Forum

‘Ah, als ik iemand aanraak kan ik zien wat voor iemand kostbaar is. Mocht je vragen hebben over mijn krachten, en misschien de nadelen die ze met zich meebrengen, stel ze dan gerust.’ Vivid was ondertussen naar de ijsmachine toegelopen en had de bananen smaak uitgekozen. Hij nam naast Christopher plaats en nam een hap van zijn ijs.

‘Ik kan inderdaad niet tegen hete dranken.. of warm eten.’ Hij glimlachte vriendelijk.

‘Een teaparty klinkt trouwens wel geweldig, ik ben helemaal voor. We zouden mooi servies kunnen uitzoeken, een mooi tafelkleed.’ Vivid knikte instemmend. 

‘Wat een geweldig idee, dat zou de perfecte gelegenheid zijn om nieuwe mensen te ontmoeten. We moeten dan wel een lijst maken van dingen die we nodig hebben en mensen die we uitnodigen. Onze kamer is niet groot genoeg voor een grote groep mensen.’ Vivid glimlachte en nam nog een hap van zijn bananen ijs. Hij vroeg zich af hoe een banaan er eigenlijk uitzag, hij kende het alleen in deze, bevroren, vorm.

 

Toen Darren zei dat hij Zu die avond wel weer zou zien, voelde hij zich opeens heel... Raar. Verdrietig misschien, hij wist het gevoel niet te plaatsen. Hij gaf zichzelf de schuld, hij liep natuurlijk veel te hard van stapel, en nu had hij Darren misschien wel weg geschrokken door zijn gedrag. Het was dus een ontzettende verrassing toen Darren heb opeens uitnodigde om met hem mee te gaan. Zu's hele gezicht lichtte op en hij knikte.

'Natuurlijk, snap ik. Iedereen heeft wel eens z'n rust nodig, z'n privacy. Ik zit hier best wel vaak op het dak, ook een prettig plekje.' Hij stopte snel wat spulletjes in zijn zakken en glimlachte.

'Ik ben er klaar voor.. En bedankt dat ik mee mag. Ik snap dat het niet vanzelfsprekend is, en dat ik eigenlijk gewoon een onbekende ben.. Dus als er ooit iets is wat ik terug kan doen, zeg je het maar. I owe you one.' Zu had een sterk gevoel van schuld of iemand iets verschuldigd zijn, en in zijn ogen stond hij nu in het krijt bij Darren. 

Vivid zag hoe Christopher naar hun kamer snelde, het enige waar hij op dit moment aan kon denken was die teaparty. Vivid glimlachte breed en stond op, hij besloot om buiten een rustig rondje te lopen en te genieten van de koele avond. De zon was ondertussen al verdwenen, iets waar Vivid ontzettend blij mee was, en sterren glinsterden aan de hemel. Vivid liep naar buiten en de koele avondbries waaide hem tegemoet. Hij liep en bleef maar lopen, totdat hij een mooi plekje vond om even te gaan zitten, te genieten van de heldere nacht.

Hij kon niet wachten om de volgende ochtend te beginnen met lessen, maar Vivid vond het ook ontzettend spannend. Hij was in ieder geval blij dat hij die dag vriendschap had kunnen sluiten met een paar mensen, en tot nu toe had hij alleen vriendelijke mensen ontmoet. 

Vivid ging in het gras zitten en liet zich op zijn rug vallen. Hij staarde naar de sterren en stak een hand uit. Hij draaide rondjes met zijn vinger en schoot zo heldere, blauwe ijspijlen af die zonder geluid ontploften in de lucht. Zo dwarrelden er kleine sneeuwvlokjes naar beneden.

‘Op een geslaagde eerste dag.’ Fluisterde hij tegen zichzelf. Dit was zijn persoonlijke overwinningsfeestje, hij had nooit verwacht dat de eerste dag zo goed zou gaan.. als je het feit dat hij bijna gesmolten was even vergat. Hij ging maar door met die heldere ijspijlen, die de met sterren bezaaide lucht vulden met glinsterend vuurwerk. Of in zijn geval, ijswerk. 

 

Vivid glimlachte en keek opzij, waar Bunny was komen liggen.

‘Dankje. Ik houd van heldere avonden zoals deze. Ze doen mij denken aan mijn huis. Nou ja, het is niet echt een huis eigenlijk. Het is een bos, een besneeuwd bos. Het bos is prachtig, er ligt altijd sneeuw en elke nacht staan de sterren als prachtige edelstenen aan de lucht. Het was altijd zo adembenemend. Ik dacht dat ik thuis zou missen, dat ik zou verlangen naar dat prachtige uitzicht.’ Om Vivid heen verschenen een paar sneeuwvlokjes.

‘Maar nu besef ik dat ik helemaal niet zo ver hoef te kijken als ik iets adembenemends moois wil zien. Iets wat mijn hart sneller laat kloppen, iets waar ik de hele avond naar zou kunnen staren..’ Vivid staarde even naar Bunny. Toen hij besefte hoe hij aan het staren was, keerde hij zijn hoofd af en viel er bijna een bult sneeuw op zijn hoofd. Hij haalde diep adem en schoot nog wat ijspijlen de lucht in, proberend Bunny daarmee af te leiden van wat hij net allemaal gezegd had. 

‘Ik wil je heel erg bedanken, Bunny. Ik zou mij deze school zonder jou niet voor kunnen stellen. Als ik jouw heldere, prachtige lach niet zou kunnen horen, hoe zou ik dan ooit nog kunnen genieten van  muziek? En als ik je schattige oren niet zou kunnen zien,’ hij streek voorzichtig met een hand over één van haar oren, ‘zou het beroemdste kunstwerk voor mij niets meer betekenen.’ 

Hij glimlachte en keek weer naar de sterren.

‘Het is eigenlijk wel grappig. Ik kan tevoorschijn toveren wat voor iemand een kostbaar iets is, wat voor iemand belangrijk is. Ik heb vroeger vaak geprobeerd om het bij mijzelf te doen, iets wat voor mij kostbaar zou zijn. Het lukte mij vroeger nooit. Ik dacht dat het kwam omdat ik gewoon niet voorbestemd was om iets kostbaars te hebben of vinden. Maar nu snap ik het helemaal.’ Hij haalde diep adem en keek weer opzij, naar Bunny.

‘Datgene wat voor mij kostbaar zou zijn, zou vanzelf op mijn pad verschijnen.’ Sneeuwvlokken dansten om zijn hoofd heen.

‘Ik hoefde alleen maar geduld te hebben, en ik zou het vinden.’ 

Zonder het door te hebben, leunde hij wat naar Bunny toe.

‘En nu heb ik je gevonden.’ 

 

Voor heel even, leek alles goed. Alsof alle puzzelstukjes van zijn leven op zijn plek vielen, alsof hij eindelijk het totaal plaatje kon zien. En hij genoot van wat hij zag. 

Haar warme hand in de zijne, haar stralende ogen en die glimlach op haar gezien. Vivid had gewild dat dit voor eeuwig zou duren. Dat hij nooit meer een dag hoefde te leven zonder haar hand in de zijne. Haar stem was het mooiste wat hij ooit had gehoord.

En plotseling viel de puzzel van tafel en lagen de stukjes overal, het beeld was vernietigd. 

Ze kon het niet? Maar ze wilde wel? 

Vivid fronste eerst, want hij wist niet wat ze bedoelde. Hij snapte het niet, wilde het niet snappen. 

Het verbaasde Vivid dat haar aanraking opeens zo koud aanvoelde. Dat haar woorden staken in plaats van zijn hart vulde met warmte. 

Hij stond op en deed een stap terug, bij Bunny vandaan. Zijn ogen keek haar aan, het deed zeer om Bunny zo te zien. Verdrietig, in de war. 

Vivid had nog nooit eerder zo’n pijn gevoeld. Het liefste wilde hij gillen, schreeuwen en verdwijnen. Alles met hem laten verdwijnen. Bevriezen en de wereld om hem heen stil zetten. 

‘J-Jane?’ Mompelde hij zachtjes, zijn stem gebroken als een gevallen ijskristal. Net als zijn hart, uiteen gebarsten op de koude grond.

Hij had niet geweten dat Jane iets voor hem voelde. Maar Jane was niet degene van wie hij hield, en dat zou niet veranderen. Waarom zag Bunny dat niet? Gevoelens kon je niet forceren, verbergen. Gevoelens waren er gewoon, en die moest je met rust laten en hun gang laten gaan.

‘Als Jane dit te weten komt, zal ze mij vermoorden.’ Snikte Bunny.

Vivid was zo in de war, hij snapte het niet. Wilde Jane haar iets aandoen? Was Bunny in gevaar door Jane? 

‘Nee. Nee!’ Vivid voelde dat hij de controle over zijn emoties begon te verliezen. Iets wat voor hem gevaarlijk was. Hij verborg zijn hoofd in zijn handen en deed nog een wankelde stap naar achteren. Zijn witte haren werden donkerder, donker blauw. Zijn huid vergrijsde en zijn eens zo heldere, glinsteren ogen waren nu een dof zwart. Oud, gevaarlijk ijs. 

Om hem heen begon een gure wind op te spelen, sneeuw stormde in een cirkel om hem heen. Tranen stroomden over zijn wangen heen. 

‘Dat laat ik niet gebeuren. Niemand zal je pijn doen. Niemand!’ Zijn stem brulde door de lucht.

Hij zou het niet toelaten dat iemand Bunny pijn zou doen. Hij zou Bunny veilig houden, bewaren in het sterkste ijs wat hij kon maken. Hij hief zijn handen omhoog om haar te bevriezen, toen hij plotseling besefte wat hij aan het doen was. 

Momenteel hing hij al in de lucht, een sneeuwstorm om hem heen. Zijn ogen werden weer helder en licht, en hij zag zichzelf in de weerspiegeling van een stuk ijs dat langs zijn hoofd draaide. Hij schrok zich wild, wilde een stap naar achteren doen en viel hierdoor op de grond. 

Het moment dat hij de grond raakte, was zijn hele uiterlijk weer normaal. Het ijs was verdwenen en de wind was gaan liggen. 

Daar zat Vivid, op de grond, starend naar Bunny. Tranen gleden nog steeds over zijn wangen. Op zijn gezicht was pure wanhoop en verdriet te zien. Hij stond op, draaide zich om en stormde weg, richting zijn kamer. Hij keek niet meer om, kon Bunny niet meer onder ogen komen. 

Het voelde alsof zijn hart in twee stukken gebroken was. Hij had nog nooit zoveel pijn gevoeld, hij wist niet dat het mogelijk was. Hij rende de trap op en rende zijn kamer in. Hij zei geen woord tegen Christopher en sprong meteen op zij bed, die hij daarna bevroor. Er was verder geen sneeuw in de kamer, alleen het bed bevond zich in een groot blok ijs, inclusief Vivid. Vivid, die met zijn gezicht naar de muur lag, als een klein balletje, fragiel ijs. Bevroren tranen op zijn gezicht. 

 

Zu had Darren gevolgd door de wildernis, en toen ze uitkwamen bij het plekje van Darren keek hij vol wonder om zich heen. Dit was inderdaad een prachtig, rustig stukje. Hij begreep waarom Darren het geheim wilde houden, en ergens voelde hij zich ontzettend opgelaten dat Darren hem had meegenomen. 

Zu was gaan zitten op een omgevallen boomstam en keek met een grote glimlach op zijn gezicht naar de omgeving. Zijn blik was echter al snel compleet op Darren gefocust, die zich aan het uitkleden was. Zu keek sprakeloos naar het half naakte lichaam van Darren, een lichte blos op zijn wangen die in het donker gelukkig niet zichtbaar was. 

Sierlijk sprong Darren het water in. Toen Darren hem uitnodigde om ook te gaan zwemmen, wilde Zu bijna zijn kleding uitrekken en in het water springen. Alles om dichterbij Darren te komen.

Toen besefte Zu dat het helaas onmogelijk was voor hem om te gaan zwemmen. 

‘Het aanbod is heel verleidelijk,’ verleidelijker dan Darren ooit zou beseffen, ‘Maar ik kan helaas niet over water. Ik, euhm, vervaag als ik te lang in water ben.’ Nog nooit had Zu het feit dat hij gedeeltelijk tekening was zó erg vervloekt. Daar ging zijn perfecte kans om samen met Darren een activiteit te ondernemen. Zu wist namelijk ontzettend goed dat de kans om samen met Darren een bepaalde andere activiteit te ondernemen nihil was, daar had hij zich al bij neergelegd. Hij had geen idee wat Darren’s geaardheid was, maar hij ging er maar niet van uit dat deze crush van hem ooit wederzijds zou zijn. 

‘Ik kijk wel toe. Het is hier prachtig en het is ook nog eens een prachtige avond.’ Hij glimlachte en zijn ogen werden groot toen hij boven de boomtoppen opeens een soort van blauw vuurwerk zag verschijnen. De perfecte avond, Zu had zich in tijden niet zo blij gevoeld. 

Hij haalde een sigaret uit zijn pakje en pakte zijn draagbare asbak. Hij wilde de natuurlijk niet vervuilen en had er van te voren aan gedacht om een draagbare asbak mee te nemen, als zijn sigaret opgebrand was kon hij zo makkelijk het filter daarin doen, in plaats van op de grond gooien. Dat was iets wat je gewoon niet deed in zo’n mooi stuk natuurlijk. 

Zu nam een hijs en blies de rook langzaam uit, zijn blik niet van Darren losmakend. Als Darren zou vragen waarom hij zo staarde, kon hij nog altijd een smoesje bedenken, misschien kon hij wel zeggen dat hij keek naar de weerspiegeling van de maan op het water. 

Zu genoot van het uitzicht, dat was duidelijk.