Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Hm.. won't say a thing.' Bracht ze lachend uit, geprobeerd de ietwat serieuze sfeer wat lichter te maken. De manier waarop hij haar aankeek hielp hier zeker bij mee, het was niet serieus of alsof hij geen behoefte had aan een licht gesprek. Kippenvel ontstond op haar benen, als resultaat van het stilzitten en haar overall die nog altijd in de patiëntenkamer lag. Als een hopeloze poging haarzelf wat op te warmen liet ze haar benen wat bewegen, nu ze toch over de rand van het bureau hingen.
Ietwat gespannen keek ze naar de jongen, gezien hoe hij een laatste keer naar het mengsel keek. Ook Cassidy wist niet zeker of ze het wel vertrouwde. Een medicijn dat zonder label in de koeling stond, en hij was van plan het in zijn arm te spuiten. 'I don't think doctors like that exist outside of movies.' Een kleine glimlach speelde op haar gelaat bij de woorden, al was er weinig waarom ze werkelijk moest lachen. Even hield ze haar adem in, bij het zien verdwijnen van de naald in zijn arm. Hoe hij erbij zat gaf haar alles behalve een prettig gevoel, en zo snel ze kon sprong ze van het bureau af en liep ze naar hem toe. 'Jesus, are you okay?' Bezorgd sprak ze de woorden uit, wat hij zei was niet prettig om aan te horen. Als het geen insuline was, wat was het dan wel?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een rilling liep over zijn rug, zijn eerdere gevoel van hitte compleet overweldigd met kou. Het vocht dat zich eerder op zijn zijn lichaam had verzameld was nergens meer te bekennen geweest. Opgedroogd met niks meer overgebleven van de stromen waarmee het eerder lichtjes van zijn voorhoofd sijpelde. Zijn huid leek te beginnen met tintelen, een gevoel dat geen plaats vond bij de bijwerkingen van insuline zoals hij deze al sinds zijn geboorte had moeten injecteren. Het was een raadsel of het wel een medicijn geweest was dat momenteel zijn bloedbaan betreden had. Er traden werkingen op die, ondanks de zwakke mate, nergens te linken waren geweest aan de middelen die hij uit noodzaak zoeken moest.
Vol onbegrip keek hij naar zijn arm. Van ver drong het tot hem door dat ze naar hem toe was gestormd, maar hij was te verdoofd om dit snel genoeg op te vangen om direct te kunnen reageren. Hij was te overdonderd geweest door het vreemde gevoel dat zich in hem begon te verspreiden.
“I don’t know.” Het weten op welke signalen hij vertrouwen moest, was aan hem ontnomen. De misselijkheid nam een beetje af, hetzelfde voor zijn wisselende temperaturen en het getril van zijn vingers, maar buiten dat waren er lichte verschijnselen die hij niet verklaren kon. Hij neigde naar het opzoeken van zekerheid; uit voorzorg zocht hij steun bij de tafel aan zijn achterzijde. “I- .. My body feels.. weird.” Fronsend greep hij naar zijn onderarm, er een beetje kracht op gezet in een poging te kunnen begrijpen wat her was dat hij voelde. “Better hope it ain’t drugs, ‘cuz I feel like I’m trippin’.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Voorzichtig legde ze haar hand tegen zijn voorhoofd, ew was geen opvallende temperatuur te bekennen waar ze zich zorgen om moeten maken. Haar hand haalde ze weer bij hem weg, hem fronsend aangekeken. Hoe ze hem moest helpen wist ze nist, sinds ze geen van de syptomen wist over hoe hij zich voelde. Denkend bekeek ze hem, al was het niet alsof hij bewusteloos op de grond neerviel, of plotseling bleek wegtrok. Niets leek er mis te zijn, al was hij volgens zijn eigen woorden ook niet helemaal in orde.
'You don't know... Great.' Murmelde ze denkend. 'How about you go lay down for a minute?' Zijn hand pakte ze vast, hem meegetrokken naar de ruimte waar ze die nacht waren geweest. Ze wilde niet dat hij neer zou vallen op de harde ondergrond en zichzelf zou bezeren. 'Yeah but how does it feel weird? I need more details, baby.' Het was duidelijk dat ze zich zorgen maakte om de Rus, al had ze geen idee hoe ze hem helpen moest. 'Hmhm.' Was alles wat ze verder uitbracht, nagedacht over maatregelen. Ze vertrouwde niets meer aan het "medicijn" of wat het dan ook was. 'Are you dizzy or actually trippin the fuck out?' Ze keek even naar hem, puur om te kijken of er al iets meer te zien was aan hem qua symptomen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon de druk van zijn hand op zijn arm voelen. Zijn vingertoppen tegen zijn huid gevoeld zoals voorheen, desalniettemin de kracht die hij erop zette geen effect opleverde als het ging om kracht die hij erop zette. Het gaf hem de impressie dat het ondoordringbaar was. Op de een of andere manier voelde het alsof het kogelvrij was; hoezeer hij ook zijn nagels erin zette, afgezien van de tintelingen kon hij geen steek van de pijn waarnemen. Zijn hoofd liet hij wat zakken, haar handpalm warm op zijn voorhoofd weergevonden waar ze deze even voorzichtig hield voordat ze hem aan zijn arm terug sleepte naar de slaapruimte, en hij gedwongen werd zijn grip rondom de injectieplek te laten vergaan voor die van haar hand.
"My skin-" Zijn aangewezen plek op het bed nam hij met geen klaarblijkelijk protest in. Zijn hoofd had er niet naar gestaan om te laten blijken dat hij geen waardering ervoor had door iemand gestuurd te worden; hij ging zitten, haar vragen op zich af laten vuren met zijn ogen nog altijd gebrand op de verse wonde. Opnieuw zette hij zijn vingers tegen zijn huid. De erop uitgeoefende kracht vergroot vergeleken met dat van eerder, rusteloos wachtende op het stekende gevoel dat erop volgen zou. "It feels numbed. Like I can't feel-" Hij had de intenties gehad verder te spreken, maar desondanks werd het ruw verstoord door het beeld van druppels bloed. Zijn nagel had wel degelijk het oppervlak doorboord. Echter zonder het bijbehorende gevoel van pijn hiervan te ondervinden, een zwak straaltje van de rode vloeistof sijpelend naar beneden. Radeloos haalde hij zijn hand van de plek weg. "-anything."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze bleef hem aankijken, bezorgd en lichtelijk onzeker. Hij had haar in ieder geval gevold, in plaats van dat hij opstandig zou zijn en weigerde mee te lopen. Hoe hij daar zat op het bed gaf haar niet de indruk dat er iets ernstigs mis was met hem. Als hij over zijn nek zou gaan, of knock-out zou gaan, dan zou ze zoch wat meer zorgen maken. Ze zette een kleine stap achteruit, zijn gehele gedaante bekeken. Al gaf het haar niets qua aanwijzingen.
Stil bleef ze luisteren naar wat hij te vertellen had, al leek hij zijn zin niet af te maken. Ook Cassidy keek even naar zijn hand en hoe deze om zijn arm geklemd hield. 'Maybe its an anesthetic.' Murmelde ze denkend. 'Not too strong 'cus you're still awake, but not too weak.' Ze liep weer wat dichter naar hem toe, zijn arm vastgepakt en gekeken naar het bloed wat nu over zijn arm liep. 'Could be morphine.' Stelde ze toen voor, sinds het haar wel logisch leek. Hij leek geen pijn te voelen, niets als ze zijn woorden moest geloven. Morphine is daarbij ook het enige wat ze kon bedenken wat in een ziekenhuis gevonden kon worden. Voorzichtig streek ze met haar duim langs de wond die hij had doen ontstaan, en bloed weggeveegd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar duim veegde roekeloos over zijn arm. Het bloed van de kleine wonde afgeveegd, een licht spoor van de opgedroogde vloeistof achtergelaten wanneer ze haar hand weer terugtrok. De pijn miste bij het verwonden van zichzelf. De gebruikelijke steken of trekken compleet weggelaten geweest, geen seintje door zijn lichaam gaande dat er iets mis was. Het was onvoorspelbaar waardoor het zover gekomen was. Wat het kon zijn wat hij zichzelf zojuist geïnjecteerd had, werd de vraag die des te meer in hem begon te branden vergeleken met toen het zijn blikveld in de koeling had gekruist. Nogmaals fronste hij. "Morphine?" Hij had haar luid en duidelijk gehoord en toch kon hij het niet laten haar te herhalen, het niet goed tot zich door kunnen laten dringen dat het mogelijk ook drugs kon zijn die hij in zijn bloedbaan terecht had laten komen. "Does explain why I'm not dizzy anymore." Zijn aandacht vervloog naar zijn vingers, deze bekeken indien zich geen trilling meer voortbracht tijdens zijn bewegingen. Het trembleren was vergaan. Zijn handen waren onbeweeglijk tenzij hij hiertoe commando gaf, tegenstrijdig met hoe het er een paar minuten geleden nog uitzag. Het begon haast te voelen alsof alles onderdrukt werd ofwel hij zijn gewende bijwerkingen niet langer meer verduurde.
"So I'm.. high?" Het was een wat onbegrijpelijke uitdrukking die zijn gezicht passeerde, wanneer hij zich weer tot Cassy wendde. "High on morphine?" Hij legde zijn handen naast zijn weerszijden en leunde op zijn armen. Hij had het heel anders verwacht, vrolijker, zodra hij de injectie verricht had. "Hell. Never expected it to feel like this."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zuchtebd bekeek ze hem, niet geweten wat ze ermee aanmoest. Het was alsof hij nergens last van leek te hebben, alsof de gebruikelijke bijwerkingen van morphine langs hem heen gingen en hij alleen geen pijn voelde. Zijn ademhaling leek normaal, hij was volgens zichzelf niet duizelig. Het klopte niet. Voor enkele seconden plaatste ze haar hand op zijn borstkas, puur uit angst dat ze de verkeerde symptomen had gecheckt, al leek er niets aan de hand te zijn. 'No, I was wrong.' Murmelde ze, een kleine stap achteruit gezet. 'You're not high on morphine, something isn't right and I don't trust it.' Haar hand trok ze bij hem weg, onderwijl ze haar wenkbrauwen fronste.
Een kleine stap zette ze naar achteren, bij hem vandaan, nog altijd zonder enig idee wat ze moest doen. 'If it's not morphine, or any anesthetic, because clearly you're not sleeping or having trouble breathing, than what the hell did you inject into your arm?' Denkend liep ze heen en weer. 'Just go lay down, I'll figure it out.' Murmelde ze, zonder hem aan te kijken. Het kon zijn dood worden voor hoeverre ze beide wisten en met wat hij haar vertellen kon, wat overigens niet veel was, kon ze niet veel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De angst in haar blikken was eigenaardig. Ze had hem weinig keren daadwerkelijke angst getoond, daarbij genomen alles wat in de buurt kwam, en toch was het in haar ogen te spotten toen ze haar hand op zijn borstkas legde. Het was moeilijk in te schatten wat ze ermee wilde bereiken. Mogelijk wilde ze zijn hartslag horen om te kunnen bevestigen dat het ergens nog goed met hem zat, maar dit kon hij haast al beamen door levend en wel voor haar te staan. Dat ook hij de paniek beetje bij beetje begon te voelen werd inmiddels wel duidelijk. Desondanks dat hij het zo min mogelijk wilde laten blijken aan haar, hopende de situatie niet erger te maken dan het misschien zou zijn, was er bij hem te spotten dat hij net zomin wist wat er aan de hand was als dat zij dat wist.
Haar gemurmel beantwoordde hij direct door terug te mompelen, haar aangekeken indien zij hem leek te vermijden. "I have no idea what's goin' on, but you're making me nervous with you walkin' fast through the room like this." Haar ijsberen liet hem des te meer peizen over de gehele situatie, die hij juist uit zijn hoofd wilde zetten nu bleek dat hij zich met iets geïnjecteerd had wat wellicht niet zo'n goede werking had als gehoopt. Ze maakte dat er doem scenario's in zijn hoofd op begonnen te spelen. Daarnaast had hij nervositeit amper bij haar gemerkt de vorige maanden, wat ervoor zorgde dat nu ze het wel toonde, hij zich langzamerhand ook begon te verliezen. "If it was lethal, I would've felt worse by now. Right?" Een beetje afwezig begroef hij zijn gezicht in zijn handen. "For Christ's sake, what did I do."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze stond stil, haar gezicht naar de muur gekeerd, onderwijl ze peobeerde helder na te denken. De gedachte dat hij iets giftigs had geinjecteerd maakte haar misselijk, tot op het punt waar ze niet langer helder denken kon. Het was moeilijk om haarzelf een idee te geven van wat het kon zijn dat hij gevonden had. Geen van haar mogelijkheden leken haar voor te komen in een ziekenhuis, laat staan over te zijn gebleven na talloze diefstallen. Niets leek meer een logisch antwoord op de vraag die ze zo graag beantwoord wilde hebben.
Na enkele minuten in stilte te hebben gestaan, draaide ze zich om, haar kleding die ze gisteren op de grond had gedumpt, trok ze weer aan. 'I'm sorry.' Sprak ze, haar stem nog altijd een beetje schor, al was het beter dan gisteren. Ook leek ze haar woorden angstig uit te spreken, alsof ze op het punt van huilen stond om iets wat op het moment niet ernstig leek. 'If it were lethal, you'd be dead. So it's probably not that.' Ze bleef hem aankijken, nog altijd geen tekenen te zien van iets ernstigs. 'Okay just- we're both freaking out, but clearly you're not dying or in severe pain. Maybe it's not bad.' Traagzaam, bijna voorzichtig, liep ze naar hem toe, zijn handen bij zijn gezicht weggetrokken, en bleef deze vasthouden. 'We'll figure it out, I promise.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mocht het een ander moment zijn geweest, dan had hij haar waarschijnlijk nog schattig gevonden als ze zo bedenkelijk gekeken had. Had hij amuserend toegekeken hoe ze afwegend voor zich uit staarde en een blik van vertwijfeling uitstraalde. Hoe ze een keer de volle focus op iets had liggen, gezien hoe haar pupillen bleven steken bij een van de muren van de kamer alsof niets anders er meer toe deed en niets haar uit die concentratie wekken kon, zoals hij allesbehalve van haar gewend was. In een andere situatie had hij het met een grijns beantwoord, hoe hij nu niet anders kon dan zorgelijk over zijn gezicht wrijven in een waardeloze poging om zijn gedachten op een rijtje te zetten. Dan had hij gelachen om haar aangeboden excuses omdat deze buitengewoon voor hem waren om van haar weer te horen, in plaats van nu de angst eruit af te kunnen leiden die ook bij hem op begon te spelen. Het was de omgekeerde wereld.
Zuchtend voelde hij ze zijn handen vastpakte en zijn gezicht bevrijdde van het donkerte dat hij door zijn greep had gecreëerd. Haar handen omgrensden die van hem lieflijk, een onverwachte reactie en toch eentje die hij enigszins dankbaar aannam door deze te behouden. Zijn vingers verstrengelde hij met de hare. Waarom precies wist hij ook niet, maar het maakte hem in elk geval wat rustiger. "Yeah. Right." Of hij haar wilde geloven was een ander verhaal, desalniettemin hij toegaf aan haar vertrouwen dat ze uit zouden vinden wat zich nu in zijn lijf bevond. Voor het lopen panikeren was het immers te laat.
Hij trok haar zachtaardig naast zich op het bed, haar handen losgelaten om zijn linkerarm om haar heen te slaan en haar schouders te ondersteunen onderwijl ze beide met hun rug op de matras terechtkwamen. Zijn ogen vestigden zich op het plafond boven hen. "Let's just lay here for a minute and deal with it later, okay?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was lastig om ook maar het kleinste beetje informatie te achterhalen, sinds hij weinig vertoonde. Op een zekere manier kon ze het verschil niet langer herkennen als het aankwam op of hij geen pijn wilde vertonen of dat er werkelijk niets aan de hand was. Zachtjes kneep ze in zijn handen, hem aangekeken met nog altijd niets anders op haar gelaat dan angst en wantrouwen. Het bracht herinneringen naar boven van momenten waar ze niet aan herinnerd wilde worden. 'Please just tell me you can breathe normally.' Vroeg ze hem, op een bijna fluisterende toon.
Zonder bezwaar kwam ze terecht op het bed, geen woord gesproken. Doelloos, al was ze volledig opgegaan in haar gedachten, bleef ze naar het plafond kijken. Ze knikte enkel als antwoord op zijn vraag. Wat ze moest antwoorden wist ze niet, al was ze ook niet zeker of iets zeggen wel de beste optie was. In stilte bleef ze naast hem liggen, geen spier bewogen.
Het kon bijna niet. Het feit dat hij geen pijn voelde kon ze niet accepteren. Drugs en medicijnen met die bijwerking hadden vaak ook andere symptomen om aan te tonen wat de persoon had geinjecteerd, al leek het ditmaal niets anders te vertonen. Ook dat ze het in een ziekhuis hadden gevonden maakte haar misselijk, sinds het een van de weinige dingen was die niemand mee durfde te nemen, wat haar genoeg vertelde over hoe mensen erover dachten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De bezorgde toon die haar gefluister met zich meebracht, kreeg hij feilloos mee. Ze was waarschijnlijk evenveel aan het stressen als hem, sinds ook zijn denken ervoor zorgde dat hij nerveuze trekjes vertoonde en enigszins onrustig uit zijn ogen keek. Het wakkerde het verlangen in hem aan om haar zorgen te laten verdwijnen, hoe onmogelijk dit ook voor beide kanten was nu een groot raadsel in hem schuilde. Voor haar deed hij zijn best om paniek en shock om te zetten in kalmte, hoe onbeduidend klein het effect ook zou zijn. Hij knikte lichtjes. “I can breathe, don’t worry.” Haar stilte verduurde hij door zijn verlies van rust te doorstaan door zijn aandacht te verleggen naar haar haar. Een kleine lok wond hij rondom zijn wijsvinger, ernaar opzij gekeken om waar te nemen hoe het telkens weer zacht door zijn vingers gleed. Praten hoefde hij niet. Hij voelde net als zij geen dringende behoefte elke minuut vol te moeten praten. Apart genoeg had geen van hen het in zich opgebracht meer uit te spreken nu ze stilletjes op het bed lagen, omdat het enkel voor meer rust zorgde.
”Where we gonna go next?” vroeg hij haar uiteindelijk, het zwijgen doorbroken met zijn ietwat stugge stemgeluid. “Got any places to go to?” Zelf had hij rondgereist in de andere staten, waardoor hij niks noemen kon waar ze wat vinden zouden; alleen de overlevers die er al de hele tijd rond liepen zouden kunnen aanwijzen waar wat gevonden kon worden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Rustig bleef ze liggen, bijna uit gewoonte haar ogen gesloten. Haar gedachten kon ze niet stil zetten, al was het gebrek aan geluid rondom haar genoeg om het te kunnen verdragen. Zijn bevestiging op haar vraag deed haar goed, geweten dat hij waarschijnlijk geen overdosis had genomen van iets giftigs wat vindbaar zou kunnen zijn in een ziekenhuis laboratorium. Moedeloos wreef ze in haar ogen, een hopeloze poging om haar hoofd tot rust te krijgen, al leek het niet te helpen.
Het was aan hem te merken dat zelfs hij zich zorgen maakte. Zijn gezicht was anders dan dat ze van hem gewend was, iets leek zogelijker en ze kon het maar aan een oorzaak linken. Ze haatte het om het zo te zien, het was niet hoe ze hem gewend was. Hij was altijd zo grimmig over alles, een goed voorbeeld van een verbitterde overlevende. Het ontbrak, en het gaf haar alles behalve een goed gevoel.
Denkend bleef ze liggen, haar ogen echter wel weer geopend. 'I don't know.' Murmelde ze toen. Zijn stem was er een die ze had gemist. De ruwe tonen, met het Russische accent waar ze gedurende de maanden die ze samen door hadden gebracht aan gewend was geraakt. Het paste bij hem, op elke manier mogelijk. 'Not really, shouldn't you go follow the dungeon?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De dungeon had hij de laatste maand amper gevolgd. Het was alweer tijden geleden sinds hij Pops had gezien en zichzelf had verdrongen tussen de andere vechters, wachtend op een gevecht om spullen tot zich te kunnen eigenen bij het winnen. De afgelopen weken hadden de geruchten over zijn oom hem weggedreven bij zijn gekende plekken. Het leek hem niet al te slim zichzelf te vertonen waar hij zich altijd bevond wanneer het weer in de stad was, omdat hij de zoekwijze van zijn vader's broer wilde dwarsbomen in een poging het hem niet te gemakkelijk te maken. Natuurlijk was het de vraag geweest of de woorden gesproken over de man waar waren geweest en echt hadden gepast bij zijn familielid, maar hij ging het liever uit de weg dan zich ongepland gevangen te laten nemen als gebleken was dat hij zoals nu het geval was, nog daadwerkelijk leefde. "We could try to find it again." Hij staarde bedenkelijk naar het oppervlak boven zich. "Haven't been there much lately though, so it'll take some time. Might be just guessin' where it could be next." Hij wist ongeveer op welke manier men uitzocht waar ze de volgende dungeon plaats zouden laten vinden, maar met precisie was het nooit te zeggen totdat het nauwkeurig gevolgd werd; nu hij Pops de afgelopen tijd niet gezien had was het lastig te bepalen waar ze zich deze avond zouden bevinden.
"But might be the best option we got. Alec took my best weapons and the rest of the stuff. Got some left but not much." Als hij winnen zou, zou het hen des te gunstiger uitkomen nu zijn voorraden uitgedund waren. Hij had wel wat geweren liggen maar geen zoals de sniper die hij met zich meegedragen had, hetzelfde voor de mace. Wilden ze zichzelf echt goed kunnen verdedigen dan was het handig wat meer munitie te hebben, zeker voor hem omdat hij gewend was als scherpschutter de straten te belopen in plaats van bewapend met een revolver en een shotgun.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam duwde ze haar gedaante omhoog, vooraleer ze hem aankeek en een wat vragende gezichtsuitdrukking vertoonde. 'Or maybe you shouldn't fight actually, not before we find out whats wrong with you at least.' Murmelde ze toen, niet geheel zeker of het verstandig was om hem te laten vechten. De risico's die er aan vast zouden kunnen zitten, wilde ze hem niet laten nemen. Toch kon ze ook niet ontkennen dat ze wapens nodig hadden, en de gemakkelijkste manier om aan wapens te komen, was als hij een gevecht zou winnen.
'If you're capable of fighting, by all means, go right ahead. But what if this shit you just injected takes it toll during a fight?' Ze bleef twijfelachtig. Omdat ze er beiden nog altijd niet achter waren wat het was dat hij had geinjecteerd, wilde ze eerst zeker weten dat er niets fout zou gaan tijdens een wedstrijd. De wedstrijden waren over het algemeen al gevaarlijk. Niets aan het idee dat hij eraan meedeed, gaf haar een goed gevoel. 'As long as you don't die, I guess it's fine.'
De dungeon was gevaarlijk, dat wist iedereen met een helder verstand, en toch leek Demyan steeds terug te keren. Als er niets mis was zou ze hem zonder probleem hebben zien vechten, maar dat was niet het geval. Misschien werd het gevecht zijn dood, en ze kon het niet met zekerheid zeggen. Ze wilde hem niet tegenhouden, maar ze wilde hem okk miet aansporen om zichzelf nog dieper in de problemen te krijgen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld