Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG » Let's get lost

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Traag bestudeerde hij haar. Haar intenties waren onduidelijk voor hem geweest, als een raadsel net als datgeen wat er in haar hoofd omging. Alles zou hij ervoor doen om voor maar een seconde in haar gedachten te kunnen kijken. Om te kunnen ontrafelen wat ze nou precies met hem wilde, wat ze hier deed in zijn buurt. Een gave waarover hij niet beschikte en ook nooit zou beschikken. Echter bleef hij haar nog even teruggetrokken bestuderen. Het roekeloze idee van het gebruik maken van zijn andere zicht ging door hem heen; hij zou haar kunnen doorgronden in een snelle visie, toch?
Kleuren vermengden zich in het donker dat zich rondom hem begon te verzamelen. Zijn zicht verduisterde, zijn ogen voor een tel overgenomen door het zwart van de onderwereld. Kleine deeltjes van het duister zweefden door zijn groene ogen indien hij in een handomdraai een vlugge blik op het meisje wierp. Een stralende, witte kleur was te bekennen in haar aura. Glanzend rondom haar lichaam, eruitziende als sterren die aan de hemel begonnen te verschijnen en het heelal zouden belichten. Een aantal andere kleuren bevonden zich eveneens bij haar, maar deze waren voor hem onbelangrijk geworden. Deze zouden haar leugens niet kunnen doorgronden. Nee, het was het schijnende aan het oppervlak wat zijn concentratie opeiste voordat hij er een stop aan zette en het minieme bewijs van zijn gave weer deed verdwijnen, door te knipperen. De kleur van een engel omringde haar, hetgeen wat hij niet ontkennen kon, al zou hij dit graag gewild hebben. Ze sprak de waarheid.
"Than what the hell was it?" Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht, zijn rug grenzend aan de muur van de etalage waar hij nonchalant tegenaan leunde. "Some sign that the autorities are willing to kill us if they find us here? That they look out for people like us in the big cities like we're a bunch of villains?" Natuurlijk had hij al begrepen dat het er niet veilig was. De beelden die ze naar hem toegestuurd had, vertelden genoeg over de veiligheid in de stad. Hij betwijfelde eerder of ze hem aanzag voor een stommeling. Als hij zichzelf geleidt had naar deze stad door de overtuiging van een betere overlevingskans, dan had hij hier allang niet meer gestaan. Hij zuchtte. "That's old news, princess."
Hij vroeg zich af waar ze ineens de zorgen vandaan haalde om hem te waarschuwen. Een echte band hadden ze niet opgebouwd, desondanks ze in zijn hoofd was gebleven na al die maanden. Geen contact hadden ze verder nog gehad. Nooit had Eli wat voor haar achtergelaten zoals zij haar naam, geschreven in sierlijke letters op een gevouwen papier, voor hem had laten liggen. Hij was evenveel gebruikt voor lol als dat dat andersom het geval was geweest. Waarom kon hij het dan niet loslaten dat er iets anders achter zitten kon dan beleefdheid?
"But keep your worries," vertelde hij, zich weer afgezet van de muur waar hij zijn houvast gevonden had. "I'm not stayin'. Got a place to be."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De nacht verduisterde de stad steeds meer en meer. De meeste jongeren waren al naar binnen gevlucht, zich indrinkend voor het aankomende feest dat de avond heette. De nacht was Loué haar favoriete tijd, wetende dat haar krachten rond die tijd het sterkste waren. Ook bond ze haar spreuken het liefste aan de maan, die er altijd was. Ook de planeten hadden een voorkeur bij Loué, want ook die konden haar erg helpen bij het uitvoeren van magie. Diezelfde magie had zich zojuist verzet tegen het hoofd van de jongeman voor haar, wetende dat het een lotgenoot geen pijn zou mogen doen, zolang ze aan dezelfde kant stonden.
Was haar voorspelling nauwkeurig? Nee. Als ze dat had gekund, dan had ze waarschijnlijk al lang geweten waar de geheime groep zich verborgen had gehouden. Dan had ze hem precies kunnen vertellen wanneer de autoriteiten aan zouden vallen, maar zo zat haar gave nou eenmaal niet in elkaar. Ze had meerdere malen gewenst van wel, maar zelf had ze er geen invloed op gehad. Soms waren de visioenen zo vaag geweest dat ze nauwelijks had geweten wat ze hadden betekend. Iets wat zich vooral vroeger af had gespeeld, toen ze nog bij haar ouders had gewoond. Niet dat zij ooit zo vastberaden waren geweest om haar te hulp te schieten als een visioen haar eens zo heftig had toegetakeld. Ze hadden haar gave eerder wille negeren.
Rillingen trokken over haar rug toen hij haar Princess noemde, een koosnaam die de gehele nacht langdurig over zijn lippen was gekomen. Toch weerhield zijn houding haar er van om volledig voor hem te vallen. Toegegeven, ze had een spreuk over hem uit willen spreken, maar dat had ze nooit had gedaan als ze had geweten dat hij, net zoals haar, in het bezit was geweest van een gave.
‘Well, I’m sorry I can’t tell you the exact day and time, but at least I told you. You still haven’t even bothered to tell me your name.’ Zij had hem haar naam wel gegeven. Misschien pas op de ochtend dat ze was vertrokken, maar ze had haar naam voor hem achter gelaten op een papiertje. Waarom ze dat had gedaan, wist ze al niet meer. Misschien was het een moment van zwakte geweest. Plotseling bekroop haar de gedachte dat hij haar naam misschien niet eens had willen weten, dat hij het papiertje weg had gegooid zonder er op te kijken.
Hij had een plek die hij nog op moest zoeken. Loué twijfelde in hoeverre dat dezelfde plek was waar zij opzoek naar was gegaan, die plek die haar naar deze stad had geleid. Waarschijnlijk was de groep echter al dagen geleden vertrokken. Anders had Loué hen misschien al in haar visioen gezien. Als ze hier niet waren, dan moest ze opzoek naar een nieuwe locatie. Deze had ze al met veel moeite weten te verkrijgen, maar het leek er op dat haar minnaar, die in het daglicht een stuk minder vriendelijk voor haar was geweest dan in de slecht verlichtte motelkamer, meer informatie had over de groep die zij zocht.
‘If you’re leaving, you’re taking me with you,’ eiste ze van hem. Ze versperde hem de weg, zodat hij niet zomaar langs haar heen kon stappen. Als hij zou vertekken uit deze verschrikkelijke stad, dan zou hij haar meenemen. Hij had een motor, wat vele malen sneller was dan te voet. Dat was immers hoe zei het meeste van haar reis had af gelegd. ‘You have a motorcycle, you’re faster than me and I need a ride.’ Misschien dat ze iemand anders nog zou kunnen dwingen om haar weg te brengen, maar in de stad waren mensen veel wantrouwiger. Ze zouden haar niet zomaar helpen vluchten. Straks zouden ze nog medeplichtig worden.
‘It’s the least you can do for me, handsome.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn naam uitspreken was ongewoon voor hem. De meesten in zijn thuisstad wisten zijn naam al te noemen zonder erover na te moeten denken, zodra hij in zicht kwam en ze hem vol afschuw bekeken hadden. Het was een fenomeen dat vaker voor was gekomen dan dat men hem daadwerkelijk aanzag voor een onbekende en ernaar vragen moest. Zijn echte naam, die voluit gesproken werd door zijn ouders, had echter nooit zijn mond verlaten in het bijzijn van anderen. Hij sprak het gewoonweg niet uit. Hij wenste dit stiekem ook van anderen, vanwege de afgunst die hij ertegen bezat wanneer hij zo genoemd werd. Het deed hem denken aan zijn vader, een weggestopte herinnering die als het aan hem lag, voor eeuwig verbannen mocht blijven.
"Never knew you were that curious." Het papier was hem bijgebleven waarop ze hem de hare had verteld. Als een soort beloning omdat ze hem waardig vond na de nacht, had ze het in de kamer laten liggen. Haar zien weggaan had hij niet. Hij was te diep weggezakt in zijn dromen, te ver weg geweest om ook maar te ontwaken zodra hij het gestommel naast zich voelde. Hij had het opgemerkt, maar had er niet bij stilgestaan dat ze een paar minuten later spoorloos verdwenen zou zijn. "Eli," mompelde hij, kort een glimlach aan haar laten zien. "Nice to meet you, Loué." Haar naam was een van de weinigen die hij had onthouden. Waarom wist hij ook niet. Blijkbaar was het er eentje die moeilijk te vergeten was, eentje die eigenlijk wel bij haar paste.
Hij had willen weglopen. Het was tijd voor hem om te gaan, gezien de donkere sterrenhemel en de klok die het avonduur aansloeg. Anders zou hij Raiden nog mislopen en zijn kans om mee te vechten met de andere mutanten voorbij laten gaan. Haast had hij niet, maar een tijdsbesef kwam wel aanzetten toen hij grof tot stilstaan werd gedwongen en zijn weg werd geblokkeerd voor hij ook maar vele stappen had kunnen verzetten. "You do watch people carefully, huh?" Ze had nog onthouden dat hij een motor had, waar hij zich niet van kon herinneren dat hij daar in haar bijzijn over gesproken had. Ze wist nog meer over hem dan hij gedacht had, een achterstand die Eli inhalen moest. Enkel moest hij gaan bedenken hoe hij dat voor elkaar krijgen kon. Bedenkelijk keek hij opzij. "Fine. You get a ride, if you tell me about your gift." Op de straten zou ze er voor geen woord over uitbrengen, maar hij zag niet in waarom ze het verzwijgen zou wanneer ze bij het pand aan zouden zijn gekomen. Binnen de muren van een gebouw kon er weinig meer gebeuren en daarnaast had hij al gezien dat ze er een had, dus het houden van een geheim waar hij al deels van wist, zou overbodig zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Eli.’ Het was een simpele naam. Eentje die, vreemd genoeg, bij hem paste. Ondanks dat hij alles behalve simpel was. Het was een naam die gemakkelijk over haar lippen rolde, een naam die ze uit had kunnen schreeuwen als ze het geweten had op het moment dat ze hun passievolle nacht samen hadden gedeeld, maar toen was hij niets meer geweest dan een schim, een persoon zonder naam. Een schaduw in de nacht die haar soms nog opzocht in haar dromen. Nu had zijn knappe gezicht eindelijk een naam gekregen en wierp datzelfde gezicht haar zelfs een kleine glimlach toe, waarna hij haar bij haar naam noemde. Voor het eerst. ‘It’s nice to meet you, too.’
Een grijns verscheen op haar gezicht toen hij door had hoe goed ze hem had bekeken die avond. De motor die bij de kamer had gestaan was overduidelijk van hem geweest, ze hadden er zelfs nog kort over gesproken. Uit dat gesprek was echter nooit gebleken of het zijn rijtuig was geweest, maar daar had Loué geen woorden voor nodig gehad. Het had bij hem gepast, het completeerde het plaatje wat ze van hem had gehad in haar hoofd. ‘Only if they peek my interest.’
Het leek even te duren voordat hij in ging op haar voorstel. Iets wat ze deels snapte. Zij zou ook niet zomaar iemand vertrouwen, maar ze had zijn hulp nu nodig. Daarnaast had ze hem al bewezen dat ze hem niet zou beroven of wat dan ook. Dat had ze misschien wel eens gedaan bij andere mannen met wie ze een nachtje door had gebracht, maar ze had toen al de indruk gehad dat ook Eli niet in het bezit van veel was geweest, waardoor het voor haar nutteloos was geweest om iets mee te nemen.
Loué kreeg wel degelijk wat ze wilde, namelijk een lift. Waar de lift haar naar toe zou brengen, wist ze nog niet. Misschien dat als Eli het aan haar zou vragen, ze nog met een bijdehand antwoord zou komen. Ze moest er echter wel iets in ruil voor geven. Hij wilde meer weten over haar gave. Over hoe ze in elkaar zat. Ondanks dat ze zoiets niet vertelde aan anderen, wist ze dat als ze hier niet mee in zou stemmen, hij naar de horizon zou rijden zonder haar. Daarom knikte ze. ‘Fine, but I want to know about yours as well.’
Ze keek om haar heen, haar donkere haren bewogen met haar mee in de start die ze enkele uren geleden in elkaar had gebonden. Waar zijn motor stond verscholen, was waarschijnlijk een groot geheim. Toch zou hij hem ergens willen hebben staan dat als hij weg zou moeten, hij er ook snel bij zou kunnen. Voor het blote oog was hij niet te zien, maar Loué wist hoe gemakkelijk het was om iets met magie te verhullen.
‘So, which way to this iron stallion of yours?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn naam hoorde hij haar uitspreken. Een stem die hij eveneens in zijn dromen had kunnen weervinden, die terug reikten naar die ene avond. Dezelfde, puzzelende uitdrukking weergevonden die hij zich nog herinneren kon. Het paste in het beeld wat hij nog had van haar bij het motel. Het geluid hoorde bij die herinnering, als een passende sleutel in een slot, en toch had hij diezelfde klanken niet zomaar weer voor zich kunnen halen. Tot nu had hij zich amper meer kunnen beseffen dat het haar stem was, omdat de wijze waarop ze haar woorden sprak, niet zo door zijn hoofd spookten als dat de rest dat had gedaan.
"I feel honored." Wat afgeleid keek hij naar zijn horloge. Haar grijns had hij wel gezien maar zijn aandacht lag daarentegen ergens anders. De jongen was zoals gewoonlijk laat geweest; een half uur had gepasseerd sinds Eli hier was gaan zitten en er was nog geen glimp van zijn vriend te bekennen. Misschien was hij dan toch schichtig geweest toen hij Loué bij hem had zien staan, al kon hij dat niet met zekerheid tegen zichzelf zeggen. Bij Raiden wist hij het maar nooit.
De locatie van zijn motor had hij niet ver hier vandaan uitgezocht. Hij liet het altijd zorgvuldig achter, op een plek waar hij hem later gemakkelijk terug kon vinden en toch het vertrouwen kon hebben dat niemand er een hand op leggen kon. Een plek die hij meestal vinden kon bij wat gekende pandjes en mensen. Ondanks dat Eli geen 'mensenmens' was en zeker geen grote groep vrienden had, had hij zo zijn kennissen om de dagen door te kunnen komen wanneer nodig. Ook nu had hij iemand gevonden, iemand die hopelijk een boodschap gekregen had van Raiden nu hij zonder zat.
"Sure," opperde hij, waarna hij zich omdraaide en vluchtig de straat doorkeek. "Though there's not much to tell." Hij knikte naar rechts, als teken dat ze die kant op moesten. Hij volgde indien de weg in een langzaam tempo, wachtende tot ze hem ingehaald had. Haar gave, die hij inmiddels al in had kunnen zien, wekte nog steeds zijn interesse. Hij vroeg zich af hoe het in elkaar stak, hoe het werkte voor haar om visioenen te krijgen zoals deze die Eli gezien had. Hoe ze daadwerkelijk deze gave ontwikkeld had, gaf hem echter de meeste vragen. Het maakte hem nieuwsgierig.
Ze had geen liefde noch verstand van motoren. Het straalde in elk geval niet van haar af, het moment dat ze het als een ijzeren hengst benoemde. Normaliter had hij het als een belediging opgenomen, denkende dat een Harley veel meer eer verdiende dan dit, maar zo had zij het niet bedoeld. Althans, dat dacht hij. "That iron stallion is called a Harley, little one," vertelde hij met een enigszins trotse grijns. "And it's fast."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘I was couting on it being fast,’ sprak Loue tegen hem. Zo vertrokken de twee, zo onopvallend mogelijk, in de richting van Eli zijn Harley. Hij had nog een nieuwe sigaret opgestoken, zij had hem tussen zijn vingers vandaan gepakt alsof het de eerste nacht was dat ze elkaar hadden ontmoet. De vorige keer had ze de sigaret echter uitgedrukt. Nu had ze hem zelf stevig tussen haar lippen gehouden, terwijl ze toe had gekeken hoe hij een nieuwe sigaret tussen zijn tanden had geklemd en een aansteker had gebruikt om het nicotine-genot weer aan te steken.
Ze hadden in stilte gelopen, maar haar gedachten waren niet gestopt. Ondanks dat ze Eli wel mee had kunnen nemen in haar visioen, had ze zijn gedachten niet binnen kunnen dringen met haar magie. Er was iets geweest wat haar tegen had gehouden. Iets wat hem maakte tot hetzelfde soort als zij: een mutant. Ze hadden de afspraak gemaakt dat ze elkaar zouden vertellen over hun gaven. Tenminste, Eli had haar enkel mee willen nemen als ze hem meer informatie zou geven. Aangezien ze de lift echt nodig had, kon ze niet anders. Loue hield echter wijselijk haar mond, totdat er een moment zou komen waarop ze in alle vrijheid zou kunnen spreken. Ze wilde immers niet dat haar visioen werkelijkheid zou worden.
Ze waren gearriveerd bij zijn Harley. De manier waarop zijn vingers over het metaal gleden en het leren zadel streelden, gaf weg dat deze jongeman behoorlijk veel gaf om zijn voertuig. Haar gedachten vlogen terug naar hun avond samen, hoe diezelfde vingers over haar lichaam waren gegleden en haar hadden kunnen laten schreeuwen van genot. Haar gedachten bleven daar echter maar enkele seconden hangen, aangezien Eli al op de motor was geklommen en afwachtend naar had gekeken.
‘So are you coming, little one, or not?’

TS > two hours later.

De stad hadden ze achter zich gelaten en daarmee ook het visioen van Loue. Eli had zoveel mogelijk gas gegeven en ze waren de horizon samen tegemoet gereden. Het had haast geklonken als het einde van een mooi verhaal, maar niets was minder waar. Eli en Loue waren enkel twee vreemdelingen geweest die elkaar spontaan tegen waren gekomen. Loue had een plek nodig gehad om te kunnen slapen en Eli had zich aangeboden. Ondanks dat ze hem had achtergelaten met niets meer dan een briefje met daar haar naam erop, waren ze elkaar wederom tegen het lijf gelopen in de grote stad. Het was haar nog onbekend waar ze nu naar onderweg waren, maar ze was van plan om hem te bevragen, als ze eenmaal pauze zouden nemen.
De pauze was echter lang niet aan bod gekomen. Langzaam aan was de schemerende lucht volledig vervangen door de duisternis van de nacht. Met niets meer dan de koplamp van de motor, hadden ze over de verlaten weg gereden. Loue was gewend geraakt aan het geronk van de motor en de wind in haar haren. Haar armen had ze stevig rond zijn middel gelegd en doordat ze zo dicht bij elkaar hadden gezeten, had ze zo nu en dan de geur opgevangen van sigaretten en aftershave die nog vaag rond hem had gehangen.
Net toen het harde geluid van de rokerige motor niet meer echt tot haar was gekomen, kwamen ze tot stilstand. Loue had na een lange dag haar hoofs tegen Eli zijn rug aan laten rusten en had zeker de laatste tien minuten haar ogen dicht gehad. Toen ze om zich heen keek, zag ze dat ze wederom bij een motel aan waren gekomen. Anders dan de vorige keer, dat wel. Toch bracht het vele herinneringen terug aan een nacht die ze drie maanden geleden samen hadden beleefd. Loue wist echter zeker dat Eli haar belofte niet was vergeten en dat ze er ook niet zo gemakkelijk onderuit zou komen.
In de verte glom de maan in het water van het zwembad. Momenteel was er geen enkel persoon. Het hek dat de paar bedjes en het water omsingelde, was gesloten, zodat buitenstaanders niet zomaar naar binnen zouden kunnen glippen.
Loue stapte van de motor af en haalde een hand door haar donkere, warrige haren. ‘I thought you were more of a drive-all-night kind of guy,’ zei ze tegen hem. ‘Why did we stop?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het buitengebied van Atlanta was een terrein dat hij vaak genoeg gepasseerd had. Hij had er zijn contacten die hem van tijd tot tijd verder helpen konden, ondanks de oppervlakkigheid waarmee de relaties zich staande hielden. Een goede vriend was hij uiteindelijk welbeschouwd niet geweest. Hij wist echter zeker dat hij op zijn voormalige beste vriend rekenen kon en zijn locatie in geval van nood vast stond als het ging om het maken van een connectie, een pand gekozen dat zich gehuisd had als een motel maar daadwerkelijk zo was verouderd, dat het gebouw aan kon worden gezien als een herinnering aan de tijden van vroeger. Al zag het er van buiten nog uit alsof de tijd stil had gestaan was het er van binnen even leeg als dat het er rondom heen leek; meubels stonden roerloos op dezelfde plek als grofweg dertig jaar geleden, vele kamers waren achtergelaten zonder slaapgasten en overgelaten aan het lot dat ze moesten ondergaan indien de spullen stof zaten te verzamelen, en op een paar welbekende standaard gasten was het er zo goed als onbewoond wanneer men sprak over klanten.
De sleutels nam hij uit het contact, de motor uitgezet om het brommende geluid te doen verwateren tegenover het geraas van de wind. Haar armen voelde hij intussen langs zijn middel wegzakken. Hij had door gehad dat tijdens de rit ze steeds meer steun bij zijn lichaam zocht en tenslotte dacht hij zelfs te merken dat ze haar wang tegen zijn schouderblad aan had laten liggen, een warmtebron zijn huid op die precieze plek voelen verwarmen onderwijl geen beweging meer voort werd gebracht. Ze was in slaap gevallen tegen zijn rug, daarover had hij geen vertwijfelingen in zijn gedachten gehad, maar dat dat zo plotseling gebeuren zou tijdens de reis had hem enigszins verrast. Nu daarentegen bleek ze klaarwakker te zijn. Zijn ogen volgden haar gedaante dat traag van het rijtuig afstapte en haar haarlokken naar achter streek, deze onverschillig achter haar schouders laten vallen waar ze zacht met de avondbries mee verplaatsten. "Because this is where I was heading to." Dat hij zijn ontmoeting met Raiden door haar komst gemist had, was overbodig om haar te vertellen. Het was te laat geweest hier verandering in te brengen en haar ermee confronteren dat ze niet bepaald een goede timing had gehad, zou slechts kinderachtig zijn. Bovendien zou hij de jongen wel weer kunnen contacteren. Het was een gewoonte voor hem geweest iets achter te laten in de motelkamer die voor hen bekend was, dus het zou geen probleem vormen dat hij hem mis was gelopen, aangezien zijn komst hier dat herstellen kon.
"Room 067, right here." De deur aan hun linkerzijde was datgeen waar hij op doelde en zijn blikken naartoe liet leiden. De kamer had hij blindelings nog kunnen vinden, maar het was de afgebladderde verf en de geroeste, koperen deurknop die in het maanlicht reflecteerde, die het kenmerken kon. Met gemak zou hij de ontmoetingsplek kunnen herkennen tussen de andere verwaarloosde ruimtes. Geen teken van terughoudendheid gaf zich weer op zijn gelaat toen hij er naartoe liep en de deurklink met een paar draaiingen van het slot haalde, de toegang vrijgemaakt naar de in donkerte bevonden plek die door zijn vriend al eerder betreden was geweest. Afwachtend hield hij de deur voor haar open. "Get in."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘You were heading to another motel?’ vroeg ze. Door zijn woorden had het geleken alsof het iets belangrijkers was geweest dan dat. Wellicht een afspraak met een ander. De keuze begreep ze wel. Voor hun soort was het beter om niet door de steden te zwerven, want daar vonden de meeste controles plaats. Dat was waar ze binnen enkele dagen vast zouden worden gegrepen en zouden worden gemarteld, voordat ze uiteindelijk hun dood tegemoet zouden worden geslagen. Het motel leek verlaten te zijn en was daardoor een perfecte plek om te verstoppen. Daarnaast had Loue niet het recht om te klagen, aangezien Eli haar niet mee had hoeven nemen.
Haar ogen gleden naar de kamerdeur waar de drie cijfers nog op hingen. 067. Het was geen willekeurige keuze. Hij had het nummer uitgesproken alsof hij dat vaker had gedaan, alsof er een betekenis lag achter de cijfers die hij zojuist had opgenoemd. Steeds meer aanwijzingen duidden er op dat Eli hier met een reden naar toe had willen gaan. De reden werd voor haar echter verbloed achter afgebladderde deurknoppen, verlaten kamers en een oud zwembad, wiens vieze water kalmpjes meebewoog in de avondwind.
Ze keek toe hoe hij naar de deur liep en even twijfelde ze. Tot nu toe had ze geen enkel beeld van de jongeman in haar toekomst gezien. Dat terwijl ze elkaar al eerder hadden ontmoet. Ze had verwacht dat haar visioenen haar wel hadden verteld dat hun wegen elkaar nog eens zouden kruizen, maar dat was niet gebeurd. Ook had haar magie geen effect gehad op hem en dat maakte haar heel even aan het twijfelen. Er was iets aan de hand met hem. Zij had hem bestempeld als mutant en uit zijn reactie had ze kunnen concluderen dat hij dat ook echt was, maar toch hield ze in haar achterhoofd dat ze voorzichtig moest zijn. Hij had haar immers meegenomen naar een verlaten motel.
Al haar twijfels negerend, bewoog ze haar voeten voorwaarts. Eli stond te wachten tot ze de kamer binnen zou treden. Ze vertrouwde op zijn goedheid, op de man met wie ze een gedenkwaardige avond had gehad en degene die haar een lift aan had geboden. Wellicht had hij al zijn vertrouwen al aan haar geschonken en was het van belang dat zij hetzelfde zou doen, wilden ze samen overleven. Al kon het zomaar zo zijn dat mogen hun wegen weer zouden scheiden.
De motelkamer was haast identiek aan wat Loue zich herinnerde van de vorige. Hier waren de meubels echter bedekt met een dikke laag stof, maar er hing een zelfde soort behang. Er stond een kleine kast, een tweepersoonsbed en een tafeltje met twee stoelen. Er was nog een andere deur, vermoedelijk naar een kleine badkamer met een wc. Flitsen van gedachten vlogen door haar hoofd, denkend aan hoe ze op het bed had gelegen, met Eli boven zich hangend. Wie weet wat er vanavond zou kunnen gebeuren. Een deel van haar lichaam verlangde er zelfs naar, maar ze wist dat ze hem een belofte had gedaan. Eentje die ze vast eerst zou moeten waar maken.
Ze liet haar rugzak van haar schouder glijden en legde hem op de tafel. Vervolgens draaide ze zich om naar Eli. Ze realiseerde zich dat ze hem nog niet eens had bedankt.
‘Thank you, for the ride. You could have left me there, if you wanted to.’ Ze had dan wel geëist dat hij haar mee had genomen, maar hij had haar ook in haar gezicht uit kunnen lachen en haar daar kunnen laten staan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het behang glom schemerachtig, een beetje van de ruimte aan hen getoond door het invallende licht dat door de grote kier tussen de deur en het kozijn naar binnen kwam. Schimmen van de meubels vielen voorzichtig van elkaar te onderscheiden. Er bevond zich een klein raam aan hun rechterzijde dat hen voorzag van een kleine hoeveelheid maneschijn, door de stoffige ruit gedrongen om een deel van de kamer zichtbaar te kunnen maken. Veel was het echter niet dat uitgemaakt kon worden van de rest van het meubilair. Het was er donker, hoogstwaarschijnlijk onherkenbaar voor Loue, waardoor hij met zijn hand naar de lichtknop naast het raam reikte.
Het antwoord op haar vraag leek hem vanzelfsprekend. Hij antwoordde niet, slechts een knik uitgebracht als reactie. Ze waren intussen al een paar minuten bij het motel geweest. Er was genoeg tijd verstreken voor haar om te kunnen hebben begrijpen dat dit dan echt was waar hij naar op weg was geweest toen hij met haar op de motor gestapt was, en er was genoeg te zien voor haar om de locatie in zich op te kunnen nemen. Als hij de intenties had ergens anders heen te gaan, dan had hij wel een andere afslag genomen.
Oppervlakkig keek hij rond de motelkamer, de deur achter zich in het slot laten vallen onderwijl hij naar binnen stapte. Vaste verstopplekken waren ondenkbaar voor het achterlaten van boodschappen. Hij kende de wantrouwigheid die bij het vluchten kwam kijken en die als adrenaline door zijn lichaam pompte wanneer hij een nieuwe plek bereikt had, eenzelfde gevoel dat Raiden met hem deelde. Nooit zou hij een voorwerp achtergelaten hebben recht op een tafel of op de lakens van het enigszins oude bed, zoals ze beide leeg en net oogden toen hij zijn blik erop liet rusten. Hij zocht lastigere plekken uit, die waarvoor men moeite moest doen vooraleer ze vinden konden wat achtergelaten was, waardoor hij gedwongen werd verder te kijken dan de meesten doen zouden. Een zucht rolde verstrooid over zijn lippen. Het zou lang innemen om de hele kamer uit te kammen, langer dan hij zich veroorloven kon in het bijzijn van zijn minnares. Hij zou hetgeen niet in bezit kunnen hebben voor Loue door zou hebben dat hij hier voor een andere, achterliggende reden gekomen was, waardoor het beter was de zoektocht te staken totdat ze sliep ofwel het motel zou verlaten. Het laatste wat hij doen moest was argwaan wekken; hij vertrouwde haar immers allesbehalve, ondanks dat ze een nacht samen hadden doorgebracht die zijn gedachten nog niet zozeer had weten te verlaten.
Haar voorbeeld werd gevolgd, zijn rugzak traag laten zakken totdat hij deze op het vloeroppervlak neerleggen kon. Hij keek vervolgens op, zich afgewend van het meubilair om haar aan te kunnen kijken zoals zij zich naar hem toegedraaid had. "No problem." Het viel te waarderen dat ze hem bedankte, maar veel waarde hechtte hij er niet aan, zijn concentratie nog altijd gelegen bij de gebeurtenis van een paar uur geleden. De vraag wat er gebeurd was bleef constant door zijn hoofd spoken, het niet goed kunnen bevatten wat er plaats had gevonden zodra ze hem meesleepte naar een hele andere werkelijkheid. Haar gave was anders dan die die hij kende. Het vormde iets onvoorspelbaars, maar wat was het dan precies dat het zo maakte?
"Now it's time for your end of the deal though." Hij ging tegen de muur staan, een gewoonte weerspiegeld die hij zonder aarzelen doorzette. Zijn armen kruiste hij vervolgens als vanzelf. Hij week niet van haar ogen af, wachtend tegen de wand geleund tot ze zijn vragen beantwoorden kon. "What's your gift?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar vingers omsloten het tafelblad, terwijl ze er met haar lichaam tegenaan leunde. Zijn vraag kwam alles behalve onverwacht. Ze had hem immers beloofd om over haar gave te vertellen, mits hij haar mee zou nemen op zijn motor en haar weg zou kunnen krijgen uit de stad. Dat had hij gedaan, wat betekende dat het nu inderdaad haar tijd was om haar onderdeel van de afspraak in stand te houden. Ze kon zich niet meer heugen wanneer het voor het laatst was geweest dat ze openlijk over haar gave had gepraat. Ze had op jonge leeftijd al geleerd om dat niet te doen. Een regel van haar ouders, in de hoop dat ze hun dochter hadden kunnen beschermen. Haar magie had echter geen grenzen gekend en zij had het, toen, niet onder controle kunnen houden. Daardoor was ze op jonge leeftijd al verdwenen uit haar ouderlijk huis, had ze geleerd hoe ze haar gave onder controle had kunnen krijgen en had ze haar mond er wijselijk over gehouden, tot op de dag van vandaag.
‘Well, you’ve already experienced a small part of it.’ Loue zette zich af van de tafel, waardoor ze rechter stond. ‘I can see the near future. The visions that I get, show me what is going to happen, mostly within a day or two, maybe three, but never further into the future than that,’ legde ze uit. Om enkel de nabije toekomst te zien, was een behoorlijke last. Hoe dichterbij de toekomst was, hoe moeilijker het was om deze nog te veranderen. Daarnaast waren haar visioenen ook niet altijd even helder, waardoor ze zelf nauwelijks wist wat er precies zou gebeuren, of van welke plek ze weg zou moeten blijven. ‘And when I touch someone during one of my visions, they get drawn into it. That’s what happened to you, back in the city.’
De toekomst zien was echter nog maar een klein onderdeel van haar gave. Het was nuttig, maar niet uitermate gevaarlijk voor de autoriteiten. Als Loue hun plannen volledig zou kunnen voorzien, zou ze al een stuk gevaarlijker zijn. Het leek haast alsof iemand de controle had gehad bij het uitdelen van gaves, terwijl dat helemaal niet zo was, want er kwam nog iets bij. ‘You’ve seen my tattoo. The cycle of the moon, on my spine.’ Ze ging er vanuit dat hij dat nog aan haar lichaam had onthouden, al hoopte ze dat dat niet het enige zou zijn wat nog in zijn hoofd rondzweefde over haar.
‘I think that I’m what people used the call a witch? Back when nobody knew of gifts and powers like ours and people just assumed it was something for in fairytales and horror stories.’ Ze haalde haar schouers op. ‘I can perform spells. Simple ones, like cloaking an object for instant. Or erasing memories, although that one is much harder to actually do, like you’ve also experienced. I mostly draw my power to the moon and I’m strongest when she’s full.’ Haar donkere ogen gleden naar het raam. Het schijnsel van de maan was zichtbaar, maar op dit moment was ze volledig verstopt achter de wolken. Daarnaast wist Loue dat het nog enkele dagen zou duren voordat de maan in haar volle glorie zou schijnen. Ondertussen wist ze precies hoe en wanneer dat zou gebeuren.
‘But somehow, I couldn’t perform my spell on you. I tried to erase your memory, after you saw the vision. I thought you were just an ordinary human, but I was wrong. I couldn’t get inside your head.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De geheimzinnigheid rondom gaves was in het algemeen bekend voor hem geworden. Het mocht geen gewoonte zijn om in het openbaar te bespreken over het bovennatuurlijke, wanneer men hiernaar vroeg ofwel dit juist niet deed. Vertrouwen in de andere bevolking was allesbehalve gewenst geweest voor de groep mensen waarbij hij en ook Loue hoorde. Dat ze zich aan haar eind van de deal leek te houden, verraste hem dan ook enigermate, ondanks haar toezeggingen. Ze had zomaar haar weifelingen uit kunnen brengen. De deur uit kunnen lopen, het hout hiervan tegen de weerszijden van de muur kunnen laten botsen en deze vervolgens weer in het slot te laten vallen. Voor zover hij weten kon ging het haar om de reis die hij haar bieden kon, het vervoer, en deden zijn voorwaarden er niet toe. Blijkbaar was niets hiervan minder waar. Misschien zag ze het als dankbaarheid voor de ene nacht die ze samen gedeeld hadden, of dacht ze meer van een band met hem geschept te hebben dan die waarop hij voorbereid was geweest. Wat haar openheid anders zo verklaren kon, was namelijk ondoenlijk om op te komen, omdat haar karakter voor hem grotendeels verborgen was gebleven.
De gave waar ze over praatte gaf nergens een bekende hint af, een compleet andere gevormd dan die waar hij het bestaan van afwist. Haar uitleg maakte echter wel dat alle gebeurtenissen die hij gezien had, naarmate haar hand zijn schouder gevonden had, in het plaatje pasten. Ze had hem in een van haar visioenen meegesleept. Hij had de beelden waar ze over sprak zelf voor ogen gezien en ondanks dat besef, was het geloof voor haar gave miniem. Het was anders vergeleken met deze die hij kende. Haar krachten lagen in een uithoek waar zijn zoektocht nooit toe gereikt had, al had ze verduidelijkt dat ze oprecht sprak. De tattoo op haar ruggengraat had hij immers met haar toelichting zo kunnen linken aan haar verhaal, doodeenvoudig om de reden dat hij er tijdens hun wilde nacht meerdere malen zijn handen overheen had laten strijken. “That, I’ve seen. Fits your body perfectly.” Een grijns die uitdagend rond zijn lippen speelde volgde. Ze mocht weten dat een figuur als de hare zijn gedachten nog niet verlaten had. Ze was een uitzondering geweest.
”Explains what happened back in the city. Haven’t heard of a power like yours before, but I gotta admit it’s one hell of a gift.” Het paste bij het idee dat hij aan haar had overgehouden. Ze had een soort blik gehad de avond dat ze elkaar hadden ontmoet, die hem erop wees of althans de illusie gaf dat ze mensen doorzien kon. Ze was doordringend, alsof ze wist wat ze zag en waar ze naar zoeken moest, een uitstraling die haar uniek maakte en uit liet staan van de rest. Zijn verwachtingrn hadden nergens in de buurt gelegen van wat ze hem vertelde maar dat er iets anders aan haar was, iets bijzonders, was hem al opgevallen.
Haar houding bekeek hij schaamteloos, zijn focus gelaten bij het tafelmeubilair waar ze achteloos tegenaan leunde. Ze bezat iets waardoor zijn interesse bij haar bleef steken. Gewild of ongewild, zijn ogen zochten naar de hare zoals ze de afgelopen paar minuten al vaker hadden gedaan, en dit zonder dat hij er hinder tegenin kon brengen. Hij kon geen kant op. Zelfs het fronsen en de manier waarop hij probeerde zich te mengen in het raadsel rondom zijn geblokkeerde gedachten, kon hem op geen ander spoor zetten door zich van haar weg te draaien. Hij zuchtte. “Does the spell only work on ordinary people, or also on mutants?” Er waren twee redenen waardoor haar macht niet werkte. Er was er maar één waarvan hij verwachtte dat die een rol had gespeeld, vanwege eerdere ervaringen, maar hier geen hoop op vestigde. Zijn situatien en dan voornamelijk zijn geestelijke toestand zat namelijk anders in elkaar dan men denken kon.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een grijns op haar gezicht kon ze niet onderdrukken toen hij haar vertelde dat de tatoeage haar erg goed had gestaan. Er was natuurlijk ook een reden voor waarom ze hem op die plek had laten zetten. Zelf was ze er nog erg tevreden mee. Het hoorde bij haar. De cirkel van de maan was als het ware hetgeen wat haar in leven hield, wat er voor zorgde dat ze haar krachten kon gebruiken. Zo droeg ze het altijd bij zich, ook als het een bewolkte dag was en de maan zich verstopte achter de damperige wolken.
Daarnaast was de grijns er voornamelijk omdat hij haar had onthouden. Hij wist nog maar al te goed wie ze was en hoe haar lichaam eruit zag. Iets wat ze van hem ook nog wist. Ondanks dat er in drie maanden wel andere mannen waren geweest, was Eli één van de weinigen die in haar hoofd was blijven hangen. Hij had haar kunnen laten genieten als geen ander. Zo nu en dan had ze zijn stem nog in haar hoofd gehoord als ze alleen in bed had gelegen en op die momenten had ze het niet kunnen laten om zichzelf te plezieren met hem in haar achterhoofd. Dat was echter een geheim voor haar.
Eli leek onder de indruk te zijn van haar gave. Velen waren dat ook. Mensen waren altijd benieuwd naar de toekomst, wilden weten wat er stond te gebeuren. Loue had de mogelijkhied om die kennis te bemachtigen en deze te delen, mocht het nodig zijn. Jammer genoeg had ze niet altijd beschikking tot de kennis, waardoor het lastig was om precies in te schatten wanneer iets zou gebeuren en wanneer niet.
‘It really is, although it doesn’t always come in handy.’ Loue haalde haar schouders op. Als ze verder in de toekomst zou kijken, als ze meer duidelijkheid zou krijgen over wat er zou gebeuren, dan zou ze er meer mee kunnen. Nu werd ze soms maar een paar uur van tevoren gewaarschuwd, als het al niet later was. In die tijd kon er veel mis gaan, jammer genoeg. ‘Seeing the near future is quite a burdon, because you know you probably can’t change what is going to happen. You can only save yourself, like I did today.’
Al was ze natuurlijk niet echt alleen gegaan. Ze had Eli ook meegenomen, of eerder andersom. Zij had geëist dat hij haar mee had genomen en tegen al haar verwachtingen in, had hij dat gedaan. Wellicht kwam het door de nacht die ze samen hadden gedeeld. Wie weet wat voor band ze ondertussen hadden. Loue zag hem nu enkel als een minnaar, nauwelijks als een vriend. Wie weet dat hij daarin zou kunnen veranderen, maar op dit moment was niks zeker. Haar volgende stap, zijn volgende stap, alles zou kunnen veranderen. Wie weet zou dit een eenmalig iets zijn en zou Eli haar morgenochtend hier alleen laten. Iets wat ze hem niet kwalijk zou nemen.
‘Well, I never really had to use the spell on another mutant, but I figured it would work. Turns out, it didn’t, as you might have noticed.’ Het was haar plan geweest om zijn herinneringen weg te halen, zodat hij niet zou weten wat hij had gezien. Dat was haar niet gelukt, waarschijnlijk omdat hij een mutant was geweest. Een andere reden had ze toentertijd niet kunnen bedenken. Eli had het bevestigd, aangezien hij wel degelijk een mutant was. Hij had echter nog niks van zijn gave laten weten en ze betwijfelde ook ten zeerste of hij dit wel zou doen. Het was immers geen deel van de afspraak.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon het zich voorstellen dat het een gave was waarbij niet elk aspect even handig was. Hijzelf zou er amper mee overweg kunnen, mocht hij dezelfde kracht als haar hebben gehad. Hij hield van het onvoorspelbare. De toekomst inkijken zou voor hem betekenen dat elk beetje van de dagelijkse impulsiviteit al van tevoren voor het oog gehaald kon worden en hij zich, gewild of niet, voorbereiden moest op dat wat hem getoond werd. Het had haar natuurlijk zover kunnen loodsen dat ze voor zichzelf zorgen kon en wellicht beter aan de autoriteiten ontsnappen kon dan elkander bovennatuurlijk individu, maar het haalde niet weg dat ze geconfronteerd werd met gebeurtenissen die ze mogelijk wel helemaal niet zien wilde.
De aandrang voor het wissen van zijn herinneringen werd tegengehouden, desondanks waardoor voor zowel hem als Loue een raadsel was. Ze leek niet te weten of het aan zijn gave gelegen had. Hij kon het afleiden aan de wijze waarop ze sprak, lichtelijk weifelend, alsof het de enige optie was die ze bedenken kon. Zijn eigen discussie, die zich afspeelde in zijn gedachten, kon ze er niet mee oplossen. Het was schimmig of het blokkeren van haar poging zijn denkbeelden weg te vagen dan echt te doen had met zijn mutatie. Hij was technisch gezien niet levend. Mogelijk werkte het enkel op hen die nog steeds hetzelfde leven in zich hadden als deze die ze gekregen hadden bij hun geboorte, nooit blootgesteld aan het stoppen van de bloedsomloop in het lichaam zodra hun hart geen kloppingen meer voortbracht. Het was een vraag waar hij zich mee bezig bleef houden, al bracht hij het niet naar boven in het gesprek. Het ging haar niks aan wat er zich jaren geleden af had gespeeld.
Onoplettend verging zijn positie, zijn armen laten zakken waarop hij zich zacht van de stenen wand afduwde. "Yet, I can't help but wonder what it is that brought you to the alley." Hij hoefde geen zwijgzaamheid te behouden over zijn nieuwsgierigheid. Hij had goede zintuigen, was oplettend genoeg geweest om het op te merken wanneer iemand zijn stappen volgde, maar haar gedaante achter zich had hij voor geen seconde gevoeld. Weliswaar zag hij een figuur in de schaduwen van de steeg. Echter had ze zijn pad niet gevolgd totdat hij daar bij een van de etalages plaats had genomen; ze had hem gevonden, maar niet vanaf zijn intrede van de stad gestalkt. "Was it because of your visions, or just curiosity?" Ruwweg schoof hij met zijn schoenzool zijn rugzak naar de hoek van de kamer. Hij ging zitten op de rand van het bed, dan wel uit uitputting eerder dan dezelfde intenties als de laatste keer dat ze elkaar hadden ontmoet. Zijn vroegere blikken van uitdaging waren nu gevuld met een dromerige, suffe gloed. Het was lang geleden geweest sinds hij goed had kunnen slapen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld