Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Constrained

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Ik zag haar ogen meteen groot worden toen ik over dat boogschieten begon, wat wilde zeggen dat ze er enthousiast over werd. Dat was een best goed teken, dat wilde zeggen dat ze er zin in had en het is altijd makkelijker om iemand iets aan te leren als diegene aan wie je het aanleert het ook wel echt wil leren. 'Dan zeg je maar wanneer je wil gaan,' zei ik dan. Ze mocht van mij kiezen wanneer in de namiddag ze wilde gaan boogschieten, ik had een rustig dagje vandaag. Natuurlijk mocht niemand iets afweten van dat ik Maerlynn zou leren boogschieten. Vrouwen mochten in deze tijd niet boogschieten en eigenlijk mocht ik niet echt met Maerlynn omgaan. Niet dat ik me door iemand tegen liet houden. Ik deed nog altijd wat ik zelf wilde. Bovendien was ik eigenlijk al volwassen dus als ik met Maerlynn wilde omgaan, deed ik dat gewoon. Mijn vader kon niet heel mijn leven regelen. Hij had al beslist met wie ik moest trouwen dus hij kon niet beslissen met wie ik omging. Stiekem had ik er ook best veel zin in om Maerlynn te leren boogschieten. Ik vond het altijd leuk om het mensen aan te leren, maar toch was het anders om het aan te leren aan een meisje, zeker aan Maerlynn. Het was ook niet dat ik er wat verkeerd mee deed om Maerlynn het aan te leren, als ze dat zelf wilde. Oké, het mocht niet, maar ze had gezegd dat ze een plek wist waar ik het haar ongestoord kon leren zonder dat er iemand achter kwam. Ik twijfelde er niet aan dat Maerlynn het zou kunnen, ze kon al zwaardvechten dus ik denk dat boogschieten met wat oefenen ook geen probleem moest zijn.
Zou ik haar al vertellen dat ik een kamer voor haar had geregeld? Misschien wel, anders ging ik het ook vergeten zeggen tegen haar. Bovendien had ik gewoon zin om haar glimlach weer eens te zien en door dat ging ze vast wel glimlachen. Naja, niemand vond het fijn om in een stal te hoeven slapen dus ze ging vast wel blij zijn als ik haar vertelde dat ik een kamer voor haar had kunnen regelen. Ik had geluk dat de koning in een goede bui was en dat de koning me mocht, anders had ik die kamer niet kunnen regelen. 'Je hoeft trouwens vannacht ook niet in een stal te slapen, ik heb een kamer in het kasteel voor je kunnen regelen,' zei ik dan. Ik was er zelf ook een beetje geruster op dat ze binnen kon slapen. Ik wilde niet zo'n voorval als de nacht van te voren aangezien ik nog geluk had dat ik het op tijd gezien had. Als ik toen niet voor mijn raam naar buiten stond te kijken, had ik ook niet gezien dat die stal in brand stond en was ze er waarschijnlijk niet meer geweest. Dus ik vond het zelf ook veel fijner dat ze in een gewone kamer kon slapen.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
'Zo snel mogelijk als ik eerlijk moet zijn,' zeg ik met een nog altijd brede glimlach op mijn gezicht. Ik vind het zo leuk dat hij mij gaat leren boogschieten. Oké, ik kan het al een beetje, maar niet zo goed dat ik het als wapen kan gebruiken. Dan bedenk ik mij iets. Waarschijnlijk moeten we door het dorp heen, omdat het bos tegen het dorp aanligt, en niet tegen het paleis. Ik slik even bij die gedachte en kijk dan weer naar buiten. Het stikt er van de wachters, al heb ik net het geluk gehad dat ik er geen één ben tegengekomen. 'Tyrrell, besef wel dat we door het dorp moeten gaan, hè?' Zeg ik vervolgens wat zachter tegen hem. Ik kijk hem weer aan en zucht een keer onhoorbaar. Ik vind het prima om dit risico te gaan lopen, maar wilt hij dit wel? Ik weet niet of dit gevolgen heeft voor hem, maar voor mij wel, altijd. 'Weet je wat, het maakt niks uit. Ze zullen ons niet te pakken krijgen,' zeg ik na een tijdje. Ik glimlach zwak naar hem en denk even aan vanmiddag. Ook al is het allemaal zo leuk en gezellig, we moeten toch uitkijken voor de wachters. Ze zijn echt overal en kunnen je ook zo aanhouden als ze je verdacht vinden.
Mijn gedachtes worden onderbroken wanneer Tyrrell weer wat zegt. Verbijsterd kijk ik hem aan. Hoe heeft hij dit kunnen regelen? Is de koning in een goede bui of zo? Zonder wat te zeggen vlieg ik hem om zijn nek. Het enige wat er uit mijn mond komt is een lachje dat deels van opluchting is en deels van blijdschap. 'Tyrrell, niet te geloven dat je dit hebt kunnen regelen voor mij,' weet ik er uiteindelijk uit te krijgen. Ik leun wat naar achteren zodat ik zijn gezicht wat beter kan zien. 'Echt ontzettend bedankt voor dit, voor alles eigenlijk.' Ik omhels Tyrrell weer kort en laat hem dan weer los. Ik kuch even en kijk naar de grond. 'Sorry, ik eh, ben gewoon hartstikke blij nu,' grinnik ik dan. Niet te geloven dit, hij heeft gewoon een kamer voor mij geregeld. Nu loop ik het risico ook niet meer dat de stal waar ik in lig in de brand vliegt...

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Ik glimlachte even zwak toen ik haar hoorde zeggen dat ze zo snel mogelijk wilde gaan. Ik had zelf ook heel erg veel zin om haar te leren boogschieten, ik vond het zelf heel erg ontspannend werken en aangezien ik me best een beetje gespannen voelde kwam dat goed uit. Dat gedoe met Aurora irriteerde me heel erg en daardoor was ik een beetje gespannen. Ik voelde me wel al iets meer ontspannen nu dat Aurora even niet in mijn buurt was, ik hoopte maar dat ze ook even uit mijn buurt bleef. Zeker nadat ik haar duidelijk had gemaakt hoe de situatie in elkaar zat. Ze kon niet van me verwachten dat ik het ook leuk vond om met haar te trouwen omdat zij dat leuk vond. Aurora mocht zeggen dat ze het huwelijk fijn vond en dat ze misschien zelfs wel wat voor me begon te voelen, maar ik mocht ook zeggen wat ik voelde en dat was helemaal het tegenovergestelde van haar gevoelens. Het klonk misschien allemaal een beetje teleurstellend voor haar, maar daar kon ik niets aan doen. Dat was haar eigen probleem. Ik hoorde Maerlynn dan weer praten. Ze zei dat ik me wel moest beseffen dat we door het dorp moeten gaan. Dat was niet zo erg, ik zorgde er wel voor dat de wachters die er rondliepen ons niet zagen en als ze ons wel zagen kon ik wel een uitvlucht bedenken. 'Dat geeft niets, en als ze ons te pakken krijgen verzin ik wel één of ander uitvlucht,' zei ik dan. Daar was ik best goed in, uitvluchten verzinnen. Dat deed ik ook heel erg vaak, dat moest wel als je vader de koning van een land was.
Ik glimlachte even toen ik voelde dat ze om mijn nek vloog toen ik dat zei. Dat was dus het teken dat ze er blij mee was, ik had ook niets anders verwacht. Ze kon er niet boos om zijn of zo. Ik hoorde haar dan zeggen dat ze hartstikke blij was nu, dat begreep ik ook. 'Dat begrijp ik, mij lijkt het ook niet leuk om in een stal te slapen die ook nog eens in brand kan vliegen,' zei ik. Het was zo, het was een te groot risico. 'Ik heb wel niet de allerbeste kamer voor je kunnen regelen, maar je kan in ieder geval in het kasteel slapen,' zei ik dan. Naja, de beste kamer van het kasteel kon ik niet regelen voor haar, maar het was al iets dat ze binnen kon slapen. Oké, de nacht van te voren had ze ook al niet in de tal hoeven slapen omdat ik per se wilde dat ze bij mij kwam slapen aangezien ik er niet gerust in was als ze naar een andere stal ging om in te slapen. Hier in het kasteel was ze gewoon veilig. Ik wist niet of het vanavond zou stormen, maar er konden nog veel andere dingen gebeuren. Er kon bijvoorbeeld een oorlog uitbreken of zo en dan was ze ook veiliger in het kasteel, niet dat er een oorlog ging komen, maar het kon allemaal. Het was gewoon veiliger in het kasteel en het was beter voor haar gezondheid.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
'Hm, is goed,' zeg ik met een goedkeurend knikje, waarna ik in de lach schiet. Niet te geloven dat ik ooit een prins zoals deze zou ontmoeten. Een prins die wel geeft om het volk en ze zelfs helpt als het erop aankomt. Aurora zou dit nooit doen, nee, zeker niet. Ze steekt ons nog liever neer met een zwaard dan dat ze met ons omgaat. De arrogantie zit erg hoog bij haar, maar zij is niet de enige bij wie dat zo hoog zit. Haar ouders, en dan vooral haar vader, is precies hetzelfde. Haar moeder valt nog wel mee vergeleken met die twee, maar daar houdt het dan ook weer bij op.
'De stal is het probleem niet eens. Het probleem is Aurora. Ze heeft mij die stal waarschijnlijk gegeven om aan te tonen dat ze nog altijd meer en beter is dan ik,' zeg ik schouderophalend. Als hij zegt dat de stal ook nog eens in de brand kan vliegen, knik ik kort. 'Ja, daar ben ik wel bang voor.' Ik zucht een keer diep en kijk hem weer aan. 'Maar alsnog, ik ben je echt ontzettend dankbaar voor alles,' zeg ik vervolgens. Ja, ik ben hem echt dankbaar voor alles. Hij heeft mij gisteren al zo erg geholpen, en nu dit? Ik moet iets voor hem terug doen, als tegenprestatie. Maar wat? Is er nog iets wat een prins zoals Tyrrell wilt? Gelukkig zijn misschien. Ik zucht een keer onhoorbaar bij die gedachte. Hij zei gisteren al dat hij liever met een dorpeling trouwt dan met Aurora, wat mij eerlik gezegd enorm verbaasde. Hij houdt niet van haar, maar moet wel met haar trouwen. Dan weet ik wat ik kan doen, en ik weet niet hoe ik erop kom, maar het schiet opeens door mijn hoofd. De bruiloft stoppen. Het klinkt gek, maar stel nou dat Tyrrell daar gelukkiger van wordt? Dan is dat wel een mooie tegenprestatie.
'Weet je wat, ik ga maar eens kijken waar mijn kamer is,' zeg ik na een tijdje. 'Ik zie je vanmiddag weer,' zeg ik met een klein glimlachje, nog voordat ik wegloop. Ik verheug mij echt op vanmiddag. Dat boogschieten wil ik echt al heel lang en ik heb eindelijk iemand gevonden die het mij wat beter wil leren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Ik hoorde dat ze in de lach schoot. Ik wist niet precies wat ze zo grappig wond. Waarschijnlijk om het feit dat ik niet was zoals de mensen zouden verwachten van een prins. Ik vond dat ik me mocht gedragen zoals ik was en dat ik niet aan de eisen van mijn vader moest voldoen. Hij wilde namelijk altijd dat ik net zo wreed was als hem, maar daar was ik het niet over eens.
"De stal is het probleem niet eens. Het probleem is Aurora. Ze heeft mij die stal waarschijnlijk gegeven om aan te tonen dat ze nog altijd meer en beter is dan ik."
Het was inderdaad een bedoeling van Aurora zodat ze kon aantonen dat zij beter en meer was, maar dat was ze niet. Het wilde niet zeggen dat omdat Aurora rijk was, dat ze beter was dan Maerlynn die minder rijk was, nou ja, beter gezegd arm. Ze was rijk van een goed karakter en dat was veel meer waard dan al het geld op de wereld. "Ze is in ieder geval niet beter dan jij," zei ik tegen haar. Ik deed er niets verkeerd mee als ik zoiets tegen haar zei. Ook tegen Maerlynn mocht aardig gedaan worden.
Ik glimlachte zwak als ze zei dat ze me dankbaar was voor alles. "Ik heb het met plezier gedaan," zei ik. Het was waar, ik had haar met plezier geholpen de afgelopen twee dagen. Het deed me goed om keer op keer die mooie glimlach van haar te zien. Het zag er oprecht uit en dus niet zoals de neppe glimlachjes die Aurora liet zien. Aurora glimlachte niet nep omdat ze ongelukkig was, ze glimlachte nep omdat ze zich te goed voelde om eens normaal naar mensen te glimlachen. Behalve naar mij, ik was er blijkbaar wel genoeg voor. Ongetwijfeld door het vele geld dat ik in mijn bezit had. Nou ja, mijn bezig. Mijn vader had het in zijn bezig, maar eenmaal als hij stierf, kreeg ik het allemaal.
"Is goed, tot vanmiddag," antwoordde ik toen Maerlynn zei dat ze ging kijken waar haar kamer was. Ik was blij voor haar dat ze eindelijk een kamer had waarin ze kon slapen. Oké, ze had niet in de stal geslapen, maar daar was een goede reden voor. Hij was in brand gevlogen. Ik kon het zelf niet aanzien hoe ze in een geeneens waterdichte stal moest slapen, dus ook ik voelde me er beter bij.

Het was ondertussen een aantal uren later. Ik had afgesproken om Maerlynn te leren boogschieten. Ze zou buiten op me wachten en daarna zouden we naar de plaats vertrekken die zij had voorgesteld. Toen ik mijn pijlen en boog had genomen, ging ik mijn kamer uit. Plotseling kwam ik Aurora tegen. "Wat ga jij doen?" vroeg ze op een nieuwsgierige toon aan me. "Ik ga mijn pijlen en boog uitlaten," zei ik sarcastisch, iets waar Aurora blijkbaar ontevreden mee was. "Ik ga boogschieten. Mag ik? Ik heb ook nog een leven buiten omgaan met jou," zei ik waarna ik haar voorbij liep en naar buiten toe ging. Ik wandelde een stukje verder en bij de poort waar ik Maerlynn zag staan. "Sorry dat ik zo laat ben, Aurora hield me tegen," zei ik. Het was zeker tien minuten na de afgesproken tijd dus het was normaal dat ik me ervoor verontschuldigde. Ik zelf hield er namelijk ook niet van als ik zo lang op iemand moest wachten.
Eigenlijk had ik er heel erg veel zin in om Maerlynn te leren boogschieten. Ik had het al veel mensen aangeleerd, maar nog nooit aan een meisje. Bovendien vond ik het erg leuk om tijd door te brengen met Maerlynn. Eigenlijk moest ik het juist leuk vinden om tijd door te brengen met Aurora, maar dat was niet zo en ik kon geen gevoelens dwingen.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Ik kijk mijn ogen uit wanneer ik mijn slaapkamer binnenstap. Het is schitterend. Oké, het is niet zo'n luxe kamer als die van Tyrrell, maar wat maakt het uit? Ik heb nog nooit zo'n kamer voor mijzelf gehad. Met een brede glimlach op mijn gezicht stap ik de kamer binnen. Met wat snellere pasjes loop ik naar het bed toe, waar het beddengoed al klaar ligt. Natuurlijk moet ik het zelf opmaken, aangezien de koning te beroerd is om iemand anders dit te laten doen. Niet dat ik het een probleem vind, maar dit is zijn manier om mij te pesten. Ik rol met mijn ogen en laat mijn vingers over het ontzettend zachte beddengoed glijden. Het voelt net zoals het beddengoed in Tyrrell's kamer, alleen ruikt het niet zo lekker naar zijn lucht. Zuchtend begin ik het bed op te maken, met het boogschieten van vanmiddag in mijn achterhoofd. Ik vind het zo lief van hem dat hij zijn tijd hierin wilt steken. Ik bedoel, hij kon ook gewoon een boswandeling willen maken met zijn vader of moeder, of juist in de rozentuin willen zitten met een boek of zo. Maar nee, hij gaat liever met mij het bos in om te boogschieten. Mag ik dit als een compliment gaan zien? Dat een prins met mij omgaat? Ik grinnik zacht bij die gedachte en klop het kussen wat op. Plotseling dwalen mijn gedachtes af naar vannacht, toen de schuur in de brand vloog. Ik kan nog steeds niet geloven dat het daadwerkelijk gebeurd is. Ik voel dat mijn hart wat sneller gaat kloppen als ik eraan terugdenk, en dat ik even moet gaan zitten om wat rustiger te worden. Met het kussen in mijn armen geklemd probeer ik mijn ademhaling wat langzamer te laten gaan. Rustig Maerlynn, je leeft nog. Tyrrell heeft je uit die schuur gehaald en nu je hier in het kasteel slaapt, zal je niets meer overkomen. Niets is best een groot woord als ik daar zo over na begin te denken. Natuurlijk kan mij iets overkomen hier, iedereen in dit kasteel kan wat overkomen. Ik schud alle gedachtes gauw van mij af en leg het kussen dan maar weer op zijn plek neer. Mijn oog valt op het boek dat ik, voordat ik het bed ging opmaken, op het nachtkastje had gelegd. Ik heb de neiging om nu te gaan lezen, maar ik kan maar beter doorwerken. Straks wordt de koning nog boos, en wie weet wat de gevolgen zullen zijn.

Met mijn armen over elkaar sta ik buiten te wachten op Tyrrell. De zon staat al wat lager aan de horizon en werpt een gouden gloed over de grote tuin heen. Genietend van de zon luister ik naar de geluiden om mij heen, die variëren van fluitende vogeltjes, tot het geruis van het zachte briesje dat er staat. Ik draai me gelijk om als ik Tyrrell's stem hoor. Mijn gezicht klaart op als ik hem met zijn pijlenkoker en zijn boog naar buiten zie komen.
'Dat is niet erg hoor, kan gebeuren toch?' Zeg ik schouderophalend. Tja, ik kan moeilijk zeggen dat ik het niet vind kunnen dat hij wat later is, aangezien ik zelf ook wel eens wat later ben. En daarbij zit Aurora hem op zijn lip, dus is het vrij logisch dat zij hem weer heeft tegengehouden op weg hier naartoe.
'Zullen we anders maar gaan? Het gaat anders van onze tijd af,' zeg ik na een tijdje met een klein glimlachje tegen hem. Ik doe de cap van mijn cape over mijn hoofd, waardoor mijn hoofd tot net boven mijn lippen in een schaduw komt te liggen. Ik wil niet herkend worden als we straks door het dorp heen moeten lopen, aangezien er soms ook nog wel eens wachters rondlopen daar om de boel in de gaten te houden. Met een kleine zucht draai ik mij nog even om naar het paleis. Ergens ben ik wel bang dat de koning hierachter gaat komen. Ik bedoel, Tyrrell en ik mogen in principe niet met elkaar omgaan, maar dat doen we toch, en niet zo zuinig ook.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Ik hoopte dat Maerlynn er net zoveel zin in had als ik. Ik hoefde er vast niet over te twijfelen, ik zag zelf hoe Maerlynn's gezicht opklaarde toen ze de pijlen en boog zag. Het risico dat de koning erachter kwam was groot, maar als het zo was, vond ik er vast wel iets op. De koning mocht ook niet te streng zijn voor haar, ze had hem niets misdaan, zo ver ik wist natuurlijk. Bovendien had de koning me graag, dus als ik een uitvlucht verzon, geloofde hij het vast wel. Ik had wel gemerkt dat ik veel kon vragen aan de koning van Schotland, heel anders dan aan mijn eigen vader. Toch mocht ik hem niet, hij bleef even wreed voor het volk als mijn vader en daar kon ik niet tegen, helemaal niet zelfs. Hoe aardig hij ook was tegen mij, ik mocht hem niet. Ik wist dan ook dat zijn aardigheid grotendeels gespeeld was. Hij wilde dat ik hem en zijn dochter mocht zodat ik er geen probleem mee had om met haar te trouwen. Het bleef een probleem voor me. Ik mocht Aurora niet en mijn gedachte over haar zou dan ook nooit veranderen.
"Zullen we anders maar gaan? Het gaat anders van onze tijd af," hoorde ik Maerlynn zeggen. Ze had gelijk. Hoe langer we bleven staan, hoe minder tijd we hadden. De zon begon dan ook een stukje lager te staan wat wilde zeggen dat het avond begon te worden. "Ja, goed idee," antwoordde ik waarna we richting de plek begonnen te wandelen die Maerlynn zei. Ik kon aan haar zien dat ze zich een beetje zorgen maakte. Waarschijnlijk over het feit dat het kon gebeuren dat de koning erachter kwam. Ikzelf maakte me er ook zorgen om, ook al wist ik dat ik het opgelost kreeg als het zo was. Het zou allemaal goed gaan.
"Dus, hoe vind je je kamer?" vroeg ik aan haar. Ik wilde wel weten of ze tevreden was met die kamer die ik voor haar had kunnen regelen. De kamer was erg luxueus voor normale mensen, maar het was een stuk minder luxueus dan de kamer die ik in mijn bezit had gekregen. Dat maakte weinig uit. Maerlynn was vast al tevreden met het feit dat ze tenminste een kamer had. Ik wist dat Maerlynn niet echt keek naar hoeveel luxe er was. Zo waren de meeste mensen uit het dorp. Slechts de rijke mensen keken naar de onnodige luxe, mensen zoals mijn vader bijvoorbeeld.
Maerlynn had de cap van haar cape opgezet, iets wat voor mij vrij weinig had uitgemaakt. Mensen wisten wie ik was, of ik nou de cap van een cape om had of niet, mensen herkende me. Ik viel dan ook wel een beetje op doordat je duidelijk kon merken aan mijn kleding dat ik van adel was. Niet dat ik me overdreven kleedde. Ik probeerde me steeds zo normaal mogelijk te kleden, ondanks ik zelf nooit mocht kiezen wat voor kleding die ik in mijn kast kreeg. Dat hing allemaal af van mijn vader.
Niet veel later kwamen we aan bij het dorp, ik hoopte dat geen enkele wachter me zag. De wachters herkende me natuurlijk vanaf een afstand, ze hadden me al wel eens rond zien lopen in het kasteel. Ik probeerde zo onopvallend mogelijk te doen, op die manier zou het minder snel voorkomen dat een wachter ons zag. Bovendien wilde ik ook niet dat dorpsmensen me herkende. Niet dat het zo erg zou zijn, maar het zou niet het goede moment zijn als mensen me zagen. Zeker omdat er waarschijnlijk personen waren die Maerlynn kende en dat zouden we opgehouden werden.
Een opgelucht gevoel ging door we heen toen we eindelijk door het dorp heen waren. Voor de rest kon er nog weinig gebeuren doordat er in het bos geen wachters rondliepen. Er was niemand die ons kon betrappen.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Met een zwakke glimlach begin ik dan maar te lopen. Het is een eindje lopen vanaf hier naar het bos, maar ik vind dat het het allemaal waard is. Niets kan mijn geluk meer in de weg staan nu, zelfs Aurora niet. Nou, nu niet dan. Als we straks weer in het kasteel zijn en ze durft een vinger naar mij uit te steken, ben ik bang dat ik weer boos ga doen tegen haar. Ach, ze heeft het verdient na alles wat er tussen ons is gebeurd vroeger. Als zij mij niet had verraden, was alles misschien wel anders gelopen. Misschien vond ik het dan minder pijnlijk om te zien en te horen hoe ze tegen Tyrrell deed.
'Echt schitterend,' antwoord ik met stralende ogen. 'Ik heb nog nooit zo'n grote en mooie kamer voor mijzelf gehad, dus het is wel even wennen denk ik,' zeg ik vervolgens met een klein glimlachje. Het is zo, ik vind de kamer echt schitterend, maar het is ook de eerste keer dat ik zo'n kamer voor mijzelf mag hebben. De kamer is zelfs groter dan onze woonkamer en keuken aan elkaar denk ik, aangezien mijn moeder en ik een best klein huisje hebben. Nou, het is niet heel klein, aangezien we er makkelijk met z'n tweeën kunnen leven. 'Nog bedankt dat je dit voor mij hebt geregeld, Tyrrell,' zeg ik na een tijdje. Met een zwak glimlachje kijk ik hem in zijn ogen. Zijn ogen zijn zo helder en zo mooi nu ik ze goed bekijk. Ik wend mijn gezicht gauw af als ik merk dat ik wat lang in zijn ogen kijk en richt mij dan maar weer op de weg voor ons, aangezien we nog een lange weg te gaan hebben.
Ik kijk even opzij naar Tyrrell als we vlakbij mijn dorp zijn. Hij ziet er vrij relaxt uit en ook zeker van wat hij allemaal gaat doen zo. Er ontstaat een zwakke glimlach op mijn gezicht als ik vanaf hier de mensen al druk hoor praten en kijk gelijk weer voor mij. We zijn er. Oh wacht, we mogen niet opvallen natuurlijk. Ik buig mijn hoofd ietsjes naar voren, waardoor mijn gezicht voor de mensen voor ons niet te zien is. Ik kan nog net de mensen bekijken die wij passeren, maar verder zie ik niet veel. Ik focus mij op Tyrrell's passen en probeer mij daaraan aan te passen, aangezien ik de neiging heb om steeds sneller te gaan lopen hier. Het voelt zo fijn om weer eens hier te lopen tussen al die mensen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat we langs mijn huis lopen. Er gaat een steek door mijn maag heen als ik mijn moeder zie onderhandelen over de broodprijs, in haar eentje. Het voelt niet goed om haar zo hard te zien werken terwijl ik in het paleis ben. Ik zucht een keer onhoorbaar en loop dan maar gauw verder, zodat ik dicht in de buurt van Tyrrell blijf.
Ik haal opgelucht adem als we het dorp uit zijn, en merk aan Tyrrell's houding dat hij ook aardig opgelucht is. 'We zijn er bijna,' zeg ik tegen hem. Langzaam doe ik mijn cap weer af, aangezien we nu op een behoorlijk afstandje van het dorp zijn en de mensen ons niet meer kunnen zien. Mijn zenuwen beginnen nu pas te komen. Waarom weet ik ook niet, maar ergens voelt het wel goed. Het voelt gewoon goed om weer eens iets tegen de regeltjes in te doen. Oké, het is geen regel dat ik niet met Tyrrell mag omgaan en niet het paleis mag verlaten, maar de koning vindt het in ieder geval niet goed.
'Kijk, daar is het al,' zeg ik, wijzend naar het enige stukje in het bos dat verlicht wordt door de zonnestralen. Zonder erbij na te denken pak ik Tyrrell bij zijn hand beet en trek ik hem een klein beetje vooruit. 'Ik kan echt niet meer wachten nu,' grinnik ik, terwijl ik tussen de bomen doorloop naar de plek. Als we er zijn laat ik Tyrrell's hand gauw weer los. Met een verlegen glimlachje kijk ik van hem naar de grond. Dan kijk ik weer even om mij heen. Ik haal mijn neus op en adem de boslucht diep in. 'Oh, ik heb het hier zo gemist,' mompel ik zacht en ook een beetje tegen mijzelf. Ik draai mij uiteindelijk weer om naar Tyrrell en kijk hem hoopvol aan. 'Ik ben er klaar voor.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Ik had gemerkt dat het een redelijk grote afstand was naar de plek die Maerlynn had gezegd. Het maakte me niet uit, ik hield er af en toe wel eens van om een stevige wandeling te maken. Zeker in de frisse buitenlucht. Bovendien voelde ik me erg ontspannen doordat ik een afstand van Aurora verwijderd was. Het voelde goed om uit haar buurt te zijn en haar gezeur niet aan te hoeven horen. Bovendien was ik eigenlijk iemand die heel erg graag buiten was, als het weer meezat natuurlijk. In Engels liep ik erg vaak wat in de tuin rond of ging ik eens een stukje weg met mijn paard. Ik vond het erg fijn om met mijn paard weg te gaan, op dat moment was ik even weg van alles en iedereen, behalve van mijn paard natuurlijk. Tegenwoordig had ik steeds minder tijd voor mezelf, dus ergens had ik wel een beetje geluk dat ik in Schotland was. Als ik gewoon in Engeland was geweest, had ik ongetwijfeld dingen moeten leren over het koningschap en al die zaken. Al heel mijn leven wilde mijn vader me die dingen aanleren terwijl ik heus wel wist wat koning zijn in hield.
Ik hoorde Maerlynn zeggen dat de kamer schitterend was waardoor ik even zwak glimlachte. "Dan ben ik blij," zei ik. Ik was ook blij dat ze tevreden was met de kamer. Ze verdiende het. Het leek me normaal dat ze moest wennen aan de kamer, maar ze zou het al snel gewend zijn. Mensen werden zulke kamers nou eenmaal snel gewend. Ik kende niks anders dat luxueuze kamers. Ik ben opgeroeid in de luxe, ook al was ik nog steeds van mening dat het allemaal overdreven was. Mijn kamer in Engeland zag er dan ook een stuk rustiger uit dan die in Schotland. Er was luxe te vinden in mijn eigen kamer, maar een stuk minder omdat ik het niet in mijn kamer wilde. Ik was immers toch op mijn kamer om te slapen, overdag was ik er bijna nooit. Ik had wel wat beters te doen dan me de hele dag op te sluiten in mijn kamer. Ik glimlachte zwak toen ik hoorde dat ze me opnieuw aan het bedanken was. Ze bleef maar bedankt zeggen. "Je hoeft me niet te bedanken, ik heb het met plezier voor je geregeld," zei ik terwijl ik haar aankeek. Het was prettig om Maerlynn aan te kijken. Ze was dan ook bloedmooi. Ik was vast niet de enige die dat vond, er waren vast meer jongens/mannen die dezelfde mening hadden als ik. Bovendien vond ik het Schots accent dat ze had heel erg schattig, waardoor dat kwam wist ik niet. Aurora had ook een Schots accent, maar bij haar vond ik het een stuk minder schattig.
Ik knikte even toen Maerlynn zei dat we er bijna waren. De wandeling had me niets uitgemaakt, ik vond het erg gezellig om dat stukje te wandelen met haar. Niet dat het gesprek dat we hadden zo speciaal was, maar toch. Ik vond het fijn om met haar om te gaan. We mochten met elkaar omgaan, er was geen wet dat een prins niet met een gewoon dorpsmeisje om mocht gaan. Ook al zou de koning er vast niet blij van worden als hij er achter kwam dat ik zo veel met Maerlynn omging. Ach, ze hoefden er niet over te zeuren. Maerlynn zorgde tenminste dat ik het nog een beetje naar mijn zin had in Schotland.
Toen Maerlynn vertelde dat het daar al was, voelde ik dat ze mijn hand vast nam. Iets dat eigenlijk best aangenaam aanvoelde. Toen ze mijn hand na een tijdje weer los liet, keek ik even naar haar. "Dan zullen we meteen beginnen," antwoordde ik toen ze zei dat ze er klaar voor was. Ik nam de plooibare roos en hing die vast aan een boom. Zonder roos kon ik haar natuurlijk niet leren boogschieten. Het kon wel, maar dat was moeizamer. Ik nam mijn boog die ik op de grond had gelegd en gaf die aan haar. "Hou hem eens vast," zei ik doelend op dat ze hem moest vasthouden op de juiste manier. Dan kon ik zien hoe ze hem vast hield en kon ik haar al helpen met haar houding. Daarna kon ik haar helpen met het richten, al had ze daar waarschijnlijk wel wat hulp voor nodig. Het richten was nooit makkelijk.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Met een glimlachje kijk ik naar de roos die hij aan de boom vastmaakt. De keren dat ik hier ging boogschieten deed ik het zonder roos, wat komt doordat ik er geen heb. Ach, dat maakt mij niet uit, aangezien ik toch nooit raak schoot. Ik kijk even van Tyrrell naar de boog in zijn handen, en de boog dan voorzichtig aan. Langzaam laat ik mijn vingers over het hout glijden en ik merk dat ik echt al heel lang geen boog meer heb vastgehouden. Mijn gedachtes worden onderbroken als ik Tyrrell's stem hoor. Ik knik als antwoord en houdt de boog vast zoals ik hem normaal ook vastheb. Met wat moeite trek de pees naar achteren. Het is best zwaar om te doen, en zeker als je dit niet zo vaak doet. Ik kijk wat onzeker naar Tyrrell, aangezien ik niet weet of het wel gaat lukken zo.
'Doe je dit vaak, boogschieten?' Vraag ik ietwat nieuwsgierig aan Tyrrell. 'Ik weet dat de jongens vaak trainingen krijgen en zo, maar geldt dat voor iedere prins?' Ik kijk hem doordringend aan, maar kijk algauw weer naar de roos. Tja, ik heb Aurora's neven en nichten best vaak gezien, en elke keer ging het wel even over hoe goed ze konden zwaardvechten of boogschieten. Aurora's familie lijkt ontzettend op elkaar qua gedrag, op een enkeling na dan. De jongens denken altijd dat ze helemaal geweldig zijn en sloven zich dan ook uit. De meisjes zijn net zoals Aurora: verwend, arrogant en stront vervelend. De enige die ik wel mag van haar familie is haar jongste nichtje. Zij is pas een jaar 12 en is de enige die normaal kan doen tegen mij. Als ik vroeger bij Aurora speelde en haar familie kwam op bezoek, dan zat ik altijd maar te hopen dat zij meekwam. Tyrrell zal haar neven en nichten ook nog eens ontmoeten denk ik, aangezien de hele familie natuurlijk moet weten met wie Aurora gaat trouwen. Als Tyrrell zich al ergert aan Aurora, dan weet ik niet hoe hij over de rest van de familie denkt.
Wanneer ik weer opkijk, merk ik dat ik al die tijd stilletjes voor mij uit heb gestaard tijdens het denken. 'Eh, sorry, ik was er even niet bij,' zeg ik snel tegen Tyrrell. Ik laat de boog weer langzaam zakken en bijt vervolgens zacht op mijn lip. 'Zei je trouwens nog iets?' Wat beschaamd kijk ik hem aan. Ik vind het verschrikkelijk als ik zo zit te denken aan iets en iemand probeert wat te zeggen tegen mij. Het kan ook dat hij niets zei, maar alsnog. Het is gewoon onbeleefd om je aandacht van iets of iemand weg te houden als diegene je wilt helpen of iets dergelijks.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Kort kijk ik even naar haar houding als ze de boog vast houdt. Het is niet helemaal juist, maar dan maakte niet uit. Ik was er tenslotte om het haar aan te leren. Voorzichtig verplaatste ik haar arm een beetje zodat ze de boog wel op de juist manier vast had. Het was fijn dat ze ondanks ze een meisje was zo gemotiveerd was om het te leren. Er waren weinig meiden die zo gemotiveerd waren om boog te schieten. Het was ook een verandering voor me. Ik had het nog nooit aan een meisje geleerd, maar toch vond ik het stiekem best leuk om het aan te leren aan Maerlynn. Er was geen reden waardoor ik het niet leuk mocht vinden. Oké, misschien wel. Ik moest meer met Aurora omgaan, maar ze konden me niet dwingen om met haar om te gaan. Ik haatte de aanwezigheid van Aurora. Ik werd er alleen maar chagrijnig van.
"Ja, bijna dagelijks. Maar ik moet het ook kunnen," antwoordde ik. Ik moest kunnen boogschieten doordat ik koning werd. Een koning moest zich kunnen verdedigen tijdens oorlogen en gevechten. Het gebeurde namelijk wel vaker dat mensen het kasteel binnen vielen en als koning moet je jezelf kunnen verdedigen, ondanks de vele wachters die er ook zijn om te vechten. Bovendien vond ik boogschieten ook helemaal niet erg om te doen. Ik vond het juist heel leuk en ontspannend om te doen. Ik had het mezelf aangeleerd doordat er toen ik jong was weinig volwassene mensen waren die het kinderen aan wilde leren. Nu was ik eigenlijk degene geworden die de kinderen, de jongens dan, leerde boogschieten. Ik vond het heel erg leuk om te doen, ik vond het heel erg leuk om met kinderen om te gaan en zeker als ik ze iets kon leren dat ik ook graag deed, in dit geval boogschieten.
Ik merkte dat Maerlynn na een tijdje diep in haar gedachtes verzonken was. Ik glimlachte er even zwak om. Toch vroeg ik me af wat er de hele tijd door haar hoofd spookte. Ze dacht heel erg veel na over dingen, dat had ik gemerkt in de tijd dat ik met haar was gegaan. Eigenlijk de afgelopen twee dagen. Zo was ik ook, ik dacht ook erg veel na over dingen. Bijvoorbeeld hoe mijn toekomst eruit zag als ik getrouwd was met Aurora. Het zag er niet fijn uit, helemaal niet zelfs. Het werd een donkere onaangename toekomst.
Ik hoorde Maerlynn vragen of ik nog wat gezegd had waardoor ik mijn hoofd even schudde als teken dat ik niks gezegd had. Vervolgens nam ik een pijl uit de koker waar ongeveer een stuk of acht pijlen in zaten. Ik had er meer, maar ik had ze niet allemaal meegenomen natuurlijk. Dat was onnodig geweest. Bovendien hadden we niet lang de tijd. Het werd tegen de avond en ik moest voor het avond eten natuurlijk weer terug zijn, anders viel het op.
Ik gaf de pijl aan Maerlynn zodat ik haar kon zien schieten. Als ik wist hoe ze schoot kon ik haar daarna helpen. Dan wist ik waarop ze moest oefenen, al was dat waarschijnlijk het richten. Dat was bij de meesten het probleem. Of ze zette er te weinig kracht op, dat kon ook. "Probeer eens te schieten, het maakt niet uit of het naast de roos is," zei ik tegen haar. Ik zou haar niet uitlachen als het er naast was. Ik was er tenslotte om haar te leren boogschieten, ze moest het nog leren dus kon ze er niets aan doen als het er naast belandde.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
'Gelukkig maar,' zeg ik ietwat opgelucht als hij zijn hoofd schudt. Ik kijk weer even naar de boog en zucht een keer onhoorbaar. Ik maak me ontzettend druk om Aurora en haar ouders, maar waarom? Omdat ik bang aan het worden ben voor die lui. Ik slik even als ik mij besef dat ik dat echt ben. Ik ben nog nooit bang geweest voor ze, en nu wel? Ze doen mij niks, maar het feit dat ik in hun kasteel moet zijn vind ik denk ik gewoon eng. Ik wil niet meer bij ze in de buurt zijn, nu niet en nooit niet. De enige van adel waar ik nu nog bij wil zijn is Tyrrell. Niet omdat ik hem leuk vind of zo, maar gewoon omdat hij mij wel met respect behandelt, zoals het hoort dus. Hij leeft wel mee met het volk en geeft ook om ze, iets dat Aurora gewoon niet doet. Ze is niet lelijk, maar haar persoonlijkheid maakt haar lelijk.
Ik kijk Tyrrell weer aan als hij mij een pijl geeft. Ik neem hem voorzichtig aan en bekijk hem even. Hij wilt echt dat ik ga schieten? Als hij dat zegt knik ik even, en leg ik de pijl op de pees. 'Weet je zeker dat je mij vertrouwt met een pijl? Ik bedoel, straks gaat het fout of zo,' zeg ik nog tegen hem. Ik wil niet dat ik straks een dier raak of zo. Ik heb geen idee of er nu wel dieren rondlopen hier, aangezien we best wel wat geluid maken. Ik verstevig mijn greep op de boog en kijk even naar Tyrrell. Dan hef ik de boog en richt ik de pijl zo goed als mogelijk op de roos, waarna ik met wat moeite de pees naar achteren trek. Dit is lastiger dan ik dacht. Deze boog is veel beter dan die ik heb, en bij mijn boog is het wat makkelijker om het touw te spannen. Ik haal diep adem en laat mijn armen even zakken. 'Kom op zeg,' fluister ik tegen mijzelf. Ik hef de boog weer en trek de pees dit keer in een wat snellere beweging naar achteren, waardoor hij ietsjes verder komt dan net. Doordat ik wat begin te trillen merk ik dat het moeilijker is om de pijl precies op de roos te richten. Ik probeer de pees nog wat naar achteren te trekken, maar net op dat moment vliegt de pijl per ongeluk uit mijn handen. Hij schiet langs de roos heen en belandt in het gras. Zuchtend laat ik mijn armen weer zakken. Wat was dit voor een flut schot? Ik ben te slap om de pees zo ver te trekken, want ik weet dat hij tot bij mijn oor moet komen, of zelfs nog wat verder als het goed is. Bij mij kwam de pees niet verder dan mijn schouder.
'Eh, wat vond je ervan?' Vraag ik een beetje lachend aan Tyrrell. 'Ik ben bang dat ik te slap ben om dit te doen, Tyrrell,' zeg ik vervolgens wat zachter. Ik bijt zacht op mijn lip en vouw mijn handen, met de boog er nog in, voor mijn lichaam. Ik kijk even door het bladerdak boven ons en merk dat dit kleine open plekje nog maar net wordt verlicht door de zon. De avond zal zo vallen en Tyrrell moet op tijd weer in het paleis zijn, want anders gaan ze zich afvragen waar hij zit. En als ze ons dan samen treffen durf ik niet te zeggen wat de koning ervan gaat vinden. Ik ben tenslotte met de aanstaande echtgenoot van zijn dochter weggegaan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
De reden waarom we naar Schotland waren gekomen, was omdat ik op die manier Aurora kon leren kennen. Ik wist al hoe haar karakter was sinds het eerste moment dat ik haar zag. Ik hoefde haar dus niet verder te leren kennen. Bovendien zat ik toch aan haar vast, of ik haar nou goed kende of niet. Het zou niks veranderen. Het stond al vast. Al bijna heel mijn leven.
"Ja hoor, het komt vast goed," antwoordde ik toen Maerlynn vroeg of ik zeker wist of ik haar vertrouwde met een pijl. Waarom zou ik haar niet vertrouwen? Er kon niets gebeuren. Er liepen geen dieren rond in dit gedeelte en als er dieren waren, waren ze allang weg gelopen door onze geluiden. Het enige wat er kon gebeuren is dat Maerlynn naast de roos schoot, iets wat ook niet erg zou zijn. Dan zou ik haar bij de tweede keer schieten gewoon helpen met richten, daarvoor was ik met haar meegegaan. Om haar te helpen.
Ik keek even naar hoe Maerlynn de pijl afschoot, het was een stukje naast de roos in het gras beland, iets wat natuurlijk geen probleem was. Ze had bovendien ook iets harder aan de pees moeten trekken, dan was de kans dat ze in de roos schoot nog iets groter geworden. Ik wist wel hoe ik haar moest helpen aangezien ik wist wat ze fout deed. "Je mag het niet zo snel opgeven. Je kan het wel. Zo slecht was het geeneens, ik heb erger gezien hoor," zei ik. Voor een meisje was het nog best goed geschoten. Er waren mensen die het slechter deden, maar die werden met mijn hulp natuurlijk wel beter. Daar was ik voor.
"Probeer het gewoon nog een keer, ik help je wel," zei ik dan tegen haar. Ik nam weer een pijl uit de koker, de andere die in het gras lag zou ik later wel gaan halen. Ik gaf de pijl die ik zonet uit de koker had gehaald aan haar zodat ze weer in de goede houding kon staan met de pijl en boog. Ik keek even na of ze de juiste houding had, de houding had ze ondertussen al onder de knie. Nu het richten en kracht nog. Ik ging achter haar staan en hield ze boog samen met haar vast waardoor ik mijn armen een beetje om haar heen had gedaan. Ik verlaagde mijn hoofd een beetje zodat we op dezelfde hoogte stonden. Ze was kleiner dan mij en anders lukte het niet om te richten. Ik stond redelijk dicht bij haar wat ik eigenlijk best aangenaam vond. Bovendien deed ik het zodat ze kon leren, niet omdat ik eigenlijk zo dicht bij haar wilde zijn. Zachtjes trok ik mee aan de pees. Ik deed weinig moeite, maar het kleine beetje kracht dat zij tekort had kon ik geven en daardoor lukt het wel. Toen de pijl afgeschoten werd, belandde hij in het midden van de roos. Ik liet haar uiteindelijk maar los, anders kon het nog wel eens opvallen dat ik het fijn vond. "Zie je, je kan het wel," zei ik tegen haar met een zwakke glimlach. Oké, ik had haar dan wel een beetje geholpen, maar dat wilde niet zeggen dat zij er geen moeite voor had gedaan. Ik had amper wat gedaan, ik had haar alleen een beetje bijgestuurd. Het zou niet lang duren voor ze in haar eentje recht in de roos zou kunnen schieten.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Er ontstaat een zwakke glimlach op mijn gezicht als hij zegt dat ik niet moet opgeven en dat ik het wel kan. Het is echt lief dat hij dat zegt, omdat het in mijn oren klinkt als een sprankje hoop dat er nog is. Misschien kan ik het ook wel, maar heb ik gewoon even wat hulp nodig. 'Was het echt niet slecht? Ik bedoel, ik schoot mis,' zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. In mijn belevenis was dit gewoon niet goed, maar ja, wie ben ik om dat te zeggen? Voorlopig doet hij dit dagelijks en heb ik het pas drie middagjes tussen het zwaardvechten door gedaan. Ik knik even als hij zegt dat hij mij zal helpen. 'Bedankt.' Ik neem de pijl aan en leg hem weer op de pees, waarna ik weer in de houding van net ga staan. De houding lukt wel aardig, maar ik krijg de pees gewoon niet ver genoeg om de pijl goed af te vuren. Ik kijk even opzij naar Tyrrell als hij een beetje bukt om op mijn hoogte te komen. Vergeleken met Tyrrell ben ik best klein, maar ja, dat is bij de meeste mensen zo. Ik ben nooit echt groot geweest of zo, dus iemand is al snel langer dan ik. Zelfs Aurora is een paar centimeter langer dan dat ik ben. Maar ja, zij draagt ook wel eens haar hakken en dan is ze zelfs langer dan haar moeder.
Ik kijk gauw weer voor mij als ik merk dat ik te lang weer naar hem kijk. Er vormt zich een klein glimlachje op mijn gezicht als ik de warmte van zijn lichaam voel. We staan zowat tegen elkaar aan, wat komt doordat hij zijn arm om mij heen moest doen om de boog beet te pakken. Ik trek aan de pees en voel dat Tyrrell er lichtjes aan meetrekt, zodat hij ietsjes verdergaat dan net. We laten tegelijk de pees los en tot mijn grote verbazing vliegt de pijl in de roos. Een lichte trots gaat er door mij heen als ik de pijl zo zie. Ik kijk gelijk opzij naar Tyrrell, die mij helaas al gelijk weer loslaat. Het voelt best fijn om hem zo dichtbij mij te hebben. Het voelt beschermend, alsof het een engel is die mij redt als het nodig is. In zijn geval is het ook zo, want sinds zijn komst heeft hij mij alleen maar gered.
'Ja, ik kan het met jouw hulp,' grinnik ik zacht. 'Ik vind het echt ontzettend lief van je dat je mij leert boogschieten,' zeg ik oprecht. Ja, ik vind het echt enorm lief van hem. Hij steekt voorlopig zijn vrije tijd in mij. 'Zou ik nog een pijl mogen schieten?' Ik klink erg enthousiast na mijn, of nou ons, laatste schot in de roos. Ik draai me om en merk dat ik zowat tegen hem aan sta, wat komt doordat hij mij alleen heeft losgelaten en niet is weg gestapt. Niet dat ik dat niet erg vind of zo, ik vind het wel prettig als hij zo dichtbij staat. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en kijk hem vervolgens doordringend aan. Steeds als ik in zijn ogen kijk lijkt het wel alsof ik er helemaal in wegzak. Ze zijn zo mooi, net als hijzelf. Ik heb dit keer ook niet zo snel de neiging om mijn hoofd weg te draaien, wat ik gewoon niet snap. Dit is niet mijn ding, naar jongens kijken of ze "leuk" vinden. Ik ben het typetje dat liever buiten is of gaat zwaardvechten met wat vrienden. Dat verklaart ook waarom ik meer vrienden dan vriendinnen heb.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Het leek alsof ze verbaasd was door het feit dat ik zei dat ze het niet slecht had gedaan. 'Nee hoor. Ik heb trouwens nog nooit iemand meteen de eerste keer in een roos zien schieten, dus het is normaal dat het ernaast was," antwoordde ik. Niemand kon vanaf het eerste moment in de roos schieten, ook ik niet. Nou ja, nu kon ik in de roos schieten wanneer ik wilde, maar vroeger toen ik de eerste keer in een roos probeerde te schieten lukte het me ook niet wat ik erg frustrerend vond altijd. Ik vond het niet fijn als ik iets niet kon, maar ik keek erg vaak naar de wachters als ze aan het boogschieten waren als klein jongetje dus wist ik uiteindelijk wel hoe het moest. Voor de rest had ik het mezelf aangeleerd aangezien mijn vader me er niet mee kon helpen. Hij had het altijd te druk met zijn taak als koning wat ik echt onzin vond. Welke vader nam er nou geen tijd voor zijn zoon? Als ik een kind had, zou ik er ook tijd voor maken. Of ik nou een koning was of niet. Je moest een kind aandacht geven en niet negeren. Ik mocht van geluk spreken dat mijn moeder me af en toe nog wat aandacht gaf toen ik jong was, zij had het een stuk minder druk, ook al had ook zij haar taken doordat ze de koningin van Engeland was. Iets wat Aurora binnenkort ook zou worden. Als haar vader zou sterven, zou het rijk dat Tyrrell al in zijn bezig kreeg nog groter worden. Dan werd Engeland en Schotland van hem. Er lag dus een heel erg grote druk op zijn schouders aangezien hij de kroonprins was. Mijn vader had ook geen andere zoon. Hij had slechts mijn zusje en mij.
Ik merkte dat Maerlynn erg enthousiast was doordat de pijl wel in de roos belandde. Ik had haar geholpen, maar Maerlynn had nog steeds het meeste werk geleverd. Na wat oefenen kon ze het vast wel in haar eentje. Ze was geen moeilijke leerling, dat was waarschijnlijk het gevolg van haar gemotiveerde karakter. Iets wat ik erg leuk vond aan haar. Aurora was heel anders dan dat. Als haar iets niet lukte, stopte ze er meteen mee. Behalve om mij aan haar kant te krijgen tenminste. Ze blijft doordrammen terwijl ik duidelijk heb gezegd dat ik niks met haar te maken wil hebben.
"Je kan het vast ook alleen na wat oefenen. Ik kon het zelf ook niet meteen hoor, oefening baart kunst," zei ik. Het gezegde. Oefening baarde wel degelijk kunst. Ik had het boogschieten nooit opgegeven ondanks ik er in het begin niets van bakte. Ik glimlachte zwak als ze zei dat het het ontzettend lief van me vond dat ik haar leerde boogschieten. "Ik vind het niet erg om het je te leren, ik vind het leuk om mensen te leren boogschieten," zei ik. Ik vond het dan ook nog eens extra leuk om haar te leren boogschieten, maar dat liet ik achterwege en zei ik niet.
Ik hoorde Maerlynn vragen of ze nog eens een pijl mocht schieten. Voor ik kon antwoorden zag ik dat ze zich omdraaide. Toen merkte ik pas hoe dicht we feitelijk bij elkaar stonden. Mijn ogen dwaalden naar haar mooie glinsterende ogen. Ze had iets speciaals aan haar ogen, iets wat Aurora niet had. Het enige wat zij had was een kwaadaardige blik. Het was niet dat ik Aurora lelijk vond, helemaal niet zelfs, maar haar karakter verpestte haar uiterlijk. Het lag niet aan haar uiterlijk dat ik niet met haar wilde trouwen, het lag puur aan haar karakter.
Ik kreeg geen woord uit mijn mond, het enige waaraan ik kon denken waren de mooie ogen waarin ik keek. Ik merkte dat onze gezichten dichter naar elkaar toekwamen, niet alleen mijn gezicht, maar ook Maerlynn's gezicht boog zich heel erg langzaam naar voren. Ondanks ik de neiging had, mocht het niet. Ik mocht haar niet zoenen. Uiteindelijk keek ik maar weg voor ik het nog echt deed. We zouden beiden in de problemen komen als iemand erachter kwam, dus helaas was het beter dat ik mijn hoofd weg had gedraaid. Het mocht niet...
Ik ging naar mijn koker waar nog een aantal pijlen inzaten en gaf er eentje aan Maerlynn als aanleiding op de vraag die ze stelde voor het moment dat ik even verdwaald was in haar ogen. Natuurlijk mocht zo nog een pijl schieten. Ik kon geen reden bedenken waarom ik nee zou zeggen. Bovendien was ik benieuwd of ze het nu wel op eigen kracht en inzicht kon. Ik hoopte van wel, ik vond het fijn om haar zo enthousiast te zien als iets haar lukte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld