Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Orpg with the awesome Nienke aka Paran0id <3

LET OP: deze orpg is voor jongere kinderen minder geschikt i.v.m. geweld etc, lezen is op eigen risico.

Addison Hale - 18 jaar

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Jack Gilinsky - 19 jaar

Mijn stukje komt in het bericht hieronder c:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"This ain't no game, Rambo."
Met een grijns zette hij zijn stappen voort naar het gedaante voor hem, verborgen tussen de schaduwen die de nacht met zich meebracht. De stilte die er heerste overtrof hij met gemak, zonder de zorgen dat ook maar iemand ze zou kunnen horen. Hij had zich gewaagd in een steegje in de buitenwijken van de stad. Mocht iemand het horen en de moed hebben om op ze af te stappen of er ook maar iets aan willen veranderen, dan stond ze nog wat te wachten. De kou die hij langs zijn huid voelde stoorde hem weinig. Hetgeen wat hem werkelijk ergerde was de jongeman die zich voor hem durfde te vertonen zonder ook maar enige schaamte.
De Glock in zijn handen laadde hij zonder moeite, zijn ogen onafgewend van zijn tegenstander. Zijn lach klonk tussen de leegtes door al was het duidelijk dat het niet meer dan nep was. Het pistool omklemd door zijn vingers en voorbereid op wat komen zou. Zijn looppas stopte abrupt bij een klein afstandje van hem af, zijn lichaam in Jack's handbereik voor het geval dat hij dan toch besloot om voor vluchten te kiezen.
"Hm.. Alex is het, toch?" vroeg hij met dezelfde onheilspellende grijns rond zijn lippen. "Alex Ivanov..," Hij schudde zijn hoofd hoewel het duidelijk was dat hij zou weigeren zich in te houden zodra hij de kans kreeg om hem een lesje te leren. Zijn eerdere daden binnen de onderwereld waren niet onopgemerkt gebleven, zowel bij zijn concurrenten als de normale bevolking.
Hij klemde zijn kaken op elkaar en wierp de beste jongen een dodelijke blik toe, zijn hand dreigend tegen zijn keel aangezet. "Waren we dan nog niet duidelijk genoeg geweest?"
Wanhopig werden Alex' ogen groot van angst, zijn hoofd vluchtig geschud en zijn lippen op elkaar geperst om alles wat hij wilde zeggen te onderdrukken. Hij probeerde zich van Jack af te duwen en aan zijn greep te ontsnappen, maar verder dan een paar centimeters kwam hij niet voor hij besefte dat hij geen weg meer had om naartoe te gaan. Gehaast werd hij toegesproken, zijn stem trillend. "H-het spijt me. Ik zal het niet weer doen. Ik zweer het, het was eenmalig."
Het liet Jack bespottend lachen van amusatie. Hoe kon hij zo dom zijn?
"It's a little late for that, don't you think?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Door een sterke bloed geur werd Addison wakker. Een beetje verward keek ze een beetje om zich heen. Ze lag in de berm naast een weg, maar hoe ze daar terecht kwam wist ze niet. Toen ze opstond, keek ze even naar beneden om te kijken waar het bloed vandaan kwam. Er hing wat bloed aan haar kleding alleen wist ze niet hoe dat bloed daar terecht kwam. "Gadverdamme," mompelde ze even door het bloed dat aan haar plakte, het was gewoon vies. Ze voelde even of ze ergens wonden had, maar ze had er geen wat het allemaal nog vreemder maakte. Hoe kon ze onder het bloed zitten zonder dat ze wonden had? Ze was heel erg verward, de hele situatie was raar. Ze werd opeens wakker op de berm naast een weg met bloed op haar kleding zonder dat ze wonden had. Dat was niet echt een situatie waar je dagelijks meemaakte. Ze had ook helemaal geen pijn of zo, ze voelde zich alleen een beetje raar, haar zicht leek anders te zijn. Het leek zelfs wel of ze helderder kon zien dan dat ze anders kon. Het was vast niets, ze beeldde het zich waarschijnlijk gewoon in.
De weg die dus naast de berm waar ze net wakker werd lag, was verdacht rustig. Veel kon ze niet zien aangezien de straat verlicht werd door een aantal lantaarn palen, er waren een aantal lantaarn palen waarvan het licht knipperde wat wilde zeggen dat ze bijna stuk waren. De gemeente moest maar eens wat doen aan die lantaarn palen, dat deden ze namelijk nooit. Het was wel slim als ze even naar de kapotte lantaarn palen keken, zo gebeurde er nog ongelukken door auto bestuurders die de weg niet goed konden zien doordat het donker was.
Addison hoorde een paar vage stemmen, alleen wist ze niet waar het vandaag kwam. Hoe kon ze überhaupt die stemmen horen? Er waren geen mensen in haar buurt dus het was best raar. Ze begon wat te wandelen naar de richting van waar ze de stemmen kon horen. Ze kon niet heel goed horen wat er werd gezegd, ze hoorde de stemmen een beetje vaag. Uit de stemmen kon ze wel afleiden dat het niet echt een positieve situatie was. Ze wist niet of het wel slim was om te gaan kijken wat er precies aan de hand was, maar haar nieuwsgierigheid overheerste haar verstand. Ze wist dat het geen goed idee was dat ze zou kijken wat er aan de hand was, maar ze was te nieuwsgierig. Ze kon zichzelf niet tegenhouden. Ze wandelde er heen zonder dat ze haar verstand maar een beetje kon gebruiken. Het leek wel of haar voeten haar naar de plek leidde zonder dat ze er over nadacht. De nieuwsgierigheid die Addison had, was soms niet echt een goede eigenschap van haar. Af en toe was ze een beetje te nieuwsgierig.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoezeer de jongen dan ook probeerde om van hem weg te komen, het waren enkel tevergeefse pogingen. Er was geen weg meer terug van wat hij ze geflikt had. Het was voor Jack duidelijk en waarschijnlijk voor de jongeman ook, gezien zijn onaangename positie. Zijn gezichtsuitdrukking keerde terug naar doodserieus, geen spoortje meer te bekennen van de plezierigheid die hij net nog ervaarde. Slechts zijn demonische blik sprak voor wat er in hem omging, zelfs al verraadde het weinig tot niets.
"Sinds wanneer dacht je dat je je zomaar tegen ons kon keren zonder gevolgen?" sprak hij ijzig tegen hem. "Reznikov kan je uit vanalles redden. Maar jij weet net zo goed als ik dat je dit niet kan flikken."
Meedogenloos duwde Jack hem keihard tegen het harde oppervlak van de muur, zijn ogen kil. Genoeg keren had hij moeten afrekenen met de verraders. Het was de taak die hem opgeschreven werd bijna elke week. Hem hoorde je er niet over zeiken; hij verdiende er geld mee. Niet zo'n beetje ook, zelfs nog meer dan hij zich ooit had kunnen veroorloven in de normale wereld. Schuldgevoel was nergens bij hem te bekennen. Hij was de jongen immers geen verklaring schuldig, zijn eerdere handelingen spraken voor zich.
Het pistool richtte hij grimmig tot Alex' voorhoofd, zijn vingers rondom de trekker verstrengeld. Radeloosheid was van zijn gezicht af te lezen. Hij zag de jongen voor hem trillen van de zenuwen en angst. Voor men zeker geen leuk uitzicht, echter moest het maar. Zou Jack hem niet uit zijn 'lijden' verlossen dan zou iemand anders het wel doen.
"Please, I promise. I'll do anything," werd hem verteld. "I'll get the money back for you guys, even if I-"
Grommend onderbrak hij zijn uitspraken zonder er ook maar over te twijfelen om te luisteren naar wat hij te zeggen had. Hij had gesproken wat hij tot nodig achtte, Jack wilde het niet langer rekken dan nodig was.
"Daar had je maar eerder aan moeten denken, Ivanov."
Een fractie van een seconde later was het niet de stem van de jongen wie hem opnieuw durfde te tegenspreken, maar de echo van het schot wat tot zijn oren doordrong. Lijkbleek en beweegloos zakte hij voor zijn ogen in elkaar. Niets was meer over van de net springlevende jongen. Een diepe zucht verliet zijn lippen, als hij de Glock opborg in zijn jaszak en mompelend wat achteruit stapte.
"I'll see you in Hell, Alex."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison liet haar voeten zich leiden naar de plaats waar ze de stemmen hoorde. Ze rekende op haar gehoord dat vaag genoeg veel beter geworden was door de één of andere reden. Ze wist niet hoe dat kwam, het enige dat ze wist was dat ze opeens op de berm naast een weg wakker werd. Ze voelde zich heel raar, zelfs een klein beetje duizelig. Ze voelde zich alsof ze net weer opgestaan was uit de dood. Niet dat dat kon, zoiets was onmogelijk. Je kon niet terug opeens opstaan uit de dood. Als Addison zich raar voelde, kon ze meteen de raarste theorieën in haar hoofd halen, zoals dat opstaan uit de dood, zoiets kon niet. Ze hoorde opnieuw stemmen, maar het was beter verstaanbaar doordat ze dichterbij de plek kwam waar de situatie zich afspeelde. Ze hoorde een jongen smaken, het leek wel of hij smeekte om zijn leven. Waarom wist ze natuurlijk niet. Ondanks de gekke en misschien wel gevaarlijke situatie bleef ze toch verder wandelen. Ze wilde eigenlijk rennen zodat ze er sneller achterkwam wat er aan de hand was, maar dat lukte haar niet zo goed. Daar had ze de energie niet voor, waarschijnlijk omdat ze net wakker werd. Nog steeds vond ze het raar dat ze daar opeens wakker werd in die berm, maar daar dacht ze op dat moment even niet aan. Ze wilde weten wat er aan het gebeuren was. Misschien kon ze zelfs nog iemand helpen, al was dat waarschijnlijk niet zo. Dan ging ze zichzelf waarschijnlijk al helemaal in gevaar brengen en dat was ook niet de bedoeling. Addison wilde het liefst iedereen helpen, maar dat kon ze niet altijd. In sommige situaties kon je niemand meer helpen omdat het misschien al wel te laat was om iemand te helpen.
Haar voeten en haar gehoor leidde haar naar een steegje. Ongeveer een twintig meter voor haar zag ze twee jongens en ze kon duidelijk horen wat er gezegd werd. Er smeekte wel degelijk iemand om zijn leven wat Addison al had kunnen afleiden vanaf een afstand. Nog steeds begreep ze niet alles, ze wist namelijk niets van de voorafgaande gebeurtenis af. Ze wist niet wat de jongen die om zijn leven smeekte had gedaan waardoor hij wel moest smeken om in leven te blijven. Misschien had hij wel iets heel ernstigs gedaan. Ze kon iets verstaan van geld teruggeven, maar zelfs daar begreep ze niets van. Natuurlijk begreep ze er helemaal niets van, ze kende de jongens en de situatie niet. Ze vond het wel allemaal maar een beetje vreemd.
Plots hoorde ze een luis schot. De ene jongen had de andere jongen die al aan het smeken was voor zijn leven gewoon neergeschoten. Hoe kon een menselijk iemand zoiets doen? Ze wist dat ze het beste weg kon rennen en misschien wel naar de politie toe kon gaan, maar ze kon niet rennen. Het leek wel alsof ze aan de grond vastgenageld was doordat ze zo geschrokken was van de hele situatie. De avond leek wel gekker en gekker te worden. Ze werd wakker in de berm met bloed aan haar kleding terwijl ze geen wonden had, ze had opeens een heel sterk gehoor en er werd voor haar ogen een jongen neergeschoten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Walgend keek hij op hem neer, zijn gezicht desondanks onbetrokken van het bloedbad wat zich voor hem bevond. Tot zijn grote ergernis waren er bloedspetters waren op zijn kleding terechtgekomen en maakten het onmiskenbaar wat hij net had gezondigd. Excuses voor dit soort situaties had Jack in overvloed, het hoorde tenslotte bij zijn werk, of hij het leuk vond of niet. Het geld waarvoor hij het deed was zijn aandrijving om door te kunnen gaan. Wanneer het hem ontzegd werd dan zou hij wel wat anders zoeken. Hij had er dan in elk geval geen baat meer bij om te blijven in een plaats als deze. Na de paar jaar die Jack er gespendeerd had haatte hij het er nog steeds.
Zijn hand reikte naar de handsfree headset langs zijn linkeroor, zijn stem in het kleine microfoontje dat eraan bevestigd zat.
"миссия выполнена"
Met dat draaide hij zich van het levenloze lichaam op de grond af, vooraleer hem nog een laatste blik gegund te hebben. De jongen's ogen die hem vol wanhoop aankeken voelde hij nog altijd op zijn huid branden. Er was geen teken van leven meer te spotten maar het was en bleef een viezig karwei. Het opruimen van het lichaam was voor zijn collega's bedoeld. Hij had hen duidelijk gemaakt tot hoe ver hij ging. Hij zou zich niet tot zo'n punt verlagen, hoeveel hem ook geboden zou worden.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen, terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken stak en zich een weg buiten het steekje baande. Althans, dat was de bedoeling geweest. Tot een toch wel erg verdachte verschijning zijn aandacht trok in de schaduwen van het naastliggende gebouw.
Abrupt keerde zijn zakelijke modus zich terug tot hem. Getuigen. Het laatste wat ze als maffiosi konden gebruiken. Meer dan problemen konden ze niet betekenen.Razendsnel wendde hij zich van zijn route af en snelde Jack naar haar toe. Ze leek haast bevroren te zijn, turend naar de plaats delict. Hij kon, nee hij mocht, geen sporen achterlaten. Zou ze hen verraden dan zouden hij en tientallen anderen wellicht de buitenwereld nooit meer kunnen betreden.
Vloekend pakte hij haar beet, haar mond geblokkeerd met zijn rechterhand om haar pogingen tot schreeuwen te kunnen weerhouden. Ze mocht tegenstribbelen wat ze wilde, hij vertikte het om haar gelijk te geven. Als Jack haar vrij zou laten dan waren ze allemaal ten dode opgeschreven.
Zo snel als hij kon loodste haar naar de zwarte SUV die zich verscholen had gehouden om de hoek van het afgelegen punt. Geruisloos, alsof ze zich in werkelijkheid niet eens in de buitenlucht bevonden.
Waarom konden mensen zich dan ook nooit buiten hun zaken houden?

миссия выполнена = missie volbracht

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog steeds niet begrijpend wat er gebeurd was, stond Addison maar een beetje te kijken. Ze wist dat ze eigenlijk weg moest rennen, maar hoeveel moeite ze ook deed, ze kreeg geen enkele stap gezet, wat niet echt in haar voordeel werkte. Dat was dus een reden waarom haar nieuwsgierigheid geen goede eigenschap was van haar, ze kon zichzelf er mee in de problemen werken. Was ze niet zo nieuwsgierig geweest, stond ze daar niet zo aan de grond genageld te kijken naar wat er gebeurd was. Ze begreep niet hoe die jongen die andere jongen zo maar neer kon schieten, zeker niet nadat hij zo voor zijn leven aan het smeken was. Ze wist verder niets af van wat die jongen die neergeschoten had gedaan had, maar toch. Ze begreep er helemaal niets van. Ze had er eigenlijk ook helemaal geen zaken mee dus waarom ze hierheen kwam was ook een grote vraag voor haar. Ze had zich moeten bedenken dat het geen goed idee was om naar de plek waar het geluid vandaan kwam te gaan en dat ze beter had moeten nadenken.
Ze zag dat de jongen die de andere jongen neer had geschoten naar haar toe kwam, maar deze keer lukte het haar wel om een stap te zetten. Ze probeerde nog om weg te rennen, maar het lukte niet omdat die jonen haar vastpakte. "Laat me l...," zei ze, maar ze kon haar zin niet afmaken doordat hij opeens zijn hand voor haar mond hield. Ze probeerde zichzelf los te maken, maar dat lukte niet goed doordat hij haar zo stevig vast had. Het lukte haar bijna, maar hij was te sterk en veel energie om zich los te maken had ze niet. Ze voelde zich nog steeds niet echt heel goed, ze wist ook nog steeds niet hoe ze op die berm terecht kwam. Het was erg toevallig dat ze daar was terwijl die situatie tussen die twee jongens zich voordeed. Het was heel erg vreemd allemaal. Ergens hoopte Addison dat dit weer één van haar gekke nachtmerries was die ze wel vaker had en dat ze wakker zou worden in haar bed. Aangezien ze de aanraking van de jongen kon voelen was het vast geen nachtmerrie. In nachtmerries en dromen kon je namelijk geen aanrakingen voelen. Wet de jongen met haar ging doen wist ze niet, maar ze kon al wel raden dat het niets goeds ging zijn. Ze had al wel door dat hij gevaarlijk was toen ze hem die jongen neer zag schieten en waardoor ze dus bleef staan wist ze ook niet. Waarschijnlijk door verbazing maar ook grotendeels door angst.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You should've just kept on walkin' ," murmelde hij hoofdschuddend, terwijl hij de achterbak van de SUV opende. Hij wist haar desondanks nog in bedwang te houden. Het was verstandiger voor haar geweest om het genegeerd te hebben aangezien ze de scene dan niet mee had gemaakt. Dan had Jack geen redenen gehad om haar te moeten ontvoeren en kon ze nog doodleuk haar eigen leven leiden. Nu was hij genoodzaakt om haar van de rest van de wereld af te zonderen, enkel voor haar geweten. Daarmede had het hem ook heel wat gedoe, moeite en energie bespaard.
Alsof het niets was legde hij haar hardhandig neer op de ondergrond van de kleine ruimte. Hij was haar geen verdere redenen schuldig, het was voor haar vast wel overgekomen waarom hij geen keuze had dan haar mee te moeten nemen. Met een zucht sloot hij haar af van de buitenlucht, de klep met een dreun dichtgegooid. Hoezeer Jack weinig zei tegen mensen die hem omringden sprak zijn gezichtsuitdrukking alleen al boekdelen. Ergernis nam het bij hem over, gepaard bij woede. Maar het was voornamelijk de vermoeidheid wat maakte dat hij zich begon te irriteren aan alles om hem heen. Hij had nog heel wat slaap om in te halen na de aaneenrijgende nachten werk.
Hijzelf nam vluchtig plek achter de stoel, de auto binnen een fractie van een paar secondes gestart. Zijn schoenzolen duwend op het gaspedaal om er gelijk weg te kunnen. Ze moesten maken dat ze wegkwamen voor ze de aandacht van buitenstaanders trokken, zowel die van de clubgangers als die van de politie. Jack was niet van plan om te worden opgepakt voor illegaal wapenbezit om vervolgens gelinkt te worden aan tientallen onopgeloste moorden en fraudezaken.
Het geluid van de muziek op de radio liet hem enigszins ontspannen, zodra hij wegscheurde met de auto en opnieuw op de snelweg terechtkwam. De tekst en beat kwamen hem bekend voor. Ze spookten door zijn hoofd terwijl hij zijn blik onafgeweken op de weg voor hem hield, en zo af en toe liet glijden naar de achteruitkijkspiegel om het meisje in de gaten te houden. Een gewoonte van Jack om zijn zaken op orde te houden. Intussen zette hij het volume van de radio ietwat harder, zijn gedachten afdwalend naar een andere plaats dan waar hij zich in werkelijkheid bevond.

It's a heavy load, I stroll on a bumpy road
No jacket when I was cold, becoming one with my soul
Stand toe to toe with my foes, these wolves in sheep clothes
No weapon on me shall prosper, nigga, you better watch it
You playin' with fire, burning you slow, hold up
I hear the whispers wishin', it's all cheap voodoo
I keep it cool to keep from going coo-coo
With a cal, aiming at fake smiles and turn them upside down
Came too far for my feet to fail me
Lord, if I'm wrong you can help me now, hold up
Wait a minute, what am I sayin'?
The Devil he busy, tryna get me everyday in every way
I won't let up, I won't shut up
You can't stop me, you won't knock me, ten-four now copy
Live almighty, my declaration been written
In hieroglyphics on top of the highest mountain, now listen

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison hoorde de jongen wat tegen haar zeggen waardoor ze wilde antwoorden, maar ze merkte dat dat niet kon. Hij hield namelijk nog steeds zijn rechterhand voor haar mond waardoor ze niets kon zeggen. Het was waarschijnlijk bedoeld zodat ze niet kon gaan gillen. Als dat kon had ze dat al lang gedaan, al was er waarschijnlijk niemand die het zou kunnen horen, er was bijna niemand op de straat. Af en toe reden er wel een paar auto's voorbij, maar die lette er niet op wat er met Addison gebeurde. Ze lette meer op de weg aangezien de bestuurders sowieso al niet veel konden zien door de knipperende lichten van de lantaarnpalen naast de weg die de straat hoorden te voorzien van genoeg licht. Addison was ze boos op zichzelf. Waarom moest ze toch zo nieuwsgierig zijn en liep ze niet gewoon door? Ze haatte zichzelf, maar natuurlijk haatte ze de jongen die haar probeerde te ontvoeren nog veel meer. Hij schoot net al iemand dood en nu ging hij haar ontvoeren... Ze hoopte dat iemand erachter kwam en dat hij voor eeuwig in de cel zou kunnen rotten. Natuurlijk kwam iemand erachter. Ze woonde nog bij haar ouders, die gingen het vast ook raar vinden dat ze niet meer thuis kwam en die zouden vervolgens ook de politie verwittigen.
Ze voelde hoe de jongen haar in de achterbak van zijn auto legde wat niet echt fijn was, de jongen ging heel hardhandig met haar om dus het deed best pijn. Hij deed alsof ze een persoon was waar geen leven meer in zat, een persoon dat geen pijn kon voelen, maar dat kon ze wel. Ze probeerde nog te ontsnappen, maar voor ze het wist gooide hij de klep van de achterbak al dicht waardoor ze opeens veel minder zuurstof kreeg. Ze werd van de buitenlucht afgesloten dus het was normaal dat ze opeens bijna geen zuurstof meer kreeg, de achterbak werd ook helemaal niet verlucht en het was een niet echt grote ruimte.
Ze voelde even in haar broekzak of haar telefoon daar nog inzat. Na even gevoeld de hebben, vond ze haar telefoon waardoor ze zich iets meer opgelucht voelde. Ze drukte op de aan/uit knop waardoor de kleine ruimte van de achterbak verlicht werd en ze dus wat meer kon zien. Ze ontgrendelde haar telefoon door haar code in te voeren. Veel kon ze niet zien op haar scherm aangezien haar scherm vol zat met barsten. Ook hiervan wist ze niet hoe die erop waren gekomen. Ze had haar telefoon nog maar twee maanden en ze ging er altijd heel voorzichtig mee om, bij haar weten zat er zelfs geen één klein krasje op. Het was een heel erg rare avond, alles was zo onduidelijk voor haar. Ze begreep echt niet wat er allemaal gebeurde en waarom dit allemaal gebeurde.
Tussen haar contacten zocht ze de nummer van haar moeder op, tot ze merkte dat haar batterij bijna leeg was. Ze had nog maar 3% dus haar moeder bellen was geen optie. Ze kon wel een berichtje sturen, dan wist haar moeder dat er wat aan de hand was. Ze begon te typen... 'Help m' ze kon haar bericht niet afmaken aangezien haar telefoon uitviel, ze had het berichtje nog niet eens kunnen verzenden. "Fuck, dit heb ik weer," mompelde ze in zichzelf. Waarom moest haar telefoon ook altijd uit vallen op slechte momenten? Nu vervloekte zichzelf én haar telefoon. Dat was het nadeel van de batterijen van de telefoons tegenwoordig. Door al dat gedoe dat erop stond zoals apps etc. ging de batterij heel snel leeg. De telefoons die de mensen vroeger hadden daarin tegen konden soms wel een week meegaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De felle verkeerslichten vormden zijn uitzicht, gepaard met de kleuren die de stad afgaf tijdens avonden als deze. Het vormde een illusie voor de ogen van Jack. Eentje waarvan hij zich niet kon voorstellen dat hij de enige was die hetgeen ervaarde. Het liet het voor hem lijken alsof het een stad was die uitwegen te bieden had, voor zowel immigranten als forenzen en dorpelingen. Een gebied waar alles mogelijk was; The American Dream. Jack wist wel beter. Hij vond het onmogelijk wanneer hij de enkeling zou zijn die het plaatje kon doorbreken, erdoorheen kon kijken. Meer dan moeilijkheden leverde een stad als New York niet op. Hij had net zo goed in Novosibirsk kunnen blijven, als het aan hem lag.

I die to get it off my chest, push words just like weight
I got to eat, 'till it shows on my face
Tragedy turn to triumph, I'm tryin' just to relate
Jumpin' off of them towers, I'm takin' that leap of faith
Playin' at high stakes
Now when I speak, they pupils, they'll dilate
Through speakers'll vibrate
Know you feelin' the vibe, that vine couldn't relate
This next clip is long, a son of a gun, big numbers
Do the math, now cover the sum
I come from the slums, we come for the funds
Like runnin under the sun where niggas livin' they life blunted
Countin' the ones, but truthfully nothin' like hundreds
Keep it 100
Roadblock in-front of me, look I'm runnin' through it
Stick and move it, sippin' that Hennessy, this my gutter fluid
Nothin' to it
What we lost we gone make it back
Like it wasn't missin', now listen, you bout to pay for that

De weg naar het industriepand ging traag, te traag, naar zijn belevingen. Meerdere keren werd hij overwoekerd door files wat maakte dat hij enkele keren gefrustreerd begon te vloeken naar de tegenliggers, ondanks zijn geweten dat het toch onhoorbaar was en het dus een onbegonnen strijd was. Een grijns viel er bij hem dan ook niet te onderdrukken zodra het oude pand in zijn zicht kwam en hij nog maar een paar honderd meter af hoefde te leggen voor de rust wedergekeerd zou zijn. Jack's zogenoemde 'vrienden' waren meestal - samen met wat meiden die ze van de straat hadden gehaald - in grote aantallen aanwezig. Men kon vanalles zeggen over het leven van een maffiosi, maar één ding was hem duidelijk geworden na al die jaren. Saai was het zeker niet. Integendeel.
Geleidelijk kwam de SUV voor het gebouw tot een stilstand. Zijn blik liet hij detecterend rond het voertuig gaan, alhoewel hij wist dat de buurt veilig was. Ze hadden niet voor niets een buitenwijk van New York gekozen om hun praktijken voort te zetten. Het was er stil, onbewoond en er bevonden zich weinig buitenstaanders, wat weinig getuigen betekende. Lang verhaal kort; de perfecte plek voor een beruchte crimineel om bakken met geld te verdienen in zaken waar anderen te angstig voor waren om zich erin te wagen.
Met een diepe zucht die over zijn lippen rolde stapte hij uit, de deur achter hem gesloten met een gedempt geluid. Hij had totaal geen zin om opnieuw in de chaos terecht te komen wat hij momenteel zijn leven kon noemen, echter had hij weinig keuze. Wilde hij geld verdienen dan zou hij wel moeten.
Gehaast liep hij naar de achterbak, die hij opende waarna hij het meisje in zijn armen nam. Het was vroeg om zo te moeten doen, zelfs voor Jack, maar hij kon niet riskeren dat ze zou ontsnappen. Ze had nu hun locatie ook gezien. Voor zover ze konden weten zou ze zich rechtstreeks naar het politiebureau slepen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison beet even zacht op haar lip toen ze voelde dat de auto over een soort verkeersdrempel reed. Doordat er dus een bult op de weg en ze dus overal tegen botste deed het best veel pijn bij haar. Bovendien begon ze overal in haar lichaam pijn te hebben doordat ze niet zo veel plek had. Vooral haar benen en haar rug deden er pijn doordat ze haar benen een beetje opgetrokken had en haar rug helemaal krom lag. Op een andere positie kon ze niet gaan liggen. Addison was niet echt klein van zichzelf, ze was niet heel lang of zo, maar ook niet klein. Ze had de gemiddelde lengte van een vrouw, maar natuurlijk was ze net iets te lang om haar benen te kunnen strekken in de achterbak van de auto waar ze dus in lag. Haar telefoon had ze weer in haar broekzak gestoken omdat die het toch niet deed, de batterij was toch leeg. Ze bleef maar gewoon even rustig liggen omdat er toch geen kans was om uit de auto te ontsnappen. Even trok ze haar shirt dat aan haar huis vastgeplakt zat door het bloed dat er aan hing van haar huid af aan haar buik. Er hing een serieuze bloedvlek aan haar shirt en doordat het een beetje begon op te drogen begon het vast te plakken aan haar huid was ze echt heel erg vies vond. Ze hoopte maar dat het haar eigen bloed was, aangezien het bloed van een ander nogal vies zou zijn. Ze had er nog steeds geen verklaring voor hoe dat bloed aan haar shirt kwam, ze had geen wonden. Ze wist ook niet wat er gebeurd was voor dat ze daar op die berm wakker werd, het leek één groot zwart gat te zijn. Ze vond het wel vervelend dat ze niet wist wat er allemaal gebeurd was, Addison haatte het als ze niet veel afwist van een situatie en zeker als het om haarzelf ging.
Plots voelde Addison dat de auto stopte. Ze was opgelucht dat ze eindelijk uit die achterbak kon want ze begin krampen overal in haar lichaam te krijgen door haar oncomfortabele houding. Ongeveer een paar minuten laten zag ze dat de kofferbak open werd gedaan door natuurlijk dezelfde jongen die haar erin gedaan had. Ze ademde even goed in aangezien ze daarnet bijna geen adem kreeg in die kofferbak. Die frisse lucht deed haar dus best wel deugd. Het was ook fijn dat ze eindelijk haar benen en rug weer wat kon strekken want ze begon echt pijn te krijgen. Niet veel later voelde ze dat ze jongen haar weer vast hield, natuurlijk omdat ze niet mocht ontsnappen. 'Laat me los,' zei ze dan, niet op een smekende manier maar eerder op een soort sissende manier. Hij moest niet verwachten dat ze aardig tegen hem ging doen. Ze was niet het soort meisje dat zich zomaar door iemand liet doen, ze kon ook wel gewoon van zich afbijten wat veel mensen niet van haar verwachtte. De meeste mensen vonden haar er altijd heel lief en aardig uitzien, maar dat was ze niet altijd. Zeker niet als mensen moeilijk tegen haar deden, of haar dus in dit geval wilde ontvoeren. Ook toen ze nog op de middelbare school zat dachten een aantal van die populaire mensen dat ze tegen haar konden zeggen wat ze wilde om haar te pesten of te treiteren, maar dat deden ze niet lang. Ze kwamen er al snel achter hoe dat ze in elkaar zat als mensen niet op een goede manier met haar omgingen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij tilde haar vastbesloten op, zijn ene arm geplaatst recht onder haar knieschijven en zijn andere bij haar rug. Vanaf het begin was voor Jack al duidelijk geworden dat de jongedame zich niet zomaar zou overgeven, laat staan doen wat hij haar vertelde. Hij was het tegenwerken zat en daarmede vond hij het geen goed plan om haar te moeten achtervolgen in een buurt als deze. Het zou ongewenste aandacht trekken.
"Maak je geen zorgen," mompelde hij haar stug toe, zijn accent schor en licht hoorbaar. "Je zal snel van me af zijn."
Gehaast vervolgde hij zijn weg naar het pand zonder het meisje ook nog maar wat oogcontact te gunnen. Hij tuurde enkel strak voor zich uit terwijl hij het gebouw in zich opnam. Verduisterde ramen waren overal te zien om het uitzicht van buitenstaanders te versperren. Het zag eruit als een leeg, verlaten huis. Precies zoals de bedoeling; het zou anderen niet eens opvallen dat het vanbinnen dichtbevolkt was met evengoed maffiosi als verschillende meiden. Het minst belangstellende punt voor de stedelingen, voor hen de normaalste zaak van de wereld.
Met een paar luide bonzen ging de deur dan eindelijk open, krakend en wel. De chaos kon Jack meteen in zich opnemen, tientallen mensen liepen voor hem langs. Muziek hoorde hij galmen door het nu o zo kleine gebouw. De verschijning in de deuropening herkende hij gelijk. Zijn donkere haar door de war, pikzwarte ogen die hem glunderend aanstaarden. Een grijns van oor tot oor op zijn gezicht te bekennen. Nicholas.
"Come in. And who did you bring this time?" werd hem plezierig gevraagd, eindelijk wat opzij gestapt om ruimte voor hen beide te maken. Jack heeft zich altijd al geërgerd aan de jongeman. Volgens hem kwam hij manieren tekort, maar het kon ook aan zijn persoonlijkheid liggen. Hij had het nooit zo erg gehad met nieuwsgierige mensen. De dingen in zijn leven waren zijn zaken, niet die van ook maar iemand anders.
"Flikker op Nicholas," siste hij hem geïrriteerd toe. Hij stapte snel naar binnen, ontwijkend naar iedereen die hem ook maar wat wilde zeggen. Gelijk liep hij de trap op naar boven. Ze waren nog altijd omringd door mensen die hem vaag bekend voorkwamen. Enkelingen stonden uit met het uiterlijk wat Jack nog onthouden had, zodat hij ze aan een naam kon klinken. Echter was merendeel onbekend voor hem gebleven. Hij was er niet gekomen om vriendschappen te onderhouden.
In de gang verschenen vele kamers, sommige open maar andere gesloten, hoezeer ze erg gehorig waren. Het was er een en al bende geworden in de tijd dat hij er weg was geweest. Omstanders keken hen belangstellend na. Een tijdje was er verstreken sinds er een nieuweling was gekomen. Ze was de nieuwe waar lang op gewacht was. Haar zat nog veel te wachten, nu ze zich tussen de bendeleden bevond.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze voelde hoe dat hij haar optilde waardoor ze niet weg kon. De jongen had waarschijnlijk al door dat ze zich niet zomaar zou overgeven. Ze hoorde hem wat vertellen, toch begreep ze niet wat hij er mee bedoelde. Wat bedoelde hij met "Je zal snel van me af zijn."? Ze vond hem een echt een rare gast, hij was heel onduidelijk volgens haar. Hij had ook een licht accent, ze dacht dat het Russisch was, al was ze er niet helemaal zeker van. Ze was namelijk niet heel goed om accenten uit elkaar te houden, sommigen leken heel hard op elkaar. Het was ook niet belangrijk dat ze daaraan ging denken, ze moest een manier zoeken om te ontsnappen. Hij kon haar niet zomaar ontvoeren, ze ging er voor zorgen dat hem dat niet zou lukken.
Toen de jongen begon te wandelen, terwijl hij haar nog steeds vast had, keek ze even een beetje naar de omgeving. Ze kon wellicht een oplader voor haar telefoon te pakken krijgen en dan kon ze wel een bericht naar haar moeder sturen, daarom moest ze ervaar zorgen dat ze goed wist hoe dat de omgeving eruit zag, zo kon ze alles goed beschrijven. Ze kon echter niet veel zien, het was donker buiten. Toch deed ze haar best om zo veel mogelijk kenmerken te kunnen zien van de omgeving waar ze was, waar de jongen haar naartoe had gebracht. Het gebouw zag eruit als een verlaten huis, meer kon ze er niet van zien. Het was hoe dan ook iets.
Zelfs voordat de jongen de deur opendeed, kon ze de muziek al horen, wel zachtjes, maar ze kon muziek horen. Terwijl de jongen de deur opende, werd de muziek al een pak luider. Addison wilde niet eens weten wat er in het gebouw gebeurde waar hij haar heen bracht. Het was vast niets goeds. Ook zag ze toen de deur open was een persoon staan. Het was een andere jongen, hem kende ze natuurlijk ook niet. Hij had erg donker haar die ervoor zorgden dat zijn felblauwe ogen nog feller leken. Ze hoorde hem nieuwsgierig vragen wie hij deze keer bij had, hij nam dus meerdere mensen mee naar de verlaten plek. Alhoewel dat het er niet meer verlaten uitzag met al die mensen. Aan de hartslag van de jongen die haar mee hierheen bracht, kon Addison horen dat hij geïrriteerd was door de vraag van de jongen. Hij kon niet tegen de nieuwsgierigheid had ze het gevoel. Hoe kon ze in hemels naam zijn hartslag horen? Ze had zelfs het gevoel dat ze zijn bloed kon horen stromen. Hoe raar ging de avond worden? Ze had er geen goed gevoel bij, ze vertrouwde dit gedoe en de mensen hier voor geen meter.
Uiteindelijk begon de jongen verder naar binnen toe te lopen terwijl hij haar nog steeds vast had. Binnen in het gebouw was het helemaal niet netjes, het was eerder één grote zooi. De mensen hadden blijkbaar nog nooit iets over opruimen gehoord. Zelf was Addison iemand die er meteen als er wat rommel lag het opruimde, ze had een hekel aan rommel en troep. Ze zag een gang waar vele kamers in waren, sommige stonden open maar andere waren gesloten. "Wat ga je met me doen?" vroeg ze uiteindelijk aan de jongen, ze wilde meer uitleg over de situatie en over wat hij met haar ging doen. Ze begreep er geen barst van. Ze vond het vervelend als een situatie onduidelijk voor haar was.
Nog steeds probeerde ze een manier te zoeken om te kunnen ontsnappen. Ze ging proberen om weg te rennen zodra hij haar neerzette. Het was niet het beste plan, maar iets anders was onmogelijk te bedenken. Dan moest het haar slechte plan worden, ze kon het altijd proberen. Wie weet kon ze wel ontsnappen en kon ze zo snel als ze kon naar buiten toe rennen en de weg naar huis zoeken. Ook al had ze er geen idee van waar ze was, doordat ze in de achterbak zat, had ze geen enkel stukje van de weg naar het gebouw toe gezien. Als ze kon weglopen, vond ze ongetwijfeld een plek om haar te verstoppen zodat ze haar nergens konden vinden en daarna zou ze weg kunnen lopen aangezien ze haar niet meer konden vinden. Dan kon ze rustig uitzoeken hoe ze de weg terug kon vinden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alcohol. Overal waar hij heen keek, zag hij de flessen liggen. Leeg, verspreid over de hele houten vloer die hij rondom het gedeelte van het pand tegenkwam. De geur van sigaretten en sterke drank was onvermijdelijk geworden en drong vlug bij hem binnen. Nog altijd was het er geen steek veranderd. Walmen van rook hinderden zijn pad, desondanks hij er geen moment over dacht om ze te ontwijken. Hoe langer hij zich er verstopt had gehouden, des te bekender het voor Jack was geworden. Nu zag hij het als niet meer dan een van de vele kenmerken van de bende.
Het luide geluid van voetstappen achter hem was hem wel opgevallen. Getik van pumps die dezelfde weg begingen als hij van plan was. Vragen naar wie het was of zich simpelweg omdraaien was voor hem overbodig. Hij wist wie het was en vertikte het om haar ook maar meer aandacht te besteden dan ze blijkbaar nodig vond. Echter, wanneer hij het einde van de gang had bereikt en tevens ook een van de enige lege kamers die het pand nog had, was er geen uitweg meer om haar te vermijden. Haar onder ogen komen was de enkele optie die Jack kon kiezen.
"Ahh, Crystal. Ik had het moeten weten dat je de eerste zou zijn die de nieuweling op zou merken," mompelde hij hoofdschuddend, terwijl hij het meisje in zijn armen ruw op het bed legde. "Some things never change."
Zijn hand reikte naar de handboeien op het nachtkastje, die hij met wat moeite te pakken wist te krijgen zonder de nieuwe uit het oog te verliezen. Hoewel het geen leuke activiteit was om iemand gevangen te moeten zetten, moest het wel. Men kon vanalles over Jack zeggen, achterlijk was hij in elk geval niet. Hijzelf had - als hij in haar schoenen had gestaan - zich er ook werkelijk niet bij neergelegd om ontvoerd te worden. Ontsnappingspogingen waren verder ook vaak het gesprek van de dag.
Vluchtig pakte hij een van haar polsen stevig vast en boeide deze aan een van de metalen stangen die het bed bevatte. Ze waren sterk genoeg om haar tenminste ervan te weerhouden om eruit te breken. Mocht ze het nodig vinden om haar kansen te benutten, dan zou ze het haar kamer nog niet eens uit halen.
Voor kort wierp hij zijn ogen op de nieuwkomer met een korte knik. Geen grijns was er te zien, geen glimlach durfde zich te vertonen op zijn gezicht. Enkel zijn ijskoude blik die hij regelmatig rond de kamer liet gaan. Hij besloot inmiddels al snel dat hij er geen baat meer had om te blijven. Crystal zou haar de regels wel grondig uitleggen, ging hij vanuit. Hij wendde zich van hen af en liep de kamer uit, vooraleer hij Crystal nog een laatste blik gegund had.
"She's all yours."

---

"C'mon Cameron," grinnikte ze zachtjes. Haar vingers liet ze uitdagend langs zijn kaaklijn glijden, haar ogen glinsterend. Ze wist dat ze geliefd was onder de jongens, en eerlijk? Bescheiden was ze er zeker niet over. Er was een reden waarvoor ze als 'leider' werd gezien over alle meiden die zich bij de bende hadden gevoegd. Niemand kon beter haar zaken op orde houden als Crystal dat kon, het gold zowel voor de meiden maar ook voor de jongens. Ze wist hoe de zaken er in elkaar staken en er viel niet met haar te spotten. Hoezeer ze eruit kon zien als een lief meisje, wilde iemand haar wat flikken dan konden ze zeker wraak verwachten.
Met een grijns haalde ze haar handen weg, een kus gedrukt op zijn lippen. "We weten beide dat je hier niet bent gekomen voor alleen wat gezelschap." Geleidelijk verplaatste ze zich van het lichaam van de jongen af. Ze kon het in zijn ogen zien dat ze hem er behoorlijk mee wist te irriteren, iets waar Crystal haar lol uithaalde. Ze ging niet gemakkelijk mee in alles wat haar verteld werd. Bovendien hield ze wel van een spelletje.
Haar hand omklemde de deurklink, die ze van plan was om dicht te doen en ze af te schermen van de rest. Privacy was hetgeen wat ze waardeerde tijdens haar tijden hier. Het was voornamelijk ver te zoeken gezien de drukte, zeker rond middernacht. Maar nog voor ze de kracht erop zette om het plan door te zetten, zag ze een jongen langslopen met een lichaam in zijn armen. Een van de figuren uit de bende die ze al snel leerde kennen, al kon ze niet zeggen dat ze hem daadwerkelijk mocht. Hij was een van de mensen waar ze weinig hoogte van wist te krijgen, ondanks haar vele pogingen.
Vluchtig keek ze achterom naar Cameron, die zijn ogen onafgewend op haar had gehouden. Haar excuses volgden voor het ongemak, waarna ze zich achter de jongen aan haastte om de nieuweling te kunnen verwelkomen. Een van haar vele taken die verwacht werden om uitgevoerd te worden. Zelfs al was het een ongeschreven regel geworden en was er niemand die haar op haar acties wist te wijzen.
Ze wandelde rustig de kamer binnen, haar blik bespottelijk op Jack gericht. "Jack, je weet toch dat je niet anders van me kan verwachten," grijnsde ze. Ze trok voorzichtig haar zwarte jurkje wat naar beneden die haar figuur sierde. Het zat haar als gegoten en ze wist het ook, ze straalde haar zelfvertrouwen uit.
Gelukkig duurde het niet al te lang voor Jack besloot om de kamer maar te verlaten en het echte werk aan haar over te laten. Jongens als Gilinsky hadden geen respect, daarmede ook de goede behandeling voor haar meiden. Ze was zich er zeker wel van bewust.
"Hey darling," zei ze met een kleine glimlach. Ze liet zichzelf neerzakken op het bed naast haar, negerend naar de handboeien die het meisje op haar plaats hielden. Het waren de standaard regels, later zouden ze versoepelen als ze zich besloot om ze eraan te houden. Nu was het het enige wat ze konden doen om haar binnen te houden.
"My name is Crystal. Crystal Reed."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison rolde even met haar ogen toen ze merkte dat haar vraag geeneens beantwoord werd door de jongen. Hoe moeilijk kon het zijn om haar even een antwoord te geven? Het was niet moeilijk om haar een antwoord te geven over wat er met haar stond te gebeuren. Bovendien had ze recht om meer te weten over de situatie, dan had ze meer zekerheid. Er kon verschillende dingen met haar gebeuren, dus daarom dat ze zo graag dat antwoord van de jongen wilde. Bang was ze niet, ze vond het wel een beetje beangstigend, maar echt heel erg bang was ze niet, wat echter nog kon komen. De verbazing en verwarring namen haar angst over, daarom was ze niet heel erg bang. Ze vond het gebouw geen aangename plek, het rook er niet bepaald fris. Ze kon duidelijk de geur van sigaretten ruiken en dat was bepaald heuglijk voor iemand die zelf niet rookte. Ze hoopte maar dat ze de geur later nog uit haar kleding kon wassen, hoewel haar kleding die ze aanhad waarschijnlijk toch voor de vuilnisbak waren. Ze had een redelijk grote bloedvlek op haar shirt en op haar broek hing ook wat bloed. Op haar broek kon het niet zo veel kwaad, ze had een donkere broek aan en na een aantal wasbeurten vielen de bloedplekken niet meer op, maar het bloed van op haar shirt kreeg ze er niet meer uit met een aantal wasbeurten. Daarom voelde ze zich ook ontzettend vies, ze wilde dat bebloede shirt zo snel mogelijk uit doen, aldus moest ze een uitweg zien te vinden.
Addison zag een meisje de kamer inkomen. Ze had redelijk felle roze haren die ondanks het een onnatuurlijk kleur was toch goed bij haar stonden. Ze hoorde de jongen tegen haar praten, ze heette Crystal. Die naam hoorde je niet vaak. Het meisje praatte ook tegen de jongen, die blijkbaar Jack heette. Addison hoopte dat ze achter zijn familie naam kwam zodat ze hem als ze kon ontsnappen, aan kon geven aan de politie. Ze voelde hoe de jongen haar ruw op het bed neerlegde. Comfortabel was het niet, ze kon de veren die de matras voelen. Het was vast al een heel oude matras. Ontsnappen kon ze ook niet, de jongen boeide haar vrijwel meteen vast met handboeien aan het bed. Addison beet even een beetje pijnlijk op de binnenkant van haar lip. De handboeien zaten strak om haar polsen heen wat pijn deed. Het sneed zelfs een beetje in haar polsen als ze te veel bewoog. Ze kon beter niet te veel bewegen voor dat haar polsen helemaal open lagen door de boeien. Ze zag uiteindelijk de jongen de kamer uitlopen. "She's all yours," hoorde Addison hem nog tegen het meisje dat net de kamer binnen wandelde zeggen.
Addison keek even naar het meisje dat zich op het bed neerzette. Ze stelde zich voor als Crystal Reed. Haar voornaam wist ze natuurlijk al omdat de jongen, genaamd Jack, die naam al luidop had gezegd. Addison stelde zichzelf echter niet voor aan Crystal, dat was nergens voor nodig, ze bleef hier toch niet lang. "Wat gaan jullie met me doen?" vroeg ze dan aan haar, hopend dat Crystal wel antwoord ging geven op haar vraag wat Jack niet deed. Gingen ze haar hier gewoon opsluiten of gingen ze nog andere dingen met haar doen? Addison wist van niets ondanks ze wel wilde weten wat er met haar ging gebeuren. Ze konden haar niet zomaar opeens ontvoeren en haar daarna gewoon met haar vragen laten zitten. Ze had recht op antwoordden op haar vragen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld