Elysium schreef:
Naylene.
Ik wist niet wat Ashton wilde? Verwachtte hij echt dat ik terug zou gaan schreeuwen? Want dat ging niet gebeuren. De vorige twee keren had ik het niet gedaan en ik zou daar nu echt niet ineens mee gaan beginnen. Het was echt een kut situatie en ik was ergens ook wel een beetje pissig over hoe Ashton het had aangepakt, maar veel kon ik daar nou ook weer niet aan doen. Ashton had na wilde denken over alles en dat had hij ook echt mogen doen en dit was wel één van de mogelijke uitkomsten geweest, maar hij had het niet op deze manier hoeven mede te delen. Het uitmaken via de telefoon was misschien kut, maar dat had ik op het moment liever gehad! Ik had nu heel erg veel hoop gehad dat het goed was gekomen tussen ons. Niet alleen hoop, maar ik had gewoon gedacht dat het goed zou komen. Nu kwam er ineens een klap dat het niet zo was? Dat moest ik nog verwerken, maar Ashton begon ineens te schreeuwen, omdat oké niet een oké antwoord was. Ik wist ook wel dat het een kut antwoord was om te geven, maar wat had ik anders moeten doen? In mijn ogen was er niet echt een andere optie! Ik ging niet schreeuwen dat Ashton hier nog over na moest denken of dat hij me moest vergeven, wat dan ook. Ik begon met mijn vingers te spelen en keek er na, omdat ik gewoon niet naar Ashton wilde kijken op het moment. Hij had duidelijk niet door wat hij aan het doen was! Hoe onze vorige twee gesprekken waren verlopen en hoe het nu weer ging. De eerste keer had ik iets gedaan wat vreselijk was en natuurlijk had hij toen boos mogen zijn. De tweede keer zelfs misschien ook wel een beetje, maar nu kon hij niet boos zijn omdat hij kreeg wat hij wilde! Hij wilde niet met me verder, maar nu deed hij kut omdat ik het niet moeilijker wilde maken? Dit was al fucking moeilijk! Het liefst wilde ik hem vertellen dat hij zijn bek dicht moest houden en niet zo moest gaan schreeuwen, maar daar zou ik alleen maar negatieve reacties op krijgen en daardoor meer geschreeuw. Daarom haalde ik mijn schouders ook op. Als hij zelf niet wist wat hij aan het doen was, dan moest hij nog maar eens na gaan denken? Want op deze manier kon niemand een normaal gesprek voeren. Iets wat ik nog best wel had willen doen, als ik eenmaal rustig na had kunnen denken! Het was namelijk best een klap geweest omdat ik had gedacht dat alles weer goed was gekomen. Ik wilde Ashton zo graag terecht wijzen, hem vertellen dat hij niet op deze manier moest reageren, maar net was het ook niet goed gegaan. Hij moest zich gewoon niet zo gedragen! Dat was iets wat ik vreselijk vond. Hij wist ook wel dat ik niet heel erg veel kon doen als iemand begon te schreeuwen, dat had ik nooit mogen doen omdat er dan meteen iets was gezegd om het weg te drukken, maar nu was niet schreeuwen ook niet goed en ik wist ook gewoon niet meer wat ik moest doen?! "Weet ik niet." Mompelde ik. Ik wist niet eens hoe ik zelf moest reageren op een manier dat Ashton niet was begonnen te schreeuwen, laat staan dat ik moest weten hoe hij zou moeten reageren. Het liefst niet op deze manier! "Niet schreeuwen was een fijn begin geweest." mompelde ik. Ik voelde me op het moment zo bekeken. Ik wist niet hoeveel mensen er nu echt keken, ik hoefde ook niet rond te kijken, daardoor zou ik me alleen nog maar meer ongemakkelijk voelde. Op het moment wilde ik het liefst opstaan en weglopen. Wat hadden we hier nu aan? Helemaal niets?! Het was nu uit en daarmee had Ashton gezegd wat hij had willen doen. Ik wilde geen ruzie maken! Dat zou alles alleen maar erger maken!
Naylene.
Ik wist niet wat Ashton wilde? Verwachtte hij echt dat ik terug zou gaan schreeuwen? Want dat ging niet gebeuren. De vorige twee keren had ik het niet gedaan en ik zou daar nu echt niet ineens mee gaan beginnen. Het was echt een kut situatie en ik was ergens ook wel een beetje pissig over hoe Ashton het had aangepakt, maar veel kon ik daar nou ook weer niet aan doen. Ashton had na wilde denken over alles en dat had hij ook echt mogen doen en dit was wel één van de mogelijke uitkomsten geweest, maar hij had het niet op deze manier hoeven mede te delen. Het uitmaken via de telefoon was misschien kut, maar dat had ik op het moment liever gehad! Ik had nu heel erg veel hoop gehad dat het goed was gekomen tussen ons. Niet alleen hoop, maar ik had gewoon gedacht dat het goed zou komen. Nu kwam er ineens een klap dat het niet zo was? Dat moest ik nog verwerken, maar Ashton begon ineens te schreeuwen, omdat oké niet een oké antwoord was. Ik wist ook wel dat het een kut antwoord was om te geven, maar wat had ik anders moeten doen? In mijn ogen was er niet echt een andere optie! Ik ging niet schreeuwen dat Ashton hier nog over na moest denken of dat hij me moest vergeven, wat dan ook. Ik begon met mijn vingers te spelen en keek er na, omdat ik gewoon niet naar Ashton wilde kijken op het moment. Hij had duidelijk niet door wat hij aan het doen was! Hoe onze vorige twee gesprekken waren verlopen en hoe het nu weer ging. De eerste keer had ik iets gedaan wat vreselijk was en natuurlijk had hij toen boos mogen zijn. De tweede keer zelfs misschien ook wel een beetje, maar nu kon hij niet boos zijn omdat hij kreeg wat hij wilde! Hij wilde niet met me verder, maar nu deed hij kut omdat ik het niet moeilijker wilde maken? Dit was al fucking moeilijk! Het liefst wilde ik hem vertellen dat hij zijn bek dicht moest houden en niet zo moest gaan schreeuwen, maar daar zou ik alleen maar negatieve reacties op krijgen en daardoor meer geschreeuw. Daarom haalde ik mijn schouders ook op. Als hij zelf niet wist wat hij aan het doen was, dan moest hij nog maar eens na gaan denken? Want op deze manier kon niemand een normaal gesprek voeren. Iets wat ik nog best wel had willen doen, als ik eenmaal rustig na had kunnen denken! Het was namelijk best een klap geweest omdat ik had gedacht dat alles weer goed was gekomen. Ik wilde Ashton zo graag terecht wijzen, hem vertellen dat hij niet op deze manier moest reageren, maar net was het ook niet goed gegaan. Hij moest zich gewoon niet zo gedragen! Dat was iets wat ik vreselijk vond. Hij wist ook wel dat ik niet heel erg veel kon doen als iemand begon te schreeuwen, dat had ik nooit mogen doen omdat er dan meteen iets was gezegd om het weg te drukken, maar nu was niet schreeuwen ook niet goed en ik wist ook gewoon niet meer wat ik moest doen?! "Weet ik niet." Mompelde ik. Ik wist niet eens hoe ik zelf moest reageren op een manier dat Ashton niet was begonnen te schreeuwen, laat staan dat ik moest weten hoe hij zou moeten reageren. Het liefst niet op deze manier! "Niet schreeuwen was een fijn begin geweest." mompelde ik. Ik voelde me op het moment zo bekeken. Ik wist niet hoeveel mensen er nu echt keken, ik hoefde ook niet rond te kijken, daardoor zou ik me alleen nog maar meer ongemakkelijk voelde. Op het moment wilde ik het liefst opstaan en weglopen. Wat hadden we hier nu aan? Helemaal niets?! Het was nu uit en daarmee had Ashton gezegd wat hij had willen doen. Ik wilde geen ruzie maken! Dat zou alles alleen maar erger maken!