Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik wist zeker dat het wel goed kwam. Vandaag was er ineens zoveel op ons afgeworpen. Ashton was een beetje ineen gestort door al die druk, wat ik ook wel snapte? Het was ook gewoon heel erg veel in één keer? "Ik weet zeker dat het wel goed komt. Het moet allemaal nog een beetje bij hem landen." Dan zou alles wel goed komen. In mijn ogen morgen al wel. Hij moest er rustig een nachtje over slapen. Linn leek echt heel erg blij te zijn met het nieuws dat het een meisje was. Ik had niet perse willen weten wat het was. Ashton had dat wel gewild en uiteindelijk vond ik het ook niet erg? Het maakte mij echt niet of het een jongetje of een meisje was. Zo dacht Linn er ook echt wel over! "Ja, we krijgen een meisje!" Ergens was het wel grappig? Een meisje zou misschien net iets beter bij Linn passen, terwijl een jochie beter bij mij leek te passen. Het was andersom en dat was totaal niet erg! Ik was blij dat het meisje in mijn buik gezond was. Daar ging het toch ook allemaal om? En dat ze uiteindelijk een goede plaats had, waar ze op kon groeien. Een veilige omgeving, waar ze alles kon doen wat ze maar wilde. Ik wist nog maar een dag dat ik zwanger was, maar ik wist nu al dat ik totaal anders zou doen dan mijn eigen ouders hadden gedaan. Dit meisje mocht gaan doen wat ze maar wilde. Ze moest zich vrij voelen, prettig om met ons te praten. Dat was iets voor over een paar jaar, maar het was wel de manier waarop ik deze moederschap in wilde gaan. "Ik ben wel echt benieuwd naar haar. Jij hebt vast ook een heel beeld van Hoodie in je hoofd?" Dat kon haast niet anders. Ik vond het lief dat Linn en Calum hem al wel een naam hadden gegeven. Het was niet de naam die hij zou krijgen, maar zo konden ze toch makkelijk over hem praten. "Ja, dat is toch ook best wel bijzonder?" Ik vond het echt niet erg dat het niet zo heel lang meer hoefde te wachten. Negen maanden konden echt lang zijn. Zeker als je soms echt veel last had van de kwaaltjes. Ik had ze dan wel gehad, maar ik had niet eens weet van gehad! "We hebben inderdaad behoorlijk veel gehoord." Er was genoeg om rekening mee te houden. Hele kleine dingetjes waar ik zelf eigenlijk nooit over na had gedacht, maar ook gewoon de normale dingen. Hoe het allemaal was, wat er moest gaan gebeuren, welke afspraken er nog moesten worden gemaakt. "Echt? Dat is echt heel erg mooi." Het was een raar idee dat het meisje mij al had kunnen horen? Ze hoorde mijn hart kloppen en werd er misschien wel rustiger van. Linn vertelde ook dat wanneer ik bewoog, de baby dat juist niet deed. Misschien voelde beweging dan juist wel als een soort van wiegen? "Ik denk dat Ashton dat wel echt leuk zou vinden." Hij was sowieso wel van de yoga? Daarbij zou hij ook wel zien dat nog lang niet alles wat gedaan! Er waren nog genoeg dingen die we samen konden doen voordat dit kleine meisje op de wereld kwam. Dingen die haar ook zouden helpen! Het was ook wel iets wat we echt samen konden doen. Ik zag Linn het ook wel doen, misschien dat ze Calum ooit zo ver zou krijgen om dat te doen. Ik had wel een beetje het idee dat hij alles voor haar zou doen. Ik durfde het niet zeker te zeggen, maar er zat wel echt iets tussen die twee. Hun band was echt beter geworden door de zwangerschap. Ze gingen hier ook wel echt samen doorheen. Ik snapte ook we dat Ashton het jammer vond dat we dat niet vanaf het begin mee konden maken. We hadden elkaar dan juist wel op een andere manier kunnen leren kennen.

Calum.
Ik snapte echt wel dat het balen was dat er al zoveel maanden voorbij waren. Het zorgde er ineens voor dat je heel wat minder tijd had om je voor te bereiden. Ze waren er beiden niet vanuit gegaan dat ze zwanger waren geweest, maar juist dat er misschien wel iets aan de hand was met Naylene. Nu was het uit de lucht gevallen en moesten ze daar nu op inspelen. Het had heel erg veel kunnen veranderen als ze het wel hadden geweten. Ashton had Naylene misschien niet op een andere manier kunnen behandelen. Ik wist niet echt wat er was gebeurd, maar ik merkte aan Linn wel dat ze soms hoog in haar emoties zat, welke dat ook was. Naylene had dat misschien ook wel gehad, maar zonder dat ze echt hadden geweten waar dat door was gekomen. Die twee hadden wel eens ruzie, maar daar waren ze ook zo weer door heen? Ze hadden immers altijd goed met elkaar kunnen komen. Iets wat nu ook nodig was. Ze moesten hier over praten, plannen maken over wat er nog moest gebeuren de komende maanden, maar ook vooral heel erg veel genieten? Want dat was het ook echt! Ik vond het echt bijzonder om Hoodie te voelen schoppen, ik kon echt genieten van de momenten dat Linn en ik samen op bed lagen en Hoodie juist wakker begon te worden. "Je kunt er nu voor haar zijn. Jullie kunnen nu samen praten. Je kunt op zoek naar de kleine momentjes dat je hem of haar kan voelen." Dat had in het begin helemaal nog niet gekund. Ik wist niet of het bij Naylene mogelijk was om te voelen, omdat de baby duidelijk ergens ver weg lag. Uiteindelijk moesten ze het wel kunnen voelen toch? "Dat klopt." Het was stom dat er niets aan te doen was. "Maar nu weten jullie het en daar moeten jullie van gaan genieten?" Dat moest Ashton ook gewoon een horen! Hij mocht best boos zijn om dit alles, dat was alleen maar logisch! Het was ook wel echt heel erg frustrerend! Ik zou het ook wel echt kut voelen. "En dat mag best wel zo voelen. Zeker nu. Maar ik weet zeker dat het over een paar dagen heel anders voelt." Dan zou Ashton wel inzien dat dit alleen maar heel erg mooi was. Dan hadden ze het een plaatsje gevonden en konden ze ook langzaam bezig met het regelen van dingen. "En Linn en ik zijn er altijd om te helpen?" We hadden inderdaad wat meer tijd gehad om onze plaats hier in te vinden, het zou hen kunnen helpen? Wij moesten echter ook nog dingen doen. Ik was al wel bezig geweest met de kamer, die voor de baby zou worden, maar die was ook nog lang niet klaar. Er moesten ook andere dingen gebeuren! We hadden echter nog wel de tijd. Het hoefde niet meteen nu af. "Ik weet zeker dat als er twee mensen zijn die het op deze manier kunnen doen, jullie dat zijn." Die twee waren op elkaar ingespeeld. Ze konden heel goed met elkaar praten, dus ze kwamen hier wel doorheen. Ik gaf Ashton even een klopje op zijn schouder. Dit zou echt wel goed gaan komen. Het was wel echt een gek idee dat we rond dezelfde tijd vader zouden worden. "Het is echt een gek idee dat we rond dezelfde tijd vader worden. Dat we hier over een paar maanden zitten met twee baby's en dat over een paar jaar twee kindjes hier rond renden." Misschien was het wel fijn voor de kindjes? De gekheid die hun vaders met hun mee konden brengen, konden ze dan bij elkaar kwijt. Zelfs hun moeders hadden niet de meest normale banen. Soms maakte ik me daar wel een beetje zorgen om, want ik wilde Hoodie een zelfde soort jeugd geven die ik zelf had mogen hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was een bijzondere situatie. Opeens zouden er twee kindjes komen. Ook nog eens vlak bij elkaar in de buurt! Qua werk kwam dat voor Ashton en Calum vast heel erg goed uit, maar ook voor mij en Naylene was het heel mooi om dit samen door te kunnen merken! We hadden al zoveel samen gedaan en nu mochten we dit er aan toevoegen. ‘Ja, ik heb wel een idee van hoe hij eruit gaat zien,’ gaf ik toe. Het leek me dat iedereen dat wel deed? Soms keken mensen ook naar oude familiefoto’s. Iets wat voor mijn kant van de familie niet echt op ging. Hoodie zou nooit op Brent of Byron kunnen lijken, niet in zijn uiterlijk in ieder geval. ‘Ik hoop dat hij op Calum gaat lijken. Cal heeft echt de meest lieve baby-foto’s en hij was vroeger echt een schattig jochie.’ Elke keer als ik bij Joy kwam en de foto’s zag hangen, dan smolt mijn hart! Zeker toen we samen naar Australië waren gegaan om het aan haar en David te vertellen, net zoals aan Brent en Byron. We hadden het liever persoonlijk willen vertellen, ook om de hele situatie uit te leggen! Ik streek over mijn buik en keek opzij naar Naylene. ‘Het is natuurlijk wel zeker dat hij bruine ogen krijgt, maar ik hoop ook dat hij de krullen krijgt van Cal.’ Ik was altijd al dol geweest op zijn krullen! Dus ik hoopte dat Hoodie die ook zou krijgen. ‘En zijn geduld.’ Dat was ook een hele mooie kwaliteit aan Calum en ik hoopte dat ons zoontje ook dat mee zou kunnen krijgen. ‘En ik hoop dat jullie dochtertje jouw sproeten krijgt en misschien Ash zijn ogen, al heeft ze dan wel een bril nodig,’ zei ik lachend. Niet dat er iets mis was met een bril! Het stond Ashton heel erg goed en ik had er zelf ook eentje voor op werk. Daarnaast was het soms ook gewoon nodig? Als iemand echt niet kon zien, of moeite had met lezen, dan was het gewoon beter om een bril te nemen. Vaak stond het juist ook heel erg leuk. ‘Ja hé?’ Dat jij haar kan voelen en horen, dat is al zo speciaal. Maar ik had er nooit bij stil gestaan dat zij ons ook kunnen horen. Dus als ze dat kunnen horen, horen ze misschien ook wel dat er tegen hen wordt gepraat.’ Ik hoopte van wel, want Calum vertelde de leukste verhalen en fluisterde de liefste dingen als hij dacht dat ik al sliep. Het was echt een lieverd en ik wist zeker dat Hoodie dol zou zijn op zijn vader. Dat kon ook niet anders, want ik was het ook! Zeker om hoe hij dit alles had opgepakt en er mee om was gegaan. Er waren ook mannen geweest die weg zouden lopen, maar Calum was gebleven en hij ging er voor. Samen met mij. Iets wat voor Naylene en Ashton ook zo zou zijn, dat wist ik zeker. Ashton moest er alleen nog even aan wennen. ‘Ik weet zeker van wel. En ik denk dat het ook wel belangrijk voor hem is om iets samen te doen, waardoor hij wat meer onderdeel is van dit alles.’ Natuurlijk was hij er wel onderdeel van, want hij was de vader! Calum was dat ook, maar als moeder maakte je dingen veel bewuster mee? Mijn hele lichaam veranderde. Zowel fysiek als de hormonen die het aanmaakte. Ik voelde mijn zoontje al veel eerder bewegen dan Calum en ook tijdens de dagen zelf, merkte ik van alles en nog wat. Het gebeurde in mijn lichaam en Calum was dan toch een soort buitenstaander. Dat was hij natuurlijk niet, maar soms was er wel iets voor nodig om hem er wat meer bij te betrekken. Zeker bij Ashton leek me dat wel ene goed idee, vooral omdat hij er dus best mee zat dat hij nu van alles had gemist. Dat was ook niet zo vreemd.

Ashton.
‘Het is een haar. We krijgen een meisje,’ vertelde ik Calum. Ze hadden aan ons gevraagd of we het hadden willen weten. Voor Naylene had het niet gehoeven, maar nadat we al zo lang onwetend waren geweest, had ik toch wel graag willen weten wat we precies zouden krijgen. Een meisje! Dat was toch wel heel bijzonder. In mijn gezin hadden we twee jongens gehad. Ik had een zusje, al was dat ondertussen misschien al geen zusje meer te noemen. Ik had echter wel een groot deel van haar jeugd meegekregen en ik hoopte dat dat een beetje zou helpen. Al zouden Nay en ik dit inderdaad samen kunnen doen. ‘En als het goed is, kan dat over een tijdje wel. De baby is redelijk naar achteren gegroeid, maar ze gaat vanzelf meer naar voren en dan zouden we haar goed moeten kunnen voelen.’ Natuurlijk hadden we ook het verplichte voel-momentje gehad bij Linn. Die had het helemaal geweldig gevonden om het aan ons te laten voelen. Het was ook wel heel bijzonder! Het zou alleen nog maar bijzonderder zijn als het ons eigen kindje zou zijn. Als we haar eenmaal zouden kunnen voelen, dan was het toch nog wat meer echt dan dat het nu was. Calum zei dat nu juist de tijd was om er van te genieten en dat het over een paar dagen waarschijnlijk heel anders zou voelen. Dat was iets wat hij wel kon weten. Toen hij voor het eerst had gehoord dat Linn zwanger was geweest, was hij vast ook in paniek geweest. Zeker omdat het niet iets was waar hij op voorbereid was geweest. Totaal niet! Nu keek hij er echter met grote positiviteit naar en dat was ontzettend mooi om te zien. Uiteindelijk zou ik dat ook wel doen, maar voor nu was het erg veel. ‘Dat is vast zo. Het was gewoon behoorlijk veel om allemaal in één keer te verwerken. Als je hoort dat je vrouw zwanger is, ga je er vanuit dat het misschien een week of tien is. Niet al vijf maanden.’ Dat was gewoon bizar en daar rekende je totaal niet op! Toch was het wel fijn om te weten dat we hier niet alleen in stonden. Hij en Linn wilden ons altijd hebben en ik wist ook dat Calum het oprecht meende. ‘Ik denk dat we dat zeker aannemen. Linn is toch al een wandelende wikipediapagina.’ Ze wist echt alles. Iets wat nu misschien wel heel fijn was, al wist ik niet of ik het aan kon om alles nog eens te horen. Er was al zoveel aan ons verteld. Ik wist het niet allemaal meer, dus als Linn het over een paar dagen nog eens wilde vertellen, dan zou dat fijn zijn. Nu hoefde dat echter nog niet. In ieder geval niet voor mij. Ik keek om me heen toen Calum zei dat we hier over een paar maanden met onze kindjes zouden zitten en dat ze hier over een paar jaar misschien wel rond zouden rennen. ‘Het is een fijn idee dat ze ook elkaar zullen hebben, met alles wat het met zich meebrengt.’ Calum en ik hadden geen werk van negen tot vijf, we zouden er niet altijd zijn. Linn en Nay waren ook druk, maar ik wist zeker dat beide kindjes in een huis zouden opgroeien waar heel veel liefde te voelen was, wat voor liefde dan ook. ‘Zou je misschien aan Nay kunnen vragen of ze ook even naar buiten wil komen? En tegen Linn zeggen dat het me spijt dat ik zo tegen haar uitviel? Ik wil het straks zelf ook nog wel aan haar vertellen, maar ik wil ook graag met Nay praten.’ Nay had ook wel door gehad hoe ik me voelde en ik wist zeker dat ze daar ook wel wat meer over wilde weten. Ik was nu toch al buiten, dus ik zou het fijn vinden als ze ook eventjes zou komen, zodat we zouden kunnen praten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Ze kregen een meisje! Ze wisten het geslacht van het kindje al! Ik snapte echt wel dat het ineens heftig was om dat soort dingen te weten. Vanmorgen was het kindje er in hun ogen er nog niet eens geweest. "Een meisje! Wat leuk!" Ik was blij geweest toen ik had gezien dat we een jongetje hadden gekregen. We waren het tijdens de gender reveal party te weten gekomen. Als man hoopte je misschien iets sneller op een jochie? Iemand met wie op een gegeven moment zou kunnen voetballen, als Hoodie dat wilde. Ik had een meisje echter ook heel erg leuk gevonden? Gewoon zo'n klein poppetje dat veel op haar moeder zou lijken. Ik wist zeker dat Ashton het ook wel echt leuk vond dat hij een meisje zou krijgen. Dat was ook gewoon heel leuk! "Dan is extra bijzonder." Als ze het meisje zouden kunnen voelen, dan was het een heel bijzonder moment? Ik vond het nu nog steeds heel mooi dat ik Hoodie kon voelen? Het bracht me dichter naar hem toe. Linn kon hem veel vaker voelen, dus ik vond het mooi dat ik dan die kleine momentjes had. "Dat hebben ze echt wel nodig." Het kon voor heel erg veel hectiek zorgen. Toen Linn en ik een relatie hadden gehad, was ik blij geweest dat ze op een gegeven moment Naylene had gehad. Zij had immers precies geweten wat de andere door had moeten maken. Soms had je iemand nodig die je precies begreep, juist omdat je hetzelfde mee maakt. Ashton was al heel wat jaren diegene voor mij. Nu zouden we elkaar ook begrijpen wat de zwangerschappen betrof. "Dat zal ik doen." Het leek me wel goed dat hij hier ook even met Naylene over praatte. Waarschijnlijk hadden ze daar niet veel tijd voor gehad. Er was vast nog heel erg veel te zeggen, dingen die vandaag moesten worden gezegd, maar ook dingen die nog moesten worden bewaard. Ik liep naar binnen, waar Naylene en Linn samen op de bank zaten. Ik kon me bedenken dat Linn heel blij was dat haar vriendinnetje ook zwanger was, daardoor had ze misschien nog een beetje meer aansluiting. Ik deed mijn best om haar zoveel mogelijk te begrijpen, maar ik wist natuurlijk niet hoe het was om ineens iets in je lichaam te hebben dat begon te schoppen of de hormonen die alles in de war schopte. "Nay, Ash wilde nog even met je praten." Gaf ik aan. Volgens mij had ze het wel een beetje aan zien komen, want ze stond op. "Dankjewel dat je even met hem hebt gepraat." Ik knikte, natuurlijk! Hij had het echt wel even nodig gehad. Ik nam de plaats van Naylene weer over. Ik kroop onder het dekentje, waar Linn ook nog onder lag. Ik zocht met mijn hand haar buik op. Om te bedenken dat ze net zo lang zwanger was als Naylene, was echt een heel gek idee. Ik bewoog het dekentje een beetje zodat ik naar de buik van Linn kon kijken. "Heb je het gehoord Hoodie? Je krijgt vast een heel leuk vriendinnetje." Ik wist zeker dat ze het goed met elkaar konden vinden. Al moesten ze het op een gegeven moment zelf willen. Ik was zelf heel erg vrij opgevoed en dat wilde ik Hoodie ook wel meegeven. Hij hoefde niets te doen wat hij zelf niet wilde, in ieder geval op dat soort gebieden! Hij moest wel leren dat hij soms iets in het huis moest doen of dat hij zijn best moest doen op school. Ook als hij dat liever niet wilde. Ik liet mijn hand op de buik van Linn liggen en leunde met mijn hoofd op haar schouder. "Ik ben echt blij dat we dit samen kunnen doen." In eerste instantie had ik wel echt getwijfeld over dit alles, maar ik had Linn nooit alleen kunnen laten. Nu voelde het gewoon goed dat we dit deden en ik wilde Hoodie over een paar maanden echt graag vasthouden!

Naylene.
Als je het over een kindje had, maakte je toch al vast een beeld. Een die niet zou kloppen met hoe ze er op het moment uit zag. Ze was nog zo klein! Toch had ik me al wel kleine dingetjes afgevraagd. Mijn rode haren konden heel erg dominant zijn. Het gebeurde vaak dat het door werd gegeven. Dat kon je wel zien bij ons in de familie. Mijn moeder had rood haar gehad, net zoals haar zus en daardoor had Emmet ook weer rood haar gekregen. De kans was groot dat dit meisje ook rode haren zou krijgen. Linn hoopte dat haar kindje op Calum zou gaan lijken, wat ik wel snapte! Iedereen had foto's gezien en Calum was echt een schatje geweest. Linn was dat echter ook geweest, ondanks dat ze dat zelf soms niet vond door haar litteken. "Jij was ook een schatje, dus dat komt wel goed." Ze had ook wel een idee van ons meisje, wat ik ook echt had! Ik hoopte ook dat ze Ashton zijn ogen kreeg, ze waren prachtig. Ik kon er uren naar kijken! Zoiets wilde ik ook wel bij het kindje hebben? Calum was naar binnen gelopen, wat vast betekende dat ze een goed gesprek hadden gehad. Alle gevoelens hadden even hoog gezeten bij Ashton, maar Calum kon altijd met hem praten. Hij leek echter ook met mij te willen praten. Iets wat wel fijn was! Er waren nog genoeg dingen te zeggen, maar voor nu was het vooral belangrijk dat we hier samen doorheen gingen en dat we over een paar maanden een lief meisje bij ons hadden. Ik kon Ashton er meer bij betrekken door samen naar yoga te gaan! Dat idee van Linn vond ik echt geweldig. Ashton zou dat vast ook vinden. Linn had vast al wel een studio opgezocht. Er waren vast genoeg plaatsen in Los Angeles, alleen al voor yoga! Ik liep naar buiten, waar Ashton wat voor zich uit aan het staren was. Ik liep naar hem toe, zodat ik mijn armen om hem heen kon slaan. Er waren zoveel dingen verteld vandaag. Voor mij was het niet heel erg geweest, maar Ashton vond het duidelijk heel moeilijk dat hij zoveel had gemist. "Ik snap dat vandaag heel heftig was. Het was ook heel erg veel, maar we hebben een gezond meisje en over een paar maanden kunnen we haar al vasthouden." Ik wilde niet dat Ashton het idee kreeg dat zijn gevoelens er niet te deden, want dat deden ze wel! "Maar het is snel en veel, dat snap ik." Ik vond het gek genoeg niet snel, veel of zelfs maar een klein beetje eng. Ze zou komen wanneer ze dat zelf wilde en dat was gewoon iets neller dan we hadden gedacht. "En ik snap ook dat het voor jou is alsof het allemaal ver weg is, zeker omdat er nog niet veel te zien is of we iets kunnen voelen. Maar misschien kunnen we samen naar zwangerschapsyoga?" Ik wist dat Ashton zelf ook nog wel iets te zeggen had, want anders had hij me niet naar buiten gevraagd. Dit waren echter de dingen die net door mijn hoofd waren gegaan en ik wilde ze er nu wel even uit hebben. Linn was namelijk wel echt met een goed idee gekomen, iets wat er waarschijnlijk voor kon zorgen dat Ashton wat meer feeling zou krijgen met dit alles, rustiger zou worden over het feit dat het allemaal zo kort duurde. We konden het ook zien als iets wat juist heel erg mooi was. Ik wist dat negen maanden soms ook echt veel te lang konden zijn. Dat je soms de tijd voorbij wilde kijken. Ik wilde nu nog wel genieten van de laatste paar maanden? In hoeverre dat kon, want ergens was ik wel bang dat de klachten nu wat meer zouden worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Calum was weer binnen gekomen, wat betekende dat hij Ashton waarschijnlijk een beetje had kunnen kalmeren. Op sommige momenten hadden ze elkaar daar voor nodig? Hun vriendschap was echt iets heel erg moois en ik wist hoeveel ze om elkaar gaven. Natuurlijk moesten Naylene en Ashton ook nog praten, wat ze nu ook zouden gaan doen. Het leek mij echter wel verstandig dat Calum als eerste naar hem was gegaan. Ook omdat dit alles voor hem ook een verrassing was geweest, net zoals dat het nu voor Ashton was geweest! Ze konden elkaar daarin een beetje steunen en op weg helpen. Naylene ging nu naar Ashton, wat betekende dat Calum weer naast me kwam zitten. Ik glimlachte toen ik zijn hand over mijn buik voelde gaan. Het bleef een bijzonder iets. Daarnaast bleef het ook heel mooi om te zien dat Calum echt zijn best deed om contact te maken met zijn kindje. Dit was één van de weinige manieren waarop het kon, maar hij probeerde het wel echt. Ik vond het altijd heel erg lief om te horen hoe hij tegen ons kleine jochie praatte. Zo zachtjes en lief. ‘Een heel mooi vriendinnetje,’ zei ik glimlachend. Dat wist ik gewoon zeker! Naylene en Ashton zouden vast een schat van een meisje krijgen en ik wist zeker dat ze echt heel erg mooi zou worden. Voor Hoodie was het ook leuk, want dan zou hij al vanaf het begin een vriendje hebben! Natuurlijk zou het kunnen dat ze elkaar over een paar jaar totaal niet zouden mogen. Zoiets kon je ook niet voorspellen. Calum en Ashton waren echter zo goed bevriend en dat waren Naylene en ik ook, dus eigenlijk was het onmogelijk om in te denken dat onze kindjes het niet samen zouden kunnen vinden? ‘Je moet wel een beetje aardig voor haar zijn straks, zeker als Ashton weer één van zijn dramaqueen-buien heeft,’ grapte ik. Ik begreep nu ook wel dat het veel was voor Ashton, dus ook waar zijn geschreeuw vandaan was gekomen. Het was niet erg. Het was ook heel erg veel. Er kwam zoveel kijken bij een kindje, veel meer dan dat je in eerste instantie dacht. Ik was blij dat Calum en ik het nu allemaal zo goed hadden geregeld. Ik woonde hier, Hoodie zou zijn eigen kamer krijgen, de huisdieren hadden er ook vrede mee. Het ging gewoon allemaal heel erg goed! Ik hoopte dat het ook goed zou blijven gaan. Ik keek opzij naar Calum, die zich tegen me aan had genesteld. Voorzichtig gaf ik hem een kus in zijn haar. ‘Ik ben ook heel erg blij dat we dit samen kunnen doen, nu ook met Nay en Ash.’ Dat was toch wel heel erg bijzonder? Ik had wel verwacht dat ze vroeg of laat een kindje zouden krijgen en ik had er stiekem ook wel op gehoopt dat Naylene en ik nog een paar maanden tegelijk zwanger zouden zijn, maar dat we echt zo gelijk zouden lopen? Daar had ik niet eens meer aan gedacht! Vooral omdat het bij Naylene er niet op had geleken. Zelf vond ze het gelukkig niet zo erg. Als ik er pas zo laat achter was gekomen dat ik zwanger was, zou ik het waarschijnlijk heel erg vinden. Als moeder hoorde je dat toch door te hebben? Naylene had wel iets opgemerkt aan haar lichaam, maar ze had er niet aan gedacht! Iets wat niemand haar kwalijk kon nemen. Iedere baby groeide anders, iedere moeder was anders! Het belangrijkste was dat ze het nu wist en dat ze samen met Ashton van de laatste paar maanden zou kunnen genieten. Iets wat wij ook zouden gaan doen! Als het zou lijken op hoe we nu samen zaten, dan kon ik er niet op wachten. Calum en ik deden dit echt samen en daar was ik ontzettend blij mee. Alleen zou het toch een stuk moeilijker zijn geweest.

Ashton.
Ik wilde Naylene ook nog even spreken? Het moest ook tussen ons uit worden gesproken. Juist tussen ons! Wij waren de ouders, wij zouden dit samen gaan doen. We zouden goed moeten communiceren, zeker nu. Dus dat wilde ik ook doen, hoe eng het misschien ook was. Gelukkig wilde Calum haar wel ophalen, zodat ik buiten kon blijven staan. Zodra ze buiten was, sloeg ze haar armen al om me heen. Ik deed hetzelfde. Het was echt heel vreemd dat er nu ook al een kindje tussen ons in zat, dat ze er al vijf maanden had gezeten. ‘Ze is inderdaad gezond, en jij ook. Dat is het belangrijkste,’ stemde ik met Naylene in. Daar was het vandaag ook om gegaan! Ik had me zorgen gemaakt over Naylene haar gezondheid, maar die bleek in tact te zijn! Die van ons meisje ook. Het zou echter een stuk sneller komen dan dat ik in eerste instantie had verwacht en dat had me behoorlijk verrast. Hoe Naylene het nu echter zei, klonk het heel erg mooi. Over een paar maanden zouden we haar al vast kunnen houden, haar echt kunnen zien. ‘Ik kan niet wachten om haar volledig in me op te nemen en te zien op wie ze het meeste lijkt.’ Ik hoopte dat ze op Naylene zou lijken. Dat ze haar rode haren zou krijgen. Ik wist niet in hoeverre dat biologisch allemaal mogelijk was, maar ik mocht er op hopen! ‘Het was heel veel. Vooral omdat ik niet had verwacht dat we al zover waren? Als ik kijk naar Linn en dan naar jou, dan kan het gewoon haast niet kloppen. Maar het is wel zo.’ Naylene kon daar verder ook niks aan doen. Het was gewoon haar lichaam die had bepaald dat de baby zo zou gaan groeien. Daar had zij verder ook geen keuze in. Ik keek naar Naylene, die wel met een heel leuk idee kwam. Iets wat we echt samen zouden kunnen doen, waardoor het besef misschien ook wat meer zou komen vanuit mijn kant. ‘Zwangerschapsyoga klinkt heel erg leuk!’ Ik hield sowieso al van yoga. Het was heel rustgevend, zeker tijdens drukke periodes en het was ook goed voor je lichaam! Als zoiets bestond voor ons samen, dan wilde ik dat heel erg graag met Naylene doen! ‘Al is het niet alleen dat het zo ver weg lijkt. Dat speelt wel mee, maar er is ook iets anders.’ Als ik Naylene echt wilde laten begrijpen hoe ik me voelde, dan moest ik aan haar vertellen wat ik net ook aan Calum had verteld. Dat was wel lastig, zeker omdat het Naylene was! Calum had die onzekerheid misschien nog wel deels begrepen, omdat hij ook opeens zomaar een vader was geworden, zonder daar echt voor te kiezen! Ik had er wel voor gekozen, maar ik had eigenlijk geen idee hoe ik het precies zou moeten doen. ‘Ik ben gewoon heel erg bang dat ik dit ga opfucken? Ik weet nauwelijks hoe het is om een vader te zijn, wat je allemaal moet doen. En ik heb het idee dat ik nu al zoveel heb gemist en ik ben bang dat ik alleen nog maar meer ga missen.’ Ik zou vast ook dingen gaan missen! Natuurlijk zouden we om sommige dingen heen kunnen plannen, maar er zou een moment komen dat ons dochtertje een belangrijke dag zou hebben en dan zou ik er niet bij zijn. Ik wilde niet dat ze zou denken dat ik er nooit voor haar zou zijn, of dat niet wilde. Want dat wilde ik wel! Ik legde beide handen op Naylene haar buik en streek er met mijn duimen overheen. ‘Ik wil er voor haar zijn, voor jullie beide. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat straks moet doen en ik wil niet dat één van jullie denkt dat ik er nooit ben.’ Als ze dat ooit tegen me zouden zeggen, dan zou dat echt mijn hart breken!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Vanaf het begin was dit al niet de meest ideale situatie geweest. Ik kon nu niet anders bedenken dat dit helemaal niet zo erg was. Er was niemand anders met wie ik dit had kunnen doen. In de afgelopen jaren had ik wel wat gedate, maar het was toch wel echt een ramp geweest als dit daar uit was gekomen. Dit was ook niet de meest ideale situatie, maar Linn en ik hadden wel een band die veel verder ging dan alleen maar een vriendschap. We kenden elkaar jaren, er was haast niemand wie me beterde kende dan Linn. Misschien Ashton, met wie we dit nu ook nog samen konden doen! Dat was toch wel echt bijzonder. Alsof het zo had moeten zijn dat Ashton en Naylene zwanger waren tegelijk met Linn en mij. "Ja, je moet haar er af en toe een beetje doorheen helpen hoor." zei ik lachend. Soms werd het ook wel echt hectisch, waar Ashton en ik het net ook over hadden. Ze kregen wel beiden een vader die veel van huis waren, maar ook thuis hectiek met zich mee konden brengen. Linn en Naylene hadden geen normale banen, waardoor het niet de meest normale jeugd ooit zou worden. Gelukkig hadden ze elkaar dan, ze konden elkaar opzoeken om de rust op te zoeken. Ik wilde ze niet in een vriendschap forceren, dat moesten ze helemaal zelf weten, maar het zou wel leuk zijn als het zo ver zou komen. Stiekem wilde iedere ouder dat toch wel hebben? In hun begin jaren zouden ze sowieso met elkaar kunnen spelen, dan maakte het toch helemaal niets uit! "Dat is echt heel erg bijzonder." Ashton had het net wel nodig gehad en waarschijnlijk vond Naylene het ook wel fijn. Ik had nu wel echt hetzelfde? Nu wist Ashton ook waar ik op het moment stond en over een paar maanden zouden we hier zitten met twee kindjes. Hoe gek dat allemaal ook was, het was ook wel heel erg mooi. Ik was er zelf namelijk wel aan gewend geraakt. "Het is zo gek dat jij je al zo laat zien." Zei ik vooral tegen de buik van Linn. Ze was écht zwanger. Ik vond het zo mooi om te zien? Als je aan iemand dacht die zwanger was, dan dacht je toch vooral aan het beeld wat Linn nu ook gaf. Ze was zo mooi rond en soms kon ik niet anders dan naar haar staren. Ze droeg mijn kindje in die mooie ronde buik! Bij Naylene was niet eens wat te zien? Vond ik in ieder geval! Misschien dat als je goed zou kijken dat je zag dat ze net ietsjes meer buik had dan normaal. Ik zag het niet. Maar dat hadden ze zelf volgens mij ook niet gedaan. Ik had Linn haar reactie ook wel echt begrepen? Ze leek niet al een paar maanden zwanger, helemaal niet juist! Dat zou ook wel weer kunnen komen, dat moest waarschijnlijk wel voordat het kindje uiteindelijk zou komen. Ashton had verteld dat ze vanzelf meer naar voren zou komen. Dan was het vast zichtbaar. Linn zou dan vast heel wat foto's samen willen maken. Ik deed het nu al wel eens van haar. Ze vond het zelf ook mooi om te zien hoe het groeide. Het was ook grappig om de foto's naast elkaar te zien, ieder week leek er namelijk wel iets te veranderen! Ik moest lachen toen ik zachtjes iets voelde onder mijn hand. Het bleef zo onwerkelijk? Ik vond het echt heel erg bijzonder, dus ik kon het vaak ook niet laten om mijn hand even op Linn haar buik te leggen. Zeker als je dit soort dingen kreeg?! Ik voelde mijn eigen jochie, alsof hij ook even wilde laten weten dat hij blij was met dit alles. "Wat zeg je Hoodie, ben je ook blij dat je een vriendinnetje er bij krijgt?" vroeg ik lachend. Met hem praten was soms zo leuk?

Naylene.
Ik had wel met Ashton te doen. Het was ook behoorlijk moeilijk. Ik wist ook niet waarom ik het zelf niet op die manier zag. Ergens voelde ik me wel kut dat ik niet eens door had gehad dat er een kindje in mijn buik had gegroeid. Mijn lichaam was veranderd en ik was er gewoon compleet onwetend over geweest. Ik had toch wel iets door moeten hebben? Ik kon het wel gooien op de ongesteldheid, maar toch had ik wel doorgehad dat er iets niet had geklopt aan mijn lichaam! Want het had soms wel echt kut gevoeld. Ik wist echter ook wel dat ik er nu niet te veel mee bezig moest zijn. Dat was ik ook niet! Ik was vooral blij dat ik wist wat er met mijn lichaam aan de hand was. Dan was het toch nog bijzonder dat ik daarbij ook nog het geschenk van een kindje in mijn buik had gekregen! Al het andere verbleekte dat ook gewoon bij. "Dat is het inderdaad." We waren beiden gezond, ik kon nu meer op gaan letten op mijn lichaam. Ik wist wat er aan de hand was, dus ik wist ook wat ik er aan kon doen! "Ik ook niet." Het leek me bijzonder om de kleine dingetjes er uit te halen. Hoe ze misschien kuiltjes in haar wangen had of dat ze uiteindelijk krullen kreeg. Hoe ze kleine dingen van onze persoonlijkheden op zou pakken, misschien gek was op muziek of technisch aan was gelegd. Er waren genoeg dingen aan haar te ontdekken en dat kon pas als ze echt hier was. "Het is ook heel erg gek. Ik snap het zelf ook niet." Ondanks dat het wel duidelijk was gezegd dat het meisje ver naar achter had gelegen. Als ik zou moeten bevallen, zou dat wel anders gaan worden, misschien voor die tijd al wel. Op een gegeven moment konden we haar voelen, ik misschien nu al wel. Ik moest gewoon een beetje op gaan letten op de dingen die ik voelde. Het was in ieder geval allemaal goed met haar en dat vond ik belangrijker dan dat ze heel erg aanwezig was! Ik glimlachte, omdat het idee van Linn wel echt aan leek te slaan. We zouden wel op zoek gaan naar een les die ons leuk leek. Voor mij hoefde het niet perse, maar het zou ons vast helpen! Al was het wel duidelijk dat er nog genoeg andere dingen in Ashton zijn hoofd speelden. Iets waar ik echt naar wilde luisteren, daarom liet ik hem ook gewoon uitpraten. Ik hield mijn armen wel zo goed mogelijk om hem heen, het was duidelijk te merken dat hij hier mee zat. Het had wel iets te maken met de timing, maar het was duidelijk dat hij veel banger was dat hij het op zou gaan fucken. Het was best logisch dat Ashton zich hier zorgen om maakte? Hij had zelf nooit echt een vader in zijn leven gehad en hij wilde voor ons meisje iets anders. Ik wilde het ook heel anders dan dat het bij ons thuis was gegaan, maar juist omdat we dat wilden, zouden we er zoveel mogelijk rekening mee gaan houden! Ik verplaatste mijn handen naar haar gezicht van Ashton en streek er zachtjes met mijn duimen overheen. "Ooh Ash." Fluisterde ik. hij mocht zich best zorgen maken. "Je gaat het niet opfucken. Je weet niet hoe het is om vader te zijn, maar dat je je hier zorgen om maakt, geeft al aan dat je heel veel om haar geeft en daarmee een hele goede vader gaat zijn." Het gaf al zoveel aan! Het zou wel goed komen! "We vinden wel een manier om het te laten werken. Er zijn genoeg oplossingen. Ik hoef niet perse thuis te werken. We hebben alle technologie." We zouden het wel samen op kunnen lossen! "Ik weet zeker dat je haar vaak genoeg gaat vertellen dat je van haar houdt. Dat je er voor haar bent wanneer ze haar vader nodig heeft, waar je ook bent op de wereld."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een paar dagen later (:
~
Linn.
Misschien was de herfst wel de beste tijd om naar het strand te gaan. Het was misschien niet meer zo warm dat je in een bikini op het strand kon liggen en ook zwemmen zou nu een minder verstandig idee zijn, maar het was wel een stuk rustiger. In het uur dat Calum en ik hadden gewandeld, waren we nog maar een paar anderen tegengekomen. De meesten hadden ook een hond bij zich gehad, net zoals wij. Duke en Cherry genoten er altijd van als we ze meenamen naar de zee, waar ze helemaal los konden gaan. Dan renden ze achter elkaar aan en probeerden ze elkaar een beetje uit te dagen. Zo nu en dan waagden ze zich aan het water, maar vaak besloten ze dat het toch te koud was. Dan renden ze weer heel erg snel terug. Het mooiste was nog dat, over een paar jaar, er een klein jochie met hen mee zou rennen. Ik zag het al helemaal voor me en ik kon niet wachten tot onze kleine Hoodie er eindelijk zou zijn. Dan zou hij samen met de hondjes kunnen spelen en rennen en ik wist nu al dat het een aandoenlijk plaatje zou worden. Tijdens het lopen merkte ik dat de hondjes steeds wat minder energie kregen. Dat was ook logisch, want erg groot waren ze niet. Daarnaast hadden we toch al wel een stukje gelopen. Ik merkte ook aan mezelf dat ik nu lang niet zo ver kon lopen als dat ik wilde, maar ik droeg ook een kindje! Zeker nu we richting het laatste trimster gingen, werd alles een stukje zwaarder. Dus dit ook. Gelukkig vond Calum het niet erg om zo nu en dan even te stoppen. We zouden straks wel ergens wat gaan drinken en daarna zouden we weer terug kunnen naar de auto. We waren al aan onze weg terug begonnen, dus heel erg ver lopen zou het niet meer zijn. Ook nu waren we even gestopt. Cherry en Duke waren iets verderop, samen met Calum, maar ze zouden nooit erg ver weg gaan. Zelf keek ik uit over de zee. Het was toch een heel ander beeld dan als de zon hard scheen en er veel mensen waren. Toch voelde het wel heel erg rustig, alsof alles goed was. Dat was het misschien ook wel. Ondanks dat alles misschien niet ging zoals het hoorde te gaan, was dit het. Calum en ik zouden een kindje krijgen en we zouden het samen opvoeden. Het zou lastig worden, zeker als er ooit een moment zou komen waarop één van ons verliefd zou worden op een ander. Ik gokte dat het Calum zou zijn, want ondertussen wist ik heel goed dat Calum de persoon was met wie ik dit wilde doen, maar ook met wie ik mijn leven wilde delen. Ik was verliefd geworden op hem op mijn zeventiende en ondanks dat er genoeg tussen had gezeten en er genoeg was gebeurd, was het nooit helemaal weg gegaan. De gevoelens zaten er nog steeds, maar ik wist beter dan te hopen dat hij precies hetzelfde voor mij voelde. Hij voelde in ieder geval genoeg om me dit niet alleen te laten doen en hij was zo lief geweest om zijn huis open te stellen voor mij. Ik mocht vrijwel alles doen en laten wat ik wilde en Calum stond ook echt voor me klaar, als hij er was. De wind begon iets meer op te zetten, waardoor ik mijn handen automatisch in de zak van mijn hoodie stak. Zo waren we een beetje op de bijnaam van ons kindje gekomen. Ik had altijd graag de hoodies van Cal aangetrokken, maar nu waren ze lang niet meer zo groot voor me, aangezien mijn buik toch behoorlijk aanwezig was. Niet dat ik het erg vond. Ik vond het juist wel mooi, dat je alsnog mijn buik kon zien terwijl ik een hoodie van Calum aan had. De hondjes kwamen terug gerend, met Calum er achteraan. ‘Hebben jullie leuk gespeeld?’ vroeg ik glimlachend. Normaal zou ik ze optillen, maar dat werd nu steeds lastiger.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
De rust die je nu kon vinden aan het strand, was heerlijk. Als je hier midden in de zomer was, kreeg je het echt niet voor elkaar om rustig rond te lopen. Dan moest je wel precies weten naar welke stukjes strand moest gaan. Iets wat we nu ook wel hadden gedaan. We waren al even op het strand en hadden al een hele tijd gewandeld. Het was fris, maar nog lang niet heel erg koud. De hondjes konden het water in als ze dat wilden. We hadden een handdoek mee in de auto, zodat ze niet helemaal nat terug hoefden. Dat zou echter nog wel een tijdje duren. We waren al wel op de terug weg, maar waarschijnlijk zouden we nog iets gaan drinken voordat we terug reden. Voor nu vond ik het nog heerlijk om hier te lopen. De hondjes vonden het heerlijk om te rennen, dus we hadden ook wel een bal meegenomen. Duke en Cherry waren echter al wel een beetje moe geworden, ze leken echter niet op te willen geven. Daarom had ik de bal maar gepakt en was ik terug gelopen naar Linn. Ik had het niet kunnen laten om zo af en toe even naar haar te kijken. De laatste paar weken was er wel echt iets veranderd. Niet alleen als ik naar Linn keek, want haar buik werd iedere dag groter. Maar de gevoelens die ik had waren ook anders geworden. Misschien waren ze er de hele tijd al wel geweest en had ik nu eindelijk het besef gekregen. Ik hield van Linn? We waren een hele lange tijd bij elkaar geweest en ondanks dat het niet helemaal goed af was gelopen, waren we wel om een reden weer bij elkaar gekomen. Niet als het ging om een relatie, maar er was een reden voor alles wat er tussen ons was gebeurd. Er was zelfs een reden dat er nu een kindje in buik van Linn groeide, ons kindje. Het hoorde op deze manier te zijn en dat alles had mij toch wel het besef gegeven dat er nog één ding miste. Dat ik één miste. Ik wilde een relatie met Linn! "Ze zijn heel fanatiek." zei ik lachend. Ze waren soms echt niet te stoppen? Ik kon aan Linn zien dat ze het koud had, daarom ging ik achter haar staan. Ik moest wel eerst even de bal op de grond gooien, die Cherry al snel weer pakte, om mee weg te rennen. Ze waren echt niet te stoppen! Mijn handen waren nu echter vrij en daarom kon ik mijn armen om Linn heen slaan. Voorzichtig liet ik mijn handen bij in de zak van haar hoodie glijden, zodat ik mijn handen op de buik van Linn kon leggen. Ik was blij hoe we het allemaal deden. Het ging goed en ik wist maar al te goed dat mijn zorgen van een jaar geleden nu niet meer aan de orde waren. Ik wilde niets serieus, omdat daar soms echt serieuze dingen bij kwamen, waar ik op dat moment nog niet klaar voor was geweest. Nu kregen Linn en ik samen een kindje. Wat was serieuzer dan dat? We konden er goed over praten. Iets wat ook wel een beetje mijn angst was geweest. Praten was niet altijd mijn sterkste punt geweest. Nu leek alles goed. Het kon echter nog beter worden. Ik streek zachtjes met mijn vingers over de buik van Linn heen. Hoodie had vast even geslapen, want het was zo dat wanneer Linn bewoog, hij juist stil ging liggen. Daarom was hij nu ook niet te voelen, maar hij zat daar en dat was bijzonder. Dit alles was bijzonder, maar ik wilde dit echt samen doen. Ik wilde een relatie met Linn, want ik kon me niet herinneren dat ik ooit zo gelukkig was geweest als ik me nu voelde. Bij Linn, door Linn. "Linn?" vroeg ik zachtjes. Ik wist dat ze toch wel naar me zou luisteren, ze stond immers voor me. Het was wel fijn dat ik nu niet naar haar gezicht kon kijken, het maakte het minder eng? Ik liet mijn hoofd voorzichtig op haar schouder rusten. "Ik wil dat dit, wij samen, echt wordt." fluisterde ik.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Om hier samen te kunnen staan, was zo bijzonder. Elke keer als Calum zijn handen op mijn buik legde, of tegen Hoodie praatte, werd ik helemaal warm van binnen. Ik wist dat hij dit kindje wilde. Het was misschien niet in de situatie die hij ooit voor ogen had gezien. Hij had vast een kindje gewild met zijn eigen vrouw, zoals Ashton en Naylene het nu deden. Hij beseft zich echter ook heel erg goed hoe belangrijk familie was en dat dit kindje nu deel uit maakte van de zijne. Ik legde mijn handen op die van Calum, die nog een beetje fris aanvoelden in vergelijking met de mijne. Hier samen staan, dat maakte me gelukkig. Ondanks dat de toekomst misschien onzeker was, en er van alles zou kunnen gebeuren, was dit hetgeen waar ik het voor deed. ‘Hmm?’ humde ik, toen Calum mijn naam noemde. Ik streek zachtjes over zijn hand, terwijl ik wachtte op wat hij wilde zeggen. Het bleef heel even stil en zelfs toen hij de woorden had uitgesproken, moest ik zelf even nadenken of ik het wel echt goed had gehoord. Of de golven zijn woorden niet hadden overstemd en of de wind zijn woorden misschien wel hadden verdraaid. Hij wilde dat dit, ons, echt zou worden. Hij had het niet over ons kindje. Dat was al zo echt als het maar kon zijn. Hij had het over ons. Onze situatie, de relatie die we nu hadden. Een jaar geleden was het nog niet eens iets geweest. Pas met Oud en Nieuw was het hele avontuur begonnen en meer dan friends with benefits had Calum niet gewild, maar daar had ik mee kunnen leven. Nu was dat niet meer aan de orde, zeker niet meer op die manier. Al waren we ook geen vrienden die samen een baby op zouden voeden. Voor mij voelde het als veel meer, maar ik wist dat ik daarin voorzichtig had moeten zijn. Of misschien ook niet, want nu gaf Calum aan dat hij meer wilde. Of het anders wilde. Ik wist dat Calum er voor had gekozen om op deze manier te staan, wetende dat hij me niet aan zou hoeven kijken. Dat maakte het veiliger om te praten, maar ik wilde hem nu wel aankijken! Daarom haalde ik zijn handen voorzichtig uit de zak waar ze in zaten, zodat ik me om kon draaien. Ik legde mijn handen rond zijn gezicht. ‘Echt?’ vroeg ik zacht. Het kon zo zijn dat hij dit zei omdat hij het idee had dat het moest, dat het hoorde. Dat hij meer voor me moest doen dan dat hij al had gedaan, omdat hij dacht dat ik dat wilde. Natuurlijk wilde ik dat ook. Ik had altijd al een relatie met Calum gewild en dat was eigenlijk nooit veranderd. Ik kon echter aan zijn ogen zien dat hij het echt meende. Dat dit geen verplichte woorden waren, omdat hij simpelweg het goede voor mij en Hoodie wilde doen. ‘Ik zou niets liever willen dan dat.’ Ik wilde hem weer mijn vriend kunnen noemen, behalve dat hij de vader van mijn zoontje was. Ik wilde dat hij volledig deel uit zou maken van mijn leven, op de manier waarop hij dat jaren geleden al had gedaan. ‘Ik houd van je, Cal. Echt heel erg veel,’ fluisterde ik. Het was een hele tijd geleden dat ik die woorden tegen hem had gezegd. Ik voelde het kippenvel over mijn armen trekken, maar niet omdat ik het koud had. Ik kon me niet eens meer herinneren wanneer ik hem het voor de laatste keer had verteld. Jaren geleden, waarschijnlijk. Misschien wel toen we uit elkaar waren gegaan. En nu stonden we hier, met een kindje letterlijk tussen ons in. Ons kindje. Alles om ons heen was veranderd, maar de gevoelens waren, na al die tijd, nog hetzelfde. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken, maar het waren tranen van geluk. Absoluut! Als dit betekende dat we samen verder zouden gaan, echt samen, dan mochten die tranen best vloeien.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Het had even geduurd voordat alles op zijn plaats was gevallen. Vorig jaar hadden Linn en ik elkaar niet eens meer echt gesproken. Alles wat in zo'n korte tijd anders geworden. In het begin had ik echt niets anders gewild dan seks. Daaruit was Linn zwanger geworden, wat een behoorlijke shock was geweest. Daar had ik me, vond ik zelf, snel op aangepast. Ergens vond ik het geweldig dat we een kindje kregen. Helemaal nu ik mee had gemaakt hoe alles in zijn werk ging. Hoe we Hoodie voor het eerst hadden kunnen horen en zien, tot aan de momenten die Linn en ik samen in bed door hadden gebracht. Gewoon dicht tegen elkaar, zodat ik Hoodie ook had kunnen voelen. In mijn ogen waren we al een gezin. Misschien wat disfunctioneel, maar het was prima geweest. Zo had het in ieder geval tot op een paar weken geleden gevoeld. Nu wist ik gewoon dat er iets miste. Dat ik iets miste en dat was Linn! Ze was de eerste geweest op wie ik helemaal gek was geweest. We hadden zoveel goede tijd gehad. Ook slechte, maar daar waren we doorheen gekomen. Ze was diegene geweest met wie ik echt een toekomst had gezien. Eentje die ik nu weer zag en echt graag wilde hebben! Niet alleen als moeder van mijn kind, maar ook als mijn partner. Er had altijd een soort van liefde gezeten, diep van binnen misschien. Liefde die de afgelopen tijd ook echt wel aanwezig was geweest, maar vooral in vriendschap. Nu kon ik mezelf niet meer voorliegen dat het vriendschap was. Het was meer dan dat. Ik wilde dit echt samen doen met Linn en niet omdat het was zoals het hoorde, maar omdat ik echt verliefd op haar was. Ze had mijn hart gewonnen, al de eerste keer dat ik haar had gezien. De afgelopen tijd had ze me laten zien wat ik al die tijd had gemist. Haar aanwezigheid, haar lach die al voor een glimlach op mijn gezicht zorgde. Hoe ze enthousiast kon praten over iets als make-up. Maar ook zeker hoe ze mijn kleintje droeg? "Echt." fluisterde ik terug. Linn had zich ondertussen omgedraaid, waardoor ik haar blik niet meer kon ontwijken. Het was zoveel makkelijker geweest om naar de zee te staren. Want dit kon betekenen dat Linn nu ook zou kunnen zeggen dat ze ons niet meer op die manier zag? Iets wat ze niet deed. Juist niet. "Echt?" vroeg ik nu ook zacht. Ik kon ergens niet geloven dat ze dit ook wilde. Ik was dan wel diegene die duidelijk was geweest in zijn eisen. Dat alles was al lang achter ons. Het had echter niet hoeven te betekenen dat Linn hetzelfde voor mij voelde. Dat ze dit net zo graag wilde als ik. "Ik houd ook van jou." Fluisterde ik zachtjes. Niemand had me ooit zo kunnen laten voelen als Linn dat deed en altijd had gedaan. Ik zag de ogen van Linn glinsteren met tranen, tranen van geluk. Voorzichtig ging ik over haar wang heen met mijn duim, zodat ik één van de tranen die al was ontsnapt, tegen kon houden. Van binnen voelde ik me precies hetzelfde. Ik was dol gelukkig. Ik legde mijn hand op Linn haar rug, zodat ik haar nog een beetje tegen me aan kon trekken. In hoeverre dat ging, met Hoodie er tussen. Toch was het genoeg, want ik kon voorzichtig mijn lippen op de hare leggen. Er waren genoeg zoenen geweest, maar dit voelde anders. Alsof ik even weer terug was op het strand in Carindale en ik Linn op één van de rotsen had getild, om haar volgens voor de eerste keer te zoenen. Daar was het allemaal begonnen en het had ons hier naar toe gebracht. Toen onze lippen even op elkaar hadden gelegen, kon ik het niet laten om Linn op te tillen en een rondje met haar te draaien. Alles aan dit moment deed me denken aan onze eerste zoen. Nu waren we echter zoveel verder dan dat!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Naylene had me een jaar geleden al gewaarschuwd voor hoe het tussen mij en Calum zou kunnen lopen. Ze had me verteld dat ik goed na had moeten denken over wat ik had gewild en of ik er niet meer uit had willen halen dan Calum. Dat was ook wel zo geweest. Dat had Calum immers al vrij vroeg aangekaart. We hadden seks gehad en dat zou kunnen blijven gebeuren, maar meer ook niet. Daarbuiten zouden we ons als vrienden gedragen. Iets wat we beide voor een hele lange tijd hadden volgehouden? We hadden samen koffie gedronken, of waren ergens anders samen naar toe gegaan. Als we beide op een feestje waren geweest, hadden we normaal met elkaar gepraat zoals vrienden dat ook hadden gedaan. Er was alleen seks bij komen kijken. Vervolgens had ik ook wel gemerkt dat het voor mij meer was gaan betekenen, maar ik had ook geweten wat het voor Calum had betekend. Hij had geen relatie gewild en dat had ik niet van hem gevraagd. Zelfs niet toen ik hem had verteld dat ik zwanger was geweest. Ik had hem niet willen dwingen om bij me te blijven, om een relatie aan te gaan, puur alleen voor het kindje. We hadden misschien ook nog geen relatie gehad, maar er was wel affectie geweest? We hadden geknuffeld, elkaar vastgehouden. Er waren kusjes en zoenen gevallen op sommige avonden. Ik had ergens gedacht dat het puur door het kindje was gekomen. Dat dat alles een stuk mooier maakte voor Calum. Want ik was niet meer de vriendin geweest met wie hij zo nu en dan seks had gehad. Ik was nu de moeder van zijn kindje. Voor Calum was het echter ook zoveel meer geworden en ik voelde me zo gelukkig dat hij dat nu uit had gesproken! Calum trok me naar zich toe voor een zoen. Een zoen die in tijden niet meer zo had gevoeld. Dit keer kwam het vanuit ons beide, betekende het voor ons allebei hetzelfde. Hij wilde dit, misschien wel net zo graag als dat ik dit wilde. Het had wel even geduurd en ergens was ik bang geweest dat hij zich vroeg of laat zou realiseren dat hij meer uit het leven wilde halen met een ander, maar het bleek zo te zijn dat ik die persoon was! Dat hij, voor nu, zijn leven op deze manier met mij in wilde vullen. Ik schoot in de lach toen Calum me optilde om een rondje te draaien, net zoals hij dat ooit had gedaan op het strand in Carindale, toen we voor het eerst hadden gezoend. Toen waren we nog zo jong geweest en hadden we nauwelijks geweten wat het voor ons beide had betekend, maar ik was blij dat het toen was gebeurd, net zoals dat ik blij was dat dit nu was gebeurd! Eenmaal op de grond gaf ik Calum nog een kus. Ik vond dat hij die verdiende, en nog zoveel meer! Hij had immers uit zichzelf verteld wat hij had gewild, iets waar ik alleen maar blij om was. ‘Ik ben trots op je,’ vertelde ik hem. Jaren geleden waren we juist uit elkaar gegaan omdat hij niet op die manier zijn gevoelens had willen uiten en ik had hem daarin veel te veel gepusht. Iets wat ik nu niet meer wilde doen, maar volgens mij hoefde dat ook niet meer. Calum had me nu in ieder geval verteld wat hij had gewild, ondanks dat hij het misschien wel eng had gevonden. Iets wat nergens voor nodig was geweest, want ik had nooit iets liever gewild dan bij hem te willen zijn. ‘Dit maakt me echt heel gelukkig,’ zei ik zacht, waarna ik mijn hand op mijn buik legde. ‘En Hoodie vast ook. Tenzij je al een andere naam voor hem weet?’ Iedereen dacht daar toch over na? Cal vast ook! Als hij iets had bedacht, dan wilde ik dat graag horen. Hij had er immers net zoveel over te zeggen als ik!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Ik had zelf nooit gedacht dat Linn en ik weer op dit punt zouden staan. Een jaar geleden hadden we elkaar amper gesproken. Nu was er zoveel tussen ons gebeurd, waardoor ik me het een en ander was gaan beseffen. We zouden samen een kindje krijgen. Dat alleen was niet genoeg om een relatie te beginnen. Zoiets moest je ook niet willen, want dat zou er voor zorgen dat één van de twee uiteindelijk heel erg ongelukkig zou worden. Misschien wel beide. Die reden was dan ook nooit in mijn hoofd opgekomen. De laatste weken was er echter wel wat veranderd. Linn was al een tijdje geleden bij mij ingetrokken en het was alsof het nooit anders was geweest. Ze had een plekje daar. Ze had een plekje bij mij? Zo was dat een hele tijd geweest! Nu was dat eigenlijk al een paar jaar niet meer zo, maar het was wel iets wat ik wilde. Linn had me altijd gelukkig gemaakt, ik was voor haar door het vuur gegaan en zij voor mij. We hadden een hele mooie relatie gehad. Natuurlijk hadden er ook negatieve dingen aan gezeten, waardoor we uiteindelijk hadden besloten om beiden een andere kant op te gaan. Nu waren we beiden heel wat ouder? Ik wist van mezelf dat ik heel wat beter was geworden met woorden. Iets wat wel heel erg belangrijk ging worden de komende tijd. Er stond ons heel wat te wachten, maar het waren wel mooie dingen? We wisten beiden niet wat het was om een ouder te zijn, maar wie wist dat wel? Was iemand er ooit écht klaar voor. Samen zouden we er wel uit komen, ondanks dat ik op een gegeven moment ook weer weg moest. Gelukkig had Linn dan nog iemand met wie ze er nu heel goed over kon praten. Aangezien Naylene ongeveer net zo lang zwanger was, hadden die twee waarschijnlijk heel veel aan elkaar! Ik glimlachte om de woorden van Linn, ik wist precies waar ze voor waren. Ik kon nu rustig vertellen wat ik voelde en wat ik daar mee wilde. Dit was nog steeds niet natuurlijk gekomen. Ergens was het ook gewoon moeilijk om uit te spreken wat je graag wilde hebben. Ik vond in ieder geval van wel. Ik had deze stap echter moeten maken. Linn had het namelijk niet gedaan, waarschijnlijk omdat ze me niet had willen pushen. De gevoelens hadden er bij haar ook gewoon gezeten, misschien ook al wel een tijdje. "Mij ook." Fluisterde ik. Ik vond het zelf heel erg fijn dat we nu deze stap konden zetten. Voor nu was dat ook het juiste? "Ik heb er wel over nagedacht?" Dat was heel normaal. Er waren vanaf het begin al wel namen door mijn hoofd heen gegaan. Toen waren het ook nog meisjesnamen geweest. Sinds ik wist dat het een jochie zou gaan worden, had ik wel echt een paar namen in mijn hoofd spoken. Er was één die er echt bovenuit stak! "Bodhi." fluisterde ik. Ik legde mijn hand voorzichtig naast die van Linn. "Het is de naam die telkens weer terugkomt." In mijn hoofd leek het wel echt alsof het bij het jochie zou passen. Ik had hem alleen nog maar op de echo's gezien en natuurlijk kon je je dan nog niet een compleet beeld van het kleintje vormen, maar het leek wel passen. "Maar we kunnen ook andere namen bespreken?" Ik wilde niet dat mijn wil nu door moest worden gedrukt, misschien had Linn ook wel een naam die nog beter bij hem zou passen! Ook in mijn ogen. Daar moesten we het gewoon even over hebben, iets wat nu gebeurde! We hadden ook nog wel een paar weken voordat we echt een keuze moesten maken, misschien kwam dat zelfs pas op het moment dat we hem echt in onze armen hadden liggen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was nog een beetje bizar om te denken dat Calum nu ook weer mijn vriend was, dat we een relatie zouden hebben. Het was iets wat niet van toepassing was geweest de afgelopen jaren. Zelfs de afgelopen maanden niet. En misschien was het ook allemaal wel niet gebeurd als ik niet zwanger was geworden, maar ik wist dat hij dit niet alleen maar deed omdat ik zwanger was, en dit het juiste was om te doen. Ons geluk was belangrijk en als één van ons ongelukkig zou worden door een gedwongen relatie, dan was dat niet iets wat we door zouden moeten zetten. Gelukkig hoefde dat ook niet, want we wilden dit beiden. Zowel hij als ik werden er gelukkig van en dat was het belangrijkste. ‘Ja?’ Hij had er over nagedacht! Iets wat ik wel had verwacht, en ook had gehoopt. Het was immers ook zijn zoontje en hij moest een naam krijgen waar zowel Calum als ik achter stonden. Dat had ik sowieso gevonden, ook als we niet zouden hebben besloten om samen verder te gaan. Net zoals dat hij waarschijnlijk beide onze achternamen zou hij krijgen. Ons zoontje zou een naam moeten krijgen die we beide erg leuk zouden vinden, eentje die bij hem zou passen. Ik was wel nieuwsgierig naar wat Calum had bedacht, vooral omdat ik niet wist wat ik van hem kon verwachten. Bij Ashton wist ik dat hij met een aparte naam zou komen, iets unieks. Want dat was hoe hij was. Calum was ook heel uniek, vooral in zijn woorden en gedachten, maar ik wist niet of dat ook zo zou zijn met namen. Ik glimlachte toen ik de naam hoorde. Bodhi. Het klonk heel erg lief? Maar ook niet te lief. Soms had je van die mensen die een kind een naam gaven wat heel leuk klonk als ze klein waren, zoals Puck of Becky. Maar dat klonk toch lang niet meer zo leuk als ze veel ouder waren? Dat idee had ik bij Bodhi niet. We zouden het zelfs nog af kunnen korten! ‘Bodhi klinkt als een hele goede naam.’ Het had best gekund dat hij een naam had genoemd die ik zelf helemaal niks had gevonden. Dat gebeurde immers zo vaak! Calum had een naam kunnen noemen waar ik een nare herinnering aan had, of andersom! Bodhi had ik eigenlijk nooit echt voorbij horen komen. Misschien was het wel een naam die uit Nieuw-Zeeland kwam? Zoiets als Mali! Dat was immers ook een naam die je niet zo snel voorbij hoorde komen. ‘Als het een naam is die altijd weer terugkomt, dan is het er zeker eentje die we in overweging moeten nemen.’ Ik legde mijn hand op die van hem en kneep er zachtjes in. Ik had ook wel namen bedacht, maar die klonken eigenlijk allemaal niet zo goed meer als ik ze vergeleek met deze naam? Ze klonken allemaal minder speciaal, alsof ze niet meer zo goed pasten nu ik van deze naam wist. Ik kon bij wijze van spreken mijn hele lijstje weg gooien, maar dat maakte niet uit. Want we hadden een naam die heel erg goed bij hem zou passen. ‘Ik denk niet dat mijn namen het halen bij deze,’ zei ik tegen Calum. Ik vond het lief dat hij mij ook nog de kans wilde geven om een naam te opperen. Normaal zou ik dat ook wel hebben gedaan, maar ik vond Bodhi echt veel leuker klinken? Daarnaast had ik het ook best lastig gevonden om een naam voor een jongen te bedenken. Meisjesnamen gingen soms gewoon veel gemakkelijker? Aan die namen had ik echter niet heel erg veel gehad, behalve als ik ze een beetje had kunnen ombuigen. Of ik had een naam opgeschreven die voor beide geslachten van toepassing was. Maar al die namen op mijn lijstje verbleekten gewoon naast de naam die Calum net had genoemd! ‘Ik denk dat Bodhi wel een hele goede naam is voor hem.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Twee weekjes later? (:
---
Naylene.
De herfst hier was zo anders dan in San Francisco. Daar was het nog relatief warm geweest, maar ook hier waren er genoeg mooie dagen. Er waren wat mindere dagen, maar over het algemeen bestond het toch wel uit zon. Het was een beetje zoals ik altijd gewend was geweest in Australië. Ik kon er wel van genieten. Het was altijd fijn om in een shirtje naar buiten te kunnen. Vandaag was ik echter binnen bezig. Ik had vandaag niet zo heel veel te doen voor werk. Ik was er vanmorgen al even mee bezig geweest, maar die paar uurtjes waren voldoende geweest. Er was nu eerst iemand anders die er naar zou moeten kijken en daarop kon ik pas aanpassingen maken. Dat telefoontje verwachte ik echter niet tot morgenmiddag ergens. Dat zorgde er voor dat ik meer dan genoeg tijd had om wat dingetjes in de kinderkamer te doen. Ashton en ik hadden samen al wat dingen uitgezocht. Het paste wel een beetje bij de rest van de kamer, maar het moest ook een kinderkamer blijven. Wat betekende dat ze in het begin vooral uitgedaagd moest worden door alles wat er te zien was. Niet meteen, maar na een paar maanden was dat vast fijn voor haar. We hadden er wel voor gekeuzen om alles een beetje in neutrale tinten te doen, daar konden we altijd nog kleurtjes aan toevoegen. Iets waar Ashton wel een beetje mysterieus over deed, dus hij had vast zijn eigen ideeën. Voor nu was ik bezig met de dingetjes die sowieso moesten gebeuren. Ik had het wiegje dat Ashton uit had gezocht al in elkaar geknoopt en zo goed mogelijk aan het plafond bevestigd, zodat het nooit zou kunnen vallen. Nu was ik bezig met de commode, die alleen maar in elkaar hoefde worden gezet. Ik vond het eigenlijk best wel leuk om te doen! Het was sowieso niet erg om te klussen. Waar ik had gekund, had ik gekeken naar de stekkerdozen en of daar iets aan moest veranderen. Daar zouden we dan nog wel wat spulletjes voor moeten kopen, maar ik had hier een lijstje liggen met wat we nog allemaal moest kopen. Dat kwam allemaal wel goed. We hadden nog wel even de tijd en uiteindelijk kwamen dat soort toch wel goed. Net zoals iets heel anders! Linn en Calum hadden ons ongeveer twee weken geleden, heel blij opgebeld met het nieuws dat ze bij elkaar waren. Ik had aan Linn al wel kunnen merken dat ze dat graag had gewild. Vanaf het begin eigenlijk al wel? Ik had haar er wel voor gewaarschuwd, omdat het zomaar had gekund dat het allemaal in pijn was geëindigd. Gelukkig was dat niet gebeurd! Ze hadden het heel erg goed opgelost de laatste tijd, maar nu konden ze er echt samen van genieten. Dat was ook echt aan ze te zien. We spraken wel een paar keer per week met elkaar af en toen ik ze van de week samen had gezien, was het gewoon duidelijk dat het geluk er van af straalde. Ik ging op mijn knieën zitten, zodat ik goed bij het volgende onderdeel kon, zo schroefde ik de twee stukken aan elkaar vast. Ik wist zeker dat dit een mooie kamer werd en dat ze hier ook echt wel zou groeien. In de loop van de jaren zou ze een mooie eigen plaats krijgen, met hetgeen wat ze echt wilde. Iets wat ik nooit echt had gehad? Wat het ook was wat ons meisje leuk zou vinden, ik zou er wel voor zorgen dat ze het kreeg. Al moest ze wel weten dat niet alles vanzelfsprekend was. Gelukkig hadden Ashton en ik er al wel over kunnen praten. We moesten toch wel op één lijn zitten wat betreft de opvoeding. Het was iets wat pas over een paar jaar aan order zou komen, maar ze moest weten dat we gewoon één lijn zouden trekken. Ik hoorde beneden wat gerommel en ik was niet de enige die dat hoorde, Freckles wie bij me was komen liggen, hoorde het ook. "Ga baasje maar gedag zeggen." Iets wat hij ook snel ging doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Ondertussen was ik iets meer gewend aan wat er nu allemaal met mij en Naylene gebeurde. Ik had niet anders kunnen doen dan accepteren dat Naylene nou al eenmaal vijf maanden zwanger was. We konden de tijd niet terugdraaien of er iets aan veranderen. We hadden nog steeds de eerste echo samen gehad, waar we tenminste meteen iets op hadden kunnen zien, in plaats van dat we hadden moeten gissen waar onze baby precies had gelegen! Daarnaast voelde ze ook al een stuk dichterbij? Ze was ook dichtbij! Naylene zei dat als ze er op lette, ze haar wel kon voelen. Voor mij was het nog iets lastiger, maar dat hield me niet tegen om mijn handen vaak op de buik van Naylene te leggen en tegen haar te praten, of muziek voor haar te maken. Het was nu allemaal een beetje geland en ondanks dat we nog veel dingen zouden moeten doen, namen we er wel de tijd voor! We wilden immers wel dat ze een mooie kamer zou krijgen, eentje waar ze zich thuis zou voelen. Naylene had mij een hoop uit laten kiezen, natuurlijk wel in overleg met haar. We hadden wel een discussie gehad over de wieg die ik had gevonden, omdat het een hangende wieg was die aan het plafond bevestigd moest worden. Naylene had het niet helemaal vertrouwd, maar zulke producten zouden ze heus niet verkopen als het niet veilig zou zijn voor de baby! De wieg, samen met een paar andere meubels, was gisteren bezorgd en ik kon niet wachten om er mee aan de slag te gaan! Net zoals dat er ook een aantal dingen in het huis baby-proof moesten worden gemaakt, zodat ons kleintje straks niet alle kastjes open zou trekken of haar vingertjes ergens aan zou bezeren! Mijn handen hadden de hele dag al gejeukt om er mee aan de slag te gaan. Iets wat de rest ook wel had gemerkt, toen we eenmaal in de studio hadden gezeten. Ik had gewoon graag naar huis gewild om verder te werken aan de kamer voor ons kindje! Gelukkig had ik op tijd naar huis gekund, waar ik nu was! De eerste die me begroette, was Freckles. ‘Hé buddy!’ zei ik vrolijk, waarna ik hem aaide. Ik draaide me om, om te zien of hij nog voer had. Het was niet veel meer, dus ik liep naar het kastje waar we het voor bewaarde. Ik trok hem open, maar het kastje gaf niet genoeg mee om open te gaan. Alsof hij klemde! Ik trok nog een keer, maar hij bleef weer hangen. ‘Vreemd,’ mompelde ik. Ik knielde er voor neer en opende hem nog eens, om te zien wat er klemde. Het leek wel alsof er iets aan de binnenkant zat! Ik kwam weer overeind en keek naar Freckles, die een beteuterd gezicht trok. ‘Je krijgt straks wel je eten,’ beloofde ik hem. Zodra ik Naylene had geroepen, liep ik naar de babykamer. ‘Nay, heb je iets met de kastjes gedaan?’ vroeg ik aan haar. Pas toen ik in de kamer stond, zag ik wat er aan de hand was. Ik vond haar op de grond, met om haar heen de verschillende stukken voor de commode, netjes naast elkaar neergelegd, met de bijbehorende schroeven en pinnen erbij. Dat was echter niet het enige waar Naylene mee bezig was geweest, want de wieg die hing al aan het plafond! Ze was al begonnen aan de kinderkamer! Niet dat het heel erg was, maar dingen in elkaar zitten, alles ophangen, dat was toch een beetje mijn ding! Het voelde toch een beetje als de dingen die ik hoorde te doen! ‘Je bent al begonnen?’ De wieg hing al, ze was nu bezig met de commode! En ze had vast ook iets gedaan met die kastjes! Ik liep naar de wieg en legde mijn handen op de rand. ‘Hoe heb je hem opgehangen?’ vroeg ik, omdat ze er niet zomaar bij had gekund. Pas toen zag ik de ladder staan. Een ladder! ‘Damnit, woman!’ riep ik uit. ‘Je kunt niet zomaar op ladders gaan klimmen als je zwanger bent!’ Zeker niet als ik niet thuis was! Wie weet wat er had kunnen gebeuren!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
In mijn ogen hadden we nog tijd genoeg om alles te regelen. Het waren een paar maanden, maar zoveel hoefde er niet te gebeuren. De kamer moest in worden gericht, maar dat was niet eens zoveel werk? Ik had zelfs al de tijd gehad om de kastjes beneden te doen. De rest zou langzaam aan wel komen. Zeker als ik meer van dit soort dagen had. Ik probeerde nu ook wel een beetje rekening te houden met wat ik plande. Al was het prima te doen om te werken vanuit huis en daar zou ik na de bevalling vast snel weer mee beginnen. Alleen de afspraken buiten de deur waren dan iets moeilijker. Werk bleef echter doorgaan, dat was niet iets wat ik compleet af wilde zeggen. Ik had er namelijk echt plezier in. Iets wat ik hier ook in had! Het was zoveel leuker dan gehad. Dat je het ene moment nog allemaal stukken had liggen en het volgende moment gewoon echt een meubel had, waar je iets mee kon doen. Voor mij gaf het wel een soort van rust? Ik wist niet of dit wat Ashton in gedachten had, maar de meeste dingen konden nog worden verplaatst. Over het wiegje waren we het al wel eens geweest en het was leuk om hem op te hangen. Het zou hier heel erg mooi worden en ons meisje zou zich hier wel thuis voelen. Ik keek om naar Ashton, die niet leek te begrijpen wat er met de kastjes aan de hand was. "Ja, ik heb er een babyslot op gedaan. Kreeg je ze niet open?" vroeg ik lachend. Zo moeilijk was het niet? Ik had ze getest! Het was niet alsof een volwassenen het niet open kon krijgen. Het ging er om dat een baby'tje niet rond aan het kruipen was en zachtjes haar vingers er tussen stak om vervolgens te graaien naar alles wat er in zat. Zeker omdat ze op een gegeven moment echt alles in hun mond zouden gaan stoppen. We waren dat nu ver voor? Ons meisje zou in het begin nog niet heel erg veel kunnen, maar er zou een tijd komen dat ze hier rond zou kruipen! Daarvoor moesten er nog genoeg dingen gebeuren. We hadden misschien niet het meest kindvriendelijke huis. Met een beetje aandacht zouden we ook al heel ver komen. Ik draaide me wat om, zodat ik naar Ashton kon kijken. Hij leek behoorlijk verbaasd te zijn dat ik al zo ver was gekomen. "Ja, ik had vanmiddag niets meer te doen, dus ik ben hier maar aan het werk gegaan." Ik vond dat ik best ver was gekomen! "Het is echt heel erg leuk om mee bezig te zijn." Ik legde de schroevendraaier naast me neer en kwam overeind. Mijn buik was nog niet heel veel gegroeid in de afgelopen weken. Ik durfde nu wel te zeggen dat ik haar af en toe kon voelen. De schopjes van het jochie van Linn en Calum waren heel erg anders, daarvan wist je gewoon zeer dat er een kindje in zat en hij graag iets van zich wilde laten horen. "Het ging prima? Het is een hele stevige trap?" Ik snapte niet waarom Ashton er een ding van maakte. Ik snapte best dat ik nu geen bier mocht drinken en dat had ik ook niet meer gedaan. Ik probeerde uit de buurt te blijven van de producten waarvan ze zeiden dat ze waarschijnlijk niet goed waren voor de baby, al vond ik dat ook een beetje onzin. Vroeger hadden ze dat soort voorschriften ook niet en de baby's waren toen ook redelijk gezond? Ik liep naar Ashton toe en legde mijn hand op de zijne. "Ik heb echt wel opgelet met hetgeen wat ik deed?" Ik was niet onvoorzichtig geweest, maar dat was ik nooit? Ik zou echt wel zorgen dat de trap stevig stond. Hoog genoeg was voor mij om ergens bij te komen. Ik had hier eerst moeten boren om vervolgens voor te zorgen dat de verschillende haken er ondersteunpunten er goed in zaten. "En hij hangt mooi zo toch?" Ik was er eerst wel wat sceptisch over geweest. Maar nu ik hem zelf op had gehangen, wist ik gewoon dat het stevig genoeg was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld