Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het duurde niet lang voordat hij een geluid hoorde bij de deur. Blijkbaar had hij toch een redelijke tijd geslapen, aangezien het Charlotte was die terugkeerde. Ze zag er licht gehavend uit en hoewel duidelijk was dat ze het probeerde te verbergen, was het onmogelijk om de schaafwonden en de vegen op haar lichaam over het hoofd te zien. Niet dat het uitmaakte. Ergens had hij al wel verwacht dat ze zichzelf in de problemen zou werken, maar gelukkig waren het geen onoverkoombare problemen geweest en had ze zichzelf prima kunnen redden. Dat was in ieder geval iets.
Het bleef ironisch, dat hij haar vroeg of het oké met haar ging, terwijl hij zelf nog een schotwond in zijn buik droeg. Toch leken zijn eigen verwondingen altijd minder belangrijk, minder erg dan die van Charlotte, al waren het slechts oppervlakkige verwondingen aan haar kant.
Hij realiseerde zich dat dit niet het moment was om nog een keer over hun eerdere discussie te beginnen. Hij wilde er graag op terugkomen, maar zou niet eens weten hoe hij zijn gedachten moest verwoorden. Ook was het nog te vers; terugkomen op het onderwerp zou er misschien voor zorgen dat het weer uit de hand liep, of dat hij niet meer helder na kon denken. Hij wilde het er nog wel met Charlotte over hebben, dat zeker. Maar niet nu.
Bedachtzaam veegde hij met een duim over een vuile veeg heen, die daardoor vervaagde. Nee, het ging niet oké met hem. Door zojuist zo snel op te staan, had hij zichzelf enkel bezeerd. Al eerder had hij dat gedaan toen hij wakker werd, maar nu weer en het werd er niet beter van. Toch perste hij een flauwe glimlach op zijn lippen, alsof hij haar daarmee voor de gek zou kunnen houden. 'Met mij gaat het wel, het doet steeds minder zeer,' loog hij soepel, alsof het daadwerkelijk zo was. Hij trok haar wat dichter naar zich toe, legde zijn armen om haar heen en omhelsde haar. Rook de geur van haar haren, die altijd fris roken, zelfs al had ze zich een aantal dagen niet gewassen. Ondanks alles, of misschien juist door het gesprek dat ze eerder hadden gehad, wilde hij het liefst gewoon met haar op de bank zitten, zij tegen hem aan, zijn armen om haar heen. Er waren geen woorden nodig om het gevoel van liefde te uiten, toch?
Niet dat dat hem ervan weerhield om het alsnog uit te spreken. Uiteindelijk liet hij haar weer los, onderdrukte hij een gezichtsuitdrukking van pijn en gaf hij haar een zachte kus op haar voorhoofd. 'Ik houd van je,' zei hij zacht. Alsof ze dat nog niet wist.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zou het ooit veranderen? Wat er ook gebeurde, Dean bleef zich zorgen om haar maken. Dean cijferde zichzelf weg vanwege zijn zorgen omtrent haar. Zijn woorden van net waren daar het bewijs van. Hoewel ze geloofde dat het beter ging, merkte ze heus wel dat hij pijn had. Ze was niet blind. Het bezorgde haar keer op keer schuldgevoelens, maar tegelijkertijd voelde ze zich vereerd dat ze zo’n jongen als hij verdiend had. Met vallen en opstaan weliswaar. Hun relatie had zich op een dun laagje ijs bevonden. Haar depressieve gedachten hadden Dean bijna bij haar weggejaagd. Hij had bewezen dat hij van haar hield, nu was het haar beurt om te bewijzen dat ze het verdiende.
Hij hield van haar. Dat wist ze, maar dat hij die woorden nu uitsprak, was een verrassing. Ze was hard voor hem geweest, oneerlijk misschien zelfs. Charlotte legde haar armen rond zijn middel en liet haar voorhoofd tegen zijn schouder leunen. Ze voelde zich fijn bij hem. Fijn bij de aanrakingen, de intimiteit. Eveneens voelde ze zich fijn bij de band die ze hadden, de affiniteit, de hechtingsband die ze hadden, de momenten waarbij de ander zijn aanwezigheid voldoende was. Dean was degene voor wie ze wilde vechten. Hij was degene wie haar moed had gegeven, maar onbewust was hij ook de reden waarom ze een leven buiten de wereld een kans had willen geven. Al op de eerste dag had hij laten zien hoe je de angst de baas kon zijn, als je zelf maar sterk genoeg was.
Het was een lange poos stil. Een lange tijd van gespannen stilte. Misschien was het oneerlijk dat ze de woorden niet direct terugzei. Het liefst had ze de woorden zelfs direct naar buiten gefloept, haast opdringerig om tot hem door te dringen. Echter voelde het op dit moment beter om de woorden meer kracht te geven door de lange stilte, een stilte waarin ze zijn woorden in zich op nam. Ze tilde haar hoofd op, liet haar vingers langs zijn gezicht strijken. Oh god, wat hield ze van die aanrakingen… Die kleine aanrakingen waarin haar genegenheid uit op te merken was. ‘Ik ook van jou, Dean.’ Daarmee was het niet gedaan. Het was misschien beter te doen alsof er niks aan de hand was, om gewoon te genieten van elkaars aanwezigheid alsof er niks aan de hand was. Maar, Charlotte kon haar eerdere acties niet zomaar vergeten. ‘En, het spijt me. Ik weet dat dit moeilijk voor je is, ik had nooit zo mogen reageren. Je had… nee je hebt gelijk. Ik zal morgen naar Eliza gaan en zien wat zij voor ons kan doen.’ Het was moeilijk haar beslissing hardop uit te spreken, zonder de exacte woorden te gebruiken, maar het was beter zo. Ze zouden hier sterker uit komen. Samen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De stilte galmde door nadat hij zijn woorden had gesproken. Eventjes bezorgde dit hem een onprettig gevoel, alsof Charlotte er moeite mee had om te reageren. Dean wist echter dat dit niet waar was en hij wachtte dan ook af tot hij haar hand op zijn gezicht voelde. Zijn ogen waren gesloten toen ze sprak, alsof de intensiteit van de woorden daar alleen maar mee vergroot werd. Toch gingen zijn ogen al snel weer open toen Charlotte verder ging met spreken. Even vertrok zijn mond. Op dit moment wilde hij het hier helemaal niet over hebben. Het was lief van haar dat ze haar excuses aanbood en zich erbij neerlegde dat het niets ging worden, hem zelfs expliciet gelijk gaf, maar de beelden van zijn droom speelden door zijn hoofd, maakten dat hij twijfels had gekregen. Waar Charlotte, dankzij haar avontuur, zich blijkbaar had gerealiseerd dat het lastig was om een kind te hebben, had hij in haar afwezigheid twijfels gekregen. Een mooi stel waren ze. God, nu wist hij helemaal niet meer wat hij wilde. Aan de ene kant was hij blij dat ze hem gelijk gaf, aangaf dat het inderdaad beter was om het weg te laten halen. Aan de andere kant...
Ineens realiseerde hij zich dat hij een lange stilte had laten vallen na haar woorden. Niet dat hij wist hoe hij erop moest reageren, maar alsnog. Hij haalde diep adem, besloot zijn twijfels nog even voor zich te houden en glimlachte flauwtjes. 'Laten we maar even afwachten wat Eliza tot de mogelijkheden vindt vallen,' antwoordde hij, waarmee hij toch grotendeels de woorden van Charlotte bevestigde. Hij hoopte hiermee ook dat het onderwerp afgedaan was, in ieder geval voor nu. Het zou nog wel wat langer duren voordat hij zijn gedachten helemaal op een rijtje had, dat was niet zomaar voor elkaar.
Dean bewoog iets, maar het bleek een verkeerde beweging te zijn. Hierdoor schoot er een steek door zijn buik, ter hoogte van de schotwond. Instinctief kromp hij iets ineen, maar voordat Charlotte haar bezorgdheid over hem heen kon spuien, herstelde hij zich. 'Het gaat,' zei hij, voordat ze überhaupt kon vragen of alles oké was. Hij liet haar los, liep weer terug naar de bank en ging zitten, zijn ademhaling toch wat sneller dan goed was. Het was een nare pijnsteek geweest, maar de wond was niet opengegaan. Gewoon weer even een herinnering dat hij nog niet hersteld was. Langzaam ademde hij in, diep, maar voorzichtig. Het ging wel. De pijn trok snel weer weg, gelukkig.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het ging niet. Ze zag het aan hem. Dean zou niet snel de pijn door laten schemeren in zijn houding, ademhaling of gezichtsuitdrukking. Die zorgen wilde hij haar besparen. Wanneer het dus wél gebeurde, was het niet zomaar een pijnsteek. Bezorgd ging ze naast hem zitten, controleerde ze zijn gezicht. Ondanks dat zijn ademhaling wat gehaast was, kon ze niet aan hem ontdekken dat de pijn nog aanwezig was. Ze besloot haar bezorgde gevoelens voor zich te houden en zijn woorden aan te nemen. Als het echt niet ging, dan zou hij het ook toegeven. Tenminste, dat hoopte ze. Charlotte had zich een kwartslag naar hem toegedraaid. Ze tilde haar hand op en liet deze door zijn langer wordende haren strijken. Normaal gesproken hielden ze zijn haargroei redelijk bij, maar sinds het ongeval had dat de laagste prioriteit gehad, waardoor het langer was dan normaal.
‘Soms vergeet ik een beetje hoe gehavend je bent,’ gaf ze zachtjes toe. Haar vingers tintelden bij de aanraking van zijn wang en de zacht strelende beweging. ‘Soms vergeet ik dat je nog niet zo gek lang geleden dagen bewusteloos was.’ Was dat egoïstisch? Was ze zo erg met haarzelf bezig, dat ze het welzijn van haar geliefde vergat? Nee, dat was het niet. Hij hield zich groot, stond sneller op dan hij zou moeten doen. Hij was sterk, deed zich sterk voor. Helaas was de waarheid dat zijn lichaam nog verre van hersteld was, hoe graag hij dat ook zou willen.
Dean draaide zijn hoofd naar haar toe. Hij zag er vermoeid uit. Niet alleen door zijn gewichtsverlies, waardoor zijn gezicht wat ingevallen was, maar ook door de donkere kringen onder zijn ogen. Ondanks deze verschijning, vond ze hem nog steeds aantrekkelijk. Zijn bruine ogen stonden even sterk als altijd, al zag ze een kwetsbaarheid erin die alleen zij regelmatig van hem mocht zien. Met haar duim streek ze over de woorden boven zijn wenkbrauw en glimlachte flauwtjes. Even dacht ze terug aan het gesprek dat ze net hadden, de bevestigende woorden die Dean haar gegeven had. Het was jammer. Hij zou een goede vader zijn. Toch was dit beter. Het was beter voor zijn herstel, voor haar emotionele toestand en voor hun relatie. Het was jammer, maar oké.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was blij dat ze er niet op door ging. Natuurlijk geloofde ze niet dat het wel ging, daarvoor liet hij te veel pijn zien, maar ze vroeg er verder niet naar en dat stelde hij op prijs. Het was een soort van stilzwijgend vertrouwen dat ze in hem had, dat hij het aan zou geven als het echt niet ging. Dat zou hij ook wel doen, zoals die keer dat hij vermoedde een bloedvergiftiging te hebben. Nu was het enkel een pijnsteek, niet iets waar hij heel veel aandacht op wilde richten.
Voorzichtig legde hij zijn hand op die van haar, die nog steeds op zijn gezicht rustte. Wederom sloot hij zijn ogen en hij ging iets meer ontspannen zitten. 'Je bent niet de enige die dat soms vergeet,' zei hij zacht, met een lichte zweem van humor in zijn stem. Dean was zo gewend om sterk te zijn en op zijn lichaam te kunnen vertrouwen, dat hij er maar niet aan kon wennen dat hij dat nu niet kon. En blijkbaar was hij niet de enige: Charlotte was waarschijnlijk zo van hem gewend dat hij de sterke was, dat ze het leek te vergeten. Misschien wekte hij de indruk soms ook wel dat hij al weer helemaal beter was. Waarschijnlijk wel. Hij deed er in ieder geval zijn best voor.
Toch was dit even een moment waarop hij zich weer realiseerde dat hij niet beter was. Dat hij nog wel degelijk herstellende was en daarbij helemaal niet klaar was om weer terug te gaan naar het normale leven. De gedachte aan de drukte in de basis beviel hem helemaal niet, dus waarschijnlijk zou hij zijn terugkeer nog zo lang mogelijk uitstellen. Het was hier wel prima, zo.
'Kom eens hier,' mompelde hij, op nauwelijks bevelende toon, waarna hij zijn armen om Charlotte heen sloeg en haar tegen zich aan trok, terwijl hij zelf iets comfortabeler ging liggen. Zo lag zij dus tegen hem aan, al zorgde hij er wel voor dat ze hem niet per ongeluk zeer kon doen door haar iets te schuiven. Een arm hield hij om haar heen geslagen, de ander lag op zijn buik, vlak langs de met verband bedekte wond. De beelden van zijn droom schoten nogmaals aan hem voorbij, maar hij schudde ze van zich af. Niet nu, niet hier. Ze hadden net de beslissing genomen om in gesprek te gaan met Eliza. Hij wilde niet dat deze twee kinderen zijn gedachten zouden blijven door spoken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zenuwen tintelden door haar lichaam. Waarvoor precies wist ze niet, maar het was lang geleden dat ze zulke zenuwen gevoeld had. Het was een aantal dagen geleden dat Dean en Charlotte besloten hadden wat ze zouden doen met de zwangerschap. Het was niet voor hen weggelegd. Nu in elk geval niet, maar Charlotte betwijfelde of die tijd ooit zou komen. De dag erna had Charlotte gevraagd of Eliza bij hen langs kon komen voor een soort adviesgesprek. Hoewel de arts had geprobeerd meer informatie los te maken bij Charlotte, had ze expres haar mond gehouden. Het was een moment wat ze met Dean wilde delen. Alle informatie die de vrouwelijke dokter uit zou spreken, zouden ze samen moeten aanhoren.
Vandaag was het zover. Eliza zat op de stoel, terwijl Dean en zijzelf zich gevestigd hadden op de bank. Dean had een arm om haar heen geslagen, om haar zodoende te kunnen steunen. Langzaam maar zeker knapte hij op, maar hij was nog te zwak om naar de basis te gaan. Zelfs al had hij het gekund, dan had ze hem die drukte alsnog bespaard.
‘Oké, goed. Een adviesgesprek dus. Waarover precies?’ Ze was niet gek. Haar blik verraadde haar. Ze wist waar het over ging. De bezorgde, meelevende blik die ze op Charlotte plaatste weerspiegelde het.
De zenuwen waren ingeslagen op haar stem en was duidelijk op te merken in haar houding: ze had zich klein gemaakt, pulkte aan haar vingers en had haar blik ontwijkend op haar handen gefocust. Ze schraapte haar keel, voelde de verplichting zelf het nieuws te delen, hoe moeilijk en confronterend dat ook was. ‘Zoals je weet ben ik zwanger, alleen…’ God. Waarom was dit zo moeilijk? Eigenlijk was het antwoord daarop simpel: hiermee werd de keuze definitief. ‘Alleen Dean en ik… We zijn er nog niet klaar voor.’ Ze voelde hoe Dean haar iets dichter tegen zich aantrok. Zijn andere hand plaatste hij op haar handen, die hun nerveuze tic daardoor moesten staken. Er volgde een stilte, een stilte waarin Charlotte zich voorbereidde om hun besluit uit te spreken. ‘Daarom willen we de zwangerschap beëindigen.’ Zo. Het was eruit. Charlotte voelde hoe de tranen in haar ogen prikten. Deels door de spanning, deels omdat ze het toch moeilijk vond, ondanks dat ze wel achter hun besluit stond. Tenminste, dat dacht ze.
‘Een abortus, dus,’ concludeerde Eliza. De vrouw zuchtte zachtjes, waarna ze wat ging verzitten. ‘Ik begrijp jullie keuze en als jullie een definitief besluit hebben genomen, zal ik de operatie uitvoeren. Wel zijn er een aantal risico’s. Vroeger was het een vrij veilige operatie, maar met de beperkte apparatuur en medicatie die wij hier hebben, brengt dit wat complicaties met zich mee.’
Zachtjes kneep Dean in haar hand. Ze wisten dat er risico’s waren, ook al hadden ze het er niet echt meer over gehad. ‘Wat voor risico’s?’ vroeg Dean dan ook.
‘Allereerst hebben we niet genoeg verdovingsmiddelen, waardoor de operatie niet pijnloos zal zijn. Er kunnen bloedingen plaatsvinden, ook een lange periode na de operatie. De baarmoeder kan beschadigd raken en in ernstige gevallen kan dit zelfs lijden tot onvruchtbaarheid. Er kunnen infecties optreden en de ernst van de gevolgen is hierbij afhankelijk van de infectie. We zullen moeten wachten tot de foetus groot genoeg is, ongeveer twaalf weken. De foetus zal dan klein gemaakt worden en verwijderd…’
‘Hoe bedoel je kleiner gemaakt? En waarom wachten?’ Charlotte keek direct omhoog naar Eliza. Dan waren ze pas net een tijdje over de helft. Dan moest ze nog minstens vier weken wachten, terwijl het kind in haar zou blijven groeien. Wat als ze zich zou gaan hechten aan het kleine wezen?
‘Ik heb niet de apparatuur om de foetus nu te verwijderen. Ik kan enkel een instrumentele abortus uitvoeren, waarbij de foetus voldoende groot is om vervolgens in kleine delen te knippen.’ Ze koos haar woorden doelbewust uit, al leek ze te twijfelen over het laatste woord dat ze uitsprak.
Knippen. Ze zouden het kind in stukken knippen, alvorens ze het zouden weghalen. Ze moesten zelfs wachten tot het een echt wezen was, om het vervolgens op een brute wijze te doden. Het bezorgde haar een misselijk gevoel. Twijfels borrelde omhoog. Daarbij had ze het nog niet eens over de bijwerkingen. Wat als ze daarna onvruchtbaar zou worden? Dan had ze niet alleen hun kind het leven ontnomen, maar zou ze toekomstige kinderen ook geen leven kunnen gunnen. Dat ze daarbij ook kans liep op infecties en dergelijke, deed er niet toe. Feit bleef helaas dat ze er niet klaar voor waren. Daarbij zou een zwangerschap ook de nodige risico’s en complicaties met zich meebrengen. Charlotte had moeite om te accepteren hoe het kind verwijderd zou worden, maar was zich ervan bewust dat dit het beste was. Moeizaam slikte ze en keek ze naar Dean. Was dit het waard?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De afgelopen dagen waren ze niet meer echt teruggekomen op het onderwerp. Misschien maar beter ook, voordat de twijfels de overhand zouden nemen en Dean iets zou zeggen waar hij later misschien spijt van zou krijgen. Ze hadden zich vooral gefocust op Dean en zijn herstel, dat de goede kant op leek te gaan. Het was in ieder geval iets.
Het duurde nog een paar dagen voordat Eliza langs kon komen, maar het was dan eindelijk zo ver. Dean liet de twee vrouwen het gesprek grotendeels voeren, luisterde zelf mee en vroeg slechts een enkele keer wat, met een arm om Charlotte heengeslagen. Eliza deed haar verhaal en Charlotte vroeg wat dingen, dingen die ook al bij hem waren opgekomen als onduidelijkheden. Het idee om het wezen eerst te laten groeien, zodat het daarna makkelijker dood te maken was, klonk ook hem wat cru in de oren. Hoewel hij het niet direct liet merken, trokken zijn mondhoeken toch iets naar beneden en hij merkte dat Charlotte nu naar hem keek, alsof hij iets moest zeggen. Waarschijnlijk wel.
Er waren een boel dingen die fout konden gaan. Van wat hij hoorde, zelfs dingen die Charlotte fataal konden worden. Als er iets was dat hij wilde voorkomen, was het dat wel. Het was niet dat hij niet vertrouwde in de kundigheid van Eliza en de mensen die haar eventueel zouden assisteren, maar als de vrouw zelf al met een aantal ernstige gevolgen kwam, betekende dat toch wel dat het daadwerkelijk gevaarlijk kon zijn.
Hij haalde diep adem, dacht nog eens na over de zin die hij had geformuleerd en begon toen pas te spreken. 'Dus... Hoe dan ook, het kan pas over vier, vijf weken?'
Eliza knikte. Dat bood, hoe je het ook bekeek, opties. Het betekende dat ze niet nu hoefden te zeggen of ze het wel of niet wilden doen. Of ze de risico's wilden nemen. Ze moesten sowieso nog een aantal weken wachten. Charlotte moest nog een aantal weken rondlopen met het groeiende wezen in haar lichaam. Wat als het over een aantal weken geen optie meer was, omdat ze aan het kind gehecht was geraakt? Dean had het een aantal dagen eerder al gezien, de hechting tussen de moeder en het ongeboren kind. Hij maakte zich zorgen over de invloed die het lange wachten zou hebben op zijn vriendin. Of ze het over haar hart zou kunnen verkrijgen om toch door te gaan met de procedure, nu ze wist hoe deze uitgevoerd zou worden. En wat als hij haar na die tijd zou forceren om door te gaan? Zou dat hun relatie niet enkel verder naar de verdoeming helpen?
Hij realiseerde zich dat hij met Charlotte zou moeten overleggen. Open kaart met haar zou moeten spelen. Maar, dit deed hij liever niet met Eliza erbij, hoe goed de vrouwelijke arts het misschien ook bedoelde. Glimlachend keek hij weer naar de vrouw. 'Dankjewel voor je informatie, Eliza. Ik denk dat wij genoeg hebben om over na te denken, nu.'
Dean was bereid om, zo nodig, zijn principe opzij te zetten. Voor Charlotte, maar stiekem ook wel een beetje voor de beelden die hij in zijn droom had gezien.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Tientallen gedachten dwarrelden door haar hoofd. De vele interne prikkelingen zorgden ervoor dat ze amper registreerde wat er om haar heen gebeurde. Ze hoorde Dean spreken, hoorde hoe er afscheid genomen werd, maar op de een of andere manier kwam het niet binnen. Ze zat verstard op de bank, bewegingsloos en verzonken in haar gedachten. Ze zouden nog een lange tijd moeten wachten. Een lange tijd waarin ze hun keuze konden uitstellen. Een keuze waarvan ze gedacht had dat ze het eigenlijk al gemaakt hadden. Zou Dean er nog hetzelfde in staan? Ze vermoedde dat het Dean niet zozeer ging om het kind dat in haar groeide, maar eerder om de mogelijke risico’s voor haarzelf: de infecties, het mentale proces. Was hij bereid dat risico te nemen om te voorkomen dat hij vader zou worden? Wat als hij het risico niet wilde nemen, maar eveneens geen vader wilde worden en haar alleen zou laten? Nee, zo was hij niet. Hij zou er voor haar zijn. Toch?
Twaalf weken. Het was slechts een begin van de zwangerschap, er kon nog zoveel fout gaan na die tijd. Toch voelde het als een moord. Het was alsof ze een deel van haarzelf zou doden. Helemaal nu ze wist hoe, voelde ze zich harteloos. Het kon haar niks schelen dat ze infecties kon krijgen bij de operatie, evenals dat het haar niet kon schelen dat ze mogelijke complicaties tijdens de zwangerschap zou kunnen ervaren. Het ging haar puur om het leven dat ze zouden beëindigen. Een leven dat nog niet eens begonnen was.
‘Char.’ Verward knipperde ze, toen ze de stem van Dean hoorde, terwijl hij zacht in haar handen kneep. ‘Vertel.’ Met weinig woorden wist hij zijn bezorgdheid uit te drukken. Hoewel het ergens als een soort bevel op te vatten was, wist ze dat Dean zich op dit moment wel degelijk bekommerde om wat er zich in haar hoofd afspeelde.
Ze schudde haar hoofd, voelde hoe tranen in haar ogen prikten. ‘Ik…’ Bij het uitspreken van enkel dat woord merkte ze al hoe dicht haar keel zat. Ze wendde haar blik af, merkte dat er een bedroefde frons op haar gezicht stond terwijl haar zicht troebel werd van de tranen die ze tegen probeerde te werken. Ze slikte moeizaam. ‘Ik weet het niet. Wat vind jij?’ Dit was het moment waarop Dean haar kon breken. Voorzichtig richtte ze haar blik op hem, haast bang voor de reactie die ze aan zou treffen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Gelukkig begreep Eliza de hint. Ze had door dat er twijfels speelden bij het tweetal en was bereid om het erbij te laten. Misschien ook doordat Charlotte eventjes van de wereld leek te zijn. Dean liet haar naar buiten en ze wisselden nog even wat woorden of zijn verwonding, maar geen bijzonderheden. Dean keek de vrouwelijke arts na tot ze uit het zicht was, voordat hij weer terugliep naar de woonkamer. Charlotte had zich nauwelijks bewogen, overduidelijk nog steeds in gedachten verzonken. De twijfels waren van haar gezicht af te lezen, ze leek zich niet echt bewust van haar omgeving. Voorzichtig nam hij weer naast haar plaats, al leek ze zelfs dat niet te merken. Pas toen hij haar handen pakte en haar naam sprak, leek ze weer op te merken dat hij er was. Alsof ze zich even in een droom bevonden had en pas nu weer terugkeerde naar de realiteit.
Eerst zei hij niets, om haar een kans te geven om haar woorden te vinden. Het kostte haar overduidelijk moeite. De vochtige ogen, die ze voor hem probeerde te verbergen, maar ook de frons die onbedoeld op haar gezicht te zien was. Dean wilde dat hij die van haar voorhoofd kon vegen, de zorgen weg kon nemen. Hij zat echter met precies dezelfde zorgen, precies hetzelfde dilemma. En nu hij de twijfels bij haar zag en hoorde, twijfelde hij enkel nog meer aan wat hij wilde. Wat vond hij? Charlotte wist het niet meer. Waarom zou hij het dan nog wel weten?
Er viel een stilte. Dean realiseerde zich terdege dat dit het moment was waarop hij zijn twijfels kon uitspreken. Het moment waarop hij duidelijk kon maken dat hij niet meer zo negatief tegenover kinderen stond als Charlotte had geloofd.
Haar ogen raakten hem. Dat gaf de doorslag. Het verdriet in haar ogen, de angst. Angst voor een afwijzend antwoord? Angst voor wat hij überhaupt zou zeggen? Dean kon er alleen maar naar raden. Voorzichtig legde hij zijn armen weer om haar heen, waarna hij haar tegen zich aan trok. Zelfs al gaf het misschien weinig troost, het was beter dan niets.
'Ik weet het ook niet,' gaf hij uiteindelijk toe. Dat was waarschijnlijk niet het antwoord waar Charlotte op had gehoopt. Of misschien juist wel, omdat het beter was dan een direct negatieve reactie. 'Het risico is zo groot, Charlotte. En jij...' Even twijfelde hij. Heel even maar. 'Jij bent het allerbelangrijkste in mijn leven,' maakte hij zijn zin af. 'Ik weet niet... Ik denk niet dat de kans dat ik jou verlies, het waard is.'
Opnieuw liet hij een stilte vallen. Dean dacht even heel diep na over zijn volgende woorden, maar sprak ze uiteindelijk toch uit. 'Char... Ik heb liever een kind dan dat ik jou kwijtraak,' zei hij, zacht. Het kwijtraken was op verschillende manieren te interpreteren. Ze kon sterven. Maar ze kon ook zo getraumatiseerd worden door de abortus en de manier waarop, dat ze daardoor mentaal niet meer bij hem was. Dat wilde Dean niet. Geen van beide situaties trokken hem aan.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Plottwist. Kortsluiting. Hoe je het ook wilde noemen, de woorden die Dean uitsprak waren onverwachts. Het besluit waar hij naartoe neigde, leek in te gaan tegen hun eerdere besluit. Hun eerdere meningsverschil, leek zich nu naar haar kant te verplaatsen. Hij stond ervoor open. Het was geen gewillige bevestiging, enthousiasme ontbrak. Hij koos voor een kind, zette zijn eigen belangen én angsten opzij, omdat hij haar niet wilde verliezen. Hij koos voor een leven samen met haar, met de nodige beperkingen die dat met zich mee zou brengen. Hij koos voor haar. Als dit zijn liefde voor haar niet bevestigde, dan wist ze het ook niet meer. Het waren dit soort momenten waarop schuldgevoel om het hoekje kwam kijken: momenten waarbij al haar twijfels onredelijk bleken.
Ze stond met een mond vol tanden. Ze had verschillende reacties verwacht, maar niet dit. Instemming. Hij stond achter haar, nee, naast haar. Samen zouden ze dit doen. Een opgelaten zucht, wat ergens iets weg had van een zenuwachtig lachje, verliet haar lippen, tezamen met enkele tranen die over haar wangen begonnen te glijden. Tranen van opluchting. Alle emoties die ze daarvoor had geprobeerd tegen te gaan, kwamen nu met de ontlading mee naar buiten. ‘Oh Dean,’ fluisterde ze, ze draaide zich iets naar hem toe, wilde hem aankijken terwijl ze dit moment deelde. ‘Ik houd ook van jou,’ sprak ze opnieuw op die zachte toon. Ze legde een hand tegen zijn wang, bestudeerde zijn blik. Was hij er zeker van? Zou hij geen spijt krijgen? Was zij het waard, na alle moeilijkheden die ze in hun relatie gebracht had? Soms twijfelde ze erover of het een goede zet was geweest om naar deze plek te gaan, om haar ouderlijk huis te bezoeken en vervolgens op zoek te gaan naar haar broer. Ze had er een hoop mooie momenten doorgemaakt, maar er waren ook een hoop tegenslagen geweest die hun bijna uit elkaar getrokken had. Maar, ze waren sterk. Hun relatie was sterk. Dean was sterk, geduldig en liefdevoller dan hij zou toegeven. Hij zou een geweldige vader worden. ‘Maar, weet je het zeker? Ik… hoewel ik het moeilijk vind, begrijp ik het als je het niet wilt. We moeten dit samen doen.’ Ze zocht naar zijn hand en verstrengelde hun vingers zodra ze deze gevonden had. ‘We moeten er samen voor kiezen, niet alleen omdat ik het graag wil.’ Een kind had een vader nodig, helemaal in tijden als deze. En, Charlotte had een vriend nodig, een lieftallige partner met wie ze lief en leed zou delen, intimiteit en genegenheid. Dean kon haar dat geven, mits hijzelf kon leven met de keuze die ze op het punt stonden te maken. Zou hij terugkrabbelen? Ze kon het hem niet kwalijk nemen, maar hoopte dat hij achter zijn eerder uitgesproken woorden zou staan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
In iedere andere situatie was dit grappig geweest. De verbazing en de shock op haar gezicht waren heerlijk om te zien, ware het niet dat het onderwerp van dit gesprek zich niet echt leende voor grappen en rare opmerkingen.
Dean realiseerde zich direct dat hij er nu niet meer onderuit kon. Hoewel Charlotte hem mogelijkheid gaf om terug te krabbelen, wist hij exact dat hij dat niet kon maken. Niet nu hij eigenlijk al had gezegd dat hij voor haar koos en voor de baby die daarmee gepaard ging. Krabbelde hij hu terug, zou het de situatie alleen maar verslechteren. Ze zou hem er misschien zelfs voor haten, omdat hij het ene zei, maar uiteindelijk toch het andere deed. Nee, hij kon niet meer terug. Al zou ze het hem nog zo vaak vragen, zijn antwoord kon nu simpelweg niet meer veranderen. Hij had de woorden gesproken, dus moest hij zich eraan houden ook. Charlotte, hij en een kind. Een raar idee en Dean wist nog steeds niet zo goed of hij zich er honderd procent comfortabel bij voelde. Er was nog tijd om aan het idee te wennen. Maanden. Er was een boel te regelen, voor te bereiden, maar er was tijd. Ze hadden tijd.
'Char, ik meen het,' zei hij dan ook, alsof dat zou helpen haar te overtuigen. Zacht kneep hij in haar hand, om op die manier zijn woorden kracht bij te zetten. Een kracht waarvan hij niet zeker wist of hij het daadwerkelijk had, maar toen hij haar gezicht zag, vol hoop dat het goed zou komen, realiseerde Dean zich dat hij die kracht wel zou moeten hebben. Ze hadden elkaar en dat was wat telde. Samen zouden ze dit kunnen doen. De beelden uit zijn droom zouden ze waar kunnen maken. Misschien niet exact zoals hij het toen had gedroomd, maar ze konden er in de buurt komen. Een kind krijgen. Ouders worden. Iets dat zo normaal was in een normale wereld, maar absurd leek in een wereld als deze. En nog absurder omdat Dean nooit had gedacht dat hij op dit punt zou belanden. Toch, hier zat hij dan. Had de woorden gesproken. Nu was het zaak om achter die woorden te blijven staan. Er was geen mogelijkheid meer om te twijfelen, terug te krabbelen. Ze gingen een kind houden, ouders worden. Dean glimlachte flauw. 'We gaan dit samen doen.' Zijn stem was wat schor, maar niet vanwege de twijfel. Hij sprak wel doordachte woorden, zou achter deze woorden blijven staan. 'We gaan ouders worden, Char.'
De woorden klonken raar. Het voelde niet helemaal lekker in zijn mond. Misschien was het iets waar hij nog aan moest wennen. Hij zag zichzelf niet als een ouder en het woord gaf hem zelfs een wat onbehaaglijk gevoel. Gewenning, hield hij zichzelf voor.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij meende het. Hij stond ervoor open om vader te worden. Dean, een vader. Zij, een moeder. Kon je het je voorstellen? Zij wel. Ze zag de kleine al tussen hun door rennen. Ze zag Dean hun kindje in zijn beschermende armen slaan. Ze zag hen nog altijd in dit huis wonen, beter beschermd en hersteld, haast alsof het oorspronkelijke huis terugkeerde. Ze zouden ouders worden. Een warm gevoel trok door haar lichaam. Ze hoefde geen afscheid te nemen van het kleine wezentje. Het was goed zo, het zou goed komen.
Een opgeluchte glimlach verscheen op haar gezicht en ze veegde vlug de tranen van alle spanning van haar gezicht. Voorzichtig kroop ze tegen hem aan, legde ze haar hoofd tegen zijn schouder. Ze sloot haar ogen, zag opnieuw een sprookjesachtig fenomeen voor zich over Dean, haar en hun ongeboren kind. Fantasieën die ze al weken uitstelde, wetende dat het daardoor enkel moeilijker zou zijn om afscheid te kunnen nemen van dat wat in haar groeide. Nu was het oké. Ze werden ouders. Opnieuw glimlachte ze breed, een glimlach die ze liet verdwijnen in zijn nek. ‘Dean, we worden ouders,’ zei ze met een enthousiasme die haar geluk weerspiegelde. Zacht nestelde ze haar lippen in zijn hals, kuste ze hem zacht, waarna ze haar hoofd optilde om hem aan te kijken. Ze plaatste een hand tegen zijn wang. Moest ze haar enthousiasme nog meer onder woorden brengen? Ja, maar hoe? Ze was ervan overtuigt dat haar blik al genoeg vrijgaf: haar ogen glunderde, haar lach straalde, alsof de tranen er nooit geweest waren. Zij was niet de enige wiens ogen haar gevoelens weerspiegelden. Hij glunderde niet zoals zij, noch vond ze twijfel terug in zijn ogen. Er leek een soort opluchting in hem schuil te gaan, maar ook zag ze een stukje vastberadenheid om zijn woorden kracht bij te zetten. Zijn pupillen waren groot, bijna liefkozend. Hij wilde dit echt. En dat deed iets met haar.
Ze kwam iets overeind, kroop voorzichtig – aangezien hij nog altijd herstellende was – op zijn schoot met een been aan iedere zijde. Ze legde nu beide handen om zijn gezicht, volgde met haar vingers zijn kaaklijn. Zacht kuste ze hem, drukte ze zacht haar lichaam tegen hem aan. Ze wilde hem bedanken, hem vertellen hoeveel ze van hem hield en hoe blij ze was met deze keuze. Maar woorden zouden haar gevoelens niet uit kunnen drukken zoals hun lichamelijk contact dat kon. Ze legde meer hartstocht in de kus, voelde een brandend verlangen in haar borst. Het was lang geleden dat ze intiem waren geweest. Deans herstel en hun emotionele dilemma over de zwangerschap hadden daarbij in de weg gezeten. Problemen die nu verdwenen waren.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was een soort verandering in de lucht. Nu de woorden gesproken waren, de wensen benoemd en de meningen hetzelfde leken te zijn, verdween er een bepaald soort spanning. Tenminste, bij haar. De woorden echoden nog steeds door in Dean zijn hoofd, al leek hij het redelijk voor zijn vriendin te kunnen verbergen. Ouders. Ze gingen ouders worden. Hij besefte het zich wel, had zich er ook bij neergelegd, maar het woord had voor hem nog geen positieve klank gekregen. Nog niet. Ze hadden nog tijd genoeg om ervoor te zorgen dat dat wel zo zou zijn. Dat ging goed komen. Voor nu wilde hij de zorgen even van zich afzetten, zich helemaal focussen op andere dingen. Dat was al niet al te makkelijk, omdat hij nu eenmaal nog aan het herstellen was, maar Charlotte leek zijn gedachten te kunnen lezen. Of misschien waren ze zo op elkaar ingespeeld geraakt dat ze van elkaar aan konden voelen wanneer de ander het nodig had. Misschien hadden ze het allebei wel gewoon nodig, een moment van ontspannen. Even aan iets anders denken dan de stress die ze de afgelopen weken ervaren hadden. Zijn verwondingen, de spanningen in hun relatie voor het nieuwjaar... Ze waren nog nauwelijks daarvan bijgekomen, maar het leek erop dat die emotionele rollercoaster eindelijk afremde, hen tijd gaf om weer bij te komen. Of ja, bij te komen...
De lust was duidelijk te proeven op de lippen van Charlotte. Of ze het nou bewust deed of niet, Dean merkte direct aan haar dat dit meer was dan enkel een kus. Het deed de lust diep vanbinnen weer opborrelen, maakte dat hij zijn armen om haar heen legde, haar iets dichter tegen zich aan trok. De afgelopen tijd had hij hier niet eens echt aan kunnen denken. God, hij was bijna dood geweest. Overleven had op dat moment iets meer prioriteit dat intieme momenten. Maar hij was aangesterkt. De stress leek te verdwijnen. Nu was een goed moment om eindelijk weer eens tijd met Charlotte te nemen. Zijn vingers, die al om haar heen lagen, duwde hij nu wat dieper in haar zachte huid. Zijn lippen, die haar kus al hadden beantwoord, weerspiegelden dezelfde lust die zijn hem al had laten proeven. Zijn lichaam protesteerde hier niet tegen. De wond voelde hij niet eens. Zelfs al zou hij een poging doen om erop te letten, alsnog zou Charlotte waarschijnlijk het middelpunt van zijn aandacht zijn. Zelfs al had hij pijn, dat viel op dit moment in het niet bij de gevoelens die ze bij hem losmaakte. Heel even liet hij haar lippen los, maar hij sprak geen woord. Enkel wisselden ze een blik, een blik die veel meer zei dan woorden zouden kunnen overbrengen. Het was veel te lang geleden dat ze op deze manier samen waren geweest.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Lust en intimiteit was voor lange tijd afwezig geweest in hun relatie, met name de combinatie van die twee. Het was verdwenen door haar onzekerheden, al hadden ze wel vlagen van lust mogen proeven in die periode. Het ongeluk van Dean had evengoed hun seksuele relatie op pauze gezet. Het voelde als een eeuwigheid geleden en zodra Charlotte een klein beetje toegaf aan haar verlangens, nam het haar lichaam over. Godzijdank ging Dean erop in en liet hij zijn herstellende lichaam hun honger naar intimiteit niet in de weg staan. Ze merkte hoe de lust bij hem aanwakkerde, hoe zijn vingers zich begerig in haar huid zette – en het maakte haar gek.
Hun zoen, vurig van alle lust, werd onderbroken. Hun ogen vonden elkaar en een gevoel van warmte trok opnieuw door haar lichaam. Zijn ogen spraken boekdelen, reflecteerden zijn gevoelens. Gevoelens waar ze tijden aan getwijfeld had, maar waarin ze nu sterk geloofde. Niet alleen omdat hij om haar dit avontuur wilde beginnen, maar ook omdat ze het kon zien. Hij had een blik in zijn ogen die hij niemand anders schonk. Daarnaast merkte ze het aan hem. Aan zijn gedrag, aan de dingen die hij voor haar opgaf. Maar ook op dit soort momenten, aan de manier waarop hij haar aanraakte. Lust dat onderbroken werd door liefkozende blikken zoals nu. God, wat had ze gedaan om hem te verdienen? Wat had ervoor gezorgd dat hij voor haar was gevallen? Het was haar nog altijd een raadsel, maar die onzekerheid begon langzaam naar de achtergrond te verdwijnen. Ze geloofde in hun liefde.
Voorzichtig kantelde Charlotte haar voorhoofd tegen de zijne, terwijl ze zijn blik vast bleef houden. Deans handen gleden langzaam onder haar blouse, kietelden haar blote. Een glimlach speelde om haar lippen en genieten sloot ze haar ogen. God, wat hield ze van deze jongeman. Zijn vingers raakten de rand van haar beha, een kledingstuk dat haar nu al enorm in de weg zat. Ze liet haar hand over zijn torso glijden, die ondanks de vele rust van de afgelopen tijd nog altijd gespierd aanvoelde. Ze tilde haar hoofd op en boog zich naar zijn nek, om daar zacht haar lippen tegenaan te drukken. De lust maakte plaats voor genegenheid. Tedere aanrakingen die zo mogelijk nog meer impact hadden. Het was lang geleden, veel te lang geleden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Waar zij hem aanraakte, voelde de huid warm aan. Niet de hete sensatie van pure lust, maar de warme tederheid van liefde. Dat betekende niet dat de lust geheel ontbrak, die was er wel degelijk. Enkel even opzij gezet voor de warmte van genegenheid. Waar zijn handen net nog wat gulzig over haar huid hadden gegleden, had hij ze nu om haar heen gelegd, waardoor hij haar lichaam tegen het zijne aandrukte in een omhelzing. Even voelde het weer als die eerste keren dat ze elkaar aan hadden geraakt. Onwennig, alsof geen van beiden wist wat ze met de intimiteit aanmoesten. Zelfs al kende Dean haar lichaam nu door en door, hij had haar lang niet meer gewoon op deze manier vastgehouden. Ze had tegen hem aan geleund, of hij tegen haar, maar echte omhelzingen of knuffels waren er niet meer bij geweest. Hij verborg zijn neus dan ook in haar haren, die hun vertrouwde geur nog niet verloren hadden. Nu het met hem weer beter ging, was Charlotte ook weer wat beter voor zichzelf gaan zorgen. Het was nog altijd behelpen in deze wereld, maar dat deerde Dean niets. Het belangrijkste was dat zij nog samen waren.
Een enkele keer ademde hij diep in, alsof hij het moment daarmee afsloot. Zijn handen gleden weer over haar lichaam, de naakte huid die onder de kleding verstopt was. Zijn lippen, die nu toch al dicht bij haar hals hadden gelegen, gleden af naar haar sleutelbeen, dat verder uitstak dan hij zich kon herinneren. Zacht kuste hij de huid, voelde dat het bot er vlak onder lag, maar bewoog zijn lippen over de zachte hals, naar haar lippen, die gewillig mee bewogen toen de zijne die van haar raakten. Het vuur leek weer op te laaien, van een warm kampvuur naar een brandend huis. Zonder dat Dean het bewust deed, drukten zijn vingertoppen weer wat dieper in de huid en hij merkte dat de blouse die Charlotte droeg, hem steeds meer in de weg begon te zitten. Uit, het ding moest eigenlijk gewoon uit. Hij maakte zichzelf dan ook weer los van haar, enkel om te zorgen dat Charlotte van het kledingstuk ontdaan werd. Dat was al stukken beter, dan kon hij tenminste ook zien wat hij aan het doen was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld