O | The illiterate of the 22nd century will n - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Een glimlach speelde rond haar lippen toen ze merkte dat hij begreep waarom hij eerst moest eten. Pas als zij zeker wist dat hij het door had geslikt, zou ze ook gaan eten. Ze hield dan ook goed in de gaten wat hij deed, als een kat die haar prooi bestudeerde. Toen ze zeker was dat hij de reep had doorgeslikt, vertrouwde ze het iets meer. In een snelle beweging griste ze de rest van de reep uit zijn handen. Een andere zou ze niet aanraken, wie weet had hij er net een tussen gedaan die niet met verdoving gevuld was om haar om de tuin te kunnen leiden. Zo makkelijk zou ze zich niet uit de weg laten ruimen.
Voordat ze een hap van de reep nam, rook ze er eerst aan. Net zoals het flesje sap rook ook dit ding zoet, iets te zoet zelfs. Maar ze wist ook dat ze het nodig had om aan te sterken, dus ze begon aan de reep te knabbelen. De smaak was niet eens zo heel erg naar en nu ze eenmaal begon te eten voelde ze dat ze daadwerkelijk wel erg veel honger had. Ze had al honger gehad toen ze haar gevangen hadden genomen, maar daarna had ze ook niet gegeten uit angst voor de eventuele verdovingsmiddelen die in het voedsel konden zitten.
De neiging om toch een van de verpakte etenswaren te pakken en dus meer te eten, was zeer aanwezig. Shira besloot het echter niet te doen. Deels vanwege haar wantrouwen, maar ook omdat ze wist dat haar lichaam niet gewend was aan deze hoeveelheid voedingsstoffen. Als ze te veel at, wist ze zeker dat haar lichaam het zou afstoten. Dus knabbelde ze op rustig tempo door op de reep die ze had, wat meer dan voldoende zou zijn voor de komende dagen.
'Als ze weten wie ik ben, zullen ze ineens niet meer twijfelen om me open te snijden, Ram,' reageerde Shira, koeltjes. Ze wisten allebei heel goed dat haar identiteit geheim moest blijven, dat ze anders geen enkele kans van overleven zou hebben. Ze zuchtte. God, was ze maar nooit gevangen genomen. Had hij haar ware identiteit nou maar nooit ontdekt. Dat zou alles veel makkelijker maken.
Na drie muizenhapjes besloot Shira dat ze genoeg had gehad. Ze legde het restant van de reep terug op tafel, zorgvuldig ervoor kiezend hem apart te houden van de andere etenswaren. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Rosa dichterbij was gekomen, ze stond nu vlak achter de jongeman met het klembord. Shira keek met een vragende blik naar haar. De Ram moest vast het idee hebben dat ze straal langs hem keek, nu.
'Hij zou een aantekening moeten maken van het eten,' merkte Rosa op. Het ontspande de sfeer weer een beetje. Shira moest er in ieder geval om glimlachen.
'Rosa zegt dat je moet opschrijven dat ik gegeten heb,' herhaalde het tengere meisje dan ook, waarbij ze haar blik weer op de Ram richtte. Aries. Wat dan ook. Ze herkende hem in ieder geval niet van vroeger.
'Oh, en nu we het er toch over hebben, wat waren jullie anders van plan om te gaan doen? Als opensnijden geen optie is?' Ze besloot er een spelletje van te maken, keek met grote ogen naar de jongeman. 'Me mee naar beneden nemen? Mijn bloed injecteren in een proefpersoon?' Haar ogen lichtten op en ze ging wat meer overeind zitten. 'Andere mensen naar buiten sturen? Kijken wat er gebeurt?' Ze lachtte. Het was niet echt een grappige situatie, maar Shira vermoedde dat de energiereep zijn werk nu al begon te doen. Hypermoderne etenswaren, ze kon erbij zweren.
'Neem mijn moeder maar.' Ineens werd haar blik bloedserieus. Haar moeder was, zo ver Shira wist, haar enige overlevende familielid. Haar vader was zeg maar dood. Dankzij haar. Waardoor ze naar boven was gestuurd. Oh ja. 'En als jullie daar dan toch mee bezig zijn, vraag haar direct waarom haar oh zo perfecte dochter ooit haar man zou vermoorden.'
Ze kwam overeind. Uitgepraat. 'Tot de volgende keer, Ram,' zei ze, waarna ze van de tafel af kwam en op het bed ging zitten, haar rug naar hem toe. Ongewild had ze met haar woorden herinneringen opgeroepen die ze helemaal niet wilde herbeleven en zo lang hij hier was, kon ze niet tot rust komen. Ze had Rosa nodig, maar zo lang hij hier was hield haar vriendin zich op de achtergrond.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Rosa heeft overduidelijk observatietalenten,’ grinnikte hij, een poging tot een grapje. Aries wist dat Rosa een fictief verzinsel was en dat Shira in werkelijkheid zelf had bedacht dat hij haar gedraging op moest schrijven. Hij noteerde dan ook dat ze had gegeten. Niet alles, slechts een paar kleine hapjes. Ze had het rustig gedaan en ondanks dat ze het terug had gelegd, was het duidelijk dat ze het zo neer had gelegd dat ze het nog altijd zou kunnen onderscheiden van al het andere eten. En dat er niet mee gerommeld kon worden. Tot zover haar vertrouwen in hem. Ze dacht nog steeds ter een kans was dat hij haar zou vergiftigen.
‘Als ik weet wat we anders van plan zijn, dan houd ik je op de hoogte,’ besloot Aries. Hij wilde niet meegaan in haar spelletje. Hij was lsim genoeg om te weten dat ze hem probeerde uit te lokken, net zoals dat zij slim genoeg was om zich te realiseren dat hij niet zomaar voor haar trucjes zou vallen.
‘Tot de volgende keer, Li,’ groette hij Shira. Het was duidelijk dat ze klaar was met het gesprek. Ze had zich van hem weg gedraaid en het zou niet gaan helpen als hij nu bij haar op bed zou gaan zitten. Hij verwachtte eerder dat ze hem dan meteen van het bed zou duwen en hij op de grond zou belanden. Het was genoeg voor vandaag. Hoe meer Aries zou investeren in het vertrouwen, hoe sneller ze een gezamenlijk doel zouden kunnen stellen. Dan zou hij haar mee kunnen laten werken. Hij had echter het gevoel dat het nog wel even zou duren, aangezien ze behoorlijk slim was en maar al te goed door leek te hebben wat er precies aan de hand was.
Aries liep de ruimte uit en nam de nodige nazorg-maatregelen, waaronder zijn aantekeningen kopiëren en veilig opbergen, zodat ze niet zomaar in de verkeerde handen konden vallen. Hij controleerde zijn horloge, waar op aan werd gegeven dat hij nog enkele minuten had voordat Will zou komen. Sinds Will boven de grond was, was hij de leider van de missie. In ieder geval voor hun kolonie, maar het was duidelijk dat hij ook dacht de anderen te kunnen commanderen. Aangezien zij nu in de meerderheid waren, was dat ook gemakkelijk te bereiken voor Will. Aries had er zo zijn meningen over, maar daar was hij niet voor naar boven gebracht. Hij was hier om Shira te observeren en haar gedrag te analyseren.
Aries maakte zijn weg naar de ruimte waar hij met meerdere onderzoekers vaak aan het werk was, als hij Shira niet aan het observeren was tenminste. Will stond al bij zijn bureau en hij leek behoorlijk ongeduldig te zijn. Aries wierp nogmaals een blik op zijn horloge, maar hij was niet te laat. Sterker nog, Will was te vroeg.
‘Het gaat niet snel genoeg, Aries.’ Will was geïrriteerd. Duidelijk.
Aries pakte zijn bureaustoel en gebaarde er naar. ‘Wil je zitten?’
‘Ik wil dat we voortgang maken. Iets wat we nu niet doen. We hebben nog steeds geen idee wat er precies met haar aan de hand is. Waarom ze het heeft overleefd. En jouw “gesprekjes” helpen overduidelijk niet genoeg.’
‘Het kost tijd om iemand haar vertrouwen te winnen,’ wees Aries hem terecht. ‘En ik ben van mening dat mijn gesprekken wel degelijk een positieve invloed hebben op het onderzoek. Ze wordt minder afstandelijk en ze vertelt dingen uit haarzelf. Dat lijkt me toch progressie.’
‘Niet genoeg progressie. Het gaat te langzaam,’ herhaalde Will zijn eerdere woorden. ‘En ik wil niet dat er straks anderen bij komen en zich gaan bemoeien met wat wij hier aan het doen zijn. We hebben eindelijk de andere groep onder controle en uiteraard besluit dat oude wijf een nieuwe groep naar boven te sturen.’
‘Anna?’ gokte Aries, aangezien Will het over een oudere vrouw had. Veel oude vrouwen hadden ze in hun kolonie niet. Anna was de enige die bij hem op kwam. ‘Stuurt ze nieuwe mensen naar boven?’
‘En niet zomaar mensen!’ Het was duidelijk dat Will zijn irritatie hier de oorsprong had gevonden. Dat het proces niet snel genoeg ging, was slechts een bijkomstigheid. Hij was overduidelijk geïrriteerd door het nieuws dat er meerdere mensen naar boven zouden komen.
‘Ze stuurt Shae. En ik weet zeker dat ze dat expres doet. Waarschijnlijk heeft Shae er nog persoonlijk om gevraagd, puur om mij dwars te zitten.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eigenlijk was zeven man helemaal niet zo veel. Niet vergeleken met het aantal mensen dat al bovengronds rondliep. Toch voelde Thomas zich vrij zeker over de groep die nu naar boven aan het klimmen was. Hij en Shae hadden vijf anderen uitgezocht om daarmee het team bovengronds te gaan versterken. Deels omdat er een nieuwe ontdekking gedaan was, maar ook deels om de balans weer een beetje te herstellen. Will had zijn wil nogal opgelegd aan mensen die niet bij zijn kolonie hoorden en dat stelde Anna natuurlijk weer niet op prijs. Het sturen van Shae en Thomas was al een dolksteek. En hij had er zin in. 'Niet schrikken van het felle licht,' had hij zijn mensen geïnstrueerd. Met de ervaring die ze vorige keer hadden opgedaan in de bovengrondse wereld had Thomas deze mensen zo goed mogelijk voorbereid op de expeditie. Had ze verteld dat ze niet moesten schrikken van het gebrek aan zicht, de vage omtrekken in plaats van duidelijke vormen. Dat ze minder zagen, maar dat dat niet betekende dat ze minder konden. Shae had de tijd genomen om ze al zo veel mogelijk over de onbekende apparatuur te leren, zodat ze snel mee zouden kunnen draaien in het onderzoek.
Vlak voordat ze weggingen had Thomas nog snel de laatste updates bekeken van boven. Over het meisje, dat nu een naam had. Li. En dat ze niet goed meewerkte in de onderzoeken. Dat Will ongeduldig begon te raken en dat afreageerde op de verkeerde mensen. Geen goed bericht, dus. Thomas maakte zich licht zorgen, al wist hij ook dat Will het niet kon maken om publiekelijk bepaalde dingen te zeggen. Nu de andere kolonie niet meer van hen afhankelijk was, werd het moeilijker voor Will om zichzelf als leider te bestempelen. Om alle macht naar zich toe te trekken. Een goed teken.
Allemaal droegen ze de maskers die hen zouden beschermen tegen de dodelijke lucht. Thomas vroeg zich af of er meer immune mensen waren, maar dat ze dat gewoon nog niet ontdekt hadden. Daarvoor zouden ze DNA moeten gaan vergelijken, dat van Li met dat van hun eigen mensen. Tenminste, als ze überhaupt een verschil konden vinden in het DNA van het meisje vergeleken met een mens dat niet tegen de lucht kon. Dat was ook een ding. Bovengronds hadden ze de apparatuur niet om zoiets goed te testen, had hij gehoord. God mocht weten hoe ze dan die onderzoeken op het meisje wilden gaan uitvoeren. Thomas had er nogal wat vragen over.
'Iedereen gewend?' vroeg hij, nu iedereen bovengronds was en enkele minuten had kunnen wennen aan het licht. Zelf had hij van die paar minuten genoten, het warme licht weer op zijn huid en, ondanks het masker, de geuren van de bovengrondse wereld. Het was anders dan thuiskomen, bovengronds zou voor hem nooit thuis kunnen worden, maar het was een prettige ervaring. En toen hij naar zijn vriendin keek, naar Shae, zag hij aan haar dat ze ook genoot van het feit dat ze weer bovengronds was. Het was iets dat ze had moeten missen, de afgelopen maanden. En dat terwijl zij juist klaargestoomd was om als onderzoeker veel bovengronds te werken. In dat opzicht was hij blij dat Anna haar weer naar boven had gestuurd, zelfs al had de oude vrouw daar andere redenen voor gehad.
Hij gebaarde dat Shae voorop moest gaan lopen. Ondanks het feit dat hij hier eerder was geweest, kende zij de weg stukken beter.
'Loop voorzichtig, de grond is een stuk minder effen dan thuis,' waarschuwde Thomas zijn groep nog, waarna ze langzaam in beweging kwamen. Ze hadden nog een stuk af te leggen, een reis van enkele uren, maar dit keer was het prettiger dan de vorige twee keren dat Thomas op dit pad had gelopen. Hij liep weer naast Shae, net zoals die eerste keer. Een flauwe glimlach op zijn gezicht. 'Weet je nog, hoe je ons verachtte al die maanden terug?'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld