Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Twee weekjes later? (:
--
Naylene.
De hectiek begon een beetje af te nemen. Hoewel de eerste paar dagen wel echt voor onszelf hadden gehad, waren daarna heel veel mensen op bezoek geweest om Indie te kunnen bekijken. Ergens was het wel moeilijk geweest en ik had ook niet gewild dat ze door iedereen meteen op werd gepakt. Dan zou ze net slapen en dan werd ze weer door iemand uit haar wiegje trokken. Gelukkig had Ashton er ook zo over gedacht en hadden we best wel goede afspraken gemaakt voor het bezoek. Mensen zoals Brent en Byron hadden haar natuurlijk vast mogen houden. Emmet was hier vaak genoeg en bleef dan gewoon een hele tijd met haar op de bank zitten. Dat was echter anders dan mensen die we minder goed kenden. Gelukkig was het vandaag rustig. Ik hoefde de komende weken nog niet te werken, niet zolang ik zelf niets plande. Ashton was ook nog even vrij en vandaag hadden we helemaal niets gepland. Geen mensen die langs zouden komen, we hoefden nergens naar toe. Gewoon echt een dagje voor ons drieën. Ik had Indie haar melk gegeven en was vervolgens even naar beneden gegaan om thee voor mij en Ashton te maken. We zouden zo nog even in bed kunnen liggen en dan kijken wat we zouden gaan doen. Het begon lente te worden, wat betekende dat er genoeg warme momenten waren en we best even buiten konden zitten, als Indigo maar haar einge plaatsje kreeg in de schaduw. Voor nu was het genoeg om even binnen te blijven. Soms had ik wel getwijfeld of ik hier had willen blijven wonen. Ik hield van dit huis en hier voelde ik me ook wel echt veilig. Toch was dit gebied niet het meest veilig als het ging om natuurrampen. Er waren momenten geweest waarop ik echt bang was geweest, mede door wat er ooit was gebeurd in het asiel. Gelukkig was Ashton op die moment juist heel rustig geweest. Hij had me wel eens over later vliegen en had me verteld dat het in Australië net zo goed had kunnen gebeuren, waar hij ook wel gelijk in had. Ik hoopte gewoon dat we hier veilig waren? Ik liep met het dienblad met de koppen thee en de krant en wat lekkers voor Freckles, terug naar boven. Ik kon niet vaak genoeg naar Ashton en Indigo kijken. Hoe ze nu lag, was ook gewoon heel erg schattig! Ashton lang nog op het bed, met Indie op zijn borstkas, omdat hij geen shirt aan had, zag dat er toch wel heel erg leuk uit. Ik had wel gehoord dat hij zachtjes aan het praten was. Ik had al wel gemerkt dat ze daar rustiger van werd. Als ze huilde dan kreeg je haar natuurlijk niet meteen stil als je tegen haar praatte, maar het hielp wel. Alsof ze wist dat het uiteindelijk wel goed zou komen, omdat één van ons er was. Ik zette één van de koppen op het nachtkastje aan Ashton zijn kant en liep vervolgens om het bed, naar mijn eigen kant. Freckles lag daar ook op de grond, dus ik kon zijn botje ook meteen geven. Ik kroop op het bed en leunde even naar voren, zodat ik Ashton een kus kon geven, vervolgens ging ik zachtjes over het hoofdje van Indie. “Wat was papa je aan het vertellen?” Ashton kon echt over van alles praten. Soms kwamen de meest random dingen in hem op. Dat was juist iets wat ik altijd leuk aan hem had gevonden. We hadden vaak genoeg hier tot middernacht op bed gelegen, pratend over echt alles in de wereld. De meest kleine en nutteloze onderwerpen, maar ook hele diepe gesprekken. Nu was Indie erbij en ze zou altijd bij ons terecht kunnen om één van die gesprekken te hebben. Ik vond het belangrijk dat ze altijd het gevoel zou hebben dat ze bij ons terecht kon, wat er ook was.

Calum.
De afgelopen weken hadden we veel thuis doorgebracht. Het was belangrijk dat Bodhi een beetje wenden aan zijn eigen plaatsje. Hij moest weten waar hij thuis was, welke geuren en geluiden daar bij hoorde. Ondanks dat we echt hadden geprobeerd zoveel mogelijk rust te nemen, was dat op sommige momenten wel heel erg moeilijk. Er waren zoveel mensen die Bodhi wilden zien, die een gesprek met ons aan wilde gaan over hoe het nu ging. Terwijl ik soms echt de behoefte had om alleen te zijn met het kleine gezinnetje dat ik nu had. Mijn ouders hadden wel de oversteek kunnen maken! Ze waren echt heel erg blij met Bodhi. Iedereen was dat! Ik ook! Ik was vandaag wel heel erg blij dat we nu even de rust op hadden gezocht. Natuurlijk samen met Bodhi en met de hondjes, maar we waren even naar het strand gegaan. We wisten ondertussen wel waar de plekjes waren, waar het altijd rustiger was. Het was ook nog vroeg. Ik had de hondjes net van de riem af gelaten, zodat ze hun eigen ding konden doen. Linn had Bodhi goed in een doek gewikkeld, waardoor hij goed tegen haar aan hing. Ik vond het echt heel erg leuk om te zien en Bodhi leek het ook wel fijn te vinden, hij kon op die manier ook gewoon in slaap vallen? We konden hier geen uren blijven, maar het was genoeg om even rond te lopen. Ik pakte de hand van Linn vast en kneep er zachtjes in. Ik kwam graag met haar op het strand? Het was een beetje onze plaats geworden. Het was op een strand geweest dat we elkaar voor het eerst hadden gezoend, vanuit daar was onze relatie ontstaan. Hier waren we ook weer samen gekomen. Nu zag ons leven er zoveel anders uit. Bodhi had toen nog in haar buik gezeten en nu lag hij gewoon dicht tegen haar aan. Ik kon mijn leven al niet meer indenken zonder hem? Natuurlijk was het soms heel erg zwaar. Ik vond het vreselijk om hem te horen huilen, dan wilde ik het liefst meteen alles laten vallen om hem te troosten. Ik wist echter ook dat hij op een gegeven moment zou gaan huilen, alleen maar omdat hij aandacht wilde en hij moest leren dat het niet op die manier ging. Dat idee vond ik best moeilijk? Het leek alsof je hart een deel uit je lichaam werd gerukt als je dat gehuil hoorde. Het hoorde niet. Bodhi moest zich goed voelen, waar Linn en ik, als zijn ouders, voor moesten zorgen. Ik liet mijn vingers tussen die van Linn glijden en keek opzij naar Bodhi, die het allemaal prima leek te vinden. “Ik vind het fijn dat we hier even kunnen zijn.” Het voelde rustig. Alsof we echt even alleen waren. Thuis kregen we ook wel genoeg ruimte van iedereen, maar het was anders. “En ik vind het altijd bijzonder om samen met jou op het strand te komen. Er zijn hier zoveel dingen gebeurd.” Linn snapte vast ook wel dat ik niet letterlijk hier bedoelde! Ik keek naar Bodhi. “Ik hoop dat papa en mama je hier nog heel erg vaak mee naar toe kunnen nemen. Dan kunnen we samen zwemmen, zandkastelen bouwen en misschien wel voetballen op het strand.” Bodhi moest zelf weten wat hij ging doen, maar stiekem zou ik het wel leuk vinden als hij één van mijn hobby’s over zou nemen. Dat hij voetballen leuk zou vinden of ook geïnteresseerd zou zijn in muziek. Hij moest echter doen waar hij zelf gelukkig van zou worden. Mijn ouders hadden mij daar ook altijd los in gelaten. Linn en ik hadden het er al wel over gehad. Gelukkig leken we over heel veel dingen hetzelfde te denken en als we dat niet deden, konden we er best goed over praten. Een deel in onze relatie wat vast nog wel wat werk kon gebruiken, maar het was zeker al de goede kant op gegaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Na alle drukte was het fijn om even weg te zijn uit het huis. Niet dat het thuis benauwend voelde, maar we hadden zoveel mensen over de vloer gekregen. Na Brent en Byron waren David en Joy ook nog gekomen en er waren nog genoeg anderen geweest die Bodhi hadden willen zien. We hadden het wel zo gepland dat het voor niemand te druk zou worden. Bodhi kon niet altijd alles aan en ik ook niet, zeker de dagen na de bevalling niet. Maar ook voor Calum kon het op een gegeven moment teveel worden? Het was voor ons beide zwaar. We hadden opeens dit wonderlijke ventje in ons leven, waar we beide aan moesten wennen. Er kwam veel gehuil en gedoe bij kijken, maar tot nu toe hielden we het best goed vol. Dat vond ik zelf! Vandaag hadden we er voor gekozen om Bodhi mee te nemen naar het strand. Niet voor te lang, maar ik vond het fijn dat we dit aan hem konden laten zien! ‘Ik houd er ook van om samen naar het strand te gaan. En ik ben blij dat we Bodhi nu mee kunnen nemen.’ Ik snapte wat hij bedoelde. Het was heel bijzonder? Onze eerste zoen was op het strand geweest. Toen waren we nog heel jong geweest, we hadden niet eens geweten wat het had betekend voor ons beide. Ondanks dat ik wel van zijn band had geweten, had ik niet geweten wat het allemaal met zich mee had gebracht. En nog maar een paar maanden geleden hadden we op ditzelfde strand besloten om verder te gaan met onze relatie! Om het weer een kans te geven. Ik was blij dat we dat hadden gedaan, want het voelde goed nu? Bodhi had daar ook wel iets mee te maken. Hij had ons leven alleen maar verrijkt met zijn aanwezigheid. Ik durfde echter ook wel met zekerheid te zeggen dat Calum dit niet alleen had besloten omdat Bodhi er was geweest. Hij hield van me, en ik van hem. Ik had mijn ene hand in die van Calum, terwijl ik met mijn andere hand Bodhi iets ondersteunde. De wikkeldoek was wel echt een uitkomst, want daardoor was Bodhi heel erg dichtbij me, maar kon ik toch nog de meeste dingen doen. Ik vond het heel fijn om hem dicht bij me te houden? Ik wist dat er op een dag een moment zou komen dat ik niet meer de hele tijd bij hem zou kunnen zijn. Dat Brent en Byron een keer een paar uurtjes op zouden passen, of Mali. Het idee dat ik een paar uurtjes zonder hem zou moeten, terwijl ik nu mijn hele dagen met hem doorbracht, was heel erg raar en het voelde zelfs een beetje verdrietig. Nu was hij nog dicht bij ons, waar ik zoveel mogelijk van wilde genieten! Ik keek glimlachend opzij naar Calum. Ik luisterde graag naar hoe hij praatte tegen Bodhi. Hij noemde maar een aantal opties, maar toch dacht hij er al wel over na hoe het over een paar jaar zou kunnen zijn. ‘Hoor je dat? Papa daagt je uit voor een voetbaltoernooi,’ zei ik tegen Bodhi, waarna ik langs zijn wangetje streek. ‘Maar ik denk dat hij je wel laat winnen.’ Calum was altijd op geweest op voetballen. Het was zelfs een serieuze optie geweest voor een carrière voor later. Muziek had het echter gewonnen en daar was ik blij om, want anders had ik hem misschien wel nooit ontmoet! Ik had me nooit echt geïnteresseerd in sport of voetbal, dus waarschijnlijk had ik niet eens van zijn bestaan geweten als hij voor het voetballen was gegaan. We wisten niet of Bodhi dat talent van Calum zou krijgen, of dat hij er misschien wel helemaal niks aan zou vinden. Uiteindelijk zou dat ook niks uitmaken. Het belangrijkste was dat hij gelukkig op zou groeien en dat hij de kans zou krijgen om zijn eigen persoon te worden. Ik was heel nieuwsgierig naar wie hij zou worden en waar hij van zou houden.

Ashton.
Voor nu voelde het leven alsof het perfect was? Naylene en ik hadden alles wat we op dit moment wilden hebben. We hadden beide een goede baan, we konden onszelf onderhouden. We hadden een prachtige dochter, van wie we allebei heel erg veel hielden. Ze was er misschien nog maar twee weken, maar het voelde alsof ze er altijd al was geweest? Alsof het nooit anders was geweest! Het was heel bijzonder wat een kleintje allemaal teweeg kon brengen. Ze wist zelf niet eens wat ze allemaal had veroorzaakt, waar ze nu was. Dat maakte het alleen nog maar meer bijzonder. Als ze ouder zou zijn, en zich bewust zou zijn van alles om zich heen, zou ze zoveel mensen beïnvloeden. Iedereen die ze zou ontmoeten, zou haar veranderen en andersom. Voor nu was ze echter nog eventjes van ons. Ik hield er van om tijd door te brengen met Indie. Het waren de kleine momentjes, waarop ik haar echt even helemaal voor mezelf had. De afgelopen weken waren erg druk en vol geweest. Een hoop mensen hadden haar willen zien, en ik had haar ook graag willen laten zien aan de mensen die belangrijk waren voor mij en Naylene. Maar om nu eindelijk eens alleen te zijn met Indie en Naylene, was heel anders. Daardoor voelde het allemaal een stuk echter. Natuurlijk was er niets minder echt dan midden in de nacht wakker worden door gehuil, maar Naylene en ik hadden daar goede afspraken over gemaakt. Vaak gingen we samen? Als we bij zouden houden wie uit bed zou gaan en wie niet, zouden daar alleen maar discussies van komen. Daarnaast was het soms ook handiger om er met z’n tweetjes te zitten? We hadden beide wel het idee dat als we maar lang genoeg tegen haar praatte, het oprecht hielp. Daarnaast hield ik er ook gewoon van om tegen haar te praten? Ze praatte nog niet terug en waarschijnlijk begreep ze niet eens wat ik precies aan haar vertelde, maar het was belangrijk om veel tegen haar te praten? Hoe meer woorden ze zou horen, hoe meer verhalen er tegen haar zouden worden verteld, hoe sneller ze het uiteindelijk allemaal zou gaan begrijpen. Momenteel had ik haar op mijn borstkas gelegd en had ik mijn hand op haar rug, zodat ze er niet van af zou kunnen glijden. Naylene was naar beneden gegaan om wat te drinken te halen en ik was een verhaal begonnen over San Francisco, waar Naylene voor een lange tijd had gewoond. We waren vaak genoeg heen en weer gegaan. Meestal was ze naar Los Angeles gekomen, maar ik had ook enkele dagen daar doorgebracht en ik had er altijd van genoten. ‘Als je groot genoeg bent, nemen we je er mee naar toe. Dan kan je zien waar je mama al die tijd heeft gewoond, en waar Freckles groot is geworden,’ fluisterde ik haar toe. Ik zou haar alles willen laten zien! Ze verdiende het ook om de hele wereld te zien. Naylene kwam weer de slaapkamer binnen, met de verse thee in haar handen. Uiteindelijk kwam ze weer naast ons liggen, wat het meest perfecte aan deze hele ochtend was. ‘Ik vertelde haar over San Francisco,’ legde ik uit. Indie verdiende dat om te horen. Ze verdiende het om ons hele verhaal te horen! Misschien niet alles, want er zaten hier en daar wat ongepaste dingen in, maar ik wilde haar wel over alles vertellen wat er in ons leven was gebeurd! Ze was er nu immers deel van! ‘Ik heb haar beloofd dat we haar er een keer mee naartoe nemen. Dat we samen met Freckles gaan en dan kunnen we rondlopen, en haar meenemen naar de plek waar we altijd samen koffie dronken en een ijsje halen op die ene plek.’ Het was misschien geen Los Angeles, en het was niet de plek waar Indie op zou groeien, maar het was wel de plek waar onze relatie dat had gedaan. We waren daar beide gegroeid als personen, als partners. En Indie zou dat moeten doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Voor mij was ons gezin compleet. Op deze manier klopte het. Indigo was nog heel erg jong en ze zou hier nog jaren zijn, waardoor het gewoon klopte. Ashton en ik hadden onze eigen ideeën over deze wereld, die vaak met elkaar overeen kwamen. Soms moest ik Ashton een beetje temmen in zijn enthousiasme en hij haalde mij juist weer uit mijn veilige hoekje. Samen zouden we Indigo zoveel over dit leven kunnen leren, maar ze zou zelf ook dingen moeten ontdekken. Natuurlijk zou het soms moeilijk gaan worden, maar uiteindelijk hadden we elkaar en dat was alles wat er toe deed? Ik glimlachte toen Ashton zei dat hij over San Francisco aan het vertellen was. Die stad had me heel erg veel goede dingen gebracht. Daar had ik mezelf echt kunnen ontwikkelen. Ik had de opleiding die ik graag had willen doen, daar kunnen volgen. Ik had een enige baantje gehad en een klein, maar goed flatje. “San Francisco is geweldig. Er is een hele andere sfeer dan hier. Als we daar zijn kunnen we je overal mee naar toe nemen. Als je van Star Wars houd, kunnen we zelfs naar de studio's.” Het kon best dat ze het leuk zou gaan vinden, er kwamen nog steeds films uit! Misschien had ze wel iets heel anders in haar hoofd, maar daar was genoeg te doen. Ik kwam nu nog steeds vaak in San Francisco voor zaken. Daar zaten genoeg grote gamebedrijven. “Ik weet nog heel erg goed dat papa een keer kwam logeren. Mama en papa waren toen nog niet bij elkaar.” Toen had ik nog een relatie met Matt gehad. Iets waar mijn hoofd niet helemaal mee bezig was geweest toen Ashton in alleen een handdoek voor me had gestaan. Iets wat totaal geen verkeerd beeld was geweest. Nog steeds niet. Ook niet hoe hij hier nu lag. Zijn borstkas was behoorlijk gespierd en dat was het beste om tegen aan te kruipen om hem eens goed te kunnen knuffelen. Iets wat Indie volgens mij ook wel vond. Ze leek wel lekker te liggen. In haar eigen bedje kon ze nog niet op haar buik liggen omdat ze haar hoofdje nog niet echt omhoog kon houden, maar omdat we er bij waren kon dit prima. Zeker omdat ze zo echt lekker leek te liggen. “Toen wist ik dat ik gek was op papa.” Fluisterde ik zachtjes. Toen was het behoorlijk duidelijk geworden. Een paar maanden later waren we samen geweest, wat was gekomen door de bruiloft van Brent en Byron! Nu waren we heel wat verder. Ergens was het zo gek waar het leven je kon brengen. Ik was verhuisd naar de andere kant van de wereld, had afscheid genomen van zoveel mensen, om vervolgens een mooi leven op te kunnen bouwen met mensen van wie ik echt heel erg veel hield. Niets moest je tegen laten houden, zeker niet de mensen die het dichtst bij je stonden. Ashton haalde nog altijd het beste uit mij en ik uit hem! Ik pakte de krant van het tafeltje af, ik ging vervolgens op zoek naar een pen die ik hier altijd liet liggen. Als ik er tijd voor had, probeerde ik de puzzel uit de krant wel te maken. Dat was tegenwoordig niet zo heel erg vaak meer, maar vandaag kon echt alles. Misschien zou ik er vanmiddag nog wel een boek bij pakken. Het lag er ook een beetje aan wat Ashton in zijn hoofd had. Er waren genoeg dingen om te doen, of juist helemaal niets. Dit was onze dag en dat vond ik belangrijk. Ik bladerde naar de juiste bladzijde en vouwde de achterkant om, zodat ik wat makkelijker kon schrijven. Ik begon een paar makkelijke dingen in te vullen. Op een gegeven moment wist je wel wat de puzzels precies van je wilden hebben? Het waren de standaard vragen die weer terug kwamen.

Calum.
Het strand had iets verfrissends. Natuurlijk was het een heerlijk windje wat er altijd stond, maar het zorgde er ook voor dat mijn hoofd leeg werd. Hier kon ik rustig nadenken over wat er aan de hand was. Zo had ik ook geweten dat ik met Linn verder had gewild. Natuurlijk was dat het beste geweest om te doen voor Bodhi, maar daarom had ik dat besluit niet gemaakt. Een relatie moest wel om de mensen gaan die er in zaten, niet alleen om andere mensen gelukkig te maken. Ik wist dat ik het juiste besluit had gemaakt door aan te geven dat ik verder had gewild met onze relatie. Ik was gek op Linn. Onze relatie was zo anders dan dat het vroeger was geweest. Toen waren we echt nog twee pubers geweest. Zo voelde het nu in ieder geval wel. We hadden op een gegeven moment wel samengewoond, maar dat was echt niet gegaan. Juist omdat we moeite hadden met communicatie. Nu moesten we wel. We hadden samen een kindje, daarbij was het nodig dat we samen afspraken maakten. Tot nu toe ging het goed? Maar nu was Bodhi natuurlijk ook nog heel erg jong. Pas als hij ouder zou worden, kon hij ons misschien tegen elkaar uitspelen, wat ik niet zomaar ging laten gebeuren! “Ik ook. Hij verdient het om deze belangrijke plaats te zien.” Ik vond het belangrijk! Dat was het uiteindelijk ook wel deels voor hem! Door deze plaats waren zijn ouders bij elkaar. Waarschijnlijk waren Linn op een andere manier ook wel weer bij elkaar gekomen, maar dit was in mijn ogen een mooie manier geweest. Dit paste bij ons verhaal. Misschien zouden we uiteindelijk ook wel op het strand trouwen, net zoals Brent en Byron hadden gedaan. Al wilde ik zelf nog helemaal niet aan trouwen denken. Ik zag er op het moment het nut er niet van in. Als je van elkaar hield, hoefde je dat niet te laten zien door een paar ringen of een veel duur feest. “Ik laat je alleen maar winnen als je dat verdient.” zei ik lachend. Als hij jong was, zou ik hem echt wel eens laten winnen. Dat hoorde je wel een beetje te doen bij kinderen. Ze moesten namelijk wel aangemoedigd blijven om iets te doen. Niemand vond het leuk om te falen. Maar ook dat hoorde bij het leven, dus als hij uiteindelijk een sport of een hobby zou kiezen, dan zou ik hem dat ook wel leren. Soms was ik wel bang dat ik dat soort dingen dan zou missen. Ik was niet de vader die iedere zaterdag aan het voetbalveld kon staan. Die naar iedere voorstelling kon komen of fysiek aanwezig kon zijn. Ik zou er wel voor zorgen dat Bodhi me altijd kon bellen, waar ik ook was. Ik liep wat meer naar het water, waar Cherry en Duke al aan het spelen waren. Ik stopte voor het water met lopen. Ik draaide me wat bij, zodat ik voor Linn en Bodhi stond. “Het is zo bijzonder dat hij er nu is.” Ik kon het soms nog steeds niet geloven. Hij was er al een paar weken, bijna een maandje, maar het leek soms nog net of hij in Linn haar buik zat. Ik boog wat naar voren, zodat ik Linn een kus op haar voorhoofd kon geven. “Ik ben zo gelukkig met jullie, allemaal.” Haar, Bodhi, Duke en Cherry, Mitten en Morphe. We hoorden gewoon samen. Mijn ouders en haar vaders die hier waren. Het was een grote familie. Zeker als je mensen zoals Ashton, Naylene en kleine Indie ook meerekende. We hadden zoveel geluk gehad met dit leven? Alles had zo anders kunnen lopen en ik wist maar al te goed hoe dankbaar we mochten zijn. Iets waar ik wel zo vaak mogelijk bij stil wilde staan. Het hield me met beide benen op de grond.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ons gezinnetje voelde, voor nu, compleet. We hadden Duke en Cherry, Morphe en Mitten en we hadden Bodhi! Dat was meer dan genoeg. Misschien dat er over een paar jaar nog wel een kindje bij zou komen. Ik zou er niets op tegen hebben als we dat geluk nog een keer zouden hebben, maar voor nu hadden we onze handen vol aan Bodhi en aan elkaar. Op een goede manier! Nu hadden we namelijk ook de tijd om van elkaar te genieten, juist op de manier waarop we dat nu deden. Door samen te wandelen. ‘We moeten hem ook een keer meenemen naar Sydney, en Carindale. Oh, en Nieuw-Zeeland!’ Dat moest hij ook zien! Hij verdiende het om te zien waar hij vandaan kwam. Hij moest het huis van zijn opa en oma zien, waar zijn vader was opgegroeid. Hij moest het Bed and Breakfast zien, waar Calum en ik elkaar hadden ontmoet. En Calum was afkomstig uit Nieuw-Zeeland! Hij had daar ontzettend veel familie en Bodhi verdiende het om zijn familie daar te ontmoeten. Misschien dat we hem ooit ook nog wel mee zouden nemen naar Costa Rica, maar die plek had nooit als een thuis gevoeld voor mij. Het was veel belangrijker dat hij de plekken zou zien die belangrijk waren voor mij en Calum. Vertederd keek ik naar Bodhi. Het was, zoals Calum al zei, heel bijzonder dat hij er nu eindelijk was. We hadden meer dan acht maanden op hem moeten wachten, maar dat was het allemaal waard geweest. De paniek die we aan het begin hadden gehad, het moment dat ik samen met Naylene de test had gedaan. Toen had ik niet geweten wat ik had moeten doen. Zelfs toen ik het aan Calum had verteld, hadden we er beide bij gezeten met behoorlijk wat vragen in ons hoofd. Het was nooit de planning geweest, op dat moment in ieder geval niet. Ik had hem de keuze gegeven en hij had er voor gekozen om bij ons te blijven. En misschien had hij dat eerst alleen maar gedaan omdat dat het juiste ding was geweest om te doen, maar er was wel iets veranderd? Hij had vanaf het begin van Bodhi gehouden en in al die maanden had hij zijn liefde voor mij ook weer terug gevonden. ‘Ik ben zo blij met hem. En ik houd zoveel van hem. Van jullie allebei.’ Ze waren de twee belangrijkste mannen in mijn leven op dit moment! Ik zou alles voor ze doen, wat er ook aan de hand was. Ik wilde dat ze beide gelukkig waren. Voor Bodhi lag dat nu misschien nog iets simpeler dan voor Calum, maar om nu te horen dat hij gelukkig was, vond ik nog wel het mooiste van alles. Dat dat door mij, Bodhi en iedereen in zijn leven kwam. Ik ging op mijn tenen staan en gaf hem een kus op zijn wang. Dat was het meeste wat ik kon doen met Bodhi tussen ons in, maar voor nu was het genoeg. Vervolgens sloeg ik mijn arm om hem heen, zodat ik mijn hoofd tegen zijn borstkas aan kon leggen. ‘Jij maakt ons het gelukkigst van allemaal.’ Dat deed hij echt! Er was niks mooiers dan zijn glimlach te zien, om te zien dat hij dit net zo graag had gewild als ik en dat we hier nu samen stonden. En natuurlijk waren er veel meer mensen in ons leven die ons gelukkig maakte. Naylene, Ashton, onze ouders en families. Maar Calum maakte mij het meest gelukkig van al die mensen en hij deed het met de meest simpele dingen. Een kus op mijn voorhoofd, zijn armen om me heen in het midden van de nacht, of zijn zachte stem die voor Bodhi zong. Op die momenten voelde ik me de meest gelukkige vrouw van de wereld. En ik wist zeker dat hij Bodhi ook erg gelukkig zou maken. Dat hij er altijd voor hem zou zijn als hij wilde praten, of misschien wel juist om dat niet te doen. Hij zou wel weten wat hij zou moeten doen.

Ashton.
Als we hier voor altijd zouden kunnen blijven liggen, dan zou ik er niks op tegen hebben. Ik wist dat dat onmogelijk was, zeker omdat we vroeg of laat weer aan het werk zouden moeten. Maar voor nu was dit moment perfect. De rust, de liefde die er heerste. Dit was waar iedereen van zou moeten dromen, en wat iedereen zou moeten krijgen in zijn of haar leven. ‘Mama is nogal een nerd,’ zei ik lachend. Al was er helemaal niks mis met Star Wars! En Indie mocht alles leuk vinden wat ze maar wilde. Als ze liever naar Disneyland wilde gaan, zou dat net zo goed zijn. Al zouden we haar daar vroeg of laat ook wel mee naar toe nemen, misschien wel samen met Bodhi, Linn en Calum! Dat was het mooie: we zouden zoveel leuke dingen met z’n zessen kunnen doen. En wie weet zouden er nog wel meer mensen bij komen door de jaren heen! ‘Ik wist het al lang daarvoor,’ fluisterde ik tegen Indie. Het was niet gelogen! Al toen ik mijn eerste date had gehad met Naylene, en eigenlijk daarvoor al, had ik geweten dat ik dol op haar was geweest. Er was misschien heel wat gedoe tussen gekomen, en we hadden daar enkele maanden of jaren aan moeten werken, maar uiteindelijk was dat allemaal vergeven. Als je echt van iemand hield, dan kon je dat soort dingen ook vergeven. Als je er samen voor wilde gaan en er aan wilde werken, dan was dat mogelijk. Al wist ik wel over welk moment Naylene het had gehad. Ik was naar San Francisco gegaan om haar op te zoeken, als vrienden! Ze had toen zelfs een relatie met een ander gehad en daar had ik volledig achter gestaan. Toen ik eenmaal bij haar was geweest, was ik even gaan douchen en toen had Nay zomaar in de badkamer gestaan. Zonder bijbedoelingen, oprecht! Maar zij had enkele seconden naar mij gestaard en ik naar haar. Ik had er misschien alleen maar een handdoek gestaan, maar Naylene had nog altijd mijn trui aan gehad! Mijn trui! Dat had niks hoeven betekenen, maar dat had het wel gedaan. Volgens mij was dat voor ons beide een teken geweest dat we nog van elkaar hadden gehouden. Dat onze gevoelens niet volledig weg waren gegaan en dat we elkaar weer een kans hadden willen geven. Uiteindelijk hadden we dat ook gedaan, toen we samen een nummer hadden moeten voorbereiden voor de bruiloft van Brent en Byron. Daardoor hadden we onze gevoelens naar elkaar uit kunnen spreken en sindsdien waren we samen geweest! Ik keek opzij naar Naylene, die de krant erbij had gepakt om een puzzel te maken. ‘Oh, mama gaat slim doen,’ zei ik plagend tegen Indie, al was Naylene echt heel slim! Ik hield Indie goed vast en kwam overeind, zodat ik iets dichter naar Naylene toe kon schuiven en mee kon kijken met de kruiswoordpuzzel, terwijl ik Indie goed tegen me aanhield. ‘Je hebt een fout gemaakt bij nummer vier,’ merkte ik op, toen ik de puzzel goed bekeken had. ‘Echt?’ vroeg Naylene, die nog eens de puzzel controleerde. ‘Maar een heldendicht is een proteus.’ Ik glimlachte en gaf Naylene een kus. ‘Dat kan het zijn, maar het is odyssee. Ze hebben hetzelfde aantal letters, dus het is een gebruikelijke fout.’ Daarnaast werd dat laatste woord erg vaak gebruikt in de puzzels, voor de klinkers! ‘Zeker?’ vroeg Naylene. Ik knikte en keek naar Indie. ‘Jij bent het eens met papa, toch?’ Daar reageerde ze niet echt op, maar ik wist zeker dat ze het met me eens was. ‘Vul maar in, dan zie je vanzelf dat ik gelijk heb!’ Ik wist gewoon zeker dat het straks allemaal zou kloppen. Naylene lachte en schudde haar hoofd, maar uiteindelijk vulde ze toch het woord in. En ondanks dat ik er zeker van was dat ze me niet geloofde, en dacht dat zij degene was die gelijk had, was dit precies zoals het hoorde te zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld