Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met een doffe klap viel het monster voor het voeten neer. Onbewust had Charlotte haar adem ingehouden, die nu trillend naar buiten kwam. Veel tijd om bij te komen van de schrik had ze niet. De kogels werden nog altijd in grote getallen afgevuurd. Vlug keek ze richting de plek waar het schot vandaan was gekomen. Dean. Natuurlijk was hij het. Ondanks alle chaos om hen heen, hield hij haar in de gaten en beschermde hij haar.
Geschokt sloeg ze haar hand voor haar mond om een kreet te onderdrukken. De Geïnfecteerde wolf besprong Dean en een paniek die ze eerder had ervaren overviel haar. Niks doen had geen zin. Ze borg haar dolk vluchtig op en zocht haar pistool op. Er lagen genoeg andere wapens op de grond. Sterkere wapens die een stuk doeltreffender zouden zijn, maar waarvan Charlotte aarzelde of zij de potentie bezat om er succesvol gebruik van te maken. Ondanks dat haar handen flink trilden, lukte het haar in een vlugge handeling om haar pistool te herladen. Ze had dekking gezocht achter een omgegooide tafel, waar ze nu voorzichtig overeen keek om de situatie in te schatten. Dean, de onverslaanbare Dean, had zichzelf al bevrijd van de wolf, die nu bloedlustig op een andere sterveling afsprong. Een opgeluchte zucht verliet haar mond, al waren ze verre van veilig.
Ze wist niet waar ze beginnen moest. Er zaten vele mensen verscholen achter verschillende objecten die hen dekking bood. Geïnfecteerden overdonderden enkelingen. Door de regen kon ze lang niet iedereen goed van elkaar onderscheiden. En dan was er nog de geïnfecteerde wolf die met volle kracht mensen aan stukken reet en voor onverwachtse wendingen zorgde. Wellicht was het verstandig daar eerst mee af te rekenen. De schimmel vormde een compleet schild over zijn gehele lichaam, waardoor het vele kogels zou kosten voor het beest was uitgeschakeld. Vuur. Ze had vuur nodig. In haar tas had ze nog lucifers, misschien kon ze een Molotov cocktail maken? Het enige wat ze daarvoor nog nodig had was een sterke drank en iets van stof dat ze in de fles kon steken. Dat moest te doen zijn toch? Charlotte scande de omgeving, zocht naar bruikbare spullen en het duurde niet lang voor haar oog viel op een wodkafles. Het enige nadeel: de fles stond in open veld. Er waren weinig mensen in dat gebied en met een beetje geluk kon ze er naartoe glippen zonder dat iemand het zou zien. Maar, moest ze gokken op geluk? Dean zou het haar duidelijk afgeraden hebben. Hij zou het haar misschien zelfs verbieden.
Iets verderop zag ze een bondgenoot. Vlug dook ze op de persoon af. ‘Geef me dekking,’ zei ze, zonder haarzelf verder te verantwoorden. Ze kwam overeind en sprintte op de bank af waar de fles naast stond. Ze griste het van de grond, terwijl ze een kogel vlag voor haar gezicht zag rondvliegen. Met een duikvlucht belandde ze achter een ijzeren kar. Ze nam de tijd niet om op adem te komen, wetende dat er op elke plek gevaar schuilde. Ze zette de rugtas naar zich neer en begon erin te graaien, op zoek naar bruikbare spullen. Godzijdank had ze altijd een extra setje kleren bij zich en was die redelijk droog gebleven in de tas. Haastig scheurde ze een stuk van het shirt af, die ze vervolgens in de fles propte voor een deel. Voor ze de stof aanstak, zocht ze de wolf, wat maar goed was ook. Hij was momenteel te ver weg voor haar om de aandacht op te eisen. Ze had maar een kans.
Voor ze verdere acties ondernam, zocht ze naar het gezicht van Dean. Hij stond niet meer op de plek waar hij net gestaan had. Waar was hij? Was hij oké?
Ze kwam iets overeind, zodat ze beter kon richten. Meerdere kogels doken op de wolf af, waarvan een enkeling raak was. Onvoldoende om hem uit te schakelen, maar voldoende om de aandacht van het beest op te eisen. Charlotte griste de lucifers van de grond en stak deze aan, om vervolgens de stof in de fles aan te steken. Ondanks de regen zat de vlam er goed in. Mooi. Zo hard ze kon, gooide ze haar geïmproviseerde wapen naar voren.
Verdomme.
De worp was niet hard genoeg en de fles was nog heel. Zonder nog een keer na te denken richtte ze op de fles. Het kostte haar een volledig magazijn en bijna een seconde teveel, maar het lukte. Een van de kogels raakte de fles en zorgden voor een flinke steekvlam, terwijl de wolf er overheen sprong. Het begon luid te krijsen, al stopte het vuur het beest niet. Wel was de wolf flink afgezwakt. Het zou niet veel meer kosten voor hij in elkaar zou duiken. Deze keer trilden haar handen heviger, waardoor het haar niet op tijd lukte om haar magazijn te vervangen. Gelukkig was zij niet de enige die haar oog had laten vallen op de wolf en gingen er verschillende kogels richting de wolf. Met enkele grote sprongen kwam hij haar kant op. Met zijn bek open besprong hij haar, maar Charlotte stak haar dolk krampachtig voor haar uit, net zoals ze maanden geleden had gedaan toen er een geïnfecteerde op haar afgestormd kwam en ze niet beter had geweten.
De sprong van de wolf had ervoor gezorgd dat ze op de grond viel, maar het beest bewoog niet. Hij was dood.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nadat hij zichzelf bevrijd had van de wolf, wilde hij naar Charlotte toegaan. Haar omhelzen, even aanraken om duidelijk te maken dat ze beiden oké waren. De mogelijkheid daartoe was er echter niet, want hij was zijn vriendin uit het oog verloren. Dat, en hij was compleet gedesoriënteerd geraakt door de aanval van de wolf. Links en rechts leken ineens op elkaar, voor en achter waren omgedraaid. Hij hoorde een geluid rechts van hem, dus hij draaide zich er naartoe en haalde uit met het mes dat hij nog in zijn handen had. Net op tijd realiseerde hij zich dat het een Firefly was en in plaats van zijn aanval af te maken, ontweek hij de man en gaf hij deze een flinke trap in zijn maag, om daarmee afstand te creëren. In het heetst van de strijd was er geen tijd om uitleg te geven, om hem ervan te overtuigen dat Dean geen slechterik was.
Dean realiseerde zich terdege dat hij alleen maar lastiger te herkennen werd. Door de modder, het vuil en de regen die hard op het strijdveld bleef neerregenen, was iedereen slecht te herkennen.
‘Dean!’ Een zware stem klonk op en Dean draaide zich naar de bron van het geluid. Het was niet Charlotte, maar dat had hij al geweten bij het horen van de stem. Het was Geon, de man die de leiding had gehad over de bende. En hij was in nood, want hij hield met één arm een Clicker bij zich vandaan en met de andere probeerde hij nog meer geïnfecteerden op afstand te houden door te schieten. Hij had hulp nodig en hoewel Dean geen liefde voelde voor de man, gunde hij niemand infectie. Hij wierp zijn mes en raakte daarmee de Clicker die Geon maar net op afstand had kunnen houden. Gorgelend viel het wezen op de grond, waardoor Geon twee handen vrij had om de andere geïnfecteerden te doden.
Pas te laat merkten ze dat de Clicker niet dood was.
Geon schreeuwde en vloekte. De Clicker, met Dean zijn mes nog in zijn lichaam, had zijn tanden in het onbeschermde been van de leider gezet. Hoewel de Clicker direct onschadelijk gemaakt werd met een regen aan kogels, wisten beide mannen dat het te laat was. Ze wisselden een blik waarin veel meer gezegd werd dan woorden. Geon gooide zijn wapens in Dean zijn richting, hief zijn handen. Dean richtte zijn pistool op de man, mikte en legde een vinger op de trekker.
‘Mijn mannen hadden nooit van je gewonnen, jonkie,’ zei Geon nog. Dean haalde de trekker over, er klonk een doffe knal en Geon viel achterover. Heel even leek het alsof de wereld vertraagde. Een fractie van een seconde. Daarna ging alles weer door. Dean pakte zijn wapens en die van Geon, niet wetende of ze misschien nog van pas zouden komen, waarna hij rondkeek. Het leek erop dat de meeste geïnfecteerden uitgeschakeld waren en de bende getatoeëerde mannen begon zich terug te trekken, al helemaal toen ze merkten dat hun leider er niet meer was. De wolf lag wat verderop, nog nasmeulend van een vuur. Dean had niet gezien hoe het beest was overleden, maar hij was al lang blij dat het klaar was. Pas enkele tellen later realiseerde hij zich dat Charlotte vlak naast het dier op de grond lag. Ditmaal liet hij zich door niemand weerhouden om bij haar te komen en met grote passen liep hij haar kant op, al helemaal nu het ergste van de aanval voorbij leek te zijn.
‘Char?’ Ze was met bloed besmeurd, maar leek verder in orde. Opluchting overviel hem. ‘God, je liet me schrikken.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Even stond alles stil. Ze hoorde geen schoten meer. Het klikkende geluid was weggeëbd. Het enige wat ze hoorde was haar bonzende hart en haar haastige ademhaling. Het was gelukt, maar zonder de hulp van anderen zou ze gefaald hebben.
Charlotte sloot haar ogen en telde tot tien. Een, twee. Ze moest verder. Drie. Nu pas hoorde ze onregelmatige kogelschoten weer. Het gevecht was nog niet gestreden. Vier, vijf. Was het haar fout dat het zo in duigen viel? Het was haar idee geweest om de geïnfecteerden erbij te betrekken, zodat het in hun voordeel kon werken en het niet voor onverwachtse problemen zou zorgen. Het probleem was echter dat geïnfecteerden in een vuurgevecht altijd voor onverwachtse problemen zou zorgen. Zes, zeven, tien. Vooruit.
Charlotte schopte het beest van haar af. Enkel haar onderbenen waren onder het monster terecht gekomen en godzijdank had zijn smeulende huid geen consequentie voor haar gehad, wat mede te danken was aan de stortbui.
Ze verstarde. Haar nekharen gingen overeind staan. Dean. Dat was Deans stem die haar naam uitsprak. Haar hart maakte een sprongetje en ze voelde tranen van ongerustheid opkomen. Ze kwam overeind en verspilde geen seconde meer. In een korte seconde inspecteerde ze of hij ongedeerd was, waarna ze hem gretig omhelsde. ‘Verdomme, en ik dan? Ik was doodongerust.’ Vanaf het moment dat ze de commotie had opgemerkt, had ze zich zorgen gemaakt. Daarvoor al, maar toen waren het kleine zorgen die onbevestigd waren.
Dean hield haar stevig vast, al was het van korte duur. Het was nog altijd onveilig. Hij hield haar vast bij haar schouders. Zijn blik zei voldoende.
‘Ik ben oké, niks ernstigs. Jij?’ Hoewel hij flink was opgeknapt de afgelopen weken, was hij vast niet de oude. Hij knikte en voor nu was dat voldoende. Ze konden later wel bijpraten over wat er gebeurd was de afgelopen dagen.
Charlotte liet hem los en probeerde een inschatting te maken van de situatie. De geïnfecteerden waren allen uitgeschakeld. Er werd nog op sommige plekken geschoten, maar de bende leek zich teruggetrokken te hebben. Ze hadden gewonnen. Het was ze gelukt.
Toen pas drong het tot haar door wat dat betekende. Niet alleen geïnfecteerden lagen levenloos op de grond, ook mensen. Zowel getatoeëerden als Fireflies. Er waren vele levens verloren gegaan. Een paar meter verderop zag ze een herkenbaar gezicht, met een flinke beetwond in haar hals. Een kogel in haar torso maakte duidelijk dat iemand anders haar uit haar komend lijden verlost had. Was die dood aan haar te wijten? Sowieso waren er twee lijken wiens bloed aan haar handen kleefde. Ze had niet een, maar twee levens beëindigd. Ze was sterker geworden het afgelopen jaar, maar ze verachte het idee dat ze in staat was mensen te vermoorden als dat in haar voordeel werkte.
Charlotte huiverde en wierp een blik op Dean. ‘Is het gedaan? Zijn we veilig?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
'Voor zover we veilig kunnen zijn,' antwoordde Dean op grimmige toon. De afgelopen dagen waren een grote uitputtingsstrijd geweest voor hem en hij had enkel op adrenaline geteerd. Nu het gevecht voorbij leek te zijn, voelde hij de vermoeidheid in zijn lichaam. Het eerste gevecht, waarbij de Fireflies overvallen werden. De tijd daarna. Een gevecht om zijn plaats te krijgen binnen een groep kannibalen. Een aanval van geïnfecteerden en Fireflies. Tussen al die momenten door had Dean nauwelijks geslapen. Hij was kapot, liep op zijn laatste reserves. En dat realiseerde hij zich nu pas.
Zijn lichaam trilde hevig en om te voorkomen dat hij in zou storten, ging Dean zitten. Dat leverde hem meteen een gealarmeerde blik op van zijn vriendin, maar hij schudde zijn hoofd. 'Vermoeid, dat is alles,' legde hij uit. Meer woorden dan dat kon hij er nu even niet aan kwijt. Ze leek het te begrijpen, althans voor nu. Waarschijnlijk zou hij meer uit moeten leggen als ze op de basis terug waren, als hij weer een beetje aangesterkt was. Niet nu.
Om hen heen schuifelden Fireflies door de massa lichamen. Op zoek naar overlevenden, of anders naar de oh zo waardevolle nametags waardoor ze op z'n minst eventuele vrienden en familie konden inlichten over het lot van hun geliefden. Dean wist dat er buiten het directe gevecht nog overlevenden zouden moeten zijn. Tenminste, het vlees dat de benden levend had willen houden om zo lang mogelijk vers te houden. Dean wist niet of deze gevangenen toegetakeld waren door geïnfecteerden. In dat geval was het misschien humaner om ze te laten sterven, maar dan was er in ieder geval bekend wat er met ze gebeurd was.
Met moeite hief hij een arm, wat de aandacht van Charlotte trok. 'Zorg dat ze daar achter checken,' zei hij.
Beelden van de afgelopen dagen schoten voorbij. Jared, die hij net weg had kunnen krijgen hier. Dean ging er vanuit dat de man het overleefd had en terug was gekomen naar de basis, anders hadden de Fireflies nooit zo snel kunnen reageren met een tegenaanval. Hij dacht aan het eten. Nu hij weer onder de Fireflies was, moest hij er niet aan denken. Als ze het vroegen, zou hij toe moeten geven dat hij zijn eigen bondgenoten op had zitten eten. Dat hij ze praktisch verraden had. Om te overleven, ja. Maar was dat een goed excuus? Dean betwijfelde het. Soms waren de normen en waarden van de Fireflies krom en al helemaal als het om kannibalisme ging. Hij hoopte vooral dat Charlotte hem er niet om zou haten als het boven water kwam. Dat zou hem pas echt kapot maken.
De regen gaf het landschap een sombere uitstraling. Sowieso had alles al een sombere uitstraling, maar stortregen kreeg het voor elkaar om alles nog even triester te maken. Lichamen van getatoeëerden, Fireflies en geïnfecteerden lagen door elkaar heen op de grond, verspreid over een vrij groot oppervlak. De regen maakte ook dat ze de lichamen nooit zouden kunnen verbranden, er was nergens nog droog hout te vinden. En ze hier laten liggen? Dat leek Dean ook geen optie. Niet dat hij zich er druk om ging maken. Hij was kapot. Dit was niet zijn taak.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was niet zoals ze gehoopt had dat de rest van hun hereniging zou gaan. Het liefst zou ze hem de rest van de tijd vasthouden, al was het enkel zijn hand, een kleine aanraking. Ze wilde er zeker van zijn dat het oké was. Dat hij oké was, dat zij oké was en dat hun relatie oké was. Ze nam het hem echter niet kwalijk. Hij moest doodop zijn en dat was aan hem te zien. Het baarde haar zorgen. Het was nog maar pas geleden dat hij dagenlang op de bank gelegen had en de dood in de ogen had gekeken.
Charlotte knikte bij zijn woorden. Het feit dat hij de moeite nam het te benoemen, was voor haar een teken dat het belangrijk was. Ze liep naar hem toe en gaf hem vluchtig een kus op zijn wang. ‘Ik ben zo terug.’ Ze hoefde hem niet te vertellen dat hij rustig aan moest doen. Hij zou er toch niet naar luisteren als hij dat niet wilde. Daarbij was Dean goed in staat zelf in te schatten wat hij op dit moment wel en niet kon doen.
De rust was teruggekeerd. Niet langer hoefde ze bang te zijn dat ze geraakt zou worden door een rondschietende kogel. Ze was er verdacht goed vanaf gekomen met enkel een paar kleine sneeën. Charlotte zocht naar een paar bekende gezichten, toen ze in de verte iemand luid hoorde kreunen. Hard genoeg om boven de natuurgeluiden uit te komen. Nieuwsgierig en ietwat bezorgd liep ze op het geluid af. Pas toen ze op enkele meters afstand was kon ze de verschillende gedaantes onderscheiden.
Twee mannen hielden een derde persoon overeind: Christian. Nee… Haastig liep ze op hen af. ‘Chris.’
Vermoeid tilde haar broer zijn hoofd op om haar gezicht te kunnen zien. Hij had er al een flinke tijd vermoeid uit gezien, maar dit spande toch wel de kroon. De leider van de Fireflies had flink hard meegevochten, maar niet zonder slag of stoot. Zijn linkerbeen was doordrenkt met bloed. Een stuk verband was strak boven het gat in zijn broek gebonden.
Was hij gebeten? Dat kon niet, dat mocht niet. Ze wilde hem niet verliezen, niet voor de tweede keer.
‘Geen zorgen,’ zei hij hees, ‘geraakt.’
‘Een kogelschot,’ verduidelijkte een van de anderen.
‘Hoe erg is het?’ vroeg Charlotte verstard.
‘Het ziet er niet goed uit, maar als we hem nu terugbrengen naar de basis, weet ik zeker dat Eliza wat voor hem kan betekenen.’
‘Nee,’ gromde Christian. ‘Ik ben… hier nodig.’ De leider voelde zich verantwoordelijk. Het gevecht was geklaard, maar dat betekende niet dat daarmee alles voorbij was. Ze hadden geen idee hoeveel gewonden er waren, wie ze allemaal verloren waren en wat het vervolgplan zou zijn. Hij wilde het afronden, omdat dat zijn taak was.
‘Met alle respect, meneer, maar als we niet direct gaan kan het flink gaan ontsteken met alle gevolgen van dien.’
‘Kan me niet schelen,’ reageerde hij schuw.
‘Maar mij wel,’ zei Charlotte. ‘Er zijn genoeg anderen die weten wat ze moeten doen. Ga alsjeblieft.’
Christian twijfelde duidelijk. Hij wilde rechtop gaan staan, waarschijnlijk om aan te tonen dat hij in orde was, maar het tegendeel werd bewezen. Hij zakte door zijn been, gromde een keer en zijn gezicht kromp ineen.
‘Breng hem naar de wagen en neem zoveel gewonden mee als dat jullie kunnen. De rest zal jullie spoedig achtervolgen,’ zei Charlotte. De mannen knikten. Godzijdank. Het zou wel goed komen, toch? Dean had ook een kogel opgevangen en zelfs nog vele andere wonden bij zich gedragen. Als hij het kon, kon haar broer het vast ook. Het waren zorgen voor later, nu moest ze eerst naar de plek toe waar Dean haar naar verwezen had.
Eenmaal achteraan zag ze een kleine gevangenis, gemaakt van hout. Mensen zaten geboeid aan een van de palen vast en konden geen kant op, wat misschien een geluk was. Een van de gevangen hing wat voorover gebogen en kreunde. In zijn arm stond een duidelijk tandafdruk. Een ander lag op de grond, met een dikke plas bloed onder zich. Het moest een verschrikkelijk gevoel zijn. Gevangen terwijl er een strijd uitbarstte en je geen kant op kon, compleet machteloos. Er waren nog drie anderen in de kooi, godzijdank in leven en zowaar ongedeerd. Voorzichtig kwam Charlotte dichterbij, om te controleren hoe ver de geïnfecteerde gevangene was. Het duurde niet lang voor hij opkeek. Het was een man met een volle baard en halflang haar. Angst stond in zijn ogen, maar vooral verdriet. Ze wist niet goed of het water op zijn gezicht afkomstig was van de regen of van zijn ogen.
‘Alsjeblieft, laat het stoppen.’
Moeizaam slikte ze. Charlotte had haar wapen herladen toen ze bij Dean had gestaan en voor hij haar had verwezen naar deze plek. Nu kwam dat niet verkeerd uit. Met lood in haar handen tilde ze het dodelijke wapen op en richtte deze op de man zijn hoofd. Het ergste was misschien wel dat ze de man herkende. Hij ging vaker mee op missies. Wellicht was hij een van de personen die zo naar had gedaan tegen Dean in het begin, maar later had ze hem er ook op betrapt dat hij Dean soms lachend op zijn schouder klopte.
De man sloot zijn ogen. Kon men zich ooit goed voorbereiden op de dood? Het moment dat alles plots zou stoppen en er geen nieuwe kansen uitgedeeld zouden worden.
De knal klonk luider dan alle andere schoten die ze die dag gelost had. Verdoofd staarde ze naar het lichaam dat in elkaar zakte. Nummer drie. Gevoelloos verborg ze het wapen, waarna ze om haar heen zocht naar de sleutels om de overige gevangenen te bevrijden. Het duurde niet lang voor ze vrij rondliepen.
Charlotte liep terug naar Dean, die met zijn armen op zijn benen leunde. Hij zag er doodop uit. ‘Het is tijd om te gaan.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het even blijven zitten hielp niet echt. Meerdere malen werden er twijfelende blikken op hem geworpen, al kwam daarna vaak een soort van herkenning waardoor men wist dat hij bij de goeien hoorde. Een enkeling kwam vragen of alles oké was. Veel aandacht besteedde hij er niet aan, puur doordat er gewoon geen energie was.
'Er gaat nu een wagen terug,' klonk een stem naast hem. Dean keek op, keek in het gezicht van een jonge vrouw die hij wel eens op de basis had gezien. Ze was vuil, had verschillende schrammen op haar gezicht en gescheurde kleren, maar leek verder ongedeerd. Een flauwe glimlach speelde rond haar lippen. 'Je kan mee terug, als je wilt?'
Dean schudde zijn hoofd. 'Ik wacht nog even op Charlotte,' reageerde hij, waarop de vrouw begripvol knikte. Ze liep weer weg en Dean volgde haar met zijn ogen. Nu ze wegliep, zag hij dat ze iets hinkte. Niet zo ongedeerd als ze leek, dus. Ze stapte in een overvolle wagen, de motor startte en langzaam verdween het voertuig uit het zicht. Al snel volgden er meer wagens, gevuld met gewonden en overlevenden. Het was maar goed dat de Fireflies voorbereid waren geweest en hadden gezorgd dat ze met ruim voldoende voertuigen deze kant op gekomen waren.
De Fireflies leken dezelfde conclusie getrokken te hebben als Dean: Verbranden was in dit weer onmogelijk. Ze legden de lichamen wel bij elkaar, geïnfecteerden gescheiden van hun eigen doden, maar verder konden ze niets. Dean vermoedde dat Christian later nog wel een ploeg zou sturen om dit af te maken, maar nu was het geen prioriteit. Logisch. De levenden moesten altijd voor de doden gaan. Dat was tenminste hoe Dean het zag.
Hij had zijn vriendin al van verre aan zien komen, dus het was geen verrassing toen hij haar stem hoorde. Hij had de afgelopen minuten gebruikt om zo veel mogelijk van zijn energieresten bij elkaar te schrapen en dat was redelijk gelukt. Voldoende om in ieder geval overeind te kunnen komen en in de richting van de wagens te lopen. Er stonden er nog maar een paar, voor de laatste overlevenden. Deze mensen waren allemaal slechts lichtgewond of zelfs zonder kleerscheuren uit het gevecht gekomen. Gevallen die niet zo veel spoed behoefden, dus niet met haast teruggebracht hoefden te worden naar de basis.
Zowel Dean en Charlotte stapten in een van de laatste wagens, die al snel begon te rijden. Het grootste deel van de reis werd in stilte gevolgd, met een enkeling die pleisters plakte op kleine verwondingen na. Hoewel iedereen hier het overleefd had en de strijd gewonnen was, was de sfeer niet positief. Er waren mensenlevens verspild en er waren ook veel goede mannen en vrouwen overleden. Geen reden om een groot en uitbundig feest te vieren, dus. Dean voelde zich er niet schuldig om dat deze mensen hun leven hadden gewaagd zodat hij gered kon worden, maar hij ging er ook niet de nadruk op leggen. God, hij was al lang blij dat zowel hij als Charlotte het redelijk goed overleefd hadden. Als zij het niet overleefd had, dan had hij zich pas schuldig gevoeld. Want Dean was niet achterlijk. Hij wist heel goed dat de enige reden dat Charlotte mee was gegaan, hij was. Als hij hier niet geweest was, was zij echt niet meegegaan. En dat terwijl ze niet eens wist of hij überhaupt nog wel leefde. Voor hetzelfde geld was hij al doodgegaan voordat de reddingsoperatie begonnen was. Wat als zijn tatoeages hem niet gered hadden?
Dean legde een arm om zijn vriendin heen. Hij zei verder niets, hij zou niet eens weten wat hij tegen haar zou moeten zeggen op dit moment. In plaats daarvan trok hij haar iets dichter tegen zich aan, waarna hij zijn ogen sloot en zo goed en kwaad als dat ging een beetje probeerde te ontspannen. De wagen was niet heel comfortabel en hobbelde over de route, maar op dit moment zou Dean overal kunnen uitrusten.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het weer was een stuk zachter dan de dag ervoor. De zon zorgde voor een aangename temperatuur en vocht tegen de grote waterplassen die op de weg lagen. Het rook lekker, de regen. Het voelde alsof de natuur hen wilde opvrolijken na het vreselijke slachtveld. Elf doden. Ze waren elf mensen verloren die dag en er waren tig gewond geraakt. Zelfs enkelingen die op dit moment tegen de dood vochten. Charlotte was vanochtend op tijd weggegaan om bij haar broer langs te gaan. Hij was bij bewustzijn en naar omstandigheden ging het goed, maar Eliza vertrouwde het niet helemaal. Daarnaast was Christian gebrand om morgen zijn taken weer op te pakken.
Na een korte wandeltocht kwam Charlotte weer thuis aan. Dean was uitgeput geweest. Zodra ze thuis waren, was hij zijn bed ingedoken. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, het waren zware dagen geweest en toen ze terug waren gekomen op de basis, hadden ze eerst een medische check gekregen. Dean vond het onnodig, maar na haar aandringen onderging hij het alsnog. Zijzelf haar een hechting in haar arm gekregen. De snee bij haar sleutelbeen was niet erg diep en had dan ook geen verdere zorg nodig. Hierdoor duurde het lang voor ze naar huis konden en Dean was bijna ingestort toen ze eenmaal thuis aankwamen. In de ochtend had ze hem kort gewekt om te vertellen dat ze wegging en hij vooral zijn rust moest nemen. Het had niet lang geduurd voor hij weer in slaap was gevallen. Het zou haar niet verbazen als hij nu nog steeds sliep.
Ze hing haar jas aan de kapstok en wierp een korte blik de kamer in, maar zoals gedacht was hij hier niet. Ze liep naar boven en trof hem in hun slaapkamer aan. Hij lag nog steeds in bed, maar was wel wakker. Hij lag op zijn rug met zijn handen achter zijn hoofd en keek met een kleine glimlach haar kant op toen ze de deur opendeed.
‘Goedemorgen schone slaapster,’ grapte Charlotte. Ze schopte haar schoenen uit en liet zichzelf naast Dean op het bed vallen. Ze gaf hem een korte kus en liet haar vingers over zijn wang glijden.
‘Hi,’ zei hij enkel. Zijn stem was nog wat hees, wat haar de indruk gaf dat hij pas net wakker was geworden.
‘Heb je een beetje uit kunnen rusten?’ vroeg ze, nu wat bezorgder.
Hij knikte.
Er hing een ontspannen sfeer en het was zonde die te verpesten, maar Charlotte kon de zorgen niet van zich afzetten. ‘Hoe is het met je? Het moet niet makkelijk geweest zijn.’ Dat was zacht uitgedrukt. De afgelopen jaren hadden ze veel meegemaakt, maar de dag hiervoor stond hoog in de lijst van de dagen die ze liever zou vergeten. Ze had erg onrustig geslapen die nacht. De dag herhaalde zich continu in haar dromen, maar dan met ergere uitkomsten. Daarnaast gingen haar gedachten steeds uit naar de levens die ze beëindigd had. En ze maakte zich zorgen. Zorgen om Christian, Dean, maar ook om het kleine leven dat in haar groeide. Was dit de wereld waarin ze een kind wilde laten opgroeien?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het geluid van de deur die sloot had hem wakker gemaakt. Nadat Charlotte die ochtend vertrokken was, was Dean weer in slaap gevallen. Nu was hij echter uitgerust en hoewel hij nog niet uit bed wilde komen, sloot hij zijn ogen niet opnieuw. Er klonk wat gerommel beneden, maar daarna hoorde hij voetstappen op de trap. Niet veel later zag hij Charlotte in de deuropening.
Toen ze eenmaal naast hem lag, kroop hij iets dichter tegen haar aan. Praten wilde hij eigenlijk niet, hij had de hele nacht onrustig geslapen. De beelden van de dag ervoor en de herinneringen die hij had aan de korte tijd die hij bij de bende had gespendeerd, bleven in zijn hoofd spoken. Ook nu, nu Charlotte naast hem lag en hij eigenlijk uitgerust en ontspannen moest zijn, hoorde hij de geluiden van stervende mensen nog. En het uitbannen lukte niet, natuurlijk lukte dat niet.
Hij legde een arm om zijn vriendin heen, trok haar dit keer dichter tegen zich aan. Hij realiseerde zich terdege dat hij moest praten over wat er gebeurd was, over hoe alles verlopen was, maar hij wist ook dat hij niet wist hoe.
'Was het ook niet,' zei hij, langzaam. Eigenlijk wilde hij er verder geen woorden aan vuilmaken. Een herbeleving had hij eigenlijk geen zin in.
Zijn vrije hand, de hand die niet om Charlotte heen lag, haalde hij onder de dekens vandaan. De arm, vol met tekeningen en vage littekens die nooit meer zouden verdwijnen, draaide hij langzaam. De tekeningen, de intrigerende plaatjes en het lijnwerk dat het tot een geheel maakte. Het maakte hem uniek, een buitenstaander. Het maakte hem anders. 'Ze dachten dat ik een van hun was,' zei hij zacht. Hij slikte. Meer wilde hij er eigenlijk niet over kwijt en hij legde zijn hand dan ook weer terug op het bed. Hij was geen Firefly. Niet in de ogen van de bende. Logisch, hij had geen enkel iets dat hem aan de organisatie bond. Geen ketting. Geen wapens waar het logo van de Fireflies op gekrast was. Geen kleding. Hij was geen Firefly.
Maar hij was ook geen bendelid. De tatoeages suggereerden van wel en als hij de mening van alle andere mensen in deze basis moest geloven, maakte dat hem wel een lid van de bende. Vooroordelen.
Meer dan ooit wenste hij dat ze weg konden. Hij wilde terug zijn eigen leven leiden, misschien zelfs terug naar Sam. Daar voelde hij zich tenminste thuis. Daar hoorde hij erbij, met de tekeningen op zijn huid. De mannen zouden hem klakkeloos terug accepteren, zonder een moment te twijfelen. Charlotte ook. Ze zou net zo welkom zijn als eerst en ze zou kunnen leren, eindelijk eens goed kunnen leren vechten. Veel beter dan op de basis. Maar hij sprak de woorden niet uit. Het was te gevaarlijk, al helemaal nu ze een kind droeg. Hij kon niet van haar vragen, wilde niet van haar vragen om te vertrekken. Haar familie was hier.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dat was iets waar ze nog niet eens over nagedacht had. De angst en de zorgen van de afgelopen dagen waren vooral gebaseerd op verlies en verwonding. Ze was bang geweest dat Dean zwaargewond was of zelfs was omgekomen in de strijd, al had ze die laatste gedachte zoveel mogelijk verbannen. Toen ze hem had gezien in de strijd, overeind en zo goed als ongedeerd, had haar hart een sprongetje gemaakt en werd ze overspoeld met opluchting. Hij was oké. Hij leefde nog. Er waren dingen die niet klopten, maar daar had ze niet eens over nagedacht. Dat was nu iets waar ze zich schuldig om voelde.
Het moest beangstigend zijn geweest, zelfs voor Dean. Het feit dat hij erkende dat het niet makkelijk was geweest, was meer dan alleen een bevestiging van haar woorden. Dean gaf niet snel toe dat hij het ergens moeilijk mee had. Gelukkig had Dean geleerd om zich open te stellen tegenover haar. Niet altijd even gemakkelijk, maar hij deed het wel.
Het was moeilijk om op een juiste manier te reageren. Ze had geen idee wat hij had doorstaan en betwijfelde of hij er woorden aan vuil wilde maken. Daar waar zij graag wilde dat hij erover zou praten, wist ze dat praten niet de voorkeur van Dean kreeg. De weinige woorden die hij met haar deelden, waren voor nu voldoende om te begrijpen wat er in zijn hoofd om ging. Ze dachten dat hij een van hen was. Dat verklaarde waarom mensen hem zo hatelijk ontvingen in de Fireflies. Ze zagen hem als een van die misselijkmakende psychopaten. Ze had geruchten gehoord over de groep en het liet haar huiveren. Toch verdreef dat het schuldgevoel niet van de twee levens die ze had genomen.
Charlotte kwam iets overeind en reikte naar de hand die Dean zojuist had bestudeerd. Haar vingers staken fel af tegen zijn versierde hand. Een contrast dat hun relatie illustreerde. Mede doordat ze zo verschillend waren, was hun liefde zo sterk. ‘Misschien lijk je van de buitenkant op ze,’ zei ze. Het was iets wat ze niet kon ontkennen. In het gevecht had zelfs zij moeite gehad om hem te herkennen. De regen speelde daarbij een grote rol, maar de groep getatoeëerde mannen evengoed. ‘Maar voor mij is dat de enige overeenkomst. Je hebt een goed hart, Dean.’ Op dit soort momenten haatte ze het dat ze haar gevoelens niet goed in woorden kon uitdrukken. Ze wist niet goed welke woorden Dean nodig had en hoopte dat haar woorden een goede poging waren.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Een goed hart. Wat betekende dat? Misschien hadden de mensen in de bende ook wel een goed hart, maar was dat door de drang om te overleven op de tweede plek gezet. Of op de derde. Of op de vierde. Dean schudde zijn hoofd. Het was duidelijk dat Charlotte haar best deed om hem een beter gevoel te geven, maar het werkte niet. Het sentiment stelde hij op prijs, dat zeker, maar het was niet voldoende om hem gerust te stellen.
Hij perste een flauwe glimlach op zijn lippen, maar echt sterk kon hij zich niet houden. Een langdurig gesprek over de genuanceerde lijn tussen goed en kwaad zat er dit keer niet in. Dat ging hij niet trekken. Waarschijnlijk zouden de ervaringen van de afgelopen dagen hem toch alleen maar het idee geven dat hij aan de verkeerde kant van die lijn stond.
'Ik moest overleven, Char.' Hij wist zeker dat dit niet voldoende was om aan haar duidelijk te maken wat hem zo dwarszat. Er waren veel dingen die hem dwarszaten, en nu hij eenmaal was begonnen met praten werd het lastig om de dingen van elkaar te onderscheiden. Een duidelijke lijn in zijn woorden te houden. Grappig, vaak was het andersom. 'Zij dachten dat ik zo was als zij. Dus wérd ik ook als zij. Ik wist niet...' even stokte zijn stem. 'Voor hetzelfde geld had Jared het niet gered, zouden jullie nooit een reddingsoperatie op kunnen zetten. Voor hetzelfde geld zou ik de rest van mijn leven bij deze mensen door hebben moeten brengen.'
Charlotte zweeg nog steeds, wat misschien maar goed was ook. Dean wist niet of hij anders door had kunnen gaan met wat hij aan het vertellen was. Hij pakte haar hand, de hand die ze bij de zijne had gelegd voor ze begon te spreken. Hij ging nog zachter spreken. 'De verhalen... Ze zijn waar. Het zijn kannibalen. Vechters. Overlevers, het recht van de sterkste. En voor een kort moment, voor een korte tijd, was ik dat ook, Char.' Het was eruit. Misschien niet zo duidelijk dat ze direct zou begrijpen waar hij op doelde. Maar hij kon de woorden anders niet uit zijn mond krijgen. Dat hij mensenvlees had gegeten. Dat hij zich voor een moment thuis had gevoeld in de ruwe wereld waarin de bende had geleefd. Het waren overlevers, net zoals Dean. Hij was niet goed of slecht, al geloofde Charlotte dat misschien wel. Hij was neutraal. Het enige dat ertoe deed, was overleven. Dat was altijd het belangrijkste geweest. Charlotte had daar verandering in gebracht, maar in essentie was Dean nog steeds een overlever. Een vechter. Hij was geen Firefly, nog steeds niet. Hij was blij dat de groep hem en de anderen had gered, maar dat had meer met Charlotte te maken dan met de organisatie. Charlotte was het enige dat ertoe deed. En hij was ergens doodsbang dat ze zich zou realiseren wat hij had gedaan, wat er was gebeurd, en daardoor weer zou gaan twijfelen. Dit keer niet aan zichzelf, maar misschien wel aan hem. Ze wist dat hij zich nooit geheel thuis had gevoeld bij de Fireflies. Ze wist dat, hoewel hij niet zo was zoals de bende, hij niet streed voor een hoger doel.
Dean liet haar los, gaf haar de mogelijkheid om afstand te nemen en ging zelf al overeind zitten. Ongewild schoten de beelden van de afgelopen dagen door zijn hoofd. Overleven was belangrijk. Charlotte was belangrijk. Dat was alles wat ertoe deed.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het had niet lang geduurd, maar voor een moment was hij geweest zoals de barbaren. De psychopaten waar de meest verschrikkelijke verhalen over te ronde gingen. Afschuwelijkheden waar Dean van beschuldigd werd in zijn eerste tijd hier. Hij had ervoor gestreden om het tegendeel te bewijzen, om vervolgens te moeten ondergaan wat voor gruwelijke ideeën ze hadden gehad over hem. Het was confronterend. Het idee dat Dean inderdaad dingen gedaan had die niet door de beugel konden. Als ze zijn woorden goed begreep had hij zich gemengd in de groep, wat betekende dat hij eveneens omschreven kon worden als kannibaal. Het idee liet haar nekharen overeind staan. Niet omdat ze het Dean kwalijk nam, maar omdat hij in een situatie had gezeten waarbij dat nodig was geweest. Dean was een overlever, dat was duidelijk, maar hij zou zoiets nooit gedaan hebben als hij een andere keuze had gehad.
De afstand voelde koud aan en dat was het laatste wat ze wilde. Hij had misschien dingen gedaan die in anderen hun ogen slecht waren, maar uiteindelijk was Dean hier het slachtoffer. Charlotte ging rechtop zitten en draaide zich iets bij, zodat ze schuin tegenover hem zat. Hij zag er terneergeslagen uit, een uitstraling die hem niet paste. Kalm en vastberaden pakte ze zijn handen vast. ‘Dean…,’ fluisterde ze zacht, ‘je deed wat je moest doen. En daar zal ik je nooit op afrekenen. Ik hoop dat je dat weet.’ Zacht en toch aanmoedigend kneep ze in zijn handen. Ze wilde hem opbeuren, maar had geen idee hoe ze dat moest doen. Niks leek voldoende te zijn en ze betwijfelde of er überhaupt een antwoord was dat goed genoeg was. ‘Ik vind het heel erg dat je dit hebt moeten meemaken. Ik zou willen dat we je eerder hadden kunnen bevrijden om je dit alles te besparen. Maar ik ben er voor je, wat er ook is, oké? Ik weet dat ik niet de beste ben in dit soort gesprekken, maar ik vind het wel fijn dat je het met me deelt.’ Haar blik was op zijn gezicht gevestigd, zodat ze zijn reactie kon pijl en hem bemoedigend kon toe glimlachen zodra zijn blik de hare vond.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Gelukkig behield ze de afstand niet. Het luchtte hem enigszins op dat Charlotte de afstand tussen hen weer verminderde, alsof het een bevestiging was dat het allemaal niet zo erg was als hij dacht. Gelukkig. Het was nog steeds erg, dat zou ook wel zo blijven, maar op zijn minst was Char niet boos op hem. Of teleurgesteld. Maar zij was niet de enige die een mening over hem had en hoewel hij blij was dat zij in ieder geval geen negatief beeld over hem had, was er best een kans dat ze de enige was.
'Jij neemt het me misschien niet kwalijk,' antwoordde hij zacht. Hij pakte haar handen iets steviger vast, keek naar hun verstrengelde vingers in plaats van naar haar. 'Maar wat gaat Christian denken? Of de andere mensen van de Fireflies? Persoonlijk kan hun mening me vrij weinig schelen, maar ik weet dat jij er meer waarde aan hecht dan ik.'
Dean zuchtte even, schudde zijn hoofd. 'Laat maar, het doet er niet toe,' vulde hij zichzelf aan voordat Charlotte de kans kreeg om er iets over te zeggen. Hij perste een glimlach op zijn gezicht. 'Het doet er niet toe.'
En het deed er ook niet toe. Tenminste, niet echt. Zo lang Charlotte hem niets kwalijk nam, hechtte Dean niet zo heel veel waarde aan de mening van anderen. Ze mochten hem toch al niet. Dat ze hem de schuld zouden kunnen geven van dit fiasco, was een ander verhaal. Maar zelfs dat was realistisch gezien niet logisch, want ze hadden meerdere personen kunnen redden. De gevangenen. En een hele groep was al dood gegaan, dus in principe was het wraak.
Een nare gedachte bekroop hem. Wat als ze dachten dat Dean al die tijd onder een hoedje had gespeeld met de bende? Dat hij de Fireflies in de val had gelokt om ze op die manier te verzwakken? Nee, dat was belachelijk. Toch? Anders had Charlotte daar wel iets van gezegd. Daar ging hij toch vanuit.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
‘Het doet er wel toe,’ sprak Charlotte hem tegen. Ze had even de tijd genomen om na te denken over haar reactie en had in eerste instantie Dean zijn zin willen geven om het hierbij te laten. Na enkele seconden besloot ze daarentegen dat het gesprek nog niet uitgepraat was, omdat hetgeen wat ze te zeggen had belangrijk was voor hem om te weten. ‘Er zullen vast genoeg mensen zijn die er een mening over hebben. Sommigen zullen het met mij eens zijn, sommigen niet. Ik heb geen idee wat Christian ervan vindt, maar ik weet wel dat ik er geen genoegen mee zal nemen als hij je omwille van die mening anders zal behandelen.’
Hij leek wat geërgerd om het feit dat ze erover doorging, terwijl hijzelf een einde had willen breien aan het gesprek. Nogmaals kneep Charlotte in zijn handen, omdat ze haar volgende woorden kracht wilde bijzetten. ‘Dean, ik houd van je, dat weet je. Als het nodig is, ben ik bereid dit alles achter me te laten. Ik wil bij je zijn, maar ik wil ook dat je gelukkig bent.’ Het was een gevaarlijke belofte, maar ze stond volledig achter haar woorden. Het zou moeilijk zijn om een baby op te voeden buiten de Firefly-basis. Eveneens zou het moeilijk zijn om Christian, haar lang verloren broer, achter te moeten laten. Dat nam niet weg dat ze dat over had voor de jongeman die haar hart gestolen had. Soms miste ze de tijd die ze samen rondreisden. Hier was het veiliger, hier hadden ze zekerheid en hier was haar familie. Het was de veilige optie, maar soms miste ze de spontaniteit van het reizen. En ondanks dat Charlotte sociaal was aangelegd, was het zelfs haar hier te druk op sommige momenten. Ze voelde zich soms onbekwaam tussen alle Firefly-soldaten. Een gevoel dat ze in het bijzijn van Dean accepteerde, terwijl ze hier het gevoel had haarzelf te moeten bewijzen. Ze was een emotionele achtbaan doorgaan op deze plek. Het had veel goede momenten gebracht, maar ze had zich vaak genoeg ellendig gevoeld. Ze stond er niet om te springen om weg te gaan van deze plek, maar ze zou er vrede mee hebben.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld