Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' Nowhere to run

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar roodgelakte nagels waren het enige waar ze aandacht aan besteedde, er wat aan gepeuterd totdat kleine delen van de lak eraf bladerden. Veel interesse wekte het niet bij haar op, al was er niet veel anders wat ze kon doen om de tijd te verdrijven. Hij leek immers te geconcentreerd op het rijden om een goed gesprek mee te voeren, al was dit ook wel het laatste wat ze wilde. Van wat ze had kunnen merken deelden ze de ongemakkelijkheid en het ongenoegen tegenover elkaar, al was dat misschien wel het enige wat ze gemeen hadden.
Verveeld keek ze uit het raam, gezocht naar sterren die ze niet zien kon door het licht afkomstig van de andere auto's en talloze lantaarnpalen. Opnieuw gingen er talloze gedachten door haar hoofd over hoe ze ontsnappen kon, wegvluchten en nooit gevonden worden. Niemand die achter haar locatie zou komen. Al vreesde ze dat ze niet voor lang veilig zou zijn en de rest van haar leven moest leven als een voortvluchtige. Echter kon ze haar gedachten niet tegenhouden, en alles had ze ervoor over om het perfecte plan in elkaar te zetten dat haar haar vrijheid terug zou geven. Steeds opnieuw liep ze tegen problemen aan, en het irriteerde haar.
Het waren de klanken van een vrijwel onbekende stem die het geluid van de auto overtroffen. Giulia keek de jongen zijn kant uit, al was het met een afvragende uitdrukking op haar gelaat. 'My friends call me Vale, you can call me Giulia.' Het was voor haar geen probleem om bot over te komen, waarom zou ze vriendelijk zijn tegen de jongen? Zij mocht hem niet en hij mocht haar niet. Vriendelijkheid tonen was van weinig belang voor haar. Ook het oogcontact liet ze niet lang standhouden, het uitzicht, ofwel de snelweg, leek haar oo het moment interessanter dan een gesprek met de jongen. Na hooguit een paar seconden van stilte besloot ze dat het misschien niet haar slimste idee was om zich zo te gedragen tegen de jongen waarmee ze een huid zou moeten delen.

'Milian, right?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het landschap leek haast onschuldig. Straten liepen leeg, een rust achtergelaten waar eerder nog vele feestgangers en andere dronkaards hun weg door de stad sleepten. Winkels hadden hun lichten niet langer het werk laten doen. Ramen waren nog half zichtbaar, velen bedekt door metalen rolluiken, anderen lieten voor men een uitzicht op duisternis achter om naar te kunnen kijken. Het leek er vredig. Anders dan Milian normaal gesproken meegemaakt had, al trapte hij niet langer in die illusie. Vroeger geloofde hij nog in de onschuld, nu wist hij niet anders dan te zoeken in de schaduwen naar wat zich er werkelijk schuilhield in de verlaten steegjes.
Enthousiasme was teveel gevraagd, bleek toen ze doorhad dat hij tegen haar aan het spreken was en hij dan toch antwoord terug kreeg. Veel had Milian dan ook niet van haar verwacht. Wel had hij ergens hoop dat ze ook haar best zou doen het beter te maken dan de sfeer nu inhield, maar dat was al gauw vergooid toen binnenkwam wat ze vertelde. In zichzelf mompelend haalde hij zijn wenkbrauw ietwat op, starende naar het wegdek liever dan haar nog eenmaal aan te kijken. "I see." Wat ze precies dacht te bereiken met haar opmerking was hem net zo'n raadsel als waarom ze zich zo aan hem leek te irriteren. Hij kon zich moeilijk voorstellen dat hij haar beledigd had met zijn vraag.
Zonder meer legde hij zich erbij neer dat ze geen plannen had om er meer kracht in te putten. Hij reed de auto zwijgzaam weg naar een van de parkeerplaatsen, een snelle "uh-uh" als antwoord over zijn lippen laten glijden, voordat hij de portier opende en uitstapte. Ze hoefde weinig meer van hem te verwachten als het zo ging.
"Here are the keys." Hij reikte zijn hand uit naar een van de butlers die nog altijd buiten stond te wachten. De jongen knikte vriendelijk, noch het niet meer dan nep was, en nam deze van hem over. Hij zag de slapeloosheid nog bij hem heersen, bij de wallen die begonnen te ontstaan onder zijn ogen, maar bewonderde zijn vermogen om een glimlach op zijn gelaat te toveren. "Congratulations with your marriage," hoorde hij hem uit manieren zeggen, iets dat hij beantwoordde met een kleine knik. "Right. Thanks."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het hotel kwam in zicht, al was ze niet honderd procent zeker dat dit hun bestemming zou zijn. Ze leek echter gelijk te hebben zodra hij de auto stilzette en ook Giulia het voertuig verliet. Geïrriteerd liep ze naar de kofferbak, waar ze haar koffer uit wist te halen. Ze vertrouwde immers niemand met haar spullen. Een glimlach toonde ze naar de jongen aan wie Milian de autosleutels overhandigde, vooraleer ze naar binnen liep. Even keek ze om zich heen, de lobby door. Het werd meteen duidelijk dat er geen geld bespaard werd bij het boeken van het hotel. Hooguit een meter liep ze achter de jongen aan, haar koffer in haar hand geklemd en geweigerd hem aan een medewerker te geven.
Waarom ze de nacht door moesten brengen in het hotel was haar een raadsel, puur omdat ze ook een huis hadden waar ze naartoe konden, en ook nog wat afstand tussen elkaar zouden kunnen bewaren. Het was bijna alsof ze het haar lastig wilden maken. Alsof het hele huwelijk nog niet erg genoeg was. Uiteindelijk stond ze stil bij de receptie, naar Milian. Teveel afstandelijkheid zou opvallen en het was duidelijk dat ze net getrouwd waren. Een neppe glimlach was zichtbaar op haar gelaat, al dan puur om niet verdacht over te komen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij moest de gedachte wekken dat ze een stel waren. De illusie overbrengen dat ze werkelijk van elkaar hielden als pasgetrouwd bruidspaar, voor de buitenwereld, zonder dat hiernaar gevraagd was. De receptioniste zelf zou het geen moer uitmaken dat ze bij elkaar waren gezet door dwang. Ze zou er een mening over hebben maar deze onwaarschijnlijk uitspreken, maar daarvan afgezien wist hij wel dat het van ze verwacht werd. Niemand zat erop te wachten dat ze een telefoontje kregen van een wantrouwige of dat ze de verkeerde persoon af zouden tippen van de gebeurtenis, omdat het dan niet lang meer zou duren voor het uitkwam dat zij vrede hadden gesloten met de Gambino's. Hij wist wat er op hem stond te wachten en hij stribbelde niet tegen; hij glimlachte naar de blondine achter de balie, relaxed zijn hand in zijn broekzak gestoken alsof het een doodnormale dag voor hem was.
"We're here for our reservation," sprak hij haar vriendelijk toe, de oordopjes in alle rust uit zijn oren gehaald. "On what name, sir?" Ze was nietsvermoedend. Haar ogen knipperden niet vaker dan normaal, noch zag hij bedenkingen aan haar toen ze verschenen, wat ervoor zorgde dat hij des te meer ontspande. "Sørensen. Alexander Sørensen." Het kon geen raadsel zijn dat zijn vader de kamer voor hen tot beschikking had gesteld. Hij wist hoe hij in elkaar zat, hoeveel hij doen zou voor het imago wat ze al die jaren hoog hadden gehouden. Het kon niet anders.
Een kleine stilte viel, waaronder een aantal tikken op het toetsenbord door de ontvangsthal galmden. Haar ogen scanden het beeldscherm geconcentreerd, een mogelijkheid die Milian zag om even rond de kamer te kijken. "Yes. Mr and Miss. Sørensen. We've got you a honeymoon suite at one of the top floors." Een keycard haalde ze uit een van de lades tevoorschijn, die hij van haar aannam. "A room with a view." Ze knipoogde, waarop hij zijn glimlach iets verbreedde. "As expected."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Geen woord sprak ze, en toch leek ze vrolijker dan dat ze de rest van de dag geweest was. Ze moesten het geloofwaardig maken, zij wist immers niet waar bendeleden van concurrerende gangs rondliepen. Niets kon verdacht lijken. Haar koffer had ze met beide handen vast, al was het alles behalve zwaar. Een lobby boy stond naast haar stil, vriendelijk naar haar geglimlacht. 'May I take your suitcase, madam?' Ze keek hem aan, geen tekenen van irritatie of wat dan ook vertoond. 'I got it, thank you.' Ze wist niet hoe Zweedse hotels met de spullen van hun klanten omgingen. Een persoon zou de inhoud zien en meteen zat ze achter tralies. 'Alright.' Ze zag hem weglopen met een knik.
Haar aandacht ging weer naar de receptioniste. Verbazingwekkend genoeg kreeg Giulia door de vrouw enkel meer de indruk dat iedere inwoner van Zweden blond was. In Italië zag je ze wel lopen, maar meestal was het in dat geval geverfd of een toerist. Zweden had echter een overvloed aan blonde mensen. Zijn achternaam verstond ze amper en het herhalen zou voor haar een onmogelijke opdracht zijn geworden. En zodra ze Miss Sørensen werd genoemd voelde ze haar maag omdraaien, al liet ze er niets van blijken.
Ze bleef staan, wachtend tot Milian naar de lift zou lopen. Hij had de kamer sleutel en waarom zou ze nu al vertrekken? Opnieuw gingen haar ogen de ruimte door. Het was er verzorgd, duidelijk luxe. Ze had het wel verwacht, elke gangster die zou kunnen tonen dat hij of zij veel geld bezat, zou niet twijfelen om het te laten zien er ermee op te scheppen, een kwaliteit die bij Giulia ontbrak. Natuurlijk leefde ze in luxe, maar ze maakte geen omwegen om het duidelijk te vertonen aan iedereen. Even keek ze naar Milian, een glimlach op haar gelaat, al was er duidelijk een hint van ongeduld te vinden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Veel bagage had hij niet bij elkaar gepakt voor die avond. Hij had er altijd al een hekel aan gehad om spullen bij elkaar te moeten pakken, om een koffer mee te moeten slepen, merendeels omdat hij liever met licht gewicht op reis ging. Daarbij was hij het type dat niet veel nodig had om te moeten overleven. Alles wat Milian tot nodig achtte paste in zijn broekzak. Voor nu had hij het gehouden op een stel schone kleren en andere noodzakelijke dingen, maar voor zijn plezier was hij hier niet terechtgekomen en dit was ook te zien aan de rugzak die hij ongeboeid over zijn schouder had gegooid. Het vloekte dan misschien met zijn nette pak, hemzelf kon het niet meer baten.
Ze namen de lift naar de tiende etage, hij voorop gelopen aangezien Giulia op hem leek te wachten. De gehele weg bleef hij stil. Hij zat met zijn hoofd bij haar glimlach, bij haar mondhoeken die voor een klein moment een beetje omhoog waren getrokken, en ze voor die paar seconden ietwat vrolijkheid meedroeg wat hij waarderen kon. Hij vroeg zich af of het gemeend was. Of ze voor even haar koppigheid opzij had gezet en hem daadwerkelijk een glimlach gunde uit het niets. Het vertrouwen ontbrak desondanks aan hem zijn kleine beetje hoop. Hij wist dat het doorgestoken kaart was, anders had ze zich wel anders tegen hem gedragen dan hoe ze tot nu toe gedaan had.
"Room 467..," opperde hij zachtjes voor zich uit, de keycard in zijn zak gestoken uit gemakzucht. De lift verliet hij al snel. Hij kon de wachtmuziek niet uitstaan en tevens bracht het des te meer spanning tussen hen met zich mee, omdat het weer ongemakkelijk begon te voelen. Hij zuchtte, de gang afgelopen naar de juiste deur, onderwijl hij haar voetstappen de zijne hoorde achtervolgen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam liep ze achter hem aan, het laten lijken alsof ze het hotel bekeek. Haar koffer had ze in haar hand geklemd, niemand de mogelijkheid gegeven er ook maar bij in de buurt te komen. Camera's leken overal te hamgen, althans, alles wat ze tot nu toe gezien had. Het stikte ervan, wat begrijpelijk was aangezien het een duur hotel was en er niets gestolen kon worden. Toch voelde ze zich er niet veiliger door.
Ook Giulia stapte de lift in, geen woord gesproken in de tussentijd. Een ietwat ongemakkelijke stilte heerste tussen hen twee, al was de liftmuziek een beetje afleiding, hoe vreselijk het dan ook was. Even keek ze in de spiegel, gezien hoe haar haar en makeup wat verpest was door het feest bij hun bruiloft. Het verbaasde haar iets, sinds ze zelf weinig bewogen had. Een pluk haar duwde ze achter haar oor, om het uit haar gezicht te houden, zo ook de compleet witte pluk vertoond, een genetische afwijking die ze al had sinds haar geboorte.
Al gauw waren ze op de juiste verdieping en sjokte ze weer achter hem aan. Het kamernummer had ze gehoord, wat haar iets gaf om naar te zoeken. Ze stelde de kamers af, het patroon al gauw opgemerkt. De hakken die ze aanhad begonnen haar te pijnigen en ze kon niet wachten ze uit te trappen en te vervangen voor plat schoeisel. Het was een wonder dat ze nog liep en ze hoopte dat ze er zonder blaren vanaf was gekomen, al leek dit haar onwaarschijnlijk. Ook de jurk begon haar te irriteren, het was teveel. Nooit zou ze dit opnieuw willen. Wat moeizaam sleepte ze haarzelf verder, onderwijl ze toch haar best deed om zo min mogelijk te laten merken van haar irritatie en vermoeidheid.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De keycard zorgde er gelijk voor dat de deur openging, het moment dat hij deze erin stak. Een groen lichtje gaf de toegang aan, het slot eraf gehaald waardoor Milian naar binnen kon. Zijn manieren liet de jongen achterwege als een soort gevoel van pay back, ergens het haar even niet gegund om hem aardig te zien wanneer zijzelf deze eigenschap ook verborg. Hij stapte naar binnen, haar niet de voorrang gegeven zoals hij gewoonlijk wel zou doen, en liet de deur slechts open voor haar om binnen te komen eerder dan deze voor haar met de hand open te houden.
Het herinnerde hem aan zijn ouders huis, het moment dat hij rondkijken kon in de luxueuze, maar toch ietwat sfeerloze hotelkamer. Dat men er veel geld in gestoken had was te zien; het was met precisie ingericht, geen vuiltje te bekennen op de dure meubels en de stoffen zagen er voor geen glimp uit als nep. Hoewel zijn broeders hier elk gelukkig mee waren geweest, kon hij het niet laten om te zuchten vooraleer hij zijn rugzak van zijn schouder afhaalde. Hij had gehoopt op beter.
"I'm gonna take a shower," mompelde hij haar toe, haar blikken vol ontweken en zijn ogen starende naar de openstaande badkamerdeur. Hij had geen zin om nogmaals een gesprek met haar aan te moeten knopen dat toch na een seconde ten einde zou lopen. Ze zou hem niet aankijken of althans, amper, en hij zou zich des te meer in het zweet moeten werken om ook maar een opmerking uit haar te moeten krijgen die aanleiding zou geven voor een nieuw onderwerp. Wederom vermeed hij de confrontatie zonder hier ook maar geboeid door te zijn. Hij liep simpel gezegd van haar weg zonder nog een woord uit te spreken, zijn rugzak neergegooid op de tegels voor hij de deur achter zich sloot en Giulia achterliet in de kille ruimte.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam slenterde Giulia achter de jongen aan, een emotieloze expressie vertoond op haar gelaat. De deur duwde ze geïrriteerd iets verder open, deze gesloten met een kleine klap. Haar hakken lagen meteen op de grond, onderwijl ze twee blaren kon voelen. Geen woord had ze te zeggen zodra Milian sprak, ze keek enkel even om, hem aangekeken. Lang duurde het oogcontact niet, ze vertikte hem langer aan te kijken dan nodig was. Haar koffer plaatste ze op het bed, deze geopend om er een andere outfit uit te halen. Het geluid van de sluitende badkamerdeur was voor haar het teken om haarzdlf te ontdoen van haar jurk. Het kledingstuk liet ze op de grond vallen, eruitgestapt zonder enige waarde te hechten aan de jurk. Vele vrouwen zouden zeggen dat hun trouwjurk het belangrijkste kledingstuk was wat ze hadden, maar Giulia kon het er niet mee eens zijn.
Ze bekeek haar outfit even en knikte iets. Ze was niet van plan de nacht door te brengen in de hotelkamer. Een boek wist ze uit haar koffer te halen, deze opengeslagen, het was wat tijdsverdrijf nu ze moest wachten op Milian voordat ze de badkamer in kon. Teksten over wetenschap en formules bestaande uit getallen wat voor de meeste mensen onmogelijk te ontcijferen leek, kwamen aan het licht. Het had altijd al haar interesse gewekt, en graag had ze erin doorgestudeerd als het niet lag aan de bende. Geen toekomst was mogelijk voor haar in de wetenschap, astonomie, alchemie of biologie. Talloze boeken had ze over de jaren verzameld, kennis opgedaan zonder leraren nodig te zijn geweest. Ze deed het voor de lol, geweten dat het nutteloos was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn nette kleding belandde als vuil op de smetteloze vloer. De zin om er nog naar om te kijken was al uren geleden verdwenen geweest, ze net zo veracht als de beslissing voor de trouwerij. Het herinnerde hem aan het moment dat hij haar tot zijn vrouw had moeten benoemen, een meisje die tot zijn vijandenlijst behoorde en daarbij onbekend voor hem bleef. Diegene aan wie hij zijn hart toe had beloofd onderwijl de liefde van zijn leven op een van de bankjes toe zat te kijken. Hij verafschuwde elkander die eraan mee had gedragen, en mogelijk was dat ook waarom Milian tot nu toe geen contact meer gezocht had met zijn vader, zoals de man hem zelf al meerdere berichten gestuurd had. Hij kon zichzelf er niet toe brengen te doen alsof er niets gebeurd was. Niet nu hem zijn vrijheid af was genomen voor het belang van de Bredäng.
Een oude radio had hij nog aan de praat gekregen, de muziek op de achtergrond laten spelen voor hij dan eindelijk onder de straal van warm water kon gaan staan. Een ritueel wat hem hopelijk wat meer van zijn haatgevoelens af kon zetten, hoe naïef hij ook geweest was om die gedachte toe te laten. Hij wist evengoed als de rest dat hij niet snel tot rust kon komen in situaties waarbij hij niet wist hoe hij zich voelen moest. Ook nu gaf het gevoel van eenzaamheid in een lege badkamer hem geen vrede, hoe graag hij dit ook gewild had; binnen vijf minuten had hij er al genoeg van gehad en zette hij de kraan stop, waarna hij met een zucht zich af begon te drogen.
Een paar minuten later borg hij zijn spullen weer op in zijn rugzak. Zijn haar dat in natte, slappe lokken over zijn voorhoofd en enigszins voor zijn ogen hing, streek hij vluchtig naar achteren. Over zijn uiterlijk had hij verder geen zorgen gehad. Hij liep terug naar de slaapkamer zonder hier ook maar bij stil te staan. Zij gaf hem net zomin aandacht als dat hij haar gaf, dus over haar blikken hoefde Milian zich niet druk te maken; ze leefden langs elkaar heen. Met dit in zijn achterhoofd liep hij langs haar heen. Hij liet zijn rugzak neervallen in de hoek van de kamer, vervolgens neergezakt op het bed om uiteindelijk af te dwalen naar het uitzicht langs de buitenwand.

outift enzo

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ongeïnteresseerd keek ze op bij het horen van de badkamerdeur, al geweten dat Milian naar buiten kwam lopen. Haar boek plaatste ze op het bed, het niet gesloten om ervoor te zorgen dat ze de juiste pagina terug zou vinden. Niets werd er tegen elkaar gezegd, en Giulia was niet van plan moeite te doen om een gesprek te beginnen. Ze liep simpelweg naar de badkamer, de deur al snel gesloten. Haar haren liet ze los hangen, onderwijl ze haar oude makeup van haar gezicht haalde met wat water. Secondenlang krek ze naar haar eigen reflectie, niet geweten wat ze met haarzelf aanmoest. Ze wilde niet in de hotelkamer blijven die nacht, de jongen het liefst achtergelaten en nooit meer teruggezien. Ze wist dat dat te ver ging, maar het verlaten van de hotelkamer was een mogelijkheid.
Snel liep ze de badkamer uit, haar makeuptasje uit haar koffer getrokken, zonder Milian aan te kijken. Met een klap sloot de badkamerdeur achter haar, het niet belangrijk gevonden of ze schade had aangericht. Het was immers niet haar kamer, laat staan dat zij ervoor betaald had. Een kleine hoeveelheid makeup deed ze op haar gezicht, hooguit wat mascara, eyeliner en een licht roze lippenstift. Snel bekeek ze haarzelf in de spiegel, evenals de rest van de outfit, voordat ze haar haren vastmaakte in een staart en de badkamer weer verliet. 'I'm going out.' Vertelde ze hem dan toch nog, onderwijl ze naar de deur liep. De ruimte zomaar verlaten zonder een woord te spreken was wel in haar opgekomen, maar ging haar toch echt te ver.

'Bye.'

Outfit

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zonder meer droomde hij weg in zijn eigen herinneringen. De skyline deed hem denken aan zijn geboortestad, aan het uitzicht wat Milian zich herinneren kon toen hij als klein kind op het aanrecht klom om naar buiten te kijken. Hoe het licht toen over de gebouwen viel die nog kilometers van het huis af lagen, hoe de maan boven de daken tevoorschijn kwam om het er te verlichten, precies zo was de sterrenhemel nu opgelicht. Hij voelde de vrede die hij vroeger dag na dag gevoeld had, maar nu niet meer erkennen kon. En voor een moment was er een oprechte, kleine glimlach op zijn gezicht te vinden, kijkende naar de infrastructuur van een stad die een plek in zijn gedachten had gekregen.
Lang reikte het echter niet, het weer voelen wegvagen toen geluiden weer opdoemden in de eerst stille hotelkamer. De terugkeer van zijn bruid was niet stilletjes voorbijgegaan en met het horen van het sluiten van de badkamerdeur, wist hij al hoe laat het was. Zijn dromen werden erdoor zonder genade verstoord. De mogelijkheid zich weer te verliezen in het beetje gevoel van rust was indien al verdwenen geweest. Milan kon enkel maar voor zich uit staren en, noch met interesse, opkijken zodra ze hem vertelde dat ze wegging. "Have fun." Veel enthousiasme kon hij niet tonen, maar voor even gunde hij haar wel de aandacht om haar op zijn minst even aan te kijken. "Don't get yourself killed," opperde hij, voor hij een blik wierp op zijn telefoon en zijn hand wat nonchalant in zijn broekzak stak. Met haar meegaan was een optie die Milian voorbij liet gaan. Liever rookte hij zich kapot aan zijn sigaretten en liet hij de alcohol het werk doen, onderwijl hij ergens in slaap vallen zou zonder de volgende ochtend te weten wat er gebeurd was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'I can't make any promises.'

De deur sloot ze achter zich, vooraleer ze richting de lift liep en geduldig wachtte tot de deuren zouden openen nadat ze op het knopje had gedrukt. Lang duurde het niet, wat niet erg verbazingwekkend was, sinds ze niet verwachtte dat veel mensen nu nog de lift zouden gebruiken. Ze stapte weer uit op de begane grond, waar het doodstil was. De enige andere persoon die er te vinden was was de vrouw achter de balie, wie niet erg vrolijk leek over haar baan op het moment. Giulia gunde haar een zwakke glimlach, en de vrouw leek haar voorbeeld te volgen, al was er iets van verbazing te weervinden.
Traagzaam liep ze door de straten van de stad die voor haar zo goed als onbekend waren. De eerste beste bar of club zou voor haar prima zijn. Kippenvel was zichtbaar over haar hele lichaam, sinds haar outfit geen rekening hield met de kou die ze niet gewend was vanuit Italië. Het klimaat in Zweden was zeker niet hetgeen waaraan ze gewend was en ze had het dan ook vrij snel koud. Alles leek verlaten, amper waren er nog mensen te bekennen op straat, evenals licht anders dan dat van de lantaarnpalen. Het was het geluid van muziek dat haar een glimlach op haar gelaat liet vertonen. Zweedse woorden stonden op het gebouw, en ze begreep niets van wat er stond, toch liep ze naar binnen. Haar instinct leek haar dit keer de juiste richten uit te hebben geholpen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld