Forum

Zu wierp even een blik op Darren die natte kleding aan had, een blik die hij met veel moeite wist los te rukken, en knikte toen.

‘Kinderspel.’ Voor Zu was ongezien rondsluipen het makkelijkste wat er was. Hij kon makkelijk verdwenen, als tekening tegen een muur bijvoorbeeld, en aangezien hij gedeeltelijk kat was, kon hij geluidloos rondsluipen. 

Zijn gezicht had wat meer kleur dan normaal en zijn ogen glinsterden vrolijk. Hij had in al die jaren nooit echt iemand gehad om mee te praten. Hij wist dat het te vroeg was om Darren een vriend te noemen, maar in ieder geval wel een kamergenoot waarmee hij om kon gaan. Iemand die geen hekel aan hem had. Misschien iemand waarmee hij bevriend zou kunnen raken. 

Dit vooruitzicht deed Zu goed, en stilletjes sloop hij door de bosjes. Hij was niet hoorbaar, bijna niet zichtbaar. Zu gaf het toe, hij was zich een beetje aan het uitsloven voor Darren, maar daar was niets mis mee toch? Zu’s oranje ogen gloeiden in het donker en hielden de omgeving in de gaten. Zu had zijn hoodie naar achteren getrokken om zo alle geluiden goed te kunnen horen, zijn staart was uit zijn broek zodat hij beter evenwicht tijdens het sluipen had. Ergens was hij blij dat het donker was, aangezien Darren anders heel duidelijk zijn katachtige uiterlijk zou kunnen zien. In het donker waren zelfs zijn hoektanden iets  puntiger dan normaal. Zu haatte deze vorm, ondanks dat het best handig van pas kon komen. 

 

Heel even dacht Zu dat ze erbij waren, maar toen de kust weer veilig was, begon Darren te rennen en wist Zu dat het veilig was om terug naar de kamers te gaan. Darren was al bijna binnen, en toen pas had Zu door dat hij dromerig naar Darren had zitten staren en dat hij nog op dezelfde plek stond. Hij vloekte zachtjes en rende achter Darren aan, die waarschijnlijk al bijna op de kamer was. Zu zag opeens een zaklamp van rechts komen en besloot om zijn instincten te volgen. Hij begon te rennen op handen en voeten, een manier die er misschien een beetje vreemd uitzag maar bij Zu ontzettend effectief was. Zu was snel, erg snel. Hij sprong op een auto en klom bij de muur omhoog. Zijn nagels groeiden, werden echte klauwen, en zo vond hij stevigheid om omhoog te klimmen. Zijn staart zwiepte heen en weer, zijn oren stonden naar achteren, zijn ogen gloeiden gevaarlijk. Zu vond het raam van hun kamer, die hij eerder op een kier had gezet, en sprong naar binnen. Daar zag hij Darren naar de deur kijken, waarschijnlijk vroeg Darren zich af waar Zu was. Zu vind een blik van zichzelf in een spiegel en uit pure schrik blies hij als een kat naar zijn eigen spiegelbeeld. Hij zag er uit als een wilde kat, zijn haren zaten een beetje in de war en zijn katachtige kenmerken waren de baas van hem geworden. Snel trok Zu zijn scherpe klauwen in en haalde hij een hand door zijn wilde haren. Zijn ogen werden weer een beetje normaal, en zijn oren stonden weer nieuwsgierig overeind. 

‘Jo, dat was even.. spannend.’ Kuchte Zu terwijl hij zich op zijn bed liet vallen.