Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Langzaam duwde Joana de deur een beetje open. Gelijk kwam een koude windvlaag haar kamer binnen. Het was niet zo dat er veel ramen open stonden in de gang, in tegendeel, alle ramen moesten gesloten blijven. Het was meer dat Joana haar kamer altijd extra warm stookte. Ze hield van het warme, knusse, huiselijke gevoel dat ze nergens anders vandaan kon halen. Vanaf de grond keek ze, door de deurkier, naar de mensen die langsliepen. Niemand merkte haar op, wat alleen maar positief was. Het was vast een gek gezicht om haar daar zo te zien zitten. Rode huilogen, warrig haar en een verwarde status. Nee, dat was zeker niet hoe ze zich het liefst vertoonde. Plotseling liep Seth langs. Toen Joana Asa's kamer verliet zag ze niet veel later Lynn samen met Seth naar binnen gaan. Misschien kon hij haar wat meer inlichten over de situatie. Daarnaast had Joana een grote drang met iemand te praten en Seth was daar de geschikte kandidaat voor. Een lieve jongen die ze niet hoefde te vrezen, en op zijn tijd een knuffel kon geven zonder dat het gevaarlijk werd. Seth voelde zich, net zoals iedereen in dit instituut, rot. Toch voelde het bij hem een tikje minder, of in ieder geval, Joana voelde het bij hem een tikkeltje minder. "Seth," fluisterde ze, waar Seth niet op reageerde. Logisch, ze praatte erg zacht. "Seth," zei Joana iets harder, hierna stond Seth stil. Joana keek hem met betraande ogen aan, en voelde zich weer emotioneel worden. "Heb je even tijd?" stotterde ze, wetend dat ze een afwijzing op dit moment niet zou trekken. Een zucht verliet haar lippen, die haar liet merken hoe koud ze eigenlijk was. Het was gek, haar adem en kamer waren warm, maar haar lichaam was ijskoud. "Alsjeblieft," smeekte ze. Ze wist dat de tranen aan het doorbreken waren, maar dit was inmiddels al zo vaak gebeurd dat ook dit niet meer uitmaakte.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Nog altijd zag Seth zwarte vlekken voor zijn ogen. Wat er net ook gebeurde, het was absoluut niet gezond en hij hoopte maar dat hij er niet te veel problemen mee kreeg. De gangen voelden langer aan dan hij zich kon herinneren, maar dat kwam waarschijnlijk door dat hij zich zo verschrikkelijk voelde. Hij liep dan ook langs de kamer van Joana, zonder haar eerste roep te horen. Hij lette totaal niet op, tot hij haar voor de tweede keer hoorde en stil bleef staan. Rustig draaide hij zich om en keek Joana aan. Aan de ene kant wilde hij zich excuseren. Hij voelde zich echt niet goed genoeg om met haar te praten, maar zag de tranen in haar ogen. Hij kon gewoon niet bij haar weg. Daarbij zou even zitten hem waarschijnlijk ook wel goed doen en Joana had in elk geval een bed om op te zitten. Aria kon wel even wachten. Hij wist sowieso niet waar ze was, al was het niet moeilijk om haar te vinden. Zo groot was de school nu ook weer niet tenslotte.
"Tuurlijk" zei Seth dan ook en liep rustig de kamer in, waarna hij op Joana haar bed zitten.
"Wat is er aan de hand? Waarom huil je?" vroeg Seth en keek haar aan. Hij hoopte maar dat haar tranen niet naar hem toe zweefden. Hij maakte zich zorgen om Joana. Was de reden dat ze zo van streek was het gedoe wat ze eerder met Asa had? Of had het een andere reden. Met Joana wist je het nooit, gezien haar gave. Soms nam ze een emotie van iemand teveel over.
Het was warm in de kamer van Joana, maar dat was hij wel van haar gewend. Af en toe vond hij het ook wel fijn. Het gaf een wat huiselijker gevoel aan deze gevangenis. Niet heel veel, maar ja.

Account verwijderd

schreef:
Hoewel ze zelf genoot van het donker werd de sfeer plots vreselijk benauwd. Ze liepen nog een tijdje door totdat de gang dood liep. ´Oke, vanaf hier moeten jullie goed luisteren naar mij.´ Zachtjes duwde ze Asa naar de zijkant, schoof zich langs Louise. ´Beweeg pas wanneer ik zeg dat je kan bewegen.´ Ze stapte naar voren, plaatste haar voet tegen de kille betonnen muur. In haar hoofd begon ze het plan te herhalen; Asa zou op de uitkijk staan, zij en Louise zouden alles stelen. Plots begon de gang te schudden. De bakstenen voor haar verdwenen en snel sloot ze haar ogen om zich te beschermen tegen a het licht. Asa ging als eerste naar buiten. Toen hij terug kwam met het feit dat de kust veilig was gingen Augustus en Louise in actie. Louise liep voorop, ze nam de leiding, iets wat zeer bij haar paste. Augustus liep achter haar aan, met Asa op haar hielen. Blijkbaar was er weer iets aan de hand want de gang en de wasserette waren verlaten. Even haalde ze opgelucht adem. Snel wisselde Augustus van kleding. Haar eigen kleding dumpte ze in een prullenbak. Nadat Louise omgekleed was liepen ze naar de lerarenkamer. Het verbaasde haar dat het hun zo makkelijk af ging. Normaliter zouden ze allang gepakt en gestraft zijn. Ze zouden in de isolatiecel zitten, verdoofd door de ´wonder´ middeltjes van het Golden Oak. Het beviel haar wel. Aan de andere kant voelde het ergens verkeerd, het kriebelde, waarom waren ze nog niet gepakt? Hadden ze hier geen camera´s.

Plots klonk er een gil. Het was de gil van een jong meisje maar Augustus kon niet plaatsen wie het was. Verschrikt keek ze naar Louise. ´Hoorde jij dat ook?´

Anoniem
Popster

Juno schreef:
"Waarom huil je?" De zachte woorden van Seth voelde ruw aan in haar oren. Alsof hij haar iets verwijtte. Joana haar hand snelde naar haar wangen om de tranen te drogen. Ze had niet door dat ze al zo snel was begonnen met huilen. "Weet ik niet," stamelde ze schouderophalend. "Ik kan gewoon niet, niet huilen." Het was een tijdje stil. Joana had niets anders gewenst, maar toch was het ongemakkelijk. Ze zat hier te huilen bij een jongen die het niet verdiende om haar zo te zien. Ze moest hem blijdschap bieden, maar alles wat ze had was verdriet. "Hoe was het bij Asa?" vroeg ze om het ijs te breken en antwoord te krijgen op de vraag die de reden was dat Seth hier was. Nerveus freumelde Joana aan haar haar. Ze hoopte een antwoord te krijgen dat haar vertelde dat Asa oké was. En een antwoord dat vertelde dat Asa erover na had gedacht. Het liefst wilde Joana dit Asa persoonlijk vragen, maar ze wist dat dat niet veilig was. Waarom zocht Joana altijd gevaar op? Waarom lieten mensen haar altijd keuzes maken waar ze later spijt van zou krijgen? Dit mocht niet weer gebeuren en al zeker niet met Asa. Joana liet zich neerzakken op het bed naast Seth. Haar ogen gingen van hem naar de grond. Het was moeilijk om hem aan te kijken. Ze was bang dat ze zijn emotie uit zijn ogen kon aflezen en ze had nu niet de behoefte aan nog meer emoties. Haar eigen emoties gingen tekeer in haar lichaam en ze wist er geen raad mee. Het voelde niet goed om naast Seth te zitten. Ze vond het fijner om te staan en op hem neer te kijken. Joana stond op en het voelde gelijk als een bevrijding door niet meer zo dicht bij Seth te zijn. Toch was dat niet hetgene wat het fijnste was. Het was voornamelijk fijn om het matras niet meer te voelen onder haar benen. Het deed haar denken aan het matras van Asa, net zo zacht en elastisch.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Eindelijk kwamen ze bij het einde van de gang aan. Louise zuchtte verlichttend. Oh, yes. Het was een fantastische gang, maar ze wist dat ze liever andere opties zou gaan gebruiken in de toekomst. Ze was wel een schijterd, als het op dit aankwam. Maar het kwam er ook door dat ze helemaal niets kon zien. Nadat de deur weer geopend werd, ging ze als eerste weer naar buiten, tenminste, nadat duidelijk werd dat de kust vrij was. Gewoon, om weer licht te zien. Om weer iets te zien. Weer veiligheid te zien. Ze was nog liever in de isolatie dan dat ze in die gang was. Ze ging meteen aan de slag. Ze deed de begeleiderskleren aan en deed een naamplaatje op. Haar haar deed ze in een knot. Ze had altijd haar haar los, dus hopelijk viel het niet zo op. Helaas was haar huidskleur wat opvallend, omdat het iets getint was. Er waren niet veel mensen met haar huidskleur op Golden Oak, en zeker geen begeleiders. Maar misschien kon ze doen dat ze nieuw was. Uiteindelijk was ze genoeg vermomd om naar de lerarenkamer te gaan.

Toen Louise het gegil hoorde, was haar eerste instinct om weg te rennen. Gegil betekende problemen. Problemen betekende waarschijnlijk moord en hopelijk alleen maar een vals alarm. Maar meestal was gegil een slecht ding. "We moeten het negeren. We horen het straks wel. Als we de operatie nu afblazen, komen we sowieso in de problemen." Louise ging weer verder. Om nu naar het gegil af te gaan, was een van de slechtste ideeën die er bestond. De begeleiders waren er al of of gingen er al naartoe. Dan konden ze zichzelf heel makkelijk inrekenen, nou dacht het niet. Louise was bereid om levend aas te zijn en een tijd in de isolatie te zitten, als het betekende dat ze taart kreeg als ze eruit ging. Niet al om op voorhand al gepakt te worden. "Kom op,"spoorde ze Augustus aan. Dit was een gouden kans. Toen ze de lerarenkamer ingingen, was het al helemaal leeg. De taart en koffie lag al op het aanrecht. Aahh, dit was het goede spul. "Er ligt vast nog wat in de koelkast," zei ze tegen Augustus. Zelf ging ze naar de koffiemachine, pakte drie bekertjes en ging ze een voor een vullen. De koffie droop langzaam in het bekertje. Te langzaam voor Louise's gevoel. Straks kwamen de begeleiders nog terug.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Hoewel het middel al was uitgewerkt, bleef Lynn nog een aantal minuten stil liggen. Het besef van de genomen maatregelen door de directie kwam nu pas goed bij haar binnen. Wanneer ze kwaad was, kon Lynn niet helder denken of kwamen dingen pas aan als ze gekalmeerd was.
Waarom wilde je dit ook alweer, Lynn? Waarom ben je zo koppig geweest? Kijk wat je jezelf hebt aangedaan. Was het dit echt waard? dacht ze bij zichzelf. Ze was dan wel blij dat Asa geen problemen zou hebben, maar haar vrijheden waren sterk afgenomen. Lynn vroeg zich echter wel af waarom zij camera's op haar kamer kreeg. Vanwege de overnames die ze kon doen of zat er meer achter? Ze wist het niet en kon alleen gissen naar een antwoord.
Lynn stapte uit bed en ging douchen. De badkamer was nog niet helemaal opgeruimd na het bezoek van Seth, maar ze had geen zin om het op te ruimen en het kon haar weinig schelen op het moment. Na het douchen liet ze alles in de badkamer voor wat het was en trok een pyjama aan. Ze was niet meer van plan om haar kamer te verlaten en Lynn besloot weer in haar bed te gaan liggen.
Sinds ze gekalmeerd was, was haar stemming behoorlijk gedaald. Lynn had een lege blik in haar ogen en ze voelde zich alles behalve vrolijk. Ook wilde ze liever niemand om zich heen hebben op het moment, maar ze kon haar deur moeilijk op slot doen nu.
Ze staarde voor zich uit en liet de woorden van de directie zich in haar hoofd herhalen. Geen uitjes...camera's..een gevaar..het kwam elke keer weer voorbij.
Lynn drukte haar gezicht in een kussen en liet haar tranen gaan. Ze hoopte, juist door haar gezicht in het kussen te drukken, dat niemand haar zou horen, want ze was niet op zoek naar enige medelijden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Asa, Asa de begeleiders ze komen eraan." Riep Sitri. Shit, tijd om alarm te slaan. Asa begon hard op de deur te bonken, zodat Louise en Augustus hoorden dat het tijd was om te vertrekken. "Wat doe je?" Een begeleider keer Asa vreemd aan, peilend of de jongen al dan niet weer één van zijn aanvallen had. "Ik wilde iemand van jullie spreken, want mijn voorraad wijwater is aan het opraken." Waarom had hij niet eerder een uitvlucht bedacht. Nu zei hij gewoon het eerste wat in hem opkwam. "Er staat binnen nog wel wat denk ik. Laat ik het voor je gaan halen." Dit was dus de slechtste manier om tijd te winnen ooit. "Wacht, nee ik herinner me net dat ik nog wel wat heb staan in de badkamer. Toch bedankt." zei Asa gespannen.
"Asa is alles ok?"
"Met mij, natuurlijk, maar dat gegil van net. Wat was er gebeurd. Is die persoon ok?"
"Het zijn niet jou zaken wat er is gebeurd, maar ik kan je garanderen dat niemand gewond is."
"Oh ok, dat is goed. Wel dit was een leuk gesprek, maar ik heb nog dingen te doen." Asa hoopte dat hij genoeg tijd had kunnen rekken voor Augustus en Louise om te ontsnappen. Hij maakte zich snel uit de voeten, omdat hij er niet bij wilde zijn wanneer de begeleider de deur opende. Aan de ingang van de geheime gang bleef hij met gekruiste vingers wachten. 'Alsjeblief kom naar buiten, alsjeblief kom naar buiten.' herhaalde hij keer op keer in zijn gedachten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Ach dan hebben we onze workout ook weer gehad." Ergens gaf her haar wel een adrenaline kick dat ze iets deden wat niet mocht. Clara keek kort Donghan aan waarna ze met hem mee liep. "Ik zou zo graag de zee weer eens willen zien. Het is naar mijn mening een van de mooiste dingen op aarde, de rust die de zee brengt, het prachtige strand." Het enige wat haar geduurende de tijd hier gaande heeft gehouden is het feit dat ze op een dag naar buiten kan lopen zonder zorgen. Dat haar gaven of eerder gezegt handicap haar niet langer aan één plek zou pinnen. Ze zou dan weg lopen en het verleden achter haar laten. Waarschijnlijk was een wereldreis maken het eerste wat ze zou doen. Het zou Clara een boost van inspiratie geven, wat ze dan weer kon verwerken in haar nummers. Voor nu leek dit voorlopig niet te gaan gebeuren, maar ooit zal de tijd daar zijn. Dit uitstapje is al een stap in de richting naar haar grote droom. "Oh en als ik dan eindelijk naar buiten ga wil ik wel natuurlijk weer eens lekker slecht eten, ik had Asa ook belooft wat mee te smokkelen." In de gangen was het rustig aangezien de lessen en activiteiten allemaal gaande waren. "Maar even hoor, geef nou zelf toe dat wat we hier te eten krijgen soms echt niet te eten is. Ze gunnen ons helemaal niks lekkers en ik weet dat jullie begleiders wel lekker genieten van taart en al dat soort dingen. Zo niet eerlijk." Een klein lachje kon Clara dan ook niet inhouden. Donghan was net als een beste vriend voor haar, ze zag hem totaal niet als begleider. Ze wist dat ze alles bij hem kwijt kon, ook sommige dingen zonder dat hij deze door zal spelen naar andere begleiders. Aan het einde van de gang kruisden ze kort Asa die het duidelijk te zien inmiddels het druk had met andere dingen dan treuren om Joana. "Ik ga eindelijk naar buiten! En natuurlijk ga ik mijn best doen om die vettehap voor je te regelen," zei Clara vrolijk. "Oh maak je geen zorgen om Donghan. Hij zal niks zeggen, toch?" Kort keek ze met een glimlach weer naar Donghan. "Anyways, kom je nog even langs al ik terug ben? Ik weet zeker dat ik zal craven naar bestfriend-talk en dat kunnen we dan mooi doen terwijl we smullen van die snacks." Vervolgens gingen ze verder.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
'Zo zo, een luchtbestuurder maar liefst,' zei hij grinnikend. 'Hoe werkt zoiets eigenlijk? Heb je het helemaal onder controle of wordt het geactiveerd door een bepaald iets?' vroeg hij daarna oprecht geïnteresseerd. Al met al was Aria een zeer interessante verschijning. Misschien had haar haarkleur er al iets over weggegeven, maar hij durfde er in eerste instantie maar niet vanuit te gaan. Voor hetzelfde geld had het niets met haar gave te maken gehad en dan had hij mooi voor lul gestaan als hij er iets over had gezegd. Hoewel haar haren licht en grijs waren, waren haar wenkbrauwen donker en hadden haar ogen een diepe blauwe kleur. Een verschijning om niet gauw te vergeten in ieder geval, dat was zeker iets dat vast stond. Hij vond het lastig om haar leeftijd in te schatten, dat was iets wat haar uiterlijk niet makkelijk weg gaf. 'Als je hier trouwens al vijf jaar zit en je nog veel raarder dan mijn gave gezien hebt,' vroeg hij. 'Hoe komt het dan dat je hier nog niet weg mag? Vinden ze je gave zo zorgwekkend of gevaarlijk?' Hij wierp een blik op haar armband, waarop stond dat ze in rang drie zat. Eén rang lager dan hij zat. Zou ze enkel een gevaar voor zichzelf zijn geweest of ook voor anderen? Zoveel vragen schoten door zijn hoofd in de korte tijd dat hij Aria nu kende. Ze kwam niet verlegen, stil of onaardig over, integendeel zelfs. Zou zo iemand echt gevaarlijk kunnen zijn? Hij ging er maar vanuit dat ze haar hier vooral hielden omdat ze een gevaar voor zichzelf kon zijn, omdat hij niet kon geloven dat iemand zoals zij een gevaar voor anderen zou zijn. En als dat al zo was, dan toch zeker niet bewust. Hij was verrast toen ze toch haar arm door de zijne stak en een verbaasd lachje rolde over zijn lippen. Goh, dit was lang geleden. Iemand aan zijn arm of überhaupt enig fysiek contact met wie dan ook. Het deed hem goed en herinnerde hem aan zoveel dingen die hij gemist had sinds Sierra's dood. Shit, verkeerde gedachte Elias, dacht hij. Hij ademde een paar keer scherp in en uit, concentreerde zich op zijn hartslag en probeerde zijn gedachten te verleggen. Toen hij het gevoel had zichzelf weer onder controle te hebben, keek hij Aria weer aan en gaf haar een onzeker glimlachje. 'Oké, goed. Daar vertrouw ik op! Laten we gaan.'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria haalde even haar hand door haar grijzige haar heen. Elias vroeg haar een goede vraag waar ze even over na moest denken. Haar gave werkte namelijk anders dan die van anderen. "Het is best ingewikkeld..." begon Aria, "Mijn gave wordt vooral geactiveerd door mijn emoties.. Als ik blij ben dan gebeurd er niet veel, maar als ik boos ben.. Kan je beter niet bij me in de buurt komen". Ze keek even naar de grond. De laatste keer dat ze boos was had ze een aantal begeleiders tegen de muur geslagen door de harde windvlagen die ze produceerde. De kinderen om haar heen renden van haar weg. Ze had niemand echt verwond, maar ze werd toch door ongeveer tien mensen tegen de grond aan getackeld. "De wind bestuur ik grotendeels met mijn handen" zei ze en ze keek weer naar Elias terwijl ze haar handen omhoog deed om hem haar doorzichtige handschoentjes te laten zien, "Vandaar dat ik deze dingen draag". Ze zuchtte even en zei iets zachter dan eerst; "Ik kan tornado's creëren als ik maar hard genoeg mijn best doe.. Daarom mag ik niet naar buiten". Aria wilde zo graag weer naar buiten, ze was er heel lang niet meer geweest. Elke dag zag ze mensen onder begeleiding naar buiten gaan en het deed haar telkens pijn dat zij niet mocht. Ze keek Elias goed aan en hoopte dat zijn mening over haar niet veranderd was. Nu hij gehoord had waartoe ze in staat was zou hij makkelijk van haar weg kunnen lopen. Tornado's creëren, dat was heel wat. Het kan de levens van velen verpesten of zelfs wegnemen. Aria baalde toch wel van haar gave, het was moeilijk om de dag door te komen terwijl je wist dat je gave elk moment kon toeslaan. "Ik zit hier nog omdat ik mijn gave niet goed onder controle kan houden en makkelijk mezelf en anderen kan verwonden" zei Aria, "En daarnaast is mijn familie me nooit meer komen opzoeken. Als ik weg mag heb ik geen plek om naartoe te gaan". Een licht glimlachje vormde zich op haar gezicht. Dit gesprek was erg snel de diepte in gegaan, ze was benieuwd wat Elias nu van haar vond, zou hij haar hetzelfde aankijken als even geleden? Het leek alsof Elias zichzelf niet goed onder controle had, maar hij werd al snel weer rustig. Aria stak haar arm door die van Elias heen en rustig begonnen ze lopen, de gang door.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het was niet Seth zijn bedoeling om aanvallend te klinken, maar hij merkte dat Joana zich echt niet goed voelde. Een beetje zwak zelfs geestelijk. Hij hoopte maar dat ze zijn opmerking niet verkeerd begreep. Een beetje moeilijk probeerde ze het uit te leggen, maar het wilde niet heel goed lukken, wat Seth begreep. Niet veel later vroeg ze hoe het bij Asa was. “Ik denk dat het wel goed met Asa gaat” zei hij tegen haar en glimlachte even toen ze bij hem ging zitten en vervolgens weer opstond. Door haar gave begreep Seth het wel en het was waarschijnlijk ook beter. Hij voelde zich zelf ook totaal niet prettig en hij wist zeker dat ze het niet aan kon om zowel haar eigen shit gevoelens te voelen als de zijne. “Lynn werd per ongeluk overgenomen door demonen. Deels doordat ik de controle over mijn gave verloor. Maar dat is gelukkig allemaal goed gekomen. Ik hoop echter dat we allemaal niet teveel problemen krijgen ermee” zei Seth vervolgens. Waarschijnlijk zou hij het nog wel te horen krijgen dat hij zijn gave niet mocht gebruiken. Zeker niet op zo'n manier. Ook wist hij zeker dat ze niet al te mals zouden zijn met Lynn. Eigenlijk moest hij straks naar haar toe gaan, maar dat durfde hij niet. Lynn was vast echt kwaad op hem. Het waren niet alleen de demonen die zo tegen hem tekeer gingen.
Tijdens zijn gesprek met Joana klonk er opeens een luide gil en Seth wist maar al te goed wie dat zou zijn. Lynn was hoogstwaarschijnlijk opgepakt. Even beet hij op zijn lip. De problemen zouden nu voor haar beginnen. Toch kon hij er nu niets aan doen. Zeker niet zolang er bewakers bij haar waren. Dan zouden ze beide in de problemen komen, ondanks dat Seth het waarschijnlijk al had, maar dat had geen zin. In elk geval had het geen zin om meer problemen te krijgen.
Inmiddels was Seth zijn hoofdpijn gelukkig flink verminderd, waar hij blij om was. Een beetje rust was dus inderdaad erg van belang in deze situaties. Seth had het nut van rust nooit echt serieus genomen. Vroeger was hij een te actief kind daarvoor. Hij hield er van om lange stukken te zwemmen en andere dingen te doen. Zelfs als hij pijn had.
Nog even bleven Joana en Seth met elkaar praten over wat er gebeurd was en andere zaken. "Nadat Lynn zichzelf weer in de hand had, heeft ze Asa gekust" zei hij blozend, maar stond toen na een tijdje rustig op. Hij merkte aan Joana dat ze moeite had met haar emoties en wilde niet het risico lopen dat ze de zijne er ook nog bij kreeg. Dat zou ze vast niet goed aan kunnen.
“Ik laat je even alleen. Als je me nodig hebt, weet je me te vinden,” zei Seth met een glimlach tegen Joana en liep rustig naar de deur. “Gewoon komen,” zei hij en liep rustig de gangen in, waar hij na een tijdje Aria en een vreemde jongen tegen kwam.
“Hey Aria,” glimlachte Seth tegen haar en liep naar haar en de andere jongen toe. “Jij bent zeker nieuw he? Ik ben Seth. Welkom op deze school” glimlachte Seth naar de jongen en stak zijn hand uit.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
"Nadat Lynn zichzelf weer in de hand had," Seth was pas in het midden van zijn zin, maar Joana had al een naar gevoelwaar het heen zou gaan. Ze was naïef geweest, al die tijd. Toch was er een klein deeltje in haar dat die naïefiteit niet bezitte en haar het nare onderbuikgevoel gaf. Joana wilde dat Seth zou stoppen. Elke spier in zijn lichaam plotseling verlamde, maar de woorden bleven maar van zijn lippen stromen. "Heeft ze Asa gekust." Seth vervolgde met hetgeen waar Joana zo bang voor was. Ze had zojuist zelf geaccepteerd dat ze Asa leuk vond en om dan te horen dat hij haar niet zag zitten deed iets met haar. Nouja, er werd niet duidelijk gemaakt dat Asa haar niet zag zitten, maar dit was absoluut hoe het voelde. Joana had er geen erg in dat Seth de kamer verliet. Al zou ze het wel gemerkt hebben, de brok in haar keel was te groot om praten mogelijk te maken. De tranen waartegen ze zo hard had gevochten waren het niet meer waard om tegen te vechten. Ze liet ze vallen. Ze liet ze rollen over haar wangen, over haar lichaam, tot ze ooit de grond bereikte. De tranen die net zo zwak waren als haar zouden de grond niet halen. Joana moest haar gevoelens bij iemand kwijt. Ze kon ze niet opkroppen. Ze was niet zo'n soort persoon. Er was nu echter niemand die er voor haar was. Er was geen schouder om op uit te huilen. Ze stond er nu alleen voor. Alleen met haar uitgeputte lichaam en de stemmen in haar hoofd. Het waren geen demonen, maar dat maakte dat het niet minder erg. De stemmen waren bereid de schouder te zijn die je nodig had, maar dit deden ze niet zomaar. Ze waren dan zo dichtbij dat je ze kon voelen. Dat ze elke beweging van je konden overzien. Ze namen je zelfcontrole weg. Hoewel het op dat moment goed voelt, ga je er later aan ten onder. "Waarom heb je dan gevoelens voor Asa? Als hij dit jou flikt is hij jou niet waard." Een van de stemmen sprak nadrukkelijk. Joana wilde er niet tegen vechten. Een schouder om op uit te huilen was alles wat ze nu nodig had en dat het de stemmen waren die dit aanboden was nu een bijzaak. "Wat moest ik dan? Ik kon niet, niet verliefd op hem worden." Joana legde haar hoofd in haar nek. De stemmen gleden over haar lichaam en ze voelde hun geluiden overal. "Hebben jullie hem gezien? Zijn ogen, haar, lichaam.. Alles is perfect. Het is zo moeilijk om niet verliefd te worden op iemand die.." Joana wist even niet hoe ze haar zin moest afmaken. "Die je alles te bieden heeft waar je naar zoekt. Het voelde alsof hij de enige persoon op de wereld was die mij begreep. De enige die mij niet als een regulier meisje zag." De woorden kwamen zo vloeiend. Het was fijn, maar Joana wist niet of ze iets in deze kutte situatie wel fijn kon noemen. "Maar dat zag ik blijkbaar verkeerd." het was haar bedoeling om dit nuchter te laten klinken, maar het enige wat het deed was het dramatischer maken dan het al was. Joana legde zichzelf neer op de grond en klemde haar handen om het tapijt. Het was viezig, stoffig, het enige wat haar de werkelijkheid niet uit het oog liet verliezen. De makkelijkste oplossing was de werkelijkheid wel uit het oog verliezen, maar er was iets in Joana dat dit niet liet gebeuren. Nu besefte Joana pas hoe moe ze was. Moe van alles wat ze vandaag had meegemaakt. Alles wat zo snel ging, maar niet zo snel had moeten gaan. Moe van het wachten op de juiste persoon, die uiteindelijk niet bleek te bestaan. Moe van het vechten tegen de tranen en de tranen zelf. Asa had met zijn gave mensen vermoord, maar vandaag, was het niet zijn gave die iemand vermoorde. Dit keer was het Asa. Joana hapte naar adem en huilde verder. "Ik hou van hem." Het was de eerste keer dat ze dit hardop zei. "Maar hij niet van mij, dat is iets goeds." Joana probeerde zichzelf vanalles wijs te maken, maar alleen hetgeen met een kern van waarheid geloofde ze. "Want hij zou mijn leven ruïneren." Een ongeplande stilte dook op. "En ik dat van hem." Misschien was het de schuld van hun gaven. Toch wel.

_______________

Its shitty whoo

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn stopte met huilen en ging even rechtop zitten op haar bed. Ze voelde zich vermoeid, maar besefte dat het weinig zin had om op haar kamer te blijven, hoe rot ze zich ook voelde op dit moment.
Al gapend liep ze naar haar kledingkast en trok daar een joggingsetje uit. Zin om zich op te frissen had ze niet. Haar haren waren nog half nat van het douchen, haar gezicht zag nog rood van het huilen en haar joggingspak was ook al wat verouderd. Hoe ze eruit zag, kon haar even niets schelen. Naar buiten mocht ze toch niet en de uitstapjes waren haar al helemaal verboden. Waarom zou ze dan moeite doen om er goed uit te zien?
Lynn liep haar kamer uit en slofte de gang op. Mensen keken haar aan, maar Lynn deed alsof het haar niet kon interesseren. Ze stopte even bij de kamer van Seth. Ze twijfelde even of ze zo naar binnen moest gaan of het voor nu ging laten. Het was immers zijn schuld dat Lynn de maatregelen over zich heen kreeg. Echter besloot ze door te lopen en bleef iedereen negeren die haar aankeek alsof ze een zwerver was, want waarom zou ze daar aandacht aan besteden?
Een stuk verderop stopte ze ter hoogte van Asa's kamer. De deur was nog steeds kapot en lagen in een aantal stukken verspreid over de kamer. Ze besloot om die stukken bij elkaar te gaan rapen en een briefje achter te laten met de tekst 'Sorry Asa. Liefs, Lynn.' En al vrij snel daarna liep ze terug de gangen door.
Uiteindelijk toen Lynn een hoek om kwam lopen, zag ze een groepje van drie staan. Het waren Aria, een nog onbekende jongen voor Lynn en...Seth! Van binnen werd Lynn weer kwaad, maar ze wist dat ze zich moest inhouden. Toch liep ze naar het groepje toe.
'Hey, Aria,' zei Lynn. 'En jij bent..?' Vroeg ze aan de jongen. Daarna keek ze Seth aan. Als ze de gave van Louise zou hebben, dan had Seth nu een groot probleem gehad. 'Ik haat je,' mompelde ze. Lynm had geen idee of hij het hoorde en zei het nog iets luider. 'Ik haat je, Seth!' Riep ze harder, liet zich op haar knieën op de grond zakken en gooide al haar tranen eruit die ze nog in zich had.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
De koffiemachine was langzaam. Te langzaam. De koffie droop met een laag tempo in het derde bekertje. De anderen waren al vol. Toen kwamen de begeleiders. Shit. Louise keek verschrikt naar Augustus. Dit was niet volgens plan. Augustus had al wat taart gepakt en stond al klaar om weg te gaan. "Shit, ga maar. Als ik er over vijf minuten niet ben, laat me dan." Taart was toch belangrijker dan koffie, want er was uberhaupt koffie voor hen en er was geen taart. "En hou wat voor me over," riep Louise haar na. Daarna liep ze de andere kant uit, naar waar het geluid van de begeleiders vandaan kwam. Augustus ging de andere kant op. Louise deed haar jasje uit en gooide het achter de koffiemachine. Misschien zagen de begeleiders het niet wat haar meer tijd zou gaan schelen. Maar toen de begeleiders binnenkwamen, zuchtten ze diep. "Waarom Louise?" Shit. Het was precies wat ze niet hoopte. "Eh, laat me gaan... of... ik doe mijn bril af," zei ze, maar het was niet heel overtuigend. Maar de begeleiders schrokken zich kapot en werd gretig naar de rode knop gegrepen. Wat ze net had gezegd was heel dom. Ze had het nog nooit over die boeg gegooid en ze had er spijt van. De begeleiders hadden op de rode knop gedrukt, dus er zou binnen een minuut een aantal begeleiders zijn, die haar sowieso in de isolatie zouden zetten. Als ze haar mond gehouden had, was er niets aan de hand geweest. Meteen zette ze het meteen op een rennen, maar, zoals verwacht kwam Louise niet heel ver. Net buiten de lerarenkamer werd ze al overmeesterd door de begeleiders. Ze probeerde nog tegen te stribbelen, maar vier begeleiders tegen een fysiek zwak persoon was te veel. Er werd meteen een spuit tevoorschijn gehaald en ze werd helemaal gevoelloos. Ze zag dat ze meegesleept werd, waarschijnlijk naar de isolatie. Ze zou toch maar een dag daarin zitten en morgen zou ze de taart krijgen, wat voor haar een stuk belangrijker was dan wat dan ook.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rustig wachtte ze op Elias' reactie. Haar gave was toch iets interessants, het werkte toch anders dan andere gaven. De schade van de wind die ze kon creëren hing af van haar emoties. Controle over haar gave had ze namelijk nog niet, vandaar dat haar gave steeds gevaarlijker zou worden zodra ze bozer werd. Aria zuchtte lichtelijk en keek Elias in de ogen aan. Ze hoopte vurig dat zijn mening over haar niet veranderd was, toch was ze wel bang dat het gesprek te snel de diepte in was gegaan. Ze keek snel langs Elias heen en zag Seth aan komen lopen. "Oh, hey Seth" zei Aria ietwat schaapachtig. Ze trok snel een glimlach tevoorschijn en stapte opzij zodat Seth en Elias handen konden schudden. Ze wilde Seth wat vragen, tot Lynn aan kwam lopen. Aria merkte gelijk op dat er iets mis was, ze gedroeg zich anders dan normaal. "Hey Lynn.." zei ze rustig en ze bekeek haar goed. Was ze.. Boos? Op Seth? Haar gevoelens werden al snel versterkt toen ze mompelde dat ze Seth haatte. Wat was er in de tijd dat Aria niet bij hen was geweest gebeurd? Ze had blijkbaar veel gemist. Dat bleek vooral toen Lynn tegen Seth begon te schreeuwen. Ze zakte op haar knieën en begon te huilen. Op zo'n moment wilde Aria Lynn graag een knuffel geven, maar ze wist van haar gave af. En als ze de gave van Aria zou overnemen zou ze nog best een probleem kunnen hebben. Even keek Aria verward naar de anderen. Ze herpakte zich snel en zei; "Oké, wie van jullie gaat me vertellen wat er aan de hand is?".

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld