Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Ik vond het wel sneu voor Naylene dat ze steeds zo in de knoop zat met haar relaties? Eerst had ze echt niet geweten wat ze had moeten verwachten van Ashton en nu kwam dit er ook nog eens bij. Misschien was dit niet het beste moment om er over na te denken, maar ze zou het wel een keer moeten doen. Dus nu konden we het maar beter bespreken. Misschien dat er niet eens iets uit het gesprek zou komen, maar dan had ze in ieder geval even hardop nagedacht en soms kon dat ook wel helpen! Misschien dat ze vroeg of laat wel zou weten wat ze wilde. Ik nam een paar slokken van mijn bier en zette het flesje vervolgens aan de kant. ‘Als het anders is, is het niet meteen erg?’ Er waren heel veel verschillende manieren waarop je van iemand kon houden. Ik hield van Naylene, maar dat was op dezelfde manier als waarop ik van Linn hield! Ze waren beide mijn vriendinnen ik wist dat ze beiden ook heel erg veel om mij gaven. Ze waren zelfs helemaal naar Londen gereisd toen ik mijn ongeluk had gehad! Dat was niet iets wat je deed als je niet van elkaar hield. Het was echter wel een andere soort liefde! Misschien was dat bij Matt en Naylene ook wel het geval? Naylene en Ashton waren wel echt gek op elkaar geweest. Ondanks dat ze misschien niet constant aan elkaar hadden gezeten, had je aan hen kunnen zien dat ze echt verliefd waren geweest. Zelfs als Naylene over hem had gepraat, of hij over haar, waren ze beide zo vrolijk geweest dat het wel duidelijk was geweest hoeveel ze precies van elkaar hadden gehouden. Ik had Naylene nog nooit zo zien glimlachen als ze het over Matt had gehad? Niet dat dat meteen betekende dat ze niet van hem hield, want dat deed ze vast. Misschien deed ze het enkel op een andere manier. Ze dacht dat ze toch gevoelens had voor Ashton. Iets wat ik nog niet eens zo gek vond. Ze had zomaar haar gevoelens aan de kant moeten drukken, omdat Ashton het uit had willen maken. Iets wat hem misschien ook wel goed recht was geweest, aangezien Naylene dingen had gedaan die echt niet hadden gekund. Ik had haar waarschijnlijk ook niet een tijdje vertrouwd als ze aan mijn geld had gezeten. Wij waren alleen maar vrienden, maar Ashton en Naylene waren zoveel meer geweest. Dus ik snapte echt wel waar Ashton zijn gevoelens vandaan waren gekomen, maar het was voor Naylene alles behalve fijn geweest. Zij had opeens moeten wennen aan een leven zonder Ashton. Hij was zo woedend op haar geweest en het had vast ook niet geholpen dat hij zo snel weer een nieuwe vriendin had gehad. Iets wat ik ook wel kon begrijpen! Misschien had ze gedacht dat ze er overheen was geweest, dat ze Ashton niet meer had gewild, maar nu ging het juist weer goed tussen die twee en had Naylene het idee dat ze weer gevoelens voor hem had. Misschien waren ze wel nooit weg geweest. ‘Ik kan je niet vertellen wat je er mee moet doen, Nay,’ zei ik zacht. Zo was het gewoon. Het waren haar gevoelens. Ik kon wel zeggen dat ze het aan Ashton moest vertellen en ergens had ik wel het idee dat het dan allemaal weer goed zou komen, maar misschien was dat wel helemaal niet wat ze wilde? Ik wilde haar ook geen woorden in de mond leggen. Misschien wilde ze haar gevoelens wel aan de kant duwen en hopen dat het wat beter zou worden tussen haar en Matt. Als dat was wat ze wilde, dan kon ik niet meer doen dan haar supporten daarin. ‘Maar het lijkt me verstandig als je na gaat denken over wat je precies wil doen met Matt.’ Dat was ze aan hem verschuldigd, maar ook aan haarzelf.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik wilde Matt helemaal geen pijn doen. Als iemand dit niet verdiende was hij het wel. Het was echt een schat van een jongen en hij had me alleen maar goed behandeld. Ik wilde hem ook niet zomaar opgeven, omdat ik nu door had dat ik toch nog gevoelens voor Ashton had. Iets wat heel erg vreemd was om me te bedenken. Ik had juist gedacht dat het minder was geworden en dat we nu echt als vrienden om hadden kunnen gaan. Misschien dat ik mezelf ook wel een beetje voor had gelogen. Ik had het laatst gewoon heel erg leuk gehad met Ashton, misschien dat daardoor ook wel weer gevoelens aan waren gewakkerd, die ik zo ver mogelijk weg had proberen te stoppen. Dat was wel echt wat ik had gedaan toen ik had gehoord dat Ashton niet verder had gewild met onze relatie. Ik had ik ineens verder moeten gaan en daardoor had ik wel moeten proberen om de gevoelens weg te stoppen. Ergens waren ze misschien wel nooit weg geweest en nu kwamen ze weer heel langzaam bovendrijven, deels omdat we het zo leuk hadden gehad, maar het kon ook best komen omdat Ashton en Bryana nu uit elkaar waren. Er was weer een kleine kans gekomen en dat kon er ook wel voor gezorgd hebben. Ik wist het niet precies, ik wist wel dat het er was. Nu ik het toe had gegeven, kon ik geen kant meer op. Ik was dat Michael dit voor zich zou houden. Dat hoefde ik hem niet eens te vragen. Het was echt niet zo dat Ashton me over een week belde, om uitleg te vragen. Er was niet veel uit te leggen. Ik wist dat onze relatie over was en dat de gevoelens van zijn kant over waren. Wat moest ik dan nog? Niet heel erg veel. Ik had niets te klagen. Ik had een fijne relatie met Matt. De seks was misschien niet zoals ik het wilde en er waren andere dingen die anders konden, maar misschien was het onze relatie op deze manier. Ik kon er altijd met Matt over praten en kijken of we er aan konden werken. Ik wilde hem ook niet zomaar laten gaan. Het voelde wel veilig om bij hem te zijn. Ik vond het wel een fijn idee dat hij thuis op me zag te wachten. En misschien moest ik wel iets meer mijn best doen en het was het enige wat ik kon doen, Ashton vergeten. Ik schoof iets opzij, zodat ik mijn arm even om Michael heen kan slaan. "Je hebt me al genoeg geholpen, door te luisteren. Dankjewel." Zei ik zachtjes. Ik vond het wel echt heel erg fijn dat Michael rustig had geluisterd, maar ook zijn eigen gedachten had verteld. Het had me wel echt geholpen? Leek me in ieder geval. Er zaten gevoelens voor Ashton, maar daar kon ik niet zo heel erg veel meer mee. "Ik moet gewoon kijken hoe ik er voor kan zorgen dat die gevoelens weg kan gaan. Want dat wordt niet meer wat" Zei ik zachtjes. Matt verdiende het wel dat ik echt volledig voor hem ging? Het was niet eerlijk als ik Ashton dan ook nog in mijn hoofd had. Niet op die manier in ieder geval. En die hele relatie had ook gewoon kans? "Kom mijn bier is op, laten we nieuwe gaan halen." Ik dronk nog een klein beetje van het bier op, er zat nog wel wat in, maar nu was het op! Daarbij had ik hier wel echt genoeg aan. Ik vond het fijn om het hier even over te hebben gehad. "En dan mag je me vertellen over hoe goed het gaat tussen jou en Crystal, want jezus ik heb echt nog niemand zo verliefd gezien." zei ik lachend. Ze waren nu al een tijdje bij elkaar, maar ik vond het gewoon echt lief om te zien hoe goed het ging. Het leek op Linn en Calum, die keken elkaar ook gewoon zo verliefd uit. Maar toch was er toch nog meer een soort van fondness tussen Michael en Crystal?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Ik streek zachtjes over de rug van Naylene. Elkaar helpen was wel belangrijk binnen een vriendschap? Je hoorde er toch een beetje voor elkaar te zijn, op wat voor manier dan ook. Soms was het wat lastiger om dat te doen, zeker als je ver uit elkaar woonde, maar nu kon ik er toch voor Naylene zijn en dat leek ze ook heel erg te waarderen. Ze had nu in ieder geval alles er even uit kunnen gooien en dat was soms ook al heel erg fijn? Vaak was het beter om dingen eruit te gooien dan dat je je constant in moest houden. Want op een gegeven moment ontplofte je dan gewoon en dat was wel het laatste wat je wilde! ‘Je weet niet hoe de toekomst eruit gaat zien,’ wees ik Naylene er op. Ze zei dat het niks ging worden tussen haar en Ashton, maar waarom niet? Ashton had het dan wel met haar uitgemaakt, maar dat betekende niet dat hij haar negeerde of wat dan ook! Misschien was die beslissing toen alleen maar gemaakt omdat Naylene zich zo vreemd had gedragen. Nu deed ze weer normaal, dus wie weet wat Ashton dacht! Ik wist het niet, Naylene ook niet! Al snapte ik wel dat dit niet eerlijk was tegenover Matt en dat ze haar gevoelens daarom aan de kant wilde duwen. Je kon echter niet zomaar gevoelens aan de kant zetten. Gevoelens waren er nou eenmaal. Naylene leek genoeg te hebben van dit alles, want ze besloot om nieuw bier te halen. Dat van mij was ook op, dus dat kwam me eigenlijk wel goed uit. Al had ik wel het idee dat ze gewoon geen zin meer had om er over te praten. Ik pakte mijn lege bierflesje en stond ook op, zodat we samen iets nieuws konden halen. ‘Hé, dat valt allemaal wel mee!’ zei ik lachend, toen ze over mij en Crystal begon. ‘We zijn niet zoals Calum en Linn!’ Al vond ik het ergens ook wel lief dat ze zoiets zei. Ik was heel erg verliefd op Crystal, om heel erg veel verschillende redenen en waarschijnlijk zou ik ze ook allemaal wel kunnen opsommen. Ze was er gewoon echt voor me geweest? Ze had me door van alles en nog wat heen geholpen en daardoor had ik het idee dat 2016 echt een veel beter jaar was geworden dan 2015. Toen had ik op sommige momenten echt getwijfeld of ik er nog wel mee door had willen gaan, of ik niet beter ergens in bed kon gaan liggen en kon wachten tot het allemaal voorbij was gegaan, maar dit jaar had ik me nauwelijks zo gevoeld! Iets waar Crystal wel een groot aandeel in had gehad en daar was ik haar heel erg dankbaar voor! Er waren natuurlijk altijd mensen die het er niet mee eens waren en die zouden er ook altijd blijven zijn. Er waren zelfs fans die Calum en Linn geen goed stel vonden, maar ik had geen zin meer om me daar zo druk over te maken. Het ging er om wat ik voelde. Dat was het belangrijkste! Ik was verliefd geworden op iemand en ik had het geluk dat zij ook verliefd was geworden op mij. Dat was een mooi iets en als ik besloot om daar iets van te delen, dan deed ik dat voor mezelf en niet voor anderen. ‘Maar het gaat heel goed tussen ons,’ zei ik toen we bij de bar aankwamen. Ik vroeg om twee nieuwe biertjes en leunde vervolgens tegen de bar aan. Ik was wel heel blij met hoe mijn leven er nu uitzag, ook met Crystal. Nu hadden veel meer mensen opeens door dat we een relatie hadden, maar dat maakte me niet veel uit. Ik genoot echt van alle tijd die ik met haar had en ik vond dat geen misdaad. ‘Het was haar idee om het feest hier te vieren.’ Iets wat ik wel lief vond? Zeker omdat ze had kunnen zien dat Bali me goed had gedaan en ze weer zoiets had willen regelen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een anderhalf week later? (:
---
Calum.
De week in Mexico was echt geweldig geweest. Iedereen had het heel erg naar zijn zin gehad. Linn en ik hadden er ook wel echt van genoten! Al hadden Linn en ik beiden geweten dat deze week er aan had zitten komen. Niet heel erg lang geleden had ik een idee gekregen. Linn en ik hadden het wel eens over haar biologische ouders gehad en aan de gesprekken die we hadden gehad, had ik wel een beetje uit kunnen halen dat ze toch wel een beetje benieuwd was geweest naar die mensen. Het klonk allemaal zo onpersoonlijk en dat was het ook wel een beetje. Heel lang had Linn ze niet gekend, ze was misschien een paar uur een deel geweest van een familie die ze niet eens kende. Brent en Byron hadden haar uit Costa Rica gehaald en daar hadden ze ook wel eens over verteld. Over het land zelf, want blijkbaar hadden ze de ouders van Linn echt nooit gezien. Ze hadden wel het een en ander geweten en na heel wat zoeken, niet alleen door mezelf, maar ook door het adoptiebureau, was ik er achter gekomen waar de ouders van Linn woonden. Ik had het eerst netjes met haar overlegd of ze er wel echt naar toe wilde gaan en omdat we toch halverwege waren geweest, hadden we nu gewoon het beste door kunnen vliegen. Dit was iets heel anders dan Mexico. We waren hier niet om zoveel mogelijk feest te vieren. Het was juist iets heel erg serieus. Ik vond het wel mooi dat Linn het land waar ze anders op zou zijn gegroeid, kon zien. Mensen van wie ze misschien wel een paar eigenschappen hadden. Ik wilde totaal niet dat ze haar vaders gingen vervangen, dat zouden ze nooit doen. Maar ik had zelfs van Brent en Byron gehoord dat ze wel benieuwd waren naar de mensen die Linn de wereld in hadden geholpen. Er was toch een vrouw die haar negen maanden had gedragen. Ik wist niet precies wat daar allemaal was gebeurd. Helemaal niemand volgens mij. Maar daar zouden we hier wel achter komen? We waren hier nu ongeveer anderhalve dag, maar ik had het vooral heel erg rustig aan willen doen? Ik had Linn gewoon aangegeven dat ze zelf moest weten wat ze wilde doen? Ik snapte ook wel als het allemaal te veel werd. Maar uiteindelijk hadden we besloten om vandaag naar de biologische ouders van Linn te gaan. Ik was er zelf behoorlijk benieuwd naar? We waren opgehaald met een taxi, na een tijdje hadden we ook de tolk opgepikt, wie volgens mij best wel veel verstand van dit soort dingen had. Van wat ik er van had begrepen werkte ze zelf ook met adoptiegezinnen, dus dit was vast wel een eens eerder gebeurd. Ik was zelf best wel nieuwsgierig, maar ook zenuwachtig? We wisten gewoon niet wat we daar aan zouden treffen? Ik had echt geen idee, maar we waren ondertussen wel een beetje uit de goede wijk gereden. Ik hield de hand van Linn zo goed mogelijk vast. Voor haar was dit natuurlijk nog veel erger dan voor mij. Ik wist haast wel zeker dat ze ook zenuwachtig was, dat kon ik wel een beetje aan haar gedrag afleiden, maar het was niet meer dan logisch! Ik wist wel zeker dat ze gewoon gek op Linn zouden zijn? Ze was heel erg lief en ondanks dat ze niet rechtstreeks met elkaar konden praten, konden ze wel aan haar gezicht zien hoe ze over kwam. Daarbij mochten ze best trots op haar zijn! Ze deed het echt heel erg goed! Er waren wel een paar hobbels geweest, maar nu ging het echt goed. Ik kneep zachtjes in Linn haar hand. "Ik ben echt benieuwd." Dat was ik echt! Ik wilde echt weten wat voor mensen het waren? Misschien hadden ze wel meer kinderen? Of juist niet. Ik wist het gewoon echt niet, ik hoopte gewoon dat we een leuke tijd zouden hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was moeilijk om te bevatten dat we dit echt deden. Het was wel iets waar ik vaker over na had gedacht. Dat ging vanzelf? Ik was en bleef een geadopteerd kindje. Ik had dan wel een fijn gezin en ik was dol op mijn vaders, maar vroeg of laat had ieder geadopteerd kind wel de vraag in zijn of haar hoofd: waar kom ik vandaan? Ik wist dat ik in Costa Rica was geboren, in een klein dorpje genaamd Santa Cruz. Meer dan dat was er echter niet geweest. Mijn vaders hadden niet geweten wie mijn moeder was geweest, maar ze was er wel. Ergens op deze wereld liep mijn moeder rond en er waren echt wel dagen geweest waarop ik haar graag had willen bezoeken, met haar had willen praten. Ik wist wel de reden dat ze me weg had gegeven, tenminste, ik dacht te weten wat de reden was. Ik was geboren met een hazenlip en zo’n operatie was behoorlijk duur. Niet iedereen kon dat betalen? Al was het ergens belachelijk om een kind weg te doen uit financiële redenen. Ergens hoopte ik dan ook dat er nog iets anders achter had gezeten. Iets waar ik het ook vaak met Calum over had gehad. Uiteindelijk was hij het met idee gekomen om naar Costa Rica te gaan. We hadden voor Michael zijn verjaardag al in Mexico gezeten en vanuit daar hadden we met gemak door kunnen reizen. Iets wat we ook hadden gedaan. We waren hier gister aangekomen in een hotel, in een iets grotere stad, en we hadden ons eerst rustig voor willen bereiden. Dit was best wel wat? Ik zou mijn moeder gaan zitten, want we wisten precies wie ze was en waar ze woonde. Zij wist echter niet dat we kwamen, dus het was maar de vraag hoe ze zou reageren. Ik was behoorlijk nerveus, maar volgens mij was ik niet de enige. Ik had het idee dat Calum dit echt graag voor me had willen doen, en ook mee had willen gaan, en dat vond ik echt lief. Het leek echter alsof hij mijn hand nog strakker vasthield dan ik de zijne. We zaten al een tijdje in de taxi en we hadden de tolk al opgehaald. Die hadden we namelijk wel echt nodig. Deze tolk was zelfs hierin gespecialiseerd. Dit was ook wel iets lastigs? Dit ging niet alleen over zakelijke transacties of simpele zinnen. Ik had het idee dat dit heel emotioneel zou kunnen worden en daar moest iemand ook wel op voorbereid zijn. Ik had geprobeerd om mezelf er op voor te bereiden, want ik wist niet wat ik moest verwachten. Ik had nu een naam om me aan vast te houden, maar meer dan dat was het niet en misschien zou het ook wel niet meer worden. Misschien wilde ze me wel helemaal niet zien. Ik wist ook niet wat voor effect het had op iemand als ze haar baby wegdeed? Ik was al lang blij dat Calum nu naast me zat en dat hij straks ook naast me zou blijven staan, want ik had hem hier wel echt bij nodig. Het was best iets speciaals, maar ook iets heel moeilijks. Ik had Brent en Byron er ook wel bij willen hebben? Ze wisten wel dat we dit deden, zoiets zou ik ook niet voor ze kunnen verzwijgen, maar ze hadden niet meegekund. Dat terwijl ze vast wel wilden weten wie mij nou eigenlijk al die maanden in haar buik had gedragen. ‘Ik ook,’ zei ik zacht tegen Calum. Het was vast vanzelfsprekend, maar ergens was ik nog nerveuzer dan dat ik nieuwgierig was. We reden nu door een wijk die er niet heel erg veilig uitzag. Niet zo slecht dat het allemaal hutjes waren, maar de huizen waren klein en er lag veel afval langs de wegen. De weg zelf was ook al niet in een hele goede conditie. Als dit was waar ik vandaan kwam, dan had ik echt een hele grote verandering door gemaakt. De taxi stopte en niet veel later hoorde ik de chauffeur iets in het Spaans zeggen. ‘We zijn er,’ kondigde de tolk aan, waarop ik knikte. Dit was het dan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
We hadden wel een tijdje in de auto gezeten, maar dat kwam omdat we een hotel hadden genomen bij de zee, terwijl het dorpje zelf wat meer landinwaarts was. Meer dan een uur was het niet geweest, maar op het moment was dat lang genoeg om echt over alles na te denken. Ik wist dat het voor Linn heel wat spannender was dan voor mij, maar ik was ondertussen ook wel echt nieuwsgierig geworden. Dit hoefde echt niet te betekenen dat Linn een band kreeg met haar biologische ouders. Maar het zou wel mooi zijn als we gewoon een leuk gesprek konden hebben. We te horen kregen dat ze misschien niet voor Linn hadden kunnen zorgen omdat ze in armoede hadden geleefd en dat we misschien wel een klein beetje konden helpen. Ik kon wel merken dat ze het hier niet heel erg breed hadden, al was het niet zo erg als een paar wijken waar we al voorbij waren gekomen. Er waren ook gewoon huisjes gebouwd van een paar planken en ik had wel even aan de tolk gevraagd hoe dat precies zat. Vaak woonden er twee gezinnen, ze hadden dan geen stromend water, wat betekende dat ze het vaak maar moesten doen met vuil water, wat ze eerder hadden gebruikt of uit de lucht was gekomen. Ik hoopte dat toch ergens uitkwamen waar het iets anders was? Het was een naar idee dat de mensen die Linn anders op hadden gevoed, als ze hier was gebleven. Dan had ik haar ook niet gekend? Het was gewoon raar om je te bedenken dat het ook heel anders kunnen zijn. Ik was ergens wel blij dat we hier nu konden zijn en dat alles in ieder geval konden bekijken en ook familie konden ontmoeten. Ik keek opzij naar Linn toen de taxi stopte en leunde even naar haar toe om haar een kus te geven. "Als het te veel wordt, kunnen we zo weg." Fluisterde ik zachtjes. Ik wilde niet dat ze er tegen haar wil in zat? Straks werd het heel erg ongemakkelijk? Dan was het ook geen goed idee om maar in een gesprek te blijven. Dat zou alles alleen maar erger maken. Maar ik ging er wel een beetje vanuit dat het redelijk goed zou lopen. Het kon niet anders dan dat ze ook benieuwd waren naar Linn! Het was dan wel heel wat jaren geleden, maar het leek me niet dat er een week voorbij ging, zonder dat je aan zoiets dacht? Het bleef altijd je kind en als ik wist dat er ergens een kind van me rond zou lopen, dan zou ik ergens ook wel willen weten hoe het daar mee ging? Ik maakte de deur van de taxi open en stapte uit. Ik wachtte totdat Linn ook uit was gestapt en pakte haar hand goed vast. Ik vond dit zelf echt heel erg spannend? Ik had geen idee wat ons te wachten stond en ik vroeg me op het moment wel een klein beetje af of dit het beste idee was geweest. het land was prachtig en het was ergens wel mooi om te weten waar Linn precies vandaan kwam. De tolk liep ons voor. Het was ook best wel ongemakkelijk! De tolk had wel aangegeven dat ze als eerste naar binnen zou gaan en eerst even iets zou vertellen, omdat niemand wist dat we zouden komen. Dit moest wel van twee kanten komen en het kon ergens ook zo zijn dat we hierna gewoon weer weg werden gestuurd. Het duurde even voordat de tolk het huisje weer buiten kwam gelopen, samen met een vrouw en het kon haast niet anders dat die vrouw de moeder van Linn was. Ze leken niet sprekend op elkaar, maar als je goed genoeg keek, kon je wel een paar dingen die ik bij Linn zag, ook bij haar eruit halen. Ik kneep in de hand van Linn, terwijl ik zachtjes een "Hola." zei, wat één van de weinige Spaanse woorden was, die ik kende.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik wist dat ik het beste nergens op kon hopen. Het was ook allemaal maar een gok? Misschien wilden ze me wel niet eens zien. Dat was ook nog een optie? Dat de tolk naar buiten zou komen met het nieuws dat ze geen interesse hadden in het kindje dat ze ooit weg hadden gedaan. Dat was misschien wel de ergste situatie die ik me in kon denken, maar ik moest er wel rekening mee houden. Het kon letterlijk echt iedere kant op gaan en daar probeerde ik in mijn achterhoofd wel rekening mee te houden, want ik wilde hier niet de rest van de tijd in een verdrietige bui zitten. Calum en ik zouden hier nog een paar dagen zitten. We hadden een heel mooi hotel, dicht bij de zee en er waren nog wel een aantal dingen die we graag wilden doen. Ik was echter wel blij dat we dit nu deden en niet aan het einde van de week, anders zou ik er de hele week mee in mijn hoofd zitten. Ik maakte me niet snel ergens zorgen om, maar dit was belangrijk? Dit zou de hele week in mijn hoofd hebben gezeten als we het pas aan het einde hadden gedaan, dus ergens was het ook wel fijn om hier nu te staan, wachtend tot de tolk weer naar buiten zou komen. Calum had in de taxi nog gezegd dat we ieder moment weer weg zouden kunnen gaan, waar hij ook wel gelijk in had. Als ik het echt moeilijk zou krijgen, dan mocht ik me omdraaien en weg gaan, maar ik wist niet hoe het zou gaan. Momenteel stonden we buiten te wachten totdat de tolk weer buiten zou komen. Ik hield de hand van Calum stevig vast, terwijl ik afwachtend naar de deur van het kleine huisje keek, hopend dat de tolk er niet alleen aan zou komen. Ik hield mijn adem in toen ik de tolk naar buiten zag gekomen, gevolgd door een vrouw. Misschien was het stom om er meteen vanuit te gaan, maar volgens mij was dat mijn moeder! Ze was niet heel veel groter dan dat ik zelf was en ondanks dat ze oud was, was ze niet lelijk? Er hing wel iets liefs over haar heen, al kwam dat misschien ook wel omdat ze net behoorlijk verrast was door onze tolk. Zoiets verwachtte je ook niet? Als er opeens iemand bij naar binnen had gewild en me vertelde dat mijn moeder buiten te wachten stond, zou ik dat ook heel vreemd vinden! Ik zou waarschijnlijk niet eens weten of ik het wel zou moeten geloven. Ik durfde pas een beetje adem uit te blazen toen de vrouw echt voor ons stond. Naast me sprak Calum een zachte begroeting uit. ‘Buenos días,’ zei ik zacht, niet wetend wat ik anders moest zeggen. Vroeger had ik wel eens gedacht dat we op elkaar af zouden rennen en elkaar zouden knuffelen, maar nu wist ik echt niet wat ik moest doen? Ik kende deze vrouw nauwelijks, maar ze was wel mijn moeder. ‘Mijn naam is Linn,’ stelde ik mezelf voor, waarna ik voorzichtig mijnhand naar haar uitstak. Ik wist niet wat ik anders zou moeten doen, maar een knuffel voelde meteen weer als zoveel en ik wist ook niet wat er op dit moment door haar heen ging! Ze nam mijn hand vast en vouwde vervolgens haar andere hand er omheen, waardoor mijn hand uiteindelijk verstopt zat tussen twee warme, zachte handen. Het was heel vreemd om ineens tegenover haar te staan en haar te horen praten, want dat was wat ze nu deed. Ik verstond er niet veel van, maar daarom hadden we juist een tolk meegenomen! ‘Haar naam is Amara. Ze zegt dat ze nooit had verwacht dat je ooit voor haar zou staan, op deze manier en dat je er heel erg mooi bent. Ze vraagt of jullie binnen willen komen.’ Ik keek opzij naar Calum en knikte vervolgens. ‘We zouden heel graag binnen willen komen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Het was een mooi land, van wat ik nu had gezien. Ik had gisteren wel een beetje gekeken wat er allemaal in de buurt was. De natuur was hier sowieso heel erg mooi om te zien. Er waren veel bossen, ook veel bergen en wat ik er van had gezien waren er in die bergen weer genoeg meren en watervallen. Linn en ik konden vast nog wel iets van het land zien. Toch ging deze reis vooral om vandaag. Hiervoor waren we hier gekomen. Ergens was dat wel een beetje eng. Wat nou als alles vandaag mis zou lopen. Ik wist niet hoe het dan de rest van de week zou gaan. Ik hoopte echt dat ze blij zouden zijn om Linn te zien. Ik kon me niet echt voorstellen dat mensen dat niet waren. Een paar weken geleden was ik ook niet heel erg blij met Linn geweest, maar daar waren we nu overheen. Het ging heel erg goed tussen ons. Zo goed dat we zoiets serieus samen aankonden. Ik had haar dit wel echt willen geven. Ik had geweten dat ze dit op een gegeven moment wel graag had willen doen? Ze had willen weten waar ze precies vandaan was gekomen, wat ik me heel erg goed in kon denken. Het leek me echt een hele logische vraag. Ik keek naar de vrouw, die op Linn af stapte en haar hand voorzichtig tussen twee handen nam. Ik probeerde de vrouw zo goed mogelijk in me op te nemen, om een beetje te bepalen wat ze heir van vond. Het was wel duidelijk dat ze het niet heel erg makkelijk had. Dit was ook totaal niet makkelijk. Ik keek naar Linn en knikte ook toen de tolk aan had gegeven dat Amara, had gevraagd of we binnen wilden komen. Dan konden we best wel rustig met elkaar praten. Er was genoeg te zeggen. Ik gaf de vrouw ook een hand voordat we binnen liepen en stelde me even voor. Dit ging totaal niet om mij, maar misschien was het voor haar ook wel fijn om gewoon een naam te hebben. Dat was wel zo netjes. Ik liep voorzichtig mee naar binnen. Het was niet heel erg groot. We kwamen uit in een soort van woonkamer, waar echter ook een aanrecht stond en ook nog een matras lag. Er waren een paar stoelen, waar we plaats op namen. Ik kon niets anders dan nog even rond kijken. Het was niet heel erg groot, maar volgens mij waren er sowieso wel meerdere kamers. Het was gewoon niet iets wat voor mij normaal was. We waren heel wat anders gewend natuurlijk. Misschien hadden ze er daarom geen kindje bij kunnen hebben? Al leek het eerlijk gezegd wel alsof hier meerdere mensen woonden? Misschien was Amara op het moment toevallig eventjes alleen? Ze zei wat en eigenlijk keek ik meteen naar de tolk. Het was echt raar als er zo’n taalbarrière was. Er waren heel wat mensen die ook gewoon Engels konden en je dan wel gewoon mee kon spreken, maar hier was dat gewoon niet te verwachten? "Amara zegt dat ze niet echt weet wat ze moet zeggen. Ze had echt nooit verwacht dat dit ooit zou gebeuren." Ik knikte, dat snapte ik ook wel? Zoiets verwachtte je ook helemaal niet. Linn was er ook niet echt vanuit gegaan dat ze haar ouders ooit zou zien. "Woont u hier alleen?" vroeg ik maar. Ik wist ook niet echt wat ik anders moest zeggen, maar er moest toch een soort van gesprek komen? Dan was het wel fijn om te weten hoe het precies zat. Ze schudde haar hoofd. Ze praatte weer wat. "Ze zegt dat haar man en kinderen fruit aan het plukken zijn in het bos in de buurt." Ik knikte, al vond ik het ergens best naar om te horen dat ze gewoon een man en kinderen had? Linn had hier ook gewoon tussen op kunnen groeien. Natuurlijk had ze niets te kort gekregen? Juist niet! Ze had het beter gehad dan hier, maar alsnog, ze hadden wel gewoon kinderen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Dit was iets wat niet veel mensen kregen? Er waren heel wat kinderen die geadopteerd waren en lang niet iedereen kreeg een kans om zijn of haar ouders weer te zien. Natuurlijk bestonden er ook open adopties, of waren kinderen geadopteerd binnen hetzelfde land, wat dit allemaal wel makkelijker zou maken. Ik was me er van bewust hoeveel geluk we hiermee hadden gehad. We hadden alle informatie kunnen vinden en Amara wilde tijd vrij maken om met ons te praten, om met mij te praten. Ik probeerde alles goed in me op te nemen, want dit had ook mijn huisje kunnen zijn. Ik had hier ook kunnen wonen, dit had mijn leven kunnen zijn. Ik had iedere avond op deze bank kunnen zitten, maar in plaats daarvan hadden we een ruime eetkamer gehad. Ik wist hoeveel geluk ik had gehad met Brent en Byron en ergens was het oneerlijk om zoiets te vergelijken, aangezien het duidelijk was dat mensen in landen zoals Costa Rica minder kansen kregen dan in een rijk land als Australië, maar het was heel vreemd om hier te zitten en te weten dat ik hier ook had kunnen leven. Het was geen groot huis, maar dat hoefde verder ook niks te betekenen. Ik had de hand van Calum vast gepakt en ook mijn andere arm door die van hem gehaakt. Ik had zijn steun op dit moment wel echt nodig. Niet dat hij veel meer kon doen dan naast me zitten, maar ik vond het al heel fijn dat hij dat voor me wilde doen. Ik probeerde opnieuw te luisteren naar Amara, ook om haar stem in me op te laten nemen. Ik had me altijd afgevraagd hoe ze had geklonken. Het was niet zo dat het elke dag door mijn hoofd ging, maar het had er wel altijd gezeten. Het was echter lastig om te bepalen hoe iemand klonk als je niet wist wat diegene zei, al was het al heel snel duidelijk dat ik niet de enige was die het lastig vond om nu iets te zeggen. Ik wist ook niet hoe ik moest beginnen. Misschien dat ik moest uitleggen waarom ik hier was, al leek het me ergens ook wel dat ze zoiets zou kunnen raden! Ik kneep zachtjes in de hand van Calum toen hij een vraag stelde. Ik vond het echt lief dat hij zijn best probeerde te doen om het gesprek een beetje op gang te krijgen. Blijkbaar woonde Amara hier met haar man en met haar kinderen. Ze had nog meer kinderen! Iets wat misschien wel logisch was voor een vrouw van haar leeftijd, maar ik had me eigenlijk nooit afgevraagd of mijn biologische moeder nog meer kinderen had gehad. Het was niet iets waar ik vanuit was gegaan? Ik wist ook niet waarom. Als zij nog kinderen had, dan betekende dat ik nog broertjes of zusjes had. Iets wat ik ook heel vreemd vond om me te bedenken. Ik wist ook niet zo goed wat ik er op moest zeggen. ‘Misschien is het een goed idee om uit te leggen waarom je hier graag wilde komen, Linn?’ stelde de tolk voor, waarop ik knikte. Misschien was dat ook wel iets wat ik moest doen. Ik kon ook niet van Amara verwachten dat zij uit haarzelf zou vertellen waarom ze me weg had gegeven. Ze had niet eens geweten dat ik hier naar toe zou komen, dus ze moest nu alles maar ter plekke bedenken. Ze had geen tijd gehad om zich voor te bereiden. Die tijd had ik in ieder geval nog een klein beetje gehad. ‘Ik denk dat het altijd een soort onbeantwoorde vraag was die in mijn hoofd bleef spoken? Ondanks dat ik een hele fijne plek heb gekregen bij mensen die veel om me geven, heb ik me wel vaak afgevraagd waarom mijn eigen moeder had besloten dat het beter was om me weg te geven.’ Ik keek twijfelend naar de tolk, niet wetend of dit teveel was. Ze leek echter geen enkele moeite te hebben om mijn woorden naar het Spaans te vertalen, zodat Amara het kon begrijpen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Dit was niet makkelijk. Ik kon aan het gezicht van Linn zien dat ze het echt heel erg moeilijk had. Ook haar biologische moeder had een zelfde soort op haar gezicht. Toch vond ik het een heel raar idee dat dit de moeder was van Linn. Zij, Brent en Byron waren een gezinnetje. Een familie, waar helemaal niemand tussen zou kunnen komen. Ik kon echt bij hen zien hoeveel ze wel niet van Linn hielden. Dat was zoiets bijzonders. Iets waar niemand tegenop kon. Daarvoor waren we hier ook helemaal niet. Amara hoefde helemaal niemand te vervangen. Maar er waren wel vragen, volgens mij had ieder geadopteerd kind die wel. Ze wilden vast weten waar ze precies vandaan kwamen en misschien zat er wel een soort van wrok koesterden. Ik wist ook wel dat het bij Linn niet zo zat. Natuurlijk was er vast de vraag waarom ze weg was gegeven en die vraag kwam ook al wel snel. Of ze gaf in ieder geval aan dat ze dat graag wilde weten. Wat ik snapte! Amara had net aangegeven dat ze hier met haar man en kinderen woonde. Misschien was Linn ongelegen gekomen. Was ze nog heel erg jong geweest toen ze zwanger was geweest. Het kon best dat ze er alleen voor had gestaan op dat moment en dat ze later pas iemand anders had ontmoet en met diegene was getrouwd. De man, hoefde niet de biologische vader van Linn te zijn. Ik hoopte gewoon niet te horen dat ze haar ter adoptie af hadden gestaan omdat ze een hazenlip had gehad. Ik snapte dat ze daar niet heel erg veel geld voor hadden en het hier in de ziekenhuizen misschien al heel wat moeilijker ingreep was dan bij ons, maar alsnog. Het was iets waar Linn altijd een beetje onzeker over was geweest en misschien ook wel omdat ze altijd het idee had gehad, dat haar ouders haar daarom weg hadden gedaan? Zoiets wilde je toch ook helemaal niet horen! Het was zoiets kleins en ze hadden haar zo goed kunnen helpen dat je er nu amper iets van zag of hoorde. Ik vond het juist zoiets schattigs aan haar? Het kleine streepje net boven haar lippen, er een heel klein beetje op. Ik had het de eerste paar maanden niet eens gezien, omdat ze er zo onzeker over was geweest, maar dat was nergens voor nodig. Niet dat dat soort dingen rationeel waren. Angst, waar onzekerheid ook onder viel, was iets in je hoofd en dat ging er echt niet zomaar uit. Ik zag dat Amara een beetje naar woorden aan het zoeken was. Het was toch ook wel iets lastigs om te beantwoorden. Ik gaf een klein kneep in Linn haar hand toen ze begon te praten. Het was zo raar om niets van elkaar te verstaan. We hadden echt geluk dat we een tolk hadden gevraagd om mee te gaan. Zeker iemand die hier echt wel ervaring mee had. Het was wel duidelijk dat ze gewoon zei wat gezegd moest worden, maar ook wel echt ruimte gaf voor gevoelens. Ze was hier echter niet om alles ineens goed te krijgen. "Amara zegt dat ze heel erg blij was toen ze er achter kwam dat ze zwanger was. Maar toen je geboren werd, was het al snel duidelijk dat ze je niet konden houden. Het zou te veel zorgen en kosten met zich meebrengen. Ze zegt, dat een schisis, als straf van God werd gezien en dat wilde ze niet aantrekken." Ik schrok wel een beetje van de woorden. Er was helemaal niets mis met de lippen van Linn, laat staan dat er iets mis met haar was omdat het de straf van God was? Het lag er natuurlijk aan waar je in geloofde en het was wel duidelijk dat Amara hier echt in geloofde. Maar Linn was haar dochtertje geweest? Zoiets deed je niet weg omdat je bang voor een God was? Dat kwam misschien ook wel omdat we anders op waren gevoed!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Amara haar woorden, weliswaar vertaald door te tolk, kwamen zo hard binnen dat ik niet eens wist hoe ik moest reageren. Ik had het kunnen begrijpen als ze me weg hadden gedaan omdat het veel geld had gekost om voor een baby te zorgen, of omdat ze het niet aan hadden gekund. Er waren miljoenen redenen die mijn biologische mijn moeder had kunnen geven, maar er was er eigenlijk maar één geweest die ik niet had willen horen en ze had juist die reden net hardop uitgesproken. Misschien had ik moeten verwachten dat iets als een schisis hier moeilijker was om te genezen, omdat er lang niet zoveel ziekenhuizen en dokters waren als in Australië, maar was dat nou echt een reden om een kindje weg te geven? Ze had zelfs gezegd dat ze blij was geweest dat ze zwanger was geweest! Dus het kindje, ik, was meer dan welkom geweest. Toen ik echter geboren was, hadden ze me niet meer willen hebben. Het maakte me niet eens uit dat het een straf van god was hier, terwijl ik daar misschien wel rekening mee moest houden. Mijn hazenlip was de enige reden dat ze me niet hadden willen hebben. Het had een hele tijd geduurd voordat ik mijn litteken, wat was veroorzaakt door de operatie aan mijn hazenlip, had geaccepteerd. Eén van de redenen dat het zo lang had geduurd, was omdat ik er constant commentaar op had gekregen vroeger. Het was één van de vele dingen waar kinderen uit mijn klas me om hadden gepest. Ze hadden het lelijk gevonden, ze hadden geroepen dat mijn ouders me niet hadden willen hebben omdat ik er verschrikkelijk uit had gezien en het kwam heel hard binnen dat die kinderen, van een jaar of zeven, gelijk hadden gekregen. Het liefst wilde ik hier, in dit kleine woonkamertje ergens in Costa Rica, in huilen uitbarsten. Iets wat ik nu niet kon doen. Ik had een vraag gesteld en ik had er antwoord op gekregen. Ik had niet eens door hoe stevig ik de hand van Calum op dit moment vasthield, om mezelf nog een klein beetje in te houden. Er waren zoveel dingen die ik op dit moment wilde doen. Ik dacht er zelfs aan om op te staan en weg te lopen, maar ergens voelde dat zo respectloos tegenover Calum, wie dit allemaal met zoveel moeite had willen regelen. We waren er nog maar net, we hadden zelfs Amara overvallen en als ik nu weg zou lopen, zou dit alles al over zijn. ‘Bedankt voor je eerlijke antwoord,’ zei ik zacht. Ik wist niet of ze het moeilijk had gevonden om het uit te leggen, maar ik wist ook niet of ze wel door had hoe zoiets op mij over kwam. Ze kon ook niet weten wat er allemaal in mijn leven was gebeurd, maar om een spiritueel iets de schuld te geven van het weggeven van een kind, vond ik ergens een verschrikkelijke kutsmoes. Ze had overduidelijk kinderen gewild en die had ze nu ook, waarschijnlijk allemaal gezond en wel. ‘Ik heb even een paar minuten nodig, denk ik.’ Ik maakte mijn hand los uit die van Calum en stond op van de bank, waarna ik naar de deur liep, zodat ik naar buiten kon. Ik wist niet zo goed waar ik naar toe wilde, maar ik wilde ook niet voor het huis blijven wachten. Ik kon echter ook niet te ver lopen, want ik wist niet eens waar ik was. Ik kwam een eindje verderop tot stilstand langs de weg. Ik kon het huisje waar ik net nog in had gezeten nog zien, dus zo heel ver had ik niet gelopen. Volgens mij waren er een aantal dorpelingen die zich afvroegen wat ik hier deed, maar iedereen bleef op afstand. Ik wist zelf eigenlijk ook niet meer wat ik hier deed. Ik had weg gewild uit dat huisje, maar ik voelde me niet beter nu ik in de warme zon stond, me realiserend dat ik waarschijnlijk beter had kunnen leven met het idee dat ik nooit zou weten waarom ze me weg hadden gedaan, in plaats van dit.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
De woorden waren behoorlijk heftig, helemaal in de context waar ze in waren geplaatst. Als je eerst vertelde dat je heel blij was met een zwangerschap en vervolgens was die blijheid veranderd in heel iets anders. Dan was dat in mijn ogen ook niet helemaal eerlijk. Ik snapte dat het geloof hier heel erg belangrijk was en dat er duidelijk ergens was beschreven, dat als een kindje was geboren met een schisis, het een straf van God was. Iets wat ik al heel erg vreemd vond klinken. Het was iets kleins, het was niet eens echt levensbedreigend, het was alleen onhandig en een kind zou op een gegeven moment niet echt goed meer kunnen eten. Er was echter maar een klein operatie voor nodig. Brent en Byron hadden er wel eens over verteld. Ze waren natuurlijk ook wel heel bang geweest dat er iets was gebeurd met Linn. Ze was nog een baby geweest en daarmee niet zo heel erg weerbaar. In het ziekenhuis hadden ze echter heel erg goed hun best kunnen doen. Iets wat Linn haar biologische ouders misschien ook wel hadden moeten doen. Als je zo gek was op een kind, er in ieder geval zo blij mee was, dan kon het toch niet dat je het op het volgende moment het niet meer wilde hebben, alleen maar omdat haar lichaam niet helemaal was zoals dat van andere kinderen. God of geen God. Ze hadden best voor haar kunnen vechten. Die straf hadden ze dan toch al gehad. Ze hadden een heel lief meisje in hun leven gehad. Ik snapte dat het Linn allemaal iets te veel werd. Ik vond het zelf ook wel echt moeilijk. Ik wist niet precies wat ik had verwacht, maar dit niet! Misschien dat haar ouders hadden verteld dat ze niet rond hadden kunnen komen met een kindje erbij en dat ze daarom met pijn in hun hart hadden besloten om haar weg te doen. Waarna we vervolgens hadden kunnen praten over onze levens. Ik wist niet eens of dat nu zou gebeuren. Ik snapte dat Linn hier even niet meer wilde zijn, maar ik wilde haar daar buiten ook niet alleen laten. Ze had nu iemand nodig en daarom was ik ook wel blij dat ik mee was. Zonder me te excuseren, stond ik op en liep ik ook het huisje uit. Ik vond dit echt heel erg vervelend voor Linn! In mijn ogen was het niet echt hoe het had moeten gaan, maar misschien had ik hier wel rekening mee moeten houden. Ik vond het gewoon echt heel vervelend! Linn was best wel snel, want ik kon haar nog net zien, maar ze was al een behoorlijk eind weg. Ik rende naar haar toe, dit moest ze echt niet alleen doormaken! Ik vond het echt heel erg rot en ze mocht zich ook slecht voelen. Dit was mijn fout? Ik had niet moeten denken dat dit iets moois zou zijn? Want dat had ik echt gedacht! Misschien niet dat ze elkaar in de armen waren gevallen, maar ik had wel gedacht dat Linn echt iets had kunnen leren van de plaats waar ze vandaan was gekomen. Dat haar ouders haar over zichzelf hadden verteld en dat ze een beetje had kunnen zien hoe haar leven er hier uit had gezien. Misschien moest ze nu echter wel blij zijn dat ze nog leefde. Ik wist niet hoe extreem ze hier waren, maar het was wel duidelijk geweest dat ze Linn echt niet hadden gewild, door haar straf. Ik sloeg mijn armen om Linn heen en trok haar zo dicht tegen me aan. Ik wilde nu niet echt veel zeggen, maar haar gewoon heel erg dicht tegen me aanhouden. Ik had anders het gevoel alsof ze ieder moment in elkaar kon vallen. Ik zelf misschien ook wel. Ik vond dit echt vreselijk en ik had ergens de neiging om gewoon te gaan huilen. Dit was echt heftig en Amara had het echt op zo’n manier verteld, alsof het haar niets deed. Daarbij had ik nu ook wel de twijfel of ze het nu wel oké vond dat we hier waren of dat ze bang was voor nog iets van God.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik wist niet of ik nog wel terug naar binnen wilde. Het was niet netjes om zomaar weg te lopen, zeker zonder uitleg. Amara snapte misschien niet waarom ik op was gestaan, waarom het me zoveel deed. Zoiets kon ze ook niet weten, want ik had het haar niet uitgelegd. Het was fucking naar om te weten dat achtjarige kinderen gelijk hadden gehad. Dat mijn ouders me weg hadden gegeven om hoe ik eruit had gezien, om wat er mis met me was geweest. Dat terwijl het eigenlijk niet eens heel erg veel voor had gesteld? Ik zag dan niet graag foto’s van mij als baby, omdat het me aan allerlei dingen deed denken, maar ik wist dat ik nog geluk had gehad met de simpele vorm van de schisis. Het had veel erger kunnen zijn! Het waren alleen mijn lippen geweest, maar voor zover ik wist, had ook mijn gehele gehemelte open kunnen liggen. Iets wat gelukkig niet zo was geweest. In verhouding was het echt iets heel kleins geweest, maar het was genoeg geweest voor Amara en haar man om mij weg te geven, om henzelf te beschermen tegen een god die waarschijnlijk niet eens bestond. Het voelde echt verschrikkelijk om nu met dit antwoord te moeten leven. Ik had er rekening mee moeten houden dat ook dit een reden had kunnen zijn, maar ik had het liever niet willen horen? Ik had alles behalve dit willen horen, maar nu wist ik wat de precieze reden was en ik kon er verder ook niets meer aan doen. Dat was nog het erge! Dit alles stond volledig buiten mijn macht. Ik moest er maar mee leren leven dat het zo was gegaan, maar dat was verdomd moeilijk om te doen! Zeker nu ik op honderd meter afstand van iemand was die me niet eens in haar leven had willen hebben! Ik zag vanuit mijn ooghoeken iemand deze kant op komen rennen, wat eigenlijk alleen Calum kon zijn. Ik liep dan ook een stukje op hem af en sloeg mijn armen om hem heen zodra ik daar de kans voor kreeg. Net had het niet gekund. Toen hadden we tegenover iemand gezeten, was er nog een tolk bij geweest. Er waren nu ook genoeg mensen op straat, maar dat maakte me eigenlijk niets meer uit. Het liefst wilde ik hier helemaal weg, maar Calum had zoveel moeite gedaan voor alles en we waren hier nog maar net! ‘Ik had echt gehoopt dat ze een ander antwoord zou geven.’ Ik kreeg het nog net voor elkaar om mijn teleurstelling en tranen te verbergen. Het was ook niet zo dat ik had verwacht dat ze me als haar lang-verloren dochter zou ontvangen en dat het allemaal wel weer goed zou komen, maar ik had echt niet dat antwoord willen hebben. Ze had mogen zeggen dat ze niet financieel voor me had kunnen zorgen, of dat ze er nog niet klaar voor was geweest, dat had ik allemaal nog wel kunnen begrijpen! Haar woorden waren echter zo hard binnen gekomen dat ik ter plekke in huilen uit had willen barsten. Nu ik buiten stond, in de armen van Calum en het liefst wilde ik huilen, maar ik had niet het idee dat het daar nu tijd voor was? Ik wilde niet in de straat huilen waar ik was op gegroeid. Het voelde allemaal zo vreemd. ‘En je hebt zo je best gedaan voor dit alles…’ zei ik zacht. Dat had hij echt! Daarom vond ik het ook zo erg! Calum had me hierin willen helpen en dat had hij zo goed gedaan, maar dat leek allemaal niks meer uit te maken! Het was een volledig andere kant op gegaan. Calum had het waarschijnlijk ook niet zo in zijn hoofd gehad! Ondanks dat we beide wel realistisch genoeg waren om te weten dat het nooit zo mooi zijn als dat je altijd op tv zag, hadden we er beide misschien ook wel op gehoopt? Ergens had ik het wel heel graag gewild, zo’n lief einde waarin alles weer goed zou komen. Dat had ik echter niet gekregen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Een naar gevoel had mijn lichaam over genomen. Ik had echt niet verwacht dat Linn ineens in de armen van haar ouders zou liggen en dat het meteen allemaal goed zou zijn. Ik had echter wel gedacht dat we rustig hadden kunnen praten over het land en de familieachtergronden. Dingen die Linn misschien mee had gekregen. In mijn hoofd hadden ze Linn ter adoptie afgestaan omdat ze niet rond waren gekomen en dat ze er een kindje er niet bij kunnen hebben. Ik kon er echt niet opkomen dat ze haar weg hadden gedaan omdat ze er anders uit had gezien. Natuurlijk had ze medische hulp nodig gehad, want dan niet met het geld had gekund. Het was zo logisch geweest op die manier. Maar het was gewoon heel erg anders en dat vond ik gewoon echt kut om te horen. Vooral voor Linn! Die haar hele leven al onzeker genoeg was geweest over haar lippen. Dan kwam dit natuurlijk ook gewoon als een vreselijk klap aan! Ik vond het vreselijk dat ik haar hier mee naar toe had genomen. Ik had echt niet verwacht dat ze ineens elk jaar naar elkaar toe zouden komen of wat dan ook! Maar dit had ik ook niet gedacht. Het kwam heel hard aan omdat ineens te horen. Voor Linn sowieso, maar het was ook totaal niet fijn om zoiets over je vriendin te horen! Er was niets mis met haar. Ze was perfect op de manier hoe ze was en ouders zouden wel de eerste mensen moeten zijn die dat hoorden te vinden! Brent en Byron hielden van Linn op de manier waarop ze was, in mijn ogen lieten ze dan wel zien dat ze haar echte ouders waren! Het hielp op het moment echter niet heel erg veel! Het was gewoon heel erg kut! Iets anders kon ik er nu ook niet echt van maken. Ik vond dat Linn zich echt heel erg sterk hield! Ik had eigenlijk al het gevoel dat ik moest huilen? "Ik ook." Fluisterde ik. Ik was er vanuit gegaan dat het een andere uitleg was geweest! Ik wilde op het moment eigenlijk ook helemaal niet terug naar die vrouw en ik kon me indenken dat Linn dat ook niet wilde. Misschien wilde ze het zelf ook wel niet! Zou ze denken dat er alleen maar meer ongeluk kwam of wat dan ook. Het boeide me eigenlijk heel weinig wat ze op het moment dacht. Ik wilde dat Linn zich beter voelde, maar dat zou nu ook niet zomaar gaan gebeuren! Ik voelde me echt schuldig! Ik had zelf ook moeten bedenken dat het op deze manier had kunnen gaan lopen en daarom had ik misschien wel moeten beslissen om het gewoon niet te doen! Ik had nooit gedacht dat er zoiets uit zou komen? Echt niet! Voor een kind moest je vechten? Ze hadden haar geen beter leven willen geven, maar dat hadden ze voor henzelf gewild en dat was echt super egoïstisch. "Dat geeft helemaal niets." Fluisterde ik. Het maakte me niets uit hoeveel werk ik hier in had gestoken. "Ik had er misschien beter over na moeten denken." Ik haalde mijn schouders op. Het had gewoon heel anders moeten gaan! Het was misschien wel beter geweest als dit niet was gebeurd. Ik streek zachtjes over de rug van Linn heen, ook om mezelf wat te doen te geven. Ik wilde Linn nu ook gewoon echt niet los laten. Als ik me al zo voelde, hoe moest zij zich dan voelen? Het kwam zo hard aan en dat vond ik echt vreselijk?! "Wil je hier weg?" Ik wilde hier weg! We hoefden geen gedag te zeggen, voor mij in ieder geval niet. Het was dan wel echt onbeleefd, maar Amara had ook niet kunnen verwachten dat we ineens super vrolijk weer terug zouden komen om een heel gesprek te voeren over hele andere dingen. Ik zag het ook niet voor me dat we hier van de week dan nog terug zouden komen, maar het zou kunnen. Voor nu had Linn volgens mij wel rust nodig? Ik in ieder geval wel!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Calum had dit ook niet kunnen weten. Ik ook niet! Al hadden we het misschien wel kunnen verwachten, maar dat had ons niet tegen kunnen houden? We hadden het hier over gehad, we hadden allerlei zaken besproken en ik vond dat we ons hier best goed op hadden voorbereid. Dit was echter een gesprek tussen mensen geweest en je kon mensen niet onder controle houden. Ik had Amara niet kunnen laten zeggen wat ik graag had willen horen en Calum had dat ook niet gekund. Dit was niet zijn schuld. Het was eigenlijk niemand zijn schuld. Dat maakte het wel moeilijk, maar we konden er verder ook niets aan veranderen. Dat zou het kutgevoel wat ik had echter ook niet wegnemen. Niets zou dat op dit moment doen. ‘Nee, je hebt dit heel goed over nagedacht!’ verzekerde ik hem. Dit was niet zijn schuld! Hij kon er ook niets aan doen. Amara had dat antwoord gegeven en als we hier over een half jaar naar toe waren gegaan, had ze dat antwoord ook gegeven. Daar zou niets aan zijn veranderd? Misschien had ik zelf in mijn achterhoofd moeten houden dat er een grote kans had bestaan dat ze me weg had gegeven om wat er mis met me was geweest, maar dit had niks met Calum te maken! Ik wilde ook echt niet dat hij hier teveel over na zou denken, want hij had hier niets aan kunnen veranderen. Hij had er nog dagen, of misschien zelfs weken, over na kunnen denken, maar dat had niets veranderd aan wat Amara nu had gezegd. Die reden was er jaren geleden al geweest en die zou ook nog jaren bestaan. Calum had me hierin alleen maar willen helpen en steunen en dat was nu precies wat hij deed. Hij was naar buiten gekomen om zijn armen om me heen te slaan en me te troosten, ondanks dat ik hier nog niet in tranen stond. Ik wilde wel heel graag huilen en ik merkte ook aan de brok in mijn keel dat ik het niet heel lang vol zou houden om hier te staan zonder in tranen uit te barsten. Daarom was ik ook heel blij toen Calum vroeg of ik hier weg wilde. ‘Ja, eigenlijk wel,’ zei ik zacht. Misschien zou dat wat vreemd over komen op Amara, maar ze kon toch ook wel begrijpen dat zoiets best heftig was? Ik wilde dit niet allemaal op haar afschuiven, maar ze had het best iets tactischer kunnen zeggen. We hadden dan wel niet aangekondigd dat we zouden komen, maar dan nog! Had zij dan nooit nagedacht over wat ze zou doen als ze haar dochter weer voor zich zou hebben? Zoiets speelde je toch miljoenen keren af in je hoofd? Ik had dat vroeger in ieder geval wel gedaan! ‘Kom.’ Ik nam zijn hand stevig vast en liep vervolgens weer terug richting de taxi, die er gelukkig nog gewoon stond. Volgens mij had de tolk dat afgesproken. Ook zij stond buiten, waarschijnlijk omdat ze wilde weten wat er aan de hand was. Ik vond het wel fijn dat ze niet meteen naar ons toe was gekomen en ons even had gelaten. ‘Wil je tegen Amara zeggen dat het me spijt dat we zomaar zijn binnen komen vallen en dat we niet langer kunnen blijven?’ vroeg ik aan haar. Waarschijnlijk vroeg Amara zich ook wel af wat er aan de hand was. Ondanks dat ze misschien geen uitleg verdiende, wilde ik die wel aan haar geven. ‘Ik dacht dat ik dit kon doen, maar ik had het fout.’ De tolk knikte, waarom ze weer naar binnen ging. Ik zuchtte en stapte zelf al de taxi in. Ik wilde hier gewoon zo snel mogelijk weg. We zouden moeten wachten op de tolk, maar ik wist zeker dat het niet lang zou duren voordat ook zij weer buiten was, zodat we zouden kunnen vertrekken. Ik wist niet precies wat ik wilde doen als we eenmaal weer in het hotel zouden zijn, maar dat zouden we dan wel weer zien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld