Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O | Too much love will kill you
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
In de korte tijd dat Finn Naylene had leren kennen had hij gezien dat ze bereid was grote prijzen te betalen voor de mensen om haar heen. Naylene had zich kwetsbaar opgesteld door hem te vertellen over haar familie. Dat ze haar ouders achter had gelaten had haar geen moeite gekost. Haar broer daarentegen wel. Een opoffering die ze bereid was te maken om Linn te helpen. 
Enkele dagen geleden had Naylene hem gevraagd wat er zou gebeuren als ze een vampier zou worden. Een offer wat ze ook bereid was te maken. Haar hele leven als mens op te geven. Finn snapte dat het om meer ging dan het zijn van een vampier. Dat ze die overweging überhaupt maakte deed hem veel. 
“Ik wil dat je nadenkt over het volgende.” Finn wilde Linn duidelijk maken dat het om meer ging dan wat ze probeerde. Ze moest actie nemen. Naylene bewust behoeden voor fouten die konden worden gemaakt. 
“Mijn broeder is belangrijk voor je geworden, correct?” Dat Linn verlegen wegkeek vertelde hem eigenlijk al voldoende.
“Elijah heeft je geholpen. Je inzichten gegeven in dit nieuwe leven.” Finn wist dat het niet het moment was om daar over te oordelen. Hij kende het hele verhaal niet, het was echter wel duidelijk dat Linn niet zelf voor dit leven had gekozen. Iemand anders had dat besluit voor haar genomen. Ze had hulp nodig gehad om een goed leven te leiden, voor zover dat kon als vampier. 
“Bedenk hoeveel hij voor je betekent omdat hij dat voor je heeft gedaan.” Linn knikte enkel even. Het leek alsof Finn zijn worden wel echt iets met haar deden. Ze had in ieder geval nog niet de koppigheid van zijn familie en wilde wel naar hem luisteren.
“En probeer je dan in te leven in Naylene. Je hebt haar leven gered. Jij bent diegene die haar een kans hebt gegeven om opnieuw te beginnen, iets waar ze jaren lang van heeft gedroomd.” Daar had Finn niets slecht over te zeggen. Hij was Linn ergens zelfs wel dankbaar dat ze het had gedaan en Naylene hier mee naar toe had genomen. Anders had hij de bijzondere vrouw niet leren kennen. 
“Tel daar nog eens bij op dat Naylene extreem loyaal is.” Het waren allemaal factoren die aangaven dat dit allemaal al veel te ver was gegaan. Finn hoopte dat Linn dat ook in zou zien en er iets aan zou doen voordat het echt de verkeerde kant op ging. 
“Op het moment ben jij de enige die haar echt tegen haarzelf kan beschermen. Als het op het punt komt, ben jij diegene naar wie ze luistert. Ze wil jou helpen.” 
Finn liet zijn strakke blik voor een paar seconden gaan. Haalde diep adem en keek Linn doordringend aan. 
“En ik wil je vragen om dat doen .Om haar te beschermen waar dat nodig is. Ook tegen haarzelf. Maar haar duidelijk dat de afspraak die ze met haarzelf heeft gemaakt niet op die manier door hoeft te gaan. Dat ze haarzelf te veel op legt. Dat het enige wat ze jou verschuldigd is, dankbaarheid is en dat ze daarvoor haar leven niet hoeft te riskeren.” 
Linn keek in de richting van Naylene en knikte. 
“Mag ik nu spreken?” 
“Excuseer me dat ik je daar geen ruimte voor gaf.” Finn wist dat het niet netjes was geweest. 
“Ik weet ergens ook dat je het beste met Naylene voor hebt. Dat dit voortkomt uit bezorgdheid en dat is iets wat Naylene verdient. Daarom ga ik ook mijn best doen om er voor te zorgen dat zoiets als dit nooit meer gaat gebeuren. We kunnen allemaal niet in de toekomst kijken. Je kunt mij er op wijzen, maar niemand weet waar we morgen staan.” Finn maakte en instemmend geluidje dat daar een kern van waarheid in zat. 
“Dat begrijp ik. Maar soms is het goed daar wel over na te denken. Zeker als momenten zoals dit kunnen gebeuren. Wat gaat er gebeuren als ze wel besluit een vampier te worden, wat als de magie haar dan ook volledige consumeert en ze alsnog dood gaat…” 
Linn schudde haar hoofd, ten teken dat ze dat niet wilde. 
“Probeer beter te zijn dan deze familie en probeer niet enkel aan jezelf te denk.” Was hetgeen wat Finn Linn nog mee wilde geven. Hij had nog genoeg te zeggen. Hij hoorde echter de hartslag van Naylene veranderen, waardoor de hele dynamiek in de kamer weer veranderde. Zowel Finn als Linn vlogen in de richting van het bed. 
De ogen van Naylene schoten open en keken verschrikt om zich heen. 
Linn legde haar handen vrijwel meteen op Naylene haar schouders, om haar rustig te krijgen. 
“Linn?” De paniek was in de stem van Naylene te horen. Dit waren de momenten die Finn zoveel mogelijk had willen voorkomen. Het neergaan was één ding, maar alles wat er bij kwam kijken zou zoveel met het hoofd van Naylene gaan spelen. Hopelijk was het iets waar ze over konden praten.
“Wat is er gebeurd?” 
“Je was aan het oefenen met magie en het is misgegaan en…” 
De paniek in Naylene haar ogen leek alleen nog maar meer te worden. Haar grote blauwe ogen staarden even verschrikt in de richting van Finn.
“Heb ik iemand verwond? Is er iets ergs gebeurd?” Finn kon bijna niet geloven wat hij hoorde. Dat ze meer begaan leek te zijn met zijn familie en Linn dan het feit dat ze hier nu zelf in het bed lag. 
“Naylene.” Sprak hij dan ook zacht. “Niemand anders is gewond geraakt. Je magie werd je te veel en je bent buiten bewustzijn geraakt.” Hij legde ook even een hand op haar schouder, ze moest zich beseffen dat het om haar draaide.
“Oh.” Mompelde Naylene, terwijl ze nog iets verder overeind kwam. 
“Hoe voel je je? Is er iets wat ik voor je kan doen?” vroeg Linn. 
Naylene leek zich even te moeten bedenken hoe ze zich voelde. 
“Ik voel me vreemd. Moe, uitgeput, hongerig?” Somde ze op. 
Linn zocht contact met Finn. “Is er iets wat we kunnen doen?” 
“Ik denk dat je vooral veel rust nodig hebt, Naylene. We zullen een goede maaltijd laten bereiden, die je hier kunt nuttigen.” Finn zuchtte hij wilde er niet meteen overheen gooien dat ze haar magie niet meer kon gebruiken. Hij wist dat ze dat van hem waarschijnlijk op het moment niet aan wilde nemen. 
22
Posts: 4865
Datum: 15-05-2022 15:39
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Sinds de dag dat Naylene haar bewustzijn was verloren aan de magie, was er iets veranderd in het huis van de Mikaelsons. Na een lang en moeilijk gesprek had Naylene samen met Linn besloten dat het gebruik van magie zou worden uitgesteld totdat ze een veilige manier zouden vinden om te oefenen. Daardoor bracht Linn veel tijd door met Naylene en Finn, zoekend in boeken naar een oplossing. Het was echter moeilijk om haar concentratie erbij te houden als ze de helft van de woorden niet begreep.
Niklaus hield zich afzijdig. Kol probeerde de sfeer er in te houden, maar Linn merkte aan hem dat hij het jammer vond dat hetgeen wat hem en Naylene had verbonden, weg was gevallen. Rebekah leek het haar kwalijk te nemen dat ze weinig tijd had voor haar. De enige die onveranderd leek door het hele voorval, was Elijah.
Ondanks het koude herfstweer, wat al winterse trekjes begon te krijgen, had hij haar meegenomen naar buiten om een wandeling te maken. Vanaf de schemering hadden ze door de stad getrokken en nu waren ze weer onderweg naar het huis. Stiekem wenste Linn dat ze nog even buiten konden blijven, in plaats van terug te keren naar de bedrukte sfeer die binnen heerste.
Ze stopte haar pas op een brug, soortgelijk aan degene waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Linn maakte zich los van Elijah en liep naar de zijkant, zodat ze het water van de rivier Dee kon bekijken.
‘Elijah?’ Het voorval met Naylene had wellicht iets positiefs met zich mee gebracht, al was het maar klein. Het was nog geen tijd om afscheid te nemen van degene die ze het meest zou missen als ze ooit zou vertrekken. Misschien zou dat niet eens hoeven. Als dat zo was, dan had ze een vraag waar ze graag zijn antwoord op wilde weten. ‘Je hebt al enige tijd op aarde gespendeerd en-’
Elijah kwam geruisloos naast haar staan en legde zijn hand op de reling, vlak naast de hare. Net zoals hij die avond in de keukens had gedaan. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij opzij. ‘Beweer je nu dat ik oud ben?’
Beschaamd sloeg Linn haar ogen neer. Ondanks dat de Engelse taal haar goed af ging, waren er nog steeds momenten waarop ze de verkeerde woorden gebruikte. Dit was één van die momenten. ‘Dat was niet wat ik bedoelde. Het spijt me.’
Hij lachte, wat haar deed realiseren dat hij het niet had gemeend. Zijn vingers raakten zacht die van haar. ‘Ik was niet serieus. Je weet dat je me alles kunt vragen.’
Linn verzamelde haar moed, nog bijkomend van het voorafgaande. Het was nu of nooit. Als ze haar vraag nu niet zou stellen, dan zou ze moeten wachten tot de volgende keer dat ze alleen zouden zijn. En misschien zou ze dan ook wel weer een reden vinden om haar woorden in te slikken. Zo ver wilde ze het niet laten komen.
Ze keek opzij, alleen maar om zich te realiseren dat zijn bruine ogen al op haar waren gericht. De manier waarop hij naar haar keek zou haar altijd blijven verwarmen. 
‘Wat is…’ Ze haalde diep adem, bang dat de woorden toch niet uit haar keel zouden komen. Het ging haar echter gemakkelijker af dan dat ze had verwacht. ‘Wat is jouw kijk op de liefde?’
Elijah glimlachte alsof hij opgelucht was dat ze de vraag had gesteld. Alsof hij hem had verwacht. Dit keer gleden zijn vingers tussen die van haar. ‘Ik geloof dat als je iemand liefhebt, en het wederkerig is, dat je een unieke kwetsbaarheid met je meedraagt. Degene van wie je houdt heeft de macht om je te pijnigen als geen ander.’
Onbewust weken haar lippen iets van elkaar, terwijl ze zijn woorden op zich in liet werken. Ze kon zich niet herinneren dat ze iemand ooit zo had horen spreken.
‘Wat is jouw visie?’
Linn schudde meteen haar hoofd. ‘Ik zou nooit zoiets wijs erover kunnen zeggen.’ 
Daarbij wist ze niet hoe ze haar eigen vraag moest beantwoorden. Niet echt. Voor een groot deel van haar leven had ze geen liefde gekend. In een ander deel was de liefde geveinsd geweest. Pas toen ze Elijah en zijn familie had leren kennen, en nu Naylene, begon ze het begrip enigszins te begrijpen.
Hij vouwde zijn hand rond de hare en kneep er bemoedigend in. ‘Verras me.’
Ze dacht na, probeerde te zoeken naar de juiste woorden en hoe ze die kon vertalen. Maar terwijl ze dat deed, zag ze iets veranderen in het gezicht van Elijah. Hij kneep zijn ogen samen, alsof hij geconcentreerd ergens naar luisterde.
Bezorgd keek Linn naar achteren, terwijl ze probeerde te achterhalen waar het geluid vandaan kwam. Ze kon echter niets opvangen.
‘Elijah?’ Ze draaide zich weer naar hem om. ‘Wat is er aan de hand?’
Hij leek zich te realiseren dat Linn het niet kon horen, maar hij schudde enkel zijn hoofd. ‘We kunnen ons beter haasten. Ik herken de tirades van mijn broeder maar al te goed.’
Hij nam haar bij de arm om haar me te nemen. De stad en het Schotse landschap flitste aan haar voorbij. Ergens daartussen ving de vlagen op van een woedende Niklaus. Tegen wie hij schreeuwde was onduidelijk, maar iemand had hem behoorlijk van streek gemaakt.
Pas toen ze het huis betraden, zag Linn op wie Niklaus zijn pijlen had gericht. ‘Jij beweert dat je beter dan ons bent, maar je houdt jezelf alleen maar voor de gek, Finn. Je bent niet onze betere. Sterker nog: als ik je zou moeten beschrijven, zou ik zeggen dat je een slap aftreksel bent van ons. Je beweert het beste voor te hebben met Naylene, maar je hebt alleen maar je eigen intenties door haar weg te houden bij haar magie.’
‘Ik wil haar alleen maar beschermen,’ zei Finn. ‘Maar houdt je vooral niet in, Niklaus. Als je over intenties wil spreken, licht ons dan maar in over wat die van jou waren.’
Niklaus en Finn stonden lijnrecht tegenover elkaar. Finn oogde kalmer. Niklaus zijn woede straalde van hem af. Linn haar greep rond Elijah zijn arm verstevigde toen ze zag dat ook Naylene zich in de ruimte bevond.
‘Daag me niet uit!’ Niklaus schoot naar voren en werkte zijn oudste broer tegen de muur, zijn hand stevig om zijn keel. ‘Anders dwing je me om maatregelen te nemen.’
18
Posts: 17081
Datum: 15-05-2022 20:29
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ondanks dat de dagen gevuld waren geweest met verschillende activiteiten, had Naylene zich leeg gevoeld. Toch zag ze nu zelf ook de noodzaak dat ze voorzichtig om ging met haar magie. Linn, Finn en Elijah hadden er alles aan gedaan om haar gedachten te verleggen. Linn had haar wat woorden in het Portugees geleerd, terwijl Elijah het op zich had genomen om haar een expert te laten worden in schaken. Als de twee tijd voor henzelf wilden, was daar Finn die meenam in verhalen.
Aan Kol was te merken dat hij het moeilijk vond dat Naylene haar magie niet meer kon gebruiken. Op sommige momenten was hij zelfs naar haar toegekomen met een nieuwe spreuk of een object waar hij uitleg over had willen geven. Ondanks dat Naylene er met verbazing naar had geluisterd, had ze hem, en haarzelf, moeten teleurstellen.
Kol bleek niet de enige te zijn wie er niet mee eens was dat Naylene niet meer kon oefenen met haar magie. Niklaus leek ook ineens begaan met Naylene haar lot.
Naylene probeerde te bedenken hoe ze op dit punt waren gekomen. Net zoals een paar weken geleden had Niklaus haar aangesproken over het feit dat ze misschien niet enkel een heks was geweest. Nog steeds wist ze niet precies waar hij op doelde. Naylene was echter ook niet dom en had ook wel door dat hij de woorden ook vooral op zichzelf trok. Ze wist dat de familie heksen waren geweest voordat ze waren veranderd in vampiers. Toch leek dat niet hetgeen waar Niklaus op had gedoeld toen hij haar had gevraagd naar haar krachten. 
Dit keer was Niklaus echter heel wat opdringeriger geweest dan de vorige. Naylene kon de woorden nog steeds horen. Hoe hij haar eerst had gevraagd of ze eens wat spreuken met hem wilde oefenen, waarop ze negatief had geantwoord, dat was immers wat ze met haar vrienden  had afgesproken. De woorden waren al snel over gegaan in Niklaus die had haar had verplicht om hem te helpen, als ze wist wat goed voor haar was. Naylene had de vraag of er wat voor haar in had gezeten, maar in geslikt en had hem proberen uit te leggen dat hij beter op zoek kon gaan naar een volledige heks. Waarom hij haar hulp wilde was voor haar een raadsel. 
Op het moment dat Niklaus haar arm vast had gepakt, was Finn de kamer binnen komen stormen om zijn broer te vertellen dat hij op moest houden. Vanaf daar was het helemaal mis gegaan. Niklaus had Finn aangevallen. Finn had het af willen weren, waardoor een paar van de meubels in de kamer met een klap op de grond waren gevlogen. Een vaas lag gebroken bij de voeten van Naylene die als bevroren staarde naar hetgeen wat zich voor haar ogen afspeelde. 
Naylene had niet eens door dat ze niet meer met z’n drieën in de kamer stonden, totdat ze Elijah in de richting van zijn twee broeders zag vliegen. Hij probeerde Niklaus terug te trekken, die zijn tanden ontblootte. Een beeld wat Naylene eerder bij Linn had gezien. Als ze dat zo vergeleek was het niets bij hetgeen wat Niklaus liet zien. Een beeld dat haar angst in boezemde. Ondanks dat ze wist dat een Origenele niet dood kon, hield ze haar hart vast voor hetgeen wat Finn stond te wachten.
“Niklaus. Finn. Stop deze dwaasheid nu onmiddellijk.” Normaal leek iedereen te luisteren naar Elijah, nu leek Niklaus zijn woorden niet eens te horen. Zijn knokkels trokken helemaal wit weg, terwijl hij zijn grip om de hals van Finn verstevigde. 
“Wanneer ga je nou eens beseffen dat je altijd in de weg staat en dat je mij dankbaar moet zijn dat je hier nog rondloopt.” Gromde Niklaus. 
Naylene schrok van de armen die plotseling om haar heen lagen. Ze keek verwilderd opzij naar Linn. 
“Wellicht is het beter als wij hier weg gaan.”
Naylene schudde haar hoofd. Ze wilde zich niet bedenken wat er zou gebeuren als ze hier weg zou gaan. Normaal was Elijah diegene die Niklaus kon kalmeren, maar zelfs dat leek op het moment niet meer aan de orde te zijn. 
“Niklaus…” Probeerde Elijah nog wel.
“Zoals gewoonlijk staat Finn mij in de weg! Het wordt meer en meer duidelijk dat hij mij niet accepteert en dat hij er alles aan wil doen om die kant van mij te blijven onderdrukken. Hij is exact hetzelfde als Mikael en probeert de halve heks daar ook in mee te krijgen!” 
De belediging die over haar werd gemaakt, was voor Naylene het enige wat ze nodig was om haar duidelijk te maken dat ze de juiste keuze maakte door Niklaus niet te werken. 
“Altijd deze paranoia!” De woorden kwamen er misschien wel uit maar de stem van Finn klonk piepend door de greep die Niklaus nog steeds op hem had. 
“Niklaus, ik verzoek je na te denken over wat voor gevolgen je acties hebben op onze gasten.” Elijah keek om naar Linn en Naylene. Voor die laatste was het niet meer genoeg. Het leek alsof dit niet opgelost kon worden met woorden. Ze hoorde iets kraken, een pijnlijke kreet ging over de lippen van Finn heen, mede door de geschokte reactie van Linn, vertelde Naylene dat het de botten in Finn zijn halsstreek waren. 
Uit paniek wist Naylene niet wat ze moest doen. Ze greep de hand van Linn steviger vast. Zonder haar best te hoeven doen, omdat angst haar hele lichaam over had genomen, kon Naylene de magie vinden. Ze richtte zich op Niklaus zijn hoofd en sprak de spreuk uit die Kol haar had geleerd, waardoor Niklaus naar zijn hoofd leek te krijgen. Finn leek daardoor los te kunnen komen, met wat hulp van Elijah. 
Op het moment dat ze spreuk stopte, nog voordat ze Linn los kon laten, stormde Niklaus op Naylene af. 
“Dwaze heks!” Het woedende gezicht van Niklaus was al genoeg om weer helemaal te verstijven. De pijn die ze vervolgens in haar hals voelde, was niet te beschrijven. Naylene probeerde zijn armen nog vast te pakken, in een hopeloze poging om magie van hem af te nemen en tegen hem te gebruiken. Niklaus zijn kracht was te veel. 
22
Posts: 4865
Datum: 26-05-2022 12:21
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn zou er alles voor geven om nog op de brug te staan. Elijah naast haar, zijn hand in de hare terwijl ze luisterde naar zijn meningen over de liefde. Misschien zelfs wel over hun liefde, ooit op een dag. Maar in plaats daarvan stond ze aan de grond genageld, toekijkend hoe Naylene in staat was om een vampier van meer dan vijfhonderd jaar oud van een ander af te werken met een spreuk. Ze begreep nauwelijks waar ze precies in was beland en haar ogen schoten iedere kant op.
Ze kwam pas in beweging toen Niklaus zich omdraaide naar Naylene en haar met al zijn kracht tegen de muur aan duwde, zijn handen als boeien rond haar hals.
‘Niklaus!’ gilde Linn smekend. Ze kon Naylene haar hart horen kloppen, te snel. Ondanks dat ze had geweten dat Niklaus erg slecht gehumeurd kon zijn en kon ruziën met zijn broers en zus, had ze nooit verwacht dat hij Naylene aan zou vliegen. Ze begreep niet eens waarom.
‘Wat heeft ze nog voor nut als ze haar magie toch niet meer kan gebruiken?!’ Niklaus drukte zijn vingers dieper in Naylene haar keel en haar adem kwam er piepend uit. ‘Als ze geen magie voor mij wil doen, dan heeft niemand daar recht op. Dus we kunnen onszelf net zo goed ontdoen van haar.’
Zijn woorden kwamen nauwelijks bij Linn binnen. Het enige waar ze aan kon denken was aan hoeveel pijn Naylene nu moest voelen. Hoe angstig ze moest zijn. Ze had precies op dezelfde positie gestaan als Naylene nu. Gepijnigd door een vampier die ze niet kon verslaan, die zijn eigen plannen met haar had gehad. Ze had te lang in die situatie geleefd en ze zou het niet toelaten dat Naylene hetzelfde zou overkomen.
Zeker niet op deze plek.
Linn greep de eerste stoel die ze kon vinden en rukte twee van de poten los van het frame. Elijah probeerde haar tegen te houden, maar ze ontweek hem en hief één van de geïmproviseerde staken. ‘Vai p’ra puta que te pariu!’
De stoelpoot spieste het lichaam van Niklaus en gleed tussen zijn ribben door, recht naar zijn hart. In haar woede had ze niet eens door dat ze terug was gevallen in haar eigen taal. 
Niklaus liet Naylene los en ze viel kuchend op de grond, grijpend naar haar keel. Niklaus zijn vingers zouden afdrukken achterlaten. Hij had haar pijn gedaan. Linn had haar meegenomen naar de familie omdat ze had gehoopt dat ze haar hadden kunnen helpen, haar hadden kunnen beschermen. En Niklaus had die belofte niet waargemaakt.
Niklaus draaide zich langzaam om. Zijn ogen schoten vuur. Linn twijfelde geen moment en haalde uit met de tweede stoelpoot, maar hij trok hem uit haar hand en gooide hem aan de kant. De aderen onder zijn ogen waren opgezet en zijn hoektanden waren nog steeds aanwezig.
‘Kijk jou nou eens, Lena.’ Een rilling trok over haar rug. Ze wist niet kwam of dat kwam door haar oude naam, of doordat hij in het Portugees tegen haar praatte. Dat had hij nog nooit gedaan, in tegenstelling tot Elijah. ‘Zo’n dapper, dom meisje.’
‘Naylene is mijn vriendin,’ siste ze, terug naar Engels. ‘Ze is hier niet om te doen wat jij van haar vraagt.’
Niklaus leek niet geïnteresseerd te zijn in haar woorden. Hij trok de stoelpoot uit zijn lichaam. Vol gruwel keek Linn toe hoe het bloed over zijn kleding verspreidde en op de grond druppelde.
‘Dat is waar je een foute inschatting maakt.’ Zijn vingers kromden zich om het bebloede hout. ‘Iedereen hier doet wat ik van ze vraag. Iedereen is hier, omdat ik het toelaat.’
Hij wierp een blik over zijn schouder naar Naylene, die overeind was geholpen door Finn. ‘En ik denk dat het tijd is voor Naylene om te gaan.’
Hij duwde de stoelpoot in haar maag en Linn kromp ineen van de pijn. Haar jurk kleurde rood, net als haar handen waarmee ze het stuk hout omklemde. Toen ze opkeek, zag ze dat Niklaus zijn broer aan de kant werkte en Naylene aan haar haren naar zich toetrok, zijn mond open en klaar om aan te vallen.
‘Niklaus!’ Elijah zijn stem trok door merg en been, maar Linn wist niet waar haar was. Ze was op haar knieën gezakt en probeerde het hout uit haar lichaam te verwijderen. Ze proefde haar eigen bloed in haar mond. 
‘Genoeg! Je bent te ver gegaan!’ Linn zag iets voorbij flitsen, maar ze wist niet wie het was. Elijah, Finn? Kol? Ze kon zich niet eens herinneren of Kol er was geweest.
Ze hoorde Naylene gillen en op dat moment was Linn nog nooit zo bang geweest om iemand te verliezen. Met alle kracht die ze had, wist ze de stoelpoot uit haar maag te trekken. Ondanks dat haar lichaam nog niet hersteld was, duwde ze haarzelf overeind.
Maar het was niet Naylene haar levenloze lichaam dat ze zag. Het was dat van Niklaus, met het uiteinde van een dolk dat uit zijn rug stak. Elijah stond aan zijn voeten. Naylene zat tegen Finn aan op de grond. Linn kon haar bloed ruiken.
Dit was de tweede keer dat ze haar belofte aan Chris had verbroken. Naylene was hier niet veilig. Maar haar magie was daar nooit de oorzaak van geweest. Niet op de manier die ze had gedacht.
‘We vertrekken vanavond nog,’ besloot ze. Ze wist nier hoe lang Niklaus in deze staat zou blijven. Ze wilde zijn woede niet meemaken als hij zou ontwaken.
Ze liep naar Finn en Naylene, haar hand drukkend op de wond. Ze had geen idee of het al was geheeld. Het maakte haar ook niet uit. Het enige wat ze wilde, was Naylene weghalen uit dit huis.
18
Posts: 17081
Datum: 26-05-2022 17:14
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De pijn in haar lichaam vertelde haar dat het realiteit was. De rest van de situatie schreeuwde voor Naylene dat ze vast zat in een vreselijke nachtmerrie. Ze voelde de vingers van Niklaus nog steeds om haar hals, zijn tanden die er in hadden gestaan. Het plakkerige bloed dat langs haar vingers en hals naar beneden liep. 
Ondanks dat Finn haar zo goed mogelijk ondersteunde, leek het alsof Naylene ieder moment door haar benen kon zakken. Niet in de minste plaats omdat haar hele lichaam vol angst zat. Voor haarzelf, maar ook voor Linn. Niklaus was niet gediend van het feit dat ze tegen hem in was gegaan. 
Het besef dat Niklaus, voor even, uit was geschakeld leek niet helemaal bij Naylene naar binnen te dringen. 
Met grote ogen keek Naylene naar Linn die ineens tegenover haar stond. Ook zij was bebloed. Naylene had niet kunnen bedenken dat Niklaus in staat was om zoiets te doen. Natuurlijk had ze wel gemerkt dat hij bij verre weg de meest temperamentvolle van de Mikaelsons was. Het had haar echter altijd geleken alsof hij het goed met Linn kon vinden. Het idee dat hij één van zijn vriendinnen aan had gevallen zonder daar ook maar over na te denken deed haar verstelt staan.
“We moeten haar bloed geven.” Mompelde Linn, die haar eigen handen al naar haar mond bracht. Finn hield haar tegen.
“Ik zal het doen. Ik kon het niet riskeren met Niklaus nog bij bewustzijn. Hij zou er misbruik van maken en nog meer reden zien om haar te doden.” Naylene rilde bij het idee. Ondanks dat ze de overweging in haar hoofd had gemaakt, werd het feit dat het haar onvrijwillig had kunnen overkomen te veel.
“En ik wil dat je woord bij daad voert, hier met haar weg gaat.” 
Elijah was bij hen komen staan, hij sloeg zijn arm om de middel van Linn heen.
“We kunnen hier over praten. Overhaaste beslissingen maken, lijkt mij niet nodig.” 
“Ben je dwaas broeder, heb je niet gezien wat hier net is gebeurd! Zoals gewoonlijk zet Niklaus zichzelf voor ieder ander. We zouden verstandig moeten zijn en met Naylene en Linn mee moeten gaan.” Sprak Finn uit alsof hij het daadwerkelijk meende. 
“We moeten nu geen rigoureuze beslissingen maken.” Elijah keek naar Linn. “Het spijt me dat dit is gebeurd. Je moet het Niklaus niet al te veel kwalijk nemen, hij gaat door een moeilijke tijd.” 
“Ik wil niet vervelend zijn…” Mompelde Naylene, die zich steeds lichter in haar hoofd begon te voelen. De pijn trok ondertussen nog steeds rond in haar hals en maakte het ademen als maar moeilijker. 
De strenge blik van Finn verzachtte toen hij op Naylene terecht kwam. Ze keek hem bijna smekend aan. Ze wist niet of ze het zou overleven zonder het bloed van één van de vampiers in de ruimte. Normaal gesproken zou dat het leven zijn, ware het niet dat ze door een vampier in deze situatie was gekomen. Finn had haar wel verteld dat hij niet te veel in een leven van een mens in wilde vallen en ze niet zomaar zou genezen. Hij leek echter ook in te zien dat dit door zijn broer kwam. 
Finn haalde zijn eigen had open met zijn tanden, voordat hij die naar Naylene uitstak. Ze was zich er nu meer van bewust dan de vorige keer dat Linn haar had genezen. Ergens vond ze het vreemd om het bloed te drinken. Al snel had ze echter door dat het wonderen deed voor haar lichaam. 
Ondertussen leek Linn de woorden van Elijah niet licht op te pakken.
“Ik kan me geen goede reden verzinnen waarom Niklaus hier voor zou kiezen.” Sputterde Linn uit. Elijah leek echt wanhopig te zijn. Naylene wist zeker dat hij haar niet wilde laten gaan. Ergens vond ze het idee van Finn niet eens gek. Ze zou het niet erg vinden als hij met haar en Linn mee zou reizen. Elijah kon ook bij hen aansluiten. 
“Heb je niet gehoord wat hij stelde. Dat wanneer hij Naylene niet als heks kan gebruiken dat ze nutteloos voor hem is.”
“Niklaus heeft het ziekelijke idee dat alles om hem draait. Daar valt niets over goed te praten” Vulde Finn haar aan. 
Linn had zich inmiddels al los gemaakt uit de arm van Elijah. Ze stapte naar Naylene toe, die nog steeds voor haar uit aan het staren was. Ze kreeg het gesprek wel meer, ze had er echter niet veel in op te brengen. 
“Het lijkt me beter om in ieder geval uit deze ruimte te gaan.” Linn stak haar hand naar Naylene uit, die vervolgens knikte en hem aannam. Ze wilde nu zo ver mogelijk weg bij Niklaus. Niet enkel uit de kamer, maar ook het liefst uit dit huis. 
Linn keek nog om naar Elijah, terwijl ze samen met Naylene de kamer verliet. 
“We vertrekken vanavond nog.” Niet enkel was er pijn in de stem van Linn te horen. Naylene hoorde ook een kracht. 
“Bedankt.” Fluisterde Naylene. Finn had haar ook geholpen en had Niklaus al van haar af proberen te krijgen, waardoor hij zijn doelwit was geworden. Linn had haar echter zonder twijfel geholpen. Iets wat vreselijke gevolgen voor haar zelf had. 
“Is al het hout er uit?” Naylene maakte zich zorgen. Ze had zelf geen pijn meer. Toch voelde ze zich vreemd. Daarbij kon ze ook gewoon zien dat het moeilijk was voor Linn. 
“Linn.” Elijah stond al weer naar hen. 
“Is er geen mogelijkheid dat we hier over praten. Nu vertrekken… Er lijken mij zoveel betere opties te zijn. Jullie weten niet waar jullie naar toe kunnen, het is een vreselijke tijd van het jaar. Het is echt niet hoe Niklaus het bedoelt heeft. Wellicht is hij gewoon geraakt door iets wat Finn of Naylene heeft gezegd, we weten het hele verhaal niet.” 
22
Posts: 4865
Datum: 28-05-2022 15:25
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
‘Ik hoef het hele verhaal niet te weten!’ schreeuwde Linn. Ze voelde Naylene schrikken, maar ze bleef haar vasthouden. Haar ogen vonden die van Elijah, voor het eerst zonder bewondering of warmte. En ze zag hoe erg het hem kwetste dat die blik was verdwenen.
‘Hij heeft Naylene aangevallen. Het maakt niet uit wat Finn heeft gedaan of wat Naylene heeft gezegd. Hij had het recht niet! En als jij dat niet kan zien…’
Haar stem brak en haar lip trilde. Een golf van verdriet spoelde over haar heen, maar ze kon het niet toelaten. Ze voelde teveel dingen tegelijk. Ze wilde Elijah vragen waarom hij het opnam voor zijn broer, ondanks dat hij had gezien wat er was gebeurd. Ze wilde hem vragen waarom hij niet zag wat er voor zijn ogen afspeelde. Ze wilde terugrennen naar Niklaus en zijn lichaam in brand steken. Hij zou niet verbranden, maar het zou hem pijn doen. God, ze wilde hem pijn doen.
En dan was er nog het bloed van Naylene. Ondanks dat haar wond gesloten was, kleefde het bloed nog aan haar huid en vertroebelde het Linn haar gedachten alleen nog maar meer.
Maar ze moest zich focussen op één ding. Eén gevoel. Ze wilde Naylene beschermen. Dat was wat ze moest doen. En ze zou Elijah niet in haar weg laten staan. 
‘Linn, alsjeblieft,’ smeekte hij haar, maar zijn zachte woorden waren niet genoeg. Niet meer.
‘We gaan onze spullen pakken. Ik wil niet gestoord worden.’ Ze trok Naylene met haar mee naar de vertrekken die ze al die tijd samen hadden gedeeld. Ze zette Naylene neer op het bed en gaf haar een schone doek, zodat ze het bloed van haar hals kon vegen. Vervolgens pakte ze de tassen die ze tijdens hun reis hadden gebruikt om hun eigendommen in te vervoeren.
‘Hij heeft ongelijk,’ fluisterde ze, meer tegen haarzelf dan tegen Naylene. Het was geen overhaaste beslissing. Het was niet ondoordacht. Naylene was een heks, zij was een vampier. Ze zouden het overleven, samen. Ze kon haar dwang gebruiken voor een slaapplek, zelfs voor geld. Het maakte niet uit waar ze naar toe zouden gaan, als ze maar ver weg zouden zijn van degene die Naylene zo had gepijnigd. En het weer was niet ideaal, maar daar zouden ze zich wel doorheen worstelen.
Linn pakte willekeurige spullen bij elkaar en duwde ze in de tassen. Haar jurken, de boeken over magie die Naylene van Kol en Finn had gekregen, het geld wat ze nog over hadden. Ze zouden niet alles mee kunnen nemen, niet nu ze zo snel mogelijk moesten vertrekken. 
‘We zullen zelf de paarden klaar moeten maken.’ Ze zou een bediende kunnen vragen om het te doen, maar op dit moment wist ze niet waar de familie toe in staat was. Waar Elijah toe in staat was.
‘Door de nacht reizen is niet ideaal, maar het is droog. We kunnen in een dorpje wel een slaapplek vinden. En daarna reizen we verder. Terug naar Engeland, of misschien wel weer naar het vaste land.’ Terwijl ze haar plan deelde met Naylene, beende ze door de kamer en pakte ze alles waarvan ze dacht dat het van pas kon komen.
Ze lette niet op, waardoor ze bijna tegen Naylene op botste. Ze was opgestaan en had de doek in haar handen, die ze uitstak naar Linn. ‘Linn, je bent gewond. We kunnen niet reizen als je niet zeker weet dat al het hout uit je lichaam is.’
Verdwaasd keek ze naar de rode vlekken in haar kleding. Ze was vergeten dat Niklaus haar had gestoken, wat betekende dat ze het niet langer voelde. Ze duwde de doek dan ook aan de kant. ‘Het is al geheeld. Er is niets aan de hand.’
‘Ga dan even zitten?’ stelde Naylene voor. ‘Ik kan mijn eigen spullen inpakken.’
‘Nee.’ Resoluut schudde ze haar hoofd. Ze liep naar haar het bureau dat er stond en raapte verschillende papieren bij elkaar. ‘Ik kan niet zitten. Als ik ga zitten, dan ga ik nadenken. Over Niklaus, over Elijah.’
Ze trok een lade open en viel stil bij het zien van de inhoud. De borduurde zakdoek die ze speciaal voor hem had gemaakt. Het had een blijk van waardering moeten zijn, een bedankje. Nu wist ze niet meer wat het was. ‘Elijah…’
‘Linn.’ Voorzichtig kwam Naylene naast haar staan. Ze legde haar hand om haar arm. ‘Kom even bij me zitten.’
Linn haalde de zakdoek uit de lade en kneep hem fijn tussen haar vingers. Ze keek opzij naar Naylene. ‘Waarom verdedigt hij hem? Hoe kan hij dat doen?’ Er vormde een brok in haar keel. Het verdriet wat ze weg had geduwd, vocht zijn weg weer naar boven. Maar ze kon het niet toelaten. Niet hier, niet met Elijah nog in huis. 
‘Ik weet het niet,’ zei Naylene, haar stem vol met medelijden.
Linn knipperde haar tranen weg en maakte zich los van Naylene. ‘Ik kan daar nu niet aan denken. Ik wil daar nu niet aan denken.’ Het deed teveel pijn. Haar veilige plek, de persoon die haar had moeten beschermen, verdedigde degene die haar pijn had gedaan. Niets voelde nog goed.
Ze plaatste de zakdoek op het bureau en haalde diep adem. ‘En ik wil ook niet zitten. Ik wil onze spullen pakken en zo snel mogelijk vertrekken.’
18
Posts: 17081
Datum: 28-05-2022 20:10
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ondanks dat Naylene de drastische beslissing van Linn compleet begreep, ging alles om haar heen zo snel dat ze niet meer wist wat ze moest denken of doen. Ze wilde Linn helpen zoals haar vriendin haar de afgelopen weken had geholpen. Op dit moment wist ze echter niet wat ze moest doen om haar rustiger te krijgen. Er waren geen juiste woorden te zeggen. Hetgeen wat er was gebeurd, was vreselijk. Dat Elijah het op leek te nemen voor Niklaus was niet te begrijpen en dat leek Linn intens verdriet te doen. 
“We zullen zo snel mogelijk vertrekken.” Bevestigde Naylene. Woorden die ze zich een paar dagen geleden nog niet in had kunnen denken. Ze had wel geweten dat ze niet voor altijd bij de Mikaelsons hadden kunnen blijven, omdat er bij de familie ook genoeg speelde. Echter had ze Linn nog geen afscheid kunnen zien nemen van Elijah. Iets wat hij nu zelf simpel had weten te maken. 
Naylene wist niet wat ze moest zeggen om Linn rustig te krijgen. Ze leek zo op haar eigen plaats te zijn, een waar Naylene haar gewoonweg niet kon bereiken. 
“Op deze manier kunnen we niet reizen.” Besloot Naylene uiteindelijk. Linn leek van plan te zijn alle spullen te pakken en dan weg te willen. Hoe graag Naylene nu ook uit de buurt van Klaus wilde zijn. Ze zouden nu heel erg de aandacht trekken, zelfs de dwang van Linn zou daar niet tegen op kunnen. Twee vrouwen wiens jurken beiden doordrenkt waren door bloed. 
Bloed. Dat was iets wat Naylene maar bleef voelen. Wellicht was haar hoofd daarom zo licht. Ze wist dat haar wond bij was getrokken. De pijn was weg, daar had het bloed van Finn wel voor gezorgd. Toch voelde ze zich vies. De gebeurtenissen van zojuist kleefden nog aan jaar jurk. Daarbij leek ook haar maag commentaar te leveren. 
“We kunnen de paarden klaar maken en dan rijden tot het volgende dorp, zoals ik net al aan heb gegeven…” Probeerde Linn uit te leggen.
“Daar twijfel ik ook niet aan. Maar kijk naar ons Linn. We moeten ons allereerst omkleden. Daarbij lijkt het me verstandig dat je je eerst voedt.” Naylene wist niet hoe het voor een vampier was om aan te worden gevallen. Linn haar lichaam had haar wonden dan wel genezen. Als het enigszins op het menselijke lichaam leek, had dat behoorlijk wat energie gekost. 
“Oh…” Linn leek Naylene en leek voor het eerst te beseffen dat weggaan meer kostte dan alleen hun spullen pakken.
“Daar heb je gelijk in.” 
“We doen het zo snel mogelijk, belooft.” Fluisterde Naylene. Ze wilde hier zelf ook weg. 
Verwoed ging Linn weer door haar spullen, waarschijnlijk om een jurk uit te zoeken waar ze in kon reizen. De manier waarop Linn met alles omging, maakte Naylene onrustig. Ze wilde echt iets doen. Ze kon alleen niets verzinnen dat Linn rustiger zou krijgen. Normaal gesproken was Elijah diegene dat voor elkaar kreeg. Nu leek hij de grootste oorzaak te zijn. 
Naylene pakte de bovenste jurk uit, waarin ze makkelijk op een paard kon rijden. Ze deed haar best om zich zo snel mogelijk om te kleden, zodat Linn de schermen die in de kamer stonden ook kon gebruiken.
Ze pakte de andere jurk in haar handen en ging met haar vingers over de vlekken die er in waren gekomen .Het voelde gek. Alsof het alles niet echt was gebeurd en ze leek te dromen. Een vreselijk slechte nachtmerrie waar ze ieder moment uit wakker kon worden.
Geklop op de deur bracht haar weer bij zinnen. 
“We willen niet gestoord worden!” Bracht Linn gefrustreerd uit. Naylene ging er ook vanuit dat het Elijah was. En zelfs ging even de angst door haar heen dat het Klaus was. Lang zou de vampier namelijk niet op de grond blijven liggen. Finn had haar uitgelegd dat het soms een paar uren duurde voordat een vampier weer tot leven kwam. Hoe ouder ze waren, des te sneller het ging. Dus het kon maar zo dat Klaus nu voor hun deur stond.
“Daar heb ik begrip voor. En normaal gesproken was ik misschien wel weggegaan.” Waar normaal de lach van Kol zou hebben geklonken, hoorde Naylene nu de ernst in zijn stem. 
“Ik heb begrepen dat jullie gaan. Voordat jullie dat doen, wil ik graag met Naylene spreken. Ik denk dat het belangrijk is. Het gaat over de magie” 
Naylene keek naar Linn, die haar hoofd om de schoten hier had gestoken. Ook zij had een nieuwe jurk aan, maar deed haar best om nog dicht te krijgen. 
Naylene knikte voorzichtig. Ze vertrouwde Kol genoeg om niet iets geks te proberen. Ze kende zijn verhalen. Hoe hij om ging met de mensen en soms ook heksen. Daar was hij echter altijd eerlijk in geweest en bij haar had hij niets iets raars geprobeerd, na de eerste dag in ieder geval. Als het ging over haar magie, dan wilde ze daar over horen.
“Stel me niet teleur Kol.” Wierp Linn naar de deur, die Naylene vervolgens open maakte. Naast dat ze de serieuze blik van Kol zag, snel iemand anders de kamer nog in. Ondanks dat het snel ging, kreeg Naylene nog flitsen mee van de blonde haren van Rebekah. 
“Linn! Je kunt dit toch niet menen. Je kan niet zomaar weggaan door wat er is gebeurd.” Fluisterde de vrouw vol verbazing. Naylene kreeg de rest van het gesprek niet mee, ze wist echter zeker dat Rebekah er alles aan zou doen om Linn te laten blijven. Misschien nog wel terwijl ze Naylene weg zou krijgen. Want ondertussen had ze ook wel begrepen dat de blonde vrouw haar als een soort obstakel zag in haar vriendschap met Linn. 
Naylene stapte de kamer uit, omdat Kol niet zomaar naar binnen was gestapt. Toen Naylene de gang bekeek durfde ze te wedden dat ze Finn zich net terug zag trekken om de hoek. Ergens een opluchting, omdat ze wist dat wanneer er iets mis zou gaan. Hij haar zou helpen. Niet dat ze Kol ergens voor aan zag. Ze was eerder bang voor Niklaus. 
22
Posts: 4865
Datum: 04-06-2022 10:49
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Ondanks dat ze Kol toestemming had gegeven om binnen te komen, had Linn dat niet gedaan voor Rebekah. De Mikaelson zus leek daar echter geen boodschap aan te hebben. En toen Naylene naar buiten stapte om haar gesprek met Kol te voeren, kon Linn er niets meer tegen doen. Ze stond samen met Rebekah in de kamer en het was duidelijk dat ze hier was om haar over te halen. Als Rebekah iets in haar hoofd had, dan was het onmogelijk om daar tegenin te gaan. Dat had Linn jaren geleden al geleerd.
‘Linn,’ drong Rebekah aan, omdat ze nog geen antwoord had gegeven. In plaats daarvan ontweek ze de indringende blik van Rebekah en focuste ze zich op het inpakken van haar spullen. Naylene had haar laten beseffen dat ze te snel was gegaan, dat ze niet goed had nagedacht over de situatie. Dat veranderde echter niets aan wat ze wilde: weg van hier.
‘Luister naar me.’ Rebekah kwam naast haar staan en draaide haar weg van de spullen die nog ingepakt moesten worden. Linn zuchtte en keek naar haar vriendin. In haar ogen was er niets dat Rebekah kon zeggen om dit goed te maken. Wat Niklaus had gedaan, hoe Elijah hem had verdedigd… Ze schudde haar hoofd bij de herinnering. Niets kon haar nog van gedachte laten veranderen.
‘Ik ken mijn broeders. Nik nog het meeste van iedereen. En ondanks dat ik lang niet al zijn gedrag goedkeur, sta ik nog steeds aan zijn zijde. Soms kiest hij het verkeerde pad, maar zodra hij zich dat realiseert, zet hij zijn fouten recht. Dat doet hij altijd.’
‘Dit is niet zomaar een fout, Rebekah!’ Linn begreep dat ze haar broer wilde verdedigen, maar het ging hier niet om een belediging of een verkeerde opmerking. Zelfs als Niklaus nu zijn excuses zou aanbieden, zou ze hem niet vertrouwen in Naylene haar bijzijn. ‘Hij heeft Naylene pijn gedaan. Hij wilde haar doden.’ En als ze niet op tijd terug was gekeerd, zou hij het hebben gedaan.
‘Laat Naylene dan weggaan!’ opperde Rebekah. ‘Als zij hier niet veilig is, laat haar dan degene zijn die vertrekt. Finn zal haar vast vergezellen en haar veiligheid waarborgen. Er is geen reden waarom jij met haar mee zal moeten. Je kunt hier blijven, bij ons.’
Linn schudde haar hoofd. Rebekah nam haar handen vast, maar Linn trok ze meteen los. ‘Ik ben degene die haar hier heeft gebracht. Ik wilde haar helpen en het is mijn taak om haar te beschermen. Dat kan ik hier niet doen. Niet als iedereen hem verdedigt.’
Dat Rebekah er voor koos om Niklaus te verdedigen, deed pijn. Niet zoveel als dat van Elijah, maar het raakte haar desalniettemin. Het frustreerde haar dat niemand kon zien dat deze situatie verschrikkelijk was.
‘We zijn familie,’ zei Rebekah. ‘Dat is wat families doen. We komen op voor elkaar.’
‘Dat is overduidelijk,’ beet ze Rebekah toe. Ze sloeg haar armen over elkaar en draaide zich weg van Rebekah. Tranen prikten in haar ogen. Was dit hoe de familie daadwerkelijk was? Had zich dit al die tijd al voor haar ogen afgespeeld? Hoe had ze het dan niet kunnen zien?
‘Linn, wat ons betreft, hoor jij ook bij de familie. We zijn allemaal dol op je. En Elijah…’ Rebekah viel stil, misschien omdat ze iets met Linn wilde delen wat niet aan haar was. Wat het ook was, het maakte niet uit. Linn wilde niets liever dan terugkeren naar de brug waar ze samen met Elijah op had gestaan. Als dit niet was gebeurd, had hij misschien zelf wel gezegd wat Rebekah nu aan haar probeerde te vertellen.
Misschien zou het nu dan wel anders zijn.
‘Je hebt zijn hart, Linn,’ zei Rebekah voorzichtig. Linn zag de weerspiegeling van haar vriendin in het raam en ze hield haar blik vast. ‘Breek het alsjeblieft niet door weg te gaan.’
Linn sloeg haar ogen neer. Misschien dat als Naylene er niet was geweest, ze er over na had gedacht. Dan had ze zichzelf nog in kunnen beelden dat ze hier gelukkig zou kunnen worden. Met Elijah aan haar zijde en Rebekah om mee naar de stad te gaan, Kol om kattenkwaad mee uit te halen en Niklaus…
Haar maag draaide om. Wat voor beeld ze ook bij hem had gehad, het werd verdreven door de moordlustige blik in zijn ogen en de woorden die hij naar Naylene had geschreeuwd. Zelfs al zou Naylene met Finn vertrekken, ze zou hier niet achter kunnen blijven. Het perfecte plaatje dat ze had geschetst, was kapot gemaakt.
‘Als dat echt zo is…’ Linn haalde diep adem. Ze kon niet geloven dat ze haar volgende woorden uit zou spreken. Rebekah had gelijk. Linn had zijn hart, en hij had de hare. Maar Naylene was daar ook onderdeel van. ‘Als dat zo is, dan had hij daar over na moeten denken voordat hij Niklaus zijn acties verdedigde.’
‘Dat is wat Elijah doet!’ Rebekah bracht het alsof het hem niet te verwijten viel. Alsof hij geen keuze had. Misschien kwam het doordat Linn geen ervaring had met een hechte familie, maar zij zou nooit de gruwelijke daden van haar ouders goed kunnen keuren. 
‘Hij gelooft dat Niklaus te redden is, en dat siert hem. En ik ken mijn broeder. Hij zal dit rechtzitten, Linn. Voor jou. Dat weet ik zeker. Als je hem daar de kans voor geeft, zal hij dat doen. Laat Naylene met Finn vertrekken en blijf hier. Geef hem, ons, die kans.’
Langzaam draaide Linn zich om naar Rebekah. In een ideale wereld had ze Elijah een kans gegeven, maar dit was niet de ideale wereld. Zij en Naylene moesten vertrekken.
‘Ik kan hem niet die kans geven en tegelijkertijd bij Naylene zijn.’ Dat ging niet samen, dat kon niemand ontkennen. ‘En in tegenstelling tot hem, kies ik voor Naylene.’
18
Posts: 17081
Datum: 04-06-2022 14:31
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Onbewust lette Naylene meer op haar omgeving. Het gesprek met Niklaus was ook redelijk normaal begonnen. Allereerst had hij interesse getoond in haar magie. Toen ze hem had verteld dat het beter voor haar was geweest als ze de magie niet meer had gebruikt, was de hele sfeer in het gesprek omgeslagen. De woorden die Niklaus naar haar toe had geworpen bleven hangen. Ze was nutteloos voor hem. Ergens wist ze ook dat het ook voor Linn gelde. In ieder geval als het ging om magie. Ondertussen ging het om meer dan dat en was hun vriendschap zeker niet nutteloos. Dat Linn haar veiligheid voor alles wilde zetten, vond Naylene dan ook bijzonder. 
Naylene bewoog wat onwennig op haar voeten. Tot nu toe had Kol haar magie het meest gewaardeerd en ze was benieuwd wat hij er over had te zeggen.
“De dag dat Finn terug kwam van zijn reis. Hebben jij en Linn iets over de magie besproken, iets wat je ook met Finn hebt besproken.” Naylene moest even nadenken over hetgeen waar Kol op doelde. Door zijn gezicht kwam ze echter al snel op het antwoord. Ze had gevraagd wat er zou gaan gebeuren als ze een vampier werd.
“Een heks als jij heb ik nog nooit gezien.” Gaf Kol toe. Waar de woorden van Niklaus haar kippenvel hadden gegeven, weerklonk een soort van bewondering in die van Kol. 
“Ik wilde je dit niet vertellen met Niklaus in de buurt en liever ook niet met Finn.” Kol leek een blik over haar schouder te werpen. Naylene wist nu wel zeker dat Finn hen in de gaten hield. Of in ieder geval het gesprek mee kreeg. 
“Maar ik denk dat het zou werken.” 
“Werkelijk?” Fluisterde Naylene. Ze kon zich bijna niet indenken dat hetgeen wat ze wilde binnen handbereik ligt.
“De redenatie is zeer logisch. Je kan magie uit een vampier halen en die gebruiken. Je bent geen heks. Althans, alles wijst er op dat je geen heks bent. Ik denk dat je meer waardevol bent dan dat en dat als je dat zal willen, je ervoor kiezen om een vampier te zijn en dan tegelijkertijd je krachten onbeperkt te gebruiken.” De woorden van Kol lieten haar hart sneller kloppen. 
“Kol…” Finn kwam om de hoek gelopen.
Elijah kwam er echter al snel achter aan. Bij het zien van Elijah wende Naylene al haar blik af. De afgelopen tijd had hij haar behandeld alsof ze er echt toe deed. Dat ze net zo goed als Linn echt een belangrijke gast was in hun huis. Net had ze echter wel gehoord hoe hij daadwerkelijk over haar dacht. Zonder haar een blik waardig te gunnen had hij het voor Niklaus opgenomen. De verhalen die Finn haar de afgelopen tijd had verteld, waren ineens zoveel duidelijker geworden.
“Broeder, ik wil even met je spreken.” Finn leek het daar niet mee eens te zijn, maar werd wel meegetrokken door Elijah.
Daardoor richtte Naylene haar blik weer op Kol. 
“Je bent echt van mening dat wanneer ik een vampier word, dat ik dan de krachten blijf houden?” Dat was het antwoord waar Naylene opzoek naar was geweest.
“Uiteraard weet ik het ook niet zeker. Je blijft de eerste persoon die ik ooit heb ontmoet die dit soort dingen heeft kunnen laten zien. Ik denk dat het niet onmogelijk is dat wanneer je een vampier wordt, je niet enkel een vampier bent, door de magie die door je aderen stroomt en iets wat in je hoofd zit.” Probeerde Kol haar uit te leggen. Naylene wist niet zeker of ze dit droomde of dat ze zo ver van de wereld was door de aanval.
“Ik durf in ieder geval aan te geven dat je een uitzonderlijk geval bent en als er één manier is om een vampier en heks te zijn, dan heb jij dat in handen. Als je daar voor zou willen kiezen.” 
Naylene had Kol in al de tijd dat ze bij de Mikaelsons was geweest, niet zo serieus gezien. Ze had niet geweten dat deze kant ook aan hem zat. Het maakte hem zeker meer toegankelijk.
“Uiteraard is het je eigen keuze. Ik snap maar al te goed dat je nu moet vertrekken. Wellicht is het ook beter als Niklaus dit niet hoort, vandaar dat ik hier ook mee heb gewacht. Ook omdat ik niet zeker ben.” 
“Ik waardeer dit echt, Kol.” De eerlijkheid waarmee hij sprak, deed Naylene veel. Kol had veel verstand van magie. Toch hield hij haar niet meteen aan een lijntje en legde hij ook uit dat het anders kon uitpakken dan hij dacht.
“Ergens vind ik het jammer. Ik weet zeker dat wanneer je hier was veranderd we voor heel wat chaos hadden kunnen zorgen, Lass.” Naylene moest een beetje lachen om die woorden. Ze wilde er echter niet meer aan denken hoe het was om hier daadwerkelijk te blijven. Zeker niet als ze die keuze zou maken. Ze wilde niet meer bij Niklaus in de buurt zijn. Het was duidelijk dat hij iedereen om zich heen gebruikte om er beter van te worden. 
“Maar het blijft je eigen keuze. Als je er voor kiest om op deze manier door te leven, moet iedereen daar ook vrede mee hebben. Je bent meer dan alleen de magie.” 
“Bedankt Kol.” Naylene legde heel voorzichtig haar hand even op zijn arm, om hem er een kneepje in te geven. “Voor alles.” 
In plaats van terug te lopen naar de kamer waar Linn nog met Rebekah in gesprek was, liep Naylene in de richting waar ze Elijah en Finn had zien lopen. De deur van de kamer stond open, waardoor Naylene aan paar woorden opving.
“Finn, ik vraag je goed na te denken en geen overhaaste beslissingen te maken.” 
“Dit zijn beslissingen die ik al lang geleden heb moeten maken broeder.” 
Naylene schraapte haar keel. Finn kwam meteen naar haar toe gelopen. Zonder dat ze iets kon doen, had ze zijn armen ineens om haar heen liggen in een omhelzing. Die net zo snel weer weg was als was gekomen. Hij legde zijn handen op haar armen. 
“Ik hoorde wat Kol je vertelde.” 
Naylene knikte, ze wilde er nu niet over spreken. Daar was haar hoofd helemaal niet klaar voor. Het duizelde van alles wat er was gebeurd. 
“Linn is bezig met onze spullen pakken.” Naylene keek langs Finn, zodat ze Elijah een betekenisvolle blik toe kon werpen. Hij had alleen nog maar vuur bij op het olie gegooid door het voor Niklaus op te nemen. 
“Ik zal mijn spullen zo ook pakken.” Verzekerde Finn haar. Woorden die Naylene meer deden dan ze had verwacht. Een paar weken geleden had ze er alleen voor gestaan. Nu had ze twee mensen die alles voor haar achter wilden achter laten, zodat ze veilig was. 
Finn gebaarde wat naar Elijah. Die uiteindelijk weer langs hen heen liep naar buiten. Naylene kon aan hem zien dat hij echt niet leek te weten wat hij aan moest. Ergens wilde ze roepen dat hij na had moeten denken over zijn woorden en de betekenis daarvan. Linn had zeker ingestemd als hij had voorgesteld om met haar te vertrekken. 
“Ik weet niet hoe lang Niklaus in deze staat blijft.” Gaf Finn toe. Waarop Naylene knikte. Wat betekende dat ze ervoor moesten zorgen dat ze zo snel mogelijk weg kwamen. 
“Neem deze mee. Voor het geval het nodig is.” Finn haalde een edelsteen uit zijn zak. Naylene stak haar hand uit, zodat ze hem aan kon nemen.
“Er zit een hoop magie in. Zelfs als het nodig is, wees zo voorzichtig mogelijk.” Naylene knikte. Ze wist nu niet wat er zou gaan gebeuren. Als ze nu te veel magie gebruikte en ze dood ging, zou misschien wel hetgeen gebeuren wat Kol haar had verteld. Het was maar de vraag of ze daar klaar voor was. 
“Als jij en Linn klaar zijn, ontmoet mij dan bij de stallen.” 
Naylene knikte. Nu was zij diegene die haar armen even om Finn heen legde. Omhelzing konden wellicht niet tussen een man en een vrouw. Het was de enige manier waarop ze hem aan kon geven dat ze waardeerde wat hij voor haar deed. Ondanks dat hij niet al te goed lag in zijn familie, zou hij wel afscheid van hen nemen. Voor iets wat er tussen haar en zijn broer was gebeurd. 
22
Posts: 4865
Datum: 05-06-2022 13:13
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het had behoorlijk wat moeite gekost om Rebekah weer uit haar kamer te werken. Linn begreep dat ze het op wilde nemen voor Elijah. Een paar dagen geleden had ze niets liever gehad dat iedereen uit de familie zijn of haar best had gedaan om haar hier te laten verblijven, maar nu was alles anders. Ze kon hier niet blijven, ook niet als Finn met Naylene zou vertrekken. Het zou niet juist voelen. Want wat zou dat over haar zeggen? Dat ze het goedkeurde wat Niklaus had gedaan? Het zou haar egoïstisch en zelfingenomen maken. En dat wilde ze niet zijn.
Veel rust om in te pakken, kreeg Linn echter niet. Iedereen was in beweging. Ze hoorde het gesprek tussen Finn en Naylene, waaruit bleek dat Finn hen zou vergezellen. In de verte hoorde ze Rebekah praten tegen Elijah, vertellend dat hij de enige was die haar kon overtuigen hier te blijven. Linn wenste dat ze dat niet had gedaan, want het duurde niet lang voordat Elijah voor haar gesloten kamerdeur stond.
Zuchtend schoof ze de laatste spullen van Naylene in de tas. Kort wierp ze een blik in de spiegel, hopend dat haar gezicht niet zou verraden hoe verschrikkelijk ze het vond om te vertrekken.
Dat deed het wel.
Ze opende de deur voor Elijah, klaar om hem te vertellen dat ze geen behoefte had aan een gesprek en dat zelfs hij haar niet van gedachte zou kunnen veranderen. De woorden bleven echter in haar keel hangen toen ze het verdriet in zijn ogen zag.
'Ik weet dat je wenst niet gestoord te worden,’ zei hij zacht. ‘Maar ik zou het mezelf niet vergeven als ik niet op z’n minst één poging deed om je hier te laten blijven.’ 
‘Het is niet zo gemakkelijk, Elijah.’ Ze draaide zich om en liep de kamer weer in. Ze had verwacht dat hij haar zou volgen, voor haar zou verschijnen zoals hij dat eerder ook had gedaan. Maar dit keer hield hij zijn afstand. Hij bleef in de deuropening staan.
‘Dat heb ik ook nooit geïmpliceerd.’ Ze hoorde de pijn in zijn stem. De zachte trilling die verraadde dat hij zich een stuk kalmer voor deed dan dat hij daadwerkelijk was. ‘Ik begrijp waarom je me de rug toekeert. Maar het pijnigt me ook.’
Linn klemde haar lippen op elkaar om haar woorden in te houden. Het pijnigde haar dat hij Niklaus zijn gedrag goedpraatte. Dat hij dacht dat ze er omheen zou kunnen kijken, omdat hij dat van haar vroeg. Maar wat voor een persoon zou ze zijn als ze Naylene alleen zou laten vertrekken?
‘Je beloofde me dat ze veilig was. Dat wij hier veilig waren.’ Ze had nooit getwijfeld aan die belofte, juist omdat ze aan had genomen dat de gehele familie voor hen zou zorgen als er gevaar zou dreigen. Ze had nooit gedacht dat die dreiging juist in de familie had gezeten.
‘Ik sta nog steeds achter die woorden. Ik kan het goedmaken. Laat het me goedmaken, Linn. Alsjeblieft.’
Haar blik viel op de zakdoek die ze voor hem had geborduurd. Tijdens haar werk had ze al voor zich gezien hoe ze het aan hem zou geven. Ze zouden alleen zijn, weg van de familie en Naylene. Ze zou hem bedanken voor alles wat hij voor haar had gedaan, en hem er aan herinneren hoe ze elkaar hadden ontmoet. Dat één van de eerste dingen die hij had gedaan, haar een zakdoek geven om het bloed weg te vegen, op dat moment zoveel waarde voor haar had gehad dat ze het nooit zou vergeten. Op dat moment zou ze haar zakdoek tevoorschijn halen en hem in zijn hand plaatsen, hopend dat deze met zoveel waarde zou hebben voor hem.
Nu leek dat alles niets meer dan een fantasie. Een droom die niet langer werkelijkheid kon worden. De zakdoek lag verkreukeld op het bureau.
'Er valt nu niets goed te maken. Naylene en ik vertrekken.' Linn liep naar het bureau en pakte de zakdoek op. Ondanks dat het niet meer het cadeau was wat ze voor ogen had gehad, wilde ze hem nog steeds aan Elijah geven.
Elijah stond nog altijd in de doorgang. Stil, met pijn in zijn ogen. Ogen die haar volgden totdat ze recht voor hem stond.
Voorzichtig nam ze zijn hand vast, waarna ze de dunne stof erin legde. Hoopvol keek hij naar haar op, maar de hoop verdween meteen uit zijn ogen toen hij haar blik zag.
'Het had een bedankje moeten zijn,' vertelde ze hem eerlijk. 'Nu weet ik niet wat het is. Een herinnering, misschien. Aan de man die je kan zijn.'
Aan de man aan wie ze haar hart zo graag wilde geven.
Elijah nam haar hand vast, voorzichtig voor het geval ze dat niet wilde. Maar op het moment dat zijn vingers die van haar raakten, kon ze haar hand niet meer terugtrekken. 'Dankjewel. Ik zal hem altijd koesteren. Met daarbij de hoop dat je me op een dag kan vergeven.'
Met een zucht sloeg ze haar ogen neer. Het was Niklaus die om haar vergiffenis moest smeken. Hij had het kwaad gesticht. Toch waren het Elijah zijn acties die haar het meest hadden geraakt. Die haar zouden blijven raken.
'Dat hoop ik ook,' fluisterde ze. Een traan gleed langs haar wang naar beneden. Elijah boog zich naar voren om hem weg te vegen, maar Linn hoorde de voetstappen van Naylene en ze trok zich terug. Ze wilde niet dat Naylene dacht dat ze Elijah al had vergeven.
Spijtig knikte Elijah, waarna hij naar achteren stapte. De zakdoek hield hij tussen zijn vingers. 'Ik begrijp het.'
Linn wist niet zeker of hij dat deed. Want de pijn die ze voelde toen hij zich omdraaide, was er eentje die ze nog niet eerder had gevoeld.
18
Posts: 17081
Datum: 05-06-2022 16:37 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Het voelde bijna onwerkelijk dat ze zouden gaan vertrekken. Waar ze had gekund had Naylene, Linn nog meegeholpen met het pakken van spullen. Veel hadden ze niet gehad. De afgelopen weken had Linn er echter voor gezorgd dat ze meer spullen hadden. Jurken, een schaakzet. Naylene had daarbij een paar boeken mee willen nemen.
Zonder slag of stoot waren ze dan ook niet bij de stallen gekomen. Niet enkel door de spullen, maar Naylene had ook de blikken van Rebekah op zich gevoeld. Kol leek vrede te hebben met hun vertrek. Elijah had Naylene niet meer gezien en Finn zou mee gaan.
Rebekah daarentegen leek bereid te zijn het werk van Niklaus af te maken op het moment dat hun blikken elkaar kruisten. Naylene kon van geluk spreken dat Linn naast haar had gelopen, anders was ze er zeker van geweest dat Rebekah dat daadwerkelijk had geprobeerd.
De paarden waren in de afgelopen weken zeker opgeknapt. Bij haar thuis had Naylene ze zoveel mogelijk proberen te verzorgen. Vaak hadden haar ouders dat niet toegelaten omdat ze daar andere mensen voor hadden gehad. Ze wist echter wel wat er voor nodig was om een paard klaar te maken voor een rit. 
In stilte waren Naylene en Linn dan ook te werk gegaan. Waar stilte normaal wellicht ongemakkelijk aan kon voelen, zeker als de spanning zo om te snijden was, voelde het voor Naylene alleen maar prettig. Ze hoefden niets te zeggen. Er waren geen woorden die in deze situatie konden verhelpen, noch beter konden maken. 
Zo goed als ze kon verdeelde Naylene de spullen en bond die goed vast onder het zadel. Ze wisten niet hoe lang het ging duren voordat ze bij de volgende stad zouden zijn of ze genoeg eten zouden hebben, of Linn ondertussen aan bloed kon komen. Normaal gesproken had Naylene er niet op staan springen om van de één op de andere dag, weg te gaan. Nu hadden ze niet echt veel keuze. Linn was duidelijk geweest: ze wilde hier geen moment langer blijven dan nodig was. Naylene deelde die gevoelens. Achter te worden gelaten met het nieuws van Kol, verwarde haar echter. 
“Dit is het laatste.” Ook Linn bond nog wat dingen vast onder de zadels. De teugels van de paarden lagen ook al klaar. Ze konden vertrekken. 
Naylene keek in de richting van de staldeuren. Finn had wellicht wat meer spullen, het zou iets langer duren om alles bij elkaar te krijgen. Toch had ze hem al verwacht. Zijn woorden hadden dringend geklonken, dus ergens vond ze het gek dat hij hier nog niet bij hen stond. 
Naylene liep in de richting van het paard waar ze Finn wel eens op had zien rijden. Ze streek even over de kop heen. Wellicht kon ze er voor zorgen dat het paard al zover klaar was, dat ze daadwerkelijk meteen konden vertrekken, mocht Finn bij hen voegen.
“Je bent er zeker van dat Finn aan heeft gegeven dat hij zich meteen bij ons zal voegen?” De woorden van Linn waren voorzichtig. Naylene kon aan haar horen dat ze nerveus was, bang dat iedere minuut die ze langer bleven er ineens iets kon gebeuren. Naylene kon het aan haar zien, omdat ze zelf die angst ook door haar lichaam voelde trekken. Niklaus zou niet voor eeuwig op de grond blijven liggen, zodra hij bij kwam zal hij wraak willen nemen. Iets vertelde Naylene dat het zich niet zou richten op Elijah, maar tegen haar of Finn. 
“Hij vertelde hem te ontmoeten bij de stallen.”
Linn liep naar Naylene toe, die nog bij het paard van Finn stond. Geen van beide vrouwen leek te weten wat ze op het moment moesten doen. Linn legde haar hand op de schouder van Naylene. 
“We kunnen niet veel langer op hem wachten.” 
Naylene knikte, ze begreep dat ze niet voor een lange tijd konden blijven wachten. Meerdere factoren zorgden er voor dat ze zo snel mogelijk moesten vertrekken. 
Toch gingen de twee nog even door. Linn gaf Naylene de tijd om te wachten, waar de vrouw gebruik van maakte om alvast het paard verder klaar te maken.
Wederom gingen er minuten voorbij. Ieder moment liet Naylene de woorden van Finn door haar hoofd heen gaan, zich afvragend of ze hem verkeerd had begrepen, verstaan zelfs. Ze pakte de edelsteen vast en ging er zachtjes met haar vingers overheen. Langzaam aan begon ze de hoop te verliezen dat hij daadwerkelijk door de staldeuren zal komen lopen. 
“Naylene.” Linn pakte haar handen vast. De spanning was van haar gezicht af te lezen.
“We moeten nu weg.” Drong Linn aan.
“Maar Finn…” Probeerde Naylene nog te redeneren. Wellicht was het juist een goed idee om hem op te zoeken. Het kon dat zijn broers en zus hem probeerden om te praten. Elijah leek het niet eens te zijn met de plannen van zijn broer. 
“Ik kan horen dat Niklaus bij is gekomen, dus we moeten nu weg. Ik wil die confrontatie niet aan. Ik ga je niet weer in gevaar brengen. We moeten gaan. Finn zal ons kunnen volgen, als hij dat wil. Het spijt me echt Naylene.” Linn liep in de richting van haar paard en steeg erop.
Naylene keek nog eenmaal hoopvol in de richting van de deuren. Er zag geen beweging in.
“Kan je horen of Finn nog onderweg is?” Vroeg ze zachtjes aan Linn. Ze ontweek haar blik, maar schudde spijtig met haar hoofd. 
“Laten we gaan.” Besloot Naylene met pijn in haar hart. Ze wilde Finn niet achterlaten. Linn had echter gelijk. Ze wilde niet weten wat er zou gebeuren nu Niklaus weer bij was gekomen. Het maakte het voor hen gewoonweg gevaarlijk.
Ook Naylene steeg op haar paard. Met een knikje naar Linn, spoorde ze het paard aan om de stallen uit te lopen. Eenmaal buiten liet ze het paard in galop zo snel mogelijk het terrein van de Mikaelsons verlaten. Ze kon het niet laten om achterom te kijken. Er was geen teken van Finn. Iets wat haar meer pijn deed dan ze ooit had gedacht. 
22
Posts: 4865
Datum: 20-06-2022 14:28
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Ze reden de hele nacht.
Pas toen de donkere hemel weer verkleurde en de zon langzaam op kwam, durfde Linn te pauzeren. Naylene had haar rust nodig, maar ook zij was uitgeput. De hele nacht had ze geluisterd naar de geluiden om haar heen. Niet alleen naar de eventuele gevaren, zoals Niklaus die hen zou achtervolgen, maar ook naar tekenen dat Finn in de buurt was. Beide geluiden bleven uit.
Ze waren op een kleine boerderij gestuit. Linn had de eigenaren gedwongen om de hooischuur aan en af te staan. Het zou de paarden wat rust geven en het was een onopvallende plek. Eentje waar Niklaus hen niet zou zoeken, hoopte ze.
Linn had Naylene alleen in de schuur gelaten, ondanks dat ze daar eigenlijk op tegen was. Haar dorst naar bloed was echter te groot en ze wilde het niet riskeren dat ze Naylene iets aan zou doen.
Stilletjes liep de boerderij binnen. Ondanks dat het vroeg was, waren de eigenaren al hard aan het werk. Linn volgde de geluiden naar de keuken. De geur van versgebakken brood vulde haar neusgaten en ze hoorde hoe stevige handen deeg kneedden.
In de deuropening bleef ze staan. De vrouw die ze eerder had ontmoet, rolde een bol deeg uit over het oppervlak dat ze bestrooid had met meel. Het kostte meer inspanning dan dat het leek. Haar sterke hartslag overstemde ieder ander geluid dat aanwezig was in de keuken. En het idee van vers, warm bloed maakte dat Linn nog een stap naar voren zette.
Geschrokken keek de vrouw op. Op haar wang zat een veeg meel. Haar ogen ontspanden iets toen ze zag wie er voor haar stond.
‘Ach, meisje. Je liet me schrikken. Is er iets niet naar wens?’ Bezorgd keek de vrouw haar aan, terwijl ze haar handen afveegde aan haar schort.
Linn nam de laatste stap, zodat ze recht tegenover de vrouw stond. Ze hield haar hoofd schuin en haar blik was gefocust op de hals van de vrouw. ‘De schuur is perfect. Het enige is dat… Ik heb zo’n honger.’
Ze had bloed nodig. Háár bloed. Het was het enige andere wat haar kon afleiden van Naylene, die vol verwachting op had gekeken, iedere keer als ze had gedacht iets te horen. En iedere keer had Linn haar teleur moeten stellen.
De vrouw gebaarde naar een oven. ‘De eerste broden zitten er al in. Ik kan je alvast wat fruit meegeven? En dan breng ik het brood later naar jou en je vriendin toe. Hoe klinkt dat?’
Linn schudde haar hoofd. ‘Het is niet genoeg.’
Brood zou haar gedachten niet kalmeren. Bloed zou dat wel doen. Bloed was het enige dat haar zou kunnen verlossen van hetgeen wat ze nu voelde.
‘Pardon?’ vroeg de vrouw beledigd. 
Wellicht moest ze haar gastvrouw beter behandelen, maar dat ging haar nu te ver. De aderen onder haar ogen zetten op en ze ontblote haar tanden. Stevig pakte ze de vrouw vast en werkte ze haar tegen de muur.
‘Niet schreeuwen,’ gebood ze de vrouw, waarna ze haar tanden in haar hals zette. Bij het proeven van het bloed kneep ze haar ogen dicht. Het bracht een ontladend gevoel met zich mee. Voor even hielden de woorden van Elijah haar niet meer bezig. Voor even vergat ze de teleurstelling in de ogen van Kol en Rebekah. Het enige wat er nog bestond, was het heerlijke bloed van de vrouw. En het was allemaal voor haar.
Ze nam zoveel ze kon. Toen ze merkte dat het lichaam onder haar greep verzwakte, trok ze zich terug. Bloed druppelde langs de wond naar beneden. Met een spijtig gezicht ging ze met haar vingers er langs, waarna ze de laatste broeddruppels er vanaf likte.
Ze verlangde naar meer, maar een dode gastvrouw zou problemen opleveren. Ze wilde niet dat Niklaus hen zou vinden omdat zij haar sporen niet had gewist.
Linn legde haar handen op de schouders van de vrouw, die haar angstig aankeek. Ze was echter te zwak om te vluchten. ‘Ik ga je mijn bloed geven. Daarna vergeet je wat er zojuist is gebeurd. Ik kwam wat eten halen, je gaf me wat fruit en daarna ging ik weer weg. Begrepen?’
Trillend op haar benen knikte de vrouw. Linn beet in haar eigen arm en duwde de wond tegen de droge lippen van de vrouw. Toen ze de glazige blik in haar ogen zag, wist ze dat haar dwang had gewerkt.
‘Je moet jezelf even opfrissen.’ Linn gebaarde naar de bloedvlekken op haar kleding. Daarna boog ze zich langs de vrouw en viste ze een paar appels uit de fruitschaal.
Op haar weg terug naar de schuur merkte ze dat het bloed haar goed had gedaan. Het had echter niet gedaan wat ze had gehoopt; ze voelde zich nog steeds verschrikkelijk. En toen ze de deur naar de schuur opende en Naylene hoopvol op zag kijken, werd het alleen nog maar erger.
‘Oh.’ Naylene deed haar best om haar teleurstelling te vermijden, maar de verdrietige toon in haar stem en haar gezakte schouders ontgingen Linn niet.
‘Ik weet dat je iemand anders verwacht,’ verzuchtte Linn. Ze gaf ieder paard een appel en stak de laatste uit naar Naylene. ‘Je moet iets eten. Of anders slapen. Het was een hele lange nacht.’
Naylene pakte de appel aan, maar leek geen intentie te hebben om hem op te eten. ‘Ik wil er zijn als Finn hier komt.’
Zuchtend nam Linn plaats op de hooibaal waar Naylene zich op had gevestigd. Ze sloeg haar arm om haar heen en trok haar tegen zich aan. ‘We kunnen niet met zekerheid zeggen dat Finn ons nog achterna komt.’
‘Maar hij wilde het wel.’ Het brak Linn haar hart hoe hoopvol Naylene klonk. Ze durfde het niet te ontkrachten. Misschien kwam dat ook wel doordat ze zelf hoopte dat Elijah zijn fouten in zou zien en samen met Finn nu opzoek was naar hen. 
‘In dat geval kun je maar beter uitgerust zijn als hij hier is,’ hield Linn vol. Voorzichtig duwde ze Naylene iets naar beneden, zodat ze haar hoofd op haar schoot kon leggen. Ook pakte ze een deken, die ze over het lichaam van Naylene drapeerde.
‘En jij dan?’ vroeg Naylene, terwijl ze naar haar opkeek. ‘Jij hebt ook rust nodig.’
‘Dat komt later wel,’ beloofde Linn haar, al zag ze niet in hoe ze zich ooit nog rustig moest voelen met alles wat er was gebeurd.
Naylene trok de deken iets meer over haar heen. ‘Weet je het zeker? Want het was voor jou ook zwaar. De gesprekken met Rebekah en Elijah…’
Linn schudde haar hoofd. ‘Daar wil ik nu niet aan denken.’ Ze streek met haar hand door de rode haren van Naylene. ‘Misschien later, maar niet nu. Nu is het belangrijk dat jij wat slaapt, zodat we daarna door kunnen reizen.’
Naylene gaf niet direct antwoord. Het duurde een paar minuten voordat ze weer opkeek naar Linn. ‘Waar gaan we eigenlijk naar toe?’
‘We kunnen overal naar toe. Waar wij maar willen,’ verzekerde Linn haar. Als ze maar zo ver mogelijk weg waren van de problemen waarin ze verzeild waren geraakt. 
18
Posts: 17081
Datum: 21-06-2022 19:34
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene wist niet wat pijnlijker was. De afwijzing die ze voelde, nu Finn er niet voor had gekozen om met hen mee te reizen. Of de hoop die ze had dat hij iedere moment kon verschijnen in de opening van de deur.
Enkele maanden waren voorbij gegaan. Hoewel ze de hoop op moest geven, voelde Naylene het nog aan de kleine dingen. Ze kon de doordringende ogen van Finn zich nog zo voorstellen. De woorden die hij haar had verteld. De belofte die hij had gemaakt. Hoewel ze hem niets kwalijk kon nemen, bracht het haar wel pijn.
Door alle gebeurtenissen waren Naylene en Linn het over één ding eens geweest: voor een tijd moesten ze hun leven zo rustig mogelijk leven. Voor Naylene had dat betekent dat magie zoveel mogelijk uit de buurt had moeten blijven. Met Linn had ze afgesproken dat ze ook niet te veel op kon vallen als vampier. Natuurlijk moest de vrouw zich kunnen voeden. Toch kon ze niet overal haar dwang voor gebruiken. Zeker niet in het dorp waar ze nu uit waren gekomen. Zeker niet in hun positie. Ze mochten niet opvallen. 
Voor Naylene was dat al heel eenvoudig begonnen. Als twee vrouwen van hun leeftijd hadden ze niet in een woning kunnen wonen zonder begeleiding. Hoewel ze zich prima zouden redden, was dat niet hoe het ging. Ze hadden hun toevlucht dan ook gezocht bij een oude dame in het dorp waar ze uit waren gekomen. 
Margaret was lieftallige oudere weduwe, die de bakkerij in de stand runde. Vanaf het eerst moment had Naylene kunnen zien dat de vrouw hulp nodig gehad. Hoewel ze deze wel kreeg van haar zoon, leek de jongeman een passie te hebben voor het maken van onder ander meubelen.
Voor Naylene was het dan ook al snel duidelijk geweest. Zij hadden kunnen helpen. Twee paar handen extra, in ruil voor onderdak. De vrouw was zo gewillig geweest om de twee op te nemen in haar huis, dat Linn haar dwang er niet voor had hoeven gebruiken. Ze had haar enkel uit moeten nodigen om binnen te komen. 
“Naylene, lieverd. Voordat Linn naar de markt gaat, wil je haar vragen om twee van de zakken bloem deze kant op te brengen, zodat we vast kunnen beginnen met de degen voor morgen.” 
“Uiteraard Meggy.” Naylene veegde haar handen af aan haar schouders. 
“Het is me nog steeds een raadsel hoe iemand zo fijn gebouwd als Linn, zoveel kracht in zich heeft.” 
“Veel oefening, mevrouw. Ze was altijd diegene die de voeding voor de paarden naar de stallen bracht.”
Naylene keek naar het vuur, wat duidelijk een paar blokken hout kon gebruiken. Ze opende de oven dan ook en gooide twee blokken van het gesprokkelde hout op het nog smeulende vuur. Het ergste gedeelte van de winter hadden ze misschien gehad, de temperaturen waren echter nog steeds vreselijk te noemen. Naylene vond het dan ook altijd prettig als ze kon helpen met bakken.
“Gaat u anders even zitten. U hebt vandaag al zo lang gestaan.” Naylene hielp de vrouw naar de tafel en stoel die in de ruimte stonden. Gemaakt door haar zoon. Tot in de perfectie afgewerkt. Hij had er duidelijk oog voor. 
Naylene schonk een glas met melk in, wat ze vanmorgen hadden geruild tegen enkele broden. 
“U moet wel goed blijven drinken, vrouwe.” Naylene kon niets anders dan toegeven dat ze de tijd hier prettig vond .Ondanks dat ze nog steeds verlangend naar de deur keek als hij open ging, hadden Magaret en haar zoon iets welkomens over zich heen. Het was alsof ze voor even een kleine, normale, familie had gevonden. Ze wist ook wel dat dit niet voor altijd zo kon blijven. Voor nu was het de juiste afleiding van de Mikaelson familie die ze nodig had. 
“Soms lijkt het alsof jij en Linn nog meer om mij geven dan mijn eigen zoon…” 
“Vergeef het Allister.” Naylene ging ook voor even op één van de stoelen zitten. Haar eigen benen waren ook vermoeid.
“Hij is zo druk met zijn eigen uitvindingen, hij gaat er zo in op. Maar hij geeft zeker om u. Hij praat wel eens over u wanneer ik hem help.” Dat was iets wat Linn wel voor elkaar had gekregen met dwang. Naylene had willen weten hoe ze dingen moest maken, zodat ze dat in het vervolg kon doen, mochten zij en Linn dat nodig hebben. Vrouwen behoorden het echter niet te doen. Voor zoiets kleins had Naylene de dwang zeker wel door de vingers kunnen zien.
“Werkelijk?” 
Naylene knikte “Zeker mevrouw.” 
De waarheid was dat de Allister een zeer beleefde jongeman was. Waar andere mannen uit de stad hen vanaf het begin af aan interessant hadden gevonden, hun interesse hadden getoond, was Allister juist bezig met zijn eigen zaken. Hij ging helemaal op in zijn eigen wereld én dat was hetgeen wat het meest interessant voor hem was. Naylene, en ook Linn wist ze, voelde zich op haar gemak bij hem in de buurt. 
22
Posts: 4865
Datum: 30-06-2022 18:16
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Een zo’n menselijk mogelijk leven leiden bracht een hoop obstakels met zich mee.
Ondanks dat Linn het in eerste instantie eens was geweest met Naylene toen ze had voorgesteld dat het beter zou zijn als ze geen magie zou gebruiken, en daarmee Linn ook geen dwang, was het voor haar een behoorlijke transitie. Sinds ze kennis had gemaakt met de Mikaelsons, vertrouwde ze op haar dwang om rond te komen. Op die manier had ze eten, geld en een woonplek gekregen. Nu was daar geen spraken van. Naylene had zelfs werk geregeld.
Het was niet dat Linn vies was van weren. Voor het grootste deel van haar leven had ze zich bezig gehouden met huishoudelijke taken. Het was het werken in de bakkerij dat haar niet aanstond. De geur van aangebrand brood leek permanent in haar neus te wonen, meel en ei bleef kleven onder haar nagels en ze leek er simpelweg niet goed in te zijn. Ze hield zich liever bezig met het aankleden van de bakkerij, of haar nieuwste project: de marktkraam.
Linn kwam graag op de markt. Het was een plek waar ze haar charmes in de strijd kon gooien, maar ook haar dwang de vrije loop kon laten gaan. Op die manier had ze toch een aantal spullen voor een kleine prijs kunnen open. Niet gratis, want dan zou ze op haar kop krijgen van Naylene.
Ze had de vraag van Margaret al gehoord en ondanks dat Naylene het nog niet had gevraagd, nam Linn twee zakken bloem met zich mee, terwijl een rieten mand nog aan haar arm hing. Ondanks dat het werk in de bakkerij haar niet aanstond, had Margaret haar hart al gewonnen en zou ze alles voor de vrouw doen.
‘Kijkt u eens, twee zakken bloem,’ zei ze, terwijl ze de ruimte binnenliep. Ze deed haar best om de zakken met een plof op het keukenblok te laten vallen, zodat het zou lijken alsof het haar nog moeite koste. 
Verbaasd keek de weduwe van haar naar Naylene. ‘Hoe wist je dat? Ik heb pas net aan Naylene gevraagd of ze het aan jou wilde vragen.’
Linn wuifde het weg. ‘U begint meestal rond deze tijd aan het deeg voor morgen. Ik naam aan dat u het nodig zou hebben.’
Met haar hand probeerde ze een veeg bloem van haar simpele jurk weg te werken. Heel even hield ze de stof van haar rok tussen haar vingers. Ook hier had ze aan moeten wennen. In een bakkerij droegen de vrouwen geen prachtige jurken, maar simpele kledij die gemaakt was om lang mee te gaan. 
‘Het is bijna onmogelijk om te denken dat ik dit ooit zonder jullie twee heb gedaan.’ Verzuchtte Margaret, waarna ze overeind kwam. Ze stopte Linn wat geld toe en kneep zachtjes in haar arm. ‘Doe voorzichtig, kind. Blijf niet te lang buiten. De dagen zijn nog steeds kort.’
Met een glimlach legde Linn haar hand op die van de oude vrouw. Het was aandoenlijk om te zien dat ze zich echt om hen bekommerde. Met name omdat haar niet zo snel iets zou gebeuren.
‘Allister is op de markt. We kunnen samen terug lopen en we zullen voor het donker thuis zijn,’ beloofde ze.
‘Weet je zeker dat je niet wil blijven om te helpen met het deeg?’ vroeg Naylene met een twinkeling in haar ogen. De laatste keer dat Linn deeg had gemaakt, had ze er teveel water bij gegooid en teveel zout en was het niet meer bruikbaar geweest.
‘We hebben allemaal onze eigen taken, Naylene. Linn komt ongetwijfeld met wat heerlijke groenten thuis om vanavond te eten,’ zei ze, waarna ze knipoogde naar Linn. Toen Margaret zich omdraaide, stak ze snel haar tong uit naar Naylene en haastte ze zich uit het huisje.
Het Walese dorpje bevond zich in de heuvels en er was een kronkelende rivier die woest tegen de stenen sloeg. De meeste huizen waren gemaakt van donkerbruin steen en de straten waren gemaakt van klinkers. Ideaal voor lange wandelingen.
Het waren deze momenten waarop Linn haar hart verlangde naar Elijah. Ze miste zijn gezelschap en ze beeldde zich in hoe hij naast haar zou lopen, vertellend over de geschiedenis van het dorp.
Toch maakte het gemis vaak snel plaatst voor iets anders. Het duurde maar een paar minuten voordat ze zich herinnerde hoe hij zijn broer had verdedigd, en daarmee had laten merken wat zijn prioriteiten waren.
In de afgelopen maanden had Linn twee brieven van hem ontvangen, allebei overhandig door een mysterieuze vreemdeling. Ze had nog niet de moed gehad om ze te openen, dus bewaarde ze de enveloppen onder haar kussen. 
Eerst had het haar beangstigd dat Elijah haar had weten te vinden, omdat dat suggereerde dat ook Niklaus haar en Naylene op kon sporen, maar aangezien ze al maanden niets van hem hadden gehoord, ging ze er nu vanuit dat hij niet langer achter hen aan zat.
Linn kwam aan bij het drukke marktplein. Ze bezocht verschillende kraampjes en onderhandelde met een slager en een groenteman. Zonder haar dwang was het een leuk spelletje, met name doordat ze kon onderzoeken hoe ver haar glimlach en de juiste woorden haar zouden brengen. Als dat niet lukte, dwong ze de handelsman een lager bod te accepteren.
Met een goed gevulde mand liep ze naar Allister, die de laatste hand legde aan de marktkraam voor de bakkerij. Hij was zo geconcentreerd dat hij alle rep en roer van de markt niet eens mee leek te krijgen.
Tevreden zette Linn haar mand op het houten oppervlak. ‘Het ziet er ontzettend goed uit, Allister.’
‘Dag, Linn.’ Hij begroette haar zonder op te kijken. Hij was druk in de weer met het bijschaven van de zijkant. ‘Hij is nog niet af.’
‘Als hij maar af is voor volgende week. Dan is er feest, wat betekent dat er veel mensen hier zullen zijn. Dan kunnen we een hoop verkopen.’ Ze duwde haarzelf ook op het oppervlak, wat een kritische blik van Allister opleverde. 
Hij haalde zijn schouders op. ‘Hij is in ieder geval stevig.’ 
Linn glimlachte en knikte. Het was gemakkelijk om bij Allister in de buurt te zijn. Hij zei altijd precies wat hij bedoelde. 
Ze wiebelde met haar voeten en dacht terug aan het gesprek tussen Margaret en Naylene. ‘Maak je wel eens iets voor je moeder?’
‘Deze marktkraam.’ Zijn woorden klonken iets vervormd door de spijkers die hij tussen zijn lippen had geklemd. ‘En andere meubels.’
‘Dat zijn hele goede dingen,’ beaamde Linn. ‘En ze is vast erg blij met de marktkraam. Maar ik bedoel eigenlijk iets anders. Een… cadeautje?’
‘Je kunt geen meubels als cadeau geven,’ wierp hij tegen.
‘Natuurlijk wel! Klokken? Spiegels? Of een fijne stoel om in te zitten.’ Allister kon een hoop met een stuk hout. Ze zag niet in waarom hij niet iets anders voor haar kon maken. Iets wat haar zou laten zien dat hij aan haar dacht, zoals Naylene al had verteld.
‘Maar dat heeft ze toch helemaal niet nodig?’ Met een verward gezicht keek hij naar haar op.
Linn haalde haar schouders op. ‘Soms gaat het om de gedachte erachter. Dat iemand ziet dat je aan diegene denkt.’
18
Posts: 17081
Datum: 01-07-2022 20:49
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Dit leven was precies wat Naylene op het moment nodig had. Hun reis hier naar toe had dagen geduurd en in die tijd had ze niet anders dan kunnen denken aan hetgeen wat er was gebeurd. Hoe vampiers haar leven totaal hadden veranderd. Ondanks dat ze dankbaar was dat Linn haar had gevonden en dat ze daardoor veel antwoorden had gekregen, zat ze nog steeds vol angst voor Niklaus. 
Een angst die de eerste paar weken, zelfs maanden er voor hadden gezorgd dat ze wakker was geschrokken en zwetend in haar bed had gelegen. De ogen van Niklaus waren vaak het laatste wat ze zag, voordat ze de pijn in haar hals weer had gevoeld. Soms was ze zelfs schreeuwend wakker geworden. Waarna ze Linn had moeten uitleggen dat er niets aan de hand was, omdat ze zich natuurlijk zorgen had gemaakt.
De nachtmerries waren minder geworden. Dat kwam ook omdat Naylene zich beter voelde. Ondanks dat ze niet verder kon met haar magie, maakte het haar ook niets uit. Op het moment wilde ze dat niet eens. Niet met de waarschuwing van Finn in haar hoofd. Finn van wie ze nog steeds een brief verwachtte. Nog steeds maakte ze zich zorgen om het feit dat hij zich niet bij hen had gevoegd. 
De dagelijkse werkzaamheden zorgde er echter voor dat Naylene genoeg afleiding had. Ze kon zich geheel focussen op de bakkerij. Als ze daar klaar waren, hielp ze Margaret zoveel mogelijk in huis. Dat was wel het minste wat ze konden doen voor het feit dat ze daar zonder kosten konden wonen. Het feit dat Margaret zich over haar en Linn ontfermde alsof ze haar dochters waren, was misschien nog wel hetgeen wat beide vrouwen het meeste nodig hadden. Liefde die ze vanuit huis niet mee hadden gekregen. 
Voor Naylene en Linn had het daarbij gezorgd voor een vriendschap die bijzonder was. Naylene wist maar al te goed dat ze niet had geleefd zonder Linn. Ondanks dat ze daar destijds haar redenen voor had gehad, wist Naylene dat ze haar nooit zou verplichten om haar magie te gebruiken. Linn was zelfs zeer bezorgd geweest over het feit dat haar magie een limiet had. Sinds de Mikaelsons had Naylene had die kan dan ook bewust links laten liggen. Ze merkte echter wel dat het op sommige momenten moeilijk was. Haar nieuwsgierig kon het nog eens winnen. Er lag een hele wereld voor haar waar ze bij zou kunnen als ze dat wilde.
“Naylene?” Naylene keek op van de gesneden groenten die voor haar lagen.
“Linn en Allister zijn terug van de markt. Ik ben vergeten te vragen om eieren mee te nemen voor het avondeten.” 
Naylene keek uit het kleine raam waar ze Linn inderdaad aan zag komen lopen.
“De paarden hebben al een tijdje niet gereden. Ik ga Linn vragen om met me mee te reizen.” Gaf Naylene aan. Ondanks dat ze een slaapkamer deelde, vond Naylene het ook wel even fijn om even met Linn op pad te gaan. 
“Zolang jullie maar voorzichtig doen.” 
“Altijd.” Gaf Naylene aan. Ze legde de doek weg waar ze haar handen mee had afgeveegd. Vervolgens liep ze naar buiten. Waar ze Linn en Allister inderdaad samen aan zag komen. 
“Ik ga nog even naar de schuur. Spreek je later Linn.”
“Linn?” trok Naylene de aandacht van haar vriendin. 
“Meggy heeft nog wat eieren nodig voor het avondeten. Ik heb haar verteld dat we die gaan halen, maar dat we eerst een stukje met de paarden gaan, omdat die er ook uitmoeten.” 
“Wat een goed idee.” 
Ondanks dat ze er vaak over praatten, kon Naylene aan Linn zien dat ze zich hier ook wel op haar gemak voelde. Ze wist echter ook dat ze het moeilijk had en ze haar best deed om dat niet te laten zien. De familie was echter een belangrijk onderdeel van haar leven. Dat vergat je ook niet echt.
De twee vrouwen zaten enkele minuten later op de paarden, die ze in de richting van de bossen lieten rijden. Een perfect moment om een gesprek aan te knopen, vond Naylene.
“Ik ben echt blij dat we hier uit zijn gekomen. Meggy is echt een schat en ik ben blij dat we iemand zoals Allister in de buurt hebben.” De jongeman leerde haar hoe ze dingen moest maken. Maar Naylene merkte ook dat hij één van de weinige mannen in de stad was die niet naar hen keek alsof ze een object waren. Zeker in het begin waren er veel vragen gekomen en had Naylene zich wel eens ongemakkelijk gevoeld. Ondertussen was dat gelukkig beter. 
Linn stemde in. “Het is hier goed.” Fluisterde ze.
“Alles goed Linn?” Vroeg Naylene, want ze merkte wel dat ze de laatste dagen, wat vaker afwezig was. Misschien was ze net zoals haarzelf gewoon heel diep in gedachten verzonken. Alles wat er was gebeurd de afgelopen maanden was ook niet zomaar te vergeten. 
“Ik eh…” 
“Je hoeft er niet over praten.” Naylene liet haar paard iets langzamer rijden zodat ze in rustige stap naast Linn liep. 
“Maar het mag uiteraard wel.” Er waren geen verplichtingen. Toch hoopte Naylene ook dat ze Linn kon helpen op de momenten dat ze het moeilijk had. Ze wist namelijk ook dat het door haar kwam dat ze hier nu waren. Als het aan Linn had gelegen had alles er heel anders uitgezien. Dan waren ze nog een hele tijd bij de Mikaelsons geweest. Hadden ze misschien wel besloten om samen met hem te reizen. Met de hele familie. In één middag was dat helemaal weg gevaagd en daar hadden ze het eigenlijk nooit over gehad. 
22
Posts: 4865
Datum: 23-07-2022 11:59
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS