Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Can you feel the pain?

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
Als klein jongetje ben ik vaak naar het strand geweest. Uren heb ik er doorgebracht. Het voelde voor mij alsof ik vrij was, alsof ik nergens aan hoefde te denken. En dat was ook zo. ''Ja...'' ik lach. ''Ja laten we naar het strand gaan.'' zonder op het antwoord van Amelia af te wachten loop ik de eettent uit en begin richting mijn auto te lopen. Mijn gedachten zijn niet bij ons. Ik hoor aan mij en Amelia te denken. Aan hoe het gaat zijn met ons, hoe ze gaat reageren op mij. Maar ik denk heel ergens anders aan. Ik denk aan Chantal, en aan waarom ik naar haar toe moet gaan. Al lijkt me dat vrij logisch. Ze wilt niet zomaar met me praten, ik ken haar. Ze wilt meer van me. Maar of het verstandig is om juist nu naar Chantal te gaan weet ik niet. Ik hoor misschien aan mijn relatie met Amelia te werken. Maar Amelia heeft geen keus, ze gaat mijn kinderen toch krijgen ook al is het tegen haar zin in. Alsof ze mijn gedachten kan horen. Ik richt me op Amelia en haal mijn schouders zachtjes op. ''Ik weet het niet. Misschien wilt ze over iets belangrijks praten.'' ik open de deuren van mijn auto, en stap in. ''Stap in.'' ik kijk toe hoe Amelia mijn auto in stapt en begin dan te rijden. Een dagje naar het strand met Amelia. Lijkt me wel tof. Geen idee wat er allemaal kan gebeuren, maar we gaan het wel zien. Ik bekijk Amelia snel. Ze is zo anders dan Chantal. Chantal is en ziet er goedkoop uit. Terwijl Amelia zo onschuldig is, ze ziet er zelfs onschuldig uit. En dat vind ik wel leuk. ''Weet je meisjes als Chantal zijn maar goed voor één ding: seks.'' geen idee of Amelia wat met die informatie kan, maar het interesseert me ook vrij weinig. ''En misschien is de reden dat ik nooit een serieuze relatie ook dat ik alleen maar relaties heb gehad met meisjes als Chantal. Ze hebben geen eigenwaarde.'' als we na een tijdje zijn aangekomen parkeer ik de auto en stap uit. ''Dit is het strand dus.''
-
omg ikr he is hot af

Account verwijderd

schreef:
Amelia glimlachte toen Dave ermee instemde om naar het strand te gaan. Ze was blij dat hij het wilde en dat ze eindelijk na een kange tijd naar het strand kon. In haar hoofd probeerde ze zich de zee te herinneren. De golven, de mensen, alles was prachtig. Op een alngzame tempo liepen hun richting de auto. Een zucht was te horen, toen ze zijn antwoord hoorde. Was hij serieus zo naïef? Zo te zien wist het meisje wat ze aan het doen was en hoe ze hem om haar vinger kon windden. Natuurlijk kon ze niet zeggen dat hij niet mocht gaan, wie was ze om dat te doen? Ze kon hem niks verbieden en al helemaal niet nu. Ze kende hem pas één uur en ze wilde nu al beslissingen voor hem nemen. Hij ziu haar uitlachen, dat eist ze zeker. Ze vond het jammer dat hij zo was, maar ze moest ermee leven. Misschien dat hij na een tijdje anders is. Voor nu wilde ze genieten van het dagje strand, die ze met hem zou hebben.
Amelia knikte en stapte in de peperdure auto. Ze klikte haar veiligheidsgordel vast en ze richtte haar blik uit het raam. Langzaam zag ze de centrum en de parkeerplaats steeds kleiner worden, voordat ze haar blik op Dave richtte. 'Wil je dat? Ik bedoel, seks. Wil je seks?', het woord klonk raar in haar mond. Ze was volwassen genoeg om hierover te praten en ze hoopte hij ook. Ze was er niet klaar voor, nog niet. Eerst wilde ze hem leren kennen en op een rustige tempo naartoe werken. Ze hoopte dat hij het zou snappen en kon wachten. Iets in haar zei dat hij dat niet zou kunnen en naar één van de meisjes zou toegaan. Die gedachten vond ze niet fijn. Hij was lief en hij zag er goed uit, maar hij was een player. 'Waarom koos je dan om een relatie aan te gaan met zulke meisjes?', ze hoopte niet dat hij haar vraag verkeerd op zou vatten en boos zou worden.
Na enkelen minuten waren hun er. Het duurde ongeveer een kwartier en het was er verassend rustig. Ze konden snel een parkeerplek vinden. Snel klikte Amelia haar gordel uit en stapte ze uit het auto. Dave had boven geparkeerd, dus ze kon één hele stuk van het strand zien. Langzaam liep ze naar het hek, die ervoor zorgde dat mensen niet eraf zouden vallen. Ze legde haar handen erop en een glimlach sierde haar gezicht. Voor even sloot ze haar ogen toen ze een warme wind langs haar gezicht en haar haren voelde gaan. Langzaam draaide ze zich om, terwijl ze haar ogen opende om Dave aan te kijken. 'Dankjewel dat je mee wiilde gaan. Het is hier prachtig.'

-

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
Ik richt me tot Amelia als ik haar vraag hoor. Welke man wilt dat niet? Het hoort erbij. Natuurlijk denken niet alle mannen net als mij, maar de meeste wel. Als een meisje zichzelf aanbied waarom niet? ''Ik bedoel ik sta er natuurlijk voor open. Het maakt niet uit met wie het is.'' ik glimlach even en bekijk Amelia kort. Waarschijnlijk vind ze mijn antwoord maar niks. En dat kan ik enigszins wel begrijpen. Ze is een meisje, en meisjes zijn gevoelig voor dit soort dingen. De meisjes waar ik ervaring mee heb gehad dan. Ik kijk Amelia weer lachend aan bij het horen van haar vraag. ''Omdat ze makkelijk waren. En waarom zou ik voor het moeilijke gaan als ik toch niet in was voor een serieuze relatie?'' Ik ken meisjes die dagenlang gehuild hebben omdat ik geen relatie met ze wou. Ze wouden er alles aan doen. Maar om eerlijk te zijn deed het me vrij weinig. Ik ben misschien wel een egoïstisch persoon. Ik en Amelia lopen het strand op en ik glimlach. Dit strand heeft me heel veel herinneringen opgebracht. Ik heb hier zoveel gedaan, ik kan het niet eens opsommen. ''Geen probleem. Kom laten we wat gaan wandelen.'' ik begin te lopen in het gras. Iedereen ziet er zo blij uit, zo zorgeloos. Terwijl de aarde een paar maanden geleden is ingestort. Het is alsof iedereen op dit strand vergeten is wat er gebeurd is, en wat voor een inpakt dat op hun leven heeft en gaat hebben. Als ik mezelf een week geleden had verteld dat ik op dit strand zou staan, zorgeloos had ik mezelf uitgelachen. Maar het is toch echt zo, voor hoelang het ook mag duren. ''Ik ben hier heel vaak gekomen als kleine jongen. Ik geloof dat mijn eerste date ooit zelfs hier was.'' vertel ik Amelia. Het is misschien een beetje overbodige informatie, maar op de een of andere manier vind ik dat ze het moet weten. Iets in me zegt dat ik Amelia kan vertrouwen. Maar mensen vertrouwen doe ik niet snel. Ik ken dit meisje nog maar een paar uur, ik weet nog niks van haar af. Maar ze lijkt me zo oprecht. Ik ga zitten op het gras en zucht diep. ''Zullen we een spel doen?''

Account verwijderd

schreef:
Dave was zo anders dan Amelia. Ze dachten allebei anders over dingen, maar misschien was dat aan de andere kant wel goed? Het leek haar saai om dezelfde mening te hebben als je partner, ook al waren ze dat niet. Ze hoopte dat het niet voor veel problemen zorgde. Dat zou waarschijnlijk niet het geval zijn, hoopte ze. Met grote ogen keek ze hem aan, toen ze hoorde wat hij te zeggen had. 'Denk je ook zo over mij, dat ik makkelijk ben?', nog nooit had ze zo erg getwijfeld over zichzelf, maar het hoefde ook nooit. Ze dacht nooit na over zulke dingen, maar nu moest het wel. Ze zou kinderen met hem gaan krijgen, ze moest ze samen met hem opvoeden en ze zou de rest van haar leven met hem doorbrengen. Het was een serieuze keuze, ook al was ze daar nog niet klaar voor. Een zucht rolde er over haar lippen. Er was zo'n chaos gekomen door het geval. Als de rest van de continenten niet zomaar zouden verdwijnen, zou ze nooit haar ouders moeten verlaten. Ze hoopte dat ze het niet te moeilijk zouden krijgen.
Amelia knikte toen hij voorstelde om te gaan wandelen. Ze voelde de zon op haar gezicht schijnen, terwijl ze over het gras liep. Haar haren bond ze boven haar hoofd vast in een knot, waarna ze Dave aankeek. 'Dit is een prachtige plek voor een eerste date, hoe was het?', vroeg ze. Waarschijnlijk was het met een random meisje, maar misschien ook niet. Het strand was een prachtige plek en het was zelfs mooier in het echt. Op een gegeven moment ging hij zitten op het gras, waarna ze zijn voorbeeld volgde. Ze liet zichzelf op het gras vallen, terwijl ze haar handen achter zich legde voor steun.Ze sloot haar ogen, terwijl ze de zonnestralen op haar gezicht voelde. Automatisch verscheen er een glimlach op haar gezicht. Haar hoofd draaide ze zijn kant op, terwijl ze hem vragend aankeek. 'Een spel? Wat voor spel?', haar hand legde ze boven haar ogen als een soort dakje om ze tegen de zon te beschermen.

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
Ik kijk verbaasd naar Amelia als ik haar vraag hoor. Ik denk niet zo over Amelia, helemaal niet. Ze lijkt me een meisje die haar grenzen goed kent. Ze gaat zichzelf niet snel overgeven, ik weet het zeker. ''Nee.'' antwoord ik simpel waarna ik in mijn nek wrijf. Ik heb de laatste maanden feestend doorgebracht, ik probeerde het te vergeten. Dat we alles kwijt zijn geraakt. De meeste van ons zal het nu niks meer uitmaken. De mensen zijn het zo snel vergeten. Alsof het nooit gebeurd is. Zelfs op het nieuws praten ze er niet meer over. Ik weet dat ik het zelf ook los moet laten, en niet terug moet vallen in mijn oude patroon want dat ging niet goed. Ik kwam dagenlang niet thuis, maakte mijn ouders bezorgd en veroorzaakte een heleboel ruzie thuis. Zo wil ik niet zijn. Maar ergens diep vanbinnen weet ik dat ik mezelf niet zo snel kan veranderen. Mijn denkwijze is eenmaal zoals het is, en ik vrees dat ik daar niks aan kan doen. Een zucht verlaat mijn lippen en ik bekijk Amelia. Ik weet niet hoe vaak ik haar al bekeken heb, maar het voelt elke keer alsof ik nu pas zie hoe mooi ze is. Ik knik bij de opmerking van Amelia. ''Ik was dertien ofzo gok ik, het meisje was al een stuk ouder dan mij. We hebben eigenlijk de hele dag zitten praten.'' ik herinner me die dag nog goed. Ik was verbaasd dat een meisje als haar mij zag zitten. Maar ik was nog dom, ik had nog geen ervaring. ''Het is niet echt een spel. Maar laten we elkaar om de beurt vragen stellen, maakt niet uit wat.'' misschien vind Amelia mijn aanzoek raar, maar ik moet en wil haar graag beter leren kennen. En als dat moet doormiddel van een spel vind ik dat geen probleem. Ik sta overal voor open. Ik glimlach nog even naar Amelia en kijk op als mijn telefoon begint te ringen. Zonder te kijken van wie het nummer is neem ik op. ''Hallo?'' ik kuch even en probeer de stem aan de andere kant van de lijn te herkennen. ''Ik wacht op je, kom niet te laat want dit keer loopt het niet goed af.'' shit.

Account verwijderd

schreef:
Voor even knikte Amelia op zijn antwoord. 'Gelukkig'. zei ze. Ze strekte haar benen en ze speelde een beetje met de grassprietjes die ze uit de grond trok en vervolgens ergens weggooide op de grond. Het leek alsof Dave in zijn gedachten was verzonken, aangezien er een stilte viel. Ze genoot ervan, waarna ze haar hoofd weg draaide en haar ogen sloot. De geluiden om haar heen ontspanden haar. Het voelde alsof ze alleen was. Het geluid van de golven, die veranderden van eb naar vloed en andersom. Het geluid van de meeuwen die op zoek waren naar eten en daarbij geluiden maakte. Dit alles zorgde ervoor dat ze zich voor even kon ontspannen. Vergeten van alles wat er de afgelopen maanden was gebeurd. Vergeten dat ze misschien nooit meer haar ouders zou zien.
Haar gedachten werden verbroken door Dave's stem. Ze opende haar ogen en keek hem aan. Voor even grinnikte ze zacht om hem. Hij was dertien, hoeveel jaar ouder zou het meisje zijn? Al toen hij dertien was, was hij geliefd bij de meiden. Ze probeerde hem als een dertienjarige jongen voor te stellen die met een ouder meisje door het strand pratend liep. 'Ik probeer me jou voor te stellen toen je dertien was', lachte ze. Waarschijnlijk was hij toen al knap en had hij veel meiden achter zich aan. Ze knikte. 'Klinkt goed', zei ze. 'Ik begin, wat..', haar zin kon niet afgemaakt worden. Een beltoon verstoorde haar zin, waardoor ze even zuchtte. Ze bleef hem aankijken, om zijn bewegingen te volgen. Met een vragende blik keek ze hem aan, wachtend totdat de telefoongesprek afgelopen zou zijn. Zou het Chantal zijn?

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
Ik glimlach bij het horen van Amelia's opmerking. Als dertienjarige jongen was ik onschuldig, ik leerde de wereld om me heen net pas kennen. Ik wist niet hoe de mensen waren, ik wist niet hoe ik me gedragen moest. Ik wist niks. Maar iedereen moet ergens beginnen, en ik ben blij dat ik snel kan inschatten hoe mensen zijn. ''Ik was gewoon een klein jochie, ik wist niet wat ik deed.'' ik zucht. De wereld was zo anders toen ik dertien was. De mensen leken zich nergens druk om te maken, mijn leven leek perfect te zijn. Maar dat alles is veranderd in de loop van de tijd. Niet alleen door het ongeluk, maar doordat ik mijn eigen leven begon te verzieken. Ik richt mijn aandacht op Amelia als ze begint met praten, maar afgekapt wordt door mijn mobiel. Ik kan hem niet teleurstellen, maar ik ben nu hier met Amelia. Ik moet haar beter leren kennen. Ik kan de dingen die Ethan mij beveelt later ook doen, als ik dat denk ik niet mogelijk nu. De vorige keer heeft hij er niks van gezegd, maar vandaag gaat hij waarschijnlijk niet blij zijn als ik niet kom. Ik slik en hang dan op. ''Amelia ik...'' ik sta op en zucht diep in en uit. Ik weet dat Amelia waarschijnlijk teleurgesteld is, dat zou ik ook zijn. Maar ik moet dit doen. ''Ik moet ergens heen, ik zet je wel thuis af. Misschien kan je iets met mijn ouders doen voor ik terug ben.'' ik stop mijn mobiele telefoon terug in mijn jaszak en graai snel een pakje sigaretten uit mijn jas. Ik rook altijd als ik in de stress zit, slechte gewoonte maar toch. ''Kom'' ik steek een sigaret aan en loop gehaast het strand af. Ik ben absoluut niet bang voor Ethan, fysiek kan ik hem makkelijk aan. Maar die jongen is gek, hij haalt zich altijd de raarste dingen in zijn hoofd. Ik loop naar mijn auto en open de deuren wachtend op Amelia.

Account verwijderd

schreef:
Dave's humeur leek in één keer te zijn veranderd. Zijn aardige uitstraling maakte plaats voor een serieuze en trieste blik. Vragend keek Amelia hem aan, terwijl ze nadacht over de oorzaak van zijn verandering. Wie zou hem gebeld hebben en waarom reageerde hij zo? Ze volgde zijn bewegingen, totdat hij uiteindelijk was opgestaan. Nog steeds bleef ze hem nadenkend aankijken, terwijl ze zich afvroeg wat er aan de hand was. Uiteindelijk stond ze ook op en veegde ze de stukjes gras en zand van haar broek. Ze was te verbaasd om ook maar iets te reageren. Haar blik gleed naar zijn jaszak waar een pakje sigaretten vandaan kwam. Rookte hij? Verschillende gedachtes gingen er door haar hoofd. Wat als hij ergere dingen deed dan roken? Wat als hij verslaafd was aan drugs? Ze twijfelde of ze achter hem aan moest lopen, maar dat deed ze toch. De tempo waarop hij liep kon ze moeilijk aanhouden. Het leek haast wel alsof hij bijna aan het hardlopen was.
Bij de auto aangekomen stapte Amelia zuchtend erin en klikte ze haar gordel dicht. De hele weg hebben ze niks tegen elkaar gezegd. Toen Dave instapte draaide ze haar hoofd naar hem toe. De sigarettenrook drong haar neusgaten binnen, waardoor ze even hoestte. 'Dave.. is alles goed?', vroeg ze twijfelend. Haar ogen scanden zijn gezicht af, op zoek naar enige emotie. 'Je kan het me vertellen als er iets aan de hand is', haar handen gleden naar zijn vrije hand die ze voorzichtig pakte. Ze kneep er even in, met de bedoeling dat ze er voor hem was. Toch leek het maar enkele seconden te duren en liet ze zijn hand langzaam los, die ze vervolgens op haar schoot legde.

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
Ik richt mijn aandacht tot Amelia als ik haar hoor praten. Ze is onschuldig. Ze weet niet wat voor donkere plek de wereld is. Of was. Ik glimlach en wrijf met mijn duim over haar hand heen, die ze vervolgens terug trekt. Snel wend ik mijn blik af. Ik moet mezelf herstellen, ik kan haar niet vertellen wat er is. Ik kan haar nog niet teveel van mezelf laten zien. Ik weet tenslotte niet of ze te vertrouwen is. Waarom zou ze dat ook zijn? Ik heb haar letterlijk gekocht. Ik heb haar en haar ouders pijn gedaan. Door mij is ze haar eigen leven verloren. En nu moet ze doen alsof het niks is. Ik schud mijn hoofd. "Er is niks aan de hand." snel start ik de auto en begin te rijden. Ik ben benieuwd naar wat Ethan vandaag weer wilt. Hij is een gek. Hij denkt nooit na bij de gevolgen die zijn acties hebben, en of andere mensen er last van hebben. Hij denkt alleen aan zichzelf, en daar betrekt hij een heleboel mensen bij. Ik neem nog een trek van mijn sigaret waarna ik het raam open zet en me probeer op de weg te focussen. Ik laat een klein glimlachje zien als de geur van Amelia haar parfum mijn neusgaten binnendringt. Het ruikt zoet, fris. Net als zij. "Lekkere parfum heb je op." ik wend mijn blik voor een paar seconden op Amelia maar herstel mezelf snel weer. Na de ramp ben ik erg veranderd. De eerste paar maanden voelde het alsof niks meer zin had. Alsof we voor niks leefden. Geen doelen hadden. Maar langzamerhand begint die gedachte weg te vagen. Langzamerhand begin ik me mijn toekomst weer voor mijn ogen te zien, maar dit keer heel anders. Als we aan zijn gekomen stop ik met rijden en wacht tot Amelia uitstapt. Erg veel hebben we niet tegen elkaar gezegd tijdens de rit. En dat komt waarschijnlijk door het feit dat we beiden druk waren in onze eigen gedachten. "Het spijt me dat we dit niet hebben kunnen afmaken. Morgen gaan we op een date." ik lach eventjes en begin weg te rijden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld