Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
De tijd in Australië was fijn geweest. Even ver weg van alles zijn was nooit verkeerd. Ik was gek op Los Angeles. Het was ondertussen wel echt mijn huis geworden. Ik had zo mijn eigen plaatsen waar ik naar toe ging. Clubs, een sportschool, Rhi natuurlijk. Even weg zijn uit deze stad, betekende wel dat ik ook echt even weg was van het werk. Voor mij had het echt als een kleine vakantie gevoeld om de feestdagen door te brengen met mijn familie. Ik was nu al wel weer eventjes terug, wat ook totaal niet erg was. Nu ik toch genoeg tijd had, probeerde ik die ook zoveel mogelijk door te brengen met dingen die ik graag wilde doen. Rhi en ik waren al verscheidene keren uit geweest. Soms was de dag erna beter gevallen dan de andere. Uiteindelijk was de kater het altijd waard, want Rhi en ik hadden echt wel een goede tijd samen. Vandaag was ik boodschappen gaan doen. Uiteindelijk was ik niet alleen met boodschappen thuisgekomen. Het was misschien heel erg random, maar op het moment dat ik langs een asiel was gereden, had ik mezelf niet tegen kunnen houden en was ik binnen gaan kijken. In Australië had ik heel wat tijd doorgebracht met de hond van mijn broer. Lenny was echt geweldig. Honden waren zulke leuke beestjes. Ze konden zoveel liefde geven en ze verdienden minstens zoveel terug. Ik kon me niet voorstellen dat iemand een hond naar het asiel bracht. Alleen in de meest uitzonderlijke gevallen dat iemand te ziek was bijvoorbeeld. Misschien was het niet het beste geweest om daar binnen te stoppen, want alle honden hadden iets gehad. Uiteindelijk was ik uitgekomen bij Petunia, ze was al wel wat ouder, maar ze had op zo’n lieve manier naar me gekeken dat ik gewoon had geweten dat ik voor haar had willen zorgen. Het had wel even geduurd omdat er papier hadden moeten worden getekend en ik had zelf ook nog spulletjes moeten kopen. Nu had ze echter een goed huis hier en volgens mij begon ze zich nu al thuis te vonden. Ik had een hele tijd knuffelend met haar op de bank gelegen, totdat er gerommel bij de deur had geklonken. Ik had Petunia aangemoedigd om te gaan kijken, omdat ik wist dat het Rhi was. Vervolgens was ze voorzichtig van de bank afgesprongen en in de richting van de gang gelopen. Ergens was ik wel benieuwd naar de reactie van Rhi? Er liep ineens een hond rond, maar het was wel echt een lieverd? Heel rustig van wat ik tot nu toe had gemerkt. Al kon ze ook wel gekke momentjes hebben. Ze vond de paar speeltjes die ik voor had gekocht echt heel erg leuk. Ik moest lachen om de vraag van Rhi. Ik stond zelf op van de bank en liep in de richting van de gang, waar Petunia al enthousiast voor Rhi stond. "Dit is Petunia!" Ik ging door mijn knieën om even achter haar oortje te kriebelen. Volgens mij snapte ze niet heel erg goed waarom Rhi haar nog niet aan had gehaald. Iets wat ik ook niet snapte, want het was toch lief hoe ze hier stond. "Ze wilde je ontmoeten. En het leek me leuk dat jullie elkaar ook leerden kennen." Ze zouden elkaar wel vaker gaan zien. Eker de komende tijd? Ik had redelijk wat vrije tijd en die bracht ik graag met Rhi door. Als ze hier kwam, zou ze Petunia ook gewoon zien. Ik vond het zelf heel erg leuk dat ik Petunia beter kon leren kennen. Ze had al een heel karakter ontwikkeld bij de mensen die tot nu toe voor hadden gezorgd. Volgens mij hadden ze haar niet weggedaan omdat ze haar niet hadden gewild, meer omdat het niet had gekund. Tegen zo’n schatje kon je toch ook geen gedag zeggen? Ik had haar net één dag en wilde nu al niet meer over nadenken!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Er stond gewoon opeens een fucking hond! Dat sloeg toch nergens op? Die hond moest ergens vandaan komen. Het leek me dat Luke wel wist dat hij een hond in huis had. Ik vond het gewoon vreemd dat hij er opeens stond, want Luke had er verder niet heel erg veel over gezegd. Op dit moment kon hij nog best van een vriend zijn, maar het leek me dat Luke dat ook wel liet weten? Niet dat hij dat verplicht was, maar over het algemeen was dat wel een ding wat je deelde. Luke kwam er al aan lopen, glimlachend van oor tot oor. Hij stelde de hond aan me voor, behoorlijk enthousiast. ‘Petunia?’ herhaalde ik, terwijl ik naar Luke keek. Hij leek behoorlijk blij te zijn met de hond die nu aan zijn voeten stond. Hij ging zelfs al door zijn knieën om haar te aaien. Iets wat ik nog niet had gedaan en ook niet echt van plan was om te doen. Volgens mij had ze dezelfde soort vacht als Pixie en die was nou ook niet echt zacht. Eerder ruw. Als dat zo was, hoefde ik haar echt niet te aaien. ‘Ik mag hopen dat je die naam niet zelf hebt bedacht.’ Luke was ontzettend creatief op bepaalde vlakken, waardoor het me leek dat hij niet zomaar op Petunia was gekomen. Dat leek me in ieder geval! Het was me nu wel duidelijk dat de hond niet van iemand anders was, maar van Luke. Hij leek er heel erg blij mee te zijn, want prima was, maar ik snapte niet waar deze random actie vandaan kwam. Was hij ergens langs gereden en had hij een hond gewild? Had hij geld over gehad en gedacht dat hij het dan maar beter aan een dier uit kon geven? Hij moest het zelf weten, maar er stond random een hond in zijn huis en dat vond ik toch wel heel erg vreemd! Ik luisterde naar Luke, die nu behoorlijk als Edyn aan het praten was. Alsof hij precies wist wat die hond dacht en voelde. Dat kon je niet weten, want het was een dier! Edyn leek echter ook altijd met Pixie te praten alsof ze een heel gesprek konden voeren, wat echt niet zo was! ‘Zé is een hond,’ merkte ik op, omdat Luke deed alsof hij een heel gesprek met haar had gevoeld en hij wist dat ze me wilde ontmoeten. Pixie kwam ook op elk geluid af dat hij hoorde, dus dat was met deze hond waarschijnlijk ook zo. Ik keek nog eens naar Petunia, waarvan ik niet echt kon geloven dat het een naam was die iemand ooit aan een hond had gegeven. Laat staan dat Luke dat had gedaan! Petunia was een naam voor een akelige oma of tante. Daarnaast was het ook geen mooie hond? Zo vlekkerig en ook gewoon een beetje lomp. ‘Geen mooie, trouwens. Plus, je kan helemaal niet weten wat ze wil, behalve dat ze misschien eten of drinken nodig heeft, of dat ze moet schijten.’ Ik haalde mijn schouders op en stapte weg van Luke en Petunia, waarna ik doorliep en op de bank ging zitten. Ik had niet echt interesse om een hond te leren kennen. Het was maar een hond? Ik snapte er sowieso niet echt veel van, want wat was er nou leuk aan? In mijn ogen stonken die beesten alleen maar heel erg, ze maakten echt overal een rotzooi van én je moest ze ook nog eens uitlaten? Als je dat niet deed, dan dropten ze gewoon ergens een drol neer en dan moest je het opruimen. Dat moest je op straat trouwens ook! Luke wilde misschien hondenschijt opruimen, maar daar had ik niet heel erg veel behoefte aan. Het was zijn hond, dus hij mocht er mee doen wat hij wilde. Ik hoefde er echter niet veel mee te maken te hebben.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Bij honden wist je het eigenlijk al best wel snel? Voor mij was het in ieder geval al snel duidelijk geweest dat ik Petunia mee naar huis had willen nemen. Ze was niet de hond waar kinderen voor zouden gaan als ze in het asiel kwamen kijken. Die wilden een iets kleinere hond, die misschien nog iets jonger was zodat ze konden spelen. Toch had Petunia echt iets gehad wat de rest niet had? Of het nou haar grote zielig kijkende ogen waren geweest of de manier waarop ze kwispelend op mij af was komen rennen, wist ik niet precies. Liefde op het eerste gezicht bestond niet bij mensen, maar wat dit betreft was het voor mij wel meteen duidelijk geweest. Ik had voor de rest van haar leven, voor Petunia willen zorgen. Ze verdienden een goed huis waar ze veel knuffels kreeg, iemand die met haar speelde, maar ook gewoon heel goed voor haar zorgde. Ik wist dat ik niet heel erg veel thuis was, maar in de komende tijd veranderde daar wel iets in. De komende maanden kon ik zo goed mogelijk voor haar zorgen, daarna was er vast iemand die op haar wilde passen. Als Rhi diegene niet was, kon ik het nog altijd aan Edyn vragen, want die was ook heel erg lief met haar eigen hondje. Rhi leek het niet heel erg leuk te vinden, wat ik niet echt snapte. Het was niet zo dat Petunia had besprongen, ze stond op een veilige afstand, juist om te bekijken wat er allemaal gebeurde. "Nee die naam had ze al. Maar het past wel echt bij haar." Vond ik dan, ik zou niet weten hoe ik haar anders moest noemen. Ze was gewoon een Petunia! Ik merkte de toon in Rhi haar stem wel. Ik haalde mijn schouders op. Ze was inderdaad een hond, maar aan sommige gedragen kon je echt wel dingen aflezen. Honden waren veel slimmer dan dat de meeste mensen dachten. "Dat heb je goed gezien." Merkte ik op een sarcastische manier op. Rhi reageerde gewoon een beetje op een kut manier. Ze hoefde echt niet te springen omdat ik een hond had gekocht, maar zo wel op een normale manier praten? "Sorry?!" Een van de eerste dingen die ze zei over Petunia was dat ze niet mooi was! "Dat kun je niet zomaar zeggen." Het was een hond en waarschijnlijk verstond de woorden ook niet letterlijk, maar het was niet netjes om te zeggen dat ze niet mooi was. Ze was geen herder of een andere stoere hond, maar voor mij was ze wel mooi. "Luister maar niet naar Rhi." zei ik nu vooral omdat ik wist dat Rhi het niets leek te vinden dat ik tegen haar praatte. Ik vroeg me af of het kwam omdat Rhi vandaag een rot dag had of omdat ze helemaal niets met honden had. Dat laatste gaf haar niet de reden om Petunia maar meteen af te kraken. Ze had haar best even wat aandacht kunnen geven, want volgens mij begreep ze er echt niets van als iemand haar niet wilde aaien. Ik liep achter Rhi aan en ging bij haar op de bank zitten. "Waar slaat dit gedrag op?" Volgens mij had ze zelf ook wel door dat ze op het moment niet heel erg gezellig was. Iedereen had wel eens zijn mindere dagen en dat was echt niet erg, maar om het nou af te reageren op een hond, was wel echt heel erg laag? Petunia kwam uiteindelijk ook bij op de bank zitten, iets wat ik totaal niet erg vond. Tenzij ze straks een keer buiten helemaal onder de modder zou zitten. Dan zou ik haar wel eerst schoonmaken voordat ze ergens anders naar toe kon. Ik vond het wel echt leuk om iets extra’s in huis te hebben. Het gaf nu al een heel ander gevoel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Luke vond het misschien niet vreemd, maar dat lag dan toch echt bij hem! Ik had hem nog nooit echt gehoord over een hond? Het was niet iets wat hij met me hoefde te delen, maar het leek me dat als hij graag een hond had gewild, hij er wel eens iets over zou hebben gezegd. Dat had hij niet gedaan! En nu liep er opeens een hond rond hier. Geen idee waar hij hem vandaan had gehaald. Ze had haar naam al gehad, dus misschien wel uit het asiel. Al waren daar vast nog wel betere honden te krijgen dan Petunia? Misschien was dit gewoon de eerste hond die hij had gezien en was hij daar meteen voor gegaan. ‘Natuurlijk kan ik dat wel zeggen.’ Ik kon zeggen wat ik wilde? Iets wat ik altijd had gedaan en Luke had er noot echt iets op tegen gehad. Hij had het juist altijd leuk gevonden dat ik had gezegd waar het op sloeg en dat zou ik niet zomaar stoppen vanwege één of andere hond. ‘Niet zo butthurt doen,’ zei ik nog tegen hem, aangezien hij dat wel deed. Het was maar een hond. In mijn ogen was dat hetzelfde als dat ik tegen hem zei dat ik zijn jasje of zijn schoenen niet leuk vond. Luke had haar net een paar uurtjes, dus hij kon toch niet al volledig dol zijn op haar? Tenzij hij net zoals Edyn was en dol was op alles en iedereen wat ze zag, maar ik had Luke toch wel wat hoger in geschat. Luke volgde me naar de bank, waar hij bij me kwam zitten. Hij was duidelijk niet van plan om dit te laten schieten, alleen maar omdat ik zijn hond had “beledigd”. ‘Je klinkt als een moeder,’ merkte ik op toen Luke vroeg waar mijn gedrag precies vandaan kwam. Ik had dan wel niet veel ervaringen met moeders, maar die vraag had ik vaak genoeg gekregen van vrouwen die hadden gedaan alsof ze ook maar één fuck om me hadden gegeven. Dat was bij Luke misschien anders. Hij hoefde zich echter niet te gedragen alsof ik een tiener was met een hormoonprobleem. Ik had misschien wel een shitty dag, maar ook als ik die niet had gehad, had ik waarschijnlijk zo gereageerd op Petunia. Natuurlijk kwam die er ook meteen aan en sprong ze, met moeite, op de bank, waarna ze tegen Luke aankroop. Zelf trok ik mijn voeten op, omdat ik het al zag gebeuren dat ze de helft van haar lichaam op mijn voeten zou leggen. ‘Ik houd niet van honden?’ Zo raar was dat toch niet? Ik vond honden gewoon stomme beesten, dat had ik altijd al gehoord. Dat hij nou butthurt was omdat ik die van hem niet mooi vond, was eigenlijk belachelijker dan dat ik had gezegd wat ik er precies van vond! Daarnaast had ik het over iedere hond wel gezegd? Die van Edyn vond ik ook niet mooi en er was eigenlijk nog nooit een hond geweest waar ik naar had gekeken en waarvan ik had gedacht dat het een mooi dier was geweest! ‘Je kan niet zeggen dat dit niet vreemd is? Ik kom hier en opeens staat er een hond in de kamer. Prima dat je een hond wil, dat zijn mijn zaken niet, maar ik houd er gewoon niet van. En nu klink je ook nog eens als Edyn, alsof je één of andere telepathische band hebt met een fucking hond.’ Hij had zelfs nog tegen haar gezegd dat ze niet naar me moest luisteren! Alsof ze echt had begrepen wat ik had gezegd? Natuurlijk niet! Honden konden dat soort dingen echt niet begrijpen en ik snapte ook niet waarom Luke dacht dat het wel zo was. ‘Maakt het zoveel uit dat ik haar niet leuk vind? Het is maar een hond.’ Alsof hij zich ooit iets aan had getrokken van wat ik had gevonden? Voor mijn gevoel niet, dus wat maakte het nu dan uit?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik wist dat Rhi niet gewend was aan huisdieren. Volgens mij was ze nooit echt bij een gezin geweest waar ze ook een huisdier hadden gehad. Als ze dat al hadden gedaan, hadden ze haar vast niet heel erg veel geboeid. Ik had haar nooit echt over een huisdier gehoord en ze had ook wel duidelijk haar meningen gehad over Pixie. Wat allemaal prima was. Ik vond het niet echt oké dat ze hier thuis kwam en meteen een duidelijke mening had over Petunia, alleen maar om wat ze zelf wist van honden en al helemaal niets om hoe ze er uit zag! Dat was toch ook niet leuk om te doen. Ik vond in ieder geval niet! "Het gaat om een levend wezens dat je net lelijk hebt genoemd." Ze had het niet met die woorden gezegd, maar ze had er zeker op gedoeld. Ze hoefde echt niet een gat in de lucht te springen omdat ik een hond had gekocht. Het was nu mijn hond en ik hoefde haar niet te delen met Rhi. Dat ze zo raar deed over dit alles, vond ik echter niet chill. "Dat komt omdat jij je gedraagt als een shitty puber." Ze was het ergens niet mee eens geweest en dat wilde ze meteen willen laten weten. Op gewoon een nasty manier? "En dat is prima." Ze hoefde nu echt niet van honden te gaan houden. Ik wilde echter wel dat ze Petunia een gewone kans gaf. "Maar Petunia verdient ook een gewone kans." Ze deed helemaal niets verkeerd. Ze was niet eens aan het blaffen geweest! Ze had er alleen maar gestaan. "Je hield ook niet van relaties en wij zitten ook gewoon hier." Ons had ze ook een kans gegeven en volgens mij had ze daar nog geen spijt van gehad. We hadden een goede relatie. Er waren wel dagen zoals deze, waarop we wat aan het bekvechten waren, maar het hoorde er ook gewoon een beetje bij. Rhi en ik hadden beiden onze eigen meningen en soms botsten die gewoon. Wat ook wel mocht, toch vond ik het geheel onterecht. "We hebben wel echt al een band opgebouwd." Dat was ook zo! Ik kon echt niet weten wat ze dacht, maar ik had al wel een paar dingetjes van haar had gezien. De mensen bij het asiel hadden me ook wel verteld dat ze echt rustig was. Ze was ook wel wat ouder, dus zo gek was dat ook niet. "Ze is nu mijn hond?" Dus ze zouden maar aan elkaar moeten wennen, aan Petunia zou het niet liggen. Zelfs nu leek ze af en toe eventjes naar Rhi te willen kijken, stiekem wilde ze wel haar aandacht. Petunia had haar kop op mijn schoot gelegd, waardoor ik er zachtjes overheen kon gaan. "Ja, je bent nu mijn hond he?" Dat was ze wel echt! Nog niet heel erg lang, maar dat zei niet zo heel erg veel. "En ik houd van je." Zoiets voelde je wel echt voor een hond. Ze maakte een gezin gewoon compleet, iets wat ik bij mijn broer ook had gezien, dus dat had ik zelf ook gewild. Rhi en ik waren echt geen gezin. Als ik dat woord ooit zou gebruiken, rende Rhi echt de deur uit. Petunia en ik waren nu wel een klein gezinnetje. Het was fijn om thuis te komen en iemand te hebben die blij was om je te zien. Rhi was dat ook wel echt. Een hond was heel anders. Ze waren zo puur. Ik kon niet inzien dat er iets slechts aan ze was. Natuurlijk waren er honden die gevaarlijk waren, maar dat kwam door hun baasjes! De mens konden een hond helemaal verpesten. Petunia was puur, iets wat ik heel erg mooi vond om te zien! Rhi zou dat ook wel moeten zien! Alleen al als ze zag hoe ze nu lag!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Deze hele discussie sloeg nergens op? Het was onzin dat het Luke zoveel deed wat ik van die hond vond! Alsof hij zich altijd wat aantrok van mijn mening, of ik van de zijne? Misschien tot op een zekere hoogte, maar nu maakte het toch helemaal niks uit? Ik vond in ieder geval van niet! Blijkbaar mocht ik me nu ook al niet kut voelen, want daardoor voelde Luke meteen de drang om zich te gedragen als een zeurderig wijf dat niks beters te doen had! ‘Dus omdat ik me gedraag als een shitty puber, vindt jij het nodig om te doen alsof je een moeder bent?’ vroeg ik aan hem. Dat sloeg toch helemaal nergens op?! Ik was zijn vriendin en hij kon normaal tegen me praten in plaats van me zo dom te vragen waar mijn gedrag op sloeg! Alsof ik me hoefde te verantwoorden voor mijn gedrag? Soms had je gewoon een shit-dag. Dit was er zo één, maar dat zou ik nu echt niet zo snel aan Luke vertellen. Als ik dat had gewild, wilde ik dat nu niet meer! Hij was toch te druk bezig met die domme hond van hem, die hij blijkbaar zo belangrijk vond dat hij haar gevoelens boven die van mij plaatste. Alsof ze had begrepen wat ik had gezegd. Natuurlijk niet! ‘Ik bepaal zelf wel of ik iets of iemand een kans geef en dat beest hoeft er van mij echt geen te hebben, laat staan dat ze het verdient,’ zei ik tegen Luke, die duidelijk echt niet blij was omdat ik zijn hond had beledigd. Pech voor hem? We konden niet alles even leuk vinden, dat ging gewoon niet in een relatie. Hij hield van honden en ik niet, dat was toch prima? Ik vond het echt niet erg dat hij een hond had, maar wel dat hij haar in mijn gezicht duwde en me dwong om haar een kans te geven, want dat was nog altijd mijn eigen keuze en ik hoefde die hond gewoon niet bij me in de buurt te hebben! Luke benoemde dat ik eerst ook niet van relaties hield en dat we hier nu toch zaten, maar ik snapte echt niet wat het nut was om dat er bij te halen! Dit was toch iets compleet anders? Dit ging om een ding, een hond! Dat was hetzelfde als dat ik niet verjaardagstaart of zoete cocktails hield! ‘Dat is echt compleet iets anders, Luke,’ zei ik dan ook tegen hem. Een relatie kon je echt niet vergelijken met een hond! Dat vond ik dan toch! Misschien probeerde Luke gewoon dingen te zeggen om mijn gedachten te veranderen, maar dat ging niet gebeuren! Ik wist hoe ik dacht over honden en dat zou ik ook altijd blijven doen! Luke zei dat hij al een band had opgebouwd met Petunia, alsof dat echt mogelijk was! Hij praatte zelfs weer tegen haar, op zo’n vervelende toon die mensen ook gebruikten als ze tegen een baby praatte. ‘Oh mijn god, houd toch op,’ zei ik tegen Luke, waarna ik overeind kwam van de bank. Ik hoefde er echt niet naast te zitten! Ik hield er niet van als mensen klef deden, ook niet als Luke het tegen mij deed! Laat staan tegen een fucking hond! Ik keek naar Luke, die Petunia aaide over haar hele lijf. Het was haast iets om misselijk van te woorden. ‘I love you-slut,’ zei ik tegen Luke, omdat hij zojuist zijn liefde had verklaard aan een hond! Het was maar een dier! Eentje die hij nog maar een paar uur had, dus hoezo zei hij zoiets tegen haar? In mijn hoofd was dat echt niet logisch. Je kon sowieso niet echt van een dier houden? Niet dat ik nou de expert was in het “houden van” maar ik vond het belachelijk dat hij tegen die hond praatte alsof ze zijn vriend was en het echt het beste was wat he was overkomen! In mijn ogen was het gewoon een stinkdier en ik kon echt niet begrijpen waarom Luke er zo klef mee deed. ‘Je bent Ted, maar dan met honden.’ Straks zouden er hier nog vijf honden rondlopen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Dit was toch te idioot voor worden. We hadden een discussie omdat ik Petunia mee had genomen. Ik snapte zelf niet waarom Rhi het nodig vond om zo opstandig te doen. Zo deed ze wel echt een beetje en dan vond ze het gek dat ik haar een puber noemde. Zij had mij een moeder genoemd! Het maakte me normaal gesproken echt niet uit hoe Rhi zich voelde. Wanneer we iets samen deden, zagen we vanzelf wel waar we zin in hadden en vaak merkte ik wel een veranderingen in haar gedrag, het was ook prima als dat niet zo was. Nu was het in mijn ogen anders. Als ze zich rot voelde, was dat prima, maar ze hoefde het niet op een hond af te reageren en er volgens ook nog eens kinderachtig over te doen. "Blijkbaar is dat nodig!" Het leek wel alsof het nodig was? Ze gedroeg zich gewoon belachelijk en ik vond dat ik daar best iets over mocht zeggen. Rhi had ook gezegd wat ze had willen zeggen zonder dat ze er echt over nagedacht wat ze precies had gezegd. Ik snapte ook nog wel Petunia niet alle woorden kon verstaan, maar honden waren best wel slim! Alleen de lichaamstaal van Rhi was al duidelijk genoeg geweest om er voor te zorgen dat ze niet verder op haar af was gestapt. "Dat is echt belachelijk Rhi." Ze had een hond gezien en had meteen gedacht dat ze het niet waard was. Petunia was niet zomaar een hond? Ze was geen hond die tegen je opsprong of met wie je een heel eind kon gaan rennen. Ze was juist rustig, liet zich tegen je aantrekken en wilde die aandacht ook gewoon graag. Dat was aan haar te zien! Rhi kon niet van huisdieren houden, wat ook prima was, maar ze hoefde niet op deze manier te reageren? Ze kon in ieder geval blij voor mij zijn omdat ik wel echt blij was dat ik nu een hond had. Het maakte een huis toch wel echt compleet. Er was altijd iemand aanwezig, die ook echt blij was om jou te zien. Als Rhi en ik samen hadden gewoond, dan had ik gesnapt dat ze het even niet leuk had gevonden. Ze woonde hier echter niet en het was ook best wel duidelijk dat ik haar zoiets niet hoefde te vragen. Dan had ze ook niet veel te zeggen over hetgeen wat ik deed. Ik had een hond gewild en nu was ze hier! "Dat is het niet?!" In mijn ogen was het niet veel anders. "Je bent het niet gewend om een huisdier te hebben en dat is prima, maar je geeft het niet eens een kans." Het was niet haar huisdier, maar ze bracht hier toch wel wat tijd door, dan was het toch ook niets als ze met een boog om Petunia heen liep? Rhi stond op van de bank. Ze deed echt alsof ik een of andere idioot was, omdat ik had gezegd dat ik van Petunia hield. Ze verdiende gewoon liefde! Ze had wel een tijdje in het asiel gezeten en daar konden ze echt niet hele dag met haar knuffelen! Iets wat ik nu wel kon, dus ik ging haar ook wel echt laten zien dat ze hier een goed huis had, met iemand die van haar hield! Ik rolde met mijn ogen, waar sloeg deze vergelijking op. "Nou, jij bent Robin, maar dan zonder honden!" Het was wel zo? In sommige opzichten was ze behoorlijk zoals Robin. Als je wist dat je van iemand hield, kon je dat best wel zeggen! Zelfs alsof het na een paar uur was. Met een hond was dat sowieso anders? Daar zat echt een soort van onvoorwaardelijke liefde. Het was gewoon heel simpel om van een hond te houden. Zeker zo eentje als Petunia. "Je gedraagt je echt belachelijk." Ik hoopte dat Rhi dat zelf ook door zou hebben, wat natuurlijk niet ging gebeuren. Zo was Rhi dan ook wel weer.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was toch belachelijk dat we hier nu ruzie over maakten?! Ik zag echt niet in waarom dat nu weer moest! Luke was degene die mij aan had gesproken op mijn gedrag, terwijl ik zelf wel mocht weten hoe ik me gedroeg! ‘Wat nodig is, is dat jij accepteert dat niet iedereen magisch verliefd wordt op zo’n beest en ik al helemaal niet!’ Hij deed er echt heel beledigd over. Dat terwijl hij dat echt niet moest zijn. Met wat voor een hond hij hier ook aan was gekomen, ik had het toch niks gevonden. Het was gewoon niets voor mij en dat zou het ook nooit worden. Nu hadden we er ruzie over, maar ik zou nog een hele tijd door kunnen schreeuwen tegen Luke. Dus op dit moment zou het eerder een wedstrijd worden om wie er als eerste klaar mee zou zijn, en met de ander. Ik was nu al klaar met Luke zijn domme gedoe, maar ik zou niet zomaar stoppen met schreeuwen. ‘Waarom moet ik het een kans geven? Het is niet eens mijn huisdier!’ Ik snapte niet waarom dit zo belangrijk was voor Luke. Het was zijn hond en dat was allemaal leuk en aardig, maar ik hoefde dat beest toch geen kans te geven als ik dat niet wilde? Ik wist hoe ik over honden dacht! Ze stonken en waren alleen maar heel erg vervelend. Ze konden niet eens zelf ergens fatsoenlijk poepen en dat geblaf was ook irritant? Alle huisdieren waren dat in mijn ogen! Ik had nooit de behoeft gehad om er eentje te hebben. Zelfs geen vis of wat dan ook! Ik had er het nut nooit echt van in gezien en dat deed ik nu eigenlijk nog steeds niet! Het was iets voor domme rijkeluiskinderen die er uiteindelijk toch niet meer goed voor zorgden, omdat ze iets beters te doen hadden! Zo had ik er in ieder geval naar gekeken toen ik jonger was en dat beeld was nog niet veranderd. ‘Ik ben niet Robin! Zij is een fucking doos!’ riep ik verontwaardigd uit. Ik leek echt niet op Robin! Volgens mij had hij gewoon iets doms terug willen roepen, omdat ik hem een I love you-slut had genoemd en had hij niks geweten! Hij was het echter wel, want hij deed net alsof hij die hond al jaren had! Het leek echt net alsof Edyn met Pixie voor me zat! Van Edyn kon ik echter wel verwachten dat ze zo deed! Ik had niet verwacht dat Luke zo met een hond op de bank zou kunnen zitten! Het was prima als hij dat deed, maar het leek nu alsof die hond het meest belangrijke in de hele wereld was. Dat terwijl dat echt niet het geval was! Het was immers maar een hond! ‘En wat dan nog?!’ vroeg ik aan Luke. Wat maakte het uit dat ik me belachelijk gedroeg? Ik vond dat ik daar het recht op had. Ik had een shitty dag gehad en daardoor zat ik nu niet lekker in mijn vel. Dat vond ik echt niet zo heel vreemd! Nu stond er ook nog eens een random hond voor me. Eentje die Luke blijkbaar geweldig vond, wat hij ook wel mocht vinden, maar hij moest niet zo fucking dom doen! Niet iedereen hield van honden en die hond kon hem ook niet begrijpen. ‘Alsof jij je niet belachelijk gedraagt. Wat die hond denkt en voelt is duidelijk heel belangrijk voor je. Dus als ik zo belachelijk doe, ga je toch lekker met haar ergens zitten?’ Het was niet zo dat ik jaloers was op die hond! Dat kon niet eens. Toch vond ik het wel stom dat hij haar gevoelens duidelijk boven die van mij stelde. Niet dat ik er behoefte aan had om over te praten. Ik was niet de persoon die ging klagen over haar werk, maar ik was hier naar toe gekomen om rustig op de bank te zitten en tegen Luke aan te leunen. Niet om een discussie te voeren over een domme hond, wiens gevoelens ik blijkbaar had geraakt door mijn opmerking.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik snapte echt niet waarom we nu ruzie aan het maken aan het waren. Ik had het gewoon echt niet chill gevonden hoe Rhi had gereageerd. Natuurlijk kon ze geen sorry zeggen en voelde ze zich meteen weer aangevallen doordat ik haar aan had gesproken op haar gedrag. Iets wat ook gewoon moest kunnen in een relatie. "Wat ook niet verkeerd is toegeven dat je je fucking dag niet hebt en daarom gewoon shit eruit gooit. Hoe zielig is het dat je het dan op een hond afreageert." Dat was net zoiets als schreeuwen tegen een kind. Rhi hield ook niet van kinderen, dus ik zag het ook nog wel voor me dat ze dat gewoon zou doen! Petunia kon er ook weinig aan doen dat Rhi een kut dag had. Ik vond het niet prettig voor Rhi. Ik wilde haar ook niet op die manier zien. Misschien was het iets gebeurd op werk. Er kon echter van alles zijn! Waar ik haar niet mee kon helpen als ze me niet vertelde wat er aan de hand was. Ergens had ik haar die kans ook niet echt gegeven. Petunia was meteen naar haar toe gerend en haar eerste reactie had me niet aangestaan. Misschien had ik daar zelf ook iets beter over na moeten denken. Ik wist echter nu ook niet echt wat ik moest doen? Ik vond het ook niet prettig dat we naar elkaar aan het schreeuwen waren. Soms was het wel nodig, het hoorde er bij, maar het was niet zo dat ik het graag deed. Frustraties moesten er echter uit en dat kwam gewoon met woorden. Deze woorden sloegen echter totaal nergens op! Ik snapte ook niet dat we hier nu echt mee bezig waren. Ergens was het gewoon te belachelijk voor woorden en helemaal onnodig! "Als je gewoon aangeeft dat je je niet oké voelt, kan ik daar ook rekening mee houden! Je hoeft niet alles in je eentje te doen." Rhi was wel zo. Ze dacht dat ze alles alleen moest doen, dus ook door dit soort dagen in haar eentje heen moest gaan. Als ze me aan had gegeven dat ze zich niet oké voelde, dan was het prima. Dan had ik haar reactie misschien nog wel begrepen ook. Nu kwam ik er eigenlijk pas achter dat het niet zo goed met haar ging, juist omdat ze zich als een puber gedroeg! "Dan ga jij toch lekker weg?!" Rhi riep dat ik dan maar ergens met Petunia moest gaan zitten. Dit was nog altijd mijn huis, dus ik bleef hier gewoon zitten? Het maakte me niet uit wat Rhi daar van vond. Ik had meer recht om hier te zitten. Als ze echt niet bij mij en Petunia in de buurt wilde zijn, moest zij er maar voor zorgen dat ze er iets aan deed en in mijn ogen was de beste oplossing dan toch echt gewoon weg gaan! Dan waren we ook af van deze idiote discussie, want ik had hier ook geen zin in! Het was nutteloos! Ik hoopte dat Rhi dat ook in zag en ze misschien nog van gedachten zou veranderen, als ze dat niet deed, was dat ook goed? Voor nu was het gewoon beter om niet de hele tijd te lopen schreeuwen! In mijn ogen was het namelijk nergens voor nodig. Ik kriebelde nog even achter de oren van Petunia. Volgens mij snapte zij er ook niet heel erg veel van dat er mensen aan het schreeuwen waren. Ze was wel heel erg oplettend! Het viel nog mee dat ze niet begon te blaffen, want er waren ook honden die dat deden als ze geschreeuw hoorden! Als een soort van verdediging. Ze was gewoon heel rustig. Ik hoopte dat Rhi ook rustiger kon worden en we misschien nog even konden praten over alles en anders ging ze maar gewoon weg. Het was haar keuze?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was een woordenwisseling van niks. Volgens mij wisten we beiden wel dat we fucking dom bezig waren, maar geen van ons leek de woorden te kunnen stoppen. Luke was butthurt omdat ik zijn hond had beledigd en ik had al de hele dag een shitty humeur gehad, wat nu alleen maar werd verergerd. ‘Ik reageer het niet af op een hond, ik reageer het af op jouw domme gedraag tegenover die hond!’ Hij was gewoon net Edyn? Met zijn geknuffel en dat rare, hoge stemmetje dat iedereen maar altijd gebruikte om tegen een hond of een baby te praten! Ik vond dat gewoon vreemd? En ik mocht honden niet. Zij mochten mij waarschijnlijk ook niet, dus waarom konden we het niet gewoon zo laten en verder gaan met ons leven? Ik had daar geen last van, die hond waarschijnlijk ook niet en Luke ook niet! Hij had ook wel geweten dat ik honden niks vond, dus hij moest niet doen alsof dit nu nieuws was en het vreemd was dat ik niks met die hond te maken wilde hebben. ‘Want daar had ik de tijd voor?! Ik kwam binnen en er stond een hond voor mijn neus en toen begon het al!’ riep ik naar Luke. Of ik het had willen vertellen of niet, ik had niet het idee gekregen dat mijn shitty dag op het moment voorrang had gekregen op het geweldige nieuws van Petunia. Luke zou dat waarschijnlijk ontkennen, maar in mijn ogen had hij die hond onder mijn neus geduwd en had ik het maar moeten accepteren dat ze er nu was. Iets wat ik best wilde doen! Het was zijn huis en als hij er een hond bij wilde, dan was dat zijn beslissing en niet de mijne! Ik vond echter niet dat ik die hond leuk moest vinden of haar een kans moest geven, zeker vandaag niet! Luke schreeuwde dat ik dan maar weg moest gaan, waar ik in eerste instantie op terug wilde schreeuwen dat ik dan ook wel weg zou gaan, maar ik had Luke nog nooit echt die woorden horen gebruiken. Ik wist dat het maar een ruzie was en dat hij het waarschijnlijk niet meende. Tenminste, ik hoopte dat hij het niet meende. Waar waren we eigenlijk mee bezig? Ruzie maken om een hond? Ik stond er nog steeds bij dat ik die hond geen kans hoefde te geven en ik was nog steeds chagrijnig om wat er was gebeurd om werk, maar was dat echt een reden om nu weg te lopen en dagenlang boos te blijven op Luke? Ik wilde niet dat hij me weg zou sturen om mijn geschreeuw. Ergens was het alleen maar goed voor hem dat hij mijn geschreeuw niet zomaar accepteerde. Hij pikte sowieso niet meer zo snel iemand zijn of haar shit en dat was beter voor hem, maar er was iets aan die woorden waardoor ik nu niet meer wist wat ik moest zeggen. Waarschijnlijk was een excuses op zijn plek, maar straks moest ik ook nog sorry zeggen tegen die hond! Daar zat ik niet echt op te wachten, maar ik wilde ook niet weg gaan! Luke had me een keuze gegeven: blijven of weg gaan. Ondanks dat ik met gemak de deur weer uit zou kunnen lopen, wist ik niet of ik dat wel wilde. ‘Ik ga wat te drinken pakken,’ meldde ik daarom ook maar, wat misschien wel voor Luke uit de lucht kwam vallen. Misschien was hij nog niet klaar met deze discussie, maar ik wist dat als ik echt weg was gelopen, we elkaar voor een paar dagen waarschijnlijk niet zouden spreken en dat alleen maar om een domme hond. Ik draaide me dan ook om en liep naar de keuken, waar ik de koelkast open trok en er een flesje bier uit haalde. Ik haalde de dop er af door het aanrecht te gebruiken en nam er vervolgens een slok van. Ik draaide me om, zodat ik met mijn lichaam tegen het aanrecht aan kon leunen. Ik wist niet of Luke me echt weg wilde hebben. Waarschijnlijk zou ik zo wel gaan, als dat echt was wat hij wilde.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik had niet gedacht dat het hier op uit zou draaien. Rhi had ook geen gat in de lucht hoeven springen omdat ze een hond had zien staan. Petunia was mijn hond en dat zou ze ook gaan blijven. De woorden waren gewoon best wel hard aangekomen. Ik snapte zelf ook niet helemaal waarom het daardoor verder was gegaan totdat we uiteindelijk hier waren gekomen. Ik wilde Rhi hier echt niet weghebben, maar misschien was dat op het moment wel het beste. Als we hier beiden zouden blijven dan bleven er woorden uitkomen en zou van het een het ander komen. Er waren vast genoeg woorden die nog gezegd konden worden, maar dat wilde ik niet. Ik had Rhi hier niet gewild zodat ik naar haar had kunnen schreeuwen en andersom. Het kon ook niet haar bedoeling zijn geweest. Rhi leek er wel echt over na te denken om weg te gaan. Ze besloot echter wel weg te lopen, maar niet naar buiten. Ergens was ik wel blij dat ze niet weg liep. Het betekende dat ze het zelf ook niet wilde. Heel voorzichtig haalde ik de kop van Petunia van mijn schoot af en legde die op de bank. "Ik kom zo weer terug." Fluisterde ik zachtjes. Ik hoefde geen reactie vanuit de keuken, om te horen dat ik weer zo idioot bezig was. Misschien was het ook wel een beetje gek dat ik tegen hond aan het praten was. Ik vond het echter alleen maar fijn! Keek nou naar de kopje! Haar oortjes gingen zelfs wat naar boven. Ik stond op van de bank. Eventjes twijfelde ik wel of het een goed idee was om naar de keuken te lopen. Als Rhi echt haar dacht niet had, had ik eigenlijk wel met haar te doen. Het was niet fijn om je gewoon niet lekker te voelen, terwijl je wel de hele dag door moesten. Er waren genoeg mensen die dan iets van je wilde. Ze werkte de hele dag met mensen, die ook nog eens heel erg kritisch waren. Het ging immers wel om iets wat ze op hun lichaam wilden hebben. Ik snapte wel dat mensen het dan perfect wilden hebben. Terwijl ze dan gewoon niet aan het opletten waren wat ze allemaal zeiden en misschien wel van Rhi verlangden. Ik hoorde dat het stil was in de keuken en liep dan ook die kant op. Rhi zag er behoorlijk verslagen uit, iets wat me net nog niet op was gevallen. Ik wist niet of het kwam door haar dag, of aan het feit dat we net zo tegen elkaar hadden geschreeuwd. Ik zuchtte zachtjes. Ik hield er niet van om Rhi zo te zien, ze was helemaal niet iemand die normaal vatbaar was voor woorden. Ik wist niet of het door mij kwam of niet. Ze was echter wel echt verslagen. Ik zette mijn trots opzij en liep naar haar toe. We hadden net nog schreeuwend tegenover elkaar gestaan en mijn woede was echt nog niet weg, maar ik wilde wel dat Rhi wist dat ze hier ook kon komen als ze zich wat minder voelde. De laatste tijd had vooral bestaan uit heel wat leuke dingen. Avonden in de club. Ik vond het echter nog steeds fijn om met elkaar op de bank te zitten, zeker als Rhi het nodig had. Ik stapte dan ook op Rhi af en sloeg mijn armen, zonder verder nog iets te zeggen om haar heen. Het was niet ineens magische goed. We waren echter ver genoeg in onze relatie om dit soort dingen even aan de kant te zetten. Ik kon het in ieder geval wel even doen. Het zou best wel kunnen dat Rhi me van haar afdrukte, maar dan wist ik in ieder geval wel dat het echt even klaar was? Ik wilde nu vooral dat Rhi zich iets beter zou gaan voelen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Ik nam nog een slok van mijn bier en hield hem vervolgens tussen mijn handen. Ik ging met mijn vingers over het etiket en trok aan een los hoekje. Het was al heel wat dat ik niet de deur uit was gelopen, voor mijn gevoel in ieder geval. Ik was daar altijd heel erg goed in geweest, maar van Luke wilde ik niet weg lopen. Daardoor had het ergens wel gestoken dat hij had geroepen dat ik dan maar weg had moeten gaan. Een jaar geleden had hij nog gezegd dat hij nooit weg zou gaan. Niet dat hij nu weg was, maar het zou zomaar kunnen gebeuren als ik mijn grote bek open bleef trekken. Ik keek op toen Luke de keuken binnen kwam. Heel even dacht ik dat hij nog iets zou zeggen, of dat hij me alsnog weg zou sturen omdat het nu klaar was. In plaats daarvan liep hij op me af en voelde ik zijn armen om me heen. Ik zuchtte en zette mijn flesje bier aan de kant, waarna ik mijn armen om zijn middel sloeg en mijn hoofd tegen zijn schouder aan legde. Ik wist dat ik niet de beste vriendin was voor hem, zeker op dit moment niet. Hij was blij geweest met zijn hond en ik had er alleen maar over geschreeuwd. Niet dat het nu opeens allemaal goed was. Luke leek dat echter aan de kant te kunnen zetten om bij me te komen en me even vast te houden. Iets wat ik wel nodig had gehad na de dag die ik had gehad, ondanks dat ik er misschien niet direct om zou hebben gevraagd. Luke had wel gelijk. Ik dacht dat ik dat soort dingen alleen op moest lossen. Dat had ik immers altijd al gedaan, dus waarom zou het nu anders zijn? Als Luke echter een slechte dag had, dan wilde ik ook graag dat hij naar me toe kwam. Ik hoefde niet meteen alles te weten en over te praten, maar als Luke een dag had waarop hij niet lekker in zijn vel zat, dan wist hij me te vinden. Andersom was het ook wel zo, dat wist ik diep van binnen ook wel. Het was dom om het toe te geven, maar waarschijnlijk was ik gewoon jaloers geweest op hoe Luke om was gegaan met die hond. Misschien niet echt jaloers, maar het voelde toch een beetje vreemd. Het was in ieder geval niet een leuk gevoel. En ik had me wel echt als een sukkel gedragen, daar was ik me ook wel bewust van. Toch kwam Luke nu wel naar me toe, ondanks dat ik me echt onredelijk had gedragen. Ik was nog wel volwassen genoeg om dat toe te geven. Blijkbaar waren we nu beide volwassen genoeg om alles even aan de kant te zetten en hier in alle rust te staan. Luke hoefde niets te zeggen, want ik wist wel dat het nu eventjes goed was. Misschien niet volledig, maar we konden hier nu wel even staan in stilte en accepteren dat de ruzie eigenlijk nergens over was gegaan. ‘Ik wil niet weg gaan,’ fluisterde ik zacht, hopend dat hij het ook een beetje zou zien op een manier om sorry te zeggen. Luke had me juist gevraagd om hier te komen, waarschijnlijk om ook te laten zien dat hij een hond had gekocht. Dat soort dingen hoorde je met elkaar te delen in een relatie. In plaats van de vreugde te delen, was ik begonnen met schreeuwen. Iets wat nu wel heel onredelijk klonk in mijn hoofd. ‘Er was gewoon een kutbitch op werk,’ zei ik vervolgens. Ik vond het echt niet erg als iemand kritisch was. Dat was juist nodig. Het ging wel om iets wat voor altijd op iemand zijn of haar lichaam zou staan en dat hoorde ook tot in de puntjes verzorgd te zijn, maar als iemand steeds met andere ideeën kwam, waardoor ik constant alles aan moest passen wat ik had bedacht, dan werd ik daar chagrijnig van! Alsof diegene totaal geen respect had voor mijn werk! Ik was niet computer die keer op keer maar iets anders maakte. Op een gegeven moment was het klaar.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Soms moest je je trots even opzij zetten. Ik vond het niet erg om het op het moment te doen, zeker niet omdat Rhi het echt nodig had. We hadden beiden niet goed gereageerd op elkaar. Nu was niet meteen alles goed, maar het was iets waar we later over konden praten. Nu had Rhi gewoon een paar armen nodig. Het feit dat Rhi niet eens aanstalten maakte om me weg te duwen, zei eigenlijk al wel genoeg. Ze had dit echt nodig. Een jaar geleden had ik niet gedacht dat we hier hadden kunnen staan, dat het echt zo goed met ons had kunnen gaan. Naar Bali was er genoeg veranderd, maar in het afgelopen jaar waren we echt in onze relatie gegroeid. Er waren vast genoeg mensen die commentaar zouden hebben om hoe we met elkaar omgingen. Het was echter niet aan iemand anders om te oordelen, maar juist aan ons. We moesten naar onze relatie kijken en ons bedenken of we het prettig vonden hoe het nu ging. Deze dagen waren er. Soms werd er geschreeuwd. Ik kon echter mijn mond ook niet houden als er iets was wat me niet aanstond, Rhi ook niet en dat botste dat soms gewoon. Uiteindelijk kwamen we er ook wel uit. Rhi zei zachtjes dat ze niet weg wilde gaan. Ik wilde zelf ook niet dat ze zou gaan. Ik had gezegd dat ze maar weg moest gaan als ze het niet wilde, maar ik had er niet op gehoopt. "Ik wil je ook helemaal niet weg hebben." Fluisterde ik. Ik genoot juist van de tijd die we samen hadden. We hadden nu nog vrij, maar het zou niet lang meer duren voordat we zouden beginnen met het schrijven van nieuwe muziek. Ik wist dat ik voor die tijd met Michael moest praten, omdat er toch het een en ander was gezegd wat niet goed was gevallen. Hij was dan wel begonnen door Rhi fucked up te noemen, maar ik had het op hem gemunt. Uiteindelijk was het gekomen door wat Rhi en ik hadden gedaan. Het zou niet gaan helpen als Michael en ik niet met elkaar praatten. Ik vond het echter lastig om naar hem toe te stappen om mijn excuses. Daar wilde ik me nu ook niet druk over maken. Rhi was veel belangrijker en ze leek wel echt aan te geven dat ze hier wilde zijn. Ze wilde hier niet weg! Ik liet mijn vingers zachtjes over haar rug heen gaan. Ik hoopte dat ze er iets rustiger van werd. Ze had echt haar dag niet gehad en het was niet fijn dat ze hier ook meteen in verdediging had moeten gaan, omdat mij iets niet aan had gestaan. "Wil je over haar ranten?" Vroeg ik aan Rhi. Van mij mocht ze best even alles eruit gooien, zeker als ze het nodig was. Het kon echter best wel zo zijn dat ze het fijner vond om gewoon alles over haar te vergeten. Ik wilde nu wel een beetje rekening houden met Rhi en waar ze behoefte aan had. De manier waarop ze dingen had gezegd, maakte me ook wel duidelijk dat ze spijt had. Ik had het ook wel, het was totaal niet nodig geweest. Ik liet Rhi los, zodat ik haar mee kon trekken naar de woonkamer. We hadden hier net gestaan, maar dat wilde ik nu even vergeten. We waren groter dan alleen onze woordenwisseling. Ik ging op de bank zitten en trok Rhi naast me neer, zodat ik mijn armen weer om haar heen kon slaan. Dit was in eerste instantie wel de bedoeling geweest. Ik had verder geen plannen voor vanavond. We konden ook best een nachtje thuis blijven. Zeker omdat Petunia hier ook nog moest wennen en ik niet meteen de eerste avond weg had willen gaan. Ik zakte iets onderuit, waardoor Rhi ook wel mee moest gaan. Ik kon Rhi daardoor een kus op haar voorhoofd geven. Normaal hield ze niet van klefheid, maar nu had ze het gewoon een beetje nodig!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Luke wilde me ook niet weg hebben. Hij had het wel gezegd, maar dat was waarschijnlijk uit boosheid en frustratie geweest. Zo zeiden we allemaal wel eens iets en de helft van de tijd meenden we het echt niet. Waarschijnlijk had ik ook wel kunnen weten dat Luke het niet zo had bedoeld, maar dat nam niet weg dat het niet binnen was gekomen. Ik wist niet of Luke het wist, maar zijn woorden op Bali hadden veel voor me betekend en soms hield ik me daar wel aan vast. Ik wist dat ik niet van hem kon verwachten dat hij nooit weg zou gaan. We waren immers jong. Er zou van alles kunnen gebeuren tussen ons, waardoor één van de twee er klaar mee zou zijn. Misschien wel allebei. Dat moment was nu echter nog niet aangebroken. ‘Je bent een idioot, Hemmings,’ zei ik tegen hem, al was het wel lief van hem dat hij mijn rant aan wilde horen over dat wijf. Ik had nu echter geen zin om alles er op die manier uit te gooien. Ik liet me echter wel door Luke meenemen naar de woonkamer, waar ik op de bank werd getrokken en zijn armen weer stevig rond me heen kreeg. Hij zakte op een gegeven moment onderuit, waardoor we samen op de bank lagen. Petunia lag er ook nog steeds, maar die leek het niet te deren dat we het grootste gedeelte van de bank in beslag hadden genomen. Ze kwam enkel overeind om zichzelf vervolgens anders neer te leggen, wat resulteerde in dat ik haar kop op mijn benen kreeg. Ik keek haar eventjes aan, maar ik besloot mijn mond te houden. We hadden de ruzie zojuist even aan de kant geschoven en ik wist dat als ik weer een opmerking over haar zou maken, hij meteen weer zou beginnen. Ik voelde Luke zijn lippen op mijn voorhoofd en sloot eventjes mijn ogen om te genieten van het moment waar we nu in waren. Dat we beide onze gevoelens aan de kant konden zetten om hier samen te liggen, vond ik persoonlijk al heel wat. Het voelde heel volwassen, al waren we dat waarschijnlijk nog lang niet. Een jaar geleden zou ik echter weg zijn gelopen en dan was ik de komende paar dagen niet terug gekeerd. Dat terwijl Luke en ik nu eindelijk alle vrijheid hadden die we graag hadden gewild. Hij had geen verplichtingen meer, geen tour waardoor hij een groot deel van het jaar weg was. Niet dat ik elke dag door wilde brengen met Luke, maar het was fijn dat hij er nu gewoon was en ook niet zo snel weg zou gaan. ‘Ik hoef niet te ranten, maar ik wil wel iets slaan.’ Misschien had ik ook wel voordat ik hier naartoe was gegaan, even moeten gaan sporten. Dan had ik alles eruit kunnen gooien en had Luke niks over zich heen gekregen, maar voor mijn gevoel was het wel prima gegaan. Het was vooral gekomen doordat Luke zo butthurt over zijn hond had gedaan en het feit dat er hier opeens een hond had gestaan! Nu kwam ik een beetje laat achter die gedachte, maar dat betekende niet dat het niet meer kon. ‘Wil je mee sporten?’ vroeg ik aan Luke. We hadden het wel een paar keer samen gedaan. Hij had me weliswaar een keer een bloedneus geslagen, maar dat was niet zijn bedoeling geweest. Ik had er wel een beetje om kunnen lachen, al had Edyn het volgens mij helemaal niet leuk gevonden. Dat was echter typisch Edyn en ik had me er toen ook niet heel erg veel van aangetrokken. Bij boksen gebeurde dat soms? Blauwe plekken waren ook vanzelfsprekend en soms had ik zelfs wat wondjes op mijn knokkels, maar dat nam ik voor lief? Het was geen mooie sport, de wedstrijden zeker niet. Daarom hield Edyn het nog steeds bij alleen de trainingen, maar dat was ook maar beter. Ze zou het niet over haar hart verkrijgen als ze iemand zou slaan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Soms moest je alles even opzij kunnen zetten voor elkaar. Er zou vast nog wel gepraat moeten worden, maar op het moment vond ik het belangrijker dat Rhi zich wat beter zou gaan voelen. Ik moest wel lachen om haar woorden. Ze betekenden ergens diep van binnen dat ze van me hield. Die woorden vertelden we elkaar ook wel eens, maar we gooiden elkaar er niet kapot mee. Anders waren ze ook helemaal niet meer bijzonder. We wisten beiden wel dat we van elkaar hielden, dat hoefde echt niet de hele tijd rond te worden gesmeten. Ik vond het in ieder geval totaal niet nodig! Ik keek naar Petunia, die het niet heel erg vond dat we bij op de bank waren komen zitten. Ik zag wel dat ze haar hoofd op het been van Rhi had gelegd. Rhi zei er verder niets over, misschien wilde ze niet dat de ruzie weer helemaal overnieuw zou beginnen. Ik hoopte dat ze gewoon zouden wennen aan elkaar. Op een gegeven moment kwam dat vast wel. Petunia was niet moeilijk en Rhi zou ook wel inzien dat ze eigenlijk best lief was! Dat was ze nu al? Ze wilde Rhi volgens mij wel een beetje troosten! Ik hief een hand, als teken dat ik me overgaf. "Sla mij niet." Grapte ik. Ik kon best wel indenken dat Rhi even iets wilde slaan. Dat was de manier waarop ze normaal alle spanningen van zich afzette? Ze was echt goed geworden in het boksen, ze had meerdere wedstrijden gewonnen en ze werd steeds beter, wat betekende dat ze ook aan belangrijkere wedstrijden mee mocht doen. Ik vond het wel bijzonder dat ze het in zo’n korte tijd zo ver had geschopt. Ik knikte, het was niet verkeerd om te gaan sporten. We hadden we vaker samen gesport? Soms hadden gewoon een stuk samen gerend, of we waren samen naar de sportschool gegaan, we hadden echter ook wel eens samen gebokst. Niet dat het altijd even goed was gegaan. Dat soort dingen gebeurden wel vaker. Het hoorde een beetje bij de sport! De hele bedoeling van het boksen, was dat je andere mensen raakte, want daar kon je punten mee verdienen of nog beter: iemand knock out slaan. "Ik ga mee. Ik zou proberen je niet weer een bloedneus te slaan. " zei ik lachend. Rhi had het totaal niet erg gevonden. Edyn was wel heel erg bezorgd geweest. Uiteindelijk was het allemaal wel goed gekomen en had ik Rhi mijn excuses, op mijn eigen manier, aangeboden. Ik kwam overeind, waardoor Rhi en Petunia dat ook moest doen. "Ik denk dat je hier nog wel wat sportkleding hebt liggen?" Ze was hier de laatste tijd best wel vaak, dus dan bleef ook wel het een ander liggen. Rhi was er in het begin echt een beetje tegen geweest, maar dat soort dingen gebeurden gewoon? Het was niet meteen zo dat we samenwoonden. Het had al heel wat moeite gekost om het voor elkaar te krijgen dat Rhi een sleutel aan had genomen. "Ik pak het wel even bij elkaar." Ik gaf Rhi nog een kus, voordat ik opstond van de bank. Ik liep naar mijn kamer, waar ik mijn eigen sporttas van de grond af pakte en op het bed gooide. Als het goed was, zat daar wel genoeg in. Handschoenen konden we vast bij de boksschool krijgen, Rhi had die immers ook niet bij zich? Ik vond uiteindelijk nog wat spulletjes van Rhi en propte die bij in de tas. Ik liep terug naar de woonkamer. Ergens was het misschien gek dat we nog geen tien minuten geleden tegen elkaar hadden geschreeuwd en het nu weer goed leek te zijn. Voor mij voelde het echter niet gek? Rhi had nu echt even de tijd nodig om de dag van zich af te zetten, iets wat ze kon doen door te boksen, iets waar ze me blijkbaar wel bij wilde hebben. Dat was toch wel een goed teken!

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld