Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Constrained

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Ik slik even als ik merk dat zijn gezicht ietsjes dichter bij het mijne komt, maar zelf buig ik ook wat naar hem toe. Ik mag dit niet doen. Nu niet en nooit niet. Mijn ogen dwalen af naar zijn lippen, maar net op het moment dat we elkaar bijna zouden raken, draai ik mijn hoofd weg. Wat bezielt mij toch? Ik wil helemaal niks met hem, maar toch heb ik de neiging om hem te zoenen. Misschien is het wel normaal gedrag en komt het nu pas in mij naar boven. Ach, dat zal het wel zijn denk ik. Ik draai me dan maar weer om, zodat ik met mijn rug naar hem toe sta en ik dus niet meer naar hem kan kijken. Hij is al verloofd, dus het kan niet. Ik wil het ook niet als ik eerlijk moet zijn. Nee, ik wil niet eindigen zoals mijn moeder.
'A-alleen?' Herhaal ik met grote ogen. Nee, ik denk dat ik dit nog lang niet alleen zou kunnen. Je moet best wel wat kracht zetten als je de pees goed naar achteren wilt trekken, en dat lukt mij gewoon nog niet. Nog niet. Ik glimlach zwak als hij dat zegt en knik even kort. 'Ik merk het aan je,' zeg ik dan. Ja, het is te merken dat hij het leuk vindt om het mensen aan te leren. Hij helpt gelijk als het moet en motiveert je ook gewoon als het niet lukt. Ik zal zeker snappen dat zijn leerlingen hem geweldig vinden.
Ik neem met een klein glimlachje de pijl aan en leg hem weer op de pees neer. Dit keer lukt het in je eentje. Ik ga weer in de goede houding staan en trek de pees zo ver als ik kan naar achteren. Ik richt op de roos en trek nog een klein stukje aan de pees, zodat hij net ietsjes verdergaat. Ik haal diep adem en laat de pijl dan los. Hij belandt niet in de roos, maar wel halverwege de zesde cirkel vanaf de roos. Ik zet een stapje richting de roos en draai mij vervolgens om naar Tyrrell, zodat de afstand tussen ons iets groter is dan net. 'Hier, ik haal de pijlen wel even,' zeg ik met een klein glimlachje. Ik overhandig de boog en loop als eerste naar de pijl die ergens achter de boom in het gras ligt. Ik raap hem op en haal vervolgens de twee pijlen uit de plooibare roos. 'Ik denk dat we moeten opschieten,' zeg ik als ik weer bij hem sta. Ik doe de pijlen in de pijlenkoker en hang hem over mijn schouder.
'Het was echt leuk net,' zeg ik als we al een klein stukje aan het lopen zijn. Ja, ik vond het echt heel gezellig met hem. Misschien wilt hij nog wel eens gaan boogschieten. Of misschien wel zwaardvechten. Ik doe mijn cap weer op en kijk naar Tyrrell. Ik hoop dat hij ook heeft genoten van net.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Het was erg raar dat Maerlynn en ik zonet bijna hadden gezoend. Ik wist niet of het kwam door het moment of dat ik het echt wilde. Waarschijnlijk had ik me alleen schuldig gevoeld als ik haar gezoend had, het zou egoïstisch geweest zijn tegenover Maerlynn. Ik was al verloofd met iemand en ik wilde haar geen verkeerde gedachtes geven. Ik vond Maerlynn niet leuk. Nou ja, als een gewone vriendin. Bovendien kon meer niet. Het huwelijk stond vast. De datum was nog niet bekend, maar het huwelijk zat eraan te komen. Ik mocht niet verliefd worden op haar, het zou mij en haar in de problemen brengen. Ik zou er niet gestraft voor worden, maar Maerlynn wel. Ik had geen idee wat me bezielde. Ik was niet verliefd op haar, maar toch leek het alsof ik haar wilde zoenen. De neiging en drang was er. Was het misschien gewoon omdat ik wilde weten hoe het voelde om met iemand te zoenen? Het klonk misschien vreemd, maar ik had nog nooit een meisje gezoend. Dat kwam door de angst. Als mijn vader erachter kwam, konden ze erge straffen krijgen. Straffen die ik niemand toewenste, zelfs Aurora niet. Als ik Maerlynn had gezoend, kon het ook bekeken worden als vreemdgaan. Aurora en ik hadden een soort van een relatie, een gedwongen relatie. Het voelde in ieder geval niet zoals het hoorde te voelen. Ik werd er niet gelukkig van, juist ongelukkig.
Ik zag dat Maerlynn grote ogen optrok. Ze leek blijkbaar bang te hebben voor het feit dat ze alleen moest schieten. "Ja, waarom niet? Het lukt je vast wel," zei ik. Ik had haar graag nog eens geholpen zoals ik eerder gedaan had, maar ik wilde het niet opnieuw ongemakkelijk maken. Het was fijn om zo dicht bij haar te zijn, maar toch was ik bang dat het weeral ongemakkelijk zou worden en ik misschien opnieuw die drang had om haar lippen tegen de mijne aan te voelen. Kort gleed mijn blik over Maerlynn die in de schiet positie stond. Toen ze de pijl liet, keek ik naar de roos. De pijl belandde in de zesde cirkel, het lukte haar al beter dan daarnet. "Zie je, je kan het wel. Als je nog even oefent belandt de pijl vast wel in de roos," zei ik met een zwakke glimlach. Het lukte haar sneller dan de meeste aan wie ik het leerde. Maerlynn had ik dan ook iets beter geholpen dan anderen. Normaal sloeg ik mijn armen niet om iemand heen om te helpen met richten, Maerlynn was gewoon een uitzondering. Ik knikte even toen Maerlynn zei dat ze de pijlen zou halen en nam de boog van haar aan.
Toen we weer op op de terug weg waren, hoorde ik Maerlynn zeggen dat ze het heel erg leuk vond daarnet, iets waardoor ik het niet kon laten om te glimlachen. "Ik vond het ook heel erg leuk," zei ik. Ik vond het erg leuk om met Maerlynn om te gaan. Bij haar kon ik tenminste mezelf zijn, iets wat ik bijna weinig andere mensen kon. Zelfs bij mijn bloedeigen vader kon ik niet mezelf zijn zonder een preek van hem te verwachten. Mijn moeder accepteerde iets meer dat ik niet was zoals mijn vader wilde. Zij apprecieerde mijn goed hart tenminste wel. Iets wat mijn vader niet had, hij had geen goed hart. Enkel een duister hart.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Vanaf hier hoor ik de maar al te bekende leefgeluiden alweer uit het dorp komen. Zo'n klein dorpje, maar het produceert geluid voor 100 als het erop aankomt. Ik begin al weer wat nerveus te worden als ik denk aan het kasteel. Ik wil er niet meer heen, het is gewoon een hel om eerlijk te zijn. Oké, Tyrrell is ontzettend lief, maar de koninklijke families gewoon niet... Ik pak mijn mantel beet en knijp even in de stof. We moeten trouwens uitkijken dat er nu geen bewakers meer rondlopen. Meestal lopen ze 's avonds even rond om te checken of alles nog wel oké gaat in het dorp. 'Blijf alert voor de bewakers, oké?' Zeg ik nog voor de zekerheid tegen Tyrrell.
We lopen langzaam het dorp in, waar het nog steeds stikt van de mensen op straat. Er ontstaat een zwakke glimlach op mijn gezicht als ik het gelach en het gepraat hoor. Het klinkt gewoon als muziek in mijn oren. In het kasteel is het meestal muisstil, zeker als ik overdag bezig ben en de families wat aan het doen zijn. Ik verlang er dan ook weer naar om straks veilig naar huis terug te keren en mijn moeder nooit meer zo alleen te laten. Mijn gedachtes worden ruw onderbroken als ik de bekende laarzen over de straat hoor stappen. Voorzichtig kijk ik onder mijn cap door en tot mijn grote schrik zie ik twee bewakers. Ik pak Tyrrell's bovenarm beet en trek hem gauw een zijstraatje in, waar ze haast nooit komen. Ik druk ons plat tegen de muur aan waardoor we erg dicht op elkaars lip zitten, maar dat moet nu maar even. Oké, ik weet dat Tyrrell ons er misschien uit kan praten met een smoesje, maar toch vermijd ik ze liever. De koning zal het een raar verhaal vinden en het toch niet geloven, en dan zijn we er alsnog bij. Ik kijk even wat omhoog zodat ik Tyrrell in zijn ogen kan kijken. Ik heb zijn arm nog steeds vast merk ik, en ik laat hem dan ook gelijk los als ik het doorheb. Ik loop voorzichtig langs hem heen en zie dat de bewakers gelukkig zijn doorgelopen. 'Gelukkig, ze zijn weg,' zeg ik zachtjes tegen Tyrrell, waarna ik hem wenk en het zijstraatje weer uitstap.
'Het spijt me dat ik je plots daarheen trok, maar ik wilde geen risico lopen als ze zagen dat wij het waren,' zeg ik als we het dorp al gepasseerd hebben. 'Ik weet heus wel dat je ons er onderuit kon krijgen met een smoes, en ik vertrouw je ook gewoon, maar ik was zo bang dat de koning het niet zou geloven en we alsnog de pineut waren.' Een zucht verlaat mijn mond en ik doe mijn cap weer af. Ik vertrouw Tyrrell volledig, aangezien ik weet hoeveel moeite hij voor mij doet. Ik heb ook geen redenen om hem te wantrouwen, aangezien hij mij ook niet wantrouwt. Tenminste, dat dénk ik dan. Aurora vertrouw ik al helemaal niet meer. Vroeger wel, en ik ben gek dat ik haar ooit heb kunnen vertrouwen. Toen het erop aankwam verlinkte ze mij gelijk. Ik kijk even naar de grond als ik daar weer aan terugdenk. Ik snap echt niet dat ik dat kreng ooit vertrouwde.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Na een korte tijd wandelen was de herrie die te horen was in dorp al hoorbaar ondanks we nog meer dan honderd meter van het dorp verwijderd waren. Het was niet echt herrie. Het was het geluid van mensen die plezier maakten en enkele mensen die ruzie maakten om iets. Waarschijnlijk waren het concurrenten op de markt. Op de markt kwam er vaker ruzie voor, in Engeland was dat zo tenminste. Het was fijn om aan te horen dat de mensen in het dorp plezier hadden. Ze hadden echter meer plezier dan de mensen in het kasteel. Die liepen er de hele dag een beetje zuur rond. Ik probeerde er altijd wat van te maken, ook al was ik vaker in het dorp te vinden dan in het kasteel zelf. Bovendien vond ik het erg fijn om nieuwe plaatsen te ontdekken als ik met mijn paard op pad ging. Ik was overdag erg weinig in het kasteel, behalve als mijn vader me zo nodig koningslessen wilde geven. Ik moest leren hoe een koning moest omgaan met het volk, hoe een koning te werk moest gaan en hoe een koning zich moest gedragen. Mijn vader was niet de goede persoon om me daar les in te geven, hij wist namelijk zelf niet hoe hij een goede koning moest zijn. Hij had ervaring met koning zijn, maar was onervaren met een goede koning zijn. Zijn definitie van goed was anders dan die van mij. Heel anders.
Langzaam knikte ik toen Maerlynn vertelde dat ik alert moest blijven voor de wachters. Ik zou alert blijven, ook al was het makkelijker gezegd dan gedaan. De wachters konden overal zijn. Nooit kon je weten wanneer een wachter besloot om op de duiken. Ook ik was een beetje bang. Nou ja, bang was een groot woord. Ik vond het best spannend. Het was nog steeds een heel erg groot risico. Als één van de wachters ons betrapte, was er een kans dat er wat gebeurde als de koning mijn uitvlucht niet zou geloven. Ik had nog geen idee wat voor uitvlucht ik zou bedenken, maar ik was altijd goed in het bedenken van dingen.
Plotseling voelde ik dat iemand, waarschijnlijk Maerlynn, mijn bovenarm beet nam. Ik voelde dat ik in een steegje werd getrokken. Ze duwde ons zowat plat tegen de muur waardoor we heel erg dicht bij elkaar stonden. Ik kon het niet laten om even naar beneden te kijken, in haar ogen. Ze was een stuk kleiner dan mij dus moest ik wel naar beneden kijken om in haar ogen te kunnen kijken. Ik zou uren in die ogen kunnen kijken zonder me te vervelen. Ze waren erg speciaal. Er zat steeds een twinkeling in wat ik erg schattig vond bij haar. Het had iets speciaals.
Toen Maerlynn het zijstraatje weer uitstapte, ging ik haar achterna. "Dat geeft niets," zei ik toen ze zich verontschuldigde voor het feit dat ze me plots mee in het zijstraatje trok. Waarom zou ik het erg vinden om zo dichtbij een bloedmooi meisje te staan in een zijstraatje? Ik vond het in ieder geval niet erg. Bovendien had het ervoor gezorgd dat de wachters ons niet hadden kunnen zien. Anders hadden we nog in de problemen kunnen geraken, wat niet de bedoeling was.
We wandelden gewoon verder. De zon begon stilaan onder te gaan, wat wilde zeggen dat we nog weinig tijd hadden. Gelukkig moeste we niet heel ver meer voordat we bij het kasteel aankwamen. Het kasteel was alweer in zicht. Ergens vond ik het jammer dat we er al bijna waren. Ik vond de tijd die ik alleen met Maerlynn had gehad, heel erg fijn en rustgevend. Het boogschieten met haar had ervoor gezorgd dat ik ontspannen was en dat had ik wel nodig door al het gedoe met Aurora. Ik werd gek van haar en niet op een positieve manier.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Het laatste stukje naar het kasteel zeg ik vrij weinig. Mijn gedachtes blijven maar afdwalen naar net, toen we elkaar bijna hadden gezoend. Hoe kon dat in vredesnaam gebeuren? Ik vind hem niet eens leuk of zo. Oké, hij is wel leuk en aardig, maar niet "leuk leuk" zoals de meeste meisjes het altijd noemen. Bij ons in het dorp loopt een jongen waar iedereen stapelverliefd op is. Feliaz is zijn naam. Hij hoeft de meiden alleen maar aan te kijken en ze vallen als een blok voor hem. Hij is de beste vriend van Elyar, maar wij mogen elkaar op de een of andere manier gewoon niet. Het is raar, maar ik hem nooit gemogen. Waarschijnlijk komt dat omdat hij zo arrogant is en zichzelf vooral zo leuk vindt. Hij heeft zijn uiterlijk mee, en dat is de reden waarom iedereen zo verliefd op hem is. Ik vind hem niet leuk, en dat weet hij ook. Misschien is dat de reden dat hij mij niet mag, omdat ik niet voor zijn schoonheid val. Elyar heeft hem een keer uitgelegd waarom ik geen relatie wil met iemand of iets in die richting, maar hij wilt het gewoon niet begrijpen. Nou, dan niet als het aan mij ligt.
Wanneer we weer bij het kasteel zijn wend ik mij tot Tyrrell. 'Geef mij je boog maar anders, dan kan jij naar de eetzaal en leg ik hem wel op je kamer,' zeg ik, waarna ik even achterom kijk. Vanaf hier maakt het in principe niet meer uit als iemand ons ziet, maar ik heb het liever niet omdat we niet zo met elkaar om mogen gaan. Ik houd mij allang niet meer aan die "regel", en Tyrrell ook niet. Ze kunnen ons niet verbieden om met elkaar om te gaan. Dat zou gekkenwerk zijn. Nou ja, het past wel bij de koning als ik eerlijk moet zijn, maar alsnog is het te idioot voor woorden om mensen uit elkaar te houden.
Als ik wat mensen achter ons hoor praten kijk ik Tyrrell gelijk aan. Het is de koning die tegen wat wachters staat te praten. Ik hoor niet wat ze zeggen, maar ik heb al zo'n vermoeden dat het over Tyrrell gaat. Ik pak zijn pijlenkoker en boog gauw uit zijn handen en glimlach even zwak. 'Ik kan je niet genoeg bedanken voor daarnet, maar ik ga maar gauw via de andere ingang naar binnen zodat het niet opvalt dat wij samen weg waren. Eet smakelijk en eh, tot zo.' Ik verdwijn de tuin in en loop met een grote boog naar de achteringang. De ingang waardoor Tyrrell mij gisteravond naar binnen hielp nadat de schuur was afgebrand... Er loopt een rilling over mijn rug als ik daaraan terugdenk, maar ik focus mij algauw weer op waar ik mee bezig was: onopgemerkt naar binnen zien te komen.
Opgelucht gooi ik Tyrrell's kamerdeur achter mij dicht. Goddank heeft niemand mij gezien op de gangen. Ik loop naar zijn kast toe en leg de pijlenkoker en de boog maar op de onderste plank neer. Dat was echt op het nippertje net. Eerst in het dorp al en net; we hebben best mazzel gehad. Ik heb het een keer erger getroffen. Toen werd ik in het dorp opgepakt door de bewakers, maar ze lieten mij gelijk weer gaan omdat ik een "onschuldig meisje" was. Er ontstaat een lichte grijns als ik daaraan terugdenk. Hoe de bewakers toen over mij dachten, zullen ze nu helaas niet meer doen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
Het moment dat onze lippen elkaar bijna geraakt hadden bleven in mijn hoofd spoken. Het was vreemd dat we bijna gezoend hadden. Ik had ook geen idee hoe het kon dat we elkaar bijna hadden gezoend. Ik vind haar niet leuk. Nou ja, wel leuk, maar niet leuk om een relatie te hebben met haar. Bovendien mocht het niet eens. Als ik haar had gezoend was het net hetzelfde geweest als vreemdgaan en ondanks ik een hekel had aan Aurora deed ik het niet. Ik moest me erbij neerleggen dat Aurora mijn vrouw zou worden en ik geen andere meiden kon zoenen, hoe mooi de meiden dan ook waren. Ik vond Maerlynn heel erg leuk als een gewone vriendin, maar ik wilde niet meer dan een vriendschap met haar. Iets meer zou ons meer in de problemen werken dan wat anders. Ik wist ook dat ik haar nooit meer zou zien waarschijnlijk als ik weer naar Engeland ging, misschien nog een aantal keren als ik weer eens een bezoekje moest brengen aan Schotland.
Al redelijk snel waren we aangekomen bij het kasteel. Tijdens het wandelen was het best stil en zeiden we zo goed als niets tegen elkaar. Ik had geen idee hoe dat kwam. Misschien wat het nog steeds een beetje ongemakkelijk doordat we bijna gezoend hadden? De stilte vond ik niet zo ongemakkelijk eerlijk gezegd, een stilte was ook niet altijd ongemakkelijk. Soms konden stiltes juist erg fijn zijn. Het kon er voor zorgen dat ik me rustig en ontspannen voelde. De afgelopen tijd had ik weinig ontspanning gekend, zeker nu ik bijna de hele tijd opgescheept zat met Aurora. Ze had er erg veel plezier in om bij me te zijn, maar andersom was het heel anders. Ik haatte het om bij haar te zijn. Tegen mij was ze nooit gemeen, eerder overdreven aardig. Tegen anderen was ze wel gemeen en dat was het gene dat me niet aanstond.
Toen Maerlynn zei dat ik mijn pijlen en boog aan haar mocht geven en ze het in mijn kamer zou leggen, gaf ik de pijlenkoker en boog aan haar. Misschien was het beter als zei dat deed. Ik had al het vermoeden dat ze "ongerust" over me waren. Ik had natuurlijk aan niemand verteld dat ik eventjes weg ging en waarheen ik ging, zeker niet met wie. Dat mocht niemand weten aangezien Maerlynn in de problemen zou komen. "Tot zo," zei ik nog tegen Maerlynn en keek haar eventjes na toen ze weg wandelde. Het boogschieten was heel erg leuk geweest. Het was haast jammer dat we alweer terug waren bij het kasteel.
Ik keek op toen ik iemand tegen me hoorde praten, het was de koning. "Hey, Tyrrell! Waar heb jij gezeten?" vroeg hij aan me. "Ik was even een wandeling aan het maken zodat ik de buurt even kon verkennen," antwoordde ik. "Oh, en je hebt Aurora niet meegevraagd? Ze kent Schotland zowat uit haar hoofd dus ze had je een rondleiding kunnen geven," vertelde hij. "Oh ja, dat was ik vergeten. De volgende keer als ik zin heb om een wandeling te maken zal ik haar zeker meevragen," zei ik met een neppe glimlach. Natuurlijk was het gelogen, ik zou nooit een rondleiding willen van Aurora. Plotseling voelde ik twee armen om mijn nek. Als je over de duivel spreekt... "Ik laat jullie wel eventjes alleen," zei de koning met een knipoog waarna hij weg ging.
"Waar was je?" vroeg Aurora aan me terwijl ze nog steeds haar armen om mijn nek geslagen had. Haar armen haalde ik van mijn nek af aangezien ik het onaangenaam vond. "Ik was een wandeling gaan maken," zei ik. "Alleen?" vroeg ze. "Ja, waarom niet?" antwoordde ik. "Misschien kunnen we beter naar binnen toe gaan, ze wachten waarschijnlijk op ons in de eetzaal," zei ik waarna we naar de eetzaal wachten waar iedereen inderdaad zat te wachten.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Al een tijdje loop ik door de gangen te dwalen. Ik heb totaal geen zin om nu naar de koning toe te gaan, omdat het hem waarschijnlijk ook is opgevallen dat ik weg was vanmiddag. Ach, ik verzin wel een smoes als ik hem tegen het lijf loop. Ik loop door naar mijn eigen kamer en ga daar gauw naar binnen. Volgens mij is dit de enige plek in het kasteel waar ik even veilig ben voor al het gezeik. Zuchtend laat ik mij achterover vallen op het bed en denk ik terug aan daarnet. Dat boogschieten was echt geweldig, en ik hoop stiekem dat hij van de week nog eens tijd over heeft om dat te gaan doen.
Na een tijdje loop ik toch maar richting de eetzaal. Ik kan het ook niet maken om mij niet te laten zien. En daarbij moet ik Tyrrell even laten weten dat alles goed ging en ik niet ben opgemerkt toen ik het paleis in sloop. Mijn gedachtes worden ruw onderbroken als ik tegen iemand opbots. Het is Lilian. 'Hé, hoe was het?' Vraagt ze zachtjes aan mij. Met een grote glimlach kijk ik haar aan. 'Geweldig, echt waar. Ik hoop echt dat we dit nog eens kunnen doen,' zeg ik vervolgens tegen haar.
'De koning heeft trouwens gemerkt dat je de hele dag weg was,' zegt ze vervolgens wat bezorgder. Ik bijt zacht op mijn lip. Hoe kan ik dit nu goedpraten? 'Geen zorgen,' zegt ze als ze de uitdrukking op mijn gezicht ziet. 'Ik heb gezegd dat je wat hout ging halen uit het bos, voor het haardvuur van vanavond,' zegt ze vervolgens. Wat opgelucht haal ik adem. 'Dankjewel Lilian, echt dankjewel.' 'Geen probleem hoor, maar dan kan je je alvast voorbereiden op wat je straks gaat zeggen tegen de koning,' zegt ze nog voordat ze wegloopt.
'Zo, en waar was mevrouw Fenton net als ik vragen mag?' Ik kijk op als de koning plots tegen mij praat. 'Eh, ik was gewoon wat hout halen in het bos. Speciaal voor uw haardvuur van vanavond,' zeg ik, terwijl ik een lichte buiging maak. Diep van binnen walg ik ervan om dit te doen, maar het moet nu maar even. 'Hm, dat hoorde ik al van Lilian, ja,' mompelt hij. Wat opgelucht glimlach ik naar hem. Ik kijk even naar Tyrrell en knik kort, als teken dat het net allemaal goed is gegaan zonder gezeik van de wachters of iets dergelijks.
'En nou ben ik het zat!' Roept Aurora woedend, net voordat ik de zaal weer wil verlaten. Ik draai me om en kijk haar wat verward aan. 'Ze was geen hout zoeken in het bos, ze was met Tyrrell mee! Ze hebben samen een romantische wandeling gemaakt door het bos en apart van elkaar teruggekeerd! zodat het niet zou opvallen' Schreeuwt ze zowat. Langzaam loop ik weer naar voren toe, om aan te tonen dat ik niet bang ben voor haar geschreeuw of zo. 'Zag u dat knikje net niet van haar, vader? Ze hebben afgesproken om dit te doen, omdat zij van hem houdt!' Ik kijk Aurora met gefronste wenkbrauwen aan als ze dat zegt. 'Aurora, je weet dat ik geen vriendje wil door wat er vroeger is gebeurd,' sis ik zacht, waarna ze woedend overeind schiet. 'Ach, natuurlijk joh. Haal dat idiote verhaal van je er maar weer bij hè? Het heeft geen zin omdat we allemaal weten dat je mijn toekomstige man aan het versieren bent,' bijt ze mij toe. Dat idiote verhaal, hoe durft ze het zo te noemen? Ik pak haar bij haar kraag beet en trek haar wat dichter naar mij toe, zodat er maar weinig afstand tussen ons zit. 'Durf dat nog één keer te zeggen, en ik zorg ervoor dat dit misschien wel de laatste maaltijd is die je hebt gegeten,' sis ik woest tegen haar.
'Genoeg! Wachters, haal haar weg bij mijn dochter!' Roept de koning. Ik voel hoe mijn beide armen achterop mijn rug worden geduwd en dat ik vervolgens een beetje bij Aurora wordt weggetrokken. Met grote ogen kijk ik van de koning naar Tyrrell. 'M-majesteit, alstublieft, als u mij niet geloofd da-' 'Mond dicht,' bijt hij me woest toe. 'Ik wil een verklaring horen voor dit alles, Maerlynn, en wel nu.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
"Waarom heb je me niet meegevraagd toen je ging wandelen? Ik had je graag een rondleiding gegeven," zei Aurora. "Ik wilde gewoon even alleen zijn, mag het?" mompelde ik licht geïrriteerd. "Rustig, ik zei het maar. Ik had het wel gezellig gevonden om samen een wandeling te maken," zuchtte Aurora. "Dat zullen we ooit wel eens doen, maar ik ben soms gewoon heel graag even alleen," antwoordde ik. "Correctie, je bent soms gewoon heel graag even alleen met Maerlynn, dat is het probleem. Ik word je vrouw, Tyrrell, niet zij." Ik zuchtte eventjes onhoorbaar. Waarom moest ze altijd zo moeilijk doen? "Ik was net niet met Maerlynn, Aurora. Waarom zou ik?" zei ik. Het klonk misschien een heel klein beetje gemeen tegenover Maerlynn, maar ik moest wel zoiets zeggen. Anders geloofde Aurora me niet. Ze was niet dom, dat wist ik ook wel. Ze had door dat ik liever met Maerlynn omging dan met haar. "Ja, je hebt gelijk. Misschien kunnen wij tweetjes wel eens een wandelingetje maken? Dan kan ik je meteen een kleine rondleiding geven. Wat dacht je van morgen middag?" stelde Aurora voor. Wat in hemelsnaam moest ik hierop zeggen? Ik had er weinig zin in om een wandeling te maken met Aurora, maar ik moest wel iets doen met haar. "Ehm... Ja, is goed," antwoordde ik. Ik zag er nu al tegenop. Ik vond het erg fijn om te wandelen met Maerlynn, maar met Aurora... Nee, dat kon gewoon niet leuk zijn. Hopelijk was het minder erg dan dat ik in mijn gedachte had. Misschien viel het allemaal wel mee. Misschien had ik een verkeerd beeld over haar en moest ik haar eerst leren kennen vooraleer ik een haat aan haar mocht creëren? Vast niet, de mening die ik over haar had klopte waarschijnlijk. Ik had genoeg gezien. "Het gaat echt gezellig worden, dat kan ik je garanderen," zei Aurora redelijk vrolijk. "Als jij dat zegt."
De rest van de tijd zei ik bijna geen woord tegen Aurora, wat ze zo te merken niet waardeerde. "Ga je me blijven negeren?" Ik rolde met mijn ogen door Aurora's vraag. "Ik negeer je niet," mompelde ik. "Wat doe je dan? Aan Maerlynn denken? Ik zie dat je ergens aan denkt," zei Aurora weer. "Komop Aurora, ik denk helemaal niet aan Maerlynn..." Ik vond het ontzettend vervelend dat Aurora steeds zo deed. Natuurlijk waren er momenten dat ik dacht aan Maerlynn, vooral aan de kus die bijna plaats had gevonden. Het bleef door mijn hoofd spoken, maar ik kon er helemaal niets aan doen. "Lieg niet tegen me, Tyrrell," mompelde Aurora wat ik negeerde. Ik had geen zin in dat gedoe van Aurora. We waren nog niet eens getrouwd en ik irriteerde me al aan haar. Dat zou wat worden. Ik mocht van geluk spreken dat niemand me kon verplichten om echt met haar om te gaan. Het enige wat we samen moesten doen was het land regeren zodra mijn vader stierf en zorgen voor een troonopvolger. In dat laatste had ik totaal geen zin. Ik wilde geen kind opvoeden en al zeker niet met iemand als Aurora. Niet dat ik een hekel had van kinderen. Ik vond het erg leuk om met kinderen om te gaan, alhoewel vader zijn me geen geweldig idee leek. Misschien later, maar nu nog niet. Mijn vader sprak bijna dagelijks over dat hij erg graag een kleinzoon wilde, maar daar mocht hij wel eventjes mee wachten. Het was nog steeds mijn leven en daar hoorde ik over te beslissen. Ik had tijdens mijn leven zelf amper beslissingen mogen maken, dus dat was iets waarover ik zelf mocht beslissen.
Ik keek even op toen ik de koning tegen Maerlynn hoorde praten. Hij vroeg om een reden waarom ze zo lang weg was geweest. Het was logisch dat ze gemerkt hadden dat ook Maerlynn een tijdje weg was geweest. Hopelijk had ze een goede smoes, ik kon haar er moeilijk uit redden want dan viel het al helemaal op dat we samen weg waren geweest. Ik zuchtte even opgelucht, maar toch onhoorbaar toen Maerlynn vertelde dat ze hout was gaan sprokkelen voor het kampvuur en de koning het geloofde. Blijkbaar had Lilian dezelfde smoes gebruikt voor Maerlynn dus kwam het natuurlijk erg geloofwaardig over.
Ik gaf Aurora een waarschuwende blik toen ze begon te schreeuwen dat Maerlynn helemaal geen hout was gaan sprokkelen, maar dat ze samen met mij een romantische wandeling had gemaakt. Moest ze nou echt altijd moeilijk en vervelend doen? Zoals verwacht geloofde de koning zijn dochter, ook al was het niet waar. We hadden geen romantische wandeling gemaakt. Ik had haar gewoon leren boogschieten. That's it. Ik had geen idee wat ik moest doen om dit op te lossen. "Tyrrell, is dit waar?" hoorde ik mijn vader vragen terwijl hij me een dodelijke blik gaf. "Nee, natuurlijk niet. Ik ben gewoon alleen een stukje gaan wandelen, je weet dat ik dat vaker doe," zei ik tegen mijn vader. "Lieg niet, Tyrrell. Ik heb jullie samen gezien," zei Aurora. " Dat kan. Ik kwam haar toevallig tegen toen ze weer aankwam, dus ik had haar de stal getoond waar ze het hout kon neerleggen," zei ik. Aurora haar mond ging open omdat ze iets wilde zeggen, alleen wist ze niet wat dus sloot ze redelijk snel haar mond weer.

Zo ziet Aurora eruit:
{option}

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Er verschijnt een lichte grijns op mijn gezicht als Tyrrell Aurora stil weet te krijgen. Dat zal haar leren. Dan besef ik mij dat de wachters mij nog steeds vasthouden. Wat nors ruk ik mij los uit de greep van de wachters. 'Raak me niet aan,' waarschuw ik ze als ze weer een poging willen doen om mijn armen te pakken. Blijkbaar geeft de koning aan dat het goed zit zo, want de bewakers knikken en zetten een stap achteruit. Ik kuch zacht en strijk mijn jurk weer glad.
'Goed, ik zal maar weer gaan voordat er nog een gevecht komt hier of iets dergelijks,' mompel ik met gefronste wenkbrauwen. 'Ja, het is maar beter ook als je ons even alleen laat, Maerlynn,' mompelt de koning. Ik knik kort en kijk de families kort aan. Ze zien er zo... Verschrikkelijk uit zo samen. Zo arrogant en egoïstisch. Behalve Tyrrell. Hij is de enige die er niet zo bij zit. Ik weet niet hoe het komt, maar zijn houding is zoveel anders dan de rest aan tafel. Misschien omdat hij ook anders is dan dit stelletje bij elkaar.
'Wat sta je daar nog? Kom op, ga anders wat schoonmaken of zo,' zegt de koning wat boos. Ik rol kort met mijn ogen als ik de grijns van Aurora opmerk. Ik been naar Aurora toe en knijp mijn ogen tot kleine spleetjes. 'Ik zou maar uitkijken, Barbie,' fluister ik ietwat dreigend, zodat niemand het hoort. 'Hoezo? Voorlopig is het nu wel twee families tegen één zwak, irritant dorpsmeisje, dus volgens mij moet jij uitkijken schat.' De manier waarop ze het woord schat uitspreekt doet me walgen. Voordat ik nog iets kan zeggen voel ik dat een wachter mij wegduwt bij Aurora. Mijn ogen gaan de eetzaal rond en blijven hangen bij Tyrrell. Een zwakke glimlacht vormt zich op mijn gezicht. Zijn uitstraling is zo rustgevend dat ik, in wat voor een situatie dan ook, het niet kan laten om even te glimlachen naar hem. Mijn glimlach verdwijnt algauw weer als ik de eetzaal word uitgeduwd en een deur in mijn gezicht krijg. Zuchtend draai ik mij om naar de lege gang achter mij. Misschien is het maar beter ook dat ik weg ben uit de eetzaal, aangezien ik op het punt stond Aurora wat aan te doen.
Ik laat mijn vingers over het beddengoed in kamer heen glijden. Het voelt echt zijdezacht. De zon is al even onder, dus ik denk dat ik maar gewoon ga slapen. Lilian had weer te eten gebracht voor mij, net zoals gisteren. Ik vind het zo ontzettend lief van haar dat ze daar nog aan denkt. Ik bedoel, ze hoeft het niet te doen, dat weet ze. Maar toch doet ze het. Ik hang mijn rode cape over een stoel heen en trek vervolgens mijn jurkje uit, aangezien er zelfs een nachtjapon ligt. Ik pak hem beet en bekijk hem even. 'Bedankt Lilian,' fluister ik, waarna ik mij verder omkleed.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell
De rest van de avond had ik vrij weinig gezegd. Ik was boos op Aurora wat ze ongetwijfeld gemerkt had. Als de koning haar verhaal over Maerlynn en mij had geloofd, was Maerlynn niet de enige met problemen geweest. Ook mij had ze bijna in de problemen gebracht. Niet dat het alleen daarom ging. Ik werd er gek van dat ze steeds aan probeerde te tonen dat zij beter was dan Maerlynn wat ze niet was. Volgens de wetten wel aangezien Maerlynn in een lagere stand zat, maar qua karakter was Aurora zeker niet beter. Doordat ik zo geïrriteerd en boos was, besloot ik ook om naar mijn kamer toe te gaan. In de zelfde ruimte zijn als Aurora hielp niet echt om mezelf te ontspannen. Zonder wat de zeggen liep ik de eetkamer uit om richting mijn eigen kamer te gaan. Jammer genoeg besloot Aurora om me te achtervolgen. "Tyrrell, wat is er nou?" vroeg Aurora. Alsof ze zelf niet wist wat ze had gezegd. "Laat me gewoon met rust, oké," mompelde ik vermoeid. Aurora zorgde ervoor dat ik moe werd. Al haar vragen en gedoe. Ik wist wel dat ze gewoon aardig kon zijn, iedereen kon dat, daar geloofde ik in tenminste. "Ik laat je niet met rust voor ik weet wat er is," zei Aurora, maar ik negeerde haar opmerking en wandelde verder naar mijn kamer toe. Toen ik net op mijn bed ging zitten, ging de deur open. Aurora gaf blijkbaar niet op. Ze sloot de deur achter haar en kwam naast me op het bed zitten. "Alsjeblieft, zeg gewoon wat er is," zei Aurora bijna smekend wat erg vreemd klonk uit haar mond. "Je had ook mij in de problemen kunnen brengen, Aurora," zei ik dan toch maar. Ik praatte niet graag over problemen of wat me dwars zat, zeker niet met Aurora. "Ik wilde jou niet in de problemen brengen. Ik wilde gewoon aan Maerlynn laten weten dat je van mij bent. Ze probeert je van me af te pakken, zie je dat dan niet?" vroeg Aurora. "Nee, dat probeert ze niet. Het huwelijk staat al jaren vast dus ze kan me niet van je afpakken," zei ik. "Maar je zou wel willen dat ze je van me af kon pakken, of niet soms? Ik heb jullie samen zien wandelen, Tyrrell. Dat mijn vader je zomaar geloofd wil niet zeggen dat ik dat ook doe," vertelde Aurora. "Ik wil niets met Maerlynn. Ik ben niet verliefd te gaan, ik vind het gewoon leuk om met haar om te gaan," zei ik. Ik wist dat Aurora dat niet graag hoorde, maar ze vroeg erachter. "Wat is er zo leuk aan haar wat je niet leuk vindt aan mij? Je hoort het ook leuk te vinden om met mij om te gaan," zei Aurora. "Als je eens wat aardiger zou zijn, zou ik het misschien wel leuk vinden om met je om te gaan. Ik weet dat je aardig kan zijn, dus waarom ben je het dan niet?" vroeg ik. Ikzelf vond het een heel erg goede vraag. Er was niets mis met aardig zijn. Ik slikte de brok in mijn keel weg toen ik merkte dat haar gezicht steeds dichter bij het mijne kwam. Ik kon haar ademhaling tegen mijn gezicht aanvoelen. Haar gezicht was nog geen centimeter van mijn gezicht verwijderd. "Is dit aardig?" vroeg ze waarna ze haar lippen tegen de mijne drukte en haar ogen sloot. Ook ik sloot mijn ogen en zoende met haar mee. Een aantal seconden later voelde ik haar armen in mijn nek. Nog steeds zoende ik gewoon met haar mee, totdat ik besefte wat ik aan het doen was. Meteen trok ik terug, niet wetend wat ik met zeggen. Met een brede grijns stond ze op van het bed. "Slaaplekker Tyrrell," zei ze nog voordat ze mijn kamer uitliep en me verward achter liet. Walging ging door me heen. Ik had Aurora gezoend en ik vond het nog fijn ook...

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
De volgende ochtend word ik gapend wakker. Voor een moment vraag ik mij af waar ik ben, maar dan besef ik mij dat ik in het paleis slaap. Met een zwakke glimlach gooi ik de deken van mij af en loop ik naar het raam toe. De meeste mensen verbazen zich erom hoe goed mijn humeur in de ochtend is. Tja, ik ben gewoon een ochtendmens, en ik ken mensen die dat totaal niet zijn. Een zucht verlaat mijn mond als ik de eerste zonnestralen weer in mijn gezicht voel. Het voelt heerlijk, vooral omdat ik ook best goed heb geslapen vannacht. Gelukkig heb ik geen nachtmerries gehad over de eerste nacht hier in de stal, toen hij in de brand vloog. Ik heb alleen maar over leuke dingen gedroomd nu ik zo nadenk, een het boogschieten is daar één van. Voor een moment blijven ik voor het raam staan, met mijn ogen gesloten en genietend van de rust om mij heen. De rust wordt algauw onderbroken door een zacht geklop op mijn deur. Ik open mijn ogen weer en loop naar de deur toe. Het is Lilian. 'Goedemorgen,' zeg ik met een klein glimlachje. 'Goedemorgen Maerlynn, kom je mij zo helpen om het ontbijt klaar te zetten?' Vraagt ze vriendelijk aan mij. 'Natuurlijk, geef mij vijf minuutjes,' zeg ik nog voordat ik de deur dichtdoe en mij klaarmaak voor een drukke dag.
Terwijl ik mijn jurk nog wat gladstrijk, loop ik door de gangen heen naar de eetzaal. Ik zie dat Lilian al druk in de weer is met het servies, en haar gezicht klaart al op als ze mij ziet. 'Fijn dat je zo snel bent gekomen, Lynn,' zegt ze ietwat opgelucht. Ze zet het servies neer op tafel en loopt vervolgens naar mij toe. Ze vertelt mij wat ik allemaal moet neerzetten en waar precies, aangezien dat best belangrijk is hier. Na een korte uitleg ga ik gauw aan de slag. Ik loop op en af met broodjes, beleg, glazen, kannen met water en jus d'orange, en wat dan nog meer wat nodig is voor het ontbijt. Mijn gedachtes dwalen weer af naar de discussie van gisteravond. Ik vind het walgelijk hoe Aurora zich kan aanstellen. Tyrrell en ik hebben niks, ik zou hem nooit van haar af pakken, we gaan nooit wat krijgen, en het allerbelangrijkste nog: de liefde boeit mij in het algemeen gewoon niet. Waarom accepteert ze dat nou niet gewoon?
Na een tijdje zijn we klaar met dekken van de tafel. 'Goed, als jij de families kan vertellen dat het ontbijt er staat, dan ben je echt een engel,' zegt Lilian. 'Is goed hoor, ik roep ze dan wel even,' grinnik ik, waarna ik de zaal verlaat. Tot mijn grote verbazing zie ik Aurora al in haar jurk rondlopen. 'Goedemorgen Maerlynn, lekker geslapen?' Vraagt ze plotseling aan mij. Wat verward kom ik tot stilstand en kijk ik haar aan. 'Eh, ja hoor, ik heb wel goed geslapen denk ik,' zeg ik wat verbaasd tegen haar. Sinds wanneer is ze zo geïnteresseerd in dit? Het boeit haar nooit hoe het met mij gaat en zo. 'Hey, wacht,' zegt ze op het moment dat ik langs haar heen wil lopen. Ik draai mij langzaam weer om en kijk haar met gefronste wenkbrauwen aan. 'Ja?' Zeg ik, wachtend op wat ze gaat zeggen. Met een brede glimlach op haar gezicht loopt ze naar mij toe. 'Tyrrell en ik hebben gisteravond gezoend,' zegt ze zachtjes, terwijl ze een plukje van haar blonde lokken om haar vinger wikkelt. 'Wát?' Met grote ogen kijk ik haar aan, maar ze besteed er geen aandacht aan. 'Hm het voelde echt goed, weet je? Hij zoent ook echt goed, gewoon zoals het hoort.' Haar glimlach wordt steeds groter en ze laat haar plukje haar los. 'Natuurlijk vond hij het ook echt geweldig, want hij verzette zich niet toen ik hem zoende,' grinnikt ze op dezelfde toon als net. Met open mond kijk ik haar aan. Hoe kan dit? Tyrrell heeft een hekel aan haar en toch hebben ze gisteravond nog gezoend? Een klein lachje verlaat haar mond, en ze gooit een plukje van mijn bruine krullen over mijn schouder heen. 'Ik zie je zo bij het ontbijt, Lynn,' zegt ze nog voordat ze naar de eetzaal toeloopt. Sprakeloos draai ik mij om en loop ik richting de slaapkamers toe. Bij iedere deur klop ik drie keer en zeg ik dat het ontbijt er staat, maar bij die van Tyrrell blijf ik even staan. Dit kan gewoon niet, dit mág ook niet. Ik klop aan en zucht een keer onhoorbaar. 'Het ontbijt staat klaar, Tyrrell,' zeg ik dan. Mijn stem klinkt zacht, en ook ergens wat teleurgesteld. Ben ik misschien jaloers..? Nee joh, dat kan niet. Zij horen bij elkaar, en eigenlijk moet ik dat accepteren, maar ik kan het gewoon niet. Langzaam draai ik mij weer om en loop ik richting de eetzaal.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell

Toen ik wakker werd van het kleine aantal uren slaap die ik heb gehad, trok ik meteen mijn kleren aan aangezien ik toch niet meer kon slapen. Het was nog erg vroeg, dat kon ik merken aan de zon die net pas op kwam. Bovendien voelde ik mezelf ook erg vermoeid doordat ik bijna geen oog had dichtgedaan. Heel de nacht had ik nagedacht over het tafereel dat afgespeeld had voor ik ging slapen, namelijk de zoen met Aurora. Ik voelde me er erg raar bij, ondanks het ergens wel goed voelde. Toch had ik er spijt van. Ik had het gevoel alsof Aurora niet de juiste persoon was, ook al stond het huwelijk al vast. Het leek alsof ik iemand anders wilde, maar wie? Het voelde echt alsof mijn lippen iemand anders hadden willen zoenen dan Aurora, maar wie wist ik niet. Die gedachte maakte me knettergek. Ik was sowieso al iemand die erg veel nadacht over dingen, dus deze situatie was helemaal niet goed voor me. Daarbij had ik geen idee waarom Aurora me zoende, ik had haar geen toestemming gegeven of wat dan ook. Ze had eerder laten merken en laten weten dat ze het huwelijk helemaal niet zo erg vond, maar dat wilde niet meteen zeggen dat ze me zomaar mocht zoenen. Ik kon al raden dat ik me super ongemakkelijk ging voelen in Aurora's buurt, vooral doordat ze waarschijnlijk dacht dat ik misschien ook wat voor haar voelde omdat ik mee zoende, terwijl ik eigenlijk helemaal niets voor haar voelde en dat zou ik ook nooit doen. Ze was niet mijn type. Vooral haar karakter. Over haar uiterlijk had ik niets te klagen aangezien ze niet lelijk was. Ik vond het zelfs bijna jammer dat haar karakter haar een stuk lelijker maakte. Ze deed het zelf. Meerdere mensen haatte haar, ook al had ze het waarschijnlijk niet door. Binnen de kortste keren merkte ze wel dat niemand haar mocht, maar dan was het natuurlijk al te laat voor haar en kon ze er niets meer aan doen.
Het enige wat ik deed was wat uit het raam staren. Werknemers van het kasteel begonnen ook wakker te worden. Dat zag ik doordat de tuinmannen naar buiten toe gingen en de tuin begonnen te verzorgen. Ze snoeide de hagen en zorgde ervoor dat het gras gemaaid was. Er waren een aantal stalknechten die de stallen proper maakten, duidelijk tegen hun zin. Ik kon al raden dat ze het werk moesten doen zonder ze echt goed betaald werden. Vermoedelijk werden ze ook nog eens onterecht behandeld. Ik had medelijden met de mensen, vooral omdat ik tegenover hen een erg goed leven had. Ik hoefde niets te doen voor mijn geld, zij daarin tegen moesten bijna hun hele leven werken om slechts één vierde van het geld dat ik in mijn bezit had te verdienen. Vreselijk was het. Toch was het moeilijk voor me om voor te stellen wat er omging in hen. Wie weet zaten ze er wel niet mee in omdat ze het onderhand gewend waren geworden. Het zou me niets verwonderen. Velen moesten al werken sinds ze erg jong waren omdat ze het geld niet hadden om naar school toe te gaan. Weinigen uit het dorp hadden kans op onderwijs en dat was overal zo, ook in Engeland. Ik was vroeger niet anders gewend dan lessen krijgen, maar de jongens van mijn leeftijd waren toen al bezig met werken waardoor ze amper tijd hadden om met me om te gaan, wat ik toen niet begreep. Nu natuurlijk wel, naarmate ik ouder werd begon ik steeds meer te begrijpen over de "gewone" mensen.
Ik werd wakker geschud uit mijn gedachten toen ik plots Maerlynn's stem hoorde aan de andere kant van mijn deur. Het was tijd om naar het ontbijt toe te gaan, iets waar ik geen zin in had. Ik wilde Aurora niet onder ogen komen. Een diepe zucht verliet mijn lippen voor ik besloten had om toch maar te gaan. Het was onbeleefd om in mijn kamer te blijven zitten. Ik wandelde rustig mijn kamer uit en ging naar de eetzaal waar iedereen al zat. Toen ik de kamer inliep zag ik Aurora al meteen naar me glimlachen, maar ik ging meteen niet naast haar zitten. Meestal zaten we wel gewoon naast elkaar doordat ik er eerder was dan haar en zij naast mij kwam zitten, maar dit keer had ik het geluk om later te zijn dan haar. De teleurstelling was te zien in haar ogen, maar het maakte me weinig uit. Ze mocht weten dat ik niet hetzelfde voelde als haar. Daarnevens had ik geen zin in het gezeur van haar. Ik had het vaak genoeg mogen aanhoren. Ik zou blij zijn als we weer vertrokken naar Engeland zodat ik mijn rust weer kreeg, voor hoelang het zou duren tenminste. Ik had geen idee wanneer mijn vader van plan was de bruiloft door te laten gaan, hopelijk was dat moment nog ver weg. Ik wilde nog een tijdje van mijn rust genieten vooraleer ik de rest van mijn leven vast zou zitten aan Aurora.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn

Met een diepe zucht staar ik naar het witte, felle plafond boven mij. Net voordat ik de eetzaal in wilde lopen heb ik mij bedacht, omgedraaid, en ben ik gewoon naar mijn kamer gegaan. Al een aantal minuten, zeg maar gerust een klein half uurtje, lig ik hier op mijn bed. Ik kan het mij gewoon niet voorstellen. Hoe kunnen Tyrrell en Aurora in vredesnaam gezoend hebben? Het kan gewoon niet als je het aan mij vraagt. Aan Tyrrell's gedrag zie je gewoon dat hij haar niet mag, en misschien is dat nog zacht uitgedrukt. Misschien was het gewoon schijn en vindt hij haar toch leuk. Dat kan altijd. Een vermoeide kreun verlaat mijn mond. Het kan toch niet dat hij tegen mij liegt hierover om mij een goed gevoel te geven? Nee, dat zou hij nooit doen. Hij heeft een hart van goud, dat heb ik al gemerkt sinds zijn komst in Schotland. Ik verbaas mij er nog steeds om als ik terugdenken aan al zijn goede daden. Hij heeft er zelfs meer verricht dan Aurora in haar hele leven hier heeft gedaan. Bij die gedachte ontstaat er een zwak glimlachje op mijn gezicht. Tyrrell heeft mijn leven gered, iets dat Aurora of haar familie nooit zou doen voor een andere dorpeling of mij...
Met een ruk schiet ik overeind als ik een luid gebons hoor op de deur.
'Maerlynn! Als je denkt dat je gewoon kan niksen heb je het mooi mis!' De koning. Met grote ogen kom ik van het bed af. Net wanneer ik de deur wil opentrekken, gooit de koning hem vanaf de andere kant open. Geschrokken zet ik een stapje achteruit. 'Wat sta je hier nog? Je moet bij het ontbijt helpen!' Zegt hij wat boos.
'Sorry, ik was eh-' 'Even aan het slapen?' Onderbreekt hij mij met samengeknepen ogen. Ik slik kort en kijk de koning kort aan. Het humeur van die man is echt altijd hetzelfde. Een kleine zucht verlaat mijn mond, wat de koning duidelijk niet bevalt. Voor ik het weet duwt hij mij de gang op. 'Vooruit, aan het werk!' Zegt hij nors, waarna hij mijn slaapkamerdeur met een harde klap dichttrekt. Met samengeknepen ogen kijk ik de koning kort aan, en even blijft het doodstil tussen ons. Voor een moment staren we elkaar aan, maar uiteindelijk draai ik mij om en loop ik rustig naar de eetzaal.
Ik bijt zacht op mijn lip als ik een kan met jus d'orange in mijn handen gedrukt krijg door een andere dienstmeid. Ze zegt snel dat ik wat moet inschenken bij de families, wat ik dan maar doe.
'Hey Maerlynn,' zegt Aurora plots als ik bij haar sta. 'Hoi,' zeg ik kort, zonder haar ook maar een blik te gunnen. Wanneer ik door wil lopen, voel ik dat ze mijn arm beetpakt. Ik werp kort een blik op Tyrrell, maar kijk vervolgens naar Aurora's hand op mijn arm. Wat ongemakkelijk trek ik mijn arm los en kijk ik haar aan. Ze glimlacht kort naar mij, wat mij de rillingen bezorgd. Ze doet dit express. Ze weet dat ik er ergens toch van baal dat zij hem heeft gezoend. Of heeft Tyrrell haar gezoend..? Ik moet echt stoppen met hierbij stilstaan. Het is gebeurd, klaar. Ik schenk bij de anderen ook het glas vol, totdat ik bij Tyrrell aankom. Even kijk ik van Aurora naar Tyrrell, maar daarna schenk ik gauw zijn glas in. Ik kan beter mijn mond maar houden, aangezien ik nu niet echt in de stemming ben om met hem te praten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
TS >>> Avond

"Waarom ontwijk je me al de hele dag?"
Aurora kwam naast hem wandelen terwijl Tyrrell opweg was naar zijn slaapkamer. "Ik heb je al vaker duidelijk gemaakt dat ik je gezelschap niet nodig heb, Aurora. Het spijt me dat het je teleurstelt, maar ik kan er niets aan doen," vertelde Tyrrell, hopend dat ze eindelijk de boodschap begreep. Het werd zeer vermoeiend voor hem om haar steeds weer hetzelfde duidelijk te maken. "Dat is nog geen reden om me op deze manier te behandelen Tyrrell, ik ben je toekomstige vrouw, je verloofde. Je hoort me met respect te behandelen en dit kan ik geen respect noemen," klaagde Aurora waardoor hij het niet kon laten om ongezien met zijn ogen te rollen. "Dat jij mijn toekomstige vrouw bent, wil niet zeggen dat ik continu met je om hoef te gaan. We trouwen voor onze landen, voor niets anders," vertelde Tyrrell. "En liefde dan?" vroeg Aurora lichtelijk verward. "Liefde is niet bestemd voor onze stand, Aurora. Enkel onze landen zijn belangrijk, heeft je vader dat nooit uitgelegd dan?" vroeg Tyrrell. "Mijn vader houdt ook gewoon van mijn moeder, het gaat wel om liefde," zei Aurora vastbesloten. "Schijn kan bedriegen," mompelde Tyrrell. "En onze kus van gisteren dan? Betekende het dan helemaal niets voor je?" vroeg ze met een teleurgestelde toon in haar stem. "Het was een gevolg van impulsiviteit. Bovendien zoende jij mij. Als je me zou willen excuseren, ik zou graag willen slapen. Ik zie ze morgen tijdens het ontbijt wel weer," zei Tyrrell vooraleer hij zijn kamer binnen wandelde. Hij hoorde de voetstappen naast hem stoppen wat wilde zeggen dat Aurora niet meer naast hem wandelde. Ze had zijn boodschap begrepen, dat hoopte hij tenminste.
De deur had hij meteen achter zich dicht getrokken toen hij zijn kamer in wandelde zodat Aurora wel moest stoppen met hem achtervolgen. Zijn shirt deed hij uit een gooide hij op de grond naast zijn bed, hij ruimde het de volgende ochtend wel op. Hij was ontzettend vermoeid geraakt doordat hij een redelijk drukke dag het. Tyrrell moest heel wat zaken regelen met de koning van Schotland en zijn vader en hij was amper in het kasteel zelf geweest. Na het ontbijt had zijn vader hem nodig en toen hij eindelijk mocht kiezen hoe hij de rest van zijn dag wilde doorbrengen, was hij naar het bos toe gegaan om Aurora te ontlopen, iets was ze dan ook overduidelijk had opgemerkt.
Hij nam plaats op het grote, zachte bed en blies de kaars op het kastje naast hem uit waardoor de kamer slechts verlicht werd door het mooie maanlicht. De lakens trok hij wat beter over zijn lichaam heen, ondanks er geen koude temperatuur rondhing. Zijn ogen sloot hij na enkele seconden, maar slaap zat er niet in voor hem. Hij bleef nadenken over allerlei zaken; het huwelijk met Aurora, het koningschap en vreemd genoeg bleef ook Maerlynn door zijn hoofd spoken. Het was een eindeloos raadsel waarom. Bovendien leek het alsof Maerlynn zijn aanwezigheid toch minder prettig ervaart als hem, ze gedroeg zich zeer afstandelijk die dag.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Uitgeput van een zware dag, liep Maerlynn door de gangen. Ze had haar haren losgegooid, op de schuine vlecht in haar haren na. Haar bruine haren golfden over haar schouder, en zorgden er voor dat ze er moe uitzag. Een dag zoals deze had ze nog niet meegemaakt in het kasteel, aangezien de koning heel veel klusjes voor haar had. Zo mocht ze opeens de stallen gaan schoonmaken, de paarden borstelen, de eetzaal schoonmaken, en zoals altijd de kamers van Tyrrell's familie schoonmaken. Maerlynn was nog nooit zo moe als nu. Nou, misschien ook wel, maar dan kon ze het zich niet herinneren op dit moment. Even keek ze vanuit haar ooghoeken naar haar linkerschouder, waar ze de poetslap overheen had gegooid. Ze moest wel even naar Lilian toe om het op de wasstapel te gooien. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht bij die gedachte. Ze vond het ontzettend fijn om bij haar te zijn, puur omdat ze dan even weg was van de koning en alle klusjes die hij voor haar in petto had. Bij Lilian had ze ook het gevoel dat ze even zichzelf kon zon zijn. Nou ja, ze had dit niet alleen bij Lilian, maar ook bij Tyrrell. Hoe dat kwam wist ze niet, maar hij had zo'n warme en prettige uitstraling, dat je je moeilijk als iemand anders voor kon doen.
'Ben er weer,' zei Maerlynn op een wat zachtere toon dan normaal. Het was al avond, en de meeste waren al op hun kamers. Wat verrast draaide Lilian zich om, blij om Maerlynn nog even te zien. Haar glimlach verdween al gauw toen ze zag hoe uitgeput Maerlynn eruit zag. 'Ach kindje toch,' mompelde ze. Ze nam haar hoofd in haar handen en keek haar met haar warme, donkerbruine ogen aan. 'Probeer goed te slapen vannacht, oké? Je hebt je rust zo te zien hard nodig.' Ze liet met een zwak glimlachje Maerlynn's weer los en gebaarde dat ze op het bed kon zitten. Zuchtend legde ze de vieze lap in de rieten mand, die diende als wasmandje. 'Ik had nooit verwacht dat de koning zoveel werk kon hebben voor mij,' mompelde Maerlynn terwijl ze even in haar ogen wreef. Ze wist dat de koning erg streng was en soms iets teveel werk kon geven, maar dit was echt het laatste wat ze had verwacht. 'Ik heb echt medelijden met je, aangezien dit de hoeveelheid is die jij denk ik minimaal per dag krijgt,' vervolgde ze haar zin. Schouderophalend keek Lilian haar aan. 'Ach, het zij zo, toch? We kunnen er niks aan veranderen.' De manier waarop Lilian het uitsprak, verbaasde haar enorm. Hoe kon ze hier zo makkelijk over denken? Ze werkt zichzelf iedere dag in het zweet, komt laat en uitgeput bij haar kamer om vervolgens haar bed in te gaan en 's morgens vroeg dit alles te herhalen. Respect had ze zeker voor haar. 'Je weet dat het bal er binnenkort aankomt toch? Dat wordt pas een drukke dag. Je bent in principe de hele dag op om te zorgen dat het feest tot in de puntjes verzorgd is,' zei Lilian om de stilte te verbreken. Wat denkend keek Maerlynn haar aan. 'Het bal,' herhaalde ze, alsof het nog niet tot haar doorgedrongen was. Na een tel of drie knikte ze langzaam, en verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. Ze had nog nooit een bal meegemaakt, en dit keer mocht ze er zelf één gaan verzorgen. Oké, het was niet leuk of zo, maar alsnog. Een bal verzorgen is altijd leuker dan paardenpoep opruimen of dekens uitkloppen.
Met een vermoeide kreun liet ze zich achterover vallen op haar bed. Het liefst wilde ze zo blijven liggen en in slaap vallen, maar ze vond het niet erg fris om met haar jurk aan te slapen. Daarom kwam ze overeind, kleedde ze zich om in de witte nachtjapon die ze van Lilian had gekregen, en kroop vervolgens onder de deken. Maerlynn was geen koukleum, maar op dit moment had ze het niet bepaald warm. Ze trok de deken tot aan haar kin op en staarde een tijdje naar de muur tegenover haar. Haar ademhaling werd steeds rustiger, en Maerlynn kreeg het gevoel dat ze elk moment in slaap kon vallen. Met een zwak glimlachje draaide ze zich op haar zij, sloot ze haar ogen en dommelde ze langzaam in slaap.
Het gemompel van stemmen en doffe voetstappen haalde Maerlynn uit haar slaap. Langzaam opende ze haar ogen en knipperde een paar keer om gewend te raken aan de duisternis. Het viel haar op dat, nu ze wakker was, er een doodse stilte heerste in haar kamer. Het ze die geluiden maar gedroomd? Op dat moment voelde ze dat de deken waar ze onder lag van haar afgetrokken werd. Met een ruk draaide ze zich om, en tot haar grote schrik stonden er drie mannen aan haar bed. De mannen waren van middelmatige lengte, maar zouden net langer zijn dan Maerlynn. Ze hadden een cap over hun hoofden getrokken en een doek rondom hun mond, zodat je moeilijk kon zien wie het waren. Lichtelijk nerveus kroop Maerlynn tegen de achterkant van haar bed aan terwijl de mannen dichterbij kwamen. Wat moest dit voorstellen? Ze gaf een kleine kreet toen de man haar weer onderuit trok en haar zo op haar rug kreeg. 'W-wat doet u?' Wist ze uitbrengen. Haar stem trilde enorm, net als haar hele lichaam. Ze was niet gauw bang, maar op dit moment wist ze dat ze beter zo snel mogelijk weg moest komen. De man ging op Maerlynn's bed zitten en bracht zijn handen plotseling onder haar witte nachtjapon. Ze keek de man met grote ogen aan en gilde het uit toen ze een hand op haar bovenbeen voelde. Ze trapte de man hardhandig tegen zijn arm aan en zag dat de andere twee algauw te hulp schoten om haar in bedwang te houden. Een koude hand drukte ruw tegen haar mond aan, waardoor ze geen woord meer kon uitbrengen. Ze was bang, doodsbang. Terwijl de mannen onderlingen wat gniffelden, probeerde ze te bedenken hoe ze hier weg kon komen. Net op dat moment voelde de handen van de man op haar heupen, terwijl hij zowat op haar ging liggen. Een aantal angstige kreten kwamen uit haar mond, maar werden gedempt door de hand die nog altijd voor haar mond zat. De man grijnsde breed naar haar en drukte een zoen in haar nek. Spartelend lag ze op het bed, hopend dat er iemand was die haar zou redden of zo. Maar nee, dat was niet het geval. Toen de man weer van haar afging en weer onder haar jurkje probeerde te komen, gaf ze hem zonder erover na te denken een kopstoot. De andere twee, die haar nog altijd vasthielden, waren afgeleid door haar actie waardoor ze zich in één vlugge beweging kon lostrekken en zo van het bed af kon komen. Trillend keek ze naar de mannen, die langzaam overeind kwamen van het bed. Ze moest weg hier, en wel nu. Een snik verliet Maerlynn's mond toen ze de deurklink beetpakte en een hand rond haar middel voelde. Ze draaide zich zonder erbij na te denken om, gaf de man een knietje en rende zowat huilend de gang op.
'Tyrrell? Tyrrell doe open!' Bracht ze overstuur uit, terwijl ze met twee vuisten op zijn deur stond te kloppen. Nog nooit was ze zo bang geweest als nu. 'Tyrrell alsjeblieft!' Maerlynn keek vlug achterom, maar tot haar grote opluchting zag ze de mannen niet. Haar gesnik werd steeds luider en ze merkte dat ze steeds meer begon te trillen. Haar geklop nam af en maakte plaats voor een paar zwakke, kleine klopjes die met de seconde ook afnamen. Ze had geen kracht meer in haar armen merkte ze, en stond trillend te wachten totdat Tyrrell wakker werd. Naar binnenstormen vond ze geen optie, aangezien hij waarschijnlijk al lag te slapen. Het was dan maar hopen dat hij haar toevallig hoorde en binnenliet.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld