Demish schreef:
Rhi.
Als Luke nog steeds mijn noodcontact was, dan zou ik dat een keer aan moeten passen. Ik was al lang vergeten dat ik daar ooit zijn naam neer had gezet. Volgens mij had ik dat gedaan vlak nadat ik was belaagd en in het ziekenhuis was beland. Ik had er zelf nooit meer aan gedacht. Iets wat ik wel had moeten doen, want hij stond nu hier. Al had hij ook nee kunnen zeggen tegen wie hem dan ook gebeld had. Noodcontact of niet, het was niet zijn taak meer om hier te staan en voor me te zorgen. Eenmaal buiten was de frisse wind een fijne verrassing. De meeste alcohol was al wel naar beneden gezakt, waardoor ik me vrij nuchter voelde. Na dit alles had ik echter wel de behoefte aan een sigaret, dus stak ik er eentje op. Ik draaide me om naar Luke, die naast een behoorlijk dure auto stond. Zijn auto, overduidelijk. Zijn auto, waarvan hij verwachtte dat ik er wel in zou stappen. Met opgetrokken wenkbrauwen en een sigaret tussen mijn lippen keek ik naar Luke. Hij vroeg waar ik naar toe moest, wat betekende dat hij zelfs nog in staat was om me te brengen. Dat terwijl hij net nog had gedaan alsof ik iets verschrikkelijks tegen hem had gezegd. Hij had er zelf voor gekozen om hier naar toe te gaan. Hij had het telefoontje ook kunnen negeren, of zeggen dat ze iemand anders hadden moeten bellen. Dat hij hier was, was volledig zijn eigen keuze geweest. Waarom hij die keuze had gemaakt, wist ik ook niet. Als hij hier was om naar me te schreeuwen, had hij dat waarschijnlijk wel gedaan. We waren nu buiten en hij had alle ruimte om een ruzie te ontketenen als hij dat wilde, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan wilde hij me wegbrengen, waar dan ook aar toe. Bedenkelijk liet ik mijn ogen over hem heen glijden. Ik kon zien dat het touren hem goed had gedaan. Het was anders dan vorig jaar. Aan het einde van die tour was hij helemaal op geweest. Nu leek het anders te zijn, beter. De waarheid was dat hij er altijd goed uit had gezien in mijn ogen en dat was niet veranderd in de paar maanden dat ik hem niet had gezien, behalve dat hij zijn krullen nog meer uit had laten groeien. ‘Waar jij naar toe wil?’ Ik gooide mijn sigaret aan de kant en liep naar hem toe, waarna ik hem zachtjes tegen de auto aan drukte. Als hij een bedankje van me wilde, want dat was wat hij zojuist tegen me had gezet, dan kon hij een bedankje van me krijgen. ‘Want je hebt gelijk. Je verdient iets in ruil voor wat je voor me hebt gedaan,’ zei ik, waarna ik mijn lippen op die van hem plaatste. Ik had verwacht dat hij mee zou zoenen en zijn armen om me heen zou slaan, maar in plaats daarvan duwde hij zich zachtjes van me af. ‘Niet doen,’ waarschuwde hij me, alsof ik een kind was dat een extra snoepje uit de snoeppot had gepakt, terwijl het nog niet had gemogen! Iets wat nergens op sloeg. ‘Kom op, Luke. Een paar maanden geleden smeekte je me nog aan de telefoon of ik terug wilde komen naar Los Angeles, zodat we dit konden doen. Weet je dat dan niet meer?’ Waarschijnlijk niet, want hij had behoorlijk dronken geklonken, maar die gevoelens hadden er sowieso wel gezeten en als hij dit allemaal voor me had gedaan, dan waren ze nu ook niet weg! Wat betekende dat één keertje er vanaf kon. Seks was nooit ons probleem geweest, verre van dat zelfs. Dus het hoefde nu ook geen probleem te zijn. ‘Misschien heb je wat meer overtuiging nodig?’ Ik liet mijn vingers langs zijn heupen naar beneden glijden, over de stof van zijn broek.
Rhi.
Als Luke nog steeds mijn noodcontact was, dan zou ik dat een keer aan moeten passen. Ik was al lang vergeten dat ik daar ooit zijn naam neer had gezet. Volgens mij had ik dat gedaan vlak nadat ik was belaagd en in het ziekenhuis was beland. Ik had er zelf nooit meer aan gedacht. Iets wat ik wel had moeten doen, want hij stond nu hier. Al had hij ook nee kunnen zeggen tegen wie hem dan ook gebeld had. Noodcontact of niet, het was niet zijn taak meer om hier te staan en voor me te zorgen. Eenmaal buiten was de frisse wind een fijne verrassing. De meeste alcohol was al wel naar beneden gezakt, waardoor ik me vrij nuchter voelde. Na dit alles had ik echter wel de behoefte aan een sigaret, dus stak ik er eentje op. Ik draaide me om naar Luke, die naast een behoorlijk dure auto stond. Zijn auto, overduidelijk. Zijn auto, waarvan hij verwachtte dat ik er wel in zou stappen. Met opgetrokken wenkbrauwen en een sigaret tussen mijn lippen keek ik naar Luke. Hij vroeg waar ik naar toe moest, wat betekende dat hij zelfs nog in staat was om me te brengen. Dat terwijl hij net nog had gedaan alsof ik iets verschrikkelijks tegen hem had gezegd. Hij had er zelf voor gekozen om hier naar toe te gaan. Hij had het telefoontje ook kunnen negeren, of zeggen dat ze iemand anders hadden moeten bellen. Dat hij hier was, was volledig zijn eigen keuze geweest. Waarom hij die keuze had gemaakt, wist ik ook niet. Als hij hier was om naar me te schreeuwen, had hij dat waarschijnlijk wel gedaan. We waren nu buiten en hij had alle ruimte om een ruzie te ontketenen als hij dat wilde, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan wilde hij me wegbrengen, waar dan ook aar toe. Bedenkelijk liet ik mijn ogen over hem heen glijden. Ik kon zien dat het touren hem goed had gedaan. Het was anders dan vorig jaar. Aan het einde van die tour was hij helemaal op geweest. Nu leek het anders te zijn, beter. De waarheid was dat hij er altijd goed uit had gezien in mijn ogen en dat was niet veranderd in de paar maanden dat ik hem niet had gezien, behalve dat hij zijn krullen nog meer uit had laten groeien. ‘Waar jij naar toe wil?’ Ik gooide mijn sigaret aan de kant en liep naar hem toe, waarna ik hem zachtjes tegen de auto aan drukte. Als hij een bedankje van me wilde, want dat was wat hij zojuist tegen me had gezet, dan kon hij een bedankje van me krijgen. ‘Want je hebt gelijk. Je verdient iets in ruil voor wat je voor me hebt gedaan,’ zei ik, waarna ik mijn lippen op die van hem plaatste. Ik had verwacht dat hij mee zou zoenen en zijn armen om me heen zou slaan, maar in plaats daarvan duwde hij zich zachtjes van me af. ‘Niet doen,’ waarschuwde hij me, alsof ik een kind was dat een extra snoepje uit de snoeppot had gepakt, terwijl het nog niet had gemogen! Iets wat nergens op sloeg. ‘Kom op, Luke. Een paar maanden geleden smeekte je me nog aan de telefoon of ik terug wilde komen naar Los Angeles, zodat we dit konden doen. Weet je dat dan niet meer?’ Waarschijnlijk niet, want hij had behoorlijk dronken geklonken, maar die gevoelens hadden er sowieso wel gezeten en als hij dit allemaal voor me had gedaan, dan waren ze nu ook niet weg! Wat betekende dat één keertje er vanaf kon. Seks was nooit ons probleem geweest, verre van dat zelfs. Dus het hoefde nu ook geen probleem te zijn. ‘Misschien heb je wat meer overtuiging nodig?’ Ik liet mijn vingers langs zijn heupen naar beneden glijden, over de stof van zijn broek.