Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Ik haatte dit? Ik haatte de hele situatie waar we nu in zaten! Ik was boos op Naylene om een reden waar ze misschien niet eens iets aan kon doen? Het was niet haar schuld dat er brand was gekomen en dat ze iets traumatisch mee had gemaakt! Ik hoorde niet tegen haar te schreeuwen, maar het was zo frustrerend om haar stem niet te horen! Het erge was dat ze wel probeerde te communiceren, maar dat ik het gewoon niet begreep! Ik voelde me dan ook best schuldig dat ik zo boos was, al helemaal toen ik haar in elkaar gekrompen op de bank zag zitten. Dat kwam door mij! Dat was mijn schuld! Ik had niet tegen haar moeten schreeuwen, maar ik was gewoon zo boos omdat ik niet kon begrijpen wat er met haar aan de hand was! Ze vertelde het me gewoon niet! Ik wist niet of ik hier wel boos om mocht zijn of niet, maar voor mijn gevoel mocht dat niet! ‘Ik voel me gewoon schuldig omdat ik boos op je ben!’ riep ik uit. Ik wist dat schreeuwen niet zou helpen, zeker niet als ik ooit nog wilde dat ze tegen me zou praten, maar ik wist op dit moment ook niet wat ik anders moest! Ik wilde haar helpen, ik wilde zorgen dat ze een uitlaatklep had, want dat zou haar vast helpen! Het leek echter niet te werken en het frustreerde me gewoon heel erg om haar op deze manier te zien! Ze had dan wel even met Linn kunnen praten, door te gebaren, maar volgens mij wist Linn ook niet veel? Ik haatte het om te denken dat Calum het nu gemakkelijker had. Linn was misschien boos op hem, en hij op haar, maar ze kon tenminste wel praten en ze had alles best goed opgenomen. Een stuk beter dan Naylene in ieder geval! Al was het oneerlijk om dat te vergelijken. Linn was een stuk sneller naar buiten gekomen dan Naylene. Van wat ik van Calum had begrepen, was dat Linn en Naylene samen in een ruimte hadden gezeten en dat Naylene zo snel was weggerend dat Linn haar niet meer had kunnen vinden. Ze had het wel geprobeerd, maar toen was ze gevallen en toen had ze zelfs nog een tijd op de grond gelegen! Iets wat me best eng leek, maar Naylene was nog een stuk langer binnen gebleven. ‘Wat doe je?’ vroeg ik toen Naylene opeens in mijn zak begon te graaien, blijkbaar naar mijn telefoon. Toen ze begon te typen, snapte ik pas wat ze aan het doen was. Dat we daar niet eerder aan hadden gedacht! Ik probeerde mijn kalmte een beetje te bewaren terwijl Naylene aan het typen was. Toen ze eenmaal klaar was en me de telefoon liet zien, las ik wat ze had geschreven. Ze was bang. Ze was ontzettend bang en ze wist zelf ook niet wat er aan de hand was en ik had het lef gehad om naar haar te schreeuwen! Ik had me al schuldig gevoeld, maar ik voelde me nu nog een stuk schuldiger. ‘Sorry,’ zei ik zachtjes. Het waren maar getypte woorden, maar ik kon me indenken hoe klein haar stem zou klinken als ze me nu zou vragen om te stoppen met schreeuwen. Ik had ook echt niet willen schreeuwen, maar het frustreerde me gewoon allemaal enorm! ‘Ik vind het gewoon heel moeilijk. Ik weet niet wat er precies met je is gebeurd, of hoe ik je kan helpen. Ik doe mijn best, maar het lijkt alsof ik er niks voor terug krijg,’ bekende ik. ‘En ik weet dat het niet jouw schuld is. Jij kan er niks aan doen dat dit alles zo’n effect op je heeft gehad, maar ik vind het wel lastig.’ Dat moest ze ook wel begrijpen? Het was voor mij echt niet gemakkelijk! Al was zij hier degene met meer problemen dan ik. ‘Ik zal niet meer schreeuwen,’ beloofde ik haar. ‘En ik wil ook niet dat je bang bent.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ashton was niet eens heel erg veel groter dan ik was, maar hij kon zeker intimiderend zijn als hij begon te schreeuwen. Er was dan iets aan zijn gezicht wat helemaal leek te veranderen. Zeker als hij echt boos, of zoals in dit geval, gefrustreerd was! Ik snapte wel dat het een beetje vervelend was. Ik wilde ook echt wel tegen hem praten! Maar het lukte me gewoon echt niet? Ik kreeg er echt helemaal geen woord uit. Hoe graag ik dat ook wilde! Iets wat mij ook wel een beetje begon te frustreren! Natuurlijk wilde ik het wel proberen? Ik wilde echt wel praten, dat was juist het gekke. Ik kreeg er nu gewoon echt geen woorden meer uit. Ergens was ik ook wel echt bang dat ik straks gewoon zou gaan schreeuwen? Want dat was het enige wat in mijn hoofd op kwam! Niet tegen Ashton, maar in het algemeen! Ergens vond ik het fijn om te horen dat Ashton zich schuldig voelde, maar het was niet nodig, want ergens snapte ik hem maar al te goed! Ik zou het ook heel erg vervelend vinden als hij ineens helemaal niets meer tegen me zou zeggen, dat terwijl we gewend waren om goed met elkaar te praten! Ik snapte het en dat was juist het vervelende! Ik wilde er wel iets aan veranderen! Echt! Het ging alleen niet zomaar. Het hielp daarbij gewoon niet dat Ashton begon te schreeuwen. Het leek ergens alsof alles daarvan nog dieper weg zonk. Toch had ik nu wel iets gevonden waardoor ik Ashton kon laten weten wat ik voelde. Ik snapte niet waarom ik daar niet eerder aan had gedacht. Emmet deed dat ook? Bij mij was dat misschien niet meer nodig, maar in het begin toen hij Linn had leren kennen, hadden ze de meeste dingen op die manier gedaan! Ik had ze ook wel geholpen, maar het was toch ook wel fijn om zelf te communiceren! Dat was het nu ook wel. Zeker omdat ik toch een soort van opluchting op Ashton zijn gezicht zag. Al zag ik ook iets anders en dat andere was duidelijk schuld. Iets wat ik vervelend vond om te zien! Het was fijn dat hij door had dat het geschreeuw voor mij niet fijn was, maar hij hoefde zich niet schuldig te voelen omdat hij gefrustreerd was. Dat was hij gewoon en dat mocht hij ook best zijn! Dat was ik ook?! Ik schudde dan ook voorzichtig mijn hoofd op zijn sorry. Het was fijn dat hij het zei! Maar het was niet zijn schuld. Deze hele situatie was niet zijn schuld! Ik wist niet hoe het wel allemaal was gebeurd, maar ik had er gewoon in gezeten. Dingen als dat gebeurden zonder een reden, je had ze helemaal niet in de hand! Het gevoel daarna duidelijk ook niet! Ik trok de mobiel weer terug en haalde de woorden van net weg. "Ik snap dat het vervelend voor je is. Ik wou dat ik er iets aan kon veranderen. Ik wil wel, maar het gaat niet." Typte ik, waarna ik zachtjes zuchtte. Het lukte gewoon echt totaal niet! "Ik krijg er gewoon echt niets uit en ik ben bang dat wanneer er wel iets uit komt, het geschreeuw of gegil is?" Ik had gewild dat ik het iets duidelijker kon maken! Maar dat was het niet! Het was raar! Heel raar! Ik wilde nu best veel vertellen en ik wist niet echt hoe ik het moest doen zonder dat ik Ashton te veel overlaadde met informatie. Toch drukte ik op enter en begon ik weer te typen: "Ik heb telkens de geluiden van de honden in mijn hoofd. En ik ben bang dat er iets met Freckles gebeurd." Natuurlijk had ik net wel echt gedacht dat er iets met Ashton had kunnen gebeuren! Want dat had best wel gekund! Wat ook echt heel erg eng was. Er kon zoveel gebeuren in een hele korte tijd! Je hele leven kon er anders uit gaan zien, in iets van tien minuten!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Ondanks dat Naylene het niet fijn had gevonden dat ik naar haar had geschreeuwd, leek ze het wel te begrijpen. Niet dat dat het meteen goed maakte. Ik had niet naar haar mogen schreeuwen. Dat was niet wat je hoorde te doen als iemand er zo doorheen zat. Daarom voelde ik me ook heel erg schuldig! Ik had gewoon echt even niet geweten wat ik had moeten doen. Gelukkig was ze nu op een idee gekomen waardoor ze toch een beetje met me kon praten. Misschien niet met haar stem, maar het typen via de notities werkte op dit moment prima. ‘Ik mis gewoon je stem,’ bekende ik zachtjes. Dat mistte ik echt! Haar stem was soms het enige wat ik van haar had gehad, omdat we elkaar weken niet hadden kunnen zien. Naylene en ik konden dagen lang met elkaar praten, over echt van alles en nog wat. Nu was het zo stil in huis, terwijl ze er wel was. Dat was lastig? Ik snapte nu wel iets beter waarom ze niet praatte, want ze was bang. Soms was angst echt een verschrikkelijk iets? Angst kon er voor zorgen dat je hele lichaam niet meer reageerde zoals jij dat wilde en misschien gebeurde dat nu ook wel bij Naylene. ‘Maar als er uiteindelijk alleen maar gegil of geschreeuw uit komt, dan is dat niet erg.’ Misschien zou het wel gebeuren. Misschien zou ze op een gegeven moment midden in de nacht wakker worden en gillen omdat ze een nachtmerrie had. Zoiets was onvoorspelbaar? Naylene wist nu niet eens wat er precies met haar aan de hand was, laat staan dat ik op zoiets kon rekenen. Het belangrijkste was voor haar om te weten dat als ze zou gillen of schreeuwen, dat ik er voor haar zou zijn. Het was niet erg als ze zou schreeuwen, het was begrijpelijk. Er was heel erg veel met haar gebeurd en ze had heel erg veel honden niet kunnen redden. Iets wat misschien wel heel lastig was om te verwerken? Dat was voor ieder persoon anders, maar het was Naylene in ieder geval heel erg zwaar gevallen. ‘Er gaat echt niks met Freckles gebeuren,’ verzekerde ik Naylene. Ergens snapte ik wel dat ze zo bang was. Zeker als ze al dat gesmeek en geblaf van de honden in haar hoofd had. Ik kon me niet eens indenken hoe dat precies had moeten klinken, maar Naylene had het gehoord. Minuten lang had ze al die honden gehoord en ze had hen niet eens allemaal kunnen helpen. Iets wat natuurlijk verschrikkelijk was! Dus de angst was heel erg logisch, maar ze hoefde niet bang te zijn dat er iets met Freckles zou gaan gebeuren! Hij was nog jong, hij kon heel erg veel hebben! Hij had zelfs het nutella-incident overleefd, waar we heel erg veel geluk mee hadden gehad, omdat er in nutella meer hazelnoot had gezeten dan pure chocolade. Freckles was echter wel een hele sterke hond en er zou echt niet zomaar iets met hem gebeuren! Ik was er nu ook om voor hem te zorgen en ik deed er echt mijn best op! Ik wist hoeveel Freckles voor haar betekende en ik was ook heel erg dol op hem. Ik ging voorzichtig weer naast Naylene op de bank zitten en legde mijn arm om haar heen. Freckles zat nog altijd bij Naylene en hij keek met zijn grote ogen op naar haar. Volgens mij vond hij het ook heel erg naar om haar zo te zien! ‘Maar Freckles en ik zijn er ook om voor jou te zorgen,’ zei ik zacht. Een hond kon echt heel erg veel doen! Je had niet voor niets blindengeleidehonden? Of honden die iemand hielpen die een groot trauma hadden meegemaakt! Ik wist niet of Freckles hetzelfde voor Naylene zou kunnen doen, maar ergens hoopte ik er wel op. ‘Wil je misschien mee vanavond, als ik hem weer uit ga laten?’ vroeg ik aan haar. Dan wist ze in ieder geval waar Freckles was en dan zou ze ook kunnen zien dat alles goed met hem ging! Misschien was een beetje frisse lucht ook wel goed voor haar. Het zou niet alles beter maken, maar dat was nu ook onmogelijk.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Angsten waren niet realistisch. De kans dat een angst uit zou komen, was heel erg klein. In je hoofd maakte je het vaak veel erger dan het allemaal was. Toch hielp het niet om er aan te denken dat het niet echt was. Het hielp gewoon niet om het te stoppen? Ik was nooit bang geweest voor vuur. Ik wist ook haast wel zeker dat ik dat op het moment ook nog steeds niet was, maar toch was het er ineens geweest. Uit het niets waren we omringt geweest door hoge vlammen die echt iedere kant op gingen? Ze waren zo oncontroleerbaar. Ze waren echt overal geweest. Ik wist dat ik nog geluk had gehad dat er nog wel een weg was waar ik door heen had gekund. Dat er mensen waren die me daar uit hadden gered. Maar precies datzelfde had ik zelf ook gedaan? Ik had de honden er uit willen redden! Zij hadden nog wel de kans gehad om naar buiten te rennen. Er waren er wel een paar en ergens wilde ik ook graag naar hen toe? Maar ik zou het niet aankunnen om nu terug te gaan naar het asiel. Ze waren wel weer heel druk bezig met het opbouwen? Wat ik er van mee had gekregen in ieder geval! Daar was niet waar mijn hoofd hoorde te zijn. Ik wist dat ik het Ashton niet makkelijk maakte. Iets wat echt niet mijn bedoeling was. Het was niet zo dat ik niet met hem wilde praten? Het ging niet om hem! Maar het ging gewoon niet. Iets wat Ashton nu ook iets beter leek te begrijpen. Ik moest wel een beetje een heel klein beetje glimlachen. Het was lief om te horen dat hij mijn stem mistte? Het was iets kleins, maar ergens gaf het wel meer motivatie om het uiteindelijk te proberen? Ik snapte het namelijk wel echt. Ik zou het ook vervelend vinden als Ashton niet meer zou zeggen. Helemaal omdat we alle gedachten die we hadden met elkaar konden delen. Het maakte niet eens heel erg veel uit waar het over ging. Soms hadden we echt gesprekken over de meest random dingen. Iets wat nu natuurlijk niet was gegaan. Ashton had wel zijn best proberen te doen om ergens over te praten, waarschijnlijk om ook mijn gedachten ergens anders naar toe te brengen. Hij had wel echt zijn best gedaan en ik maakte hem ook niet makkelijk. Ik sloot heel even mijn ogen en probeerde na te denken over goede dingen? Over hoe alles nog goed was een paar weken terug. Ashton en ik waren juist op zo’n goede plek geweest en dat wilde ik ook niet verpesten? Het was alleen maar fijn dat Ashton ook nog aangaf dat het niet uitmaakte dat er gegil of geschreeuw uitkwam. Ik haalde diep adem. Ik oefende het woord een paar keer in mijn hoofd. "S-s-sorry." Kwam er voorzichtig uit. Het deed pijn aan mijn keel en ik wist niet of het kwam omdat het nog schor was door het rook wat er in had gezeten of omdat ik al een paar dagen totaal niet had gepraat. Het voelde in ieder geval raar? Het was ook niet zo dat ik nu ineens weer zou gaan praten, maar ik wilde Ashton wel laten zien dat ik het probeerde. Ik kroop tegen Ashton aan, omdat hij nu weer naast me zat. Hij had misschien net geschreeuwd en ik had helemaal niet meer bij hem in de buurt willen zijn, maar dat soort dingen veranderen heel erg snel? We snapten elkaar nu wel iets beter en dat was alleen maar goed! Het zou nog wel even duren voordat alles weer hetzelfde zou zijn. Misschien werd dat het niet eens? Maar het was dan een manier waarop we ons allebei op aan konden passen, dat wist ik wel zeker! Ik zou in ieder geval mijn best proberen te doen? Al was ik nog niet klaar om naar San Francisco te rijden in mijn eentje, maar ik kon best beginnen door mee te gaan wandelen? Daarom knikte ook voorzicht op Ashton zijn woorden, terwijl ik zachtjes over de vacht van Freckles aaide. Hij vond het vast ook wel fijn dat we met z’n drietjes zouden wandelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
We konden nu niks anders doen dan wachten totdat Naylene zich beter zou voelen? Wanneer dat zou zijn, wisten we niet. Naylene wist het waarschijnlijk ook niet? Volgens mij vond ze het zelf ook heel erg vervelend, wat me echt kut leek? Als je niet achter de acties van je eigen lichaam stond, dan was het best lastig om daar mee om te gaan. Maar ze kon niet meer doen dan wat ze wilde doen? Ik streek zachtjes over haar rug en keek haar aan. Ze probeerde het wel echt? Maar als je bang was, dan was proberen al heel wat! Uiteindelijk kwam er wel iets uit haar mond. Het klonk lang niet zoals ik van haar gewend was, maar het was de eerste keer dat ze iets had gezegd. En uitgerekend dat was haar excuses. Terwijl ze er niet eens veel aan kon doen. ‘Het is oké,’ zei ik zacht. Net was het misschien nog niet oké geweest, maar ze had het geprobeerd. Ze had nu zelfs een manier gevonden waarop ze wel met me kon praten, dus nu was het weer goed? Het was vreemd hoe snel zoiets kon veranderen, maar dat liet ook wel zien dat we echt bij elkaar wilden zijn? We maakten hier geen drama van, in ieder geval geen groot drama waardoor we weken niet met elkaar zouden spreken en zouden doen alsof de ander er niet was. ‘Ik weet dat je het probeert. Meer kan ik nu ook niet van je vragen.’ Dat was wel zo. Ze had nu iets gevonden wat werkte en ik kon alleen maar wachten totdat ze zich op een gegeven moment goed genoeg voelde om te praten. Ik miste haar stem en waarschijnlijk zou ik nog een hele tijd zonder moeten, maar dat was iets wat ik voor nu moest accepteren. Ik gaf haar een kus op haar wang en streek daarna zachtjes langs haar rug. ‘Het komt wel weer goed met je.’ Daar had ik wel alle vertrouwen in. Wat er ook precies aan de hand was, het zou uiteindelijk wel weer goed komen. Ik wilde haar in ieder geval proberen te helpen en ik hoopte dat ik dat de afgelopen paar dagen ook echt had gedaan. Samen wandelen was ook iets wat we altijd al hadden gedaan? Zelfs toen zij in Sydney was geweest, de aller eerste keer, hadden we samen een stukje met Indy gelopen. Het was iets wat we beide fijn vonden om te doen. In Bali hadden we ook een paar keer gehiked, al was het bij de laatste keer wel mis gegaan. Ik had woorden genegeerd die ik niet had moeten negeren, maar ondertussen waren we al meer dan een jaar verder. We hadden elkaar vergeven voor de dingen die we hadden gedaan en ik probeerde er ook zo weinig mogelijk aan te denken? Er waren genoeg dingen waar ik me nu op kon focussen, waaronder het helpen van Naylene. Want ze zat ergens mee. Ze had zelf gezegd dat ze bang was. Angst was echt een verschrikkelijk iets? Toen ik had gelezen dat er een brand was geweest, had ik niet geweten wat ik aan zou treffen en ik was echt bang geweest dat er iets ernstigs aan de hand was geweest met Naylene en Linn. Uiteindelijk was het allemaal wel meegevallen, maar Naylene zat nu nog steeds met gevoelens waar ze niks mee kon. Een eindje wandelen zou niet helpen, maar misschien zou een beetje frisse lucht haar wel goed doen. Ze zou samen met Freckles kunnen lopen, misschien zelfs nog een bal of een tak gooien. Zo zou ze kunnen zien dat Freckles heel gezond was en dat er niet zomaar iets met hem zou gebeuren. Zeker niet omdat hij twee mensen had die heel erg goed voor hem zorgden. Naylene knikte, wat betekende dat ze mee wilde gaan! Ik keek naar Freckles en glimlachte. ‘Zag je dat? Vrouwtje gaat vanavond mee wandelen.’ Volgens mij werd hij daar wel echt blij door! Iets wat ik ook wel kon begrijpen, want het was al een tijdje geleden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Anderhalf week later? (:
---
Calum.
Het was thuis een regelrechte ramp. Het was misschien niet netjes om te zeggen, maar het voelde wel zo? Sinds Linn terug was gekomen uit het ziekenhuis, was er toch heel wat verandert. Daarvoor natuurlijk al wel, maar daarna was het nog doorgegaan? Doordat ik niet met Linn had willen praten, had ze mijn hulp ook niet willen hebben. Terwijl ze zelf niet eens heel erg veel had gekund. Ze was geopereerd aan haar been en veel mocht ze er niet op staan! Toch had ze van alles proberen te doen! Dingen die ze niet eens kon doen! Het kwam er op neer dat Linn de afgelopen tijd gewoon heel erg eigenwijs was geweest. Iets wat wel bij haar paste. Maar op moment was het zo vervelend geweest! Ik had me er op een gegeven moment ook wel echt aan geïrriteerd. Het ging nu wel weer wat beter met haar. Ik had haar nog wel mee mogen nemen naar het ziekenhuis en daar hadden ze wel verteld dat het er goed uit had gezien en dat ze er nu gewoon weer op mocht lopen, al waren het maar kleine stukjes. Toch was het niet veel beter geworden. Nog steeds praatte we niet heel erg veel met elkaar? Waardoor het gewoon echt kil was thuis. Iets wat gewoon echt niet hoorde. Ik wist ook wel dat het kwam omdat ik haar niet had verteld wat ik voelde. Maar ik kon haar niet heel erg veel vertellen als ik niets te zeggen had? Ik wist niet wat ik moest vertellen! Ik wist ook niet wat ik er aan moest doen. Maar ik wist wel dat dit gewoon niet goed ging. Voor geen een van ons beiden was het gewoon niet fijn? Het hoorde gewoon niet zo te zijn en volgens mij zagen we dat allebei wel in. We durfden het allebei alleen nog niet hardop te zeggen. Linn had wel aan gegeven dat ze wilde praten. Maar dat was al eventjes geleden. Nu zaten we echter beiden al eventjes op de bank en volgens mij wisten we beiden niet heel erg goed waar we zouden moeten beginnen. Linn had normaal niet heel erg veel moeite met praten? Maar we wisten beiden wel waar dit naar toe ging. Iets wat ik zelf gewoon niet heel erg graag wilde toegeven. Dit kon nog wel eens het einde van onze relatie worden. Want zo kon het ook gewoon niet verder? We konden niet in een huis wonen, terwijl we eigenlijk gewoon deden alsof de andere niet eens bestond. Natuurlijk gaf ik mezelf ergens wel de schuld? Ik was diegene die niet had willen praten omdat ik niet goed in mijn vel had gezeten, maar ik wist ondertussen dat het niet heel erg veel aan kon doen. Ik wist niet waardoor het kwam, wat er nog moest gebeuren. Maar ik wist wel dat dit gewoon niet goed ging. Ik zuchtte terwijl ik naar Linn keek. Mijn hand ging zachtjes door de vacht van Cherry, die er toch wel een beetje voor zorgde dat ik me iets meer op mijn gemak voelde. Ze hielp wel een beetje. "Ik weet dat je wil dat ik je vertel wat er aan de hand is. Wat ik voel?" Mompelde ik zachtjes. Ik wist ook niet wat ik anders moest zeggen. We moesten ergens beginnen en dat was iets waar Linn het wel over had willen hebben. "Maar ik weet het zelf niet?" Ik kon het niet uitleggen! Daarom was het ook rot geweest dat Linn er boos om was geworden. Daarom was ik ook weer rot gaan doen. Daardoor liep het al een paar weken niet goed? Al was het daarvoor ook niet altijd even goed gegaan. Nu wilde ik niet zeggen dat we een rot relatie hadden. Want dat hadden we niet! We hadden juist heel veel mooie dingen gedaan samen. Maar misschien zat er aan iedere relatie wel een einddatum? En volgens mij wisten allebei wel dat die heel dicht bij was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik had gedacht dat het niet veel erger had kunnen gaan tussen ons, maar vreemd genoeg had dat gebroken been alleen nog maar voor meer problemen gezorgd. Calum had zijn best gedaan om voor me te zorgen en normaal gesproken zou ik dat ontzettend hebben gewaardeerd, maar ik had het nu alleen maar vervelend gevonden? Twee weken geleden had hij me niet eens aan willen kijken en nu had hij me overal mee willen helpen. Iets wat ik niet had gewild, waardoor ook hij weer vervelend op mij had gereageerd. Iets wat eigenlijk niet meer dan logisch was. Het was ondertussen wel duidelijk dat Calum niet kon, en wilde, vertellen wat er precies aan de hand was. Op de één of andere manier was ik niet meer de persoon die hem kon helpen en ik merkte gewoon aan ons beide dat geen van ons nog echt gelukkig was met hoe het er nu aan toe ging. We konden nog proberen om het te laten werken, maar misschien moesten we ons gewoon beseffen dat hoe meer we er aan zouden trekken, hoe erger het kapot zou gaan. Daarom zaten we hier tegenover elkaar, al hadden we beide nog niks gezegd. Ik was blij dat Calum uiteindelijk degene was die het woord nam, want ik wist echt niet hoe ik moest beginnen. Zijn woorden waren begrijpelijk, al had ik het ergens al geweten. ‘Ik weet dat je het me niet kan vertellen,’ bekende ik. Het was vanaf het begin niet gegaan en dat had ik moeten accepteren, maar diep van binnen had ik dat niet gewild? Ik had geweten dat als Calum niet met me zou praten, er uiteindelijk een kloof tussen ons zou kunnen komen en dat onze relatie uiteindelijk ook af zou brokkelen en naar beneden zou vallen. Dat had ik niet gewild? Ik had hem ook niet willen dwingen om te praten, maar ik had echt gehoopt dat het wel zou gebeuren. ‘Ik denk dat ik gewoon hoopte dat als je het wel zou doen, het zou helpen met alles wat er tussen ons speelde. Alsof het een soort reddingsmiddel zou zijn voor ons.’ Waarschijnlijk was dat alsnog niet gebeurd. Ik had Calum al geprobeerd te helpen en het was gewoon niet gegaan. We hadden het beide alleen maar erger gemaakt, waardoor we nu zaten. Dit was een gesprek wat ik niet wilde hebben. Het liefst wilde ik dit alles vergeten en door gaan, maar de waarheid was dat we niet door konden gaan. Er zat een eind aan te komen en ik had het idee dat het eind naderde met elke seconde die wegtikte. Het voelde als een eeuw geleden dat we ons best deden om zo lang mogelijk bij elkaar te blijven. Er was een tijd dat we elke minuut van de dag hadden laten tellen, genietend van elkaars aanwezigheid omdat het zo zeldzaam was geweest als we een paar weken achter elkaar bij elkaar hadden kunnen zijn zonder tours en afspraken tussendoor. Nu leek dat alles zo ver weg en het was onmogelijk om weer terug te keren naar die plek. Ik keek naar de jongen tegenover me, al was Calum haast al niet meer zo te noemen. Ik had hem zien veranderen, zijn persoonlijkheid, maar ook de manier waarop hij was gegroeid. Het deed pijn om te weten dat ik daar niet langer deel van uit zou maken, want dat zat er wel aan te komen. Dat wisten we allebei. Ondanks dat er nog niets gezegd was, voelde ik de pijnlijke brok al steken in mijn keel. ‘Het spijt me als ik je het gevoel gaf dat je er over móest praten,’ zei ik zacht. Dat was nooit mijn bedoeling geweest. Calum was een belangrijk iemand voor me, misschien dat hij ooit wel de belangrijkste persoon in mijn leven was geweest. Ik hield van hem, nog steeds, en ik wilde hem niet in pijn zien. Zeker niet door mij, of onze relatie. We waren beide niet meer gelukkig.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
We waren niet meer die twee mensen die ooit verliefd op elkaar waren geworden. Het leek jaren geleden dat ik Linn voor het eerst had gezien en helemaal verkocht was geweest. Natuurlijk zaten er nog wel steeds gevoelens. Ik had nooit zoveel gehouden van iemand, zoals ik dat had gedaan bij Linn. Er waren genoeg woorden over gezegd. Ik had vaak genoeg gehoord hoe ver heen ik wel niet was geweest. Iets wat ik ook echt wel was, maar het was het waard geweest. Verliefd worden op Linn was één van de makkelijkste dingen ooit geweest. In het begin van was het misschien fysieke aantrekkingskracht geweest, maar we hadden ook heel erg veel dingen gemeen gehad. Of juist niet, maar dan hadden we elkaar heel erg goed aan kunnen vullen. We hadden een paar mooie jaren gehad. We hadden fijne dingen meegemaakt, maar ook gewoon ronduit vreselijke? Ik kon me nog steeds boos maken over hoe de fotograaf haar had behandeld of hoe haar biologische ouders hadden gereageerd op haar bezoek. Alsof ze er helemaal niet toe had gedaan. Daarvoor had ik me al niet heel erg fijn gevoeld, maar die hele reis had toch ook wel voor een klap gezorgd. Het was zwaar geweest om het zomaar te vergeten. Terwijl het niet eens over mijn ouders was gegaan! Ik wist niet hoe ik steeds dieper in mijn eigen gedachten was gaan zitten, maar het was wel gebeurd. We waren nooit zoals Ashton en Naylene geweest, die echt over alles, echt alles, konden praten. Dat was altijd goed geweest? We hadden onze eigen relatie. Eentje waar ik altijd heel erg trots op was geweest. Er was nu echter weinig over van die relatie. Ik kon Linn niet geven wat ze had gewild en daardoor was alles toch wel heel erg duidelijk geworden. Dit was niet onze fout. Het was niet haar schuld en ik wilde ook graag denken dat het niet de mijne was. Op het moment voelde ik me misschien niet goed, maar het was echt niet zo dat onze hele relatie daar op balanceerde? Op hoe ik me voelde! Ik vond het fijn dat ze nu snapte dat ik het niet kon vertellen. Dat kon ik ook echt niet. Er was niets te vertellen in mijn ogen. Ik had geen reden om me zo te voelen? Niet dat ik me kon bedenken. Ik kon niet vertellen waarom ik me zo voelde, maar het gevoel zat er wel. Het was niet uit te leggen. Sommige dingen waren dat ook gewoon niet? Ik knikte, ik snapte Linn wel een beetje. Het had ons echter niet kunnen helpen. We zaten gewoon niet meer op het punt waar we ooit hadden gezeten. We zaten niet meer in de tijd dat alles goed en fijn was. Dat het enige waar we last van hadden gehad, Linn haar vaders waren geweest. Er was zoveel veranderd. Er zouden nog zoveel dingen anders worden. Wij zouden anders worden. Dat wisten we allebei. Misschien dat we het zelfs al wel aan hadden moeten zien komen. Nu kwam bij mij echter pas het besef! Dit was het einde. Iets wat gewoon heel pijnlijk was om te bedenken. We waren echt met elkaar gegroeid? Het voelde nu ook niet heel erg goed om hier te blijven zitten? Om alsnog die kloof tussen ons te hebben. "Je vroeg het omdat je dacht dat het beste was." Dat was het niet geweest. Voor mij in ieder geval niet! Ik zette Cherry naast me neer en liep naar de andere bank, waar ik naast Linn ging zitten. "Volgens mij weten we beiden wat er aan zit te komen." Zei ik zachtjes, terwijl ik mijn armen om haar heen sloeg. We gingen nu misschien niet goed met elkaar om, maar dat betekende niet dat dit minder erg was. Het was vreselijk om er ineens een einde aan te maken. Zeker als je zo lang bij elkaar bent. "Maar ik denk ook niet dat we onszelf ongelukkiger moeten gaan maken, alleen maar omdat we het niet durven te zeggen." Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken. "Het is beter dat we het hier bij laten?" Dan had iemand het tenminste gezegd?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik kon zien dat hij het hier ook moeilijk mee had. De manier waarop hij zijn woorden zo voorzichtig koos en uitsprak, vertelde me dat ook hij hier al even mee in zijn hoofd had gezeten. Ergens was ik daar wel een beetje opgelucht over, want dat betekende dat het iets was waar we beide achter stonden. Het zou nog zoveel erger zijn geweest als Calum dit nog wel door had willen zetten, maar het was nu al erg genoeg. Het deed pijn om te weten dat we niet samen hier zouden kunnen blijven wonen, dat ik niet meer naast hem wakker zou worden. Ik was dan misschien boos op hem geweest de afgelopen weken, maar ik hield ook heel erg veel van hem en ik koesterde zoveel momenten die we samen hadden gehad. Lang niet alles was goed geweest. We hadden ruzie gemaakt, we hadden in vervelende situaties gezeten en zo nu en dan hadden we elkaar dagen niet willen spreken, maar we hadden wel een relatie gehad. Een echte relatie, met veel liefde en passie en ook vooral heel veel blijdschap. Dat was tenminste wat ik altijd had gedacht en daar wilde ik ook in blijven geloven. Calum zette Cherry op de grond, waardoor ik vreemd genoeg al wist wat zijn volgende woorden zouden zijn. Zodra hij op de bank kwam zitten, sloeg ik mijn armen dan ook om hem heen, wetend dat dit één van de laatste keren zou zijn. Ik knikte toen hij zei dat we beide wisten wat er aan zat te komen, maar weten dat het er aan zat te komen maakte het niet beter. Misschien maakte het juist alles wel erger, omdat we nu beide zaten te wachten op het moment dat het voorbij zou zijn. ‘Ik ben het met je eens,’ wist ik uit te brengen, maar ik voelde de tranen in mijn ogen prikken en ik wist dat ik ze ook niet veel langer tegen zou kunnen houden. We moesten het er bij laten. Dat betekende dat het over was. Al die jaren, die weken mee op tour, de reisjes van Australië naar Los Angeles, dat alles was nu ineens voorbij. Calum had echter wel gelijk. We waren beide niet meer gelukkig met deze relatie, dus er in blijven zitten zou slecht zijn voor ons alletwee. Het was iets wat nog nauwelijks te bevatten was, juist omdat we hier nog in elkaars armen zaten. ‘Ik houd nog steeds van je,’ zei ik snikkend, waarna ik mijn armen strakker rond zijn lichaam hield. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en ik probeerde mezelf te dwingen om rustig te blijven en niet in één keer in huilen uit te barsten. ‘En ik ben echt heel erg blij met de tweeëneenhalf jaar die we samen hebben gehad,’ voegde ik er zachtjes aan toe. Verliefd worden op Calum was iets magisch geweest. Langzaamaan had ik meer en meer over hem geleerd. Ik had hem op zijn meest kwetsbare momenten mogen zien, maar we hadden ook de grootste lol gehad en elke dag als ik hem had zien of horen lachen, was ik dankbaar geweest voor elk moment dat we samen hadden gedeeld. Jammer genoeg waren we nu niet meer die twee mensen. Ik zou er alles voor over hebben om weer terug te gaan naar die tijd, maar we wisten allebei dat dat onmogelijk was. We konden niet meer terug en we waren niet meer die personen, hoe graag we dat beide misschien ook wilden. Er was zoveel wat ik mee had mogen maken dankzij Calum. Ik had kunnen zien hoe hij gegroeid was, hoe de band zo’n groot succes had gehad. We waren samen naar andere continenten geweest, we hadden samen van alles kunnen ontdekken en dankzij hem had ik er ook zoveel nieuwe vrienden bij. Samen met Calum zijn was echt het beste wat me had kunnen overkomen. Soms was hij de vriend geweest van wie ik altijd had gedroomd, maar hij was wel degelijk de partner geworden die ik nodig had gehad.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Het was pijnlijk om een punt achter iets te zetten wat je ooit zo gelukkig had gemaakt. Het was vervelend om alles wat we hadden, nu achter ons te zetten. Toch zou ik altijd de momenten blijven koesteren die we samen hadden gehad. Vanaf het moment op het strand, tot aan dit huis dat we samen hadden gekocht. We hadden het goed gehad. Natuurlijk was er midden in dat alles van alles gebeurd waardoor het ook wel eens minder was gegaan. Het was een deel van onze relatie. We waren er sterker door geworden. Maar nu konden we niet groeien. De enige manier om hier doorheen te komen, was zonder elkaar. We konden niet meer sterker worden van elkaar en moesten het dan in ons eentje doen. Ik wist dat ik een moeilijke tijd voor me had? Ik moest kijken hoe ik een grip moest krijgen op alle gevoelens die ik had. Ik wist totaal niet hoe ik er mee om zou moeten gaan. De klap dat Linn hier niet meer was, of in ieder geval niet meer bij me was, zou ook echt vreselijk hard aankomen. Toch was dat niet een reden om dit alles tegen te gaan. We moesten dit doen. Dit was het beste voor ons beiden. Ik wilde Linn ook niet in een relatie houden waar ze niet gelukkig in was? Ik was dat zelf ook niet meer. Maar haar geluk was misschien nog wel belangrijker dan mijn eigen? Ik wilde niet dat ze in een relatie zat waarin ik haar naar beneden trok. Want dat deden we in principe bij elkaar? We trokken elkaar nu in het duister, terwijl dat niet hoorde. Zo was het ook nooit geweest. Er waren wel slechte dagen geweest, maar die waren overschaduwd door al de mooie dingen die we samen hadden gedaan. De woorden die Linn uit bracht deden pijn, want ondanks dat ik ze zelf had gezegd, gaf ze wel aan dat ze het er mee eens had. Ze voelde precies hetzelfde. Wat alles misschien wat makkelijker maakte, maar de gevoelens die er mee gingen gepaard maakten het zwaarder. Zeker toen Linn zie dat ze nog steeds van me hield. Toen kon ik zelf de tranen niet meer binnen houden. "Ik ook van jou." Zei ik zachtjes. Ik wist wel zeker dat ik dat altijd zou blijven doen? Het maakte niet uit op welke manier. Ik zou in ieder geval het gevoel voor altijd blijven onthouden. Het gevoel was iets wat ik niet zomaar los kon laten. Ik wilde Linn ook niet loslaten, maar ik wist dat het moest. Het was beter voor ons beiden. Uiteindelijk. Op het moment was het voor geen van ons. Er waren tranen in overvloed en die hoefden we ook niet tegen te houden. "We hebben een hele mooie tijd samen gehad. En die zou ik ook altijd blijven koesteren." Zei ik zachtjes. Er waren gewoon dingen gebeurd die we niet konden vergeten? En dat hoefde ook niet. "Wat mij betreft is dit ook geen afscheid?" Mijn stem was bijna niet hoorbaar, maar ik wist zeker dat Linn de woorden mee kreeg. Ik wilde zelf gewoon niet dat Linn helemaal uit mijn leven ging. Iets wat ook totaal niet mogelijk was. We zouden niet met ruzie uit elkaar gaan. Dat hoopte ik in ieder geval. Daarbij was vrienden geworden met iedereen en ik wilde helemaal niemand een kant laten kiezen. We waren volwassen genoeg om gewoon met elkaar om te gaan op de momenten dat we met z’n allen waren. Dat we op een gegeven moment zelfs dingen samen konden doen. Het was voor later. Nu voelde het kut. Er was geen andere benaming voor. Een punt achter een relatie zetten was niet fijn. Maar het was nu gebeurd. Toch waren er nog zoveel dingen waar we over moesten praten. Ik wist niet of het nu moest gebeuren of later. Nu voelde zeggen niet heel erg fijn. Daarom hield ik Linn gewoon dicht tegen me aan. Voor zo lang het nog kon.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was heel pijnlijk om Calum te horen huilen? Het was misschien niet de eerste keer geweest dat ik hem hoorde huilen, maar toch deed het pijn. Het trok gewoon door mijn hele lichaam heen, wetend dat dit hem ook pijn deed. Misschien zou het na een paar dagen alleen nog maar meer pijn doen, als we echt niet meer bij elkaar waren. Nu konden we nog in elkaars armen zitten, nog een beetje proeven van hoe het ooit was geweest. Ondanks alles verscheen er toch een kleine glimlach op mijn gezicht. Het was fijn om te horen dat Calum wel achter deze relatie had gestaan en dat er momenten zouden zijn die hij zich altijd zou blijven herinneren. Iets wat voor mij ook zo was. Calum was degene van wie ik echt als eerste had gehouden? Vriendjes had ik wel gehad, maar nooit zoals dit. Dit was een echte relatie, met ups en downs en met alles wat er bij kwam kijken. Voor mij was het heel speciaal geweest en er zou altijd een plekje in mijn hart zijn voor Calum? Misschien dat er ooit een andere jongen zou komen, maar daar wilde ik nu niet eens aan denken! ‘Ik ben je echt heel erg dankbaar, voor alles.’ Ik had nooit deze relatie met een ander kunnen krijgen. Dit was onze relatie geweest en ik had zo ontzettend veel geluk dat ik Calum had mogen leren kennen. ‘Ik ben blij dat je dat zegt.’ Ik wilde ook geen afscheid nemen? Ik kon Calum niet zomaar uit mijn leven verwijderen, alsof hij er niet meer toe deed. Mensen die dat wel konden hadden volgens mij echt problemen. We hadden meer dan twee jaar een relatie gehad! We hadden zoveel meegemaakt samen en we hadden van alles aan elkaar verteld. Hij mocht dan niet meer mijn partner zijn, maar dan was hij nog wel een hele goede vriend van me? Ik had het beste met hem voor en ik hoopte ergens ook echt dat dit hem goed zou doen, hoeveel pijn het ook deed om te denken dat hij misschien wel beter af zou zijn zonder mij. Dat was niet wat je wilde. Je wilde dat je elkaar omhoog trok in een relatie, het beste uit elkaar haalde. We wisten allebei dat dat nu niet meer het geval was, maar het idee dat Calum het echt beter zou doen zonder mij, deed wel pijn. Alsof ik de oorzaak was van alle gevoelens waar hij mee zat. Ik hoopte dat het niet zo zou zijn, maar ik gunde hem wel alle blijdschap en al het geluk in de wereld, want dat verdiende hij. Ik ging met mijn hand zachtjes door zijn krullen. Ik had het altijd leuk gevonden als zijn haar weer was gaan krullen, als hij bijvoorbeeld had gesport of als hij op had getreden. Nu deed hij niet eens meer iets aan zijn haar en krulde het natuurlijk. Het was een heel ander gezicht, maar ik vond het wel heel erg leuk staan. Nu kon ik er nog eventjes doorheen gaan en de keren herinneren dat we samen in bed hadden gelegen en met elkaars haar hadden gespeeld, of hij met het mijne. Dat leek echt een andere wereld te zijn. Ik haalde diep adem, om mijn tranen een beetje tegen te gaan. ‘Ik vind dat je Cherry moet houden,’ zei ik zachtjes. Ik had Cherry voor hem gehaald? Ik had geweten hoe graag hij een hond had gewild. Het was dan misschien geen grote, zoals Freckles, maar ik had wel het idee dat Cherry hem in bepaalde dingen een beetje had geholpen. Het zou oneerlijk zijn als ik haar mee zou nemen, al wist ik nog niet eens hoe we dat zouden doen. We hadden samen voor dit huis gekozen, maar we zouden er nu niet meer samen kunnen wonen. Misschien was het voor Calum wel beter als hij de stress en het gedoe van de verhuizing er niet bij zou krijgen. Ik wilde het hem niet moeilijker maken dan dat hij het al had?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Dit was één van de moeilijkste die ik in mijn leven moest doen. Natuurlijk dacht je op een moment als deze terug aan alle momenten die je samen had gehad. Linn en ik hadden heel erg veel mee gemaakt Ik wist nog zo goed dat we samen naar de Kid’s Choice Awards waren geweest en ik haar had geslimed. Dat was echt heel erg grappig geweest. Iedereen had het ook echt geweldig gevonden. Linn was zo geliefd geweest door onze fans, iets wet eigenlijk nooit gebeurde! Ook niet als we gewoon met iemand omgingen van het andere geslacht. Linn had meteen goed gelegen. Maar dat deed ze echt bij iedereen? Ik kon het me niet voorstellen dat er mensen waren die Linn niet leuk vonden. Ik had altijd genoten van haar aanwezigheid, iets wat vast niet zou gaan veranderen. Het was alleen op een andere manier. Er zaten nog wel gevoelens en ik wist zeker dat het een hele tijd zou gaan duren voordat ze weg zouden gaan. Als ze dat ooit zouden doen. Veel mensen dachten dat een relatie pas aan het einde zat wanneer er geen gevoelens meer waren. Misschien dat ik dat een tijdje ook zo had gedacht, maar dat was niet het gevoel. Je hoorde niet in een relatie te zitten, als je de andere niet meer gelukkig kon maken. Als je echt van iemand hield dan deed je dat soort dingen niet? Ik wilde Linn niet verder naar beneden trekken. Haar het gevoel geven dat ze niet eens haar eigen woorden kon uiten in het huis waar ze woonde. Ik wil haar niet nog meer pijn doen dan ik al had gedaan. Want dat hadden we elkaar wel echt gedaan? Ik haar waarschijnlijk nog meer dan zij mij. Het was niet bewust gegaan. Ik had er ook niet echt grip over. De ene dag was het ook veel erger dan de andere. Het was het niet waard om Linn daar in mee te slepen? Dat wilde ik helemaal niet. Maar dit was ook echt vreselijk om te doen. We waren echt een punt achter onze relatie aan het zetten. Al waren we het er wel over eens dat we elkaar nog gewoon konden blijven zien. Ik wist niet hoe dat zou gaan en als het niet werkte, konden we daar alsnog eerlijk in zijn? Maar voor nu was er in mijn ogen niets mis mee. Ik zou Linn het liefste zo lang mogelijk in mijn leven houden! We zagen elkaar echt wel bij onze vrienden? Dat was ook alleen maar goed, we zouden elkaar niet moeten ontlopen! Ik keek naar Cherry. "Dankjewel." Zei ik zachtjes. Ze wist waarschijnlijk niet hoe dankbaar ik daar voor was! Het was een hondje, maar ze had al zoveel voor me gedaan. Het was gek hoe een hond zoveel aan kon voelen. Precies wist wat hij wel en wel niet kon doen. Cherry kwam gewoon bij me zitten als ze door had dat ik daar behoefte aan had. Maar ik vond het ook niet erg om haar met haar te spelen? Het was gewoon fijn om dat schatje rond te zien rennen! Ik gaf Linn voorzichtig een kus op haar wang. "Sorry dat het zo moet eindigen." Dat was niet wat we in gedachten hadden gehad. Beiden niet! We waren samen gaan wonen omdat we hier echt een toekomst in hadden gezien! Die toekomst was steeds waziger geworden. Op het moment bestond die zelfs niet meer. Het was iets wat niet meer aan te grijpen was en dat gevoel maakte me best hopeloos. Ergens was het een opluchting dat we er een punt achter konden zetten. Niet omdat ik niet meer gek was geweest om Linn, maar omdat we vanaf hier alleen maar vooruit konden kijken. Beiden op onze eigen manier. Waar het misschien ook wel tijd voor was. Ik moest aan mezelf werken. Linn moest alles aanpakken waar ze gelukkig van werd, maar ik wist wel zeker dat ze dat zou gaan doen?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Cherry was wel echt een soort hulpbron voor Calum geweest? Ze kon misschien niet praten of wat dan ook, maar volgens mij had hij dat juist wel nodig gehad. Iemand die gewoon bij hem was komen zitten om te knuffelen, omdat diegene door had gehad dat het niet goed met hem was gegaan. Misschien had ik dat ook meer moeten doen, maar ik had dit gewoon niet meer gekund? Ik had nog een vorm van communicatie gewild en ik had gewoon willen weten wat er in zijn hoofd om was gegaan. Ik zag nu in dat ik het niet op de goede manier aan had gepakt. Het was absoluut niet de enige reden dat we dit nu beëindigden, maar het was zeker wel één van de redenen en dat voelde ook niet fijn. Voor Calum waarschijnlijk ook niet. ‘Je verdient haar,’ zei ik zachtjes. Dat deed hij echt. Ik had haar ook echt voor hem gehaald? Ik hield ook heel erg veel van haar, maar ik had Mitten en het zou oneerlijk zijn als ik Cherry ook mee zou nemen, alleen maar omdat ik degene was die haar had gekocht. Ze was er echt voor Calum geweest en die taak zou ze nu ook door kunnen zetten. Ik zuchtte. Ik wist niet zo goed waarom Calum sorry zei. Misschien had hij het idee dat dit meer zijn schuld was dan de mijne, maar ik had me ook niet altijd even goed gedragen? Een relatie ging niet over door maar één iemand. Beide mensen maakten vaak fouten. Misschien dat één er soms meer genoeg van had dan de ander, maar in mijn ogen lag het nooit maar aan één persoon. Dat kon gewoon niet. Dus dit was ook mijn schuld? Het was heel jammer dat het zo eindigde. We hadden een toekomst voor ons gezien, anders hadden we nooit samen een huisje gezocht. Jammer genoeg was er nu niets meer van die toekomst over, maar misschien hadden we ook wel nooit een echte toekomst gehad? Natuurlijk had ik er wel over na willen denken. Niet direct nu, maar ik had mezelf later nog wel met Calum gezien. Ik was dol op hem en ik had zeker nog een paar jaar, of misschien nog wel heel veel jaren, met hem door willen brengen. Dat kon nu niet meer, maar waarschijnlijk was het beter zo. We konden niet meer samen vooruit, al hoopte ik echt dat we vrienden zouden blijven. Want ik wilde hem echt niet kwijt. ‘Dat geeft niet. Ik heb de beste tijd van mijn leven met jou gehad,’ zei ik, waarna ik hem ook een kus op zijn wang gaf. Er waren echter nog wel wat dingen die we moesten bespreken. Dit huis was van ons beide, maar we konden er niet echt blijven wonen. Ik had er niets op tegen als ik weg zou moeten. Ik wilde Calum ook niet weer naar een huisje laten zoeken, want hij had het goed hier. Hier had hij zich echt goed bij gevoeld en het leek me niet verstandig om hem te dwingen om weg te gaan van deze plek, terwijl hij zich er juist zo fijn voelde. Ik wilde dan ook best weg, maar ik wist niet zo goed waar ik naar toe kon? Normaal zou ik naar Naylene gaan, maar die was nog steeds bij Ashton en die zaten met hun eigen problemen, of vooral met Naylene haar problemen. De brand was haar echt heel erg zwaar gevallen. Iets wat ik heel goed kon begrijpen, dus ik wilde haar ook de tijd geven om rustig alles te verwerken. Ik zou naar Luke kunnen gaan, wie sinds kort ook weer single was. Ik wilde Calum echter niet het verkeerde idee geven, laat staan anderen. ‘Cal?’ Ik kwam iets overeind, zodat ik hem gewoon aan kon kijken. ‘Wil jij hier blijven? Want als je dat wil, dan is dat niet erg en zoek ik gewoon iets anders.’ Ik wist niet of dit het juiste moment was om er nu over te praten, maar ik wilde dat hij zou weten dat het goed zat en dat hij zich daar in ieder geval niet druk om hoefde te maken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Een relatie ging je niet aan met het idee dat het ooit over zou zijn. Daar dacht je gewoon niet over na? Dat had ik ook nooit gedaan. De laatste tijd had het er aan zitten komen. Dat gevoel was echt vreselijk. In een relatie zitten en het idee hebben dat het niet meer hoorde op die manier. Want het hoorde ook gewoon niet! Het zou zoveel beter voor ons beiden zijn om er nu een punt achter te zetten. Iets wat we ook zouden doen. Dat we er allebei achter stonden, betekende echter niet meteen dat het allemaal makkelijker was. Het maakte het alleen nog maar moeilijker. We hadden zoveel samen gedaan in deze relatie. Ergens hoorde het dan ook wel een klein beetje dat we dit ook samen deden. Het was zoveel erger geweest dat het maar van één kant was gekomen. Dat de andere had gedacht dat het all emaal nog prima ging. Volgens mij zou niemand dat in dit geval denken? Iedereen om ons heen had dit ook wel een beetje aan zien komen, maar gelukkig hadden ze er hun mond redelijk over gehouden. Ik werd sowieso helemaal gek van mensen die van alles van je wilde weten. Als je dat niet wilde vertellen, dan moest er ook niet op aan worden gedwongen. Iets wat Linn af en toe ook wel een beetje had gedaan en dat had ik ook wel echt vervelend gevonden. Wat ze volgens mij ook wel wist? Het maakte nu ook helemaal niets uit. Ik wilde niet in dingen blijven hangen. Juist niet! Ik wilde niet dat we uit elkaar zouden gaan met allemaal shit die we nog zouden moeten zeggen. Dat hoefde ook helemaal niet. Het was goed zo. We vonden allebei dat dit het einde was. Hoe vervelend dat ook was. "En ik met jou." Zei ik zachtjes. Want het was wel echt zo. Ik had de beste tijd van mijn leven met haar gehad? We hadden echt van elkaar gehouden? Ik wist niet of ik ooit van iemand zou kunnen houden zoals ik van Linn had gehouden. "Dankjewel voor de mooie tijd." Zei ik, terwijl ik haar een kus op haar wang gaf. Die hadden we echt gehad. Ze had zo vaak een glimlach op mijn gezicht kunnen brengen, terwijl andere mensen dat niet hadden gedaan. We hadden echt veel met elkaar gedeeld. Ze was mee geweest op tour! Ze was er echt altijd geweest, wat fijn was geweest. Al was het nu vast heel erg wennen dat ze er niet zou zijn. Ik kwam ook wat overeind, zodat ik gewoon met Linn kon praten, het was wel duidelijk dat ze het echt nog ergens over wilde hebben. Ik veegde even langs mijn gezicht, om mijn tranen weg te halen en deed vervolgens hetzelfde bij haar. Het huilen was echt niet erg, maar het was wel fijner als de tranen even weg waren. Zeker toen Linn over iets serieus begon. Ik wilde dit huisje wel graag houden? Dit was echt mijn plaatsje geworden, ondanks dat we hier nog niet heel lang woonden. Het was een fijne plaats en ik zou het op het moment niet heel erg goed trekken om meteen alles te verhuizen? Er kwam zoveel meer bij kijken. Ik zou wel bij Ashton terecht kunnen, maar hij en Naylene hadden nu juist tijd samen nodig. Dus dat kon ik gewoon niet van hen vragen. Al wist ik niet of ik dit wel van Linn kon vragen. Aan de andere kant gaf ze zelf wel aan dat ze het niet erg vond. Dan zou ze dat ook wel echt niet vinden. "Ja, dat zou wel heel erg fijn zijn. Maar wat ga jij dan doen?" Dat vond ik ook wel belangrijk om te weten. Ik wilde niet dat ze zich verplicht voelde om nu alles op te zoeken een mee te nemen? Ze was nergens toe verplicht. Ze mocht altijd wat laten staan om later op te halen? Zij moest ook doen waar ze zich fijn bij voelde!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was fijn om te weten dat Calum ook wel echt een goede tijd met mij had gehad. Misschien de laatste paar weken, of maanden, niet, maar eigenlijk kon ik hem dat ook niet kwalijk nemen. Ik was ook niet gelukkig geweest? Niet zoals het toen tussen ons was gegaan. Dan had ik dit liever? Dat we als twee volwassen tegenover elkaar zaten en alles eerlijk met elkaar konden bespreken, hoe moeilijk het soms ook was. Dit was beter voor ons, het zou beter voor ons worden. Het was alleen alles behalve leuk en het deed verdomd veel pijn. Ik ging ook met mijn handen langs mijn wangen om de resterende tranen weg te vegen. Waarschijnlijk zouden dit niet de laatste tranen zijn die ik hierom zou laten. Er zou vast nog wel een moment komen waarop ik me zou beseffen dat het echt over was, maar het was wel belangrijk om nu wat dingen te bespreken, zodat we daar later niet meer over hoefden na te denken. Ik knikte. Het was niet meer dan begrijpelijk dat het op dit moment fijn was voor Calum om hier te blijven. Het was dan wel misschien ons huisje, maar op dit moment zou ik een verhuizing beter aan kunnen dan hij? Dat was iets waar ik wel rekening mee wilde houden. We hadden het dan wel uitgemaakt, maar dat betekende niet dat Calum er niet meer toe deed? Hij deed er nog steeds net zoveel toe als eerst, ondanks dat het nu misschien op een iets andere manier was. ‘Normaal zou ik naar Naylene gaan, maar ik denk niet dat dat nu verstandig is.’ Ook omdat ik een baan had in Los Angeles! Dan zou het heel onhandig zijn als ik de hele tijd heen en weer zou moeten reizen, al wist ik eigenlijk niet eens hoe lang Naylene nog bij Ashton zou blijven. Ik wilde ook niet echt naar Ashton? Die twee hadden hun eigen zaken om uit te zoeken, zeker na alles wat er met Naylene gebeurd was. Luke leek me toch echt mijn beste optie. Er zat verder niks achter, maar we waren wel goede vrienden en hij leek zijn break-up al een beetje verwerkt te hebben, dus daar had ik misschien wel wat aan? Als het niet bij Luke zou kunnen, of als Calum het daar echt niet mee eens zou zijn, dan zou ik altijd nog rond kunnen vragen bij mensen op het werk. ‘Ik denk dat ik aan Luke ga vragen of ik daar een paar dagen kan slapen? Dan kan ik ondertussen een ander plekje zoeken. Als jij dat tenminste goed vind?’ Luke was wel zijn vriend! We hadden nu eenmaal gezamenlijke vrienden, daar zouden we waarschijnlijk ook niet onderuit komen, maar ik wist niet hoe het voor Calum was als zijn ex bij één van zijn beste vrienden zou gaan slapen. Het was niet zo dat ik gevoelens voor Luke had, of hij voor mij, dus er zou nooit wat kunnen gebeuren, maar ik wist niet wat er op dit moment in Calum zijn hoofd om ging. Gelukkig knikte hij, wat betekende dat hij het goed vond dat ik aan Luke zou vragen of ik bij hem zou kunnen slapen. ‘Als je maar rustig aan doet. Je mag best wat meubels hier laten staan en later op komen halen.’ Ik knikte. Dat was waarschijnlijk wel beter, want ik zou niet alles mee kunnen nemen naar Luke? Dat was ook niet nodig, want ik zou proberen zo snel mogelijk een eigen appartementje te vinden! Waarschijnlijk zou ik het wel moeten huren, want er was best wat geld in dit huisje gaan zitten, maar dat was oké. Ik vond het al fijn om te weten dat Calum nu een goede plek had, een plekje waar hij zich thuis voelde. Hij zou Cherry ook hebben en ik hoopte dat ze hem echt een beetje zou helpen, ook door dit alles heen. Want die hulp had hij wel nodig. Ik sloeg mijn armen weer om hem heen, waarna ik hem een kus op zijn wang gaf. ‘Dankjewel, voor alles.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld