Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De verhalen bleven maar stromen, de ene na de andere. Dean vertelde het verhaal van de tatoeage die hij boven zijn wenkbrauw had, met de slordig geschreven letters. Er werd hartelijk om gelachen en de sfeer werd er met de minuut gezelliger van. Het was goed, om op die manier alles even te vergeten.
Voor een seconde leek het gesprek even stil te vallen toen er niemand met een nieuw verhaal kwam nadat het vorige was afgelopen. Gelukkig was Sam niet de onaardigste en hij riep naar Charlotte, om wat nieuw bloed in het verhaal te brengen. De ogen werden nu allemaal op haar gericht en Dean merkte aan haar dat ze zich een beetje ongemakkelijk voelde bij de plotselinge aandacht. Hun blikken kruisten even en ze vertelde slechts kort waar het verhaal over ging. Sam kneep zijn oogjes even samen, maar zijn gezicht brak al snel open in een brede glimlach. 'En een Bloater gedood, wat ik gehoord heb! Daar moet je me maar een keer over vertellen, maar voor nu..' Hij gaf één van de kerels die naast hen zat een vriendschappelijke duw, wat maakte dat die persoon opstond. Zo ontstond er een vrije plek tussen Dean en Sam. Die laatste klopte op de boomschors. '..Kom erbij zitten, dan zal ik je eens een leuk verhaal vertellen over Dean z'n eerste tatoeage. Hij was niet altijd zo vol met inkt als jij hem kent.' De ogen van de vent lichtten op en Dean kreunde inwendig. Het was een vrij beschamend verhaal en hij wist niet zeker of hij wilde dat Charlotte het zou horen, maar het leek erop dat hij geen keuze had. Even keek Charlotte met een ietwat twijfelende blik zijn kant op, maar uiteindelijk leek ze de beslissing te maken om toch plaats te nemen op de zojuist vrijgekomen plek. Haar gespreksgenoot was nu druk met zijn eigen familie, dus anders had Charlotte toch in haar eentje gezeten.
Nadat ze had plaatsgenomen, schraapte Sam zijn keel en Dean bereidde zich voor op het meest beschamende verhaal ooit. Hij was vijftien geweest, had net zijn zus verloren en was eenzaam op weg gegaan naar.. God, hij wist zelf niet eens meer waar naartoe. Gewapend met een veel te zwaar pistool en het op hem drukkende verlies van zijn laatste familie, was hij voor het eerst echt alleen geweest. Dat was het moment dat Sam en Evan hem vonden, twee forse kerels die met een drietal andere mannen onderweg waren geweest. Hij herinnerde het zich nog goed.
'Dus, Evan en ik liepen daar, geweren in de hand voor het geval er iets zou gebeuren, toen we in de verte ineens geschreeuw hoorden. En schoten. Dus wij eropaf, staat daar een heel beduusd knulletje van een jaar of vijftien, met om zich heen drie pas gedode geïnfecteerden. Het eerste dat hij zei toe hij ons zag? "Ik heb het niet gedaan!"'
Er werd hartelijk gelachen en Dean voelde hoe zijn kaken rosé kleurden. Hij kon zich niet eens herinneren hoe had dat toen had gedaan, maar hij was doodsbang geweest dat er iemand boos op hem zou worden. Hij was zó wereldvreemd geweest, met enkel zijn zus die bij hem was geweest, dat hij niet wist of hij nou wel of niet iets goeds had gedaan. Daarbij waren Sam en Evan toen pas echt reuzen, want Dean was pas vlak voor zijn zestiende gaan groeien. Ze hadden het zetten van zijn eerste tatoeage dan ook uitgesteld tot ze zeker wisten dat de tekening niet lelijk zou gaan uitrekken. Hij stroopte zijn mouw op en wees op één van de vele tekeningen die daar stonden. Drie vogels, met kettingen aan hun poten die losgebroken waren. 'Dat is 'm,' zei hij tegen Charlotte. Eronder stonden -in veel sierlijker schrift dan zijn eigen handschrift- drie woorden: It wasn't me. Sam had erop gestaan dat die tekst vereeuwigd zou worden op zijn huid. Een wereldvreemd joch met een talent voor het doden van geïnfecteerden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was een zeer vermakelijk verhaal, vooral omdat het een wending had die niet bij Dean leek te passen. Er had een rijkelijke lach over haar lippen gerold, wat haast vreemd aanvoelde. Het was lang geleden dat ze écht gelachen had. Niet de glimlachjes die ze regelmatig met Dean deelde, maar een echte uitdrukking van plezier. Dezelfde uiting had ze zopas ook bij hemzelf gezien, waarbij ze zich besefte dat ze hem nog nooit echt had horen lachen. Het feit dat Dean de woorden ook nog eens op zijn arm vereeuwigd had, maakte het alleen maar grappiger. Nu kon ze niet anders dan hem er in de toekomst een keer mee plagen.
Al gauw vloeiden er andere gênante verhalen uit voort. Schijnbaar had Dean een aantal zeer beschamende dingen gedaan in zijn tijd bij deze mannen en Charlotte vond het absoluut niet erg om die verhalen aan te horen. Ze was blij dat ze niet in zijn schoenen stond en haar domme acties open en bloot op tafel gelegd werden. Al was Charlotte binnen de muren altijd vrij braaf geweest en had ze nooit echt vreemde dingen gedaan. Niet dat er iemand was die het na kon vertellen. Het verhaal over de zeep op de wond smeren was misschien wel haar meest beschamende actie geweest, maar die was al bekend bij Dean.
Sam sloeg zijn arm ineens om haar schouders en leunde wat naar haar toe. ‘Maar zeg eens, wordt je niet een beetje zat om al die tijd alleen te zijn met dat nukkige broekie?’ De spot lag duidelijk in zijn stem en ze was ervan overtuigt dat Dean de woorden niet beledigend op zou nemen. De leider van de groep had een charisma waarbij hij met alles weg leek te kunnen komen.
‘Eh,’ stamelde ze. ‘Hij is niet áltijd nukkig?’ Er lag een plagende ondertoon in haar stem, maar het kwam lang niet zo spottend over als dat van Sam. Ze hoopte dan ook dat haar opmerking niet te serieus genomen werd, want dat was absoluut niet de bedoeling.
Gelukkig hielp Sam haar een beetje. Hij schoot in de lach waarna hij veelbelovend zijn wenkbrauwen ophaalde. ‘Nou, dan heb je duidelijk indruk gemaakt, want wij kennen hem niet anders.’ Dat deed de rest van de groep ook in lachen uitbarsten. Charlotte keek opzij naar de jongen naast haar, die nog steeds wat roodgekleurde kaken had. Hij was wel echt de pineut op het moment.
‘Maar, even serieus, wat zeggen jullie ervan? Wij kunnen een Bloater-doder wel gebruiken binnen de groep. Jullie mogen zo lang blijven als jullie willen.’ Schijnbaar had het doden van een Bloater behoorlijk wat indruk gemaakt, al betwijfelde Charlotte of dat terecht was. Ze wist niet wat Dean verteld had, maar het voelde alsof hij alle eer aan haar had gegeven, terwijl ze maar een klein deel van het plan had uitgevoerd. Het was Dean die het echte gevaar onder ogen was gekomen en er een verstuikte enkel aan over had gehouden.
Charlotte keek naar haar reisgenoot. ‘Wat zeg jij?’ Het was een aanlokkelijk aanbod. De groep was erg toegankelijk en wist voor het eerst sinds tijden echt een lach op hun gezicht te toveren. Waarschijnlijk hoefden ze ook minder lang de wacht te houden en werden de nachten daarmee korter. Ze zou er zeker voor openstaan, maar ze wist niet waar Dean behoefte aan had. Hij was niet voor niets alleen verder getrokken, toch?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had natuurlijk kunnen verwachten dat dit zou gebeuren. Hij was de langverloren zoon van dit zooitje ongeregeld en hij had veel dingen hier geleerd en hier meegemaakt, bij deze grote kerels met een klein hartje. De verhalen die verteld werden, waren zowel vermakelijk als beschamend. Er waren zelfs nog dingen bij die hij zelf niet eens meer goed kon herinneren, maar anderen hadden dit wel onthouden. Gelukkig spraken de verhalen ook over goede dingen: Hij mocht dan wel een rare gozer geweest zijn, compleet wereldvreemd, maar met wapens had hij om kunnen gaan. Er waren bloeddorstige verhalen waarin hij in zijn eentje meerdere Clickers had uitgeschakeld in een met schimmel overgroeide ruimte, zonder ook maar een spier te vertrekken. Dat de reden waardoor hij in die benarde situatie terecht was gekomen volledig aan zijn eigen onervarenheid te wijten was, leek eigenlijk bijzaak. Hij had niet voor niets zo belachelijk veel tekeningen op zijn huid. Daarbij, Charlotte leek het allemaal zeer vermakelijk te vinden en dat was hem ook wat waard. Zoals hij zojuist ook al gemerkt had, leek ze veel meer ontspannen te zijn. Hij dacht terug aan het gesprek dat ze eerder hadden gehad, met de vraag of ze de stad miste. Dit was dan misschien niet hetzelfde als een stad, er hing toch een sfeer van veiligheid. Ontspannen. Er waren kinderen en volwassenen die een gewoon leven hadden, spelletjes deden en leerden alsof er niets aan de hand was. Het mocht dan niet hetzelfde zijn als een stad, hij kon ergens wel begrijpen dat dit voor haar een welkome afwisseling moest zijn. De rust. Nou ja, rust viel het niet te noemen. Maar wel in het hoofd. De drukte hier leidde af van de malende gedachtes en de constante gevoelens van waakzaamheid en onveiligheid. Het was hier goed.
Sam hehaalde zijn eerdere vraag, nu ook aan Charlotte. Of ze niet wilden blijven. Dean zag er weinig heil hier om lang te blijven, maar hij wist dat het hen goed zou doen om in ieder geval een tijdje bij deze groep te blijven. Daarbij, hij zag hoe blij Charlotte leek. Hoe graag ze leek te willen blijven. Hij haalde zijn schouders op en grijnsde, al lang blij dat hij niet meer het middelpunt van de beschamende belangstelling was. ‘Je kent me, Sam. Ik ben geen fan van grote groepen en lang blijven.’ Hij zag de teleurstelling op het gezicht van de man en ook iets van datzelfde in Charlotte. De grijns werd zo mogelijk nog breder en hij gaf de veel bredere kerel een klap op zijn schouder. ‘Kop op, ouwe. Ik vind het veel te leuk jullie weer een keertje te zien en te spreken, zo makkelijk komen jullie niet van me af.’ De teleurgestelde blik veranderde in een lach, die al snel door het kamp bulderde. ‘Daar had je me! Evan, hebben we nog een plekje voor deze twee?’ De andere man dacht even na, maar grijnsde al snel breed. ‘Dat moet wel lukken, Sam. Voor zo lang ze willen.’
Het gesprek zette zich weer voort, ditmaal over iets anders en Dean raakte even afgeleid. De jongeman, het oudere broertje van Timothy, stond net iets bij hun vandaan, alsof hij de aandacht van iemand probeerde te trekken. Dean realiseerde zich dst het voor hem raar moest zijn. Zijn vader was dood, maar in plaats van te rouwen leek iedereen zich drukker te maken om de twee nieuwelingen. Het speet hem bijna.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Voor enkele tijd bleven ze er zitten, haalden ze oude herinneringen op en werd er veel gelachen. Ja, Charlotte zag het wel zitten hier enkele dagen te verblijven en ze was blij dat Dean daar hetzelfde over dacht. Ergens heerste er een angst dat dit hun toekomst enorm zou veranderen. Wat als hij zich besefte dat ze niet het meest ideale reisgezelschap was? Wat als hij op een gegeven moment klaar was met het leven hier, maar tegelijkertijd ook met haar gezelschap? Hij had hier zoveel vrienden, mensen met wie hij het veel beter leek te kunnen vinden dan zij. Het maakte haar onzeker, omdat ze niet goed wist wat ze zonder die jongen moest doen. Natuurlijk zou zich kunnen bekommeren over de kinderen hier, maar wie zei dat ze daar behoefte aan hadden? Wie zei dat ze, wanneer Dean in zijn eentje verder zou trekken, ze haar nog wilden houden? Doordat ze Dean kende, had ze een vrijkaartje gekregen voor het kamp. Zonder hem zou ze waarschijnlijk snel weggestuurd zijn, even het feit negerend dat ze zonder Dean allang veranderd was in een van de geïnfecteerden.
De dag was in een vogelvlucht voorbijgegaan. Ze hadden een prima maaltijd gekregen en na het eten kregen ze een rondleiding. Niet dat het kamp ontzettend groot was, maar ze kregen een korte toelichting van de manier van werken. Daarnaast kregen ze hun eigen tent toegewezen, een beetje aan de rand van het kamp. Ergens was het fijn om een tent te delen met Dean, dat voelde wel zo vertrouwd. Charlotte had haarzelf in haar slaapzak genesteld en dacht na over de afgelopen dag. De moeder van Timothy was nog bij hen langsgekomen. De tranen stonden nog altijd in haar ogen, maar desondanks haar verlies had ze hen bedankt voor het terugbrengen van haar zoon. Charlotte leefde mee met het gezin, maar er was niets wat ze konden doen.
Dean kwam de tent binnen, duidelijk opgelaten van het weerzien van zijn oude reisgenoten. ‘Je bent nog wakker.’ Hij klonk verrast.
Charlotte knikte. Dean was nog wat langer bij zijn vrienden gebleven, maar leek toch wel behoefte te hebben aan slaap. Terwijl Dean in zijn slaapzak stapte, draaide Charlotte zich op haar zij naar de jongeman naast haar. ‘Ik ben blij dat we ervoor hebben gekozen om hier in elk geval een paar nachten te blijven,’ zei ze. De vorige nacht had hen goed gedaan, maar ze waren beiden nog steeds uitgeput geweest. Dit was een goede gelegenheid om bij te komen. Daarbij zou Deans enkel zo ook wat meer rust krijgen.
Dean ging op zijn rug liggen, keek naar de bovenkant van de tent die het zicht op de sterrenhemel blokkeerde. Dat was misschien het enige nadeel van een tent, het prachtige uitzicht ontbrak. Toch bood het een stuk meer warmte en hield het de vele insecten op afstand. ‘Ja, ik ook.’
Een lange stilte volgde, in die tijd had een van hen zelfs in slaap kunnen vallen. Toch besloot Charlotte de vraag te stellen die eerder die dag ook al in haar opgekomen was: ‘Waarom ben je bij hen weggegaan?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De dag was razendsnel voorbij gegaan en Dean was doodop aan het einde van de dag. Ze waren de hele dag nog bezig geweest met het leren kennen van de mensen, de gewoontes en het ophalen van oude herinneringen. En nee, ze waren nog lang niet uitgepraat. Dean was op zijn vijftiende bij deze mensen gekomen en had op zijn zeventiende permanent afscheid genomen van de groep. Voor die tijd had hij soms ook al enkele dagen in eenzaamheid doorgebracht, maar altijd was hij na die dagen weer teruggekeerd naar de veiligheid van een groter kamp. Tot zijn zeventiende. Toen had hij permanent afscheid genomen en was hij zijn eigen weg gegaan. Dat was nu zeven jaar geleden en in al die jaren was een heleboel gebeurd. Zo veel dst het niet in één dag allemaal te bespreken viel, al probeerden ze het wel en ging het gesprek nog lang door terwijl velen al de rust van hun tenten opzochten. Charlotte incluis. Toen hij uiteindelijk ook naar de tent ging, had hij zijn best gedaan om geen geluid te maken, zodat hij het meisje niet wakker zou maken. Dat bleek alleen nergens voor nodig te zijn, want ze was nog wakker. Waarom? Dat wist hij niet, maar dit was eigenlijk het eerste moment die dag dat ze weer met zijn tweeën waren. De hele dag had óf het kleine joch om hem heen gedraald, of de drukte van het kamp de overhand gehad. Nu was er eindelijk een rustmoment, een moment van stilte. In dat opzicht kon hij zich gelukkig prijzen met Charlotte naast hem. Ze was er wel, maar voelde nooit de noodzaak om overdreven aanwezig te zijn als hij daar geen behoefte aan had. De paar woorden die ze wisselden toen hij binnen kwam, stoorden hem dan ook totaal niet. Het was prettig om te praten met haar, dat had hij al vaker ervaren. Waar gesprekken met Sam en Evan en de rest hem energie kostten, hoe gezellig en leuk ze ook waren, de woorden die hij met haar wisselde gaven hem eerder energie, een bepaalde rust.
Hij was al bijna weggedoezeld toen hij haar weer hoorde praten en het kostte hem eventjes voordat de vraag tot hem door drong. Waarom hij al die jaren geleden bij deze mensen was weggegaan. Het was grappig dat ze dat vroeg, omdat dat hetgeen was waar hij eerder over had liggen denken. Hij draaide zijn hoofd, zodat hij nu naar haar keek. Ze was mooi, realiseerde hij zich. Zelfs zonder de luxe die de stad haar had geboden, lagen haar haren als een donkere waaier om haar heen. De donkere ogen, die zo veel meer zagen dan de neutrale uitdrukking die hij op zijn gezicht had wanneer hij zei dat het wel ging. Hij slikte een paar keer en sloot zijn ogen, alsof ze daarmee zou verdwijnen. Haar vraag. Hij glimlachte. ‘Je zou denken dat ik hier nooit weg zou willen, hm? Met al deze mensen die om me geven, me kennen en gewoon, vrienden van me zijn.’ Hij opende zijn ogen weer. ‘Maar hoe geweldig ze ook zijn.. Het leven met een grote groep is zo druk. Vroeger waren we met maar zes man, maar zelfs dat is vermoeiend. Het eeuwige gepraat. Het houdt je wakker, houdt je alert, maar mentaal kon ik het niet altijd goed hebben. Uiteindelijk is dat de reden dat ik besloot weg te gaan. Wat Sam zei is niet helemaal onwaar: ik kon heel nukkig zijn en zocht wel vaker de eenzaamheid op. Soms was het gewoon te veel en ik wilde op een gegeven moment liever alleen zijn. Maar het is goed om ze weer te zien, te weten dat ze nog leven en vechten voor hun leven, met dezelfde passie als al die jaren geleden.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De drukte was hem teveel, net zoals de drukte van Timothy hem teveel werd al na die paar uur. Net zoals Dean al vanaf het begin besloten had om zich te scheiden van de groep uit de eerste bunker. Maar, hij had haar een kans gegeven. Met haar had hij al een maand rondgelopen, terwijl zij evengoed op zoek was naar gespreksonderwerpen. Waarom? Was het omdat een enkeling in zijn gezelschap te verdragen was?
Een flauwe glimlach verscheen om haar gezicht, terugdenkend aan een van de eerste goede gesprekken die ze hadden gehad tijdens hun reis. Hij had dat gesprek afgerond met een uitspraak dat hij blij was met haar gezelschap, dat hij niet met ieder ander zomaar zijn tijd zou willen verdoen. Terugdenkend aan die woorden, aan de manier waarop hij haar aanmoedigde en troostte, zorgde voor een warm gevoel in haar lichaam. Het was raar. Ze had een gevoel van genegenheid voor de jongen naast haar. In korte tijd hadden ze veel meegemaakt en ondanks dat ze het niet snel hardop uit zou spreken, hield ze wel van hem. Niet op een verliefde manier. Ze hield van hem als reisgenoot, als goede vriend, als iemand waarop ze kon vertrouwen.
‘Kan ik me voorstellen,’ fluisterde ze, als antwoord op de uitspraak dat hij het fijn vond ze weer te zien. Ergens had Charlotte de stille hoop oude bekenden tegen te komen, al leken haar kennissen verder van haar af te staan. Ze had eerdere relaties, vriendinnen en enkele kinderen die het mogelijk hadden overleefd en haar zouden kennen, maar met hen deelde ze niet de geschiedenis die Dean deelde met deze mannen. De enige wie bij haar daarbij in de buurt kwam, had ze al sinds de uitbraak niet meer gezien en ze verwachtte niet dat de jongen nog zou leven. Misschien zou ze hem niet eens herkennen als ze hem tegen zou komen. Vijftien jaar waren voorbijgegaan en beiden waren enorm veranderd.
‘Dean?’ vroeg Charlotte, nadat er een nieuwe stilte was gevallen. Hij leek slaperig, misschien raakte hij zelfs wel ietwat geïrriteerd doordat ze opnieuw begon te praten. Verlegen sloeg Charlotte haar ogen neer. Het was iets te ongemakkelijk om de volgende woorden uit te spreken, terwijl ze elkaar in de ogen aankeken. Dat voelde misschien wat té intiem. Ze wilde hem vertellen hoezeer ze het waardeerde dat hij haar een kans had gegeven. Hoe blij ze was met zijn aanwezigheid en de dingen die hij leerde. Hoe tof ze zijn ontwerp op haar arm vond en hoe trots ze er eigenlijk op was. Ze wilde hem vertellen dat ze hoopte dat hij haar niet zat zou worden, dat ze nog maanden, zelfs jaren, met hem samen zou willen reizen. Maar, dat zei ze niet. In plaats daarvan volgden er een paar nietszeggende woorden. ‘Slaap lekker.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het leven in een kamp van deze grootte was zo.. anders. Waar Dean en Charlotte eerder vooral bezig waren geweest met reizen, nieuwe plekken ontdekken en in spannende situaties terecht kwamen, leek het leven hier veel rustiger, veel meer als een dorpje. Vrouwen deden met zijn allen de was, kinderen speelden met elkaar en de grootste zorg die er leek te zijn, was het avondeten. Het was niet makkelijk om voor zo veel mensen iedere avond voldoende te eten te hebben en zoals Timothy al verteld had, aten ze vaak toch uit blik. Maar soms werd er een relatief verse maaltijd bereid, vertelde Sam. Dan gingen een aantal mannen jagen, in de hoop een beest te schieten waar genoeg vlees aan zat voor het kamp en andere kampbewoners gingen op zoek naar wortelen, wilde groentes en fruit. Dan werd er ook een hele avond voor het eten uitgetrokken, met spelletjes, kampvuurverhalen en voor de volwassenen een alcoholische versnapering. Het leven was best goed, hier. Binnenkort zou er weer actie ondernomen worden om een grote maaltijd te fabriceren, maar de eerste avonden aten ze gewoon, wat ze normaal ook gegeten zouden hebben: Uit blik. Waar niets mis mee was, vooral omdat de meeste maaltijden wel aangevuld werden met fruit, dat natuurlijk gewoon aan de bomen groeide.
Veel was er dus niet te doen geweest in de paar dagen die verstreken waren sinds Dean en Charlotte bij dit kamp aangekomen waren. Hij had geholpen met wat praktische klusjes, zoals het repareren van tenten en verzamelen van hout. Één keer had hij 's nachts wacht moeten houden, maar er was niets gebeurd en na een paar uurtjes werd hij al afgelost door de volgende. De avonden waren gevuld met verhalen, als een nooit ophoudende stroom met gebeurtenissen en spannende dingen die waren voorgevallen. Dean had verteld over de aanval op de stad en er werd hartelijk gelachen om de manier waarop hij het omschreef. Nu het enkele tijd geleden was, had hij er meer los van gestaan en zelf enkele flauwe grappen gemaakt over de mensen die geen idee hadden wat ze moesten doen in de situatie die was voorgevallen. Hoewel de dood van zoveel onschuldige mensen niet grappig was, werd er wel hartelijk gelachen om het feit dat sommige mensen zo slecht voorbereid waren op iets dat iedere dag had kunnen gebeuren. Dean had naderhand aan Charlotte gedacht, die ook zo geweest was. Hij hoopte dat hij haar daarmee niet gekwetst had, want zo had hij het nooit bedoeld.
Die ochtend, enkele dagen na hun aankomst in het kamp, werd hij al vroeg wakker. Charlotte lag nog vredig te slapen, dus zo goed en wel als dat ging verliet hij de tent, zonder geluid te maken. Hij wandelde net weg van de tent, toen Timothy aan kwam rennen. Hij had weinig op het joch en was blij geweest dat ze bij het kamp waren, zodat hij daar geen last meer van had. Maar nu kwam het jong naar hem toe. 'Dean! Dean! Is Charlotte al wakker? Ryan en ik en mama gaan de as van papa bij de waterval brengen en we vroegen ons af of jij en Charlotte mee wilden, omdat jullie mij geholpen hebben!' En om te zorgen dat jullie veilig zijn van eventuele geïnfecteerden, dacht Dean er nog achteraan, maar hij zei het niet hardop. Ryan was wel redelijk goed met zijn pistool, maar niet goed genoeg om te kunnen rouwen en tegelijkertijd de rest van zijn familie te beschermen. Dean deed een stap aan de kant. 'Ik denk dat je haar wel wakker hebt gemaakt, Timothy. Ze zal zo wel komen.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een dichte mist danste om haar heen. Rook, dat gemengd was met de sporen van de schimmel. De gang waarin ze stond was bekend. Jarenlang had ze er gewoond, had ze er dagelijks doorheen gelopen. Ze hoorde de Clicker, gevolgd door een kreet die Charlotte niet snel zou vergeten. De kleren die de geïnfecteerde droeg, bevestigden haar vermoeden: het was haar jonge buurmeisje. Het meisje wie ze niet had kunnen redden. Ze kwam dichterbij, mank en met wilde bewegingen. Charlotte wilde wegrennen, maar stond muurvast. Ze rijkte naar haar heup, waar normaal gesproken een wapen aan bungelde, maar kwam tot de conclusie dat ze de kleren droeg op de dag van de uitbraak; zonder wapens. De meters tussen haar en het wezen werd korter. Bijna kon ze haar ruiken. Bijna kon ze haar warme ademhaling langs haar huid voelen strijken. Pas toen er bijna geen ruimte meer tussen hen over was, stopte ze met lopen. Ineens vertoonde de geïnfecteerde mensachtig gedrag. Ze kantelde haar hoofd, maakte een klikkend geluid waaruit enkele woorden hoorbaar waren. “Hoe kon je hier nu niet op voorbereid zijn?” De vlammen om haar heen werden groter, kwamen dichterbij, likten aan haar huid. In de verte hoorde ze een jonge stem, die vroeg naar een persoon die veel voor haar betekende. Vanaf dat moment besefte ze dat het een droom was en dwong ze haarzelf haar ogen te openen.
Ze trok haar slaapzak over haar hoofd en zuchtte zacht. De verhalen waar rijkelijk om gelachen werd, gingen ook om haar. Van de mensen die vluchtte voor de werkelijkheid en weigerden zich klaar te maken voor de strijd, was zij wel het grootste voorbeeld. Ze had niet eens naar de verpleging gewild, alles om uit de buurt te blijven van die gruwelijke waarheid. Hoewel Charlotte op dat moment had mee gelachen, ging het haar niet in de koude kleren zitten. Ze wist dat Dean háár niet bedoelde. Ze wist dat hij in haar geloofde, in het doorzettingsvermogen dat ze de afgelopen maand had laten zien. Toch stak het haar, wat meer kwam doordat ze wist dat hij de waarheid sprak. Dat het gelach niet onterecht was. Ze was niet zozeer boos op Dean, maar ergens nam ze het hem wel kwalijk, omdat ze weleens had uitgesproken dat ze inzat over haar levenswijze. En toch dreef hij er de spot mee.
Charlotte kwam overeind, greep naar haar tas en haalde er een nieuw setje kleding uit. Ondertussen had ze drie setjes met kleding verzameld, waarvan een setje hier vandaan kwam. Een zwarte broek, een zwart hemdje en een legergroen blouseje. Ze bond haar haren in een staart en kwam vervolgens de tent uit. Dean had het jongetje alleen gelaten, die opsprong uit de kleermakerszit toen hij haar zag. ‘Goedemorgen!’ zei hij enthousiast. Het was fijn hoe zo’n kleine jongen zo enthousiast kon zijn na zo’n groot verlies. ‘Het mag, het mag, het mag!’ Zijn vrolijkheid was aandoenlijk.
Charlotte hurkte voor het jongetje neer en keek hem met een glimlach aan. ‘Wat mag?’
‘Weet je nog dat ik dacht dat ik de as niet weg mocht brengen? Ik had het fout! Mama en Ryan willen mee, maar we wilden graag dat jij en Dean ook mee zouden gaan.’
‘Tuurlijk ga ik mee. Heb je Dean ook al over kunnen halen?’
‘Hij zei dat ik hier op je moest wachten, hij zei dat ik je heb wakker gemaakt, klopt dat?’
Dat had hij, maar ze was hem er dankbaar voor. ‘Nee hoor,’ loog ze. ‘Ik zal Dean wel even overhalen mee te gaan. Zullen we dan ook zo direct gaan? Zeg maar tegen Ryan en je moeder dat we eraan komen.’
Haastig knikte het jongetje, waarna hij richting zijn gezicht sprintte. Nu Dean nog zien over te halen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean had het joch achter gelaten bij de tent, erop vertrouwend dat Charlotte inderdaad wakker was geworden en binnen enkele minuten ook aangekleed zou zijn, klaar om te gaan. Daarom was hij alvast vooruit gelopen, op zoek naar iets van een ontbijt voor hun beiden. Het was ietwat karig, maar beter dan niets. Met wat kliekjes van de vorige avond in zijn handen bewoog hij langzaam weer terug naar de tent die hij en Charlotte samen deelden, maar op weg daarnaartoe kwam hij het meisje al tegen, dat vandaag andere kleren droeg. Hij glimlachte terwijl hij haar een deel van het eten aanreikte. 'Anders krijgen we onderweg honger,' zei hij voordat ze kon vragen waarom hij dat gedaan had. Dat bracht eigenlijk alleen maar meer verbazing op haar gezicht teweeg. Dean lachte opnieuw terwijl hij zelf snel een hap nam. 'Ik weet heus wel dat je gaat proberen over te halen om mee te gaan. Maar ik ben al klaar om te vertrekken, Char.' Hij klopte op het wapen dat naast zijn heup hing. Dat kon niet gezegd worden van de jongedame, die was vergeten haar wapen om te gespen bij het wisselen van kleding. Kon gebeuren, maar het zou ze wel iets vertragen. 'Oh ja,' zei ze zachtjes, waarna ze zich omdraaide en uit hun tent snel haar lichtere wapen pakte.
Nadat beiden snel iets gegeten hadden, gingen ze naar de familie van Timothy toe. Die stonden al te wachten en de moeder van de twee jongens glimlachte vriendelijk naar Dean en Charlotte. Timothy leek razend enthousiast dat zowel Dean als Charlotte was komen opdagen en Ryan leek toch vooral blij te zijn om te zien dat Charlotte mee ging. Dean keek vrij snel even of ook hij gewapend was, wat niet het geval was. Hij besloot er niets van te zeggen, maar onthield het wel: Mocht er iets gebeuren, waren hij en Charlotte dus de enige mensen met wapens.
Hij hoopte maar dat er niets zou gebeuren.
'Klaar?' vroeg de moeder, waarop bevestigend werd geantwoord. Ze wees in een richting en glimlachte triest. 'Die kant moeten we op. Het is een klein uurtje lopen, denk ik. Hij vond het altijd zo'n mooie plek.'
Dean zweeg, niet zo goed wetend wat hij moest zeggen. Dus begonnen ze maar te lopen in de richting die de dame had aangewezen. Op weg naar deze zogenaamde watervallen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was mooi weer voor de tijd van het jaar. Zelfs voor de vroege ochtenduren, was het vrij warm en scheen het zonnetje door de bomen heen. Er hing een wat gespannen sfeer, die al gauw door het kleine jongetje werd doorbroken. Hij vertelde uitvoerig over zijn reis met het tweetal, al had Charlotte zo’n vermoeden dat hij dat al meerdere keren verteld had aan zijn moeder en broer. Dean leek eerder wat geïrriteerd te raken van de ratelende woorden. Hij liet het niet heel erg blijken, maar ze kende hem langer dan vandaag. Het viel haar al wel heel erg mee dat hij meeging op deze reis, ze had verwacht dat ze hem had moeten overhalen. Misschien ging hij ook meer voor haar mee dan voor het gezin. Hoe dan ook, ze waardeerde zijn aanwezigheid wel, ondanks dat hij wat meer achteraanliep, terwijl zij tussen Timothy en Ryan inliep.
‘Ik hoorde dat je ooit een Bloater gedood hebt?’
Dat nieuws had zich snel verspreid. Het tengere meisje uit de stad, had een geïnfecteerde van het laatste stadium gedood. Terecht was het niet, want in haar eentje was het nooit gelukt. Zonder de informatie die Dean gegeven had, was ze nooit op het idee gekomen om benzine in te zetten. Zonder de afleiding die de jongen had geopperd, waarbij hij zijn eigen leven in gevaar bracht, was de uitvoering sowieso nooit gelukt. Toch had Dean in zijn introductie haar de eer gegeven en dat was het enige wat iedereen leek te onthouden. ‘Niet alleen,’ antwoordde ze dan ook. ‘Ik heb enkel wat benzine op de grond gegooid en daar een lucifer in laten vallen. Dean leidde hem af en verzwakte hem met een aantal kogels. En, er waren twee Clickers, die hij in de tussentijd ook gedood heeft.’
Ryan leek de informatie over Dean in het verhaal te negeren. ‘Wauw, was je niet bang?’
‘Niet een klein beetje ook,’ gaf ze grinnikend toe.
Een groot deel van de verdere reis, werd gevuld met verhalen over het verleden van het gezin en hoe zij zich hebben aangesloten bij de groep. Ze zaten er nog vrij kort bij, maar de vader van de twee broers leek zijn blik goed verdiend te hebben. Timothy onderbrak het verhaal van zijn broer abrupt toen hij het geluid van de waterval al hoorde. Enthousiast pakte hij de hand van Charlotte vast en trok hij haar mee. Onbewust vormde zich een glimlach op haar gezicht toen ze de waterval zag. Het was geen ontzettend grote waterval, maar het had iets vredigs. Het geluid dat het veroorzaakte, het schuim onderaan de waterval dat ontstond, al het groen dat om het natuurverschijnsel heen opbloeide. Het had bijna iets magisch.
‘Wauw,’ fluisterde ze. Ze keek opzij, om de reactie van Dean te pijlen, maar haar blik werd geblokkeerd door Ryan die tussen hen in ging staan.
‘Mooi is het, he?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Expres bleef Dean een beetje op afstand terwijl het groepje zich in de richting van de waterval bewoog. Hij wilde niet in het gesprek betrokken raken, al helemaal niet omdat het erop leek dat Charlotte hem nog wat meer credit probeerde te geven voor de Bloater die ze gedood hadden. Niet dat haar gesprekspartner daar iets mee deed, in tegendeel. Hij negeerde het volkomen. Niet dat het Dean veel uitmaakte, hij wist hoe het werkelijk gegaan was en Charlotte ook, dat was het enige dat hierin telde.
De reis verliep rustig en hoewel Dean soms wat opving van de gesprekken voor hem, sloot hij zich er zo veel mogelijk voor af terwijl hij de omgeving zo goed mogelijk in de gaten hield. Hij vertrouwde er niets van en het geruis van de nabije waterval maskeerde alle geluiden die een mogelijke geïnfecteerde zou maken. Hij moest dus volledig vertrouwen op zijn zicht. Dat betekende niet dat het geen prachtig gezicht was, de majestueuze waterval met water dat het zonlicht weerkaatste, wit schuim op de bodem en bruut natuurgeweld dat op de stenen aan de zijkant knalde. Hij begreep wel dat de vader van deze familie het een mooie plek had gevonden. Je kon er goed alleen zijn, met slechts het geruis van de waterval in je oren.
Timothy en zijn moeder liepen naar voren, terwijl Ryan bij Charlotte bleef staan. Ze openden het blik en met zijn tweeën gooiden ze de as die over was van de vader over het water. Zelfs Dean voelde iets van een steek toen de laatste asresten meegevoerd werden door de wind. Het was een prachtig gezicht en voelde goed om de man op deze manier zijn vrede te brengen. Op deze manier had de familie in ieder geval daadwerkelijk afscheid kunnen nemen. Een waardig afscheid, zelfs.
Ineens zag hij iets vanuit zijn ooghoek en met een ruk draaide hij zijn hoofd. Op slechts enkele tientallen meters afstand zaten vier Stalkers, die vast en zeker langzaam dichterbij waren gekomen toen iedereen afgeleid was. Nu ze door leken te hebben dat ze gespot waren, maakte het viertal snelheid om bij zijn prooi te komen. Vier Stalkers. Ryan had geen wapen. Alleen ging dit hem niet lukken. 'Op rechts, Char!' riep hij, hard genoeg om boven het donderende water uit te komen. Het was maar goed dat ze was blijven oefenen de afgelopen tijd, er was weinig ruimte voor fouten. Dean had zijn pistool al in de hand en begon op de gevaarlijke geïnfecteerden te schieten, waarbij hij haast automatisch in een positie bewoog die hem tussen het kleine joch en zijn moeder aan de ene kant en de geïnfecteerden aan de andere kant plaatste. Nog een schot, een tweede Stalker liet het leven. Ze kwamen nu wel gevaarlijk dichtbij.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De luide woorden van Dean zorgden er direct voor dat ze alert was. Zonder aarzeling reikte ze naar haar wapen, haalde ze het palletje eraf en richtte ze haar aandacht op de naderende geïnfecteerden. Pás geïnfecteerden om precies te zijn. Het tweede stadia, wat betekende dat ze minstens een paar weken geïnfecteerd waren. De schimmel groeide uit hun ogen, maar ze waren nog steeds menselijk – ondanks dat hun geluiden anders deed denken. De eerste paar schoten kwamen van Dean. Haast zonder moeite wist hij de wezens te raken, zakten ze in elkaar. Charlotte, die veel geoefend had en ook echt wel vooruitging, had toch enigszins moeite met het richten. Ze waren weinig geïnfecteerden tegen gekomen nadat ze haar eerste geïnfecteerde had gedood. Sterker nog, het was verdacht rustig geweest. De twee Clickers bij het huisje waren de enigen geweest, waardoor Charlotte nu op de proef gesteld werd. Het was tijd haar oefeningen in de praktijk te hanteren.
Ze ademde diep in en haalde de trekker over. Raak, maar niet dodelijk. Bloed droop uit de schouder van de Stalker, maar het had hem slechts een seconde afgerend voor hij weer op hen afgerend kwam. Een volgend schot volgde, deze keer meer in het midden van zijn torso, waardoor het monster in elkaar zakte. Haar hart maakte een sprongetje. Zie je? Ze kon het wel! Ze richtte direct op het volgende wezen, dat verdacht dichtbij was gekomen. Enkele meters scheidde hen van elkaar. Met twee handen hield ze haar pistool vast, richtte ze en… Plotseling voelde ze twee handen tegen haar bovenarm die haar ruw opzij duwden, waardoor ze op de grond viel. ‘Kijk uit!’ De woorden mengden zich met een ontladen kogel, afkomstig van haar pistool, maar totaal niet op datgeen waar ze op gericht had. Een ander schot volgde, nu afkomstig van haar reisgenoot. Natuurlijk was het schot direct fataal en zakte de Stalker door zijn knieën. Met een doffe klap viel het ding voor haar neer, waardoor Charlotte met afgunst iets naar achter kroop. Ryan, ietwat onder de indruk van wat er zojuist gebeurd was, stak bezorgd een hand naar haar uit. ‘Gaat het?’
Als hij haar niet geduwd had, had ze hem ook geraakt. Dat wist ze zeker. Al kon ze het hem niet kwalijk nemen. De afstand tussen haar en de geïnfecteerde was klein geweest en als haar schot niet dodelijk was geweest, had het heel anders af kunnen lopen. Tegelijkertijd was het nu ook gevaarlijk geweest, vanwege het schot dat ongecontroleerd door de lucht was geschoten. Godzijdank was het goed gegaan. Charlotte knikte. ‘Ja, het gaat. Is de rest ook in orde?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Op het allerlaatste moment hadden ze het viertal pas uitgeschakeld. Het grootste deel had Dean gedaan, maar hij wist dat Charlotte de helft uit had kunnen schakelen als ze niet geduwd was. Daar was hij eigenlijk wel boos om. Wie was die Ryan, die zomaar Charlotte omver duwde en daarmee een wilde kogel losliet? Wat als Dean niet klaar had gestaan om alsnog een kogel te richten? Dan had het heel anders af kunnen lopen voor de jongeman en voor Charlotte. Maar hij liet het erbij, wierp slechts een heel erg kwade blik op de vervelende grote broer en stopte zijn pistool weer weg, na de veiligheidspal er weer op geklikt te hebben. Iedereen leek ongedeerd, behalve Charlotte die een paar schaafwonden had opgelopen door haar val op de toch wel harde grond. Gelukkig leek Ryan zich geroepen te voelen om haar overeind te helpen, zodat iedereen nu nog levend overeind stond. 'Wauw,' zei Timothy, heftig onder de indruk van het viertal gedode geïnfecteerden. Het was duidelijk dat het joch niet alleen ongedeerd was, maar ook nog eens een nieuwe toekomstdroom leek te hebben. Dean mocht geen kindervriend zijn, hij was wat dat betreft wel een bijzonder goed voorbeeld om te volgen. Hij keek even naar de moeder, die bleek zag. 'Gaat het?' vroeg hij aan haar, waarop ze zachtjes knikte. 'Ja, ik.. Ik dacht..' Er liep een traan over haar wang. Dean knikte en legde een hand op haar arm. 'Het is goed.' Hij kon zich heel goed voorstellen wat de vrouw had gezien: Haar man, in het tweede stadium van de infectie. Zelfs al had de man zichzelf om het leven gebracht om zijn familie te redden, was het lichaam verbrand en de as uitgestrooid, waarschijnlijk zou ze voor altijd haar man terugzien in geïnfecteerden die ze zag. Het zou beter worden, terwijl de tijd verstreek. Hij haalde diep adem. 'Zullen we dan maar teruggaan? We hebben gedaan waarvoor we waren gekomen,' stelde hij voor. De vier mensen om hem heen knikten. De waterval had zijn magie nu wel verloren, nu er vier lijken lagen.
Dean wilde naar voren lopen, tegen Charlotte zeggen dat ze het goed gedaan had, geweldig zelfs. Maar Ryan hield hem tegen. Niet fysiek, maar de constante aanwezigheid van de andere jongeman maakte dat Dean niet het idee kreeg dat Charlotte zijn aandacht nodig had. Zo te horen was de andere man heel goed in het geven van complimenten. Het gaf Dean een naar gevoel in zijn onderbuik, wat hij hardnekkig negeerde. Opnieuw nam hij positie achteraan de groep, vlak bij de moeder van de kinderen. Hij verwachtte niet dat zij op een gesprek zat te wachten. Hij ook niet, dus dat kwam goed uit.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ryan was… vrij lovend. Ondanks dat Charlotte maar een van de vier geïnfecteerden had uitgeschakeld, vloeiden de complimentjes naar buiten. Hij benadrukte hoe knap hij het vond hoe ze zoveel geleerd had in zo weinig tijd. Dat ze zo gegroeid was in slechts een aantal weken. Het was raar om te beseffen dat ze nog geen twee maanden geleden nog veilig in een appartementje woonde. De waardering was fijn. Sterker nog, hij leek haar vluchtgedrag in de stad goed te begrijpen. Een soort begrip dat weinig mensen van het kamp hadden. Zelfs Dean leek dat niet te begrijpen.
Eenmaal terug aangekomen bij het kamp, zei Ryan tegen haar dat ze moest wachten op een van de boomstronken. Dean was alweer verdwenen. Waarschijnlijk stelde hij Sam op de hoogte van wat er gebeurd was. Ze vond het vervelend dat ze hem amper gesproken had tijdens de reis. Niet dat ze veel te bespreken hadden, maar ze had met hem willen praten over wat er gebeurd was. Als er iemand was waarvan ze hoopte dat hij trots op haar was, dan was hij het wel. Hij had haar alles geleerd, hij was haar voorbeeld en op een dag hoopte ze dat ze net zo goed overweg kon met een vuurwapen als hij. Ze zou hem vanavond wel spreken, verwachtte ze.
Ryan kwam teruggelopen met een doorzichtig flesje en een schoon doek. De vloeistof in het flesje was eveneens transparant, maar ze geloofde niet dat het water was. Hij ging naast haar zitten en draaide de dop van het flesje, om vervolgens wat van de vloeistof op het doek te deppen. ‘Oké, dit kan pijn doen,’ zei hij. Hij stroopte haar mouw iets verder omhoog, zodat de schaafwond op haar ellenboog helemaal bloot kwam te liggen. Het deed wel iets pijn, maar Charlotte negeerde het. Twee maanden geleden had ze dagen in kunnen zitten over een schaafwond als deze. Dan zou ze moeilijk doen met douchen, zou ze er continu aan pulken en zou ze steeds denken aan het feit dat het pijn deed. Nu was het vergelijkbaar met een irritante muggenbult: het was wel aanwezig, maar door het te negeren had je er amper last van.
Charlotte klemde haar kaken op elkaar toen Ryan het doek er tegenaan depte. Dát deed wel pijn.
‘Het spijt me. Ik was bang dat de geïnfecteerde te dichtbij was. Achteraf heb ik alleen maar voor meer problemen gezorgd.’
Zijn excuses klonken oprecht. Ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. Hij was zijn vader verloren en hun afscheid werd bruut verstoord door een stel geïnfecteerden. Logisch dat men op zo’n moment niet logisch kon nadenken. Logisch dat men op zo’n moment wilde voorkomen dat nog iemand gebeten zou worden. En schijnbaar bekommerde hij zich wel om haar. ‘Het geeft niet. Gelukkig is het goed gegaan en ben ik de enige die er met wat schaafwonden vanaf is gekomen. Dat overleef ik wel.’ Ze glimlachte flauwtjes. Ze had ergere dingen doorstaan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De tocht terug naar het kamp was vervelender dan de heenweg. Ze hadden vier Stalkers gedood, wat resulteerde in opgewonden gekwebbel van het kleine broertje en een overload aan complimenten van Ryan. Aan Charlotte, wel te verstaan. Niet dat Dean de complimenten echt nodig had, maar het was ergens toch wel raar dat zij alle aandacht kreeg. Zou natuurlijk ook aan zijn niet geheel open houding kunnen liggen, maar daar ging het niet om. Het was gewoon dat rare onderbuikgevoel.
Hij zou haar vanavond misschien nog wel zeggen dat ze het goed gedaan had, als ze daar tegen die tijd nog behoefte aan had. Als hij niet al sliep, of zij al sliep wanneer ze beiden in de tent lagen. Als hij het niet vergat.
Eenmaal terug in het kamp scheidden de wegen van het groepje al snel. Ryan eiste de aandacht van Charlotte nog wat meer op en de moeder mompelde een klein bedankje, voordat zij en Timothy tussen de tenten verdwenen. Dean verspilde geen seconde meer en liep de andere kant op, richting de truck die Sam geclaimd had als bed. Niet dat hij er op dit moment nog zou liggen, maar de grote kerel was er wel te vinden als hij niet druk bezig was met zijn andere taken rondom het kamp. Vandaag ook, hij was druk bezig met het sleutelen aan de truck: Een hobby die hij had opgepakt nu het kamp redelijk veilig was en er meer tijd was voor hobby's zoals de zijne.
'Sam?' Toen Dean zijn naam noemde, keek de man op van zijn werk, waar hij druk mee bezig was geweest. De geconcentreerde blik veranderde direct in een brede glimlach toen Sam de jongeman zag, al werd dat wat minder toen hij de serieuze blik op Dean zijn gezicht zag. 'Wat is er?'
'Stalkers, niet al te ver hiervandaan. Bij de waterval. We hebben ze gedood, maar het kan zijn dat er daar meer zitten.'
Sam knikte, duidelijk niet blij met het nieuws. 'Dan zal ik de mannen waarschuwen om alert te blijven. Bij de waterval, zei je?' Dean knikte. De waterval was dan wel een stukje hiervandaan, Stalkers en andere geïnfecteerden van de eerste stadia konden vrij snel bewegen doordat ze nog niet met schimmel overgroeid waren, in tegenstelling tot de Bloaters die langzaam en log zijn. Sam zuchtte. 'Bedankt voor het laten weten. Zou jij zo aan de noordkant van het kamp de wacht over willen nemen van de mannen die daar staan? Ik kom je zo wel wat te eten brengen.'
'Is goed, ik zie je zo,' antwoordde de jongen, waarna hij richting de hem aangewezen plek liep. Als er inderdaad geïnfecteerden op weg waren naar het kamp, moest iedereen alert blijven en voldoende rust krijgen om ook daadwerkelijk alert te kunnen blijven. Daarbij, de rust aan de noordkant van het kamp zou hem goed doen. De ochtend was wat hem betreft al druk genoeg geweest. Hij loste in zijn eentje de twee kerels die daar stonden af, die maar al te blij leken te zijn dat ze voor wat te eten weg mochten gaan. Dean maakte het zich gemakkelijk en begon zijn pistool te herladen, zodat hij klaar voor gebruik zou zijn wanneer dat nodig was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld