Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| Sometimes by losing a battle, you find

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
"Sometimes, by losing a battle, you find a new way to win the war."

Phyre van Neveah - heeft de kracht van elektriciteit - soldate in het leger van Neveah

Ik ga dit na het eten afmaken, oopsie

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Mag ik even zeggen dat de quote echt pure perfectie is.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Forever21 schreef:
Mag ik even zeggen dat de quote echt pure perfectie is.

Dat mag

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Here he is, ik moest wel voor mijn boy Dwayne kiezen.

Dwayne van Corderain - got them fire powers - soldaat in het leger van Corderian

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De lucht was al jaren grijs, een oorzaak van de jarenlange oorlog. De hoeveelheid magie had al de kleur uit de lucht gehaald. Zijn voorouders hadden de echte kleur van de lucht niet eens meer gezien. Het enige wat hij als bewijs had van de tijd vóór de oorlog, voordat alles grijs en grauw werd, waren vage foto's en tekeningen. Vooral veel tekeningen. Zijn moeder hield van tekeningen en had een weelderige fantasie. Elke dag had ze wel een andere kleur lucht verzonnen. Van hemels blauw tot helder roze. Ach, wat maakte het ook allemaal uit. Hij zou het toch nooit meer mee maken. Zij ook niet.
"Dwayne, je weet dat je niet hoeft te gaan, het is geen verplichting." De stem van zijn vriendin trok hem terug naar de realiteit. Hij liet zijn blik langs haar lichaam omhoog glijden, naar haar felgroene ogen. De eerste keer dat hij haar zag, wist hij voor de eerste keer in zijn leven niet wat hij moest doen of zeggen. Haar esthetiek had hem verlamd. Nu, jaren later, nam ze niet meer zijn adem weg, zijn hart sloeg ook niet meer over wanneer hij haar zag. Ze was nog steeds cruciaal in zijn leven, maar hij hield niet langer van haar op een manier die zij verwachtte. Hij zuchtte, hij kon hier niet langer blijven.
"Ik wil gaan," zei hij vervolgens, waarna hij een stap naar haar toe zette. Hij nam haar gezicht in zijn handen en gaf haar een kus op haar voorhoofd. De pijn in haar groene ogen was zichtbaar. Ze wist dat ze hem niet van gedachten kon veranderen.
"Het spijt me, maar dit is voor nu het beste. Ik moet dit doen." Hij slikte even en haalde daarna diep adem. "Voor mijn moeder," voegde hij toe.
Lucy knikte alleen maar. Hij zag hoe breekbaar ze was en hoeveel pijn hij haar deed om nu weg te gaan. Misschien was zijn keuze egoïstisch, maar op dit moment kon zijn leven gewoon geen andere kant meer op.
"We zullen elkaar weer zien, Lucy. Dat beloof ik je." Hij wierp nog een laatste blik op haar, voordat hij zich van haar weg draaide en de kamer uit liep.
Vanaf dat moment moest hij een knop omzetten. Hij kon zijn emoties niet langer de overhand laten nemen, hij voelde zijn tatoeages branden. Dat gebeurde altijd wanneer hij emotioneel werd, of hij nou boos, blij of verdrietig was, bij elke emotie voelde hij ze branden.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen, waarna hij zijn weg voortzetten richting het centrum van het dorp. In het centrum zouden alle nieuwe soldaten zich moeten verzamelen om vervolgens naar het slachtveld geleid te worden. Het slachtveld. Het woord alleen al voelde aan als een steek door zijn hart, maar hij had zichzelf beloofd en hij had Lucy beloofd, dat hij daar niet zou sterven. Hij zal wraak nemen op de mensen die zijn dorp hadden verwoest, hij zal wraak nemen op de mensen die zijn moeder hadden vermoord. De enige emotie die hij nog toe zou laten zou woede zijn. Daarmee werden zijn krachten sterker dan ooit.
De jongens die zich hadden verzameld in het centrum zagen er jong uit. Jong en kwetsbaar. Hij kon hun angst bijna voelen. Waarschijnlijk waren de meesten hier om hun familie eer aan te doen, met het idee dat wanneer ze vochten in deze oorlog, ze altijd herinnerd zouden worden. Niks was minder waar. De meesten zouden bij hun eerste stap op het slachtveld al het loodje leggen. Hun lichamen zullen zo verminkt zijn dat zelfs de families hun eigen zonen niet meer zouden herkennen. Binnen een paar dagen waren al deze jongens vergeten, hun doelloos.
Hij nam zich voor dat niet bij hem te laten gebeuren, hij zou niet sterven op het slachtveld. Dwayne had grotere plannen. Er moest een einde aan deze oorlog komen, de lucht zou weer gekleurd moeten worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De oorlog had al zoveel soldaten versleten. Er waren gezinnen uit elkaar getrokken, huizen vernield en bloed had in overvloed gevloeid op het slagveld. De grauwe, grimmige sfeer die er heerste had zich verspreid over het gehele rijk. Zelf de bewoners die niet konden vechten, wisten hoe ernstig het was. Aan die ernst moest een einde komen.
Het was een letterlijke stilte voor de storm. Bij de stadspoorten van het rijk Neveah hadden vele strijders zich verzameld. De meesten hadden zich al klaargemaakt en probeerden nu om afscheid te nemen van hun families, vrienden en geliefden. Onder hen bevond zich een jonge vrouw met witte haren. Vanaf buiten leek ze rustig, alsof er op dit moment geen duizenden gedachten door haar hoofd schoten. Gedachten die pas in haar hoofd op waren komen drijven nadat ze de beslissing had gemaakt om het leger te vergezellen.
Met haar technieken en specifieke krachten was Phyre iemand die ze graag in het slagveld hadden willen hebben. Ondanks dat meerdere inwoners uit het rijk krachten hadden, waren er maar een aantal die krachten hadden zoals Phyre. De geladen elektriciteit die door haar lichaam stroomde was een gevaarlijk wapen en kon in de verkeerde handen vallen als ze niet oplette. Phyre kon zich echter niets mooiers indenken dan haar krachten te gebruiken om haar rijk, en daarmee haar familie, te redden.
‘Phyre, Phyre!’ riep een schel stemmetje dat toebehoorde aan een jongetje, niet ouder dan vijf. Hij rende op Phyre af en kwam uiteindelijk vlak voor haar neus tot stilstand. Phyre wist een lichte glimlach op haar gezicht te krijgen bij het aanzien van haar nichtje. Ze zakte door haar knieën, zodat ze op ooghoogte was met het jongetje.
‘Hé, wat doe jij hier? We hebben thuis al afscheid van elkaar genomen,’ hielp ze het jongetje herinneren. Vlug keek ze langs hem heen, hopend dat haar broer of schoonzus achter hem aan was gerend. Er was nu geen tijd meer om Leon terug naar huis te brengen. Gelukkig zag ze haar broer een eindje verderop staan.
‘Dat weet ik wel! Maar Phyre…’ Leon staakte zijn woorden en keek naar haar op. ‘Kun je nog één keer dat ding doen? Je weet wel, wat je altijd doet?’ Zijn woorden klonken zo hoopvol dat Phyre het niet over haar hart kon verkrijgen om hem iets te weigeren.
‘Goed, één keertje dan. Daarna ga je terug naar je vader, oké?’ Haar neefje knikte en keek vervolgens afwachtend naar de handen van Phyre.
Zelf haalde ze diep adem en plaatste ze haar handen tegen elkaar aan. Langzaam wreef ze haar palmen en vingers langs elkaar heen. Ze hield er van om een kleine show te houden voor haar neefje. Eigenlijk was haar voorbereiding helemaal niet nodig.
Zo voorzichtig mogelijk bracht ze haar hand enkele centimeters boven dat van Leon. Zijn haren, die eerst losjes op zijn hoofd hadden gelegen, kwamen langzaam omhoog en er verscheen een grote lach op het gezicht van Leon.
De harde stem van een man, de legeraanvoerder, liet Phyre en de rest van de soldaten weten dat het tijd was om te vertrekken. Zuchtend haalde ze haar hand weer weg en verplaatste ze die naar de schouder van het jongetje.
‘Let goed op je vader, oké?’ ze glimlachte, hopend dat Leon niet door zou hebben dat dit wel eens het moment zou kunnen zijn waarop ze elkaar voor het laatst zouden zien. Gelukkig knikte het jongetje en rende hij vervolgens terug naar zijn vader.
Phyre kwam overeind. Ze zou het slagveld opgaan. Er was een kans dat ze zou winnen, maar nog een grotere kans dat ze zou gaan verliezen. Het was een offer dat ze graag wilde maken, al was het maar om haar neefje een wereld te geven waarin hij op zou kunnen groeien zonde een oorlog.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het leek wel of de lucht grijzer werd naarmate her leger dichterbij het slagveld kwam. Onwillekeurig kroop er een rilling over Dwayne's rug. Hij voelde zijn tatoeages bijna door zijn uniform branden. Hij negeerde het gevoel en keek strak voor zich uit. Het was moeilijk voor hem om zijn mede soldaten an te kijken. Hij wist zeker dat hij de angst in hun ogen zou kunnen zien, hij kon hun angst zelfs al voelen zonder dat hij ze aan hoefde te kijken. Het was niet de bedoeling dat hij emotioneel geïnvesteerd zou raken met een mede soldaat. De dood van zijn beste vriend had het hem al zwaar genoeg gemaakt, hij kon niet weer een vriend verliezen.
Opeens kwam het leger tot stilstand. Aangezien Dwayne wat verder naar achter stond, wist hij niet wat er zich voor hem afspeelde. De luide stem van de generaal was vanaf zijn plek zelfs amper te horen. Waarschijnlijk was hij nu toch alleen maar een toespraak aan het houden over hoe eervol het wel niet is dat zij allemaal hier staan. Dwayne wist wel beter. Deze oorlog zou niet opgelost kunnen worden met nog meer geweld. Deze oorlog had een andere oplossing nodig en hij was vastberaden om deze te vinden.
Nog voordat hij verder kon nadenken over zijn plan, klonken de klaroenen van het leger al. Het schelle maar harde geluid drong zijn oren binnen. Zijn lichaam verstrakte en hij voelde zijn tatoeages branden als nooit te voren. Dit was het moment van de waarheid. Het belangrijkste was om dekking te zoeken nu en geen confrontatie op te zoeken. De eerste paar seconden zijn altijd het dodelijkst. Wie te lang verstijfd staat van de angst, zal het loodje leggen.
Er ontstond een chaos in het leger. Wat volkomen logisch was als je je bedenkt dat dit leger bestond uit ongetrainde jonge soldaten. Iedereen rende alle kanten op. De meesten wisten niet wat ze met zichzelf aan moesten en stonden roerloos aan de grond genageld. Het kostte hem alle moeite om deze mensen niet te helpen. Hij wist dat die acties hun dood zouden kosten, maar het zou ook zijn dood kunnen betekenen en hij was niet van plan om dat te riskeren. Hoe egoïstisch het ook was, je moest voor jezelf kiezen in tijden van oorlog en dat was precies wat hij nu zou gaan doen.
Zo snel dat zijn benen hem konden dragen, rende hij naar de uithoeken van het slagveld. Het centrum van het slagveld was kaal, de grond was volledig veranderd in een modderpoel en overal lagen lijken. Terwijl Dwayne zijn wegmaakte over het slagveld, had hij al een paar lijken moeten ontwijken. Hij sprong erover heen alsof het slechts obstakels waren. Hij moest wel. Hij kon niks meer voor hen doen.
Hij kon het bos, wat aan de zijkant van het slagveld lag, al zien. Dat zou zijn schuilplek worden. Hij was er bijna toen hij plotseling met een harde doffe klap met zijn gezicht op de grond belandde. Door de schrik en vooral de rare schok die hij door zijn lichaam heen voelde gaan, begonnen zijn tatoeages te branden. Zo snel hij kon stond hij weer rechtop. Hij keek recht in de ogen van een vrouw met witte haren. Op dat moment brandde zijn tatoeages door, hij voelde zijn uniform verbranden. Zijn bovenlichaam was volledig ontbloot.

Een foto van Dwayne's goddelijke lichaam (om maar een beeld te krijgen hihi) xxx

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was begonnen. Het zoveelste gevecht was van start gegaan en het leger van Neveah was volop in de aanval gegaan. Zonder dat er iets was afgesproken, was ieder op een tegenstander gedoken, vastberaden om een einde te maken aan de solden van Corderian. De storm was los gebarsten. Hartverscheurende kreten en schreeuwen vlogen door de lucht. Zwaarden werden geheven, magie werd gebruikt. Iedereen stond op scherp en was vastberaden om voor zijn of haar rijk te vechten.
Phyre had met haar behendigheid een paar soldaten van het andere leger weten te ontwijken, maar in haar achterhoofd wist ze ook dat ze hier was gekomen om hen te ontwijken. Op de momenten waarop ze hun krachten tegen haar hadden willen gebruiken, had ze vliegensvlug haar handen ingezet. Haar krachten waren door de jaren heen zo sterk geworden dat ze enkel iemands hoofd vast hoefde te pakken om er zeker van te zijn dat diegene haar nooit meer aan zou vallen.
Haar kracht en snelheid waren de enige wapens die ze had, maar meer had ze ook niet nodig. Haar handen alleen al waren genoeg om brandwonden achter te laten, of mensen te doden als dat nodig zou zijn. Toch had ze een speciaal zwaard bij zich, volledig gemaakt van geleidend metaal, waardoor het mogelijk was om zelfs met het zwaard iemand een schok te geven.
Tussen alle vechtenden soldaten, die in alle soorten voorkwamen met verschillende krachten en wapens, had ze een jongeman richting het bos zien vluchten. Zijn uniform had haar verteld dat hij bij het leger van Corderian hoorde. Zonder twijfel was Phyre achter hem aangerend. Deels omdat de jongen en zijn route haar aandacht hadden getrokken, maar ook omdat hij zich af had gezonderd van het gevecht. Phyre had hem willen laten weten dat hij niet veiliger zou zijn in het bos dan op het slagveld.
Een voordeel van haar krachten was dat ze er iedere richting mee op kon. Ze kon ze zowel van veraf als dichtbij gebruiken en er waren talloze manieren om het te gebruiken op de mensen die haar kwaad wilden doen, of haar rijk.
Ze haalde uit met hand. Phyre voelde hoe de energie zich verzamelde en door haar arm trok. Vonken ontstonden bij de toppen van haar vingers en op het moment dat ze haar arm naar voren bewoog, schoten bliksemschichtachtige flitsen richting de jongeman. Ze raakten de grond onder de voeten van haar tegenstander. De jongen viel neer en Phyre rende naar hem toe. Hij had haar aanval niet aan zien komen. Letterlijk, want hij had voor haar uitgerend. Langzaam kwam hij weer omhoog en Phyre nam haar houding aan, klaar om te vechten.
Oog in oog stond ze met de jongeman die ze had gevolgd. Waarom zijn uniform zo plotseling van zijn lichaam was gegleden was haar een raadsel, maar ze gokte dat het te maken had met zijn tatoeages en de verbrande geur die er hing. Veel langer kon ze zich er echter niet druk om maken. Dit was een gevecht en dat was hetgeen waar ze haar aandacht op moest vestigen.
Het waren maar een paar seconden, maar terwijl Phyre haar aandacht gefixeerd was geweest op de tatoeages en het ontblote lichaam van de jongen, had hij zich omgedraaid en had hij het op een lopen gezet. Meteen was Phyre achter hem aangeschoten. Het slagveld verdween steeds meer achter haar en ze werd omringd door de kale, trieste bomen die ooit een prachtig bos hadden gevormd.
Met haar snelheid haalde ze hem met gemak in. Ze kwam een paar meter voor de jongen tot stilstand, waardoor hij bijna tegen haar aanliep.
‘Het is erg onbeleefd om een vrouw achter te laten met alleen een half-verbrand uniform.’

rude. Just rude omg

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Hij had haar aangekund, dat wist hij wel zeker. Dat was niet de reden geweest dat hij weg was gerend. Hij had zichzelf gewoon voorgenomen de confrontaties niet aan te gaan. Het moment dat zij van haar stuk was gebracht door de plotselinge ontbloting van zijn bovenlichaam, had hij als een moment gezien om weg te komen. Hij was snel, hij voelde het vuur in zijn lichaam nog doorbranden. Terwijl hij zich manoeuvreerde door het bos heen om alle bomen te ontwijken, keek hij één keer om om te kijken waar zij was. Ze zat nog steeds achter hem aan, ze was snel, bijna sneller dan hem. Hij zette zijn pas extra in en probeerde het laatste beetje uit zichzelf te halen om de sprint te trekken naar de grot die voor hem lag. Als hij daarin was zou hij haar in de grot kunnen verliezen. Dat was zijn plan.
Totdat ze opeens pal voor zijn neus stond. Hij deinsde achteruit en bekeek haar, ze zag er op het moment niet bedreigend uit. Even deed ze hem denken aan Lucy. Lucy was net zo gebouwd als de witharige vrouw die voor hem stond. Ze had dezelfde doortastende blik in haar ogen en keek hem met dezelfde ondeugende grijns aan. Hij kon er niks aandoen, maar zijn hart sloeg over.
"Had ik mijn broek ook moeten achterlaten?" antwoordde hij vervolgens met een grijns. De opmerking die zij had gemaakt had hem duidelijk gemaakt dat ze op het moment niet van plan was om hem hier te vermoorden. Hij vroeg zich af waarom ze elkaar ook zouden vermoorden, omdat dat van hen verwacht werd? Omdat zij van Neveah was en hij van Corderian? Was dat de reden? Ach, deze oorlog had geen reden. Dat wist hij ook allang.
Hij haalde een hand door zijn haar heen om het uit zijn gezicht te halen.
"Maar als je het niet erg vind, ik heb meer dingen te doen," zei hij vervolgens, waarna hij een boogje om haar heen maakte en recht de donkere grot in rende. Zodra hij binnen was kroop er een rilling over zijn lichaam heen. Het voelde vreemd, alsof het niet de bedoeling was dat hij hier was. Het vuur binnen in hem leek op de een of andere manier af te koelen.

Ooooops ik heb de verkeerde getagt. Komt omdat ik twee lopende ORPG's heb sorry!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De jongeman was uitzonderlijk knap. Lang, gespierd, warrige haren en een ontblote borstkas die langzaam, maar duidelijk, op en neer ging omdat hij had gerend. Een perfecte rij met tanden kwam tevoorschijn door zijn grijns, die gepaard ging met een enigszins brutale opmerking. Eentje die ze zeker had verdiend.
‘Of je neemt alles mee, of je blijft,’ antwoordde Phyre met een even grote grijns terug. Waarom de jongen nog niet op haar af was gevlogen, wist ze niet. Net zoals dat ze ook niet wist waarom zij niet in de aanval was gegaan. Ze wist dat ze hem aan zou kunnen, maar om er nou meteen een einde aan te maken, was ook niet iets wat haar trok.
‘Hé!’ riep Phyre toen de jongeman er vandoor ging. Zonder er over na te denken rende ze achter hem aan. Ze had er ook voor kunnen kiezen om terug te keren naar het slagveld, maar de woorden van de jongen hadden haar aandacht getrokken. Ze kon zelf niet bedenken wat hetgeen was wat hij van plan was, zeker niet tijdens een groot gevecht tussen haar rijk en het zijne. Daarom had ze er voor gekozen om hem de grot in te volgen.
De koelte van de grot omringde haar. Meteen kreeg ze het idee dat er iets mis was. Alsof haar intuïtie haar wilde vertellen dat ze zo snel mogelijk weer de grot uit zou moeten. Phyre negeerde echter haar onderbuikgevoel en liep verder de grot in. Het was koel en vochtig en hoe verder ze de grot in liep, hoe meer haar gevoel haar vertelde dat ze zich om moest draaien en deze plek moest verlaten.
Voor haar zag ze de brede rug van de jongeman die tot nu toe twee keer van haar weg was gerend. Beide keren had ze hem niets aangedaan. Ze had hem niet geprobeerd te verwonden, ze had hem zelfs niet gedood. Iets wat ze nu, voordat hij weer weg zou rennen, wel zou kunnen doen. Haar nieuwsgierigheid won het echter van haar. Ze had het idee dat de jongen niet zomaar deze grot binnen was gerend en Phyre wilde weten waarom.
‘Dus, op je te-doen lijstje stond het bezoeken van een grot?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ze liet haar ogen de ruimte goed inspecteren. Voor zover ze kon zien, was er niet veel wat deze grot speciaal maakte. Het was donker, koud en er waren veel rotsen. Misschien was het enkel een schuilplaats geweest voor de jongen en had hij hier willen wachten totdat zij weer weg was geweest. In dat geval had zij hier weinig te zoeken en was de jongen alles behalve slim, aangezien hij zichzelf nu in de val had gelokt. Hij leek haar echter slimmer dan dat.
Haar hand gleed naar haar zwaard, waar ze het handvat stevig van vastnam. Als de knappe verschijning, die tevens haar vijand was, ook maar iets zou proberen om haar aan te vallen, zou ze zonder twijfel het zwaard in zijn lichaam steken en toekijken hoe hij binnen een paar seconden op de grond zou belanden. De elektrische schokken die Phyre toe kon dienen verschilden per voltage. Het had een lange tijd geduurd voordat ze het onder controle had gekregen, maar nu wist ze precies welke schok ze toe kon dienen voor welke situatie. Een aantal minuten geleden had ze de jongen nog niets aan willen doen, behalve hem iets vertragen zodat ze hem in had kunnen halen. Als hij haar nu aan zou vallen, zou haar volgende schok hem meer pijn doen dan de vorige.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De grot was precies zoals op zijn moeders tekeningen. Hij wist dat het begin van de grot er donker, groot en akelig uit zou moeten zien, maar hij wist ook dat naarmate je de grot verder in liep, het anders zou worden. Van de tekeningen die zijn moeder had gemaakt, kon hij zich herinneren dat de grot allerlei gekleurde edelstenen bezat. Elke edelsteen zou een andere kracht hebben en een ander licht. Hij ging zo op in zijn herinneringen aan de grot dat hij er niet eens erg in had dat hij haar de grot in had gevolgd. Toen hij haar stem hoorde draaide hij om. Ze zag eruit alsof ze hem elk moment zou kunnen vermoorden, haar houding was ingetogen, ze was op haar hoede. Ach, waarom zou ze hem ook vertrouwen. Ze waren niks voor niks afkomstig van twee verschillende rijken. Twee rijken die gezworen vijanden zouden moeten zijn. Echter voelde hij zich nu geen vijand van haar. Hij wilde dit zelf uit zoeken, dat was waar, maar hij had geen aanleiding om haar iets aan te doen. Hij vond deze oorlog toch flinke onzin. Iemand doden om de reden dat degene afkomstig is van het zogenaamde vijandige rijk, vond hij geen goede reden om haar te doden. Hij had de woede wel gevoeld, richting Neveah, puur om het feit dat zij zijn moeder hadden vermoord en zijn beste vriend. De vrouw die nu echter voor zijn neus stond, had hier niks mee te maken. Hij kon aan haar zien dat ze in staat was om te moorden, maar zo meedogenloos als zijn moeder was vermoord, daar toe was ze niet in staat. Hij kon niet geloven dat iemand überhaupt ooit zo zwakzinnig zou kunnen zijn. Zijn moeder was een bijzondere vrouw geweest. Ze had meer dan één kracht en ze had al deze krachten keurig onder controle. Ze was een verborgen wapen, maar ze wilde geen deelnemen aan dit leger. Ze wilde deze oorlog eindigen en door haar, wilde hij hetzelfde.
"Nee, ik hoopte op wat privacy voor ons," antwoordde hij toen met een grijns. Hij had geleerd dat zijn beste afweermechanisme flirten was. Hij was er goed in. Gebrek aan vrouwelijke aandacht had hij nooit gehad. Als hij wilde had hij elke avond een andere vrouw in zijn bed. Daar genoot hij zeker van voordat Lucy in zijn leven kwam. Met haar had hij een monogame relatie genoten, totdat zijn gevoelens voor haar veranderde. Hij had grotere doelen, een leven met haar zal hem nooit zijn voldoening kunnen geven.
Hij draaide zich weer weg van de witharige vrouw en liep verder de grot in zonder iets te zeggen. Het werd donkerder naarmate hij de grot verder inliep. Om wat verlichting te krijgen liet hij opzettelijk zijn tatoeages branden. Zijn tatoeages lichtte op als kleine rode sterretjes die zijn hele bovenlichaam versierde. Hij werd een lopende fakkel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Phyre schudde enkel haar hoofd, wetend dat hij haar van haar stuk probeerde te brengen. Ondanks dat het ontblote bovenlichaam vast niet in zijn plan had gezeten, was het in combinatie met zijn woorden een duidelijke manier van flirten. Iets waar ze weigerde om voor te vallen. Als de jongen haar echt op afstand wilde houden, zou hij iets beters moeten verzinnen.
‘Als dat echt is wat je graag wilde, had je het ook gewoon kunnen vragen,’ antwoordde ze de jongen met een glimlach. Wat er precies tussen hen twee speelde wist ze niet. Ze hadden elkaar de haren in moeten vliegen. Dat was in eerste instantie ook wat ze van plan was geweest, maar haar nieuwsgierigheid had het van haar gewonnen. Ze wilde weten wat hij van plan was en hij, ondanks dat ze vijanden waren, leek het met haar te willen delen. Hij probeerde in ieder geval niet van haar af te komen.
Opnieuw draaide hij zich om, wat aangaf dat hij klaar was met het gesprek. Wat hij ook van plan was, zij wilde het weten. Daarom volgde ze de jongen, op gepaste afstand. Ondanks dat hij haar met geflirt weg had willen werken, had hij niet aangegeven dat hij het vervelend had gevonden dat ze hem was gevolgd. Ze was nog altijd op haar hoede, wetend dat haar zogenaamde vijand ieder moment om zou kunnen draaien om haar alsnog aan te vallen.
Voor haar ontstonden rode, gloeiende puntjes. In eerste instantie dacht ze dat het iets was van de grot. Een vreemd soort licht. Toen de rode puntjes echter feller werden en ze kon zien hoe ze mee bewogen met de gespierde rug van de jongen, werd de grip rondom haar zwaard sterker. Waarom zijn huid begon te gloeien wist ze niet, maar als dit een voorbereiding was voor een aanval, wilde ze er zeker van zijn dat ze een kans zou krijgen om terug te vechten.
Toch zag het er niet kwaadaardig uit. De rode puntjes deden haar denken aan gloeiende kolen, of hout dat langzaam aan het smeulen was. In de duisternis had het iets rustgevends en het dwong haar bijna om stil te staan en het te aanschouwen, maar die gedachte duwde ze snel uit haar hoofd en ze bleef stevig doorstappen.
‘Ik waardeer je pogingen om met me te flirten, maar ik heb liever antwoord op mijn vraag. Was het echt jouw plan om een grot binnen te rennen?’ herhaalde ze haar vraag, hopend dat hij er dit keer wel antwoord op zou geven. De grot voelde niet goed, maar juist daarom had Phyre het idee dat hij hier niet zomaar naar binnen was gelopen.
Om zelf ook wat licht te creëren bracht ze de vingertoppen van haar vrije hand bij elkaar, waardoor er een aantal vonken ontstonden. Uiteindelijk was er genoeg licht om haar eigen pad te verlichten, waardoor ze tevens ook de soldaat van Corderian in de gaten hield. Ze had het idee dat hij haar niet ieder moment aan zou vallen, maar ze wilde op haar hoede blijven. Gewoon, voor het geval dat ze hem verkeerd in had geschat en hij wel opeens om zou draaien.
Om hen heen veranderde het interieur van de grot. Waar het eerst nog donker was geweest en enkel had bestaan uit zwartgrijze rotsen, kwamen er steeds meer edelstenen in zicht. Het waren allerlei soorten kristallen. Alle kleuren die Phyre kon indenken, waren te zien in het gesteende. Door het licht uit haar vingertoppen, gepaard met het licht wat de Corderiaan produceerde, werden de kleuren van de edelstenen weerspiegeld. Het was een lange tijd geleden dat Phyre kleuren zo helder had gezien.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Hier waren ze dan, de edelstenen waar zijn moeder altijd over sprak. Hij wist dat ze een speciale kracht hadden, hij durfde ze niet aan te raken. Wanneer iemand een edelsteen zou aanraken die niet behoorde bij die persoon, dan zou dat tot totale destructie kunnen leiden. Aangezien de wanden van de grot volledig bestonden uit verschillende kleuren edelstenen, was de kans om een verkeerde uit te kiezen erg groot. Hij zuchtte even en wilde de verfrommelde tekening die hij had bewaard uit zijn zak halen. Toen bedacht hij zich dat de vrouw van Neveah hier nog steeds was. Soms kon hij zo opgaan in zijn eigen gedachten dat hij niet eens in de gaten had waar hij was en met wie. In het begin van zijn relatie met Lucy had hij dat nog niet zo, maar naarmate ze langer bij elkaar waren, dwaalden zijn gedachten steeds vaker af. Zelfs tijdens de seks konden zijn gedachten afdwalen. Vanaf dat moment wist hij dat hij niet langer bij haar kon zijn. Hij hield van haar, ze was er altijd voor hem geweest, maar hij was niet meer verliefd op haar. De vuurwerk die vroeger bij hen ontstond wanneer ze elkaar alleen maar kort aanraakte, daarvan was geen sprake meer. Hij wist dat zij nog steeds verliefd op hem was en dat was ook een van de redenen geweest dat hij bij haar weg moest. Als hij bij haar zou blijven dan kon ze nooit over hem heen komen. Hij hield te veel van haar om haar een gelukkig leven met iemand anders af te nemen. Als hij hier klaar was en erachter was gekomen wat zijn moeder altijd al had willen uitvinden, dan zou hij terugkeren en hopen dat zij een leven voor haarzelf had. Dan kon hij misschien ook een leven voor zichzelf opbouwen en rust vinden. Voor nu zat dat er niet in. Hij voelde het vuur door zijn aderen stromen als kokend hete lava, dat op de een of andere manier een weg naar buiten wilde vinden. Zijn lichaam was nog te levendig om ooit rust te kunnen vinden, hij zat in de bloei van zijn leven en daar moest hij wat mee doen.
Bewust van het feit dat zij nog steeds achter hem stond, draaide hij zich naar haar om. "Alleen in films vertellen vijanden wat hun plan is, dat moet je toch wel weten," zei hij met een grijns. Hij kon het haar niet vertellen, hij vertrouwde haar niet. Ze bleef een Neveaanse vrouw, die konden niet vertrouwd worden. Buiten dat, wilde hij zelf de dromen van zijn moeder najagen, hij had daar geen hulp bij nodig. Hij vroeg zich nog steeds af waarom ze niet gewoon weg ging, ze had geen reden om hier te zijn. De enige reden die ze zou kunnen hebben zou zijn dat ze erachter wilde komen wat hij in zijn schild voerde, of misschien zelfs omdat ze hem toch wilde vermoorden.
"Waarom ga je niet terug naar je leger? Ik red me hier wel," zei hij vervolgens, waarna hij haar een knipoog schonk. Hij wilde het luchtig houden, misschien zou ze wel weggaan. Stel, dat ze het in haar hoofd zou halen om aan te vallen, nou dan stond hij al klaar. Hij voelde zijn lichaam warmer worden, de lava begon sneller te stromen dan eerst. Zijn kracht werkte in verschillende dosissen. Hoe lang hij zijn vuur niet gebruikte, dan lag het opgeslagen in zijn lichaam, maar des te langer hij het niet gebruikte, des te sterker het werd. Zijn kracht had vroeger al voor problemen gezorgd, toen hij klein was, was het moeilijk om de kracht te beheersen. Als hij zijn moeder niet als leermeesteres had gehad, dan was het vuur allang uit zijn lichaam geschoten als meedogenloze vuurballen die alles in hun pad zouden opslokken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was haar nieuwsgierig naar wat de jongen van plan was die haar hier hield. Ze had hem al lang iets aan kunnen doen, ze had ook al weer terug kunnen gaan naar het slagveld, maar ze vond het vreemd. Waarom had een soldaat zijn orders niet opgevolgd en was hij het bos in gerend. Phyre weigerde te geloven dat het enkel een slecht idee was geweest om een veilige plek te zoeken. Daar leek de soldaat haar te slim voor.
‘Als ik je vijand ben, waarom heb je me dan nog niet afgemaakt?’ vroeg Phyre. De jongen was gespierd, wat betekende dat hij sterk was. Als zijn eigen lichaam al een groot deel van de grot kon verlichten, kon hij er vast nog meer mee doen. Met haar snelheid, en de kracht om iemand zijn hersenen binnen enkele seconden te roosteren, waren de meeste soldaten voor haar geen waardige tegenstanders. Waarschijnlijk zou ze deze jongen ook aan kunnen, maar hij had er voor gekozen om haar niet aan te vallen. Zijn manier van praten was zelfs luchtig, alsof ze niet verwikkeld waren in een jarenlange oorlog.
‘Ik ga niet terug omdat ik het idee heb dat je hier niet zomaar naar binnen bent gerend. Als je van me had willen vluchten, dan had je wel een andere route gekozen. Daarbij denk ik ook dat je niet van me af wil, anders had je me al aangevallen,’ sprak Phyre haar gedachten uit. De jongen ging heel rustig met haar om. Zelfs de vraag over waarom ze niet terug ging naar haar leger, was er op een simpele manier uit gekomen. Er was zelfs een knipoog aan te pas gekomen.
‘Maar aangezien er niet veel meer te zien is dan nutteloze kristallen, denk ik dat ik dat inderdaad maar doe.’ Kristallen werden in Neveah enkel als versiering gezien, onderdelen van sierraden. Phyre was zich niet bewust van de krachten die alle gekleurde edelstenen konden bezitten.
Phyre draaide zich om en maakte haar weg terug naar de uitgang. Ze zou voor de grot blijven wachten, nam ze zichzelf voor. Als er echt iets te vinden was, en de soldaat uit Corderian zou het vinden, dan zou ze het van hem afpakken. Ze schatte de jongen wel in als bedreigend, maar ook te overmeesteren.
Waar de kristallen zich voor het eerste hadden laten zien binnen de grot, was waar Phyre werd tegen gehouden. Alsof ze tegen een stenen muur aan was gelopen. Verbaasd deinsde ze terug, kijkend naar wat hetgeen was wat haar had gestopt. Ze zag echter niets. In de verte zag ze zelfs het grijzige licht dat afkomstig was van buiten.
Ze stak haar hand uit en zette een stap naar voren. Haar hand raakte een koel oppervlak, maar tegelijkertijd voelde ze een magische kracht die haar hand een paar centimeter naar achteren dwong te gaan.
‘Die vervloekte Corderiaan,’ siste ze, toen ze zich realiseerde wat er was gebeurd. Hij had haar opgesloten. Hij had haar expres weggelokt van het slagveld, wetend dat ze velen Corderiaanse soldaten had kunnen doden. Hij had waarschijnlijk alleen maar gewild dat ze terug was gelopen zodat zij er achter had kunnen komen wat hij had gedaan.
Gevuld met woede, ook op haarzelf omdat ze zo naïef was geweest om hem te volgen, rende ze terug. Binnen nog geen minuut was ze weer bij hem. Met veel kracht drukte ze hem tegen de muur aan en trok ze haar zwaard. De punt hield ze gevaarlijk dicht bij zijn hals, terwijl ze hem dreigend aankeek. ‘Wat is dit voor truc? Ben je soms een soort tovenaar? Was het jouw opdracht om mij hier naar toe te lokken?’ De vragen kwamen als een waterval van woorden over haar lippen. ‘Als je slim bent, geef je antwoord. Want ik weet dat alles wat er voor nodig is om een spreuk ongedaan te maken, degene die hem heeft uitgesproken heeft te vermoorden.’

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De belangrijkste reden dat hij haar nog niet had gedood was het feit dat hij er gewoon geen nut in zag. Het was nutteloos om haar te doden. Deze oorlog was nutteloos. Hij wilde iemand niet doden, puur omdat dat was wat er van hem verwacht werd. In zijn leven had hij meerdere mensen gedood, maar hier had hij altijd een reden voor gehad. Vaak had hij uit verdediging van zichzelf of voor anderen iemand gedood. Hij was echter niet van plan in deze oorlog mensen op het slagveld af te slachten. Dat was inhumaan en ondoordacht. Als er een reden was om te vechten, misschien was hij dan op het slagveld geweest. Echter had deze oorlog geen reden en toch ging iedereen er in mee. Mensen zijn net als schapen, ze volgen elkaar en luisteren naar hun leider. Zo was Dwayne bij lange na niet. Hij gooide graag zijn kont in de krip en deed graag dingen tegen de stroming in. Vroeger werd hij vaak van school naar huis gestuurd omdat hij gewoon te lastig was. Maar in plaats van dat hij op zijn donder kreeg thuis, beloonde zijn moeder hem. Ze beloonde haar zoon omdat hij zelf nadacht over wat nou goed of slecht was. Ze beloonde hem omdat hij zijn eigen doelen stelde en niet domweg de regels van anderen volgde. Ze beloonde hem om zijn moed.
De Neveaanse vrouw dacht veel te veel na, dat was duidelijk. Hij zag het in haar blik en in haar houding. Nu kwam het zelfs naar voren in de manier waarop ze praten en welke woorden ze koos. Ze had niet in de gaten dat deze oorlog nutteloos was. Hij stond op het punt om zichzelf aan haar uit te leggen. Hij zou haar niet doden, alleen als ze een gevaar voor hem zou vormen en voor zijn doelen. Niet puur omdat ze uit een ander rijk kwam. Hier had hij echter niet de kans voor gekregen, ze had zich al van hem weggedraaid en was terug uit de grot gelopen.
Hij zat er niet zo mee, eigenlijk vond hij het aan de ene kant wel fijn dat ze gewoon wegging. Geen een van de twee hoefde iemand te doden en hij kon zijn plannen uitvoeren.
Rustig liep hij verder de grot in, waar het steeds kouder werd en de edelstenen steeds minder licht uitzonden. Het scheelde dat hij letterlijk gemaakt was van vuur, anders was hij misschien al meteen doodgevroren zonder shirt.
Hij wilde net de tekening van zijn moeder uit zijn broekzak halen toen hij iemand achter zich hoorde aan komen rennen. Hij wist dat zij het was en toch verraste het hem. Hij voelde hij ze zijn lichaam tegen de muur aandrukte. De punt van haar zwaard voelde koud tegen zijn warme hals aan. Haar ogen stonden vol woede, de rust en de behoedzaamheid die hij eerder in haar gezien had, waren verdwenen als sneeuw voor de zon. Toch, was hij niet bang voor haar. De vragen waar mee hij vervolgens overspoeld werd, verwarde hem alleen maar meer. Waar had ze het over? Hij, een tovenaar?
Onwillekeurig moest hij lachen, als hij iets niet was, dan was het een tovenaar. Hij was meester van het vuur, maar tot zo ver kwam het dan ook. Hoe haalde ze het ook in haar hoofd, deze vrouw had blijkbaar al het een en ander meegemaakt, aan haar reactie te merken.
Kalm duwde hij met zijn rechterhand het puntje van het zwaard weg. Hij voelde dat het zwaard begon te gloeien onder zijn vingers. Dat gebeurde altijd wanneer hij iets aanraakte, zeker wanneer het van ijzer was. Hij kon alles vervormen, een smid zou jaloers op hem zijn.
"Ho ho jongedame," zei hij vervolgens waarna hij zich rustig uit haar greep losmaakte. "Ik heb geen flauw idee waar je het over hebt, ik weet net zo min van deze grot als jij." Hij schudde zijn schouders los en hief zijn handen omhoog, als een teken dat hij haar niks aan zou doen. "Oh en onthoudt één ding, ik volg geen opdrachten." Zijn stem klonk feitelijk en krachtig, anders dan de manier waarop hij eerst tegen haar gepraat had. Ze moest weten met wie ze te maken had en dat hij niet zo maar overmeesterd werd. "Ik heb geen idee wie je bent en ik moet je eerlijk zeggen dat ik er niet op gerekend had dat jij mij zou volgen," legde hij uit. "Ik wilde naar deze grot, dat is wel een feit, maar niet perse met jou," zei hij toen met een grijns. "Ik vond het wel gezellig, totdat je me opeens beschuldigde en me zo ruw tegen de muur aanduwde." Hij haalde even een hand door zijn haar om het uit zijn gezicht te halen. "Niet dat ik niet van de ruwe aanpak ben, hoor. In tegendeel, kom maar op."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De soldaat lachte haar uit in haar gezicht. Een reactie die ze niet had verwacht, waardoor haar grip iets verslapte. Dat zorgde er voor dat de jongen met gemak tussen haar en de muur uit kon komen. Hij praatte tegen Phyre alsof ze een klein kind was dat zojuist een driftbui had gehad, maar ze voelde de woede nog steeds door haar lichaam razen en het gelach van de Corderiaan maakte het niet beter. Ze was er honderd procent zeker van dat ze de grot niet uit had gekund en er was verder niemand in de buurt geweest, dus hij moest haast wel degene zijn die haar hier op had gesloten.
Hij stond er onschuldig bij. Alsof hij haar nooit wat aan zou doen, maar als hij haar op had gesloten in deze grot, dan had hij haar al wat aan gedaan. Phyre kon veel met haar krachten. Ze kon mensen verbranden, ze kon hen binnen een paar seconden dood laten gaan door zoveel stroom aan iemand toe te dienen dat de hersenen het vanzelf zouden begeven. Iets wat ze bij deze jongeman ook zou kunnen doen, maar omdat ze nog geen bewijs had dat hij de tovenaar was die haar hier had opgesloten, probeerde ze zich in te houden.
‘Het kan nog veel ruwer dan dit,’ siste ze naar de jongen. Als hij de tovenaar was, wat ze nog altijd vermoedde, hoefde ze hem alleen maar te doden. Enkele minuten geleden had ze hem nog willen sparen, maar nu hij haar dit had geflikt, zou ze er niet eens meer over twijfelen. Met de tovenaar dood, zou de spreek opgeheven worden en dan zou ze hier weer weg kunnen. Ze zat er namelijk niet op te wachten om voor de rest van haar leven vast te zitten in een grot met glimmende edelstenen, al was hun gloed minder geworden in dit deel van de grot.
‘Als jij dit niet hebt gedaan, waarom kan ik deze grot dan niet uit?’ vroeg ze met een scherpe ondertoon in haar stem. Een spreuk was er niet zomaar. Tenminste, Phyre had vanuit haar eigen rijk meegekregen dat iemand altijd een spreuk moest uitspreken en dat er dus een tovenaar of heks nodig was om het uit te voeren. Daarnaast was er vaak nog iets nodig om de spreuk aan te binden. Iets groots, magisch, vaak iets van de natuur. Dat zouden dan de kristallen moeten zijn, wat ook klopte. Phyre had immers niet verder gekund
‘Ik geloof letterlijk niets van wat je zegt,’ vertelde ze de jongen, terwijl ze haar zwaard op hem richtte. Als het echt niet zijn bedoeling was geweest om haar hier vast te zetten, dan was het vast iemand anders van zijn rijk. Misschien wachtte hij wel buiten op deze soldaat en zouden ze Phyre achterlaten. Wat er ook aan de hand was, dit hele verhaal klopte van geen kanten. De enige manier waarop ze echt zou geloven dat hij er niets mee te maken had, was als hij zelf naar het begin van de grot zou lopen.
Ze wierp een blik op haar eigen zwaard, wat gericht was op de soldaat. ‘Zie je dit zwaard? Het geleid mijn krachten, dus als je niet binnen een paar seconden dood wil zijn, zou ik maar snel terug lopen en zelf ondervinden wat er met deze grot aan de hand is. Want als jij niet degene bent die mij hier heeft opgesloten, al ben je het waarschijnlijk wel, dan is er iemand anders die ons hier allebei wil hebben en dan hebben we een nog veel groter probleem.’ Ze gebaarde met haar zwaard richting de uitgang. ‘Kom op, flirt.’
Phyre wist eigenlijk niet wat ze erger vond. Dat ze zo dom was om in deze val te lopen, of dat haar zogenaamde vijand er ook niets van af wist. Dat zou betekenen dat ze hier samen met hem vast zou zitten, tenzij hij een oplossing had. Iets wat ze betwijfelde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld