Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was die dag dat hij voor het eerst handtastelijk werd. Nadat hij haar schaafwonden had schoongemaakt, merkte ze dat hij haar op andere manieren aan raakte. Zijn vingers die over haar onderrug gleden. De plagende duwtjes wanneer hij een grapje maakte. Dat, samen met de soms wat flirterige opmerkingen, maakte het behoorlijk verwarrend. Charlotte kreeg het idee dat de jongeman met haar flirtte, dat hij indruk op haar wilde maken en haar reactie afwachtte. Maar, wat wilde ze eigenlijk? Het was geen onaangename jongen om te zien, zeker niet. Hij was gespierd, maar niet opgepompt. Hij was iets langer dan dat zij was en had blond haar, wat mooi paste bij zijn bruine ogen. Het was een jongen om wie veel geroddeld zou worden op een normale middelbare school, tijdens normale omstandigheden. Maar toch. Charlotte had hem nog niet op díe manier bekeken. Romantiek was wel het laatste op haar lijstje aan prioriteiten. Juist dat maakte het zo verwarrend, juist dat maakte dat ze niet zo goed wist wat ze ermee moest, waardoor ze zijn acties maar half beantwoordde.
Het was al vrijlaat en even overwoog Charlotte om naar Dean te gaan. Ze wist dat hij nog op wacht zat, al een tijdje zelfs, maar wist ook dat hij de rust soms prettig vond. Al helemaal na wat hij die eerste nacht op het kamp vertelde aan haar, over dat hij de drukte van de mensen soms bedrukkend vond. Misschien zat hij helemaal niet op haar aanwezigheid te wachten. Misschien kreeg hij langzamerhand wel genoeg van haar. Tijdens hun tocht had hij weinig contact met haar gezocht, maar zij ook met hem. Daarbij had Ryan haar continue aandacht opgevraagd, waardoor hij daar de kans ook niet toe gekregen had. Charlotte besloot om toch kort bij hem langs te gaan voor ze hun tent in zou kruipen. Ze wilde hem nog even spreken, nog even zien. Het was bijna raar om elkaar zo weinig te zien en te spreken, nadat ze letterlijk 24/7 bij elkaar waren.
De nacht was al gevallen, sterren stonden aan de hemel en Dean viel amper op in de schaduw van de bomen. ‘Hé,’ zei ze zacht om haar aanwezigheid aan te kondigen. Kort keek hij op, misschien zelfs wat verbaasd door haar plotselinge aanwezigheid, maar al gauw richtte hij zijn aandacht weer op de omgeving. ‘Stoor ik je?’ Toch was ze bang dat hij liever alleen was en het liefst checkte ze het even. Ze was er aardig goed in geworden om zijn gezicht af te lezen, maar soms begreep ze nog niet helemaal waar zijn behoeften lagen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was de rust, de rust deed hem goed. Toen iemand hem later had willen aflossen, had Dean aangegeven dat hij het prima vond om nog een paar uurtjes langer te blijven zitten. Ten tijde van het avondeten werd hij voorzien, maar daarna was hij weer alleen. Het gaf hem de mogelijkheid om na te denken, tot rust te komen en weer op te laden. Introverte trekjes, en zo.
Vooral in de avond vond hij het fijn om op wacht te staan. Toen hij met Charlotte reisde, had hij iedere avond de sterren kunnen zien voordat hij in slaap viel. Nu, in de tent, was dat niet het geval. Het benauwde hem soms, dat hij in zo'n kleine ruimte lag, zonder de open hemel boven hem. Natuurlijk, de voordelen wogen op tegen de nadelen, maar dat betekende niet dat hij deze mogelijkheid om naar de sterren te kijken aan zich voorbij zou laten gaan.
Hoewel de dag rustig was geweest, was Dean alsnog alert en hij hoorde de voetstappen al voordat Charlotte sprak. Doordat ze vanuit de richting van het kamp kwam, wist hij al dat hij zich geen zorgen hoefde te maken om een eventuele indringer. Het opkijken en haar aankijken ging dan ook zonder spanning. In tegendeel, toen hij zag dat zij het was, glimlachte hij eventjes. 'Hey,' groette hij haar, waarna hij knikte naar de boomstronk waar hij eerder die dag een tijdje op had gezeten terwijl hij de wacht hield. 'Neem plaats, je stoort me zeker niet.' Alsof ze hem ooit zou kunnen storen. Hij had het misschien al eerder opgemerkt, maar dat maakte het niet minder waar: Met Charlotte in zijn nabije omgeving voelde hij zich rustiger en beter dan ooit. Hij knikte naar het wapen, dat nog aan haar heup hing. 'Die moet je zeker nog opnieuw laden?' Hij had haar enkele dagen geleden een doosje met kogels gegeven die pasten in haar wapen en haar al enkele malen voorgedaan hoe ze kon herladen, maar tot op heden had ze die noodzaak nog niet gehad. Dus haalde hij wat extra kogels uit zijn zak, voor het geval ze ze niet mee had. Hij wist heel zeker dat ze haar wapen zelf nog niet opnieuw geladen had, dus nu was het perfecte moment om te testen of ze onthouden had hoe het moest. Ze nam de kogels uit zijn hand aan en hij liet zijn blik weer afdwalen naar de omgeving. Het was gelukkig nog steeds rustig, na de vier Stalkers van die middag hadden ze nergens meer last van gehad. Hij keek weer terug, zag Charlotte prutsen met haar wapen en glimlachte. 'Je hebt het goed gedaan vanmiddag, trouwens,' zei hij, zijn stem zachtjes. Ze keek even op, alsof het compliment haar verbaasde. Had ze het niet meer verwacht, of vond ze dat ze het niet verdiende nadat ze gevallen was?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het compliment dat hij maakte verbaasde haar om verschillende redenen. Het was misschien niet haar fout geweest, maar ze had wel een gevaarlijk schot losgelaten. Voor hetzelfde geldt waren ze heel anders teruggekomen. Daarnaast moest Dean de vele complimentjes die Ryan haar gegeven had ook gehoord hebben. Ze had niet verwacht dat hij, naast de vele lof die ze van de oudere broer had ontvangen, ook nog een complimentje zou plaatsen. Nu moest ze eerlijk toegeven dat het compliment van Dean veel meer waarde bezat. Hij wist waar hij het over had en hij zou het niet gezegd hebben als hij het niet terecht vond. Daarbij, hij wist waar ze was begonnen, hoeveel ze haar best had gedaan. Weliswaar ook omdat hij het haar bevallen had toen hij boos op haar was geweest, maar dat terzijde. Het was fijn dat hij de ruzie van toen langzaam achter zich liet liggen. Het was fijn dat hun band weer langzaam begon te groeien, al merkte ze dat er wel een soort afstand tussen hen ontstond in het kamp. Zolang hij maar niet besloot er in zijn eentje vandoor te gaan.
Een dankbare glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Bedankt,’ zei ze zachtjes. Ze richtte haar blik weer op het wapen in haar schoot. Ze zou hem hetzelfde compliment willen geven, want zoals altijd had hij het ook goed gedaan. Het voelde alleen als een misplaatst compliment, aangezien het bij hem eerder een gewoonte was. Hij stond altijd paraat, zelfs op de momenten dat het niet nodig leek te zijn. Net zoals de vierde Stalker. Beiden waren ze ervan uit gegaan dat zij die had kunnen doden. Als hij daarop had vertrouwd, was ze misschien wel geëindigd met een tandafdruk in haar arm. Een rilling trok over haar rug, zich bedenkend dat er vandaag een einde aan haar menselijkheid had kunnen komen. ‘Jij hebt het ook goed gedaan,’ zei ze met een flauw glimlachje. Ze keek kort op van haar gepruts om zijn reactie te pijlen. Precies zoals ze gedacht had: verdwaasd. ‘Als je niet zo alert was geweest, waren die geïnfecteerden misschien veel dichterbij gekomen en…’ Even viel ze stil, staakte ze haar gepruts aan de onderkant van het wapen. Charlotte beet kort aan de binnenkant van haar lip, alvorens ze verderging waarmee ze bezig was. ‘Wie weet hoe het was afgelopen als je die laatste Stalker niet ook in het vizier had.’ Met een klik schoof de onderkant van het wapen los, wat voor een tevreden glimlach op haar gezicht zorgde. Wat onhandig plaatste ze de nieuwe kogels erin, waarna ze het magazijn weer dichtschoof. Charlotte grinnikte. ‘Hoe vaak heb je me al wel niet gered?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Terwijl zij met het wapen aan het prutsen was, keek hij naar de omgeving, dan weer naar haar handen, dan weer naar de omgeving. Enkele malen had hij de neiging om in te grijpen, haar een beetje te helpen met het openen van het magazijn, maar hij hield zich in. Uiteindelijk moest ze ook dit zelf leren en dat ging alleen maar beter als hij niet telkens ingreep. Als ze het systeem eenmaal doorhad, zou het de volgende keer vast veel sneller gaan.
Het compliment dat zij hem uiteindelijk gaf, had hij inderdaad niet verwacht. Hij deed gewoon wat hij had moeten doen. Hij had de mensen beschermd, de reden dat hij was meegegaan met het groepje. Maar het ging niet alleen om de Stalkers, het ging vooral om de laatste. Hij sloot zijn ogen even, liet de beelden van die dag even voorbij flitsen. Hoe hij er twee had uitgeschakeld, Charlotte een derde en hoe ze klaar had gestaan om de vierde, die belachelijk dichtbij gekomen was, ook om het leven te brengen. Hoe hij, bijna uit automatisme, ook zijn wapen had gericht. Voor de zekerheid. Onder geen enkele omstandigheid zou hij Charlotte, of één van de andere mensen die hij had moeten beschermen, in zo'n gevaar brengen.
Maar hij had wel verwacht dat zij hem neer kon schieten. Ze had er zo zeker van geleken, de blik in haar ogen was bijna angstaanjagend geweest. Zo vastberaden. Toen ze ineens omgeduwd werd, was dat voor Dean ook een verrassing geweest. Gelukkig had hij snelle reflecties en het laatste monster ook neer kunnen schieten voordat het schade aan had kunnen richten. Hij schudde zijn hoofd. 'Hij had je niet mogen duwen,' mompelde Dean zacht, al wist hij niet of Charlotte het überhaupt kon horen. Als dat zo was, ging ze in ieder geval stevig door met het herladen van haar wapen. Ze had eindelijk het magazijn open weten te krijgen en de kogels erin weten te doen. Niet slecht, de volgende keer zou ze het zelfs nog veel sneller kunnen doen. Als ze het eenmaal onder de knie had, zou ze het zelfs in de hitte van de strijd kunnen. Maar zo ver was het nog niet. Hij glimlachte toen ze haar vraag stelde en haalde zijn schouders op. Even ging hij de momenten af, maar een specifiek getal leek hier niet als antwoord te volstaan. 'Zo vaak als nog was en zo vaak als nodig zal zijn. Over een paar weken zul je me niet meer nodig hebben, je gaat belachelijk snel vooruit.' Misschien zou ze dan wel liever hier blijven, in een omgeving die veiliger was dan de open wildernis, maar niet zo afgeschermd als een stad.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zo vaak als nog was en zo vaak als nodig zal zijn. Een warm gevoel kwam in haar naar boven toen hij die zin uitsprak. Het was fijn om iemand te hebben die zo voor haar klaar stond, die haar zou beschermen. Ze had de muren van de stad niet meer nodig. Hoewel de angst veel vaker om de hoek kwam zetten hierbuiten, voelde ze zich veilig in de omgeving van Dean. Zoals ze hier nu naast hem zat, met de dreiging gehuld in schaduw, voelde ze zich alsnog comfortabel. De angst was slechts op de achtergrond aanwezig. Charlotte rolde met haar ogen en gaf de jongen naast haar lachend een zacht duwtje. ‘Oh kom op. Zo snel ga ik niet vooruit.’ En bovendien, misschien wilde ze helemaal niet onafhankelijk van hem worden? Die zin besloot ze echter voor haarzelf te houden. ‘En, die vooruitgang heb ik ook alleen maar te danken aan een goede leraar.’ Dat meende ze wel. Dean was erg geduldig. Ze had kunnen zien dat hij net had willen ingrijpen toen ze met het wapen prutste, maar hij hield zich keurig in. Zijn uitleg was duidelijk en hij liet haar dingen genoeg uit proberen, zodat ze het op cruciale momenten in elk geval al een keer zelf gedaan had.
‘Dat zal vast wel meevallen.’ Zijn stem klonk wat sarcastisch. Hij wuifde het compliment weg, maar ergens kon ze zien dat hij het waardeerde. Charlotte besefte zich dat ze hem veel te weinig haar dankbaarheid liet zien. Ze zei het wel eens en liet het ook wel blijken, maar vrij weinig complimenten vloeiden naar buiten. Dat terwijl hij het wel verdiende. Ze nam haarzelf voor dat in de toekomst meer te doen.
‘Als een juf kan ik je vertellen hoe belangrijk een goede uitleg en een goede leraar is,’ zei ze wijs. Als het om rekenen, lezen en schrijven aankwam, dan was haar uitleg vaak wel redelijk duidelijk en concreet. Maar, als zij Tim zou moeten uitleggen hoe een wapen werkte, zou het een chaotisch raadsel zijn. Ze was ervan overtuigt dat Timothy dan lang niet zo snel de dingen oppakte dan wanneer Dean hem een spoedcursus zou geven.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Natuurlijk, Juf Charlotte kwam even om de hoek kijken. Dean tikte haar op de neus, zachtjes. 'Wijsneus,' mompelde hij zacht, maar dit keer niet zo zacht dat ze het niet zou horen. Quasi verontwaardigd keek ze hem aan, maar de glimlach was onmiskenbaar. 'Hey!'
Dit soort momenten koesterde hij. Het ging hem niet om de glorieuze momenten, de momenten waarop ze geïnfecteerden uitschakelden of wanneer hij haar iets nieuws leerde. Het waren deze momenten, de momenten waarop ze naast elkaar zaten, elkaar konden plagen en gewoon praatten, die hij voor altijd bij zich wilde houden. Hij mocht de eenzaamheid dan wel prefereren, hij kon zich dat niet meer voorstellen zonder dat Charlotte er zou zijn, op de achtergrond of naast hem. Het was raar. Zo lang had hij in de veronderstelling verkeerd dat hij niemand anders nodig had, maar daar zat ze dan. Toch echt belangrijker voor hem dan hij zich had kunnen voorstellen toen hij haar al die weken geleden van de grond af trok en mee had gesleept de stad uit, de onveilige buitenwereld in.
Hun gesprek werd onderbroken door naderende voetstappen, waardoor Dean weer alert raakte. Het bleek de persoon te zijn die hem af kwam wisselen. Sam had erop gestaan dat Dean niet meer dan twee keer de normale tijd op wacht stond, dus hij had weinig keuze. Tijd om terug te gaan naar het kamp, tijd om nog wat nachtrust te pakken. Hij wisselde een paar woorden met de persoon die hem kwam afwisselen over de situatie aan deze kant van het kamp. Rustig. De man leek opgelucht toen hij dat hoorde, het verhaal van de vier Stalkers had zich waarschijnlijk als een lopend vuurtje door het kamp verspreid. Dean knikte de kerel nog even toe en keek toen naar Charlotte. 'Kom je mee? Morgen zullen we waarschijnlijk ook weer vroeg op moeten staan en vandaag was een lange dag.' Ze knikte, kwam overeind en samen liepen ze terug naar het kamp, waar nog enkele lichtjes brandden. Er waren nog mensen bij het kampvuur, maar van Dean hoefde dat allemaal niet zo. Hij was oprecht wel moe, al bleek dat misschien niet zo.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Lachend gaf ze hem een duw tegen zijn schouder, wat bij hem dezelfde lach veroorzaakte. Hij verkleinde de afstand tussen hen, ging naast haar staan en sloeg zijn arm rond haar middel. Zijn lippen kusten haar slaap. ‘Je hebt gelijk, ik doe maar alsof.’
Charlotte rolde met haar ogen en wurmde zich uit zijn greep. Ze zette haar handen in haar zij en keek hem streng aan, waarbij ze een wenkbrauw speels optrok. ‘Zie je wel? Ik wist het. Ik wist gewoon dat je al eerder een wapen in je hand had gehad.’ Gemeen. Hij had er al dagen op gestaan dat ze hem zou leren schieten. Steeds weer had ze geantwoord dat hij daarvoor beter naar Dean kon, maar natuurlijk had Ryan per se les van haar willen hebben. Nadat ze een wirwar aan informatie had gegeven en hij zijn eerste kogel loste, was deze bijna perfect geweest. Ze was met stomheid geslagen, maar natuurlijk was dit niet de eerste keer geweest dat hij een wapen gebruikte. Ze voelde zich stom om dat te geloven.
Met een grote, vermakelijke grijns zette hij een stap dichterbij, legde hij zijn handen op haar heupen en trok hij haar naar zich toe. ‘Grapje, lieverd.’ Hij boog zich naar voren, zodat zijn lippen de hare konden raken. Een korte, tedere aanraking. Een aanraking die niet onprettig was, maar wat ze liever niet in het openbaar deed. Ze kon best tegen de jongeman aangeleund liggen, hem zoenen of wat dan ook, maar elke keer als er andere ogen op hen gericht waren, voelde ze zich er ongemakkelijk bij.
Ze pakte zijn handen vast en haalde deze van haar heupen. ‘Niet hier,’ zei ze, een beetje moe om het steeds te moeten herhalen. De handtastelijkheid van Ryan was na hun uitje bij de waterval niet minder geworden. Sterker nog, ze waren nu zelfs een soort ‘ding’? Ze hadden het nooit bevestigd, maar de meesten leken ervan op de hoogte. Het was er langzaam bij in geslopen. Toch wilde Charlotte er niet mee te koop lopen, al helemaal niet bij Dean. Ze merkte dat hij een stuk afstandelijker was nu zij en Ryan zoveel tijd samen doorbrachten, iets wat ze erg jammer vond. Ze waren onderhand al een behoorlijke tijd in het kamp en ze merkte dat hij zich niet geheel op zijn plek leek te voelen, hoe tegenstrijdig dat ook leek ten opzichte van zijn eerste dag hier.
‘Waarom niet?’ vroeg Ryan. ‘Iedereen weet het toch wel.’
‘Wat weten ze?’ vroeg Charlotte wat verbaasd.
‘Dat we een stel zijn.’
Charlotte rolde met haar ogen. ‘Is dat wat je ze verteld hebt?’
Ryan pakte haar handen vast. ‘Is dat niet zo dan?’
Ze haalde haar schouders op. Wat hield haar tegen? Hij was een knappe, zorgzame en slimme jongen. Hij was de hunk op school waar iedereen het over zou hebben. Waarom ging ze er dan niet volledig voor? Waarom wilde ze niet met trots laten zien wie ze aan de haak geslagen had? Ergens wist ze het wel, diep vanbinnen, maar dat zou ze nooit toegeven. ‘Je weet dat ik daarover in de knoop zit, Ry…’
De blonde jongeman glimlachte liefjes naar haar. ‘Het spijt me, ik dacht dat je er al over uit was. Maar we doen het op jouw tempo, waar jij het wilt. Goed?’
Glimlachend keek ze naar de jongen tegenover haar, waarna ze knikte. ‘Dankjewel.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had oprecht gedacht dat het deze keer misschien anders zou zijn. Dat, mede dankzij Charlotte, de drukte van een heel kamp vol mensen hem niet weg zou jagen. Iedere keer dat hij zag hoe blij ze hier leek te zijn, dat ze zich zo op haar gemak voelde, vrienden had gemaakt en gelukkig leek, zei hij tegen zichzelf dat het goed was, zo. En aan het begin had hij het oprecht geloofd. Als zij hier gelukkig was, konden ze nog wel langer blijven. Hij wilde haar niet uit dit leven wegsleuren, meeslepen in één of ander hachelijk avontuur dat ze waarschijnlijk niet eens zou willen, niet nu ze hier een mooie plek had en een mooi leven.
Toch ging het steeds zwaarder op hem drukken. Hij nam steeds vaker lange wachtdiensten op zich en de nachtmerries, die eerste dagen in het kamp veel minder erg waren, kwamen weer terug. Daardoor sliep hij maar een paar uur per nacht, voordat hij in de vroege morgen opstond om rondom het kamp aan het werk te gaan. Na Charlotte haar bemoedigende woorden had hij het op zich genomen om de wat meer onervaren schutters wat lesjes te geven en wat trucjes te leren waardoor ze makkelijker met een wapen om zouden kunnen gaan. Geen kinderen, maar vooral vrouwen en enkele jongens van een jaar of veertien, vijftien. Timothy had al meerdere malen gesmeekt om ook te mogen leren hoe hij moest schieten, maar zijn moeder had het hem uitdrukkelijk verboden. Als hij groter was, dan mocht hij het wel leren. Nu nog niet.
Deze bewuste, treurige dag hoefde hij niemand te helpen. Hij had, zoals ze dat noemden, vrij. Dat mocht ook wel een keer, had Sam gezegd. De grote man sprak het niet met zo veel woorden uit, maar had wel door hoe Dean erbij zat. Sam had de blikken die Dean op Charlotte en Ryan wierp gezien. En de link gelegd. Toch sprak hij er nauwelijks over, wetend dat Dean het zelf nog niet eens begreep.
Zijn pistool was doorgeladen en hij liep naar een gedeelte van het kamp waar verschillende doelwitten stonden op om te mikken. Hier werd geoefend, vaak. Zo werd voorkomen dat voorbijgangers geraakt werden door wilde kogels en kon er toch rustig geschoten worden. Ineens verstijfde de met tatoeages overdekte jongeman en hij zette twee stappen terug, de schaduw van een tent in. Zijn hart deed ineens heel veel pijn.
Op enkele tientallen meters afstand stond Charlotte. met Ryan. Te.. zoenen. In het openbaar. En hoewel het moment maar kort duurde en het Charlotte was die afstand leek te nemen, was het al te laat.
Hij had het heus wel gehoord hoor, de verhalen over het tweetal. Hij had er expliciet nooit naar gevraagd bij Charlotte, maar iedereen wist dat die twee wel heel veel tijd samen doorbrachten. Hij had zich er, met moeite, bij neergelegd. Als zij gelukkig was, was het toch goed? Ze waren enkel vrienden, dus hij had niet begrepen waarom hij zich er zo druk om maakte. Nu hij met zijn neus op de situatie werd gedrukt, was dat anders. Ineens had hij helemaal geen zin meer om op een target te schieten. Als er iet was wat hij wilde raken, was het die blonde gladjakker. Nee, dat was niet eerlijk en dat wist hij ook wel. Met een ruk draaide hij zich om, werd daardoor geconfronteerd met Sam, die vlak achter hem had gestaan. Diens ogen stonden ietwat treurig, niet zo opgewekt als normaal en hij legde een hand op Dean zijn schouder. 'Als je besluit te vertrekken..' Hij haalde diep adem, alsof hij het lastig vond om te zeggen. 'Wel, mocht zij willen blijven en jij besluit dat het tijd is om door te reizen, dan is dat prima. Er is voor jullie beiden een plek hier, maar ook als jullie niet samen in het kamp blijven is ze welkom.'
Dean perste met wat moeite een glimlach op zijn gezicht. Waarom voelde hij zich zo? Wat was dit voor een achterlijke situatie? 'Het is wel goed, Sam,' antwoordde de jongeman. 'Ik ben blij dat ze gelukkig is hier.' Dat was geen leugen, maar waarom voelde het dan wel zo? Hij keek nog een keer om, naar het gelukkige koppeltje. Als zij hier gelukkig was, was dat goed. Ze had hem toch niet meer nodig, er waren genoeg mensen hier die haar de fijne kneepjes konden leren als hij besloot te vertrekken. Sam haalde zijn hand weer van Dean zijn schouder. 'Maar blijf nog een paar dagen, oké? Neem geen overhaaste beslissingen, Dean.'
Dean knikte. 'Ik blijf nog wel, Sam. Dankjewel.'
Met die woorden gingen de twee mannen uiteen en Dean liep nu ietwat doelloos door het kamp. Het beeld van zojuist stond op zijn netvlies gebrand. Ryan en Charlotte. Hij vroeg zich af hoe dat zou zijn, zoenen met Charlotte. Hij probeerde de vraag van zich af te zetten, maar dat lukte niet helemaal. Hij kon alleen nog maar het meisje voor zich zien, haar lippen getuit en haar lange, donkere haar om haar gezicht. Dean stopte met lopen.
Shit. Hij was verliefd. Op Charlotte.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De rest van de dag hadden ze met z’n tweeën doorgebracht, al werden ze regelmatig onderbroken door het kleine, enthousiaste broertje van Ryan. Het jongetje leek het maar al te leuk te vinden dat er een band ontwikkelde tussen zijn oudere broer en haar. Het liet haar terugdenken aan de opmerking die Timothy gemaakt had, over het feit dat hij dacht dat Dean en zij een koppel geweest waren. Toen hadden ze dat ook wel enigszins uitgestraald. De zorgzaamheid naar elkaar, de plagende blikken, maar ook de tijd die ze samen doorbrachten. Die indruk zouden ze nu niet meer achterlaten. De enige momenten dat ze elkaar echt spraken, was in de tent en die gesprekken waren niet bepaald heel gezellig. Ze waren afstandelijk, groeiden uit elkaar. Het zat haar wel dwars. Na alles wat ze samen hadden meegemaakt, had ze gedacht dat die band sterker zou zijn. In het begin was ze bang geweest dat ze elkaar zouden verliezen hier, doordat hij teveel met zijn oude reisgenoten om zou gaan. Ze had zich een buitenbeentje gevoeld en had verwacht dat dat zich enkel verder zou ontwikkelen. Al helemaal na de grappen die gemaakt werden over de weerloze stadsmensen. Toch leek het eerder andersom. Charlotte begon zich steeds meer in de groep te mengen, waar Dean zich juist leek te vervreemden van de mensen hier. Ze hoopte dat hij het nog naar zijn zin had, want als ze heel eerlijk was, wilde ze nog niet weg. Niet nu ze langzaam een relatie ontwikkelde met Dean. Niet nu ze weer een beetje het stadsgevoel terugkreeg, waarbij ze in tegenstelling tot het verleden nu wel klaar zou zijn voor een strijd.
Vlak voor het eten liep het tweetal richting de binnenplaats, waar meestal gegeten werd. Ryan had haar hand vastgepakt, maar zodra ze andere mensen zagen, had ze die losgelaten. Het moest moeilijk voor hem zijn, die continue twijfel. Dean zat bij Sam en Evan, maar er was nog precies plek voor twee personen op hun boomstronk. Ze hoopte dat ze de kans kregen om op een wat ontspannende manier te praten met elkaar. Het voelde als veel te lang geleden.
Er werd een groot feestmaal verzorgd. Ze hadden twee herten afgeschoten en dat leverde een behoorlijk stuk vlees op. Daarnaast hadden ze voldoende vruchten gevonden als aanvulling op het diner en, als kers op de taart hadden ze hun drankvoorraad naar buiten gebracht.
‘Wil je proeven?’ vroeg Sam, die tussen Dean en Charlotte inzat. Hij reikte een fles met wodka na haar uit. Charlotte had vaak gehoord over het begrip alcohol, maar in de stad was het verboden. Ze wist dat er enkele smokkelaars waren die het weleens dronken, maar zelf had ze nog nooit een druppel gedronken. Het concept aangeschoten of dronken zijn, was haar dan ook onbekend. Twijfelachtig nam ze de fles aan, waarna ze er even aan rook. Ze haalde haar schouders op en nam een grote slok van de fles, aangezien ze Sam hetzelfde had zien doen, niet wetende dat het spul zo kon branden. Met een vies gezicht wilde ze de fles weer teruggeven, waarna de anderen moesten lachen. Een lach die bij Dean ontbrak.
‘De tweede slok is altijd beter,’ zei Evan met een grijns.
‘Is dat zo?’
Ryan knikte enthousiast. ‘Het wordt pas echt goed wanneer je de boel niet meer proeft.’
Dat klonk niet echt veelbelovend. Ze wierp een blik op de jongeman die haar zoveel geleerd had, niet alleen functionele dingen, maar onbewust ook het moralen. Het doorzettingsvermogen. Het vechten. Misschien dat een beetje alcohol wat meer leven in de brouwerij zou brengen, misschien dat ze dan weer de gesprekken konden houden die ze gehad hadden. Het was het proberen waard. En dus hield Charlotte de fles vast en nam ze ditmaal een nog grotere slok.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Met die realisatie had hij de hele dag rondgelopen. Hij had niet geweten wat hij ermee moest, maar hij wist het nu eenmaal en dat was net zo erg, als het niet erger was, dan niet begrijpen wat er aan de hand was. Hij had nog zo geprobeerd om een andere conclusie te kunnen vinden. De situatie leek gewoon zo veel op die hij en zijn zus vroeger hadden gehad, probeerde hij zichzelf nog te vertellen. Hij wilde haar beschermen en het voelde raar dat ze haar eigen keuze had gemaakt.
Maar dat was niet de verklaring en dat wist Dean ook wel. Misschien had hij het, diep van binnen, al langer geweten. Sam had het in ieder geval wel geweten, realiseerde Dean zich. De blikken, de opmerkingen en juist de dingen die niet uitgesproken waren.. Sam had het geweten. Evan waarschijnlijk ook. Alleen hij niet. En Charlotte, overduidelijk. Die was te druk met.. Met haar eigen leven. Haar eigen geluk. Het was ook niet haar verantwoordelijkheid om erachter te komen wat Dean voor haar voelde en als het aan hem lag, zou ze er ook nooit meer achter komen. Als het aan hem lag, stopte hij die gevoelens nu heel diep weg en ging hij er weer in zijn eentje vandoor: Alles beter dan het beeld van Charlotte die met Ryan zoende, op zijn netvlies gebrand.
Hij kon alleen niet weg. Ten eerste had hij Sam beloofd om nog een paar dagen te blijven. Ten tweede, hij wilde Charlotte hier helemaal niet achter laten. Ze waren reisgenoten, boven alles. Als hij ging, moest zij ook gaan. Zo ging dat, toch? Als zij bleef, zou hij ook blijven. Los van wat hij wel of niet voor haar voelde.
De gedachten stopten niet, ook niet die avond tijdens het eten. Hoewel Dean wel vaker stil was tijdens de maaltijd, had niemand kunnen voorzien dat de jongeman zo bedrukt zou zijn tijdens een heus feestmaal, met heerlijk vers vlees. Misschien was dat de reden dat Sam besloot om iets te doen. De grote man kon niet aanzien hoe Dean erbij hing en de enige oplossing die hij kende tegen verdriet, was alcohol. Dean was geen grote fan van het brandende spul, maar hij moest toegeven dat het goed hielp bij het vergeten van pijn en gewoon lol hebben. Hoewel hij zijn twijfels had bij de alcoholtolerantie van Charlotte, voelde hij na enkele slokken de verantwoordelijkheid niet meer om te zorgen dat ze niet te veel dronk. En uiteindelijk, met de hulp van de sterke alcohol, werd de avond net zo gezellig als de eerste nacht die ze in het kamp waren gebleven. De sterke verhalen vloeiden weer rijkelijk en iedereen probeerde boven iedereen uit te komen. Charlotte, die normaal in zo'n situatie juist naar de achtergrond leek te willen kruipen, kwam ook los en het bleek dat ze best amusante verhalen te vertellen had. 'Maar,' zei ze streng, met een vingertje wijzend naar álle mannen die in dit gezelschap waren, 'de volgende keer dat jullie een grappig verhaal horen over mensen in de stad, probeer wat sympathie te tonen. Ik was zoals zij zijn, nog geen twee maanden geleden. En waar zouden jullie geweest zijn, als jullie niet de achtergrond hadden die jullie hadden?'
Ze klonk nu echt als een lerares, maar wel een lerares die moeite had met het uitspreken van hele zinnen. En een dubbele tong leek te hebben. Toch knikte Dean serieus, net zoals alle andere kerels die hier zaten. Dronken, serieuze Charlotte was no joke. Ryan boog zich naar haar toen en fluisterde zachtjes iets in haar oor, dat hij daarna kuste. Dean dacht de woorden "sexy" en "streng" te kunnen onderscheiden, maar besloot dat hij daar niet dieper op in wilde gaan. Het meisje duwde Ryan toch aan de kant en ook hij kreeg een verontwaardigde blik toegeworpen. Ryan, die ondertussen al flink aangeschoten was, leek er weinig van te begrijpen.
Plots begon Charlotte dan toch te lachen en niet zo'n beetje ook. De alcohol versterkte natuurlijk alles, niet alleen het lef dat ze wel of niet af. 'Jullie zouden je eigen gezichten eens moeten zien,' gierde ze. Dean keek naar Sam, Sam keek terug en trok een wenkbrauw op. Niet veel later lachte iedereen. Het was een aanstekelijke lach.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De alcohol begon redelijk op het meisje in te slaan. Haar slanke bouw zorgde ervoor dat een klein beetje van het spul een groot effect had en het feit dat dit haar eerste keer was, zou ook niet bepaald meewerken. Niet dat de anderen het vervelend leken te vinden dat het meisje behoorlijk aangeschoten raakte. Ze leken het eerder zeer vermakelijk te vinden, iets wat Charlotte aanleiding gaf om enkel meer naar binnen te werken.
Het was al laat op de avond en Charlotte, die bijna niet zelfstandig overeind kon blijven zitten, had plaatsgenomen op de schoot van Ryan. Die leek haar aangeschoten – misschien was dronken een betere omschrijving – absoluut niet erg te vinden. Steeds opnieuw gleed zijn hand omlaag, maar elke keer trok Charlotte deze weg te duwen. Ze was dan misschien wel onder invloed en daarmee veel beter te beïnvloeden, ze was niet van plan die avond het bed te delen met Ryan. Dat wilde ze niet.
De rest van de avond was erg vermakelijk. Uiteindelijk was Charlotte niet de enige dronken persoon en waren er meerderen die belachelijk gemaakt werden door de ondoordachte acties. Charlotte had een duidelijke dubbele tong en elke keer als ze een verhaal wilde vertellen, kwamen er slechts halve zinnen naar buiten. Waarschijnlijk zou niemand begrepen hebben wat ze vertelde.
Enthousiast kwam Charlotte overeind, wilde ze de groep een optreden geven, maar met dat ze opstond, struikelde ze al bijna direct weer. Ryan, die zelf te aangeschoten was om haar te helpen, keek met een boze blik naar de jongen die haar wél hielp. Met een sterke greep werd haar bovenarm vastgegrepen. ‘Dean!’ riep ze vrolijk. Ze gaf de getatoeëerde jongeman een stevige knuffel. ‘Dankje! Je hebt me alweer gered, anders viel ik in het vuur!’ Dat was misschien een tikkeltje overdreven, aangezien er nog ruim twee meter tussen haar en vuur zat. Hij ging niet in op haar knuffel. ‘Wil je geen knuffel? Ik kan goede knuffels geven hoor!’ De volgende dag zou ze zich sowieso schamen voor dergelijke opmerkingen.
‘Ik denk dat het tijd is om naar bed te gaan.’
‘Naar bed? Nu al!? En mijn optreden dan?’
‘Kom,’ zei hij, waarna hij haar begeleidde naar hun tent, iets wat niet zonder obstakels ging. Dronken was misschien zacht uitgedrukt, gezien het meisje zelfs met de steun van Dean amper in staat was om te lopen.
‘Eigenlijk,’ mompelde ze, ‘ben ik wel even blij dat we alleen zijn.’ Dean leek niet bepaald blij met die woorden. Hij opende de tent en hielp haar naar binnen. ‘Jij niet dan?’ vroeg ze.
‘Ga maar liggen,’ zei Dean, haar uitspraken compleet negerend.
Ze luisterde naar wat hij zei en ging lachend op haar zij liggen. Ze keek naar Dean, wat de glimlach op haar gezicht nog groter maakte en waarbij ze haar ogen genietend sloot. ‘Ik wil voor altijd bij je blijven.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel de alcohol zeker ook stevige invloed op Dean had gehad, was hij niet zo erg van de wereld af als sommige anderen. En, hoewel hij het niet hardop zou durven uitspreken, hij probeerde een oogje op Charlotte te houden. Hoe veel hij ook gedronken had, het knagende gevoel van de realisatie dat hij verliefd op haar was, ging niet zomaar weg. Zelfs niet toen hij zag hoe zij en Ryan aan het flikflooien waren. Er bestond geen twijfel over dat die twee samen iets hadden. Meer dan hij ooit met haar zou hebben.
Daarom was het misschien nog wel gekker dat hij zich verantwoordelijk voelde. Verantwoordelijk voor haar welzijn, wel te verstaan. En ook hij had door dat de alcohol wat harder op haar insloeg dan op sommige andere mensen in de groep. Dat kwam door haar bouw en door het feit dat ze waarschijnlijk de minste ervaring met alcohol had in deze groep. Dus, toen ze probeerde op te staan van Ryan zijn schoot -wat een walgelijk beeld was dat- en daarbij viel, kwam hij haast automatisch overeind. De dodelijke blik van Ryan negerend, pakte hij haar bij de arm en trok haar overeind. Als haar "vriend" te aangeschoten was om haar te helpen, dan deed hij dat wel.
Charlotte die zo aangeschoten was, was veel erger dan hij zich had voorgesteld. Het ging hem niet om het feit dat hij haar moest ondersteunen terwijl ze naar de tent liepen, of om het feit dat ze überhaupt gevallen was in eerste instantie. Maar de dingen die ze zei, deden hem pijn. De knuffel kon hij nog wel hebben: Hij wist dat ze dat wel vaker zou willen doen, maar zich inhield om rekening met hem te houden. Dat ze dat in haar dronken staat een beetje vergat, deerde hem weinig. Het waren de woorden die ze sprak. Dat ze blij was met hem alleen te zijn. Dat ze voor altijd bij hem wilde blijven. God, Charlotte. Dat wilde hij ook wel. Natuurlijk wilde hij dat. Maar ze had het niet echt tegen hem, dat wist hij ook wel. Ryan was de persoon met wie ze voor altijd samen wilde blijven en hij wilde niet weten wat die twee samen gedaan zouden hebben als ze ergens alleen geweest waren. De rillingen liepen hem over zijn rug bij de gedachte daaraan. Toch kon hij niet op een koele manier reageren op wat ze zei. Het voelde alsof hij een brok in zijn keel had, dat alle nonchalante opmerkingen tegenhield. Uiteindelijk haalde hij diep adem, glimlachte flauwtjes terug en stopte het meisje een beetje in. Hij twijfelde eventjes, maar gaf haar toen een zachte kus op haar voorhoofd, voordat hij zelf ook ging liggen en zijn ogen sloot. 'Ga maar slapen, Charlotte. Morgen is het vast weer beter.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De barstende hoofdpijn en misselijkheid de dag erna waren het absoluut niet waard. Nog niet te spreken over de schaamtegevoelens. Het ergste was misschien wel dat ze de late uren van die avond amper herinnerde. De verhalen die ze de dag erna aan moest horen, waarbij luidkeels gelachen werd, nam ze niet heel hartelijk in ontvangst. Al helemaal niet vanwege de roes in haar lichaam, die haar meerdere malen had laten overgeven. Nee, dat was niet voor herhaling vatbaar.
Iets anders wat haar dwarszat, was dat Dean nog meer afstand leek te zoeken. Het begin van die feestavond hadden ze gepraat zoals vroeger. Het had geleken alsof ze langzaam weer naar elkaar toegroeiden die avond, maar waarom leek hij zich dan alleen maar meer van haar af te sluiten? Ze wist niet wat ze gezegd of gedaan had, maar ze nam het haarzelf ontzettend kwalijk. Had ze hem beledigd? Had haar dronkenbui ervoor gezorgd dat hij genoeg van haar had en maakte hij plannen om alleen verder te gaan? Soms leek het haast alsof hij haar probeerde te ontlopen. Hij kwam pas binnen als zij al sliep, maar was het bed alweer uit als zij wakker was. Ze begreep het niet. Dat hij kil tegen haar was geweest na het bunker-incident had ze begrepen. Dat had ze haarzelf evengoed verweten. Maar nu wist ze niet eens wat ze misdaan had en ze vreesde dat ze het gedaan had onder invloed van de alcohol. Het speet haar, ook al wist ze niet eens precies wat haar speet.
Ze zocht steun bij Ryan, die het helemaal niet erg leek te vinden dat de vriendschap tussen Dean en haar langzaam minder werd. Hij was altijd jaloers geweest op de jongeman. Niet alleen vanwege zijn schietkunsten, maar ook om de geschiedenis die Dean en Charlotte hadden. Hij zei het niet, maar ze merkte het aan hem wanneer ze vertelde over iets wat zij en Dean hadden meegemaakt.
Samen zaten ze ergens in het gras, verstopt onder de schaduw van de boom, die langzaam zijn bladeren verloor. De herfst was begonnen en over enkele maanden zou de kou een grote vijand worden. Ze hadden het over niets inhoudelijks, waren gewoon wat aan het praten over koetjes en kalfjes. Een gesprek dat ruw onderbroken werd door de rechterhand van Sam: Evan. ‘Tortelduifjes, in de benen. Er is een groep geïnfecteerden gelokaliseerd. Ryan, jij houdt de wacht aan de Oostkant. Charlotte, jij komt met mij mee.’
Een rilling trok over haar rug. Dit waren de momenten dat ze blootgesteld werd aan de harde werkelijkheid. Het grote verschil met de stad was nu dat ze erop voorbereid waren. Zíj was erop voorbereid.
Ze knikte, gaf Ryan nog snel een kus op zijn wang. Voor ze Evan achterna wilde lopen, pakte Ryan haar pols vast. ‘Wees voorzichtig.’
Opnieuw knikte ze. ‘Jij ook.’
Ze maakte een kort drafje, zodat ze weer achter Evan liep, die natuurlijk niet op haar wachtte. Ze liepen naar het centrale punt van het kamp. Een groepje stond er al klaar, met geladen wapens in hun handen. Sam gaf een aantal de opdracht om al te vertrekken. De meesten in tweetallen.
‘Charlotte, goed dat je er bent. Jij en Dean gaan in Zuidelijke richting op zoek naar de groep geïnfecteerden. Zorg dat ze het kamp niet bereiken.’ Direct wierp Charlotte op Dean. Zij vond het niet erg. Sterker nog, ze was juist blij dat ze met Dean het bos in moest. Hij kende haar als geen ander, wist tot wat ze in staat was. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat Sam hen koppelde aan elkaar. Charlotte was niet de beste schutter, maar met Dean naast haar waren ze wel in staat om het een en ander tegen te houden. Daarnaast, zij waren het enige duo dat samen een Bloater gedood had. Dean daarentegen leek minder blij met het nieuws, die leek liever met Sam of Evan op pad te zijn gegaan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij wist niet zo goed wat hij nou eigenlijk verwacht had, de afgelopen dagen. Misschien had Dean gehoopt dat Charlotte zich nog kon herinneren wat er die avond gezegd was en zelf over het voorval zou beginnen. Want hij zou het zeker niet doen, voora omdat hij niet wist wat zij zich er nog van herinnerde. Als zij niets wist, was het nutteloos om erover te beginnen. Als ze er wel iets over wist, had hij gehoopt dat ze er zelf over zou beginnen. Toen dat niet gebeurde, was de enige conclusie die hij kon trekken dat ze het óf niet meer wist, of zich te veel schaamde voor hetgeen ze die avond had gezegd. Nu hij nogal in de war en licht van streek was door wat ze had gezegd, wilde hij er zelf ook niet over beginnen. Dus zweeg hij, keek hij van een afstand toe hij Charlotte en Ryan het maar al te leuk leken te hebben met zijn tweeën. Steeds meer raakte hij er dan ook van overtuigd dat de woorden van Charlotte niet voor hem waren bedoeld, maar voor Ryan. En terwijl de dagen verliepen, werd hij er ook steeds zekerder van dat hij hier niet langer wilde blijven. Niet nu Charlotte zo gelukkig leek met dat... nou ja, met Ryan. Hij moest blij zijn dat ze iemand had, maar was dat niet. Hij was stikjaloers en verdomme, hij had veel moeite om dat te verbergen voor de andere mensen in het kamp. Er zat maar één ding op: het kamp verlaten en alleen verder reizen. Hij had het jaren gedaan en hoewel een reisgenoten een welkome afwisseling had geleken, bleek het nu alleen maar voor pijn en onzekerheid te zorgen. Morgen, morgen zou hij vertrekken en hoewel hij Charlotte de keuze zou geven, verwachtte hij niet dat ze het redelijk geriefelijke leven dat ze hier had op zou willen geven.
Sam had hem bij zich geroepen. Dean, niet wetende wat het idee van de man was, had braaf geluisterd naar het probleem, er waren geïnfecteerden gespot en zijn taak zou het onschadelijk maken van de monsters zijn. Simpel.
Evan kwam eraan en even had de jongeman het idee dat hij met Evan op pad zou mogen, maar die hoop werd al snel de grond in geboord toen hij het tengere meisje zag lopen. Even keek hij naar Sam, maar die bleek onverbiddelijk. Er zat niets anders op dan samen te werken, voor de laatste keer waarschijnlijk. Het kwam ook wel goed uit, dan had Dean direct een momentje om Charlotte te vertellen dat hij weer door zou reizen.
Zwijgend begon Dean in de door Sam aangegeven richring te lopen, niet echt omkijkend naar het meisje. Toen ze eenmaal een stukje op weg waren, checkte hij even of ze hem nog volgde. Dat was het geval. Een snerende opmerking lag op zijn tong, die hij niet binnen kon houden. ‘Dat je vriendje je je nog los durfde te laten verbaast me,’ zei hij op een nare, afstandelijke toon. Charlotte stopte met lopen en Dean deed hetzelfde, hij draaide zich om zodat hij haar reactie kon zien. Deed het haar pijn om zoiets te horen? De toon die hij aansloeg? Of boeide het haar allemaal niet meer?
’Waarom doe je zo, Dean?’ Ze klonk boos, verontwaardigd zelfs. Alsof zijn opmerking onterecht was, Ryan hem nooit iets misdaan had. Dat had hij wel, door Charlotte te zoenen. En de rest. Maar dat zei hij niet hardop. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik mag die flikflooiende gore klootzak niet zo,’ zei hij. Beet het haar bijna toe. De frustraties van de afgelopen dagen begonnen eindelijk los te komen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was de toon die hij aansloeg dat haar raakte. De gefrustreerde blik in zijn ogen. De woede die schuilging in zijn uitspraak. Het was haar heus niet onopgemerkt gebleven dat hij afstandelijker was geworden. Dat hij en Ryan het niet zo op elkaar hadden was voor haar ook geen geheim, terwijl ze elkaar nooit echt een kans gegeven hadden. Deans gedrag zat haar al dagen dwars en zijn botte opmerking raakte haar, maakte haar zelfs boos. Ze wilde haar woorden inslikken, wetend dat dat het beste was. Dat had ze gedaan toen hij boos op haar was geworden in de bunker. Het verschil was alleen dat ze toen wist wat haar fout was, dat ze begreep waar de woede vandaan kwam. De woorden lagen op haar tong en zijn snauwende toon had ervoor gezorgd dat zijzelf even hard terugbeet. ‘Die flikflooiende gore klootzak loopt in elk geval niet elke dag nukkig door het kamp.’ Die uitspraak kwam botter naar buiten dan ze bedoelde. Op dit moment maakte het haar niet veel uit. Ze had zich vaak genoeg ingehouden tegenover Dean. ‘Wat is je probleem, Dean? Dat je een maand geleden je zo gedroeg, begreep ik nog. Toen begreep ik elke botte en snauwende opmerking die je maakte. Toen deed ik mijn best het goed te maken en liet ik je je gang gaan. Maar nu? Soms dan…’ De woorden kwamen als een vogelvlucht naar buiten. Het was overduidelijk dat ze geïrriteerd was. Ze begreep het gewoon niet. ‘Soms dan haal je het bloed onder mijn nagels vandaan en…’ Charlotte sloot haar ogen, beet op haar wang en nam kort de tijd om haar woorden tegen te houden. Ze opende haar ogen weer toen hij een reactie gaf.
‘En wat?’ De woorden klonken haast nog afstandelijker. Bijna kil. Net zoals zijn gezichtsuitdrukking.
Nog voordat ze de zin uit had gesproken, had ze er spijt van. ‘Waarom ben je soms zo’n ongelooflijke klootzak?’ Dat meende ze niet. Hij was helemaal geen klootzak. Ze was vooral gefrustreerd. Ze wilde gewoon bij hem zijn, ze wilde de mooie herinneringen die ze samen hadden voortzetten. Waarom deed hij dan zo? Was hij haar zat? Ze wilde hem niet kwijt, maar waarom had ze dan het gevoel dat het wel gebeurde?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld