet.” 
“Dat klopt.” 
“Elijah lijkt alles voor je te willen doen.” Er zat daar wel echt een soort van liefde. Naylene wist niet veel over liefde, maar dat kon ze niet op een andere manier beschrijven. 
“Ik wil dit niet van hem vragen. Dit is iets wat ik zelf wil doen. Op mijn eigen manier. Ik moet dit afsluiten en ik heb het idee dat ik dat niet op een goede manier kan doen als Elijah alles voor mij doet.” 
Op die manier had Naylene er nog niet over nagedacht. “Nu je het zo zegt, ik begrijp het.”
“Ik hoef nu geen antwoord. Ik wilde alleen eerlijk tegen je zijn.”  
“Dat is heel fijn. Dankjewel dat je mij dit toevertrouwd. Dat vind ik echt heel erg bijzonder.” 
22
Posts: 4865
Datum: 03-04-2022 13:14
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Vreemd genoeg was de middag met Naylene precies wat ze nodig had gehad. Uiteindelijk hadden ze wel weer terug moeten keren naar het huis, omdat het te koud was geworden en Naylene haar lichaam daar een stuk minder tegen bestand was. Met warme thee en versgebakken koekjes hadden ze zich teruggetrokken op hun kamer, waar ze samen hadden gepraat en gelezen. Naylene had haar zelfs geholpen, wat Linn erg had gewaardeerd. Tegen de tijd dat het avondmaal klaar was geweest, had Linn twee borden opgehaald en haar excuses aan de familie aangeboden voor hun afwezigheid. Voor het eerst had ze enkel behoefte gehad aan Naylene en aan niemand anders.
Buiten was het weer nog onstuimiger en tegen de tijd dat zij en Naylene zich klaar hadden gemaakt voor de nacht, had het onweer boven hen gebulderd. Naylene had haar een verhaal verteld over hoe de bliksem de oorzaak was van ruziënde goden, maar ze was in slaap gevallen voordat Linn had kunnen vragen wat Naylene haar eigen mening daarover was geweest.
Waar Naylene met gemak in slaap was gevallen, kon Linn de slaap niet vatten. Nu ze niet langer de afleiding had van Naylene, gingen haar gedachten terug naar hun gesprek en daarmee ook de herinneringen aan Rhett. Iedere keer als ze haar ogen sloot, zag ze zijn gezicht voor zich. Dat het buiten te keer ging, maakte het niet gemakkelijker. Het deed haar denken aan de eerste paar dagen op het schip dat haar had vervoerd naar het Verenigd Koninkrijk.
Linn gooide de dekens van zich af en wierp een blik op Naylene. Ze leek diep in slaap te zijn. Voor de zekerheid trok Linn de dekens nog iets beter over haar heen, waarna ze haar kamerjas greep en een kaars aanstak. Misschien dat een korte wandeling door het huis haar iets af zou leiden.
Zachtjes sloop ze de kamer uit, de houder van de kaars stevig in haar hand. Ze had geen idee of iemand van de familie nog wakker was. Wellicht waren ze allemaal de stad in getrokken om zich te voeden. Een behoefte die Linn nu ook voelde. Het was een manier om om te gaan met haar slapeloosheid en alle gevoelens die ze nu niet los kon laten.
Ze zou op zoek kunnen gaan naar één van de bediendes in het huis, maar de angst dat ze te ver zou gaan, weerhield haar. In plaats daarvan sloop ze door de gangen, opzoek naar iets anders waar ze haar gedachten mee af zou kunnen leiden.
Ze zou iemand kunnen wekken. Niet Naylene. Zij had haar slaap hard nodig. Rebekah was een optie, maar Linn had niet het gevoel dat ze bij haar terecht kon met dit verhaal. En ondanks dat Kol haar zou willen opvrolijken, was ook dat niet hetgeen waar ze behoefte aan had. Niklaus was iemand die ongetwijfeld ervaring had met nachtmerries en slapeloosheid, maar dat zou betekenen dat ze hem zou moeten vertellen wat haar daadwerkelijk dwars zat.
Dat maakte dat er nog maar één iemand over was. Iets wat haar hart misschien al had geweten voordat ze zich het had bedacht, want haar voeten hadden haar naar de deur van Elijah zijn kamer gebracht. Een plek waar ze nog niet eerder binnen was geweest. Een plek waar ze ook niet hoorde te zijn, zeker niet midden in de nacht en enkel gekleed in haar nachtjapon en kamerjas.
Hun middag in de tuin schoot door haar hoofd. Zijn gelach en hoe dicht ze bij elkaar hadden gestaan, de manier waarop hij naar haar had gekeken toen ze zijn hart in haar hand had gehad.
Linn schudde haar hoofd. Ze zou hier echt niet moeten zijn. Wat zou Elijah wel niet denken van haar nachtelijke bezoek? Of nog erger: wat als iemand haar zou betrappen?
Toch hief ze twijfelend haar hand, klaar om aan te kloppen. Hij was de enige met wie ze hier over kon praten. Ze zou Naylene kunnen wekken, maar ze had al zoveel van haar gevraagd. Ze gunde haar de nachtrust. 
Misschien was het beter als ze naar de keukens zou gaan en een pot thee boven het vuur zou hangen. Dat zou haar iets te doen geven en misschien zou ze daardoor de slaap kunnen vatten.
Ze liet haar arm zakken en op dat moment werd de deur zachtjes geopend. Elijah verscheen in het kaarslicht. Hij had waarschijnlijk door gehad dat ze voor zijn deur had gestaan.
‘Velen zouden zeggen dat het angstaanjagend is om zo door de nacht te sluipen, zeker tijdens een storm.’ Zijn woorden werden vergezeld door een harde klap van buiten. Ondanks zijn grapje, keek hij haar bezorgd aan. 
‘Het spijt me als ik je heb gewekt,’ fluisterde Linn. Ze hief haar kaars iets, zodat ze hem beter aan kon kijken. De arme gloed van de kaars streelde zijn gezicht. Zijn haren hingen nog los, wat Linn deed afvragen of hij de tijd had genomen zich te fatsoeneren voordat hij de deur voor haar had geopend.
Het besef dat ze aan het staren was daalde bij haar in en snel zette ze aan stap naar achteren. ‘Ik kan maar beter gaan. Ik was eigenlijk onderweg naar de keuken.’
Elijah schudde zijn hoofd, waarschijnlijk omdat hij wist dat dat niet het geval was. ‘Je kunt binnekomen als je dat wil, en me vertellen waarom je nog wakker bent.’
‘Is dat niet…’ Linn nam en pauze om naar het juiste woord te zoeken. Ze zuchtte toen ze er niet op kwam. ‘Dat kan niet zomaar.’
Elijah knikte en stapte weg uit de deuropening, waarna hij de kaars van haar overnam. ‘Sta me dan toe om je te begeleiden naar de keukens.’
18
Posts: 17081
Datum: 03-04-2022 17:25
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De nachtrust had Elijah niet kunnen vatten. Vampiers hadden slaap niet nodig om te herstellen. Toch waardeerde Elijah het ritme van de dag. Ware het niet dat hij vaak wakker lag in bed.
Op het moment dat hij de zachte voetstappen door het huis had horen gaan, had Elijah vrijwel meteen doorgehad dat het Linn was geweest die zich door het huis had bewogen. Zelfs tussen de storm van buiten, zou hij aan de kleine dingen door hebben dat zij diegene was die rondliep. 
Enkele de storm van buitenaf was te horen op het moment dat ze samen richting de keukens liepen. Ondanks dat Elijah niet veel opzij keek, probeerde hij wel te peilen hoe het met Linn ging. Het was niemand onopgemerkt gebleven dat ze zich vandaag samen met Naylene terug had getrokken. Eerst waren ze samen op pad geweest en vervolgens hadden ze zich samen teruggetrokken in hun vertrek. Zijn broeders en zuster waren nieuwsgierig geweest wat de reden daarvoor was geweest. Terwijl Elijah hen aan had gegeven het te laten rusten, ze de privacy te geven die ze verdienden. Aangezien het slechte weer, bevond de rest zich echter ook in het huis. Op avonden als deze was de stad in trekken niet aanlokkelijk. Geen enkel persoon zou zich buiten hun huis laten lokken. En er binnenkomen was een lastige opgave waar ze niet altijd voor opgewassen waren. Al leek Kol het altijd als een leuke uitdaging te zien. 
Met de kaars stak Elijah een paar van de kaarsen in de keuken aan. 
“Neem plaats.” Elijah wees naar de stoelen die in de keuken stonden..
“Is er iets wat ik voor je kan maken?” Elijah wist zijn weg in de keuken niet goed, maar hij kon zeker zijn best doen om iets voor Linn te maken.
“Ik kwam hier enkel voor een kop thee.” 
Elijah knikte, ten teken dat het hem wel moest gaan lukken. Hij zette dan ook een pot water op het vuur. Ondertussen probeerde hij Linn wel in de gaten te houden. Niet door haar te kijken. Op sommige momenten voelde het voor hem alsof het bij haar niet nodig was. Er hing een bepaald gevoel in de lucht. Hij kon haar voorgaande woorden door zijn hoofd laten gaan. 
Met enkele afstand ging Elijah bij Linn staan. Hij leunde tegen de tafel aan, waar ze aanzat. 
“Is er een reden waarom je de slaap niet kan vatten?” 
Het gedonder van buitenaf vulde de hele ruimte, met niet enkel licht maar ook het geluid. Linn leek zich iets verder weg te trekken. 
“Je hoeft er niet over te praten.” Fluisterde Elijah. Als hij zelf elke avond verantwoording af moest leggen waarom hij niet sliep, dan zouden het hele nachten gevuld met gesprekken worden. Dat was iets voor een andere keer besloot hij. 
Linn had haar handen in elkaar gevouwen en had ze op haar benen gelegd. De spanning was zien in haar hele lichaam. Er ging veel om in haar hoofd. Avonden waren vaak hun manier om dat er uit te krijgen. Te bespreken wat er hen dwars zat. 
“Ik heb Naylene alles verteld.” Meer hoefde Linn niet te zeggen. Elijah wist dat Linn dat soort zaken niet wilde bespreken met de rest in de buurt. Elijah had haar verleden dan ook geheim gehouden voor zijn familie. Haar verhaal had hem dan wel veel woede ingeboezemd. Zelfs nu voelde hij haat voor de man die er voor had gezorgd dat ze hier op deze manier zat. Niet kunnen slapen omdat ze haar vriendin over hem had verteld. 
Voorzichtig liet Elijah zijn hand iets over de tafel glijden. Linn leek het gebaar niet alleen door te hebben, maar ook te waarderen. Ze legde haar hand er ook voorzichtig op, waardoor hun vingers elkaar voorzichtig raakten.
Elijah bleef haar met een bezorgde blik in zijn ogen aankijken. Op sommige momenten wist hij beter dan haar dingen te vragen. Linn wist zelf wat ze wilde vertellen, wat ze wilde delen.
“Als verwacht was ze echt heel erg lief. Bezorgd ook.” 
Elijah knikte “Ze is een goed persoon.” 
Zelf had hij nog niet echt de kans gekregen om Naylene goed te leren kennen. Er was echter wel te zien wat het effect van haar was op zijn familie, maar vooral ook op Linn. Ze leek zich compleet op haar gemak te voelen bij de vrouw die deels heks was. Dat ze haar verhaal had gedeeld gaf al wel aan dat ze haar vertrouwde. 
De ketel liet weten dat het water klaar was. Elijah liet zijn hand even iets meer in de richting van Linn glijden. Uiteindelijk moest hij zichzelf echter wel in de richting van het fornuis brengen. Daar pakte hij een beker en een paar van de gemalen theebladeren.
Toen Elijah met twee mokken terug liep, bestudeerde hij het gezicht van Linn goed. Ondanks dat ze een vampier was, kon hij aan haar zien dat ze rust nodig had. 
“Laten we ergens anders gaan zitten.” Elijah liep haar voor naar de ruimte waar enkele comfortabele banken stonden. Daar gaf hij Linn één van de bekers. Rebekah zou hem vast hebben verteld dat ze hier geen thee konden drinken.
“Ik ben bang dat ik te veel van haar vraag. Dat ik haar in te veel trek.” Fluisterde Linn, terugkomend op hun voorgaande gesprek.
Tot nu toe had Elijah Naylene vooral gezien als iemand die alles goed analyseerde. Hij had haar nog niet eerlijk voor haar mening uit horen komen. Toch was er ook iets in de manier waarop hij haar samen met Kol had zien oefenen. Een hoop naar een leven wat ze altijd had willen hebben. Eentje die Linn haar misschien wel kon geven. Zijn familie deed er in ieder geval alles aan om haar te helpen. 
“Het kan geen kwaad om dat met haar te bespreken.” Hij zette zijn thee voor nu even weg. 
“Maar alles op zijn tijd. Je hoeft niets nu te beslissen. Je weet dat mijn voorstel ook nog altijd staat.” Dan zou ze minder van Naylene hoeven te vragen. Elijah wilde niet dat Linn zich in zoiets stortte en ieder moment dat hij haar daar op kon wijzen, zal hij dan ook aannemen. 
22
Posts: 4865
Datum: 09-04-2022 11:35
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS