Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Vijf schoten. Vijf schoten had ze nodig gehad voor het wezen dood op de grond neerzakte. Misschien minder, als Charlotte niet met zekerheid had willen weten dat het wezen dood was. Met twee handen had ze het pistool vastgenomen en had ze de kogels afgevuurd. Ze had de terugslag goed opgevangen, maar had steekjes laten vallen op het richten. Dat laatste kwam meer doordat ze haarzelf daar geen tijd voor gunde. De geïnfecteerde was met grote, snelle passen op haar af gekomen. In paniek had ze de schoten losgelaten, een reflex waar ze verder weinig over nagedacht had.
Maar, het was gelukt. Wat verstard staarde Charlotte naar het pas gedode lijk op de grond, waar een donkere plas bloed onder verscheen. Langzaam drong het tot haar door: het was gelukt! Ze had geheel zelfstandig een Clicker gedood. Een Clicker! De adrenaline stroomde door haar lichaam en zorgden ervoor dat een glimlach op haar gezicht verscheen – ondanks dat die verscholen ging onder een gasmasker. Opgelucht stopte ze haar wapen weg, terwijl ze in de deuropening ging staan van de ruimte. Het was maar een kleine ruimte, overgroeid met zwammen van schimmel. Tegen de muur stond een rijk gevulde stelling, waar de schimmel eveneens doorheen groeide. Net op het moment dat Charlotte er gehaast naartoe wilde lopen, hoorde ze zijn stem.
Met een ruk draaide Charlotte zich om, keek ze recht in de ogen van Dean. ‘Dean,’ zei ze wat verward. Zijn borst ging gejaagd op en neer, alsof hij net een marathon gelopen had. Vrijwel direct maakte haar enthousiasme plaats voor schuldgevoelens. De bezorgdheid was duidelijk terug te zien op zijn gezicht en schemerde door in zijn stem. Dat, samen met het gegeven dat hij zopas gerend moest hebben met zijn al te veel belaste enkel, riepen gevoelens van spijt in haar op. Dat ze net een geïnfecteerde gedood had, viel ineens in het niet.
Charlotte wist haarzelf geen houding te geven en frunnikte wat ongemakkelijk aan haar vingers. Aarzelend knikte ze. ‘Ja, alles is oké. En met jou? Je enkel…’
‘Verdomme Charlotte!’ Zijn woorden kwamen als een klap binnen. Het volume, de woede die erachter schuilging, kwam hard binnen. ‘Je wist dat ik niet wilde dat je hier naar binnen zou gaan en tóch deed je het.’
Wat verstoten wendde Charlotte haar blik af. Dat hij boos was en haar een preek zou geven, had ze sowieso wel verwacht. Ze had alleen gedacht dat dat pas in de ochtend zou gebeuren, wanneer ze hem zou laten zien wat ze gevonden had. Ze had niet gedacht dat hij wakker zou worden en naar haar toe zou komen.
‘Je had wel dood kunnen gaan, verdomme!’
‘Het spijt me,’ fluisterde ze. Ineens stonden de tranen in haar ogen en dat nam ze haarzelf kwalijk. Waarom moest ze om het meest kleine al huilen? ‘Ik wilde alleen…’
‘Maakt me niet uit!’ onderbrak hij haar. ‘Je hebt ons allebei in gevaar gebracht, terwijl je niet eens zeker weet of je iets kon vinden.’ Hij wilde een stap dichterbij zetten, maar kromp iets in elkaar. De pijnscheut moest vast en zeker sterk zijn, maar Dean leek het te negeren.
‘Pas op je enkel,’ zei ze zacht. Natuurlijk luisterde hij er niet naar.
‘We gaan,’ beval hij.
‘Maar…’
‘We gaan.’
‘Nee,’ protesteerde Charlotte, nu ineens een stuk eigenwijzer. Ze wees naar de deuropening. ‘Deze voorraadkast staat vol met dingen die we kunnen gebruiken. Nu we hier toch zijn, kunnen we net zo goed wat dingen meenemen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was woedend. En verraden. Eerder die dag had hij haar nog laten zien dat hij best bereid was naar haar te luisteren zo nodig, in de hoop dat ze zou begrijpen dat de dingen die hij beval, ook met een redelijke reden waren. Hij had haar gezegd dat ze niet terug naar binnen moest gaan. Hij had het haar zelfs uitdrukkelijk verboden toen ze het voorstelde. En daar was een reden voor geweest. Dat de Clicker dood op de grond lag, verweet hij eerder aan stom geluk dan aan de vaardigheden die Charlotte de afgelopen dagen had opgedaan.
En nog steeds luisterde ze niet. Toen hij zei dat ze terug gingen. Ze luisterde nog steeds niet. Ze wist het weer eens beter. En hij was er klaar mee. Hij had zich zorgen gemaakt, vooral na de droom die hij vlak daarvoor had gehad. Hij wilde niet dat ze zichzelf onnodig in gevaar bracht, maar ze leek het allemaal niet in te zien. Ze begreep er niets van. Nog steeds niet. Hij draaide zich om, terug richting de lange gang en de uitgang. 'Je doet maar,' zei hij, zijn stem gespeend van iedere emotie die er eerder in doorgeklonken had. Hij was woedend dat ze zo roekeloos was geweest en zo lang ze dat niet in kon zien, zou hij haar ook niet meer helpen. Hij liep met grote passen de ruimte weer uit, maar draaide zich op het allerlaatste moment nog om. Hoewel het niet zo goed zichtbaar was door de dikke mist en het gasmasker dat hij droeg, waren zijn ogen triest. 'Wat had je gedaan als ik in mijn slaap overvallen was, Charlotte? Of als je niet op tijd die Clicker had kunnen doodschieten?'
Ze opende haar mond om te antwoorden, maar hij wachtte niet op antwoord terwijl hij weg begon te lopen. Realiseerde ze het zich dan echt niet? Er waren voor- en nadelen aan het samen reizen. Aan het samenwerken. Je kon de last verdelen, zorgen dat het iets veiliger was in de omgeving. Maar het kon ook de andere kant uit werken: Was de ander ineens weg, zou je veel kwetsbaarder zijn. Er moest vertrouwen zijn tussen de mensen die samen reisden. Hij had haar vertrouwd. Al wist hij dat ze niet feilloos met een wapen was, hij had erop vertrouwd dat ze hem tijdig zou wekken als er iets gebeurde. Net zoals zij erop had kunnen vertrouwen dat hij alles zou doen om haar veilig te houden. En dat had ze verpest. Hij wist niet waarom dat idee zo veel pijn deed, maar het was wel zo. Hoe kon hij er nu nog op vertrouwen dat ze er zou zijn 's nachts? Hoe kon hij ooit nog zijn ogen sluitende, wetende dat ze de wacht zou houden? Dat kon hij niet, want voor hetzelfde geld ging ze weer op een nachtelijk avontuur. En wie weet zou ze de volgende keer wel helemaal niet meer terug komen.
Ondertussen was hij al bij de uitgang van de bunker gekomen. De deur werd met moeite geopend, hij verliet het mistroostige gebouw en zette zijn masker weer af. Zijn enkel bonsde van pijn, wat betekende dat hij vannacht echt niet meer zou kunnen slapen. Hij raapte de grote tak, die hij had laten vallen toen hij de schoten had gehoord, op van de grond en begon terug naar het kamp te strompelen. Hun kamp. Of zo.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Verstoten bleef ze achter. Hij gaf haar niet eens de kans haarzelf te verdedigen, net zoals hij dat die middag niet gedaan had. Ze begreep dat hij boos was. Ze had zijn bevel genegeerd en daarbij hun beide levens geriskeerd. Maar, niet voor niets had ze een rare constructie achtergelaten. Niet voor niets lag er een plas benzine bij de deur. Ze zou niet roekeloos hun levens verspillen en dacht echt wel een tweede keer na voor ze iets deed. Of was dat waar ze haarzelf van probeerde te overtuigen? Charlotte liet haarzelf neerzakken op een van de benen, terwijl er geruisloos tranen over haar wangen gleden. Wat als ze het verpest had? Wat als Dean weigerde om haar verder te helpen? Wat als hij liever hun reis apart zou voortzetten? Dat idee maakte haar niet alleen bang, maar ook verdrietig. Ondanks zijn soms harde uitspraken, was ze gehecht aan hem geraakt. Zou hij verdwijnen, dan zou dat haar hart breken. Vooral als ze wist dat ze het daar zelf naar gemaakt had.
Ruw veegde ze de tranen van haar wang. Met grote passen liep ze naar de stelling. Nukkig pakte ze enkele dingen uit het schap. Waarom moest je alles verpesten? Je had het best nog een ander moment voor kunnen leggen. En waarom zijn deze spullen zo belangrijk voor je? Zonder had je het ook best overleefd. Verschillende verwijten spookten door haar hoofd, terwijl ze verschillende spullen in haar tas dropte. Zodra haar tas gevuld was, liep ze langzaam door de gang terug naar buiten, bang om weer naar buiten te gaan. Hij was al boos op haar en het feit dat ze was gebleven om haar zin door te drukken, zou hij vast niet waarderen. En, wat moest ze tegen hem zeggen? Ze was boos om zijn reactie, om het feit dat hij haar niet vertrouwde. Tegelijkertijd voelde ze zich schuldig en kom ze hem geen ongelijk geven. Wat had hij nou aan iemand als zij? Ze kon niet vechten, ze was geen ster in verpleegkunde en schijnbaar kon ze zijn beslissingen ook niet respecteren.
Charlotte ademde een keer diep in toen ze voor de deur stond. Met tegenzin opende ze deze en keek ze voorzichtig om het hoekje. Dean zat op de boomstronk met zijn rug haar kant op. Hij had zijn voetl op zijn tas gelegd. Aarzelend liep ze zijn kant op. Voorzichtig stapte ze over haar waarschijnlijk nutteloze constructie en liet ze haar tas van haar schouder glijden. Ze opende het hoofdvak en haalde er een doosje met medicijnen uit, die ze naar hem uitreikte. ‘Ik weet dat je het niet eens bent met wat ik gedaan heb, maar neem alsjeblieft deze aan.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het duurde nog een aantal minuten voor ook Charlotte de ruimte verliet. Dat had hij al verwacht, als ze in eerste instantie haar zin al had willen door drukken gingen zijn woorden dat echt niet teniet doen. Desalniettemin had hij anders gehoopt. Misschien dat ze tot inkeer was gekomen en zich realiseerde wat ze had gedaan. Ijle hoop, bleek.
Hij had zichzelf al op de boom geïnstalleerd, met een slaapzak en zijn voet ditmaal op zijn eigen tas. Haar tas lag netjes op de grond, naast haar slaapzak. Hij keek ook niet op toen hij haar uiteindelijk zag, omdat hij haar al had verwacht en gehoord. Hij zei niets, keek het meisje slechts een lange seconde aan, voordat hij het doosje van haar aanpakte. Als ze een bedankje verwachtte, kon ze nog lang blijven staan. Hij wist heus wel dat ze dit net uit de andere ruimte had gevist, maar dat maakte het eigenlijk niet veel beter. Natuurlijk was het fijn dat dit nachtelijke avontuur op zijn minst nog iets had opgeleverd, maar misschien zou ze het als een vrijbrief zien. Alsof deze vondst het ineens goed zou maken. Hij las, met moeite, de tekst op het doosje. Pijnstilling, als hij het goed begreep. Dean was niet zo thuis in de wereld van de medicijnen en al helemaal niet in de wereld van medicijnen met moeilijke namen. Zonder Charlotte nog een blik te gunnen, haalde hij een fles water uit zijn tas, die hij open draaide. ‘Ga maar slapen, ik houd de rest van de nacht de wacht wel,’ zei hij tegen haar, waarna hij twee van de pillen uit de strip drukte en achteroversloeg met water. Het was geen aanbod, wat hij daar deed. Er waren meerdere redenen waarom hij niet meer ging slapen. De eerste dat hij nu even niet meer zeker was van haar prioriteiten. Als hij weer zou slapen, wie zei dat ze niet nog meer fratsen uit ging halen? De tweede reden was wat meer praktisch: de droom waaruit hij wakker was geworden, speelde nog iets te levendig in zijn hoofd en hij was niet van plan om de beelden nogmaals her te gaan beleven, al helemaal doordat hetgeen Charlotte had gedaan, alleen maar op die angsten ingespeeld had. Ze kon dat misschien niet weten, maar feit was dat hij echt niet meer ging slapen.
Hij ging iets verzitten, legde zijn been wat comfortabeler neer en keek naar de heldere sterrenhemel boven hun, die net zichtbaar was tussen de bomen door. Het was een vrij lichte nacht en daardoor ook koud. Hij sloeg zijn slaapzak wat om zich heen, met zijn pistool in zijn linkerhand. Klaar om actie te ondernemen als dat nodig mocht zijn.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Die nacht had ze amper een oog dicht gedaan. De boze Dean ging haar niet in de koude kleren, wat voornamelijk kwam doordat ze wist dat hij gelijk had. Wat als het inderdaad mis was gegaan? Die vraag werd in haar dromen beantwoordt. Zonder slag of stoot had ze de Clicker gedood en was ze met een volle winst teruggegaan naar het kamp. Dean lag op de grond, met zijn rug naar haar toe. Zo zacht mogelijk kwam ze dichterbij, zodat ze hem niet wakker zou maken. Maar toen ze dichtbij genoeg was, zag ze dat de grond onder hem besmeurd was met bloed. Een venijnige diepe wond in zijn schouder liet nog altijd bloed los. Plotseling opende hij zijn ogen en keer hij met zijn door de infectie verkleurde ogen haar kant op. ‘Waar was je?’
Met een ruk opende Charlotte haar ogen. Ze lag met haar rug naar Dean en hoopte dat hij niet had gezien dat ze wakker schrok. Ze bolde haarzelf op tot een klein bolletje en beet op haar onderlip en slikte een keer in de hoop de brok in haar keel tegen te gaan. De rest van de ochtend had Charlotte enkel na kunnen denken over hoe ze het goed zou kunnen maken. Was er een überhaupt wel een manier om haar acties recht te zetten? Zelfs toen de zon op was, bleef ze nog liggen. Bang voor de confrontatie met Dean. Pas na een groot aantal minuten durfde Charlotte zich om te draaien. Haar reisgenoot zat nog altijd op de boomstronk, keek kort op toen hij haar hoorde bewegen en wendde zijn blik daarna weer tot het beekje. Alsof ze geen blik waard was. Was ze ook niet. Dean had rode kringen onder zijn ogen, een teken van zijn vermoeidheid en wellicht ook van de pijn. Ze hoopte dat de pijnstillers hun werk deden, anders was deze ruzie voor niets geweest.
De rest van de ochtend hadden ze geen woord uitgewisseld. Charlotte wist niet goed om te gaan met de pijnlijke stilte. Ze was nooit goed geweest in confrontaties. Dat bleek maar weer. Pas toen de zon bijna op zijn hoogste punt stond en het tegen de middag was, durfde Charlotte iets te zeggen. Met een klein takje porde ze in de grond. ‘Dean?’ Hij leek haar met tegenzin aan te kijken. De woede was nog duidelijk in zijn gezicht terug te vinden. ‘Ik snap best dat je boos bent,’ gaf ze toe. ‘Het is misschien een slecht excuus, maar ik wilde alleen maar helpen.’ Ze wist niet of dat was wat hij wilde horen, maar het was wel de waarheid. Zachtjes zuchtte ze, waarna ze naar Dean keek. ‘Ik hoop dat ik het goed met je kan maken?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was de nacht redelijk door gekomen. De pijnstillers hielpen wel iets tegen de pijn, maar hij merkte dat hij er ook wat suffig van werd en dat was niet de bedoeling als hij wakker moest blijven en alert. Daarom had hij een groot deel van de nacht naar Charlotte gekeken, die in een onrustige slaap gevallen was. Zou zij de nachtmerries ook gaan ervaren? Door de Bloater, misschien? De aanval in de stad? Door vannacht? Of sliep ze dromeloos, waren de bewegingen slechts resten van de adrenalinekick die ze overduidelijk had gekregen van het trotseren van de Clicker?
Hij wist het niet, wist wel dat ze verdacht lang bleef liggen toen de zon op was. Hij was met zichzelf in dubio of hij haar zou wekken, of juist niet. Uiteindelijk hoefde hij die keuze gelukkig niet te maken, Charlotte kwam zelf langzaam maar zeker in beweging. Hij volgde haar bewegingen nauwgezet, maar zorgde er tegelijkertijd voor dat ze niet door zou hebben dat hij haar in de gaten hield. Het was nu ruim zes uur geleden dat hij de pijnstillers had genomen en langzaam kwam het doffe, bomzende gevoel in zijn enkel weer terug. Hij was geneigd om nog een pil te slikken, maar weerstond de verleiding. Er was maar een beperkte hoeveelheid van het spul en hij wilde er niet van afhankelijk worden. Misschien vanavond, áls hij ging slapen, kon hij er nog een nemen. Misschien.
Dean was er niet zeker van dat hij klaar was voor dit gesprek met Charlotte, dat ze aansneed na een ongemakkelijke stilte. Er waren natuurlijk wel vaker stiltes tussen het tweetal, maar normaliter waren ze niet zo geladen als deze ochtend. Hij keek haar in eerste instantie zwijgend aan, twijfelend tussen een snauw, sarcastische opmerking of iets milders. Hij haalde diep adem en besloot eigenlijk pas op het allerlaatste moment wat hij ging zeggen. ‘Je mag jezelf gelukkig prijzen dat we allebei nog leven,’ zei hij, op nog steeds een koude en afstandelijke toon. Hoe dacht ze dat dat helpen was? Door achter zijn rug om te gaan terwijl hij sliep, op zijn meest weerloos was? Hij schudde zijn hoofd. Ergens had hij haar intelligenter geschat dan dat. Moeizaam rekte hij zich uit, zijn spieren waren gedurende nacht nogal wat verstijfd omdat hij niet echt had kunnen lopen, zoals hij normaal zou doen. ‘We zullen wel moeten, Charlotte. Tenzij je jezelf nu zo zelfstandig acht dat je in je eentje verder kunt reizen?’

—
ps sorry alle mensen die ik per ongeluk tagde mn telefoon heeft een eigen leven

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat was gemeen. Alsof ze dacht dat ze nu ineens zelf de wereld aan kon, terwijl ze gister nog had aangegeven hoe pessimistisch ze daarover was. Ze had hem nodig, dat wisten ze allebei. Ze groeide, maar kon nog lang niet zelfstandig overleven in deze brute wereld. Het stomme was dat ze het verdiend had. De afstandelijke, botte opmerkingen waren terecht – en dat maakte het des te pijnlijker.
Charlotte schudde haar hoofd, terwijl ze haar aandacht weer rechte op het takje, waarmee ze willekeurige vormpjes in de grond tekende. Soms was ze net een klein kind. ‘Natuurlijk denk ik dat niet,’ zei ze zacht. Misschien was dit niet het juiste moment geweest om erover te beginnen. Ze had genoeg opmerkingen in haar hoofd die ze had willen gebruiken in haar verdediging, maar dit was niet het juiste moment. Het was overduidelijk dat Dean boos op haar was en dat ook nog wel een tijdje zou blijven. Het voelde alsof ze niks goed meer kon doen. Ondanks dat ze verwacht had dat hij boos zou zijn vanwege haar nachtelijke avontuur, had ze gedacht dat hij trots zou zijn dat ze zelfstandig een Clicker had gedood. De euforie die ze daar vannacht voor gevoeld had, was nu als sneeuw voor de zon verdwenen. Het was stom geluk, net zoals ze met stom geluk die Bloater verslagen had. Charlotte slikte moeizaam, negeerde de opkomende brok in haar keel. Waarom was ze zo’n emotioneel wrak? ‘Het is alleen de vraag of je het nog ziet zitten om met mij samen te reizen.’ Ze was bang voor het antwoord. Ze zou hem ook geen ongelijk kunnen geven als hij besloot dat het beter was als hun wegen zouden scheiden. Hij had haar verteld dat hij het samen reizen niet onprettig vond, dat hij het ergens prettig vond dat hij niet alles meer alleen hoefde te doen. Maar, zou hij haar ooit opnieuw kunnen vertrouwen? Daar waar hij haar toen een fijn gezelschap genoemd had, was ze bang dat die mening nu veranderd was. Het was egoïstisch, maar ze had geen idee wat ze moest doen als ze zonder hem was.
‘Anders was ik hier niet meer geweest.’
Direct keek Charlotte hem aan, al leek hij haar blik te vermijden. Hij was nog steeds boos. De spanning in zijn gezicht gaf dat met gemak bloot. En ondanks dat de woorden behoorlijk nukkig naar buiten kwamen, betekenden ze veel voor Charlotte. Ze sloeg haar ogen neer. ‘Het spijt me, Dean.’ Het liefst voegde ze er een verklaring aan toe, een verdediging, maar ze was bang dat ze hem daarmee alleen maar bozer maakte. Een verontschuldiging, dat was momenteel het belangrijkste. De reden deed er niet toe. Misschien dat ze het hem ooit zou vertellen, maar voorlopig zou ze die voor zich houden. Nu was het enkel hopen dat de sfeer tussen hen ooit weer hetzelfde zou worden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze wist waar ze aan toe was, tenminste. Hij wist dat wát ze ook zou doen, hij haar toch niet zou laten stikken. Hij was dan wel boos op haar en voelde zich verraden in zijn vertrouwen, dat betekende niet dat hij haar zomaar aan haar lot over zou laten. Zo was hij niet. Hij had haar uit de stad gered, hij had haar van Clickers gered toen ze richting die eerste bunker liepen. Hij had haar later nog van een tweetal Clickers gered toen ze niet wist waar ze het mes moest laten dat hij haar toegeworpen had. Hij zou haar heus niet zomaar in de steek laten, niet nadat ze samen die Bloater hadden verslagen, waarbij zij zijn leven had gered. Al wist ze daar misschien niet van, hij wist het wel. Nu zuchtte hij, vrij luid zelfs, maar eindelijk keek hij haar ook weer aan. Zij had haar blik nog steeds op hem gericht, maar hij nu ook op haar. Ergens, van heel erg diep van binnen, vond hij de kracht om flauw te glimlachen. Ja, hij was nog steeds boos. Maar eindelijk leek ze door te hebben hoe ernstig het precies was. 'Ik weet dat het je spijt, CHARlotte,' zei hij, zachter dan daarvoor. Nu wendde hij zijn blik weer af, richtte deze op zijn handen en friemelde daar wat mee. Hij zuchtte nog een keertje. 'Maar je moet me beloven dat je nooit weer zoiets doet, oké? Deze keer ging het goed en daar kunnen we beiden heel blij mee zijn, maar het hoeft maar één keer fout te gaan, of niet helemaal volgens plan, en..' Even stokte zijn stem. Hij haalde diep adem, probeerde zijn zin voort te zetten. 'En, nou ja. Als er iets met mij gebeurt, gebeurt er iets met jou. En vice versa. We zijn verantwoordelijk voor elkaar en op het moment dat één van ons onberekenbare dingen gaat doen, kan de ander daar zo makkelijk de dupe van worden.' Hij dacht terug aan de droom die hij gisteren had gehad. Hoewel de situatie in zijn droom niet was zoals de situatie die hij beschreef, dacht hij wel terug aan zijn zus. Die was er ook alleen op uit gegaan en met een beet in haar hals teruggekomen. Met het bevel dat hij haar dood moest schieten. Niets iets dat je snel vergat als twaalfjarige.
Hij keek het meisje tegenover zich aan, wilde in haar blik kunnen zien dat ze het meende als ze het aan hem beloofde. Hij wilde zeker weten dat hij haar kon vertrouwen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn reactie betekende veel voor haar. Ondanks dat hij nog steeds niet blij was met haar actie, was zijn stem een stuk zachter. Hoewel ze de reactie ontzettend waardeerde, bezorgde het haar enkel meer schuldgevoelens. Hij was te goed voor haar. Hij beschermde haar, leerde haar overleven, moedigde haar aan, accepteerde haar en schijnbaar vergaf hij haar. Misschien niet volledig, maar zijn reactie liet zien dat hij haar deels had vergeven. En wat gaf ze hem? Zorgen.
Hij keek haar aan. Wilde haar blik opvangen als ze zou toestemmen. Een controle of ze te vertrouwen was. Natuurlijk deed hij dat. Kort knikte ze, terwijl tranen achter haar ogen brandde. Niet dat ze los zou laten, dit was niet het moment. ‘Ik beloof het,’ fluisterde ze, bang dat haar stem anders zou overslaan. Het liefst kwam ze overeind om hem een knuffel te geven, hem te bedanken en nogmaals haar excuses aan te bieden. Maar, ze verwachtte dat een knuffel wel het laatste was waar hij op zat te wachten.
Dean knikte. Haast alsof hij haar belofte goedkeurde. Hij ging iets verzitten en ze kon aan hem zien dat het een onprettige beweging was. Zijn enkel was nog dikker dan de dag ervoor. Niet gek ook nadat hij er zo’n stuk op gelopen had. En dat was haar schuld. ‘Hoe is het met je enkel?’
De nukkige houding kwam langzaam terug. Kort haalde hij zijn schouders op. ‘Het gaat.’
Ze durfde het bijna niet te vragen. ‘Helpen de pijnstillers iets?’ Niet omdat ze haar gelijk wilde hebben, maar omdat ze oprecht bezorgd was. Ze hoopte dat het helingsproces niet enorm verslechterd was door gisternacht. Met een beetje geluk konden ze dan over een tot twee weken weer verder.
‘Het helpt iets,’ antwoordde hij eerlijk. Die reactie viel haar mee.
Kort knikte ze, waarna ze weer verder ging met het ruïneren van de grond met een klein takje. Ze had ook nog druktape meegenomen, maar besloot dat dit niet het juiste moment was dat op te brengen. Daarbij leek het haar niet verstandig de enkel in te tapen wanneer er nog een grote zwelling was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Opnieuw gingen er enkele dagen voorbij. Door Dean zijn enkel was reizen uitgesloten en dus waren ze nog steeds bij datzelfde bos, vlak bij diezelfde bunker. Hoewel hij Charlotte niet meer doodzweeg, had hij haar wel harder aan het werk gezet dan hiervoor. Meer kracht- en conditietraining en ook praktische vaardigheden probeerde hij haar aan te leren: Knopen leggen, bijvoorbeeld. En als ze dan echt een systeem met blikken op wilde zetten om een waarschuwing te geven tegen indringers, moest ze dat op een andere manier aanpakken. Misschien was hij iets minder vriendelijk dan vóór het voorval, maar vijandig zou hij zichzelf niet noemen. Wel werd zijn ongeduld met de dag erger, nu hij nog steeds niets kon en mocht doen. De zwelling in zijn enkel begon al wel af te nemen, maar het was nog steeds dikker dan het zou moeten zijn en helemaal lekker erop lopen ging nog steeds niet. Hij liep wel iedere dag wat, juist om te zorgen dat de gewrichten in de enkel niet slap zouden worden, maar terug op zijn oude niveau was hij nog lang niet. Misschien dat dat ook de reden was dat hij het meisje bijna afbeulde op sommige momenten. Vandaag echter niet. Soms moest je nu eenmaal rustdagen hebben en vandaag was zo'n dag. Ze konden nergens heen, de zon scheen en het leven leek zelfs even normaal te zijn. Dean had zich op zijn boomstam geplaatst, één voet nog steeds omhoog, al was dat niet meer echt nodig. Gewenning. In zijn ene hand hield hij een scherp mes en in de andere een stok, die hij langzaam in een punt aan het slijpen was. Het zou geen effectief wapen worden tegen een geïnfecteerde, maar tijdverdrijf was goed en zo'n stok in de grond kon een Clicker wel vertragen, aangezien die niet konden zien waar ze tegenaan liepen. Dat liet hem denken aan de Clicker die Charlotte enkele dagen geleden had gedood. Ja, hij had het niet over het hoofd gezien. Als hij het scenario terug afspeelde in zijn hoofd, was het eerste dat hij zag de dode Clicker. Meerdere gaten van pistoolschoten door zijn ellendige lichaam. Hij had haar nooit verteld dat ze dat goed had gedaan, puur omdat hij er boos om was dát ze het had gedaan. Maar hij kon niet ontkennen dat het de eerste geïnfecteerde was die ze haar eentje had gedood. Zijn blik gleed naar zijn hand, waar meerdere kleine tatoeages op stonden, die voor de toevallige omstander waarschijnlijk één geheel leken. Het apparaat zat ergens onder in zijn tas, hij had het niet over zijn hart kunnen verkrijgen het ding weg te gooien in de jaren die hij in de stad had gewoond. Misschien...?
'Charlotte?' Ze keek op, duidelijk verrast dat hij haar zonder reden aansprak. Even voelde hij zich schuldig over de manier waarop hij haar de laatste dagen behandeld had. Hij wist heus wel dat ze haar best deed om het goed te maken en in plaats van dat te accepteren, pushte hij haar zo ver hij kon. Het was niet helemaal eerlijk, al helemaal omdat hij wist dat ze het enkel had gedaan om betere medicijnen en lucifers en andere bruikbare dingen te verkrijgen, wat ook nog eens gelukt was. Het was niet helemaal eerlijk.
'Weet je nog, dat verhaal dat ik je vertelde over mijn tatoeages?' Ze knikte. 'Het zijn aandenkens aan de door jou gedode geïnfecteerden,' zei ze, precies zoals hij het verteld had. Dean knikte. En kuchte eventjes. Hij wist niet zo goed hoe hij dit moest voorstellen, al helemaal omdat ze niet op al te vriendschappelijke voet stonden. Toen gooide hij het er toch maar gewoon uit. 'Aangezien je je eerste Clicker hebt gedood, zou je het ook willen? Het hoeft niet zo extreem als ik, natuurlijk, maar je leek wel enthousiast toen ik je erover vertelde.' Zou ze het überhaupt willen? Misschien was het wel een iets te schrijnend aandenken aan die nacht dat ze ruzie hadden gemaakt. Maar hij probeerde haar hier een hand toe te steken, om weer terug te gaan naar hoe het geweest was. Op die manier was het samen reizen veel leuker.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De afgelopen dagen waren behoorlijk zwaar geweest. Dean liet haar elke dag haar grenzen opzoeken. De conditietraining was zwaarder dan daarvoor, daarbij kwam nog de krachttraining en basisdingen als het knopen van touwen, het zetten van vallen, et cetera. Lichamelijk was het slopend en elke dag werd ze wakker met spierpijn. Daarnaast was haar lichaam stijf van het slapen op de grond, al was het dat al vanaf het begin geweest. In de avonden sliep ze slecht. Dat er geïnfecteerden in voor kwamen, was niet nieuw meer sinds ze buiten de muren leefde. Wel gebeurde het steeds vaker dat de geïnfecteerden zorgden voor een slechte afloop. Ondanks dat Dean haar excuses geaccepteerd had, was het duidelijk dat hij nog boos was. De lessen die hij haar gaf, waren een stuk afstandelijker. De aanmoedigingen die hij eerder nog vrij rijkelijk gegeven had, waren nu vrij schaars, bijna zeldzaam. Op complimentjes hoefde ze al helemaal niet te rekenen. Gelijk had hij.
Charlotte had in de kleermakerszit op de grond gezeten, een van de weinige rustmomenten, al benutte ze die met het maken van verschillende knopen. Zodra hij haar naam uitsprak, was ze bang geweest dat hij kritiek zou leveren op haar knopen. Haar verwachting zat er ver naast. Een tatoeage. Zij, met een tatoeage. Het was iets waar ze nooit over na had gedacht, al helemaal niet voor ze Dean ontmoet had. Nog steeds zag ze zichzelf niet rondlopen met een volgetekende huid, maar een subtiel tekentje zou ze juist wel mooi vinden. Haar eerste tatoeage, ten teken van haar eerst zelfstandig vermoordde geïnfecteerde. Het voelde als een kleine trofee, maar had ze dat wel verdiend? Op dat moment had het wel zo gevoeld, maar het enthousiasme was direct daarna verdwenen. Daarbij hing er aan die herinnering een lading van schuldgevoelens. Ze zou de ruzie die ze die nacht hadden voor altijd vastleggen op haar huid. Was dat wel zo verstandig? Charlotte liet het touw in haar handen op de grond zakken en keek Dean bedenkelijk aan. ‘Ik vind het idee echt heel tof en het lijkt me ook tof om rond te lopen met een door jouw ontworpen tatoeage,’ begon ze. Het was waar, ze vond zijn ontwerpen echt intrigerend. Daarnaast keek ze in zekere zin toch tegen de jongeman op, was hij een voorbeeld voor haar en had hij een plekje in haar hart gevonden. Door een ontwerp van hem te laten tatoeëren, zou hij altijd bij haar zijn, wat er ook zou gebeuren. ‘Maar… Ik weet niet zo goed of ik wel echt een aandenken aan die nacht bij me wil dragen.’ Dan is het niet alleen een teken dat verwees naar haar eerste moord, maar ook naar hun eerste ruzie en een van haar grootste fouten. Die gedachte besloot ze voor haarzelf te houden. ‘Dus misschien is het leuker om een tatoeage te maken die mijn eerste tijd buiten de muren vertegenwoordigt? Niet alleen die Clicker, maar ook de Bloater die we samen doodde, de mislukte poging waarbij ik een Clicker in zijn buik stak en de eerste schietlessen die je mij leerde?’ Dat leek haar een goed alternatief. Een tatoeage met betekenis, maar eentje die niet alleen stond voor die nacht.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was geen.. negatieve reactie. Redelijk positief, zelfs. Het leek wel alsof ze zijn gedachten had gelezen, aangezien ze niet al te enthousiast leek om het een aandenken aan haar eerste moord te laten zijn. Toch knikte hij instemmend toen ze het voorstel aanpaste en opperde. Misschien was het ook wel beter zo, als ze het inderdaad niet op één voorval pinden maar er meerdere dingen aan vast hingen. Het doden van de Bloater was op zich ook wel wat waard, al had ze dat niet helemaal in haar eentje gedaan.
Hij ging nogmaals verzitten en knikte bedenkelijk. 'Een wat kleinere dus. Had je al iets in gedachten?' Zelf had hij al wel een aantal ideeën, maar het was haar tatoeage en zij moest hem op haar huid willen. Charlotte leek daar even over na te moeten denken. 'Iets met een betekenis,' zei ze toen. Logisch, het moest ook een betekenis hebben. Het was haar eerste, misschien haar enige, en stond voor de reis die ze had gemaakt en nog aan het maken was. 'Een kompas misschien?' probeerde ze, wat Dean deed glimlachen. 'Een kompas, dat is een goeie. Wacht even.' Hij rommelde wat in zijn tas, haalde uiteindelijk een notitieblok met papiertjes ter grote van een a5-papier tevoorschijn en een potlood. Hij wenkte dat Charlotte eventueel wel naast hem mocht komen zitten, maar daarna focuste hij zich op het papier. Hij hield van tekenen, was er ook wel goed in, en het was een lange tijd geleden dat hij echt iets getekend had. Iets dat zoveel waarde zou krijgen.
Binnen enkele minuten stonden de eerste grove lijnen op papier. De omlijning van het door Charlotte gevraagde kompas, met wat dingetjes eromheen. 'Dat moeten vogels voorstellen,' zei hij, wijzend op de zwarte vlekjes bovenaan het papier. 'En met wat meer werk, is dat een veer.' Het idee was dat de veer onder aan het kompas zou bungelen en de vogels erboven zouden vliegen. Het geheel was niet groot, misschien twintig centimeter in hoogte, maar nog minder breed. Hij overhandigde de schets aan het meisje, zodat ze het wat beter zou kunnen zien. 'Als het te groot is, kan ik het nog wel kleiner maken,' zei hij, ineens toch een beetje onzeker. Misschien vond ze er wel helemaal niets aan, was dit helemaal niet wat ze wilde? Maar in de minuten dat hij aan de schets had gewerkt, was alle overgebleven irritatie en woede uit hem gevloeid, alsof het niets was geweest. Hij keek naar haar en zag enkel het meisje dat zo hard werkte voor zijn complimenten, zijn aanmoedigingen. Het meisje, de jongedame, waarmee hij die Bloater had gedood. De Clickers had overwonnen. Hij vertrouwde haar. Hij vertrouwde haar zijn werk toe, de tekening die hij had gemaakt vóór haar. De tatoeage die hij bij haar wílde zetten. Als zij het wilde. Haar instemming, haar enthousiasme (of teleurstelling) over deze tekening waren veel belangrijker voor hem dan hij in eerste instantie misschien had gedacht. Hij beet op zijn lip. Misschien wilde hij nog iets zeggen, iets stoms dat dit zou verpesten. Dat het hem speet, hoe hij de afgelopen dagen tegen haar gedaan had. Hij klemde zijn kiezen op elkaar. Dat ging dus mooi niet gebeuren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was een ruwe schets, met een duidelijk eigen stijl. Ondanks dat Deans lichaam volstond met zijn eigen kunstwerken, was dit de eerste schets die ze van hem zag. Het was de eerste keer dat ze hem had zien tekenen en het was leuk om te zien. De toelichting die hij gaf, waren eigenlijk niet nodig geweest. Het was een vrij simplistisch kompas, maar dat paste haar. Ze wilde geen grote, opzettelijke tatoeage. Ze wilde iets symbolisch, iets kleins, subtiels. Toch was het ontwerp niet saai. Enkele kleine vogels vlogen weg bij het kompas, terwijl een sierlijke veer onder het voorwerp bungelde. Met haar vingers gleed ze over de schets, probeerde ze voor te stellen hoe het op haar lichaam zou staan, hoe ze er over tien jaar nog tevreden mee moest zijn. Echter verwachte charlotte dat dat niet het probleem was. Het was wel groter dan ze verwacht had. Bij het voorstel had ze gedacht aan een kleine rune, een klein symbool. Toch stond dit ontwerp haar meer aan. Er lag een verhaal achter, meer dan een enkel tekentje ooit zou kunnen vertonen. Onbewust waren Charlotte’s mondhoeken omhoog gekruld. Ja. Hier zag ze haarzelf mee lopen, zelfs over een aantal jaar. Ze richtte haar blik op Dean, die haar in volle spanning aan zat te kijken. Hij zou het vast nooit toegeven, maar hij leek onzeker over zijn afgeleverde werk. Bang voor haar mening. ‘Het is echt heel mooi,’ fluisterde ze, terwijl haar blik over de schets gleed. ‘Ik vind het mooi hoe je er enkele elementen aan hebt toegevoegd.’ Langzaam werd haar lichaam gevuld met gezonde spanning. Ging ze dit echt doen?
Haar antwoord leek hem op te luchten. Hij nam de schets weet van haar aan. ‘Weet je ook al waar je het wilt laten zetten?’
O ja, dat was ook wel een handig gegeven. Ze had werkelijk geen idee. Met een symbool was het ergens wel mooi geweest als het op haar rug zou staan, maar met het lange ontwerp betwijfelde ze of dat goed uit zou pakken. Daarbij, was het niet zonde als ze haar eigen tattoo niet zou kunnen zien? ‘Heb je aanraders?’ vroeg ze twijfelachtig. In haar zij misschien? Al zou het daar wel erg groot zijn. Op enkel?
‘Ik zou voor je onderarm gaan,’ antwoordde hij naar eerlijkheid. Onbewust tilde Charlotte haar armen op en bekeek ze het paar. ‘En dan aan de binnenkant, iets onder de pols.’ Dat idee stond haar wel aan. Het zou goed zichtbaar zijn, maar niet overdreven groot. Het idee maakte gaar zenuwachtig, maar toch knikte ze. ‘Klinkt goed,’ gaf ze toe.
’Weet je ook al voor welke arm je zou gaan?’
Zoveel vragen. Vragen waar ze amper antwoorden op had. ‘Rechts,’ zei ze. Ze was zelf ook rechts, maar wat de logica daarachter was wist ze niet. Rechts voelde goed.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
'Rechts,' herhaalde hij, met een glimlach. Hij legde het blok eventjes aan de kant en reikte langzaam naar het meisje naast hem uit. Hij pakte haar rechterarm bij de pols vast, keek heel even naar haar om te weten dat ze haar arm niet terug zou trekken. Toen dat het geval leek, richtte hij zich op de arm. Behoedzaam streek Dean de mouw omhoog, waarmee hij de naakte huid op haar onderarm blootlegde. Hij streek met zijn vingers over de blanke, nog ongetekende huid heen. Het was een fel contrast: Zijn hand, vol getekend met donkere lijnen en vormen, tegen haar prachtige, gladde huid die op nog geen enkele manier geschonden was. Even wreef hij met zijn duim over de zachte huid, die zo glad onder zijn aanraking voelde. Hij knikte, nog altijd langzaam, en pakte met zijn vrije hand het notitieblok weer op, waarna hij de tekening naast de arm legde. 'Dan begint 'ie hier...' zei hij, waarbij hij zijn wijsvinger net iets onder haar pols op de huid plaatste, ..'en eindigt 'ie hier.' Hij liet zijn vinger enkele centimeters over haar onderarm glijden, tot hij een ruime vijf centimeter bij de binnenkant van haar elleboog verwijderd was met zijn vinger. Hij liet hem daar nog even liggen, maar fronste toen en draaide de tekening 180 graden. Als hij de veer bij de elleboogholte tekende, zou zij, wanneer ze haar arm zou heffen, de tekening juist zien. Maar liet hij de veer bij haar pols eindigen, zou het een mooi hangend geheel zijn, waarbij de veer naast haar lichaam zweefde wanneer ze haar arm ontspannen liet hangen. Nogmaals draaide hij de tekening. En hij keek. Legde de tekening eventjes op haar arm, liet het beeld in zijn gedachten zinken, draaide de tekening daarna nog een keer. 'Wat vind je mooier?' vroeg hij toen maar aan haar, aangezien zij de uiteindelijke keuze zou moeten maken. Zij zou het moeten dragen, zij moest ernaar kijken. Hij mocht de ideeën hebben, zij was uiteindelijk degene die de eindinstructies gaf. Beide posities waren mooi, dat was het lastige. Waarschijnlijk had Dean voor de veer bij de pols gekozen, omdat de rest van de wereld hem dan zou zijn. Hij pakte Charlotte haar onderarm nog eens vast, legde de tekening er tegenaan, met de veer naar haar elleboogholte. 'Dit lijkt misschien raar, zo,' begon hij, waarna hij haar arm voorzichtig boog zodat haar hand naar boven wees en de veer naar de grond wees. 'Maar op deze manier kan jij hem beter zien, wanneer je je arm heft. Wanneer je je pistool in handen hebt. En andersom..' Hij draaide de tekening, liet haar arm weer hangen. 'Andersom, klopt hij als je je arm naast je hebt hangen. Het is maar net wat je prefereert.' Hij had haar pols nog steeds in zijn hand, maar losjes, zodat ze zelf ook kon bewegen en kon bedenken wat ze liever had. 'Oh, en daarbij: Wanneer wil je hem?' In theorie zou hij dit nu kunnen doen, als ze het zeker wist. Zo snel kon dat gaan.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was maar goed dat Dean zijn aandacht op het papier en haar arm gericht had, want een kleine blos was op haar wangen verschenen. Zijn vingers die zacht over haar huid gleden, de manier waarop hij haar pols vastpakte. Het was niet onprettig, maar ergens wel ongemakkelijk en onwennig. Nog niet eerder had hij haar zo aangeraakt. Ze raakten elkaar sowieso weinig aan, al helemaal na de ruzie. Het was te merken dat dit idee hem enthousiast maakte, want in geen dagen had hij zo tegen haar gedaan. Niet dat ze het hem kwalijk kon nemen. Ze was ook hard voor haarzelf geweest, boos om wat ze gedaan had. De extra voorraad die ze bemachtigd had, waren zeker van pas gekomen. Echter was de groeiende band tussen hen enorm gekelderd en het geschade vertrouwen van Dean was aan haar te wijten. Dat hij nu, ondanks zijn gekrengde gevoelens, toch een tatoeage wilde zetten bij haar betekende veel voor haar. Het was een eerste stap terug naar de band die ze samen hadden en ze hoopte dat hun band misschien zelfs sterker zou worden. Echter zou ze haarzelf daarbij moeten bewijzen.
Beide opties waren het overwegen waard. Wilde ze dat het totaalplaatje zou kloppen voor anderen, of voor haarzelf? Waar wilde ze dat het kompas naar wees? ‘Eh,’ stamelde Charlotte. Ze boog haar ellenboog, probeerde voor haar te zien hoe de tekening haar huid sierde. De nu nog egale huid, bijna ongeschonden. In het begin van de reis was haar huid ietwat aangedaan door kleine sneetjes, afkomend van de takjes, de grond waar ze op sliep, et cetera. Nu ze enkele dagen op dezelfde plek waren gebleven, op een grasveld waar prima op te slapen was, was haar arm redelijk genezen en bijna net zo egaal als dat het geweest was voor de gevallen muur. Charlotte had een keuze gemaakt. Een moeilijke keuze, maar wel een waarvan ze overtuigd was. ‘Ik vind het mooier als de veer bij mijn ellenboog staat en de punt van het kompas bij mijn pols,’ begon ze, ‘om wat jij zei, met dat het klopt als ik ernaar kijk. Maar, ook alsof het kompas mij de weg wijst. Vooruit gericht.’ Natuurlijk kon het kompas ook de weg wijzen als het richting haar ellenboog wees, maar dan voelde het alsof het naar haar wees. Ook een mooie metafoor, het kompas wees naar hetgeen wie ze nu was. Echter, was dat iets waar Charlotte absoluut niet tevreden mee was. Ze was nog duidelijk zoekende naar de juiste manier om te overleven, ze was lerende om te kunnen overleven in deze brute wereld. Het voelde dan ook passender wanneer het kompas wees naar de weg die nog komen zou. ‘En,’ begon ze aarzelend, ‘kan het vandaag?’ Ze wist dat ze niet van gedachten zou veranderen, maar ze wel zou worden opgevreten van zenuwen als ze er langer mee zou wachten. Daarbij, waarom wachten als het direct kon? Ze was ontzettend benieuwd naar het eindresultaat.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld