Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Empire Of The Lost

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG ft. the adorable Lespoir aka Meliss♥
Inspired by: The Walking Dead series 'cuz it's awesome

~ ♡ ~

Arabella Seeger - 17 years old

~♡ ~

Jij: girl + begin c:
Good luck^^♥

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hayley Marshall ~ 18 years old

{option}

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No... No... No... This can't be."
Gebroken zakte Hayley op haar knieën naast het lichaam van Lily, één van de zeven vrienden die het gevecht met enkele moordlustige monsters onoverwonnen hadden. Haar helderblauwe ogen staarden ijzig naar de hemel, haar geest was uit haar lichaam ontsnapt. "Please... Lily, you can't leave me," piepte ze terwijl ze een lok van haar blonde haar wegstreek van haar bebloede gezicht. Tranen stroomden als watervallen onder haar ogen, gleden over haar wangen alvorens ze de grond bereikten. "C'mon don't be selfish and wake up," sprak ze iets luider uit terwijl ze zachtjes met haar lichaam schudde, hopend dat het meisje alsnog ontwaakte, maar het was al te laat. Geen enkele optie bracht de mogelijkheid om haar leven te redden sinds ze haar geest al had geven. Voor elkander lichaam dat op de vochtige bosgrond lag was het te laat. Iedereen had ze zien vechten voor hun leven toen de zombies eraan kwamen en dat terwijl Hayley haarzelf gewoonweg verstopt had tot het eindelijk voorbij was. Ze was een lafaard, een slechte vriendin die te angstig was om voor hen op te komen en mee te vechten. Bloed had ze rond zien vliegen, vrienden van haar die schreeuwden van de helse pijn die de schepsels hen bezorgden en Hayley... Zij deed helemaal niets.
Haar aandacht werd getrokken door het lichaam van Finn, degene die nog het minst verwond was. Als een speer verplaatste ze zichzelf naar zijn lichaam, wensend dat toch nog één iemand buiten haarzelf het gevecht had overleefd. Haar hoofd hield ze iets dichtbij zijn borst, luisterend of hij nog enigszins ademde. Teleurstellend genoeg viel er niets te horen, zelfs geen zacht zuchtje. Haar hand begaf ze naar zijn pols, voelend of zijn hart nog iet of wat klopte, maar de teleurstelling werd alsmaar groter toen ze merkte dat het geen zin meer had. Ook Finn was van zijn leven beroofd. Hoe het ook zij vertikte ze het om op te geven. "Please, Finn wake up."
"Please, you know I can't do this on my own. Don't leave me alone," smeekte ze aan het dode lichaam, ook al wist ze dat het geen zin meer had. Hij was al dood en niets kon het nog terug draaien. Finn was de allerbeste vechter van de groep, degene die haar uit talloze gevaarlijke situaties had geholpen, simpelweg doordat zij zelf niets kon. Vechten was geen van haar specialiteiten en met wapens kon ze al helemaal niet werken. Ze overleefde het nog een week in haar eentje.
Langzaam stond ze op, beseffend dat het gewoonweg te laat was. Tranen stroomden over haar wangen en ook al probeerde ze het in te houden was af en toe wat gesnik hoorbaar. Toch, hoe onnuttig het ook was, probeerde ze verder. De kans om een toch nog levend lichaam te bespeuren wilde ze niet missen. Het was allemaal onmogelijk, ze konden niet allemaal dood zijn. Het was ondenkbaar dat iedereen haar alleen achter liet in deze hel, dat ze het vanaf nu in haar eentje moest oplossen terwijl ze, hoe grof ze ook voor haarzelf was, niets kon. Paniek viel duidelijk van haar gezicht en lichaamshouding te lezen. Hayley was bang, doodsbang voor wat haar te wachten stond nu ze helemaal alleen was, geen vrienden, geen familie, niks, ze had alleen nog haarzelf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stilletjes bewoog ze zichzelf voort in het woud. Een zwijgzame stilte laten varen met haar passen, die rustig werden gezet over de drassige bosgronden. Het gekraak dat vrijkwam van het gebladerte onder haar versleten schoenzolen was verzacht hoorbaar geweest. Alsmaar geklonken, bij elke meter die Arabella in haar eentje verstreek en verder weg raakte van haar vertrouwde omgeving binnen de wanden van het kamp. Het enige wapen in haar handbereik die haar nog de veiligheid kon bieden, bestaande uit een licht geroeste revolver in haar rechterhand. Geklemd tussen haar handpalmen, mocht ze in de problemen komen en geen andere uitweg zien. Voor de rest toonde zich geenszins de bezorgde houding als ze normaliter wel bezat in het bijzijn van anderen. In haar eentje voelde ze zich meer op haar gemak, meer met de natuur verbonden en bovendien niet zozeer bekeken als anderen haar konden laten voelen. Hier kon ze zich weer voelen als ze wilde; vredig, zorgeloos en normaal. Iets wat Arabella nog zelden kon in deze zware tijden.
Het zien van het kamp achter haar maakte intussen plaats voor het donkerte. Het was er onheilspellend stil, haast te rustig voor haar om het zich voor te kunnen stellen. Stoppen, laat staan teruggaan, kwam echter voor geen seconde in haar op. Pas toen een verontrustend iets zich kenbaar maakte in haar omgeving veranderden haar bewegingen vrijwel meteen.
Talmend traag werd haar snelheid gestaakt. Haar ogen vergrootten zich, onderwijl haar aanblik veranderde in een gruwelijk tafereel. Enkele, wellicht tientallen, lichamen kon ze zien liggen van de paar meters afstand. Een wittige huidkleur weerspiegeld in het maanlicht, dat zich vaag door de takken van de vele bomen heen wist te dringen. Glinsteringen ving ze op van het sijpelende bloed. Stromend langs de huid naar beneden met een zacht, druppelend geluid. Het liet haar vredigheid gelijk vergaan voor een paniekerig gevoel. Voor verbijstering, waarmee Arabella naar het bloedbad zat te kijken. Geen bedenkingen gingen uit naar hoe het had kunnen ontstaan of ook maar het idee dat de aanstichters nog in de buurt konden zijn. Nee, alles dat ze kon doen, was staren alsof het een of andere nachtmerrie was voor haar eigen ogen. Een verbeelding van haarzelf waar ze zo vreselijk graag een einde aan wilde maken. Desondanks kwam er geen verandering in het uitzicht op een massamoord, maar een geheel ander iets. Bij het opheffen van haar hoofd na er enige tijd als verstijfd gestaan te hebben zag ze een wel degelijk levend wezen staan. Temidden van de levenloze lichamen kon ze een staand gedaante zien. Het lijf leek te schokken, gesnik hoorde ze ontsnappen en misschien was dat wel hetgeen wat haar wakker schudde om haar mond open te trekken. Het was geen walker die zich voor haar durfde te vertonen; het was een mens.
"A-Are you okay?" probeerde ze te verduidelijken, voorzichtig een klein stukje naar voren gestapt. De indruk van de hele situatie was ook bij haar te vinden maar toch deed ze de moeite de overledenen uit haar zicht te bannen, door simpelweg haar pijlen te zetten op de overlever. Haar blik liet ze radeloos bij haar hangen. Voor zich uitpraten was daarbij als een gewoonte geworden voor haar zenuwachtigheid, makend dat ook nu Arabella's uitspraken mompelend naar voren kwamen. Ze kon zichzelf momenteel wel voor haar kop slaan voor de domme opmerking. "No, stupid question.. of course you aren't okay.. Ehm.. Do you need any help?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar lichaam begaf zich centraal tussen de verscheidene lijken die op de open plaats verspreid lagen, de meest makkelijke manier om elkander lichaam de scannen op eventueel leven. Haar lichaam beefde uit de doodsangst gecombineerd met de koude temperatuur en adrenaline. Ze had enerzijds de behoefte om iets stuk te slaan terwijl ze anderzijds het liefst neerzakte om vervolgens haar ogen uit te huilen. Hoe vaak ze het ook had gezegd of gedacht in haar leven, nog nooit eerder was ze zo bang geweest en ditmaal meende Hayley het oprecht. Ook al was de gedachte misschien wel verkeerd of zou ze zich later zelfs vervloeken om het feit dat ze zo nadacht, maar ze had liever meegedaan aan het gevecht, wat in haar geval niets doen en toekijken hoe haar eigen dood steeds dichterbij kwam was. In plaats daarvan verstopte Hayley zichzelf in plaats van haar vrienden in nood te helpen, een poging tot tenminste. Ze kende haarzelf te goed om te weten dat als ze zich in zulke situaties bemoeide, ze juist diegene was die in de weg liep, maar toch voelde ze haarzelf schuldig, simpelweg doordat ze geeneens iets had geprobeerd omdat ze bang was voor de dood. Angst voor wat er zou gebeuren nadat haar geest en ziel haar lichaam verliet, speelde een zeer grote rol evenals ze vrees voor pijn, hoe flauw en zwak het ook mocht klinken.

~ Flashback ~

"Wait, stop walking. I can hear something, I guess we've got company," bracht Finn verdacht stil uit waardoor iedereen per direct zijn bevel gehoorzaamde, behalve Hayley. Wantrouwend keek ze om haar heen, zoekend waar het krakende geluid van gebladerte vandaan kwam.
"Maybe we should continue walking, I don't trust this place, there are walkers everywhere," vertelde Hayley, hopend op bevestiging van de anderen. Niets was dommer dan simpelweg blijven stilstaan terwijl er gevaar op de loer lag. Ze stond bekend als de angsthaas van het groepje, het meisje dat geen gevaar onder ogen durfde te zien. Hoe het ook zij, was ze liever een bangerik dan dat ze haar leven op het spel zou zetten om haarzelf een stoerder imago te bezorgen. Wat was ze met de titel als dapper iemand als ze toch dood was? Nee, ze was liever een bang iemand die wegschool voor het gevaar en alles uiteindelijk overleefde, als een overlever, hoe weinig ze er ook voor deed. Zij had nooit de kans gekregen om wapen- en vechttechnieken aan te leren, hoe moest ze zich dan redden uit gevaarlijke situaties?
"Coward," grinnikte Finn. "Don't worry, I..." Zijn woorden werden onderbroken door een lelijk monster die onverhoeds tussen enkele bosjes door tevoorschijn kwam. "Holy shit, I didn't expect that. Everybody split up!"
Ditmaal volgde Hayley zijn bevel zonder twijfel op en rende ze naar een zeer grote struik toe waar ze achter dook, in de hoop dat ze onopgemerkt bleef voor de monsters die haar vrienden hardhandig aanvielen. Bloed spatte in het rond, pijnlijk geschreeuw drong haar gehoorgang vinden wat kippenvel veroorzaakte op haar ledematen. Zachte woorden murmelde ze bijna onhoorbaar tegen haarzelf onderwijl ze haar ogen voor enkele tellen sloot, het gevecht dat enkele meters voor haar bevond negerend. "Calm down, Hayley. Everything will be alright."

Met een geschrokken blik keek Hayley op toen een vrouwenstem haar stoorde van al haar tragische gedachten. Wantrouwend was haar blik op het onbekende meisje gericht sinds ze niemand anders meer kon vertrouwen. Haar lange bruine haren lagen sierlijk over haar schouders. Haar gelaat zag er ontzettend vriendelijk uit, maar ondanks dat wist Hayley hoe onverstandig het was om vreemden zomaar te vertrouwen, in wat voor vreselijke situatie ze ook was. Gezelschap was iets waar ze niet op te wachten stond terwijl ze anderzijds het liefst één van haar goede vriendinnen bij haar had om een goed gesprek mee te voeren, om uit te huilen zodat ze vervolgens weer verder kon met haar leven. Het duurde echter ook een tijdje voor Hayley de vraag van het vreemde meisje, wanhopiger dan ze had gehoopt, beantwoorde. "What do you mean with help? They're all dead. Nobody can help me, even I can't help myself."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het duurde even vooraleer de vreemde door leek te hebben dat ze er stond. Het was de rug die naar haar toegekeerd was, die ze moest aanzien in het donker. Geen aanwijzing over het mens zelf werd haar geschonken, Arabella moest op de ouderwetse manier maar gokken wie of wat het was. Pas toen degene zich besloot om te draaien kon ze het beter zien; het gedaante van een meisje kwam aan het licht. Wanhopigheid kenmerkte haar gelaat, de tranen rollend over haar wangen met een achtergelaten vochtige gloed langs haar wangen. Het achtervolgde haar zeker, want juist op dat moment wist ze amper meer wat ze moest doen met dit alles. Haar spraakzaamheid ging gelijk voor een tijdje verloren. De geschokte blik in haar ogen deed haar weinig goeds.
"No.. that's not what I meant. I just-" ze streefde ernaar uit haar woorden te komen, maar hier leek geen uitweg voor te zijn. Al de omstandigheden drongen steeds laten tot haar door. Zo zag ze nu pas hoe het meisje gewond was geweest, hoe erg de lichamen verminkt waren en alsof dat nog niet genoeg was kon Arabella het amper verwerken dat het plaats had gevonden nog geen half uur van het kamp af. Haar hoofd werd in zichzelf geschud. Het bloed op de lijkbleke huid van de zwerveling hield haar bezig, haar pupillen er uit gewenning op gevestigd om het te onderzoeken. "You're wounded. I can see it, and if you aren't going to do anything about it, it might get infected. You don't want to become one of them.. dead people, right?" De verhardde geluiden van de walkers probeerde ze zo veel mogelijk te negeren. Het wekte paniek bij haar op, niet alleen betekenend dat zijzelf haastige beslissingen ging maken, maar ook voor de enige overlevende van de slachtpartij. Wat als ze doordraaide? Wat als ze uit moedeloosheid hen beide in gevaar zou helpen? Het liet haar lichaam ijskoud huiveren, al verborg ze het zo veel als mogelijk. Haar drang om zo snel mogelijk te maken dat ze wegkwam bande ze uit haar hoof weg. In plaats van eraan toe te geven waren het haar eigen, impulsieve oplossingen voor de situatie die haar aanzetten tot handelen. Het was de enige manier.
"Here, take my hand." Haar revolver verplaatste ze in haar linkerhand, waarop ze haar vrije arm voorzichtig uitstak naar het vreemde meisje. Het bewust zijn van de regels in het kamp liet ze volledig weg. Ze wist hoe nieuwelingen nooit werden gewaardeerd, in zekere zin uit wantrouwigheid en voormalige gebeurtenissen, maar hier wilde ze zich nu niet druk over maken. Ze wilde niet zijn zoals de doden en een van de dingen die haar tot een mens maakte, was het medeleven dat ze gaf aan anderen. Het meisje achterlaten bij het bloedbad als een of ander wild beest waren geen van haar plannen. Een beetje aarzelend werd een bemoedigende knik uitgebracht, haar ogen aan die van de vreemde gelinkt met een onzekere blik. "But please, we have to hurry. I can hear them coming.."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar tengere lichaam bleef rillen, desondanks ze wel degelijk haar best deed om alles onder controle te houden. Haar schokkende ademhaling probeerde ze te vervangen door een weer rustige ademhalen, wat falend genoeg mislukte. Hoe meer ze zich focuste op haar ademhaling en het verminderen van de tranen die over haar wangen stroomden, des te erger het werd. Daarnevens werd het getril van haar lichaam gedeeltelijk veroorzaakt door de ijskoude temperatuur, waar helaas niets aan gedaan kon worden. De gedachte dat ze misschien wel moest overnachten in de vrieskou zaaide paniek in haar lichaam. De plaats waar ze bijna elke nacht overnachtte was urenlang wandelen en onbereikbaar sinds de donkere uren waren aangebroken en Hayley de weg hoogstwaarschijnlijk niet meer terug vond.
Pas toen het meisje over Hayley's verwondingen begon merkte ze op dat een groot deel van haar lichaam bedekt was met schaafwonden en schrammen in verscheidene maten. Enkele scheuren waren in haar kleding ontstaan, iets waar ze eerder niet op gelet had. Een branderig gevoel was voelbaar bij haar wang waardoor ze er al snel aan voelde om te kunnen voelen waar het vervelende gevoel vandaan kwam. Vermoedelijk was er door één of ander takje van de struik waarachter ze wachtte tot het gevecht eindigde, een kleine kras ontstaan op haar wang die godzijdank ondiep was waardoor de kans op een lelijk litteken zeer nihil was. Hoe zeer de wonden ook prikten, het deerde haar zeer weinig. Het enige waaraan Hayley aandacht schonk waren de dode lichamen van haar vrienden die haar stuk voor stuk in de steek hadden gelaten. Haar alleen gelaten in een ontzettend gevaarlijke wereld. De lichamen bloedde zodanig leeg dat verschillende bloedplekken zich vormden in de bosgrond bestaande uit gras, zand, maar vooral afgevallen bladeren. Hun bloed was zelfs op haar kleding beland en hadden niet uit te wassen vlekken gecreëerd, al was dat geen van haar zorgen. Hoe slecht ze er ook uitzag, alles was meer noodzakelijk dan haar uiterlijk. Antwoorden op elkander woord dat het onbekende meisje uitsprak was geen van de dingen waaraan Hayley behoefte had, al was het respectloos om haar uitspraak onbeantwoord te laten. Ze hield het echter kort sinds ze geen zin had in spreken. Daarnevens had ze het gevoel dat als ze haar mond opentrok, haar stem uiteindelijk zou breken en haar tranen die zich enkel zouden vermeerderen. "It isn't that bad. they're just some abrasions."
Lichtelijk verward keek Hayley naar het meisje die haar hand aanbood, een poging tot hulp aanbieden. Ze zag hoe haar revolver zich verplaatste in haar linkerhand om vervolgens haar hand naar Hayley uit te steken. Twijfelachtig waren haar ogen op de hand gericht, onwetend wat precies de meest verstandige keuze was. "How do I know I can trust you?" vroeg Hayley. Nog nooit eerder had ze het meisje gezien dus zomaar met haar meegaan kon nog eens een zeer onverstandige keuze zijn. Het geluid van de aankomende walkers beangstigde haar zodanig dat Hayley niets anders kon dan haar hand aannemen. Ze was bang, doodsbang om op dezelfde pijnlijke manier te eindigen als haar vrienden, ook al zou het haar een enorme last op haar schouders besparen wanneer ze, net als hen, haar geest gaf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De verwondingen leken het meisje pas later opgevallen zijn dan Arabella ze al opgemerkt had. Het moment dat ze uitsprak, zag ze haar blik zwijgzaam verplaatst worden van haar lichaam naar haar eigen, glijdend over de tekenen van wonden en overblijfselen van mishandelingen na. Het bloed op haar lichte huid weergegeven, leek haar moeilijk te vermijden geweest. Ze kon stil aanschouwen hoe het meisje haar eigen lijf detecteerde alsof het de eerste keer was dat ze zoiets gezien had. De donkere plekken werden bekeken, de vloeistof stromende uit de getroffen plekken werd in haar zicht gehouden, en pas toen leek het tot haar binnengedrongen te zijn hoe slecht ze eraan toe zou zijn. Zelf kon ze er amper over spreken. Het was te donker, te onduidelijk om goed te kunnen beslissen hoe ze er écht aan toe was. Voor hetzelfde geld was de vreemde in levensgevaar zonder enig benul van te hebben. Alles dat Arabella waar kon nemen, was een persoon in hevige paniek met niet meer nodig geacht dan de hulp, die zij haar wel moest bieden. De reactie van de anderen, hierbij ook gesproken over haar momenteel 'lieftallige' vriendje, kwam later wel.
"You can't say that for sure. It's dark and you must be full of adrenaline, so physical pain isn't something that's alarming for you right now," sprak ze, de raadselachtige visie ontweken door zich er niet op te richten. Haar wantrouwigheid was compleet op de plaats geweest. Ze kon snappen hoe er in deze tijd niemand meer was om zomaar op te kunnen bouwen, om zomaar jezelf aan te vertrouwen zonder ook maar wat achterdochtigheid, want wie vertelde dat degene voor haar echt was wie ze zei dat ze was? Toch frustreerde het haar enorm, wetend dat ze zichzelf wederom aan haar moest bewijzen en ditmaal met meer overtuiging dan haar onzekere woorden. Een kleine zucht rolde over haar lippen. "Because.. I don't know. I can't tell you why I believe you should trust me," gaf ze eerlijk toe. "But I can see that I'm your only chance to get away from here before they'll return. You can't stay here on your own." Ze had nog genoeg andere woorden om te spreken, maar tot haar opluchting werd deze kans van haar weggenomen zodra ze de hand van het meisje in de hare voelde. Hoe klein het gebaar ook mocht zijn; het bood haar een beetje bemoediging om alles voort te zetten.
Lichtelijk bezorgd verstevigde ze de greep. Het maakte het zekerder voor Arabella haar niet kwijt te raken, om haar niet kwijt te raken in het donkere woud tijdens de weg. Ook zij bezat haar angsten voor de buitenwereld zoals deze nu gevormd was. Angst voor de nieuwe had ze daartegenover niet, haar zachtjes met zich meegetrokken om vervolgens aanstalten te maken weg te lopen van het vreselijke bloedbad. Traagzaam zette ze de stappen voort voor het meisje om haar bij te kunnen houden.
"What's your name?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De onbekende jongedame had een punt, te snel oordelen over de verwondingen op haar eigen lichaam was geen verstandig plan. Zomaar uitmaken dat de wonden die zich op haar lichaam hadden gevormd niets voorstelden was onmogelijk nu haar lichaam wel verdoofd leek te zijn uit spanning en adrenaline en het pikkedonker was. De omgeving werd slechts verlicht door het heldere licht van de maan, niet genoeg om alles duidelijk te kunnen opmerken. Het vieze zand was vermoedelijk al in contact gekomen met haar open wonden, ze mocht zich als gelukkig prijzen wanneer er geen ontstekingen opdoken. Het feit dat ze nu amper iets voelde aan de wonden die verspreid zaten over haar lichaam, sloot niet uit dat later alles pijnloos zou verlopen. Hoelang haar eigen lichaam zich spaarde van pijn was onzeker, het enige wat ze kon was hopen dat het lang zou duren.
"Well... I hope I'm not gonna regret this," bracht Hayley al mompelend nadat ze de reden waarom ze het meisje moest vertrouwen aanhoorde. Wantrouwen van mensen in een gevaarlijke situatie als deze kon nog eens zeer ongunstig uitlopen waardoor ze simpelweg wantrouwende gedachten aan de kant schoof, plaats gemaakt voor eventueel vertrouwen, hoewel dat nog een tijdje kon duren. Het snel vertrouwen van mensen had haar vaker in vervelende situaties gewerkt waardoor ze liever het zekere voor het onzekere nam. Nu de walkers in aantocht waren had ze echter geen keus, het simpelweg blijven stilstaan was namelijk vele malen gevaarlijker dan meegaan met het meisje. Het veroorzaakte dat ze geen enkele keus had want het leek er niet op dat ze wegging zonder Hayley's aanwezigheid waardoor Hayley door haar koppigheid anders wel twee doden veroorzaakte dan alleen die van haarzelf. Om dat tafereel te voorkomen kon ze enkel de hulp die ze kreeg aanvaarden.
Het grommende geluid van enkele walkers die zich vermoedelijk een eindje verderop bevonden negerend volgde Hayley haar, hopend dat de afstand die ze moesten afleggen zo kort mogelijk was sinds het pijnlijke gevoel van haar wonden zich langzaamaan ontwikkelde. Een prikkelend en brandend gevoel verspreidde zich over haar gehele lichaam en elke stap die ze zette voelde trekkerig aan. Hoe dan ook probeerde ze aan leuke dingen te denken om de nu nog lichte pijn uit haar hoofd te zetten.
"I'm Hayley," beantwoordde ze haar vraag. Nu ze toch met haar meeging, had ze geen enkele reden meer om haar naam achterwegen te houden. Daarnevens mocht ze enigszins een soort van dankbaarheid tonen, iets wat onmogelijk ging door haar grofweg te negeren? Misschien zette het haar negatieve zinnen ook wel voor even aan de kant? "And you are?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Oh, I'm gonna get myself in so much trouble because of this..," verzuchtte Arabella zachtjes. Ze versnelde haar pas ietwat, waarbij ze het meisje aanspoorde zelf ook wat harder te gaan lopen. Het besef dat niet alleen de walkers nu een gevaar voor haar vormden was wel aangekomen bij haar. Ze wist hoe er gehandeld werd met buitenstaanders in het kamp, hoe er gedacht werd over zogenoemde 'indringers' die ongepland ofwel ongewenst hun terrein binnenkwamen. Er werd aardig ruw met hen gehandeld vooraleer ze dan eindelijk een beetje vertrouwen hadden gewonnen. Hoe zij dit wist? Zij was er ook ooit eentje geweest, en zonder enige aarzelingen kon ze uitspreken dat ook zij zich er lange tijd niet thuis had gevoeld. Wat als ze Nash deze keer niet over kon halen haar en de nieuwe te sparen?
Bij het vertellen van haar naam gaf ze haar een kleine glimlach. Zwak, tevens, maar genoeg om tenminste wat dankbaarheid te tonen. Ze sprak graag mensen aan bij hun naam in plaats van zelf wat te moeten verzinnen. Het deed haar anders denken dat ze ze gewoon behandelde als dieren, iets waar elk persoon wel boven stond. "Nice to meet you, Hayley." Haar concentratie ging voor even verloren aan een gevallen boomstam, waar ze voorzichtig en snel overheen stapte. Het pad dat zij had gevolgd werd erdoor lichtjes versperd. Zijzelf haalde nog geeneens haar schouders op vanwege het obstakel, de weg voortgezet zonder achterom te kijken. "I'm Arabella." Al wist ze dat sommigen vermeden om zijn of haar naam bekend te maken, deed zij dit met gemak. Ze was niet bang om zo aangesproken te worden of eventuele gevolgen. Om haar vertrouwen te verkrijgen moest ze ook wel wat teruggeven, dacht ze zo.
"But before we arrive, I have to make sure everything is alright. Protocol, you know, just in case we're actually going to need it." Het betrokken gelaat dat ontstond onder het uitspreken van deze woorden, sprak al genoeg over hoe zij erover dacht. Ze vond het allesbehalve het goede moment om het meisje te bestoken met vragen. Desondanks wist ze dat het moest, ook om hun veiligheid te garanderen en verrassingen te voorkomen; niet iedereen zou blij zijn met een oud bendelid in de plaats als hetgeen waar zij hun tijd doorbrachten. Kortzichtig keek ze even achterom, zichzelf wijsgemaakt dat het ging om het checken of de omgeving veilig was, maar ze wist van haarzelf dat ze het enkel aan het uitstellen was. Het vermijden van de vragen deed ze zoveel mogelijk. Sinds ze enkele seconden lang haar ogen van Hayley af had gewend, kwam het pas in haar op zich weer om te draaien en in haar ogen te kijken. Een nieuwe zucht volgde. "Do you have any tattoos?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Al mompelend uitgebrachte woorden waren merkbaar, hoewel het onmogelijk verstaanbaar was. Zonder zelf nog een woord uit te brengen, volgde Hayley het meisje die haarzelf had voorgesteld als Arabella. De jongedame die haarzelf verdacht aardig gedroeg tegenover Hayley, wat enerzijds erg fijn was na alle negatieve gebeurtenissen van de afgelopen avond, maar anderzijds ook zeer vreemd aanvoelde. Hoe het ook zij, hield ze haar ogen voor haar gericht, de omgeving in haar opgenomen om enigszins een besef te krijgen waar ze heengingen. Teleurstellend genoeg werd het maanlicht deels geblokkeerd door bomen met reusachtige takken voor bladeren en naalden. Het enige wat ze kon doen was erop vertrouwen dat de plaats waarheen het meisje haar bracht, veilig was. Hopen dat ze safe was van de talloze walkers die zeer graag bloed lieten vloeien, mensen doodden volgens hun instincten. Arabella's stem maakte dat Hayley haar hoofd weer voor enkele tellen ophield wat de mogelijkheid bood om beleefd haar vraag te beantwoordden. "No," antwoordde Hayley simpel, zonder de behoefte om een verdere verklaring te geven waarom haar lichaam vrij van tatoeages was. Eerst en vooral leek de pijn haar niets, ze kreeg al rillingen bij die gedachte alleen, ook al had ze na verschillende getuigenissen gehoord dat het meeviel. Daarnevens hoefde ze geen tekeningen of woorden op haar huid, ze vond het mooi bij anderen, dat zeker. Voor haarzelf was ze er echter onzeker over, bang voor een mislukking.

TS >>> Plus minus a quarter later

Opluchting ging door haar heen toen Arabella eindelijk stopte met wandelen, een teken dat hun wandeling die bijna eindeloos leek te duren voorbij was. Pijn had zich onderhand door haar gehele lichaam verspreid en ook al probeerde ze het te verbergen, af en toe moest ze even op haar tanden bijten om het voor haarzelf te houden. Medelijden was geen van de dingen die ze wilde opwekken terwijl steun, die ze het liefst van haar hechte vrienden kreeg, meer dan welkom was. Er was een overduidelijk verschil tussen medelijden en steun, al waren sommigen daar nog steeds onwetend over.
Haar ogen merkten een oppervlakte voor haar neus op, er viel niet naast te kijken. Een grote muur, gemaakt uit geraffeld metaal waar overduidelijke roestplekken op te zien waren, sloot een, voor haar, onbekend gebied af. Het waarschijnlijk loodzware ijzer werd overeind gehouden door enkele stevige palen, denkelijk omdat het anders per direct zou omvallen. Tussen de muren was er een grote poort te vinden, bestaande uit een ijzeren tralies die de mogelijkheid gaf om een blik te werpen op wat zich achter de muren bevond. Hoe dan ook was het te donker om een steek te zien. Wat ze per toeval wel kon zien was een jongeman die zich enkele meters boven hen bevond, een zeer verwarrend tafereel voor een meisje als Hayley. "Where the hell I ended up?" bracht ze al mompelend tegen haarzelf uit, onverstaanbaar voor elke buitenstaander.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vijftien minuten aan een stuk lopen had het voor hen gekost om terug te komen bij het oude, bekende gebied van het kamp. Minuten die ze beide in stilte door hadden gebracht. Zwijgzaam geluisterd naar de geluiden van de natuur die traagzaam, maar zeker wel opvallend, overgenomen werden door het gegrom van de monsters. Slepende over de bosgronden kon ze ze nog aan horen komen. Het maakte Arabella wantrouwig, paranoia en boven alles bang voor wat er gebeuren zou als ze ook maar langer dan nodig was, zouden blijven. Misschien vertoonde zich daarom ook wel het kleinste beetje opluchting bij het bereiken van de gate. Het weten dat ze back-up hadden van een bewaker op dienst, die haar wel zodanig moest herkennen als een van hen om hen te kunnen beschermen van de hel daarbuiten. Ze wist dat ze vanaf dat moment veilig waren.

De jongen boven de muur erkende ze als Dale, de beste vriend van haar vriendje die er meestal te vinden was boven de wanden. Met zijn trouw aan Nash wist ze hoe hij in zijn schoenen stond als het ging om het kamp zelf. Vandaar dat het Arabella eigenlijk weinig meer verbaasde de blonde jongeman te kunnen zien boven het metaal, dat grotendeels zijn onderlichaam wegschermde van het uitzicht. Het was zijn geladen wapen dat de eerste aanblik vormde boven het donkere, geroeste materiaal door. Ze kon het langs het metaal heen horen gaan tijdens zijn weg naar beneden. Dreigend, noch nutteloos werden de klanken voortgebracht. Het kon haar niet minder schelen. Ze ontdeed Haley's hand van de hare en liet dan haar vingers rond de tralies klemmen, waarmee ze haar nagels zachtjes tikkend achterliet op de stangen. "Can you open up?"
"Arabella? Where were you? Nash was looking everywhere for you!" Lichtelijk gefrustreerd klonk de jongen's stem door de stille binnenplaats. Ze gokte erop dat iedereen, net als eerder, allemaal al aan het slapen waren. Nog geen gedaante kon ze tussen de ruimtes van het ijzerwerk weervinden. Toch lag haar aandacht eerder bij zijn woorden; hoofdschuddend knikte ze naar het slot op de gate. "Please, just let us in. Don't make a scene while everyone's sleeping. I don't want you to wake them up, they need all the rest they can get." De smekende blik in haar ogen vertoonde zich wederom, maar hoewel ze hoopte dat het genoeg was, had ze al gedacht dat de jongen niet zomaar toe zou geven. Daarvoor bezat hij teveel koppigheid, teveel toewijding aan zijn beste vriend om haar gewoon binnen te laten lopen. Doordringend werd er op haar neergekeken en vanaf dan leek hij pas de nieuweling opgemerkt te hebben. Zijn blik liep over van vragend en verward naar een lichte vorm van agressie, doorgegleden naar Hayley om het daar te laten. "And who the hell is this?"
"Her name is Hayley. She was in need of help, so I offered to get her out of the woods," sprak ze kortaf terug. "Now, open up before the walkers can hear you talking like this. I don't feel like another fight with those bloody creatures." De vertwijfeling in zijn manier van kijken viel haar op, maar het was de haat tegenover het meisje naast haar die de blikvanger werd. Het was niet van harte hoe de gate voor hen beide geopend werd. In zijn hemelblauwe ogen kon ze haast vlammetjes spotten, enkel vanwege de onverwachte gast en iets vertelde Arabella dat, wanneer ze er niet bij was geweest, het meisje allang vermoord zou zijn.
Ietwat voldaan glimlachte ze naar hem. Het gekraak en gepiep van de geopende tralies drong in haar oren door, waarop ze naar Hayley gebaarde dat ze haar achterna moest lopen. Haar vingertoppen liet ze ondertussen zachtjes van het metaal afglijden. Ze begon verder te lopen, de gate gepasseerd samen met Dale erbij die een beetje verstomd toe stond te kijken. De felheid straalde van hem af om haar beslissing. "Nash isn't going to like this. You know he won't approve her staying here," werd haar nagegromd. Ze ontving dit kortzichtig, door een enkele keer op haar lip te bijten en hem geen blik achterom te gunnen. Hij hoefde haar niet te vertellen wat haar te wachten stond: dit wist ze zelf maar al te goed.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De reden waardoor de blond harige jongeman enkele meters boven hen stond was voor Hayley onbekend. Arabella achtervolgen bleek alsnog onzinnig geweest te zijn sinds ze voor een gesloten poort stonden. De windvlagen die steeds een beetje steviger werden veroorzaakten een vervelend koud gevoel in haar lichaam. Haar ledematen rilde zachtjes als poging om warmte te creëren, ook al was het onbegonnen werk. Arabella bleek telepathisch te zijn aangezien ze de jongeman vroeg de reusachtige poort te openen, echter zonder succes. In plaats van haar simpelweg te gehoorzamen, overvloede hij het meisje met vragen waaruit de frustratie overduidelijk hoorbaar was. Hoe zeer ze de plek ook wantrouwde, ze stond alsnog te popelen om naar binnen te kunnen gaan, achter de poort waar het veilig hoorde te zijn. Geen enkele locatie was gevaarlijker dan het bos vol walkers die zeker niet erg vonden om hun behoefte om te moorden te vervullen met twee jonge meiden. Arabella mocht dan wel een wapen tot haar bezit hebben, het bos was en bleef gevaarlijk.
Hetgeen waar Hayley bang voor was gebeurde. Haar aanwezigheid werd onaanvaard door de jongeman, zij was de reden waarom hij zo moeilijk deed om hen binnen te laten. Voor enkele seconde richtte ze haar blik schuin achter haar en desondanks er niets was, sloeg haar paniek hoog op. Haar verbeeldingen namen de werkelijkheid over.

~ Hayley's imagination ~

Een lelijk monster kwam met een forse snelheid aangerend, voor zover het wezen zich kon voortbewegen tenminste. Het schepsel liep een beetje scheef, vermoedelijk door de verwondingen die anderen hem hadden bezorgd. Gegrom weerklonk uit zijn mond waarvan een stuk vel ontbrak. Zijn lip was zo danig voor een stuk weggescheurd dat zijn gele, scheve tanden compleet zichtbaar waren. Zijn kleding bestond uit een oude, vuile blouse die volstond met gaten, net zoals zijn broek waarvan er een stuk van zijn linker broekspijp was gescheurd. Ook zijn hoofdharen waren hem niet gespaard gebleven sinds het eerder op wat stukjes stro leek dan op haren. Het beeld alleen al was ontzettend angstaanjagend, maar de gedachte dat hij eraan kwam gelopen om Hayley's dood te veroorzaken, maakte haar doodsangst compleet.

Hayley's verbeeldingen werden van haar gestolen toen het gepiep van de gate die werd geopend weerklonk. Het gezicht van de blonde jongeman stond op onweer, als blikken konden doden was ze er allang geweest. Hayley was een ongewenste gast, dat werd haar overduidelijk gemaakt. Hoe dan ook negeerde ze de ongewenstheid voor even en achtervolgde Arabella wanneer ze het teken deed. De pijnscheuten die bij elke beweging opdoken probeerde ze uit haar hooft te zetten want ze wist dat hoe minder ze eraan dacht, des te minder hevig de pijn werd. Mijn zat volgens Finn, één van haar ondertussen overleden vrienden, vertelde elke keer weer dat pijn tussen de oren zat en ze wist dat hij ergens wel gelijk had.
Het feit dat ze minder aan de pijn dacht, maakte dat de aarzeling om mee te gaan met Arabella steeds groter werd. Hayley wilde haar niet in de problemen brengen, ook al was ze eigenlijk een wildvreemde voor haar."Are you sure this is a good idea? I mean, I understand it if I can't stay here. I don't want you to get in trouble because of me," begon Hayley uit het niets te vertellen. Hoe gevaarlijk het ook was in het bos, Hayley was bereid om het opnieuw te betreden en een slaapplaats te vinden in haar eentje. Hayley's goedheid maakte dat ze iemand anders boven haar eigen veiligheid zette. Arabella was te vriendelijk voor haar en Hayley wist dat Arabella vermoedelijk de enige was die haar aanwezigheid accepteerde.
De nare gedachtes probeerde ze van zich af te zetten. Ze focuste zich op de omgevingsfactoren, voor zover het zichtbaar was. Een stukje verderop lag er een hoopje hout uit gesprokkeld met daarop wat smeulend vuur, waarschijnlijk de resten van een kampvuur. Het denken aan een kampvuur alleen bezorgde haar al een denkbeeldig warmtegevoel. Iets waar ze vast en zeker naar verlangde, warmte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De weg door het kamp werd zonder stoppen vervolgd. Ze wist waar ze heen moest, welke paden ze moest volgen om te komen waar ze het meisje heen wilde brengen, welke plekken ze moest vermijden om mensen te laten slapen. De drukte om Dale's woorden waren hierbij al haast geheel verdwenen. Ze had al door waar hij het over had en, dat hij haar wilde beschermen van een gevaarlijke situatie, was al begrepen. Hoe hij dan amper kon zien dat Arabella zelf uit kon maken wat ze wél of niet deed, kon ze echter niet snappen. Nash onder ogen komen waren een van de minste problemen waar ze haar concentratie op moest richten.
"Yes, I'm sure," zei ze terug. De vastberadenheid in haar manier van kijken was te vinden op haar gelaat, dat gefocust was op een van de huizen die alsmaar dichterbij kwamen. De veroorzaakte moeilijkheden waar ze zonder pardon in zou belanden, konden nu allang niet meer voorkomen worden. Ze wist dat het inmiddels te laat was om terug te keren en te doen alsof er nooit wat had plaatsgevonden, zelfs al was dat wellicht het beste wat Arabella had kunnen doen. "I can't promise you can stay here forever, but I do know somewhere you can crash for now. There's nothing to worry about." Met zekerheid zeggen dat de jongen haar als huisgenoot zou nemen, ontbrak nog in haar plan. Ze had geen weten over hoe hij zou reageren op hun komst. Of er überhaupt open werd gedaan zodra ze zou kloppen, kon ze moeilijk inschatten. De jongen kon zich net zo goed in een zodanig diepe slaap bevinden dat ontwaken, hetzelfde voor naar de deur lopen, een verloren zaak was. Wat liet Arabella dan toch voor precies dát huis stoppen? Lastig te verklaren, al kon het aan het feit liggen dat ze hem als een van de enige jongens in het kamp vertrouwde. Bij hem durfde ze de nieuweling achter te laten met een gerust hart; hij zou haar geenszins pijn kunnen doen. Wellicht waren dat de gedachten die de doorslag gaven in haar beslissing. Het geluid van het geklop klonk vrijwel meteen door de omgeving, zachtaardig vervaagd in enkele echo's die er rondzwierven. Haar hand liet ze na een paar keren weer rustig zakken. "Please, open up..," fluisterde ze haast onhoorbaar voor zich uit.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe vastberaden Arabella's stem ook klonk, Hayley had er geen gerust hart in. Er was een weg terug, ze kon haar wegsturen en haar aan haar lot overlaten in het bos en niemand hoefde te weten dat ze Hayley had meegenomen. Het zou slechts een schuldgevoel opleveren wanneer het meisje in de problemen kwam door haar. Als blijk van respect kon Hayley niet anders dan haar aanbod aanvaarden, ze moest mee. Daarnevens zou ze geen dag overleden in haar eentje. Geen enkel wapen had ze in bezit en ook vechtkunsten vielen nergens tussen haar talenten te bespeuren. Het enige waar ze keer op keer in slaagde tijdens een invasie van zombies, was zichzelf verstoppen. Wanneer de verschrikkelijke wezens zouden vinden, zou ze echter in grote problemen terecht komen. Het was de reden waarom ze toch besloot Arabella achterna te gaan. Voor haar eigen veiligheid, die ze hopelijk bij de onbekende plaats kon vinden. Er verder op in gaan deed ze niet. Hayley had Arabella de keuze gegeven om haar weg te sturen, terug naar het bos waar er gevaar op de loer lag. Als ze in de problemen kwam, had ze het zelf veroorzaakt sinds Hayley bereid was om ongezien weer weg te glippen en te doen alsof ze er nooit was geweest.
Nieuwsgierig bekeek Hayley de omgeving, iets wat ze wel vaker deed wanneer ze aankwam bij een onbekende plek. Ze waren bij een redelijk groot grasveld waar vooral leegte te vinden was. Slechts wat hout en een verkrot speeltoestel stonden er om de leegte ietwat te verbreken. De verlatenheid was ontzettend opvallend, geen mens buiten zijzelf en Arabella viel er te bespeuren. Hier en daar kon ze een kat horen janken, maar daar bleef het bij. Zelfs het gesprek tussen haar en Arabella was voor de zoveelste keer compleet afgelopen en hoe vervelend het misschien ook kon zijn, Hayley bezat geen behoefte om te praten. Hetgeen waar ze wel behoefte aan had was onderdak, een plaats waar ze voor even binnen kon zitten zonder nog een stap in deze koude te hoeven zetten. Het leek wel alsof de wind zodanig fris was, dat het nog dieper in haar wonden sneed.
Sneller dan verwacht merkte ze hoe Arabella stopte met wandelen, vervolgd door haar hand die voor even op de houten deur klopte. Het enige wat Hayley kon doen was wachten, wachten tot iemand eindelijk de deur opende en hopen dat diegene haar binnenliet. Het duurde lang, zo lang dat ze zelfs een beetje ongeduldig werd. Ze had het zodanig koud dat ze bijna uit haar vel bibberde, zeker sinds haar kleding niet meer was zoals het hoorde door de gaten die zich erin gevormd hadden. Een gevoel van hoop kwam opdagen toen er eindelijk voetstappen vanuit de binnenkant van het huis weerklonken en de deur werd geopend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Kian Hayes - 19 years old

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld