Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Wicked ones

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een bedenkelijke blik schuilde in de ogen van Alexander Lavrov. Achter dit verschool een denkproces dat van Quaid weggehouden werd, een waarvan hij de tandwielen leek te zien draaien maar niet van herkennen kon waartoe deze precies behoorden, en wat het resultaat zijn zou. Het enige wat door zijn eigen gedachten leek te gaan zodra hij zijn ogen op die van Alexander vast pinde, was dat de man deze deal niet afslaan kon. Daarvoor bood hij hem te veel kansen om zijn rivaal de grond in te werken en het imperium te doen vervagen. Nergens zou Alexander betere insider informatie kunnen verkrijgen dan uit een van de erfgenamen zelf; daar kon nog geen omgekochte loopjongen aan tippen.
De goedkeuring van zijn plan deed hem kort grijnzen, zijn pupillen het pad van die van Alexander laten volgen om uiteindelijk bij Aibell terecht te komen. Haar gelaat sprak boekdelen onderwijl ze zich naar haar broer wendde. De afkeuring stond op haar voorhoofd geschreven, dat wat Quaid's grijns voor enkele seconden vergrootte nu hij wist dat Aibell niks te maken had tegenover hem. Haar broeder had inmiddels zijn toestemming voor zijn lidmaatschap bij de Lavrov's al bekend gemaakt.
Het weerhoren van zijn samenwerking met Aibell liet zijn tevredenheid voor geen moment vervliegen. Het kon hem niet schelen dat hij zich tegenover de zus van Alexander bewijzen moest voordat ze hem de wraak toevertrouwden, die hem nu beloofd werd. Zelfs al was hij van mening dat hij alleen beter werkte dan met een babysitter aan zijn zijde. "As long as I get the revenge you promised right there," murmelde hij met genoegen. "I'm fine with working alongside a nanny." Zijn blik schoot kort door naar Aibell, al was het om haar iets uit te dagen en te tergen. Het beeld van haar gezichtsuitdrukking die overgenomen werd door ontsteltenis vond hij op zijn zachtst gezegd vermakelijk.
"We have a deal." Hij hief zijn hoofd op naar Alexander, die inmiddels zijn bureaustoel al weer verlaten had en achter het bureau stond. "Yeah, yeah, I will follow orders, will not dare to touch the princess or I get the bullet, and stuff. Got the message, Comrade." De neiging om met zijn ogen te rollen uit verveling en lichte irritatie schoot door hem heen, maar hij wist zich in te houden; het zou wellicht het beetje gastvrijheid wat Alexander leek te bezitten, snel doen verdwijnen als Quaid hem niet aan zou staan.
De ruiten achter het bureau trokken zijn aandacht geleidelijk aan weg van de man. De omgeving waar ze op uit kijken zouden, was waarschijnlijk de parkeerplaats rondom het pand. Daar waar ook hij zijn Mustang had laten staan om het gebouw binnen te dringen. Sceptisch keek hij langs Alexander heen naar buiten.
"You probably ordered your men to search my transport, as I can imagine would be protocol," opperde hij. "But I would like to keep my car and whatever's inside in one piece, just like it was when I arrived. Recalling your guards would be much appreciated."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Haar ogen vernauwden zich bij het horen van de denigrerende benaming in haar richting. Hij zag haar als een nanny, als zijn babysitter? Aibell was eraan gewend dergelijke woorden of andere scheldwoorden haar kant op te krijgen, maar van de één kon ze het beter hebben dan van de ander. De meeste mensen deden er simpelweg niet genoeg toe voor haar om moeite te verspillen aan een reactie erop, zo gemakkelijk liet ze zich niet uit de tent lokken - ze haalde er veel meer vermaak uit als mensen gefrustreerd raakten, omdat hun hekelende woorden haar vrij weinig deden. Quaid, echter, was één van die personen van wie ze dit minder goed kon hebben, puur vanwege het feit dat ze opgegroeid was met de boodschap dat de Reznikovs stonden voor alles dat gehaat moest worden. En het ergerde haar dat de jongeman dacht dat hij in één klap binnen was bij Alexander, te horen aan die zelfgenoegzame klank in zijn stem.
Aibell ontspande haar onbewust op elkaar geklemde kaken en hield haar hoofd achteloos iets schuin. ‘I’m glad you admit that of the two of us, I’m the nanny and you’re the baby.’ De opmerking werd gevolgd door een dodelijk lief glimlachje vanaf haar kant. Ze kon zich wel laten verleiden tot hardere bewoordingen of een meer fysieke reactie - wat erg aanlokkelijk was, dat kon ze niet ontkennen - maar ze hield de eer liever aan zichzelf.
Eén van haar wenkbrauwen bewoog zich een moment iets omhoog toen Quaid er nog een ronduit brutale opmerking achteraan gooide, waarbij hij haar ditmaal prinses noemde. Dat was echter een bijnaam waar ze mee kon leven, eentje die ze zowaar enigszins gewend was. Rafail gebruikte altijd hetzelfde troetelnaampje voor haar, een verwijzing naar het feit dat zij de enige vrouw was te midden van drie broers. Echter zat er wel een verschil in de toon waarop Rafail haar altijd prinses noemde en de manier waarop Quaid het woord gebruikte.
Gelukkig was Quaid wel zo verstandig om zijn spot niet nog verder te drijven. Alexander mocht dan wel opmerkelijk vriendelijk zijn geweest tegen hem, Aibell wist heel goed dat haar broer niet zou aarzelen hun nieuwste bondgenoot op zijn gedrag te wijzen.
Ze zag een flauwe grijns over het gezicht van haar broer glijden toen Quaid zijn zorgen uitte over zijn auto. ‘How slow do you think my men are? They’re already long done searching your car. And don’t worry, they don’t break things when it’s not necessary.’
‘Allright’, besloot Aibell, terwijl ze overeind kwam van het bureau. ‘That was enough talking for now. My evening is half gone already. And you -’ Ze keek nadrukkelijk in Quaids richting - ‘Are not quite in the position to make demands yet.’ - ‘Guards, could you escort him out to the hallway, please? I’d like to have a short word with my brother in private.’
Vanuit haar ooghoeken zag ze Alexander al kort met een hand over zijn gezicht gaan. Wat had hij dan verwacht? Dat ze zich zomaar op zou laten schepen met Quaid zonder daar een woord van te zeggen? Aibell vond dat ze op zijn minst enige uitleg verdiende.
Zodra de bewakers de deur van het kantoor achter zich dicht hadden getrokken, plantte Aibell haar handen op Alexanders bureau en keek ze hem strak aan. ‘What were you thinking!? Teaming him up with me? Are you trying to get me killed? To get the whole Bratva killed?’
De man achter het bureau liet haar rustig uitrazen, wetende dat haar onderbreken enkel tot een fellere reactie zou leiden. Zodra haar laatste woord was weggestorven, zuchtte hij.
‘I teamed him up with you, because you’re the only one of the Bratva in New York I both trust with this ánd am sure of that you can handle it’, antwoordde Alexander. ‘There’s no better person than you for this job. Your powers put you in a great advantage over him, if he is so stupid to try anything.’
Zijn lovende woorden lieten een beetje van de spanning en woede wegvloeien uit haar lichaam. Aibell ontspande haar spieren iets meer en snoof. Nog steeds niet erg enthousiast over de situatie, maar Alexander had een punt.
Hij boog zich naar voren in zijn stoel en legde kort een hand op de hare. ‘I would never put you in a situation I think you can’t handle. Just try not to kill him right away, okay?’
Aibell sloeg haar ogen kort ten hemel, maar op haar gezicht brak een klein lachje door. ‘I can’t make any promises’, mompelde ze.
‘Great. Now that we’ve cleared this, Quaid can reside in the guestroom of your penthouse as long as he’s here.’ Alexander lachtte schaapachtig terwijl hij deze volgende bom op haar dropte.
‘What? What’s wrong with the hotel rooms?’
‘Some maintenance will be done to some of the rooms coming week and the others are occupied already.’
Nu was het aan Aibell om een zucht te laten horen. Quaid die tijdelijk bij haar in kwam wonen? Moeten samenwerken met hem was tot daaraan toe, dit ging nog veel verder over haar grenzen heen.
‘I’m sorry, sister, I can’t make it any better than it is. But the closer he is to you, the better you can keep an eye on him. Because, as you know…’
‘Yeah yeah, I know. Keep your friends close, but your enemies closer’, zei ze ongeduldig. Het was een afgezaagd gezegde, maar er zat wel degelijk een kern van waarheid in. Feit bleef echter dat sommige vijanden alleen van nut waren voor de Lavrovs als ze niet meer ademden.
‘All I am asking you is to keep up with him for a few weeks. As soon as he gives us useful information and we have enough leverage to bring down the Reznikovs, he’ll end up in the ground next to the rest of his family.’ Alexander glimlachte en liet zich met zijn rug terug tegen de rugleuning van zijn bureaustoel aan zakken. Van binnen frustreerde het haar dat hij er zo ogenschijnlijk makkelijk over deed - hij was niet degene die met Quaid samen zou hoeven werken. Toch wist ze dat het geen zin had om nogmaals tegen haar broer in te gaan. De kans was groot dat hij dit onderweg naar het hotel al allemaal had kortgesloten met hun vader, die er ongetwijfeld een hand in had gehad om haar op deze taak te zetten. Aan de andere kant voelde ze zich echter ook wel enigszins vereerd. Aibell was zelfverzekerd genoeg - of arrogant genoeg, het was maar hoe je het bekeek - om zich prima bewust te zijn van de waarde die ze had voor haar familie. Haar krachten hadden het imperium ver gebracht.
‘I’ll do my best’, verzuchtte ze, terwijl ze een stofje van haar mouw af plukte. ‘And after this, I expect eternal gratitude from you.’ Ze wierp Alexander een strenge blik toe, die beantwoord werd met een gegrijnsd “of course”, waarna ze zich omdraaide en zijn kantoor uitliep. Eenmaal in de open ruimte voor het kantoor wees ze naar Quaid, die daar onder toeziend oog van de bewakers stond te wachten. ‘You, follow me.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar bespottende wijze van kijken beantwoordde hij met een neppe, tergende grijns. "You wish." Hij zou haar niet zo makkelijk met alles weg laten komen, dat was wat hij zichzelf vrijwel meteen voor had genomen. Haar soort had al vaker zijn pad gekruist. Evenals Aibell niet over zich heen liet lopen was ook Quaid niet van plan dat te laten gebeuren; later zou hij haar nog wel terugpakken voor het feit dat ze hem probeerde voor schut te zetten. Die tijd zou nog wel komen.Aibell's opmerking vertikte hij te beantwoorden, zich zodanig gestoord aan haar manier van humor dat hij niet anders kon dan met zijn ogen rollen. Het was een antwoord dat alleen een Lavrov zou kunnen geven. Doch liet hij haar broer er niet zo makkelijk vanaf komen eenmaal er gesproken werd over zijn onderdanen. "Very slow, if I may say so," kaatste hij Alexander terug. Hij trok een wenkbrauw op maar sprak verder geen woord meer over zijn beveiligers; hij hoopte enkel dat Alexander woord hield en zijn mensen geen spullen gebroken hadden, wanneer dit niet nodig was. Anders zou hij zijn beveiligers eigenhandig wel een lesje leren.
Haar verzoek voor de bewakers om hem naar buiten te brengen, werd zonder enig protest ingewilligd. Hij voelde zich nog net niet aan zijn armen omhoog getrokken worden toen ze naast hem kwamen staan. Alsof ze dachten dat hij te zwak was om zelf op eigen benen te kunnen staan en verder te lopen. Met een zucht draaide hij zich om. Alhoewel hij zich nog altijd niet optimaal voelde en zijn bloedende schotwond hem aardig irriteerde, was hij te eigenwijs hieraan toe te geven. Enigszins verstrooid baande hij zijn weg uit het kantoor van Alexander om de komende aantal minuten in stilte te moeten wachten.Het duurde voor zijn gevoel enorm lang vooraleer Aibell het kantoor verliet. In de tussentijd sprak geen van de onderdanen een woord uit onderwijl ze hem in de gaten hielden. Hun blikken vertelden gehele verhalen maar geen van deze werden hoorbaar gemaakt; ze gaven hem de marteling van het zwijgen, dat wat hij enigermate verveeld doorstond.
Aibell's aanwezigheid voelde echter niet veel beter. Ze wees naar hem alsof hij een slaaf was, een of andere kleuter die sturing nodig had om te volgen wat hem verteld werd. Het irriteerde hem mateloos. Zijn gelaatsuitdrukking betrok tot boosheid onderwijl hij haar stappen traagzaam volgde. Als blikken konden doden, had hij de enige zus van Alexander al een graf in gestuurd.
"What's the plan here, princess?" Het kwam geïrriteerd over zijn lippen, daar waar hij geen energie in stak om het vrolijker te laten klinken dan ze hem had laten voelen. Haar denigrerende gedrag begon hem nu al grenzeloos te ergeren. "Are you gonna-"
Een licht gevoel vulde zijn hoofd. Zijn lichaam voelde slap en lusteloos aan; de voetstappen die hij zette leken inmiddels niet langer meer tot hem te behoren, maar eerder die van iemand anders. Zijn zin kon hij niet afmaken. Abrupt zocht hij steun bij de wand naast zich, zijn blik zwervend over de vele deuren die ze nog afgaan moesten tot Aibell wellicht gevonden had waar ze hem naar toe wilde leiden. Voor kort voelde hij zijn ogen wegdraaien.
"Fuck.."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Als ze af moest gaan op wat ze deze avond van Quaid gezien had, bevatte zijn verzameling gezichtsuitdrukkingen niet veel meer dan de emoties ergernis, boosheid, zelfgenoegzaamheid en minachting. En wellicht hier en daar een vleugje onderdrukte pijn. Ook nu kreeg ze een duistere blik toegeworpen - het soort dat menig mens bedoelde wanneer de uitspraak “als blikken konden doden” gebruikt werd. Als blikken konden doden, hadden zij beiden niet meer overeind gestaan.
Een geïrriteerde wederopmerking lag op het puntje van haar tong, maar op het laatste moment slikte Aibell de woorden in.
‘I’ll show you your room for the coming weeks’, antwoordde ze enkel. Ze kon geërgerd en kortaf blijven doen tegen de jongeman, maar probleem was dat dat de situatie tussen hen er enkel stroever op zou maken. Hoe amusant het ook was om het bloed onder iemands nagels vandaan te halen, het vooruitzicht continu met Quaid in de clinch te liggen, vermoeide haar nu al. Samenwerken met hem was het laatste waar ze op zat te wachten, maar Alexander had gelijk - Quaid kon hen informatie over de Reznikovs geven die ze nergens anders vandaan konden halen. Soldaten van de Lavrov Bratva hadden vaak genoeg loopjongens en andere lage stukken van de Lavrovs in handen gekregen, maar geen van hen zou kunnen vertellen waar de Reznikovs nu écht mee bezig waren. Welke grootse plannen Leonid klaar had liggen of wat zijn volgende zet in de strijd tussen beide families zou zijn. Quaid, daarentegen, was wat dat betrof een goudmijn. Alleen die goudmijn zou haar waarschijnlijk weinig kostbaarheden opleveren als ze hem niet enigszins vriendelijk behandelde. Hij was een partner van de Lavrovs nu, een informant, hoezeer ze dat idee ook haatte.
Aibell had haar blik gefixeerd op de liftdeuren, die nog slechts enkele meters van hen verwijderd waren. Haar penthouse bevond zich immers op de bovenste verdieping - nog een onderdeel van Alexanders plan dat haar allerminst aan stond. Van de bovenste vijf verdiepingen van het Tigris Hotel en Casino, was het belang van het geheim houden van de indeling van de etage bij de bovenste absoluut het hoogst. Hier woonden zij en Alexander, hier konden ze zich ontspannen en hoefden ze zich geen zorgen te maken over vijanden. Alles in haar schreeuwde dat het verkeerd was om Quaid toe te laten in deze omgeving.
Met opgetrokken draaide de jongedame zich op haar hakken om toen er een zachte vloek achter haar klonk. Het beeld dat haar ogen ontmoette was op zijn zachtst gezegd… vermakelijk. Waar Quaid zich tot even geleden nog zo sterk had gehouden, hing hij nu tegen de muur aan, zijn hand tastend naar grip op het houten oppervlak van een deur en zijn gezicht lijkbleek. Haar ogen gingen van zijn glazige blik naar de wond die zijn rechterarm ontsierde en daarna was het eenvoudig te concluderen wat hem mankeerde.
‘Are you kidding me? You can’t wait with passing out until you’re in your room?’ Een moment bleef Aibell naar hem staan kijken, afwegend of ze hem hier in elkaar zou laten zakken en naar de ziekenboeg af zou laten voeren, of dat ze zich zelf om hem zou bekommeren. Wetende dat Alexander de eerste optie niet bepaald zou appreciëren en er wellicht nog enige voordelen te halen vielen bij de tweede keuze, stapte ze op Quaid af, om zijn arm over haar schouder te trekken en haar arm rond zijn middel te klemmen.
‘Don’t you dare pass out before we reach my room’, waarschuwde hem, hopend dat haar toorn hem dat beetje wilskracht zou geven dat hij nodig had om bij bewustzijn te blijven tot ze hem in haar penthouse had.
De deuren van de lift schoven gelukkig vrijwel meteen open nadat ze op het knopje had gedrukt, waarna het slechts enkele seconden duurde voor het gevaarte de 70e verdieping bereikt had. Het kostte haar aardig wat van haar spierkracht op Quaid te blijven ondersteunen, maar lang niet zoveel als het haar gekost zou hebben wanneer hij het bewustzijn al verloren was. De reep stof van zijn shirt die hij om zijn arm gebonden had, had overduidelijk vrij weinig geholpen - hoewel het feit dat zij op de wond had gedrukt om hem te laten praten er wellicht ook aan bijdroeg.
Met enige moeite, om hem niet alsnog op de grond te laten zakken, viste Aibell de keycard uit haar broekzak, om deze langs de scanner van de deur te halen. Met haar voet duwde ze de deur open, waarna ze Quaid mee sleepte haar penthouse binnen. Op één van de banken in het woongedeelte liet ze hem neerzakken.
‘Don’t go anywhere’, zei ze hem, hoewel één blik op zijn huidige toestand duidelijk maakte dat hij voorlopig nergens naartoe zou gaan. Aangezien dit niet de eerste keer was dat ze een wond moest verzorgen in haar penthouse en het ook zeker niet de laatste keer zou zijn, had ze alle benodigde spullen in een keukenkastje liggen. Met een verbanddoos in haar ene hand en een vochtige doek in haar andere liep ze terug naar de plek waar ze Quaid achter had gelaten. Het scheelde dat hij zelf de kogel al uit de wond had gevist - dat bespaarde haar weer een niet bepaald prettig werkje.
Aibell verving de reep stof voor een stuk verband dat ze stevig vastknoopte, zodat het bloeden makkelijker zou stoppen. Vervolgens veegde ze het bloed weg rond zijn wond, om er een geïmproviseerde hechting in te zetten. Een litteken zou hij sowieso overhouden aan zijn avontuur hier.
Het verzorgen van de wond was in stilte gebeurd. Quaid was ergens voor die tijd weggeglipt uit het bewustzijn - en van haar mocht dat nog wel even zo blijven. Terwijl Aibell de spullen terug stopte in de verbanddoos, liet ze haar blik over hem heen gaan. Zo bewusteloos op de bank zag hij er haast onschuldig uit, alsof hij geen vlieg kwaad zou doen. Er waren ongetwijfeld genoeg mensen met open ogen in die schijn gelopen, bedacht ze zich.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gedaante voor hem draaide zich al gauw naar hem toe. Roerloos bleef ze daar staan, haar blik op hem gepind met geen greintje van schuldgevoelens om hem te helpen. Niet dat hij dat verwacht had van een Lavrova, maar over het algemeen had hij het gewaardeerd als ze op zijn minst probeerde haar informant bij bewustzijn te houden. Hij was voor hen bewusteloos noch dood niks waard.
Het zweet begon langzaamaan bij hem uit te breken, een ontzettend warme gloed hem doen omringen onderwijl de kleur in zijn huid wegtrok. Zijn ogen rolden enkele keren; geen van deze pogingen om hem zijn bewustzijn te laten verlaten waren daarentegen succesvol geweest. Op een wat troebeler zicht na wist hij zich nog wakker te houden.
Gegrom ging over zijn lippen. "Oh, I'm sorry princess. Forgive me for being shot and not getting my arm to stop bleeding," murmelde hij enigszins woedend. "You should've thought about this before you decided to pinch the damn wound." Haar vormen van marteling mochten dan wellicht goed te gebruiken zijn om informatie los te krijgen, als ze wilde dat hij staande bleef dan had ze de schotwond beter met rust kunnen laten.
Hij keek op, voelend hoe haar arm om zijn schouders gleed en haar heup tegen de zijne grensde, om zijn lijf met zich mee over de gangen te slepen. Meekrijgen welke weg ze precies bewandelden en waar ze allemaal langs waren geweest, kon hij niet. Enkel hun intrede bij het appartement leek hij nog mee te maken. Hij kon het luxe meubilair en de grootte van de ruimte niet uit de weg gaan. Het was alles wat hij verwacht had te zien bij de dochter van een maffiabaas en miljonair.
De opluchting golfde door hem heen zodra hij op de bank neer werd gezet. Het gevoel van haar arm om hem heen en haar lichaam dat tegen het zijne was gedrukt deed hem ongemakkelijk en paranoïde voelen. Ondanks dat ze hem hielp, voelde hij de vijandigheid nog tijdens de stilte rond heersen. Hij had liever afstand zoals deze, dat wat kort geuit werd toen hij zijn chagrijnige gezichtsuitdrukking liet opklaren voor een wat meer pijnigende.
Het getik van haar hakken verdween uit zijn gehoor. Lijzig zag hij alles om hem heen vervagen tot een dromerig beeld, tot dit verging voor complete duisternis. Het laatste beetje beweging dat zijn lijf nog vertoonde was het wegrollen van zijn ogen vooraleer hij dan toch zijn bewustzijn verliet.

Zijn ontwaken verliep met wat verwarring. Vermoeidheid vloeide door zijn lichaam dat traag weer in beweging kwam, met als eerst de wat verkrampende bewegingen van zijn vingers richting zijn arm. De bron van de pijn deed hem even zuchten, naarmate de pijniging verergerde toen zijn vingertoppen het verband hadden bereikt. Voor zover hij herinnerde was zijn arm nog niet verbonden geweest. Wat was er dan in hemelsnaam gebeurd? Het laatste wat hij zich voor de geest wist te halen was dat ze samen over de gang liepen op weg naar haar appartement. Hij fronste.
Zijn oogleden trokken met enige moeite op om een onbekende, luxieuze omgeving zijn zicht te laten vullen. Waar hij was, was hem niet duidelijk. Wel herkende hij na enkele seconden de facade van het meisje dat hem eerder nog in een martelkamer had vastgezet. Aibell.
Ze keek naar hem, dat wat hij eerst al voelen kon maar later opmerkte, eens zijn blik de hare vond. Ze zat schuin naast de bank waar hij op onderuit gezakt zat, een uitdrukking met zich meedragend die hij niet zozeer plaatsen kon. Was het ergernis, opluchting of vermakelijkheid?
Hij duwde zichzelf wat meer op en rechtte zijn rug, zijn hand van het verband af laten glijden om deze naast zijn zijde op de bank te laten rusten. "What are you looking at?"

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Aibell klikte de verbanddoos dicht en draaide zich resoluut weg van Quaid. Hoe langer ze naar hem bleef keken nu hij zo bewegingloos op de bank lag, hoe meer het tot haar doordrong dat ze eigenlijk niet zo heel veel van elkaar verschilden. Ook zijn leven was al grotendeels bepaald voor hij geboren werd. Geboren worden in de familie aan het hoofd van een Bratva bracht immers een groot aantal verwachtingen met zich mee, en heel wat minder keuzevrijheid. Het was niet zo dat haar familie haar verplichtte een bepaald pad te volgen, haar jongste broertje was daar een voorbeeld van, maar door de manier waarop ze opgegroeid was, te midden van alle geweld en criminele zaken, was ze er vanzelf ingerold. En het feit dat haar gave zo waardevol was voor de Bratva, speelde daar eveneens een grote rol bij.
Aibell stopte de verbanddoos terug in het keukenkastje en deed een zwakke poging wat van het bloed uit de doek te wassen, waarna ze deze in een kleine wasmand in de hoek van de keuken wierp. Het was niet de eerste keer dat ze met bebloede doeken of kleren zat terwijl ze in de keuken stond, dus een wasmand daar was geen overbodige luxe.
Een vlugge blik op Quaid vertelde haar dat hij nog steeds net zo stilletjes als eerst op de bank lag. Haar hakken tikten op de glimmende marmeren tegels toen ze zich een weg naar haar slaapkamer maakte. Lichtelijk ontstemd bekeek ze zichzelf in de spiegel. Een paar bloedspetters waren op haar blouse beland. Het was niet nieuws, maar erg netjes zag het er niet uit - ze zou toch niet willen dat mensen op straat zouden denken dat ze bij duistere zaakjes betrokken was.
Aibell nam de onderkant van haar shirt beet en trok deze in een soepele beweging over haar hoofd heen. Ze schopte haar hakken uit en ook haar broek lag niet lang daarna op haar bed. Een paar seconden stond ze peinzend in haar inloopkast alvorens naar een hanger met een simpele doch elegante jurk te reiken. Tevreden nam ze het kledingstuk mee naar haar kamer, waar ze het van de hanger afhaalde en over haar hoofd trok. De diagonaal aflopende onderkant van de jurk eindigde op het hoogste punt halverwege haar bovenbenen en op het laagste punt iets boven haar knie. De subtiel geplooide stof accentueerde haar taille en de simpel uitgesneden bovenkant liet genoeg huid bloot om het sexy te noemen, maar niet té. Om de donkerblauwe stof enigszins te onderbreken, deed Aibell een smal riempje om, met een gouden detail aan de voorkant. De gouden kleur kwam terug in een ketting, twee armbandjes en het gespje van een nieuw paar hakken.
Toen ze terug de woonkamer in liep, zat er al iets meer kleur in Quaids gezicht. Met haar smartphone in haar ene hand en een glas water in de andere, liet ze zich neerzakken in een fauteuil schuin tegenover de bank, hopend dat Quaid snel bij zou komen, voor hij daadwerkelijk heel haar avond verpestte.
Na wat voor haar gevoel uren had leken te duren, kwam er geluid vanaf de bank. Afwachtend keek ze naar hem, terwijl er langzaam beweging in zijn lichaam kwam. Haar wenkbrauwen bewogen zich iets omhoog bij het horen van zijn passief-agressieve vraag.
‘What do you think I’m looking at? It doesn’t exactly happen everyday that I see my enemy completely passed out from some gunshot wound to the arm. What happened? Can’t handle a little blood?’
Aibell sloeg de laatste slok water achterover en zette het glas op de salontafel voor haar. ‘Now, if you’re done asking questions, get up and get changed. We’re going somewhere.’ Ze kwam overeind uit de fauteuil en ging hem voor naar de gastenkamer van haar penthouse. Eraan grensde een ruime badkamer. Op het bed in de ruimte had ze een stapeltje kleren voor hem neergelegd die hem wel zouden moeten passen. Ze had ze nog in haar kast liggen van een scharrel een tijdje geleden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Natuurlijk zag ze weer haar eigen voordeel in de situatie. Een vijand, bewusteloos liggend op haar bank en daardoor kwetsbaar voor aanvallen, was iets dat haar wel zeker moest hebben gezind. Het had haar in zekere mate vast geamuseerd om hem er zo bij te zien liggen onderwijl zij in de tussentijd alle touwtjes in handen had. Hij zuchtte. "Maybe if you hadn't decided to stick your filthy fingers into the gunshot wound, I wouldn't have passed out in the first place." Het had haar ook wat schoonmaak werk gescheeld bedacht hij zich, wanneer hij opnieuw een blik wierp op zijn arm om daar schoon verband weer te vinden, gepaard met geen enkel spoortje bloed.
De bevelen beantwoordde hij met een lichte grom. Alsof zijn avond niet meer stuk kon, was hij gedoemd om deze met Aibell Lavrova door te brengen. Het universum leek daadwerkelijk een wrok tegen hem te hebben.
"And where may this "somewhere" be?" vroeg hij haar. Hij stond op van de bank, dan wel wat wankelend door zijn arm, en volgde haar zonder aarzelingen door de gang naar een kamer. Dat was tenminste wat hij dacht dat ze van hem verwachtte, gezien ze na zijn ontwaken nog geen tien seconden nodig had gehad om op te staan en van hem weg te wandelen.
De ruimte waar ze hem naartoe leidde, was er eentje die duidelijk tot dit appartement behoorde. De inrichting was hetzelfde, straalde dezelfde rijkdom en onpersoonlijkheid uit en paste bij het imago van de Lavrov's. Het leek in zijn ogen op een gastkamer; voor een normale slaapkamer ontbroken dan net de persoonlijke spullen die het eigen maakten.
Het stapeltje kleren op het beddengoed trok alleen al snel zijn aandacht. Het waren overduidelijk mannenkleding maar niet hetgeen dat hij herkende, of gedacht had te dragen. Zijn eigen kleding was grotendeels anders en van wat hij er zien kon, bestond deze collectie grotendeels uit dure spullen. Er lag nog net één t shirt tussen dat als gewoon kon worden beschouwd. Was dit wat ze wilde dat hij droeg?
"Who's clothes are these?" Het kwam er haast als binnensmonds gemompel uit, gepraat dat meer voor hemzelf bedoeld was dan voor Aibell. Hij liet zijn vingers over de stapel glijden en pakte kort het pak dat er bovenop lag vast. "Is this what I have to wear?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld