Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Rhi had altijd een bepaalde manier gehad van omgaan met haar gevoelens. Een deel daarvan had bestaan aan het weglopen en het wegdrukken van gevoelens. Dat had wel eens gezorgd voor wat problemen tussen ons. Toch was ze wel echt een badass. Ze liet zich niet zo snel uit het veld slaan, wat ik heel erg knap vond. Er kwam altijd wel een weerwoord. Al moest ik zeggen dat ze ondertussen volgens mij wel door had dat het bij mij niet zo nodig was. Dat was het ook niet! Ik hoefde ook helemaal niet bij haar uit de buurt te blijven, zo voelde het in ieder geval niet meer. Gelukkig! Er was wel echt iets anders geworden en ik was wel echt heel erg blij dat ik nu juist een beetje voor Rhi kon zorgen? Ik snapte ook wel dat het niet makkelijk was en niet altijd wilde ze er over praten! Dat was logisch! Het hoefde ook niet als ze dat zelf niet fijn voelde. Ze liet me al wel toen en dat vond ik gewoon. Ik hoorde Rhi wat lachen, waardoor ik zelf ook begon te glimlachen. "Klopt. Volgens mij is het algemeen bekend." Bij mij was het gewoon vervelend dat het meteen aan mijn gezicht te zien was als ik drank op had. Het hoefde niet eens heel erg veel te zijn. Als ik dacht dat ik me een avondje in had gehouden, maar de volgende dag toch foto’s voorbij zag komen, schrok ik me soms echt dood? Als ik dan naar Rhi keek, zelfs nu, dan zag ze er echt nog goed uit. Er was aan haar af te zien dat ze moe was. Wat niet meer dan gek was, maar voor de rest leek ze er echt geen last van te hebben. Het had vast niets te maken met dat ze badass was. Maar dat was ze wel en dat mocht ze af en toe ook wel eens horen? Badass hoefde niet te betekenen dat ze afgesloten was van de wereld en de gevoelens die ze door alles kreeg. Ik vond het ook badass dat ze juist wel eens aan mij liet zien wat ze voelde. Dat ze een paar dagen geleden niet had gedaan alsof er niets aan de hand was geweest, maar juist heel erg rustig in haar eigen bed had gezeten en mij toen ook toe had gelaten? "Dat is lief." Zei ik zachtjes. Het was iets kleins, maar het was een heel erg lief gebaar. Ze wist dat ik me niet heel erg lekker voelde. Al was dat volgens mij best wel duidelijk. Rhi kwam naast me liggen, met haar rug naar me toe, waardoor ik mijn arm om haar heen kon slaan. Ik was blij dat ze niet begon te praten over hoe het fysiek met haar ging, maar echt over hoe ze zich voelde. Dit ging echt niet om de drank Dit ging om de dood van haar moeder. Wat nou eenmaal echt klote was? Ik snapte maar al te goed dat het allemaal klote was! "Dat is het ook gewoon." Zei ik zachtjes. Iets anders kon ik er ook niet van maken. Het was klote? Het was misschien zelfs gewoon oneerlijk! Jaren had ze niet van die vrouw gehoord en dit was het enige wat ze te weten kreeg. Ik had nog wel voorzichtig aan haar gevraagd of ze naar de begrafenis had gewild. Alleen maar omdat ik het had willen weten? Gelukkig had ze me rustig antwoord op gegeven. Ik snapte ook maar al te goed dat ze er niet naar toe had gewild? Ze had niets met die vrouw. Daar ging ik in ieder geval van uit. Het was wel haar moeder en misschien hadden ze vroeger echt een goede band gehad, maar uiteindelijk was daar wel iets gebeurd waardoor ze niet voor Rhi had kunnen of willen zorgen. Het was de vrouw die haar het leven gegeven. Zonder haar was ze nu niet hier geweest. Niet alleen als het ging om haar bestaan, maar ook gewoon de dingen die Rhi mee had gemaakt?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het uitgaan had me wel echt geholpen? Normaal was ik niet van clubs, maar eigenlijk had het me niets uitgemaakt war ik was geweest. Luke was bij me geweest en ik had me wel vermaakt met hem en de drank? Dat we aan het begin en eind van de foto een paar keer op de foto waren gezet, maakte me echt niks uit. Veel had ik er toch niet van gezien, maar volgens mij stond ik er beter op dan Luke. Niet dat ik elke dag op het internet had gezeten. Sterker nog, ik had mijn telefoon al een paar dagen niet aangeraakt. Ik gokte dat Edyn me wel had geprobeerd te bellen, maar op dit moment was ik nog niet klaar om met haar te praten? Het was niet oké wat ze had gedaan en ze zou ook moeten kunnen accepteren dat ik me nu niet goed voelde en geen zin had in haar, goedbedoelde, hulp. Het zou vanzelf wel een keer komen. Luke zou ook niets aan deze hele situatie kunnen veranderen. Mijn moeder was nou eenmaal dood. Ze zou niet terug komen als ik over haar zou praten, misschien zou het mijn gevoelens alleen maar verergeren, maar ik wist dat ik het ooit met Luke over haar zou moeten hebben. Ik had hem beloofd dat ik meer mijn best zou doen voor onze relatie. Naar mijn mening had ik dat al wel gedaan, maar ik wist dat mijn belofte ook had betekend dat ik opener zou moeten zijn. Misschien niet elke dag, maar dit was een belangrijk onderwerp en ik wist dat er over gepraat moest worden. Ook wist ik dat Luke hier was om te luisteren, waarschijnlijk wilde hij dat ook heel erg graag. Het probleem was dat ik niet heel erg goed wist wat ik er over moest zeggen, behalve dat het gewoon verschrikkelijk klote was. Die vrouw had nooit iets voor me betekend. Jaren geleden had ik al geaccepteerd dat ze geen moeder voor me had kunnen zijn en daar had ik me bij neergelegd. Er waren echter genoeg dingen die ik haar kwalijk nam. Misschien was het oneerlijk om zo te denken, maar door haar gebrek aan moederlijk instinct, of wat dan ook, was ik door hel gegaan voor een groot deel van mijn leven! Ik zuchtte en kneep zachtjes in de hand van Luke. ‘Ik heb haar niet gesproken sinds ik een jaar of vier was en dit is het enige wat ik in al die jaren van haar te horen krijg? Ik had haar al zo goed als uit mijn leven gewerkt en nu komt ze er zomaar in terug en er is niets wat ik er tegen kan doen.’ Dat was het oneerlijke aan dit alles! Ik had het prima gevonden op de manier waarop het was gegaan. Zij had haar eigen leven gehad en ik het mijne. Ik had niet aan haar hoeven denken en zij ook niet aan mij. Nu was ze er niet meer, maar ze was de enige aan wie ik de afgelopen dagen had gedacht. Iets wat zij niet eens wist. Waarschijnlijk zou het haar ook niks hebben geboeid als ze nog wel had geleefd. Het was niet zo dat ze ooit echt veel om me had gegeven, anders had ze me waarschijnlijk nooit alleen gelaten. Al was het misschien nog niet eens zo geweest dat ze niet om mij had gegeven. Ze had echter meer om haarzelf gegeven. ‘Ze was misschien een verschrikkelijke moeder, maar…’ Ik kon het laatste gedeelte van de zin niet eens uitspreken, maar ik gokte dat Luke wel snapte wat ik bedoelde. Ze bleef mijn moeder. Ze bleef iemand die voor me had gezorgd en ondanks dat ik dat in de laatste paar jaar behoorlijk hoed weg had kunnen stoppen, was ik haar nooit vergeten. Het was moeilijk om zo’n iemand te vergeten, zeker na alles wat ze had gedaan. Wat ze precies had gedaan, was eigenlijk teveel om op te noemen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik vond het wel jammer dat ik hier niet heel erg lang was? Ik kon er niet echt voor Rhi zijn op de manier dat ik wilde. Nu nog wel en dat probeerde ik ook te doen. Ze had echt niet iemand nodig op wiens schouder ze de hele tijd kon huilen. Toch had ik wel het gevoel dat ze het heel erg fijn vond om bij iemand in de buurt te zijn. Dat we gewoon samen uit konden gaan en vervolgens de hele dag in bed konden liggen als we dat wilde. Ik vond het ook wel fijn dat ik haar een klein beetje in de gaten kon houden. Het ging goed en dat liet ze wel echt zien. Toch was het heel erg anders als ik hier weg zou zijn? Dan moest ik het doen met telefoontjes, soms op momenten waarop het één van ons totaal niet uitkwam. Rhi zou nooit minder badass worden, wat betekende dat ze het allemaal heel erg goed aan zou kunnen. Toch was het gewoon fijner als ik wist hoe het met haar ging en ik zou er op moeten vertrouwen dat ze het wel aan zou geven als ze me echt nodig had. Ondanks dat het gewoon helemaal niets voor Rhi was. Nu hadden we nog even de tijd en daar wilde ik dan ook zoveel mogelijk op focussen! We hadden nog wel een paar dagen met elkaar! Volgens mij was het voor Rhi wel even fijn dat ze me niet aan hoefde te kijken. Er kwamen immers woorden uit en het was gewoon wat makkelijker als je niet de hele tijd naar iemand zijn of haar reactie moest kijken om te weten wat er precies aan de hand was of wat diegene er van vond. Ik vond het vreselijk voor Rhi, maar ik zou niet diegene zijn die haar de hele tijd vertelde hoe erg het wel niet was. Niet als ze daar niet zelf over begon zoals nu? Het was gewoon klote, dat was het ook gewoon. Het ging haar echter niet helpen als ik haar om de paar minuten vertelde hoe vervelend en klote haar situatie wel niet was. Ik was echter wel blij dat ze er zelf over begon? Volgens mij wilde ze er wel echt over praten en dat was ook wat ik had willen doen? Haar laten aangeven wanneer ze klaar was om te praten. "Dat is ook gewoon heel erg raar." Zei ik zachtjes. Het was raar dat ze sinds haar vierde helemaal niets had gehoord van deze vrouw? Echt niets! En nu was dat ineens heel erg anders. "Het is gewoon oneerlijk dat ze zonder ook maar een klein waarschuwing ineens weer helemaal in je leven is. En dan ook nog op deze manier." Ik wist niet of het haar wat deed. Dat zou haast wel? Het was wel haar moeder die overleden was. Het was niet iets waar Rhi zich op voor had kunnen bereiden en dat was misschien nog wel het moeilijkste. Niet eens de dood, maar gewoon het feit dat ze weer helemaal in het leven van Rhi was. De woorden die Rhi vervolgens zei kwamen best wel binnen. Het was een verschrikkelijke moeder geweest. Maar natuurlijk deed het haar iets! "Het is en blijft je moeder. Zonder haar was je hier niet geweest." zei ik in de hoop dat ze daar ook aan dacht. Het was gewoon raar. Ik zag nu echt een meisje voor me van een jaar of zes dat net bij haar moeder weg was gehaald, die niets liever had gewild dat terug naar die vrouw. Ondanks dat ze vast voor ellende had gezorgd. Een klein meisje begreep dat echt niet? Rhi begreep het nu wel. Ze wist dat haar moeder geen goede vrouw was geweest, maar het was haar moeder en dat zou nooit gaan veranderen. Ook niet nu ze er niet meer was. Dat was toch wel een raar idee. Hoe één persoon je zo in zijn of haar greep kon houden, zonder echt in je leven te zijn!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was gewoon een hele shitty situatie. Iets anders kon er niet van maken. Eigenlijk wilde ik er ook niks anders van maken. Het was toegestaan om me slecht te voelen. Zeker om dit soort dingen? Iets wat anderen ook wel wisten. Zelfs Edyn had het waarschijnlijk niet erg gevonden, maar die had het niet kunnen hebben dat ik boos op haar was geweest. Ergens was ik dat nog steeds wel, ondanks dat het al een paar dagen geleden was. Ik wilde er op dit moment gewoon niet met haar over praten. Daarvoor had ik Luke. ‘Ik was zo gewend aan het feit dat ze er niet was? Ik wilde haar niet eens in mijn leven hebben, nog steeds niet.’ Misschien klonk dat vreemd in de oren van iemand die een geweldige moeder had. Luke had in ieder geval een moeder die altijd haar best voor hem had gedaan. Ze was er altijd voor hem, zelfs nu hij hier woonde en zij nog steeds in Sydney. Ze had altijd voor hem gezorgd, ze had hem altijd gesteund in wat hij dan ook had willen doen. Zelfs toen hij als klein joch had gemeld dat hij een band had gehad en dat hij daarmee verder had willen gaan. Mijn moeder zou nooit zo zijn geweest. Waarschijnlijk had ze me uitschot gevonden, wat ik misschien ook wel was geweest in de tijd dat Luke al gefocust was geweest op zijn band. Ik had niet veel uitgevoerd. Dat was nu wel anders, maar ik had nooit het idee gehad dat ik mezelf had moeten bewijzen aan mijn moeder. Dat had ik ook helemaal niet gewild. Waarom zou je ook goedkeuring van iemand willen die je voor een groot deel van je leven had genegeerd en zelfs had verwaarloosd? Er waren een aantal mensen waar ik mijn best voor wilde doen, en Luke was daar één van, maar mijn moeder hoorde daar echt niet bij. ‘Dat is waar, op heel veel fucked up manieren,’ verzuchtte ik. Zonder mijn moeder was ik inderdaad nooit hier geweest. Als zij er niet was geweest, was ik nooit geboren, maar zonder haar was ik waarschijnlijk ook nooit in de situatie beland waarin ik al die jaren had gezeten. Ik had van pleeggezin naar pleeggezin gemoeten. Ik had het ene na het andere gezin moeten zien en de één was nog verschrikkelijker geweest dan de ander. Dat allemaal omdat zij niet voor me had kunnen zorgen. Ondertussen was ik misschien oud genoeg om te snappen dat er een hoop omstandigheden waren geweest en dat het niet puur om mij was gegaan, maar ze was ook nooit naar me opzoek gegaan? Ze had me niet terug willen hebben. Haar enige dochter, het enige wat haar misschien nog wel had doen laten herinneren aan de man op wie ze ooit verliefd was geweest, had ze de rest van haar leven genegeerd. Ik kon haar nu niet meer negeren en dat was zo verschrikkelijk oneerlijk, zoals Luke ook al had gezegd. Ik had totaal geen controle over hoe ze in mijn leven was gekomenen en ik kon haar er nu ook niet zomaar uit duwen. Ik zuchtte. Waarschijnlijk moest ik Luke wel meer vertellen over wie mijn moeder precies was geweest. Misschien zou het ook wel opluchten, als een soort afsluiting? Ik wist het niet. Ik had nooit echt meegemaakt dat er iemand om me heen was overleden. Nu stond mijn moeder niet echt dichtbij me, maar ze bleef mijn moeder, zoals Luke al had beaamd. ‘Ze moest me vanaf mijn derde alleen opvoeden en sindsdien ging het eigenlijk helemaal mis gegaan. Binnen een jaar werd ik uit huis geplaatst,’ vertelde ik zachtjes. Ze zeiden dat je je niet veel kon herinneren van de jaren dat je drie of vier was, maar ik wist het echt nog heel erg goed? Alles wat ik in die tijd had gemaakt en alles wat mijn moeder had gedaan, of juist had genegeerd, stond in mijn geheugen gegrift. Ik dacht er misschien niet vaak aan, maar het gebeurde nu wel vaker. Dat kwam ook doordat ik nu wist dat ze er nier meer was? Toch dacht ik er liever niet aan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Een situatie zoals deze zou iedereen aan het denken zetten? De een had een beter band met zijn of haar moeder dan de andere. Linn kende haar moeder niet eens? Terwijl ik zelf een hele goede band met de mijne had. Dan was wat er bij Rhi was gebeurd nog weer heel erg anders. De vrouw was wel degelijke in haar leven geweest, weliswaar niet heel erg lang, maar ze was er geweest. Het idee dat ze ergens rond liep, niet wetend wat ze al die jaren had gedaan was misschien nog wel het lastigst geweest? Zoiets leek mij in ieder geval lastig. Ik wist ook niet precies hoe het voor Rhi aan had gevoeld. Ik wist wel dat ze van gezin naar gezin was gegaan en nooit echt het idee had gehad dat ze zich op haar plaats had gevonden. Wat nu ergens wel was gebeurd, maar eigenlijk gewoon veel te laat? Een paar jaar voordat ze uit het systeem was gehaald! De familie die ze nu was, was een fijne plek. Ondanks dat Rhi nu op haarzelf was gaan wonen, wist ik dat ze er nog wel eens kwam? Jackie zou echter nooit haar moeder worden? Misschien juist om wat er allemaal was gebeurd vroeger. Het kon ook best de reden zijn dat meiden Rhi niet zo heel erg goed leken te liggen. Het waren allemaal aannames van dingen die Rhi zelf waarschijnlijk ook niet echt wist! Wat het allemaal ook was, het was zo vervelend voor haar dat dit juist was gebeurd? Ineens was ze weer terug? Was ze misschien wel dat kleine meisje dat niets liever wilde dan even met haar moeder praten? Of in haar geval schreeuwen. Alles schreeuwen wat ze maar wilde? Soms luchtte zoiets wel op, maar het zou haar niet heel erg veel verder helpen. Ik knikte "Maar nu is ze er wel ineens in en kan je er helemaal niets aan doen om haar er uit te krijgen." In feite was ze er al uit? Ze leefde niet meer, dat was juist het rare van dit alles! Ze was er niet meer, maar toch ook weer wel. Ik streek zachtjes mijn duim over de rug van haar hand heen. Het was echt wel moeilijk voor haar? Het was niet zo dat ze in janken uit zou barsten, maar het deed haar zeker iets? Wat ook niet meer dan normaal was! Hoe je het ook wende of keren, bleef zoiets echt gewoon zwaar liggen? Niets zou dat ook anders kunnen maken en dat hoefde ook niet. Rhi begon te vertellen over wat er was gebeurd. Vanaf haar derde was haar vader er niet meer geweest of in ieder geval geen vaderfiguur, waardoor het duidelijk ook bergafwaarts met haar moeder was gegaan. Ik wist niet in welke staat ze op het moment was. Wat ze wilde, of ze alleen wilde vertellen of dat ze ook wilde dat ik vragen stelde. Want hierdoor kreeg ik er genoeg? "Wat is gebeurd met je vader?" vroeg ik zachtjes aan haar? Dat kon ook al een hele harde vraag zijn? Misschien bracht ik haar daar wel terug naar toe. Ik hoopte dat ze snapte dat ze niets hoefde vertelde als ze dat niet wilde. Ik wilde wel echt proberen te begrijpen waar ze vandaan was gekomen. Waarom ze bij haar moeder uit huis was gehaald, maar ook niet naar familie had gekund? Want het leek me dat ze daar eerst naar keken? Of er misschien een opa of een oma was die voor het kindje konden zorgen. Desnoods een oom of tante, iets van familie, al was het maar ver weg. Tenzij er zoveel spanningen in de familie lagen dat het niet mogelijk was. Of ze haar niet wilden hebben, omdat er het een en ander was gebeurd. Iets waar een vierjarige niet eens onder zou moeten lijden! Wat had ze gekund?! Een klein meisje dat waarschijnlijk gewoon bij haar moeder had willen blijven. "En waarom ben je er weggehaald?" vroeg ik vervolgens zachtjes. Het was echt niet zo dat het meteen mis zou gaan als er één keer iets gebeurde wat niet hoorde?! Dan moest er binnen een jaar wel zoveel shit zijn gebeurd waar mensen op de hoogte van waren, dat het echt niet meer anders had gekund.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Ik wist niet waarom dit het goede moment was om er over te praten. Luke had een kater en ik voelde me ook niet top, maar toch leek dit een beter moment te zijn dan ieder ander. Misschien kwam het omdat ik er voor mijn gevoel over moest praten, ook om hem duidelijkheid te geven over wat er precies was gebeurd. Daarnaast bleef het zo dat ik hem een belofte had gedaan om harder voor onze relatie te werken en meer van mezelf te laten zien. Ondanks dat ik het alles behalve prettig vond, dat was ook de reden waarom ik met mijn rug tegen Luke zijn lichaam aan lag, deed ik het wel. Ik zuchtte en kneep zachtjes in zijn hand. ‘Hij heeft zelfmoord gepleegd.’ Waarom wist ik niet. Ik kon het ergens ook nog steeds niet begrijpen, want daarvoor had alles goed geleken. Daarvoor had het echt geleken alsof we een gelukkig gezinnetje waren geweest. Waarschijnlijk was dat al nooit het geval geweest, maar tot die tijd hadden ze het behoorlijk goed kunnen verstoppen voor me. Misschien was ik daarvoor ook wel te jong geweest om er echt iets van mee te krijgen. Het enige wat ik nog wist, was dat ik absoluut niet de slaapkamer van mijn ouders in had gemogen en in mijn eentje op de bank had moeten zitten. ‘Om miljoenen redenen, waarschijnlijk.’ Het was een opstapeling van alles geweest? Mijn moeder had me in haar eentje op moeten voeden, wat haar niet goed af was gegaan. Iets wat waarschijnlijk te maken had gehad met de dood van mijn vader en ergens viel dat wel te begrijpen, maar ze had wel een kind gehad. Ze had voor me moeten zorgen en dat was iets waar ze, in die tijd, volledig in had gefaald. Zelfs toen het in mijn ogen, als driejarige, beter met haar was gegaan, had ze het vertikt om voor me te zorgen. ‘Ik weet niet alles meer, want ik was nog jong, maar er gebeurde het één na het ander. Ze maakte het huis niet schoon, ze vergat te koken, ze liet me alleen achter.’ Dat laatste was eigenlijk het ergste. Een kind van drie kon niet alleen thuisblijven? Dat was onmogelijk! Misschien had ik daarom ook wel voor Eve gezorgd toen ik haar midden in het winkelcentrum had zien lopen, zonder Edyn. Ik had geweten hoeveel paniek er bij een jong kind los kon komen als er opeens niemand meer was. Nu had Eve altijd een veilige omgeving gehad om op te groeien, maar ik had dat niet gehad. Mijn vader was al weg geweest en mijn moeder was zo vaak de deur uit gegaan zonder dat ik het echt had geweten. Dat was iets wat geen enkele moeder hoorde te doen. ‘Eén van de ergste dingen, en waarschijnlijk ook hetgeen wat er voor heeft gezorgd dat onze buurvrouw toen de kinderbescherming heeft gebeld, was dat ze op een avond weer weg was gegaan zonder ook maar iets van eten aan me te geven of wat dan ook.’ Ik kon me het hongerige gevoel nog heel erg goed herinneren, al was het niets bij wat er daarna was gebeurd. ‘Dus ik rende de keuken in, omdat ik honger had, maar ze had die avond een fles wijn laten vallen en niet opgeruimd.’ Ik gokte dat Luke wel kon raden wat er was gebeurd. Ik was met bloten voeten en al in het glas gelopen en toen ik daar eenmaal had gestaan, war ik in huilen uitgebarsten van de pijn. Ik had niet meer durven bewegen, wat had betekend dat het glas wat onder mijn voeten had gelegen, steeds dieper in mijn huid had geprikt. ‘Voor mijn gevoel stond ik daar uren, maar uiteindelijk hoorde de buurvrouw me en heeft ze 112 gebeld.’ Ik had naar het ziekenhuis gemoeten! Het glas had uit mijn voeten moeten worden gehaald en ik had hechtingen moeten krijgen. Ondertussen was ik doodsbang geweest, aangezien mijn moeder nog steeds nergens te bekennen was geweest en ik was op een plek geweest die ik niet eens had gekend!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Iedereen had zijn eigen verhaal. In ieders leven waren dingen gebeurd die er voor zorgden dat ze de personen waren die ze op het moment waren. Ik wist dat er heel erg veel anders had kunnen zijn in mijn leven en dat ik dan ook op een hele andere plek was geweest. Het had best gekund dat ik op dit moment bezig was geweest met studeren en dat ik daardoor ook hele andere eigenschappen had ontwikkeld. Ik had muziek waarschijnlijk nooit opgegeven. Ik had nu echter wel geluk dat het wel allemaal was gebeurd. Dat de juiste steentjes waren gevallen, waardoor ik nu hier stond. Voor een driejarige Rhi waren alle steentjes verkeerd gevallen? Zeker voor zo’n klein meisje? Er waren echt super heftige dingen gebeurd. Haar moeder had niet meer voor haar kunnen zorgen omdat haar vader er ook niet meer was geweest! En de reden was best wel heftig. De man had zichzelf ontnomen van het leven. Waardoor hij wel twee mensen achter hadden gelaten. Mensen die hem duidelijk wel echt nodig hadden gehad. Want binnen één jaar was het echt helemaal mis gegaan. Natuurlijk was Rhi nog heel erg jong geweest en er waren vast mensen die zouden roepen dat je dan nog geen herinneringen aanmaakte. Maar dat deed je wel? Slechte herinneringen bleven sowieso sneller hangen? Momenten van angst en verdriet waren gewoon makkelijker op te halen, zeker als ze zo’n indruk hadden gemaakt op zo’n klein meisje. Ik vond het echt vreselijk dat Rhi dat allemaal door had moeten maken! Ze had er helemaal niets van begrepen. En er waren vast genoeg gevoelens die ze nu nog steeds niet begreep. Niemand zou zomaar in het hoofd van haar vader kunnen kruipen om te weten wat hij had gevoeld of gedacht. Er zou nooit meer een duidelijk reden zijn waarom haar moeder gereageerd had zoals ze had gedaan, al was het best duidelijk dat ze het gewoon allemaal niet aan had gekund. Daar had een kind echter nooit de dupe van mogen worden? Ik had genoeg gedachten in mijn hoofd, maar ik wist niet welke ik uit moest spreken en welke niet. Geen enkel woord leek op het moment genoeg te zijn? Ik wist dat Rhi ook geen woorden nodig had. Ze hoefde niet te horen hoe erg het voor haar was, dat wist ze! Ze wist vast dat het een kut situatie was geweest. Wat had ze aan die woorden? Dat het erg voor haar was. Daar kon ze niet zo heel erg veel meer mee! "Dat is echt heel erg heftig." Dat waren de enige woorden die ik er echt voor had! Dat was het echt geweest! Nu, maar zeker al die jaren geleden? Een meisje dat gewoon eten had gewild? Waarschijnlijk had ze er nu nog steeds de littekens van. Fysiek, maar het was duidelijk ook gewoon een heel heftig verhaal wat haar voor altijd bij zou blijven. Dat was het ook gewoon! Want door dat ene moment was echt alles veranderd? Uiteindelijk ging dat wel maanden terug, maar dat moment dat ze daar in het glas had gestaan had er echt voor gezorgd dat ze bij al die andere gezinnen terecht was gekomen. Voorzichtig probeerde ik Rhi om te draaien, zodat ik mijn armen goed om haar heen kon slaan en haar dicht tegen me aan kon trekken. Ze hoefde verder echt niets meer te zeggen, niet als ze dat niet wilde, maar ik wilde haar nu vooral even vasthouden op een goede manier. Ik kon haar nu wel echt zo dicht mogelijk tegen me aan trekken. Volgens mij hoefde er ook niet heel erg veel te worden gezegd. Ik was blij dat ze me dit had verteld, want het maakte gewoon heel erg veel duidelijk? Daardoor was ze door andere gezinnen opgevangen. Er waren duidelijk geen familieleden meer geweest die voor haar hadden kunnen of misschien wel willen zorgen. Maar daar dat alles was ze vast ook wel gesloten geworden? Iets wat niet meer dan logisch was! Het klonk als zo’n angstig moment! Zeker voor zo’n klein meisje!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Luke hoefde er niet veel op te zeggen. Hij wist dat ik het niet nodig vond om medelijden van anderen te krijgen. Ik wist zelf ook wel dat het een kut situatie was geweest en dat ik, als klein meisje van drie, onmogelijk iets had kunnen veranderen aan die situatie. Ik was het slachtoffer geworden van een vader die zijn eigen leven had ontnomen en een moeder die daar niet mee om had kunnen gaan. Het was alles behalve goed, maar dat wist ik zelf ook. Ik kon er nu ook niets meer aan veranderen, maar het zou er wel altijd blijven. Alle herinneringen zouden in mijn hoofd blijven zitten, ondanks dat ik er misschien niet vaak aan wilde denken. Ze waren er wel en op dit soort momenten, door wat er was gebeurd, kwamen ze naar buiten. Ik vond het al fijn dat ik hier kon liggen en dat Luke niets anders deed als luisteren. Dat was voor mij het belangrijkste? Hij hoefde het niet beter te maken en waarschijnlijk zou hij dat ook helemaal niet kunnen. Hij hoefde alleen maar te luisteren en dat was precies wat hij nu deed. Iets waardoor ik ook het gevoel had dat ik Luke echt dingen kon vertellen. ‘Dat was het ook wel.’ Het was iets wat ik niet heel vaak hardop had gezegd. Zelf wist ik wel hoe erg het was geweest, want ik was er zelf bij aanwezig geweest en het zat nog goed genoeg in mijn geheugen, maar ik had nooit hardop durven zeggen dat het ook echt erg was geweest. Ik had niet toe willen geven aan al die verschrikkelijke mensen die me hadden gedwongen om te praten over mijn verleden en alles wat daarin was gebeurd, maar de waarheid was dat het inderdaad behoorlijk heftig was geweest. Ik voelde dat Luke me om wilde draaien en ik gaf er maar gewoon aan toe. Zuchtend nestelde ik me opnieuw tegen hem aan, door mijn arm ook om hem heen te slaan. Voorzichtig plaatste ik een kus op zijn bleke huid en vervolgens liet ik mijn hoofd er tegen aan rusten. Ik wist niet wat Luke met deze informatie zou gaan doen. Van mij hoefde hij niet anders met me om te gaan. Als hij wilde praten over zijn ouders, moest hij dat gewoon doen. Ik was juist blij dat hij niet zo’n shitty thuissituatie had als dat ik had gehad. Niemand verdiende dat? Ik was er van overtuigd dat mijn moeder geen vreselijk mens was geweest, maar een goede moeder was ze ook zeker niet geweest. Iets wat niet heel erg veel mensen wisten. Edyn ook niet. Iets waardoor ik misschien ook wel te snel boos op haar was geworden, maar het was gewoon de combinatie van alles geweest? Ik was boos geweest omdat ze zomaar iets had gelezen wat gewoon niet had gemogen en ze had me ook nog eens willen troosten. Op dat moment had ik daar nog geen behoefte aan gehad? Ik snapte dat het Edyn was en dat ze op dat soort momenten alles voor me wilde doen, maar ik vond dat best lastig? Daarnaast had ik het ook echt niet gewild. Misschien dat ik haar vroeg of laat toch een keer op moest bellen. Ze had het uiteindelijk wel goed bedoeld en volgens mij was ze best gekwetst geraakt doordat ik zo naar haar had geschreeuwd, maar ik schreeuwde nou eenmaal best wel snel? Iets wat ze ook wel wist. Niet dat dat het goed maakte. Ze had het niet eens echt verdiend, maar op dat moment had ik dat wel gevonden. ‘Misschien moet ik Edyn een keer opbellen,’ sprak ik mijn gedachten uit. Het was nog maar een paar dagen geleden, maar het leek alsof ik echt minstens twee weken geleden zo erg naar haar had geschreeuwd. Ik was ook niet meer boos op haar? Al zat ik er ook niet op te wachten om alles aan haar te vertellen. Iets wat ze wel zou moeten accepteren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik wist dat ik Rhi niet hoefde te vertellen dat ze zielig was. Ik wist ook niet echt wat ik wel voelde? Ik vond het echt vreselijk dat Rhi dit door had moeten maken. Vooral als zo’n jong meisje. Natuurlijk gunde je dit niemand. Dit was aan niemand echt uit te leggen, maar al helemaal niet aan een klein kind. Eerst was papa er niet meer en daarna had ze niet meer bij mama mogen wonen. Dat moest voor een kind ook echt een grote verandering zijn. Zeker als ze de laatste tijd al zo alleen was gelaten? Dan had ze daar echt wel last van gehad. Al leek het me het vervelende dat iedereen natuurlijk had willen weten hoe het had gevoeld. Er waren ongetwijfeld mensen geweest die met haar hadden willen praten. Ik kende Rhi nu en niet vroeger natuurlijk, maar ze was gewoon niet zo van het praten en het kon best dat het daarvan was gekomen! Ik zou het niet eens gek vinden! Maar ik wilde geen dingen aannemen? Ik was super blij dat Rhi me dit had verteld. Het was geen fijn verhaal, helemaal niet zelf. Toch had Rhi me dit verteld, vertrouwde ze me dit soort hele diepe dingen toe en dat vond ik echt heel erg fijn. Het zei gewoon heel erg veel over hoe onze relatie nu was geworden. Het was gewoon fijn dat Rhi me dicht bij haar liet zonder me volgens af te stoten. Dat was voor Bali wel telkens gebeurd. Sinds die ene ochtend was er zoveel veranderd, wat ons alleen nog maar hechter maakte. Ik was blij dat Rhi gewoon mee werkte en zicht nu niet terug trok. Ik hoefde niet perse haar gezicht te zien, ik was hier niet om tranen weg te vegen en haar te sussen. Er waren nu geen tranen, maar als die er waren, dan hadden die eruit gemogen? Ik vond het dan ook belachelijk om dan iemand meteen weer proberen stil te krijgen? Want was wat vaak gebeurde als iemand aan het huilen was, mensen wilden het stoppen! Terwijl de tranen er gewoon uit moesten. Dat was veel beter? Op dit moment waren er geen tranen, maar dat betekende niet dat alles goed was. Ik wilde niet meteen over iets anders beginnen! Helemaal niet omdat ik dit verhaal ook een beetje moest verwerken, Rhi waarschijnlijk helemaal. Het kon best dat ze helemaal terug was getrokken in die tijd, wat natuurlijk vreselijk was! Ik streek even door de donkere haren van Rhi heen, ik liet mijn hand er in verstrengeld terwijl ik haar een kus op haar voorhoofd gaf. Rhi was de eerste die de stilte verbrak en ergens snapte ik haar gedachten ook wel. Ze was van de week best duidelijk tegen Edyn geweest, ze had weg gemoeten en ergens had ik dat ook wel begrepen? Ze had iets gedaan wat niet had gekund en op dat moment was het bij Rhi echt totaal verkeerd gevallen. "Ik denk dat ze dat fijn zou vinden." Zei ik zachtjes. Die vond het waarschijnlijk vreselijk. "Jij moet het ook vinden." Op het moment mocht ze best even aan haarzelf denken? Als ze er nog niet over na wilde denken om samen met Edyn iets aan doen of dat ze hier kwam, snapte ik dat ook wel? Ik wel in ieder geval, voor Edyn zou het waarschijnlijk met de dag erger worden. Dit ging echter niet om Edyn? Het ging om Rhi! Edyn had vast willen helpen, iets wat ze nog steeds wel wilde. Iets wat Rhi ook wist en daar moest ze dan wel tegen kunnen? Als ze dat nog niet wilde, was dat nog heel erg logisch. Ik had ergens wel meegekregen dat Michael, Edyn mee had gevraagd op een stukje van de tour. Ik hoopte dat Rhi dit jaar ook naar een paar concerten kwam? Ik had het vorig jaar wel echt heel erg fijn gevonden! Maar dat was vast nog iets waar ze helemaal niet over na wilde denken, ik wilde het er ook niet hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was wel fijn dat dit kon? Waarschijnlijk had het al veel eerder gekund. Luke was een lief, rustig persoon die waarschijnlijk naar iedereen zou willen luisteren als diegene het maar aan hem vroeg. Hij had vast ook eerder naar mij willen luisteren, maar ik had me er ook goed bij moeten voelen? Ik had hem moeten leren vertrouwen en ondanks dat anderen mensen dat misschien best snel deden, was het iets wat ik moeilijk vond en dat had er voor gezorgd dat dit toch even had geduurd. Nu ging het echter goed tussen ons en ik voelde me wel enigszins beter nu ik aan Luke had verteld wat er vroeger was gebeurd. Het was lang niet alles, maar hij had nu een idee van hoe de situatie was geweest en dat was voor nu al heel wat. Ik voelde Luke zijn lippen op mijn voorhoofd, wat vreemd genoeg wel heel fijn voelde. Het was gewoon een klein iets waardoor hij aan me liet weten dat hij er voor me was, zelfs na dit hele verhaal. Ik keek op naar hem en knikte. Waarschijnlijk zou Edyn het heel fijn vinden als ik haar een berichtje zou sturen, maar die verdiende ze ook wel. In haar ogen had ze waarschijnlijk niks fout gedaan en ergens was dat ook wel zo. Ze was gewoon Edyn geweest, maar op dat moment had ik haar niet nodig gehad. ‘Ze probeer me wel te helpen, op haar eigen Edyn-manier,’ verzuchtte ik. Iets wat ik wel inzag. Edyn zag iets slechts en ze probeerde er automatisch iets goeds van te maken. Misschien niet door te doen alsof er niet iets slechts mocht zijn, want ik wist dat ze Michael ook best vaak had geholpen, maar ik was zelf niet van de knuffels en het praten over van alles en nog wat en ik had eigenlijk wel verwacht dat Edyn dat had geweten. Hoe dan ook, ze had me alleen maar willen helpen en ik had haar aan de kant geduwd, zoals ik wel vaker had gedaan. Daar verdiende ze wel een soort van excuses voor. Ik wilde haar in ieder geval laten weten dat ik niet meer boos op haar was. Dat hoefde ik nu echter nog niet te doen, want ondanks dat ik misschien niet zo’n erge kater had als Luke, had ik er nu geen behoefte aan om met Edyn te knuffelen of wat ze dan ook graag wilde doen. Misschien dat ik haar vanavond een keer een berichtje zou sturen. Ik duwde mezelf iets overeind en keek naar onze koffie en thee. Die waren waarschijnlijk koud geworden, terwijl het wel een lief gebaar van Luke was geweest. Het was maar iets kleins, maar hij had geprobeerd het net iets beter te maken. ‘Ik pak wel even nieuwe koffie en thee, dan kan jij een serie uitzoeken die we straks kunnen kijken.’ Al wist ik haast al wel wat hij uit zou kiezen, maar dat maakte me niet uit. Ik wilde voor de rest van de dag met Luke in bed liggen en misschien in de middag een keer wat eten als we het beide aan zouden kunnen. Nu wilde ik echter wel het bed eventjes uit, zodat ik even kon lopen. Daarom duwde ik de deken ook van me af, pakte ik de mok van Luke en vervolgens ook die van mij en stond ik op, zodat ik naar de keuken zou kunnen lopen. Ik zette voor Luke de waterkoker weer aan en spelde daarna de oude thee en koffie door de gootsteen, waarna ik mijn kopje onder het koffiezetapparaat zette. Ik hing een vers theezakje in de mok van Luke en schonk het hete water er bij in zodra het gekookt was. Toen ook mijn koffie klaar was, liep ik weer terug naar het slaapgedeelte. Luke had ondertussen de tv aangezet en zoals ik al had verwacht, stond een aflevering van How I met your mother al klaar. Ik zette de koffie en thee op het kastje en kroop vervolgens weer naast Luke in bed.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een dagje later? (:
---
Edyn.
Ik voelde me wel een klein beetje beter. Michael had me heel erg geholpen. We hadden heel erg lang gepraat over wat er was gebeurd en hij had ook proberen uit te leggen dat Rhi op een gegeven moment wel bij zou draaien. Iets wat ook echt was gebeurd. Ze had me namelijk gisteren een berichtje gestuurd! Waarna ik haar even had gebeld. Ik vond het echt heel erg vervelend wat er was gebeurd en ik had er alleen maar voor haar willen zijn! Dat wilde ik nu nog steeds! Ik vond het echt heel erg voor haar! Al snapte ik ook wel dat ik haar post niet op had mogen maken. Daarbij had Michael ook wel gelijk gehad. Het had een hele tijd geduurd en Michael had het wel een paar keer uit moeten leggen dat Rhi gewoon boos was geworden op alles wat er was gebeurd en dat het daarom er ook uit was gekomen tegen mij. Ik wist niet of het echt zo was, maar daar kwam ik vandaag waarschijnlijk achter! Rhi had namelijk verteld dat ze vandaag zou proberen langs te komen. Ik was dan ook al een tijdje thuis en had geprobeerd om niet te vaak in de richting van de hal te lopen. Ik wilde Rhi namelijk echt heel erg graag zien! Haar het liefste knuffelen! Want dat had ze wel nodig. Ik wist echter niet of ze het wilde? Ze wilde nu wel gewoon weer met me praten en ik wist niet of we dat vandaag ook zouden gaan doen of dat ze hier kwam om even iets leuks te doen, maar ik zou haar niet zomaar durven te knuffelen. Ik was veel te bang dat ik het dan weer helemaal verpestte! Ik wilde het niet verpesten! Ik wilde alleen maar een beetje voor mijn zusje zorgen, zeker nu ze het zo vervelend had! Het was logisch als ze zich verdrietig voelde, maar ook wel dat ze boos was! Boos op de hele situatie, want het was allemaal heel erg oneerlijk? Haar moeder was ergens geweest en nu was ze er niet meer! Dat was ook gewoon oneerlijk! Maar ook echt heel erg verdrietig! Ik hoopte echt dat het nu iets beter zou gaan? Ik ging alsnog wel mee met Michael op tour, maar het zou echter veel fijner zijn om te weten dat alles hier goed was als ik weer terug kwam. Ik had mijn baan misschien nog niet terug en dat zou ook niet zo heel erg snel gebeuren, maar als ik Rhi weer had, dan was het al zoveel beter? Van het hele idee werd ik gewoon al vrolijker! Ik had net koekjes gebakken, zodat Rhi ook nog wat lekkers had! Al had ik echt geen idee wanneer ze precies zou gaan komen. Dat had ze ook niet gezegd. Ze had alleen gezegd dat ze wel langs zou komen. Mama was ook thuis! Net zoals Maddie, die volgens mij even aan het slapen was. Ik had niet echt geweten wat ik had moeten doen! Dus ik was maar bezig gegaan met een kleurplaat uit één van de boeken van Abby, iets wat ze nooit heel erg vond. Ergens was het best wel leuk om te kleuren? Je hoefde niet zo heel erg goed na te denken over wat je precies deed en dat was op het moment wel heel fijn! Ik keek op toen ik wat in de gang hoorde! Er kwam iemand thuis! Iets wat Rhi haast wel moest zijn! Dat kon niet anders! Papa hoorde nog niet thuis te zijn en mama zat bij me aan de tafel en was bezig met haar tablet. "Het is Rhi!" Bracht ik enthousiast uit. Ik keek naar buiten en zag inderdaad haar auto! Waardoor ik toch weer wat vrolijker werd. Al werd ik eigenlijk ook meteen een klein beetje bang dat ik het weer verpestte! Ik liep naar de gang en zag dat Rhi inderdaad binnen kwam lopen. Ik durfde echter niet echt wat te doen, daarom hield ik mijn handen vast achter mijn rug. "Hee Rhi." zei ik zachtjes.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Gisteravond had ik toch maar een berichtje naar Edyn gestuurd. Ik had het wel goed met haar willen maken? Ik had er de rest van de dag toch even over na kunnen denken en daardoor had ik wel kunnen besluiten dat ik Edyn toch even wilde spreken. Ik wilde haar ook uit kunnen leggen wat er aan de hand was geweest, al had ik van Luke begrepen dat Michael ook al veel met haar had gepraat en dat hij het haar enigszins uit had kunnen leggen. Iets waar ik wel blij mee was, want dan hoefde ik het vandaag niet meer te doen. Toen ik Edyn echter een berichtje had gestuurd, had ze me meteen opgebeld. Iets wat ik niet heel erg had gevonden. Volgens mij was ze echt heel blij geweest met mijn berichtje. Ook omdat Edyn soms dingen iets te letterlijk nam. Volgens mij had ze echt gedacht dat ik haar nooit meer had willen spreken. Iets wat nog niet eens zo was geweest, maar het was gewoon gekomen door alle omstandigheden! Ik was echt even woedend geweest en op dat moment was het er allemaal uit gegaan richting Edyn, wat ze misschien niet had verdiend! Daarom hadden we ook afgesproken dat ik vandaag eventjes langs zou kunnen komen. Ik had niet echt een tijd genoemd, omdat ok ook genoeg andere dingen te doen had gehad, maar ik had zojuist mijn auto voor de deur geparkeerd. Ik had de sleutels van de voordeur nog steeds, dus die had ik voor mezelf geopend. Dit was misschien niet meer mijn huis, maar het zou wel heel raar voelen als ik opeens aan zou moeten bellen. Dat had ik nooit hoeven doen! Het duurde maar een paar seconden voordat Edyn ook in de gang stond. Ondanks dat ze heel blij leek te zijn, leek ze ook haar afstand te willen bewaren. Iets wat ik wel aardig van haar vond. Ze leek nu wel te begrijpen dat ik niet automatisch behoefte had aan knuffels als ik verdrietig was, al had ik het wel fijn gevonden om even tegen Luke aan te kruipen. ‘Hé,’ zei ik, waarna ik mijn tas op de grond zette. Ik liep naar Edyn toe en sloeg mijn armen een beetje onwennig om haar heen. Volgens mij zat ze wel te wachten op een knuffel en het leek me op dit moment ook beter dat ik die aan haar zou geven. Ik zie het misschien niet heel vaak tegen Edyn, maar ze was wel belangrijk voor me? Ze was wel een soort van mijn zusje. Ik zou het nooit hardop zeggen, maar ze was wel iemand die het meest dichtbij kwam bij een soort familielid, in ieder geval als een soort zusje. Ze had er ook alleen maar voor me willen zijn en misschien was het niet heel terecht geweest dat ik boos op haar was geworden, maar er was zoveel aan de hand geweest dat ik daar op dat moment echt niet over na had kunnen denken. Ze had al die woede niet echt verdiend, want ze had me echt alleen maar willen helpen. ‘Ik had niet echt naar je moeten schreeuwen,’ zei ik zacht. Ik wist niet of ik er echt spijt van gehad, maar ik vond het wel erg dat ze er zo verdrietig van was geweest. Ik wist hoe Edyn was als ze echt verdrietig was en ergens voelde het heel naar dat ze misschien wel dagen door mij had moeten huilen! Dat wilde je toch niet op je geweten hebben? Ik in ieder geval niet! Gelukkig had ze met Michael kunnen praten. Hij was er wel echt voor haar? Aan het begin had ik echt gedacht dat die relatie niets meer zou zijn dan een paar maanden, maar ze waren echt dol op elkaar en Michael kon er dus ook voor Edyn zijn op de momenten dat ze hem nodig had. Dat was goed?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Het had echt heel erg vervelend gevonden? Ik had echt gedacht dat Rhi me nooit meer had willen spreken. Michael had wel gezegd dat ze het niet op die manier had bedoeld, maar ik had hem niet echt helemaal geloofd. Rhi had het geroepen! Ze had gezegd dat ze me niet meer wilde zien. Iets wat echt heel erg pijn had gedaan. We waren zusjes van elkaar. Misschien geen echte zusjes, maar dat maakte helemaal niets uit? Dat deed het echt niet! Het maakte toch niet uit dat je er hetzelfde uitzag of meer op elkaar leek doordat je dezelfde biologische ouders had. Ik had nooit getwijfeld over één van mijn broertjes of zusjes. Dat waren ze altijd geweest. Ik hield net zoveel van Ethan als ik van Rhi deed? Daar zat geen verschil tussen. Daarom had het ook zo pijn gedaan. Ik had er helemaal niet aan willen denken om Rhi nooit meer te zien! Want dat had betekend dat ik ook heel erg veel voor de rest van mijn familie had geverpest. Dan had ze hier helemaal niet willen komen als ik hier was?! Gelukkig was ze hier nu! Ik wist niet of alles goed was, maar ze wilde me in ieder geval weer zien en dat betekende al heel erg veel. Ik durfde nu alleen niet zo veel. Normaal had ik mijn armen echt graag om haar heen willen slaan. Rhi verdiende knuffels. Ze had zoveel mee gemaakt de laatste week en ik had haar niet eens kunnen helpen. Iets wat Luke vast had gedaan, maar ik had ook wel een beetje willen helpen? Haar gewoon willen knuffelen en zeggen dat het allemaal wel goed zou komen, niet meteen op die manier! Want ik had ook wel geleerd dat het niet allemaal meteen goed hoefde te komen? Het mocht best even zo zijn dat iemand zich wat minder voelde, zelfs voor een tijdje. Zoiets ging ook gewoon niet over? Ik wist helemaal niets van Rhi haar moeder, maar ik kende wat van de verhalen van de rest van de kinderen hier. Diegene die er over wilden praten. Ik had soms wel uren met Jake in mijn armen gezeten, om naar hem te luisteren. Hij had alles heel erg bewust meegemaakt en dat was toch wel echt vreselijk! Ik wist niet precies wat er met Rhi was gebeurd? Maar het was wel duidelijk dat deze situatie heel erg vervelend was? Rhi kwam op me aflopen en ze sloeg haar armen om me heen! Waardoor ik gelijk precies hetzelfde bij haar deed! Ik wilde haar echt graag knuffelen! Ik knikte een klein beetje. Rhi had niet naar me moeten schreeuwen, al had ze daar niet heel erg veel aan kunnen doen? Ze was boos geweest! Misschien deels op mij, maar ook gewoon op de hele wereld! Het schreeuwen was niet heel erg fijn geweest! "Ik weet dat het niet alleen maar om mij ging." Fluisterde ik. Dat had Michael verteld! "Ik had je post niet open mogen maken." Zei ik zachtjes. Dat was ook echt niet de bedoeling geweest! Het was gewoon per ongeluk gebeurd! Ik had echt niet geweten dat het voor Rhi was geweest, ik had de naam helemaal niet gekend! Dus ik had geprobeerd het te plaatsen. Iets wat uiteindelijk wel was gelukt, maar Rhi had het duidelijk niet heel erg leuk gevonden. Iets wat ik wel een beetje begreep, maar ik had haar alleen maar willen helpen! Ik streek even zachtjes over de rug van Rhi heen. "Ik heb koekjes gebakken." Fluisterde ik. Misschien had ze wel zin in koekjes! Ik hoopte het! Maar als ze er geen zin in had, hoefde ze ze echt niet te eten! Dan kon ik echt wel iets anders maken. Ze moest namelijk wel goed eten! Ik hoopte echt dat ze dat de afgelopen dagen had gedaan! Ik had zelf ook niet heel erg veel honger gehad door dit hele gedoe, maar ik had wel wat moeten eten. Soms was dat gewoon moeilijk en voelde het onnodig? Zeker als er zoiets aan de hand was!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was fijn om te horen dat Edyn wist dat het niet alleen maar om haar was gegaan. Dat ze dat nu wist, had ik waarschijnlijk aan Michael te danken? Hij was degene die constant met haar had gepraat, waardoor ze er waarschijnlijk achter was gekomen dat dit niet alleen maar om haar was gegaan. Ondanks dat ik het nog steeds niet leuk had gevonden dat ze mijn post had gelezen, maar daar konden we nu ook niks meer aan doen. Ik kon nog wel boos blijven, maar uiteindelijk had ik daar zelf ook niks meer aan. ‘Als je het maar nooit meer doet,’ zei ik zacht. ‘Je had het ook niet echt kunnen weten.’ Ik had haar waarschijnlijk nooit mijn achternaam verteld. Ze had het aan Jackie of Keith kunnen vragen, maar dat was waarschijnlijk niet in haar op gekomen op dat moment. Ik wilde er ook niet meer boos over zijn en ik wilde al helemaal niet meer praten over alles. Ik had, uiteindelijk, mijn verhaal kwijt gekund bij Luke en dat was heel erg fijn geweest. Maar daarna hadden we ook weer terug kunnen gaan naar hoe het normaal tussen ons was. Dat was eigenlijk nog het beste aan alles geweest. Het was wel fijn om eventjes met Edyn te knuffelen. Ze streek zelfs over mijn rug, alsof ze me nog eventjes wilde troosten. Ondanks dat het nu misschien niet meer nodig was, was het lief bedoeld. Zoals eigenlijk alles wat ze had geprobeerd te doen. Ik was haar er, ergens, ook wel dankbaar voor. Ondanks dat het misschien niet had gewerkt. ‘Echt?’ vroeg ik. Het was eigenlijk iets heel “Edyns” om te doen. Koekjes bakken. Niet dat de wereld beter zou worden van koekjes, maar volgens mij had ze echt gewild dat ik langs zou komen en dat ik me hier fijn zou voelen, waar koekjes misschien wel een beetje bij konden helpen. Edyn had altijd wel goed kunnen koken. Ze had vaak genoeg met Jackie in de keuken gestaan, van wie ze het had geleerd. Jackie was in de keuken echt geweldig, wat ik wel echt knap vond als je rekening moest houden met al die kinderen die allemaal een andere voorkeur hadden. Toch hadden ze altijd gesmuld van het eten. Ik ook wel, ondanks dat er ook dagen waren geweest dat ik had geweigerd om er bij te zitten. Vooral aan het begin. ‘Ik lust wel een koekje,’ zei ik tegen Edyn. Het maakte me niet eens uit wat voor koekjes ze had gemaakt. Het was wel lief van haar? Ik liet haar voorzichtig los, zodat ik het huis verder in kon lopen. Ik zag Jackie aan de keukentafel zitten met haar tablet, maar die legde ze meteen aan de kant toen ze door had dat ik in de kamer was. Ze kwam al overeind van de tafel en voordat ik het wist, had ze haar armen om me heen geslagen. Het duurde een paar seconden voordat ik me besefte waarom ze me knuffelde. Ik had haar misschien nooit mijn moeder genoemd en ze zou het eigenlijk ook nooit echt kunnen zijn, maar voor haar was ik wel haar kind. Ik was iemand voor wie ze had gezorgd, om wie ze gaf en iedere moeder haatte het om te zien dat haar kinderen pijn hadden. Tenminste, bijna iedere moeder. Zuchtend sloeg ik mijn armen om haar heen en ik begroef mijn gezicht in haar schouder. Jackie was gewoon een echte mama. Eentje die je altijd zag in films, maar ze was er ook echt verdomd goed in. Net zoals Edyn. ‘Het is heel fijn om je hier weer even te hebben, Rhi,’ hoorde ik haar zeggen, waar ik voorzichtig op knikte. Naast mijn eigen plek en het huis van Luke had ik ook hier een thuis om naar toe te gaan als alles even mis was gegaan. Iets wat ik me nooit zo had gerealiseerd, maar het was zeker waar. Dit was ergens ook wel een beetje mijn huis.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik vond het wel heel erg fijn dat Michael deze kant op was gekomen. Het had mee heel erg geholpen. Ik had niet heel erg goed geweten wat ik had moeten doen? In mijn ogen was alles misgegaan, iets wat ook wel echt zo was? Ik was mijn baan kwijt, ik had ruzie gehad met Rhi! Op dat moment had het echt vreselijk gevoeld. Alsof helemaal niets meer goed kon gaan? Michael wel een beetje geprobeerd om die gevoelens weg te krijgen. Ik wist nu ook een beetje Rhi haar kant? Ik had het ook niet kwalijk genomen dat ze boos op me was geweest, maar ik had het niet leuk gevonden? Het was gewoon heel erg vervelend als iemand boos op je was! Het was mijn eigen schuld geweest en op dat moment had ik er heel erg weinig aan kunnen doen. Gelukkig was Rhi nu hier en betekende dat ze nog wel met me wilde praten. Ik wist niet of we moesten praten over wat er was gebeurd of niet. Ik wilde Rhi wel een beetje troosten? Maar ik wist niet of ze dat zelf wilde of niet. Michael had wel gezegd dat Luke haar sowieso wel goed had geholpen, maar het was toch fijner als er meer mensen waren die een beetje voor je zorgden? Dat vond ik wel! Ik had het ook een beetje nodig gehad? Michael had dat heel erg goed gedaan, maar mama had ook wel echt geholpen? Ze had me een beetje dezelfde dingen verteld. Dat ik moest wachten totdat Rhi weer iets van zich had laten horen! Iets wat ze nu had gedaan! Nu stond ze weer in mijn armen, wat ik wel heel erg fijn vond. Het voelde alsof ik haar nog wel een klein beetje kon troosten. Het was namelijk echt een vreselijke situatie? Haar moeder was overleden! Ik wilde er niet eens over nadenken dat zoiets kon gebeuren met mijn eigen moeder? "Ja, ik hoop dat je ze lekker vind! Ik zal even koffie zetten!" Rhi was gek op koffie? Ze wilde wel een koekje! Maar dat was veel lekkere als je er ook iets te drinken bij had! Daarom liep ik ook naar de keuken. Iets wat Rhi ook al had gedaan, om mama te begroeten. Het was best wel rustig nu in huis! Het was ook raar dat er nu steeds meer kinderen naar school moesten waardoor het gewoon echt stil werd? Natuurlijk moesten ze straks nog opgehaald worden van school. Iets wat ik zelf heel erg leuk vond om te doen? Zeker als ze een leuke dag hebben gehad, dan kwamen er zoveel leuke verhalen! Ik miste het echt om dat soort dingen van Danny en Rosa te horen! Dat was wel iets wat we iedere dag even hadden gedaan? Gewoon een klein gesprekje over school, want ik had wel echt over dat soort dingen willen weten! Ik zette het water voor thee en ik ook wat koffie. Het zou nog wel eventjes duren voordat het echt gekookt was, daarom keek ik ook naar mama en Rhi. Ik vond het heel erg lief om te zien! Het was zo fijn om Rhi te hier te hebben! Ik miste haar echt? Helemaal omdat ik hier nu ook weer echt woonde. Ik was hier misschien wat minder omdat Michael ook in de stad was en omdat ik nu toch niet heel erg veel te doen had, was ik heel erg veel bij hem! Dat was alleen maar fijn! Ook omdat ik mee zou gaan naar Europa! Maar dat was ook juist weer een reden om hier tijd door te brengen. Ik wilde Rhi nu ook wel dingen vragen, maar ik wist niet zo goed wat ik mocht vragen en wat niet? Ik wilde weten of het goed met haar ging, maar misschien wilde ze er wel niet over praten! Ik wilde niet dat ze zich weer slecht voelde. Of dat ze boos werd? Dat mocht niet! Het was net weer goed! Ze was hier en we konden juist even genieten van de tijd die we samen hadden! Als zusjes?! Want dat waren we echt!

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld