Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth keek Lynn kalm aan toen ze zo tierde. "Het is correct opgemerkt dat ik mijn gave vanmiddag beheersde, maar vanmorgen niet. Het zijn bij mij momentopnames, of denk je dat ik het leuk vindt om in de vroege ochtend koffie in mijn haar te krijgen in plaats van in een bekertje? Sinds we jouw kamer uit zijn en bij Asa zijn voelt mijn gave anders aan. Geen idee of dat door de demonen komt of door het feit dat ik mijn gave teveel gebruikt heb, maar het lukt me nu niet het te controleren. Kalmeer en kijk in mijn ogen. Dan zie je dat ik niet lieg" zei Seth tegen Lynn. Op het moment had hij het gevoel dat hij tegen een demon sprak en gezien hun locatie en Lynn haar krachten, vreesde hij dat hij gelijk had. Vanuit zijn ooghoek zag hij weer water omhoog zweven. Hij wist niet waar het vandaan kwam, maar als Lynn echt overgenomen werd door demonen hoopte hij dat het water Asa zijn heilige water was om demonen weg te jagen. Als het uit de hand zpu lopen, zou hij het in elk geval proberen. Toch besloot hij het water nu te negeren. "Haal diep adem Lynn." Zei Seth tegen haar en keek in haar ogen. "Ik lok niemand uit. Als jij het zo wel ziet, dan spijt me dat, maar het is niet zo" zei hij vervolgens en het water ging weer omlaag, al deed hij dat niet.

--------------------
Nu moet ik maar even stoppen om renee een kans te geven. Sorry schat

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik ben niet de enige die onder zijn gave lijd, iedereen lijdt. Jij misschien wel meer dan anderen." Ergens had Lynn gelijk. Hij kon haar maar beter voor bereiden op het ergste. "Kijk het ding met die demonen is. Je moet ze juist proberen tegen te houden. Hoe meer kans je ze geeft tot binnendringen, hoe slechter. Ze weten dat je niet getraind bent. Eenmaal je ze zou hebben, zullen ze alles uit de kast halen, wetend dat je een makkelijke prooi bent. Ik kan je leren hoe je ertegen te verzetten, maar dan zonder dat je mijn gave overneemt. Gewoon in het geval dat. Oh en je zou dit ten aller tijde bij je moeten hebben." Hij greep naar een flesje gewijd water en gooide het naar haar toe. Zijn kamer lag er vol mee. Niks werkt zo goed als dit spul. Asa was ergens wel blij dat Seth tussen beide kwam. Lynn zat immers akelig dichtbij en eenmaal zij haar zinnen ergens op zette, kon ze dat nogal doordrijven. Al leek zijn interventie een omgekeerd effect te hebben. Lynn nam het persoonlijk, werd kwaad. 'Kijk dan toch dat arme schaap, we zullen haar een handje helpen, vind je vast niet erg he Asa.' Asa wist hoe een demonen overname eruit zag en Lynn vertoonde er de eerste tekenen van. Meteen greep hij een tweede flesje wijwater en kieperde het op haar uit. Het nadeel was dat enkele druppels waarschijnlijk Seth zouden raken. Hij liep naar de stereo op zijn kamer en zette de heilige zangen op het maximum niveau. Op dit moment besefte hij dat Lynn een nog grote gevaar voor hem vormde dan Joana. Joana voelde slechts wat hij voelde. Lynn nam het over en dit was slechts een deel want nog steeds hoorde hij de demonen lachen in zijn hoofd. "Lynn probeer te kalmeren. Geef me gewoon mijn gave terug en dan komt alles goed. Denk aan positieve dingen, laat ze niet de bovenhand krijgen."

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Op dit moment was het voor Lynn een geluk dat ze slechts delen overnam van een gave. Zo dus ook dat de demon zich maar half in haar lichaam had binnengedrongen, maar ze kon amper op tegen de kwaadheid ervan. Ze hoorde een onbekende stem in haar hoofd en het had weinig goeds te zeggen. Zo werd Lynn een zwak schaap genoemd en zou ze de demon niet de baas kunnen zijn.
Ondertussen deed Asa een eerste poging om de demon uit haar te krijgen door het wijwater over haar heen te gooien, alleen had dat maar weinig effect. Enkel het wijwater was niet voldoende om hem eruit te krijgen en vervolgens zette Asa de stereo aan.
Lynn was echter nog steeds kwaad. Niet zo zeer op Seth, maar eerder op zichzelf dat ze dit liet gebeuren. 'Ga weg!' schreeuwde Lynn uit. 'Ga weg uit mijn lichaam!' Ze greep met haar handen naar haar hoofd, zakte naar de grond en tranen begonnen te rollen. De demon probeerde dingen met haar lichaam te doen die ze niet wilde doen, omdat ze de controle daar niet meer over had en zo kon ze ook niet bij het flesje wijwater dat Asa haar toegegooid had. De demon liet het haar niet toe.
Lynn hoorde vaag de stem van Asa die haar probeerde te kalmeren. Denk positief, Lynn. Luister naar Asa. Vecht tegen de demon! zei ze in en tegen zichzelf. Positief denken in deze situatie was lastig, maar Lynn was een doorzetter. Moeizaam stond ze op en probeerde haar kwaadheid te verzetten. Probeerde postitief te denken. Alles komt goed, Lynn. Alles komt goed. Dat is ook wat Asa zei. Houd het vol praatte ze zichzelf moed in om zichzelf maar niet te verliezen aan de demon.
De combinatie van het water, de muziek en de positiviteit van Asa, maakte dat de demon nog weinig kans had. Langzaamaan verdween de demon uit haar lichaam, maar met nog een laatste boodschap dat ze niet van hem af zou zijn. Hij zou terugkomen.
Lynn wist niet hoe ze zich moest voelen. Ellendig, dat was zeker, maar daarbuiten? Ze had half gevoeld hoe Asa zich moest voelen ten tijden van zo'n aanval en dit was vreselijk. Laat staan hoe het voor hem moest zijn bij een volledige overname. Van verdriet ging ze naar Asa en liet zich in zijn armen vallen met half haar gezicht op zijn borst gedrukt.
'Het spijt me zo,' huilde ze en zei dit op een toon met als teken dat ze met hem meeleefde. Lynn zocht naar troost bij Asa. 'Die demon..het was vreselijk. Jij moet dit..' ze slikte. Lynn wilde zeggen dat hij het vaker en erger moest doorstaan en dat ze dat erg vond, maar ze kreeg het er van schrik even niet uit.
Lynn keek omhoog met haar betraande ogen en zocht naar de ogen van Asa. Haar hart klopte in haar keel. Ze was met haar gezicht dichtbij de zijne en ze had kans. De kans om hem te laten weten wat ze voelde voor hem. Hoe lang dat zo was, kon ze zich niet herinneren. Ze kende Asa namelijk al langer dan vandaag. Misschien al zelfs sinds het begin dat ze op Golden Oak zat en naar mate van tijd is ze veel gaan voelen voor Asa. Lynn twijfelde niet meer, bracht haar gezicht dichterbij en zette haar lippen op de zijne.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Begeleiden, hij zou begeleiding moeten gaan halen. Er hingen camera's in zijn kamer. Ze zouden er sowieso binnen enkele minuten zijn. Als Lynn tegen die tijd niet terug zichzelf was...Asa zou de schuld krijgen. Hij was er zeker van. Ze zouden terug aan de medicijnen zetten. Hij wilde niet terug naar die zombiestaat, dat ongevoelloze. Het voelde net zoals wanneer de demonen zijn lichaam overnamen. Zijn eigen ik ver weggestoken, onderdrukt. Asa kon niet veel anders doen dan toekijken. Wachten tot de heilige middelen hun werk zouden doen. Dat deden ze, maar de demon had zijn sporen bij Lynn achtergelaten. Ze had zijn gave slechts half overgenomen. Wanneer een demon de controle over Asa nam, wist hij daar op een bepaald punt niets meer van. Lynn daarentegen had alles gevoeld, de hele tijd. Misschien was dat zelfs nog erger dan wat hij meemaakte. Ze zocht troost, dat was begrijpelijk, maar Asa kon het haar niet bieden. Het moment dat haar lippen de zijne raakten duwde hij haar van zich af. Dit had niets te maken met het feit dat Seth nog aanwezig was in de kamer, ok misschien had het daar een klein beetje mee te maken. Het ging om hun gaven. Lynn nam gaven makkelijker over als ze iemand aanraakte. Hij wilde haar niet in zijn armen. Het was te gevaarlijk. Een kus was als geblinddoekt over een smalle weg rijden naast een eindeloos diep klif, plankgas. Asa wilde iets zeggen, maar vond geen woorden. Moest hij zich excuseren, boos worden. Voelde hij liefde voor Lynn, voelde zij dat voor hem? Waarom zou ze hem anders kussen? Hij schudde zijn hoofd en deed waar hij het beste in was, wegrennen. Eerst Joana, nu Lynn het was hem gewoon teveel. Waar hij nood aan had was wat puur kinderlijk plezier. Louise en Augustus waren daar de aangewezen personen voor. Hij vond hen in de bibliotheek, maar niet hoe hij verwacht had hen aan te treffen. Werd hij achtervolgd door ongeluk? "Sorry, ben ik te laat? Is alles ok? Gaan we taart stelen. Alsjeblieft zeg me dat we taart gaan stelen, want ik heb echt nood aan taart, vraag me niet waarom."

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Hoe lang had het geduurd? Slechts een seconde? Misschien net twee, maar langer zeker niet. Asa had Lynn van zich afgeduwd. Was dit een teken van afwijzing? Had het te maken met dat Seth in de ruimte was? Of was haar gave het probleem? Lynn wist het niet. Ze kon het antwoord niet vinden. Niet bij zichzelf in ieder geval.
Wat waren zijn gedachten? Wat wilde Asa zelf? Belangrijker nog: voelde hij ook wat voor haar? Ze kon er haar vinger niet op leggen. Dat Asa geen nee had gezegd, moest wel iets betekenen. Het was dan nog geen bevestiging, maar Lynn zag het ook niet als afwijzing.
Lynn keek naar Asa en hij naar haar. Ze zag dat hij iets wilde zeggen, maar er kwam niets uit hem. Was hij bang haar te kwetsen? Bang om zijn gevoel toe te geven? Zoveel vragen, weinig antwoorden. Nog voor Lynn iets kon zeggen, rende Asa weg. Ze staarde naar de open deur. Haar ogen zagen nog rood van het huilen en haar lichaamskrachten waren afgezwakt door de demonenaanval. Haar gezicht had een lege blik. 'Asa..' fluisterde ze zacht.
Lynn zakte naar de grond en ging zitten. Van de deur keek ze naar Seth en weer terug. Wat moest ze doen? Achter Asa aan gaan? Ze kon zich herinneren dat hij met Louise had afgesproken. Misschien kon ze beter later weer terug komen. Ze moest dit bespreken met hem en daarbij moest Asa haar helpen. Er was een grote kans dan zo'n aanval terug zou komen en dan moest ze voorbereid zijn.
Seth kwam twijfelachtig bij haar zitten. Hij was wel de laatste waar ze op dit moment troost van wilde hebben, maar op het moment kon het haar weinig schelen.
'Heb ik iets verkeerds gedaan?' vroeg ze met een snik in haar stem en keek Seth aan. Wat Seth ook van plan was, Lynn wilde wachten tot Asa terug zou komen. Al zou het nog uren gaan duren.

Account verwijderd

schreef:
Louise reikte haar het bekertje aan. Haastig dronk ze het op. Op hetzelfde moment kwam Asa binnenstormen. "Sorry, ben ik te laat? Is alles ok? Gaan we taart stelen. Alsjeblieft zeg me dat we taart gaan stelen, want ik heb echt nood aan taart, vraag me niet waarom." Uit automatisme keek Augustus naar haar pols, hoewel ze al maanden geen horloge meer droeg. ´´Weet je zeker dat je geen tweede gave tot je bezit hebt? Timing past perfect bij je.´´ Grinnikte ze. ´´En ja, alles is ok. Zenuwinzinkingen en slaaptekort staat ingeroosterd in mijn dag.´´ Terwijl Louise gefascineerd het plan vertelde, keek ze hem met een schuin oog aan. Hij zag er verzwakt uit, zijn blik was anders. Het was geen bik van de demonen, zeker niet, het was iets anders. Iets zat hem dwars.Zachtjes, zodat hij het enkel zou horen zei ze ´´Als je mij nodig hebt moet je het zeggen he. En ja ik weet dat je dingen graag zelf uitzoekt maar soms kan een vriend veel beteken.´´

Terwijl Asa op de uitkijk stond, opende Augustus de geheime gang. Louise tikte ongeduldig met haar voet op de vloer, wat ervoor zorgde dat ze uit haar concentratie gehaald werd en alles nog langer duurde. Er klonk een diepe zucht toen de deur uiteindelijk openging. Eerst ging Louise naar binnen, toen Asa en zij als laatste. Toen ze er zeker van was dat er niemand keek deed ze de deur dicht. De gang was donker, ze had al meerdere malen geprobeerd er eeuwig brandende kaarsen op te hangen maar zodra het kaarsvet de muren raakte ging de vlam onmiddellijk uit. Het was onnodig te gang uit haar hoofd te kennen, hij leek elke volle maan te veranderen. Zo had de gang een tijdje bij haar kamer gezeten en bij het damestoilet en nu dus bij de bibliotheek. Ze liepen er een tijdje en de gang leek alsmaar donkerder te worden. ´´Pas op voor je hoofd, over een tijdje gaat het plafond wat lager hangen.´´ Ze genoot van de rust. Dit waren de mensen die ze vertrouwde, met hen zou ze het zelfs niet erg vinden om in het eeuwige donker opgesloten te zitten.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise had gezien dat er iets was met Asa, maar had er niet naar gevraagd. Als hij het met haar wilde delen, ging hij het haar vast nog wel eens vertellen. En als hij het niet met haar wilde delen... Dat kon ook. Ze had het liever niet, maar het was zijn keuze en dat respecteerde ze. Zij vertelde ook niet alles tegen iedereen, maar Asa wist het meeste van haar. Maar dat kwam ook ergens omdat ze hem gebruikte als praatpaal.

Maar het plan ging in werking. Augustus opende de geheime gang. Louise had wel wat met haar voet getikt, want ze wilde niet betrapt worden. Ze wilde de geheime gang vaker gebruiken, want ze had er nog nooit van gehoord en het was zonde als het nu al meteen van haar afgepakt zou worden. Toen de deur open was, dook ze er meteen in. Iets waar ze meteen spijt van had. Ze had al een zonnebril, dus alles was al veel donkerder dan voor andere mensen. Maar toen werd het nog donkerder en moest ze nog beter uitkijken waar ze liep. Een keer viel ze op de grond, waarna ze hard vloekte. De vloek echoede door de gang en Louise had meteen weer spijt. Straks verpestte ze de hele operatie nog. Ze wilde weg. Weg hiervandaan. "Hoe lang nog?" vroeg ze, gepanikeerd. Ze wist niet dat ze zo bang was voor het donker. Niet per se voor het donker, maar voor de onbekendheid van de situatie. De onbekendheid waar ze in rondstrompelde. Ze wilde bekende grond zien. Ze wilde een herkenningspunt zien, maar ze zag niets. Letterlijk, ze zag niets. "Asjeblieft, zeg dat we er bijna zijn." Haar stem was nog paniekeriger dan dat ze wilde, maar het was ongelooflijk donker en het plafond werd lager en er leek geen einde aan de gang te komen. Louise wilde gewoon taart, ze wilde weg en ze wilde licht zien. Was dat te veel gevraagd?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Bedankt jongens! En take care" had Clarissa nog gezegd voordat ze richting de kantine vertrok. Het feit dat haar vrienden blij voor haar waren maakte dit alles nog vele malen leuker. Altijd moest ze van Asa aanhoren hoe zijn tripjes waren naar buiten maar nu kon ze het zelf eens meemaken. Al snel zag ze Donghan zitten. "Ik ben er klaar voor, meer dan klaar zelfs." Geen woorden konden beschrijven wat Clarissa nu doormaakte. Het was jaren geleden dat ze voor het laatst buiten de muren van dit instituut geweest is, dit was dus iets voor haar om nooit te vergeten waarschijnlijk. "Ik ben je hier zo dankbaar voor, je hebt geen idee." glimlachde Clarissa breed.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Elias glimlachte naar haar en merkte dat ze het misschien lastig vond om lichamelijk contact te maken, desondanks schudde ze hem toch de hand. Hij knikte goedkeurend, als het inderdaad zo was dat ze er moeite mee had of bang was dat er iets kon gebeuren, dan was dit toch maar mooi iets wat ze had overwonnen. Hij zag haar een korte blik werpen op zijn armband en keek haar aan. 'Pas maar op, ik heb de gave om iemands lichaam over te nemen,' zei hij grappend, waarna hij met zijn wenkbrauwen wiebelde en grijnsde. Het was fijn om iemand tegen te komen die hem niet anders aankeek vanwege de rank op zijn armband. Voor hetzelfde geld was het rank vijf geweest, maar hij betwijfelde of Aria er dan mee zou zitten. Ze leek hem wel het type dat iemand niet zomaar zou veroordelen. Bovendien, zij was degene die hem aansprak en op een plek waar je het al meteen lastig had en bijna niemand kende, was zoiets waardevol. Iedere vorm van sociaal contact zonder de gebruikelijke onderliggende laag van walging voor zijn gave, was een moment om te koesteren. Hij zuchtte even voor hij antwoordde. 'Ja, mijn eerste dag gaat tot nu toe nog niet zo best. Ik heb mezelf dan wel ingeschreven, maar mijn god, veel vrijheid heb je hier ook niet. Ik werd net al door enkele bewakers meegesleurd omdat ik voet zette in de tuinen. Wist ik veel dat je daar niet mocht komen zonder begeleiding? Wat denken ze dat ik ga doen, de bloemen overnemen? Ze laten verdorren met een soort Medusa blik?' zei hij met een lachje. Hoe klote hij het ook kon vinden, hij moest maar proberen om er het beste van te maken en als dat betekende met een beetje humor, dan was dat maar zo. Er moest een manier zijn om alles een beetje te relativeren en lichter te maken. 'Dankjewel trouwens,' zei hij. 'Je kijkt me niet aan alsof ik gek ben. Nog niet. Waar wilde je naartoe?' vroeg hij. Even dacht hij eraan om zijn arm uit te steken zodat ze de hare erdoor kon doen en hij even kon doen alsof hij een normale man van eenentwintig was die met een metgezel het instituut doorliep, maar hij had al een vermoeden dat de hand schudden al een hele onderneming was geweest voor haar.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Asa was druk in de weer met de heilige benodigdheden om de demonen uit te bannen, terwijl Seth probeerde tot Lynn door te dringen. Ze moest kalmeren. De meeste demonen, voor wat hij geleerd had, kwamen op negatieve gedachten en woede af. Ze werden er sterker door. Ook Asa probeerde Lynn te overtuigen aan positieve dingen te denken en gooide wat heilig water over Lynn heen. Helaas kwamen er ook wat druppels op hem terecht, waardoor hij met een harde klap op de grond terecht kwam en zijn hoofd tegen het nachtkastje stootte. Met moeite wist Seth een vervloeking te voorkomen. Hij wist niet heel veel van dit gedoe af en was zeker niet gelovig, maar hij wist wel dat veel geloofden dat een vervloeking de duivel juist plezierde. Iets wat Seth beter niet kon gaan doen. Het flesje heilig water viel op de grond en Seth voelde hoe zijn beheersing over het water nog minder werd. Zou het dan door de negatieve energie van de demonen komen? Het zou hem niets verbazen. Toch bundelde hij zijn krachten en wist het water het dopje van het flesje af te krijgen en het water over Lynn heen te laten lopen. Niet dat het veel effect had, maar goed.
Door de inspanning voelde zijn hoofd een beetje licht aan en hij was blij dat hij niet heel nat was geworden van het weinige water. Zijn hoofd bonsde nog altijd van de klap op zijn hoofd, al dacht hij niet dat het verstandig was om naar de ziekenzaal straks te gaan. Misschien als het echt niet over ging, maar anders zouden Asa en Lynn alleen problemen krijgen, iets wat hij wilde voorkomen.
Gelukkig kreeg Lynn uiteindelijk haar gave weer onder controle en droogden de paar druppeltjes die hem zijn staart gaven op, waardoor hij benen kreeg. Voorzichtig stond hij vervolgens op, nog altijd wat duizelig van de knal en keek toe hoe Lynn troost zocht en Asa kuste. Deels deed het Seth wel een beetje pijn. Hij kon Asa niet goed, maar het leek hem wel een super leuke jongen. Een gedachte die Seth meteen weer aan de kan zette. Asa liet de kus echter ook niet lang duren en maakte zich los. Kwam dat omdat er pottenkijkers bij waren? Of om iets anders? Het maakte niet uit aangezien Asa de kamer uiteindelijk zonder iets te zeggen uit vluchtte en Seth voorzichtig bij Lynn ging zitten. "Je weet dat hier camera's zijn he? Ik denk dat je beter weg kunt gaan en kunt wachten tot Asa terug komt, als je met hem wilt praten" zei Seth voorzichtig tegen Lynn. Iets zei Seth dat de beveiliging en begeleiding alles hadden gezien. Wat Seth ook best in de problemen zou kunnen brengen. Hij wilde in elk geval hier zo snel mogelijk weg.
"Je hebt niets verkeerds gedaan. Jullie hebben vandaag echter allebei veel mee gemaakt en iedereen verwerkt dit op een andere manier. Sommigen willen even alleen zijn, terwijl anderen graag steun willen. Ik denk dat Asa iemand is die dit alleen wil verwerken. Je moet hem even wat tijd geven." zei Seth tegen haar. "Vanavond is er nog genoeg tijd om met hem te praten. Zo vaak mogen jullie toch niet naar buiten." zei hij vervolgens en stond op. "Ik laat je wel even alleen. Ik neem aan dat je geen behoefte hebt aan mijn gezelschap" zei Seth tegen haar en liep rustig naar de deur. In de verte hoorde hij al de voetstappen van de bewakers, waarna hij snel naar buiten glipte. Hij moest Aria zien te spreken.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Seth had ergens wel gelijk. Lynn mocht amper naar buiten. Haar gave was, tot nu toe, nog voor niemand dodelijk geweest. Toch was dat risico er wel. Haar gave was een gevaar voor zowel anderen als zichzelf. Ze had het alleen niet onder controle als het uit het niets kwam of als ze kwaad werd. Bij aanraking kon ze het alleen beheersen als ze de andere gave kende, anders kreeg je een situatie wat leek op de demonenaanval.
Lynn wist even niet wat ze moest zeggen tegen Seth, maar dat verhielp zich doordat hij haar alleen in de kamer liet. Ze stond op, liep naar de deur en bleef even in de deuropening staan. Lynn hoorde voetstappen, waarschijnlijk van de bewakers, en ze had 2 keuzes. De deur met een smak dichtgooien en zichzelf verstoppen of ze ging snel naar haar eigen kamer. Lynn koos voor het eerste, wat waarschijnlijk geen slim plan was, omdat er camera's hingen en de begeleiders hoogstwaarschijnlijk op de hoogte werden gebracht van waar ze zich verstopte, maar het was misschien wel de snelste manier om van de begeleiders af te komen.
Licht in paniek koos ze ervoor om onder Asa's bed te gaan liggen. Niet snel daara al werd er op de deur geklopt en klonk er de stem van een beveiliger.
'Lynn Mae Rose, doe onmiddellijk die deur open!' schreeuwde hij haar toe. Lynn verroerde zich niet. Haar hart klopte in haar keel. Het gebonk op de deur hield niet op. 'Je krijgt nog één kans. Anders trappen we de deur in,' dreigde de begeleider. Opnieuw deed Lynn niks. Ze wist dat ze hoe dan ook in de problemen zat en het maakte haar even niet uit hoe erg dat op dit moment was. Toch kwam ze langzamerhand onder het bed vandaan, omdat ze hier met geen mogelijkheid vandaan kon komen, zonder de begeleiders te mijden.
Zoals gezegd werd de deur ingetrapt en kwamen er 2 begeleiders binnen. Eén van hen kwam op haar afgestormd en pakte haar hardhandig vast. Haar handen werden op haar rug gedrukt en er werden haar handschoenen aan gedaan met speciale sensoren, die ervoor zorgden dat haar gave tijdelijk werd uitgeschakeld, zo lang ze deze droeg en enkel de begeleiders konden ze uit doen. Dit was overigens niet de eerste keer dat ze die aan had gekregen.
'Laat me los!' schreeuwde Lynn. 'Hier krijgen jullie spijt van!' riep ze uit en ze stribbelde hard tegen. Echter hadden de begeleiders altijd de middelen bij om iedereen met ze mee te krijgen. Zo dus ook bij Lynn. Ze voelde zich versuft, maar nog wel bij kennis. Een speciaal verdovingsmiddel. Schreeuwen kon ze nog wel, maar haar lichaam kon even niets meer. De begeleiders pakten haar bij haar armen vast en namen haar mee. Haar gezicht naar de grond gericht en haar benen werden meegesleept.
'Nee! Laat me gaan!' Ze schreeuwde hard met de bedoeling, en de hoop, dat zowel Seth als Asa haar zouden horen. Ze hoorde her en der wel een deur open gaan en ze zag slechts voeten van andere mensen, maar kon niet zien wiens deuren of voeten dat exact waren. 'Seth! Asa!' probeerde ze als laatste poging, maar gaf op en liet zich meenemen naar het kantoor van de directie.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik moet alles eerst zelf wat laten bezinken." Fluisterde hij terug. Hun plan werd meteen in actie gezet. Louise en Augustus zouden via een geheime gang het kamer binnendringen. Asa had nooit geweten dat die er waren. Geheime gangen leek hem altijd iets voor oude kastelen niet voor strakke moderne gebouwen, maar wie weet wat de geschiedenis achter Golden Oak was, waar dit gebouw eerder voor had gediend. Asa's taak was het houden van de wacht. Niet voor de geheime gang. Die was immers geheim, de kans dat de begeleiden daar achter zou komen was vrij klein. Nee hij positioneerde zich voor de ingang van hun persoonlijke ruimte. Lilith en Sitri checkten of de kust veilig was. Hun timing was ideaal er was zonet een spoedvergadering begonnen in een ander lokaal. Augustus en Louise zouden vrij spel hebben. Hij kon de taart al bijna proeven.
Plots verscheen Lilith naast hem. Asa's eerste reactie was alarm slaan, maar blijkbaar had het niets met hun operatie te maken. "Herinner je je vriendinnetje, die je daarnet nog probeerde te kussen. Wel er was net een hoop begeleiding in jou kamer en ze hebben haar meegenomen."
"Lynn, waarom?"
"Wel ik ben geen expert, maar er was heel wat activiteit in jou kamer. Als je het mij vraagt heeft het daar mee te maken. Ze riep jou naam terwijl ze haar meenamen."
"Bedoel je daarmee dat ik waarschijnlijk de volgende ben die ze komen halen."
"Ik bedoel dat je je vriendinnetje misschien moet gaan helpen. Het is een suggestie."
"Het spijt me Lilith. Van mij moet je geen romantische heldenacties verwachten. Als ik me hierin ga mengen zonder dat het nodig is, kom ik alleen zelf nog meer in de problemen."
"Zegt de jongen die de wacht houdt bij een taartendiefstal."
"Een taartendiefstal waarvan hij gaat ontkennen dat hij er deel van uitmaakte als het zover moet komen."
"Juist. Asa ik weet dat je al heel wat over je heen hebt gekregen vandaag, maar misschien is het zo erg nog niet dat er af en toe iemand van ons je lichaam overneemt. Wij komen tenminste nog op voor onszelf, onze idealen." Nog voor hij kon antwoorden was Lilith verdwenen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Nog half versuft zette de begeleiders haar op een stoel tegenover de directie, maar bleven wel bij haar staan. Gewoon voor het geval dat.
'Lynn Mae Rose. Welkom terug,' zei hij met een grijns. Lynn keek hem boos aan.
'Dat ben ik ja en als ik hier alleen daarvoor ben dan is dat verspilde moeite,' zei Lynn geïrriteerd.
'Niet zo brutaal, jongedame. Je weet heel goed waarom je hier bent.' Hij wees naar de schermen met beelden van Asa's kamer. 'Vertel op. De waarheid.'
Lynn dacht na over wat ze ging zeggen en hoe ze het moest brengen. Ze wilde niet dat Asa in grote problemen kwam en hij nog beperkter zou worden qua vrijheid. Maar hoeveel moest ze kwijt? Als ze zou zeggen dat ze haar gave wilde trainen, dan raakte zij waarschijnlijk vrijheden kwijt.
'Nou? Komt er nog wat van of moet het hardhandig uit je gehaald worden?'
Nee, Lynn had zichzelf niet bepaald populair gemaakt bij de directie vanwege eerdere gevallen. Zo had ze al eens telepathische krachten misbruikt of andermans gaven gebruikt om geintjes uit te halen. Dit waren dan gaven die ze heel goed kende.
'Niet zo opgefokt, zeg,' zei Lynn. 'Maar alles wat daar te zien was, daar had Asa zelf niks mee te maken.'
En dat was niet eens gelogen. Lynn ging er op eigen houtje naartoe en het kwam door Seth dat de demon haar lichaam was binnengedrongen.
'Wil jij me werkelijk vertellen dat Asa onschuldig is?'
'Ja! Hij is niet altijd de veroorzaker van de problemen hier!' riep ze uit. 'Jullie zoeken het altijd bij hem, omdat hij toevallig gelinkt is aan demonen. Pak iemand anders als slachtoffer en laat hem eens met rust!'
De directie leek het weinig te interesseren. 'Ja, dat zal vast. Maar maak je verhaal af, dan kunnen er gepaste maatregelen getroffen worden.'
'Ik ging alleen maar naar Asa, omdat ik wilde weten hoe het ging na de situatie met Joana,' vertelde Lynn. 'Ik kan het alleen niet helpen dat Seth het grappig vond om mij nat te maken, waardoor ik dus kwaad werd en die demon mijn lichaam binnendrong. Dat was het, mag ik nu gaan?'
De echte reden hield ze achter. Wie weet wat ze dan van plan waren te doen. Echter fronste de directie zijn wenkbrauw als teken dat hij wilde zeggen dat hij haar verhaal niet geloofde. Hij keek naar één van de begeleiders en hij knikte. Ze herkende hem van de vorige keer. Het soort begeleider die de waarheid kon onderscheiden van een leugen.
'Goed, Asa zal met rust gelaten worden. Jij blijft nog even hier zitten en gaat voorlopig nergens heen. We gaan jou meer in de gaten houden. Je neemt steeds sterkere gaven over. Gevaarlijker zelfs. Dit zou voor grote problemen kunnen zorgen.'
Lynn luisterde, maar diep vanbinnen kookte ze van woede. Ze had zichzelf enorm in de nesten gewerkt, maar een kleine opluchting was dat Asa met rust gelaten werd.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria voelde zich erg op haar gemak bij deze jongen. Ze wist niet wat er zo anders aan hem was en waarom contact met hem maken zo makkelijk was. Aria moest moest oprecht lachen om zijn opmerkingen. "Maak je geen zorgen" zei Aria terug met een glimlach op haar gezicht, "Ik zit hier inmiddels al vijf jaar, ik heb heel veel raarder gezien". Aria deed een lichte buiging en zei grappend; "Aria, de enigste luchtstuurder in de omgeving". Toch wist Aria wel dat zijn gave erg serieus zou kunnen zijn, een constante drang om iemand anders zijn lichaam over te nemen was vast niet makkelijk om te moeten voortduren. Toch was ze niet bang om bij hem te zijn, een cijfer was maar een cijfer. Dat hij een rank hoger zat dan haarzelf maakte haar niet heel veel uit. Ze zag hem overigens ook niet als de soort jongen die iemand zou overnemen voor zijn eigen plezier. Hij had een erg vriendelijke en open persoonlijkheid, wat Aria op haar gemak stelde. Daarnaast wist ze ook wel dat hij een vriend nodig had op de eerste dag in het Instituut. Zelf had ze niemand op haar eerste dag en kon ze ook voor een lange tijd niemand vinden. Het instituut was toch enigszins eng als je er voor de eerste keer binnenkwam. "Jep, ze zijn hier echt streng" zei Aria, "Jij mag in principe naar buiten. Voor mij is het een heel ander verhaal. Als ik naar buiten ga zonder enige vorm van bescherming word ik door minstens tien mensen getackled." Ze keek hem in zijn ogen aan. Ze had oprecht het gevoel dat ze met hem wel over weg zou kunnen. Daarnaast was het voor haar ook niet makkelijk om met een nieuw persoon te praten, ze was best ingetogen. Ook had ze zijn hand geschud, wat toch een grote stap was geweest. Ze was altijd bang dat haar gave de overhand zou nemen en mensen van haar af zou blazen. Dat was al een aantal keer eerder gebeurd, en telkens maakte ze zich er weer zorgen over. "Ach joh, ik doe het graag. Als jij mij maar niet raar aan gaat kijken" zei Aria. Ze merkte dat hij aanstalten maakte om zijn arm voor haar uit te steken zodat hij de hare erdoor kon doen, maar het toch niet deed. Ze dacht even na. Misschien was het eindelijk tijd om het weer is uit te proberen, als normale mensen bij elkaar lopen. Ze ademde even diep in en uit en knikte naar zijn arm. Ze glimlachte en zei op een licht grappende toon; "Doe maar hoor. Ik kan mijn gave vast onder controle houden".

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Wat er gaat gebeuren, is het volgende; ook jij krijgt camera's op je kamer en we plaatsen jou in rang 5,' begon de directie te vertellen. 'Daarnaast heb je een verbod op uitjes voor de komende 3 maanden. Je gaat dus niet mee en blijft hier. Het risico met jou gave is te groot en we willen geen dodelijke slachtoffers hebben tijdens de uitjes.'
Hoorde ze dit nu goed? Was haar actie dan zo erg dat ze zo beperkt moest worden in haar vrijheden? Ze kon wel door de grond zakken.
'Dit meen je niet?' zei Lynn verbaasd. Het middel was inmiddels uitgewerkt en elk moment zou ze de directie kunnen aanvliegen, maar ze probeerde zich gedeist te houden. 'Dit slaat werkelijk nergens op! Ik heb hiervoor nog niemand gedood met mijn gave en dan ben ik opeens een potentiële moordenaar?' Ze wilde opstaan uit haar stoel, maar werd vastgehouden door de begeleiders die bij haar stonden. Had ze de handschoenen niet aangehad, dan was in deze ruimte niemand zeker geweest van eventueel letsel.
'Je verzetten heeft geen zin, meisje. Dit is de beslissing die genomen is en daar hoor je je bij neer te leggen. Einde discussie.'
Lynn kon zich inderdaad niet verzetten. Want wat kon ze doen? Nog meer gaan schreeuwen? Het had in ieder geval geen zin. De directie gaf een teken dat haar handschoenen uit konden en dat Lynn kon gaan, mits ze gekalmeerd was en anders kwam er een kalmeringsmiddel in het spel.
'Oh, tuurlijk joh. Spuit me maar lek!' snauwde ze. Het waren woorden die Lynn beter niet op deze manier kon zeggen. Opnieuw werd ze versuft. De begeleiders namen haar terug mee naar haar kamer en legde haar neer op bed. Nu kon ze niets anders doen dan wachten tot het middel was uitgewerkt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld