Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Arthas & TheBurrow.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was echt niet alsof Sem dit alles expres had gedaan. Een mens werd niet wakker en koos er op een dag voor om alcoholverslaafd te worden. Of verslaafd aan iets in dat geval. Het gebeurde geleidelijk. Het waren geen keuzes, al deden veel mensen alsof dat wel zo was. Ze werden dan boos en verlieten de persoon die verslaafd was, terwijl die kleine beetjes hulp juist konden zijn wat iemand nodig had. Alleen zou Sem het sowieso niet gaan redden, dat was nu eenmaal zo. Hij zou dan langzaam maar zeker in een afgrond belanden waar uiteindelijk scheppen zand op zouden worden gegooid totdat hij geen adem meer kon krijgen. Daarbij zou hij dan geen uitzicht meer hebben op een toekomst en zou hij alles op gaan geven. De verslaving had hem namelijk al aardig ver dat gat in geduwd, maar hij had de bodem nog niet helemaal bereikt. Het feit dat Ivy echter kwam om met hem te praten, joeg hem angst aan. De man wilde niet praten over hen, want hij wist echt wel dat er niet zulke positieve dingen uit zouden gaan komen. Daarnaast wilde hij ook niet horen dat er wat moest veranderen. Sem was verslaafd, wat wilde Ivy nu dat hij zei? Dat hij ging beloven om ineens niet meer te drinken terwijl ze donders goed wist hoe een verslaving werkte? Dat ging niet zo makkelijk en Sem kon dan ook geen belofte maken of toezeggingen doen over zijn drankgebruik. Professionele hulp had al eerder gefaald... Dat zou het in Sems geval zo weer doen.
Een diepe zucht verliet zijn mond en hij ging moeizaam rechtop op de bank zitten. Zijn hoofd legde hij in zijn handen en hij bleef een tijdje zo zitten om na te denken. Wat moest hij nu zeggen? Ze wilde dat er wat ging veranderen, omdat ze anders niet bij hem kon blijven of terug bij hem kon komen. Dat snapte hij echt wel, maar hij kon simpelweg niet beloven dat er dingen zouden veranderen. Dat kon hij immers zeker niet op eigen houtje. Als hij dat had gekund, was hij nu namelijk wel "normaal" geweest. Blijkbaar had hij dus gefaald.
'Ik snap dat je wilt dat er d-dingen veranderen...' Stotterde hij onzeker en verdrietig. 'Alleen i-ik kan je niet b-beloven dat dat g-gebeurt... Ik... Ik denk d-dat het allemaal niet z-zo lang meer gaat duren v-voor ik...' Hij viel even stil en wreef door zijn ogen heen. De laatste tijd had hij zo ontzettend veel last van zijn lichaam en was hij heel vaak ziek. Hij leek soms zomaar weg te vallen en had overal pijn aan... Het was niet goed en het was alleen maar een groter teken dat zijn lichaam het waarschijnlijk zo zou kunnen begeven.
'Ik w-wil er w-wel aan werken, m-maar... Ik... Ik d-denk dat het een beetje t-te l-laat i-is...' Stotterde hij en hij keek haar even met rode ogen aan die gevuld waren met tranen.
'M-mijn lichaam is... O-op...' Naar de dokter was hij niet geweest, maar continu bloed overgeven was al een teken dat er iets goed fout zat. Daarnaast had hij nog zo veel mankementen die alleen maar duidde op zijn verschrikkelijk slechte lichamelijke staat... Daar hoefde je geen dokter voor te zijn.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze bleef stil, wilde hem de tijd geven om te praten en na te denken. Zonder onderbreken luisterde ze naar hem. Hoe hij stotterde en zo verdrietig keek. Ze kreeg tranen in haar ogen en veegde die een beetje weg waarna ze langzaam zijn hand vast nam. Ze kneep er zachtjes in en streelde erover met haar duim. "Ik mis je, ik mis je zoveel Sem." Fluisterde ze en ze keek hem aan. "Ik wil je helpen, echt waar. Naar de dokter samen want je gaat het niet opgeven. Je bent ziek Sem. Je ziet er niet uit, alsof je elk moment neer kan vallen en dat ga je me niet aandoen. Ben ik duidelijk? Je gaat niet dood en we gaan niet scheiden." Ze sprak niet luid maar wel duidelijk, zo zou het zijn en o wee als hij iets anders zou doen. Tranen rolden over haar wangen, dat ze dit moest bespreken met hem deed haar veel.
"Je bent mijn man, je bent degene van wie ik hou en met wie ik mijn leven wil delen. Ik wil kinderen met jou krijgen en heel erg oud worden samen. Niets liever dan dat." Even beet ze op haar onderlip en nam zijn hand zachtjes vast. "Vroeger toen ik klein was waren pap en mam een tijd uit elkaar. Mama had een nieuwe vriend, hij had ook een verslaving. Drugs, drank. Hij was heel agressief, sloeg me veel." Ivy slikte, ze had het nooit aan iemand verteld, Sem zou de eerste persoon zijn. "Soms kreeg ik een paar dagen nauwelijks te eten of mocht ik niet douchen." Ze voelde weer tranen stromen. "Mama en hij gingen uit elkaar, ze kwam weer samen met pap." Langzaam keek ze naar Sem. "Ik kwam hem een paar jaar geleden tegen, voor wij samen waren. Hij was al jaren clean, had een gezin opgebouwd. Al het negatieve had hij omgezet in positief. Het enige wat hem dwarszat was ik, de pijn die hij mij gedaan heeft. We hebben veel gepraat toen en ik heb hem alles vergeven." Ze bleef over de hand van Sem strelen.
"Ik ben ervan overtuigd dat het jou ook kan lukken lieverd. Ik weet dat jij het kan en ik had je niet zo moeten laten vallen. Ik had je in de kliniek al in de gaten moeten houden en de mensen ook. Je ging van het ene uiterste naar het andere en nu weer. Dat je hulp en begeleiding nodig hebt is niet erg, wat wel erg was, is dat ik ben weggelopen daarvoor. Ik had dat nooit mogen doen en het spijt me zo erg. Alsjeblieft, ga met me naar de dokter. Ik wil zo graag dat alles beter word en ik zal je dit keer echt niet alleen laten.' Beloofde ze hem zachtjes.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man had het de afgelopen tijd gewoon zo ontzettend zwaar gehad met alles. Hij kon niet normaal meer functioneren en dat was wel heel duidelijk geworden doordat hij er steeds slechter uit begon te zien en steeds dunner werd. Daarnaast lag hij de hele dag op de bank en werkte hij eigenlijk niet meer, maar die woorden durfde hij niet tegenover Ivy uit te spreken eigenlijk. De man wilde gewoon niet dat ze wist dat hij niet meer werkte, alhoewel dat natuurlijk wel ontzettend duidelijk was in deze toestand. Toch was er een sprankje hoop in hem die hem vertelde dat het ooit wel allemaal goed zou kunnen komen.
Sem wreef door zijn ogen heen en hij keek naar de hand van Ivy die zijn handen vast had gepakt. Hij was inderdaad ziek... Het was een ernstige ziekte die misschien wel ongeneselijk zou zijn als er niets aan gedaan zou worden. Het zou een ziekte zijn die ervoor zou zorgen dat hij kwam te overlijden. Als hij zo door zou gaan, tenminste. Dat was iets wat hij gewoonweg niet wilde, maar hij wist ook wel dat dat hem stond te wachten. Echter lieten de woorden van Ivy hem hard huilen, maar gaven ze hem ook een beter gevoel over de situatie. Ze vertelde ineens dat ze met hem oud wilde worden, kinderen wilde krijgen en dat ze hem ontzettend graag wilde hebben. De man keek haar verwonderd aan en slikte zijn brok in zijn keel weg.
'E-echt... Echt w-waar?' Vroeg hij met een zacht, piepend stemmetje wat totaal niet meer leek op de Sem van vroeger. Hij was een onzeker persoon geworden en functioneerde nog slechter zonder zijn werk. Hij was er zelf vrijwillig mee gestopt, voor het uit de hand kon lopen. Hij had erbij als reden gegeven dat het op lichamelijk gebied even niet goed ging en hij daarom voor onbepaalde tijd terug moest treden uit het vak. De Orde had dat natuurlijk begrepen en hadden hem even op non-actief gesteld.
De man ging vermoeid goed zitten en hij keek haar aan. 'Ik... Ik wil w-wel naar de d-dokter, m-maar... Ik... Ik ben b-bang...' Natuurlijk was hij bang. Zijn hele lichaam was kapot en dat zou de dokter hem gaan bevestigen. Zijn organen hadden het heel moeilijk en dat zou recht moeten worden getrokken met een hoop medicijnen waar hij waarschijnlijk niet meer van af zou gaan komen de rest van zijn leven.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze liet hem niet los, liet hem huilen want soms was het goed. Ze wilde alles met hem en knikte. "Echt waar Sem. Ik hou zoveel van je, zo ontzettend veel." Ze glimlachte hem liefdevol toe. "Je bent toch alles wat ik echt wil gekkie. Je bent mijn man, altijd." Even drukte ze een kust op zijn handen en liet hem langzaam even iets losser zodat hij goed kon gaan zitten. Kalm bekeek hij haar aan. "Ik blijf bij je lieverd. Dat gaat echt niet goedkomen, wees alsjeblieft niet bang. Ik wil dat je beter wordt Sem. Ik wil niet dat je dood gaat. Je bent nu echt niet goed.. Niet gezond." Fluisterde ze bezorgd en ze keek hem aan. Als het moest zou ze nu de ambulance bellen om hem op te laten halen, maar zo ernstig was het nu ook weer niet. Misschien kon ze wel de huisarts al bellen? Of de huisartsenpost? Zij wist het ook niet zo goed.
Kalm streelde ze een beetje door zijn haren heen en kwam bij hem zitten. "Zal ik een afspraak maken?" Vroeg ze hem zachtjes en wat verlegen, ze aaide zacht over zijn dunne been heen. "We gaan je gewoon beter maken. Beloofd.' Ze stak haar hand naar hem uit en wachtte tot hij die aan zou pakken. Samen zouden ze dit doen. Ze waren een team, een echtpaar.
Nadien stond ze op, ze liep even naar de keuken toe waar ze begon met opruimen. Ze was van plan om het hier weer een beetje van kant te maken. "Als jij nou nog even gaat slapen, dan ruim ik hier op. Dan kan je een beetje rusten." Met een glimlachje keek ze naar hem omdat ze even teruggelopen was. Bekeek hem vanuit de deuropening en speelde een beetje met de theedoek in haar handen. Ze kon inderdaad enkel hopen dat het goed zou komen, in plaats van in het negatieve denken dat het allemaal kapot zou gaan door vanalles.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man zat op de bank en hij voelde zichzelf ontzettend duizelig. Zijn lichaam deed weer heel veel pijn en hij had het gevoel alsof hij binnenkort gewoon verder in elkaar zou storten. Dat alles klaar zou zijn en hij eindelijk rust kon vinden. Er was echter nog een probleem: de man kon geen rust vinden zolang hij door iemand tegen werd gehouden en dat die persoon hem ietwat meer hoop in het leven kon geven ondanks dat hij zichzelf al op had gegeven.
Ivy had haar hand uitgestoken om die van Sem te schudden om de afspraak bij de dokter te bevestigen. De man wilde natuurlijk wel graag naar de dokter gaan, maar het was voor hem gewoon heel erg eng. Sem keek dan ook even een tijdje naar de hand voordat hij hem toch schudde. Hij beet op zijn lip en liet al snel haar hand weer los.
'We gaan w-wel ja...' Fluisterde hij zachtjes en hij wreef verward door zijn haren heen. Zijn haren stonden warrig op zijn hoofd en hij had wallen onder zijn ogen hangen.
Sem keek even naar haar en hij knikte alleen maar. Ze vertelde hem dat hij even moest slapen en dat hij daardoor wat meer op kracht zou komen. Zij zou intussen wat opruimen, kreeg Sem al snel door. De man keek haar even naar en boog moeizaam voorover, waarna hij de fles whisky pakte waar nog een beetje in zat. Hij nam wat grote slokken en liet daarna per ongeluk de fles vallen doordat hij een ontzettend pijnlijke steek in zijn buik kreeg. Sem kreunde even en dook in elkaar op de bank, waarna hij zijn benen optrok en jammerend bleef liggen. Alles deed continu pijn, maar soms werd het erger en kon hij er niet meer mee omgaan. Dan lag hij een hele tijd heen en weer te wiegen op de bank en legde hij zijn handen op zijn buik. De man trok nog witter weg en kreeg ontzettend veel pijn.
'H-het g-gaat... P-p-prima...' Kreunde hij met tranen in zijn ogen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze had gewacht, vol geduld tot hij haar hand geschud had. Ze was wel blij dat hij dat gedaan had. Natuurlijk was het geen contract maar voor haar was het wel een belofte en dat vond ze belangrijk genoeg. Ze voelde hoe hij snel haar hand weer los liet en slikte even. Ja ze zouden naar de arts gaan maar als het aan Sem zelf zou liggen dan durfde ze te gokken dat dat nog erg lang zou gaan duren.
Even was Ivy weggelopen, had in de keuken wat opgeruimd waarna ze terug kwam. Nog net had ze gezien hoe hij weer van de whisky dronk en haar handen jeukten om het weg te slaan tot hij de fles liet vallen. Hoewel ze het zag gebeuren schrok ze toch enorm. Al gauw liep ze naar Sem toe en stond bij hem. Ze zakte voor de bank neer en slikte. "Nee het gaat niet prima!" Lichte paniek overviel haar en ze vond algauw haar telefoon waarbij ze het noodnummer in toetste. Hoe kon hij in godsnaam zeggen dat het prima ging. Hij zag eruit als een lijk. Wie weet wat ze gevonden had als ze nog dagen later hierheen gekomen was.
Direct had ze iemand aan de lijn gekregen. Snel deed ze haar verhaal en slikte. Het hoefde niet met enorme spoed maar wel gepast, dit ging echt niet langer zo en zij kon hem zelf niet vervoeren. Ivy bleef bij Sem in de buurt en hield de telefoon vast. Uiteindelijk liep ze even weg, om toch algauw weer terug te komen met een glas water dat ze gevuld had. "Hier drink." Fluisterde ze terwijl ze de telefoon nog vast had. De ambulance kwam eraan, klaar om hem mee te nemen naar het ziekenhuis en zij zou in haar eigen auto volgen. Weer moest het leiden tot zulke extreme maatregelen. Even beet ze op haar onderlip, proefde algauw bloed en ging toen weer even bij Sem zitten. "De ambulance komt eraan, dan gaan we naar de dokter." Fluisterde ze hem liefdevol toe en ze glimlachte een beetje dapper.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Jammerend lag hij op de bank. Natuurlijk wilde hij niet dat Ivy de dokter zou gaan bellen, maar ze was eigenwijs en bezorgd genoeg om gewoon te bellen. Dat was de vorige keer ook zo geweest, terwijl het toen niet eens zo erg was als nu. De man zag zelf nog steeds de nood niet echt om naar het ziekenhuis te gaan, wat best gevaarlijk was aangezien al zijn organen kapot aan het gaan waren. De pijn in zijn lichaam kwam voornamelijk daar vandaan, maar hij was geen dokter en had dat dus niet eens door.
'Ik wil niet naar de dokter... H-het... Hoeft n-niet...' Kreunde hij en hij staarde haar aan. Zijn benen had hij hoog opgetrokken en hij wiegde zichzelf af en toe heen en weer met zijn dunne armen om zijn benen. Helaas had ze al gebeld en zou er zo een ambulance komen om hem wederom op te halen. Het was haast beschamend om een paar keer voor hetzelfde opgenomen te worden, terwijl je daarna klaarblijkelijk naar een afkickkliniek bent geweest. Voor de dokters zou het ook raar zijn om te zien: want deze situatie was nog erger dan de vorige en in zijn dossier konden ze alles zien. Dan konden ze ook zien dat vorige keer zijn lichaam nog te redden was geweest, maar dat hij het nu zo danig verziekt had, dat er niet veel meer te redden viel.
De man zuchtte even en keek op toen er ineens, zonder dat hij het echt door had, twee mannen om hem heen stonden met een brancard. Wanneer was dat gebeurd? Een frons stond op zijn hoofd en hij voelde daarna hoe hij op diezelfde brancard gelegd werd. Hij kreunde wat van de pijn en trok de dekens over zich heen. Niet heel veel later viel hij eigenlijk alweer weg... In het ziekenhuis zouden ze gelijk gaan beginnen met alle testen en noodzakelijke andere dingen, want dit was niet goed.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Natuurlijk hoefde het van hem niet, hoe kon dat ook anders. Kort rolde ze even met haar ogen en schudde haar hoofd. "Het moet wel, anders kan ik zometeen een begrafenis gaan regelen in plaats van iets anders." Natuurlijk kwam het er wat bot uit, maar het was zeker wel de waarheid. Lang zou hij dit niet meer volhouden, hij had zijn lichaam een flinke klap gegeven. Even gleed er een zucht over haar lippen terwijl ze al wachtend verder ging met opruimen. Ze beet een beetje op haar onderlip en zodra de ambulance er was opende ze de deur zodat de mannen erbij konden.
Ivy reed zelf achter de ambulance aan, ze hield hem goed in de gaten maar kwam zoals normaal was toch later aan. Hij werd al het ziekenhuis ingebracht. Ze wist dat het voor haar nu enkel afwachten was. Wat kon zij immers doen? De eerste keer had ze het erg gevonden, het afwachten. Nu was het misschien wel goed voor haar, zelf ook weer even tot rust komen. Ze streek haar kleding even glad terwijl ze plaatsnam en wachtte tot de arts kwam met het nieuws. Of het goed of slecht zou zijn, wat ze van plan waren. Wat als hij niet meer te redden was? Hard beet ze even op haar onderlip en na een lange tijd wachten stond ze op. Ze zou kort even gaan wandelen.
Naar beneden om even wat koffie te halen, maar al gauw bleef ze staan bij de knuffels. Ze glimlachte een beetje en kort een grote knuffelbeer, die koffie kon haar nu wel gestolen worden. Dit wilde ze hem geven, ook al zou hij het misschien niet redden. Met een glimlach en een knuffelbeer bij zich liep ze weer terug. Ze glimlachte en keek op zodra de arts bij haar kwam, ze was blji dat ze net weer op tijd terug was. "En? Kunt u al iets over hem zeggen? Mag ik bij hem?' Hoewel ze zichzelf voorgehouden had dat het nu minder erg was geweest, wilde ze maar wat graag toch naar Sem toe. Hij was en bleef wel haar mannetje.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Veel had Sem niet meer meegemaakt eigenlijk. Hij was weggezakt in de ambulance en merkte ook vrij weinig van het feit dat hij naar binnen werd gebracht bij het ziekenhuis. De man was gewoon helemaal kapot en dat was te merken aan hem. Nu hij een soort van had toegegeven dat het niet goed met hem ging, alhoewel hij dat niet met woorden had gedaan, was duidelijk te merken dat het mede om die reden slechter ging. Eindelijk had hij toe weten te geven aan alle narigheid die hij voelde en die hij meemaakte... En dat zorgde wel voor een kleine "mental breakdown" op dit moment.
In het ziekenhuis werd Sem aangesloten op allerlei apparatuur om zijn lichamelijke toestand te kunnen meten. Voor hem was het iets wat hij niet goed mee leek te krijgen, puur omdat hij half buiten bewustzijn leek te zijn. De man ademde zwakjes en lag onder verschillende dekens doordat hij het zo koud had. De verpleegkundigen en artsen waren druk bezig om hem enigszins stabiel te krijgen, maar er leek iets goed mis te zijn in zijn lichaam. Wat dat was, wisten de artsen nog niet goed, maar ze zouden het gaan onderzoeken en vinden.
De arts liep even naar buiten en had daar Ivy gezien. Ze zat op de gang en leek wat zenuwachtig te zijn.
'Je mag wel even bij hem, want het gaat niet zo goed. Er zijn wat dingen die we nu gaan onderzoeken in het lab en daarna zullen we weer verder gaan. We moeten voorzichtig met hem omgaan en kunnen, hoe dringend het ook nodig is, niet gelijk alles doen wat we willen. We moeten hem nu vooral stabiel zien te krijgen en zonder pijn. Dat kan nog een tijdje duren, maar je mag nu wel even naar binnen. Je hoort vanzelf wanneer je weer even weg moet, maar dat duurt denk ik nog wel even.' De man knikte even en liep daarna met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht weer snel weg.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het had veel te lang geduurd, maar eindelijk kwam de arts naar buiten. Ze stond op, de knuffel in haar armen. "Ja, dank u wel." Fluisterde ze, eigenlijk wel geschokt door het nieuws. Alleen al stabiel krijgen kon nog lang duren. Hard beet ze op haar onderlip maar hield haar tranen in en rustig liep ze naar de kamer toe. De grote beer nog in haar armen. Ivy liep naar zijn bed, nam zijn hand vast zonder afwachten en voelde tranen rollen over haar wangen. Hij zag er vreselijk uit.
"Het spijt me zo."
Haar stem klonk gebroken en ze keek even weg, het voelde als haar schuld. Als ze was gebleven dan had ze dit kunnen voorkomen, was het vast niet zo erg geworden. Zij had hem verlaten en dat had dit alleen maar getriggerd. Zijn overmatige drankgebruik en nauwelijks eten, natuurlijk kon geen enkel mensenlichaam dat aan. Ze waren gebouwd om te leven en niet om op die manier verwoest te worden.
"Ik heb een knuffel voor je."
Er kwam maar weinig over haar lippen, ze had het gevoel alsof haar stem haar in de steek liet. Snikkend keek ze naar hem. Hoe hij daar zo lag met allerlei apparatuur, de vele dekens en nog leek hij te bibberen. Zijn ademhaling alsof hij meer dood dan levend was. Voorzichtig tilde ze de knuffel op en legde die een beetje bij hem naar. Met haar nu vrije hand streelde ze door zijn haren heen en glimlachte even. Hij was en bleef wel haar mannetje, hoe veel hij zichzelf ook aan zou doen en welke impact dat ook op hun zou hebben, ze hoorden nog wel altijd bij elkaar en dat wilde ze helemaal niet kwijt. Haarzelf wilde ze echter ook niet kwijt, ze wilde gelukkig zijn en op dit moment paste hij niet in het plaatje. Hij maakte haar ongelukkig en bezorgd als hij ziek was. Soms vroeg ze zich wel eens af of ze er de eerste keer wel iets aan had moeten doen, daar was dit ellenlange traject mee begonnen en soms leek er maar geen einde aan te zitten.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Hij wilde hier helemaal niet aan toegeven. Sem wilde helemaal niet in het ziekenhuis liggen als een of andere zielige baby, maar dat leek nu wel het geval te zijn. Ondanks de ernst van de situatie en de bezorgdheid van artsen, bleef hij in zijn hoofd volhouden dat het goed ging. Natuurlijk wist hij diep van binnen zelf ook wel dat het niet goed met hem ging, maar dat was het enige deel in zijn lichaam waar de verslaving misschien niet in gegrond zat. De rest... De rest wilde het gewoon allemaal niet toegeven.
De man keek op toen hij ineens iemand hoorde. Hij ademde zwakjes en keek wat naar Ivy die tegenover hem stond en zei dat het haar speet. Wat speet haar? Dat ze weg was gegaan en een keer voor zichzelf had gekozen omdat zij het ook niet meer aan kon? Waarom had ze daar spijt van? Het was logisch dat mensen dan weg zouden gaan. Het was natuurlijk niet voor niets dat veel verslaafden niemand meer over hadden: op ten duur vond iedereen het wel genoeg en verlieten ze hen stuk voor stuk. Sem had al niemand gehad en verwonderlijk was het niet dat zelfs zijn vrouw hem verliet.
'Je hoeft geen spijt te hebben...' Piepte hij zachtjes en hij keek haar vermoeid aan. Zijn ogen stonden gewoon ontzettend moe en eigenlijk was het aan zijn hele houding wel duidelijk dat hij zichzelf ook al had opgegeven. Dat hij eigenlijk klaar was om het leven te laten en dat het allemaal wel mooi was geweest. Dat Ivy hier nu was, was misschien wel een klein soort reddingsmiddel, maar als ze er niet zou zijn geweest, was zijn lichaam waarschijnlijk al uitgeschakeld. Sem wilde eigenlijk helemaal niet meer, maar toch was er iets in hem wat hem liet gaan.
De man glimlachte heel klein door de teddybeer. Hij pakte hem even moeizaam vast en legde zijn hoofd er tegenaan. Alles deed pijn en het was zo ontzettend koud overal... Het ging gewoon niet meer.
Zijn dunne hand legde hij op het hoofd van de beer en hij wreef wat heen en weer, waarna zijn ogen weer dicht leken te vallen en hij het bewustzijn weer deels verliet. Al snel schrok hij echter weer op en hij keek verward rond. Het had even geleken of hij helemaal niet meer wakker zou worden en dat maakte het allemaal heel verwarrend.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Hoe hij daar zo lag, het was gewoon pijnlijk om te zien. Hard beet ze op haar onderlip om haar eigen tranen tegen te houden en ze schudde haar hoofd toen. "Jawel.. Als ik niet was weggegaan." Fluisterde ze en ze keek naar hem. Hij.. Hij leek het gewoon al opgegeven te hebben en wat verslagen ging ze zitten. Ze legde haar handen in haar schoot en plukte een beetje aan haar jasje. Een houding wist ze zichzelf niet zo goed te geven door dit alles.
Kalm hield Ivy hem wel in de gaten. Hij nam de teddybeer bij zich en legde zijn hoofd er tegenaan. Een kleine glimlach spreidde zich rond haar lippen. Het was zo fijn om hem zo een beetje te zien. Hij zag er wel vreselijk uit, maar die beer leek hem wel een beetje een fijn gevoel te geven en dat vond ze belangrijk. Iets geschrokken kwam ze overeind toen zijn ogen zo dicht vielen. Bezorgd bekeek ze hem, maar hij ademde nog dus nam ze langzaam weer plaats. Ivy zag hem al snel weer wakker worden en kwam een beetje bij hem. "Rustig maar lieverd." Fluisterde ze en ze kwam bij hem staan. Streelde zachtjes door zijn haren heen. Ze verbeet haar eigen verdriet.
"Wil je door? Als je denkt dat het klaar is dan.." Ze kon het niet helemaal uitspreken, maar ze wist heel goed dat liefde ook loslaten was. Als Sem echt klaar was hier dan moest hij niet tegen zijn wil blijven vechten. Als hij hierna weer terug zou vallen en zichzelf dood zou drinken dan zou het ook geen zin hebben. "Ik begrijp het, ik wil het alleen wel weten.. De artsen willen het weten voor ze gaan onderzoeken. Ze gaan alles tot de bodem uitzoeken wat er nu mis is." Ze glimlachte hem een beetje toe. "Ik hou van je Semmie.. Dat blijf ik altijd doen. Vergeet je dat alsjeblieft niet.."

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Zelf wist hij ook niet goed wat hij nu wilde. Was hij er klaar mee? Diep van binnen was hij er niet klaar mee. Waar hij klaar mee was, was al het gezeur en alle pijn die hij had. Telkens weer terugvallen in een oude of nieuwe verslaving... Het ging zo toch niet meer? Natuurlijk wilde hij blijven leven om het ook voor Ivy zo leuk mogelijk te maken en aan een toekomst te bouwen, maar ook Sem wist dat dat niet zou gaan lukken als het zo door bleef gaan.
De man keek haar moe aan en hij haalde even zijn schouders op.
'Ik weet niet of ik door wil... Ik wil een toekomst met jou en oud worden, maar ik weet dat dat op deze manier niet gaat lukken en ik weet niet of het me lukt om clean te blijven.' Fluisterde hij en hij keek haar met grote angstige ogen aan. De man was oprecht bang voor zichzelf nu, want hij was hier veilig, maar thuis zou hij niet veilig voor zichzelf zijn. De kans dat hij dan weer terug ging vallen in zijn afschuwelijke gedrag en verslaving was gigantisch en Sem wist niet of hij dat nog wel wilde.
'Ik wil niet meer continu bang moeten zijn dat ik niet meer wakker word door mijn eigen verslavingen, maar ik heb het al zo lang en ben altijd gevoelig geweest voor verslavingen dat ik niet goed weet of ik het nog wel kan zonder. En daarbij wil het niet zeggen dat ik aan de drank ga, maar er zijn zo veel andere dingen waar ik aan verslaafd kan raken dat een normaal leven haast onmogelijk is met mij om je heen...' Teleurgesteld keek Sem voor zich uit en een diepe zucht verliet zijn mond weer even.
'Ik weet het gewoon niet meer Ivy... Hoe moet ik hier ooit nog uit gaan komen?'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld